อั๋น เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-จัด-ตะ-วา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเนื้อแน่น, มักใช้เข้าคู่กับคำ อวบ เป็น อวบอั๋น.	อั๋น ว. มีเนื้อแน่น, มักใช้เข้าคู่กับคำ อวบ เป็น อวบอั๋น.
อันดก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่	[–ดก] เป็นคำนาม หมายถึง ความตาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อนฺตก เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่.	อันดก [–ดก] น. ความตาย. (ป., ส. อนฺตก).
อันดร เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	[–ดอน] เป็นคำนาม หมายถึง ภายใน, ระหว่าง, มักใช้เข้าสนธิกับคําอื่น เป็นส่วนท้ายของคําสมาส เช่น พุทธ + อันดร = พุทธันดร นิร + อันดร = นิรันดร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อนฺตร เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ.	อันดร [–ดอน] น. ภายใน, ระหว่าง, มักใช้เข้าสนธิกับคําอื่น เป็นส่วนท้ายของคําสมาส เช่น พุทธ + อันดร = พุทธันดร นิร + อันดร = นิรันดร. (ป., ส. อนฺตร).
อันดับ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ชั้น เช่น พระสงฆ์นั่งตามอันดับ, ระเบียบ; ลําดับ เช่น สอบได้ในอันดับต้น ๆ.	อันดับ น. ชั้น เช่น พระสงฆ์นั่งตามอันดับ, ระเบียบ; ลําดับ เช่น สอบได้ในอันดับต้น ๆ.
อันด๊าก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ลิ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาพม่า .	อันด๊าก น. ลิ้น. (ต.).
อันโด๊ก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-ไม้-ตรี-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เต่า, ตะพาบนํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาพม่า .	อันโด๊ก น. เต่า, ตะพาบนํ้า. (ต.).
อันต– เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า ความหมายที่ ๑	[อันตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เขต, แดน; ปลายทาง, ที่จบ, อวสาน, ที่สุด; ความตาย, ความเสื่อมสิ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อันต– ๑ [อันตะ–] น. เขต, แดน; ปลายทาง, ที่จบ, อวสาน, ที่สุด; ความตาย, ความเสื่อมสิ้น. (ป., ส.).
อันตกะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[อันตะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้ทําที่สุด” หมายถึง ความตาย คือ พระยม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อันตกะ [อันตะกะ] น. “ผู้ทําที่สุด” หมายถึง ความตาย คือ พระยม. (ป., ส.).
อันตกาล เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาตาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อันตกาล น. เวลาตาย. (ส.).
อันตกิริยา เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง “การกระทําซึ่งที่สุด” หมายถึง ตาย เช่น เขากระทําซึ่งอันตกิริยา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อันตกิริยา น. “การกระทําซึ่งที่สุด” หมายถึง ตาย เช่น เขากระทําซึ่งอันตกิริยา. (ป.).
อันตคู เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-คอ-ควาย-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ถึงที่สุด, ผู้ชํานะความทุกข์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อันตคู น. ผู้ถึงที่สุด, ผู้ชํานะความทุกข์. (ป.).
อันตชาติ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง คนตํ่าช้า, คนไม่มีตระกูล. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อันตชาติ น. คนตํ่าช้า, คนไม่มีตระกูล. (ส.).
อันต– ๒, อันตะ อันต– ความหมายที่ ๒ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า อันตะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	[อันตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลําไส้ใหญ่, ราชาศัพท์ว่า พระอันตะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อนฺตฺร เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	อันต– ๒, อันตะ [อันตะ–] น. ลําไส้ใหญ่, ราชาศัพท์ว่า พระอันตะ. (ป.; ส. อนฺตฺร).
อันตคุณ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง ลําไส้เล็ก, ราชาศัพท์ว่า พระอันตคุณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อันตคุณ น. ลําไส้เล็ก, ราชาศัพท์ว่า พระอันตคุณ. (ป.).
อันตร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[อันตะระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ช่อง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ภายใน, ชั้นใน; ใกล้เคียง, เกือบ; ระหว่าง; อื่น, ต่างไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อันตร– [อันตะระ–] น. ช่อง. ว. ภายใน, ชั้นใน; ใกล้เคียง, เกือบ; ระหว่าง; อื่น, ต่างไป. (ป., ส.).
อันตรการณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เหตุขัดข้อง, อุปสรรค, ความติดขัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อันตรการณ์ น. เหตุขัดข้อง, อุปสรรค, ความติดขัด. (ป.).
อันตรภาค เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	[–พาก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในสถิติ เป็นคำนาม หมายถึง ช่วงคะแนนหรือขอบเขตของคะแนนเป็นต้นในขั้นหนึ่ง ๆ ในตารางแจกแจงความถี่ เช่น อันตรภาคของคะแนนตั้งแต่ ๘๖–๑๐๐ เป็นอันดับ ๑.	อันตรภาค [–พาก] (สถิติ) น. ช่วงคะแนนหรือขอบเขตของคะแนนเป็นต้นในขั้นหนึ่ง ๆ ในตารางแจกแจงความถี่ เช่น อันตรภาคของคะแนนตั้งแต่ ๘๖–๑๐๐ เป็นอันดับ ๑.
อันตรวาสก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-กอ-ไก่	[–วาสก] เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าสบง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อันตรวาสก [–วาสก] น. ผ้าสบง. (ป.).
อันตรธาน เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[อันตะระทาน, อันตฺระทาน] เป็นคำกริยา หมายถึง สูญหายไป, ลับไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อันตรธาน [อันตะระทาน, อันตฺระทาน] ก. สูญหายไป, ลับไป. (ป., ส.).
อันตรา เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[อันตะรา] เป็นคำนิบาต หมายถึง ระหว่าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อันตรา [อันตะรา] นิ. ระหว่าง. (ป.).
อันตราย เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[อันตะราย] เป็นคำนาม หมายถึง เหตุที่อาจทําให้ถึงแก่ความตายหรือพินาศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อนฺตราย เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ว่า อุปสรรคหรือภัยอันมาในระหว่าง .	อันตราย [อันตะราย] น. เหตุที่อาจทําให้ถึงแก่ความตายหรือพินาศ. (ป., ส. อนฺตราย ว่า อุปสรรคหรือภัยอันมาในระหว่าง).
อันตรายิกธรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[–ยิกะทํา] เป็นคำนาม หมายถึง “ธรรมที่ทําอันตราย” หมายถึง เหตุขัดขวาง เช่น เหตุขัดขวางการอุปสมบท มีอายุไม่ครบ ๒๐ ปีบริบูรณ์ หรือเป็นโรคเรื้อนเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนฺตรายิกธมฺม เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ทอ-ทง-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	อันตรายิกธรรม [–ยิกะทํา] น. “ธรรมที่ทําอันตราย” หมายถึง เหตุขัดขวาง เช่น เหตุขัดขวางการอุปสมบท มีอายุไม่ครบ ๒๐ ปีบริบูรณ์ หรือเป็นโรคเรื้อนเป็นต้น. (ป. อนฺตรายิกธมฺม).
อันตรายิกธรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	ดู อันตราย เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก.	อันตรายิกธรรม ดู อันตราย.
อันตลิกขะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อะ	[อันตะลิกขะ] เป็นคำนาม หมายถึง ท้องฟ้า, กลางหาว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อนฺตริกฺษ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี.	อันตลิกขะ [อันตะลิกขะ] น. ท้องฟ้า, กลางหาว. (ป.; ส. อนฺตริกฺษ).
อันติกะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ที่ใกล้, บริเวณ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใกล้, แทบ, เกือบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อันติกะ น. ที่ใกล้, บริเวณ. ว. ใกล้, แทบ, เกือบ. (ป., ส.).
อันติม–, อันติมะ อันติม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า อันติมะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	[อันติมะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุดท้าย, สูงสุด, เช่น ความจริงอันติมะ คือ ความจริงสุดท้าย ความจริงสูงสุด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาอังกฤษ ultimate เขียนว่า ยู-แอล-ที-ไอ-เอ็ม-เอ-ที-อี.	อันติม–, อันติมะ [อันติมะ–] ว. สุดท้าย, สูงสุด, เช่น ความจริงอันติมะ คือ ความจริงสุดท้าย ความจริงสูงสุด. (ป.; อ. ultimate).
อันติมสัจ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน	[–มะสัด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในปรัชญา เป็นคำนาม หมายถึง ความจริงขั้นสุดท้าย, ความจริงขั้นสูงสุด.	อันติมสัจ [–มะสัด] (ปรัชญา) น. ความจริงขั้นสุดท้าย, ความจริงขั้นสูงสุด.
อันเต, อันโต อันเต เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า อันโต เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า	คําใช้เป็นส่วนหน้าสมาส หมายความว่า ภายใน.	อันเต, อันโต คําใช้เป็นส่วนหน้าสมาส หมายความว่า ภายใน.
อันเตบุระ, อันเตปุระ อันเตบุระ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ อันเตปุระ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ภายในราชสํานัก, ภายในวัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อนฺตปุร เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ.	อันเตบุระ, อันเตปุระ น. ภายในราชสํานัก, ภายในวัง. (ป.; ส. อนฺตปุร).
อันเตบุริก, อันเตปุริก อันเตบุริก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ อันเตปุริก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าราชการในราชสํานัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อันเตบุริก, อันเตปุริก น. ข้าราชการในราชสํานัก. (ป.).
อันเตบุริกา, อันเตปุริกา อันเตบุริกา เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา อันเตปุริกา เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง นางในราชสํานัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อันเตบุริกา, อันเตปุริกา น. นางในราชสํานัก. (ป.).
อันเตวาสิก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง “ชนผู้อยู่ในภายใน” หมายถึง ศิษย์ที่อยู่ในปกครองหรือที่อาศัยอยู่กับอาจารย์ จะเป็นบรรพชิตหรือคฤหัสถ์ก็ได้, คู่กับ อาจารย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อันเตวาสิก น. “ชนผู้อยู่ในภายใน” หมายถึง ศิษย์ที่อยู่ในปกครองหรือที่อาศัยอยู่กับอาจารย์ จะเป็นบรรพชิตหรือคฤหัสถ์ก็ได้, คู่กับ อาจารย์. (ป.).
อันโตชน เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง “คนภายใน” หมายถึง คนในตระกูล เช่น บุตร ภรรยา คนใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อันโตชน น. “คนภายใน” หมายถึง คนในตระกูล เช่น บุตร ภรรยา คนใช้. (ป.).
อันโตนาที เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ระยะเวลาโคจรของพระอาทิตย์ภายในราศีหนึ่ง ๆ โดยคิดเป็นวันใน ๑ ปี แล้วเทียบส่วนมาเป็นมหานาทีใน ๑ วัน (๑ มหานาที เท่ากับ ๒๔ นาที) เช่น อยู่ในราศีเมษ ๕ มหานาที ราศีพฤษภ ๔ มหานาที ราศีเมถุน ๓ มหานาที.	อันโตนาที น. ระยะเวลาโคจรของพระอาทิตย์ภายในราศีหนึ่ง ๆ โดยคิดเป็นวันใน ๑ ปี แล้วเทียบส่วนมาเป็นมหานาทีใน ๑ วัน (๑ มหานาที เท่ากับ ๒๔ นาที) เช่น อยู่ในราศีเมษ ๕ มหานาที ราศีพฤษภ ๔ มหานาที ราศีเมถุน ๓ มหานาที.
อันแถ้ง เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ถอ-ถุง-ไม้-โท-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามอ้อนแอ้น, เขียนเป็น อรรแถ้ง ก็มี เช่น พระองค์กลมกล้องแกล้ง เอวอ่อนอรอรรแถ้ง. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพระลอ แบบเรียน.	อันแถ้ง (กลอน) ว. งามอ้อนแอ้น, เขียนเป็น อรรแถ้ง ก็มี เช่น พระองค์กลมกล้องแกล้ง เอวอ่อนอรอรรแถ้ง. (ลอ).
อันทุ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง โซ่, ตรวน, เครื่องจองจํา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อันทุ น. โซ่, ตรวน, เครื่องจองจํา. (ป., ส.).
อันโทล เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-ลอ-ลิง	[–โทน] เป็นคำกริยา หมายถึง เวียนเกิดเวียนตาย, ท่องเที่ยวในสังสารวัฏ, เช่น หากเที่ยวในสงสารภพอันโทลเกิดไปมาแล. (จารึกวัดศรีชุม), นางก็อันโทลไปมาในพิทธยาภพนี้. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์ทศพร; ท่องเที่ยว เช่น อย่าดูถูกอันโทลไพร จะเยียไยแก่อกเจ้า. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ ทานกัณฑ์ กลบทเก่า ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	อันโทล [–โทน] ก. เวียนเกิดเวียนตาย, ท่องเที่ยวในสังสารวัฏ, เช่น หากเที่ยวในสงสารภพอันโทลเกิดไปมาแล. (จารึกวัดศรีชุม), นางก็อันโทลไปมาในพิทธยาภพนี้. (ม. คำหลวง ทศพร); ท่องเที่ยว เช่น อย่าดูถูกอันโทลไพร จะเยียไยแก่อกเจ้า. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์ กลบทเก่า). (ข.).
อันธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง	[อันทะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มืด, มืดมน, เช่น อันธกาล; โง่, ทึบ, เช่น อันธปัญญา; มองไม่เห็น, บอด, เช่น อันธจักษุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อันธ– [อันทะ–] ว. มืด, มืดมน, เช่น อันธกาล; โง่, ทึบ, เช่น อันธปัญญา; มองไม่เห็น, บอด, เช่น อันธจักษุ. (ป., ส.).
อันธการ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ความมืด, ความมัว, ความมืดมน; เวลาคํ่า; ความเขลา; อนธการ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อันธการ น. ความมืด, ความมัว, ความมืดมน; เวลาคํ่า; ความเขลา; อนธการ ก็ว่า. (ป.).
อันธพาล เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง คนเกะกะระราน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อันธพาล น. คนเกะกะระราน. (ป.).
อันธิกา เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง กลางคืน, เวลาคํ่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อันธิกา น. กลางคืน, เวลาคํ่า. (ส.).
อันธิกา เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	ดู อันธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง.	อันธิกา ดู อันธ–.
อันนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ของกินโดยเฉพาะข้าว, มักใช้เข้าคู่กับ ปานะ เป็น อันนะปานะ แปลว่า ข้าวและนํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อันนะ น. ของกินโดยเฉพาะข้าว, มักใช้เข้าคู่กับ ปานะ เป็น อันนะปานะ แปลว่า ข้าวและนํ้า. (ป., ส.).
อันโยนย–, อันโยนยะ อันโยนย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ยอ-ยัก อันโยนยะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[–โยนยะ] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง “กันและกัน”. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อนฺโยนฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-พิน-ทุ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี อฺมฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-มอ-ม้า-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง; ในไวยากรณ์ใช้เรียกสรรพนามพวกหนึ่ง ซึ่งแทนชื่อคน สัตว์ หรือสิ่งของที่รวมกัน ได้แก่คําว่า “กัน” เช่น คนตีกัน เรียกว่า อันโยนยสรรพนาม.	อันโยนย–, อันโยนยะ [–โยนยะ] (โบ) ว. “กันและกัน”. (ส. อนฺโยนฺย; ป. อฺมฺ); ในไวยากรณ์ใช้เรียกสรรพนามพวกหนึ่ง ซึ่งแทนชื่อคน สัตว์ หรือสิ่งของที่รวมกัน ได้แก่คําว่า “กัน” เช่น คนตีกัน เรียกว่า อันโยนยสรรพนาม.
อันวย–, อันวัย อันวย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-วอ-แหวน-ยอ-ยัก อันวัย เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[อันวะยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การเป็นไปตาม, การอนุโลมตาม, เช่น อันวยาเนกรรถประโยค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อันวย–, อันวัย [อันวะยะ–] น. การเป็นไปตาม, การอนุโลมตาม, เช่น อันวยาเนกรรถประโยค. (ป.).
อันเวส เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ	[–เวด] เป็นคำนาม หมายถึง การตามแสวงหา, การค้นหา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อนุ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ + เอส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สอ-เสือ .	อันเวส [–เวด] น. การตามแสวงหา, การค้นหา. (ป. อนุ + เอส).
อับ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ตลับ.	อับ ๑ น. ตลับ.
อับ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีลมเข้าออก, ไม่โปร่ง, เช่น อากาศอับ, ไม่เคลื่อนไหว เช่น ลมอับ; ไม่มีตาไป (ใช้แก่หมากรุก); โง่ เช่น ปัญญาอับ; ถึงที่อับจน, ถึงคราวชะตาตก, เช่น ตกอับ; มัวหมอง เช่น อับเศร้าหมองศรี; มืด เช่น อับทิศ คือ มืดทุกทิศ; อาการที่นกเขาซึ่งเคยขันแล้วกลับไม่ขัน; ลักษณะของกลิ่นซึ่งเกิดจากสิ่งที่ไม่มีอากาศผ่าน เช่น เหม็นอับ.	อับ ๒ ว. ไม่มีลมเข้าออก, ไม่โปร่ง, เช่น อากาศอับ, ไม่เคลื่อนไหว เช่น ลมอับ; ไม่มีตาไป (ใช้แก่หมากรุก); โง่ เช่น ปัญญาอับ; ถึงที่อับจน, ถึงคราวชะตาตก, เช่น ตกอับ; มัวหมอง เช่น อับเศร้าหมองศรี; มืด เช่น อับทิศ คือ มืดทุกทิศ; อาการที่นกเขาซึ่งเคยขันแล้วกลับไม่ขัน; ลักษณะของกลิ่นซึ่งเกิดจากสิ่งที่ไม่มีอากาศผ่าน เช่น เหม็นอับ.
อับจน เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-จอ-จาน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีทางไป; สิ้นคิด; ยากแค้น.	อับจน ว. ไม่มีทางไป; สิ้นคิด; ยากแค้น.
อับเฉา เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่สดชื่น, ไม่ชื่นบาน.	อับเฉา ๑ ว. ไม่สดชื่น, ไม่ชื่นบาน.
อับอาย เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อายไม่กล้าสู้หน้า, ขายหน้า.	อับอาย ว. อายไม่กล้าสู้หน้า, ขายหน้า.
อับเฉา เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	ดูใน อับ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒.	อับเฉา ๑ ดูใน อับ ๒.
อับเฉา เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ของถ่วงเรือกันเรือโคลง มีหินและทรายเป็นต้น.	อับเฉา ๒ น. ของถ่วงเรือกันเรือโคลง มีหินและทรายเป็นต้น.
อับปาง เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ล่ม, จม, แตก, (ใช้แก่เรือเดินทะเล).	อับปาง ก. ล่ม, จม, แตก, (ใช้แก่เรือเดินทะเล).
อับสปอร์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ-ปอ-ปลา-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง โครงสร้างที่มีลักษณะคล้ายถุง ห่อหุ้มสปอร์ เป็นที่เกิดของสปอร์.	อับสปอร์ น. โครงสร้างที่มีลักษณะคล้ายถุง ห่อหุ้มสปอร์ เป็นที่เกิดของสปอร์.
อัป– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา	[อับปะ–]คำประกอบหน้าศัพท์ที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต มีความหมายว่า ไม่, ไร้, ไปจาก, ปราศจาก, เช่น อัปภาคย์ ว่า ไร้โชค ปราศจากโชค, อัปยศ ว่า ไร้ยศ, ใช้ อป ก็ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อป เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา.	อัป– [อับปะ–] คำประกอบหน้าศัพท์ที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต มีความหมายว่า ไม่, ไร้, ไปจาก, ปราศจาก, เช่น อัปภาคย์ ว่า ไร้โชค ปราศจากโชค, อัปยศ ว่า ไร้ยศ, ใช้ อป ก็ได้. (ป., ส. อป).
อัปกะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[อับปะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เล็กน้อย, นิดหน่อย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อปฺปก เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่ และมาจากภาษาสันสกฤต อลฺปก เขียนว่า ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่.	อัปกะ [อับปะ–] ว. เล็กน้อย, นิดหน่อย. (ป. อปฺปก; ส. อลฺปก).
อัปการ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[อับปะกาน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผิดรูป, พิการ, น่าเกลียด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อปการ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	อัปการ [อับปะกาน] (กลอน) ว. ผิดรูป, พิการ, น่าเกลียด. (ป., ส. อปการ).
อัปฏิฆะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อะ	[อับปะติคะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ระคายใจ, ไม่เคืองใจ, ไม่แค้นเคือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อปฺปฏิฆ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง.	อัปฏิฆะ [อับปะติคะ] ว. ไม่ระคายใจ, ไม่เคืองใจ, ไม่แค้นเคือง. (ป. อปฺปฏิฆ).
อัปฏิภาค เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	[อับปะติพาก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีเปรียบ, เทียบไม่ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อปฺปฏิภาค เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย.	อัปฏิภาค [อับปะติพาก] ว. ไม่มีเปรียบ, เทียบไม่ได้. (ป. อปฺปฏิภาค).
อัปปะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	[อับ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เล็ก, น้อย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อลฺป เขียนว่า ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ปอ-ปลา.	อัปปะ [อับ–] ว. เล็ก, น้อย. (ป.; ส. อลฺป).
อัปเปหิ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ	[อับ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ขับไล่, อเปหิ ก็ว่า.	อัปเปหิ [อับ–] (ปาก) ก. ขับไล่, อเปหิ ก็ว่า.
อัปภาคย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[อับปะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปราศจากโชค, เคราะห์ร้าย, วาสนาน้อย; ไม่มีดี เช่น จะดูดินฟ้าพนาวัน สารพันอัปภาคย์หลากลาง. ในวงเล็บ มาจาก อิเหนา พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๔, นิยมใช้เข้าคู่กับคำ อาภัพ เป็น อาภัพอัปภาคย์, อปภาคย์ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อัปภาคย์ [อับปะ–] ว. ปราศจากโชค, เคราะห์ร้าย, วาสนาน้อย; ไม่มีดี เช่น จะดูดินฟ้าพนาวัน สารพันอัปภาคย์หลากลาง. (อิเหนา), นิยมใช้เข้าคู่กับคำ อาภัพ เป็น อาภัพอัปภาคย์, อปภาคย์ ก็ว่า. (ส.).
อัปมงคล เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	[อับปะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปราศจากมงคล, ไม่เจริญ, เป็นลางร้าย, อปมงคล ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อัปมงคล [อับปะ–] ว. ปราศจากมงคล, ไม่เจริญ, เป็นลางร้าย, อปมงคล ก็ว่า. (ป., ส.).
อัปยศ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา	[อับปะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไร้ยศ, ปราศจากยศ; เสื่อมเสียชื่อเสียง, น่าอับอายขายหน้า; อปยศ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อปยศสฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา-สอ-เสือ-พิน-ทุ.	อัปยศ [อับปะ–] ว. ไร้ยศ, ปราศจากยศ; เสื่อมเสียชื่อเสียง, น่าอับอายขายหน้า; อปยศ ก็ว่า. (ส. อปยศสฺ).
อัประมาณ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	[อับปฺระ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กําหนดจำนวนไม่ได้, จํากัดไม่ได้; น่าอับอาย เช่น ย่อยยับอัประมาณ; อประมาณ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อปฺปมาณ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน.	อัประมาณ [อับปฺระ–] ว. กําหนดจำนวนไม่ได้, จํากัดไม่ได้; น่าอับอาย เช่น ย่อยยับอัประมาณ; อประมาณ ก็ว่า. (ส.; ป. อปฺปมาณ).
อัประมาท เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[อับปฺระหฺมาด] เป็นคำนาม หมายถึง ความไม่มึนเมา; ความไม่เลินเล่อ, ความระวัง, ความเอาใจใส่; อประมาท ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อปฺปมาท เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน.	อัประมาท [อับปฺระหฺมาด] น. ความไม่มึนเมา; ความไม่เลินเล่อ, ความระวัง, ความเอาใจใส่; อประมาท ก็ว่า. (ส.; ป. อปฺปมาท).
อัประไมย เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ยอ-ยัก	[อับปฺระไม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นับไม่ได้, ไม่จํากัด, มากมาย, อประไมย ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อปฺรเมย เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี อปฺปเมยฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	อัประไมย [อับปฺระไม] ว. นับไม่ได้, ไม่จํากัด, มากมาย, อประไมย ก็ว่า. (ส. อปฺรเมย; ป. อปฺปเมยฺย).
อัปราชัย เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[อับปะราไช] เป็นคำนาม หมายถึง ความไม่แพ้, ความชนะ, คู่กับ ปราชัย คือ ความแพ้; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง หมายถึง บางทีใช้หมายความว่า แพ้ เช่น คบคนดีเป็นศรีแก่ตัว คบคนชั่วอัปราชัย; อปราชัย ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อัปราชัย [อับปะราไช] น. ความไม่แพ้, ความชนะ, คู่กับ ปราชัย คือ ความแพ้; (กลอน) บางทีใช้หมายความว่า แพ้ เช่น คบคนดีเป็นศรีแก่ตัว คบคนชั่วอัปราชัย; อปราชัย ก็ว่า. (ป., ส.).
อัปรีย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[อับปฺรี] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ระยํา, จัญไร, เลวทราม, ตํ่าช้า, ชั่วช้า, ไม่เป็นมงคล. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อปฺริย เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี อปฺปิย เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	อัปรีย์ [อับปฺรี] ว. ระยํา, จัญไร, เลวทราม, ตํ่าช้า, ชั่วช้า, ไม่เป็นมงคล. (ส. อปฺริย; ป. อปฺปิย).
อัปลักษณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[อับปะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชั่ว (มักใช้แก่รูปร่าง หน้าตา), มีลักษณะที่ถือว่าไม่เป็นมงคล, เช่น รูปร่างอัปลักษณ์ หน้าตาอัปลักษณ์, อปลักษณ์ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อปลกฺษณ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน และมาจากภาษาบาลี อปลกฺขณ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-นอ-เนน.	อัปลักษณ์ [อับปะ–] ว. ชั่ว (มักใช้แก่รูปร่าง หน้าตา), มีลักษณะที่ถือว่าไม่เป็นมงคล, เช่น รูปร่างอัปลักษณ์ หน้าตาอัปลักษณ์, อปลักษณ์ ก็ว่า. (ส. อปลกฺษณ; ป. อปลกฺขณ).
อัปสร เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-รอ-เรือ	[อับสอน] เป็นคำนาม หมายถึง นางฟ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อปฺสรสฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี อจฺฉรา เขียนว่า ออ-อ่าง-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา.	อัปสร [อับสอน] น. นางฟ้า. (ส. อปฺสรสฺ; ป. อจฺฉรา).
อัพพุท เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสังขยาจํานวนหนึ่ง คือ ร้อยแสนพินทุ เป็น ๑ อัพพุท หรือโกฏิยกกําลัง ๘ หรือเลข ๑ มีศูนย์ตามหลัง ๕๖ ตัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อัพพุท น. ชื่อสังขยาจํานวนหนึ่ง คือ ร้อยแสนพินทุ เป็น ๑ อัพพุท หรือโกฏิยกกําลัง ๘ หรือเลข ๑ มีศูนย์ตามหลัง ๕๖ ตัว. (ป.).
อัพโพหาริก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ควรกล่าวอ้าง, ไม่ควรอ้างเป็นกฎเกณฑ์ คือ ไม่ควรนับว่าผิดวินัยหรือกฎหมาย เช่นผู้กินแกงซึ่งปรุงด้วยเหล้าบางอย่างเพื่อฆ่าคาวหรือชูรสการกินเหล้าในที่นี้เป็น อัพโพหาริก คือ ไม่ควรนับว่ากินเหล้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อัพโพหาริก ว. ไม่ควรกล่าวอ้าง, ไม่ควรอ้างเป็นกฎเกณฑ์ คือ ไม่ควรนับว่าผิดวินัยหรือกฎหมาย เช่นผู้กินแกงซึ่งปรุงด้วยเหล้าบางอย่างเพื่อฆ่าคาวหรือชูรสการกินเหล้าในที่นี้เป็น อัพโพหาริก คือ ไม่ควรนับว่ากินเหล้า. (ป.).
อัพภันดร, อัพภันตร– อัพภันดร เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ อัพภันตร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[อับพันดอน, –ตะระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนใน, ภายใน, ท่ามกลาง; ชื่อมาตราวัดในบาลี ราว ๗ วา เป็น ๑ อัพภันดร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อภฺยนฺตร เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ.	อัพภันดร, อัพภันตร– [อับพันดอน, –ตะระ–] น. ส่วนใน, ภายใน, ท่ามกลาง; ชื่อมาตราวัดในบาลี ราว ๗ วา เป็น ๑ อัพภันดร. (ป.; ส. อภฺยนฺตร).
อัพภาน เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[อับพาน] เป็นคำนาม หมายถึง การชักกลับมา, ในวินัยหมายถึง การรับภิกษุผู้ต้องอาบัติสังฆาทิเสส และได้ถูกทําโทษคือ อยู่ปริวาสแล้วให้กลับคืนเป็นผู้บริสุทธิ์, การสวดประกาศเรื่องนี้ เรียกว่า สวดอัพภาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อัพภาน [อับพาน] น. การชักกลับมา, ในวินัยหมายถึง การรับภิกษุผู้ต้องอาบัติสังฆาทิเสส และได้ถูกทําโทษคือ อยู่ปริวาสแล้วให้กลับคืนเป็นผู้บริสุทธิ์, การสวดประกาศเรื่องนี้ เรียกว่า สวดอัพภาน. (ป.).
อัพภาส เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[อับพาด] เป็นคำนาม หมายถึง คําซํ้า, ในไวยากรณ์บาลีและสันสกฤต หมายเอา การซ้อนหรือซํ้าอักษรลงหน้าศัพท์ เช่น ชวาล (เรือง) เป็น ชัชวาล (รุ่งเรือง), ในภาษาไทยก็ใช้ เช่น ครื้น ครึก ยิ้ม แย้ม ใช้ อัพภาส เป็น คะครื้น คะครึก ยะยิ้ม ยะแย้ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อภฺยาส เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	อัพภาส [อับพาด] น. คําซํ้า, ในไวยากรณ์บาลีและสันสกฤต หมายเอา การซ้อนหรือซํ้าอักษรลงหน้าศัพท์ เช่น ชวาล (เรือง) เป็น ชัชวาล (รุ่งเรือง), ในภาษาไทยก็ใช้ เช่น ครื้น ครึก ยิ้ม แย้ม ใช้ อัพภาส เป็น คะครื้น คะครึก ยะยิ้ม ยะแย้ม. (ป.; ส. อภฺยาส).
อัพภูตธรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์ในพระพุทธศาสนาส่วน ๑ ใน ๙ ส่วนที่เรียกว่า นวังคสัตถุศาสน์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อัพภูตธรรม น. ชื่อคัมภีร์ในพระพุทธศาสนาส่วน ๑ ใน ๙ ส่วนที่เรียกว่า นวังคสัตถุศาสน์. (ป.).
อัพยากฤต เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-รึ-ตอ-เต่า	[อับพะยากฺริด] เป็นคำนาม หมายถึง กลาง ๆ ระหว่างกุศลกับอกุศล คือไม่จัดเป็นกุศลหรืออกุศล ในความว่า ธรรมที่เป็นอัพยากฤต. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อพฺยากต เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-พาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ตอ-เต่า.	อัพยากฤต [อับพะยากฺริด] น. กลาง ๆ ระหว่างกุศลกับอกุศล คือไม่จัดเป็นกุศลหรืออกุศล ในความว่า ธรรมที่เป็นอัพยากฤต. (ส.; ป. อพฺยากต).
อัม, อัม– อัม เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า อัม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า	[อำ, อำมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ไข้เจ็บ, โรค; ชีวิต; ภัย, ความกลัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อมฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-พิน-ทุ.	อัม, อัม– [อำ, อำมะ–] น. ไข้เจ็บ, โรค; ชีวิต; ภัย, ความกลัว. (ส. อมฺ).
อัมพฤกษ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	[อํามะพฺรึก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเส้นซึ่งเป็นศูนย์กลางของร่างกาย อยู่ด้านหน้าท้อง; อาการที่อวัยวะบางส่วนเช่นแขนขาอ่อนแรง.	อัมพฤกษ์ [อํามะพฺรึก] น. ชื่อเส้นซึ่งเป็นศูนย์กลางของร่างกาย อยู่ด้านหน้าท้อง; อาการที่อวัยวะบางส่วนเช่นแขนขาอ่อนแรง.
อัมพาต เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[อํามะพาด] เป็นคำนาม หมายถึง อาการที่อวัยวะบางส่วนเช่นแขนขาตายไปกระดิกไม่ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อมฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-พิน-ทุ + วาต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า = โรคลม .	อัมพาต [อํามะพาด] น. อาการที่อวัยวะบางส่วนเช่นแขนขาตายไปกระดิกไม่ได้. (ส. อมฺ + วาต = โรคลม).
อัมพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน	[อําพะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ต้นมะม่วง, ใช้ว่า อัมพพฤกษ์ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อามฺร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	อัมพ– [อําพะ–] น. ต้นมะม่วง, ใช้ว่า อัมพพฤกษ์ ก็มี. (ป.; ส. อามฺร).
อัมพวัน, อัมพวา อัมพวัน เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู อัมพวา เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าหรือสวนมะม่วง.	อัมพวัน, อัมพวา น. ป่าหรือสวนมะม่วง.
อัมพร เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ	[–พอน] เป็นคำนาม หมายถึง ฟ้า, ท้องฟ้า, อากาศ; เครื่องนุ่งห่ม ในคำว่า ทิคัมพร = ผู้นุ่งลมห่มทิศ คือ ชีเปลือย, เศวตัมพร = ผู้นุ่งห่มผ้าขาว คือ ชีผ้าขาวหรือชีปะขาว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อัมพร [–พอน] น. ฟ้า, ท้องฟ้า, อากาศ; เครื่องนุ่งห่ม ในคำว่า ทิคัมพร = ผู้นุ่งลมห่มทิศ คือ ชีเปลือย, เศวตัมพร = ผู้นุ่งห่มผ้าขาว คือ ชีผ้าขาวหรือชีปะขาว. (ป., ส.).
อัมพา เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แม่, หญิงดี, (เป็นชื่อยกย่อง). (ป., ส.).	อัมพา น. แม่, หญิงดี, (เป็นชื่อยกย่อง). (ป., ส.).
อัมพิละ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีรสเปรี้ยว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อมฺล เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-พิน-ทุ-ลอ-ลิง. (เทียบ ข. อมฺพิล ว่า มะขาม).	อัมพิละ ว. มีรสเปรี้ยว. (ป.; ส. อมฺล). (เทียบ ข. อมฺพิล ว่า มะขาม).
อัมพุ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อัมพุ น. นํ้า. (ป., ส.).
อัมพุช เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง	[อําพุด] เป็นคำนาม หมายถึง “เกิดในนํ้า” หมายถึง บัว; ปลา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อัมพุช [อําพุด] น. “เกิดในนํ้า” หมายถึง บัว; ปลา. (ป., ส.).
อัมพุชินี เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง สระบัว, หนองบัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อมฺพุชินฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-พิน-ทุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	อัมพุชินี น. สระบัว, หนองบัว. (ป.; ส. อมฺพุชินฺ).
อัมพุท เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้ให้นํ้า” หมายถึง เมฆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อัมพุท น. “ผู้ให้นํ้า” หมายถึง เมฆ. (ป., ส.).
อัยกะ, อัยกา อัยกะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ อัยกา เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	[ไอยะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ปู่, ตา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อยฺยก เขียนว่า ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่.	อัยกะ, อัยกา [ไอยะ–] (ราชา) น. ปู่, ตา. (ป. อยฺยก).
อัยการ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ไอยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การของเจ้า; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง ตัวบทกฎหมาย เรียกว่า พระอัยการ; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ชื่อสำนักงานที่มีอำนาจหน้าที่เกี่ยวกับการดำเนินคดีอาญาทั้งปวง ดำเนินคดีแพ่งและให้คำปรึกษาด้านกฎหมายแก่รัฐบาลและหน่วยงานของรัฐ คุ้มครองสิทธิและเสรีภาพของประชาชน และอำนาจหน้าที่ตามที่กำหนดไว้ในกฎหมาย เรียกว่า สำนักงานอัยการสูงสุด, เดิมเรียกว่า กรมอัยการ, ถ้าหมายถึงเจ้าพนักงานผู้ปฏิบัติหน้าที่ในฐานะทนายแผ่นดินเพื่ออำนวยความยุติธรรม รักษาผลประโยชน์ของรัฐ และคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพของประชาชน เรียกว่า พนักงานอัยการ หรือ ข้าราชการอัยการ, เจ้าพนักงานผู้มีหน้าที่ฟ้องผู้ต้องหาต่อศาล ทั้งนี้ จะเป็นข้าราชการในสำนักงานอัยการสูงสุดหรือเจ้าพนักงานอื่นผู้มีอำนาจเช่นนั้นก็ได้, โบราณเรียกว่า พนักงานรักษาพระอัยการ ยกกระบัตร หรือ ยกบัตร.	อัยการ [ไอยะ–] น. การของเจ้า; (โบ) ตัวบทกฎหมาย เรียกว่า พระอัยการ; (กฎ) ชื่อสำนักงานที่มีอำนาจหน้าที่เกี่ยวกับการดำเนินคดีอาญาทั้งปวง ดำเนินคดีแพ่งและให้คำปรึกษาด้านกฎหมายแก่รัฐบาลและหน่วยงานของรัฐ คุ้มครองสิทธิและเสรีภาพของประชาชน และอำนาจหน้าที่ตามที่กำหนดไว้ในกฎหมาย เรียกว่า สำนักงานอัยการสูงสุด, เดิมเรียกว่า กรมอัยการ, ถ้าหมายถึงเจ้าพนักงานผู้ปฏิบัติหน้าที่ในฐานะทนายแผ่นดินเพื่ออำนวยความยุติธรรม รักษาผลประโยชน์ของรัฐ และคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพของประชาชน เรียกว่า พนักงานอัยการ หรือ ข้าราชการอัยการ, เจ้าพนักงานผู้มีหน้าที่ฟ้องผู้ต้องหาต่อศาล ทั้งนี้ จะเป็นข้าราชการในสำนักงานอัยการสูงสุดหรือเจ้าพนักงานอื่นผู้มีอำนาจเช่นนั้นก็ได้, โบราณเรียกว่า พนักงานรักษาพระอัยการ ยกกระบัตร หรือ ยกบัตร.
อัยกี เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี	[ไอยะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ย่า, ยาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อยฺยิกา เขียนว่า ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	อัยกี [ไอยะ–] (ราชา) น. ย่า, ยาย. (ป. อยฺยิกา).
อัยยะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เป็นเจ้า, ผู้เป็นใหญ่, นาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อัยยะ น. ผู้เป็นเจ้า, ผู้เป็นใหญ่, นาย. (ป.).
อัยยิกา เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ย่า, ยาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อัยยิกา (ราชา) น. ย่า, ยาย. (ป.).
อัลกุรอาน เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง คัมภีร์โกหร่าน.	อัลกุรอาน น. คัมภีร์โกหร่าน.
อัลตราไวโอเลต เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง รังสีแม่เหล็กไฟฟ้าซึ่งมีย่านของการแผ่รังสีที่มีช่วงคลื่นประมาณระหว่าง ๔ x ๑๐-๗ เมตร กับ ๕ x ๑๐-๙ เมตร แสงแดดมีรังสีอัลตราไวโอเลต ซึ่งจะมีปฏิกิริยาต่อสาร ๗–ดีไฮโดรคอเลสเทอรอล (7–dehydrocholesterol) ในผิวหนังมนุษย์ ให้กลายเป็นวิตามินดี, รังสีเหนือม่วง ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ ultraviolet เขียนว่า ยู-แอล-ที-อา-เอ-วี-ไอ-โอ-แอล-อี-ที.	อัลตราไวโอเลต น. รังสีแม่เหล็กไฟฟ้าซึ่งมีย่านของการแผ่รังสีที่มีช่วงคลื่นประมาณระหว่าง ๔ x ๑๐-๗ เมตร กับ ๕ x ๑๐-๙ เมตร แสงแดดมีรังสีอัลตราไวโอเลต ซึ่งจะมีปฏิกิริยาต่อสาร ๗–ดีไฮโดรคอเลสเทอรอล (7–dehydrocholesterol) ในผิวหนังมนุษย์ ให้กลายเป็นวิตามินดี, รังสีเหนือม่วง ก็เรียก. (อ. ultraviolet).
อั่ว เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแกงคั่วชนิดหนึ่ง.	อั่ว น. ชื่อแกงคั่วชนิดหนึ่ง.
อัศจรรย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-จอ-จาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[อัดสะจัน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แปลก, ประหลาด. เป็นคำนาม หมายถึง ปรากฏการณ์อันเนื่องแต่บุญญาภินิหารของพระโพธิสัตว์และพระพุทธเจ้า เช่นเมื่อพระพุทธเจ้าประสูติ ตรัสรู้แสดงปฐมเทศนา ปลงอายุสังขาร และปรินิพพาน จะมีความหวั่นไหวปั่นป่วนของโลกธาตุบังเกิดขึ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อาศฺจรฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-จอ-จาน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี อจฺฉริย เขียนว่า ออ-อ่าง-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	อัศจรรย์ [อัดสะจัน] ว. แปลก, ประหลาด. น. ปรากฏการณ์อันเนื่องแต่บุญญาภินิหารของพระโพธิสัตว์และพระพุทธเจ้า เช่นเมื่อพระพุทธเจ้าประสูติ ตรัสรู้แสดงปฐมเทศนา ปลงอายุสังขาร และปรินิพพาน จะมีความหวั่นไหวปั่นป่วนของโลกธาตุบังเกิดขึ้น. (ส. อาศฺจรฺย; ป. อจฺฉริย).
อัศเจรีย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหมายวรรคตอนรูปดังนี้ ! สําหรับเขียนกํากับไว้หลังคําอุทาน.	อัศเจรีย์ น. เครื่องหมายวรรคตอนรูปดังนี้ ! สําหรับเขียนกํากับไว้หลังคําอุทาน.
อัศว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน	[อัดสะวะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ม้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อสฺส เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ.	อัศว– [อัดสะวะ–] น. ม้า. (ส.; ป. อสฺส).
อัศวโกวิท เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีความชํานาญในเรื่องม้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อศฺว เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน + โกวิท เขียนว่า สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน .	อัศวโกวิท น. ผู้มีความชํานาญในเรื่องม้า. (ส. อศฺว + โกวิท).
อัศวโกศล เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผู้มีความชำนาญในเรื่องม้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อศฺว เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน + โกศล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-สอ-สา-ลา-ลอ-ลิง .	อัศวโกศล ว. ผู้มีความชำนาญในเรื่องม้า. (ส. อศฺว + โกศล).
อัศวมุข, อัศวมุขี อัศวมุข เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่ อัศวมุขี เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีหน้าเป็นหน้าม้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อสฺสมุขี เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี.	อัศวมุข, อัศวมุขี ว. มีหน้าเป็นหน้าม้า. (ส.; ป. อสฺสมุขี).
อัศวเมธ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ทอ-ทง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพระราชพิธีเพื่อประกาศพระบรมเดชานุภาพของพระราชาธิราชในวรรณคดีอินเดีย โดยจะทรงปล่อยม้าอุปการพร้อมทั้งกองทัพให้เข้าไปในประเทศต่าง ๆ ถ้าประเทศใดไม่ยอมอ่อนน้อมกองทัพจะเข้าโจมตี เมื่อครบ ๑ ปีแล้วกองทัพก็ยกกลับพร้อมทั้งพระราชาที่ถูกปราบ พระราชาธิราชก็จะจัดพระราชพิธีโดยฆ่าม้านั้นบูชายัญ เรียกว่า พิธีอัศวเมธ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อัศวเมธ น. ชื่อพระราชพิธีเพื่อประกาศพระบรมเดชานุภาพของพระราชาธิราชในวรรณคดีอินเดีย โดยจะทรงปล่อยม้าอุปการพร้อมทั้งกองทัพให้เข้าไปในประเทศต่าง ๆ ถ้าประเทศใดไม่ยอมอ่อนน้อมกองทัพจะเข้าโจมตี เมื่อครบ ๑ ปีแล้วกองทัพก็ยกกลับพร้อมทั้งพระราชาที่ถูกปราบ พระราชาธิราชก็จะจัดพระราชพิธีโดยฆ่าม้านั้นบูชายัญ เรียกว่า พิธีอัศวเมธ. (ส.).
อัศวยุช เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง	[อัดสะวะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์อัศวินี มี ๗ ดวง, ดาวคอม้า ดาวคู่ม้า ดาวม้า หรือ ดาวอัสสนี ก็เรียก.	อัศวยุช [อัดสะวะ–] น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์อัศวินี มี ๗ ดวง, ดาวคอม้า ดาวคู่ม้า ดาวม้า หรือ ดาวอัสสนี ก็เรียก.
อัศวานึก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	[อัดสะวานึก] เป็นคำนาม หมายถึง กองทัพม้า, เหล่าทหารม้า, เป็นส่วนหนึ่งแห่งกระบวนทัพโบราณ ซึ่งเรียกว่า จตุรงคพล จตุรงคโยธา จตุรงคเสนา หรือจตุรงคินีเสนา มี ๔ เหล่า ได้แก่ ๑. หัตถานึก (กองทัพช้าง, เหล่าทหารช้าง) ๒. อัศวานึก (กองทัพม้า, เหล่าทหารม้า) ๓. รถานึก (กองทัพเหล่ารถ) ๔. ปัตตานึก (กองทัพเหล่าราบ, กองทัพทหารเดินเท้า). ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อศฺวานีก เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่ และมาจากภาษาบาลี อสฺสานีก เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่.	อัศวานึก [อัดสะวานึก] น. กองทัพม้า, เหล่าทหารม้า, เป็นส่วนหนึ่งแห่งกระบวนทัพโบราณ ซึ่งเรียกว่า จตุรงคพล จตุรงคโยธา จตุรงคเสนา หรือจตุรงคินีเสนา มี ๔ เหล่า ได้แก่ ๑. หัตถานึก (กองทัพช้าง, เหล่าทหารช้าง) ๒. อัศวานึก (กองทัพม้า, เหล่าทหารม้า) ๓. รถานึก (กองทัพเหล่ารถ) ๔. ปัตตานึก (กองทัพเหล่าราบ, กองทัพทหารเดินเท้า). (ส. อศฺวานีก; ป. อสฺสานีก).
อัศวิน เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	[อัดสะวิน] เป็นคำนาม หมายถึง นักรบขี่ม้า, นักรบที่กล้าหาญ, ผู้ที่ได้รับยกย่องว่าเป็นคนเก่ง; ชื่อเทวดาคู่หนึ่งซึ่งทรงรถนําหน้ารถพระอาทิตย์มาก่อนเวลารุ่งสาง เป็นบิดาของนกุลและสหเทพในมหากาพย์เรื่องมหาภารตะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อัศวิน [อัดสะวิน] น. นักรบขี่ม้า, นักรบที่กล้าหาญ, ผู้ที่ได้รับยกย่องว่าเป็นคนเก่ง; ชื่อเทวดาคู่หนึ่งซึ่งทรงรถนําหน้ารถพระอาทิตย์มาก่อนเวลารุ่งสาง เป็นบิดาของนกุลและสหเทพในมหากาพย์เรื่องมหาภารตะ. (ส.).
อัศวินม้าขาว เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่มาช่วยแก้ไขสถานการณ์ที่คับขันให้กลับดีขึ้น.	อัศวินม้าขาว (สำ) น. ผู้ที่มาช่วยแก้ไขสถานการณ์ที่คับขันให้กลับดีขึ้น.
อัศวินี, อัสสนี อัศวินี เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี อัสสนี เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[อัดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๑ มี ๗ ดวง เห็นเป็นรูปคอม้าหรือหางหนู, ดาวคอม้า ดาวคู่ม้า ดาวม้า หรือ ดาวอัศวยุช ก็เรียก.	อัศวินี, อัสสนี [อัดสะ–] น. ดาวฤกษ์ที่ ๑ มี ๗ ดวง เห็นเป็นรูปคอม้าหรือหางหนู, ดาวคอม้า ดาวคู่ม้า ดาวม้า หรือ ดาวอัศวยุช ก็เรียก.
อัศวานึก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	ดู อัศว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน.	อัศวานึก ดู อัศว–.
อัศวิน เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ดู อัศว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน.	อัศวิน ดู อัศว–.
อัศวินี, อัสสนี อัศวินี เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี อัสสนี เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	ดู อัศว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน.	อัศวินี, อัสสนี ดู อัศว–.
อัษฎ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา	[อัดสะดะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แปด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อฏฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน.	อัษฎ– [อัดสะดะ–] ว. แปด. (ส.; ป. อฏฺ).
อัษฎกฉันท์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-กอ-ไก่-ฉอ-ฉิ่ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ฉันท์ปัฐยาวัต.	อัษฎกฉันท์ น. ฉันท์ปัฐยาวัต.
อัษฎมงคล, อัษฏมงคล อัษฎมงคล เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง อัษฏมงคล เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-รือ-สี-ตอ-ปะ-ตัก-มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ถือว่าเป็นมงคล ๘ อย่าง นิยมดังนี้ ๑. กรอบหน้า ๒. คทา ๓. สังข์ ๔. จักร ๕. ธง ๓ ชาย ๖. ขอช้าง ๗. โคเผือก ๘. หม้อนํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อัษฎมงคล, อัษฏมงคล น. สิ่งที่ถือว่าเป็นมงคล ๘ อย่าง นิยมดังนี้ ๑. กรอบหน้า ๒. คทา ๓. สังข์ ๔. จักร ๕. ธง ๓ ชาย ๖. ขอช้าง ๗. โคเผือก ๘. หม้อนํ้า. (ส.).
อัษฎางคิกมรรค เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย	[อัดสะดางคิกะมัก] เป็นคำนาม หมายถึง ทางปฏิบัติเพื่อความดับทุกข์ตามหลักพระพุทธศาสนา ประกอบด้วยองค์ ๘ คือ ๑. สัมมาทิฐิ ความเห็นชอบ ๒. สัมมาสังกัปปะ ความดําริชอบ ๓. สัมมาวาจา การเจรจาชอบ ๔. สัมมากัมมันตะ การงานชอบ ๕. สัมมาอาชีวะ การเลี้ยงชีวิตชอบ ๖. สัมมาวายามะ ความพยายามชอบ ๗. สัมมาสติ ความระลึกชอบ ๘. สัมมาสมาธิ ความตั้งใจชอบ เรียกว่า อริยมรรคมีองค์ ๘ รวมเรียกว่า มัชฌิมาปฏิปทา แปลว่า ทางสายกลาง.	อัษฎางคิกมรรค [อัดสะดางคิกะมัก] น. ทางปฏิบัติเพื่อความดับทุกข์ตามหลักพระพุทธศาสนา ประกอบด้วยองค์ ๘ คือ ๑. สัมมาทิฐิ ความเห็นชอบ ๒. สัมมาสังกัปปะ ความดําริชอบ ๓. สัมมาวาจา การเจรจาชอบ ๔. สัมมากัมมันตะ การงานชอบ ๕. สัมมาอาชีวะ การเลี้ยงชีวิตชอบ ๖. สัมมาวายามะ ความพยายามชอบ ๗. สัมมาสติ ความระลึกชอบ ๘. สัมมาสมาธิ ความตั้งใจชอบ เรียกว่า อริยมรรคมีองค์ ๘ รวมเรียกว่า มัชฌิมาปฏิปทา แปลว่า ทางสายกลาง.
อัษฎายุธ, อัษฎาวุธ อัษฎายุธ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง อัษฎาวุธ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง	เป็นคำนาม หมายถึง อาวุธ ๘ อย่าง คือ ๑. พระแสงหอกเพชรรัตน์ ๒. พระแสงดาบเชลย ๓. พระแสงตรี ๔. พระแสงจักร ๕. พระแสงดาบและเขน หรือดาบและโล่ ๖. พระแสงธนู ๗. พระแสงของ้าวแสนพลพ่าย ๘. พระแสงปืนคาบชุดข้ามแม่นํ้าสะโตง, จะอัญเชิญมาถวายในพระราชพิธีบรมราชาภิเษก.	อัษฎายุธ, อัษฎาวุธ น. อาวุธ ๘ อย่าง คือ ๑. พระแสงหอกเพชรรัตน์ ๒. พระแสงดาบเชลย ๓. พระแสงตรี ๔. พระแสงจักร ๕. พระแสงดาบและเขน หรือดาบและโล่ ๖. พระแสงธนู ๗. พระแสงของ้าวแสนพลพ่าย ๘. พระแสงปืนคาบชุดข้ามแม่นํ้าสะโตง, จะอัญเชิญมาถวายในพระราชพิธีบรมราชาภิเษก.
อัษฎมะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	[อัดสะดะมะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ ๘. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อฏฺม เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน-มอ-ม้า.	อัษฎมะ [อัดสะดะมะ] (แบบ) ว. ที่ ๘. (ส.; ป. อฏฺม).
อัษฎางคิกมรรค เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย	ดู อัษฎ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา.	อัษฎางคิกมรรค ดู อัษฎ–.
อัษฎายุธ, อัษฎาวุธ อัษฎายุธ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง อัษฎาวุธ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง	ดู อัษฎ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา.	อัษฎายุธ, อัษฎาวุธ ดู อัษฎ–.
อัส–, อัสสะ อัส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ อัสสะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	[อัดสะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ม้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อศฺว เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน.	อัส–, อัสสะ [อัดสะ–] (แบบ) น. ม้า. (ป.; ส. อศฺว).
อัสดร เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	[อัดสะดอน] เป็นคำนาม หมายถึง ม้าดี. [ป. อสฺส (ม้า) + ตร (ยิ่งกว่า)].	อัสดร [อัดสะดอน] น. ม้าดี. [ป. อสฺส (ม้า) + ตร (ยิ่งกว่า)].
อัสมุขี เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีหน้าเป็นหน้าม้า. ในวงเล็บ มาจาก มหาเวสสันดรชาดก ในวงเล็บ แบบเรียน กัณฑ์มหาพน ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อสฺสมุขี เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี และมาจากภาษาสันสกฤต อศฺวมุขี เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี.	อัสมุขี ว. มีหน้าเป็นหน้าม้า. (ม. ร่ายยาว มหาพน). (ป. อสฺสมุขี; ส. อศฺวมุขี).
อัสสานิก, อัสสานีก, อัสสานึก อัสสานิก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ อัสสานีก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่ อัสสานึก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง อัศวานึก, กองทัพม้า, เหล่าทหารม้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อสฺสานีก เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่ และมาจากภาษาสันสกฤต อศฺวานีก เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่.	อัสสานิก, อัสสานีก, อัสสานึก น. อัศวานึก, กองทัพม้า, เหล่าทหารม้า. (ป. อสฺสานีก; ส. อศฺวานีก).
อัสกัณ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน	[อัดสะกัน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อภูเขาชั้นที่ ๗ ในหมู่เขาสัตบริภัณฑ์ที่ล้อมเป็นวงกลมรอบเขาพระสุเมรุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อสฺสกณฺณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-กอ-ไก่-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน และมาจากภาษาสันสกฤต อศฺวกรฺณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน-กอ-ไก่-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน. ในวงเล็บ ดู สัตบริภัณฑ์, สัตภัณฑ์ สัตบริภัณฑ์ เขียนว่า สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด สัตภัณฑ์ เขียนว่า สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด .	อัสกัณ [อัดสะกัน] น. ชื่อภูเขาชั้นที่ ๗ ในหมู่เขาสัตบริภัณฑ์ที่ล้อมเป็นวงกลมรอบเขาพระสุเมรุ. (ป. อสฺสกณฺณ; ส. อศฺวกรฺณ). (ดู สัตบริภัณฑ์, สัตภัณฑ์).
อัสดง, อัสดม อัสดง เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-งอ-งู อัสดม เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า	[อัดสะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง ตกไป (ใช้แก่พระอาทิตย์) เช่น อาทิตย์อัสดง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อสฺตมฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-พิน-ทุ.	อัสดง, อัสดม [อัดสะ–] ก. ตกไป (ใช้แก่พระอาทิตย์) เช่น อาทิตย์อัสดง. (ส. อสฺตมฺ).
อัสดงคต เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-งอ-งู-คอ-ควาย-ตอ-เต่า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทางทิศตะวันตก เช่น อัสดงคตประเทศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อสฺตมฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-พิน-ทุ + คต เขียนว่า คอ-ควาย-ตอ-เต่า .	อัสดงคต ว. ทางทิศตะวันตก เช่น อัสดงคตประเทศ. (ส. อสฺตมฺ + คต).
อัสมิมานะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[อัดสะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง มานะว่าเป็นเรา, การถือเขาถือเรา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อัสมิมานะ [อัดสะ–] (แบบ) น. มานะว่าเป็นเรา, การถือเขาถือเรา. (ป.).
อัสสนี, อัศวินี อัสสนี เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี อัศวินี เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[อัดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๑ มี ๗ ดวง เห็นเป็นรูปคอม้าหรือหางหนู, ดาวคอม้า ดาวคู่ม้า ดาวม้า หรือ ดาวอัศวยุช ก็เรียก.	อัสสนี, อัศวินี [อัดสะ–] น. ดาวฤกษ์ที่ ๑ มี ๗ ดวง เห็นเป็นรูปคอม้าหรือหางหนู, ดาวคอม้า ดาวคู่ม้า ดาวม้า หรือ ดาวอัศวยุช ก็เรียก.
อัสสานิก, อัสสานีก, อัสสานึก อัสสานิก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ อัสสานีก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่ อัสสานึก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	ดู อัส–, อัสสะ อัส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ อัสสะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ .	อัสสานิก, อัสสานีก, อัสสานึก ดู อัส–, อัสสะ.
อัสสาสะ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ลมหายใจเข้า, คู่กับ ปัสสาสะ คือ ลมหายใจออก; การหายใจคล่อง; ความโปร่งใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อัสสาสะ (แบบ) น. ลมหายใจเข้า, คู่กับ ปัสสาสะ คือ ลมหายใจออก; การหายใจคล่อง; ความโปร่งใจ. (ป.).
อัสสุ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าตา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อัสสุ น. นํ้าตา. (ป.).
อัสสุชล เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าตา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อัสสุชล น. นํ้าตา. (ป.).
อัสสุธารา เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ท่อนํ้าตา; การไหลแห่งนํ้าตา; ใช้หมายความว่า นํ้าตา ก็ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อัสสุธารา น. ท่อนํ้าตา; การไหลแห่งนํ้าตา; ใช้หมายความว่า นํ้าตา ก็ได้. (ป.).
อา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง น้องของพ่อ, ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง เขียนเป็น อาว์ ก็มี. (อีสาน อา ว่า น้องสาวของพ่อ, อาว ว่า น้องชายของพ่อ).	อา ๑ น. น้องของพ่อ, (โบ) เขียนเป็น อาว์ ก็มี. (อีสาน อา ว่า น้องสาวของพ่อ, อาว ว่า น้องชายของพ่อ).
อา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําออกเสียงท้ายคําพูดในความรําพึงหรือวิตกเป็นต้น เช่น แม่อา พี่อา.	อา ๒ (กลอน) ว. คําออกเสียงท้ายคําพูดในความรําพึงหรือวิตกเป็นต้น เช่น แม่อา พี่อา.
อา ๓, อ๋า อา ความหมายที่ ๓ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา อ๋า เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-จัด-ตะ-วา-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีแทงโปวิธีหนึ่ง โดยแทง อา เหม็ง ซั้ว กางปีก ๓ ประตู โปออกประตูใดใน ๓ ประตูนั้น เจ้ามือใช้ ๑ ต่อ ถ้าออกประตูอื่น เจ้ามือกินหมดทั้ง ๓ ประตู.	อา ๓, อ๋า น. วิธีแทงโปวิธีหนึ่ง โดยแทง อา เหม็ง ซั้ว กางปีก ๓ ประตู โปออกประตูใดใน ๓ ประตูนั้น เจ้ามือใช้ ๑ ต่อ ถ้าออกประตูอื่น เจ้ามือกินหมดทั้ง ๓ ประตู.
อ่า เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ประดับ, ตกแต่ง.	อ่า ก. ประดับ, ตกแต่ง.
อ่าองค์ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง แต่งตัว เช่น ลูบไล้สุคนธาอ่าองค์ บรรจงทรงเครื่องวันอาทิตย์. ในวงเล็บ มาจาก อิเหนา พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๔.	อ่าองค์ (กลอน) ก. แต่งตัว เช่น ลูบไล้สุคนธาอ่าองค์ บรรจงทรงเครื่องวันอาทิตย์. (อิเหนา).
อ้า เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เปิด, แยกออก, แบะออก, เช่น ปากอ้า; ทําให้เปิด, ทําให้แยกออก, ทําให้แบะออก, เช่น อ้าปาก.	อ้า ๑ ก. เปิด, แยกออก, แบะออก, เช่น ปากอ้า; ทําให้เปิด, ทําให้แยกออก, ทําให้แบะออก, เช่น อ้าปาก.
อ้าขาผวาปีก, อ้าขาพวาปีก อ้าขาผวาปีก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่ อ้าขาพวาปีก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง หาเรื่องมาเป็นภาระของตนโดยไม่จำเป็น เช่น เขามีฐานะยากจนอยู่แล้วยังจะอ้าขาผวาปีกไปขอเด็กมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมอีก งานก็มากอยู่แล้ว ทำไมจะต้องอ้าขาพวาปีกไปรับงานอื่นมาอีก.	อ้าขาผวาปีก, อ้าขาพวาปีก (สำ) ก. หาเรื่องมาเป็นภาระของตนโดยไม่จำเป็น เช่น เขามีฐานะยากจนอยู่แล้วยังจะอ้าขาผวาปีกไปขอเด็กมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมอีก งานก็มากอยู่แล้ว ทำไมจะต้องอ้าขาพวาปีกไปรับงานอื่นมาอีก.
อ้าซ่า เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ซอ-โซ่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่นั่งหรือนอนถ่างขาอย่างเปิดเผย ในความว่า นั่งถ่างขาอ้าซ่า นอนถ่างขาอ้าซ่า, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เปิดอกอ้าซ่า, ลักษณะที่ประตูหรือหน้าต่างเปิดแบะออกเต็มที่ เช่น เปิดประตูอ้าซ่า.	อ้าซ่า ว. อาการที่นั่งหรือนอนถ่างขาอย่างเปิดเผย ในความว่า นั่งถ่างขาอ้าซ่า นอนถ่างขาอ้าซ่า, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เปิดอกอ้าซ่า, ลักษณะที่ประตูหรือหน้าต่างเปิดแบะออกเต็มที่ เช่น เปิดประตูอ้าซ่า.
อ้า เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คำออกเสียงขึ้นต้นประโยคในคำประพันธ์ ใช้ในความรำพึงหรือพรรณนาวิงวอนอย่างเดียวกับคำ โอ้ หรือ โอ้ว่า.	อ้า ๒ ว. คำออกเสียงขึ้นต้นประโยคในคำประพันธ์ ใช้ในความรำพึงหรือพรรณนาวิงวอนอย่างเดียวกับคำ โอ้ หรือ โอ้ว่า.
อากร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[–กอน] เป็นคำนาม หมายถึง หมู่, กอง, เช่น พลากร (พล + อากร); บ่อเกิด, ที่เกิด, เช่น ทรัพยากร ศิลปากร; ค่าธรรมเนียมอย่างหนึ่งที่รัฐบาลเรียกเก็บ เช่น อากรรังนก อากรมหรสพ; คำเพิ่มข้างหลังของคำเดิม เมื่อเพิ่มแล้ว หมายถึงพวกหรือหมู่ เช่น ดารากร นรากร ทวิชากร ประชากร หรืออาจมีความหมายคงเดิมก็ได้ เช่น พระปฏิมากร.	อากร [–กอน] น. หมู่, กอง, เช่น พลากร (พล + อากร); บ่อเกิด, ที่เกิด, เช่น ทรัพยากร ศิลปากร; ค่าธรรมเนียมอย่างหนึ่งที่รัฐบาลเรียกเก็บ เช่น อากรรังนก อากรมหรสพ; คำเพิ่มข้างหลังของคำเดิม เมื่อเพิ่มแล้ว หมายถึงพวกหรือหมู่ เช่น ดารากร นรากร ทวิชากร ประชากร หรืออาจมีความหมายคงเดิมก็ได้ เช่น พระปฏิมากร.
อากรแสตมป์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-ทัน-ทะ-คาด	[–สะแตม] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ดวงตราที่ปิดทับ ดุน หรือพิมพ์บนกระดาษ เพื่อใช้เป็นค่าอากรตามประมวลรัษฎากร.	อากรแสตมป์ [–สะแตม] (กฎ) น. ดวงตราที่ปิดทับ ดุน หรือพิมพ์บนกระดาษ เพื่อใช้เป็นค่าอากรตามประมวลรัษฎากร.
อากังขา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ความจํานง, ความหวัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อากางฺกฺษา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-งอ-งู-พิน-ทุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา.	อากังขา น. ความจํานง, ความหวัง. (ป.; ส. อากางฺกฺษา).
อากัป เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา	[อากับ] เป็นคำนาม หมายถึง การแต่งตัวดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อากปฺป เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา และมาจากภาษาสันสกฤต อากลฺป เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ปอ-ปลา.	อากัป [อากับ] น. การแต่งตัวดี. (ป. อากปฺป; ส. อากลฺป).
อากัปกิริยา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[อากับ–] เป็นคำนาม หมายถึง กิริยาท่าทาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อากัปกิริยา [อากับ–] น. กิริยาท่าทาง. (ป.).
อากัมปนะ, อากัมปะ อากัมปนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ อากัมปะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	[–กําปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความหวั่นไหว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อากัมปนะ, อากัมปะ [–กําปะ–] น. ความหวั่นไหว. (ส.).
อาการ, อาการ– อาการ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ อาการ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[อากาน, อาการะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นอยู่, ความเป็นไป, สภาพ, เช่น อาการไข้; กิริยาท่าทาง เช่น อาการพิรุธ; ลักษณะเดียวกัน เช่น โดยอาการนั้น; ส่วนของร่างกายซึ่งนิยมว่ามี ๓๒ อย่าง เรียกว่า อาการ ๓๒ มี ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาการ, อาการ– [อากาน, อาการะ–] น. ความเป็นอยู่, ความเป็นไป, สภาพ, เช่น อาการไข้; กิริยาท่าทาง เช่น อาการพิรุธ; ลักษณะเดียวกัน เช่น โดยอาการนั้น; ส่วนของร่างกายซึ่งนิยมว่ามี ๓๒ อย่าง เรียกว่า อาการ ๓๒ มี ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เป็นต้น. (ป., ส.).
อาการนาม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	[อาการะนาม] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ เป็นคำนาม หมายถึง คํานามที่บอกกิริยาอาการหรือความปรากฏเป็นต่าง ๆ ของคน สัตว์ และสิ่งของ ซึ่งมาจากคํากริยาหรือคําวิเศษณ์ที่มักมีคํา “การ” หรือ “ความ” นําหน้า เช่น การยืน การเดิน การอยู่ ความรัก ความดี ความสวย.	อาการนาม [อาการะนาม] (ไว) น. คํานามที่บอกกิริยาอาการหรือความปรากฏเป็นต่าง ๆ ของคน สัตว์ และสิ่งของ ซึ่งมาจากคํากริยาหรือคําวิเศษณ์ที่มักมีคํา “การ” หรือ “ความ” นําหน้า เช่น การยืน การเดิน การอยู่ ความรัก ความดี ความสวย.
อากาศ, อากาศ– อากาศ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา อากาศ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	[อากาด, อากาดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง แก๊สผสมที่ประกอบด้วยไนโตรเจนและออกซิเจนเป็นส่วนใหญ่ ใช้หายใจหรือช่วยในการเผาไหม้เป็นต้น; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในปรัชญา หมายถึง ที่ที่ว่างเปล่าซึ่งมีอยู่เป็นเอกเทศจากสสาร, เป็นธาตุอย่าง ๑ ใน ๖ คือ ปฐวีธาตุ (ธาตุดิน) อาโปธาตุ (ธาตุนํ้า) เตโชธาตุ (ธาตุไฟ) วาโยธาตุ (ธาตุลม) อากาศธาตุ (ที่ว่างเปล่า) และวิญญาณธาตุ (ธาตุรู้); ท้องฟ้า เช่น นกบินไปในอากาศ; บางทีใช้หมายถึงสภาพดินฟ้าอากาศโดยทั่ว ๆ ไป เช่น เช้านี้อากาศดีจัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อากาส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	อากาศ, อากาศ– [อากาด, อากาดสะ–] น. แก๊สผสมที่ประกอบด้วยไนโตรเจนและออกซิเจนเป็นส่วนใหญ่ ใช้หายใจหรือช่วยในการเผาไหม้เป็นต้น; (ปรัชญา) ที่ที่ว่างเปล่าซึ่งมีอยู่เป็นเอกเทศจากสสาร, เป็นธาตุอย่าง ๑ ใน ๖ คือ ปฐวีธาตุ (ธาตุดิน) อาโปธาตุ (ธาตุนํ้า) เตโชธาตุ (ธาตุไฟ) วาโยธาตุ (ธาตุลม) อากาศธาตุ (ที่ว่างเปล่า) และวิญญาณธาตุ (ธาตุรู้); ท้องฟ้า เช่น นกบินไปในอากาศ; บางทีใช้หมายถึงสภาพดินฟ้าอากาศโดยทั่ว ๆ ไป เช่น เช้านี้อากาศดีจัง. (ส.; ป. อากาส).
อากาศธาตุ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	[–ทาด] เป็นคำนาม หมายถึง ที่ว่าง, ที่ว่างเปล่า; ลม, แก๊ส; โดยปริยายหมายถึงความว่างเปล่า เช่น ลงทุนทําการค้าไปหลายล้านบาท บัดนี้กลายเป็นอากาศธาตุไปหมดแล้ว.	อากาศธาตุ [–ทาด] น. ที่ว่าง, ที่ว่างเปล่า; ลม, แก๊ส; โดยปริยายหมายถึงความว่างเปล่า เช่น ลงทุนทําการค้าไปหลายล้านบาท บัดนี้กลายเป็นอากาศธาตุไปหมดแล้ว.
อากาศยาน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องนําไปทางอากาศ, ยานที่แล่นไปในอากาศ เช่น เครื่องบิน เฮลิคอปเตอร์.	อากาศยาน น. เครื่องนําไปทางอากาศ, ยานที่แล่นไปในอากาศ เช่น เครื่องบิน เฮลิคอปเตอร์.
อากูล เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	[–กูน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คั่งค้าง เช่น การงานไม่อากูลเป็นมงคลอันสูงสุด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อากุล เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง.	อากูล [–กูน] ว. คั่งค้าง เช่น การงานไม่อากูลเป็นมงคลอันสูงสุด. (ป., ส. อากุล).
อาเกียรณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[–เกียน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกลื่อนกล่น, เกลื่อนกลาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อากีรฺณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน และมาจากภาษาบาลี อากิณฺณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน.	อาเกียรณ์ [–เกียน] ว. เกลื่อนกล่น, เกลื่อนกลาด. (ส. อากีรฺณ; ป. อากิณฺณ).
อาขยาต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[–ขะหฺยาด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กล่าวแล้ว. เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคำกริยาประเภทหนึ่งในไวยากรณ์บาลีและสันสกฤต ประกอบด้วย ธาตุ วิภัตติ กาล บท พจน์ บุรุษ วาจก ปัจจัย เพื่อเป็นเครื่องหมายบอกเนื้อความให้ชัดเจน เช่น กโรติ = ย่อมกระทำ ประกอบด้วย กรฺธาตุ ติวิภัตติ ปัจจุบันกาล ปรัสสบท เอกพจน์ ปฐมบุรุษ กัตตุวาจก โอปัจจัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาขยาต [–ขะหฺยาด] ว. กล่าวแล้ว. น. ชื่อคำกริยาประเภทหนึ่งในไวยากรณ์บาลีและสันสกฤต ประกอบด้วย ธาตุ วิภัตติ กาล บท พจน์ บุรุษ วาจก ปัจจัย เพื่อเป็นเครื่องหมายบอกเนื้อความให้ชัดเจน เช่น กโรติ = ย่อมกระทำ ประกอบด้วย กรฺธาตุ ติวิภัตติ ปัจจุบันกาล ปรัสสบท เอกพจน์ ปฐมบุรุษ กัตตุวาจก โอปัจจัย. (ป., ส.).
อาขยาน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[–ขะหฺยาน, –ขะยาน] เป็นคำนาม หมายถึง บทท่องจํา; การเล่า, การบอก; การสวด; เรื่อง, นิทาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อกฺขาน เขียนว่า ออ-อ่าง-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	อาขยาน [–ขะหฺยาน, –ขะยาน] น. บทท่องจํา; การเล่า, การบอก; การสวด; เรื่อง, นิทาน. (ส.; ป. อกฺขาน).
อาคเนย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[–คะเน] เป็นคำนาม หมายถึง ทิศตะวันออกเฉียงใต้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อาคฺเนย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-พิน-ทุ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ยอ-ยัก ว่า ทิศที่พระอัคนีรักษา .	อาคเนย์ [–คะเน] น. ทิศตะวันออกเฉียงใต้. (ส. อาคฺเนย ว่า ทิศที่พระอัคนีรักษา).
อาคม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า	[–คม] เป็นคำนาม หมายถึง เวทมนตร์, บางทีใช้คู่กับ คาถา เป็น คาถาอาคม; การมา, การมาถึง, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น มีนาคม คือ มีน + อาคม แปลว่า การมาถึงราศีมีน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาคม [–คม] น. เวทมนตร์, บางทีใช้คู่กับ คาถา เป็น คาถาอาคม; การมา, การมาถึง, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น มีนาคม คือ มีน + อาคม แปลว่า การมาถึงราศีมีน. (ป., ส.).
อาครหายณี เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	[อาคฺระหายะนี] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มฤคศิระ มี ๓ ดวง, ดาวหัวเต่า ดาวหัวเนื้อ ดาวศีรษะเนื้อ ดาวศีรษะโค ดาวมฤคเศียร ดาวมฤคศิรัส หรือ ดาวมิคสิระ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อาครหายณี [อาคฺระหายะนี] น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มฤคศิระ มี ๓ ดวง, ดาวหัวเต่า ดาวหัวเนื้อ ดาวศีรษะเนื้อ ดาวศีรษะโค ดาวมฤคเศียร ดาวมฤคศิรัส หรือ ดาวมิคสิระ ก็เรียก. (ส.).
อาคันตุก–, อาคันตุกะ อาคันตุก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่ อาคันตุกะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[อาคันตุกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง แขกผู้มาหา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาคันตุก–, อาคันตุกะ [อาคันตุกะ–] น. แขกผู้มาหา. (ป., ส.).
อาคันตุกภัต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง อาหารที่เตรียมถวายภิกษุที่จรมา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อาคนฺตุกภตฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	อาคันตุกภัต น. อาหารที่เตรียมถวายภิกษุที่จรมา. (ป. อาคนฺตุกภตฺต).
อาคันตุกวัตร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง มรรยาทที่จะต้องประพฤติต่อแขกผู้มาหา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อาคนฺตุกวตฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	อาคันตุกวัตร น. มรรยาทที่จะต้องประพฤติต่อแขกผู้มาหา. (ส.; ป. อาคนฺตุกวตฺต).
อาคาร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[–คาน] เป็นคำนาม หมายถึง เรือน, โรง, สิ่งที่ก่อสร้างขึ้นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ตึก บ้าน เรือน โรง ร้าน แพ คลังสินค้า สํานักงาน และสิ่งที่สร้างขึ้นอย่างอื่น ซึ่งบุคคลอาจเข้าอยู่หรือเข้าใช้สอยได้ และหมายความรวมถึงสิ่งที่สร้างขึ้นอย่างอื่นตามที่กฎหมายกําหนด เช่น อัฒจันทร์ เขื่อน สะพาน อุโมงค์ ป้าย อู่เรือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาคาร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ อคาร เขียนว่า ออ-อ่าง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ .	อาคาร [–คาน] น. เรือน, โรง, สิ่งที่ก่อสร้างขึ้นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น; (กฎ) ตึก บ้าน เรือน โรง ร้าน แพ คลังสินค้า สํานักงาน และสิ่งที่สร้างขึ้นอย่างอื่น ซึ่งบุคคลอาจเข้าอยู่หรือเข้าใช้สอยได้ และหมายความรวมถึงสิ่งที่สร้างขึ้นอย่างอื่นตามที่กฎหมายกําหนด เช่น อัฒจันทร์ เขื่อน สะพาน อุโมงค์ ป้าย อู่เรือ. (ป., ส. อาคาร, อคาร).
อาคารชุด เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง อาคารที่บุคคลสามารถแยกการถือกรรมสิทธิ์ออกได้เป็นส่วน ๆ โดยแต่ละส่วนประกอบด้วยกรรมสิทธิ์ในทรัพย์ส่วนบุคคลและกรรมสิทธิ์ร่วมในทรัพย์ส่วนกลาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ condominium เขียนว่า ซี-โอ-เอ็น-ดี-โอ-เอ็ม-ไอ-เอ็น-ไอ-ยู-เอ็ม.	อาคารชุด (กฎ) น. อาคารที่บุคคลสามารถแยกการถือกรรมสิทธิ์ออกได้เป็นส่วน ๆ โดยแต่ละส่วนประกอบด้วยกรรมสิทธิ์ในทรัพย์ส่วนบุคคลและกรรมสิทธิ์ร่วมในทรัพย์ส่วนกลาง. (อ. condominium).
อาฆาต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[–คาด] เป็นคำกริยา หมายถึง ผูกใจเจ็บและอยากแก้แค้น, พยาบาท. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาฆาต [–คาด] ก. ผูกใจเจ็บและอยากแก้แค้น, พยาบาท. (ป., ส.).
อาฆาตมาดร้าย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง พยาบาทมุ่งจะทำร้ายให้ได้.	อาฆาตมาดร้าย ก. พยาบาทมุ่งจะทำร้ายให้ได้.
อาฆาตนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[–ตะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง การฆ่า, การตี; สถานที่ฆ่าคน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาฆาตนะ [–ตะนะ] น. การฆ่า, การตี; สถานที่ฆ่าคน. (ป., ส.).
อ่าง เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะสำหรับใส่น้ำเป็นต้น มักมีลักษณะกลม ปากผายก้นตื้น, โดยปริยายใช้เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น อ่างอาบนํ้า.	อ่าง ๑ น. ภาชนะสำหรับใส่น้ำเป็นต้น มักมีลักษณะกลม ปากผายก้นตื้น, โดยปริยายใช้เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น อ่างอาบนํ้า.
อ่างเก็บน้ำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง แอ่งขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นสำหรับเก็บนํ้าเพื่อบริโภคและใช้ในการเกษตรเป็นต้น.	อ่างเก็บน้ำ น. แอ่งขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นสำหรับเก็บนํ้าเพื่อบริโภคและใช้ในการเกษตรเป็นต้น.
อ่าง เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดไม่ใคร่ออกทันใจ คือกว่าจะพูดได้แต่ละคําต้องยํ้าคําต้นอยู่นานจึงพูดต่อไปได้ เป็นอาการประจําบางคน เรียกว่า เป็นอ่าง หรือ พูดติดอ่าง.	อ่าง ๒ ว. อาการที่พูดไม่ใคร่ออกทันใจ คือกว่าจะพูดได้แต่ละคําต้องยํ้าคําต้นอยู่นานจึงพูดต่อไปได้ เป็นอาการประจําบางคน เรียกว่า เป็นอ่าง หรือ พูดติดอ่าง.
อ้าง เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ระบุ, บ่งถึง, เช่น อ้างพยาน; กล่าวถึง, ชี้เป็นหลัก, เช่น อ้างบาลี; ถือเอา เช่น อ้างสิทธิ.	อ้าง ก. ระบุ, บ่งถึง, เช่น อ้างพยาน; กล่าวถึง, ชี้เป็นหลัก, เช่น อ้างบาลี; ถือเอา เช่น อ้างสิทธิ.
อ้างอิง เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ระบุที่มาเพื่อเป็นหลักฐาน, ยกมากล่าวเป็นหลัก, เช่น ในการให้ความหมายของคำ เขามักอ้างอิงพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ระบุที่มาเพื่อเป็นหลักฐาน เช่น พจนานุกรมเป็นหนังสืออ้างอิง เอกสารอ้างอิง.	อ้างอิง ก. ระบุที่มาเพื่อเป็นหลักฐาน, ยกมากล่าวเป็นหลัก, เช่น ในการให้ความหมายของคำ เขามักอ้างอิงพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. ว. ที่ระบุที่มาเพื่อเป็นหลักฐาน เช่น พจนานุกรมเป็นหนังสืออ้างอิง เอกสารอ้างอิง.
อางขนาง เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ขอ-ไข่-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-งอ-งู	[–ขะหฺนาง] เป็นคำกริยา หมายถึง อาย, ขวยเขิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	อางขนาง [–ขะหฺนาง] ก. อาย, ขวยเขิน. (ข.).
อ้างว้าง เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปล่าเปลี่ยว, ว้าเหว่, เปลี่ยวใจ, เช่น รู้สึกอ้างว้าง.	อ้างว้าง ว. เปล่าเปลี่ยว, ว้าเหว่, เปลี่ยวใจ, เช่น รู้สึกอ้างว้าง.
อาจ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กล้า ในคำว่า อาจหาญ; สามารถ เช่น เรื่องยาก ๆ อย่างนี้เขาทำได้ ผมไม่อาจทำได้อย่างเขา; เป็นคําช่วยกริยาบอกความคาดคะเน เช่น พรุ่งนี้เขาอาจมาประชุมได้ หรือใช้แสดงว่าสิ่งหนึ่งใช้แทนอีกสิ่งหนึ่งได้ เช่น เมื่อไม่มีกะทิก็อาจใช้นมสดได้.	อาจ ว. กล้า ในคำว่า อาจหาญ; สามารถ เช่น เรื่องยาก ๆ อย่างนี้เขาทำได้ ผมไม่อาจทำได้อย่างเขา; เป็นคําช่วยกริยาบอกความคาดคะเน เช่น พรุ่งนี้เขาอาจมาประชุมได้ หรือใช้แสดงว่าสิ่งหนึ่งใช้แทนอีกสิ่งหนึ่งได้ เช่น เมื่อไม่มีกะทิก็อาจใช้นมสดได้.
อาจหาญ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กล้าหาญ.	อาจหาญ ว. กล้าหาญ.
อาจอง เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลักษณะสง่าผึ่งผาย, องอาจ ก็ว่า.	อาจอง ว. มีลักษณะสง่าผึ่งผาย, องอาจ ก็ว่า.
อาจเอื้อม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง บังอาจ, ล่วงเกินไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ, เอื้อมอาจ ก็ว่า.	อาจเอื้อม ก. บังอาจ, ล่วงเกินไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ, เอื้อมอาจ ก็ว่า.
อาจม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ขี้ (ของคน). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาจม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-มอ-ม้า ว่า สิ่งที่ควรล้าง, สิ่งที่ควรชําระ .	อาจม น. ขี้ (ของคน). (ป., ส. อาจม ว่า สิ่งที่ควรล้าง, สิ่งที่ควรชําระ).
อาจมนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[–จะมะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง การล้าง, การชําระ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาจมนะ [–จะมะนะ] น. การล้าง, การชําระ. (ป., ส.).
อาจริย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก	[–จะริยะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง อาจารย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาจารฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	อาจริย– [–จะริยะ–] (แบบ) น. อาจารย์. (ป., ส. อาจารฺย).
อาจริยวัตร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง กิจที่ควรประพฤติต่ออาจารย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อาจริยวตฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	อาจริยวัตร น. กิจที่ควรประพฤติต่ออาจารย์. (ป. อาจริยวตฺต).
อาจริยวาท เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง ลัทธิที่ถือตามคติที่อาจารย์ได้สั่งสอนสืบ ๆ กันมา, มหายาน หรือ อุตรนิกาย ก็ว่า.	อาจริยวาท น. ลัทธิที่ถือตามคติที่อาจารย์ได้สั่งสอนสืบ ๆ กันมา, มหายาน หรือ อุตรนิกาย ก็ว่า.
อาจาด เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ของกินแก้เลี่ยนปรุงด้วยแตงกวา หัวหอม เป็นต้น แช่นํ้าส้มหรือนํ้ากระเทียมดอง.	อาจาด น. ของกินแก้เลี่ยนปรุงด้วยแตงกวา หัวหอม เป็นต้น แช่นํ้าส้มหรือนํ้ากระเทียมดอง.
อาจาร, อาจาร– อาจาร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ อาจาร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[–จาน, –จาระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความประพฤติ, ความประพฤติดี; จรรยา, มรรยาท; ธรรมเนียม, แบบแผน, หลัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาจาร, อาจาร– [–จาน, –จาระ–] น. ความประพฤติ, ความประพฤติดี; จรรยา, มรรยาท; ธรรมเนียม, แบบแผน, หลัก. (ป., ส.).
อาจารี เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีจรรยา, ผู้ทําตามคติแบบแผน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อาจารินฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	อาจารี น. ผู้มีจรรยา, ผู้ทําตามคติแบบแผน. (ส. อาจารินฺ).
อาจารย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้สั่งสอนวิชาความรู้; คําที่ใช้เรียกนําหน้าชื่อบุคคลเพื่อแสดงความยกย่องว่ามีความรู้ในทางใดทางหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อาจริย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	อาจารย์ น. ผู้สั่งสอนวิชาความรู้; คําที่ใช้เรียกนําหน้าชื่อบุคคลเพื่อแสดงความยกย่องว่ามีความรู้ในทางใดทางหนึ่ง. (ส.; ป. อาจริย).
อาจารี เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	ดู อาจาร, อาจาร– อาจาร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ อาจาร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ .	อาจารี ดู อาจาร, อาจาร–.
อาจิณ, อาจิณ– อาจิณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน อาจิณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน	[–จิน, –จินนะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นปรกติ, ติดเป็นนิสัย, เสมอ ๆ, เนือง ๆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อาจิณฺณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน และมาจากภาษาสันสกฤต อาจิรฺณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน.	อาจิณ, อาจิณ– [–จิน, –จินนะ–] ว. เป็นปรกติ, ติดเป็นนิสัย, เสมอ ๆ, เนือง ๆ. (ป. อาจิณฺณ; ส. อาจิรฺณ).
อาจิณสมาจาร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[อาจินนะสะมาจาน] เป็นคำนาม หมายถึง มรรยาทที่เคยประพฤติมาจนติดเป็นนิสัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อาจิณฺณสมาจาร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	อาจิณสมาจาร [อาจินนะสะมาจาน] น. มรรยาทที่เคยประพฤติมาจนติดเป็นนิสัย. (ป. อาจิณฺณสมาจาร).
อาเจียน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง สํารอกออกมาทางปาก, รากออกมา, อ้วกออกมา.	อาเจียน ก. สํารอกออกมาทางปาก, รากออกมา, อ้วกออกมา.
อาชญัปติ, อาชญัปติ์ อาชญัปติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ อาชญัปติ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	[อาดยับติ, อาดยับ] เป็นคำนาม หมายถึง ข้อบังคับ, คําสั่ง, กฎ, ใช้ว่า อาญัปติ์ ก็มี เช่น รัตนาญัปติ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อาชฺปฺติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี อาณตฺติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	อาชญัปติ, อาชญัปติ์ [อาดยับติ, อาดยับ] น. ข้อบังคับ, คําสั่ง, กฎ, ใช้ว่า อาญัปติ์ ก็มี เช่น รัตนาญัปติ์. (ส. อาชฺปฺติ; ป. อาณตฺติ).
อาชญา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา	[อาดยา, อาดชะยา] เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจ; โทษ (มักใช้สําหรับพระเจ้าแผ่นดินหรือเจ้านาย) เช่น พระราชอาชญา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อาณา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อา; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่เลิกใช้แล้ว หมายถึง คดีที่เกี่ยวกับโทษหลวง เรียกว่า คดีอาชญา หรือ ความอาชญา, คู่กับ ความแพ่ง ซึ่งไม่เกี่ยวด้วยโทษหลวง เช่นความมรดก; ศาลที่ชําระความเกี่ยวกับโทษหลวง เรียกว่า ศาลอาชญา คู่กับ ศาลแพ่ง ซึ่งชําระความแพ่ง; คํา อาชญา นี้ปัจจุบันนิยมใช้คํา อาญา เป็นพื้น.	อาชญา [อาดยา, อาดชะยา] น. อํานาจ; โทษ (มักใช้สําหรับพระเจ้าแผ่นดินหรือเจ้านาย) เช่น พระราชอาชญา. (ส.; ป. อาณา); (กฎ; โบ; เลิก) คดีที่เกี่ยวกับโทษหลวง เรียกว่า คดีอาชญา หรือ ความอาชญา, คู่กับ ความแพ่ง ซึ่งไม่เกี่ยวด้วยโทษหลวง เช่นความมรดก; ศาลที่ชําระความเกี่ยวกับโทษหลวง เรียกว่า ศาลอาชญา คู่กับ ศาลแพ่ง ซึ่งชําระความแพ่ง; คํา อาชญา นี้ปัจจุบันนิยมใช้คํา อาญา เป็นพื้น.
อาชญากร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[อาดยากอน, อาดชะยากอน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ก่ออาชญากรรม, ผู้กระทําความผิดที่เป็นคดีอาญา.	อาชญากร [อาดยากอน, อาดชะยากอน] น. ผู้ก่ออาชญากรรม, ผู้กระทําความผิดที่เป็นคดีอาญา.
อาชญากรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[อาดยากำ, อาดชะยากำ] เป็นคำนาม หมายถึง การกระทําความผิดทางอาญา.	อาชญากรรม [อาดยากำ, อาดชะยากำ] น. การกระทําความผิดทางอาญา.
อาชญากรสงคราม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สอ-เสือ-งอ-งู-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	[อาดยากอน–, อาดชะยากอน–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ก่ออาชญากรรมในการทําสงคราม.	อาชญากรสงคราม [อาดยากอน–, อาดชะยากอน–] น. ผู้ก่ออาชญากรรมในการทําสงคราม.
อาชญาบท เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	[อาดยาบด, อาดชะยาบด] เป็นคำนาม หมายถึง ข้อกฎหมาย.	อาชญาบท [อาดยาบด, อาดชะยาบด] น. ข้อกฎหมาย.
อาชญาบัตร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[อาดยาบัด, อาดชะยาบัด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ใบอนุญาตซึ่งพนักงานเจ้าหน้าที่ออกให้แก่ผู้รับอนุญาตเพื่อใช้ประกอบการอาชีพบางอย่างตามเขตที่กําหนด.	อาชญาบัตร [อาดยาบัด, อาดชะยาบัด] (กฎ) น. ใบอนุญาตซึ่งพนักงานเจ้าหน้าที่ออกให้แก่ผู้รับอนุญาตเพื่อใช้ประกอบการอาชีพบางอย่างตามเขตที่กําหนด.
อาชญาศึก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	[อาดยาสึก, อาดชะยาสึก] เป็นคำนาม หมายถึง กฎหมายที่ใช้ในเวลาเกิดสงคราม.	อาชญาศึก [อาดยาสึก, อาดชะยาสึก] น. กฎหมายที่ใช้ในเวลาเกิดสงคราม.
อาชญาสิทธิ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	[อาดยาสิด, อาดชะยาสิด] เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจเด็ดขาด คือ สิทธิที่แม่ทัพได้รับพระราชทานจากพระเจ้าแผ่นดินในเวลาไปสงครามเป็นต้น, อาญาสิทธิ์ ก็ว่า, โดยมีสิ่งสําคัญคือพระแสงดาบเป็นเครื่องหมาย ซึ่งเรียกว่า พระแสงอาชญาสิทธิ์ หรือ พระแสงอาญาสิทธิ์.	อาชญาสิทธิ์ [อาดยาสิด, อาดชะยาสิด] น. อํานาจเด็ดขาด คือ สิทธิที่แม่ทัพได้รับพระราชทานจากพระเจ้าแผ่นดินในเวลาไปสงครามเป็นต้น, อาญาสิทธิ์ ก็ว่า, โดยมีสิ่งสําคัญคือพระแสงดาบเป็นเครื่องหมาย ซึ่งเรียกว่า พระแสงอาชญาสิทธิ์ หรือ พระแสงอาญาสิทธิ์.
อาชวะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	[อาดชะวะ] เป็นคำนาม หมายถึง ความซื่อตรง, ความตรงไปตรงมา, ความมีสัตย์, เป็นธรรมข้อ ๑ ในทศพิธราชธรรม. ในวงเล็บ ดู ทศพิธราชธรรม หรือ ราชธรรม เขียนว่า ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า . ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อาชฺชว เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-วอ-แหวน และมาจากภาษาสันสกฤต อารฺชว เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-วอ-แหวน.	อาชวะ [อาดชะวะ] น. ความซื่อตรง, ความตรงไปตรงมา, ความมีสัตย์, เป็นธรรมข้อ ๑ ในทศพิธราชธรรม. (ดู ทศพิธราชธรรม หรือ ราชธรรม). (ป. อาชฺชว; ส. อารฺชว).
อาชา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ม้า.	อาชา น. ม้า.
อาชานะ, อาชานิ อาชานะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ อาชานิ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง กําเนิด, ตระกูล. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อาชานะ, อาชานิ น. กําเนิด, ตระกูล. (ส.).
อาชาไนย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-นอ-หนู-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กําเนิดดี, พันธุ์หรือตระกูลดี; รู้รวดเร็ว, ฝึกหัดมาดีแล้ว, ถ้าเป็นม้าที่ฝึกหัดมาดีแล้ว เรียก ม้าอาชาไนย, ถ้าเป็นคนที่ฝึกหัดมาดีแล้ว เรียกว่า บุรุษอาชาไนย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อาชาเนยฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาสันสกฤต อาชาเนย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ยอ-ยัก.	อาชาไนย ว. กําเนิดดี, พันธุ์หรือตระกูลดี; รู้รวดเร็ว, ฝึกหัดมาดีแล้ว, ถ้าเป็นม้าที่ฝึกหัดมาดีแล้ว เรียก ม้าอาชาไนย, ถ้าเป็นคนที่ฝึกหัดมาดีแล้ว เรียกว่า บุรุษอาชาไนย. (ป. อาชาเนยฺย; ส. อาชาเนย).
อาชีพ, อาชีว–, อาชีวะ อาชีพ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-พอ-พาน อาชีว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน อาชีวะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง การเลี้ยงชีวิต, การทํามาหากิน; งานที่ทําเป็นประจําเพื่อเลี้ยงชีพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาชีพ, อาชีว–, อาชีวะ น. การเลี้ยงชีวิต, การทํามาหากิน; งานที่ทําเป็นประจําเพื่อเลี้ยงชีพ. (ป., ส.).
อาชีวศึกษา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การศึกษาที่มุ่งไปในทางช่างฝีมือ.	อาชีวศึกษา น. การศึกษาที่มุ่งไปในทางช่างฝีมือ.
อาชีวก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-กอ-ไก่	[–วก] เป็นคำนาม หมายถึง นักบวชนิกายหนึ่งนอกพระพุทธศาสนาในครั้งพุทธกาล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาชีวก [–วก] น. นักบวชนิกายหนึ่งนอกพระพุทธศาสนาในครั้งพุทธกาล. (ป., ส.).
อาญา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจ; โทษ (มักใช้สําหรับพระเจ้าแผ่นดินหรือเจ้านาย) เช่น พระราชอาญา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อาณา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต อาชฺา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง คดีที่เกี่ยวกับการกระทําความผิดตามกฎหมายอาญา เรียกว่า คดีอาญา แตกต่างกับคดีที่ฟ้องร้องเกี่ยวกับสิทธิส่วนเอกชน ซึ่งเรียกว่า คดีแพ่ง.	อาญา น. อํานาจ; โทษ (มักใช้สําหรับพระเจ้าแผ่นดินหรือเจ้านาย) เช่น พระราชอาญา. (ป. อาณา; ส. อาชฺา); (กฎ) คดีที่เกี่ยวกับการกระทําความผิดตามกฎหมายอาญา เรียกว่า คดีอาญา แตกต่างกับคดีที่ฟ้องร้องเกี่ยวกับสิทธิส่วนเอกชน ซึ่งเรียกว่า คดีแพ่ง.
อาญาสิทธิ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจเด็ดขาด คือ สิทธิที่แม่ทัพได้รับพระราชทานจากพระเจ้าแผ่นดินในเวลาไปสงครามเป็นต้น, อาชญาสิทธิ์ ก็ว่า, โดยมีสิ่งสําคัญคือพระแสงดาบเป็นเครื่องหมาย เรียกว่า พระแสงอาญาสิทธิ์ หรือ พระแสงอาชญาสิทธิ์.	อาญาสิทธิ์ น. อํานาจเด็ดขาด คือ สิทธิที่แม่ทัพได้รับพระราชทานจากพระเจ้าแผ่นดินในเวลาไปสงครามเป็นต้น, อาชญาสิทธิ์ ก็ว่า, โดยมีสิ่งสําคัญคือพระแสงดาบเป็นเครื่องหมาย เรียกว่า พระแสงอาญาสิทธิ์ หรือ พระแสงอาชญาสิทธิ์.
อาฏานา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกชื่อพิธียิงปืนเพื่อขับไล่ภูตผีปีศาจตามประเพณีความเชื่อในระหว่างพระสงฆ์สวดอาฏานาฏิยสูตรในวันทําพิธีตรุษว่า ยิงปืนอาฏานา, อัฏนา ก็ว่า.	อาฏานา น. เรียกชื่อพิธียิงปืนเพื่อขับไล่ภูตผีปีศาจตามประเพณีความเชื่อในระหว่างพระสงฆ์สวดอาฏานาฏิยสูตรในวันทําพิธีตรุษว่า ยิงปืนอาฏานา, อัฏนา ก็ว่า.
อาณัติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[อานัด] เป็นคำนาม หมายถึง ข้อบังคับ, คําสั่ง, กฎ, เครื่องหมาย; การมอบหมายให้ดูแลปกครอง เช่น อาณาเขตในอาณัติ ดินแดนในอาณัติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อาณตฺติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	อาณัติ [อานัด] น. ข้อบังคับ, คําสั่ง, กฎ, เครื่องหมาย; การมอบหมายให้ดูแลปกครอง เช่น อาณาเขตในอาณัติ ดินแดนในอาณัติ. (ป. อาณตฺติ).
อาณัติสัญญาณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหมายตามที่กําหนดรู้กันโดยอาศัยรูปหรือเสียงเป็นต้น.	อาณัติสัญญาณ น. เครื่องหมายตามที่กําหนดรู้กันโดยอาศัยรูปหรือเสียงเป็นต้น.
อาณา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจปกครอง เช่น อาณาบริเวณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาชฺา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา.	อาณา น. อํานาจปกครอง เช่น อาณาบริเวณ. (ป.; ส. อาชฺา).
อาณาเกษตร, อาณาเขต อาณาเกษตร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ตอ-เต่า-รอ-เรือ อาณาเขต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง เขตแดนในอํานาจปกครอง.	อาณาเกษตร, อาณาเขต น. เขตแดนในอํานาจปกครอง.
อาณาจักร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง เขตแดนที่อยู่ในอํานาจปกครองของประเทศหนึ่ง ๆ; อํานาจปกครองทางบ้านเมือง, คู่กับ ศาสนจักร ซึ่งหมายความว่า อํานาจปกครองทางศาสนา.	อาณาจักร น. เขตแดนที่อยู่ในอํานาจปกครองของประเทศหนึ่ง ๆ; อํานาจปกครองทางบ้านเมือง, คู่กับ ศาสนจักร ซึ่งหมายความว่า อํานาจปกครองทางศาสนา.
อาณานิคม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เมืองขึ้น, ประเทศที่อยู่ใต้อํานาจอธิปไตยของประเทศอื่น.	อาณานิคม น. เมืองขึ้น, ประเทศที่อยู่ใต้อํานาจอธิปไตยของประเทศอื่น.
อาณาประชาราษฎร์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง พลเมืองที่อยู่ในอํานาจปกครอง.	อาณาประชาราษฎร์ น. พลเมืองที่อยู่ในอํานาจปกครอง.
อาณาประโยชน์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผลประโยชน์ส่วนตัวจากการที่ตนมีอํานาจปกครอง.	อาณาประโยชน์ น. ผลประโยชน์ส่วนตัวจากการที่ตนมีอํานาจปกครอง.
อาด, อาด ๆ อาด เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก อาด ๆ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อย่างผึ่งผาย (ใช้แก่กริยาเดิน) เช่นเดินส่ายอาด เดินอาด ๆ.	อาด, อาด ๆ ว. อย่างผึ่งผาย (ใช้แก่กริยาเดิน) เช่นเดินส่ายอาด เดินอาด ๆ.
อาดุระ, อาดูร อาดุระ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ อาดูร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ	[–ดูน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เดือดร้อน, ทนทุกขเวทนาทั้งกายและใจ, ในบทกลอนตัดใช้ว่า ดุร ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาตุร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ.	อาดุระ, อาดูร [–ดูน] ว. เดือดร้อน, ทนทุกขเวทนาทั้งกายและใจ, ในบทกลอนตัดใช้ว่า ดุร ก็มี. (ป., ส. อาตุร).
อาดุลย์, อาดูลย์ อาดุลย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด อาดูลย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ความชั่งไม่ได้, ความไม่มีที่เทียบ, ความไม่มีที่เปรียบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อตุลฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	อาดุลย์, อาดูลย์ น. ความชั่งไม่ได้, ความไม่มีที่เทียบ, ความไม่มีที่เปรียบ. (ป., ส. อตุลฺย).
อาเด๊ะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง น้อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	อาเด๊ะ น. น้อง. (ช.).
อาตม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-มอ-ม้า	– [อาดตะมะ–] น. ตน, ตัวตน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อาตฺมนฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ อาตฺมา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา ว่า ตน, วิญญาณ, ร่างกาย และมาจากภาษาบาลี อตฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า อตฺตา เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา .	อาตม – [อาดตะมะ–] น. ตน, ตัวตน. (ส. อาตฺมนฺ, อาตฺมา ว่า ตน, วิญญาณ, ร่างกาย; ป. อตฺต, อตฺตา).
อาตมทาน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง การสละตัวเอง, การพลีตัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อาตมทาน น. การสละตัวเอง, การพลีตัว. (ส.).
อาตมภาพ, อาตมา ๑ อาตมภาพ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน อาตมา ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	[–พาบ, อาดตะมา] เป็นคำสรรพนาม หมายถึง คําใช้แทนตัวผู้พูด สําหรับพระภิกษุสามเณรพูดกับคฤหัสถ์, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อาตฺมภาว เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน อาตฺมา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา .	อาตมภาพ, อาตมา ๑ [–พาบ, อาดตะมา] ส. คําใช้แทนตัวผู้พูด สําหรับพระภิกษุสามเณรพูดกับคฤหัสถ์, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑. (ส. อาตฺมภาว, อาตฺมา).
อาตมัน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง อัตตาหรือดวงวิญญาณ ซึ่งศาสนาและปรัชญาฮินดูถือว่าเที่ยงแท้ถาวร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อาตมัน น. อัตตาหรือดวงวิญญาณ ซึ่งศาสนาและปรัชญาฮินดูถือว่าเที่ยงแท้ถาวร. (ส.).
อาตมา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	ดูใน อาตม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-มอ-ม้า.	อาตมา ๑ ดูใน อาตม–.
อาตมา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ตัวเอง เช่น ไม่พอเลี้ยงอาตมา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อาตมา ๒ น. ตัวเอง เช่น ไม่พอเลี้ยงอาตมา. (ส.).
อาตุระ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาดุระ, อาดูร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาตุร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ.	อาตุระ ว. อาดุระ, อาดูร. (ป., ส. อาตุร).
อาถรรพ์, อาถรรพณ์, อาถรรพณะ อาถรรพ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด อาถรรพณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด อาถรรพณะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[–ถัน, –ถัน, –ถับพะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งสืบเนื่องจากคัมภีร์อถรรพเวท, การทําพิธีตามตำราไสยศาสตร์เพื่อให้เกิดสิริมงคลป้องกันภยันตราย หรือทำอันตรายผู้อื่น เช่น ทําพิธีฝังเสาหินหรือฝังบัตรพลี ซึ่งเรียกว่า ฝังอาถรรพ์; อํานาจลึกลับที่เชื่อกันว่าอาจบันดาลให้มีอันเป็นไป เช่น ต้องอาถรรพ์ เสานี้มีอาถรรพ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อาถรฺวณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-นอ-เนน และมาจากภาษาบาลี อาถพฺพณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-นอ-เนน.	อาถรรพ์, อาถรรพณ์, อาถรรพณะ [–ถัน, –ถัน, –ถับพะนะ] น. สิ่งสืบเนื่องจากคัมภีร์อถรรพเวท, การทําพิธีตามตำราไสยศาสตร์เพื่อให้เกิดสิริมงคลป้องกันภยันตราย หรือทำอันตรายผู้อื่น เช่น ทําพิธีฝังเสาหินหรือฝังบัตรพลี ซึ่งเรียกว่า ฝังอาถรรพ์; อํานาจลึกลับที่เชื่อกันว่าอาจบันดาลให้มีอันเป็นไป เช่น ต้องอาถรรพ์ เสานี้มีอาถรรพ์. (ส. อาถรฺวณ; ป. อาถพฺพณ).
อาทร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ	[–ทอน] เป็นคำนาม หมายถึง ความเอื้อเฟื้อ, ความเอาใจใส่, ความห่วงใย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาทร [–ทอน] น. ความเอื้อเฟื้อ, ความเอาใจใส่, ความห่วงใย. (ป., ส.).
อาทาตา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ถือเอา, ผู้รับ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาทาตฺฤ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ.	อาทาตา น. ผู้ถือเอา, ผู้รับ. (ป.; ส. อาทาตฺฤ).
อาทาน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง การถือเอา, การรับ, การยึดถือ, มักใช้เป็นส่วนท้ายศัพท์ เช่น อุปาทาน สมาทาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาทาน น. การถือเอา, การรับ, การยึดถือ, มักใช้เป็นส่วนท้ายศัพท์ เช่น อุปาทาน สมาทาน. (ป., ส.).
อาทิ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ต้น ในคําว่า เป็นอาทิ, เป็นเบื้องต้น, ทีแรก, ข้อต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาทิ น. ต้น ในคําว่า เป็นอาทิ, เป็นเบื้องต้น, ทีแรก, ข้อต้น. (ป., ส.).
อาทิจจวาร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-จอ-จาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง วันอาทิตย์, สูรยวาร หรือ อาทิตยวาร ก็ว่า.	อาทิจจวาร น. วันอาทิตย์, สูรยวาร หรือ อาทิตยวาร ก็ว่า.
อาทิตย–, อาทิตย์ อาทิตย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก อาทิตย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[–ทิดตะยะ–, –ทิด] เป็นคำนาม หมายถึง “เชื้ออทิติ” คือ เทวดาพวกหนึ่งซึ่งเป็นลูกนางอทิติผู้เป็นชายาพระกัศยปประชาบดี เทวดาพวกนี้มีจํานวนกล่าวไว้ต่างกัน บ้างว่ามี ๕ องค์ บ้างว่ามี ๗ องค์ บ้างว่ามี ๑๒ องค์ ได้แก่ อินทราทิตย์ (พระอินทร์) วรุณาทิตย์ (พระพิรุณ) ฯลฯ สูรยาทิตย์ (พระอาทิตย์ที่ส่องโลก); ชื่อเทวดาพระเคราะห์ คือ สูรยาทิตย์; ดวงตะวัน (ชื่อเทวดาองค์หนึ่งในนิยาย), ในตํารานพเคราะห์นับเอาเป็นดาวพระเคราะห์ที่ ๑; ชื่อวันที่ ๑ ของสัปดาห์; รอบ ๗ วัน เช่น ไม่ว่างตลอดอาทิตย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อาทิจฺจ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน.	อาทิตย–, อาทิตย์ [–ทิดตะยะ–, –ทิด] น. “เชื้ออทิติ” คือ เทวดาพวกหนึ่งซึ่งเป็นลูกนางอทิติผู้เป็นชายาพระกัศยปประชาบดี เทวดาพวกนี้มีจํานวนกล่าวไว้ต่างกัน บ้างว่ามี ๕ องค์ บ้างว่ามี ๗ องค์ บ้างว่ามี ๑๒ องค์ ได้แก่ อินทราทิตย์ (พระอินทร์) วรุณาทิตย์ (พระพิรุณ) ฯลฯ สูรยาทิตย์ (พระอาทิตย์ที่ส่องโลก); ชื่อเทวดาพระเคราะห์ คือ สูรยาทิตย์; ดวงตะวัน (ชื่อเทวดาองค์หนึ่งในนิยาย), ในตํารานพเคราะห์นับเอาเป็นดาวพระเคราะห์ที่ ๑; ชื่อวันที่ ๑ ของสัปดาห์; รอบ ๗ วัน เช่น ไม่ว่างตลอดอาทิตย์. (ส.; ป. อาทิจฺจ).
อาทิตยมณฑล เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ดวงอาทิตย์, รูปที่แลดูแบนแห่งดวงอาทิตย์.	อาทิตยมณฑล น. ดวงอาทิตย์, รูปที่แลดูแบนแห่งดวงอาทิตย์.
อาทิตยวาร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง วันอาทิตย์, สูรยวาร หรือ อาทิจจวาร ก็ว่า.	อาทิตยวาร น. วันอาทิตย์, สูรยวาร หรือ อาทิจจวาร ก็ว่า.
อาทีนพ, อาทีนวะ อาทีนพ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-พอ-พาน อาทีนวะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	[–นบ, –นะวะ] เป็นคำนาม หมายถึง โทษ (บางทีใช้ควบกันว่า อาทีนพโทษ หรือ อาทีนวโทษ); ผลร้าย, บางทีใช้เป็นส่วนท้ายของคำสมาส เช่น กามาทีนพ = โทษของกาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาทีนพ, อาทีนวะ [–นบ, –นะวะ] น. โทษ (บางทีใช้ควบกันว่า อาทีนพโทษ หรือ อาทีนวโทษ); ผลร้าย, บางทีใช้เป็นส่วนท้ายของคำสมาส เช่น กามาทีนพ = โทษของกาม. (ป., ส.).
อาทึก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นที่ต้น, ก่อน, แรก, เบื้องต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อาทิก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่.	อาทึก ว. เป็นที่ต้น, ก่อน, แรก, เบื้องต้น. (ป. อาทิก).
อาเทศ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา ความหมายที่ ๑	[–เทด] เป็นคำนาม หมายถึง การแนะนํา, คําชี้แจง, คําบอกเล่า, คําสั่ง, กฎ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อาเทส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ.	อาเทศ ๑ [–เทด] น. การแนะนํา, คําชี้แจง, คําบอกเล่า, คําสั่ง, กฎ. (ส.; ป. อาเทส).
อาเทศ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา ความหมายที่ ๒	[–เทด] เป็นคำนาม หมายถึง การแปลงหรือแผลงพยัญชนะและสระตามข้อบังคับแห่งไวยากรณ์บาลีและสันสกฤต เช่น สมบัติ + อภิบาล อาเทศสระอิ ที่ ติ เป็น ย แล้วสนธิกับ อภิบาล เป็น สมบัตยาภิบาล, ธนุ + อาคม อาเทศสระอุ ที่ นุ เป็น ว แล้วสนธิกับ อาคม เป็น ธันวาคม, อธิ + อาสัย อาเทศอธิ เป็น อัชฌ แล้วสนธิกับ อาสัย เป็น อัชฌาสัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อาเทส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ.	อาเทศ ๒ [–เทด] น. การแปลงหรือแผลงพยัญชนะและสระตามข้อบังคับแห่งไวยากรณ์บาลีและสันสกฤต เช่น สมบัติ + อภิบาล อาเทศสระอิ ที่ ติ เป็น ย แล้วสนธิกับ อภิบาล เป็น สมบัตยาภิบาล, ธนุ + อาคม อาเทศสระอุ ที่ นุ เป็น ว แล้วสนธิกับ อาคม เป็น ธันวาคม, อธิ + อาสัย อาเทศอธิ เป็น อัชฌ แล้วสนธิกับ อาสัย เป็น อัชฌาสัย. (ส.; ป. อาเทส).
อาเทสนาปาฏิหาริย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การดักใจเป็นอัศจรรย์ หมายถึง การดักใจทายใจคนได้อย่างน่าอัศจรรย์, เป็นปาฏิหาริย์อย่าง ๑ ในปาฏิหาริย์ ๓ ได้แก่ อิทธิปาฏิหาริย์ อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์.	อาเทสนาปาฏิหาริย์ น. การดักใจเป็นอัศจรรย์ หมายถึง การดักใจทายใจคนได้อย่างน่าอัศจรรย์, เป็นปาฏิหาริย์อย่าง ๑ ในปาฏิหาริย์ ๓ ได้แก่ อิทธิปาฏิหาริย์ อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์.
อาธรรม, อาธรรม์, อาธรรมิก, อาธรรมึก อาธรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า อาธรรม์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ทัน-ทะ-คาด อาธรรมิก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ อาธรรมึก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	[–ทํา, –ทัน, –ทันมิก, –ทันมึก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชั่ว, ไม่เป็นธรรม, ไม่เที่ยงธรรม, ไม่ยุติธรรม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อาธรฺมิก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ และมาจากภาษาบาลี อธมฺมิก เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทง-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่.	อาธรรม, อาธรรม์, อาธรรมิก, อาธรรมึก [–ทํา, –ทัน, –ทันมิก, –ทันมึก] ว. ชั่ว, ไม่เป็นธรรม, ไม่เที่ยงธรรม, ไม่ยุติธรรม. (ส. อาธรฺมิก; ป. อธมฺมิก).
อาธาน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[–ทาน] เป็นคำนาม หมายถึง การตั้งไว้, การวางไว้, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น จิตกาธาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อาธาน [–ทาน] น. การตั้งไว้, การวางไว้, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น จิตกาธาน. (ส.).
อาธาร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[–ทาน] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องคํ้าจุน, ฐานที่รองรับ, เช่น ปัตตาธาร = เชิงบาตร, ตีนบาตร คุณาธาร = ฐานที่รองรับคุณความดี; การอุปถัมภ์; อ่าง, หม้อนํ้า, ที่ขังนํ้า, สระ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาธาร [–ทาน] น. เครื่องคํ้าจุน, ฐานที่รองรับ, เช่น ปัตตาธาร = เชิงบาตร, ตีนบาตร คุณาธาร = ฐานที่รองรับคุณความดี; การอุปถัมภ์; อ่าง, หม้อนํ้า, ที่ขังนํ้า, สระ. (ป., ส.).
อาน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องรองนั่งบนหลังสัตว์พาหนะหรือยานพาหนะบางชนิด เช่น อานม้า อานรถจักรยาน.	อาน ๑ น. เครื่องรองนั่งบนหลังสัตว์พาหนะหรือยานพาหนะบางชนิด เช่น อานม้า อานรถจักรยาน.
อาน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บอบชํ้า เช่น ถูกตีเสียอาน, โดยปริยายหมายความว่า อย่างหนัก, อย่างมาก, เช่น ถูกต่อว่าอานเลย.	อาน ๒ ว. บอบชํ้า เช่น ถูกตีเสียอาน, โดยปริยายหมายความว่า อย่างหนัก, อย่างมาก, เช่น ถูกต่อว่าอานเลย.
อาน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง ลับมีดหรืออาวุธให้คม เช่น อานดาบ อานอาวุธ, ใช้มีดหรืออาวุธถูกับหินให้เรียบหรือให้คม เช่น อานมีด อานหอก. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	อาน ๓ ก. ลับมีดหรืออาวุธให้คม เช่น อานดาบ อานอาวุธ, ใช้มีดหรืออาวุธถูกับหินให้เรียบหรือให้คม เช่น อานมีด อานหอก. (ข.).
อาน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๔	เป็นคำกริยา หมายถึง กิน, เซ่น, เช่น เครื่องอาน ว่า เครื่องกินหรือเครื่องเซ่น.	อาน ๔ ก. กิน, เซ่น, เช่น เครื่องอาน ว่า เครื่องกินหรือเครื่องเซ่น.
อาน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๕	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นหมัน, ไม่มีลูก, (ใช้เฉพาะสัตว์).	อาน ๕ (ถิ่น–ปักษ์ใต้) ว. เป็นหมัน, ไม่มีลูก, (ใช้เฉพาะสัตว์).
อาน– เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๖	[อานะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลมหายใจเข้า, นิยมใช้เข้าคู่กับ อปานะ คือ ลมหายใจออก เป็น อานาปานะ = ลมหายใจเข้าและลมหายใจออก ในคําว่า อานาปานัสสติ = สติที่กําหนดลมหายใจเข้าและลมหายใจออก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาน– ๖ [อานะ–] น. ลมหายใจเข้า, นิยมใช้เข้าคู่กับ อปานะ คือ ลมหายใจออก เป็น อานาปานะ = ลมหายใจเข้าและลมหายใจออก ในคําว่า อานาปานัสสติ = สติที่กําหนดลมหายใจเข้าและลมหายใจออก. (ป., ส.).
อ่าน เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ว่าตามตัวหนังสือ, ถ้าออกเสียงด้วย เรียกว่า อ่านออกเสียง, ถ้าไม่ต้องออกเสียง เรียกว่า อ่านในใจ; สังเกตหรือพิจารณาดูเพื่อให้เข้าใจ เช่น อ่านสีหน้า อ่านริมฝีปาก อ่านใจ; ตีความ เช่น อ่านรหัส อ่านลายแทง; คิด, นับ. (ไทยเดิม).	อ่าน ก. ว่าตามตัวหนังสือ, ถ้าออกเสียงด้วย เรียกว่า อ่านออกเสียง, ถ้าไม่ต้องออกเสียง เรียกว่า อ่านในใจ; สังเกตหรือพิจารณาดูเพื่อให้เข้าใจ เช่น อ่านสีหน้า อ่านริมฝีปาก อ่านใจ; ตีความ เช่น อ่านรหัส อ่านลายแทง; คิด, นับ. (ไทยเดิม).
อ่านเล่น เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อ่านเพื่อความเพลิดเพลิน เช่น เอาหนังสือไปอ่านเล่นสัก ๒ เล่มซิ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่แต่งขึ้นให้อ่านเพื่อความเพลิดเพลิน ในคำว่าหนังสืออ่านเล่น.	อ่านเล่น ก. อ่านเพื่อความเพลิดเพลิน เช่น เอาหนังสือไปอ่านเล่นสัก ๒ เล่มซิ. ว. ที่แต่งขึ้นให้อ่านเพื่อความเพลิดเพลิน ในคำว่าหนังสืออ่านเล่น.
อ่านโองการ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ออ-อ่าง-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง ประกาศในพิธีพราหมณ์เพื่อสรรเสริญและอัญเชิญเทพเจ้า.	อ่านโองการ ก. ประกาศในพิธีพราหมณ์เพื่อสรรเสริญและอัญเชิญเทพเจ้า.
อานก, อานิก อานก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-กอ-ไก่ อานิก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[–นก, –นิก] เป็นคำกริยา หมายถึง เอ็นดู, รักใคร่. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร อาณิต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า.	อานก, อานิก [–นก, –นิก] ก. เอ็นดู, รักใคร่. (ข. อาณิต).
อานน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ปาก, หน้า; ช่อง, ประตู. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อานน น. ปาก, หน้า; ช่อง, ประตู. (ป., ส.).
อานนท์ ๑, อานันท์ อานนท์ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด อานันท์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ความเพลิดเพลิน, ความยินดี, ความปลื้มใจ, มักใช้เป็นส่วนท้ายของคำสมาส เช่น จิตกานนท์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อานนท์ ๑, อานันท์ น. ความเพลิดเพลิน, ความยินดี, ความปลื้มใจ, มักใช้เป็นส่วนท้ายของคำสมาส เช่น จิตกานนท์. (ป., ส.).
อานนท์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาใหญ่ในวรรณคดี เชื่อกันว่าหนุนแผ่นดิน เมื่อปลานี้พลิกตัวทำให้เกิดแผ่นดินไหว, อนนต์ ก็ว่า.	อานนท์ ๒ น. ชื่อปลาใหญ่ในวรรณคดี เชื่อกันว่าหนุนแผ่นดิน เมื่อปลานี้พลิกตัวทำให้เกิดแผ่นดินไหว, อนนต์ ก็ว่า.
อานม้า เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ดู แฉลบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ฉอ-ฉิ่ง-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๓.	อานม้า ดู แฉลบ ๓.
อานะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ลูก, น้อง, (ใช้เป็นคำเรียกแสดงความรู้สึกรักและเอ็นดู), อะนะ หรือ อะหนะ ก็ว่า. [ช. anak ว่า ลูก (ใช้ได้ทั้งลูกคนและลูกสัตว์)].	อานะ น. ลูก, น้อง, (ใช้เป็นคำเรียกแสดงความรู้สึกรักและเอ็นดู), อะนะ หรือ อะหนะ ก็ว่า. [ช. anak ว่า ลูก (ใช้ได้ทั้งลูกคนและลูกสัตว์)].
อานันทนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง การรื่นเริง, การทําให้เพลิดเพลิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อานันทนะ น. การรื่นเริง, การทําให้เพลิดเพลิน. (ป., ส.).
อานัม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ญวน, ใช้ว่า อนํา อนัม หรือ อานํา ก็มี.	อานัม น. ญวน, ใช้ว่า อนํา อนัม หรือ อานํา ก็มี.
อานาปาน–, อานาปานะ อานาปาน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู อานาปานะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[–นะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลมหายใจเข้าออก ในคําว่า อานาปานัสสติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อานาปาน–, อานาปานะ [–นะ–] น. ลมหายใจเข้าออก ในคําว่า อานาปานัสสติ. (ป., ส.).
อานาปานัสสติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[–นัดสะติ] เป็นคำนาม หมายถึง สติที่กําหนดลมหายใจเข้าและลมหายใจออก.	อานาปานัสสติ [–นัดสะติ] น. สติที่กําหนดลมหายใจเข้าและลมหายใจออก.
อานาปานัสสติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	ดู อานาปาน–, อานาปานะ อานาปาน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู อานาปานะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ .	อานาปานัสสติ ดู อานาปาน–, อานาปานะ.
อานำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ญวน, ใช้ว่า อนํา อนัม หรือ อานัม ก็มี.	อานำ น. ญวน, ใช้ว่า อนํา อนัม หรือ อานัม ก็มี.
อานิสงส์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผลแห่งกุศลกรรม, ผลบุญ; ประโยชน์ เช่น อานิสงส์กฐิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อานิสํส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-นิก-คะ-หิด-สอ-เสือ และมาจากภาษาสันสกฤต อานฺฤศํส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-พิน-ทุ-รอ-รึ-สอ-สา-ลา-นิก-คะ-หิด-สอ-เสือ อานุศํส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-สา-ลา-นิก-คะ-หิด-สอ-เสือ .	อานิสงส์ น. ผลแห่งกุศลกรรม, ผลบุญ; ประโยชน์ เช่น อานิสงส์กฐิน. (ป. อานิสํส; ส. อานฺฤศํส, อานุศํส).
อานุภาพ, อานุภาวะ อานุภาพ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน อานุภาวะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจ, ฤทธิ์เดช, ความยิ่งใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อานุภาพ, อานุภาวะ น. อํานาจ, ฤทธิ์เดช, ความยิ่งใหญ่. (ป., ส.).
อาบ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง เอานํ้ารดตัวหรือลงในนํ้าทั้งตัว เพื่อแก้ร้อนหรือชําระล้างเหงื่อไคลเป็นต้น เรียกว่า อาบนํ้า; ชโลม, ทา, ทําให้ซึมซาบ, เช่น อาบนํ้ารัก ลูกศรอาบยาพิษ; ไหลโซม เช่น เหงื่ออาบหน้า.	อาบ ก. เอานํ้ารดตัวหรือลงในนํ้าทั้งตัว เพื่อแก้ร้อนหรือชําระล้างเหงื่อไคลเป็นต้น เรียกว่า อาบนํ้า; ชโลม, ทา, ทําให้ซึมซาบ, เช่น อาบนํ้ารัก ลูกศรอาบยาพิษ; ไหลโซม เช่น เหงื่ออาบหน้า.
อาบแดด เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้ผิวกายส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดถูกแดด เพื่อสุขภาพหรือความงาม.	อาบแดด ก. ให้ผิวกายส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดถูกแดด เพื่อสุขภาพหรือความงาม.
อาบน้ำร้อนมาก่อน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เกิดก่อนจึงมีประสบการณ์มากกว่า.	อาบน้ำร้อนมาก่อน (สำ) ก. เกิดก่อนจึงมีประสบการณ์มากกว่า.
อาบเหงื่อต่างน้ำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ตรากตรําทํางานด้วยความเหนื่อยยาก.	อาบเหงื่อต่างน้ำ ก. ตรากตรําทํางานด้วยความเหนื่อยยาก.
อาบเอิบ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง อาบทั่วไป, ซึมซาบ; ซาบซ่าน, เอิบอาบ ก็ว่า.	อาบเอิบ ก. อาบทั่วไป, ซึมซาบ; ซาบซ่าน, เอิบอาบ ก็ว่า.
อาบัติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง โทษที่เกิดจากการล่วงละเมิดสิกขาบทหรือข้อห้ามแห่งภิกษุ มีโทษ ๓ สถาน คือ ๑. โทษสถานหนัก เรียกว่า ครุโทษ หรือ มหันตโทษ ทําให้ภิกษุผู้ต้องอาบัติขาดจากความเป็นภิกษุ ได้แก่ อาบัติปาราชิก ซึ่งเรียกว่า ครุกาบัติ ๒. โทษสถานกลาง เรียกว่า มัชฌิมโทษ ทําให้ภิกษุผู้ต้องอาบัติต้องอยู่กรรมก่อนจึงจะพ้นโทษ ได้แก่ อาบัติสังฆาทิเสส และ ๓. โทษสถานเบา เรียกว่า ลหุโทษ ทําให้ภิกษุผู้ต้องอาบัติที่ตํ่ากว่าอาบัติสังฆาทิเสสต้องปลงอาบัติ คือ บอกอาบัติของตนแก่ภิกษุด้วยกัน ได้แก่ อาบัติถุลลัจจัย ปาจิตตีย์ ปาฏิเทสนียะ ทุกกฏ และทุพภาษิต ซึ่งเรียกว่า ลหุกาบัติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาปตฺติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	อาบัติ น. โทษที่เกิดจากการล่วงละเมิดสิกขาบทหรือข้อห้ามแห่งภิกษุ มีโทษ ๓ สถาน คือ ๑. โทษสถานหนัก เรียกว่า ครุโทษ หรือ มหันตโทษ ทําให้ภิกษุผู้ต้องอาบัติขาดจากความเป็นภิกษุ ได้แก่ อาบัติปาราชิก ซึ่งเรียกว่า ครุกาบัติ ๒. โทษสถานกลาง เรียกว่า มัชฌิมโทษ ทําให้ภิกษุผู้ต้องอาบัติต้องอยู่กรรมก่อนจึงจะพ้นโทษ ได้แก่ อาบัติสังฆาทิเสส และ ๓. โทษสถานเบา เรียกว่า ลหุโทษ ทําให้ภิกษุผู้ต้องอาบัติที่ตํ่ากว่าอาบัติสังฆาทิเสสต้องปลงอาบัติ คือ บอกอาบัติของตนแก่ภิกษุด้วยกัน ได้แก่ อาบัติถุลลัจจัย ปาจิตตีย์ ปาฏิเทสนียะ ทุกกฏ และทุพภาษิต ซึ่งเรียกว่า ลหุกาบัติ. (ป., ส. อาปตฺติ).
อาบัน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ต้อง เช่น อาบัติอาบัน ว่า ต้องอาบัติ; ถึง, ลุ, เช่น โสดาบัน ว่า ถึงโสตธรรม คือ กระแสพระนิพพาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาปนฺน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-นอ-หนู-พิน-ทุ-นอ-หนู.	อาบัน ก. ต้อง เช่น อาบัติอาบัน ว่า ต้องอาบัติ; ถึง, ลุ, เช่น โสดาบัน ว่า ถึงโสตธรรม คือ กระแสพระนิพพาน. (ป., ส. อาปนฺน).
อาปณ–, อาปณะ อาปณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-นอ-เนน อาปณะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[–ปะนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ตลาด, ร้านขายของ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาปณ–, อาปณะ [–ปะนะ–] น. ตลาด, ร้านขายของ. (ป., ส.).
อาปณกะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-นอ-เนน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–นะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง พ่อค้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อาปณกะ [–นะกะ] น. พ่อค้า. (ป.).
อาปะ, อาโป อาปะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ อาโป เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้า, เมื่อใช้เป็นส่วนหน้าของสมาสมักใช้ว่า อาโป เช่น อาโปกสิณ อาโปธาตุ.	อาปะ, อาโป น. นํ้า, เมื่อใช้เป็นส่วนหน้าของสมาสมักใช้ว่า อาโป เช่น อาโปกสิณ อาโปธาตุ.
อาโปกสิณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน	[–กะสิน] เป็นคำนาม หมายถึง วิธีเจริญสมถกรรมฐานโดยยึดหน่วงเอาธาตุนํ้าเป็นอารมณ์.	อาโปกสิณ [–กะสิน] น. วิธีเจริญสมถกรรมฐานโดยยึดหน่วงเอาธาตุนํ้าเป็นอารมณ์.
อาโปธาตุ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง ของเหลวที่เอิบอาบซาบซึมไปได้ นับเป็นธาตุ ๑ ในธาตุทั้ง ๔ คือ ๑. ปฐวีธาตุ = ธาตุดิน ๒. อาโปธาตุ = ธาตุนํ้า ๓. เตโชธาตุ = ธาตุไฟ ๔. วาโยธาตุ = ธาตุลม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาโปธาตุ น. ของเหลวที่เอิบอาบซาบซึมไปได้ นับเป็นธาตุ ๑ ในธาตุทั้ง ๔ คือ ๑. ปฐวีธาตุ = ธาตุดิน ๒. อาโปธาตุ = ธาตุนํ้า ๓. เตโชธาตุ = ธาตุไฟ ๔. วาโยธาตุ = ธาตุลม. (ป., ส.).
อาปาน–, อาปานะ อาปาน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู อาปานะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[–นะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การดื่ม, การเลี้ยง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาปาน–, อาปานะ [–นะ–] น. การดื่ม, การเลี้ยง. (ป., ส.).
อาปานภูมิ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	[–นะพูม] เป็นคำนาม หมายถึง ห้องดื่ม, สถานที่เลี้ยงดูกัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อาปานภูมิ [–นะพูม] น. ห้องดื่ม, สถานที่เลี้ยงดูกัน. (ส.).
อาปานศาลา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ห้องเครื่องดื่ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อาปานศาลา น. ห้องเครื่องดื่ม. (ส.).
อาพัด เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง เสกเหล้ากินเพื่อให้คงกระพัน เรียกว่า อาพัดเหล้า.	อาพัด ก. เสกเหล้ากินเพื่อให้คงกระพัน เรียกว่า อาพัดเหล้า.
อาพัทธ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ผูกพัน, ติดพัน, เกี่ยวพัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาพัทธ์ ก. ผูกพัน, ติดพัน, เกี่ยวพัน. (ป., ส.).
อาพันธ์, อาพันธนะ อาพันธ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด อาพันธนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องผูก, การผูก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาพันธ์, อาพันธนะ น. เครื่องผูก, การผูก. (ป., ส.).
อาพาธ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง	[–พาด] เป็นคำกริยา หมายถึง เจ็บป่วย (ใช้แก่ภิกษุสามเณร). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาพาธ [–พาด] ก. เจ็บป่วย (ใช้แก่ภิกษุสามเณร). (ป., ส.).
อาพาธิก, อาพาธึก อาพาธิก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ อาพาธึก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นไข้, เจ็บป่วย, เป็นโรค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาพาธิก, อาพาธึก ว. เป็นไข้, เจ็บป่วย, เป็นโรค. (ป., ส.).
อาพาธิก, อาพาธึก อาพาธิก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ อาพาธึก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	ดู อาพาธ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง.	อาพาธิก, อาพาธึก ดู อาพาธ.
อาพิล เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง	[–พิน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขุ่นมัว, เศร้าหมอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาวิล เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง.	อาพิล [–พิน] ว. ขุ่นมัว, เศร้าหมอง. (ป., ส. อาวิล).
อาเพศ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สอ-สา-ลา	[–เพด] เป็นคำนาม หมายถึง เหตุที่เกิดขึ้นอย่างผิดปรกติวิสัย ถือว่าเป็นลางไม่ดี. (อาจมาจาก เป็นคำสรรพนาม หมายถึง อาเวศ).	อาเพศ [–เพด] น. เหตุที่เกิดขึ้นอย่างผิดปรกติวิสัย ถือว่าเป็นลางไม่ดี. (อาจมาจาก ส. อาเวศ).
อาภรณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[–พอน] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับ, บางทีก็ใช้เป็นส่วนท้ายของคําสมาส เช่น พัสตราภรณ์ = เครื่องประดับคือเสื้อผ้า สิราภรณ์ = เครื่องประดับศีรษะ คชาภรณ์ = เครื่องประดับช้าง พิมพาภรณ์ = เครื่องประดับร่างกาย ในคําว่า ถนิมพิมพาภรณ์ ธรรมาภรณ์ = มีธรรมะเป็นเครื่องประดับ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาภรณ์ [–พอน] น. เครื่องประดับ, บางทีก็ใช้เป็นส่วนท้ายของคําสมาส เช่น พัสตราภรณ์ = เครื่องประดับคือเสื้อผ้า สิราภรณ์ = เครื่องประดับศีรษะ คชาภรณ์ = เครื่องประดับช้าง พิมพาภรณ์ = เครื่องประดับร่างกาย ในคําว่า ถนิมพิมพาภรณ์ ธรรมาภรณ์ = มีธรรมะเป็นเครื่องประดับ. (ป., ส.).
อาภัพ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน	[–พับ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปราศจากโชค, เคราะห์ร้าย, วาสนาน้อย, ตกอับ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อภพฺพ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน ว่า ไม่สมควร .	อาภัพ [–พับ] ว. ปราศจากโชค, เคราะห์ร้าย, วาสนาน้อย, ตกอับ. (ป. อภพฺพ ว่า ไม่สมควร).
อาภัพเหมือนปูน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง ทำดีแต่มักถูกมองข้ามไปหรือไม่มีใครมองเห็น คล้ายในการกินหมาก จะต้องมีหมาก พลู ปูน ๓ อย่างประกอบกัน แต่คนมักพูดว่า กินหมากกินพลู โดยมิได้พูดถึงปูนเลย จะพูดถึงบ้างก็เป็นไปในทางที่ไม่ดีว่า ปูนกัดปาก.	อาภัพเหมือนปูน (สำ) ทำดีแต่มักถูกมองข้ามไปหรือไม่มีใครมองเห็น คล้ายในการกินหมาก จะต้องมีหมาก พลู ปูน ๓ อย่างประกอบกัน แต่คนมักพูดว่า กินหมากกินพลู โดยมิได้พูดถึงปูนเลย จะพูดถึงบ้างก็เป็นไปในทางที่ไม่ดีว่า ปูนกัดปาก.
อาภัสระ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[–พัดสะระ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพรหมโลกชั้น ๑ ในรูปพรหม ๑๖ ชั้น, เรียกพรหมซึ่งอยู่ชั้นนี้ว่า อาภัสรพรหม. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สว่าง, สุกใส, เปล่งปลั่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อาภสฺสร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ.	อาภัสระ [–พัดสะระ] น. ชื่อพรหมโลกชั้น ๑ ในรูปพรหม ๑๖ ชั้น, เรียกพรหมซึ่งอยู่ชั้นนี้ว่า อาภัสรพรหม. ว. สว่าง, สุกใส, เปล่งปลั่ง. (ป. อาภสฺสร).
อาภา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แสง, รัศมี, ความสว่าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาภา น. แสง, รัศมี, ความสว่าง. (ป., ส.).
อาภากร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง พระอาทิตย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาภากร น. พระอาทิตย์. (ป., ส.).
อาภาส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[–พาด] เป็นคำนาม หมายถึง รัศมี, แสงสว่าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาภาส [–พาด] น. รัศมี, แสงสว่าง. (ป., ส.).
อาม ๑, อ่าม อาม ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า อ่าม เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ เช่น เลี้ยงลาอามสาย, หนึ่งจงเลี้ยงม่ามอ่ามสาย. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือไตรภูมิพระร่วง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ ร.ศ. ๑๓๑. (ไทยใหญ่ อํ่า ว่า ไม่).	อาม ๑, อ่าม ว. ไม่ เช่น เลี้ยงลาอามสาย, หนึ่งจงเลี้ยงม่ามอ่ามสาย. (ไตรภูมิ). (ไทยใหญ่ อํ่า ว่า ไม่).
อาม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เรียกลูกสาวคนที่ ๓ ว่า ลูกอาม.	อาม ๒ (โบ) น. เรียกลูกสาวคนที่ ๓ ว่า ลูกอาม.
อามลกะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–มะละกะ] เป็นคำนาม หมายถึง มะขามป้อม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อามลกะ [–มะละกะ] น. มะขามป้อม. (ป., ส.).
อามัย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ความป่วยไข้, โรค, ความไม่สบาย, ตรงข้ามกับ อนามัย คือ ความสบาย ความไม่มีโรค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อามัย น. ความป่วยไข้, โรค, ความไม่สบาย, ตรงข้ามกับ อนามัย คือ ความสบาย ความไม่มีโรค. (ป., ส.).
อามิษ, อามิส, อามิส– อามิษ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี อามิส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ อามิส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ	[อามิด, อามิดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งของวัตถุเครื่องล่อใจมีเงินเป็นต้น, เช่น อย่าเห็นแก่อามิสสินจ้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อามิษ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี และมาจากภาษาบาลี อามิส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ.	อามิษ, อามิส, อามิส– [อามิด, อามิดสะ–] น. สิ่งของวัตถุเครื่องล่อใจมีเงินเป็นต้น, เช่น อย่าเห็นแก่อามิสสินจ้าง. (ส. อามิษ; ป. อามิส).
อามิสบูชา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การบูชาด้วยสิ่งของ, คู่กับ ปฏิบัติบูชา ซึ่งเป็นการบูชาด้วยการปฏิบัติตามคำสั่งสอน.	อามิสบูชา น. การบูชาด้วยสิ่งของ, คู่กับ ปฏิบัติบูชา ซึ่งเป็นการบูชาด้วยการปฏิบัติตามคำสั่งสอน.
อาย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกกระดาก, รู้สึกขายหน้า.	อาย ๑ ก. รู้สึกกระดาก, รู้สึกขายหน้า.
อายเหนียม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[–เหฺนียม] เป็นคำกริยา หมายถึง กระดากอาย.	อายเหนียม [–เหฺนียม] ก. กระดากอาย.
อาย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง กลิ่น, มักใช้เข้าคู่กับคํา กลิ่น เป็น กลิ่นอาย.	อาย ๒ น. กลิ่น, มักใช้เข้าคู่กับคํา กลิ่น เป็น กลิ่นอาย.
อ้าย เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เรียกลูกชายคนที่ ๑ ว่า ลูกอ้าย. ในวงเล็บ มาจาก กฎหมายตราสามดวง; โดยปริยายอนุโลมเรียกพี่ชายคนโตว่า พี่อ้าย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต้น, หนึ่ง, ในคำว่า เดือนอ้าย.	อ้าย ๑ (โบ) น. เรียกลูกชายคนที่ ๑ ว่า ลูกอ้าย. (สามดวง); โดยปริยายอนุโลมเรียกพี่ชายคนโตว่า พี่อ้าย. ว. ต้น, หนึ่ง, ในคำว่า เดือนอ้าย.
อ้าย เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง คําประกอบคําอื่นบอกให้รู้ว่าเป็นเพศชายหรือสัตว์ตัวผู้ เช่น อ้ายหนุ่ม อ้ายด่าง, คําประกอบหน้าชื่อผู้ชายที่มีฐานะตํ่ากว่า อย่างนายเรียกคนใช้, คําประกอบหน้าชื่อเพื่อนฝูงแสดงว่ามีความสนิทสนมมาก มักใช้กันในหมู่เด็กผู้ชาย, คําใช้ประกอบหน้าชื่อผู้ชายแสดงความดูหมิ่นเหยียดหยาม, คําประกอบคําบางคําที่ผู้ใหญ่ใช้เรียกเด็กผู้ชายหรือผู้ชายที่อายุน้อยกว่ามากด้วยความเอ็นดูหรือสนิทสนมเป็นกันเอง เช่น อ้ายหนู อ้ายน้องชาย, คําประกอบหน้าคําบางคําเพื่อเน้น เช่น อ้ายเราก็ไม่ดี อ้ายจะไปก็ไม่มีที่จะไป อ้ายจะอยู่หรือก็คับใจ, คำประกอบหน้าชื่อสัตว์บางชนิดโดยไม่เน้นเพศ เช่น อ้ายเหลือม อ้ายทุย, คําประกอบหน้าคําบางคําเพื่อเน้นในเชิงบริภาษ เช่น อ้ายทึ่ม อ้ายโง่ อ้ายควาย, คําใช้แทนสิ่งที่กล่าวถึงและเป็นที่เข้าใจกัน เช่น อ้ายนั่น อ้ายนี่, เขียนเป็น ไอ้ ก็มี, ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง คํานําหน้าชื่อผู้ชาย มักใช้ในทางไม่ดี เช่น อ้ายดีผู้ร้ายรับเปนสัจให้การซัดพวกเพื่อนถึงอ้ายเชด อ้ายแสน อ้ายคง อ้ายมั้น. ในวงเล็บ มาจาก กฎหมายตราสามดวง.	อ้าย ๒ น. คําประกอบคําอื่นบอกให้รู้ว่าเป็นเพศชายหรือสัตว์ตัวผู้ เช่น อ้ายหนุ่ม อ้ายด่าง, คําประกอบหน้าชื่อผู้ชายที่มีฐานะตํ่ากว่า อย่างนายเรียกคนใช้, คําประกอบหน้าชื่อเพื่อนฝูงแสดงว่ามีความสนิทสนมมาก มักใช้กันในหมู่เด็กผู้ชาย, คําใช้ประกอบหน้าชื่อผู้ชายแสดงความดูหมิ่นเหยียดหยาม, คําประกอบคําบางคําที่ผู้ใหญ่ใช้เรียกเด็กผู้ชายหรือผู้ชายที่อายุน้อยกว่ามากด้วยความเอ็นดูหรือสนิทสนมเป็นกันเอง เช่น อ้ายหนู อ้ายน้องชาย, คําประกอบหน้าคําบางคําเพื่อเน้น เช่น อ้ายเราก็ไม่ดี อ้ายจะไปก็ไม่มีที่จะไป อ้ายจะอยู่หรือก็คับใจ, คำประกอบหน้าชื่อสัตว์บางชนิดโดยไม่เน้นเพศ เช่น อ้ายเหลือม อ้ายทุย, คําประกอบหน้าคําบางคําเพื่อเน้นในเชิงบริภาษ เช่น อ้ายทึ่ม อ้ายโง่ อ้ายควาย, คําใช้แทนสิ่งที่กล่าวถึงและเป็นที่เข้าใจกัน เช่น อ้ายนั่น อ้ายนี่, เขียนเป็น ไอ้ ก็มี, (โบ) คํานําหน้าชื่อผู้ชาย มักใช้ในทางไม่ดี เช่น อ้ายดีผู้ร้ายรับเปนสัจให้การซัดพวกเพื่อนถึงอ้ายเชด อ้ายแสน อ้ายคง อ้ายมั้น. (สามดวง).
อ้ายขิก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ขุนเพ็ด, ปลัดขิก ก็เรียก, เขียนเป็น ไอ้ขิก ก็มี.	อ้ายขิก น. ขุนเพ็ด, ปลัดขิก ก็เรียก, เขียนเป็น ไอ้ขิก ก็มี.
อ้ายเจี๊ยว เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง กระเจี๊ยว, เขียนเป็น ไอ้เจี๊ยว ก็มี.	อ้ายเจี๊ยว (ปาก) น. กระเจี๊ยว, เขียนเป็น ไอ้เจี๊ยว ก็มี.
อ้ายโกร่ง เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู	ดู จิ้งโกร่ง เขียนว่า จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู.	อ้ายโกร่ง ดู จิ้งโกร่ง.
อ้ายงั่ว เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน	ดู งั่ว เขียนว่า งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒.	อ้ายงั่ว ดู งั่ว ๒.
อ้ายชื่น เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมดหลายชนิดในวงศ์ Formicidae ตัวสีดํา ขนาดไล่เลี่ยกับมดแดง อาศัยเป็นกลุ่มอยู่ตามต้นไม้ เช่น ต้นส้ม มักจะเลี้ยงเพลี้ยซึ่งอาจเป็นเพลี้ยแป้งหรือเพลี้ยหอย เมื่อถูกรบกวนมักรวมกลุ่มต่อยและกัด เช่น พวกที่อยู่ในสกุล Camponotus, Diacamma และ Polyrachis, ชื่น ก็เรียก.	อ้ายชื่น น. ชื่อมดหลายชนิดในวงศ์ Formicidae ตัวสีดํา ขนาดไล่เลี่ยกับมดแดง อาศัยเป็นกลุ่มอยู่ตามต้นไม้ เช่น ต้นส้ม มักจะเลี้ยงเพลี้ยซึ่งอาจเป็นเพลี้ยแป้งหรือเพลี้ยหอย เมื่อถูกรบกวนมักรวมกลุ่มต่อยและกัด เช่น พวกที่อยู่ในสกุล Camponotus, Diacamma และ Polyrachis, ชื่น ก็เรียก.
อายตะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	[–ยะตะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยืด, แผ่ออกไป, กว้างขวาง, ยาว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อายตะ [–ยะตะ] ว. ยืด, แผ่ออกไป, กว้างขวาง, ยาว. (ป., ส.).
อายตนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[–ยะตะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องรู้และสิ่งที่รู้ เช่น ตาเป็นเครื่องรู้ รูปเป็นสิ่งที่รู้, ในพระพุทธศาสนาหมายถึง จักษุ โสต ฆาน ชิวหา กาย ใจ เรียกว่า อายตนะภายใน เป็นเครื่องติดต่อกับอายตนะภายนอก คือ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อายตนะ [–ยะตะนะ] น. เครื่องรู้และสิ่งที่รู้ เช่น ตาเป็นเครื่องรู้ รูปเป็นสิ่งที่รู้, ในพระพุทธศาสนาหมายถึง จักษุ โสต ฆาน ชิวหา กาย ใจ เรียกว่า อายตนะภายใน เป็นเครื่องติดต่อกับอายตนะภายนอก คือ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์. (ป., ส.).
อ้ายตื้อ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	ดูใน กินสี่ถ้วย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ถอ-ถุง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก.	อ้ายตื้อ ดูใน กินสี่ถ้วย.
อายน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู	[–ยน] เป็นคำนาม หมายถึง การมาถึง, มักใช้เป็นส่วนท้ายสมาส เช่น เมษายน คือ เมษ + อายน แปลว่า การมาถึงราศีเมษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อายน [–ยน] น. การมาถึง, มักใช้เป็นส่วนท้ายสมาส เช่น เมษายน คือ เมษ + อายน แปลว่า การมาถึงราศีเมษ. (ป., ส.).
อ้ายบ้า เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ดู บ้า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒.	อ้ายบ้า ดู บ้า ๒.
อ้ายเบี้ยว เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	ดู คางเบือน เขียนว่า คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู.	อ้ายเบี้ยว ดู คางเบือน.
อ้ายป๊อก เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ดู ชะโด เขียนว่า ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก.	อ้ายป๊อก ดู ชะโด.
อ้ายมุ่ย เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-ยอ-ยัก	ดู ชาด เขียนว่า ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก.	อ้ายมุ่ย ดู ชาด.
อ้ายอ้าว เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ดู ซิว เขียนว่า ซอ-โซ่-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน.	อ้ายอ้าว ดู ซิว.
อ้ายแอ้ด เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-ออ-อ่าง-ไม้-โท-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อจิ้งหรีดขนาดเล็กหลายชนิดในวงศ์ Gryllidae, จิ้งหรีดผี ก็เรียก. ในวงเล็บ ดู แอ้ด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ออ-อ่าง-ไม้-โท-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑, โดยปริยายเรียกสิ่งที่มีขนาดเล็กหรือน้ำหนักน้อยกว่าปรกติ เช่น รถถังอ้ายแอ้ด มวยรุ่นอ้ายแอ้ด.	อ้ายแอ้ด น. ชื่อจิ้งหรีดขนาดเล็กหลายชนิดในวงศ์ Gryllidae, จิ้งหรีดผี ก็เรียก. (ดู แอ้ด ๑), โดยปริยายเรียกสิ่งที่มีขนาดเล็กหรือน้ำหนักน้อยกว่าปรกติ เช่น รถถังอ้ายแอ้ด มวยรุ่นอ้ายแอ้ด.
อายัด เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง ห้ามจําหน่ายจ่ายโอนทรัพย์สินหรือสิทธิเรียกร้อง.	อายัด (กฎ) ก. ห้ามจําหน่ายจ่ายโอนทรัพย์สินหรือสิทธิเรียกร้อง.
อายัต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขยัน, ขันแข็ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อายตฺต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	อายัต ว. ขยัน, ขันแข็ง. (ป., ส. อายตฺต).
อายัน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง นักบวช, ฤษี. ในวงเล็บ มาจาก จินดามณี เล่ม ๑ - ๒ กับบันทึกเรื่องหนังสือจินดามณีและจินดามณี ฉบับพระเจ้าบรมโกศ ของ พระโหราธิบดี ฉบับโรงพิมพ์ รุ่งวัฒนา พ.ศ. ๒๕๑๒.	อายัน ๑ น. นักบวช, ฤษี. (จินดามณี).
อายัน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง การมาถึง, นิยมใช้เป็นส่วนท้ายของคำสมาส เช่น เหมายัน หมายถึง การมาถึงฤดูหนาว ครีษมายัน หมายถึง การมาถึงฤดูร้อน, ทางดาราศาสตร์ หมายถึงจุดหยุด คือจุดสุดทางเหนือและทางใต้ที่ดวงอาทิตย์โคจรไปถึง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ solstice เขียนว่า เอส-โอ-แอล-เอส-ที-ไอ-ซี-อี.	อายัน ๒ น. การมาถึง, นิยมใช้เป็นส่วนท้ายของคำสมาส เช่น เหมายัน หมายถึง การมาถึงฤดูหนาว ครีษมายัน หมายถึง การมาถึงฤดูร้อน, ทางดาราศาสตร์ หมายถึงจุดหยุด คือจุดสุดทางเหนือและทางใต้ที่ดวงอาทิตย์โคจรไปถึง. (อ. solstice).
อายาจนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[–จะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง การขอร้อง, การวิงวอน, การเชื้อเชิญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อายาจนะ [–จะนะ] น. การขอร้อง, การวิงวอน, การเชื้อเชิญ. (ป.).
อายานะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง การมา, การมาถึง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อายานะ น. การมา, การมาถึง. (ป., ส.).
อายุ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาที่ดํารงชีวิตอยู่, เวลาชั่วชีวิต, ช่วงเวลานับตั้งแต่เกิดหรือมีมาจนถึงเวลาที่กล่าวถึง, ระยะเวลาที่กำหนดไว้ เช่น อายุใบอนุญาต ยานี้หมดอายุแล้ว, ระยะเวลาที่กําหนดรู้ความยั่งยืนของสิ่งนั้น ๆ เช่น อายุของหิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อายุสฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ หรือ เขียนว่า หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง อายุษฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ เมื่อนําหน้าบางคํา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา แต่เมื่อนําหน้าอักษรตํ่ากับตัว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-นิก-คะ-หิด-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ห เขียนว่า หอ-หีบ เปลี่ยน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู สฺ เขียนว่า สอ-เสือ-พิน-ทุ เป็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู รฺ เขียนว่า รอ-เรือ-พิน-ทุ เช่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ไม้-เอก-นอ-หนู อายุรเวท เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน แต่ถ้าใช้อย่างบาลีก็ไม่ต้องมี เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-ถอ-ถุง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ตอ-เต่า-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี ส เขียนว่า สอ-เสือ หรือ เขียนว่า หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ร เขียนว่า รอ-เรือ .	อายุ น. เวลาที่ดํารงชีวิตอยู่, เวลาชั่วชีวิต, ช่วงเวลานับตั้งแต่เกิดหรือมีมาจนถึงเวลาที่กล่าวถึง, ระยะเวลาที่กำหนดไว้ เช่น อายุใบอนุญาต ยานี้หมดอายุแล้ว, ระยะเวลาที่กําหนดรู้ความยั่งยืนของสิ่งนั้น ๆ เช่น อายุของหิน. (ป.; ส. อายุสฺ หรือ อายุษฺ เมื่อนําหน้าบางคํา, แต่เมื่อนําหน้าอักษรตํ่ากับตัว ห เปลี่ยน สฺ เป็น รฺ เช่น อายุรเวท, แต่ถ้าใช้อย่างบาลีก็ไม่ต้องมี ส หรือ ร).
อายุกษัย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[–กะไส] เป็นคำนาม หมายถึง การสิ้นอายุ, ความตาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อายุขย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-ยอ-ยัก.	อายุกษัย [–กะไส] น. การสิ้นอายุ, ความตาย. (ส.; ป. อายุขย).
อายุขัย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง การสิ้นอายุ, ความตาย; อัตรากําหนดอายุจนสิ้นอายุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อายุกฺษย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก.	อายุขัย น. การสิ้นอายุ, ความตาย; อัตรากําหนดอายุจนสิ้นอายุ. (ป.; ส. อายุกฺษย).
อายุความ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ระยะเวลาที่กฎหมายกําหนดให้ใช้สิทธิเรียกร้อง บังคับฟ้อง หรือร้องทุกข์.	อายุความ (กฎ) น. ระยะเวลาที่กฎหมายกําหนดให้ใช้สิทธิเรียกร้อง บังคับฟ้อง หรือร้องทุกข์.
อายุวัฒนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกยาที่ถือว่ากินแล้วมีอายุยืนว่า ยาอายุวัฒนะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อายุวัฒนะ น. เรียกยาที่ถือว่ากินแล้วมีอายุยืนว่า ยาอายุวัฒนะ. (ป.).
อายุกตกะ, อายุตกะ อายุกตกะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ อายุตกะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–ยุกตะกะ, –ยุดตะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง นายส่วย, เจ้าพนักงาน, เจ้าหน้าที่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อายุกฺตก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่ และมาจากภาษาบาลี อายุตฺตก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่.	อายุกตกะ, อายุตกะ [–ยุกตะกะ, –ยุดตะกะ] น. นายส่วย, เจ้าพนักงาน, เจ้าหน้าที่. (ส. อายุกฺตก; ป. อายุตฺตก).
อายุธ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง	[–ยุด] เป็นคำนาม หมายถึง อาวุธ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อายุธ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง อาวุธ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง .	อายุธ [–ยุด] น. อาวุธ. (ส.; ป. อายุธ, อาวุธ).
อายุร–, อายุษ อายุร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ อายุษ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี	[อายุระ–, อายุด] เป็นคำนาม หมายถึง อายุ. ในวงเล็บ ดู อายุ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อายุร–, อายุษ [อายุระ–, อายุด] น. อายุ. (ดู อายุ). (ส.).
อายุรกรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การรักษาโรคทางยา.	อายุรกรรม น. การรักษาโรคทางยา.
อายุรแพทย์, อายุรเวช อายุรแพทย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด อายุรเวช เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง หมอรักษาโรคทางยา.	อายุรแพทย์, อายุรเวช น. หมอรักษาโรคทางยา.
อายุรเวท เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาแพทย์, วิชาที่เกี่ยวกับสุขภาพและการรักษา. (ถือกันว่าเป็นวิชาศักดิ์สิทธิ์และเป็นส่วนหนึ่งของอถรรพเวท). (ส.).	อายุรเวท น. วิชาแพทย์, วิชาที่เกี่ยวกับสุขภาพและการรักษา. (ถือกันว่าเป็นวิชาศักดิ์สิทธิ์และเป็นส่วนหนึ่งของอถรรพเวท). (ส.).
อายุรศาสตร์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ตําราหมอ, วิชาการรักษาโรคทางยา.	อายุรศาสตร์ น. ตําราหมอ, วิชาการรักษาโรคทางยา.
อาร์กอน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๑๘ สัญลักษณ์ Ar เป็นแก๊สเฉื่อย มีปรากฏอยู่ในอากาศประมาณร้อยละ ๐.๙๔ โดยปริมาตร ใช้ประโยชน์นําไปบรรจุในหลอดไฟฟ้าและหลอดเรืองแสง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ argon เขียนว่า เอ-อา-จี-โอ-เอ็น.	อาร์กอน น. ธาตุลําดับที่ ๑๘ สัญลักษณ์ Ar เป็นแก๊สเฉื่อย มีปรากฏอยู่ในอากาศประมาณร้อยละ ๐.๙๔ โดยปริมาตร ใช้ประโยชน์นําไปบรรจุในหลอดไฟฟ้าและหลอดเรืองแสง. (อ. argon).
อารดี, อารติ อารดี เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี อารติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[อาระดี, –ติ] เป็นคำนาม หมายถึง การเว้น, การเลิก, การหยุด, อารัติ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อารติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	อารดี, อารติ [อาระดี, –ติ] น. การเว้น, การเลิก, การหยุด, อารัติ ก็ว่า. (ป. อารติ).
อาร์ต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง กระดาษมัน หนา เนื้อดี เรียกว่า กระดาษอาร์ต. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ art เขียนว่า เอ-อา-ที paper เขียนว่า พี-เอ-พี-อี-อา .	อาร์ต น. กระดาษมัน หนา เนื้อดี เรียกว่า กระดาษอาร์ต. (อ. art paper).
อารทรา, อทระ อารทรา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา อทระ เขียนว่า ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[อาระทฺรา, อะทฺระ] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๖ มี ๑ ดวง เห็นเป็นรูปฉัตร, ดาวอัททา ดาวตัวโค หรือ ดาวตาสําเภา ก็เรียก.	อารทรา, อทระ [อาระทฺรา, อะทฺระ] น. ดาวฤกษ์ที่ ๖ มี ๑ ดวง เห็นเป็นรูปฉัตร, ดาวอัททา ดาวตัวโค หรือ ดาวตาสําเภา ก็เรียก.
อาร์ม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-มอ-ม้า	[อาม] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหมายมักเป็นรูปโล่ที่ภายในผูกเป็นลวดลาย ใช้เป็นสัญลักษณ์ของวงศ์ตระกูล สถาบันต่าง ๆ เป็นต้น, เรียกเต็มว่า ตราอาร์ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ arm เขียนว่า เอ-อา-เอ็ม.	อาร์ม [อาม] น. เครื่องหมายมักเป็นรูปโล่ที่ภายในผูกเป็นลวดลาย ใช้เป็นสัญลักษณ์ของวงศ์ตระกูล สถาบันต่าง ๆ เป็นต้น, เรียกเต็มว่า ตราอาร์ม. (อ. arm).
อารมณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ยึดหน่วงจิตโดยผ่านทางตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ เช่น รูปเป็นอารมณ์ของตา เสียงเป็นอารมณ์ของหู, เครื่องยึดถือเป็นจริงเป็นจัง เช่น เรื่องนี้อย่าเอามาเป็นอารมณ์เลย; ความรู้สึกทางใจที่เปลี่ยนแปลงไปตามสิ่งเร้า เช่น อารมณ์รัก อารมณ์โกรธ อารมณ์ดี อารมณ์ร้าย; อัธยาศัย, ปรกตินิสัย, เช่น อารมณ์ขัน อารมณ์เยือกเย็น อารมณ์ร้อน; ความรู้สึก เช่น อารมณ์ค้าง ใส่อารมณ์, ความรู้สึกซึ่งมักใช้ไปในทางกามารมณ์ เช่น อารมณ์เปลี่ยว เกิดอารมณ์. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีอัธยาศัย, มีปรกตินิสัย, เช่น เขาเป็นคนอารมณ์เยือกเย็น เขาเป็นคนอารมณ์ร้อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อารมฺมณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า-นอ-เนน.	อารมณ์ น. สิ่งที่ยึดหน่วงจิตโดยผ่านทางตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ เช่น รูปเป็นอารมณ์ของตา เสียงเป็นอารมณ์ของหู, เครื่องยึดถือเป็นจริงเป็นจัง เช่น เรื่องนี้อย่าเอามาเป็นอารมณ์เลย; ความรู้สึกทางใจที่เปลี่ยนแปลงไปตามสิ่งเร้า เช่น อารมณ์รัก อารมณ์โกรธ อารมณ์ดี อารมณ์ร้าย; อัธยาศัย, ปรกตินิสัย, เช่น อารมณ์ขัน อารมณ์เยือกเย็น อารมณ์ร้อน; ความรู้สึก เช่น อารมณ์ค้าง ใส่อารมณ์, ความรู้สึกซึ่งมักใช้ไปในทางกามารมณ์ เช่น อารมณ์เปลี่ยว เกิดอารมณ์. ว. มีอัธยาศัย, มีปรกตินิสัย, เช่น เขาเป็นคนอารมณ์เยือกเย็น เขาเป็นคนอารมณ์ร้อน. (ป. อารมฺมณ).
อารมณ์ขัน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณะนิสัยที่มักเห็นเรื่องต่าง ๆ เป็นเรื่องชวนขัน.	อารมณ์ขัน น. ลักษณะนิสัยที่มักเห็นเรื่องต่าง ๆ เป็นเรื่องชวนขัน.
อารย–, อารยะ อารย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก อารยะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[อาระยะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจริญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อริย เขียนว่า ออ-อ่าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	อารย–, อารยะ [อาระยะ–] ว. เจริญ. (ส.; ป. อริย).
อารยชน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชนที่มีอารยธรรม.	อารยชน น. ชนที่มีอารยธรรม.
อารยชาติ, อารยประเทศ อารยชาติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ อารยประเทศ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ประเทศที่มีอารยธรรม.	อารยชาติ, อารยประเทศ น. ประเทศที่มีอารยธรรม.
อารยธรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ความสงบสุขของสังคมที่ตั้งอยู่บนรากฐานแห่งศีลธรรมและกฎหมาย; ความเจริญเนื่องด้วยองค์การของสังคม เช่น การเมือง กฎหมาย เศรษฐกิจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอุตสาหกรรม, ความเจริญด้วยขนบธรรมเนียมอันดี.	อารยธรรม น. ความสงบสุขของสังคมที่ตั้งอยู่บนรากฐานแห่งศีลธรรมและกฎหมาย; ความเจริญเนื่องด้วยองค์การของสังคม เช่น การเมือง กฎหมาย เศรษฐกิจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอุตสาหกรรม, ความเจริญด้วยขนบธรรมเนียมอันดี.
อารยัน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อชนชาติหนึ่งซึ่งเป็นต้นเค้าของชาวอินเดียบางพวก ชาวอิหร่าน และชาวยุโรปบางพวก, อริยกะ ก็ว่า.	อารยัน น. ชื่อชนชาติหนึ่งซึ่งเป็นต้นเค้าของชาวอินเดียบางพวก ชาวอิหร่าน และชาวยุโรปบางพวก, อริยกะ ก็ว่า.
อารยัน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ดู อารย–, อารยะ อารย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก อารยะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ .	อารยัน ดู อารย–, อารยะ.
อาระ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เหล้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	อาระ น. เหล้า. (ช.).
อารักขา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ป้องกัน, คุ้มครอง, ดูแล. เป็นคำนาม หมายถึง การป้องกัน, ความคุ้มครอง, ความดูแล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อารักขา ก. ป้องกัน, คุ้มครอง, ดูแล. น. การป้องกัน, ความคุ้มครอง, ความดูแล. (ป.).
อารักษ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การป้องกัน, ความคุ้มครอง, ความดูแล; เทวดาผู้พิทักษ์รักษา, มักใช้ว่า เทพารักษ์ หรือ อารักษเทวดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อารกฺข เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่.	อารักษ์ น. การป้องกัน, ความคุ้มครอง, ความดูแล; เทวดาผู้พิทักษ์รักษา, มักใช้ว่า เทพารักษ์ หรือ อารักษเทวดา. (ส.; ป. อารกฺข).
อารัญ, อารัณย์ อารัญ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง อารัณย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อยู่ในป่า, มีในป่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อารฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง และมาจากภาษาสันสกฤต อารณฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	อารัญ, อารัณย์ ว. อยู่ในป่า, มีในป่า. (ป. อารฺ; ส. อารณฺย).
อารัญญิก, อารัณยกะ ๑ อารัญญิก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ อารัณยกะ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–รันยิก, –รันยะกะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกี่ยวกับป่า, เกิดในป่า, มีในป่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อารฺิก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ และมาจากภาษาสันสกฤต อารณฺยก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่.	อารัญญิก, อารัณยกะ ๑ [–รันยิก, –รันยะกะ] ว. เกี่ยวกับป่า, เกิดในป่า, มีในป่า. (ป. อารฺิก; ส. อารณฺยก).
อารัณยกะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	[–รันยะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์ศาสนาพราหมณ์คู่กับคัมภีร์พราหมณะ สำหรับผู้ที่สละทางโลกเข้ามาปฏิบัติธรรมในป่า ลักษณะเนื้อหาไม่แตกต่างกับคัมภีร์พราหมณะมากนัก.	อารัณยกะ ๒ [–รันยะกะ] น. ชื่อคัมภีร์ศาสนาพราหมณ์คู่กับคัมภีร์พราหมณะ สำหรับผู้ที่สละทางโลกเข้ามาปฏิบัติธรรมในป่า ลักษณะเนื้อหาไม่แตกต่างกับคัมภีร์พราหมณะมากนัก.
อารัติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[–รัด] เป็นคำนาม หมายถึง การเว้น, การเลิก, การหยุด, อารดี หรือ อารติ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อารติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	อารัติ [–รัด] น. การเว้น, การเลิก, การหยุด, อารดี หรือ อารติ ก็ว่า. (ป., ส. อารติ).
อารัมภ–, อารัมภะ, อารัมภ์ อารัมภ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา อารัมภะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อะ อารัมภ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-ทัน-ทะ-คาด	[อารำพะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การปรารภ มักใช้เป็นส่วนหน้าของคำสมาส เช่น อารัมภบท อารัมภกถา; การเริ่มต้น, การตั้งต้น, ในคำว่า วิริยารัมภะ = การเริ่มต้นความเพียร; ความเพียร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อารัมภ–, อารัมภะ, อารัมภ์ [อารำพะ–] น. การปรารภ มักใช้เป็นส่วนหน้าของคำสมาส เช่น อารัมภบท อารัมภกถา; การเริ่มต้น, การตั้งต้น, ในคำว่า วิริยารัมภะ = การเริ่มต้นความเพียร; ความเพียร. (ป., ส.).
อารัมภกถา, อารัมภบท อารัมภกถา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-กอ-ไก่-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา อารัมภบท เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง คําปรารภ, คําเริ่มต้น, คํานํา.	อารัมภกถา, อารัมภบท น. คําปรารภ, คําเริ่มต้น, คํานํา.
อาราธน์, อาราธนา อาราธน์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด อาราธนา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[อาราด, อาราดทะนา] เป็นคำกริยา หมายถึง เชื้อเชิญ, นิมนต์, อ้อนวอน, (ใช้แก่พระภิกษุสามเณรและสิ่งศักดิ์สิทธิ์); ขอ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาราธน์, อาราธนา [อาราด, อาราดทะนา] ก. เชื้อเชิญ, นิมนต์, อ้อนวอน, (ใช้แก่พระภิกษุสามเณรและสิ่งศักดิ์สิทธิ์); ขอ. (ป., ส.).
อาราธนาธรรม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ขอนิมนต์ให้พระภิกษุหรือสามเณรแสดงธรรม โดยกล่าวคำเป็นภาษาบาลีว่า พฺรหฺมา จ โลกาธิปติ สหมฺปติ เทเสตุ ธมฺมํ อนุกมฺปิมํ ปชํ.	อาราธนาธรรม ก. ขอนิมนต์ให้พระภิกษุหรือสามเณรแสดงธรรม โดยกล่าวคำเป็นภาษาบาลีว่า พฺรหฺมา จ โลกาธิปติ สหมฺปติ เทเสตุ ธมฺมํ อนุกมฺปิมํ ปชํ.
อาราธนาพระปริตร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง ขอนิมนต์ให้พระสงฆ์สวดมนต์ โดยกล่าวคำเป็นภาษาบาลีว่า วิปตฺติปฏิพาหาย ปริตฺตํ พฺรูถ มงฺคลํ.	อาราธนาพระปริตร ก. ขอนิมนต์ให้พระสงฆ์สวดมนต์ โดยกล่าวคำเป็นภาษาบาลีว่า วิปตฺติปฏิพาหาย ปริตฺตํ พฺรูถ มงฺคลํ.
อาราธนาศีล เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ขอให้พระภิกษุหรือสามเณรให้ไตรสรณคมณ์และศีล โดยกล่าวคำเป็นภาษาบาลีว่า มยํ ภนฺเต ติสรเณน สห สีลานิ ยาจาม.	อาราธนาศีล ก. ขอให้พระภิกษุหรือสามเณรให้ไตรสรณคมณ์และศีล โดยกล่าวคำเป็นภาษาบาลีว่า มยํ ภนฺเต ติสรเณน สห สีลานิ ยาจาม.
อาราม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง วัด; สวนเป็นที่น่ารื่นรมย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาราม ๑ น. วัด; สวนเป็นที่น่ารื่นรมย์. (ป., ส.).
อารามิก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เกี่ยวกับวัด, ชาววัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อารามิก น. เกี่ยวกับวัด, ชาววัด. (ป.).
อาราม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ความยินดี, ความรื่นรมย์, ความเพลิดเพลิน.	อาราม ๒ น. ความยินดี, ความรื่นรมย์, ความเพลิดเพลิน.
อาราม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๓	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มุ่งหมายอย่างรีบร้อน, พะวงที่จะทําการใด ๆ, ตั้งหน้าตั้งตา, ใช้นําหน้ากริยา เช่น อารามจะไปเลยลืมกระเป๋าสตางค์.	อาราม ๓ ว. มุ่งหมายอย่างรีบร้อน, พะวงที่จะทําการใด ๆ, ตั้งหน้าตั้งตา, ใช้นําหน้ากริยา เช่น อารามจะไปเลยลืมกระเป๋าสตางค์.
อารามิก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	ดู อาราม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑.	อารามิก ดู อาราม ๑.
อารี เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เอื้อเฟื้อ, มีแก่ใจ, มีใจเผื่อแผ่.	อารี ว. เอื้อเฟื้อ, มีแก่ใจ, มีใจเผื่อแผ่.
อารีอารอบ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีใจเผื่อแผ่ทั่วไป.	อารีอารอบ ว. มีใจเผื่อแผ่ทั่วไป.
อารุม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นชมพู่นํ้าดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	อารุม น. ต้นชมพู่นํ้าดอกไม้. (ช.).
อาลปน์, อาลปนะ อาลปน์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด อาลปนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[อาลบ, อาละปะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง การพูด, การสนทนา, การเรียก, การทักทาย; ในไวยากรณ์ หมายถึง คําที่ใช้เรียกหรือทักทายผู้ที่ตนจะพูดด้วย เช่น “นายแดง แกจะไปไหน” คํา “นายแดง” เป็นอาลปนะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาลปน์, อาลปนะ [อาลบ, อาละปะนะ] น. การพูด, การสนทนา, การเรียก, การทักทาย; ในไวยากรณ์ หมายถึง คําที่ใช้เรียกหรือทักทายผู้ที่ตนจะพูดด้วย เช่น “นายแดง แกจะไปไหน” คํา “นายแดง” เป็นอาลปนะ. (ป., ส.).
อาละวาด เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําเกะกะระราน, แสดงอาการดุร้าย เอะอะตึงตัง หรือคลุ้มคลั่ง, เช่น เมาสุราอาละวาด ช้างตกมันอาละวาด.	อาละวาด ก. ทําเกะกะระราน, แสดงอาการดุร้าย เอะอะตึงตัง หรือคลุ้มคลั่ง, เช่น เมาสุราอาละวาด ช้างตกมันอาละวาด.
อาลักษณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ทําหน้าที่ทางหนังสือในราชสํานัก.	อาลักษณ์ ๑ น. ผู้ทําหน้าที่ทางหนังสือในราชสํานัก.
อาลักษณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง การเห็น, การสังเกต. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อาลักษณ์ ๒ น. การเห็น, การสังเกต. (ส.).
อาลัย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ห่วงใย, พัวพัน, ระลึกถึงด้วยความเสียดาย. เป็นคำนาม หมายถึง ความห่วงใย, ความพัวพัน, ความระลึกถึงด้วยความเสียดาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาลย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก.	อาลัย ๑ ก. ห่วงใย, พัวพัน, ระลึกถึงด้วยความเสียดาย. น. ความห่วงใย, ความพัวพัน, ความระลึกถึงด้วยความเสียดาย. (ป., ส. อาลย).
อาลัยอาวรณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ระลึกถึงด้วยใจผูกพันไม่อยากจากกัน. เป็นคำนาม หมายถึง ความระลึกถึงด้วยใจผูกพันไม่อยากจากกัน.	อาลัยอาวรณ์ ก. ระลึกถึงด้วยใจผูกพันไม่อยากจากกัน. น. ความระลึกถึงด้วยใจผูกพันไม่อยากจากกัน.
อาลัย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ที่อยู่, ที่พัก, เช่น ชลาลัย = ที่อยู่แห่งนํ้า หมายถึง ทะเล แม่น้ำ เป็นต้น หิมาลัย = ที่อยู่แห่งหิมะ เป็นชื่อของเทือกเขาสูงอยู่ทางทิศเหนือของอินเดีย ยอดเขามีหิมะปกคลุมตลอดปี.	อาลัย ๒ น. ที่อยู่, ที่พัก, เช่น ชลาลัย = ที่อยู่แห่งนํ้า หมายถึง ทะเล แม่น้ำ เป็นต้น หิมาลัย = ที่อยู่แห่งหิมะ เป็นชื่อของเทือกเขาสูงอยู่ทางทิศเหนือของอินเดีย ยอดเขามีหิมะปกคลุมตลอดปี.
อาลัว เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ใช้แป้งสาลีตั้งไฟกวนกับกะทิ และน้ำตาลทรายจนสุกหยอดเป็นก้อนเล็ก ๆ แล้วผึ่งแดดให้ภายนอกแห้ง แต่ภายในยังเยิ้มเหมือนนํ้ามันตานี.	อาลัว น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ใช้แป้งสาลีตั้งไฟกวนกับกะทิ และน้ำตาลทรายจนสุกหยอดเป็นก้อนเล็ก ๆ แล้วผึ่งแดดให้ภายนอกแห้ง แต่ภายในยังเยิ้มเหมือนนํ้ามันตานี.
อาลิ, อาลี อาลิ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ อาลี เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ทํานบ, คันนา; แถว, แนว, เช่น พนาลี ว่า แนวป่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาลิ, อาลี น. ทํานบ, คันนา; แถว, แนว, เช่น พนาลี ว่า แนวป่า. (ป., ส.).
อาโลก, อาโลก– อาโลก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ อาโลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	[–โลก, –โลกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง แสงสว่าง, ความสว่าง; การดู, การเห็น, สิ่งที่เห็น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาโลก, อาโลก– [–โลก, –โลกะ–] น. แสงสว่าง, ความสว่าง; การดู, การเห็น, สิ่งที่เห็น. (ป., ส.).
อาโลกกสิณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน	[–โลกะกะสิน] เป็นคำนาม หมายถึง การเจริญสมถกรรมฐานโดยตั้งใจเพ่งแสงสว่างเป็นอารมณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อาโลกกสิณ [–โลกะกะสิน] น. การเจริญสมถกรรมฐานโดยตั้งใจเพ่งแสงสว่างเป็นอารมณ์. (ป.).
อาโลกนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[–โลกะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง การดู, การเห็น; การตรึกตรอง.	อาโลกนะ [–โลกะนะ] น. การดู, การเห็น; การตรึกตรอง.
อาว เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง อาผู้ชาย, น้องชายของพ่อ.	อาว (ถิ่น–อีสาน) น. อาผู้ชาย, น้องชายของพ่อ.
อ่าว เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของมหาสมุทร ทะเล หรือทะเลสาบ ที่ลํ้าเข้าไปในฝั่งหรือในแผ่นดิน มีลักษณะเว้าโค้งและเปิดกว้าง ทำให้มีแนวของชายฝั่งทะเลยาว.	อ่าว น. ส่วนของมหาสมุทร ทะเล หรือทะเลสาบ ที่ลํ้าเข้าไปในฝั่งหรือในแผ่นดิน มีลักษณะเว้าโค้งและเปิดกว้าง ทำให้มีแนวของชายฝั่งทะเลยาว.
อ้าว เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ร้อนระงม, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ อบ เป็น อบอ้าว.	อ้าว ๑ ว. ร้อนระงม, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ อบ เป็น อบอ้าว.
อ้าวฝน เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ฝอ-ฝา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ร้อนระงมก่อนฝนตก.	อ้าวฝน ว. ร้อนระงมก่อนฝนตก.
อ้าว เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เรือหรือรถแล่น หรือคนวิ่งโดยเร็ว เรียกว่า แล่นอ้าว วิ่งอ้าว.	อ้าว ๒ ว. อาการที่เรือหรือรถแล่น หรือคนวิ่งโดยเร็ว เรียกว่า แล่นอ้าว วิ่งอ้าว.
อ้าว เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๓	เป็นคำอุทาน หมายถึง คําที่เปล่งออกมาเมื่อรู้สึกว่าไม่ตรงกับที่มุ่งหมายคาดไว้.	อ้าว ๓ อ. คําที่เปล่งออกมาเมื่อรู้สึกว่าไม่ตรงกับที่มุ่งหมายคาดไว้.
อ้าว เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๔	ดู ซิว เขียนว่า ซอ-โซ่-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน.	อ้าว ๔ ดู ซิว.
อาวแดง เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกระเจียว. ในวงเล็บ ดู กระเจียว เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน.	อาวแดง (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นกระเจียว. (ดู กระเจียว).
อาวรณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[–วอน] เป็นคำกริยา หมายถึง ห่วงใย, อาลัย, คิดกังวลถึง, นิยมใช้เข้าคู่กับคำ อาลัย เป็น อาลัยอาวรณ์. เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องกั้น, เครื่องกําบัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาวรณ์ [–วอน] ก. ห่วงใย, อาลัย, คิดกังวลถึง, นิยมใช้เข้าคู่กับคำ อาลัย เป็น อาลัยอาวรณ์. น. เครื่องกั้น, เครื่องกําบัง. (ป., ส.).
อาวัชนาการ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[–วัดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความรําพึง; การรําลึก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อาวชฺชน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู + อาการ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ .	อาวัชนาการ [–วัดชะ–] น. ความรําพึง; การรําลึก. (ป. อาวชฺชน + อาการ).
อาวัล เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง	[–วัน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง การรับประกันการใช้เงินตามตั๋วเงิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาฝรั่งเศส aval เขียนว่า เอ-วี-เอ-แอล.	อาวัล [–วัน] (กฎ) น. การรับประกันการใช้เงินตามตั๋วเงิน. (ฝ. aval).
อาวาส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[–วาด] เป็นคำนาม หมายถึง วัด เช่น เจ้าอาวาส ที่อยู่ เช่น พุทธาวาส (พุทธ + อาวาส) คือ ที่ประดิษฐานพระพุทธรูป หมายถึง โบสถ์ วิหาร สังฆาวาส (สังฆ + อาวาส) คือ ที่อยู่ของพระสงฆ์; ผู้ครอบครอง เช่น ฆราวาส (ฆร + อาวาส) คือ ผู้ครอบครองเรือน หรือผู้อยู่ครองเรือน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาวาส [–วาด] น. วัด เช่น เจ้าอาวาส ที่อยู่ เช่น พุทธาวาส (พุทธ + อาวาส) คือ ที่ประดิษฐานพระพุทธรูป หมายถึง โบสถ์ วิหาร สังฆาวาส (สังฆ + อาวาส) คือ ที่อยู่ของพระสงฆ์; ผู้ครอบครอง เช่น ฆราวาส (ฆร + อาวาส) คือ ผู้ครอบครองเรือน หรือผู้อยู่ครองเรือน. (ป., ส.).
อาวาสิก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ครอบครองอาวาส คือ พระสงฆ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อาวาสิก น. ผู้ครอบครองอาวาส คือ พระสงฆ์. (ป.).
อาวาสิก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	ดู อาวาส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	อาวาสิก ดู อาวาส.
อาวาห–, อาวาหะ อาวาห– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ อาวาหะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	[อาวาหะ–] เป็นคำนาม หมายถึง “การพาหญิงมาอยู่บ้านของตน” หมายถึง การแต่งงานแบบหนึ่งที่ฝ่ายชายจะนําหญิงที่ตนแต่งงานด้วยมาอยู่ที่บ้านของตน เรียกว่า อาวาหมงคล, เป็นประเพณีแต่งงานที่นิยมปฏิบัติกันในประเทศอินเดียฝ่ายเหนือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาวาห–, อาวาหะ [อาวาหะ–] น. “การพาหญิงมาอยู่บ้านของตน” หมายถึง การแต่งงานแบบหนึ่งที่ฝ่ายชายจะนําหญิงที่ตนแต่งงานด้วยมาอยู่ที่บ้านของตน เรียกว่า อาวาหมงคล, เป็นประเพณีแต่งงานที่นิยมปฏิบัติกันในประเทศอินเดียฝ่ายเหนือ. (ป., ส.).
อาวุต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	[–วุด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต้องห้าม, กั้นหรือขวางไว้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาวฺฤต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า.	อาวุต [–วุด] ว. ต้องห้าม, กั้นหรือขวางไว้. (ป.; ส. อาวฺฤต).
อาวุธ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง	[–วุด] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือที่ใช้ในการทำร้าย ทำลาย ป้องกัน ต่อสู้ หรือฆ่า; โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ใช้ปัญญาเป็นอาวุธ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อาวุธ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง อายุธ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง และมาจากภาษาสันสกฤต อายุธ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง.	อาวุธ [–วุด] น. เครื่องมือที่ใช้ในการทำร้าย ทำลาย ป้องกัน ต่อสู้ หรือฆ่า; โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ใช้ปัญญาเป็นอาวุธ. (ป. อาวุธ, อายุธ; ส. อายุธ).
อาวุโส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่มีอายุแก่กว่าหรือมีตำแหน่งหน้าที่การงานสูงกว่าเป็นต้น เช่น ข้าราชการอาวุโส ครูอาวุโส ศิลปินอาวุโส. เป็นคำนาม หมายถึง ความมีอายุมากกว่าหรือมีประสบการณ์ในอาชีพมากกว่าเป็นต้น เช่น เขามีอาวุโสในการทำงาน ผู้มีอาวุโสทางการเมือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อาวุโส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ เป็นคํา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-คอ-ควาย-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา อาลปนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ คือ เขียนว่า คอ-ควาย-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง คําที่พระผู้ใหญ่หรือที่มีพรรษามากกว่าเรียกพระผู้น้อยหรือที่มีพรรษาน้อยกว่า เขียนว่า คอ-ควาย-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา หรือเป็นคำที่พระใช้เรียกคฤหัสถ์ เขียนว่า หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-คอ-ควาย-รอ-รึ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ถอ-ถุง-ทัน-ทะ-คาด คู่กับ เขียนว่า คอ-ควาย-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ภันเต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า ซึ่งเป็นคําที่พระผู้น้อยหรือที่มีพรรษาน้อยกว่าเรียกพระผู้ใหญ่หรือที่มีพรรษามากกว่า เขียนว่า ซอ-โซ่-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-คอ-ควาย-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา หรือเป็นคำที่คฤหัสถ์ใช้เรียกพระสงฆ์ เขียนว่า หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-คอ-ควาย-รอ-รึ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ถอ-ถุง-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-งอ-งู-คอ-ระ-คัง-ทัน-ทะ-คาด .	อาวุโส ว. ที่มีอายุแก่กว่าหรือมีตำแหน่งหน้าที่การงานสูงกว่าเป็นต้น เช่น ข้าราชการอาวุโส ครูอาวุโส ศิลปินอาวุโส. น. ความมีอายุมากกว่าหรือมีประสบการณ์ในอาชีพมากกว่าเป็นต้น เช่น เขามีอาวุโสในการทำงาน ผู้มีอาวุโสทางการเมือง. (ป. อาวุโส เป็นคํา อาลปนะ คือ คําที่พระผู้ใหญ่หรือที่มีพรรษามากกว่าเรียกพระผู้น้อยหรือที่มีพรรษาน้อยกว่า หรือเป็นคำที่พระใช้เรียกคฤหัสถ์, คู่กับ ภันเต ซึ่งเป็นคําที่พระผู้น้อยหรือที่มีพรรษาน้อยกว่าเรียกพระผู้ใหญ่หรือที่มีพรรษามากกว่า หรือเป็นคำที่คฤหัสถ์ใช้เรียกพระสงฆ์).
อาเวค เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-คอ-ควาย	[–เวก] เป็นคำนาม หมายถึง อารมณ์, ความรู้สึก, ความสะเทือนใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ emotion เขียนว่า อี-เอ็ม-โอ-ที-ไอ-โอ-เอ็น.	อาเวค [–เวก] น. อารมณ์, ความรู้สึก, ความสะเทือนใจ. (อ. emotion).
อาเวศ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา	[–เวด] เป็นคำนาม หมายถึง ทาง เช่น พนาเวศ ว่า ทางป่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อาเวศ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา ว่า การเข้า, ทางเข้า .	อาเวศ [–เวด] น. ทาง เช่น พนาเวศ ว่า ทางป่า. (ส. อาเวศ ว่า การเข้า, ทางเข้า).
อาศรม, อาศรมบท อาศรม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-มอ-ม้า อาศรมบท เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	[อาสม, อาสมบด] เป็นคำนาม หมายถึง ที่อยู่ของนักพรต. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อสฺสม เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-มอ-ม้า อสฺสมปท เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน .	อาศรม, อาศรมบท [อาสม, อาสมบด] น. ที่อยู่ของนักพรต. (ส.; ป. อสฺสม, อสฺสมปท).
อาศเลษา, อสิเลสะ อาศเลษา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา อสิเลสะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	[อาสะเลสา, อะสิเลสะ] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๙ มี ๕ ดวง เห็นเป็นรูปแขนคู้หรือพ้อม, ดาวเรือน หรือ ดาวนกอยู่ในปล่อง ก็เรียก.	อาศเลษา, อสิเลสะ [อาสะเลสา, อะสิเลสะ] น. ดาวฤกษ์ที่ ๙ มี ๕ ดวง เห็นเป็นรูปแขนคู้หรือพ้อม, ดาวเรือน หรือ ดาวนกอยู่ในปล่อง ก็เรียก.
อาศัย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง พักพิง, พักผ่อน; พึ่ง; อ้างถึง เช่น อาศัยความตามมาตราที่ (ส.).	อาศัย ก. พักพิง, พักผ่อน; พึ่ง; อ้างถึง เช่น อาศัยความตามมาตราที่ (ส.).
อาศัยที่, อาศัยว่า อาศัยที่ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก อาศัยว่า เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำสันธาน หมายถึง เนื่องจาก, โดยเหตุที่.	อาศัยที่, อาศัยว่า สัน. เนื่องจาก, โดยเหตุที่.
อาศัยลำแข้งตัวเอง เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-งอ-งู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ช่วยตัวเอง, พึ่งลําแข้งตัวเอง ก็ว่า.	อาศัยลำแข้งตัวเอง (สำ) ก. ช่วยตัวเอง, พึ่งลําแข้งตัวเอง ก็ว่า.
อาศิร– ๑, อาเศียร– อาศิร– ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ อาเศียร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ	[อาสิระ–, –เสียนระ–] เป็นคำนาม หมายถึง การอวยพร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อาศิสฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ คํานี้เมื่อนําหน้าอักษรตํ่าและตัว เขียนว่า คอ-ควาย-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-นิก-คะ-หิด-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ห เขียนว่า หอ-หีบ ต้องเปลี่ยน เขียนว่า ตอ-เต่า-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู ส เขียนว่า สอ-เสือ เป็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู ร เขียนว่า รอ-เรือ เป็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู อาศิร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ และแผลงเป็น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู อาเศียร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ ก็มี เขียนว่า กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี และมาจากภาษาบาลี อาสิ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ ว่า ความหวังดี .	อาศิร– ๑, อาเศียร– [อาสิระ–, –เสียนระ–] น. การอวยพร. (ส. อาศิสฺ คํานี้เมื่อนําหน้าอักษรตํ่าและตัว ห ต้องเปลี่ยน ส เป็น ร เป็น อาศิร และแผลงเป็น อาเศียร ก็มี; ป. อาสิ ว่า ความหวังดี).
อาศิรพจน์, อาศิรพาท, อาศิรวจนะ, อาศิรวาท, อาเศียรพจน์, อาเศียรพาท, อาเศียรวจนะ, อาเศียรวาท อาศิรพจน์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-พอ-พาน-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด อาศิรพาท เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน อาศิรวจนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ อาศิรวาท เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน อาเศียรพจน์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-พอ-พาน-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด อาเศียรพาท เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน อาเศียรวจนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-วอ-แหวน-จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ อาเศียรวาท เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง คําอวยพร (เป็นคำที่ผู้น้อยใช้กับผู้ใหญ่).	อาศิรพจน์, อาศิรพาท, อาศิรวจนะ, อาศิรวาท, อาเศียรพจน์, อาเศียรพาท, อาเศียรวจนะ, อาเศียรวาท น. คําอวยพร (เป็นคำที่ผู้น้อยใช้กับผู้ใหญ่).
อาศิร– เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ ความหมายที่ ๒	[อาสิระ–] เป็นคำนาม หมายถึง เขี้ยวงู. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อาศี เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี และมาจากภาษาบาลี อาสี เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี.	อาศิร– ๒ [อาสิระ–] น. เขี้ยวงู. (ส. อาศี; ป. อาสี).
อาศิรพิษ, อาศิรวิษ, อาศีรพิษ, อาศีรวิษ อาศิรพิษ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี อาศิรวิษ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี อาศีรพิษ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี อาศีรวิษ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี	เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้มีพิษในเขี้ยว” คือ งู, อสรพิษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อาศีรวิษ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี อาศีวิษ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี และมาจากภาษาบาลี อาสีวิส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ.	อาศิรพิษ, อาศิรวิษ, อาศีรพิษ, อาศีรวิษ น. “ผู้มีพิษในเขี้ยว” คือ งู, อสรพิษ. (ส. อาศีรวิษ, อาศีวิษ; ป. อาสีวิส).
อาศุ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เร็ว, ไว, คล่อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อาสุ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ.	อาศุ ว. เร็ว, ไว, คล่อง. (ส.; ป. อาสุ).
อาษาฒ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า	[–สาด] เป็นคำนาม หมายถึง เดือนที่ ๘ แห่งเดือนจันทรคติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี อาสาฬฺห เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-พิน-ทุ-หอ-หีบ.	อาษาฒ [–สาด] น. เดือนที่ ๘ แห่งเดือนจันทรคติ. (ส.; ป. อาสาฬฺห).
อาสน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	[อา–สน] เป็นคำกริยา หมายถึง ปรารถนา. ในวงเล็บ มาจาก อักขราภิธานศรับท์ ของ หมอปรัดเล; ขัดสน. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร อาสนฺน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-พิน-ทุ-นอ-หนู.	อาสน ๑ [อา–สน] ก. ปรารถนา. (ปรัดเล); ขัดสน. (ข. อาสนฺน).
อาสน– ๒, อาสน์, อาสนะ อาสน– ความหมายที่ ๒ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู อาสน์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด อาสนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[อาดสะนะ–, อาด] เป็นคำนาม หมายถึง ที่นั่ง, เครื่องปูรองนั่ง, (ใช้เฉพาะพระภิกษุสามเณร). (ป., ส.).	อาสน– ๒, อาสน์, อาสนะ [อาดสะนะ–, อาด] น. ที่นั่ง, เครื่องปูรองนั่ง, (ใช้เฉพาะพระภิกษุสามเณร). (ป., ส.).
อาสนศาลา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง โรงฉันอาหาร (ใช้แก่พระสงฆ์).	อาสนศาลา น. โรงฉันอาหาร (ใช้แก่พระสงฆ์).
อาสน์สงฆ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด-สอ-เสือ-งอ-งู-คอ-ระ-คัง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ที่ยกพื้นสําหรับพระสงฆ์นั่ง.	อาสน์สงฆ์ น. ที่ยกพื้นสําหรับพระสงฆ์นั่ง.
อาสัญ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ความตาย. ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวรรณกรรม เป็นคำกริยา หมายถึง ตาย เช่น โทษลูกนี้ผิดเป็นนักหนา ดังแกล้งผลาญมารดาให้อาสัญ. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง สังข์ทอง ใน แบบเรียนกวีนิพนธ์ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อสฺ เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-เสือ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง ว่า ไม่มีสัญญา .	อาสัญ (แบบ) น. ความตาย. (วรรณ) ก. ตาย เช่น โทษลูกนี้ผิดเป็นนักหนา ดังแกล้งผลาญมารดาให้อาสัญ. (สังข์ทอง). (ป. อสฺ ว่า ไม่มีสัญญา).
อาสัตย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ซื่อสัตย์, ไม่ซื่อตรง, กลับกลอก, เช่น คนอาสัตย์, อสัตย์ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อสตฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	อาสัตย์ ว. ไม่ซื่อสัตย์, ไม่ซื่อตรง, กลับกลอก, เช่น คนอาสัตย์, อสัตย์ ก็ว่า. (ส. อสตฺย).
อาสันนะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใกล้, เกือบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาสันนะ ว. ใกล้, เกือบ. (ป., ส.).
อาสา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เสนอตัวเข้ารับทำ. เป็นคำนาม หมายถึง ความหวัง เช่น นิราสา = ความหวังหมดแล้ว คือ ความหมดหวัง, ความต้องการ, ความอยาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาศา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา.	อาสา ก. เสนอตัวเข้ารับทำ. น. ความหวัง เช่น นิราสา = ความหวังหมดแล้ว คือ ความหมดหวัง, ความต้องการ, ความอยาก. (ป.; ส. อาศา).
อาสาสมัคร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่เสนอตัวเข้าทำงานด้วยความสมัครใจ เช่น ทหารอาสาสมัคร. เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลที่เสนอตัวเข้าทำงานด้วยความสมัครใจ เช่น เขาเป็นอาสาสมัคร.	อาสาสมัคร ว. ที่เสนอตัวเข้าทำงานด้วยความสมัครใจ เช่น ทหารอาสาสมัคร. น. บุคคลที่เสนอตัวเข้าทำงานด้วยความสมัครใจ เช่น เขาเป็นอาสาสมัคร.
อาสาฬห–, อาสาฬห์ อาสาฬห– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-หอ-หีบ อาสาฬห์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	[–สานหะ–, –สานละหะ–, –สาน] เป็นคำนาม หมายถึง เดือนที่ ๘ แห่งเดือนจันทรคติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาษาฒ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า.	อาสาฬห–, อาสาฬห์ [–สานหะ–, –สานละหะ–, –สาน] น. เดือนที่ ๘ แห่งเดือนจันทรคติ. (ป.; ส. อาษาฒ).
อาสาฬหบูชา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-หอ-หีบ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	[–สานหะ–, –สานละหะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การบูชาในวันเพ็ญเดือน ๘ ซึ่งเป็นวันที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงปฐมเทศนา.	อาสาฬหบูชา [–สานหะ–, –สานละหะ–] น. การบูชาในวันเพ็ญเดือน ๘ ซึ่งเป็นวันที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงปฐมเทศนา.
อาสิญจ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-จอ-จาน-ทัน-ทะ-คาด	[–สิน] เป็นคำกริยา หมายถึง โปรย, รด, หลั่ง, ประพรม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อาสิญจ์ [–สิน] ก. โปรย, รด, หลั่ง, ประพรม. (ป.).
อาสิน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผลประโยชน์รายได้อันเกิดจากต้นผลไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษามลายู hasil เขียนว่า เอช-เอ-เอส-ไอ-แอล ว่า ผลประโยชน์รายได้ .	อาสิน น. ผลประโยชน์รายได้อันเกิดจากต้นผลไม้. (ม. hasil ว่า ผลประโยชน์รายได้).
อาสูร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ	[–สูน] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง สงสาร เช่น อาสูรสองหลานเอย ย่อมเสวยเคยข้าวสาลี. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ ทานกัณฑ์ กลบทเก่า; เอ็นดู; กังวล. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร อาสูร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ ว่า สงสาร, น่าอนาถ .	อาสูร [–สูน] (โบ) ก. สงสาร เช่น อาสูรสองหลานเอย ย่อมเสวยเคยข้าวสาลี. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์ กลบทเก่า); เอ็นดู; กังวล. (ข. อาสูร ว่า สงสาร, น่าอนาถ).
อาแสะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง กริช. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	อาแสะ น. กริช. (ช.).
อาหตะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถูกตี, โดนตี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาหตะ ว. ถูกตี, โดนตี. (ป., ส.).
อาหนี เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[–หฺนี] เป็นคำนาม หมายถึง เหล้าชนิดหนึ่งผสมด้วยเมล็ดผลไม้ซึ่งมีกลิ่นหอมฉุน. ในวงเล็บ มาจากภาษาฝรั่งเศส anise เขียนว่า เอ-เอ็น-ไอ-เอส-อี ว่า เมล็ดผลไม้ชนิดหนึ่งมีกลิ่นหอมฉุน .	อาหนี [–หฺนี] น. เหล้าชนิดหนึ่งผสมด้วยเมล็ดผลไม้ซึ่งมีกลิ่นหอมฉุน. (ฝ. anise ว่า เมล็ดผลไม้ชนิดหนึ่งมีกลิ่นหอมฉุน).
อาหนู เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู	[–หฺนู] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	อาหนู [–หฺนู] น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
อาหม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า	[–หมฺ] เป็นคำนาม หมายถึง ชนชาติไทยใหญ่สาขาหนึ่ง ที่เข้าไปอยู่ในแคว้นอัสสัม ประเทศอินเดีย เมื่อราวพุทธศตวรรษที่ ๑๘, อะหม ก็ว่า.	อาหม [–หมฺ] น. ชนชาติไทยใหญ่สาขาหนึ่ง ที่เข้าไปอยู่ในแคว้นอัสสัม ประเทศอินเดีย เมื่อราวพุทธศตวรรษที่ ๑๘, อะหม ก็ว่า.
อาหระ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[–หะระ] เป็นคำนาม หมายถึง การนํามา; การถือเอา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาหระ [–หะระ] น. การนํามา; การถือเอา. (ป., ส.).
อาหรัดกัดติกา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	[–หฺรัด–] เป็นคำนาม หมายถึง ม้าใช้, ม้าเร็ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	อาหรัดกัดติกา [–หฺรัด–] น. ม้าใช้, ม้าเร็ว. (ช.).
อาหรับ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	[–หฺรับ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อชนชาติผิวขาวพวกหนึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของทวีปเอเชีย.	อาหรับ [–หฺรับ] น. ชื่อชนชาติผิวขาวพวกหนึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของทวีปเอเชีย.
อาหลักอาเหลื่อ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อึดอัดใจ, ลําบากใจ, อลักเอลื่อ อิหลักอิเหลื่อ หรือ อีหลักอีเหลื่อ ก็ว่า.	อาหลักอาเหลื่อ ว. อึดอัดใจ, ลําบากใจ, อลักเอลื่อ อิหลักอิเหลื่อ หรือ อีหลักอีเหลื่อ ก็ว่า.
อาหาร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ของกิน, เครื่องคํ้าจุนชีวิต, เครื่องหล่อเลี้ยงชีวิต, เช่น อาหารเช้า อาหารปลา อาหารนก; โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น อาหารตา อาหารใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	อาหาร น. ของกิน, เครื่องคํ้าจุนชีวิต, เครื่องหล่อเลี้ยงชีวิต, เช่น อาหารเช้า อาหารปลา อาหารนก; โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น อาหารตา อาหารใจ. (ป., ส.).
อาหารว่าง เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ของกินนอกเวลากินอาหารตามปรกติ มักกินในเวลาบ่าย, ของว่าง ก็ว่า, ราชาศัพท์ใช้ว่า เครื่องว่าง.	อาหารว่าง น. ของกินนอกเวลากินอาหารตามปรกติ มักกินในเวลาบ่าย, ของว่าง ก็ว่า, ราชาศัพท์ใช้ว่า เครื่องว่าง.
อาหุดี เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง การเซ่นสรวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อาหุติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	อาหุดี น. การเซ่นสรวง. (ส. อาหุติ).
อาฬหก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-หอ-หีบ-กอ-ไก่	[อาละหก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราตวงในบาลี คือ ๔ นาฬี เป็น ๑ อาฬหก; เสาตะลุง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาฒก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า-กอ-ไก่.	อาฬหก [อาละหก] น. ชื่อมาตราตวงในบาลี คือ ๔ นาฬี เป็น ๑ อาฬหก; เสาตะลุง. (ป.; ส. อาฒก).
อาฬาริก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง คนครัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อาราลิก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่.	อาฬาริก น. คนครัว. (ป.; ส. อาราลิก).
อำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ปิดบัง, ปกปิด; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง พูดหลอกเพื่อให้ตกใจหรือขบขันเป็นต้น, พูดดักคอ.	อำ ก. ปิดบัง, ปกปิด; (ปาก) พูดหลอกเพื่อให้ตกใจหรือขบขันเป็นต้น, พูดดักคอ.
อำพราง เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ปิดบังโดยลวงให้เข้าใจไปทางอื่น, พูดหรือแสดงอาการไม่ให้รู้ความจริง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ปิดบังโดยลวงให้เข้าใจไปทางอื่น เช่น ฆาตกรรมอำพราง.	อำพราง ก. ปิดบังโดยลวงให้เข้าใจไปทางอื่น, พูดหรือแสดงอาการไม่ให้รู้ความจริง. ว. ที่ปิดบังโดยลวงให้เข้าใจไปทางอื่น เช่น ฆาตกรรมอำพราง.
อ่ำ เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาคํ่า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มืดคลุ้ม, มัว, ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง หมายถึง แผลงเป็น ชอ่ำ หรือ ชรอ่ำ ก็มี.	อ่ำ น. เวลาคํ่า. ว. มืดคลุ้ม, มัว, (กลอน) แผลงเป็น ชอ่ำ หรือ ชรอ่ำ ก็มี.
อำแดง เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง คํานําหน้าชื่อหญิงสามัญ.	อำแดง (โบ) น. คํานําหน้าชื่อหญิงสามัญ.
อำนด เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก	[–หฺนด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง กลั้น, งดเว้น, ไม่ได้, ไม่ได้สมหวัง; ไม่มีอะไรจะกิน. (แผลงมาจาก อด).	อำนด [–หฺนด] (กลอน) ก. กลั้น, งดเว้น, ไม่ได้, ไม่ได้สมหวัง; ไม่มีอะไรจะกิน. (แผลงมาจาก อด).
อำนนต์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อนันต์, ไม่มีที่สุด, มากล้น. (แผลงมาจาก อนนต์).	อำนนต์ (กลอน) ว. อนันต์, ไม่มีที่สุด, มากล้น. (แผลงมาจาก อนนต์).
อำนรรฆ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ระ-คัง	[–นัก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หาค่ามิได้, เกินที่จะประเมินราคาได้. (แผลงมาจาก อนรรฆ).	อำนรรฆ [–นัก] (กลอน) ว. หาค่ามิได้, เกินที่จะประเมินราคาได้. (แผลงมาจาก อนรรฆ).
อำนวย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้. (แผลงมาจาก อวย).	อำนวย ก. ให้. (แผลงมาจาก อวย).
อำนาจ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง สิทธิ เช่น มอบอํานาจ; อิทธิพลที่จะบังคับให้ผู้อื่นต้องยอมทําตาม ไม่ว่าจะด้วยความสมัครใจหรือไม่ หรือความที่สามารถบันดาลให้เป็นไปตามความประสงค์ เช่น อํานาจบังคับของกฎหมาย อํานาจบังคับบัญชา; ความสามารถหรือสิ่งที่สามารถทําหรือบันดาลให้เกิดสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้ เช่น อํานาจคุณพระศรีรัตนตรัย อํานาจสิ่งศักดิ์สิทธิ์; กําลัง, พลัง เช่น อำนาจจิต อำนาจฝ่ายสูง อำนาจฝ่ายต่ำ; ความรุนแรง เช่น ชอบใช้อํานาจ; การบังคับบัญชา เช่น อยู่ใต้อํานาจ; การบังคับ เช่น ขออํานาจศาล.	อำนาจ น. สิทธิ เช่น มอบอํานาจ; อิทธิพลที่จะบังคับให้ผู้อื่นต้องยอมทําตาม ไม่ว่าจะด้วยความสมัครใจหรือไม่ หรือความที่สามารถบันดาลให้เป็นไปตามความประสงค์ เช่น อํานาจบังคับของกฎหมาย อํานาจบังคับบัญชา; ความสามารถหรือสิ่งที่สามารถทําหรือบันดาลให้เกิดสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้ เช่น อํานาจคุณพระศรีรัตนตรัย อํานาจสิ่งศักดิ์สิทธิ์; กําลัง, พลัง เช่น อำนาจจิต อำนาจฝ่ายสูง อำนาจฝ่ายต่ำ; ความรุนแรง เช่น ชอบใช้อํานาจ; การบังคับบัญชา เช่น อยู่ใต้อํานาจ; การบังคับ เช่น ขออํานาจศาล.
อำนาจบาตรใหญ่ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจที่ใช้ในทางข่มขี่ เช่น ถือว่ามีอำนาจบาตรใหญ่รังแกใครได้ก็ตามใจชอบ.	อำนาจบาตรใหญ่ น. อํานาจที่ใช้ในทางข่มขี่ เช่น ถือว่ามีอำนาจบาตรใหญ่รังแกใครได้ก็ตามใจชอบ.
อำนาจมืด เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง อิทธิพลที่ไม่ถูกต้องตามกฎหมายหรือระเบียบเป็นต้นที่บังคับให้ผู้อื่นต้องยอมทำตาม.	อำนาจมืด น. อิทธิพลที่ไม่ถูกต้องตามกฎหมายหรือระเบียบเป็นต้นที่บังคับให้ผู้อื่นต้องยอมทำตาม.
อำนาถ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง	[–หฺนาด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่าสงสาร, น่าสังเวช, น่าสลดใจ. (แผลงมาจาก อนาถ).	อำนาถ [–หฺนาด] ว. น่าสงสาร, น่าสังเวช, น่าสลดใจ. (แผลงมาจาก อนาถ).
อำนิฐ, อำนิษฐ์ อำนิฐ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน อำนิษฐ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ถอ-ถาน-ทัน-ทะ-คาด	[–นิด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่าปรารถนา, เป็นที่พอใจ, ต้องใจ, น่ารัก. (แผลงมาจาก อิฏฐ).	อำนิฐ, อำนิษฐ์ [–นิด] ว. น่าปรารถนา, เป็นที่พอใจ, ต้องใจ, น่ารัก. (แผลงมาจาก อิฏฐ).
อำปลัง เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เคลือบคลุม. (ชุมนุมบรมราชาธิบาย).	อำปลัง ก. เคลือบคลุม. (ชุมนุมบรมราชาธิบาย).
อำพน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-นอ-หนู	[–พน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก, ดาษดื่น, ล้วน, เช่น อำพนไปด้วยแก้วมณี; น่าดู, งาม, งามสล้าง, เช่น ปราสาทอำพน, ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง ใช้ว่า อำพล ก็มี เช่น ปราการ สะพาน ถนน อำพลด้วย (ไม้ไหล) ทั้งหลายคำนับ. ในวงเล็บ มาจาก ประชุมจารึกสยาม ภาคที่ จารึกสุโขทัย, ศาสตราจารย์ ยอช เซเดส์ ชำระและแปล ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	อำพน [–พน] ว. มาก, ดาษดื่น, ล้วน, เช่น อำพนไปด้วยแก้วมณี; น่าดู, งาม, งามสล้าง, เช่น ปราสาทอำพน, (โบ) ใช้ว่า อำพล ก็มี เช่น ปราการ สะพาน ถนน อำพลด้วย (ไม้ไหล) ทั้งหลายคำนับ. (จารึกสยาม).
อำพล เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อำพน.	อำพล (โบ) ว. อำพน.
อำพะนำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นิ่งอึ้งไม่พูดจา, อมพะนํา ก็ว่า.	อำพะนำ ว. นิ่งอึ้งไม่พูดจา, อมพะนํา ก็ว่า.
อำพัน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ยางไม้ที่แข็งเป็นก้อน สีเหลืองใสเป็นเงา.	อำพัน น. ยางไม้ที่แข็งเป็นก้อน สีเหลืองใสเป็นเงา.
อำพันขี้ปลา, อำพันทอง อำพันขี้ปลา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา อำพันทอง เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง วัตถุสีเทาและสีเหลือง มีกลิ่นหอม ลอยอยู่ในทะเลหรือริมฝั่งทะเลของประเทศแถบร้อน เข้าใจว่าเป็นขี้ปลาวาฬชนิดหนึ่ง ใช้เป็นเครื่องยาไทย.	อำพันขี้ปลา, อำพันทอง น. วัตถุสีเทาและสีเหลือง มีกลิ่นหอม ลอยอยู่ในทะเลหรือริมฝั่งทะเลของประเทศแถบร้อน เข้าใจว่าเป็นขี้ปลาวาฬชนิดหนึ่ง ใช้เป็นเครื่องยาไทย.
อำไพ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม; สว่าง, สุกใส.	อำไพ ว. งาม; สว่าง, สุกใส.
อำเภอ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ท้องที่ที่รวมตําบลหลายตําบลให้อยู่ในความปกครองอันเดียวกันและได้มีพระราชกฤษฎีกาจัดตั้งเป็นอําเภอ อําเภอเป็นหน่วยราชการบริหารรองจากจังหวัด มีนายอำเภอเป็นหัวหน้าปกครอง.	อำเภอ (กฎ) น. ท้องที่ที่รวมตําบลหลายตําบลให้อยู่ในความปกครองอันเดียวกันและได้มีพระราชกฤษฎีกาจัดตั้งเป็นอําเภอ อําเภอเป็นหน่วยราชการบริหารรองจากจังหวัด มีนายอำเภอเป็นหัวหน้าปกครอง.
อำเภอใจ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง ความคิดเห็นโดยเอาแต่ใจตัว.	อำเภอใจ น. ความคิดเห็นโดยเอาแต่ใจตัว.
อำมร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-รอ-เรือ	[–มอน] เป็นคำนาม หมายถึง เทวดา, แผลงมาจาก อมร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อมร เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-รอ-เรือ ว่า ผู้ไม่ตาย หมายถึง เทวดา .	อำมร [–มอน] น. เทวดา, แผลงมาจาก อมร. (ป. อมร ว่า ผู้ไม่ตาย หมายถึง เทวดา).
อำมฤคโชค เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย-สะ-หระ-โอ-ชอ-ช้าง-คอ-ควาย	[–มะรึคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง โชคดี.	อำมฤคโชค [–มะรึคะ–] น. โชคดี.
อำมฤต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-รอ-รึ-ตอ-เต่า	[–มะริด, –มะรึด] เป็นคำนาม หมายถึง น้ำทิพย์ เรียกว่า น้ำอำมฤต; เครื่องทิพย์; แผลงมาจาก อมฤต. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อมฺฤต เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาบาลี อมต เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ตอ-เต่า.	อำมฤต [–มะริด, –มะรึด] น. น้ำทิพย์ เรียกว่า น้ำอำมฤต; เครื่องทิพย์; แผลงมาจาก อมฤต. (ส. อมฺฤต; ป. อมต).
อำมหิต เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[–มะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดุร้าย, ร้ายกาจ, ทารุณ, เหี้ยมโหด.	อำมหิต [–มะ–] ว. ดุร้าย, ร้ายกาจ, ทารุณ, เหี้ยมโหด.
อำมาตย–, อำมาตย์ อำมาตย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก อำมาตย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[อำหฺมาดตะยะ–, อำหฺมาด] เป็นคำนาม หมายถึง ข้าราชการ, ข้าเฝ้า; ที่ปรึกษา; แผลงมาจาก อมาตย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต อมาตฺย เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี อมจฺจ เขียนว่า ออ-อ่าง-มอ-ม้า-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน.	อำมาตย–, อำมาตย์ [อำหฺมาดตะยะ–, อำหฺมาด] น. ข้าราชการ, ข้าเฝ้า; ที่ปรึกษา; แผลงมาจาก อมาตย์. (ส. อมาตฺย; ป. อมจฺจ).
อำมาตยาธิปไตย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก	[อำหฺมาดตะยาทิปะไต, อำหฺมาดตะยาทิบปะไต] เป็นคำนาม หมายถึง ระบอบการปกครองที่ขุนนางหรือข้าราชการเป็นใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ bureaucracy เขียนว่า บี-ยู-อา-อี-เอ-ยู-ซี-อา-เอ-ซี-วาย.	อำมาตยาธิปไตย [อำหฺมาดตะยาทิปะไต, อำหฺมาดตะยาทิบปะไต] น. ระบอบการปกครองที่ขุนนางหรือข้าราชการเป็นใหญ่. (อ. bureaucracy).
อำยวน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-นอ-หนู	[–ยวน] เป็นคำนาม หมายถึง ความลับ. เป็นคำกริยา หมายถึง ปิดบัง, พราง, อําพราง.	อำยวน [–ยวน] น. ความลับ. ก. ปิดบัง, พราง, อําพราง.
อำรุง เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง บํารุง, เลี้ยงดู, ทะนุถนอม.	อำรุง ก. บํารุง, เลี้ยงดู, ทะนุถนอม.
อำลา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ลาจากไป (มักใช้ในกรณีพิเศษ).	อำลา ก. ลาจากไป (มักใช้ในกรณีพิเศษ).
อำอวม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-ออ-อ่าง-วอ-แหวน-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ปิดบังความจริง (ใช้แก่กริยาพูด), อวมอำ ก็ว่า.	อำอวม (โบ) ว. ที่ปิดบังความจริง (ใช้แก่กริยาพูด), อวมอำ ก็ว่า.
อ้ำอึ้ง เขียนว่า ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง นิ่งอั้นไม่ยอมพูด, พูดไม่ออกด้วยจนใจหรือจนปัญญา, ไม่รู้จะพูดอะไร.	อ้ำอึ้ง ก. นิ่งอั้นไม่ยอมพูด, พูดไม่ออกด้วยจนใจหรือจนปัญญา, ไม่รู้จะพูดอะไร.
อิก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อีก.	อิก (ปาก) ว. อีก.
อิง เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง พิง เช่น อิงหมอน; พึ่ง, อาศัย, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ อาศัย เป็น อิงอาศัย.	อิง ก. พิง เช่น อิงหมอน; พึ่ง, อาศัย, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ อาศัย เป็น อิงอาศัย.
อิงแอบ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง แนบชิด, แอบอิง ก็ว่า.	อิงแอบ ก. แนบชิด, แอบอิง ก็ว่า.
อิงค์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ท่าทาง, อาการ, มักใช้เป็นส่วนท้ายของคำสมาส เช่น พุทธสิหิงค์ ซึ่งเป็นนามพระพุทธรูป หมายความว่า พระพุทธรูปที่มีท่าทางสง่างามดุจราชสีห์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อิงฺค เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	อิงค์ น. ท่าทาง, อาการ, มักใช้เป็นส่วนท้ายของคำสมาส เช่น พุทธสิหิงค์ ซึ่งเป็นนามพระพุทธรูป หมายความว่า พระพุทธรูปที่มีท่าทางสง่างามดุจราชสีห์. (ป., ส. อิงฺค).
อิงอร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-ออ-อ่าง-รอ-เรือ	[–ออน] เป็นคำกริยา หมายถึง เคล้าเคลีย.	อิงอร [–ออน] ก. เคล้าเคลีย.
อิจฉา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา	[อิด–] เป็นคำกริยา หมายถึง เห็นเขาได้ดีแล้วไม่พอใจ อยากจะมีหรือเป็นอย่างเขาบ้าง (มีความหมายเบากว่า ริษยา). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อิจฺฉา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา ว่า ความอยาก, ความต้องการ, ความปรารถนา .	อิจฉา [อิด–] ก. เห็นเขาได้ดีแล้วไม่พอใจ อยากจะมีหรือเป็นอย่างเขาบ้าง (มีความหมายเบากว่า ริษยา). (ป., ส. อิจฺฉา ว่า ความอยาก, ความต้องการ, ความปรารถนา).
อิฉัน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ฉอ-ฉิ่ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำสรรพนาม หมายถึง คําใช้แทนตัวผู้พูด เพศหญิง เป็นคําสุภาพ, อีฉัน ก็ว่า, ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป หมายถึง ผู้ชายใช้ว่า ดิฉัน หรือ ดีฉัน ผู้หญิงใช้ว่า อิฉัน หรือ อีฉัน, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑.	อิฉัน ส. คําใช้แทนตัวผู้พูด เพศหญิง เป็นคําสุภาพ, อีฉัน ก็ว่า, (แบบ) ผู้ชายใช้ว่า ดิฉัน หรือ ดีฉัน ผู้หญิงใช้ว่า อิฉัน หรือ อีฉัน, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑.
อิชยา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[อิดชะยา] เป็นคำนาม หมายถึง การบูชา, การเซ่นสรวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	อิชยา [อิดชะยา] น. การบูชา, การเซ่นสรวง. (ส.).
อิฏฐ–, อิฐ– ๑ อิฏฐ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน อิฐ– ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน	[อิดถะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่าปรารถนา, เป็นที่พอใจ, ต้องใจ, น่ารัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อิษฺฏ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ตอ-ปะ-ตัก.	อิฏฐ–, อิฐ– ๑ [อิดถะ–] ว. น่าปรารถนา, เป็นที่พอใจ, ต้องใจ, น่ารัก. (ป.; ส. อิษฺฏ).
อิฏฐารมณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง อารมณ์หรือสิ่งที่น่าปรารถนาน่าพอใจ ได้แก่ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข, ตรงข้ามกับ อนิฏฐารมณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อิฏฺารมฺมณ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า-นอ-เนน.	อิฏฐารมณ์ น. อารมณ์หรือสิ่งที่น่าปรารถนาน่าพอใจ ได้แก่ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข, ตรงข้ามกับ อนิฏฐารมณ์. (ป. อิฏฺารมฺมณ).
อิฐผล เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	[อิดถะผน] เป็นคำนาม หมายถึง ผลเป็นที่พอใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อิฏฺผล เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง.	อิฐผล [อิดถะผน] น. ผลเป็นที่พอใจ. (ป. อิฏฺผล).
อิฏฐารมณ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	ดู อิฏฐ–, อิฐ– ๑ อิฏฐ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน อิฐ– ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน .	อิฏฐารมณ์ ดู อิฏฐ–, อิฐ– ๑.
อิฐ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน ความหมายที่ ๒	[อิด] เป็นคำนาม หมายถึง ดินเผามีลักษณะเป็นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าใช้ก่อตึกและกําแพงเป็นต้น; โดยปริยายใช้เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น อิฐบล็อก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีอย่างสีอิฐใหม่ เรียกว่า สีอิฐ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี อิฏฺกา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต อิษฺฏกา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ตอ-ปะ-ตัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	อิฐ ๒ [อิด] น. ดินเผามีลักษณะเป็นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าใช้ก่อตึกและกําแพงเป็นต้น; โดยปริยายใช้เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น อิฐบล็อก. ว. สีอย่างสีอิฐใหม่ เรียกว่า สีอิฐ. (ป. อิฏฺกา; ส. อิษฺฏกา).
อิณะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง หนี้ เช่น ราชิณ (ราช + อิณ) ว่า หนี้หลวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ฤณ เขียนว่า รอ-รึ-นอ-เนน.	อิณะ น. หนี้ เช่น ราชิณ (ราช + อิณ) ว่า หนี้หลวง. (ป.; ส. ฤณ).
อิด เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน และภาคพายัพ เป็นคำกริยา หมายถึง โรยแรง, อ่อนกำลัง, อ่อนแรง.	อิด (ถิ่น–อีสาน, พายัพ) ก. โรยแรง, อ่อนกำลัง, อ่อนแรง.
อิดโรย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง อ่อนเพลีย, ละเหี่ย.	อิดโรย ก. อ่อนเพลีย, ละเหี่ย.
อิดหนาระอาใจ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เบื่อหน่าย, เอือมระอา.	อิดหนาระอาใจ ก. เบื่อหน่าย, เอือมระอา.
อิดออด, อิด ๆ ออด ๆ อิดออด เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก อิด ๆ ออด ๆ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงอาการไม่เต็มใจ.	อิดออด, อิด ๆ ออด ๆ ก. แสดงอาการไม่เต็มใจ.
อิดเอื้อน, อิด ๆ เอื้อน ๆ อิดเอื้อน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู อิด ๆ เอื้อน ๆ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่กล้าที่จะพูด, กล่าวไม่เต็มปาก; แสดงอาการไม่สู้เต็มใจ, กระอิดกระเอื้อน ก็ว่า.	อิดเอื้อน, อิด ๆ เอื้อน ๆ ก. ไม่กล้าที่จะพูด, กล่าวไม่เต็มปาก; แสดงอาการไม่สู้เต็มใจ, กระอิดกระเอื้อน ก็ว่า.
อิตถี เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	[อิดถี] เป็นคำนาม หมายถึง หญิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต สฺตฺรี เขียนว่า สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี.	อิตถี [อิดถี] น. หญิง. (ป.; ส. สฺตฺรี).
อิตถีลิงค์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ เป็นคำนาม หมายถึง เพศของคำที่เป็นเพศหญิง เช่น ย่า ยาย แม่ นารี, สตรีลิงค์ หรือ สตรีลึงค์ ก็ว่า.	อิตถีลิงค์ (ไว) น. เพศของคำที่เป็นเพศหญิง เช่น ย่า ยาย แม่ นารี, สตรีลิงค์ หรือ สตรีลึงค์ ก็ว่า.
อิตเทรียม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[อิดเทฺรียม] เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๓๙ สัญลักษณ์ Y เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีเทาเข้ม หลอมละลายที่ ๑๕๐๐°ซ. ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ ใช้ในเทคโนโลยีนิวเคลียร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ yttrium เขียนว่า วาย-ที-ที-อา-ไอ-ยู-เอ็ม.	อิตเทรียม [อิดเทฺรียม] น. ธาตุลําดับที่ ๓๙ สัญลักษณ์ Y เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีเทาเข้ม หลอมละลายที่ ๑๕๐๐°ซ. ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ ใช้ในเทคโนโลยีนิวเคลียร์. (อ. yttrium).
อิตเทอร์เบียม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๗๐ สัญลักษณ์ Yb เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งเป็นเงาวาว หลอมละลายที่ ๘๒๔°ซ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ ytterbium เขียนว่า วาย-ที-ที-อี-อา-บี-ไอ-ยู-เอ็ม.	อิตเทอร์เบียม น. ธาตุลําดับที่ ๗๐ สัญลักษณ์ Yb เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งเป็นเงาวาว หลอมละลายที่ ๘๒๔°ซ. (อ. ytterbium).
อิติวุตตกะ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์ในพระพุทธศาสนาส่วน ๑ ใน ๙ ส่วนเรียกว่า นวังคสัตถุศาสน์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อิติวุตตกะ น. ชื่อคัมภีร์ในพระพุทธศาสนาส่วน ๑ ใน ๙ ส่วนเรียกว่า นวังคสัตถุศาสน์. (ป.).
อิทธิ, อิทธิ– อิทธิ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ อิทธิ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	[อิดทิ] เป็นคำนาม หมายถึง ฤทธิ์, อํานาจศักดิ์สิทธิ์; ความเจริญ, ความสําเร็จ, ความงอกงาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ฤทฺธิ เขียนว่า รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ.	อิทธิ, อิทธิ– [อิดทิ] น. ฤทธิ์, อํานาจศักดิ์สิทธิ์; ความเจริญ, ความสําเร็จ, ความงอกงาม. (ป.; ส. ฤทฺธิ).
อิทธิปาฏิหาริย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ฤทธิ์เป็นอัศจรรย์ หมายถึง การแสดงฤทธิ์ที่พ้นวิสัยของสามัญมนุษย์ได้อย่างน่าอัศจรรย์, เป็นปาฏิหาริย์อย่าง ๑ ในปาฏิหาริย์ ๓ ได้แก่ อิทธิปาฏิหาริย์ อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	อิทธิปาฏิหาริย์ น. ฤทธิ์เป็นอัศจรรย์ หมายถึง การแสดงฤทธิ์ที่พ้นวิสัยของสามัญมนุษย์ได้อย่างน่าอัศจรรย์, เป็นปาฏิหาริย์อย่าง ๑ ในปาฏิหาริย์ ๓ ได้แก่ อิทธิปาฏิหาริย์ อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์. (ป.).
อิทธิพล เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง กําลังที่ยังผลให้สําเร็จ, อํานาจซึ่งแฝงอยู่ในบุคคลหรือรัฐ ซึ่งสามารถบันดาลให้เป็นไปตามความประสงค์, อํานาจที่สามารถบันดาลให้ผู้อื่นต้องคล้อยตามหรือทําตาม, อํานาจที่สามารถบันดาลให้เป็นไปได้ต่าง ๆ เช่น อิทธิพลของดวงดาว, อํานาจนอกเหนือหน้าที่ เช่น ใช้อิทธิพลบังคับให้ยอม.	อิทธิพล น. กําลังที่ยังผลให้สําเร็จ, อํานาจซึ่งแฝงอยู่ในบุคคลหรือรัฐ ซึ่งสามารถบันดาลให้เป็นไปตามความประสงค์, อํานาจที่สามารถบันดาลให้ผู้อื่นต้องคล้อยตามหรือทําตาม, อํานาจที่สามารถบันดาลให้เป็นไปได้ต่าง ๆ เช่น อิทธิพลของดวงดาว, อํานาจนอกเหนือหน้าที่ เช่น ใช้อิทธิพลบังคับให้ยอม.
อิทธิฤทธิ์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจศักดิ์สิทธิ์; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง อำนาจ.	อิทธิฤทธิ์ น. อํานาจศักดิ์สิทธิ์; (ปาก) อำนาจ.
อิน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อลูกจันชนิดหนึ่ง ลูกกลมแป้นกลางบุ๋ม ไม่มีเมล็ด เรียกว่า ลูกจันอิน. ในวงเล็บ ดู จัน เขียนว่า จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู.	อิน น. ชื่อลูกจันชนิดหนึ่ง ลูกกลมแป้นกลางบุ๋ม ไม่มีเมล็ด เรียกว่า ลูกจันอิน. (ดู จัน).
อินซูลิน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ฮอร์โมนประเภทโปรตีนชนิดหนึ่ง ซึ่งหย่อมเซลล์แลงเกอร์ฮานส์ (islets of Langerhans) ในตับอ่อนผลิตขึ้น มีสมบัติควบคุมการเผาผลาญนํ้าตาลในร่างกาย ในทางแพทย์ใช้เป็นสารลดระดับนํ้าตาลในเลือดของผู้ป่วยโรคเบาหวาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ insulin เขียนว่า ไอ-เอ็น-เอส-ยู-แอล-ไอ-เอ็น.	อินซูลิน น. ฮอร์โมนประเภทโปรตีนชนิดหนึ่ง ซึ่งหย่อมเซลล์แลงเกอร์ฮานส์ (islets of Langerhans) ในตับอ่อนผลิตขึ้น มีสมบัติควบคุมการเผาผลาญนํ้าตาลในร่างกาย ในทางแพทย์ใช้เป็นสารลดระดับนํ้าตาลในเลือดของผู้ป่วยโรคเบาหวาน. (อ. insulin).
อินเดีย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อประเทศและชนชาติหนึ่งในเอเชียใต้ อยู่ทางทิศตะวันตกของประเทศพม่า.	อินเดีย น. ชื่อประเทศและชนชาติหนึ่งในเอเชียใต้ อยู่ทางทิศตะวันตกของประเทศพม่า.
อินเดียนแดง เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชนชาวพื้นเมืองดั้งเดิมพวกหนึ่งในทวีปอเมริกา.	อินเดียนแดง น. ชนชาวพื้นเมืองดั้งเดิมพวกหนึ่งในทวีปอเมริกา.
อินเดียม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๔๙ สัญลักษณ์ In เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็ง เนื้ออ่อน สีขาวเงิน หลอมละลายที่ ๑๕๖.๒°ซ. ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่าง เช่นทําอุปกรณ์เครื่องอิเล็กทรอนิกส์ ผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือที่ใช้ในงานทันตกรรม ชุบฉาบผิวเหล็กซึ่งเคลือบด้วยเงินแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ indium เขียนว่า ไอ-เอ็น-ดี-ไอ-ยู-เอ็ม.	อินเดียม น. ธาตุลําดับที่ ๔๙ สัญลักษณ์ In เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็ง เนื้ออ่อน สีขาวเงิน หลอมละลายที่ ๑๕๖.๒°ซ. ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่าง เช่นทําอุปกรณ์เครื่องอิเล็กทรอนิกส์ ผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือที่ใช้ในงานทันตกรรม ชุบฉาบผิวเหล็กซึ่งเคลือบด้วยเงินแล้ว. (อ. indium).
อินท์ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเทวราชผู้เป็นใหญ่ในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์และชั้นจาตุมหาราช, พระอินทร์; ผู้เป็นใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อินฺทฺร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	อินท์ น. ชื่อเทวราชผู้เป็นใหญ่ในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์และชั้นจาตุมหาราช, พระอินทร์; ผู้เป็นใหญ่. (ป.; ส. อินฺทฺร).
อินทขีล เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง	[–ทะขีน] เป็นคำนาม หมายถึง เสาหรือหลักหน้าประตูเมือง, หลักเมือง, เสาเขื่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต อินฺทฺร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ + กีล เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง .	อินทขีล [–ทะขีน] น. เสาหรือหลักหน้าประตูเมือง, หลักเมือง, เสาเขื่อน. (ป.; ส. อินฺทฺร + กีล).
อินทนิล, อินทนิลน้ำ อินทนิล เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง อินทนิลน้ำ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	[–ทะนิน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Lagerstroemia speciosa Pers. ในวงศ์ Lythraceae ดอกสีม่วงแดงหรือชมพู ออกเป็นช่อตั้งตรง เมล็ดและใบใช้ทํายาได้.	อินทนิล, อินทนิลน้ำ [–ทะนิน] น. ชื่อไม้ต้นชนิด Lagerstroemia speciosa Pers. ในวงศ์ Lythraceae ดอกสีม่วงแดงหรือชมพู ออกเป็นช่อตั้งตรง เมล็ดและใบใช้ทํายาได้.
อินทผลัม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า	[–ทะผะลํา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปาล์มชนิด Phoenix dactylifera L. ในวงศ์ Palmae ผลกินได้, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง อินทผาลัม.	อินทผลัม [–ทะผะลํา] น. ชื่อปาล์มชนิด Phoenix dactylifera L. ในวงศ์ Palmae ผลกินได้, (ปาก) อินทผาลัม.