อาสาสมัครเพื่อนคนตาบอดเขียน-อ่านอักษรเบรลล์กันได้ไหมคะ?

ปอมเคยเขียนเล่าวิธีการเขียนอักษรเบรลล์ไว้บนบล๊อกนะคะ ถ้าพี่ๆ สนใจอยากลองอ่านเพื่อศึกษาดูก่อน เชิญได้เลยค่ะที่ :
http://nupomme.exteen.com/20070528/entry

แต่ถ้าพี่ๆ อยากเรียนกันแบบลงมือเขียนอ่านจริงๆ พวกปอมยินดีสอนให้นะคะ พี่ๆ อาจจะลองรวบรวมคนที่สนใจ แล้วนัดมาเรียนกันก็ได้ค่ะ

พี่โบ : มีสเลตแบบนั้นด้วยเหรอพี่ หน้าตาเป็นไงอ่ะ ไว้ต้องลองเข้าไปหาซื้อมาดูเล่นสักอัน ว่าแต่ว่าปอมวาดรูปไม่เก่งอ่ะ :P

เห็นด้วยกับพี่โบค่ะว่าเขียนอักษรเบรลล์นี่เขียนแบบดั้งเดิมด้วยสเลตและดินสอนี่มันกว่า จริงอยู่ค่ะว่าการเขียนแบบนี้ทำให้ไม่สามารถผลิตงานได้ในปริมาณมากๆ นะคะ แต่มันก็เหมือนกับงานแฮนด์เมทน่ะค่ะที่มีอารมณ์ความรู้สึกต่างไปจากงานที่ผลิตแบบ mass

ถึงแม้ว่าเทคโนโลยีในปัจจุบันนี้ทำให้เราสามารถผลิตเอกสารอักษรเบรลล์ได้ในปริมาณมากๆ และรวดเร็วขึ้น แต่ข้อเสียก็คือยังมีราคาแพงมากค่ะ เพราะเรายังต้องพึ่งเทคโนโลยีจากต่างประเทศอยู่ เครื่องพริ้นต์อักษรเบรลล์เครื่องหนึ่งมีราคาเป็นหลักแสน เพราะฉะนั้นคนตาบอดเรา (โดยเฉพาะคนตาบอดไทย) ก็ยังพึ่งพาสเลตและดินสอคู่ชีพอยู่นะคะ เพราะว่ามันมีราคาถูกที่พวกเราสามารถจ่ายได้ อีกอย่างมันสะดวกพกพาและสามารถนำขึ้นมาจดอะไรเล็กๆ น้อยๆ ได้ทันทีค่ะ แต่ถ้าเป็นงานที่ต้องการปริมาณนั้นก็อีกเรื่องหนึ่งค่ะ

ประมาณเดียวกับสื่อการเรียนการสอนสำหรับคนตาบอดนะคะ ที่ว่าถ้าเราต้องนำเข้าจากต่างประเทศนั้นจะมีราคาแพงมาก ทำให้เราสามารถนำเข้ามาได้ในปริมาณน้อย และไม่เพียงพอต่อความต้องการของน้องๆ นักเรียน อย่างน้องๆ ที่ได้ออกไปเรียนร่วมกับเพื่อนๆ สายตาปกตินี่จะประสบกับความขาดแคลนเรื่องสื่อพวกนี้ค่อนข้างมาก เพราะเรามัวแต่คิดว่าจะต้องผลิตภาพนูนจากเครื่องพิมพ์เบรลล์หรือเครื่อง thermoform (สะกดอย่างนี้ใหม) ที่ใช้ความร้อนทำให้ลายเส้นดินสอที่เราวาดนั้นนูนขึ้นมาได้นะคะ ภาพนูนแต่ละภาพเหล่านี้ตกอยู่ที่ราคาภาพละหลายสิบบาท และตัวเครื่องก็ไม่ใช่ถูกๆ เลย แต่เราลืมคิดไปค่ะว่าเราสามารถนำวัสดุเหลือใช้ที่มีอยู่ในท้องถิ่นมาผลิตภาพนูนเพื่อใช้ในการเรียนการสอนได้เหมือนกัน (แถมอาจมีราคาถูกกว่าด้วย) อย่างวันก่อนไปได้มีโอกาสสัมผัสภาพนูนซึ่งเป็นสื่อการเรียนของอาจารย์ในโรงเรียนปกติท่านหนึ่ง อาจารย์เค้าเอาฟิวเจอร์บอร์ดมาใช้ แล้วแปะเชือกต่างๆ ที่มีลักษณะสัมผัสที่แตกต่างกันให้เป็นรูปสนามกีฬาประเภทต่างๆ ที่แสดงให้ผู้เรียนได้เห็นถึงเส้นต่างๆ ของสนาม เท่านี้นักเรียนตาบอดที่ออกไปเรียนร่วมก็ไม่ต้องนั่งอยู่เฉยๆ และจินตนาการเอาเองว่าสนามตะกร้อเป็นอย่างไร สนามวอลเล่ย์บอลเป็นอย่างไร มีกี่เส้น เวลาเสิร์ฟลูกจะเสิร์ฟตรงไหน อะไรอย่างนี้น่ะค่ะ

การที่เรามีเทคโนโลยีชั้นสูงมาช่วยในการผลิตให้รวดเร็วและได้ปริมาณมากขึ้นนั้นมันก็ดีค่ะ แต่ด้วยความที่ว่าพวกเรายังต้องนำเข้าอุปกรณ์เหล่านี้จากต่างประเทศอยู่ เลยทำให้คนส่วนใหญ่ยังไม่สามารถเข้าถึงได้น่ะค่ะ ดังนั้นในบางครั้งบางคราวเทคโนโลยีพื้นๆ ก็ยังมีบทบาทสำคัญอยู่ค่ะ

ขอแก้ข้อมูลนิดนึงค่ะ เครื่องที่ปอมเขียนว่าสามารถทำให้ลายเส้นของดินสอที่เราวาดนั้นนูนขึ้นมาได้นั้นไม่ได้เรียกว่าเครื่อง thermoform ค่ะ แต่มีคนบอกว่าเรียกว่า swelltouch ไอ้เจ้าเครื่องนี้จะต้องใช้กับกระดาษพิเศษค่ะ คือคนที่อยากทำภาพนูนที่มีลายเส้นง่ายๆ สามารถวาดรูปด้วยดินสอดำ (คิดว่าน่าจะเป็น 2B) ลงบนกระดาษพิเศษนี้ แล้วนำไปเข้าเครื่องเราก็จะได้ภาพนูนง่ายๆ ออกมาค่ะ ส่วนที่นูนคือส่วนที่เป็นลายเส้นดินสอค่ะ ได้ข่าวมาว่าตัวเครื่องมีราคาไม่แพงมาก (แต่ไม่ทราบว่าเท่าไหร่) แต่ตัวที่แพงคือตัวกระดาษ ซึ่งเห็นว่าแต่ละแผ่นตกประมาณ 1 ดอลล่าร์ ค่ะ