โสณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-นอ-เนน	[–นะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ทองคํา. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แดง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โศณ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-สา-ลา-นอ-เนน.	โสณ– [–นะ–] น. ทองคํา. ว. แดง. (ป.; ส. โศณ).
โสณฑ์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง นักเลง, นักเลงเหล้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต เศาณฺฑ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท.	โสณฑ์ น. นักเลง, นักเลงเหล้า. (ป.; ส. เศาณฺฑ).
โสณะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง หมา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ศฺวาน เขียนว่า สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	โสณะ ๑ น. หมา. (ป.; ส. ศฺวาน).
โสณะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นไม้ชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โศณ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-สา-ลา-นอ-เนน.	โสณะ ๒ น. ต้นไม้ชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓). (ป.; ส. โศณ).
โสณิ, โสณี โสณิ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ โสณี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ตะโพก, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระโสณี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โศฺรณี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี.	โสณิ, โสณี น. ตะโพก, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระโสณี. (ป.; ส. โศฺรณี).
โสด เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง กระทงความส่วนหนึ่ง, ส่วน, แผนก, เช่น อีกโสดหนึ่ง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทีเดียว; เดี่ยว, โดด, ไม่มีคู่, ยังไม่มีสามีหรือภรรยา, เช่น ชายโสด หญิงโสด.	โสด น. กระทงความส่วนหนึ่ง, ส่วน, แผนก, เช่น อีกโสดหนึ่ง. ว. ทีเดียว; เดี่ยว, โดด, ไม่มีคู่, ยังไม่มีสามีหรือภรรยา, เช่น ชายโสด หญิงโสด.
โสดก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่	[สะโดก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เล็กน้อย, น้อยหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต โสฺตก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่ และมาจากภาษาบาลี โถก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ถอ-ถุง-กอ-ไก่.	โสดก [สะโดก] (กลอน) ว. เล็กน้อย, น้อยหนึ่ง. (ส. โสฺตก; ป. โถก).
โสดม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า	[สะโดม] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง สรรเสริญ, ชมเชย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต โสฺตม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-มอ-ม้า และมาจากภาษาบาลี โถม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ถอ-ถุง-มอ-ม้า.	โสดม [สะโดม] (แบบ) ก. สรรเสริญ, ชมเชย. (ส. โสฺตม; ป. โถม).
โสดา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ฟัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โสตา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต โศฺรตฺฤ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ.	โสดา ๑ น. ผู้ฟัง. (ป. โสตา; ส. โศฺรตฺฤ).
โสดา ๒, โสดาบัน โสดา ความหมายที่ ๒ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา โสดาบัน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้แรกถึงกระแสธรรม (พระนิพพาน)” เป็นชื่อพระอริยบุคคลชั้นต้นใน ๔ ชั้น คือ พระโสดาบัน พระสกทาคามี พระอนาคามี และพระอรหันต์, บางทีก็เรียกสั้น ๆ ว่า พระโสดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โสตาปนฺน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-นอ-หนู-พิน-ทุ-นอ-หนู และมาจากภาษาสันสกฤต โสฺรตสฺ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-พิน-ทุ + อาปนฺน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-นอ-หนู-พิน-ทุ-นอ-หนู .	โสดา ๒, โสดาบัน น. “ผู้แรกถึงกระแสธรรม (พระนิพพาน)” เป็นชื่อพระอริยบุคคลชั้นต้นใน ๔ ชั้น คือ พระโสดาบัน พระสกทาคามี พระอนาคามี และพระอรหันต์, บางทีก็เรียกสั้น ๆ ว่า พระโสดา. (ป. โสตาปนฺน; ส. โสฺรตสฺ + อาปนฺน).
โสดาปัตติผล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	[–ปัดติผน] เป็นคำนาม หมายถึง ธรรมที่พระโสดาบันได้บรรลุ, บางทีก็กร่อนเป็น โสดา เช่น บรรลุโสดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โสตาปตฺติผล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง และมาจากภาษาสันสกฤต โสฺรตสฺ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-พิน-ทุ + อาปตฺติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ + ผล เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง .	โสดาปัตติผล [–ปัดติผน] น. ธรรมที่พระโสดาบันได้บรรลุ, บางทีก็กร่อนเป็น โสดา เช่น บรรลุโสดา. (ป. โสตาปตฺติผล; ส. โสฺรตสฺ + อาปตฺติ + ผล).
โสดาปัตติมรรค เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย	[–ปัดติมัก] เป็นคำนาม หมายถึง ทางปฏิบัติที่ให้สําเร็จเป็นพระโสดาบัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โสตาปตฺติมคฺค เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย และมาจากภาษาสันสกฤต โสฺรตสฺ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-พิน-ทุ + อาปตฺติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ + มารฺค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-คอ-ควาย .	โสดาปัตติมรรค [–ปัดติมัก] น. ทางปฏิบัติที่ให้สําเร็จเป็นพระโสดาบัน. (ป. โสตาปตฺติมคฺค; ส. โสฺรตสฺ + อาปตฺติ + มารฺค).
โสต, โสต– ๑ โสต เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า โสต– ความหมายที่ ๑ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า	[โสด, โสตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หู, ช่องหู. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โศฺรตฺร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	โสต, โสต– ๑ [โสด, โสตะ–] น. หู, ช่องหู. (ป.; ส. โศฺรตฺร).
โสตทัศนวัสดุ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ	[โสตะทัดสะนะวัดสะดุ, โสดทัดสะนะวัดสะดุ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง งานอันประกอบด้วยลำดับของภาพ โดยบันทึกลงในวัสดุไม่ว่าจะมีลักษณะอย่างใดอันสามารถที่จะนำมาเล่นซ้ำได้อีก โดยใช้เครื่องมือที่จำเป็นสำหรับการใช้วัสดุนั้น และหมายความรวมถึงเสียงประกอบงานนั้นด้วย ถ้ามี.	โสตทัศนวัสดุ [โสตะทัดสะนะวัดสะดุ, โสดทัดสะนะวัดสะดุ] (กฎ) น. งานอันประกอบด้วยลำดับของภาพ โดยบันทึกลงในวัสดุไม่ว่าจะมีลักษณะอย่างใดอันสามารถที่จะนำมาเล่นซ้ำได้อีก โดยใช้เครื่องมือที่จำเป็นสำหรับการใช้วัสดุนั้น และหมายความรวมถึงเสียงประกอบงานนั้นด้วย ถ้ามี.
โสตทัศนอุปกรณ์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[โสตะทัดสะนะอุปะกอน, โสดทัดสะนะอุบปะกอน] เป็นคำนาม หมายถึง อุปกรณ์การสอนสําหรับฟังและดู เช่นวิทยุ โทรทัศน์, ใช้ว่า โสตทัศนูปกรณ์ ก็มี.	โสตทัศนอุปกรณ์ [โสตะทัดสะนะอุปะกอน, โสดทัดสะนะอุบปะกอน] น. อุปกรณ์การสอนสําหรับฟังและดู เช่นวิทยุ โทรทัศน์, ใช้ว่า โสตทัศนูปกรณ์ ก็มี.
โสตินทรีย์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง หูซึ่งเป็นใหญ่ในการฟังเสียง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โสต เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า + อินฺทฺริย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก .	โสตินทรีย์ น. หูซึ่งเป็นใหญ่ในการฟังเสียง. (ป. โสต + อินฺทฺริย).
โสต– เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า ความหมายที่ ๒	[โสตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง กระแส, สายนํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โสฺรตสฺ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-พิน-ทุ.	โสต– ๒ [โสตะ–] น. กระแส, สายนํ้า. (ป.; ส. โสฺรตสฺ).
โสตถิ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ	[โสดถิ] เป็นคำนาม หมายถึง ความสวัสดี, ความเจริญรุ่งเรือง, เช่น เป็นประโยชน์โสตถิผล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต สฺวสฺติ เขียนว่า สอ-เสือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	โสตถิ [โสดถิ] น. ความสวัสดี, ความเจริญรุ่งเรือง, เช่น เป็นประโยชน์โสตถิผล. (ป.; ส. สฺวสฺติ).
โสตินทรีย์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ดู โสต, โสต– ๑ โสต เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า โสต– ความหมายที่ ๑ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า .	โสตินทรีย์ ดู โสต, โสต– ๑.
โสทก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่	[–ทก] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้า; ลําคลอง, ทางนํ้า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กอบด้วยนํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โสทก [–ทก] น. นํ้า; ลําคลอง, ทางนํ้า. ว. กอบด้วยนํ้า. (ป., ส.).
โสทร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ	[–ทอน] เป็นคำนาม หมายถึง พี่น้องร่วมท้องกัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โสทร [–ทอน] น. พี่น้องร่วมท้องกัน. (ป., ส.).
โสธก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ทอ-ทง-กอ-ไก่	[–ทก] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ชําระ, ผู้ทําให้สะอาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โศธก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-สา-ลา-ทอ-ทง-กอ-ไก่.	โสธก [–ทก] น. ผู้ชําระ, ผู้ทําให้สะอาด. (ป.; ส. โศธก).
โสธนะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[–ทะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง การทําความสะอาด, การชําระล้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โศธน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-สา-ลา-ทอ-ทง-นอ-หนู.	โสธนะ [–ทะนะ] น. การทําความสะอาด, การชําระล้าง. (ป.; ส. โศธน).
โสน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	[สะโหฺน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Sesbania javanica Miq. ในวงศ์ Leguminosae ใบเล็ก ๆ คล้ายใบมะขาม ดอกสีเหลืองกินได้, โสนกินดอก หรือ โสนหิน ก็เรียก.	โสน ๑ [สะโหฺน] น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Sesbania javanica Miq. ในวงศ์ Leguminosae ใบเล็ก ๆ คล้ายใบมะขาม ดอกสีเหลืองกินได้, โสนกินดอก หรือ โสนหิน ก็เรียก.
โสนคางคก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-นอ-หนู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Aeschynomene aspera L. ในวงศ์ Leguminosae ขึ้นตามที่น้ำขัง เนื้อไม้ใช้ทำหมวกกะโล่.	โสนคางคก น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Aeschynomene aspera L. ในวงศ์ Leguminosae ขึ้นตามที่น้ำขัง เนื้อไม้ใช้ทำหมวกกะโล่.
โสนหางไก่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Aeschynomene indica L. ในวงศ์ Leguminosae ขึ้นในน้ำ ยอดและดอกกินได้.	โสนหางไก่ น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Aeschynomene indica L. ในวงศ์ Leguminosae ขึ้นในน้ำ ยอดและดอกกินได้.
โสน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	[สะโหฺน]ดู ด้วงโสน เขียนว่า ดอ-เด็ก-ไม้-โท-วอ-แหวน-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-นอ-หนู.	โสน ๒ [สะโหฺน] ดู ด้วงโสน.
โสนกินดอก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ดู โสน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑.	โสนกินดอก ดู โสน ๑.
โสนหิน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ดู โสน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑.	โสนหิน ดู โสน ๑.
โสภ–, โสภา, โสภี โสภ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-พอ-สำ-เพา โสภา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา โสภี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อี	[โสพะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม เช่น สาวโสภา, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง งาม, ดี, เช่น พูดอย่างนี้ไม่โสภาเลย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี สุภ เขียนว่า สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-พอ-สำ-เพา และมาจากภาษาสันสกฤต ศุภ เขียนว่า สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ-พอ-สำ-เพา.	โสภ–, โสภา, โสภี [โสพะ–] ว. งาม เช่น สาวโสภา, (ปาก) งาม, ดี, เช่น พูดอย่างนี้ไม่โสภาเลย. (ป. สุภ; ส. ศุภ).
โสภณ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-พอ-สำ-เพา-นอ-เนน	[โสพน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โศภน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-สา-ลา-พอ-สำ-เพา-นอ-หนู.	โสภณ [โสพน] ว. งาม. (ป.; ส. โศภน).
โสภิณี, โสเภณี โสภิณี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี โสเภณี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่หาเลี้ยงชีพด้วยการค้าประเวณี, นครโสเภณี หญิงนครโสเภณี หญิงงามเมือง หรือ หญิงหากิน ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โสภิณี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี ว่า หญิงงาม และมาจากภาษาสันสกฤต โศภินี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-สา-ลา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี.	โสภิณี, โสเภณี น. หญิงที่หาเลี้ยงชีพด้วยการค้าประเวณี, นครโสเภณี หญิงนครโสเภณี หญิงงามเมือง หรือ หญิงหากิน ก็ว่า. (ป. โสภิณี ว่า หญิงงาม; ส. โศภินี).
โสม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกมีหัว ๒ ชนิดในสกุล Talinum วงศ์ Portulacaceae ใบอวบนํ้า คือ ชนิด T. paniculatum Gaertn. ใบกินได้และใช้ทํายาได้ และชนิด T. triangulare Willd. ใบและยอดกินได้.	โสม ๑ น. ชื่อไม้ล้มลุกมีหัว ๒ ชนิดในสกุล Talinum วงศ์ Portulacaceae ใบอวบนํ้า คือ ชนิด T. paniculatum Gaertn. ใบกินได้และใช้ทํายาได้ และชนิด T. triangulare Willd. ใบและยอดกินได้.
โสม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าคั้นจากต้นของไม้เถาชนิดหนึ่ง กรองแล้วนำมาผสมกับเนยใส เพื่อใช้เซ่นสรวงพระอินทร์และเทพอื่น ๆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	โสม ๒ น. นํ้าคั้นจากต้นของไม้เถาชนิดหนึ่ง กรองแล้วนำมาผสมกับเนยใส เพื่อใช้เซ่นสรวงพระอินทร์และเทพอื่น ๆ. (ส.).
โสม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง พระจันทร์ เช่น เห็นนางนวลศรีมีโฉม ดังโสมส่องหล้าราศี. (กนกนคร). (ป., ส.).	โสม ๓ น. พระจันทร์ เช่น เห็นนางนวลศรีมีโฉม ดังโสมส่องหล้าราศี. (กนกนคร). (ป., ส.).
โสมวาร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[โสมมะวาน] เป็นคำนาม หมายถึง วันจันทร์, จันทวาร หรือ จันทรวาร ก็ว่า.	โสมวาร [โสมมะวาน] น. วันจันทร์, จันทวาร หรือ จันทรวาร ก็ว่า.
โสม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๔	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ทอง, ในวรรณคดีนิยมเขียนเป็น โสรม เช่น ในทาบทองแล้วเนื้อ นอกโสรม. (กำสรวล).	โสม ๔ (โบ) น. ทอง, ในวรรณคดีนิยมเขียนเป็น โสรม เช่น ในทาบทองแล้วเนื้อ นอกโสรม. (กำสรวล).
โสมนัส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ ความหมายที่ ๑	[โสมมะนัด] เป็นคำนาม หมายถึง ความสุขใจ, ความปลาบปลื้ม, ความเบิกบาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โสมนสฺส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-นอ-หนู-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ.	โสมนัส ๑ [โสมมะนัด] น. ความสุขใจ, ความปลาบปลื้ม, ความเบิกบาน. (ป. โสมนสฺส).
โสมนัส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ ความหมายที่ ๒	[โสมมะนัด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยมะพร้าวคั่ว ไข่ขาว และน้ำตาลทราย หยอดเป็นก้อนกลม แล้วผิงให้กรอบ, โบราณเรียก โคมะนัส เพี้ยนมาจาก coconut.	โสมนัส ๒ [โสมมะนัด] น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยมะพร้าวคั่ว ไข่ขาว และน้ำตาลทราย หยอดเป็นก้อนกลม แล้วผิงให้กรอบ, โบราณเรียก โคมะนัส เพี้ยนมาจาก coconut.
โสมม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-มอ-ม้า	[โส–มม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สกปรกเลอะเทอะ, น่าขยะแขยง, เช่น ของโสมม จิตใจโสมม.	โสมม [โส–มม] ว. สกปรกเลอะเทอะ, น่าขยะแขยง, เช่น ของโสมม จิตใจโสมม.
โสมย์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[โสม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นที่พอใจ, เป็นที่พึงใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี โสมฺม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	โสมย์ [โสม] ว. เป็นที่พอใจ, เป็นที่พึงใจ. (ส.; ป. โสมฺม).
โสมส่องแสง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สอ-เสือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	โสมส่องแสง น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
โสร่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู	[สะโหฺร่ง] เป็นคำนาม หมายถึง ผ้านุ่งเป็นถุงมีลวดลายต่าง ๆ อย่างชาวชวามลายูนุ่งเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษามลายู sarung เขียนว่า เอส-เอ-อา-ยู-เอ็น-จี sarong เขียนว่า เอส-เอ-อา-โอ-เอ็น-จี .	โสร่ง [สะโหฺร่ง] น. ผ้านุ่งเป็นถุงมีลวดลายต่าง ๆ อย่างชาวชวามลายูนุ่งเป็นต้น. (ม. sarung, sarong).
โสร่งแขก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-กอ-ไก่	ดู ผีเสื้อเงิน เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู.	โสร่งแขก ดู ผีเสื้อเงิน.
โสรจ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-จอ-จาน	[โสด] เป็นคำกริยา หมายถึง อาบ, สรง, ชําระ, ทําให้สะอาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร โสฺรจ; เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-รอ-เรือ-จอ-จาน-??59?? ภาษาบาลี โสจ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-จอ-จาน และมาจากภาษาสันสกฤต เศาจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน.	โสรจ [โสด] ก. อาบ, สรง, ชําระ, ทําให้สะอาด. (ข. โสฺรจ; ป. โสจ; ส. เศาจ).
โสรจสรง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-จอ-จาน-สอ-เสือ-รอ-เรือ-งอ-งู	[โสดสง] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำกริยา หมายถึง อาบนํ้า.	โสรจสรง [โสดสง] (ราชา) ก. อาบนํ้า.
โสรวาร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[โสระวาน] เป็นคำนาม หมายถึง วันเสาร์, ศนิวาร ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โสรวาร [โสระวาน] น. วันเสาร์, ศนิวาร ก็ว่า. (ป.).
โสโร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อยาม ๑ ใน ๘ ยาม ในเวลากลางคืน. ในวงเล็บ ดู ยาม เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า.	โสโร (โหร) น. ชื่อยาม ๑ ใน ๘ ยาม ในเวลากลางคืน. (ดู ยาม).
โสวรรณ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน	[–วัน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นทอง, ทําด้วยทอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โสวณฺณ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-วอ-แหวน-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน และมาจากภาษาสันสกฤต เสาวรฺณ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน.	โสวรรณ [–วัน] ว. เป็นทอง, ทําด้วยทอง. (ป. โสวณฺณ; ส. เสาวรฺณ).
โสหัท เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง เพื่อน, ผู้มีใจดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โสหัท น. เพื่อน, ผู้มีใจดี. (ป., ส.).
โสหุ้ย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ค่าใช้จ่าย. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	โสหุ้ย น. ค่าใช้จ่าย. (จ.).
โสฬส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ลอ-จุ-ลา-สอ-เสือ	[–ลด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สิบหก. เป็นคำนาม หมายถึง ชั้นพรหมโลก ๑๖ ชั้น ถือกันว่าเป็นที่มีสุขอย่างยอดยิ่ง; ตําราเล่นการพนันครั้งโบราณสําหรับเล่นหวย เล่นถั่ว; เรียกเงินปลีกสมัยก่อน ๑๖ อัน เป็น ๑ เฟื้อง, เรียกย่อว่า ฬส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โสฬส [–ลด] ว. สิบหก. น. ชั้นพรหมโลก ๑๖ ชั้น ถือกันว่าเป็นที่มีสุขอย่างยอดยิ่ง; ตําราเล่นการพนันครั้งโบราณสําหรับเล่นหวย เล่นถั่ว; เรียกเงินปลีกสมัยก่อน ๑๖ อัน เป็น ๑ เฟื้อง, เรียกย่อว่า ฬส. (ป.).
ใส เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แจ่มกระจ่าง เช่น ฟ้าใส, ไม่ขุ่น, ไม่มัว, เช่น น้ำใส กระจกใส.	ใส ว. แจ่มกระจ่าง เช่น ฟ้าใส, ไม่ขุ่น, ไม่มัว, เช่น น้ำใส กระจกใส.
ใส่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง สวม เช่น ใส่เสื้อ ใส่กางเกง, เอาไว้ข้างในภาชนะหรือสถานที่เป็นต้น เช่น กรอกน้ำใส่ขวด นำนักโทษไปใส่คุก, บรรทุก เช่น เอาสินค้าใส่รถ.	ใส่ ก. สวม เช่น ใส่เสื้อ ใส่กางเกง, เอาไว้ข้างในภาชนะหรือสถานที่เป็นต้น เช่น กรอกน้ำใส่ขวด นำนักโทษไปใส่คุก, บรรทุก เช่น เอาสินค้าใส่รถ.
ใส่ไข่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง อาการที่พูดขยายความให้เกินความจริง, ใส่สีสัน หรือ ใส่สีใส่สัน ก็ว่า.	ใส่ไข่ (สำ) อาการที่พูดขยายความให้เกินความจริง, ใส่สีสัน หรือ ใส่สีใส่สัน ก็ว่า.
ใส่ความ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดหรือเขียนให้ร้ายป้ายสี, กล่าวหาเรื่องร้ายให้ผู้อื่นได้รับความเสียหาย, เช่น เขามีนิสัยไม่ดี ชอบใส่ความคนอื่น.	ใส่ความ ก. พูดหรือเขียนให้ร้ายป้ายสี, กล่าวหาเรื่องร้ายให้ผู้อื่นได้รับความเสียหาย, เช่น เขามีนิสัยไม่ดี ชอบใส่ความคนอื่น.
ใส่คะแนนไม่ทัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เร็วมาก, คล่องมาก, (ใช้แก่กริยาพูด), เช่น เธอพูดเร็วมากจนใส่คะแนนไม่ทัน.	ใส่คะแนนไม่ทัน (ปาก) ว. เร็วมาก, คล่องมาก, (ใช้แก่กริยาพูด), เช่น เธอพูดเร็วมากจนใส่คะแนนไม่ทัน.
ใส่ไคล้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง หาความใส่ร้ายผู้อื่นด้วยเล่ห์กล.	ใส่ไคล้ ก. หาความใส่ร้ายผู้อื่นด้วยเล่ห์กล.
ใส่จริต เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง แสร้งทำกิริยาท่าทางหรือวาจาให้ดูน่ารักเพื่อเรียกร้องความสนใจเป็นต้น (มักใช้แก่หญิง).	ใส่จริต ก. แสร้งทำกิริยาท่าทางหรือวาจาให้ดูน่ารักเพื่อเรียกร้องความสนใจเป็นต้น (มักใช้แก่หญิง).
ใส่ใจ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ใส่ไว้ในใจ, จดจำ, เช่น จำใส่ใจไว้ให้ดีนะ, เอาใจจดจ่อ เช่น นักเรียนควรใส่ใจในการศึกษาเล่าเรียนให้มาก.	ใส่ใจ ก. ใส่ไว้ในใจ, จดจำ, เช่น จำใส่ใจไว้ให้ดีนะ, เอาใจจดจ่อ เช่น นักเรียนควรใส่ใจในการศึกษาเล่าเรียนให้มาก.
ใส่ตะกร้าล้างน้ำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้หมดราคี, ทําให้หมดมลทิน, (ใช้แก่ผู้หญิงที่มีราคีคาว) เช่น หญิงที่มีราคีแล้ว ถึงจะใส่ตะกร้าล้างน้ำก็ไม่หมดราคีคาว.	ใส่ตะกร้าล้างน้ำ (สำ) ก. ทําให้หมดราคี, ทําให้หมดมลทิน, (ใช้แก่ผู้หญิงที่มีราคีคาว) เช่น หญิงที่มีราคีแล้ว ถึงจะใส่ตะกร้าล้างน้ำก็ไม่หมดราคีคาว.
ใส่ถ้อยร้อยความ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-ถอ-ถุง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ใส่ความ, พูดหาเหตุหาเรื่อง.	ใส่ถ้อยร้อยความ (สำ) ก. ใส่ความ, พูดหาเหตุหาเรื่อง.
ใส่ไฟ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำกริยา หมายถึง เติมเชื้อเพลิง เช่น คอยเอาฟืนใส่ไฟไว้นะ อย่าให้ไฟดับ; จุดไฟเผาศพ; โดยปริยายหมายถึงให้ร้ายผู้อื่นทำให้ได้รับความเสียหาย เช่น เขาใส่ไฟผม อย่าไปเชื่อ.	ใส่ไฟ ก. เติมเชื้อเพลิง เช่น คอยเอาฟืนใส่ไฟไว้นะ อย่าให้ไฟดับ; จุดไฟเผาศพ; โดยปริยายหมายถึงให้ร้ายผู้อื่นทำให้ได้รับความเสียหาย เช่น เขาใส่ไฟผม อย่าไปเชื่อ.
ใส่ยา เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เอายาโรยหรือทาเป็นต้นที่บาดแผล.	ใส่ยา ก. เอายาโรยหรือทาเป็นต้นที่บาดแผล.
ใส่ร้าย, ใส่ร้ายป้ายสี ใส่ร้าย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก ใส่ร้ายป้ายสี เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง หาความร้ายป้ายผู้อื่นให้ได้รับความเสียหาย เช่น เขาใส่ร้ายฉันว่าขโมยของเพื่อน.	ใส่ร้าย, ใส่ร้ายป้ายสี ก. หาความร้ายป้ายผู้อื่นให้ได้รับความเสียหาย เช่น เขาใส่ร้ายฉันว่าขโมยของเพื่อน.
ใส่สาแหรกแขวนไว้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงดูอย่างพะเน้าพะนอไม่ต้องให้ทําอะไร.	ใส่สาแหรกแขวนไว้ (สำ) ก. เลี้ยงดูอย่างพะเน้าพะนอไม่ต้องให้ทําอะไร.
ใส่สีสัน, ใส่สีใส่สัน ใส่สีสัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ใส่สีใส่สัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดขยายความให้เกินความจริง, ใส่ไข่ ก็ว่า.	ใส่สีสัน, ใส่สีใส่สัน (สำ) ว. อาการที่พูดขยายความให้เกินความจริง, ใส่ไข่ ก็ว่า.
ใส่ไส้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง สอดไส้ไว้ข้างใน, เรียกขนมชนิดหนึ่ง มีไส้หน้ากระฉีก ปั้นเป็นก้อนหุ้มด้วยแป้งข้าวเหนียวดำ แล้วหยอดด้วยแป้งข้าวเจ้า ผสมกะทิ และเกลือ ซึ่งกวนสุกแล้ว ห่อด้วยใบตองหรือใส่กระทงนึ่งให้สุก ว่า ขนมใส่ไส้, ขนมสอดไส้ ก็ว่า.	ใส่ไส้ ก. สอดไส้ไว้ข้างใน, เรียกขนมชนิดหนึ่ง มีไส้หน้ากระฉีก ปั้นเป็นก้อนหุ้มด้วยแป้งข้าวเหนียวดำ แล้วหยอดด้วยแป้งข้าวเจ้า ผสมกะทิ และเกลือ ซึ่งกวนสุกแล้ว ห่อด้วยใบตองหรือใส่กระทงนึ่งให้สุก ว่า ขนมใส่ไส้, ขนมสอดไส้ ก็ว่า.
ใส่หน้ากาก เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงทีท่าหรือกิริยาอาการที่มิได้เกิดจากนิสัยใจจริง, แสดงกิริยาท่าทีลวงให้เข้าใจผิด, เช่น ต่างคนต่างใส่หน้ากากเข้าหากัน, สวมหน้ากาก ก็ว่า.	ใส่หน้ากาก (สำ) ก. แสดงทีท่าหรือกิริยาอาการที่มิได้เกิดจากนิสัยใจจริง, แสดงกิริยาท่าทีลวงให้เข้าใจผิด, เช่น ต่างคนต่างใส่หน้ากากเข้าหากัน, สวมหน้ากาก ก็ว่า.
ใส่หน้ายักษ์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําหน้าถมึงทึงแสดงอาการเกรี้ยวกราด ดุดัน, ตีหน้ายักษ์ ก็ว่า.	ใส่หน้ายักษ์ (สำ) ก. ทําหน้าถมึงทึงแสดงอาการเกรี้ยวกราด ดุดัน, ตีหน้ายักษ์ ก็ว่า.
ใส่หม้อถ่วงน้ำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ถอ-ถุง-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้เวทมนตร์คาถาเรียกวิญญาณผีใส่หม้อดิน แล้วเอาผ้าขาวปิดปากหม้อ เอาเชือกผูกคอหม้อ เสกคาถาขังวิญญาณไว้ในนั้น แล้วเอาไปถ่วงน้ำเพื่อไม่ให้วิญญาณออกมาอาละวาดอีก.	ใส่หม้อถ่วงน้ำ ก. ใช้เวทมนตร์คาถาเรียกวิญญาณผีใส่หม้อดิน แล้วเอาผ้าขาวปิดปากหม้อ เอาเชือกผูกคอหม้อ เสกคาถาขังวิญญาณไว้ในนั้น แล้วเอาไปถ่วงน้ำเพื่อไม่ให้วิญญาณออกมาอาละวาดอีก.
ใส่หม้อลอยน้ำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ-ไม้-เอก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ขนันศพเด็กทารกแรกเกิดใส่หม้อดิน เอาผ้าขาวปิดปากหม้อพร้อมกับร่ายคาถากำกับ แล้วเอาไปลอยน้ำ.	ใส่หม้อลอยน้ำ ก. ขนันศพเด็กทารกแรกเกิดใส่หม้อดิน เอาผ้าขาวปิดปากหม้อพร้อมกับร่ายคาถากำกับ แล้วเอาไปลอยน้ำ.
ไส เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เสือกไป, ผลักไป, ส่งไป, รุนไป, ดันไป.	ไส ๑ ก. เสือกไป, ผลักไป, ส่งไป, รุนไป, ดันไป.
ไสกบ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง กดกบลงบนไม้แล้วดันกบเพื่อทำให้หน้าไม้เรียบ ให้เป็นราง หรือลอกบัว ลอกลวด เป็นต้น, ไสไม้ ก็เรียก.	ไสกบ ก. กดกบลงบนไม้แล้วดันกบเพื่อทำให้หน้าไม้เรียบ ให้เป็นราง หรือลอกบัว ลอกลวด เป็นต้น, ไสไม้ ก็เรียก.
ไสน้ำแข็ง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ดันก้อนน้ำแข็งไปบนเครื่องไสที่เป็นม้าไม้ ๒ ขาเตี้ย ๆ ตรงกลางมีใบกบฝังจากข้างล่าง ให้คมอยู่ข้างบน เพื่อย่อยน้ำแข็งให้เป็นฝอย, เรียกน้ำแข็งที่มีลักษณะเช่นนั้นว่า น้ำแข็งไส.	ไสน้ำแข็ง ก. ดันก้อนน้ำแข็งไปบนเครื่องไสที่เป็นม้าไม้ ๒ ขาเตี้ย ๆ ตรงกลางมีใบกบฝังจากข้างล่าง ให้คมอยู่ข้างบน เพื่อย่อยน้ำแข็งให้เป็นฝอย, เรียกน้ำแข็งที่มีลักษณะเช่นนั้นว่า น้ำแข็งไส.
ไสไม้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง กดกบลงบนไม้แล้วดันกบเพื่อทำให้หน้าไม้เรียบ ให้เป็นราง หรือลอกบัว ลอกลวด เป็นต้น, ไสกบ ก็เรียก.	ไสไม้ ก. กดกบลงบนไม้แล้วดันกบเพื่อทำให้หน้าไม้เรียบ ให้เป็นราง หรือลอกบัว ลอกลวด เป็นต้น, ไสกบ ก็เรียก.
ไสหัว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ขับไล่อย่างไม่เกรงใจ เช่น ไสหัวออกไปจากบ้าน.	ไสหัว ก. ขับไล่อย่างไม่เกรงใจ เช่น ไสหัวออกไปจากบ้าน.
ไส เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เรียกลูกชายคนที่ ๔ ว่า ลูกไส.	ไส ๒ (โบ) น. เรียกลูกชายคนที่ ๔ ว่า ลูกไส.
ไส้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของทางเดินอาหารซึ่งอยู่ระหว่างกระเพาะอาหารกับทวารหนัก เป็นท่อยาวขดไปขดมาอยู่ในช่องท้อง มีหน้าที่ย่อย ดูดซึมอาหารและนํ้า พักและขับถ่ายกากอาหาร, ลําไส้ ก็เรียก; เรียกของที่อยู่ข้างในซึ่งมีลักษณะเช่นนั้น เช่น ไส้ตะเกียง หรือที่ใส่ข้างใน เช่น ไส้ขนม ไส้ดินสอ; โดยปริยายหมายความว่า ความลับ เช่น สาวไส้ให้กากิน รู้ไส้; คนในครอบครัว, คนภายใน, คนใกล้ชิด, เช่น เห็นขี้ดีกว่าไส้ ไส้เป็นหนอน.	ไส้ ๑ น. ส่วนของทางเดินอาหารซึ่งอยู่ระหว่างกระเพาะอาหารกับทวารหนัก เป็นท่อยาวขดไปขดมาอยู่ในช่องท้อง มีหน้าที่ย่อย ดูดซึมอาหารและนํ้า พักและขับถ่ายกากอาหาร, ลําไส้ ก็เรียก; เรียกของที่อยู่ข้างในซึ่งมีลักษณะเช่นนั้น เช่น ไส้ตะเกียง หรือที่ใส่ข้างใน เช่น ไส้ขนม ไส้ดินสอ; โดยปริยายหมายความว่า ความลับ เช่น สาวไส้ให้กากิน รู้ไส้; คนในครอบครัว, คนภายใน, คนใกล้ชิด, เช่น เห็นขี้ดีกว่าไส้ ไส้เป็นหนอน.
ไส้กรอก เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารคาวชนิดหนึ่ง เอาเนื้อสัตว์หรือข้าวสุกผสมเครื่องปรุงยัดในไส้หมูเป็นต้น.	ไส้กรอก น. ชื่ออาหารคาวชนิดหนึ่ง เอาเนื้อสัตว์หรือข้าวสุกผสมเครื่องปรุงยัดในไส้หมูเป็นต้น.
ไส้ไก่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมชนิดหนึ่ง มีลักษณะเป็นเส้นอย่างไส้ขดเป็นวง, เรียกของที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น ขดหลอดแก้วในเครื่องควบแน่นสำหรับทำให้ไอร้อนกลั่นตัวเป็นของเหลว ไส้ไก่หัวสูบลมรถจักรยาน.	ไส้ไก่ น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง มีลักษณะเป็นเส้นอย่างไส้ขดเป็นวง, เรียกของที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น ขดหลอดแก้วในเครื่องควบแน่นสำหรับทำให้ไอร้อนกลั่นตัวเป็นของเหลว ไส้ไก่หัวสูบลมรถจักรยาน.
ไส้แขวน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หิวจัด มักใช้เข้าคู่กับคำ ไส้กิ่ว เป็น ไส้กิ่วไส้แขวน เช่น หิวจนไส้กิ่วไส้แขวน, ท้องกิ่วท้องแขวน ก็ว่า.	ไส้แขวน ว. หิวจัด มักใช้เข้าคู่กับคำ ไส้กิ่ว เป็น ไส้กิ่วไส้แขวน เช่น หิวจนไส้กิ่วไส้แขวน, ท้องกิ่วท้องแขวน ก็ว่า.
ไส้ตัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ไส้ติ่ง; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง มดลูกหมู.	ไส้ตัน ๑ น. ไส้ติ่ง; (ปาก) มดลูกหมู.
ไส้ติ่ง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ไส้ที่เป็นติ่งย้อยจากลําไส้ใหญ่ของคน, ไส้ตัน ก็ว่า.	ไส้ติ่ง น. ไส้ที่เป็นติ่งย้อยจากลําไส้ใหญ่ของคน, ไส้ตัน ก็ว่า.
ไส้เป็นน้ำเหลือง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อดอยากยากแค้น, ไม่มีอะไรกิน.	ไส้เป็นน้ำเหลือง (สำ) ว. อดอยากยากแค้น, ไม่มีอะไรกิน.
ไส้เป็นหนอน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ญาติมิตร สามีภรรยา บุตรธิดา เพื่อนร่วมงาน หรือคนในบ้าน คิดคดทรยศ, เกลือเป็นหนอน ก็ว่า.	ไส้เป็นหนอน (สำ) น. ญาติมิตร สามีภรรยา บุตรธิดา เพื่อนร่วมงาน หรือคนในบ้าน คิดคดทรยศ, เกลือเป็นหนอน ก็ว่า.
ไส้ละมาน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หนังหรือหวายที่ถักไว้รอบ ๆ ขอบหนังทั้ง ๒ หน้าของกลอง สําหรับให้หนังเรียดร้อยกลับไปกลับมาในระหว่างหนังทั้ง ๒ หน้าจนรอบตัวกลองเพื่อเร่งเสียง.	ไส้ละมาน น. หนังหรือหวายที่ถักไว้รอบ ๆ ขอบหนังทั้ง ๒ หน้าของกลอง สําหรับให้หนังเรียดร้อยกลับไปกลับมาในระหว่างหนังทั้ง ๒ หน้าจนรอบตัวกลองเพื่อเร่งเสียง.
ไส้เลื่อน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคที่ลําไส้ลงมาตุงที่ถุงอัณฑะ.	ไส้เลื่อน น. ชื่อโรคที่ลําไส้ลงมาตุงที่ถุงอัณฑะ.
ไส้ศึก เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่นําความลับในหมู่ที่ตัวร่วมด้วยไปบอกฝ่ายที่เป็นปฏิปักษ์.	ไส้ศึก น. ผู้ที่นําความลับในหมู่ที่ตัวร่วมด้วยไปบอกฝ่ายที่เป็นปฏิปักษ์.
ไส้แห้ง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยากจน, อดอยาก.	ไส้แห้ง ว. ยากจน, อดอยาก.
ไส้อั่ว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารชนิดหนึ่ง ใช้หมูสับคลุกกับเครื่องปรุงแล้วยัดในไส้หมู อาจย่างหรือทอดให้สุกเกรียมก็ได้.	ไส้อั่ว (ถิ่น–พายัพ) น. ชื่ออาหารชนิดหนึ่ง ใช้หมูสับคลุกกับเครื่องปรุงแล้วยัดในไส้หมู อาจย่างหรือทอดให้สุกเกรียมก็ได้.
ไส้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ปีมะเส็ง.	ไส้ ๒ (ถิ่น–พายัพ) น. ปีมะเส็ง.
ไส้เดือน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังหลายชนิด บางชนิดลําตัวมีปล้อง บางชนิดไม่มี ชนิดที่รู้จักดี คือ ไส้เดือนดิน (Pheretima peguana) ในวงศ์ Megascolecidae ลําตัวเป็นปล้อง มักมีชุกชุมตามดินชื้นร่วนซุย ตามใต้กองขยะมูลฝอย, ไส้เดือนฝอยรากปม (Meloidogyne javanica) ในวงศ์ Heteroderidae ลําตัวเป็นริ้วไม่เป็นปล้อง เป็นปรสิตตามรากผัก ถั่ว และต้นไม้.	ไส้เดือน ๑ น. ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังหลายชนิด บางชนิดลําตัวมีปล้อง บางชนิดไม่มี ชนิดที่รู้จักดี คือ ไส้เดือนดิน (Pheretima peguana) ในวงศ์ Megascolecidae ลําตัวเป็นปล้อง มักมีชุกชุมตามดินชื้นร่วนซุย ตามใต้กองขยะมูลฝอย, ไส้เดือนฝอยรากปม (Meloidogyne javanica) ในวงศ์ Heteroderidae ลําตัวเป็นริ้วไม่เป็นปล้อง เป็นปรสิตตามรากผัก ถั่ว และต้นไม้.
ไส้เดือน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพยาธิทางเดินอาหารในวงศ์ Ascaridae เป็นพยาธิตัวกลมขนาดใหญ่ ลําตัวสีขาวหม่น หัวแหลมท้ายแหลม อาศัยอยู่ในลําไส้ของมนุษย์และสัตว์ ถ้ามีมากจะทําให้เกิดลําไส้อักเสบหรือลําไส้อุดตันได้ มีหลายชนิด เช่น ชนิด Ascaris lumbricoides พบในลําไส้ของคน, ชนิด A. suum พบในลําไส้ของหมู.	ไส้เดือน ๒ น. ชื่อพยาธิทางเดินอาหารในวงศ์ Ascaridae เป็นพยาธิตัวกลมขนาดใหญ่ ลําตัวสีขาวหม่น หัวแหลมท้ายแหลม อาศัยอยู่ในลําไส้ของมนุษย์และสัตว์ ถ้ามีมากจะทําให้เกิดลําไส้อักเสบหรือลําไส้อุดตันได้ มีหลายชนิด เช่น ชนิด Ascaris lumbricoides พบในลําไส้ของคน, ชนิด A. suum พบในลําไส้ของหมู.
ไส้ตัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	ดูใน ไส้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท ความหมายที่ ๑.	ไส้ตัน ๑ ดูใน ไส้ ๑.
ไส้ตัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลในสกุล Stolephorus วงศ์ Engraulidae เป็นปลาสกุลหนึ่งในกลุ่มปลากะตัก เนื้อใส มีแถบสีเงินพาดกลางลําตัวจากแนวตาถึงโคนหาง ขนาดยาวได้ถึง ๒๐ เซนติเมตร ใช้หมักทํานํ้าปลา. ในวงเล็บ ดู กะตัก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่.	ไส้ตัน ๒ น. ชื่อปลาทะเลในสกุล Stolephorus วงศ์ Engraulidae เป็นปลาสกุลหนึ่งในกลุ่มปลากะตัก เนื้อใส มีแถบสีเงินพาดกลางลําตัวจากแนวตาถึงโคนหาง ขนาดยาวได้ถึง ๒๐ เซนติเมตร ใช้หมักทํานํ้าปลา. (ดู กะตัก).
ไส้ตัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาหรือไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Aganosma marginata G. Don ในวงศ์ Apocynaceae ดอกสีขาว กลิ่นหอม.	ไส้ตัน ๓ น. ชื่อไม้เถาหรือไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Aganosma marginata G. Don ในวงศ์ Apocynaceae ดอกสีขาว กลิ่นหอม.
ไสย, ไสย– ไสย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ยอ-ยัก ไสย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ยอ-ยัก	[ไส, ไสยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลัทธิอันเนื่องด้วยเวทมนตร์คาถาซึ่งเชื่อว่าได้มาจากพราหมณ์ เช่น ถูกคุณถูกไสย.	ไสย, ไสย– [ไส, ไสยะ–] น. ลัทธิอันเนื่องด้วยเวทมนตร์คาถาซึ่งเชื่อว่าได้มาจากพราหมณ์ เช่น ถูกคุณถูกไสย.
ไสยเวท, ไสยศาสตร์ ไสยเวท เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน ไสยศาสตร์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[ไสยะเวด, ไสยะสาด] เป็นคำนาม หมายถึง ตําราทางไสย, วิชาทางไสย.	ไสยเวท, ไสยศาสตร์ [ไสยะเวด, ไสยะสาด] น. ตําราทางไสย, วิชาทางไสย.
ไสยา เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การนอน, ที่นอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เสยฺยา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต ศยฺยา เขียนว่า สอ-สา-ลา-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา.	ไสยา น. การนอน, ที่นอน. (ป. เสยฺยา; ส. ศยฺยา).
ไสยาสน์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[ไสยาด] เป็นคำกริยา หมายถึง นอน, เรียกพระพุทธรูปในท่านอนว่า พระไสยาสน์ หรือ พระพุทธไสยาสน์, เรียกพระพุทธรูปปางนอนว่า พระปางไสยาสน์. เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพระพุทธรูปปางหนึ่ง อยู่ในพระอิริยาบถนอนตะแคงข้างขวา หลับพระเนตร พระเศียรหนุนพระเขนย พระหัตถ์ซ้ายทอดทาบไปตามพระกายเบื้องซ้าย พระหัตถ์ขวาหงายวางอยู่ที่พื้นข้างพระเขนย พระบาททั้ง ๒ ตั้งซ้อนกัน. [ป. เสยฺย (นอน) + อาสน (นั่ง)].	ไสยาสน์ [ไสยาด] ก. นอน, เรียกพระพุทธรูปในท่านอนว่า พระไสยาสน์ หรือ พระพุทธไสยาสน์, เรียกพระพุทธรูปปางนอนว่า พระปางไสยาสน์. น. ชื่อพระพุทธรูปปางหนึ่ง อยู่ในพระอิริยาบถนอนตะแคงข้างขวา หลับพระเนตร พระเศียรหนุนพระเขนย พระหัตถ์ซ้ายทอดทาบไปตามพระกายเบื้องซ้าย พระหัตถ์ขวาหงายวางอยู่ที่พื้นข้างพระเขนย พระบาททั้ง ๒ ตั้งซ้อนกัน. [ป. เสยฺย (นอน) + อาสน (นั่ง)].
ไสยาสน์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	ดู ไสยา เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา.	ไสยาสน์ ดู ไสยา.
ไสร้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-รอ-เรือ-ไม้-โท	[ไส้] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไซร้, คําสําหรับเน้นความหมายของคําหน้า มีความหมายไปในทางว่า อย่างนั้น, เช่นนั้น, ทีเดียว.	ไสร้ [ไส้] (โบ) ว. ไซร้, คําสําหรับเน้นความหมายของคําหน้า มีความหมายไปในทางว่า อย่างนั้น, เช่นนั้น, ทีเดียว.
ไสว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-วอ-แหวน	[สะไหฺว] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ชูสะพรั่งอยู่ไหว ๆ เช่น ธงโบกสะบัดอยู่ไสว; ทั่วไป ในคำว่า สว่างไสว.	ไสว [สะไหฺว] ว. อาการที่ชูสะพรั่งอยู่ไหว ๆ เช่น ธงโบกสะบัดอยู่ไสว; ทั่วไป ในคำว่า สว่างไสว.
ห เขียนว่า หอ-หีบ	พยัญชนะตัวที่ ๔๑ อยู่ในพวกอักษรสูง เช่น หา เห็นใช้นําอักษรตํ่าที่เป็นอักษรเดี่ยวให้มีเสียงสูงและไม่ออกเสียงตัว ห เช่น หงอย หนา.	ห พยัญชนะตัวที่ ๔๑ อยู่ในพวกอักษรสูง เช่น หา เห็นใช้นําอักษรตํ่าที่เป็นอักษรเดี่ยวให้มีเสียงสูงและไม่ออกเสียงตัว ห เช่น หงอย หนา.
หก เขียนว่า หอ-หีบ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ส่วนเบื้องสูงของร่างกาย ของภาชนะ หรือของสิ่งใดสิ่งหนึ่งเอียงลง เทลง ในทันใดจากที่เดิม เช่น หกต่ำหกสูง น้ำหก ข้าวหก, โดยปริยายเรียกอาการเช่นนั้น เช่น กระดานหก.	หก ๑ ก. อาการที่ส่วนเบื้องสูงของร่างกาย ของภาชนะ หรือของสิ่งใดสิ่งหนึ่งเอียงลง เทลง ในทันใดจากที่เดิม เช่น หกต่ำหกสูง น้ำหก ข้าวหก, โดยปริยายเรียกอาการเช่นนั้น เช่น กระดานหก.
หกคว่ำ เขียนว่า หอ-หีบ-กอ-ไก่-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ภาชนะเอียงคว่ำลง; ล้มคว่ำ, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ คะมำหงาย เป็น หกคว่ำคะมำหงาย ซึ่งมีความหมายคล้ายกับ ล้มคว่ำคะมำหงาย.	หกคว่ำ ก. อาการที่ภาชนะเอียงคว่ำลง; ล้มคว่ำ, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ คะมำหงาย เป็น หกคว่ำคะมำหงาย ซึ่งมีความหมายคล้ายกับ ล้มคว่ำคะมำหงาย.
หกคะเมน เขียนว่า หอ-หีบ-กอ-ไก่-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ล้มหัวทิ่ม เช่น หกคะเมนลงไปข้างท้องร่อง, เอาหัวหรือมือทั้ง ๒ ข้างปักลงที่พื้น ยกเท้าชี้ขึ้นข้างบน แล้วม้วนตัวไปข้างหลัง, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ ตีลังกา เป็น หกคะเมนตีลังกา.	หกคะเมน ก. ล้มหัวทิ่ม เช่น หกคะเมนลงไปข้างท้องร่อง, เอาหัวหรือมือทั้ง ๒ ข้างปักลงที่พื้น ยกเท้าชี้ขึ้นข้างบน แล้วม้วนตัวไปข้างหลัง, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ ตีลังกา เป็น หกคะเมนตีลังกา.
หกล้ม เขียนว่า หอ-หีบ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ล้มลง, ทรุดตัวลงเพราะเสียการทรงตัว.	หกล้ม ก. ล้มลง, ทรุดตัวลงเพราะเสียการทรงตัว.
หกโล่ เขียนว่า หอ-หีบ-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	[หกกะโล่] เป็นคำกริยา หมายถึง หกกลิ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาพม่า โล่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก ว่า กลิ้ง .	หกโล่ [หกกะโล่] ก. หกกลิ้ง. (ต. โล่ ว่า กลิ้ง).
หกหัน เขียนว่า หอ-หีบ-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หันกลับ, หมุนกลับ.	หกหัน ก. หันกลับ, หมุนกลับ.
หกเหียน เขียนว่า หอ-หีบ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกไม้ดัดแบบหนึ่งที่มีหุ่นหักลงดิน แล้ววกกลับขึ้นมา ว่า ไม้หกเหียน.	หกเหียน น. เรียกไม้ดัดแบบหนึ่งที่มีหุ่นหักลงดิน แล้ววกกลับขึ้นมา ว่า ไม้หกเหียน.
หก เขียนว่า หอ-หีบ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกปากขอขนาดเล็กหลายชนิดในวงศ์ Psittacidae หัวโต ปากหนาใหญ่ ตัวสีเขียว หางสั้น อยู่รวมกันเป็นฝูง ทํารังในโพรงไม้ มักเกาะห้อยหัวลง กินผลไม้และเมล็ดพืช ในประเทศไทยมี ๓ ชนิด คือ หกใหญ่ (Psittinus cyanurus) หกเล็กปากแดง (Loriculus vernalis) และหกเล็กปากดํา (L. galgulus).	หก ๒ น. ชื่อนกปากขอขนาดเล็กหลายชนิดในวงศ์ Psittacidae หัวโต ปากหนาใหญ่ ตัวสีเขียว หางสั้น อยู่รวมกันเป็นฝูง ทํารังในโพรงไม้ มักเกาะห้อยหัวลง กินผลไม้และเมล็ดพืช ในประเทศไทยมี ๓ ชนิด คือ หกใหญ่ (Psittinus cyanurus) หกเล็กปากแดง (Loriculus vernalis) และหกเล็กปากดํา (L. galgulus).
หก เขียนว่า หอ-หีบ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง จํานวนห้าบวกหนึ่ง; ชื่อเดือนจันทรคติ เรียกว่า เดือน ๖ ตกในราวเดือนพฤษภาคม.	หก ๓ น. จํานวนห้าบวกหนึ่ง; ชื่อเดือนจันทรคติ เรียกว่า เดือน ๖ ตกในราวเดือนพฤษภาคม.
หกบท เขียนว่า หอ-หีบ-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	หกบท น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
หง เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีแดงเจือสีขาวทำให้สีแดงนั้นอ่อนลง เช่น หงเสน คือ สีแดงเสนผสมสีขาว, หงชาด คือ สีแดงชาดผสมสีขาว หงดิน คือ สีแดงเลือดหมูผสมสีขาว.	หง ว. มีสีแดงเจือสีขาวทำให้สีแดงนั้นอ่อนลง เช่น หงเสน คือ สีแดงเสนผสมสีขาว, หงชาด คือ สีแดงชาดผสมสีขาว หงดิน คือ สีแดงเลือดหมูผสมสีขาว.
หงก ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หัวหงุบลงแล้วเผยอขึ้นเร็ว ๆ, อาการที่เดินโดยทําหัวเช่นนั้น เรียกว่า เดินหงก ๆ.	หงก ๆ ว. อาการที่หัวหงุบลงแล้วเผยอขึ้นเร็ว ๆ, อาการที่เดินโดยทําหัวเช่นนั้น เรียกว่า เดินหงก ๆ.
หงส–, หงส์ ๑ หงส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ หงส์ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด	[หงสะ–, หง] เป็นคำนาม หมายถึง นกในนิยายถือว่าเป็นนกในตระกูลสูง มีเสียงไพเราะ เป็นพาหนะของพระพรหม; ในวรรณคดีหมายถึงบุคคลที่มีชาติตระกูลสูงและเปรียบการเดินที่งดงามอ่อนช้อยและเป็นสง่าเทียบด้วยการเดินของหงส์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หํส เขียนว่า หอ-หีบ-นิก-คะ-หิด-สอ-เสือ.	หงส–, หงส์ ๑ [หงสะ–, หง] น. นกในนิยายถือว่าเป็นนกในตระกูลสูง มีเสียงไพเราะ เป็นพาหนะของพระพรหม; ในวรรณคดีหมายถึงบุคคลที่มีชาติตระกูลสูงและเปรียบการเดินที่งดงามอ่อนช้อยและเป็นสง่าเทียบด้วยการเดินของหงส์. (ป., ส. หํส).
หงสคติ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-คอ-ควาย-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[หงสะคะติ] เป็นคำนาม หมายถึง ท่าเดินอย่างหงส์ คือ มีลักษณะงดงามอ่อนช้อยและเป็นสง่า.	หงสคติ [หงสะคะติ] น. ท่าเดินอย่างหงส์ คือ มีลักษณะงดงามอ่อนช้อยและเป็นสง่า.
หงสบาท เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[หงสะบาด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีคล้ายเท้าหงส์ คือ สีแดงปนเหลือง, สีแดงเรื่อ หรือ สีแสด ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	หงสบาท [หงสะบาด] ว. มีสีคล้ายเท้าหงส์ คือ สีแดงปนเหลือง, สีแดงเรื่อ หรือ สีแสด ก็ว่า. (ป.).
หงสโปดก เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่	[หงสะโปดก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวรรณกรรม เป็นคำนาม หมายถึง ลูกหงส์, เขียนเป็น หงษโปฎก ก็มี เช่น ดุจหงษโปฎก กระเหว่าเหล่านก พลัดแม่สูญหาย. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์มัทรี.	หงสโปดก [หงสะโปดก] (วรรณ) น. ลูกหงส์, เขียนเป็น หงษโปฎก ก็มี เช่น ดุจหงษโปฎก กระเหว่าเหล่านก พลัดแม่สูญหาย. (ม. คำหลวง มัทรี).
หงสรถ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-รอ-เรือ-ถอ-ถุง	[หงสะรด] เป็นคำนาม หมายถึง พระผู้มีหงส์เป็นพาหนะ คือ พระพรหม.	หงสรถ [หงสะรด] น. พระผู้มีหงส์เป็นพาหนะ คือ พระพรหม.
หงส์ร่อนมังกรรำ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพิธีกรรมทางไสยศาสตร์อย่างหนึ่งที่หญิงทําเพื่อให้ผัวหลงรักตัวคนเดียว.	หงส์ร่อนมังกรรำ น. ชื่อพิธีกรรมทางไสยศาสตร์อย่างหนึ่งที่หญิงทําเพื่อให้ผัวหลงรักตัวคนเดียว.
หงสราช เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	[หงสะราด] เป็นคำนาม หมายถึง พญาหงส์.	หงสราช [หงสะราด] น. พญาหงส์.
หงสลีลา, หงส์ลีลา ๑ หงสลีลา เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา หงส์ลีลา ความหมายที่ ๑ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[หงสะลีลา, หงลีลา] เป็นคำนาม หมายถึง ท่าเดินอย่างหงส์.	หงสลีลา, หงส์ลีลา ๑ [หงสะลีลา, หงลีลา] น. ท่าเดินอย่างหงส์.
หงส์ลีลา เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	[หงลีลา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อท่ารำท่าหนึ่งอยู่ในลำดับว่า นาคาม้วนหาง กวางเดินดง หงส์ลีลา. ในวงเล็บ มาจาก ตำราฟ้อนรำ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๗๑.	หงส์ลีลา ๒ [หงลีลา] น. ชื่อท่ารำท่าหนึ่งอยู่ในลำดับว่า นาคาม้วนหาง กวางเดินดง หงส์ลีลา. (ฟ้อน).
หงส์แล่น เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับสันหลังคาหรือส่วนฐานของอาคาร ทำด้วยปูน ไม้ หรือหิน เป็นรูปหงส์เรียงกันเป็นแถว.	หงส์แล่น น. เครื่องประดับสันหลังคาหรือส่วนฐานของอาคาร ทำด้วยปูน ไม้ หรือหิน เป็นรูปหงส์เรียงกันเป็นแถว.
หงส์ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	[หง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกจําพวกเป็ดในวงศ์ Anatidae ลําตัวใหญ่ คอยาว มีหลายชนิด เช่น หงส์ขาว (Cygnus olor) หงส์ดํา (C. atratus).	หงส์ ๒ [หง] น. ชื่อนกจําพวกเป็ดในวงศ์ Anatidae ลําตัวใหญ่ คอยาว มีหลายชนิด เช่น หงส์ขาว (Cygnus olor) หงส์ดํา (C. atratus).
หงส์ทอง เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	หงส์ทอง น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
หงส์หยก เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกปากขอขนาดเล็กชนิด Melopsittacus undulatus ในวงศ์ Psittacidae ตัวมีหลายสี เช่น เขียว เหลือง ฟ้า ขาว ปากสีนํ้าตาล กินเมล็ดพืช มีถิ่นกําเนิดในประเทศออสเตรเลีย.	หงส์หยก น. ชื่อนกปากขอขนาดเล็กชนิด Melopsittacus undulatus ในวงศ์ Psittacidae ตัวมีหลายสี เช่น เขียว เหลือง ฟ้า ขาว ปากสีนํ้าตาล กินเมล็ดพืช มีถิ่นกําเนิดในประเทศออสเตรเลีย.
หงอ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่กลัวจนตัวงอ, อาการที่กลัวลานหรือครั่นคร้ามไม่กล้าสู้, ในคำว่า กลัวหงอ, ใช้ว่า หงอก๋อ ก็มี.	หงอ ว. อาการที่กลัวจนตัวงอ, อาการที่กลัวลานหรือครั่นคร้ามไม่กล้าสู้, ในคำว่า กลัวหงอ, ใช้ว่า หงอก๋อ ก็มี.
หงอก เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	[หฺงอก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขาว (ใช้แก่ผมหรือหนวดเคราเป็นต้นที่เปลี่ยนจากสีเดิมเป็นสีขาว).	หงอก [หฺงอก] ว. ขาว (ใช้แก่ผมหรือหนวดเคราเป็นต้นที่เปลี่ยนจากสีเดิมเป็นสีขาว).
หง่อง ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เดินขย่มตัวหัวสั่นหัวคลอนไปตามลำพัง, โดยปริยายหมายถึงเดินอยู่ตามลำพัง; เสียงดังเช่นเสียงฆ้องกระแต.	หง่อง ๆ ว. อาการที่เดินขย่มตัวหัวสั่นหัวคลอนไปตามลำพัง, โดยปริยายหมายถึงเดินอยู่ตามลำพัง; เสียงดังเช่นเสียงฆ้องกระแต.
หงองแหงง เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-งอ-งู-งอ-งู	[หฺงองแหฺงง] เป็นคำกริยา หมายถึง ระหองระแหง, ไม่ลงรอยกัน.	หงองแหงง [หฺงองแหฺงง] ก. ระหองระแหง, ไม่ลงรอยกัน.
หงอด, หงอด ๆ หงอด เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก หงอด ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก	[หฺงอด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เงื่อง, ช้า; ไม่ใคร่จะหาย (ใช้แก่การเจ็บไข้ได้ป่วย); อาการบ่นด้วยความไม่พอใจ.	หงอด, หงอด ๆ [หฺงอด] ว. เงื่อง, ช้า; ไม่ใคร่จะหาย (ใช้แก่การเจ็บไข้ได้ป่วย); อาการบ่นด้วยความไม่พอใจ.
หงอน เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	[หฺงอน] เป็นคำนาม หมายถึง ขนหรือเนื้อที่งอกขึ้นบนหัวไก่และนกบางชนิด, โดยปริยายใช้เรียกของที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น ค้อนหงอน ขวานหงอน.	หงอน [หฺงอน] น. ขนหรือเนื้อที่งอกขึ้นบนหัวไก่และนกบางชนิด, โดยปริยายใช้เรียกของที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น ค้อนหงอน ขวานหงอน.
หงอนไก่ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Celosia argentea L. var. cristata Kuntze ในวงศ์ Amaranthaceae ดอกสีแดงลักษณะคล้ายหงอนไก่. (๒) ชื่อไม้ต้นชนิด Heritiera littoralis Ait. ในวงศ์ Sterculiaceae ผลเป็นสัน. (๓) ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Cnestis palala Merr. ในวงศ์ Connaraceae ดอกสีแดง ลักษณะคล้ายหงอนไก่, หงอนไก่ป่า ก็เรียก.	หงอนไก่ น. (๑) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Celosia argentea L. var. cristata Kuntze ในวงศ์ Amaranthaceae ดอกสีแดงลักษณะคล้ายหงอนไก่. (๒) ชื่อไม้ต้นชนิด Heritiera littoralis Ait. ในวงศ์ Sterculiaceae ผลเป็นสัน. (๓) ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Cnestis palala Merr. ในวงศ์ Connaraceae ดอกสีแดง ลักษณะคล้ายหงอนไก่, หงอนไก่ป่า ก็เรียก.
หงอนไก่ป่า เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ดู หงอนไก่ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก (๓).	หงอนไก่ป่า ดู หงอนไก่ (๓).
หง่อม เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	[หฺง่อม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แก่มาก ในคำว่า แก่หง่อม.	หง่อม [หฺง่อม] ว. แก่มาก ในคำว่า แก่หง่อม.
หงอย เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	[หฺงอย] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึมเซา, ไม่ชุ่มชื่น, ไม่กระปรี้กระเปร่า, ไม่ร่าเริง.	หงอย [หฺงอย] ว. ซึมเซา, ไม่ชุ่มชื่น, ไม่กระปรี้กระเปร่า, ไม่ร่าเริง.
หงอยก๋อย เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซบเซา, จับเจ่า, เซื่องซึม, ง่วงเหงา.	หงอยก๋อย ว. ซบเซา, จับเจ่า, เซื่องซึม, ง่วงเหงา.
หงอยเหงา เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา	[หฺงอยเหฺงา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปลี่ยวใจไม่กระปรี้กระเปร่า, เหงาหงอย ก็ว่า.	หงอยเหงา [หฺงอยเหฺงา] ว. เปลี่ยวใจไม่กระปรี้กระเปร่า, เหงาหงอย ก็ว่า.
หง่อย เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เชื่องช้า, ไม่ฉับไว, เงื่อง.	หง่อย ว. เชื่องช้า, ไม่ฉับไว, เงื่อง.
หงัก เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก เช่น แก่หงัก, งั่ก ก็ว่า.	หงัก ว. มาก เช่น แก่หงัก, งั่ก ก็ว่า.
หงัก ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่สั่นสะท้าน; อาการที่เดินสั่น ๆ มา, งั่ก ๆ ก็ว่า.	หงัก ๆ ว. อาการที่สั่นสะท้าน; อาการที่เดินสั่น ๆ มา, งั่ก ๆ ก็ว่า.
หงับ ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ปากอ้าและหุบลงโดยไม่มีเสียง เช่น ทำปากหงับ ๆ, อาการที่เคี้ยวของ เช่น เคี้ยวขนมหงับ ๆ.	หงับ ๆ ว. อาการที่ปากอ้าและหุบลงโดยไม่มีเสียง เช่น ทำปากหงับ ๆ, อาการที่เคี้ยวของ เช่น เคี้ยวขนมหงับ ๆ.
หง่าง เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงระฆังดัง, มักใช้ว่า หง่างเหง่ง หรือ เหง่งหง่าง.	หง่าง ว. เสียงอย่างเสียงระฆังดัง, มักใช้ว่า หง่างเหง่ง หรือ เหง่งหง่าง.
หงาย เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง พลิกเอาด้านหน้าขึ้น เช่น หงายหน้า หงายมือ หงายไพ่, ตรงข้ามกับ ควํ่า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พลิกเอาด้านหน้าขึ้น เช่น หน้าหงาย; เรียกคืนที่มีดวงจันทร์ส่องแสงสว่าง ว่า คืนเดือนหงาย.	หงาย ก. พลิกเอาด้านหน้าขึ้น เช่น หงายหน้า หงายมือ หงายไพ่, ตรงข้ามกับ ควํ่า. ว. อาการที่พลิกเอาด้านหน้าขึ้น เช่น หน้าหงาย; เรียกคืนที่มีดวงจันทร์ส่องแสงสว่าง ว่า คืนเดือนหงาย.
หงายท้อง, หงายหลัง หงายท้อง เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู หงายหลัง เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ผิดไปจากที่คาดหวังไว้อย่างมาก เช่น มั่นใจว่าจะต้องสอบได้แน่ แต่พอไปดูประกาศผลการสอบ ไม่พบชื่อตัวเอง ก็หงายท้องกลับมา.	หงายท้อง, หงายหลัง (สำ) ก. ผิดไปจากที่คาดหวังไว้อย่างมาก เช่น มั่นใจว่าจะต้องสอบได้แน่ แต่พอไปดูประกาศผลการสอบ ไม่พบชื่อตัวเอง ก็หงายท้องกลับมา.
หงายบาตร เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง สังฆกรรมที่คณะสงฆ์ประกาศยกโทษให้แก่คฤหัสถ์ที่เคยถูกประกาศคว่ำบาตรมาแล้ว ด้วยการยอมรับบิณฑบาตเหมือนเดิม.	หงายบาตร (สำ) น. สังฆกรรมที่คณะสงฆ์ประกาศยกโทษให้แก่คฤหัสถ์ที่เคยถูกประกาศคว่ำบาตรมาแล้ว ด้วยการยอมรับบิณฑบาตเหมือนเดิม.
หง่าว เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงแมวตัวผู้ร้องหาแมวตัวเมีย, โดยปริยายหมายความว่า โดดเดี่ยว, เหงาอยู่ตามลำพัง, เช่น ปล่อยให้นั่งหง่าวอยู่คนเดียว. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกว่าวชนิดหนึ่งที่มีเสียงดังเช่นนั้นว่า ว่าวหง่าว.	หง่าว ว. เสียงอย่างเสียงแมวตัวผู้ร้องหาแมวตัวเมีย, โดยปริยายหมายความว่า โดดเดี่ยว, เหงาอยู่ตามลำพัง, เช่น ปล่อยให้นั่งหง่าวอยู่คนเดียว. น. เรียกว่าวชนิดหนึ่งที่มีเสียงดังเช่นนั้นว่า ว่าวหง่าว.
หงำ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อำ	[หฺงํา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากจนเลอะเทอะ เช่น เมาหงํา แก่หงํา.	หงำ [หฺงํา] ว. มากจนเลอะเทอะ เช่น เมาหงํา แก่หงํา.
หงำเหงอะ, หงำเหงือก หงำเหงอะ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ หงำเหงือก เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	[หฺงําเหฺงอะ, หฺงำเหฺงือก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลงจนจำอะไรไม่ได้ (ใช้แก่คนที่แก่มาก).	หงำเหงอะ, หงำเหงือก [หฺงําเหฺงอะ, หฺงำเหฺงือก] ว. หลงจนจำอะไรไม่ได้ (ใช้แก่คนที่แก่มาก).
หงิก เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งอที่ปลาย เช่น มือหงิก คือ มือเหยียดนิ้วไม่ออก, ใบไม้หงิก คือ ใบไม้ปลายงอ; โดยปริยายหมายความว่า อาการที่เหนื่อยหน่ายเนื่องจากถูกดุ ถูกใช้ หรือทำงานหนักมากเป็นต้น เช่น ถูกแม่ดุเสียหงิกไปเลย, อาการที่ถูกว่าย้อนกลับมาจนเสียหน้า.	หงิก ว. งอที่ปลาย เช่น มือหงิก คือ มือเหยียดนิ้วไม่ออก, ใบไม้หงิก คือ ใบไม้ปลายงอ; โดยปริยายหมายความว่า อาการที่เหนื่อยหน่ายเนื่องจากถูกดุ ถูกใช้ หรือทำงานหนักมากเป็นต้น เช่น ถูกแม่ดุเสียหงิกไปเลย, อาการที่ถูกว่าย้อนกลับมาจนเสียหน้า.
หงิกงอ, หงิก ๆ งอ ๆ หงิกงอ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-งอ-งู-ออ-อ่าง หงิก ๆ งอ ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก งอ-งู-ออ-อ่าง ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คดงอไปมา เช่น ใบพริกถูกมดคันไฟขึ้นเลยหงิกงอ ใบโกรต๋นบางชนิดหงิก ๆ งอ ๆ ตามธรรมชาติ.	หงิกงอ, หงิก ๆ งอ ๆ ว. คดงอไปมา เช่น ใบพริกถูกมดคันไฟขึ้นเลยหงิกงอ ใบโกรต๋นบางชนิดหงิก ๆ งอ ๆ ตามธรรมชาติ.
หงิง ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เปล่งเสียงคราง ร้อง ร้องไห้ หรือร้องเพลงเบา ๆ เช่น คนไข้ครางหงิง ๆ เธอร้องไห้หงิง ๆ เขาครวญเพลงหงิง ๆ.	หงิง ๆ ว. อาการที่เปล่งเสียงคราง ร้อง ร้องไห้ หรือร้องเพลงเบา ๆ เช่น คนไข้ครางหงิง ๆ เธอร้องไห้หงิง ๆ เขาครวญเพลงหงิง ๆ.
หงิม, หงิม ๆ หงิม เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า หงิม ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่แสดงท่าทางเฉย ๆ ไม่ค่อยพูด.	หงิม, หงิม ๆ ว. อาการที่แสดงท่าทางเฉย ๆ ไม่ค่อยพูด.
หงิม ๆ หยิบชิ้นปลามัน เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า ไม้-ยะ-มก หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณะของบุคคลที่มีท่าทางหงิม ๆ แต่ความจริงเป็นคนฉลาด มีวิธีเลือกเอาดี ๆ ไปได้.	หงิม ๆ หยิบชิ้นปลามัน (สำ) น. ลักษณะของบุคคลที่มีท่าทางหงิม ๆ แต่ความจริงเป็นคนฉลาด มีวิธีเลือกเอาดี ๆ ไปได้.
หงึก ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พยักหน้าเป็นการรับรู้, งึก ๆ ก็ว่า.	หงึก ๆ ว. อาการที่พยักหน้าเป็นการรับรู้, งึก ๆ ก็ว่า.
หงึกหงัก เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ติด ๆ ขัด ๆ เช่น วันนี้สมองตื้อ จะเขียนอะไรก็ติดหงึกหงักไปหมด.	หงึกหงัก ว. ติด ๆ ขัด ๆ เช่น วันนี้สมองตื้อ จะเขียนอะไรก็ติดหงึกหงักไปหมด.
หงุงหงิง, หงุง ๆ หงิง ๆ หงุงหงิง เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-งอ-งู หงุง ๆ หงิง ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อุ-งอ-งู ไม้-ยะ-มก หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเสียงพูดกันเบา ๆ เช่น เด็ก ๆ คุยกันหงุงหงิง หนุ่มสาวคุยกันหงุง ๆ หงิง ๆ.	หงุงหงิง, หงุง ๆ หงิง ๆ ว. มีเสียงพูดกันเบา ๆ เช่น เด็ก ๆ คุยกันหงุงหงิง หนุ่มสาวคุยกันหงุง ๆ หงิง ๆ.
หงุดหงิด เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีอารมณ์เสียอยู่เสมอ ๆ เช่น เขาเป็นคนหงุดหงิดง่าย, มีอารมณ์เสียเพราะไม่ได้ดังใจหรือไม่เป็นไปตามกำหนดเป็นต้น.	หงุดหงิด ว. มีอารมณ์เสียอยู่เสมอ ๆ เช่น เขาเป็นคนหงุดหงิดง่าย, มีอารมณ์เสียเพราะไม่ได้ดังใจหรือไม่เป็นไปตามกำหนดเป็นต้น.
หงุบ, หงุบ ๆ หงุบ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้ หงุบ ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ฟุบหัวลงเมื่อเวลาง่วงนอน เช่น เขานั่งโงกหงุบ.	หงุบ, หงุบ ๆ ว. อาการที่ฟุบหัวลงเมื่อเวลาง่วงนอน เช่น เขานั่งโงกหงุบ.
หงุบหงับ เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สัปหงก, อาการที่นั่งโงกหัวหงุบลงแล้วเงยขึ้น; อาการที่เคี้ยวอาหารด้วยฟันปลอมที่สบกันไม่สนิท มักมีเสียงดังเช่นนั้น.	หงุบหงับ ว. สัปหงก, อาการที่นั่งโงกหัวหงุบลงแล้วเงยขึ้น; อาการที่เคี้ยวอาหารด้วยฟันปลอมที่สบกันไม่สนิท มักมีเสียงดังเช่นนั้น.
หงุ่ย เขียนว่า หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ทําสิ่งใดก็ทําเรื่อยไปแต่สิ่งนั้น, เพลินในการทําการงาน, ขลุกขลุ่ย.	หงุ่ย ว. อาการที่ทําสิ่งใดก็ทําเรื่อยไปแต่สิ่งนั้น, เพลินในการทําการงาน, ขลุกขลุ่ย.
หญ้า เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรียกไม้ล้มลุกหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Gramineae เช่น หญ้าคา (Imperata cylindrica Beauv.) หญ้าตีนกา (Eleusine indica Gaertn.) หญ้าแพรก (Cynodon dactylon Pers.); ใช้อนุโลมเรียกพรรณไม้บางชนิดที่มิได้อยู่ในวงศ์ Gramineae เช่น หญ้าเกล็ดหอย หญ้างวงช้าง.	หญ้า ๑ น. ชื่อเรียกไม้ล้มลุกหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Gramineae เช่น หญ้าคา (Imperata cylindrica Beauv.) หญ้าตีนกา (Eleusine indica Gaertn.) หญ้าแพรก (Cynodon dactylon Pers.); ใช้อนุโลมเรียกพรรณไม้บางชนิดที่มิได้อยู่ในวงศ์ Gramineae เช่น หญ้าเกล็ดหอย หญ้างวงช้าง.
หญ้า เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง ปลาขี้ยอก. ในวงเล็บ ดู ขี้ยอก เขียนว่า ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่.	หญ้า ๒ (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. ปลาขี้ยอก. (ดู ขี้ยอก).
หญ้ากระจาม เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	ดู กระต่ายจาม เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า (๑).	หญ้ากระจาม ดู กระต่ายจาม (๑).
หญ้าเกล็ดหอย เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Hydrocotyle sibthorpioides Lam. ในวงศ์ Umbelliferae ใบกลม ๆ คล้ายเกล็ดหอย.	หญ้าเกล็ดหอย น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Hydrocotyle sibthorpioides Lam. ในวงศ์ Umbelliferae ใบกลม ๆ คล้ายเกล็ดหอย.
หญ้าขัด เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Sida วงศ์ Malvaceae ดอกสีเหลือง เช่น ชนิด S. rhombifolia L. ใช้ทํายาได้, ขัดมอน คัดมอน หรือ ยุงปัดแม่ม่าย ก็เรียก.	หญ้าขัด น. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Sida วงศ์ Malvaceae ดอกสีเหลือง เช่น ชนิด S. rhombifolia L. ใช้ทํายาได้, ขัดมอน คัดมอน หรือ ยุงปัดแม่ม่าย ก็เรียก.
หญ้าขัดใบยาว เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Sida acuta Burm.f. ในวงศ์ Malvaceae, ข้าวต้ม ยุงกวาด หรือ ยุงปัด ก็เรียก.	หญ้าขัดใบยาว น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Sida acuta Burm.f. ในวงศ์ Malvaceae, ข้าวต้ม ยุงกวาด หรือ ยุงปัด ก็เรียก.
หญ้าขัดหลวง เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Sida subcordata Span. ในวงศ์ Malvaceae, ขัดมอนหลวง หรือ ขัดมอนตัวผู้ ก็เรียก.	หญ้าขัดหลวง น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Sida subcordata Span. ในวงศ์ Malvaceae, ขัดมอนหลวง หรือ ขัดมอนตัวผู้ ก็เรียก.
หญ้างวงช้าง เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-วอ-แหวน-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Heliotropium indicum R. Br. ในวงศ์ Boraginaceae ดอกสีม่วงอ่อนออกเป็นช่อลักษณะคล้ายงวงช้าง, แพว ก็เรียก.	หญ้างวงช้าง น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Heliotropium indicum R. Br. ในวงศ์ Boraginaceae ดอกสีม่วงอ่อนออกเป็นช่อลักษณะคล้ายงวงช้าง, แพว ก็เรียก.
หญ้าจาม เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	ดู กระต่ายจาม เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า (๑).	หญ้าจาม ดู กระต่ายจาม (๑).
หญ้าใต้ใบ เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ตอ-เต่า-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุก ๒ ชนิดในสกุล Phyllanthus วงศ์ Euphorbiaceae คือ ชนิด P. amarus Schum. et Thonn. ทั้งต้นรสขม ใบมีนวล ผลเกลี้ยง และชนิด P. urinaria L. ใบอ่อนสีแดง ๆ ผลขรุขระ ทั้ง ๒ ชนิด ใช้ทํายาได้.	หญ้าใต้ใบ น. ชื่อไม้ล้มลุก ๒ ชนิดในสกุล Phyllanthus วงศ์ Euphorbiaceae คือ ชนิด P. amarus Schum. et Thonn. ทั้งต้นรสขม ใบมีนวล ผลเกลี้ยง และชนิด P. urinaria L. ใบอ่อนสีแดง ๆ ผลขรุขระ ทั้ง ๒ ชนิด ใช้ทํายาได้.
หญ้าถอดปล้อง เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเฟินชนิด Equisetum debile Roxb. ex Vauch. ในวงศ์ Equisetaceae ลําต้นเป็นปล้อง ๆ มักขึ้นตามรอยแตกของกําแพง ใช้ทํายาได้.	หญ้าถอดปล้อง น. ชื่อเฟินชนิด Equisetum debile Roxb. ex Vauch. ในวงศ์ Equisetaceae ลําต้นเป็นปล้อง ๆ มักขึ้นตามรอยแตกของกําแพง ใช้ทํายาได้.
หญ้าน้ำดับไฟ เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Lindenbergiaphilippensis (Cham.) Benth. ในวงศ์ Scrophulariaceae ต้นและใบมีขน ใบออกตรงข้ามกัน ดอกสีเหลือง ออกเป็นช่อยาว ชอบขึ้นในที่ที่เป็นหินปูน.	หญ้าน้ำดับไฟ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Lindenbergiaphilippensis (Cham.) Benth. ในวงศ์ Scrophulariaceae ต้นและใบมีขน ใบออกตรงข้ามกัน ดอกสีเหลือง ออกเป็นช่อยาว ชอบขึ้นในที่ที่เป็นหินปูน.
หญ้าบัว เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Xyris indica L. ในวงศ์ Xyridaceae ขึ้นตามทุ่งนาและที่ลุ่ม ดอกสีเหลือง ใช้ทํายาได้.	หญ้าบัว น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Xyris indica L. ในวงศ์ Xyridaceae ขึ้นตามทุ่งนาและที่ลุ่ม ดอกสีเหลือง ใช้ทํายาได้.
หญ้าปากคอก เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สะดวก, ง่าย, ไม่มีอะไรยุ่งยาก, เช่น นี่เป็นเรื่องหญ้าปากคอก.	หญ้าปากคอก ๑ (สำ) ว. สะดวก, ง่าย, ไม่มีอะไรยุ่งยาก, เช่น นี่เป็นเรื่องหญ้าปากคอก.
หญ้าปากคอก เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	ดู ตีนกา เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๓.	หญ้าปากคอก ๒ ดู ตีนกา ๓.
หญ้าปีนตอ เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง	ดู ปิ่นตอ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง.	หญ้าปีนตอ ดู ปิ่นตอ.
หญ้าฝรั่น เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ฝอ-ฝา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	[–ฝะหฺรั่น] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรียกยอดเกสรเพศเมียแห้งของไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Crocus sativus L. ในวงศ์ Iridaceae ใช้ทํายาและเครื่องหอม. (อาหรับ za’faran; เป็นคำอุทาน หมายถึง saffron).	หญ้าฝรั่น [–ฝะหฺรั่น] น. ชื่อเรียกยอดเกสรเพศเมียแห้งของไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Crocus sativus L. ในวงศ์ Iridaceae ใช้ทํายาและเครื่องหอม. (อาหรับ za’faran; อ. saffron).
หญ้าพันงู เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-งอ-งู-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุก ๒ ชนิดในวงศ์ Amaranthaceae ดอกมีกลีบรองแข็งคล้ายหนาม ใช้ทํายาได้ คือ หญ้าพันงูขาว (Achyranthes aspera L.) ลําต้นตั้ง ใบสีเขียว และ หญ้าพันงูแดง [Cyathula prostrata (L.) Blume] กิ่งทอดราบไปตามพื้นดิน ใบสีแดง ๆ.	หญ้าพันงู น. ชื่อไม้ล้มลุก ๒ ชนิดในวงศ์ Amaranthaceae ดอกมีกลีบรองแข็งคล้ายหนาม ใช้ทํายาได้ คือ หญ้าพันงูขาว (Achyranthes aspera L.) ลําต้นตั้ง ใบสีเขียว และ หญ้าพันงูแดง [Cyathula prostrata (L.) Blume] กิ่งทอดราบไปตามพื้นดิน ใบสีแดง ๆ.
หญ้าเพ็ก เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	ดู เพ็ก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่.	หญ้าเพ็ก ดู เพ็ก.
หญ้าแพรก เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-กอ-ไก่	[–แพฺรก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหญ้าชนิด Cynodon dactylon (L.) Pers. ในวงศ์ Gramineae ใช้ในพิธีไหว้ครูและใช้ทำยาได้; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง สามัญชน ในความว่า ช้างสารชนกัน หญ้าแพรกก็แหลกลาญ.	หญ้าแพรก [–แพฺรก] น. ชื่อหญ้าชนิด Cynodon dactylon (L.) Pers. ในวงศ์ Gramineae ใช้ในพิธีไหว้ครูและใช้ทำยาได้; (สำ) สามัญชน ในความว่า ช้างสารชนกัน หญ้าแพรกก็แหลกลาญ.
หญ้ายองไฟ เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง เขม่าไฟที่ติดหยากไย่ เป็นเส้นห้อยอยู่ตามหลังคาครัวไฟ.	หญ้ายองไฟ น. เขม่าไฟที่ติดหยากไย่ เป็นเส้นห้อยอยู่ตามหลังคาครัวไฟ.
หญ้ายายเภา เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา	ดู ลิเภา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา.	หญ้ายายเภา ดู ลิเภา.
หญ้ารกช้าง เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ดู กะทกรก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-รอ-เรือ-กอ-ไก่ (๒).	หญ้ารกช้าง ดู กะทกรก (๒).
หญ้ารากขาว เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Knoxia brachycarpa R. Br. ในวงศ์ Rubiaceae ดอกเล็ก สีชมพู ใช้ทํายาได้.	หญ้ารากขาว น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Knoxia brachycarpa R. Br. ในวงศ์ Rubiaceae ดอกเล็ก สีชมพู ใช้ทํายาได้.
หญ้าลิเภา เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา	ดู ลิเภา เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา.	หญ้าลิเภา ดู ลิเภา.
หญ้าหนวดแมว เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน	ดู พยับเมฆ เขียนว่า พอ-พาน-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง ความหมายที่ ๒.	หญ้าหนวดแมว ดู พยับเมฆ ๒.
หญ้าแห้วหมู เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-วอ-แหวน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู	ดู แห้วหมู เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-วอ-แหวน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู ที่ แห้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-วอ-แหวน.	หญ้าแห้วหมู ดู แห้วหมู ที่ แห้ว.
หญิง เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง คนที่มีมดลูก, ผู้หญิง ก็ว่า.	หญิง น. คนที่มีมดลูก, ผู้หญิง ก็ว่า.
หญิงงามเมือง เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-งอ-งู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่หาเลี้ยงชีพด้วยการค้าประเวณี, โสเภณี หญิงโสเภณี นครโสเภณี หญิงนครโสเภณี หรือหญิงหากิน ก็ว่า.	หญิงงามเมือง น. หญิงที่หาเลี้ยงชีพด้วยการค้าประเวณี, โสเภณี หญิงโสเภณี นครโสเภณี หญิงนครโสเภณี หรือหญิงหากิน ก็ว่า.
หญิงสามผัว เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ผู้หญิงที่มีสามีถึง ๓ คน, ใช้พูดตำหนิเหยียดหยามว่าเป็นหญิงไม่ดี.	หญิงสามผัว (สำ) น. ผู้หญิงที่มีสามีถึง ๓ คน, ใช้พูดตำหนิเหยียดหยามว่าเป็นหญิงไม่ดี.
หญิงโสด เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงาน, สาวโสด ก็ว่า.	หญิงโสด น. หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงาน, สาวโสด ก็ว่า.
หญิงหากิน เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่หาเลี้ยงชีพด้วยการค้าประเวณี, โสเภณี หญิงโสเภณี นครโสเภณี หญิงนครโสเภณี หรือ หญิงงามเมือง ก็ว่า.	หญิงหากิน น. หญิงที่หาเลี้ยงชีพด้วยการค้าประเวณี, โสเภณี หญิงโสเภณี นครโสเภณี หญิงนครโสเภณี หรือ หญิงงามเมือง ก็ว่า.
หญิบ เขียนว่า หอ-หีบ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	[หฺยิบ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ญิบ, สอง, เช่น ถ้วนหญิบหมื่นเป็นบริพาร. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์ทศพร.	หญิบ [หฺยิบ] ว. ญิบ, สอง, เช่น ถ้วนหญิบหมื่นเป็นบริพาร. (ม. คำหลวง ทศพร).
หด เขียนว่า หอ-หีบ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง สั้นเข้า, ย่นเข้า, เช่น เสื้อหด, น้อยลง เช่น ทุนหายกำไรหด; ชักกลับ เช่น หดมือ หดเท้า, โดยปริยายหมายถึงอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น กลัวจนหัวหด.	หด ก. สั้นเข้า, ย่นเข้า, เช่น เสื้อหด, น้อยลง เช่น ทุนหายกำไรหด; ชักกลับ เช่น หดมือ หดเท้า, โดยปริยายหมายถึงอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น กลัวจนหัวหด.
หดหัว เขียนว่า หอ-หีบ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ชักหัวกลับ, โดยปริยายหมายความว่า กลัวหรือหลบไม่ยอมโผล่หน้าออกไป เช่น มัวหดหัวอยู่แต่ในบ้าน.	หดหัว ก. ชักหัวกลับ, โดยปริยายหมายความว่า กลัวหรือหลบไม่ยอมโผล่หน้าออกไป เช่น มัวหดหัวอยู่แต่ในบ้าน.
หดหาย เขียนว่า หอ-หีบ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง น้อยลง, หมดไป, เช่น ยิ่งค้าขายนานวันเข้า ทุนรอนก็ยิ่งหดหายไป.	หดหาย ก. น้อยลง, หมดไป, เช่น ยิ่งค้าขายนานวันเข้า ทุนรอนก็ยิ่งหดหายไป.
หดหู่ เขียนว่า หอ-หีบ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง ห่อเหี่ยวไม่ชื่นบาน, สลดใจ, เช่น เห็นสภาพบ้านเมืองทรุดโทรมแล้วใจคอหดหู่. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกห่อเหี่ยวไม่ชื่นบาน เช่น วันนี้เขาพบแต่เรื่องเศร้า ๆ จึงรู้สึกหดหู่.	หดหู่ ก. ห่อเหี่ยวไม่ชื่นบาน, สลดใจ, เช่น เห็นสภาพบ้านเมืองทรุดโทรมแล้วใจคอหดหู่. ว. อาการที่รู้สึกห่อเหี่ยวไม่ชื่นบาน เช่น วันนี้เขาพบแต่เรื่องเศร้า ๆ จึงรู้สึกหดหู่.
หตะ เขียนว่า หอ-หีบ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	[หะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง ตี, ฆ่า, ทําลาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	หตะ [หะ–] ก. ตี, ฆ่า, ทําลาย. (ป., ส.).
หทัย เขียนว่า หอ-หีบ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[หะไท] เป็นคำนาม หมายถึง หัวใจ, ใจ, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระหทัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หฺฤทย เขียนว่า หอ-หีบ-พิน-ทุ-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก.	หทัย [หะไท] น. หัวใจ, ใจ, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระหทัย. (ป.; ส. หฺฤทย).
หน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ทาง, ทิศ, เช่น หนเหนือ หนใต้; ครั้ง, คราว, เช่น กี่หน; ที่, สถานที่, เช่น ถึงยามค่ำน้ำค้างลงพร่างพร้อย น้องจะลอยลมบนไปหนใด. (นิราศอิเหนา), มักใช้เข้าคู่กับคำ แห่ง เป็น แห่งหน เช่น ไม่รู้ว่าเวลานี้เขาอยู่แห่งหนตำบลใด.	หน น. ทาง, ทิศ, เช่น หนเหนือ หนใต้; ครั้ง, คราว, เช่น กี่หน; ที่, สถานที่, เช่น ถึงยามค่ำน้ำค้างลงพร่างพร้อย น้องจะลอยลมบนไปหนใด. (นิราศอิเหนา), มักใช้เข้าคู่กับคำ แห่ง เป็น แห่งหน เช่น ไม่รู้ว่าเวลานี้เขาอยู่แห่งหนตำบลใด.
หนทาง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ทาง, ช่องทาง, เช่น เวลานี้เขาหมดหนทางทำมาหากินแล้ว.	หนทาง น. ทาง, ช่องทาง, เช่น เวลานี้เขาหมดหนทางทำมาหากินแล้ว.
หนนะ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[หะนะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง การฆ่า, การตี, การกําจัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	หนนะ [หะนะนะ] น. การฆ่า, การตี, การกําจัด. (ป., ส.).
หนวก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-วอ-แหวน-กอ-ไก่	[หฺนวก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หูขาดสมรรถภาพในการได้ยินเสียง.	หนวก [หฺนวก] ว. อาการที่หูขาดสมรรถภาพในการได้ยินเสียง.
หนวกหู เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-วอ-แหวน-กอ-ไก่-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกรำคาญหูเพราะเสียงเซ็งแซ่อื้ออึง เช่น เด็ก ๆ เล่นกันเกรียว หนวกหูเหลือเกิน, โดยปริยายหมายความว่า รำคาญ เช่น เธอพูดมากฉันหนวกหูเต็มทีแล้ว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เซ็งแซ่อื้ออึงรําคาญหู เช่น เด็ก ๆ จุดประทัดเล่นกัน เสียงหนวกหูจริง.	หนวกหู ก. รู้สึกรำคาญหูเพราะเสียงเซ็งแซ่อื้ออึง เช่น เด็ก ๆ เล่นกันเกรียว หนวกหูเหลือเกิน, โดยปริยายหมายความว่า รำคาญ เช่น เธอพูดมากฉันหนวกหูเต็มทีแล้ว. ว. เซ็งแซ่อื้ออึงรําคาญหู เช่น เด็ก ๆ จุดประทัดเล่นกัน เสียงหนวกหูจริง.
หน่วง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	[หฺน่วง] เป็นคำกริยา หมายถึง ดึงไว้แต่น้อย ๆ, เหนี่ยวไว้, ทําให้ช้า, เช่น หน่วงเรื่องไว้ หน่วงเวลาไว้ หน่วงตัวไว้. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกปวดถ่วงที่บริเวณท้องในเวลามีประจำเดือนหรือเป็นบิดเป็นต้น.	หน่วง [หฺน่วง] ก. ดึงไว้แต่น้อย ๆ, เหนี่ยวไว้, ทําให้ช้า, เช่น หน่วงเรื่องไว้ หน่วงเวลาไว้ หน่วงตัวไว้. ว. อาการที่รู้สึกปวดถ่วงที่บริเวณท้องในเวลามีประจำเดือนหรือเป็นบิดเป็นต้น.
หน่วงเหนี่ยว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	[หฺน่วงเหฺนี่ยว] เป็นคำกริยา หมายถึง รั้งตัวไว้, ดึงถ่วงไว้, กักไว้, เช่น เจ้าหน้าที่หน่วงเหนี่ยวกักขังผู้ต้องหา.	หน่วงเหนี่ยว [หฺน่วงเหฺนี่ยว] ก. รั้งตัวไว้, ดึงถ่วงไว้, กักไว้, เช่น เจ้าหน้าที่หน่วงเหนี่ยวกักขังผู้ต้องหา.
หนวด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	[หฺนวด] เป็นคำนาม หมายถึง ขนที่ขึ้นเหนือริมฝีปากบนของคน, สิ่งที่มีลักษณะเป็นเส้นยาว ๆ ขึ้นตามบริเวณปากของสัตว์บางชนิด เช่น หนวดกุ้ง หนวดปลาหมึก หนวดแมว.	หนวด [หฺนวด] น. ขนที่ขึ้นเหนือริมฝีปากบนของคน, สิ่งที่มีลักษณะเป็นเส้นยาว ๆ ขึ้นตามบริเวณปากของสัตว์บางชนิด เช่น หนวดกุ้ง หนวดปลาหมึก หนวดแมว.
หนวดนาคราช เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	[หฺนวดนากคะราด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	หนวดนาคราช [หฺนวดนากคะราด] น. ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
หนวดพราหมณ์ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑	[หฺนวดพฺราม] เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่งคล้ายต้นจามจุรี แต่ไม่มีกลิ่นหอม. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓. (๒) ชื่อกล้วยไม้ชนิด Seidenfadenia mitrata Garay ในวงศ์ Orchidaceae ดอกสีม่วงแดง กลิ่นหอม, เอื้องหนวดพราหมณ์ ก็เรียก.	หนวดพราหมณ์ ๑ [หฺนวดพฺราม] น. (๑) ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่งคล้ายต้นจามจุรี แต่ไม่มีกลิ่นหอม. (พจน. ๒๔๙๓). (๒) ชื่อกล้วยไม้ชนิด Seidenfadenia mitrata Garay ในวงศ์ Orchidaceae ดอกสีม่วงแดง กลิ่นหอม, เอื้องหนวดพราหมณ์ ก็เรียก.
หนวดพราหมณ์ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	[หฺนวดพฺราม] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Polynemus longipectoralis ในวงศ์ Polynemidae ลําตัวยาว แบนข้าง หัวแหลมมน ปากอยู่ตํ่า ตาเล็ก เกล็ดเล็กสากมือ ครีบหลังมี ๒ ตอน ครีบหางใหญ่เป็นแฉกเรียวแหลมตอนปลาย ที่สําคัญคือตรงส่วนล่างของครีบอกมีก้านครีบแยกเป็นเส้นยาวมากรวม ๗ เส้นยาวไม่เท่ากัน ลําตัวด้านหลังสีเทาหรือเขียวหม่น ส่วนท้องและครีบสีเหลืองหรือส้มคลํ้า ขนาดยาวได้ถึง ๒๕ เซนติเมตร พบบ้างในนํ้ากร่อยหรือทะเล.	หนวดพราหมณ์ ๒ [หฺนวดพฺราม] น. ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Polynemus longipectoralis ในวงศ์ Polynemidae ลําตัวยาว แบนข้าง หัวแหลมมน ปากอยู่ตํ่า ตาเล็ก เกล็ดเล็กสากมือ ครีบหลังมี ๒ ตอน ครีบหางใหญ่เป็นแฉกเรียวแหลมตอนปลาย ที่สําคัญคือตรงส่วนล่างของครีบอกมีก้านครีบแยกเป็นเส้นยาวมากรวม ๗ เส้นยาวไม่เท่ากัน ลําตัวด้านหลังสีเทาหรือเขียวหม่น ส่วนท้องและครีบสีเหลืองหรือส้มคลํ้า ขนาดยาวได้ถึง ๒๕ เซนติเมตร พบบ้างในนํ้ากร่อยหรือทะเล.
หนวดพราหมณ์ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๓	[หฺนวดพฺราม] เป็นคำนาม หมายถึง เชือกหลาย ๆ เส้นที่ผูกโยงปลายเสาหรือที่โยงเอาของขึ้นไปในที่สูง.	หนวดพราหมณ์ ๓ [หฺนวดพฺราม] น. เชือกหลาย ๆ เส้นที่ผูกโยงปลายเสาหรือที่โยงเอาของขึ้นไปในที่สูง.
หนวดพราหมณ์ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๔	[หฺนวดพฺราม] เป็นคำนาม หมายถึง ปลายสายของซอสามสายที่พาดผ่านหย่องลงมาสอดเข้าที่รูหน้าของทวนล่างไปออกทางด้านหลัง แล้วขมวดเข้าด้วยกัน ทิ้งชายซึ่งเรียกว่าหนวดพราหมณ์ไว้.	หนวดพราหมณ์ ๔ [หฺนวดพฺราม] น. ปลายสายของซอสามสายที่พาดผ่านหย่องลงมาสอดเข้าที่รูหน้าของทวนล่างไปออกทางด้านหลัง แล้วขมวดเข้าด้วยกัน ทิ้งชายซึ่งเรียกว่าหนวดพราหมณ์ไว้.
หนวดแมว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน	[หฺนวด–] เป็นคำนาม หมายถึง หญ้าหนวดแมว. ในวงเล็บ ดู พยับเมฆ เขียนว่า พอ-พาน-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง ความหมายที่ ๒.	หนวดแมว [หฺนวด–] น. หญ้าหนวดแมว. (ดู พยับเมฆ ๒).
หน่วย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	[หฺน่วย] เป็นคำนาม หมายถึง ตัวเลขหลังสุดของเลขจํานวนเต็มที่เรียงกันเรียกว่า เลขหลักหน่วย เช่น ๑๔๓ เลข ๓ เป็นเลขหลักหน่วย; จํานวนหรือหมู่ที่นับเป็นหนึ่ง เช่น หน่วยอนุสภากาชาด; ลูกตา ในคําว่า นํ้าตาคลอหน่วย นํ้าตาล่อหน่วย; ลูก, ผล, เช่น มะม่วง ๓ หน่วย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หนึ่ง (ใช้แก่การพนันถั่วและโป).	หน่วย [หฺน่วย] น. ตัวเลขหลังสุดของเลขจํานวนเต็มที่เรียงกันเรียกว่า เลขหลักหน่วย เช่น ๑๔๓ เลข ๓ เป็นเลขหลักหน่วย; จํานวนหรือหมู่ที่นับเป็นหนึ่ง เช่น หน่วยอนุสภากาชาด; ลูกตา ในคําว่า นํ้าตาคลอหน่วย นํ้าตาล่อหน่วย; ลูก, ผล, เช่น มะม่วง ๓ หน่วย. ว. หนึ่ง (ใช้แก่การพนันถั่วและโป).
หน่วยก้าน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ท่วงที, ท่าที, แวว, เช่น เด็กคนนี้หน่วยก้านดี อนาคตคงไปได้ไกล.	หน่วยก้าน น. ท่วงที, ท่าที, แวว, เช่น เด็กคนนี้หน่วยก้านดี อนาคตคงไปได้ไกล.
หน่วยกิต เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[–กิด] เป็นคำนาม หมายถึง ตัวเลขแสดงสิทธิที่นิสิตนักศึกษาและนักเรียนจะพึงได้รับเมื่อได้ศึกษาตรงตามกําหนดเวลาและสอบผ่านวิชานั้น ๆ, เครดิต ก็เรียก.	หน่วยกิต [–กิด] น. ตัวเลขแสดงสิทธิที่นิสิตนักศึกษาและนักเรียนจะพึงได้รับเมื่อได้ศึกษาตรงตามกําหนดเวลาและสอบผ่านวิชานั้น ๆ, เครดิต ก็เรียก.
หน่วยคำ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยที่เล็กที่สุดในภาษาซึ่งมีความหมาย อาจมีลักษณะเป็นส่วนหนึ่งของคำหรือเป็นคำก็ได้ แบ่งเป็น ๒ ประเภท ได้แก่ หน่วยคำอิสระ คือ หน่วยคำที่ปรากฏตามลำพังได้ เช่น นก บันได เรียน และหน่วยคำไม่อิสระ คือ หน่วยคำที่ปรากฏตามลำพังไม่ได้ ต้องปรากฏร่วมกับหน่วยคำอื่นเสมอ เช่น นัก ชาว. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ morpheme เขียนว่า เอ็ม-โอ-อา-พี-เอช-อี-เอ็ม-อี.	หน่วยคำ น. หน่วยที่เล็กที่สุดในภาษาซึ่งมีความหมาย อาจมีลักษณะเป็นส่วนหนึ่งของคำหรือเป็นคำก็ได้ แบ่งเป็น ๒ ประเภท ได้แก่ หน่วยคำอิสระ คือ หน่วยคำที่ปรากฏตามลำพังได้ เช่น นก บันได เรียน และหน่วยคำไม่อิสระ คือ หน่วยคำที่ปรากฏตามลำพังไม่ได้ ต้องปรากฏร่วมกับหน่วยคำอื่นเสมอ เช่น นัก ชาว. (อ. morpheme).
หน่วยดาราศาสตร์ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยที่ใช้วัดระยะทางในระบบสุริยะ ๑ หน่วยดาราศาสตร์ มีค่าเท่ากับ ระยะทางเฉลี่ยระหว่างจุดศูนย์กลางของโลกกับจุดศูนย์กลางของดวงอาทิตย์ คือ ประมาณ ๑๔๙.๖ x ๑๐๙ เมตร หรือประมาณ ๙๒.๙ ล้านไมล์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ astronomical เขียนว่า เอ-เอส-ที-อา-โอ-เอ็น-โอ-เอ็ม-ไอ-ซี-เอ-แอล unit เขียนว่า ยู-เอ็น-ไอ-ที ****(อ. astronomical unit; อักษรย่อ A.U.).	หน่วยดาราศาสตร์ น. หน่วยที่ใช้วัดระยะทางในระบบสุริยะ ๑ หน่วยดาราศาสตร์ มีค่าเท่ากับ ระยะทางเฉลี่ยระหว่างจุดศูนย์กลางของโลกกับจุดศูนย์กลางของดวงอาทิตย์ คือ ประมาณ ๑๔๙.๖ x ๑๐๙ เมตร หรือประมาณ ๙๒.๙ ล้านไมล์. (อ. astronomical unit; อักษรย่อ A.U.).
หนอ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง	[หฺนอ] เป็นคำอุทาน หมายถึง คําออกเสียงแสดงความรําพึง เช่น ชีวิตนี้ไม่เที่ยงหนอ น่าอนาถจริงหนอ.	หนอ [หฺนอ] อ. คําออกเสียงแสดงความรําพึง เช่น ชีวิตนี้ไม่เที่ยงหนอ น่าอนาถจริงหนอ.
หน่อ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง พืชที่งอกจากกอหรือเหง้าของต้นใหญ่, โดยปริยายเรียกสิ่งที่เกิดเช่นนั้น; ลูก, ลูกชาย, เชื้อสาย; แผลเรื้อรังที่เกิดจากคุดทะราด เป็นตามฝ่าเท้า.	หน่อ น. พืชที่งอกจากกอหรือเหง้าของต้นใหญ่, โดยปริยายเรียกสิ่งที่เกิดเช่นนั้น; ลูก, ลูกชาย, เชื้อสาย; แผลเรื้อรังที่เกิดจากคุดทะราด เป็นตามฝ่าเท้า.
หน่อเนื้อเชื้อไข เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่	เป็นคำนาม หมายถึง ลูกหลานเหลนเป็นต้นที่สืบสายโลหิต, ผู้สืบสายโลหิต เช่น เขาเป็นหน่อเนื้อเชื้อไขของฉันเอง.	หน่อเนื้อเชื้อไข น. ลูกหลานเหลนเป็นต้นที่สืบสายโลหิต, ผู้สืบสายโลหิต เช่น เขาเป็นหน่อเนื้อเชื้อไขของฉันเอง.
หน่อไม้ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง หน่อของต้นไผ่.	หน่อไม้ น. หน่อของต้นไผ่.
หนอก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	[หฺนอก] เป็นคำนาม หมายถึง ก้อนเนื้อที่ต้นคอของสัตว์บางชนิดเช่นวัว, ก้อนเนื้อที่นูนขึ้นมาที่ต้นคอของคนบางคน เช่น เธออ้วนจนคอเป็นหนอก, เนื้อใต้ท้องน้อย เช่น นุ่งผ้าขัดหนอก.	หนอก ๑ [หฺนอก] น. ก้อนเนื้อที่ต้นคอของสัตว์บางชนิดเช่นวัว, ก้อนเนื้อที่นูนขึ้นมาที่ต้นคอของคนบางคน เช่น เธออ้วนจนคอเป็นหนอก, เนื้อใต้ท้องน้อย เช่น นุ่งผ้าขัดหนอก.
หนอก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	[หฺนอก] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพและภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ต้นบัวบก. ในวงเล็บ ดู บัวบก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่ (๑).	หนอก ๒ [หฺนอก] (ถิ่น–พายัพ, อีสาน) น. ต้นบัวบก. [ดู บัวบก (๑)].
หนอกช้าง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	[หฺนอก–] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพและภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ผักชีล้อม. ในวงเล็บ ดู ชีล้อม เขียนว่า ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า ที่ ชี เขียนว่า ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒.	หนอกช้าง [หฺนอก–] (ถิ่น–พายัพ, อีสาน) น. ผักชีล้อม. (ดู ชีล้อม ที่ ชี ๒).
หนอง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[หฺนอง] เป็นคำนาม หมายถึง แอ่งนํ้า.	หนอง ๑ [หฺนอง] น. แอ่งนํ้า.
หนอง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	[หฺนอง] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าเลือดเสียกลายเป็นสีขาวข้นที่กลัดอยู่ตามแผลและฝี, น้ำหนอง ก็ว่า.	หนอง ๒ [หฺนอง] น. นํ้าเลือดเสียกลายเป็นสีขาวข้นที่กลัดอยู่ตามแผลและฝี, น้ำหนอง ก็ว่า.
หนองใน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกามโรคชนิดหนึ่ง เกิดหนองมีเชื้อในช่องปัสสาวะ.	หนองใน น. ชื่อกามโรคชนิดหนึ่ง เกิดหนองมีเชื้อในช่องปัสสาวะ.
หนองแซง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ซอ-โซ่-งอ-งู	[หฺนอง–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมะม่วงพันธุ์หนึ่งของชนิด Mangifera indica L. รสมัน มีถิ่นกําเนิดจากอําเภอหนองแซง จังหวัดสระบุรี.	หนองแซง [หฺนอง–] น. ชื่อมะม่วงพันธุ์หนึ่งของชนิด Mangifera indica L. รสมัน มีถิ่นกําเนิดจากอําเภอหนองแซง จังหวัดสระบุรี.
หน็องแหน็ง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-ไต่-คู้-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กะหน็องกะแหน็ง.	หน็องแหน็ง ว. กะหน็องกะแหน็ง.
หนอน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	[หฺนอน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อตัวอ่อนของแมลงหลายชนิดเมื่อฟักออกจากไข่ มีรูปร่างทรงกระบอกหรือรูปกรวย ลําตัวอ่อนนุ่มเป็นปล้อง เคลื่อนที่โดยการคืบคลานไป.	หนอน ๑ [หฺนอน] น. ชื่อตัวอ่อนของแมลงหลายชนิดเมื่อฟักออกจากไข่ มีรูปร่างทรงกระบอกหรือรูปกรวย ลําตัวอ่อนนุ่มเป็นปล้อง เคลื่อนที่โดยการคืบคลานไป.
หนอนกระทู้ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	ดู กระทู้ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อู-ไม้-โท ความหมายที่ ๓.	หนอนกระทู้ ดู กระทู้ ๓.
หนอนกระสือ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	ดู กระสือ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๓.	หนอนกระสือ ดู กระสือ ๓.
หนอนกอ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-กอ-ไก่-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนอนของผีเสื้อซึ่งเจาะกินเข้าไปในลําต้นข้าว ทําให้ข้าวไม่ออกรวง หรือออกรวงแต่เมล็ดลีบเป็นสีขาว ซึ่งเรียกว่า ข้าวหัวหงอก ส่วนใหญ่เป็นหนอนของผีเสื้อชีปะขาว.	หนอนกอ น. ชื่อหนอนของผีเสื้อซึ่งเจาะกินเข้าไปในลําต้นข้าว ทําให้ข้าวไม่ออกรวง หรือออกรวงแต่เมล็ดลีบเป็นสีขาว ซึ่งเรียกว่า ข้าวหัวหงอก ส่วนใหญ่เป็นหนอนของผีเสื้อชีปะขาว.
หนอนบ่อนไส้ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ฝ่ายตรงข้ามที่เข้ามาทำทีเป็นพวกเพื่อบ่อนทำลาย.	หนอนบ่อนไส้ (สำ) น. ฝ่ายตรงข้ามที่เข้ามาทำทีเป็นพวกเพื่อบ่อนทำลาย.
หนอนม้วนใบข้าว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-มอ-ม้า-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ดู ขยอก เขียนว่า ขอ-ไข่-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑.	หนอนม้วนใบข้าว ดู ขยอก ๑.
หนอนหนังสือ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง คนที่ชอบหมกมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือ.	หนอนหนังสือ (สำ) น. คนที่ชอบหมกมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือ.
หนอน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	[หฺนอน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังที่มีลําตัวยาวอ่อนนุ่ม ไม่มีรยางค์.	หนอน ๒ [หฺนอน] น. ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังที่มีลําตัวยาวอ่อนนุ่ม ไม่มีรยางค์.
หนอนด้น เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-นอ-หนู	ดู ตัวจี๊ด เขียนว่า ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-ดอ-เด็ก.	หนอนด้น ดู ตัวจี๊ด.
หนอนพยาธิ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-พอ-พาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	[หฺนอนพะยาด] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง พยาธิตัวกลม.	หนอนพยาธิ [หฺนอนพะยาด] (ปาก) น. พยาธิตัวกลม.
หนอนตายหยาก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อพรรณไม้ ๒ ชนิดในสกุล Stemona วงศ์ Stemonaceae ชนิด S. collinsae Craib เป็นไม้เถาล้มลุก, กะเพียดช้าง หรือ ปงช้าง ก็เรียก; ชนิด S. tuberosa Lour. เป็นไม้ล้มลุก ต้นตั้งตรง ขึ้นเป็นกอเตี้ย, กะเพียด หรือ กะเพียดหนู ก็เรียก, ทั้ง ๒ ชนิดนี้มีรากอวบคล้ายรากกระชาย ใช้เป็นยาฆ่าแมลงและทํายาพอกแผลกําจัดหนอน. (๒) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Clitoria macrophylla Wall. ในวงศ์ Leguminosae รากคล้าย ๒ ชนิดแรกแต่โตกว่า ดอกสีขาว, อัญชันป่า ก็เรียก.	หนอนตายหยาก น. (๑) ชื่อพรรณไม้ ๒ ชนิดในสกุล Stemona วงศ์ Stemonaceae ชนิด S. collinsae Craib เป็นไม้เถาล้มลุก, กะเพียดช้าง หรือ ปงช้าง ก็เรียก; ชนิด S. tuberosa Lour. เป็นไม้ล้มลุก ต้นตั้งตรง ขึ้นเป็นกอเตี้ย, กะเพียด หรือ กะเพียดหนู ก็เรียก, ทั้ง ๒ ชนิดนี้มีรากอวบคล้ายรากกระชาย ใช้เป็นยาฆ่าแมลงและทํายาพอกแผลกําจัดหนอน. (๒) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Clitoria macrophylla Wall. ในวงศ์ Leguminosae รากคล้าย ๒ ชนิดแรกแต่โตกว่า ดอกสีขาว, อัญชันป่า ก็เรียก.
หน่อไม้น้ำ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหญ้าชนิด Zizania latifolia (Griseb.) Turcz. ในวงศ์ Gramineae ใบแบนยาว หน่ออ่อนที่เชื้อราลงจะพองออก กินได้.	หน่อไม้น้ำ น. ชื่อหญ้าชนิด Zizania latifolia (Griseb.) Turcz. ในวงศ์ Gramineae ใบแบนยาว หน่ออ่อนที่เชื้อราลงจะพองออก กินได้.
หน่อไม้ฝรั่ง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท-ฝอ-ฝา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Asparagus officinalis L. ในวงศ์ Asparagaceae หน่ออ่อนกินได้.	หน่อไม้ฝรั่ง น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Asparagus officinalis L. ในวงศ์ Asparagaceae หน่ออ่อนกินได้.
หน่อย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นิดหนึ่ง, น้อยหนึ่ง, ไม่มาก, เช่น ขอหน่อย เดินอีกหน่อยก็ถึง; ประเดี๋ยว, ไม่ช้า, ไม่นาน, เช่น รอหน่อย กินเหล้ามาก ๆ อีกหน่อยก็ตาย.	หน่อย ว. นิดหนึ่ง, น้อยหนึ่ง, ไม่มาก, เช่น ขอหน่อย เดินอีกหน่อยก็ถึง; ประเดี๋ยว, ไม่ช้า, ไม่นาน, เช่น รอหน่อย กินเหล้ามาก ๆ อีกหน่อยก็ตาย.
หน็อยแน่ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-ไต่-คู้-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-นอ-หนู-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คำที่เปล่งออกมาเมื่อไม่พอใจหรือผิดหวัง เช่น หน็อยแน่ ! ทําผิดแล้วยังจะอวดดีอีก.	หน็อยแน่ ว. คำที่เปล่งออกมาเมื่อไม่พอใจหรือผิดหวัง เช่น หน็อยแน่ ! ทําผิดแล้วยังจะอวดดีอีก.
หนัก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีน้ำหนักมาก, ตรงข้ามกับ เบา; แรง เช่น ฝนตกหนัก, รุนแรง เช่น รบหนัก ไข้หนัก, มาก เช่น บุญหนักศักดิ์ใหญ่; ที่ให้ผลช้ากว่าปรกติ เช่น ทุเรียนหนัก ข้าวหนัก.	หนัก ว. มีน้ำหนักมาก, ตรงข้ามกับ เบา; แรง เช่น ฝนตกหนัก, รุนแรง เช่น รบหนัก ไข้หนัก, มาก เช่น บุญหนักศักดิ์ใหญ่; ที่ให้ผลช้ากว่าปรกติ เช่น ทุเรียนหนัก ข้าวหนัก.
หนักกบาล, หนักกบาลหัว หนักกบาล เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง หนักกบาลหัว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นภาระของ, เป็นเรื่องของ, เช่น ถึงจะแก่คาบ้าน ก็ไม่หนักกบาลหัวใคร. (เพลงพื้นบ้าน), หนักกะลาหัว หนักหัว หรือ หนักหัวกบาล ก็ว่า.	หนักกบาล, หนักกบาลหัว (ปาก) ว. เป็นภาระของ, เป็นเรื่องของ, เช่น ถึงจะแก่คาบ้าน ก็ไม่หนักกบาลหัวใคร. (เพลงพื้นบ้าน), หนักกะลาหัว หนักหัว หรือ หนักหัวกบาล ก็ว่า.
หนักกะลาหัว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นภาระของ, เป็นเรื่องของ, เช่น ฉันจะทำอย่างนี้ แล้วมันหนักกะลาหัวใคร, หนักกบาล หนักกบาลหัว หนักหัว หรือ หนักหัวกบาล ก็ว่า.	หนักกะลาหัว (ปาก) ว. เป็นภาระของ, เป็นเรื่องของ, เช่น ฉันจะทำอย่างนี้ แล้วมันหนักกะลาหัวใคร, หนักกบาล หนักกบาลหัว หนักหัว หรือ หนักหัวกบาล ก็ว่า.
หนักข้อ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง กำเริบ เช่น เด็กคนนี้ชักจะหนักข้อขึ้นทุกวัน พ่อแม่ว่ากล่าวอย่างไรก็ไม่ฟัง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รุนแรง เช่น เดี๋ยวนี้โจรผู้ร้ายมักกระทำการหนักข้อ.	หนักข้อ ก. กำเริบ เช่น เด็กคนนี้ชักจะหนักข้อขึ้นทุกวัน พ่อแม่ว่ากล่าวอย่างไรก็ไม่ฟัง. ว. รุนแรง เช่น เดี๋ยวนี้โจรผู้ร้ายมักกระทำการหนักข้อ.
หนักใจ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง วิตก เช่น เขาหนักใจในการสอบครั้งนี้. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลําบากใจ เช่น เขารู้สึกหนักใจที่ต้องไปค้ำประกันลูกของเพื่อน, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ หนักอก เป็น หนักอกหนักใจ.	หนักใจ ก. วิตก เช่น เขาหนักใจในการสอบครั้งนี้. ว. ลําบากใจ เช่น เขารู้สึกหนักใจที่ต้องไปค้ำประกันลูกของเพื่อน, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ หนักอก เป็น หนักอกหนักใจ.
หนักท้อง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอให้อิ่ม, พอประทังหิว, เช่น กินพอให้หนักท้อง.	หนักท้อง ว. พอให้อิ่ม, พอประทังหิว, เช่น กินพอให้หนักท้อง.
หนักนิดเบาหน่อย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกินพอดีไปบ้างหรือน้อยกว่าพอดีไปบ้าง เช่น เป็นสามีภรรยากัน หนักนิดเบาหน่อยก็ควรอภัยให้กัน.	หนักนิดเบาหน่อย ว. เกินพอดีไปบ้างหรือน้อยกว่าพอดีไปบ้าง เช่น เป็นสามีภรรยากัน หนักนิดเบาหน่อยก็ควรอภัยให้กัน.
หนักแน่น เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-นอ-หนู-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มั่นคง, ไม่ท้อถอย, เช่น เขามีใจหนักแน่นไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคใด ๆ ทั้งสิ้น; ไม่โกรธง่าย เช่น เขาเป็นคนใจคอหนักแน่น ไม่โกรธใครง่าย ๆ; ไม่หูเบา เช่น ต้องทำใจให้หนักแน่น อย่าเชื่อใครง่าย ๆ.	หนักแน่น ว. มั่นคง, ไม่ท้อถอย, เช่น เขามีใจหนักแน่นไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคใด ๆ ทั้งสิ้น; ไม่โกรธง่าย เช่น เขาเป็นคนใจคอหนักแน่น ไม่โกรธใครง่าย ๆ; ไม่หูเบา เช่น ต้องทำใจให้หนักแน่น อย่าเชื่อใครง่าย ๆ.
หนักปาก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ทันได้พูด เช่น คุยกันอยู่ตั้งนาน หนักปากไปหน่อย เลยไม่ได้ถามว่าชื่ออะไร.	หนักปาก ว. ไม่ทันได้พูด เช่น คุยกันอยู่ตั้งนาน หนักปากไปหน่อย เลยไม่ได้ถามว่าชื่ออะไร.
หนักแผ่นดิน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่รู้คุณของแผ่นดินที่อาศัย, ทรยศต่อบ้านเมืองของตน, เสนียดสังคม.	หนักแผ่นดิน (สำ) ว. ไม่รู้คุณของแผ่นดินที่อาศัย, ทรยศต่อบ้านเมืองของตน, เสนียดสังคม.
หนักมือ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากไป เช่น แกงหม้อนี้ใส่เกลือหนักมือไปหน่อย, แรงไป เช่น เด็กเล่นตุ๊กตาหนักมือไปหน่อย แขนตุ๊กตาเลยหลุด; กําเริบ เช่น โจรผู้ร้ายหนักมือขึ้นทุกวัน.	หนักมือ ว. มากไป เช่น แกงหม้อนี้ใส่เกลือหนักมือไปหน่อย, แรงไป เช่น เด็กเล่นตุ๊กตาหนักมือไปหน่อย แขนตุ๊กตาเลยหลุด; กําเริบ เช่น โจรผู้ร้ายหนักมือขึ้นทุกวัน.
หนักไม่เอา เบาไม่สู้ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีความอดทนที่จะทำการงาน.	หนักไม่เอา เบาไม่สู้ (สำ) ว. ไม่มีความอดทนที่จะทำการงาน.
หนักสมอง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ต้องใช้ความคิดมาก เช่น ปัญหาเศรษฐกิจเป็นปัญหาหนักสมอง, หนักหัว ก็ว่า.	หนักสมอง ว. ที่ต้องใช้ความคิดมาก เช่น ปัญหาเศรษฐกิจเป็นปัญหาหนักสมอง, หนักหัว ก็ว่า.
หนักหน่วง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จริงจัง, มาก, ยิ่ง, เช่น เขาพยายามอย่างหนักหน่วงเพื่อส่งเสียให้ลูกเรียน.	หนักหน่วง ว. จริงจัง, มาก, ยิ่ง, เช่น เขาพยายามอย่างหนักหน่วงเพื่อส่งเสียให้ลูกเรียน.
หนักหนา, หนักหนาสากรรจ์ หนักหนา เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา หนักหนาสากรรจ์ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-จอ-จาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากยิ่ง, ยิ่งนัก, ร้ายแรง, เช่นความผิดครั้งนี้หนักหนาทีเดียว อาจจะต้องถูกไล่ออกจากงาน, นักหนา ก็ใช้.	หนักหนา, หนักหนาสากรรจ์ ว. มากยิ่ง, ยิ่งนัก, ร้ายแรง, เช่นความผิดครั้งนี้หนักหนาทีเดียว อาจจะต้องถูกไล่ออกจากงาน, นักหนา ก็ใช้.
หนักหน้า เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง มีภาระต้องรับผิดชอบทั้งหมด เช่น เรื่องนี้หัวหน้าคณะหนักหน้าอยู่คนเดียว.	หนักหน้า ก. มีภาระต้องรับผิดชอบทั้งหมด เช่น เรื่องนี้หัวหน้าคณะหนักหน้าอยู่คนเดียว.
หนักหัว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ต้องใช้ความคิดมาก เช่น ปัญหาเศรษฐกิจเป็นปัญหาหนักหัว, หนักสมอง ก็ว่า; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เป็นภาระของ, เป็นเรื่องของ, เช่น ถึงจะสุกคาขั้ว ก็ไม่หนักหัวใคร. (เพลงพื้นบ้าน), หนักกบาล หนักกบาลหัว หนักกะลาหัว หรือ หนักหัวกบาล ก็ว่า.	หนักหัว ว. ที่ต้องใช้ความคิดมาก เช่น ปัญหาเศรษฐกิจเป็นปัญหาหนักหัว, หนักสมอง ก็ว่า; (ปาก) เป็นภาระของ, เป็นเรื่องของ, เช่น ถึงจะสุกคาขั้ว ก็ไม่หนักหัวใคร. (เพลงพื้นบ้าน), หนักกบาล หนักกบาลหัว หนักกะลาหัว หรือ หนักหัวกบาล ก็ว่า.
หนักหัวกบาล เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นภาระของ, เป็นเรื่องของ, เช่น ฉันจะไปที่ไหน ก็ไม่เห็นจะหนักหัวกบาลใคร, หนักกบาล หนักกบาลหัว หนักกะลาหัว หรือ หนักหัว ก็ว่า.	หนักหัวกบาล (ปาก) ว. เป็นภาระของ, เป็นเรื่องของ, เช่น ฉันจะไปที่ไหน ก็ไม่เห็นจะหนักหัวกบาลใคร, หนักกบาล หนักกบาลหัว หนักกะลาหัว หรือ หนักหัว ก็ว่า.
หนักอก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง วิตก เช่น อย่าประพฤติตัวเหลวไหลทำให้พ่อแม่หนักอก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลำบากใจ เพราะต้องแบกภาระไว้มาก เช่น ปัญหาเศรษฐกิจตกต่ำเป็นปัญหาหนักอกของรัฐบาล, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ หนักใจ เป็น หนักอกหนักใจ.	หนักอก ก. วิตก เช่น อย่าประพฤติตัวเหลวไหลทำให้พ่อแม่หนักอก. ว. ลำบากใจ เพราะต้องแบกภาระไว้มาก เช่น ปัญหาเศรษฐกิจตกต่ำเป็นปัญหาหนักอกของรัฐบาล, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ หนักใจ เป็น หนักอกหนักใจ.
หนัง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของร่างกายที่หุ้มเนื้ออยู่, หนังสัตว์ที่เอามาทําเป็นของใช้หรือเป็นอาหาร; การมหรสพอย่างหนึ่งเอาหนังสัตว์มาสลักเป็นภาพ เช่น หนังตะลุง, หนังใหญ่, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ภาพยนตร์ เช่น โรงหนัง ถ่ายหนัง ฉายหนัง เล่นหนัง.	หนัง ๑ น. ส่วนของร่างกายที่หุ้มเนื้ออยู่, หนังสัตว์ที่เอามาทําเป็นของใช้หรือเป็นอาหาร; การมหรสพอย่างหนึ่งเอาหนังสัตว์มาสลักเป็นภาพ เช่น หนังตะลุง, หนังใหญ่, (ปาก) ภาพยนตร์ เช่น โรงหนัง ถ่ายหนัง ฉายหนัง เล่นหนัง.
หนังกลับ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง หนังที่ผิวไม่เรียบ มีลักษณะฟูน้อย ๆ คล้ายเนื้อผ้ากำมะหยี่ เช่น เข็มขัดหนังกลับ รองเท้าหนังกลับ, โดยปริยายเรียกสุนัขขี้เรื้อนว่า สุนัขหนังกลับ.	หนังกลับ น. หนังที่ผิวไม่เรียบ มีลักษณะฟูน้อย ๆ คล้ายเนื้อผ้ากำมะหยี่ เช่น เข็มขัดหนังกลับ รองเท้าหนังกลับ, โดยปริยายเรียกสุนัขขี้เรื้อนว่า สุนัขหนังกลับ.
หนังกลางวัน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง การมหรสพอย่างหนึ่ง ใช้หนังสลักเป็นรูปภาพคล้ายหนังใหญ่ แต่ระบายสีต่าง ๆ เชิดหน้าจอ แสดงในเวลากลางวัน ใช้ปี่พาทย์และเกราะบรรเลงประกอบ ผู้เชิดกับผู้พากย์เป็นคนละคน.	หนังกลางวัน ๑ น. การมหรสพอย่างหนึ่ง ใช้หนังสลักเป็นรูปภาพคล้ายหนังใหญ่ แต่ระบายสีต่าง ๆ เชิดหน้าจอ แสดงในเวลากลางวัน ใช้ปี่พาทย์และเกราะบรรเลงประกอบ ผู้เชิดกับผู้พากย์เป็นคนละคน.
หนังกำพร้า เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง หนังที่เป็นผิวชั้นนอกสุดของคนและสัตว์, ผิวหนัง ก็เรียก.	หนังกำพร้า น. หนังที่เป็นผิวชั้นนอกสุดของคนและสัตว์, ผิวหนัง ก็เรียก.
หนังไก่ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแพรหรือกระดาษพิมพ์ที่มีเนื้อย่นคล้ายหนังไก่.	หนังไก่ น. ชื่อแพรหรือกระดาษพิมพ์ที่มีเนื้อย่นคล้ายหนังไก่.
หนังง่า เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ตัวหนังใหญ่ที่สลักเป็นรูปยักษ์หรือลิงในท่าเหาะ (ลัทธิ).	หนังง่า น. ตัวหนังใหญ่ที่สลักเป็นรูปยักษ์หรือลิงในท่าเหาะ (ลัทธิ).
หนังเงียบ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ภาพยนตร์ที่ไม่มีเสียงในฟิล์ม.	หนังเงียบ (ปาก) น. ภาพยนตร์ที่ไม่มีเสียงในฟิล์ม.
หนังตะลุง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง การมหรสพอย่างหนึ่ง ใช้หนังสลักเป็นรูปภาพขนาดเล็ก คีบด้วยไม้ตับอันเดียว เชิดภายในโรงให้แสงไฟส่องผ่านตัวหนังสร้างเงาให้ปรากฏบนจอผ้าขาวหน้าโรง ใช้ปี่ กลอง และฆ้องคู่บรรเลงประกอบ ผู้เชิดเป็นผู้พากย์.	หนังตะลุง น. การมหรสพอย่างหนึ่ง ใช้หนังสลักเป็นรูปภาพขนาดเล็ก คีบด้วยไม้ตับอันเดียว เชิดภายในโรงให้แสงไฟส่องผ่านตัวหนังสร้างเงาให้ปรากฏบนจอผ้าขาวหน้าโรง ใช้ปี่ กลอง และฆ้องคู่บรรเลงประกอบ ผู้เชิดเป็นผู้พากย์.
หนังเรียด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง หนังที่ทําเป็นเส้นแบน ๆ เล็ก ๆ สําหรับใช้โยงเร่งเสียง โดยสอดเข้าไปกับไส้ละมานที่ถักไว้รอบ ๆ ขอบหนังทั้ง ๒ หน้าของตะโพน เปิงมาง กลองสองหน้า เป็นต้น มักร้อยถี่จนมองแทบไม่เห็นตัวหุ่นกลอง ถ้าเร่งหนังเรียดให้ตึงขึ้นเท่าใด หน้ากลองก็ยิ่งตึงขึ้นเท่านั้น.	หนังเรียด น. หนังที่ทําเป็นเส้นแบน ๆ เล็ก ๆ สําหรับใช้โยงเร่งเสียง โดยสอดเข้าไปกับไส้ละมานที่ถักไว้รอบ ๆ ขอบหนังทั้ง ๒ หน้าของตะโพน เปิงมาง กลองสองหน้า เป็นต้น มักร้อยถี่จนมองแทบไม่เห็นตัวหุ่นกลอง ถ้าเร่งหนังเรียดให้ตึงขึ้นเท่าใด หน้ากลองก็ยิ่งตึงขึ้นเท่านั้น.
หนังโลม เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ตัวหนังใหญ่ที่แสดงบทเข้าพระเข้านาง เช่น หนุมานเกี้ยวนางเบญกาย, โลม ก็ว่า.	หนังโลม น. ตัวหนังใหญ่ที่แสดงบทเข้าพระเข้านาง เช่น หนุมานเกี้ยวนางเบญกาย, โลม ก็ว่า.
หนังสด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง การมหรสพอย่างหนึ่ง ลักษณะคล้ายโขนแต่เดินเรื่องเร็วกว่า ผู้แสดงสวมหัวโขนไม่ปิดคลุมใบหน้า ร้องและเจรจาเอง ใช้ปี่พาทย์บรรเลงประกอบ, โขนสด ก็เรียก.	หนังสด น. การมหรสพอย่างหนึ่ง ลักษณะคล้ายโขนแต่เดินเรื่องเร็วกว่า ผู้แสดงสวมหัวโขนไม่ปิดคลุมใบหน้า ร้องและเจรจาเอง ใช้ปี่พาทย์บรรเลงประกอบ, โขนสด ก็เรียก.
หนังสติ๊ก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ไม้-ตรี-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องยิงชนิดหนึ่ง ทําด้วยแถบยางผูกติดกับสิ่งที่เป็นง่าม ซึ่งมักเป็นไม้ ยิงด้วยลูกกระสุนที่ตามปรกติเป็นลูกดินปั้นกลม ๆ.	หนังสติ๊ก น. เครื่องยิงชนิดหนึ่ง ทําด้วยแถบยางผูกติดกับสิ่งที่เป็นง่าม ซึ่งมักเป็นไม้ ยิงด้วยลูกกระสุนที่ตามปรกติเป็นลูกดินปั้นกลม ๆ.
หนังหน้าไฟ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ได้รับความเดือดร้อนก่อนผู้อื่น เช่น ลูกทำความผิดมา พ่อแม่ก็ต้องเป็นหนังหน้าไฟ.	หนังหน้าไฟ (สำ) น. ผู้ได้รับความเดือดร้อนก่อนผู้อื่น เช่น ลูกทำความผิดมา พ่อแม่ก็ต้องเป็นหนังหน้าไฟ.
หนังหุ้มกระดูก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง เรียกลักษณะของคนหรือสัตว์ที่ผอมมากจนมองเห็นแนวโครงกระดูกว่า ผอมจนหนังหุ้มกระดูก.	หนังหุ้มกระดูก (สำ) น. เรียกลักษณะของคนหรือสัตว์ที่ผอมมากจนมองเห็นแนวโครงกระดูกว่า ผอมจนหนังหุ้มกระดูก.
หนังเหนียว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อยู่ยงคงกระพัน เช่น ลือกันว่าโจรคนนี้หนังเหนียว ยิงไม่ออกฟันไม่เข้า, โดยปริยายหมายความว่า มีประสบการณ์มากรู้เท่าทันไปทุกสิ่งทุกอย่าง.	หนังเหนียว ว. อยู่ยงคงกระพัน เช่น ลือกันว่าโจรคนนี้หนังเหนียว ยิงไม่ออกฟันไม่เข้า, โดยปริยายหมายความว่า มีประสบการณ์มากรู้เท่าทันไปทุกสิ่งทุกอย่าง.
หนังใหญ่ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง การมหรสพอย่างหนึ่ง ใช้หนังสลักเป็นรูปภาพขนาดใหญ่กว่าหนังตะลุงมาก คีบด้วยไม้ตับ ๒ อันสำหรับจับเชิด เชิดได้ทั้งหลังจอและหน้าจอ ใช้ปี่พาทย์และเกราะบรรเลงประกอบ ผู้เชิดกับผู้พากย์เป็นคนละคนกัน.	หนังใหญ่ น. การมหรสพอย่างหนึ่ง ใช้หนังสลักเป็นรูปภาพขนาดใหญ่กว่าหนังตะลุงมาก คีบด้วยไม้ตับ ๒ อันสำหรับจับเชิด เชิดได้ทั้งหลังจอและหน้าจอ ใช้ปี่พาทย์และเกราะบรรเลงประกอบ ผู้เชิดกับผู้พากย์เป็นคนละคนกัน.
หนัง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกขนุนพันธุ์ที่มียวงสีเหลือง เนื้อนุ่มแต่ไม่เหลว ว่า ขนุนหนัง. ในวงเล็บ ดู ขนุน เขียนว่า ขอ-ไข่-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑. ในวงเล็บ เทียบ ภาษามลายู nanga เขียนว่า เอ็น-เอ-เอ็น-จี-เอ.	หนัง ๒ น. เรียกขนุนพันธุ์ที่มียวงสีเหลือง เนื้อนุ่มแต่ไม่เหลว ว่า ขนุนหนัง. (ดู ขนุน ๑). (เทียบ ม. nanga).
หนังกลางวัน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	ดูใน หนัง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๑.	หนังกลางวัน ๑ ดูใน หนัง ๑.
หนังกลางวัน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมะม่วงพันธุ์หนึ่งของชนิด Mangifera indica L. ผลยาว ๆ.	หนังกลางวัน ๒ น. ชื่อมะม่วงพันธุ์หนึ่งของชนิด Mangifera indica L. ผลยาว ๆ.
หนังสือ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหมายใช้ขีดเขียนแทนเสียงหรือคําพูด เช่น อ่านหนังสือ เขียนหนังสือ, ลายลักษณ์อักษร เช่น ขอให้เขียนเป็นหนังสือไว้ด้วย, จดหมายที่มีไปมา เช่น หนังสือราชการ, เอกสาร, บทประพันธ์; ข้อความที่พิมพ์หรือเขียนเป็นต้นแล้วรวมเป็นเล่ม; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง เอกสารที่เขียนหรือพิมพ์ขึ้น.	หนังสือ น. เครื่องหมายใช้ขีดเขียนแทนเสียงหรือคําพูด เช่น อ่านหนังสือ เขียนหนังสือ, ลายลักษณ์อักษร เช่น ขอให้เขียนเป็นหนังสือไว้ด้วย, จดหมายที่มีไปมา เช่น หนังสือราชการ, เอกสาร, บทประพันธ์; ข้อความที่พิมพ์หรือเขียนเป็นต้นแล้วรวมเป็นเล่ม; (กฎ) เอกสารที่เขียนหรือพิมพ์ขึ้น.
หนังสือเดินทาง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หนังสือสําคัญประจําตัวซึ่งทางราชการของประเทศหนึ่งออกให้แก่พลเมืองของประเทศนั้น เพื่อให้ความคุ้มครองในการเดินทางไปในดินแดนต่างประเทศ.	หนังสือเดินทาง น. หนังสือสําคัญประจําตัวซึ่งทางราชการของประเทศหนึ่งออกให้แก่พลเมืองของประเทศนั้น เพื่อให้ความคุ้มครองในการเดินทางไปในดินแดนต่างประเทศ.
หนังสือบริคณห์สนธิ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-นอ-เนน-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย ดู บริคณห์สนธิ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-นอ-เนน-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ.	หนังสือบริคณห์สนธิ (กฎ) ดู บริคณห์สนธิ.
หนังสือพิมพ์ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งพิมพ์ข่าวและความเห็นเป็นต้นเสนอประชาชน ตามปรกติออกเป็นรายวัน; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง สิ่งพิมพ์ซึ่งมีชื่อจ่าหน้าเช่นเดียวกัน และออกหรือเจตนาจะออกตามลําดับเรื่อยไป มีกําหนดระยะเวลาหรือไม่ก็ตาม มีข้อความต่อเนื่องกันหรือไม่ก็ตาม.	หนังสือพิมพ์ น. สิ่งพิมพ์ข่าวและความเห็นเป็นต้นเสนอประชาชน ตามปรกติออกเป็นรายวัน; (กฎ) สิ่งพิมพ์ซึ่งมีชื่อจ่าหน้าเช่นเดียวกัน และออกหรือเจตนาจะออกตามลําดับเรื่อยไป มีกําหนดระยะเวลาหรือไม่ก็ตาม มีข้อความต่อเนื่องกันหรือไม่ก็ตาม.
หนังสือรับรองการทำประโยชน์ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อำ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง หนังสือคํารับรองจากพนักงานเจ้าหน้าที่ตามประมวลกฎหมายที่ดิน ที่ออกให้ผู้มีสิทธิในที่ดิน เพื่อแสดงว่าได้ทําประโยชน์ในที่ดินนั้นแล้ว.	หนังสือรับรองการทำประโยชน์ (กฎ) น. หนังสือคํารับรองจากพนักงานเจ้าหน้าที่ตามประมวลกฎหมายที่ดิน ที่ออกให้ผู้มีสิทธิในที่ดิน เพื่อแสดงว่าได้ทําประโยชน์ในที่ดินนั้นแล้ว.
หนังสือราชการ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง เอกสารที่เป็นหลักฐานในราชการ ได้แก่ หนังสือที่มีไปมาระหว่างส่วนราชการ หนังสือที่ส่วนราชการมีไปถึงหน่วยงานอื่นซึ่งไม่ใช่ส่วนราชการ หนังสือที่หน่วยงานอื่นซึ่งไม่ใช่ส่วนราชการหรือที่บุคคลภายนอกมีมาถึงส่วนราชการ เอกสารที่ทางราชการจัดทำขึ้นเพื่อเป็นหลักฐาน และเอกสารที่ทางราชการจัดทำขึ้นตามกฎหมาย ระเบียบ หรือข้อบังคับ.	หนังสือราชการ น. เอกสารที่เป็นหลักฐานในราชการ ได้แก่ หนังสือที่มีไปมาระหว่างส่วนราชการ หนังสือที่ส่วนราชการมีไปถึงหน่วยงานอื่นซึ่งไม่ใช่ส่วนราชการ หนังสือที่หน่วยงานอื่นซึ่งไม่ใช่ส่วนราชการหรือที่บุคคลภายนอกมีมาถึงส่วนราชการ เอกสารที่ทางราชการจัดทำขึ้นเพื่อเป็นหลักฐาน และเอกสารที่ทางราชการจัดทำขึ้นตามกฎหมาย ระเบียบ หรือข้อบังคับ.
หนังสือเวียน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หนังสือราชการที่มีข้อความเหมือนกัน ส่งไปถึงหน่วยงานต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้อง โดยมีรหัสตัวพยัญชนะ ว หน้าเลขทะเบียนหนังสือส่ง, ภาษาปากใช้ว่า จดหมายเวียน; หนังสือที่ผู้บังคับบัญชาเวียนแจ้งให้ผู้ใต้บังคับบัญชารับทราบหรือถือปฏิบัติ.	หนังสือเวียน น. หนังสือราชการที่มีข้อความเหมือนกัน ส่งไปถึงหน่วยงานต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้อง โดยมีรหัสตัวพยัญชนะ ว หน้าเลขทะเบียนหนังสือส่ง, ภาษาปากใช้ว่า จดหมายเวียน; หนังสือที่ผู้บังคับบัญชาเวียนแจ้งให้ผู้ใต้บังคับบัญชารับทราบหรือถือปฏิบัติ.
หนังสือสัญญา เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ข้อตกลงระหว่างบุคคล ๒ ฝ่ายหรือหลายฝ่ายว่าจะกระทำการหรืองดเว้นกระทำการอย่างใดอย่างหนึ่งที่ทําขึ้นเป็นลายลักษณ์อักษร.	หนังสือสัญญา (กฎ) น. ข้อตกลงระหว่างบุคคล ๒ ฝ่ายหรือหลายฝ่ายว่าจะกระทำการหรืองดเว้นกระทำการอย่างใดอย่างหนึ่งที่ทําขึ้นเป็นลายลักษณ์อักษร.
หนั่น เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แน่น, แน่นหนา, เช่น เนื้อหนั่น. ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง หนุน.	หนั่น ว. แน่น, แน่นหนา, เช่น เนื้อหนั่น. (โบ) ก. หนุน.
หนับ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก เช่น เหนียวหนับ, มีเสียงดังอย่างดึงของเหนียวจนขาดหรือปล่อย เช่น ดึงหนังสติ๊กดังหนับ.	หนับ ว. มาก เช่น เหนียวหนับ, มีเสียงดังอย่างดึงของเหนียวจนขาดหรือปล่อย เช่น ดึงหนังสติ๊กดังหนับ.
หนา เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนสูงมากจากผิวพื้น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีส่วนสูงมากจากผิวพื้น; แน่นทึบ, มาก, ตรงข้ามกับ บาง.	หนา ๑ น. ส่วนสูงมากจากผิวพื้น. ว. มีส่วนสูงมากจากผิวพื้น; แน่นทึบ, มาก, ตรงข้ามกับ บาง.
หนาตา เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่เห็นว่ามีมาก, มาก (ใช้แก่การเห็น), เช่น วันนี้มีคนมาชมมหรสพหนาตากว่าวันก่อน, บางทีก็ใช้ว่า หนาหูหนาตา โดยมี หนาหู เป็นคำสร้อย เช่น ละครเรื่องนี้มีคนไปดูหนาหูหนาตากว่าปรกติ.	หนาตา ว. ที่เห็นว่ามีมาก, มาก (ใช้แก่การเห็น), เช่น วันนี้มีคนมาชมมหรสพหนาตากว่าวันก่อน, บางทีก็ใช้ว่า หนาหูหนาตา โดยมี หนาหู เป็นคำสร้อย เช่น ละครเรื่องนี้มีคนไปดูหนาหูหนาตากว่าปรกติ.
หนาแน่น เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-นอ-หนู-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คับคั่ง, แออัด, เช่น กรุงเทพฯ มีประชากรหนาแน่นมาก.	หนาแน่น ว. คับคั่ง, แออัด, เช่น กรุงเทพฯ มีประชากรหนาแน่นมาก.
หนาหู เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ได้ยินพูดกันมาก, บ่อย (ใช้แก่การได้ยิน), เช่น มีข่าวหนาหูว่าจะตัดถนนสายใหม่, บางทีก็ใช้ว่า หนาหูหนาตา โดยมี หนาตา เป็นคำสร้อย เช่น ได้ยินข่าวหนาหูหนาตาว่ารัฐบาลจะเลิกเก็บภาษีบางอย่าง.	หนาหู ว. ได้ยินพูดกันมาก, บ่อย (ใช้แก่การได้ยิน), เช่น มีข่าวหนาหูว่าจะตัดถนนสายใหม่, บางทีก็ใช้ว่า หนาหูหนาตา โดยมี หนาตา เป็นคำสร้อย เช่น ได้ยินข่าวหนาหูหนาตาว่ารัฐบาลจะเลิกเก็บภาษีบางอย่าง.
หนาหูหนาตา เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	ดู หนาตา เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา และ หนาหู เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู.	หนาหูหนาตา ดู หนาตา และ หนาหู.
หนา เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	คําประกอบท้ายคําอื่นที่มีความหมายไปในเชิงบังคับหรืออ้อนวอน เช่น อยู่เถิดหนา.	หนา ๒ คําประกอบท้ายคําอื่นที่มีความหมายไปในเชิงบังคับหรืออ้อนวอน เช่น อยู่เถิดหนา.
หน้า เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของศีรษะตั้งแต่หน้าผากลงมาจดคาง; ซีกของกายที่ตรงข้ามกับหลัง, ด้านของสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกับสายตาของเราหรือด้านที่เผชิญหน้ากับสายตาของเรา เช่น เขาวิ่งอยู่หน้าฉัน จึงเห็นแต่หลังเขาไว ๆ; ส่วนบนของบางสิ่ง เช่น หน้าขนม ข้าวเหนียวหน้าสังขยา หน้าปกหนังสือ; เครื่องปรุงที่แต่งหรือโรยบนอาหารบางอย่าง เช่น กระเทียมเจียวโรยหน้าข้าวต้ม; ด้านหนึ่ง ๆ ของวัตถุแบน ๆ อย่างกระดาษ เช่น หน้ากระดาษ หน้าซอง, ด้านของเครื่องตีที่ขึงด้วยหนัง เช่น หน้ากลอง, ด้านหนึ่ง ๆ ของลูกเต๋าและนํ้าเต้าซึ่งมี ๖ ด้าน; ส่วนกว้างของแผ่นกระดาน เสาเหลี่ยมหรือผืนผ้า เป็นต้น; ชายผ้าบางชนิดที่มีลวดลาย, ด้านของผ้าที่มีลวดลายชัดกว่า; คราว เช่น เมื่อข้าวสุกแล้วก็ถึงหน้าเก็บเกี่ยว, ฤดู เช่น หน้าฝน หน้าทุเรียน; โดยปริยายหมายถึงคน เช่น เขาสู้ทุกคนไม่ว่าหน้าไหน; เกียรติและศักดิ์ศรี เช่น เห็นแก่หน้า ไม่ไว้หน้า; ลักษณนามบอกจํานวนด้านของแผ่นกระดาษ เช่น หนังสือเล่มนี้มี ๒๐๐ หน้า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถัดไป เช่น อาทิตย์หน้า ฉบับหน้า; ตรงข้ามกับ หลัง (ใช้แก่เวลาที่ยังมาไม่ถึง) เช่น วันหน้า เดือนหน้า ปีหน้า, อยู่ตรงข้ามกับข้างหลัง เรียกว่า ข้างหน้า.	หน้า น. ส่วนของศีรษะตั้งแต่หน้าผากลงมาจดคาง; ซีกของกายที่ตรงข้ามกับหลัง, ด้านของสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกับสายตาของเราหรือด้านที่เผชิญหน้ากับสายตาของเรา เช่น เขาวิ่งอยู่หน้าฉัน จึงเห็นแต่หลังเขาไว ๆ; ส่วนบนของบางสิ่ง เช่น หน้าขนม ข้าวเหนียวหน้าสังขยา หน้าปกหนังสือ; เครื่องปรุงที่แต่งหรือโรยบนอาหารบางอย่าง เช่น กระเทียมเจียวโรยหน้าข้าวต้ม; ด้านหนึ่ง ๆ ของวัตถุแบน ๆ อย่างกระดาษ เช่น หน้ากระดาษ หน้าซอง, ด้านของเครื่องตีที่ขึงด้วยหนัง เช่น หน้ากลอง, ด้านหนึ่ง ๆ ของลูกเต๋าและนํ้าเต้าซึ่งมี ๖ ด้าน; ส่วนกว้างของแผ่นกระดาน เสาเหลี่ยมหรือผืนผ้า เป็นต้น; ชายผ้าบางชนิดที่มีลวดลาย, ด้านของผ้าที่มีลวดลายชัดกว่า; คราว เช่น เมื่อข้าวสุกแล้วก็ถึงหน้าเก็บเกี่ยว, ฤดู เช่น หน้าฝน หน้าทุเรียน; โดยปริยายหมายถึงคน เช่น เขาสู้ทุกคนไม่ว่าหน้าไหน; เกียรติและศักดิ์ศรี เช่น เห็นแก่หน้า ไม่ไว้หน้า; ลักษณนามบอกจํานวนด้านของแผ่นกระดาษ เช่น หนังสือเล่มนี้มี ๒๐๐ หน้า. ว. ถัดไป เช่น อาทิตย์หน้า ฉบับหน้า; ตรงข้ามกับ หลัง (ใช้แก่เวลาที่ยังมาไม่ถึง) เช่น วันหน้า เดือนหน้า ปีหน้า, อยู่ตรงข้ามกับข้างหลัง เรียกว่า ข้างหน้า.
หน้ากระฉีก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ของหวานทําด้วยมะพร้าวทึนทึกขูด กวนกับนํ้าตาลปึกให้เข้ากันจนเหนียว อบด้วยควันเทียนอบให้หอม ใช้เป็นไส้หรือหน้าขนม เช่น ขนมใส่ไส้มีไส้เป็นหน้ากระฉีก ข้าวเหนียวหน้ากระฉีก.	หน้ากระฉีก น. ของหวานทําด้วยมะพร้าวทึนทึกขูด กวนกับนํ้าตาลปึกให้เข้ากันจนเหนียว อบด้วยควันเทียนอบให้หอม ใช้เป็นไส้หรือหน้าขนม เช่น ขนมใส่ไส้มีไส้เป็นหน้ากระฉีก ข้าวเหนียวหน้ากระฉีก.
หน้ากระดาน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลักษณะเรียงแถวไหล่ต่อไหล่หันหน้าไปทางเดียวกัน เช่น ลูกเสือเดินแถวหน้ากระดาน. เป็นคำนาม หมายถึง พื้นที่ราบด้านตั้งที่อยู่บนบัวหงายหรือใต้บัวคว่ำ.	หน้ากระดาน ว. มีลักษณะเรียงแถวไหล่ต่อไหล่หันหน้าไปทางเดียวกัน เช่น ลูกเสือเดินแถวหน้ากระดาน. น. พื้นที่ราบด้านตั้งที่อยู่บนบัวหงายหรือใต้บัวคว่ำ.
หน้ากระดูก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง รูปหน้าที่มีกระดูกสันแก้มสูง.	หน้ากระดูก น. รูปหน้าที่มีกระดูกสันแก้มสูง.
หน้ากร้าน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผิวหน้าที่หยาบคล้ำ เช่น ตากแดดตากลมจนหน้ากร้าน.	หน้ากร้าน น. ผิวหน้าที่หยาบคล้ำ เช่น ตากแดดตากลมจนหน้ากร้าน.
หน้ากล้อ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง หน้ากลม เช่น เขาเป็นคนผมหยิก หน้ากล้อ คอสั้น ฟันขาว.	หน้ากล้อ น. หน้ากลม เช่น เขาเป็นคนผมหยิก หน้ากล้อ คอสั้น ฟันขาว.
หน้ากาก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องบังใบหน้าทั้งหมดหรือบางส่วน.	หน้ากาก น. เครื่องบังใบหน้าทั้งหมดหรือบางส่วน.
หน้ากาฬ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง เกียรติมุข.	หน้ากาฬ น. เกียรติมุข.
หน้าเก้อ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าเจื่อนเพราะรู้สึกผิดคาดหรือทําอะไรผิดพลาดไป เช่น เด็กตีหน้าเก้อเมื่อถูกจับได้ว่าทำความผิด.	หน้าเก้อ ว. มีสีหน้าเจื่อนเพราะรู้สึกผิดคาดหรือทําอะไรผิดพลาดไป เช่น เด็กตีหน้าเก้อเมื่อถูกจับได้ว่าทำความผิด.
หน้าเก่า เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่เคยเห็นหรือรู้จักกันมาเป็นเวลานานจนคุ้นตา เช่น ดาราหน้าเก่า ลูกค้าหน้าเก่า, หน้าเดิม ก็ว่า.	หน้าเก่า ว. ที่เคยเห็นหรือรู้จักกันมาเป็นเวลานานจนคุ้นตา เช่น ดาราหน้าเก่า ลูกค้าหน้าเก่า, หน้าเดิม ก็ว่า.
หน้าแก่ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่มองดูอายุมากกว่าอายุจริง เช่น เด็กคนนี้หน้าแก่, เรียกหมากที่หน้าเต็มใกล้จะสุกว่า หมากหน้าแก่.	หน้าแก่ ว. ที่มองดูอายุมากกว่าอายุจริง เช่น เด็กคนนี้หน้าแก่, เรียกหมากที่หน้าเต็มใกล้จะสุกว่า หมากหน้าแก่.
หน้าขบ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-บอ-ไบ-ไม้	ดู หน้าร่าหุ์, หน้าราหู หน้าร่าหุ์ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ทัน-ทะ-คาด หน้าราหู เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู .	หน้าขบ ดู หน้าร่าหุ์, หน้าราหู.
หน้าขมึงทึง, หน้าถมึงทึง หน้าขมึงทึง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-งอ-งู หน้าถมึงทึง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าตาที่บูดบึ้งไม่ยิ้มแย้ม, หน้าตาน่ากลัว.	หน้าขมึงทึง, หน้าถมึงทึง น. หน้าตาที่บูดบึ้งไม่ยิ้มแย้ม, หน้าตาน่ากลัว.
หน้าขา เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหน้าของขานับตั้งแต่โคนขาถึงหัวเข่า.	หน้าขา น. ส่วนหน้าของขานับตั้งแต่โคนขาถึงหัวเข่า.
หน้าข้าวตัง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าซึ่งมีรอยแผลเป็นปรุ ๆ มักเกิดจากฝีดาษ, หน้ามอด ก็ว่า.	หน้าข้าวตัง น. หน้าซึ่งมีรอยแผลเป็นปรุ ๆ มักเกิดจากฝีดาษ, หน้ามอด ก็ว่า.
หน้าขึงตาขึง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าซึ่งแสดงว่าโกรธหรือไม่พอใจอย่างมาก.	หน้าขึงตาขึง น. หน้าซึ่งแสดงว่าโกรธหรือไม่พอใจอย่างมาก.
หน้าขึ้นนวล เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-นอ-หนู-นอ-หนู-วอ-แหวน-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าของคนใกล้จะตาย มักจะดูนวลกว่าปรกติ ซึ่งคนโบราณเชื่อกันว่าคนบางคนที่ทำบุญกุศลไว้มากเมื่อใกล้จะตายหน้ามักจะขึ้นนวล.	หน้าขึ้นนวล น. หน้าของคนใกล้จะตาย มักจะดูนวลกว่าปรกติ ซึ่งคนโบราณเชื่อกันว่าคนบางคนที่ทำบุญกุศลไว้มากเมื่อใกล้จะตายหน้ามักจะขึ้นนวล.
หน้าเข้ม เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าเครียดหรือขุ่นเคือง, หน้าตึง ก็ว่า.	หน้าเข้ม ว. มีสีหน้าเครียดหรือขุ่นเคือง, หน้าตึง ก็ว่า.
หน้าเข้มคม เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-มอ-ม้า-คอ-ควาย-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ใบหน้าหล่อมีเสน่ห์ คิ้วดกดำ ตาคม (ใช้แก่ผู้ชายผิวคล้ำหรือดำแดง).	หน้าเข้มคม น. ใบหน้าหล่อมีเสน่ห์ คิ้วดกดำ ตาคม (ใช้แก่ผู้ชายผิวคล้ำหรือดำแดง).
หน้าเขียง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง แม่ครัวประจำเขียง.	หน้าเขียง น. แม่ครัวประจำเขียง.
หน้าเขียว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าแสดงอาการโกรธจัด เช่น เขาโกรธจนหน้าเขียว; หน้าซึ่งแสดงอาการเจ็บปวดมากเพราะถูกบีบเป็นต้น, โดยปริยายหมายความว่า ถูกบีบหรือบังคับหนัก.	หน้าเขียว ว. มีสีหน้าแสดงอาการโกรธจัด เช่น เขาโกรธจนหน้าเขียว; หน้าซึ่งแสดงอาการเจ็บปวดมากเพราะถูกบีบเป็นต้น, โดยปริยายหมายความว่า ถูกบีบหรือบังคับหนัก.
หน้าแข้ง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหน้าของขา ใต้เข่าลงไปถึงข้อเท้า, แข้ง ก็ว่า.	หน้าแข้ง น. ส่วนหน้าของขา ใต้เข่าลงไปถึงข้อเท้า, แข้ง ก็ว่า.
หน้าคมขำ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ใบหน้าสวยซึ้งชวนพิศ คิ้วดกดำ ตาคม (ใช้แก่ผู้หญิงผิวคล้ำหรือดำแดง).	หน้าคมขำ น. ใบหน้าสวยซึ้งชวนพิศ คิ้วดกดำ ตาคม (ใช้แก่ผู้หญิงผิวคล้ำหรือดำแดง).
หน้าคว่ำ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทําหน้าแสดงอาการไม่พอใจหรือโกรธจนไม่เงยหน้าขึ้นมองดู.	หน้าคว่ำ ว. ทําหน้าแสดงอาการไม่พอใจหรือโกรธจนไม่เงยหน้าขึ้นมองดู.
หน้างอ, หน้าง้ำ, หน้าเง้า, หน้าเง้าหน้างอ, หน้าบึ้ง, หน้าหงิก, หน้าหงิกหน้างอ หน้างอ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ออ-อ่าง หน้าง้ำ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ หน้าเง้า เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา หน้าเง้าหน้างอ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ออ-อ่าง หน้าบึ้ง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู หน้าหงิก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ หน้าหงิกหน้างอ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าแสดงอาการโกรธ ไม่พอใจ หรือไม่ได้อย่างใจ เป็นต้น.	หน้างอ, หน้าง้ำ, หน้าเง้า, หน้าเง้าหน้างอ, หน้าบึ้ง, หน้าหงิก, หน้าหงิกหน้างอ ว. มีสีหน้าแสดงอาการโกรธ ไม่พอใจ หรือไม่ได้อย่างใจ เป็นต้น.
หน้างอก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าผากกว้างยื่นงํ้าออกไปกว่าปรกติ.	หน้างอก น. หน้าผากกว้างยื่นงํ้าออกไปกว่าปรกติ.
หน้างัว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ดู หน้าวัว ๑ ใน หน้า เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน หนึ่ง สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา .	หน้างัว ดู หน้าวัว ๑ ใน หน้า.
หน้าแง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของหน้าตรงหว่างคิ้ว เช่น นักมวยถูกชกหน้าแง.	หน้าแง น. ส่วนของหน้าตรงหว่างคิ้ว เช่น นักมวยถูกชกหน้าแง.
หน้าจ๋อย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าสลด, มีสีหน้าซีดเซียว, เช่น นักเรียนหน้าจ๋อยเพราะถูกครูตำหนิ.	หน้าจ๋อย ว. มีสีหน้าสลด, มีสีหน้าซีดเซียว, เช่น นักเรียนหน้าจ๋อยเพราะถูกครูตำหนิ.
หน้าจั่ว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องบนแห่งเรือนที่ปิดด้านสกัดหลังคา สําหรับกันลมและแดดฝน มีรูปเป็นสามเหลี่ยม, จั่ว ก็ว่า; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ หมายถึง เรียกรูปสามเหลี่ยมที่มีด้านคู่หนึ่งยาวเท่ากันว่า สามเหลี่ยมหน้าจั่ว.	หน้าจั่ว น. เครื่องบนแห่งเรือนที่ปิดด้านสกัดหลังคา สําหรับกันลมและแดดฝน มีรูปเป็นสามเหลี่ยม, จั่ว ก็ว่า; (คณิต) เรียกรูปสามเหลี่ยมที่มีด้านคู่หนึ่งยาวเท่ากันว่า สามเหลี่ยมหน้าจั่ว.
หน้าจืด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าซีดหรือไม่เข้มคม.	หน้าจืด ว. มีสีหน้าซีดหรือไม่เข้มคม.
หน้าเจี๋ยมเจี้ยม เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ไม้-จัด-ตะ-วา-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง วางหน้าไม่สนิท มีอาการเก้อเขิน.	หน้าเจี๋ยมเจี้ยม ว. วางหน้าไม่สนิท มีอาการเก้อเขิน.
หน้าเจื่อน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง วางหน้าไม่สนิทเพราะกระดากอายเนื่องจากถูกจับผิดได้เป็นต้น.	หน้าเจื่อน ว. วางหน้าไม่สนิทเพราะกระดากอายเนื่องจากถูกจับผิดได้เป็นต้น.
หน้าฉาก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่แสดงให้ปรากฏเปิดเผย เช่น ฐานะหน้าฉากของเขาเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง แต่ความจริงค้าขายยาเสพติด, ตรงข้ามกับ หลังฉาก. เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นไปหรือพฤติกรรมที่เปิดเผย, ตรงข้ามกับ หลังฉาก.	หน้าฉาก (สำ) ว. ที่แสดงให้ปรากฏเปิดเผย เช่น ฐานะหน้าฉากของเขาเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง แต่ความจริงค้าขายยาเสพติด, ตรงข้ามกับ หลังฉาก. น. ความเป็นไปหรือพฤติกรรมที่เปิดเผย, ตรงข้ามกับ หลังฉาก.
หน้าฉาน, หน้าที่นั่ง หน้าฉาน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู หน้าที่นั่ง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ที่เฉพาะพระพักตร์พระเจ้าอยู่หัวหรือพระราชินี เช่น อย่าเดินตัดหน้าฉาน แสดงหน้าที่นั่ง.	หน้าฉาน, หน้าที่นั่ง น. ที่เฉพาะพระพักตร์พระเจ้าอยู่หัวหรือพระราชินี เช่น อย่าเดินตัดหน้าฉาน แสดงหน้าที่นั่ง.
หน้าเฉย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าแสดงความไม่รู้สึกยินดียินร้าย หรือไม่สนใจใยดีต่อสิ่งหรือเหตุการณ์ใด ๆ.	หน้าเฉย ว. มีสีหน้าแสดงความไม่รู้สึกยินดียินร้าย หรือไม่สนใจใยดีต่อสิ่งหรือเหตุการณ์ใด ๆ.
หน้าเฉยตาเฉย, หน้าตาเฉย หน้าเฉยตาเฉย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ยอ-ยัก หน้าตาเฉย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่วางหน้าเป็นปรกติ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทั้ง ๆ ที่ตนกระทำความผิด หรือบางครั้งกระทำความผิดโดยไม่เจตนา เช่น เขาหยิบฉวยของผู้อื่นไปอย่างหน้าเฉยตาเฉย.	หน้าเฉยตาเฉย, หน้าตาเฉย ว. อาการที่วางหน้าเป็นปรกติ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทั้ง ๆ ที่ตนกระทำความผิด หรือบางครั้งกระทำความผิดโดยไม่เจตนา เช่น เขาหยิบฉวยของผู้อื่นไปอย่างหน้าเฉยตาเฉย.
หน้าโฉนด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ฉอ-ฉิ่ง-นอ-หนู-ดอ-เด็ก	[–ฉะโหฺนด] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง หนังสือสำคัญของทางราชการแสดงกรรมสิทธิ์ที่ดิน.	หน้าโฉนด [–ฉะโหฺนด] (ปาก) น. หนังสือสำคัญของทางราชการแสดงกรรมสิทธิ์ที่ดิน.
หน้าชา เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกอับอายขายหน้าระคนโกรธ แต่ก็ตอบโต้ไม่ได้ เช่น เธอรู้สึกหน้าชาที่ถูกประจาน.	หน้าชา ว. อาการที่รู้สึกอับอายขายหน้าระคนโกรธ แต่ก็ตอบโต้ไม่ได้ เช่น เธอรู้สึกหน้าชาที่ถูกประจาน.
หน้าชื่นตาบาน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าเบิกบานแจ่มใส.	หน้าชื่นตาบาน ว. มีสีหน้าเบิกบานแจ่มใส.
หน้าชื่นอกตรม เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ทำเป็นร่าเริงแต่ในใจมีทุกข์, หน้าชื่นอกกรม ก็ว่า.	หน้าชื่นอกตรม ว. ที่ทำเป็นร่าเริงแต่ในใจมีทุกข์, หน้าชื่นอกกรม ก็ว่า.
หน้าเชิด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าที่เงยขึ้น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่คอตั้งเงยหน้าแสดงความเย่อหยิ่งหรือภาคภูมิใจเป็นต้น เช่น เขานั่งรถยนต์คันใหญ่ทำหน้าเชิด.	หน้าเชิด น. หน้าที่เงยขึ้น. ว. อาการที่คอตั้งเงยหน้าแสดงความเย่อหยิ่งหรือภาคภูมิใจเป็นต้น เช่น เขานั่งรถยนต์คันใหญ่ทำหน้าเชิด.
หน้าซีก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าด้านข้าง (เห็นตาและหูข้างเดียว).	หน้าซีก น. หน้าด้านข้าง (เห็นตาและหูข้างเดียว).
หน้าซีด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าไม่สดใสหรือไม่มีสีเลือดเพราะอดนอน ตกใจ หรือถูกจับได้ว่าทำผิดเป็นต้น.	หน้าซีด ว. มีสีหน้าไม่สดใสหรือไม่มีสีเลือดเพราะอดนอน ตกใจ หรือถูกจับได้ว่าทำผิดเป็นต้น.
หน้าซื่อใจคด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน-คอ-ควาย-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าดูซื่อ ๆ แต่มีนิสัยคดโกง.	หน้าซื่อใจคด (สำ) ว. มีสีหน้าดูซื่อ ๆ แต่มีนิสัยคดโกง.
หน้าเซ่อ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่วางหน้าไม่รู้ไม่ชี้หรือทำเป็นไม่รู้เรื่อง เช่น ตีหน้าเซ่อ.	หน้าเซ่อ ว. อาการที่วางหน้าไม่รู้ไม่ชี้หรือทำเป็นไม่รู้เรื่อง เช่น ตีหน้าเซ่อ.
หน้าเซียว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าแสดงความอิดโรยไม่สดใสเพราะอดนอนมากเป็นต้น.	หน้าเซียว ว. มีสีหน้าแสดงความอิดโรยไม่สดใสเพราะอดนอนมากเป็นต้น.
หน้าด้าน, หน้าทน, หน้าหนา หน้าด้าน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู หน้าทน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู หน้าหนา เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าไม่สลดทั้งที่ควรจะอายแต่ก็ไม่อาย, โดยปริยายหมายความว่า ไม่มีความรู้สึกอายในสิ่งที่ควรอาย.	หน้าด้าน, หน้าทน, หน้าหนา ว. มีสีหน้าไม่สลดทั้งที่ควรจะอายแต่ก็ไม่อาย, โดยปริยายหมายความว่า ไม่มีความรู้สึกอายในสิ่งที่ควรอาย.
หน้าดำ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ใบหน้าหมองคล้ำไม่มีราศีเพราะความทุกข์หรือต้องทำงานกลางแจ้งเป็นต้น.	หน้าดำ น. ใบหน้าหมองคล้ำไม่มีราศีเพราะความทุกข์หรือต้องทำงานกลางแจ้งเป็นต้น.
หน้าดำคล้ำเครียด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ใบหน้าหมองคล้ำเพราะต้องคร่ำเครียดหมกมุ่นอยู่กับงาน หรือต้องใช้ความคิดอย่างหนัก, หน้าดำคร่ำเครียด ก็ว่า.	หน้าดำคล้ำเครียด น. ใบหน้าหมองคล้ำเพราะต้องคร่ำเครียดหมกมุ่นอยู่กับงาน หรือต้องใช้ความคิดอย่างหนัก, หน้าดำคร่ำเครียด ก็ว่า.
หน้าดำหน้าแดง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ใช้วาจาโต้เถียงกันเพราะมุ่งที่จะเอาชนะอีกฝ่ายหนึ่ง เช่น แม่ค้าเถียงกันหน้าดำหน้าแดง.	หน้าดำหน้าแดง ว. อาการที่ใช้วาจาโต้เถียงกันเพราะมุ่งที่จะเอาชนะอีกฝ่ายหนึ่ง เช่น แม่ค้าเถียงกันหน้าดำหน้าแดง.
หน้าเดิม เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่เคยเห็นหรือรู้จักกันมาเป็นเวลานานจนคุ้นตา เช่น งานนี้มีแต่คนหน้าเดิม, หน้าเก่า ก็ว่า.	หน้าเดิม ว. ที่เคยเห็นหรือรู้จักกันมาเป็นเวลานานจนคุ้นตา เช่น งานนี้มีแต่คนหน้าเดิม, หน้าเก่า ก็ว่า.
หน้าแดง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าเต็มไปด้วยเลือดฝาดเพราะความกระดากอายหรือโกรธเป็นต้น.	หน้าแดง น. หน้าเต็มไปด้วยเลือดฝาดเพราะความกระดากอายหรือโกรธเป็นต้น.
หน้าตัก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง คำที่ใช้เรียกขนาดความกว้างของพระพุทธรูปแบบนั่งขัดสมาธิโดยวัดจากสุดเข่าข้างหนึ่งถึงอีกข้างหนึ่ง ใช้วัดด้วยมาตราไทย เช่น พระพุทธรูปองค์นี้หน้าตัก ๑๐ นิ้วพระประธานในโบสถ์ หน้าตัก ๑ วา ๒ ศอก ๕ นิ้ว; โดยปริยายหมายถึงเงินหรือเบี้ยพนันที่วางอยู่ตรงหน้าของผู้เล่นการพนัน เช่น สู้แค่หมดหน้าตัก.	หน้าตัก น. คำที่ใช้เรียกขนาดความกว้างของพระพุทธรูปแบบนั่งขัดสมาธิโดยวัดจากสุดเข่าข้างหนึ่งถึงอีกข้างหนึ่ง ใช้วัดด้วยมาตราไทย เช่น พระพุทธรูปองค์นี้หน้าตัก ๑๐ นิ้วพระประธานในโบสถ์ หน้าตัก ๑ วา ๒ ศอก ๕ นิ้ว; โดยปริยายหมายถึงเงินหรือเบี้ยพนันที่วางอยู่ตรงหน้าของผู้เล่นการพนัน เช่น สู้แค่หมดหน้าตัก.
หน้าตั้ง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ของว่างซึ่งทําด้วยหมู กุ้ง และกะทิ สําหรับกินกับข้าวตังทอด.	หน้าตั้ง ๑ น. ของว่างซึ่งทําด้วยหมู กุ้ง และกะทิ สําหรับกินกับข้าวตังทอด.
หน้าตั้ง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่แสดงหน้าตาตื่น (ใช้แก่กริยาวิ่ง), หน้าเริด ก็ว่า.	หน้าตั้ง ๒ ว. อาการที่แสดงหน้าตาตื่น (ใช้แก่กริยาวิ่ง), หน้าเริด ก็ว่า.
หน้าตัวเมีย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณะหน้าตาท่าทางคล้ายผู้หญิง, โดยปริยายหมายความว่า ใจเสาะ, ขี้ขลาด, ไม่กล้าสู้, (มักพูดเป็นเชิงเหยียดหยามผู้ชาย).	หน้าตัวเมีย น. ลักษณะหน้าตาท่าทางคล้ายผู้หญิง, โดยปริยายหมายความว่า ใจเสาะ, ขี้ขลาด, ไม่กล้าสู้, (มักพูดเป็นเชิงเหยียดหยามผู้ชาย).
หน้าตา เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เค้าหน้า เช่น เด็กคนนี้หน้าตาเหมือนแม่; เกียรติยศชื่อเสียง เช่น นักกีฬาไปแข่งขันชนะเลิศในต่างประเทศก็เป็นหน้าตาให้กับประเทศของตน.	หน้าตา น. เค้าหน้า เช่น เด็กคนนี้หน้าตาเหมือนแม่; เกียรติยศชื่อเสียง เช่น นักกีฬาไปแข่งขันชนะเลิศในต่างประเทศก็เป็นหน้าตาให้กับประเทศของตน.
หน้าตาขึงขัง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีหน้าที่แสดงว่าเอาจริงเอาจัง ดูน่ากลัว.	หน้าตาขึงขัง ว. สีหน้าที่แสดงว่าเอาจริงเอาจัง ดูน่ากลัว.
หน้าตาตื่น, หน้าตื่น หน้าตาตื่น เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู หน้าตื่น เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าตื่นเต้นตกใจเป็นต้น เช่น เขาวิ่งหนีไฟหน้าตาตื่นมา.	หน้าตาตื่น, หน้าตื่น ว. มีสีหน้าตื่นเต้นตกใจเป็นต้น เช่น เขาวิ่งหนีไฟหน้าตาตื่นมา.
หน้าต่าง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ช่องฝาบ้านหรือเรือนเป็นต้นที่เปิดปิดได้ สำหรับรับแสงสว่างหรือให้อากาศถ่ายเทได้ แต่มิใช่ทางสำหรับเข้าออก.	หน้าต่าง น. ช่องฝาบ้านหรือเรือนเป็นต้นที่เปิดปิดได้ สำหรับรับแสงสว่างหรือให้อากาศถ่ายเทได้ แต่มิใช่ทางสำหรับเข้าออก.
หน้าตาย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าเฉยเหมือนไม่มีความรู้สึก เช่น เธอเป็นคนหน้าตาย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตีสีหน้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เช่น ตลกหน้าตาย.	หน้าตาย น. หน้าเฉยเหมือนไม่มีความรู้สึก เช่น เธอเป็นคนหน้าตาย. ว. ตีสีหน้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เช่น ตลกหน้าตาย.
หน้าตึง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าเครียดหรือขุ่นเคือง, หน้าเข้ม ก็ว่า; มีสีหน้าแดงหรือเข้มขึ้นเพราะเริ่มเมา.	หน้าตึง ว. มีสีหน้าเครียดหรือขุ่นเคือง, หน้าเข้ม ก็ว่า; มีสีหน้าแดงหรือเข้มขึ้นเพราะเริ่มเมา.
หน้าตูม เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าแสดงอาการไม่พอใจ เช่น เธอโกรธใครมาหน้าตูมเชียว.	หน้าตูม ว. มีสีหน้าแสดงอาการไม่พอใจ เช่น เธอโกรธใครมาหน้าตูมเชียว.
หน้าเตา เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แม่ครัวประจําเตา.	หน้าเตา น. แม่ครัวประจําเตา.
หน้าถอดสี เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าแสดงความผิดหวังหรือตกใจเป็นต้น, หน้าเผือด หรือ หน้าเผือดสี ก็ว่า.	หน้าถอดสี ว. มีสีหน้าแสดงความผิดหวังหรือตกใจเป็นต้น, หน้าเผือด หรือ หน้าเผือดสี ก็ว่า.
หน้าถัง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าร้านหรือโรงที่เปิดปิดด้วยกระดานเป็นแผ่น ๆ สอดเรียงเลื่อนไปตามรางที่ทำไว้.	หน้าถัง น. หน้าร้านหรือโรงที่เปิดปิดด้วยกระดานเป็นแผ่น ๆ สอดเรียงเลื่อนไปตามรางที่ทำไว้.
หน้าท้อง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหน้าของท้อง ตั้งแต่ลิ้นปี่จนถึงบริเวณต้นขา เช่น ฉีดเซรุ่มป้องกันพิษสุนัขบ้าที่หน้าท้องหลังจากถูกสุนัขกัด; โดยปริยายหมายถึงท้องที่ยื่นเพราะมีไขมันมาก เช่น ผู้หญิงคนนี้สวยดี เสียแต่มีหน้าท้อง.	หน้าท้อง น. ส่วนหน้าของท้อง ตั้งแต่ลิ้นปี่จนถึงบริเวณต้นขา เช่น ฉีดเซรุ่มป้องกันพิษสุนัขบ้าที่หน้าท้องหลังจากถูกสุนัขกัด; โดยปริยายหมายถึงท้องที่ยื่นเพราะมีไขมันมาก เช่น ผู้หญิงคนนี้สวยดี เสียแต่มีหน้าท้อง.
หน้าทับ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง เสียงตีเครื่องดนตรีที่ขึงด้วยหนัง จำพวกตะโพนหรือกลองแขกซึ่งมีบัญญัติเป็นแบบแผนสำหรับตีประจำทำนองเพลงต่าง ๆ ใช้บอกสัดส่วนและประโยคของเพลงนั้น ๆ เช่น หน้าทับปรบไก่.	หน้าทับ น. เสียงตีเครื่องดนตรีที่ขึงด้วยหนัง จำพวกตะโพนหรือกลองแขกซึ่งมีบัญญัติเป็นแบบแผนสำหรับตีประจำทำนองเพลงต่าง ๆ ใช้บอกสัดส่วนและประโยคของเพลงนั้น ๆ เช่น หน้าทับปรบไก่.
หน้าทะเล้น เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ทำหน้าหัวเราะอย่างทะลึ่งไม่เหมาะแก่บุคคลหรือโอกาส.	หน้าทะเล้น ว. อาการที่ทำหน้าหัวเราะอย่างทะลึ่งไม่เหมาะแก่บุคคลหรือโอกาส.
หน้าที่ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง กิจที่จะต้องทําด้วยความรับผิดชอบ.	หน้าที่ น. กิจที่จะต้องทําด้วยความรับผิดชอบ.
หน้าที่นั่ง, หน้าฉาน หน้าที่นั่ง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู หน้าฉาน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ที่เฉพาะพระพักตร์พระเจ้าอยู่หัวหรือพระราชินี เช่น แสดงหน้าที่นั่ง อย่าเดินตัดหน้าฉาน.	หน้าที่นั่ง, หน้าฉาน น. ที่เฉพาะพระพักตร์พระเจ้าอยู่หัวหรือพระราชินี เช่น แสดงหน้าที่นั่ง อย่าเดินตัดหน้าฉาน.
หน้านวล เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-วอ-แหวน-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมอย่างหนึ่ง ทำด้วยแป้ง ไข่ขาว น้ำตาลทราย ใส่พิมพ์รูปคล้ายเรือแล้วอบ.	หน้านวล ๑ น. ชื่อขนมอย่างหนึ่ง ทำด้วยแป้ง ไข่ขาว น้ำตาลทราย ใส่พิมพ์รูปคล้ายเรือแล้วอบ.
หน้านวล เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-วอ-แหวน-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าผุดผ่องเป็นน้ำเป็นนวล, คนโบราณเชื่อว่า หญิงที่มีครรภ์ถ้ามีหน้านวลอยู่เสมอ แสดงว่า บุตรในครรภ์จะเป็นเพศหญิง.	หน้านวล ๒ ว. มีสีหน้าผุดผ่องเป็นน้ำเป็นนวล, คนโบราณเชื่อว่า หญิงที่มีครรภ์ถ้ามีหน้านวลอยู่เสมอ แสดงว่า บุตรในครรภ์จะเป็นเพศหญิง.
หน้านิ่วคิ้วขมวด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ทำหน้าย่นขมวดคิ้วแสดงความโกรธหรือเจ็บปวดเป็นต้น.	หน้านิ่วคิ้วขมวด ว. อาการที่ทำหน้าย่นขมวดคิ้วแสดงความโกรธหรือเจ็บปวดเป็นต้น.
หน้าเนื้อใจเสือ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีหน้าตาแสดงความเมตตา แต่ใจเหี้ยมโหด.	หน้าเนื้อใจเสือ (สำ) ว. มีหน้าตาแสดงความเมตตา แต่ใจเหี้ยมโหด.
หน้าบอกบุญไม่รับ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าบึ้งตึง เช่น เขาผิดหวังอะไรมา ทำหน้าบอกบุญไม่รับ.	หน้าบอกบุญไม่รับ ว. มีสีหน้าบึ้งตึง เช่น เขาผิดหวังอะไรมา ทำหน้าบอกบุญไม่รับ.
หน้าบัน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง จั่ว (ใช้แก่ปราสาท โบสถ์ วิหาร เป็นต้น).	หน้าบัน น. จั่ว (ใช้แก่ปราสาท โบสถ์ วิหาร เป็นต้น).
หน้าบาง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความรู้สึกไวต่อสิ่งที่น่าละอาย.	หน้าบาง ว. มีความรู้สึกไวต่อสิ่งที่น่าละอาย.
หน้าบาน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทําหน้าแสดงอาการดีใจ เช่น เขาหน้าบานเพราะสอบได้ที่ ๑.	หน้าบาน ว. ทําหน้าแสดงอาการดีใจ เช่น เขาหน้าบานเพราะสอบได้ที่ ๑.
หน้าบูด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าแสดงอาการเบื่อหน่ายหรือไม่พอใจ เช่น เขาทำหน้าบูดเพราะเจอเรื่องที่ไม่สบอารมณ์, หน้าบูดหน้าเบี้ยว หรือ หน้าเบี้ยวหน้าบูด ก็ว่า.	หน้าบูด ว. มีสีหน้าแสดงอาการเบื่อหน่ายหรือไม่พอใจ เช่น เขาทำหน้าบูดเพราะเจอเรื่องที่ไม่สบอารมณ์, หน้าบูดหน้าเบี้ยว หรือ หน้าเบี้ยวหน้าบูด ก็ว่า.
หน้าเบ้ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าที่แสดงอาการผิดหวัง ไม่เห็นด้วย ไม่พอใจ หรือ เจ็บปวดเป็นต้น.	หน้าเบ้ น. หน้าที่แสดงอาการผิดหวัง ไม่เห็นด้วย ไม่พอใจ หรือ เจ็บปวดเป็นต้น.
หน้าปลาจวด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าแหลมอย่างหัวปลาจวด.	หน้าปลาจวด น. หน้าแหลมอย่างหัวปลาจวด.
หน้าป๋อหลอ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่นั่งให้เห็นหน้าโดยมิได้มีความสลักสำคัญอะไร.	หน้าป๋อหลอ ว. อาการที่นั่งให้เห็นหน้าโดยมิได้มีความสลักสำคัญอะไร.
หน้าปัด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นที่มีตัวเลขหรือสัญลักษณ์แสดงเวลาหรือปริมาณเป็นต้น เช่น หน้าปัดนาฬิกา หน้าปัดวิทยุ หน้าปัดมาตรวัดนํ้า.	หน้าปัด น. แผ่นที่มีตัวเลขหรือสัญลักษณ์แสดงเวลาหรือปริมาณเป็นต้น เช่น หน้าปัดนาฬิกา หน้าปัดวิทยุ หน้าปัดมาตรวัดนํ้า.
หน้าปูเลี่ยน ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่วางหน้าไม่สนิท กระดากอายเพราะถูกจับผิดได้เป็นต้น, หน้าเจื่อน ก็ว่า.	หน้าปูเลี่ยน ๆ ว. อาการที่วางหน้าไม่สนิท กระดากอายเพราะถูกจับผิดได้เป็นต้น, หน้าเจื่อน ก็ว่า.
หน้าเป็น เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ทำหน้ายิ้มหรือหัวเราะอยู่เรื่อย ๆ, ช่างหัวเราะ.	หน้าเป็น ว. อาการที่ทำหน้ายิ้มหรือหัวเราะอยู่เรื่อย ๆ, ช่างหัวเราะ.
หน้าเปิด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าอิ่มเอิบผ่องใสชวนดู, หน้าสว่าง ก็ว่า.	หน้าเปิด น. หน้าอิ่มเอิบผ่องใสชวนดู, หน้าสว่าง ก็ว่า.
หน้าผา เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ด้านภูเขาที่มีแผ่นหินตั้งชัน.	หน้าผา น. ด้านภูเขาที่มีแผ่นหินตั้งชัน.
หน้าผาก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนเบื้องบนของใบหน้าอยู่เหนือคิ้วขึ้นไป.	หน้าผาก น. ส่วนเบื้องบนของใบหน้าอยู่เหนือคิ้วขึ้นไป.
หน้าผี เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าตาอัปลักษณ์น่าเกลียดน่ากลัว.	หน้าผี น. หน้าตาอัปลักษณ์น่าเกลียดน่ากลัว.
หน้าเผือด, หน้าเผือดสี หน้าเผือด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก หน้าเผือดสี เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าไม่มีสีเลือด. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าแสดงความผิดหวังหรือตกใจเป็นต้น, หน้าถอดสี ก็ว่า.	หน้าเผือด, หน้าเผือดสี น. หน้าไม่มีสีเลือด. ว. มีสีหน้าแสดงความผิดหวังหรือตกใจเป็นต้น, หน้าถอดสี ก็ว่า.
หน้าพาทย์ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเพลงประเภทที่ใช้บรรเลงในการแสดงกิริยาอาการเคลื่อนไหวของตัวโขนละครเป็นต้น หรือสําหรับอัญเชิญเทพเจ้า ฤๅษี หรือบูรพาจารย์ ให้มาร่วมชุมนุมในพิธีไหว้ครูหรือพิธีมงคลต่าง ๆ เช่น เชิด ใช้ในการเดินทางไกล เสมอ ใช้ในการเดินระยะใกล้ เสมอมาร สําหรับยักษ์เดิน เสมอเถร สําหรับฤๅษีเดิน สาธุการ ใช้ในการเริ่มพิธีต่าง ๆ ตระเชิญ ใช้อัญเชิญเทพเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ว่า เพลงหน้าพาทย์. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่เกี่ยวกับเพลงหน้าพาทย์ เช่น รําหน้าพาทย์ บอกหน้าพาทย์.	หน้าพาทย์ น. เรียกเพลงประเภทที่ใช้บรรเลงในการแสดงกิริยาอาการเคลื่อนไหวของตัวโขนละครเป็นต้น หรือสําหรับอัญเชิญเทพเจ้า ฤๅษี หรือบูรพาจารย์ ให้มาร่วมชุมนุมในพิธีไหว้ครูหรือพิธีมงคลต่าง ๆ เช่น เชิด ใช้ในการเดินทางไกล เสมอ ใช้ในการเดินระยะใกล้ เสมอมาร สําหรับยักษ์เดิน เสมอเถร สําหรับฤๅษีเดิน สาธุการ ใช้ในการเริ่มพิธีต่าง ๆ ตระเชิญ ใช้อัญเชิญเทพเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ว่า เพลงหน้าพาทย์. ว. ที่เกี่ยวกับเพลงหน้าพาทย์ เช่น รําหน้าพาทย์ บอกหน้าพาทย์.
หน้าพาทย์แผลง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-งอ-งู	[–แผฺลง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงหน้าพาทย์ที่บอกแผลงไปจากชื่อเดิม ทำให้ผู้บรรเลงปี่พาทย์ต้องใช้ความคิดว่าจะบรรเลงเพลงใด เช่น เพลงนางพญาดำเนิน หมายถึง เพลงช้า เพลงแม่ลูกอ่อนไปตลาด หมายถึง เพลงเร็ว เพลงไม่ได้ไม่เสีย หมายถึง เพลงเสมอ.	หน้าพาทย์แผลง [–แผฺลง] น. ชื่อเพลงหน้าพาทย์ที่บอกแผลงไปจากชื่อเดิม ทำให้ผู้บรรเลงปี่พาทย์ต้องใช้ความคิดว่าจะบรรเลงเพลงใด เช่น เพลงนางพญาดำเนิน หมายถึง เพลงช้า เพลงแม่ลูกอ่อนไปตลาด หมายถึง เพลงเร็ว เพลงไม่ได้ไม่เสีย หมายถึง เพลงเสมอ.
หน้าไฟ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาที่จุดไฟเผาศพ เช่น พระสวดหน้าไฟ.	หน้าไฟ น. เวลาที่จุดไฟเผาศพ เช่น พระสวดหน้าไฟ.
หน้ามอด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าซึ่งมีรอยแผลเป็นปรุ ๆ มักเกิดจากฝีดาษ, หน้าข้าวตัง ก็ว่า.	หน้ามอด น. หน้าซึ่งมีรอยแผลเป็นปรุ ๆ มักเกิดจากฝีดาษ, หน้าข้าวตัง ก็ว่า.
หน้าม่อย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าสลดแสดงว่าเสียใจ เช่น เธอทำหน้าม่อยเพราะรีดเสื้อตัวสวยไหม้.	หน้าม่อย ว. มีสีหน้าสลดแสดงว่าเสียใจ เช่น เธอทำหน้าม่อยเพราะรีดเสื้อตัวสวยไหม้.
หน้าม้า เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ทําเล่ห์เหลี่ยมเป็นเหมือนคนซื้อหรือคนเล่นการพนันเป็นต้น เพื่อเป็นสื่อจูงใจให้คนหลงซื้อหรือหลงเล่นการพนันด้วย, โดยปริยายใช้เรียกคนที่หากินในลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น.	หน้าม้า น. ผู้ที่ทําเล่ห์เหลี่ยมเป็นเหมือนคนซื้อหรือคนเล่นการพนันเป็นต้น เพื่อเป็นสื่อจูงใจให้คนหลงซื้อหรือหลงเล่นการพนันด้วย, โดยปริยายใช้เรียกคนที่หากินในลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น.
หน้าม้าน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าเผือดด้วยความละอายจนไม่กล้าสบตาคน.	หน้าม้าน ว. มีสีหน้าเผือดด้วยความละอายจนไม่กล้าสบตาคน.
หน้ามืด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เป็นลมหมดสติ; โดยปริยายหมายถึงมัวเมาจนขาดสติ ทำสิ่งที่ไม่ควรทำ.	หน้ามืด ว. อาการที่เป็นลมหมดสติ; โดยปริยายหมายถึงมัวเมาจนขาดสติ ทำสิ่งที่ไม่ควรทำ.
หน้ามุข เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของอาคารที่ยื่นเด่นออกมาทางหน้า.	หน้ามุข น. ส่วนของอาคารที่ยื่นเด่นออกมาทางหน้า.
หน้าไม่รับแขก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าตาที่เฉยเมยคล้ายกับว่าไม่ต้องการต้อนรับใคร อาจเป็นปรกติหรือเป็นบางโอกาสก็ได้.	หน้าไม่รับแขก น. หน้าตาที่เฉยเมยคล้ายกับว่าไม่ต้องการต้อนรับใคร อาจเป็นปรกติหรือเป็นบางโอกาสก็ได้.
หน้าไม่อาย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ไม่รู้สึกกระดากหรือขวยใจ.	หน้าไม่อาย ว. ที่ไม่รู้สึกกระดากหรือขวยใจ.
หน้าไม้ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีคิดเลขเพื่อให้รู้ว่าไม้มีกี่ยก; เครื่องยิงชนิดหนึ่ง มีคันและราง ยิงด้วยลูกหน้าไม้.	หน้าไม้ น. วิธีคิดเลขเพื่อให้รู้ว่าไม้มีกี่ยก; เครื่องยิงชนิดหนึ่ง มีคันและราง ยิงด้วยลูกหน้าไม้.
หน้ายิ้ม ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-มอ-ม้า ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการยิ้มน้อย ๆ อย่างมีเลศนัย.	หน้ายิ้ม ๆ ว. อาการยิ้มน้อย ๆ อย่างมีเลศนัย.
หน้ายุ่ง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าว่ามีความยุ่งยากลำบากใจเพราะมีงานมากเสียจนไม่รู้จะทำอะไรก่อนอะไรหลังเป็นต้น.	หน้ายุ่ง ว. มีสีหน้าว่ามีความยุ่งยากลำบากใจเพราะมีงานมากเสียจนไม่รู้จะทำอะไรก่อนอะไรหลังเป็นต้น.
หน้าระรื่น เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หน้ายิ้มอยู่เสมอ.	หน้าระรื่น น. หน้ายิ้มอยู่เสมอ.
หน้ารับแขก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสเป็นประจำ.	หน้ารับแขก น. หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสเป็นประจำ.
หน้าร่าหุ์, หน้าราหู หน้าร่าหุ์ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ทัน-ทะ-คาด หน้าราหู เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อลายไทยแบบหนึ่งอยู่ในรูปทรงสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนทำเป็นหน้าอสูรที่ชื่อราหู เช่นตรงกลางพัดยศพระราชาคณะชั้นสามัญหรือที่โล่, หน้าขบ ก็เรียก.	หน้าร่าหุ์, หน้าราหู น. ชื่อลายไทยแบบหนึ่งอยู่ในรูปทรงสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนทำเป็นหน้าอสูรที่ชื่อราหู เช่นตรงกลางพัดยศพระราชาคณะชั้นสามัญหรือที่โล่, หน้าขบ ก็เรียก.
หน้าเริด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่แสดงหน้าตาตื่น (ใช้แก่กริยาวิ่ง) เช่น เห็นแม่มาแต่ไกลก็วิ่งหน้าเริดเข้าไปหา, หน้าตั้ง ก็ว่า.	หน้าเริด ว. อาการที่แสดงหน้าตาตื่น (ใช้แก่กริยาวิ่ง) เช่น เห็นแม่มาแต่ไกลก็วิ่งหน้าเริดเข้าไปหา, หน้าตั้ง ก็ว่า.
หน้าเลือด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชอบแสวงหาประโยชน์โดยวิธีบังคับให้จำยอมเพราะเห็นแก่ตัว เช่น เขาเป็นเจ้าหนี้หน้าเลือด, หน้าโลหิต ก็ว่า.	หน้าเลือด ว. ชอบแสวงหาประโยชน์โดยวิธีบังคับให้จำยอมเพราะเห็นแก่ตัว เช่น เขาเป็นเจ้าหนี้หน้าเลือด, หน้าโลหิต ก็ว่า.
หน้าวอก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าของคนที่ผัดแป้งจนขาวเกินไป.	หน้าวอก น. หน้าของคนที่ผัดแป้งจนขาวเกินไป.
หน้าวัว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง กระเบื้องปูพื้นรูปสี่เหลี่ยม ทําด้วยดินเผา เรียกว่า กระเบื้องหน้าวัว; กระเบื้องสำหรับมุงหลังคารูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนทำด้วยปูนซีเมนต์ ทราย และน้ำ เรียกว่า กระเบื้องหน้าวัว กระเบื้องว่าว หรือ กระเบื้องขนมเปียกปูน.	หน้าวัว ๑ น. กระเบื้องปูพื้นรูปสี่เหลี่ยม ทําด้วยดินเผา เรียกว่า กระเบื้องหน้าวัว; กระเบื้องสำหรับมุงหลังคารูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนทำด้วยปูนซีเมนต์ ทราย และน้ำ เรียกว่า กระเบื้องหน้าวัว กระเบื้องว่าว หรือ กระเบื้องขนมเปียกปูน.
หน้าแว่น เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องโรยขนมจีนเป็นแผ่นกลม ทำด้วยทองเหลืองหรือทองแดงเป็นต้นที่เจาะรูทั่วแผ่น เย็บติดไว้ตรงกลางผ้าสี่เหลี่ยมซึ่งเจาะรูให้พอเหมาะกับแผ่นทองเหลืองหรือทองแดงนั้น, แว่น ก็เรียก, เรียกขนมปังกรอบที่มีรูปเช่นนั้นว่า ขนมปังหน้าแว่น; ผิวดินที่กระเทาะเป็นแผ่นบาง ๆ.	หน้าแว่น น. เครื่องโรยขนมจีนเป็นแผ่นกลม ทำด้วยทองเหลืองหรือทองแดงเป็นต้นที่เจาะรูทั่วแผ่น เย็บติดไว้ตรงกลางผ้าสี่เหลี่ยมซึ่งเจาะรูให้พอเหมาะกับแผ่นทองเหลืองหรือทองแดงนั้น, แว่น ก็เรียก, เรียกขนมปังกรอบที่มีรูปเช่นนั้นว่า ขนมปังหน้าแว่น; ผิวดินที่กระเทาะเป็นแผ่นบาง ๆ.
หน้าสว่าง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าอิ่มเอิบผ่องใสชวนดู, หน้าเปิด ก็ว่า.	หน้าสว่าง น. หน้าอิ่มเอิบผ่องใสชวนดู, หน้าเปิด ก็ว่า.
หน้าสลด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าแสดงความเศร้าเสียใจ.	หน้าสลด น. หน้าแสดงความเศร้าเสียใจ.
หน้าสิ่วหน้าขวาน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อยู่ในระยะอันตรายเพราะอีกฝ่ายหนึ่งกําลังโกรธหรือมีเหตุการณ์วิกฤตเป็นต้น.	หน้าสิ่วหน้าขวาน (สำ) ว. อยู่ในระยะอันตรายเพราะอีกฝ่ายหนึ่งกําลังโกรธหรือมีเหตุการณ์วิกฤตเป็นต้น.
หน้าเสีย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าแสดงอาการพิรุธหรือตกใจ เสียใจเป็นต้น เช่น เขาหน้าเสียเพราะถูกจับได้ว่าทำความผิด.	หน้าเสีย ว. มีสีหน้าแสดงอาการพิรุธหรือตกใจ เสียใจเป็นต้น เช่น เขาหน้าเสียเพราะถูกจับได้ว่าทำความผิด.
หน้าเสี้ยว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าด้านข้าง (เห็นตา ๒ ข้างและหูข้างเดียว).	หน้าเสี้ยว น. หน้าด้านข้าง (เห็นตา ๒ ข้างและหูข้างเดียว).
หน้าหงาย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หน้าเงยแหงนขึ้น เช่น เขาถูกชกหน้าหงาย; โดยปริยายหมายถึงอาการที่ถูกว่าย้อนกลับมาจนเสียหน้า เช่น ตั้งใจจะไปขอยืมเงินเขา เขาบอกว่าหนี้เก่าก็ไม่ได้ชำระยังจะมาขอยืมอีก เลยต้องหน้าหงายกลับมา; ที่ผิดไปจากที่คาดหวังไว้มาก เช่น เขาคุยว่าสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แน่ ๆ แต่พอประกาศผลแล้วไม่ได้ ก็หน้าหงายกลับมา.	หน้าหงาย ว. อาการที่หน้าเงยแหงนขึ้น เช่น เขาถูกชกหน้าหงาย; โดยปริยายหมายถึงอาการที่ถูกว่าย้อนกลับมาจนเสียหน้า เช่น ตั้งใจจะไปขอยืมเงินเขา เขาบอกว่าหนี้เก่าก็ไม่ได้ชำระยังจะมาขอยืมอีก เลยต้องหน้าหงายกลับมา; ที่ผิดไปจากที่คาดหวังไว้มาก เช่น เขาคุยว่าสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แน่ ๆ แต่พอประกาศผลแล้วไม่ได้ ก็หน้าหงายกลับมา.
หน้าหัก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าซึ่งมีสันจมูกคล้ายหักเข้าไป.	หน้าหัก น. หน้าซึ่งมีสันจมูกคล้ายหักเข้าไป.
หน้าเหี่ยว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าที่ไม่เต่งตึง, โดยปริยายหมายความว่า ไม่สมปรารถนา เช่น ขอสตางค์แม่ไม่ได้ก็หน้าเหี่ยวกลับมา.	หน้าเหี่ยว น. หน้าที่ไม่เต่งตึง, โดยปริยายหมายความว่า ไม่สมปรารถนา เช่น ขอสตางค์แม่ไม่ได้ก็หน้าเหี่ยวกลับมา.
หน้าแหก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ต้องได้รับความอับอายขายหน้าอย่างยิ่งเพราะผิดหวังอย่างมากหรือเพราะถูกโต้ถูกย้อนกลับมาอย่างเถียงไม่ขึ้นเป็นต้น.	หน้าแหก (ปาก) ว. อาการที่ต้องได้รับความอับอายขายหน้าอย่างยิ่งเพราะผิดหวังอย่างมากหรือเพราะถูกโต้ถูกย้อนกลับมาอย่างเถียงไม่ขึ้นเป็นต้น.
หน้าแหง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-งอ-งู	[–แหฺง] เป็นคำนาม หมายถึง หน้าแสดงความเก้อหรือจนปัญญา.	หน้าแหง [–แหฺง] น. หน้าแสดงความเก้อหรือจนปัญญา.
หน้าแห้ง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสีหน้าไม่แจ่มใสเพราะความทุกข์เช่นผิดหวัง.	หน้าแห้ง ว. มีสีหน้าไม่แจ่มใสเพราะความทุกข์เช่นผิดหวัง.
หน้าใหญ่ใจโต เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีใจกว้างใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเกินตัวเพื่ออวดมั่งมี เช่น เขาชอบทำหน้าใหญ่ใจโตทั้ง ๆ ที่มีเงินน้อย.	หน้าใหญ่ใจโต ว. มีใจกว้างใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเกินตัวเพื่ออวดมั่งมี เช่น เขาชอบทำหน้าใหญ่ใจโตทั้ง ๆ ที่มีเงินน้อย.
หน้าใหม่ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่เพิ่งเคยเห็นหรือรู้จักกัน เช่น นักร้องหน้าใหม่.	หน้าใหม่ ว. ที่เพิ่งเคยเห็นหรือรู้จักกัน เช่น นักร้องหน้าใหม่.
หน้าไหว้หลังหลอก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-โท-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต่อหน้าทำเป็นดี แต่พอลับหลังก็นินทาหรือหาทางทำร้าย, ต่อหน้ามะพลับ ลับหลังตะโก ก็ว่า.	หน้าไหว้หลังหลอก (สำ) ว. ต่อหน้าทำเป็นดี แต่พอลับหลังก็นินทาหรือหาทางทำร้าย, ต่อหน้ามะพลับ ลับหลังตะโก ก็ว่า.
หน้าอก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนภายนอกของอก, นมของผู้หญิง, อก ก็ว่า.	หน้าอก น. ส่วนภายนอกของอก, นมของผู้หญิง, อก ก็ว่า.
หน้าอ่อน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่มองดูอายุน้อยกว่าอายุจริง เช่น ผู้หญิงคนนี้อายุมากแล้วแต่ยังดูหน้าอ่อน, เรียกหมากที่หน้ายังไม่เต็มว่า หมากหน้าอ่อน.	หน้าอ่อน ว. ที่มองดูอายุน้อยกว่าอายุจริง เช่น ผู้หญิงคนนี้อายุมากแล้วแต่ยังดูหน้าอ่อน, เรียกหมากที่หน้ายังไม่เต็มว่า หมากหน้าอ่อน.
หน้าอัด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง หน้าตรง, หน้าเต็ม, หน้าตรงแบน, (ใช้แก่รูปวาด รูปถ่าย หรือเหรียญ).	หน้าอัด น. หน้าตรง, หน้าเต็ม, หน้าตรงแบน, (ใช้แก่รูปวาด รูปถ่าย หรือเหรียญ).
หน้าอินทร์หน้าพรหม เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-รอ-เรือ-หอ-หีบ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีอำนาจ, ผู้ยิ่งใหญ่, เช่น เขาไม่กลัวหน้าอินทร์หน้าพรหมใด ๆ ทั้งนั้น.	หน้าอินทร์หน้าพรหม น. ผู้มีอำนาจ, ผู้ยิ่งใหญ่, เช่น เขาไม่กลัวหน้าอินทร์หน้าพรหมใด ๆ ทั้งนั้น.
หนากาสรี เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[หฺนากาสะหฺรี] เป็นคำนาม หมายถึง ดอกชบา. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	หนากาสรี [หฺนากาสะหฺรี] น. ดอกชบา. (ช.).
หน่าง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง อวน, ข่าย; รั้ว, คู.	หน่าง (ถิ่น–พายัพ) น. อวน, ข่าย; รั้ว, คู.
หนาด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Blumea balsamifera (L.) DC. ในวงศ์ Compositae ใบใหญ่มีขน กลิ่นฉุน ใช้ทํายาได้ เชื่อกันว่าผีกลัว.	หนาด น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Blumea balsamifera (L.) DC. ในวงศ์ Compositae ใบใหญ่มีขน กลิ่นฉุน ใช้ทํายาได้ เชื่อกันว่าผีกลัว.
หนาน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง เรียกคนที่สึกจากเพศภิกษุว่า หนานนั่น หนานนี่.	หนาน (ถิ่น–พายัพ) น. เรียกคนที่สึกจากเพศภิกษุว่า หนานนั่น หนานนี่.
หน้านวล เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-วอ-แหวน-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๑	ดูใน หน้า เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา.	หน้านวล ๑ ดูใน หน้า.
หน้านวล เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-วอ-แหวน-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๒	ดูใน หน้า เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา.	หน้านวล ๒ ดูใน หน้า.
หน้านวล เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-วอ-แหวน-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๓	ดู กระดูกอึ่ง เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู.	หน้านวล ๓ ดู กระดูกอึ่ง.
หน้านวล เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-วอ-แหวน-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๔	ดู หมอช้างเหยียบ เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้.	หน้านวล ๔ ดู หมอช้างเหยียบ.
หนาม เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนแหลม ๆ ที่งอกออกจากต้นหรือกิ่งของไม้บางชนิดเป็นต้น เช่น หนามงิ้ว หนามพุทรา.	หนาม ๑ น. ส่วนแหลม ๆ ที่งอกออกจากต้นหรือกิ่งของไม้บางชนิดเป็นต้น เช่น หนามงิ้ว หนามพุทรา.
หนามเตย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ลายหยักบนตัวหนังสือขอม; ส่วนที่เป็นหยัก ๆ บนหลังจระเข้; โลหะที่มีลักษณะเป็นเขี้ยวคล้ายหนามสำหรับเกาะยึดหัวแหวนเป็นต้น.	หนามเตย น. ลายหยักบนตัวหนังสือขอม; ส่วนที่เป็นหยัก ๆ บนหลังจระเข้; โลหะที่มีลักษณะเป็นเขี้ยวคล้ายหนามสำหรับเกาะยึดหัวแหวนเป็นต้น.
หนามยอกอก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง คนหรือเหตุการณ์ที่ทําให้รู้สึกเหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงอยู่ในอกตลอดเวลา.	หนามยอกอก (สำ) น. คนหรือเหตุการณ์ที่ทําให้รู้สึกเหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงอยู่ในอกตลอดเวลา.
หนามยอกเอาหนามบ่ง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ตอบโต้หรือแก้ด้วยวิธีการทํานองเดียวกัน.	หนามยอกเอาหนามบ่ง (สำ) ก. ตอบโต้หรือแก้ด้วยวิธีการทํานองเดียวกัน.
หนามแหลมไม่มีใครเสี้ยม เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง คนที่มีปฏิภาณไหวพริบตามธรรมชาติโดยไม่ต้องมีใครสอน, มักใช้เข้าคู่กับ มะนาวกลมเกลี้ยงไม่มีใครกลึง.	หนามแหลมไม่มีใครเสี้ยม (สำ) น. คนที่มีปฏิภาณไหวพริบตามธรรมชาติโดยไม่ต้องมีใครสอน, มักใช้เข้าคู่กับ มะนาวกลมเกลี้ยงไม่มีใครกลึง.
หนาม เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหอยทะเลกาบเดี่ยวในสกุล Murex วงศ์ Muricidae เปลือกมีหนามสั้นหรือยาวโดยรอบ เช่น ชนิด M. trapa.	หนาม ๒ น. ชื่อหอยทะเลกาบเดี่ยวในสกุล Murex วงศ์ Muricidae เปลือกมีหนามสั้นหรือยาวโดยรอบ เช่น ชนิด M. trapa.
หนามขี้แรด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Acacia pennata Willd. ในวงศ์ Leguminosae ต้นมีหนาม เปลือกใช้ย้อมแหอวนและใช้ทํายาได้.	หนามขี้แรด น. ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Acacia pennata Willd. ในวงศ์ Leguminosae ต้นมีหนาม เปลือกใช้ย้อมแหอวนและใช้ทํายาได้.
หนามเขียะ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกระบองเพชร. ในวงเล็บ ดู กระบองเพชร เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ ความหมายที่ ๒.	หนามเขียะ (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นกระบองเพชร. (ดู กระบองเพชร ๒).
หนามควายนอน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ดู การเวก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๓.	หนามควายนอน ดู การเวก ๓.
หนามจี้ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นคนทา. ในวงเล็บ ดู คนทา เขียนว่า คอ-ควาย-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา.	หนามจี้ (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นคนทา. (ดู คนทา).
หนามแดง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Maytenus marcanii Ding Hou ในวงศ์ Celastraceae ใช้ทํายาได้. (๒) ชื่อไม้พุ่มชนิด Carissa carandas L. ในวงศ์ Apocynaceae ดอกสีขาว หลอดดอกสีชมพู กลิ่นหอม ผลสีขาว สุกสีแดงคล้ำ กินได้, มะนาวไม่รู้โห่ ก็เรียก.	หนามแดง น. (๑) ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Maytenus marcanii Ding Hou ในวงศ์ Celastraceae ใช้ทํายาได้. (๒) ชื่อไม้พุ่มชนิด Carissa carandas L. ในวงศ์ Apocynaceae ดอกสีขาว หลอดดอกสีชมพู กลิ่นหอม ผลสีขาว สุกสีแดงคล้ำ กินได้, มะนาวไม่รู้โห่ ก็เรียก.
หนามพรม เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Carissa cochinchinensis Pierre ในวงศ์ Apocynaceae ต้นมีหนามแข็ง, พรม ก็เรียก.	หนามพรม น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Carissa cochinchinensis Pierre ในวงศ์ Apocynaceae ต้นมีหนามแข็ง, พรม ก็เรียก.
หนามพุงดอ, หนามรอบตัว, หนามเหม็น หนามพุงดอ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง หนามรอบตัว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน หนามเหม็น เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	ดู พุงดอ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง.	หนามพุงดอ, หนามรอบตัว, หนามเหม็น ดู พุงดอ.
หนามหลัง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ดู ตามิน เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู.	หนามหลัง ดู ตามิน.
หนามใหญ่ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	ดู หัวโขน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-นอ-หนู ความหมายที่ ๓.	หนามใหญ่ ดู หัวโขน ๓.
หน่าย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เบื่อ, จืดจาง, คลายจากความพัวพัน, คลายจากความรัก, มักใช้เข้าคู่กับคำ เบื่อ เป็น เบื่อหน่าย.	หน่าย ก. เบื่อ, จืดจาง, คลายจากความพัวพัน, คลายจากความรัก, มักใช้เข้าคู่กับคำ เบื่อ เป็น เบื่อหน่าย.
หน่ายหนี เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง จากไปเพราะเบื่อหรือทนไม่ไหวเป็นต้น.	หน่ายหนี ก. จากไปเพราะเบื่อหรือทนไม่ไหวเป็นต้น.
หน่ายแหนง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-งอ-งู	[หฺน่ายแหฺนง] เป็นคำกริยา หมายถึง ระอาเพราะหมางใจหรือแคลงใจเป็นต้น, แหนงหน่าย ก็ว่า.	หน่ายแหนง [หฺน่ายแหฺนง] ก. ระอาเพราะหมางใจหรือแคลงใจเป็นต้น, แหนงหน่าย ก็ว่า.
หนาว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เย็นจัด, อาการที่รู้สึกเย็นจัด.	หนาว ว. เย็นจัด, อาการที่รู้สึกเย็นจัด.
หนาวใจ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สะท้านใจ, เยือกเย็นใจ, คร้ามเกรงภัย, กลัว.	หนาวใจ ว. สะท้านใจ, เยือกเย็นใจ, คร้ามเกรงภัย, กลัว.
หนาวดอกงิ้ว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ระยะเวลาที่ต้นงิ้วออกดอก ประมาณเดือนยี่ อากาศเย็นกว่าธรรมดา เช่น น้ำค้างพรมลงเฉื่อยเรื่อยเรื่อยริ้ว หนาวดอกงิ้วงิ้วออกดอกไสว. ในวงเล็บ มาจาก โคลงนิราศพระประธม พระเจ้าบรมวงศ์เธอชั้น ๒ กรมหลวงวงษาธิราชสนิท ทรงพระนิพนธ์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๙.	หนาวดอกงิ้ว น. ระยะเวลาที่ต้นงิ้วออกดอก ประมาณเดือนยี่ อากาศเย็นกว่าธรรมดา เช่น น้ำค้างพรมลงเฉื่อยเรื่อยเรื่อยริ้ว หนาวดอกงิ้วงิ้วออกดอกไสว. (นิ. ประธม).
หนาว ๆ ร้อน ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ไม้-ยะ-มก รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำกริยา หมายถึง ครั่นเนื้อครั่นตัว, มีอาการคล้ายจะเป็นไข้เพราะเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว, โดยปริยายหมายความว่า มีความเร่าร้อนใจกลัวว่าจะถูกลงโทษหรือถูกตำหนิเป็นต้น, ร้อน ๆ หนาว ๆ หรือ สะบัดร้อนสะบัดหนาว ก็ว่า.	หนาว ๆ ร้อน ๆ ก. ครั่นเนื้อครั่นตัว, มีอาการคล้ายจะเป็นไข้เพราะเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว, โดยปริยายหมายความว่า มีความเร่าร้อนใจกลัวว่าจะถูกลงโทษหรือถูกตำหนิเป็นต้น, ร้อน ๆ หนาว ๆ หรือ สะบัดร้อนสะบัดหนาว ก็ว่า.
หนาวสะท้าน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หนาวสั่นเพราะพิษไข้; รู้สึกเย็นเยือกเข้าหัวใจทำให้รู้สึกครั่นคร้ามหรือหวาดกลัวจนตัวสั่นเป็นต้น.	หนาวสะท้าน ว. หนาวสั่นเพราะพิษไข้; รู้สึกเย็นเยือกเข้าหัวใจทำให้รู้สึกครั่นคร้ามหรือหวาดกลัวจนตัวสั่นเป็นต้น.
หนาวสันหลัง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รู้สึกหวาดกลัว, เสียวสันหลัง ก็ว่า.	หนาวสันหลัง ว. รู้สึกหวาดกลัว, เสียวสันหลัง ก็ว่า.
หนาวเหน็บ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หนาวมากจนรู้สึกชาคล้ายเป็นเหน็บ.	หนาวเหน็บ ว. หนาวมากจนรู้สึกชาคล้ายเป็นเหน็บ.
หนาวอารมณ์ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รู้สึกเปล่าเปลี่ยวใจ.	หนาวอารมณ์ ว. รู้สึกเปล่าเปลี่ยวใจ.
หน้าวัว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	ดูใน หน้า เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา.	หน้าวัว ๑ ดูใน หน้า.
หน้าวัว เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดในสกุล Anthurium วงศ์ Araceae ดอกและใบประดับมีสีต่าง ๆ.	หน้าวัว ๒ น. ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดในสกุล Anthurium วงศ์ Araceae ดอกและใบประดับมีสีต่าง ๆ.
หนำ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากพอกับความต้องการ เช่น อิ่มหนำสำราญ.	หนำ ว. มากพอกับความต้องการ เช่น อิ่มหนำสำราญ.
หนำใจ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สาแก่ใจ, สมใจอยาก, เช่น กินให้หนำใจ เที่ยวเสียหนำใจ.	หนำใจ ว. สาแก่ใจ, สมใจอยาก, เช่น กินให้หนำใจ เที่ยวเสียหนำใจ.
หนำเลี้ยบ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อผลของไม้ต้นชนิด Canarium pimela Leenh. ในวงศ์ Burseraceae ผลสุกสีม่วงดำ นำมาดองเค็มใช้เป็นอาหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	หนำเลี้ยบ น. ชื่อผลของไม้ต้นชนิด Canarium pimela Leenh. ในวงศ์ Burseraceae ผลสุกสีม่วงดำ นำมาดองเค็มใช้เป็นอาหาร. (จ.).
หนี เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง ไปเสียให้พ้น, หลีกไปให้พ้น, เช่น หนีภัย หนีทุกข์; หลีกเลี่ยง เช่น หนีภาษี หนีโรงเรียน.	หนี ก. ไปเสียให้พ้น, หลีกไปให้พ้น, เช่น หนีภัย หนีทุกข์; หลีกเลี่ยง เช่น หนีภาษี หนีโรงเรียน.
หนีร้อนมาพึ่งเย็น เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง หนีจากที่ที่มีความเดือดร้อนมาอาศัยอยู่ในที่ที่มีความสงบสุข.	หนีร้อนมาพึ่งเย็น (สำ) ก. หนีจากที่ที่มีความเดือดร้อนมาอาศัยอยู่ในที่ที่มีความสงบสุข.
หนีเสือปะจระเข้ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง หนีภัยอันตรายอย่างหนึ่งแล้วต้องพบภัยอันตรายอีกอย่างหนึ่ง.	หนีเสือปะจระเข้ (สำ) ก. หนีภัยอันตรายอย่างหนึ่งแล้วต้องพบภัยอันตรายอีกอย่างหนึ่ง.
หนีหน้า เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง หลบไม่ยอมให้พบหน้า.	หนีหน้า ก. หลบไม่ยอมให้พบหน้า.
หนี้ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่ผู้หนึ่งติดค้างอยู่จะต้องใช้ให้แก่อีกผู้หนึ่ง, หนี้สิน ก็ว่า; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง นิติสัมพันธ์ระหว่างบุคคลตั้งแต่ ๒ ฝ่ายขึ้นไป ซึ่งฝ่ายหนึ่งเรียกว่า เจ้าหนี้ มีสิทธิที่จะบังคับบุคคลอีกฝ่ายหนึ่งซึ่งเรียกว่า ลูกหนี้ ให้กระทําการหรืองดเว้นกระทําการอย่างใดอย่างหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ obligation เขียนว่า โอ-บี-แอล-ไอ-จี-เอ-ที-ไอ-โอ-เอ็น; โดยปริยายหมายถึงการที่จะต้องตอบแทนบุญคุณเขา.	หนี้ น. เงินที่ผู้หนึ่งติดค้างอยู่จะต้องใช้ให้แก่อีกผู้หนึ่ง, หนี้สิน ก็ว่า; (กฎ) นิติสัมพันธ์ระหว่างบุคคลตั้งแต่ ๒ ฝ่ายขึ้นไป ซึ่งฝ่ายหนึ่งเรียกว่า เจ้าหนี้ มีสิทธิที่จะบังคับบุคคลอีกฝ่ายหนึ่งซึ่งเรียกว่า ลูกหนี้ ให้กระทําการหรืองดเว้นกระทําการอย่างใดอย่างหนึ่ง. (อ. obligation); โดยปริยายหมายถึงการที่จะต้องตอบแทนบุญคุณเขา.
หนี้เกลื่อนกลืนกัน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง หนี้ซึ่งระงับไปเพราะเหตุที่สิทธิและความรับผิดในหนี้นั้นตกอยู่แก่บุคคลคนเดียวกัน.	หนี้เกลื่อนกลืนกัน (กฎ) น. หนี้ซึ่งระงับไปเพราะเหตุที่สิทธิและความรับผิดในหนี้นั้นตกอยู่แก่บุคคลคนเดียวกัน.
หนี้สิน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่ผู้หนึ่งติดค้างอยู่จะต้องใช้ให้แก่อีกผู้หนึ่ง.	หนี้สิน น. เงินที่ผู้หนึ่งติดค้างอยู่จะต้องใช้ให้แก่อีกผู้หนึ่ง.
หนี้สูญ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ยอ-หยิง	เป็นคำนาม หมายถึง หนี้ที่เจ้าหนี้ไม่มีทางที่จะได้รับชําระหนี้จากลูกหนี้ได้.	หนี้สูญ น. หนี้ที่เจ้าหนี้ไม่มีทางที่จะได้รับชําระหนี้จากลูกหนี้ได้.
หนีบ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง คีบหรือบีบให้แรงให้แน่นด้วยของที่เป็นง่ามเช่นง่ามนิ้วมือหรือตะไกรเป็นต้น.	หนีบ ก. คีบหรือบีบให้แรงให้แน่นด้วยของที่เป็นง่ามเช่นง่ามนิ้วมือหรือตะไกรเป็นต้น.
หนีเสือ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	หนีเสือ น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
หนึก เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	[หฺนึก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หนึบ.	หนึก [หฺนึก] ว. หนึบ.
หนึ่ง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ตัวเลขตัวแรกของจำนวนนับ; จำนวนเดียว, คนเดียว, สิ่งเดียว, เช่น หนึ่งในดวงใจ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เดี่ยว; เป็นเอก, เป็นเลิศ, เช่น เพื่อน ๆ ยกให้เขาเป็นหนึ่งในรุ่น.	หนึ่ง น. ตัวเลขตัวแรกของจำนวนนับ; จำนวนเดียว, คนเดียว, สิ่งเดียว, เช่น หนึ่งในดวงใจ. ว. เดี่ยว; เป็นเอก, เป็นเลิศ, เช่น เพื่อน ๆ ยกให้เขาเป็นหนึ่งในรุ่น.
หนึ่งไม่มีสอง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นเลิศอยู่คนเดียว.	หนึ่งไม่มีสอง ว. เป็นเลิศอยู่คนเดียว.
หนึบ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะของสิ่งของที่เหนียวและมีเนื้อแน่นด้วย เรียกว่า เหนียวหนึบ.	หนึบ ว. ลักษณะของสิ่งของที่เหนียวและมีเนื้อแน่นด้วย เรียกว่า เหนียวหนึบ.
หนืด เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการของสิ่งของที่เหนียวจนดึงไม่ใคร่จะออก เรียกว่า เหนียวหนืด, โดยปริยายหมายถึงตระหนี่มาก. ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในภูมิศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง เรียกหินที่อยู่ในสภาพหนืดใต้เปลือกโลกว่า หินหนืด. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ magma เขียนว่า เอ็ม-เอ-จี-เอ็ม-เอ.	หนืด ว. อาการของสิ่งของที่เหนียวจนดึงไม่ใคร่จะออก เรียกว่า เหนียวหนืด, โดยปริยายหมายถึงตระหนี่มาก. (ภูมิ) น. เรียกหินที่อยู่ในสภาพหนืดใต้เปลือกโลกว่า หินหนืด. (อ. magma).
หนุ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ	[หะนุ] เป็นคำนาม หมายถึง คาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	หนุ [หะนุ] น. คาง. (ป., ส.).
หนุน เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง รองให้สูงขึ้น เช่น เสื้อหนุนไหล่, ดันให้สูงขึ้น เช่น น้ำทะเลหนุน; ส่งเสริม เช่น หนุนให้สอบชิงทุนรัฐบาล, เพิ่มเติม เช่น หนุนทัพ; เอาสิ่งใดสิ่งหนึ่งรองหัว เช่น หนุนหมอน หนุนตัก หนุนขอนไม้. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่เพิ่มเติม เช่น ทัพหนุน.	หนุน ก. รองให้สูงขึ้น เช่น เสื้อหนุนไหล่, ดันให้สูงขึ้น เช่น น้ำทะเลหนุน; ส่งเสริม เช่น หนุนให้สอบชิงทุนรัฐบาล, เพิ่มเติม เช่น หนุนทัพ; เอาสิ่งใดสิ่งหนึ่งรองหัว เช่น หนุนหมอน หนุนตัก หนุนขอนไม้. ว. ที่เพิ่มเติม เช่น ทัพหนุน.
หนุนเนื่อง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เพิ่มเติมเข้ามาไม่ขาดสาย เช่น กองทัพข้าศึกหนุนเนื่องเข้ามา.	หนุนเนื่อง ก. เพิ่มเติมเข้ามาไม่ขาดสาย เช่น กองทัพข้าศึกหนุนเนื่องเข้ามา.
หนุนหลัง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ดันให้หลังแอ่น; สนับสนุนอยู่ข้างหลัง.	หนุนหลัง ก. ดันให้หลังแอ่น; สนับสนุนอยู่ข้างหลัง.
หนุบ, หนุบ ๆ หนุบ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้ หนุบ ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะอาการตอด, อาการที่เจ็บในกายรู้สึกเต้นกระเทือนแต่น้อย ๆ; อาการที่ติดแน่นอยู่แล้วดึงออกมามีเสียงดังเช่นนั้น.	หนุบ, หนุบ ๆ ว. ลักษณะอาการตอด, อาการที่เจ็บในกายรู้สึกเต้นกระเทือนแต่น้อย ๆ; อาการที่ติดแน่นอยู่แล้วดึงออกมามีเสียงดังเช่นนั้น.
หนุบหนับ, หนุบหนับ ๆ, หนุบ ๆ หนับ ๆ หนุบหนับ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ หนุบหนับ ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก หนุบ ๆ หนับ ๆ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ยื้อแย่งกันซื้อของเป็นต้น, อาการที่ปลาแย่งกันตอดเหยื่อ.	หนุบหนับ, หนุบหนับ ๆ, หนุบ ๆ หนับ ๆ ว. อาการที่ยื้อแย่งกันซื้อของเป็นต้น, อาการที่ปลาแย่งกันตอดเหยื่อ.
หนุ่ม เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชายที่มีอายุพ้นวัยเด็ก นับตามความนิยมตั้งแต่ ๑๕–๓๐ ปี. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกชายที่ยังดูไม่แก่ตามวัย เช่น ดูยังหนุ่มอยู่.	หนุ่ม น. ชายที่มีอายุพ้นวัยเด็ก นับตามความนิยมตั้งแต่ ๑๕–๓๐ ปี. ว. เรียกชายที่ยังดูไม่แก่ตามวัย เช่น ดูยังหนุ่มอยู่.
หนุ่มทั้งแท่ง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หนุ่มบริสุทธิ์.	หนุ่มทั้งแท่ง น. หนุ่มบริสุทธิ์.
หนุ่มทั้งแท่งมากินแตงเถาตาย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง หนุ่มบริสุทธิ์ได้แม่ม่ายอายุมากเป็นภรรยา.	หนุ่มทั้งแท่งมากินแตงเถาตาย (สำ) น. หนุ่มบริสุทธิ์ได้แม่ม่ายอายุมากเป็นภรรยา.
หนุ่มน้อย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชายที่อยู่ในวัยรุ่น.	หนุ่มน้อย น. ชายที่อยู่ในวัยรุ่น.
หนุ่มแน่น เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-นอ-หนู-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หนุ่มเต็มที่.	หนุ่มแน่น ว. หนุ่มเต็มที่.
หนุ่มเหน้า เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	[–เน่า] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กําลังสาว, กําลังหนุ่ม.	หนุ่มเหน้า [–เน่า] (โบ) ว. กําลังสาว, กําลังหนุ่ม.
หนุ่มใหญ่ เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชายที่อยู่ในวัยกลางคน.	หนุ่มใหญ่ น. ชายที่อยู่ในวัยกลางคน.
หนุ่ย เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทุย, โน.	หนุ่ย ว. ทุย, โน.
หนู เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมหลายสกุลในวงศ์ Muridae มีฟันแทะ มีอยู่ทั่วไปตามบ้านเรือนและในถิ่นธรรมชาติ มีหลายชนิด เช่น หนูพุกใหญ่ (Bandicota indica) หนูท้องขาว (Rattus rattus) บางชนิดเป็นพาหะนําโรค. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เล็ก (ใช้เฉพาะพรรณไม้บางอย่างที่มีพันธุ์เล็กหรือของบางอย่างชนิดเล็ก) เช่น กุหลาบหนู แตงหนู หม้อหนู.	หนู ๑ น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมหลายสกุลในวงศ์ Muridae มีฟันแทะ มีอยู่ทั่วไปตามบ้านเรือนและในถิ่นธรรมชาติ มีหลายชนิด เช่น หนูพุกใหญ่ (Bandicota indica) หนูท้องขาว (Rattus rattus) บางชนิดเป็นพาหะนําโรค. ว. เล็ก (ใช้เฉพาะพรรณไม้บางอย่างที่มีพันธุ์เล็กหรือของบางอย่างชนิดเล็ก) เช่น กุหลาบหนู แตงหนู หม้อหนู.
หนูตกถังข้าวสาร เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-ถอ-ถุง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ชายที่มีฐานะไม่ค่อยดีได้แต่งงานกับผู้หญิงที่รุ่มรวย, ตกถังข้าวสาร ก็ว่า.	หนูตกถังข้าวสาร (สำ) น. ผู้ชายที่มีฐานะไม่ค่อยดีได้แต่งงานกับผู้หญิงที่รุ่มรวย, ตกถังข้าวสาร ก็ว่า.
หนูติดจั่น เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จนปัญญา, หาทางออกไม่ได้.	หนูติดจั่น (สำ) ว. จนปัญญา, หาทางออกไม่ได้.
หนู เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง สรรพนามบุรุษที่ ๑ ผู้น้อยใช้พูดกับผู้ใหญ่, สรรพนามบุรุษที่ ๒ ผู้ใหญ่ใช้เรียกผู้น้อย, คําสําหรับเรียกเด็ก มีความหมายไปในทางเอ็นดู เช่น หนูแดง หนูน้อย.	หนู ๒ (ปาก) สรรพนามบุรุษที่ ๑ ผู้น้อยใช้พูดกับผู้ใหญ่, สรรพนามบุรุษที่ ๒ ผู้ใหญ่ใช้เรียกผู้น้อย, คําสําหรับเรียกเด็ก มีความหมายไปในทางเอ็นดู เช่น หนูแดง หนูน้อย.
หนูผี เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในวงศ์ Soricidae รูปร่างคล้ายหนูแต่ตัวเล็กมาก ขาสั้น มีนิ้วตีนข้างละ ๕ นิ้ว หางยาว ขนนุ่มสั้น ใบหูเล็ก จมูกยื่นยาวออกมาเห็นได้ชัด ตาหยีเล็ก มุดหาแมลงกินตามกองไม้และใบไม้ที่กองทับถมกันนาน ๆ มีหลายชนิด เช่น หนูผีนา (Crocidura fuliginosa) หนูผีบ้าน (C. murina) หนูผีจิ๋ว (C. etrusca).	หนูผี น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในวงศ์ Soricidae รูปร่างคล้ายหนูแต่ตัวเล็กมาก ขาสั้น มีนิ้วตีนข้างละ ๕ นิ้ว หางยาว ขนนุ่มสั้น ใบหูเล็ก จมูกยื่นยาวออกมาเห็นได้ชัด ตาหยีเล็ก มุดหาแมลงกินตามกองไม้และใบไม้ที่กองทับถมกันนาน ๆ มีหลายชนิด เช่น หนูผีนา (Crocidura fuliginosa) หนูผีบ้าน (C. murina) หนูผีจิ๋ว (C. etrusca).
ห่ม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ขย่ม เช่น เด็กห่มกิ่งพุทรา ห่มเสาเข็ม.	ห่ม ๑ ก. ขย่ม เช่น เด็กห่มกิ่งพุทรา ห่มเสาเข็ม.
ห่ม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้ผ้าเป็นต้นคลุมหรือพันสิ่งใดสิ่งหนึ่งทั้งหมดหรือเพียงบางส่วน เช่น ห่มผ้า ห่มสไบ เอาผ้าไปห่มต้นโพธิ์.	ห่ม ๒ ก. ใช้ผ้าเป็นต้นคลุมหรือพันสิ่งใดสิ่งหนึ่งทั้งหมดหรือเพียงบางส่วน เช่น ห่มผ้า ห่มสไบ เอาผ้าไปห่มต้นโพธิ์.
ห่มครุย, ห่มเสื้อครุย ห่มครุย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก ห่มเสื้อครุย เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง สวมเสื้อครุยโดยสวมเฉพาะแขนซ้าย เอาแขนเสื้อข้างขวาโอบหลังไปสอดรักแร้ขวาแล้วตวัดพาดบนไหล่ซ้าย.	ห่มครุย, ห่มเสื้อครุย ก. สวมเสื้อครุยโดยสวมเฉพาะแขนซ้าย เอาแขนเสื้อข้างขวาโอบหลังไปสอดรักแร้ขวาแล้วตวัดพาดบนไหล่ซ้าย.
ห่มคลุม เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	น.เรียกวิธีห่มผ้าของพระภิกษุสามเณรอย่างหนึ่งโดยปิดไหล่ทั้ง ๒ ข้าง.	ห่มคลุม น.เรียกวิธีห่มผ้าของพระภิกษุสามเณรอย่างหนึ่งโดยปิดไหล่ทั้ง ๒ ข้าง.
ห่มดอง เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกวิธีห่มผ้าของพระภิกษุสามเณรอย่างหนึ่งโดยห่มเฉวียงบ่าและมีผ้ารัดอก.	ห่มดอง น. เรียกวิธีห่มผ้าของพระภิกษุสามเณรอย่างหนึ่งโดยห่มเฉวียงบ่าและมีผ้ารัดอก.
หมก เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ซุกไว้ใต้ เช่น หมกดิน หมกโคลน หมกทราย, หลบหน้า เช่น ไปหมกหัวอยู่ที่ไหน, ทิ้งสุม ๆ ไว้ เช่น เสื้อผ้าใช้แล้วอย่าหมกไว้; เรียกวิธีทําอาหารบางอย่างให้สุกด้วยการหมกไฟ เช่น หมกปลา หมกหัวมันเทศ.	หมก ๑ ก. ซุกไว้ใต้ เช่น หมกดิน หมกโคลน หมกทราย, หลบหน้า เช่น ไปหมกหัวอยู่ที่ไหน, ทิ้งสุม ๆ ไว้ เช่น เสื้อผ้าใช้แล้วอย่าหมกไว้; เรียกวิธีทําอาหารบางอย่างให้สุกด้วยการหมกไฟ เช่น หมกปลา หมกหัวมันเทศ.
หมกมุ่น เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ฝังใจมุ่งไปทางเดียว เช่น เขาหมกมุ่นอยู่กับงาน.	หมกมุ่น ก. ฝังใจมุ่งไปทางเดียว เช่น เขาหมกมุ่นอยู่กับงาน.
หมกไหม้ เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ร้อนระอุ เช่น ตกนรกหมกไหม้, มีความทุกข์มาก เช่น หัวอกหมกไหม้.	หมกไหม้ ว. ร้อนระอุ เช่น ตกนรกหมกไหม้, มีความทุกข์มาก เช่น หัวอกหมกไหม้.
หมก เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง ปลากระบอก. ในวงเล็บ ดู กระบอก เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒.	หมก ๒ (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. ปลากระบอก. (ดู กระบอก ๒).
หมด เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง สิ้น เช่น หมดลม หมดกิเลส หมดปัญญา, ไม่มี เช่น เงินหมด ฝนหมด, จบ เช่น หมดรายการ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีอะไรเหลือ เช่น กินหมด ใช้หมด.	หมด ก. สิ้น เช่น หมดลม หมดกิเลส หมดปัญญา, ไม่มี เช่น เงินหมด ฝนหมด, จบ เช่น หมดรายการ. ว. ไม่มีอะไรเหลือ เช่น กินหมด ใช้หมด.
หมดกรรม, หมดกรรมหมดเวร, หมดเวร, หมดเวรหมดกรรม หมดกรรม เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า หมดกรรมหมดเวร เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ หมดเวร เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ หมดเวรหมดกรรม เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง สิ้นสุดในการที่ต้องรับทุกข์อีกต่อไป, สิ้นกรรม สิ้นกรรมสิ้นเวร สิ้นเวร หรือ สิ้นเวรสิ้นกรรม ก็ว่า; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ตาย.	หมดกรรม, หมดกรรมหมดเวร, หมดเวร, หมดเวรหมดกรรม ก. สิ้นสุดในการที่ต้องรับทุกข์อีกต่อไป, สิ้นกรรม สิ้นกรรมสิ้นเวร สิ้นเวร หรือ สิ้นเวรสิ้นกรรม ก็ว่า; (ปาก) ตาย.
หมดกระเป๋า, หมดตูด, หมดพก หมดกระเป๋า เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา-สะ-หระ-อา หมดตูด เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก หมดพก เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หมดเงิน, ไม่มีเงินเหลือ, เช่น เขาเสียการพนันจนหมดกระเป๋า.	หมดกระเป๋า, หมดตูด, หมดพก (ปาก) ว. หมดเงิน, ไม่มีเงินเหลือ, เช่น เขาเสียการพนันจนหมดกระเป๋า.
หมดกัน เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	คําออกเสียงแสดงความเสียดายหรือผิดหวังเป็นต้น.	หมดกัน คําออกเสียงแสดงความเสียดายหรือผิดหวังเป็นต้น.
หมดกันที เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง สิ้นสุดกันที.	หมดกันที ก. สิ้นสุดกันที.
หมดเกลี้ยง เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีเหลือ เช่น เด็กกินขนมจนหมดเกลี้ยง.	หมดเกลี้ยง ว. ไม่มีเหลือ เช่น เด็กกินขนมจนหมดเกลี้ยง.
หมดเขต เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง หมดระยะเวลาที่กําหนดไว้ เช่น สิ้นเดือนนี้หมดเขตส่งภาพเข้าประกวด.	หมดเขต ก. หมดระยะเวลาที่กําหนดไว้ เช่น สิ้นเดือนนี้หมดเขตส่งภาพเข้าประกวด.
หมดเขี้ยวหมดงา, หมดเขี้ยวหมดเล็บ หมดเขี้ยวหมดงา เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-งอ-งู-สะ-หระ-อา หมดเขี้ยวหมดเล็บ เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง หมดอํานาจวาสนา, สิ้นฤทธิ์, สิ้นเขี้ยวสิ้นเล็บ ก็ว่า.	หมดเขี้ยวหมดงา, หมดเขี้ยวหมดเล็บ (สำ) ก. หมดอํานาจวาสนา, สิ้นฤทธิ์, สิ้นเขี้ยวสิ้นเล็บ ก็ว่า.
หมดเคราะห์ เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง สิ้นเคราะห์กรรมที่เลวร้าย.	หมดเคราะห์ ก. สิ้นเคราะห์กรรมที่เลวร้าย.
หมดจด เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-จอ-จาน-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สะอาด, ผ่องใส, เช่น เขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสะอาดหมดจด; ไม่มีตําหนิ, ไม่ด่างพร้อย, เช่น เขามีความประพฤติหมดจด.	หมดจด ว. สะอาด, ผ่องใส, เช่น เขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสะอาดหมดจด; ไม่มีตําหนิ, ไม่ด่างพร้อย, เช่น เขามีความประพฤติหมดจด.
หมดตัว, หมดเนื้อหมดตัว หมดตัว เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน หมดเนื้อหมดตัว เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สิ้นเนื้อประดาตัว เช่น เขาถูกโกงจนหมดเนื้อหมดตัว.	หมดตัว, หมดเนื้อหมดตัว ว. สิ้นเนื้อประดาตัว เช่น เขาถูกโกงจนหมดเนื้อหมดตัว.
หมดตำรา เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จนปัญญา, หมดทาง, หมดฝีมือ, สิ้นตํารา ก็ว่า.	หมดตำรา (สำ) ว. จนปัญญา, หมดทาง, หมดฝีมือ, สิ้นตํารา ก็ว่า.
หมดตูด เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หมดเงิน, ไม่มีเงินเหลือ, หมดกระเป๋า หรือ หมดพก ก็ว่า.	หมดตูด (ปาก) ว. หมดเงิน, ไม่มีเงินเหลือ, หมดกระเป๋า หรือ หมดพก ก็ว่า.
หมดท่า เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หมดหนทาง, จนปัญญา, เช่น เขาหมดท่าไม่รู้ว่าจะโต้ตอบอย่างไร; อาการที่ทำให้รู้สึกน่าสังเวช เช่น เขาแต่งตัวภูมิฐานแล้วเดินหกล้ม หมดท่าเลย, หมดรูป ก็ว่า.	หมดท่า ว. หมดหนทาง, จนปัญญา, เช่น เขาหมดท่าไม่รู้ว่าจะโต้ตอบอย่างไร; อาการที่ทำให้รู้สึกน่าสังเวช เช่น เขาแต่งตัวภูมิฐานแล้วเดินหกล้ม หมดท่าเลย, หมดรูป ก็ว่า.
หมดบุญ เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง	เป็นคำกริยา หมายถึง สิ้นอำนาจวาสนา, หมดอำนาจ หรือ หมดวาสนาบารมี ก็ว่า; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ตาย.	หมดบุญ ก. สิ้นอำนาจวาสนา, หมดอำนาจ หรือ หมดวาสนาบารมี ก็ว่า; (ปาก) ตาย.
หมดประตู เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่มีทาง, หมดหนทาง, หมดทางสู้.	หมดประตู ก. ไม่มีทาง, หมดหนทาง, หมดทางสู้.
หมดเปลือก เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แจ่มแจ้ง, ไม่มีอะไรเคลือบแฝง, เช่น เขาอธิบายจนหมดเปลือก เขาพรรณนาเรื่องราวอย่างละเอียดจนหมดเปลือก.	หมดเปลือก ว. แจ่มแจ้ง, ไม่มีอะไรเคลือบแฝง, เช่น เขาอธิบายจนหมดเปลือก เขาพรรณนาเรื่องราวอย่างละเอียดจนหมดเปลือก.
หมดฝีมือ เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เต็มความสามารถที่มีอยู่ เช่น งานครั้งนี้เขาทำอย่างหมดฝีมือเลย แม้แพทย์จะพยายามรักษาคนไข้จนหมดฝีมือแล้ว แต่ก็ช่วยชีวิตไว้ไม่ได้, หมดความสามารถ, สิ้นฝีมือ ก็ว่า.	หมดฝีมือ ว. เต็มความสามารถที่มีอยู่ เช่น งานครั้งนี้เขาทำอย่างหมดฝีมือเลย แม้แพทย์จะพยายามรักษาคนไข้จนหมดฝีมือแล้ว แต่ก็ช่วยชีวิตไว้ไม่ได้, หมดความสามารถ, สิ้นฝีมือ ก็ว่า.
หมดพุง, หมดไส้หมดพุง หมดพุง เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู หมดไส้หมดพุง เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หมดความรู้ เช่น ครูสอนศิษย์จนหมดพุง; อาการที่เปิดเผยโดยมิได้ปิดบังอำพราง เช่น สารภาพจนหมดไส้หมดพุง, สิ้นไส้สิ้นพุง ก็ว่า.	หมดพุง, หมดไส้หมดพุง ว. หมดความรู้ เช่น ครูสอนศิษย์จนหมดพุง; อาการที่เปิดเผยโดยมิได้ปิดบังอำพราง เช่น สารภาพจนหมดไส้หมดพุง, สิ้นไส้สิ้นพุง ก็ว่า.
หมดราคี เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีมลทิน, ไม่มัวหมอง.	หมดราคี ว. ไม่มีมลทิน, ไม่มัวหมอง.
หมดราคีคาว เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีความมัวหมองทางชู้สาว (มักใช้แก่ผู้หญิง).	หมดราคีคาว ว. ไม่มีความมัวหมองทางชู้สาว (มักใช้แก่ผู้หญิง).
หมดราศี เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีหน้าตาหมองคล้ำ เช่น พอหมดอำนาจก็หมดราศี.	หมดราศี ว. มีหน้าตาหมองคล้ำ เช่น พอหมดอำนาจก็หมดราศี.
หมดรูป เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ทำให้รู้สึกน่าสังเวช, หมดท่า ก็ว่า.	หมดรูป ว. อาการที่ทำให้รู้สึกน่าสังเวช, หมดท่า ก็ว่า.
หมดลม เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ตาย, ขาดใจ สิ้นใจ สิ้นลม หรือ หมดอายุ ก็ว่า.	หมดลม ก. ตาย, ขาดใจ สิ้นใจ สิ้นลม หรือ หมดอายุ ก็ว่า.
หมดวาสนาบารมี เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง หมดอำนาจ.	หมดวาสนาบารมี ก. หมดอำนาจ.
หมดเวร, หมดเวรหมดกรรม หมดเวร เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ หมดเวรหมดกรรม เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง สิ้นสุดในการที่ต้องรับทุกข์อีกต่อไป, หมดกรรม หมดกรรมหมดเวร สิ้นกรรม สิ้นกรรมสิ้นเวร สิ้นเวร หรือ สิ้นเวรสิ้นกรรม ก็ว่า; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ตาย.	หมดเวร, หมดเวรหมดกรรม ก. สิ้นสุดในการที่ต้องรับทุกข์อีกต่อไป, หมดกรรม หมดกรรมหมดเวร สิ้นกรรม สิ้นกรรมสิ้นเวร สิ้นเวร หรือ สิ้นเวรสิ้นกรรม ก็ว่า; (ปาก) ตาย.
หมดสติ เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำกริยา หมายถึง สิ้นสติ, ไม่มีความรู้สึก, สลบ.	หมดสติ ก. สิ้นสติ, ไม่มีความรู้สึก, สลบ.
หมดไส้หมดพุง เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หมดความรู้ เช่น ครูสอนศิษย์จนหมดพุง; อาการที่เปิดเผยโดยมิได้ปิดบังอำพราง เช่น สารภาพจนหมดไส้หมดพุง, สิ้นไส้สิ้นพุง ก็ว่า.	หมดไส้หมดพุง ว. หมดความรู้ เช่น ครูสอนศิษย์จนหมดพุง; อาการที่เปิดเผยโดยมิได้ปิดบังอำพราง เช่น สารภาพจนหมดไส้หมดพุง, สิ้นไส้สิ้นพุง ก็ว่า.
หมดหวัง เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่มีความหวังเหลืออยู่เลย, สิ้นหวัง ก็ว่า.	หมดหวัง ก. ไม่มีความหวังเหลืออยู่เลย, สิ้นหวัง ก็ว่า.
หมดอายุ เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ	เป็นคำกริยา หมายถึง ตาย, ขาดใจ, สิ้นใจ สิ้นลม หรือ หมดลม ก็ว่า.	หมดอายุ ก. ตาย, ขาดใจ, สิ้นใจ สิ้นลม หรือ หมดลม ก็ว่า.
หมดอาลัย เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่มีใจผูกพัน; ไม่มีความหวังเช่น หมดอาลัยในชีวิต.	หมดอาลัย ก. ไม่มีใจผูกพัน; ไม่มีความหวังเช่น หมดอาลัยในชีวิต.
หมดอาลัยตายอยาก เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ทอดอาลัยเพราะไม่มีความหวังใด ๆ เหลืออยู่.	หมดอาลัยตายอยาก ก. ทอดอาลัยเพราะไม่มีความหวังใด ๆ เหลืออยู่.
หมดอาลัยไยดี เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่มีเยื่อใยหลงเหลืออยู่เลย.	หมดอาลัยไยดี ก. ไม่มีเยื่อใยหลงเหลืออยู่เลย.
หมดอำนาจ, หมดวาสนาบารมี หมดอำนาจ เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-จอ-จาน หมดวาสนาบารมี เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง สิ้นอำนาจวาสนา, หมดบุญ ก็ว่า.	หมดอำนาจ, หมดวาสนาบารมี ก. สิ้นอำนาจวาสนา, หมดบุญ ก็ว่า.