วิกัติการก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-กอ-ไก่	[วิกัดติ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ เป็นคำนาม หมายถึง คําที่อธิบายตําแหน่งของบทการกข้างหน้าให้ชัดเจนยิ่งขึ้น เช่น เด็กนักเรียนนอน เขาเดินมากับนายมีคนใช้, คําที่เป็นบทช่วยวิกตรรถกริยาและเรียงไว้หลังวิกตรรถกริยา “เป็น” หรือ “คือ” เช่น เขาเป็นนักกีฬา เขาคือนักกีฬา.	วิกัติการก [วิกัดติ–] (ไว) น. คําที่อธิบายตําแหน่งของบทการกข้างหน้าให้ชัดเจนยิ่งขึ้น เช่น เด็กนักเรียนนอน เขาเดินมากับนายมีคนใช้, คําที่เป็นบทช่วยวิกตรรถกริยาและเรียงไว้หลังวิกตรรถกริยา “เป็น” หรือ “คือ” เช่น เขาเป็นนักกีฬา เขาคือนักกีฬา.
วิกัป เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา	[–กับ] เป็นคำนาม หมายถึง การใคร่ครวญอย่างไม่แน่ใจ; คําแสดงความหมายให้เลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่ง. เป็นคำกริยา หมายถึง กำหนด; ให้, ฝาก (ตามพระวินัยบัญญัติ). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิกปฺป เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา และมาจากภาษาสันสกฤต วิกลฺป เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ปอ-ปลา.	วิกัป [–กับ] น. การใคร่ครวญอย่างไม่แน่ใจ; คําแสดงความหมายให้เลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่ง. ก. กำหนด; ให้, ฝาก (ตามพระวินัยบัญญัติ). (ป. วิกปฺป; ส. วิกลฺป).
วิกัย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[–ไก] เป็นคำนาม หมายถึง การขาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิกฺรย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก.	วิกัย [–ไก] น. การขาย. (ป.; ส. วิกฺรย).
วิการ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พิการ, ที่ผิดแปลกไปจากธรรมชาติ, มักใช้เข้าคู่กับคำ วิกล เป็น วิกลวิการ. เป็นคำนาม หมายถึง ความผันแปร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิการ ว. พิการ, ที่ผิดแปลกไปจากธรรมชาติ, มักใช้เข้าคู่กับคำ วิกล เป็น วิกลวิการ. น. ความผันแปร. (ป., ส.).
วิกาล, วิกาล– วิกาล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง วิกาล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	[วิกาน, วิกานละ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ในยามค่ำคืนที่ค่อนไปทางดึก เช่น ขโมยเข้าบ้านในยามวิกาล; ผิดเวลา (ใช้แก่การกินอาหารผิดเวลาตามที่พระวินัยกำหนด นับตั้งแต่เที่ยงแล้วไปจนถึงอรุณขึ้น) เช่น กินอาหารในเวลาวิกาล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิกาล, วิกาล– [วิกาน, วิกานละ–] ว. ในยามค่ำคืนที่ค่อนไปทางดึก เช่น ขโมยเข้าบ้านในยามวิกาล; ผิดเวลา (ใช้แก่การกินอาหารผิดเวลาตามที่พระวินัยกำหนด นับตั้งแต่เที่ยงแล้วไปจนถึงอรุณขึ้น) เช่น กินอาหารในเวลาวิกาล. (ป.).
วิกาลโภชน์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การกินอาหารในเวลาวิกาล คือ ผิดเวลา ซึ่งว่าตามพระวินัยกำหนดไว้ตั้งแต่เที่ยงแล้วไปจนถึงอรุณขึ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิกาลโภชน์ น. การกินอาหารในเวลาวิกาล คือ ผิดเวลา ซึ่งว่าตามพระวินัยกำหนดไว้ตั้งแต่เที่ยงแล้วไปจนถึงอรุณขึ้น. (ป.).
วิคหะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	[วิกคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การทะเลาะ, การโต้เถียง; ร่างกาย, รูปร่าง, ตัว; การแยกออกเป็นส่วน ๆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิคฺคห เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-หอ-หีบ และมาจากภาษาสันสกฤต วิคฺรห เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ.	วิคหะ [วิกคะ–] น. การทะเลาะ, การโต้เถียง; ร่างกาย, รูปร่าง, ตัว; การแยกออกเป็นส่วน ๆ. (ป. วิคฺคห; ส. วิคฺรห).
วิเคราะห์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ใคร่ครวญ เช่น วิเคราะห์เหตุการณ์; แยกออกเป็นส่วน ๆ เพื่อศึกษาให้ถ่องแท้ เช่น วิเคราะห์ปัญหาต่าง ๆ วิเคราะห์ข่าว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิคฺรห เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ.	วิเคราะห์ ก. ใคร่ครวญ เช่น วิเคราะห์เหตุการณ์; แยกออกเป็นส่วน ๆ เพื่อศึกษาให้ถ่องแท้ เช่น วิเคราะห์ปัญหาต่าง ๆ วิเคราะห์ข่าว. (ส. วิคฺรห).
วิฆนะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[วิคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การขัดขวาง, เครื่องขัดขวาง, อุปสรรค, ความขัดข้อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิฆนะ [วิคะ–] น. การขัดขวาง, เครื่องขัดขวาง, อุปสรรค, ความขัดข้อง. (ส.).
วิฆเนศ, วิฆเนศวร วิฆเนศ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สอ-สา-ลา วิฆเนศวร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ	[วิคะเนด, วิคะเนสวน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเทพองค์หนึ่งมีพระเศียรเป็นช้าง ถือว่าถ้าบูชาแล้วป้องกันความขัดข้องที่จะเกิดมีขึ้นได้, คเณศ พิฆเนศ หรือ พิฆเนศวร ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิฆน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง-นอ-หนู + อีศ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-สอ-สา-ลา ****(ส. วิฆน + อีศ; วิฆน + อีศฺวร).	วิฆเนศ, วิฆเนศวร [วิคะเนด, วิคะเนสวน] น. ชื่อเทพองค์หนึ่งมีพระเศียรเป็นช้าง ถือว่าถ้าบูชาแล้วป้องกันความขัดข้องที่จะเกิดมีขึ้นได้, คเณศ พิฆเนศ หรือ พิฆเนศวร ก็เรียก. (ส. วิฆน + อีศ; วิฆน + อีศฺวร).
วิฆาต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง พิฆาต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิฆาต ก. พิฆาต. (ป., ส.).
วิฆาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง เดน, อาหารเหลือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิฆาส น. เดน, อาหารเหลือ. (ป.).
วิง เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง หมุน, วน; รู้สึกหวิวใจ.	วิง ก. หมุน, วน; รู้สึกหวิวใจ.
วิงเวียน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกเวียนหัวดูอะไรหมุนไปหมด มักมีอาการคลื่นไส้ด้วย เช่น ทำงานเหนื่อยเกินไปจนรู้สึกวิงเวียนจะเป็นลม.	วิงเวียน ก. รู้สึกเวียนหัวดูอะไรหมุนไปหมด มักมีอาการคลื่นไส้ด้วย เช่น ทำงานเหนื่อยเกินไปจนรู้สึกวิงเวียนจะเป็นลม.
วิ่ง เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ก้าวไปโดยเร็วยิ่งกว่าเดิน เช่น คนวิ่งไปวิ่งมา ม้าวิ่งในสนาม, แล่นไปโดยเร็ว เช่น เรือวิ่งข้ามฟาก รถวิ่งไปตามถนน; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง วิ่งเต้น. เป็นคำนาม หมายถึง การแข่งขันชนิดหนึ่ง ผู้แข่งขันต้องวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อให้ถึงหลักชัยก่อน ตามระยะทางที่กำหนด เช่น วิ่ง ๑๐๐ เมตร วิ่ง ๔๐ เมตร.	วิ่ง ก. ก้าวไปโดยเร็วยิ่งกว่าเดิน เช่น คนวิ่งไปวิ่งมา ม้าวิ่งในสนาม, แล่นไปโดยเร็ว เช่น เรือวิ่งข้ามฟาก รถวิ่งไปตามถนน; (ปาก) วิ่งเต้น. น. การแข่งขันชนิดหนึ่ง ผู้แข่งขันต้องวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อให้ถึงหลักชัยก่อน ตามระยะทางที่กำหนด เช่น วิ่ง ๑๐๐ เมตร วิ่ง ๔๐ เมตร.
วิ่งกระโดดข้ามรั้ว, วิ่งข้ามรั้ว วิ่งกระโดดข้ามรั้ว เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-วอ-แหวน วิ่งข้ามรั้ว เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง การแข่งขันชนิดหนึ่ง ผู้แข่งขันต้องวิ่งเร็วแล้วกระโดดข้ามรั้วที่วางไว้เป็นระยะ ๆ ตามเส้นทางที่กําหนดไว้ ใครถึงหลักชัยก่อนถือว่าชนะ.	วิ่งกระโดดข้ามรั้ว, วิ่งข้ามรั้ว น. การแข่งขันชนิดหนึ่ง ผู้แข่งขันต้องวิ่งเร็วแล้วกระโดดข้ามรั้วที่วางไว้เป็นระยะ ๆ ตามเส้นทางที่กําหนดไว้ ใครถึงหลักชัยก่อนถือว่าชนะ.
วิ่งกระสอบ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง การเล่นชนิดหนึ่ง ผู้เล่นแต่ละคนสวมกระสอบวิ่งแข่งกัน ใครวิ่งถึงเส้นชัยก่อนเป็นผู้ชนะ, วิ่งสวมกระสอบ ก็ว่า.	วิ่งกระสอบ น. การเล่นชนิดหนึ่ง ผู้เล่นแต่ละคนสวมกระสอบวิ่งแข่งกัน ใครวิ่งถึงเส้นชัยก่อนเป็นผู้ชนะ, วิ่งสวมกระสอบ ก็ว่า.
วิ่งเก็บของ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-ขอ-ไข่-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง วิ่งเก็บสิ่งของเช่นส้ม มะนาว ที่วางเป็นระยะ ๆ แล้วไปใส่ภาชนะที่วางไว้ที่ตั้งต้น ใครเก็บหมดก่อนเป็นผู้ชนะ.	วิ่งเก็บของ ก. วิ่งเก็บสิ่งของเช่นส้ม มะนาว ที่วางเป็นระยะ ๆ แล้วไปใส่ภาชนะที่วางไว้ที่ตั้งต้น ใครเก็บหมดก่อนเป็นผู้ชนะ.
วิ่งควาย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้ควายวิ่งแข่งกันโดยมีคนขี่บนหลัง.	วิ่งควาย ก. ให้ควายวิ่งแข่งกันโดยมีคนขี่บนหลัง.
วิ่งงัว, วิ่งวัว วิ่งงัว เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน วิ่งวัว เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้คน ๒ คนวิ่งแข่งกัน.	วิ่งงัว, วิ่งวัว ก. ให้คน ๒ คนวิ่งแข่งกัน.
วิ่งเต้น เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง พยายามติดต่ออย่างเต็มที่เพื่อขอความสนับสนุนช่วยเหลือในกิจที่ต้องประสงค์ เช่น วิ่งเต้นฝากงาน.	วิ่งเต้น ก. พยายามติดต่ออย่างเต็มที่เพื่อขอความสนับสนุนช่วยเหลือในกิจที่ต้องประสงค์ เช่น วิ่งเต้นฝากงาน.
วิ่งทน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง วิ่งแข่งระยะทางไกล กำหนดระยะทางตามมาตรฐานการแข่งขันโอลิมปิก คือ ๒๖ ไมล์ ๓๘๕ หลา หรือ ๔๑.๘ กิโลเมตร, วิ่งมาราธอน ก็ว่า.	วิ่งทน ก. วิ่งแข่งระยะทางไกล กำหนดระยะทางตามมาตรฐานการแข่งขันโอลิมปิก คือ ๒๖ ไมล์ ๓๘๕ หลา หรือ ๔๑.๘ กิโลเมตร, วิ่งมาราธอน ก็ว่า.
วิ่งเปี้ยว เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง การเล่นวิ่งแข่งโดยแบ่งผู้เล่นออกเป็น ๒ ฝ่าย แต่ละฝ่ายส่งคนวิ่งอ้อมหลักของฝ่ายตรงข้ามทีละคน โดยวิธีรับช่วงไม้หรือผ้าต่อ ๆ กันไป ฝ่ายที่วิ่งเร็วกว่า ใช้ไม้หรือผ้าที่ถืออยู่ตีฝ่ายตรงข้ามได้ เป็นฝ่ายชนะ.	วิ่งเปี้ยว น. การเล่นวิ่งแข่งโดยแบ่งผู้เล่นออกเป็น ๒ ฝ่าย แต่ละฝ่ายส่งคนวิ่งอ้อมหลักของฝ่ายตรงข้ามทีละคน โดยวิธีรับช่วงไม้หรือผ้าต่อ ๆ กันไป ฝ่ายที่วิ่งเร็วกว่า ใช้ไม้หรือผ้าที่ถืออยู่ตีฝ่ายตรงข้ามได้ เป็นฝ่ายชนะ.
วิ่งผลัด เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง การแข่งขันชนิดหนึ่ง แบ่งออกเป็นชุด ๆ ชุดละ ๔ คน แต่ละชุดจัดคนยืนอยู่ในลู่ของตนตามจุดต่าง ๆ ที่กำหนด คนแรกจะเริ่มวิ่งจากต้นทาง แล้วส่งไม้ให้คนที่ ๒ คนที่ ๒ วิ่งไปส่งให้คนที่ ๓ และคนที่ ๓ วิ่งไปส่งให้คนที่ ๔ ตามลำดับ คนที่ ๔ ของชุดใดวิ่งถึงหลักชัยก่อนเป็นผู้ชนะ.	วิ่งผลัด น. การแข่งขันชนิดหนึ่ง แบ่งออกเป็นชุด ๆ ชุดละ ๔ คน แต่ละชุดจัดคนยืนอยู่ในลู่ของตนตามจุดต่าง ๆ ที่กำหนด คนแรกจะเริ่มวิ่งจากต้นทาง แล้วส่งไม้ให้คนที่ ๒ คนที่ ๒ วิ่งไปส่งให้คนที่ ๓ และคนที่ ๓ วิ่งไปส่งให้คนที่ ๔ ตามลำดับ คนที่ ๔ ของชุดใดวิ่งถึงหลักชัยก่อนเป็นผู้ชนะ.
วิ่งม้า เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้ม้าวิ่งแข่งพนันกัน.	วิ่งม้า ก. ให้ม้าวิ่งแข่งพนันกัน.
วิ่งมาราธอน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง วิ่งแข่งระยะทางไกล กำหนดระยะทางตามมาตรฐานการแข่งขันโอลิมปิก คือ ๒๖ ไมล์ ๓๘๕ หลา หรือ ๔๑.๘ กิโลเมตร, วิ่งทน ก็ว่า.	วิ่งมาราธอน ก. วิ่งแข่งระยะทางไกล กำหนดระยะทางตามมาตรฐานการแข่งขันโอลิมปิก คือ ๒๖ ไมล์ ๓๘๕ หลา หรือ ๔๑.๘ กิโลเมตร, วิ่งทน ก็ว่า.
วิ่งรอก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่คนชักว่าววิ่งช่วยกันฉุดสายป่านโดยเอารอกทับเชือกเพื่อให้ว่าวจุฬาพาว่าวปักเป้าเข้ามาในแดนตน หรือเอารอกทาบเชือกเพื่อให้ว่าวปักเป้าทําให้ว่าวจุฬาเสียเปรียบ แล้วรอกให้ว่าวจุฬาตก; โดยปริยายหมายถึงอาการที่นักร้องหรือนักแสดงเป็นต้นไปแสดงตามที่ต่าง ๆ หลายแห่งในวันเดียวกันหรือคืนเดียวกันให้ทันกําหนดเวลา, อาการที่รถรับจ้างวิ่งรถเปล่าตระเวนหาผู้โดยสาร, เรียกว่า วิ่งรอก หรือ วิ่งกะรอก.	วิ่งรอก ก. อาการที่คนชักว่าววิ่งช่วยกันฉุดสายป่านโดยเอารอกทับเชือกเพื่อให้ว่าวจุฬาพาว่าวปักเป้าเข้ามาในแดนตน หรือเอารอกทาบเชือกเพื่อให้ว่าวปักเป้าทําให้ว่าวจุฬาเสียเปรียบ แล้วรอกให้ว่าวจุฬาตก; โดยปริยายหมายถึงอาการที่นักร้องหรือนักแสดงเป็นต้นไปแสดงตามที่ต่าง ๆ หลายแห่งในวันเดียวกันหรือคืนเดียวกันให้ทันกําหนดเวลา, อาการที่รถรับจ้างวิ่งรถเปล่าตระเวนหาผู้โดยสาร, เรียกว่า วิ่งรอก หรือ วิ่งกะรอก.
วิ่งระแบง เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง วิ่งเล่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ละแบง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู ว่า การเล่น .	วิ่งระแบง ก. วิ่งเล่น. (ข. ละแบง ว่า การเล่น).
วิ่งราว เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง แย่งเอาสิ่งของแล้ววิ่งหนีไป เช่น วิ่งราวกระเป๋าถือ.	วิ่งราว ก. แย่งเอาสิ่งของแล้ววิ่งหนีไป เช่น วิ่งราวกระเป๋าถือ.
วิ่งวัว เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้คน ๒ คนวิ่งแข่งกัน, วิ่งงัว ก็ว่า.	วิ่งวัว ก. ให้คน ๒ คนวิ่งแข่งกัน, วิ่งงัว ก็ว่า.
วิ่งว่าว เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ชักว่าวขึ้นแล้วพาสายว่าววิ่งไปเพื่อให้ว่าวติดลมสูงขึ้น (ใช้แก่ว่าวตัวเล็ก ๆ).	วิ่งว่าว ก. ชักว่าวขึ้นแล้วพาสายว่าววิ่งไปเพื่อให้ว่าวติดลมสูงขึ้น (ใช้แก่ว่าวตัวเล็ก ๆ).
วิ่งวิบาก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง การแข่งขันชนิดหนึ่ง มี ๒ ประเภท ประเภทหนึ่งระยะทาง ๓,๐๐๐ เมตร ผู้แข่งขันต้องวิ่งกระโดดข้ามรั้ว ๒๘ รั้ว กระโดดข้ามบ่อน้ำหรือลุยน้ำในบ่อ ๗ บ่อ ใครถึงเส้นชัยก่อนเป็นผู้ชนะ อีกประเภทหนึ่งระยะทาง ๒,๐๐๐ เมตร ใช้สำหรับการแข่งขันประเภทเยาวชน ผู้แข่งขันต้องวิ่งกระโดดข้ามรั้ว ๑๘ รั้ว กระโดดข้ามบ่อน้ำหรือลุยน้ำในบ่อ ๕ บ่อ ใครถึงเส้นชัยก่อนเป็นผู้ชนะ.	วิ่งวิบาก น. การแข่งขันชนิดหนึ่ง มี ๒ ประเภท ประเภทหนึ่งระยะทาง ๓,๐๐๐ เมตร ผู้แข่งขันต้องวิ่งกระโดดข้ามรั้ว ๒๘ รั้ว กระโดดข้ามบ่อน้ำหรือลุยน้ำในบ่อ ๗ บ่อ ใครถึงเส้นชัยก่อนเป็นผู้ชนะ อีกประเภทหนึ่งระยะทาง ๒,๐๐๐ เมตร ใช้สำหรับการแข่งขันประเภทเยาวชน ผู้แข่งขันต้องวิ่งกระโดดข้ามรั้ว ๑๘ รั้ว กระโดดข้ามบ่อน้ำหรือลุยน้ำในบ่อ ๕ บ่อ ใครถึงเส้นชัยก่อนเป็นผู้ชนะ.
วิ่งสวมกระสอบ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-สอ-เสือ-วอ-แหวน-มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง การเล่นชนิดหนึ่ง ผู้เล่นแต่ละคนสวมกระสอบวิ่งแข่งกัน ใครวิ่งถึงเส้นชัยก่อนเป็นผู้ชนะ, วิ่งกระสอบ ก็ว่า.	วิ่งสวมกระสอบ น. การเล่นชนิดหนึ่ง ผู้เล่นแต่ละคนสวมกระสอบวิ่งแข่งกัน ใครวิ่งถึงเส้นชัยก่อนเป็นผู้ชนะ, วิ่งกระสอบ ก็ว่า.
วิ่งสามขา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การเล่นชนิดหนึ่ง ผู้เล่นแบ่งเป็นคู่ ๆ โดยผูกขาขวาของคนหนึ่งเข้ากับขาซ้ายของอีกคนหนึ่ง แล้ววิ่งแข่งกับคู่อื่น ๆ.	วิ่งสามขา น. การเล่นชนิดหนึ่ง ผู้เล่นแบ่งเป็นคู่ ๆ โดยผูกขาขวาของคนหนึ่งเข้ากับขาซ้ายของอีกคนหนึ่ง แล้ววิ่งแข่งกับคู่อื่น ๆ.
วิงวอน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เฝ้าร้องขอ, รํ่าขอ, ขอด้วยอาการออด, เฝ้าร้องขอให้ทําตามประสงค์, เช่น วิงวอนขอชีวิต.	วิงวอน ก. เฝ้าร้องขอ, รํ่าขอ, ขอด้วยอาการออด, เฝ้าร้องขอให้ทําตามประสงค์, เช่น วิงวอนขอชีวิต.
วิจฉิกะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[วิด–] เป็นคำนาม หมายถึง แมงป่อง, มักใช้ว่า พฤศจิก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วฺฤศฺจิก เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่.	วิจฉิกะ [วิด–] น. แมงป่อง, มักใช้ว่า พฤศจิก. (ป.; ส. วฺฤศฺจิก).
วิจยุต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	[วิดจะยุด] เป็นคำกริยา หมายถึง ตกไปแล้ว, หลุดไปแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิจฺยุต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า.	วิจยุต [วิดจะยุด] ก. ตกไปแล้ว, หลุดไปแล้ว. (ส. วิจฺยุต).
วิจรณะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[–จะระ–] เป็นคำกริยา หมายถึง เที่ยวไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิจรณะ [–จะระ–] ก. เที่ยวไป. (ป.).
วิจล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ลอ-ลิง	[วิจน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เคลื่อนไปมา, อาการที่หวั่นไหว, อาการที่ส่ายไปมา; วุ่นวาย, วุ่นใจ, เช่น ในสุรสถานดำหนักพน อย่ารู้วิจลสักอันเลย. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์จุลพน ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิจล [วิจน] ว. อาการที่เคลื่อนไปมา, อาการที่หวั่นไหว, อาการที่ส่ายไปมา; วุ่นวาย, วุ่นใจ, เช่น ในสุรสถานดำหนักพน อย่ารู้วิจลสักอันเลย. (ม. คำหลวง จุลพน). (ส.).
วิจักขณ์, วิจักษณ์ วิจักขณ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด วิจักษณ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่รู้แจ้ง, ที่เห็นแจ้ง, ฉลาด, มีสติปัญญา, เชี่ยวชาญ, ชํานาญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิจกฺขณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-นอ-เนน และมาจากภาษาสันสกฤต วิจกฺษณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน.	วิจักขณ์, วิจักษณ์ ว. ที่รู้แจ้ง, ที่เห็นแจ้ง, ฉลาด, มีสติปัญญา, เชี่ยวชาญ, ชํานาญ. (ป. วิจกฺขณ; ส. วิจกฺษณ).
วิจักษ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ความเข้าใจและตระหนักในคุณค่าของศิลปกรรมและวรรณกรรม, ความนิยม, ความซาบซึ้ง, เช่น วรรณคดีวิจักษ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ appreciation เขียนว่า เอ-พี-พี-อา-อี-ซี-ไอ-เอ-ที-ไอ-โอ-เอ็น.	วิจักษ์ น. ความเข้าใจและตระหนักในคุณค่าของศิลปกรรมและวรรณกรรม, ความนิยม, ความซาบซึ้ง, เช่น วรรณคดีวิจักษ์. (อ. appreciation).
วิจัย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง การสะสม, การรวบรวม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิจัย ๑ น. การสะสม, การรวบรวม. (ป., ส.).
วิจัย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง การค้นคว้าเพื่อหาข้อมูลอย่างถี่ถ้วนตามหลักวิชา เช่น วิจัยเรื่องปัญหาการจราจรในกรุงเทพมหานคร. เป็นคำกริยา หมายถึง ค้นคว้าเพื่อหาข้อมูลอย่างถี่ถ้วนตามหลักวิชา เช่น เขากำลังวิจัยเรื่องมลพิษทางอากาศอยู่. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ค้นคว้าเพื่อหาข้อมูลอย่างถี่ถ้วนตามหลักวิชา เช่น งานวิจัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ research เขียนว่า อา-อี-เอส-อี-เอ-อา-ซี-เอช.	วิจัย ๒ น. การค้นคว้าเพื่อหาข้อมูลอย่างถี่ถ้วนตามหลักวิชา เช่น วิจัยเรื่องปัญหาการจราจรในกรุงเทพมหานคร. ก. ค้นคว้าเพื่อหาข้อมูลอย่างถี่ถ้วนตามหลักวิชา เช่น เขากำลังวิจัยเรื่องมลพิษทางอากาศอยู่. ว. ที่ค้นคว้าเพื่อหาข้อมูลอย่างถี่ถ้วนตามหลักวิชา เช่น งานวิจัย. (อ. research).
วิจาร, วิจารณ–, วิจารณ์ วิจาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ วิจารณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน วิจารณ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[วิจาน, วิจาระนะ–, วิจาน] เป็นคำกริยา หมายถึง ให้คําตัดสินสิ่งที่เป็นศิลปกรรมหรือวรรณกรรมเป็นต้น โดยผู้มีความรู้ควรเชื่อถือได้ ว่ามีค่าความงามความไพเราะดีอย่างไร หรือมีข้อขาดตกบกพร่องอย่างไรบ้าง เช่น เขาวิจารณ์ว่า หนังสือเล่มนี้แสดงปัญหาสังคมในปัจจุบันได้ดีมากสมควรได้รับรางวัล, ติชม, มักใช้เต็มคำว่า วิพากษ์วิจารณ์ เช่น คนดูหนังวิพากษ์วิจารณ์ว่า หนังเรื่องนี้ดำเนินเรื่องช้าทำให้คนดูเบื่อ.	วิจาร, วิจารณ–, วิจารณ์ [วิจาน, วิจาระนะ–, วิจาน] ก. ให้คําตัดสินสิ่งที่เป็นศิลปกรรมหรือวรรณกรรมเป็นต้น โดยผู้มีความรู้ควรเชื่อถือได้ ว่ามีค่าความงามความไพเราะดีอย่างไร หรือมีข้อขาดตกบกพร่องอย่างไรบ้าง เช่น เขาวิจารณ์ว่า หนังสือเล่มนี้แสดงปัญหาสังคมในปัจจุบันได้ดีมากสมควรได้รับรางวัล, ติชม, มักใช้เต็มคำว่า วิพากษ์วิจารณ์ เช่น คนดูหนังวิพากษ์วิจารณ์ว่า หนังเรื่องนี้ดำเนินเรื่องช้าทำให้คนดูเบื่อ.
วิจารณญาณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	[วิจาระนะยาน] เป็นคำนาม หมายถึง ปัญญาที่สามารถรู้หรือให้เหตุผลที่ถูกต้องได้.	วิจารณญาณ [วิจาระนะยาน] น. ปัญญาที่สามารถรู้หรือให้เหตุผลที่ถูกต้องได้.
วิจิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง วีจิ, คลื่น, ลูกคลื่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วีจิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ.	วิจิ น. วีจิ, คลื่น, ลูกคลื่น. (ป., ส. วีจิ).
วิจิกิจฉา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา	[–กิดฉา] เป็นคำนาม หมายถึง ความสงสัย, ความเคลือบแคลง, ความลังเล, ความไม่แน่ใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิจิกิตฺสา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา.	วิจิกิจฉา [–กิดฉา] น. ความสงสัย, ความเคลือบแคลง, ความลังเล, ความไม่แน่ใจ. (ป.; ส. วิจิกิตฺสา).
วิจิต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง รวบรวม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ; สังเกต, เห็นแจ้ง, รู้แจ้ง.	วิจิต ก. รวบรวม. (ส.); สังเกต, เห็นแจ้ง, รู้แจ้ง.
วิจิตร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[–จิด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามประณีต. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิจิตฺต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	วิจิตร [–จิด] ว. งามประณีต. (ส.; ป. วิจิตฺต).
วิจิตรตระการตา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	[–จิดตฺระ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามน่าตื่นตา เช่น ขบวนแห่รถบุปผชาติประดับประดาได้วิจิตรตระการตา.	วิจิตรตระการตา [–จิดตฺระ–] ว. งามน่าตื่นตา เช่น ขบวนแห่รถบุปผชาติประดับประดาได้วิจิตรตระการตา.
วิจิตรบรรจง เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-จอ-จาน-งอ-งู	[–จิดบันจง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะที่ตั้งอกตั้งใจทำอย่างประณีตงดงาม เช่น กวีนิพนธ์บทนี้แต่งอย่างวิจิตรบรรจง.	วิจิตรบรรจง [–จิดบันจง] ว. ลักษณะที่ตั้งอกตั้งใจทำอย่างประณีตงดงาม เช่น กวีนิพนธ์บทนี้แต่งอย่างวิจิตรบรรจง.
วิจิตรพิศวง เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-งอ-งู	[–จิดพิดสะหฺวง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามอย่างน่าอัศจรรย์ใจ, งามอย่างน่าพิศวง, เช่น งาช้างแกะสลักเป็นรูปดอกไม้ซ้อนกันหลายชั้นมีพระพุทธรูปอยู่ข้างในดูวิจิตรพิศวง.	วิจิตรพิศวง [–จิดพิดสะหฺวง] ว. งามอย่างน่าอัศจรรย์ใจ, งามอย่างน่าพิศวง, เช่น งาช้างแกะสลักเป็นรูปดอกไม้ซ้อนกันหลายชั้นมีพระพุทธรูปอยู่ข้างในดูวิจิตรพิศวง.
วิจิตรพิสดาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[–จิดพิดสะดาน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะที่ประดิษฐ์หรือตกแต่งจนบางทีเกินงาม เช่น ปราสาทจำลองในสวนสนุกตกแต่งอย่างวิจิตรพิสดาร.	วิจิตรพิสดาร [–จิดพิดสะดาน] ว. ลักษณะที่ประดิษฐ์หรือตกแต่งจนบางทีเกินงาม เช่น ปราสาทจำลองในสวนสนุกตกแต่งอย่างวิจิตรพิสดาร.
วิจิตรรจนา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[–จิดรดจะนา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามอย่างประณีตละเอียดซับซ้อน เช่น มาลัยพวงนี้เขาตั้งใจร้อยอย่างวิจิตรรจนา.	วิจิตรรจนา [–จิดรดจะนา] ว. งามอย่างประณีตละเอียดซับซ้อน เช่น มาลัยพวงนี้เขาตั้งใจร้อยอย่างวิจิตรรจนา.
วิจิตรศิลป์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-ทัน-ทะ-คาด	[–จิดตฺระสิน, –จิดสิน] เป็นคำนาม หมายถึง ศิลปะที่มุ่งแสดงในด้านคุณภาพของความงามมากกว่าประโยชน์ใช้สอย.	วิจิตรศิลป์ [–จิดตฺระสิน, –จิดสิน] น. ศิลปะที่มุ่งแสดงในด้านคุณภาพของความงามมากกว่าประโยชน์ใช้สอย.
วิจิน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เที่ยวหา, สืบเสาะ, ตรวจ; เก็บ, คัดเลือก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิจิน ก. เที่ยวหา, สืบเสาะ, ตรวจ; เก็บ, คัดเลือก. (ป.).
วิจุณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ป่น, แหลกละเอียด, มักใช้ประกอบท้ายคํา จุณ หรือ จุรณ เป็น จุณวิจุณ หรือ จุรณวิจุณ, เขียนเป็น วิจุรณ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิจุณฺณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน และมาจากภาษาสันสกฤต วิจูรฺณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน.	วิจุณ ว. ป่น, แหลกละเอียด, มักใช้ประกอบท้ายคํา จุณ หรือ จุรณ เป็น จุณวิจุณ หรือ จุรณวิจุณ, เขียนเป็น วิจุรณ ก็มี. (ป. วิจุณฺณ; ส. วิจูรฺณ).
วิจุรณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-นอ-เนน	[วิจุน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ป่น, แหลกละเอียด, มักใช้ประกอบท้ายคํา จุรณ เป็น จุรณวิจุรณ, เขียนเป็น วิจุณ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิจูรฺณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน และมาจากภาษาบาลี วิจุณฺณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน.	วิจุรณ [วิจุน] ว. ป่น, แหลกละเอียด, มักใช้ประกอบท้ายคํา จุรณ เป็น จุรณวิจุรณ, เขียนเป็น วิจุณ ก็มี. (ส. วิจูรฺณ; ป. วิจุณฺณ).
วิชชา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	[วิด–] เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้แจ้ง เช่น วิชชา ๓ วิชชา ๘ ในพระพุทธศาสนา, วิชชา ๓ คือ ๑. บุพเพนิวาสานุสติญาณ (รู้จักระลึกชาติได้) ๒. จุตูปปาตญาณ (รู้จักกําหนดจุติและเกิด) ๓. อาสวักขยญาณ (รู้จักทําอาสวะให้สิ้น), ส่วนวิชชา ๘ คือ ๑. วิปัสสนาญาณ (ญาณอันนับเข้าในวิปัสสนา) ๒. มโนมยิทธิ (ฤทธิ์ทางใจ) ๓. อิทธิวิธิ (แสดงฤทธิ์ได้) ๔. ทิพโสต (หูทิพย์) ๕. เจโตปริยญาณ (รู้จักกําหนดใจผู้อื่น) ๖. บุพเพนิวาสานุสติญาณ ๗. ทิพจักขุ (ตาทิพย์) ๘. อาสวักขยญาณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิชฺชา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต วิทฺยา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา.	วิชชา [วิด–] น. ความรู้แจ้ง เช่น วิชชา ๓ วิชชา ๘ ในพระพุทธศาสนา, วิชชา ๓ คือ ๑. บุพเพนิวาสานุสติญาณ (รู้จักระลึกชาติได้) ๒. จุตูปปาตญาณ (รู้จักกําหนดจุติและเกิด) ๓. อาสวักขยญาณ (รู้จักทําอาสวะให้สิ้น), ส่วนวิชชา ๘ คือ ๑. วิปัสสนาญาณ (ญาณอันนับเข้าในวิปัสสนา) ๒. มโนมยิทธิ (ฤทธิ์ทางใจ) ๓. อิทธิวิธิ (แสดงฤทธิ์ได้) ๔. ทิพโสต (หูทิพย์) ๕. เจโตปริยญาณ (รู้จักกําหนดใจผู้อื่น) ๖. บุพเพนิวาสานุสติญาณ ๗. ทิพจักขุ (ตาทิพย์) ๘. อาสวักขยญาณ. (ป. วิชฺชา; ส. วิทฺยา).
วิชชุ, วิชชุดา, วิชชุตา วิชชุ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ วิชชุดา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา วิชชุตา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	[วิด–] เป็นคำนาม หมายถึง แสงไฟฟ้า, สายฟ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิทฺยุตฺ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ.	วิชชุ, วิชชุดา, วิชชุตา [วิด–] น. แสงไฟฟ้า, สายฟ้า. (ป.; ส. วิทฺยุตฺ).
วิชชุลดา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	[วิดชุละ–] เป็นคำนาม หมายถึง สายหรือประกายไฟฟ้า, สายฟ้าแลบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิชฺชุลฺลตา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต วิทฺยุลฺลตา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา; ชื่อกาพย์ประเภทหนึ่ง, คู่กับ มหาวิชชุลดา.	วิชชุลดา [วิดชุละ–] น. สายหรือประกายไฟฟ้า, สายฟ้าแลบ. (ป. วิชฺชุลฺลตา; ส. วิทฺยุลฺลตา); ชื่อกาพย์ประเภทหนึ่ง, คู่กับ มหาวิชชุลดา.
วิชญะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อะ	[วิดยะ] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รู้, ผู้ฉลาด, ปราชญ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิชญะ [วิดยะ] น. ผู้รู้, ผู้ฉลาด, ปราชญ์. (ส.).
วิชน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	[วิ-ชน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปราศจากคน, ร้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิชน [วิ-ชน] ว. ปราศจากคน, ร้าง. (ป., ส.).
วิชนี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[วิดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง วีชนี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วีชนี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี และมาจากภาษาสันสกฤต วีชน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง-นอ-หนู.	วิชนี [วิดชะ–] น. วีชนี. (ป. วีชนี; ส. วีชน).
วิชย–, วิชัย วิชย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก วิชัย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[วิชะยะ–, วิไช] เป็นคำนาม หมายถึง ความชนะ, ชัยชนะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิชย–, วิชัย [วิชะยะ–, วิไช] น. ความชนะ, ชัยชนะ. (ป., ส.).
วิชา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้, ความรู้ที่ได้ด้วยการเล่าเรียนหรือฝึกฝน, เช่น วิชาภาษาไทย วิชาช่าง วิชาการฝีมือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิชฺชา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต วิทฺยา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา.	วิชา น. ความรู้, ความรู้ที่ได้ด้วยการเล่าเรียนหรือฝึกฝน, เช่น วิชาภาษาไทย วิชาช่าง วิชาการฝีมือ. (ป. วิชฺชา; ส. วิทฺยา).
วิชาการ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาความรู้สาขาใดสาขาหนึ่งหรือหลายสาขา เช่น บทความวิชาการ สัมมนาวิชาการ การประชุมวิชาการ.	วิชาการ น. วิชาความรู้สาขาใดสาขาหนึ่งหรือหลายสาขา เช่น บทความวิชาการ สัมมนาวิชาการ การประชุมวิชาการ.
วิชาแกน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง รายวิชาที่อยู่ในหลักสูตรร่วมกันของหลายคณะหรือหลายสาขาของปริญญาเดียวกัน ที่ผู้เรียนในคณะหรือสาขาเหล่านั้นจะต้องเรียน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ core เขียนว่า ซี-โอ-อา-อี course เขียนว่า ซี-โอ-ยู-อา-เอส-อี .	วิชาแกน น. รายวิชาที่อยู่ในหลักสูตรร่วมกันของหลายคณะหรือหลายสาขาของปริญญาเดียวกัน ที่ผู้เรียนในคณะหรือสาขาเหล่านั้นจะต้องเรียน. (อ. core course).
วิชาชีพ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาที่จะนำไปใช้ในการประกอบอาชีพ เช่น วิชาแพทย์ วิชาช่างไม้ วิชาช่างยนต์.	วิชาชีพ น. วิชาที่จะนำไปใช้ในการประกอบอาชีพ เช่น วิชาแพทย์ วิชาช่างไม้ วิชาช่างยนต์.
วิชาโท เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง รายวิชาที่ผู้เรียนเลือกเรียนให้ลึกซึ้งรองลงมาจากวิชาเอก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ minor เขียนว่า เอ็ม-ไอ-เอ็น-โอ-อา course เขียนว่า ซี-โอ-ยู-อา-เอส-อี .	วิชาโท น. รายวิชาที่ผู้เรียนเลือกเรียนให้ลึกซึ้งรองลงมาจากวิชาเอก. (อ. minor course).
วิชาธร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง พิทยาธร.	วิชาธร น. พิทยาธร.
วิชาบังคับ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง รายวิชาที่กำหนดให้ผู้เรียนทุกคนในหลักสูตรนั้นจะต้องเรียน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ prescribed เขียนว่า พี-อา-อี-เอส-ซี-อา-ไอ-บี-อี-ดี course เขียนว่า ซี-โอ-ยู-อา-เอส-อี .	วิชาบังคับ น. รายวิชาที่กำหนดให้ผู้เรียนทุกคนในหลักสูตรนั้นจะต้องเรียน. (อ. prescribed course).
วิชาบังคับพื้นฐาน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง รายวิชาพื้นฐานที่บังคับให้เรียนในหลักสูตร. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ basic เขียนว่า บี-เอ-เอส-ไอ-ซี requirement เขียนว่า อา-อี-คิว-ยู-ไอ-อา-อี-เอ็ม-อี-เอ็น-ที .	วิชาบังคับพื้นฐาน น. รายวิชาพื้นฐานที่บังคับให้เรียนในหลักสูตร. (อ. basic requirement).
วิชาบังคับเลือก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง รายวิชาเลือกที่ทางภาควิชาบังคับให้เรียนในหลักสูตร. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ elective เขียนว่า อี-แอล-อี-ซี-ที-ไอ-วี-อี prescribed เขียนว่า พี-อา-อี-เอส-ซี-อา-ไอ-บี-อี-ดี course เขียนว่า ซี-โอ-ยู-อา-เอส-อี .	วิชาบังคับเลือก น. รายวิชาเลือกที่ทางภาควิชาบังคับให้เรียนในหลักสูตร. (อ. elective prescribed course).
วิชาพื้นฐาน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง รายวิชาที่ถือว่าเป็นพื้นฐานของวิชาในระดับที่สูง ๆ ขึ้นไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ basic เขียนว่า บี-เอ-เอส-ไอ-ซี course เขียนว่า ซี-โอ-ยู-อา-เอส-อี .	วิชาพื้นฐาน น. รายวิชาที่ถือว่าเป็นพื้นฐานของวิชาในระดับที่สูง ๆ ขึ้นไป. (อ. basic course).
วิชาเลือก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง รายวิชาที่กำหนดให้ผู้เรียนเลือกเรียนได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ elective เขียนว่า อี-แอล-อี-ซี-ที-ไอ-วี-อี course เขียนว่า ซี-โอ-ยู-อา-เอส-อี .	วิชาเลือก น. รายวิชาที่กำหนดให้ผู้เรียนเลือกเรียนได้. (อ. elective course).
วิชาเลือกบังคับ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง รายวิชาเลือกที่อาจารย์ที่ปรึกษาบังคับให้เรียนเป็นรายบุคคล. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ prescribed เขียนว่า พี-อา-อี-เอส-ซี-อา-ไอ-บี-อี-ดี elective เขียนว่า อี-แอล-อี-ซี-ที-ไอ-วี-อี course เขียนว่า ซี-โอ-ยู-อา-เอส-อี .	วิชาเลือกบังคับ น. รายวิชาเลือกที่อาจารย์ที่ปรึกษาบังคับให้เรียนเป็นรายบุคคล. (อ. prescribed elective course).
วิชาเลือกเสรี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง รายวิชาที่เลือกเรียนได้อย่างเสรี โดยผู้เรียนไม่ต้องถามอาจารย์ที่ปรึกษาก่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ free เขียนว่า เอฟ-อา-อี-อี elective เขียนว่า อี-แอล-อี-ซี-ที-ไอ-วี-อี course เขียนว่า ซี-โอ-ยู-อา-เอส-อี .	วิชาเลือกเสรี น. รายวิชาที่เลือกเรียนได้อย่างเสรี โดยผู้เรียนไม่ต้องถามอาจารย์ที่ปรึกษาก่อน. (อ. free elective course).
วิชาอาคม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เวทมนตร์, คาถาอาคม, เช่น อาจารย์ถ่ายทอดวิชาอาคมให้ศิษย์, วิทยาคม ก็ว่า.	วิชาอาคม น. เวทมนตร์, คาถาอาคม, เช่น อาจารย์ถ่ายทอดวิชาอาคมให้ศิษย์, วิทยาคม ก็ว่า.
วิชาเอก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง รายวิชาที่ผู้เรียนเลือกเรียนให้ลึกซึ้งเป็นวิชาหลัก ตามหลักสูตรปริญญาหรืออนุปริญญา. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ major เขียนว่า เอ็ม-เอ-เจ-โอ-อา course เขียนว่า ซี-โอ-ยู-อา-เอส-อี .	วิชาเอก น. รายวิชาที่ผู้เรียนเลือกเรียนให้ลึกซึ้งเป็นวิชาหลัก ตามหลักสูตรปริญญาหรืออนุปริญญา. (อ. major course).
วิชานนะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้, ความเข้าใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิชฺาน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	วิชานนะ น. ความรู้, ความเข้าใจ. (ป.; ส. วิชฺาน).
วิชิต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง เขตแดนที่ปราบปรามแล้ว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปราบให้แพ้, ชนะแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิชิต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า ว่า ถูกปราบ, ชนะ .	วิชิต น. เขตแดนที่ปราบปรามแล้ว. ว. ปราบให้แพ้, ชนะแล้ว. (ป.; ส. วิชิต ว่า ถูกปราบ, ชนะ).
วิเชียร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง วชิระ, สายฟ้า; เพชร; อาวุธพระอินทร์.	วิเชียร น. วชิระ, สายฟ้า; เพชร; อาวุธพระอินทร์.
วิญญัตติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[วินยัดติ] เป็นคำนาม หมายถึง การขอร้อง, การบอกกล่าว, การชี้แจง, รายงาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิชฺปฺติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	วิญญัตติ [วินยัดติ] น. การขอร้อง, การบอกกล่าว, การชี้แจง, รายงาน. (ป.; ส. วิชฺปฺติ).
วิญญาณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่เชื่อกันว่ามีอยู่ในกายเมื่อมีชีวิต เมื่อตายจะออกจากกายล่องลอยไปหาที่เกิดใหม่; ความรับรู้ เช่น จักษุวิญญาณ คือ ความรับรู้ทางตา โสตวิญญาณ คือ ความรับรู้ทางหู เป็นขันธ์ ๑ ในขันธ์ ๕ คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ; โดยปริยายหมายถึงจิตใจ เช่น มีวิญญาณนักสู้ มีวิญญาณศิลปิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิชฺาน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	วิญญาณ น. สิ่งที่เชื่อกันว่ามีอยู่ในกายเมื่อมีชีวิต เมื่อตายจะออกจากกายล่องลอยไปหาที่เกิดใหม่; ความรับรู้ เช่น จักษุวิญญาณ คือ ความรับรู้ทางตา โสตวิญญาณ คือ ความรับรู้ทางหู เป็นขันธ์ ๑ ในขันธ์ ๕ คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ; โดยปริยายหมายถึงจิตใจ เช่น มีวิญญาณนักสู้ มีวิญญาณศิลปิน. (ป.; ส. วิชฺาน).
วิญญาณกทรัพย์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[วินยานะกะซับ, วินยานนะกะซับ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย และเป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่มีวิญญาณหรือชีวิตซึ่งนับเป็นทรัพย์ เช่น ทาส ช้าง ม้า วัว ควาย, สวิญญาณกทรัพย์ ก็ว่า.	วิญญาณกทรัพย์ [วินยานะกะซับ, วินยานนะกะซับ] (กฎ; โบ) น. สิ่งที่มีวิญญาณหรือชีวิตซึ่งนับเป็นทรัพย์ เช่น ทาส ช้าง ม้า วัว ควาย, สวิญญาณกทรัพย์ ก็ว่า.
วิญญู เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รู้แจ้ง, นักปราชญ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิชฺ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง.	วิญญู น. ผู้รู้แจ้ง, นักปราชญ์. (ป.; ส. วิชฺ).
วิญญูชน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลผู้รู้ผิดรู้ชอบตามปรกติ.	วิญญูชน (กฎ) น. บุคคลผู้รู้ผิดรู้ชอบตามปรกติ.
วิญญูภาพ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นผู้รู้ผิดรู้ชอบตามปรกติ.	วิญญูภาพ น. ความเป็นผู้รู้ผิดรู้ชอบตามปรกติ.
วิฑูรย์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ไพฑูรย์.	วิฑูรย์ น. ไพฑูรย์.
วิณหุ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ	[วินหุ] เป็นคำนาม หมายถึง วิษณุ.	วิณหุ [วินหุ] น. วิษณุ.
วิด เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ทําให้นํ้าพร่องหรือหมดไปด้วยวิธีวัก สาด หรือด้วยเครื่องวิดมีระหัดเป็นต้น เช่น วิดน้ำออกจากเรือ วิดน้ำออกจากบ้าน, ถ้าใช้วิธีอย่างเดียวกันนั้นถ่ายเทนํ้าจากที่หนึ่งเข้าสู่อีกที่หนึ่ง ใช้ว่า วิดเข้า เช่น วิดนํ้าเข้านา.	วิด ก. อาการที่ทําให้นํ้าพร่องหรือหมดไปด้วยวิธีวัก สาด หรือด้วยเครื่องวิดมีระหัดเป็นต้น เช่น วิดน้ำออกจากเรือ วิดน้ำออกจากบ้าน, ถ้าใช้วิธีอย่างเดียวกันนั้นถ่ายเทนํ้าจากที่หนึ่งเข้าสู่อีกที่หนึ่ง ใช้ว่า วิดเข้า เช่น วิดนํ้าเข้านา.
วิดพื้น เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ท่ากายบริหารอย่างหนึ่งมี ๒ แบบ แบบหนึ่งเริ่มด้วยท่านอนทอดตัวลงเกือบถึงพื้น มือและปลายเท้าทั้ง ๒ ข้างยันพื้นไว้ งอแขนให้ศอกแนบลำตัว หน้าเงย แล้วเหยียดแขนพร้อมกับยกตัวขึ้น แล้วงอแขนพร้อมทั้งลดตัวลงกลับไปอยู่ในท่าเดิม อีกแบบหนึ่งเริ่มด้วยท่านอน มือและปลายเท้าทั้ง ๒ ข้างยันพื้นไว้ แขนเหยียดตรง หน้าเงย แล้วงอแขนให้ศอกแนบลำตัวพร้อมกับทอดตัวลงเกือบถึงพื้น แล้วเหยียดแขนพร้อมทั้งยกตัวขึ้นกลับไปอยู่ในท่าเดิม, เรียกเป็นทางการว่า ยุบข้อ.	วิดพื้น (ปาก) น. ท่ากายบริหารอย่างหนึ่งมี ๒ แบบ แบบหนึ่งเริ่มด้วยท่านอนทอดตัวลงเกือบถึงพื้น มือและปลายเท้าทั้ง ๒ ข้างยันพื้นไว้ งอแขนให้ศอกแนบลำตัว หน้าเงย แล้วเหยียดแขนพร้อมกับยกตัวขึ้น แล้วงอแขนพร้อมทั้งลดตัวลงกลับไปอยู่ในท่าเดิม อีกแบบหนึ่งเริ่มด้วยท่านอน มือและปลายเท้าทั้ง ๒ ข้างยันพื้นไว้ แขนเหยียดตรง หน้าเงย แล้วงอแขนให้ศอกแนบลำตัวพร้อมกับทอดตัวลงเกือบถึงพื้น แล้วเหยียดแขนพร้อมทั้งยกตัวขึ้นกลับไปอยู่ในท่าเดิม, เรียกเป็นทางการว่า ยุบข้อ.
วิดัสดี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[วิดัดสะดี] เป็นคำนาม หมายถึง วิทัตถิ, คืบหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิตสฺติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี วิทตฺถิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ.	วิดัสดี [วิดัดสะดี] น. วิทัตถิ, คืบหนึ่ง. (ส. วิตสฺติ; ป. วิทตฺถิ).
วิตก, วิตก– วิตก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่ วิตก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	[วิตกกะ–, วิ–ตก–] เป็นคำกริยา หมายถึง เป็นทุกข์, ร้อนใจ, กังวล, เช่น วิตกว่าจะเกิดสงคราม, มักใช้เข้าคู่กับคำกังวล เป็น วิตกกังวล เช่น อย่าวิตกกังวลไปนักเลยพรุ่งนี้สถานการณ์คงจะดีขึ้น. เป็นคำนาม หมายถึง ความตรึก, ความตริ, ความคิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิตกฺก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-พิน-ทุ-กอ-ไก่ และมาจากภาษาสันสกฤต วิตรฺก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-พิน-ทุ-กอ-ไก่ ว่า ลังเลใจ .	วิตก, วิตก– [วิตกกะ–, วิ–ตก–] ก. เป็นทุกข์, ร้อนใจ, กังวล, เช่น วิตกว่าจะเกิดสงคราม, มักใช้เข้าคู่กับคำกังวล เป็น วิตกกังวล เช่น อย่าวิตกกังวลไปนักเลยพรุ่งนี้สถานการณ์คงจะดีขึ้น. น. ความตรึก, ความตริ, ความคิด. (ป. วิตกฺก; ส. วิตรฺก ว่า ลังเลใจ).
วิตกจริต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[วิตกกะจะหฺริด, วิตกจะหฺริด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีนิสัยคิดไปในทางร้ายทางเสีย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิตกจริต [วิตกกะจะหฺริด, วิตกจะหฺริด] ว. มีนิสัยคิดไปในทางร้ายทางเสีย. (ป.).
วิตถาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[วิดถาน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กว้างขวาง, มากเกินไป, พิสดาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิสฺตาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ; นอกแบบ, นอกทาง, (เกินวิสัยปรกติ) เช่น พวกเด็ก ๆ ชอบเล่นวิตถาร เอาน้ำสกปรกผสมแป้งสาดเข้าไปในรถประจำทางในวันสงกรานต์.	วิตถาร [วิดถาน] ว. กว้างขวาง, มากเกินไป, พิสดาร. (ป.; ส. วิสฺตาร); นอกแบบ, นอกทาง, (เกินวิสัยปรกติ) เช่น พวกเด็ก ๆ ชอบเล่นวิตถาร เอาน้ำสกปรกผสมแป้งสาดเข้าไปในรถประจำทางในวันสงกรานต์.
วิตามิน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง กลุ่มสารอินทรีย์ซึ่งเป็นสารอาหารจําเป็นที่ร่างกายต้องการแต่เพียงจํานวนน้อย ๆ และจะขาดไม่ได้ หากขาดจะทําให้อวัยวะในร่างกายทํางานผิดปรกติและเกิดโรคได้ สารกลุ่มนี้มีส่วนช่วยในการเจริญเติบโตของร่างกาย บํารุงผิวพรรณ เหงือก ผม ตา และช่วยต้านทานโรค แบ่งเป็น ๒ พวกใหญ่ คือ พวกที่ละลายได้ในไขมัน เช่น วิตามินเอ วิตามินดี และพวกที่ละลายได้ในน้ำ เช่น วิตามินบี วิตามินซี, ใช้ว่า วิตะมิน หรือ ไวตามิน ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ vitamin เขียนว่า วี-ไอ-ที-เอ-เอ็ม-ไอ-เอ็น.	วิตามิน น. กลุ่มสารอินทรีย์ซึ่งเป็นสารอาหารจําเป็นที่ร่างกายต้องการแต่เพียงจํานวนน้อย ๆ และจะขาดไม่ได้ หากขาดจะทําให้อวัยวะในร่างกายทํางานผิดปรกติและเกิดโรคได้ สารกลุ่มนี้มีส่วนช่วยในการเจริญเติบโตของร่างกาย บํารุงผิวพรรณ เหงือก ผม ตา และช่วยต้านทานโรค แบ่งเป็น ๒ พวกใหญ่ คือ พวกที่ละลายได้ในไขมัน เช่น วิตามินเอ วิตามินดี และพวกที่ละลายได้ในน้ำ เช่น วิตามินบี วิตามินซี, ใช้ว่า วิตะมิน หรือ ไวตามิน ก็มี. (อ. vitamin).
วิถี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง สาย, แนว, ถนน, ทาง, มักใช้ประกอบกับคําอื่น เช่น วิถีทาง วิถีชีวิต บาทวิถี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วีถิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ.	วิถี น. สาย, แนว, ถนน, ทาง, มักใช้ประกอบกับคําอื่น เช่น วิถีทาง วิถีชีวิต บาทวิถี. (ป., ส. วีถิ).
วิถีกระสุน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ทางแห่งกระสุน, กระสุนวิถี ก็ว่า.	วิถีกระสุน น. ทางแห่งกระสุน, กระสุนวิถี ก็ว่า.
วิถีชีวิต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ทางดำเนินชีวิต เช่น วิถีชีวิตชาวบ้าน.	วิถีชีวิต น. ทางดำเนินชีวิต เช่น วิถีชีวิตชาวบ้าน.
วิถีทาง เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ทาง เช่น ต้องใช้ความพยายามทุกวิถีทางกว่าจะประสบความสำเร็จ.	วิถีทาง น. ทาง เช่น ต้องใช้ความพยายามทุกวิถีทางกว่าจะประสบความสำเร็จ.
วิทธะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจาะ, แทง, ฉีกขาด, เป็นแผล, เป็นรู, แตก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิทธะ (แบบ) ว. เจาะ, แทง, ฉีกขาด, เป็นแผล, เป็นรู, แตก. (ป., ส.).
วิทย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก	[วิดทะยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง วิทยา.	วิทย– [วิดทะยะ–] น. วิทยา.
วิทยฐานะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ฐานะในด้านความรู้ เช่น สอบเทียบวิทยฐานะ มีวิทยฐานะในระดับปริญญาตรี.	วิทยฐานะ น. ฐานะในด้านความรู้ เช่น สอบเทียบวิทยฐานะ มีวิทยฐานะในระดับปริญญาตรี.
วิทยา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[วิดทะยา] เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้, มักใช้ประกอบกับคําอื่น เช่น วิทยากร วิทยาคาร จิตวิทยา สังคมวิทยา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิทยา [วิดทะยา] น. ความรู้, มักใช้ประกอบกับคําอื่น เช่น วิทยากร วิทยาคาร จิตวิทยา สังคมวิทยา. (ส.).
วิทยากร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ทรงความรู้ความสามารถในศิลปวิทยาแขนงต่าง ๆ เช่น วิทยากรในการสัมมนาเรื่องเศรษฐกิจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิทยากร น. ผู้ทรงความรู้ความสามารถในศิลปวิทยาแขนงต่าง ๆ เช่น วิทยากรในการสัมมนาเรื่องเศรษฐกิจ. (ส.).
วิทยากล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง การแสดงที่อาศัยกลวิธีและความไวทำให้ผู้ชมสนเท่ห์.	วิทยากล น. การแสดงที่อาศัยกลวิธีและความไวทำให้ผู้ชมสนเท่ห์.
วิทยาการ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้แขนงต่าง ๆ เช่น ปัจจุบันวิทยาการต่าง ๆ ก้าวหน้าไปมาก, บางทีใช้ว่า ศิลปวิทยาการ.	วิทยาการ น. ความรู้แขนงต่าง ๆ เช่น ปัจจุบันวิทยาการต่าง ๆ ก้าวหน้าไปมาก, บางทีใช้ว่า ศิลปวิทยาการ.
วิทยาเขต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหนึ่งของมหาวิทยาลัย แต่ตั้งอยู่ในบริเวณอื่น มีคณาจารย์ อาคาร สถานที่ ตลอดจนอุปกรณ์ต่าง ๆ ของตนเอง เกี่ยวพันกับมหาวิทยาลัยโดยมีอธิการบดีคนเดียวกัน และสภามหาวิทยาลัยชุดเดียวกัน.	วิทยาเขต น. ส่วนหนึ่งของมหาวิทยาลัย แต่ตั้งอยู่ในบริเวณอื่น มีคณาจารย์ อาคาร สถานที่ ตลอดจนอุปกรณ์ต่าง ๆ ของตนเอง เกี่ยวพันกับมหาวิทยาลัยโดยมีอธิการบดีคนเดียวกัน และสภามหาวิทยาลัยชุดเดียวกัน.
วิทยาคม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เวทมนตร์, คาถาอาคม, เช่น อาจารย์ถ่ายทอดวิทยาคมให้ศิษย์, วิชาอาคม ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิทยาคม น. เวทมนตร์, คาถาอาคม, เช่น อาจารย์ถ่ายทอดวิทยาคมให้ศิษย์, วิชาอาคม ก็ว่า. (ส.).
วิทยาคาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง สถานที่ให้ความรู้.	วิทยาคาร น. สถานที่ให้ความรู้.
วิทยาทาน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง การให้ความรู้ เช่น ให้ความรู้เป็นวิทยาทาน จัดพิมพ์หนังสือแจกเป็นวิทยาทาน.	วิทยาทาน น. การให้ความรู้ เช่น ให้ความรู้เป็นวิทยาทาน จัดพิมพ์หนังสือแจกเป็นวิทยาทาน.
วิทยาธร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง พิทยาธร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิทยาธร น. พิทยาธร. (ส.).
วิทยานิพนธ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง บทนิพนธ์ที่ผู้เรียบเรียงยกเอาหัวข้อเรื่องใดเรื่องหนึ่งขึ้นวิจัยหรือพรรณนาขยายความ โดยนับเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาเพื่อเสนอรับปริญญา.	วิทยานิพนธ์ น. บทนิพนธ์ที่ผู้เรียบเรียงยกเอาหัวข้อเรื่องใดเรื่องหนึ่งขึ้นวิจัยหรือพรรณนาขยายความ โดยนับเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาเพื่อเสนอรับปริญญา.
วิทยาลัย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง สถานศึกษาในระดับสูง สอนวิชาชีพเฉพาะอย่าง เช่น วิทยาลัยเทคนิค. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิทยาลัย น. สถานศึกษาในระดับสูง สอนวิชาชีพเฉพาะอย่าง เช่น วิทยาลัยเทคนิค. (ส.).
วิทยาศาสตร์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้ที่ได้โดยการสังเกตและค้นคว้าจากปรากฏการณ์ธรรมชาติแล้วจัดเข้าเป็นระเบียบ, วิชาที่ค้นคว้าได้หลักฐานและเหตุผลแล้วจัดเข้าเป็นระเบียบ.	วิทยาศาสตร์ น. ความรู้ที่ได้โดยการสังเกตและค้นคว้าจากปรากฏการณ์ธรรมชาติแล้วจัดเข้าเป็นระเบียบ, วิชาที่ค้นคว้าได้หลักฐานและเหตุผลแล้วจัดเข้าเป็นระเบียบ.
วิทยาศาสตร์กายภาพ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง วิทยาศาสตร์ที่ว่าด้วยเรื่องราวต่าง ๆ ของสิ่งไม่มีชีวิต เช่น เคมี ฟิสิกส์ คณิตศาสตร์ ดาราศาสตร์.	วิทยาศาสตร์กายภาพ น. วิทยาศาสตร์ที่ว่าด้วยเรื่องราวต่าง ๆ ของสิ่งไม่มีชีวิต เช่น เคมี ฟิสิกส์ คณิตศาสตร์ ดาราศาสตร์.
วิทยาศาสตร์ชีวภาพ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง วิทยาศาสตร์ที่ว่าด้วยเรื่องราวต่าง ๆ ของสิ่งมีชีวิต เช่น สัตววิทยา พฤกษศาสตร์.	วิทยาศาสตร์ชีวภาพ น. วิทยาศาสตร์ที่ว่าด้วยเรื่องราวต่าง ๆ ของสิ่งมีชีวิต เช่น สัตววิทยา พฤกษศาสตร์.
วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยีและสิ่งแวดล้อม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-คอ-ควาย-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกระทรวงที่มีอํานาจหน้าที่เกี่ยวกับการวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี การพลังงาน การควบคุมรักษาสภาพสิ่งแวดล้อม และการวิจัย.	วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยีและสิ่งแวดล้อม น. ชื่อกระทรวงที่มีอํานาจหน้าที่เกี่ยวกับการวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี การพลังงาน การควบคุมรักษาสภาพสิ่งแวดล้อม และการวิจัย.
วิทยาศาสตร์ประยุกต์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วิทยาศาสตร์ที่ว่าด้วยเรื่องราวต่าง ๆ ที่มุ่งประโยชน์ในทางปฏิบัติยิ่งกว่าทางทฤษฎี เช่น แพทยศาสตร์ วิศวกรรมศาสตร์ เกษตรศาสตร์.	วิทยาศาสตร์ประยุกต์ น. วิทยาศาสตร์ที่ว่าด้วยเรื่องราวต่าง ๆ ที่มุ่งประโยชน์ในทางปฏิบัติยิ่งกว่าทางทฤษฎี เช่น แพทยศาสตร์ วิศวกรรมศาสตร์ เกษตรศาสตร์.
วิทยุ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ	[วิดทะยุ] เป็นคำนาม หมายถึง กระแสคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าชนิดที่เคลื่อนไปตามอากาศโดยไม่ต้องใช้สาย และอาจเปลี่ยนเป็นเสียงหรือรูปได้, เรียกเครื่องที่มีหน้าที่เปลี่ยนคลื่นเสียงให้เป็นคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าออกสู่อากาศว่า เครื่องส่งวิทยุ, เรียกเครื่องที่มีหน้าที่เปลี่ยนคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่รับได้จากเครื่องส่งวิทยุให้กลับเป็นคลื่นเสียงตามเดิมว่า เครื่องรับวิทยุ.	วิทยุ [วิดทะยุ] น. กระแสคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าชนิดที่เคลื่อนไปตามอากาศโดยไม่ต้องใช้สาย และอาจเปลี่ยนเป็นเสียงหรือรูปได้, เรียกเครื่องที่มีหน้าที่เปลี่ยนคลื่นเสียงให้เป็นคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าออกสู่อากาศว่า เครื่องส่งวิทยุ, เรียกเครื่องที่มีหน้าที่เปลี่ยนคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่รับได้จากเครื่องส่งวิทยุให้กลับเป็นคลื่นเสียงตามเดิมว่า เครื่องรับวิทยุ.
วิทยุกระจายเสียง เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง การแพร่สัญญาณเสียงออกอากาศโดยใช้คลื่นวิทยุ.	วิทยุกระจายเสียง น. การแพร่สัญญาณเสียงออกอากาศโดยใช้คลื่นวิทยุ.
วิทยุคมนาคม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การส่งหรือการรับเครื่องหมายสัญญาณ ตัวหนังสือ ภาพ และเสียงหรือการอื่นใดซึ่งสามารถให้เข้าใจความหมายได้โดยใช้คลื่นวิทยุ.	วิทยุคมนาคม น. การส่งหรือการรับเครื่องหมายสัญญาณ ตัวหนังสือ ภาพ และเสียงหรือการอื่นใดซึ่งสามารถให้เข้าใจความหมายได้โดยใช้คลื่นวิทยุ.
วิทยุเคลื่อนที่ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง วิทยุคมนาคมระหว่างสถานีวิทยุคมนาคมแบบเคลื่อนที่ได้กับสถานีวิทยุคมนาคมแบบประจำที่ หรือระหว่างสถานีวิทยุคมนาคมแบบเคลื่อนที่ได้ด้วยกันเอง.	วิทยุเคลื่อนที่ น. วิทยุคมนาคมระหว่างสถานีวิทยุคมนาคมแบบเคลื่อนที่ได้กับสถานีวิทยุคมนาคมแบบประจำที่ หรือระหว่างสถานีวิทยุคมนาคมแบบเคลื่อนที่ได้ด้วยกันเอง.
วิทยุเฉพาะกิจ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง การติดต่อสื่อสารด้วยเครื่องรับส่งวิทยุที่ใช้ในกิจการอย่างใดอย่างหนึ่งโดยเฉพาะและไม่เปิดให้ประชาชนทั่วไปสามารถใช้ได้เป็นการสาธารณะ.	วิทยุเฉพาะกิจ น. การติดต่อสื่อสารด้วยเครื่องรับส่งวิทยุที่ใช้ในกิจการอย่างใดอย่างหนึ่งโดยเฉพาะและไม่เปิดให้ประชาชนทั่วไปสามารถใช้ได้เป็นการสาธารณะ.
วิทยุติดตามตัว เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง การกระตุ้นเตือนผู้พกพาเครื่องรับวิทยุที่ใช้ติดตัวโดยทางคลื่นวิทยุ ซึ่งกระทำผ่านข่ายโทรศัพท์สาธารณะ การกระตุ้นเตือนอาจประกอบด้วยเสียงพูดหรือรหัสที่มองเห็นได้ ซึ่งส่งมาจากผู้กระตุ้นเตือนหรือจากข่ายโทรศัพท์สาธารณะ.	วิทยุติดตามตัว น. การกระตุ้นเตือนผู้พกพาเครื่องรับวิทยุที่ใช้ติดตัวโดยทางคลื่นวิทยุ ซึ่งกระทำผ่านข่ายโทรศัพท์สาธารณะ การกระตุ้นเตือนอาจประกอบด้วยเสียงพูดหรือรหัสที่มองเห็นได้ ซึ่งส่งมาจากผู้กระตุ้นเตือนหรือจากข่ายโทรศัพท์สาธารณะ.
วิทยุเทเลกซ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ซอ-โซ่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การรับส่งโทรพิมพ์ผ่านชุมสายโดยใช้คลื่นวิทยุ.	วิทยุเทเลกซ์ น. การรับส่งโทรพิมพ์ผ่านชุมสายโดยใช้คลื่นวิทยุ.
วิทยุโทรทัศน์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การแพร่สัญญาณโทรทัศน์ออกอากาศโดยใช้คลื่นวิทยุ.	วิทยุโทรทัศน์ น. การแพร่สัญญาณโทรทัศน์ออกอากาศโดยใช้คลื่นวิทยุ.
วิทยุโทรพิมพ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การรับส่งโทรพิมพ์โดยใช้คลื่นวิทยุ.	วิทยุโทรพิมพ์ น. การรับส่งโทรพิมพ์โดยใช้คลื่นวิทยุ.
วิทยุโทรภาพ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง การรับส่งโทรภาพโดยใช้คลื่นวิทยุ.	วิทยุโทรภาพ น. การรับส่งโทรภาพโดยใช้คลื่นวิทยุ.
วิทยุโทรเลข เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่	เป็นคำนาม หมายถึง การรับส่งโทรเลขโดยใช้คลื่นวิทยุ.	วิทยุโทรเลข น. การรับส่งโทรเลขโดยใช้คลื่นวิทยุ.
วิทยุโทรศัพท์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การเรียกติดต่อโทรศัพท์โดยใช้คลื่นวิทยุ.	วิทยุโทรศัพท์ น. การเรียกติดต่อโทรศัพท์โดยใช้คลื่นวิทยุ.
วิทยุประจำที่ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-สะ-หระ-อำ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง วิทยุคมนาคมระหว่าง ๒ จุดที่กำหนดซึ่งอยู่ประจำที่.	วิทยุประจำที่ น. วิทยุคมนาคมระหว่าง ๒ จุดที่กำหนดซึ่งอยู่ประจำที่.
วิทยุมือถือ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง การติดต่อสื่อสารด้วยเครื่องรับส่งวิทยุซึ่งมีน้ำหนักเบา สามารถใช้มือถือในขณะใช้งานได้.	วิทยุมือถือ น. การติดต่อสื่อสารด้วยเครื่องรับส่งวิทยุซึ่งมีน้ำหนักเบา สามารถใช้มือถือในขณะใช้งานได้.
วิทยุเรือ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง วิทยุคมนาคมระหว่างสถานีวิทยุคมนาคมชายฝั่งกับสถานีวิทยุคมนาคมที่ตั้งอยู่บนเรือ หรือระหว่างสถานีวิทยุคมนาคมที่ตั้งอยู่บนเรือด้วยกันเอง.	วิทยุเรือ น. วิทยุคมนาคมระหว่างสถานีวิทยุคมนาคมชายฝั่งกับสถานีวิทยุคมนาคมที่ตั้งอยู่บนเรือ หรือระหว่างสถานีวิทยุคมนาคมที่ตั้งอยู่บนเรือด้วยกันเอง.
วิทยุสนาม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การติดต่อสื่อสารด้วยเครื่องรับส่งวิทยุที่ใช้ในงานสนามหรือในราชการทหาร.	วิทยุสนาม น. การติดต่อสื่อสารด้วยเครื่องรับส่งวิทยุที่ใช้ในงานสนามหรือในราชการทหาร.
วิทยุสมัครเล่น เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง วิทยุคมนาคมที่มีวัตถุประสงค์เพื่อให้นักวิทยุสมัครเล่นที่ได้รับอนุญาตตามกฎหมายศึกษาหาความรู้ให้ตนเองโดยไม่มีวัตถุประสงค์ในทางพาณิชย์.	วิทยุสมัครเล่น น. วิทยุคมนาคมที่มีวัตถุประสงค์เพื่อให้นักวิทยุสมัครเล่นที่ได้รับอนุญาตตามกฎหมายศึกษาหาความรู้ให้ตนเองโดยไม่มีวัตถุประสงค์ในทางพาณิชย์.
วิทยุสาธารณะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง การติดต่อสื่อสารด้วยเครื่องรับส่งวิทยุที่จัดให้ประชาชนโดยทั่วไปใช้บริการได้เป็นการสาธารณะ.	วิทยุสาธารณะ น. การติดต่อสื่อสารด้วยเครื่องรับส่งวิทยุที่จัดให้ประชาชนโดยทั่วไปใช้บริการได้เป็นการสาธารณะ.
วิทยุต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	[วิดทะยุด] เป็นคำนาม หมายถึง ฟ้าแลบ, ไฟฟ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิชฺชุ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ.	วิทยุต [วิดทะยุด] น. ฟ้าแลบ, ไฟฟ้า. (ส.; ป. วิชฺชุ).
วิทรุมะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	[วิดทฺรุมะ] เป็นคำนาม หมายถึง แก้วประพาฬสีแดง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิทฺรุม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า.	วิทรุมะ [วิดทฺรุมะ] น. แก้วประพาฬสีแดง. (ส. วิทฺรุม).
วิทวัส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	[วิดทะวัด] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รู้, นักปราชญ์, ผู้มีปัญญา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิทฺวา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา.	วิทวัส [วิดทะวัด] น. ผู้รู้, นักปราชญ์, ผู้มีปัญญา. (ส.; ป. วิทฺวา).
วิทัตถิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราวัด คือ คืบหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิตสฺติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	วิทัตถิ น. ชื่อมาตราวัด คือ คืบหนึ่ง. (ป.; ส. วิตสฺติ).
วิทัศน์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การมองการณ์ไกล, วิสัยทัศน์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ vision เขียนว่า วี-ไอ-เอส-ไอ-โอ-เอ็น.	วิทัศน์ น. การมองการณ์ไกล, วิสัยทัศน์. (อ. vision).
วิทารณ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การผ่า, การตัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิทารณ์ น. การผ่า, การตัด. (ป., ส.).
วิทาลน์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การเปิด, การระเบิด; การผ่า, การฉีก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิทาลน์ น. การเปิด, การระเบิด; การผ่า, การฉีก. (ป.).
วิทิต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้คงแก่เรียน, ผู้รู้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิทิต น. ผู้คงแก่เรียน, ผู้รู้. (ป., ส.).
วิทู เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ฉลาด, ผู้รอบรู้, ผู้มีปัญญา, ผู้ชํานาญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิทู น. ผู้ฉลาด, ผู้รอบรู้, ผู้มีปัญญา, ผู้ชํานาญ. (ป.).
วิทูร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฉลาด, คงแก่เรียน, มีปัญญา, ชํานาญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิทุร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ.	วิทูร ๑ ว. ฉลาด, คงแก่เรียน, มีปัญญา, ชํานาญ. (ป., ส. วิทุร).
วิทูร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไกล, ห่าง, พ้นออกไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิทูร ๒ ว. ไกล, ห่าง, พ้นออกไป. (ป., ส.).
วิเทวษ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-สอ-รือ-สี	[–ทะเวด] เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นข้าศึก, ความเกลียด, ความปองร้าย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิเทฺวษ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สอ-รือ-สี และมาจากภาษาบาลี วิทฺเทส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ.	วิเทวษ [–ทะเวด] น. ความเป็นข้าศึก, ความเกลียด, ความปองร้าย. (ส. วิเทฺวษ; ป. วิทฺเทส).
วิเทศ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ต่างประเทศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิเทศ น. ต่างประเทศ. (ป., ส.).
วิเทศสัมพันธ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	[วิเทด–] เป็นคำนาม หมายถึง ความสัมพันธ์กับต่างประเทศ.	วิเทศสัมพันธ์ [วิเทด–] น. ความสัมพันธ์กับต่างประเทศ.
วิเทโศบาย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-โอ-สอ-สา-ลา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง นโยบายการต่างประเทศ.	วิเทโศบาย น. นโยบายการต่างประเทศ.
วิเทโศบาย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-โอ-สอ-สา-ลา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ดู วิเทศ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา.	วิเทโศบาย ดู วิเทศ.
วิธ, วิธา วิธ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง วิธา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง อย่าง, ชนิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิธ, วิธา น. อย่าง, ชนิด. (ป.).
วิธวา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา	[วิทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หญิงม่าย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิธวา [วิทะ–] น. หญิงม่าย. (ป., ส.).
วิธาน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง การจัดแจง, การทํา; กฎ, เกณฑ์, ข้อบังคับ; พิธี, ธรรมเนียม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิธาน น. การจัดแจง, การทํา; กฎ, เกณฑ์, ข้อบังคับ; พิธี, ธรรมเนียม. (ป., ส.).
วิธี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ทํานองหรือหนทางที่จะทํา เช่น วิธีทำฝอยทอง วิธีสอนคณิตศาสตร์ เลขข้อนี้ทำได้หลายวิธี; แบบ, แบบอย่าง, เช่น ทำถูกวิธี; กฎ, เกณฑ์; คติ, ธรรมเนียม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิธิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ.	วิธี น. ทํานองหรือหนทางที่จะทํา เช่น วิธีทำฝอยทอง วิธีสอนคณิตศาสตร์ เลขข้อนี้ทำได้หลายวิธี; แบบ, แบบอย่าง, เช่น ทำถูกวิธี; กฎ, เกณฑ์; คติ, ธรรมเนียม. (ป., ส. วิธิ).
วิธีการ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีปฏิบัติตามหลักการเป็นขั้นตอนอย่างมีระบบ เช่น วิธีการที่รัฐให้สวัสดิการแก่ประชาชน วิธีการสอนวิทยาศาสตร์มีหลายวิธี.	วิธีการ น. วิธีปฏิบัติตามหลักการเป็นขั้นตอนอย่างมีระบบ เช่น วิธีการที่รัฐให้สวัสดิการแก่ประชาชน วิธีการสอนวิทยาศาสตร์มีหลายวิธี.
วิธุระ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[วิทุ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปลี่ยว, ว้าเหว่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิธุระ [วิทุ–] ว. เปลี่ยว, ว้าเหว่. (ป., ส.).
วิธู เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง พระจันทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิธุ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ.	วิธู น. พระจันทร์. (ป., ส. วิธุ).
วิธูปนะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[–ทูปะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง พัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิธูปนะ [–ทูปะนะ] น. พัด. (ป., ส.).
วิ่น เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะอาการที่หลุด ขาด หรือลุ่ยออกกะรุ่งกะริ่ง เช่น จมูกแหว่งหูวิ่นเวทนา อนิจจานิจจาเป็นน่ากลัว. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง สังข์ทอง ใน แบบเรียนกวีนิพนธ์, มักใช้เข้าคู่กับคำ ขาด เป็น ขาดวิ่น เช่น เสื้อผ้าขาดวิ่น.	วิ่น ว. ลักษณะอาการที่หลุด ขาด หรือลุ่ยออกกะรุ่งกะริ่ง เช่น จมูกแหว่งหูวิ่นเวทนา อนิจจานิจจาเป็นน่ากลัว. (สังข์ทอง), มักใช้เข้าคู่กับคำ ขาด เป็น ขาดวิ่น เช่น เสื้อผ้าขาดวิ่น.
วินตกะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[วินตะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อภูเขาชั้นที่ ๖ ในหมู่เขาสัตบริภัณฑ์ที่ล้อมเป็นวงกลมรอบเขาพระสุเมรุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วินตก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-กอ-ไก่. ในวงเล็บ ดู สัตบริภัณฑ์, สัตภัณฑ์ สัตบริภัณฑ์ เขียนว่า สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด สัตภัณฑ์ เขียนว่า สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด .	วินตกะ [วินตะกะ] น. ชื่อภูเขาชั้นที่ ๖ ในหมู่เขาสัตบริภัณฑ์ที่ล้อมเป็นวงกลมรอบเขาพระสุเมรุ. (ป., ส. วินตก). (ดู สัตบริภัณฑ์, สัตภัณฑ์).
วินย–, วินัย วินย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ยอ-ยัก วินัย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[วินะยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ระเบียบแบบแผนและข้อบังคับ, ข้อปฏิบัติ, เช่น วินัยทหาร ทหารต้องยึดมั่นในวินัย; สิกขาบทของพระสงฆ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วินย–, วินัย [วินะยะ–] น. ระเบียบแบบแผนและข้อบังคับ, ข้อปฏิบัติ, เช่น วินัยทหาร ทหารต้องยึดมั่นในวินัย; สิกขาบทของพระสงฆ์. (ป., ส.).
วินัยธร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-รอ-เรือ	[วิไนทอน] เป็นคำนาม หมายถึง ภิกษุผู้ชํานาญวินัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วินัยธร [วิไนทอน] น. ภิกษุผู้ชํานาญวินัย. (ป.).
วินัยปิฎก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-ชะ-ดา-กอ-ไก่	[วิไนยะปิดก, วิไนปิดก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปิฎก ๑ ในพระไตรปิฎก.	วินัยปิฎก [วิไนยะปิดก, วิไนปิดก] น. ชื่อปิฎก ๑ ในพระไตรปิฎก.
วินันตู เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง น้องเขย. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	วินันตู น. น้องเขย. (ช.).
วินาที เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วน ๑ ใน ๖๐ ของนาที.	วินาที น. ส่วน ๑ ใน ๖๐ ของนาที.
วินายก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ขจัดสิ่งขัดข้อง, พระวิฆเนศวร; พระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วินายก น. ผู้ขจัดสิ่งขัดข้อง, พระวิฆเนศวร; พระพุทธเจ้า. (ป., ส.).
วินาศ, วินาศ– วินาศ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา วินาศ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	[วินาด, วินาดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความฉิบหาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วินาศ, วินาศ– [วินาด, วินาดสะ–] น. ความฉิบหาย. (ส.).
วินาศกรรม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[วินาดสะกำ] เป็นคำนาม หมายถึง การลอบทําลายหรือเผาผลาญทรัพย์สินโรงงานอุตสาหกรรมเป็นต้น ของนายจ้างหรือของศัตรู เช่น ในกรณีที่เกิดพิพาทกันขึ้นระหว่างนายจ้างกับลูกจ้าง หรือเพื่อตัดกําลังฝ่ายศัตรูเมื่อทําสงครามกันโดยตรงหรือโดยปริยาย.	วินาศกรรม [วินาดสะกำ] น. การลอบทําลายหรือเผาผลาญทรัพย์สินโรงงานอุตสาหกรรมเป็นต้น ของนายจ้างหรือของศัตรู เช่น ในกรณีที่เกิดพิพาทกันขึ้นระหว่างนายจ้างกับลูกจ้าง หรือเพื่อตัดกําลังฝ่ายศัตรูเมื่อทําสงครามกันโดยตรงหรือโดยปริยาย.
วินาศภัย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[วินาดสะไพ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ความเสียหายอย่างใด ๆ บรรดาที่พึงประมาณเป็นเงินได้ และหมายความรวมถึงความสูญเสียในสิทธิ ผลประโยชน์หรือรายได้ด้วย.	วินาศภัย [วินาดสะไพ] (กฎ) น. ความเสียหายอย่างใด ๆ บรรดาที่พึงประมาณเป็นเงินได้ และหมายความรวมถึงความสูญเสียในสิทธิ ผลประโยชน์หรือรายได้ด้วย.
วินาศสันตะโร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ	[วินาด—] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ความเสียหายป่นปี้ เช่น รถชนกันวินาศสันตะโร.	วินาศสันตะโร [วินาด—] (ปาก) ว. ความเสียหายป่นปี้ เช่น รถชนกันวินาศสันตะโร.
วินาศสันติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[วินาด—] เป็นคำกริยา หมายถึง จงพินาศ, จงฉิบหาย, เป็นคำแช่งที่ออกเสียงเพี้ยนมาจากคำลงท้ายในคาถาอาคมที่เป็นภาษาบาลีว่า วินสฺสนฺตุ.	วินาศสันติ [วินาด—] ก. จงพินาศ, จงฉิบหาย, เป็นคำแช่งที่ออกเสียงเพี้ยนมาจากคำลงท้ายในคาถาอาคมที่เป็นภาษาบาลีว่า วินสฺสนฺตุ.
วินิจ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ตรวจตรา, พิจารณา.	วินิจ ก. ตรวจตรา, พิจารณา.
วินิจฉัย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ตัดสิน, ชี้ขาด, เช่น เรื่องนี้วินิจฉัยได้ ๒ ทาง; ไตร่ตรอง, ใคร่ครวญ, เช่น คณะกรรมการขอเลื่อนเวลาออกไปอีกเพื่อวินิจฉัยปัญหาให้รอบคอบยิ่งขึ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วินิจฉัย ก. ตัดสิน, ชี้ขาด, เช่น เรื่องนี้วินิจฉัยได้ ๒ ทาง; ไตร่ตรอง, ใคร่ครวญ, เช่น คณะกรรมการขอเลื่อนเวลาออกไปอีกเพื่อวินิจฉัยปัญหาให้รอบคอบยิ่งขึ้น. (ป.).
วินิต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ฝึกหัดหรืออบรม, ทำให้ละพยศหรือละทิฐิมานะ, ปกครอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วินีต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า.	วินิต ก. ฝึกหัดหรืออบรม, ทำให้ละพยศหรือละทิฐิมานะ, ปกครอง. (ป., ส. วินีต).
วินิบาต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง การทําลาย, การฆ่า, เช่น วินิบาตกรรม; ภพที่ต้องโทษ, ภพที่รับทุกข์, เช่น ทุคติวินิบาต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วินิบาต น. การทําลาย, การฆ่า, เช่น วินิบาตกรรม; ภพที่ต้องโทษ, ภพที่รับทุกข์, เช่น ทุคติวินิบาต. (ป., ส.).
วินิปาติก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ตกอยู่ในอบาย, ผู้ถูกทรมาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วินิปาติก น. ผู้ตกอยู่ในอบาย, ผู้ถูกทรมาน. (ป.).
วิเนต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง นํา, ชี้, ฝึกหัด, สั่งสอน, อบรม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิเนต ก. นํา, ชี้, ฝึกหัด, สั่งสอน, อบรม. (ป.).
วิโนทก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้บรรเทา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิโนทก น. ผู้บรรเทา. (ป., ส.).
วิบัติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง พิบัติ, ความฉิบหาย, ความหายนะ, ความเป็นอัปมงคล, เช่น ทรัพย์สมบัติวิบัติ; ความเคลื่อนคลาด, ความผิด, เช่น อักขราวิบัติ. เป็นคำกริยา หมายถึง ฉิบหาย เช่น ขอจงวิบัติทันตาเห็น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิปตฺติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	วิบัติ น. พิบัติ, ความฉิบหาย, ความหายนะ, ความเป็นอัปมงคล, เช่น ทรัพย์สมบัติวิบัติ; ความเคลื่อนคลาด, ความผิด, เช่น อักขราวิบัติ. ก. ฉิบหาย เช่น ขอจงวิบัติทันตาเห็น. (ป., ส. วิปตฺติ).
วิบาก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผล, ผลแห่งกรรมดีกรรมชั่วอันทําไว้แต่อดีต, เช่น กุศลวิบาก กรรมวิบาก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลำบาก เช่น ทางวิบาก วิ่งวิบาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิปาก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่.	วิบาก น. ผล, ผลแห่งกรรมดีกรรมชั่วอันทําไว้แต่อดีต, เช่น กุศลวิบาก กรรมวิบาก. ว. ลำบาก เช่น ทางวิบาก วิ่งวิบาก. (ป., ส. วิปาก).
วิบุล, วิบูล วิบุล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง วิบูล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เต็ม, กว้างขวาง, มาก, ใช้ว่า วิบุลย์ หรือ วิบูลย์ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิปุล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง.	วิบุล, วิบูล ว. เต็ม, กว้างขวาง, มาก, ใช้ว่า วิบุลย์ หรือ วิบูลย์ ก็มี. (ป., ส. วิปุล).
วิบุลย์, วิบูลย์ วิบุลย์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด วิบูลย์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ดู วิบุล, วิบูล วิบุล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง วิบูล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง .	วิบุลย์, วิบูลย์ ดู วิบุล, วิบูล.
วิปการ, วิประการ วิปการ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ วิประการ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[วิปะกาน, วิปฺระกาน] เป็นคำกริยา หมายถึง ผิดฐานะ, ไม่เหมาะสม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิปฺปการ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต วิปฺรการ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ ว่า ประทุษร้าย, แก้แค้น .	วิปการ, วิประการ [วิปะกาน, วิปฺระกาน] ก. ผิดฐานะ, ไม่เหมาะสม. (ป. วิปฺปการ; ส. วิปฺรการ ว่า ประทุษร้าย, แก้แค้น).
วิปฏิสาร, วิประติสาร วิปฏิสาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ วิประติสาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[วิบปะติสาน, วิปฺระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความเดือดร้อน, ความร้อนใจ, (ภายหลังที่ได้กระทําผิด หรือเนื่องด้วยการกระทําผิด). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิปฺปฏิสาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต วิปฺรติสาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	วิปฏิสาร, วิประติสาร [วิบปะติสาน, วิปฺระ–] น. ความเดือดร้อน, ความร้อนใจ, (ภายหลังที่ได้กระทําผิด หรือเนื่องด้วยการกระทําผิด). (ป. วิปฺปฏิสาร; ส. วิปฺรติสาร).
วิปโยค, วิประโยค วิปโยค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย วิประโยค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย	[วิบปะโยก, วิปฺระโยก] เป็นคำนาม หมายถึง ความพลัดพราก, ความกระจัดกระจาย, ความจากกัน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เศร้าโศก เช่น วันวิปโยค แม่น้ำวิปโยค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิปฺปโยค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย และมาจากภาษาสันสกฤต วิปฺรโยค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย.	วิปโยค, วิประโยค [วิบปะโยก, วิปฺระโยก] น. ความพลัดพราก, ความกระจัดกระจาย, ความจากกัน. ว. เศร้าโศก เช่น วันวิปโยค แม่น้ำวิปโยค. (ป. วิปฺปโยค; ส. วิปฺรโยค).
วิประลาป, วิปลาป วิประลาป เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา วิปลาป เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา	[วิปฺระลาบ, วิบปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การพูดเพ้อ, การพูดพรํ่า; การทุ่มเถียง, การโต้ตอบ; การอ้อนวอน, การพรํ่าบ่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิปฺปลาป เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา และมาจากภาษาสันสกฤต วิปฺรลาป เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา.	วิประลาป, วิปลาป [วิปฺระลาบ, วิบปะ–] น. การพูดเพ้อ, การพูดพรํ่า; การทุ่มเถียง, การโต้ตอบ; การอ้อนวอน, การพรํ่าบ่น. (ป. วิปฺปลาป; ส. วิปฺรลาป).
วิประวาส, วิปวาส วิประวาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ วิปวาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[วิปฺระวาด, วิบปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การพลัดพราก, การจากไป, การไปอยู่ที่อื่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิปฺปวาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ และมาจากภาษาสันสกฤต วิปฺรวาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	วิประวาส, วิปวาส [วิปฺระวาด, วิบปะ–] น. การพลัดพราก, การจากไป, การไปอยู่ที่อื่น. (ป. วิปฺปวาส; ส. วิปฺรวาส).
วิปริต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[วิปะหฺริด, วิบปะหฺริด] เป็นคำกริยา หมายถึง แปรปรวน, ผิดปรกติ, ผิดแนวทาง, แปรปรวนไปข้างร้าย, กลับกลายไปข้างร้าย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิปรีต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า.	วิปริต [วิปะหฺริด, วิบปะหฺริด] ก. แปรปรวน, ผิดปรกติ, ผิดแนวทาง, แปรปรวนไปข้างร้าย, กลับกลายไปข้างร้าย. (ป.; ส. วิปรีต).
วิปลาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[วิปะลาด, วิบปะลาด] เป็นคำกริยา หมายถึง คลาดเคลื่อนไปจากธรรมดาสามัญ เช่น สติวิปลาส ตัวอักษรวิปลาส สัญญาวิปลาส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิปลฺลาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ วิปริยาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ และมาจากภาษาสันสกฤต วิปรฺยาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	วิปลาส [วิปะลาด, วิบปะลาด] ก. คลาดเคลื่อนไปจากธรรมดาสามัญ เช่น สติวิปลาส ตัวอักษรวิปลาส สัญญาวิปลาส. (ป. วิปลฺลาส, วิปริยาส; ส. วิปรฺยาส).
วิปักษ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ฝ่ายตรงกันข้าม, ข้าศึก, ศัตรู, ปรปักษ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิปกฺข เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่.	วิปักษ์ น. ฝ่ายตรงกันข้าม, ข้าศึก, ศัตรู, ปรปักษ์. (ส.; ป. วิปกฺข).
วิปัสสก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เห็นแจ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิปัสสก น. ผู้เห็นแจ้ง. (ป.).
วิปัสสนา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[วิปัดสะนา] เป็นคำนาม หมายถึง ความเห็นแจ้ง, การฝึกอบรมปัญญาให้เกิดความเห็นแจ้งในสังขารทั้งหลายว่าเป็นของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิปัสสนา [วิปัดสะนา] น. ความเห็นแจ้ง, การฝึกอบรมปัญญาให้เกิดความเห็นแจ้งในสังขารทั้งหลายว่าเป็นของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา. (ป.).
วิปัสสนาธุระ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง การเรียนวิปัสสนา, คู่กับ คันถธุระ การเรียนคัมภีร์ปริยัติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิปสฺสนา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา + ธุร เขียนว่า ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ .	วิปัสสนาธุระ น. การเรียนวิปัสสนา, คู่กับ คันถธุระ การเรียนคัมภีร์ปริยัติ. (ป. วิปสฺสนา + ธุร).
วิปัสสนายานิก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีวิปัสสนาเป็นยาน, ผู้ปฏิบัติวิปัสสนาล้วน ๆ โดยมิได้เคยฝึกหัดเจริญสมาธิใด ๆ มาก่อน.	วิปัสสนายานิก น. ผู้มีวิปัสสนาเป็นยาน, ผู้ปฏิบัติวิปัสสนาล้วน ๆ โดยมิได้เคยฝึกหัดเจริญสมาธิใด ๆ มาก่อน.
วิพากษ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง พิจารณาตัดสิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิวกฺษา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา****(ส. วิวกฺษา; เทียบ วิวาก ว่า ผู้พิพากษา).	วิพากษ์ ก. พิจารณาตัดสิน. (ส. วิวกฺษา; เทียบ วิวาก ว่า ผู้พิพากษา).
วิพากษ์วิจารณ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง วิจารณ์, ติชม, เช่น คนดูหนังวิพากษ์วิจารณ์ว่า หนังเรื่องนี้ดำเนินเรื่องช้าทำให้คนดูเบื่อ.	วิพากษ์วิจารณ์ ก. วิจารณ์, ติชม, เช่น คนดูหนังวิพากษ์วิจารณ์ว่า หนังเรื่องนี้ดำเนินเรื่องช้าทำให้คนดูเบื่อ.
วิพิธทัศนา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[วิพิดทัดสะนา] เป็นคำนาม หมายถึง การแสดงหลาย ๆ อย่างที่แสดงต่อเนื่องในสถานที่แสดงเดียวกัน.	วิพิธทัศนา [วิพิดทัดสะนา] น. การแสดงหลาย ๆ อย่างที่แสดงต่อเนื่องในสถานที่แสดงเดียวกัน.
วิพุธ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รู้, นักปราชญ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิพุธ น. ผู้รู้, นักปราชญ์. (ป., ส.).
วิภว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน	[–พะวะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความเจริญ; สมบัติ; ความไม่มีไม่เป็น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิภว– [–พะวะ–] น. ความเจริญ; สมบัติ; ความไม่มีไม่เป็น. (ป., ส.).
วิภวตัณหา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ความปรารถนาในความไม่มีไม่เป็น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิภวตัณหา น. ความปรารถนาในความไม่มีไม่เป็น. (ป.).
วิภังค์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การจําแนก, การแบ่ง; ชื่อคัมภีร์ที่ ๒ แห่งพระอภิธรรมปิฎก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิภังค์ น. การจําแนก, การแบ่ง; ชื่อคัมภีร์ที่ ๒ แห่งพระอภิธรรมปิฎก. (ป., ส.).
วิภัช, วิภัช– วิภัช เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง วิภัช– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง	[–พัด, –พัดชะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง แบ่ง, แยก, จําแนก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิภัช, วิภัช– [–พัด, –พัดชะ–] ก. แบ่ง, แยก, จําแนก. (ป., ส.).
วิภัชพยากรณ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-พอ-พาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การพยากรณ์หรืออธิบาย โดยจําแนกธรรมแต่ละหัวข้อตามเหตุและผลแห่งธรรมนั้น ซึ่งคํานึงถึงนิสัยของผู้ฟังเป็นที่ตั้ง.	วิภัชพยากรณ์ น. การพยากรณ์หรืออธิบาย โดยจําแนกธรรมแต่ละหัวข้อตามเหตุและผลแห่งธรรมนั้น ซึ่งคํานึงถึงนิสัยของผู้ฟังเป็นที่ตั้ง.
วิภัชวาที เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้จําแนกธรรมแต่ละหัวข้อตามเหตุและผลแห่งธรรมนั้น โดยคํานึงถึงนิสัยของผู้ฟังเป็นที่ตั้ง.	วิภัชวาที น. ผู้จําแนกธรรมแต่ละหัวข้อตามเหตุและผลแห่งธรรมนั้น โดยคํานึงถึงนิสัยของผู้ฟังเป็นที่ตั้ง.
วิภัตติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[วิพัด] เป็นคำนาม หมายถึง การแบ่ง, การจัดเป็นพวก, การจําแนก; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ หมายถึง ประเภทคําในภาษาบาลีเป็นต้นที่แปลงท้ายคําแล้วเพื่อบอกการกหรือกาล เช่น ปุริโส (อันว่าบุรุษ) เป็น กรรตุการก ปุริสํ (ซึ่งบุรุษ) เป็น กรรมการก จรติ (ย่อมเที่ยวไป) เป็น ปัจจุบันกาล จริ (เที่ยวไปแล้ว) เป็นอดีตกาล จริสฺสติ (จักเที่ยวไป) เป็น อนาคตกาล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิภัตติ [วิพัด] น. การแบ่ง, การจัดเป็นพวก, การจําแนก; (ไว) ประเภทคําในภาษาบาลีเป็นต้นที่แปลงท้ายคําแล้วเพื่อบอกการกหรือกาล เช่น ปุริโส (อันว่าบุรุษ) เป็น กรรตุการก ปุริสํ (ซึ่งบุรุษ) เป็น กรรมการก จรติ (ย่อมเที่ยวไป) เป็น ปัจจุบันกาล จริ (เที่ยวไปแล้ว) เป็นอดีตกาล จริสฺสติ (จักเที่ยวไป) เป็น อนาคตกาล. (ป.).
วิภา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง รัศมี, แสงสว่าง, ความแจ่มแจ้ง, ความสุกใส, ความงดงาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิภา น. รัศมี, แสงสว่าง, ความแจ่มแจ้ง, ความสุกใส, ความงดงาม. (ป., ส.).
วิภาค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง การแบ่ง, การจําแนก; ส่วน, ตอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิภาค น. การแบ่ง, การจําแนก; ส่วน, ตอน. (ป., ส.).
วิภาช เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	เป็นคำกริยา หมายถึง วิภัช.	วิภาช ก. วิภัช.
วิภาดา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สว่าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิภาตา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา.	วิภาดา ว. สว่าง. (ป. วิภาตา).
วิภาวี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รู้แจ้งชัด, นักปราชญ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิภาวินฺ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	วิภาวี น. ผู้รู้แจ้งชัด, นักปราชญ์. (ป.; ส. วิภาวินฺ).
วิภาษ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดแตกต่าง, พูดแย้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ + ภาษฺ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ .	วิภาษ ก. พูดแตกต่าง, พูดแย้ง. (ส. วิ + ภาษฺ).
วิภาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	เป็นคำกริยา หมายถึง ส่องสว่าง, มีแสงสว่าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิภาสา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา ว่า แสง .	วิภาส ก. ส่องสว่าง, มีแสงสว่าง. (ส. วิภาสา ว่า แสง).
วิภู เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ครอง, พระเจ้าแผ่นดิน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยิ่งใหญ่, มีอํานาจ; แข็งแรง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิภู น. ผู้ครอง, พระเจ้าแผ่นดิน. ว. ยิ่งใหญ่, มีอํานาจ; แข็งแรง. (ป., ส.).
วิภูษณะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[วิพูสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับ, เครื่องแต่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิภูสน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-นอ-หนู.	วิภูษณะ [วิพูสะ–] น. เครื่องประดับ, เครื่องแต่ง. (ส.; ป. วิภูสน).
วิภูษา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับ, เครื่องแต่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิภูสา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา.	วิภูษา น. เครื่องประดับ, เครื่องแต่ง. (ส.; ป. วิภูสา).
วิภูษิต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แต่งแล้ว, ประดับแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิภูสิต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า.	วิภูษิต ว. แต่งแล้ว, ประดับแล้ว. (ส.; ป. วิภูสิต).
วิเภตก์, วิเภทก์ วิเภตก์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด วิเภทก์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง สมอพิเภก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิเภตก์, วิเภทก์ น. สมอพิเภก. (ป.).
วิมน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใจคอวิปริต, เคลือบแคลง; ไม่พอใจ, ไม่สนใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิมน ว. ใจคอวิปริต, เคลือบแคลง; ไม่พอใจ, ไม่สนใจ. (ป.).
วิมล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปราศจากมลทิน, ไม่มีตําหนิ, ใส, สะอาด, บริสุทธิ์, กระจ่าง, งาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิมล ว. ปราศจากมลทิน, ไม่มีตําหนิ, ใส, สะอาด, บริสุทธิ์, กระจ่าง, งาม. (ป., ส.).
วิมลัก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	[วิมะ–] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รักยิ่ง.	วิมลัก [วิมะ–] (โบ) ว. รักยิ่ง.
วิมลาก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	[วิมะ–] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากยิ่ง.	วิมลาก [วิมะ–] (โบ) ว. มากยิ่ง.
วิมังสา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การสอบสวน, ความไตร่ตรอง, ความพิจารณา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วีมํสา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-นิก-คะ-หิด-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต มีมําสา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา.	วิมังสา น. การสอบสวน, ความไตร่ตรอง, ความพิจารณา. (ป. วีมํสา; ส. มีมําสา).
วิมัติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ความเคลือบแคลง, ความสงสัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิมติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	วิมัติ น. ความเคลือบแคลง, ความสงสัย. (ป., ส. วิมติ).
วิมาน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ที่อยู่หรือที่ประทับของเทวดา; ยานทิพย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิมาน น. ที่อยู่หรือที่ประทับของเทวดา; ยานทิพย์. (ป., ส.).
วิมุข เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่	[–มุก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กลับหน้า; เพิกเฉย; ข้างหลัง, ฝ่ายหลัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิมุข [–มุก] ว. กลับหน้า; เพิกเฉย; ข้างหลัง, ฝ่ายหลัง. (ป., ส.).
วิมุต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	[–มุด] เป็นคำกริยา หมายถึง พ้น, หลุดพ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิมุตฺต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต วิมุกฺต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	วิมุต [–มุด] ก. พ้น, หลุดพ้น. (ป. วิมุตฺต; ส. วิมุกฺต).
วิมุตติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[วิมุด, วิมุดติ] เป็นคำนาม หมายถึง ความหลุดพ้น; ชื่อหนึ่งของพระนิพพาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิมุกฺติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	วิมุตติ [วิมุด, วิมุดติ] น. ความหลุดพ้น; ชื่อหนึ่งของพระนิพพาน. (ป.; ส. วิมุกฺติ).
วิเมลือง เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	[วิมะเลือง] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุกใสยิ่ง, งามยิ่ง, อร่ามยิ่ง.	วิเมลือง [วิมะเลือง] (โบ) ว. สุกใสยิ่ง, งามยิ่ง, อร่ามยิ่ง.
วิโมกข์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ความหลุดพ้น, การขาดจากความพัวพันแห่งโลก; พระนิพพาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิโมกฺษ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี.	วิโมกข์ น. ความหลุดพ้น, การขาดจากความพัวพันแห่งโลก; พระนิพพาน. (ป.; ส. วิโมกฺษ).
วิเยน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ขันที. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	วิเยน น. ขันที. (ช.).
วิโยค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง การจากไป, การพลัดพราก, ความร้าง, ความห่างเหิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิโยค น. การจากไป, การพลัดพราก, ความร้าง, ความห่างเหิน. (ป., ส.).
วิร–, วิระ วิร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ วิระ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[วิระ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง วีระ, กล้าหาญ. เป็นคำนาม หมายถึง ผู้กล้าหาญ, นักรบ; ผู้พากเพียร; ผู้เรืองนามในทางกล้าหาญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วีร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ.	วิร–, วิระ [วิระ–] ว. วีระ, กล้าหาญ. น. ผู้กล้าหาญ, นักรบ; ผู้พากเพียร; ผู้เรืองนามในทางกล้าหาญ. (ป., ส. วีร).
วิรงรอง เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-งอ-งู-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง พลับพลึง, วิรังรอง ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	วิรงรอง น. พลับพลึง, วิรังรอง ก็ว่า. (ช.).
วิรตะ, วิรัต วิรตะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ วิรัต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปราศจากความยินดี, ไม่ยินดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิรตฺต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต วิรกฺต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	วิรตะ, วิรัต ว. ปราศจากความยินดี, ไม่ยินดี. (ป. วิรตฺต; ส. วิรกฺต).
วิรมณะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[วิระมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การงดเว้น, การตัดความยินดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิรมณะ [วิระมะ–] น. การงดเว้น, การตัดความยินดี. (ป.).
วิรวะ, วิราวะ วิรวะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ วิราวะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	[วิระ–] เป็นคำนาม หมายถึง การร้อง, การเปล่งเสียง, การตะโกน; เสียงเกรียวกราว, เสียงเรียกร้อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิรวะ, วิราวะ [วิระ–] น. การร้อง, การเปล่งเสียง, การตะโกน; เสียงเกรียวกราว, เสียงเรียกร้อง. (ป., ส.).
วิรังรอง เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง พลับพลึง, วิรงรอง ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	วิรังรอง น. พลับพลึง, วิรงรอง ก็ว่า. (ช.).
วิรัช เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปราศจากธุลี, ไม่มีมลทิน, บริสุทธิ์, สะอาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิรัช ๑ ว. ปราศจากธุลี, ไม่มีมลทิน, บริสุทธิ์, สะอาด. (ป., ส.).
วิรัช เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต่างประเทศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิรชฺช เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง.	วิรัช ๒ (แบบ) ว. ต่างประเทศ. (ป. วิรชฺช).
วิรัติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[–รัด] เป็นคำกริยา หมายถึง งดเว้น, เลิก. เป็นคำนาม หมายถึง การงดเว้น, การเลิก, เช่น มังสวิรัติ สุราวิรัติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิรติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	วิรัติ [–รัด] ก. งดเว้น, เลิก. น. การงดเว้น, การเลิก, เช่น มังสวิรัติ สุราวิรัติ. (ป., ส. วิรติ).
วิราคะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ความปราศจากราคะ, ความหน่าย, ความไม่ไยดี; พระนิพพาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิราคะ น. ความปราศจากราคะ, ความหน่าย, ความไม่ไยดี; พระนิพพาน. (ป., ส.).
วิราม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม.	วิราม ว. งาม.
วิริยภาพ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง ความเพียร, ความบากบั่น; ความกล้า.	วิริยภาพ น. ความเพียร, ความบากบั่น; ความกล้า.
วิริยะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ความเพียร, ความบากบั่น, มักใช้เข้าคู่กับคำ อุตสาหะ เป็น วิริยอุตสาหะ; ความกล้า; วิริยภาพ ก็ใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วีรฺย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	วิริยะ น. ความเพียร, ความบากบั่น, มักใช้เข้าคู่กับคำ อุตสาหะ เป็น วิริยอุตสาหะ; ความกล้า; วิริยภาพ ก็ใช้. (ป.; ส. วีรฺย).
วิรุธ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พิรุธ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิรุธ ว. พิรุธ. (ป., ส.).
วิรุฬห์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ลอ-จุ-ลา-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจริญ, งอกงาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิรูฒ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ทอ-ผู้-เท่า.	วิรุฬห์ ว. เจริญ, งอกงาม. (ป.; ส. วิรูฒ).
วิรุฬหก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ลอ-จุ-ลา-หอ-หีบ-กอ-ไก่	[–รุนหก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อท้าวจาตุมหาราชองค์หนึ่ง ประจําทิศทักษิณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิรุฬหก [–รุนหก] น. ชื่อท้าวจาตุมหาราชองค์หนึ่ง ประจําทิศทักษิณ. (ป.).
วิรูป เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่าเกลียด, พิการ, ไม่น่าดู. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิรูป ว. น่าเกลียด, พิการ, ไม่น่าดู. (ป., ส.).
วิรูปักษ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อท้าวจาตุมหาราชองค์หนึ่ง ประจําทิศประจิม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิรูปกฺข เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่.	วิรูปักษ์ น. ชื่อท้าวจาตุมหาราชองค์หนึ่ง ประจําทิศประจิม. (ป. วิรูปกฺข).
วิเรนทร์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง จอมนักรบ, พระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วีร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ + อินฺทฺร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ .	วิเรนทร์ น. จอมนักรบ, พระเจ้าแผ่นดิน. (ส. วีร + อินฺทฺร).
วิโรค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-คอ-ควาย	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เจ็บไข้, ปราศจากโรค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิโรค ว. ไม่เจ็บไข้, ปราศจากโรค. (ป.).
วิโรจ, วิโรจน์ วิโรจ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-จอ-จาน วิโรจน์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สว่าง, แจ่มใส, รุ่งเรือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิโรจ, วิโรจน์ ว. สว่าง, แจ่มใส, รุ่งเรือง. (ป., ส.).
วิโรฒ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-ทอ-ผู้-เท่า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งอกงาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิรูฒ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ทอ-ผู้-เท่า และมาจากภาษาบาลี วิรุฬฺห เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ลอ-จุ-ลา-พิน-ทุ-หอ-หีบ.	วิโรฒ ว. งอกงาม. (ส. วิรูฒ; ป. วิรุฬฺห).
วิโรธ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-ทอ-ทง	เป็นคำนาม หมายถึง พิโรธ.	วิโรธ น. พิโรธ.
วิลย–, วิลัย วิลย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก วิลัย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[วิละยะ–, วิไล] เป็นคำนาม หมายถึง ความย่อยยับ, การสลาย, การทําให้สลาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิลย–, วิลัย [วิละยะ–, วิไล] น. ความย่อยยับ, การสลาย, การทําให้สลาย. (ป., ส.).
วิลันดา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชาวดัตช์, ชาวฮอลันดา. ในวงเล็บ มาจากภาษามลายู .	วิลันดา น. ชาวดัตช์, ชาวฮอลันดา. (ม.).
วิลาด, วิลาศ วิลาด เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก วิลาศ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่เป็นของยุโรป (เป็นคําที่ชาวอินเดียในสมัยก่อนเรียกชาวตะวันตกโดยเฉพาะชาวอังกฤษ) เช่น สาคูวิลาด เหล็กวิลาด ผ้าวิลาศ. (เปอร์เซีย wilayat).	วิลาด, วิลาศ ว. ที่เป็นของยุโรป (เป็นคําที่ชาวอินเดียในสมัยก่อนเรียกชาวตะวันตกโดยเฉพาะชาวอังกฤษ) เช่น สาคูวิลาด เหล็กวิลาด ผ้าวิลาศ. (เปอร์เซีย wilayat).
วิลาป เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา	เป็นคำกริยา หมายถึง พิลาป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิลาป ก. พิลาป. (ป., ส.).
วิลาวัณย์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามยิ่ง, งามเลิศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ + ลาวณฺย เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-นอ-เนน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก .	วิลาวัณย์ ว. งามยิ่ง, งามเลิศ. (ส. วิ + ลาวณฺย).
วิลาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พิลาส, งามมีเสน่ห์, งามอย่างสดใส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิลาส ว. พิลาส, งามมีเสน่ห์, งามอย่างสดใส. (ป., ส.).
วิลาสินี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามอย่างสดใส, งามมีเสน่ห์ เช่น อันว่าเจ้ามัทรีวิลาสินีนงราม. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ นครกัณฑ์ ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิลาสินี ว. งามอย่างสดใส, งามมีเสน่ห์ เช่น อันว่าเจ้ามัทรีวิลาสินีนงราม. (ม. คำหลวง นครกัณฑ์). (ส.).
วิลิปดา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง พิลิปดา.	วิลิปดา น. พิลิปดา.
วิลิศมาหรา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หรูหรา เช่น แต่งตัววิลิศมาหรา.	วิลิศมาหรา (ปาก) ว. หรูหรา เช่น แต่งตัววิลิศมาหรา.
วิเลป, วิเลป–, วิเลปนะ วิเลป เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา วิเลป– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา วิเลปนะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[วิเลบ, วิเลปะ–, วิเลปะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง การทา, การลูบไล้; เครื่องลูบไล้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิเลป, วิเลป–, วิเลปนะ [วิเลบ, วิเลปะ–, วิเลปะนะ] น. การทา, การลูบไล้; เครื่องลูบไล้. (ป., ส.).
วิโลก, วิโลกนะ วิโลก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ วิโลกนะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[วิโลกะนะ] เป็นคำกริยา หมายถึง แลดู, ตรวจตรา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิโลก, วิโลกนะ [วิโลกะนะ] ก. แลดู, ตรวจตรา. (ป., ส.).
วิโลจนะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[วิโลจะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ดวงตา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิโลจนะ [วิโลจะนะ] น. ดวงตา. (ป., ส.).
วิโลม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ย้อนขน, ทวนกลับ, ผิดธรรมดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิโลม ว. ย้อนขน, ทวนกลับ, ผิดธรรมดา. (ป., ส.).
วิไล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม เช่น งามวิไล.	วิไล ว. งาม เช่น งามวิไล.
วิไลวรรณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง สีงาม, ผิวงาม.	วิไลวรรณ น. สีงาม, ผิวงาม.
วิวรณ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การเปิด, การเผยแผ่, การไขความ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิวรณ์ น. การเปิด, การเผยแผ่, การไขความ. (ป., ส.).
วิวรรธน์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ทอ-ทง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ความเจริญรุ่งเรือง, ความคลี่คลายไปในทางเจริญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิวรฺธน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ทอ-ทง-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี วิวฑฺฒน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ทอ-มน-โท-พิน-ทุ-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู.	วิวรรธน์ น. ความเจริญรุ่งเรือง, ความคลี่คลายไปในทางเจริญ. (ส. วิวรฺธน; ป. วิวฑฺฒน).
วิวระ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[–วะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ช่อง, ปล่อง, เหว, รู, โพรง; ความผิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิวระ [–วะ–] น. ช่อง, ปล่อง, เหว, รู, โพรง; ความผิด. (ป., ส.).
วิวัฏ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-ปะ-ตัก	เป็นคำนาม หมายถึง พระนิพพาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิวฏฺฏ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ตอ-ปะ-ตัก.	วิวัฏ น. พระนิพพาน. (ป. วิวฏฺฏ).
วิวัฒน–, วิวัฒน์ วิวัฒน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู วิวัฒน์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[–วัดทะนะ–, –วัด] เป็นคำนาม หมายถึง ความเจริญรุ่งเรือง, ความคลี่คลายไปในทางเจริญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิวฑฺฒน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ทอ-มน-โท-พิน-ทุ-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู และมาจากภาษาสันสกฤต วิวรฺธน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ทอ-ทง-นอ-หนู.	วิวัฒน–, วิวัฒน์ [–วัดทะนะ–, –วัด] น. ความเจริญรุ่งเรือง, ความคลี่คลายไปในทางเจริญ. (ป. วิวฑฺฒน; ส. วิวรฺธน).
วิวัฒนาการ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[วิวัดทะนากาน] เป็นคำนาม หมายถึง กระบวนการเปลี่ยนแปลงหรือคลี่คลายไปสู่ภาวะที่ดีขึ้นหรือเจริญขึ้น เช่น วิวัฒนาการแห่งมนุษยชาติ วิวัฒนาการแห่งศิลปวัฒนธรรม.	วิวัฒนาการ [วิวัดทะนากาน] น. กระบวนการเปลี่ยนแปลงหรือคลี่คลายไปสู่ภาวะที่ดีขึ้นหรือเจริญขึ้น เช่น วิวัฒนาการแห่งมนุษยชาติ วิวัฒนาการแห่งศิลปวัฒนธรรม.
วิวัฒนาการ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู วิวัฒน–, วิวัฒน์ วิวัฒน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู วิวัฒน์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด .	วิวัฒนาการ ดู วิวัฒน–, วิวัฒน์.
วิวัน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ที่เปล่าเปลี่ยว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิวัน น. ที่เปล่าเปลี่ยว. (ป.).
วิวาท เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ทะเลาะ เช่น เด็กวิวาทกัน, มักใช้เข้าคู่กับคำ ทะเลาะ เป็น ทะเลาะวิวาท. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิวาท ก. ทะเลาะ เช่น เด็กวิวาทกัน, มักใช้เข้าคู่กับคำ ทะเลาะ เป็น ทะเลาะวิวาท. (ป., ส.).
วิวาห–, วิวาห์, วิวาหะ วิวาห– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ วิวาห์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด วิวาหะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	[วิวาหะ–] เป็นคำนาม หมายถึง “การพาออกไป” หมายถึง การแต่งงานแบบหนึ่งที่ฝ่ายชายจะต้องถูกนําไปอยู่ที่บ้านฝ่ายหญิง เรียกว่า วิวาหมงคล, เป็นประเพณีแต่งงานที่นิยมปฏิบัติกันในประเทศอินเดียฝ่ายใต้, การแต่งงานตามประเพณีไทย ไม่ว่าฝ่ายหญิงจะไปอยู่ที่บ้านฝ่ายชาย หรือฝ่ายชายจะไปอยู่ที่บ้านฝ่ายหญิง หรือจะแยกไปอยู่ตามลําพัง ก็เรียกว่า วิวาหะ หรือ วิวาหมงคล ทั้งสิ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิวาห–, วิวาห์, วิวาหะ [วิวาหะ–] น. “การพาออกไป” หมายถึง การแต่งงานแบบหนึ่งที่ฝ่ายชายจะต้องถูกนําไปอยู่ที่บ้านฝ่ายหญิง เรียกว่า วิวาหมงคล, เป็นประเพณีแต่งงานที่นิยมปฏิบัติกันในประเทศอินเดียฝ่ายใต้, การแต่งงานตามประเพณีไทย ไม่ว่าฝ่ายหญิงจะไปอยู่ที่บ้านฝ่ายชาย หรือฝ่ายชายจะไปอยู่ที่บ้านฝ่ายหญิง หรือจะแยกไปอยู่ตามลําพัง ก็เรียกว่า วิวาหะ หรือ วิวาหมงคล ทั้งสิ้น. (ป., ส.).
วิวาหมงคล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง พิธีแต่งงาน, งานสมรส, เช่น ขอเชิญหลั่งน้ำพระพุทธมนต์ในงานวิวาหมงคล.	วิวาหมงคล น. พิธีแต่งงาน, งานสมรส, เช่น ขอเชิญหลั่งน้ำพระพุทธมนต์ในงานวิวาหมงคล.
วิวิจ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สงัด, ปลีกตัวไปอยู่ในที่สงัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิวิจฺจ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน.	วิวิจ ว. สงัด, ปลีกตัวไปอยู่ในที่สงัด. (ป. วิวิจฺจ).
วิวิต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สงัด, ปลีกตัวไปอยู่ในที่สงัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิวิตฺต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า ภาษาสันสกฤต วิวิกฺต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า .	วิวิต ว. สงัด, ปลีกตัวไปอยู่ในที่สงัด. (ป. วิวิตฺต, ส. วิวิกฺต).
วิวิธ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต่าง ๆ กัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิวิธ ว. ต่าง ๆ กัน. (ป., ส.).
วิเวก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เงียบสงัดทำให้รู้สึกเปล่าเปลี่ยวใจ, เงียบสงัดทำให้รู้สึกวังเวงใจ, เช่น อยู่ในวิเวก รู้สึกวิเวกวังเวงใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิเวก ว. เงียบสงัดทำให้รู้สึกเปล่าเปลี่ยวใจ, เงียบสงัดทำให้รู้สึกวังเวงใจ, เช่น อยู่ในวิเวก รู้สึกวิเวกวังเวงใจ. (ป.).
วิศรุต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	[วิดสะรุด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีชื่อเสียง, ปรากฏ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิศฺรุต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาบาลี วิสฺสุต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า.	วิศรุต [วิดสะรุด] ว. มีชื่อเสียง, ปรากฏ. (ส. วิศฺรุต; ป. วิสฺสุต).
วิศว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน	[วิดสะวะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทั้งหมด, ทั้งปวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิศฺว เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน และมาจากภาษาบาลี วิสฺส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ.	วิศว– [วิดสะวะ–] ว. ทั้งหมด, ทั้งปวง. (ส. วิศฺว; ป. วิสฺส).
วิศวกร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[วิดสะวะกอน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ประกอบงานวิศวกรรม.	วิศวกร [วิดสะวะกอน] น. ผู้ประกอบงานวิศวกรรม.
วิศวกรรม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[วิดสะวะกํา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเทวดาตนหนึ่ง ผู้ชํานาญในการช่างทั้งปวง, วิษณุกรรม วิสสุกรรม เวสสุกรรม หรือ เพชฉลูกรรม ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิสฺสกมฺม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า วิสฺสุกมฺม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า ; การนําความรู้ทางคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ธรรมชาติมาประยุกต์ใช้.	วิศวกรรม [วิดสะวะกํา] น. ชื่อเทวดาตนหนึ่ง ผู้ชํานาญในการช่างทั้งปวง, วิษณุกรรม วิสสุกรรม เวสสุกรรม หรือ เพชฉลูกรรม ก็เรียก. (ส.; ป. วิสฺสกมฺม, วิสฺสุกมฺม); การนําความรู้ทางคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ธรรมชาติมาประยุกต์ใช้.
วิศวกรรมศาสตร์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[วิดสะวะกํามะสาด] เป็นคำนาม หมายถึง วิชาที่เกี่ยวกับการนําความรู้ทางคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ธรรมชาติมาประยุกต์ใช้ มีหลายสาขา เช่น วิศวกรรมโยธา วิศวกรรมไฟฟ้า วิศวกรรมเครื่องกล. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ engineering เขียนว่า อี-เอ็น-จี-ไอ-เอ็น-อี-อี-อา-ไอ-เอ็น-จี.	วิศวกรรมศาสตร์ [วิดสะวะกํามะสาด] น. วิชาที่เกี่ยวกับการนําความรู้ทางคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ธรรมชาติมาประยุกต์ใช้ มีหลายสาขา เช่น วิศวกรรมโยธา วิศวกรรมไฟฟ้า วิศวกรรมเครื่องกล. (อ. engineering).
วิศัลย์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปราศจากความเสียดแทง, ไม่ทุกข์ร้อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิสลฺล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง.	วิศัลย์ ว. ปราศจากความเสียดแทง, ไม่ทุกข์ร้อน. (ส.; ป. วิสลฺล).
วิศาข–, วิศาขะ, วิศาขา ๑ วิศาข– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่ วิศาขะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อะ วิศาขา ความหมายที่ ๑ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๖ แห่งจันทรคติ ตกราวเดือนพฤษภาคม, ถ้าในปีอธิกมาสจะตกราวเดือนมิถุนายน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิสาข เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่ วิสาขา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา .	วิศาข–, วิศาขะ, วิศาขา ๑ น. ชื่อเดือนที่ ๖ แห่งจันทรคติ ตกราวเดือนพฤษภาคม, ถ้าในปีอธิกมาสจะตกราวเดือนมิถุนายน. (ส.; ป. วิสาข, วิสาขา).
วิศาขบูชา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง วิสาขบูชา, การบูชาในวันเพ็ญเดือน ๖ ซึ่งเป็นวันประสูติ ตรัสรู้ และปรินิพพานของพระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิศาข เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่ + ปูชา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี วิสาข เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่ + ปูชา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา .	วิศาขบูชา น. วิสาขบูชา, การบูชาในวันเพ็ญเดือน ๖ ซึ่งเป็นวันประสูติ ตรัสรู้ และปรินิพพานของพระพุทธเจ้า. (ส. วิศาข + ปูชา; ป. วิสาข + ปูชา).
วิศาขา ๒, วิสาขะ ๑ วิศาขา ความหมายที่ ๒ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา วิสาขะ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๑๖ มี ๕ ดวง เห็นเป็นรูปแขนนาง หนองลาด เหมือง หรือไม้ฆ้อง, ดาวคันฉัตร หรือ ดาวศีรษะกระบือ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิสาข เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่ วิสาขา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา .	วิศาขา ๒, วิสาขะ ๑ น. ดาวฤกษ์ที่ ๑๖ มี ๕ ดวง เห็นเป็นรูปแขนนาง หนองลาด เหมือง หรือไม้ฆ้อง, ดาวคันฉัตร หรือ ดาวศีรษะกระบือ ก็เรียก. (ส.; ป. วิสาข, วิสาขา).
วิศางค์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ๑ ใน ๒๐ ของเฟื้อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วีศ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-สอ-สา-ลา + องฺค เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย .	วิศางค์ น. ๑ ใน ๒๐ ของเฟื้อง. (ส. วีศ + องฺค).
วิศาล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไพศาล, กว้างขวาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิสาล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	วิศาล ว. ไพศาล, กว้างขวาง. (ส.; ป. วิสาล).
วิศิษฏ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ตอ-ปะ-ตัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลิศ, ยอดเยี่ยม, เด่น, ดียิ่ง, ประเสริฐ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิศิษฺฏ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ตอ-ปะ-ตัก และมาจากภาษาบาลี วิสิฏฺ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน.	วิศิษฏ์ ว. เลิศ, ยอดเยี่ยม, เด่น, ดียิ่ง, ประเสริฐ. (ส. วิศิษฺฏ; ป. วิสิฏฺ).
วิศุทธ์, วิศุทธิ์ วิศุทธ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด วิศุทธิ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง วิสุทธ์, วิสุทธิ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิสุทฺธ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง วิสุทฺธิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ .	วิศุทธ์, วิศุทธิ์ ว. วิสุทธ์, วิสุทธิ์. (ส.; ป. วิสุทฺธ, วิสุทฺธิ).
วิเศษ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยอดเยี่ยม, เลิศลอย, เช่น อาหารร้านนี้วิเศษมาก; ยอดเยี่ยมในทางวิทยาคมเป็นต้น เช่น ผู้วิเศษ, กายสิทธิ์, มีอำนาจหรืออิทธิฤทธิ์ในตัว, เช่น พรมวิเศษ ของวิเศษ ดาบวิเศษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิเสส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สอ-เสือ.	วิเศษ ว. ยอดเยี่ยม, เลิศลอย, เช่น อาหารร้านนี้วิเศษมาก; ยอดเยี่ยมในทางวิทยาคมเป็นต้น เช่น ผู้วิเศษ, กายสิทธิ์, มีอำนาจหรืออิทธิฤทธิ์ในตัว, เช่น พรมวิเศษ ของวิเศษ ดาบวิเศษ. (ส.; ป. วิเสส).
วิเศษณ–, วิเศษณ์ วิเศษณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี-นอ-เนน วิเศษณ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[วิเสสะนะ–, วิเสด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ เป็นคำนาม หมายถึง คําจําพวกหนึ่งที่แต่งหรือขยายคํานาม คํากริยา หรือคําวิเศษณ์เพื่อบอกคุณภาพหรือปริมาณเป็นต้น เช่น คนดี นํ้ามาก ทําดี ดีมาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิเศษณ–, วิเศษณ์ [วิเสสะนะ–, วิเสด] (ไว) น. คําจําพวกหนึ่งที่แต่งหรือขยายคํานาม คํากริยา หรือคําวิเศษณ์เพื่อบอกคุณภาพหรือปริมาณเป็นต้น เช่น คนดี นํ้ามาก ทําดี ดีมาก. (ส.).
วิเศษณการก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-กอ-ไก่	[วิเสสะนะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ เป็นคำนาม หมายถึง คําที่เรียงอยู่หลังบุรพบทที่ใช้เป็นบทเชื่อม เช่น รถของฉัน เขากินด้วยช้อนส้อม เขามาสู่บ้าน ถ้าละบุรพบทเสีย ก็อยู่ติดกับบทที่มันประกอบ เช่น รถฉัน เขากินช้อนส้อม เขามาบ้าน.	วิเศษณการก [วิเสสะนะ–] (ไว) น. คําที่เรียงอยู่หลังบุรพบทที่ใช้เป็นบทเชื่อม เช่น รถของฉัน เขากินด้วยช้อนส้อม เขามาสู่บ้าน ถ้าละบุรพบทเสีย ก็อยู่ติดกับบทที่มันประกอบ เช่น รถฉัน เขากินช้อนส้อม เขามาบ้าน.
วิษณุ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ	[วิดสะนุ] เป็นคำนาม หมายถึง พระนารายณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิษณุ [วิดสะนุ] น. พระนารายณ์. (ส.).
วิษณุมนตร์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง มนตร์สรรเสริญพระนารายณ์, วิษณุเวท ก็ว่า.	วิษณุมนตร์ น. มนตร์สรรเสริญพระนารายณ์, วิษณุเวท ก็ว่า.
วิษณุโลก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง สวรรค์ของพระนารายณ์ผู้เป็นเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิษณุโลก น. สวรรค์ของพระนารายณ์ผู้เป็นเจ้า. (ส.).
วิษณุเวท เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง มนตร์สรรเสริญพระนารายณ์, วิษณุมนตร์ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิษณุเวท น. มนตร์สรรเสริญพระนารายณ์, วิษณุมนตร์ ก็ว่า. (ส.).
วิษณุกรรม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง พระวิศวกรรม, วิสสุกรรม เวสสุกรรม หรือ เพชฉลูกรรม ก็เรียก.	วิษณุกรรม น. พระวิศวกรรม, วิสสุกรรม เวสสุกรรม หรือ เพชฉลูกรรม ก็เรียก.
วิษธร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ทอ-ทง-รอ-เรือ	[วิสะทอน] เป็นคำนาม หมายถึง งูพิษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิษธร [วิสะทอน] น. งูพิษ. (ส.).
วิษักต์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ติดอยู่, พันอยู่, พัวพัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิสตฺต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	วิษักต์ ว. ติดอยู่, พันอยู่, พัวพัน. (ส.; ป. วิสตฺต).
วิษัย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง วิสัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิษัย น. วิสัย. (ส.).
วิษาณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง เขาสัตว์, งาช้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิสาณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน.	วิษาณ น. เขาสัตว์, งาช้าง. (ส.; ป. วิสาณ).
วิษุวัต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในดาราศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง จุดราตรีเสมอภาค คือ จุดที่เมื่อดวงอาทิตย์โคจรไปถึง โลกจะมีกลางวันกับกลางคืนเท่ากัน มี ๒ จุด คือ วสันตวิษุวัต และ ศารทวิษุวัต. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ว่า มีในกึ่งกลาง และมาจากภาษาอังกฤษ equinox เขียนว่า อี-คิว-ยู-ไอ-เอ็น-โอ-เอ็กซ์.	วิษุวัต (ดารา) น. จุดราตรีเสมอภาค คือ จุดที่เมื่อดวงอาทิตย์โคจรไปถึง โลกจะมีกลางวันกับกลางคืนเท่ากัน มี ๒ จุด คือ วสันตวิษุวัต และ ศารทวิษุวัต. (ส. ว่า มีในกึ่งกลาง; อ. equinox).
วิสกี้ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสุราชนิดหนึ่งกลั่นจากเมล็ดธัญพืชบางชนิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ whisky เขียนว่า ดับเบิลยู-เอช-ไอ-เอส-เค-วาย.	วิสกี้ น. ชื่อสุราชนิดหนึ่งกลั่นจากเมล็ดธัญพืชบางชนิด. (อ. whisky).
วิสม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-มอ-ม้า	[–สะมะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เรียบ, ไม่เสมอ, ขรุขระ, ไม่เท่ากัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิสม– [–สะมะ–] ว. ไม่เรียบ, ไม่เสมอ, ขรุขระ, ไม่เท่ากัน. (ป., ส.).
วิสย–, วิสัย วิสย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ยอ-ยัก วิสัย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[วิสะยะ–, วิไส] เป็นคำนาม หมายถึง ความสามารถ เช่น อยู่ในวิสัยที่จะเลี้ยงดูบุตรภรรยาได้ เป็นเรื่องเหลือวิสัยที่จะทำได้; ขอบ, เขต, เช่น คามวิสัย โคจรวิสัย อยู่ในทัศนวิสัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิสย–, วิสัย [วิสะยะ–, วิไส] น. ความสามารถ เช่น อยู่ในวิสัยที่จะเลี้ยงดูบุตรภรรยาได้ เป็นเรื่องเหลือวิสัยที่จะทำได้; ขอบ, เขต, เช่น คามวิสัย โคจรวิสัย อยู่ในทัศนวิสัย. (ป.).
วิสรรชนีย์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[วิสันชะนี] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหมายสระรูปดังนี้ ะ ใช้ประหลังอักษร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิสรฺชนีย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก.	วิสรรชนีย์ [วิสันชะนี] น. เครื่องหมายสระรูปดังนี้ ะ ใช้ประหลังอักษร. (ส. วิสรฺชนีย).
วิสฤต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-รอ-รึ-ตอ-เต่า	[วิสฺริด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แผ่ไป, แผ่ซ่าน, กระจาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิสฤต [วิสฺริด] ว. แผ่ไป, แผ่ซ่าน, กระจาย. (ส.).
วิสสุกรรม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง พระวิศวกรรม, วิษณุกรรม เวสสุกรรม หรือ เพชฉลูกรรม ก็เรียก.	วิสสุกรรม น. พระวิศวกรรม, วิษณุกรรม เวสสุกรรม หรือ เพชฉลูกรรม ก็เรียก.
วิสัชนา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[วิสัดชะนา] เป็นคำกริยา หมายถึง ตอบ, ชี้แจง, เช่น ขอวิสัชนาดังนี้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิสชฺชนา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา.	วิสัชนา [วิสัดชะนา] ก. ตอบ, ชี้แจง, เช่น ขอวิสัชนาดังนี้. (ป. วิสชฺชนา).
วิสัญญี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หมดความรู้สึก, สิ้นสติ, สลบ, เช่น นางก็ถึงวิสัญญีสลบลงตรงหน้าฉานปานประหนึ่งว่าพุ่มฉัตรทองอันต้องสายอัสนีฟาด (ม. ร่ายยาว มัทรี). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิสัญญี ว. หมดความรู้สึก, สิ้นสติ, สลบ, เช่น นางก็ถึงวิสัญญีสลบลงตรงหน้าฉานปานประหนึ่งว่าพุ่มฉัตรทองอันต้องสายอัสนีฟาด (ม. ร่ายยาว มัทรี). (ป.).
วิสัญญีแพทย์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แพทย์ผู้เชี่ยวชาญการให้ยาชาและยาสลบ.	วิสัญญีแพทย์ น. แพทย์ผู้เชี่ยวชาญการให้ยาชาและยาสลบ.
วิสัญญีภาพ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อี-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง ความหมดความรู้สึก, ความสิ้นสติ, เช่น ถึงซึ่งวิสัญญีภาพ.	วิสัญญีภาพ น. ความหมดความรู้สึก, ความสิ้นสติ, เช่น ถึงซึ่งวิสัญญีภาพ.
วิสัญญีวิทยา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาที่ว่าด้วยการให้ยาชาและยาสลบ.	วิสัญญีวิทยา น. วิชาที่ว่าด้วยการให้ยาชาและยาสลบ.
วิสัยทัศน์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การมองการณ์ไกล, วิทัศน์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ vision เขียนว่า วี-ไอ-เอส-ไอ-โอ-เอ็น.	วิสัยทัศน์ น. การมองการณ์ไกล, วิทัศน์. (อ. vision).
วิสาข–, วิสาขะ ๒, วิสาขา วิสาข– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่ วิสาขะ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อะ วิสาขา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	[วิสาขะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๖ แห่งจันทรคติ ตกราวเดือนพฤษภาคม, ถ้าในปีอธิกมาสจะตกราวเดือนมิถุนายน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิสาข–, วิสาขะ ๒, วิสาขา [วิสาขะ–] น. ชื่อเดือนที่ ๖ แห่งจันทรคติ ตกราวเดือนพฤษภาคม, ถ้าในปีอธิกมาสจะตกราวเดือนมิถุนายน. (ป.).
วิสาขบูชา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การบูชาในวันเพ็ญเดือน ๖ ซึ่งเป็นวันประสูติ ตรัสรู้และปรินิพพานของพระพุทธเจ้า, โบราณใช้ว่า วิศาขบูชา ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิสาขบูชา น. การบูชาในวันเพ็ญเดือน ๖ ซึ่งเป็นวันประสูติ ตรัสรู้และปรินิพพานของพระพุทธเจ้า, โบราณใช้ว่า วิศาขบูชา ก็มี. (ป.).
วิสามัญ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ใช่ธรรมดา, ไม่ใช่สามัญ, เช่น ข้าราชการวิสามัญ สมาชิกวิสามัญ ประชุมสมัยวิสามัญ, พิเศษเฉพาะเรื่อง เช่น คณะกรรมาธิการวิสามัญ.	วิสามัญ ว. ไม่ใช่ธรรมดา, ไม่ใช่สามัญ, เช่น ข้าราชการวิสามัญ สมาชิกวิสามัญ ประชุมสมัยวิสามัญ, พิเศษเฉพาะเรื่อง เช่น คณะกรรมาธิการวิสามัญ.
วิสามัญฆาตกรรม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[วิสามันคาดตะกํา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ฆาตกรรมที่ผู้ตายถูกเจ้าพนักงานซึ่งอ้างว่าปฏิบัติราชการตามหน้าที่ฆ่าตาย หรือถูกฆ่าตายในระหว่างอยู่ในความควบคุมของเจ้าพนักงาน ซึ่งอ้างว่าปฏิบัติราชการตามหน้าที่.	วิสามัญฆาตกรรม [วิสามันคาดตะกํา] (กฎ) น. ฆาตกรรมที่ผู้ตายถูกเจ้าพนักงานซึ่งอ้างว่าปฏิบัติราชการตามหน้าที่ฆ่าตาย หรือถูกฆ่าตายในระหว่างอยู่ในความควบคุมของเจ้าพนักงาน ซึ่งอ้างว่าปฏิบัติราชการตามหน้าที่.
วิสามานยนาม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	[วิสามานยะนาม] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ เป็นคำนาม หมายถึง คํานามที่เป็นชื่อเฉพาะ ตั้งขึ้นสําหรับเรียกคน สัตว์ สิ่งของ และสถานที่ เพื่อให้รู้ชัดว่าเป็นใครหรืออะไร เช่น นายดํา ช้างเอราวัณ เรือสุพรรณหงส์ จังหวัดเชียงใหม่.	วิสามานยนาม [วิสามานยะนาม] (ไว) น. คํานามที่เป็นชื่อเฉพาะ ตั้งขึ้นสําหรับเรียกคน สัตว์ สิ่งของ และสถานที่ เพื่อให้รู้ชัดว่าเป็นใครหรืออะไร เช่น นายดํา ช้างเอราวัณ เรือสุพรรณหงส์ จังหวัดเชียงใหม่.
วิสาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง การขยาย, การเผยแผ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	วิสาร น. การขยาย, การเผยแผ่. (ส.).
วิสารทะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ	[–ระ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แกล้วกล้า, ชํานาญ, ฉลาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิสารทะ [–ระ–] ว. แกล้วกล้า, ชํานาญ, ฉลาด. (ป.).
วิสาล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไพศาล, กว้างขวาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิศาล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	วิสาล ว. ไพศาล, กว้างขวาง. (ป.; ส. วิศาล).
วิสาสะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ความคุ้นเคย, ความสนิทสนม; การถือว่าเป็นกันเอง เช่น หยิบของไปโดยถือวิสาสะ. เป็นคำกริยา หมายถึง พูดจาปราศรัยอย่างคุ้นเคยกัน เช่น ไม่เคยวิสาสะกันมาก่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิสฺสาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ และมาจากภาษาสันสกฤต วิศฺวาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	วิสาสะ น. ความคุ้นเคย, ความสนิทสนม; การถือว่าเป็นกันเอง เช่น หยิบของไปโดยถือวิสาสะ. ก. พูดจาปราศรัยอย่างคุ้นเคยกัน เช่น ไม่เคยวิสาสะกันมาก่อน. (ป. วิสฺสาส; ส. วิศฺวาส).
วิสาหกิจ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	[วิสาหะกิด] เป็นคำนาม หมายถึง การประกอบการที่ยาก สลับซับซ้อน หรือเสี่ยงต่อการขาดทุน ล้มละลาย.	วิสาหกิจ [วิสาหะกิด] น. การประกอบการที่ยาก สลับซับซ้อน หรือเสี่ยงต่อการขาดทุน ล้มละลาย.
วิสิฐ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง วิศิษฏ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิสิฏฺ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน และมาจากภาษาสันสกฤต วิศิษฺฏ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ตอ-ปะ-ตัก.	วิสิฐ ว. วิศิษฏ์. (ป. วิสิฏฺ; ส. วิศิษฺฏ).
วิสุงคามสีมา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	[–คามมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เขตที่พระราชทานแก่สงฆ์เพื่อใช้เป็นที่สร้างพระอุโบสถ.	วิสุงคามสีมา [–คามมะ–] น. เขตที่พระราชทานแก่สงฆ์เพื่อใช้เป็นที่สร้างพระอุโบสถ.
วิสุทธ์, วิสุทธิ์ วิสุทธ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด วิสุทธิ์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สะอาด, ใส, ขาว, หมดจด, บริสุทธิ์, หมดมลทิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิศุทฺธ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง วิศุทฺธิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ .	วิสุทธ์, วิสุทธิ์ ว. สะอาด, ใส, ขาว, หมดจด, บริสุทธิ์, หมดมลทิน. (ป.; ส. วิศุทฺธ, วิศุทฺธิ).
วิสูตร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[–สูด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ม่าน.	วิสูตร [–สูด] (ราชา) น. ม่าน.
วิเสท เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-ทอ-ทะ-หาน	[–เสด] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ทํากับข้าวของหลวง.	วิเสท [–เสด] น. ผู้ทํากับข้าวของหลวง.
วิหค, วิหงค์ วิหค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-คอ-ควาย วิหงค์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง นก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิหค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-คอ-ควาย วิหงฺค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย และมาจากภาษาสันสกฤต วิหค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-คอ-ควาย วิหํค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-นิก-คะ-หิด-คอ-ควาย .	วิหค, วิหงค์ น. นก. (ป. วิหค, วิหงฺค; ส. วิหค, วิหํค).
วิหลั่น เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ค่ายที่ทําให้ขยับลุกเข้าไปหาข้าศึกทีละน้อย ๆ.	วิหลั่น น. ค่ายที่ทําให้ขยับลุกเข้าไปหาข้าศึกทีละน้อย ๆ.
วิหายสะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	[–หายะสะ] เป็นคำนาม หมายถึง ฟ้า, อากาศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิหายสะ [–หายะสะ] น. ฟ้า, อากาศ. (ป., ส.).
วิหาร, วิหาร– วิหาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ วิหาร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[วิหาน, วิหาระ–] เป็นคำนาม หมายถึง วัด, ที่อยู่ของพระสงฆ์; ที่ประดิษฐานพระพุทธรูป, คู่กับ โบสถ์; การพักผ่อน เช่น ทิวาวิหาร ว่า การพักผ่อนในเวลากลางวัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วิหาร, วิหาร– [วิหาน, วิหาระ–] น. วัด, ที่อยู่ของพระสงฆ์; ที่ประดิษฐานพระพุทธรูป, คู่กับ โบสถ์; การพักผ่อน เช่น ทิวาวิหาร ว่า การพักผ่อนในเวลากลางวัน. (ป., ส.).
วิหารแกลบ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้	[–แกฺลบ] เป็นคำนาม หมายถึง วิหารเล็ก ๆ.	วิหารแกลบ [–แกฺลบ] น. วิหารเล็ก ๆ.
วิหารคด เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-คอ-ควาย-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง วิหารที่มีลักษณะคดเป็นข้อศอกอยู่ตรงมุม อาจมีหลังเดียวก็ได้ โดยมากจะมี ๔ มุม และประดิษฐานพระพุทธรูป, สิ่งก่อสร้างที่คดเป็นข้อศอกอยู่ตรงมุม.	วิหารคด น. วิหารที่มีลักษณะคดเป็นข้อศอกอยู่ตรงมุม อาจมีหลังเดียวก็ได้ โดยมากจะมี ๔ มุม และประดิษฐานพระพุทธรูป, สิ่งก่อสร้างที่คดเป็นข้อศอกอยู่ตรงมุม.
วิหารทิศ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง วิหารที่สร้างออกมาทั้ง ๔ ด้านของพระสถูปหรือพุทธเจดีย์ เช่น วิหารทิศวัดพระเชตุพนวิมลมังคลาราม กรุงเทพมหานคร, วิหารที่อยู่ตรงกลางของพระระเบียงทั้ง ๔ ด้าน เช่น วิหารทิศวัดพระปฐมเจดีย์ จังหวัดนครปฐม.	วิหารทิศ น. วิหารที่สร้างออกมาทั้ง ๔ ด้านของพระสถูปหรือพุทธเจดีย์ เช่น วิหารทิศวัดพระเชตุพนวิมลมังคลาราม กรุงเทพมหานคร, วิหารที่อยู่ตรงกลางของพระระเบียงทั้ง ๔ ด้าน เช่น วิหารทิศวัดพระปฐมเจดีย์ จังหวัดนครปฐม.
วิหารธรรม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[วิหาระทํา] เป็นคำนาม หมายถึง ธรรมประจําใจ.	วิหารธรรม [วิหาระทํา] น. ธรรมประจําใจ.
วิหารยอด เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง วิหารที่มียอดเป็นรูปทรงต่าง ๆ, ถ้ายอดทรงเจดีย์ เรียกว่า วิหารยอดเจดีย์, ถ้ายอดทรงปรางค์ เรียกว่า วิหารยอดปรางค์.	วิหารยอด น. วิหารที่มียอดเป็นรูปทรงต่าง ๆ, ถ้ายอดทรงเจดีย์ เรียกว่า วิหารยอดเจดีย์, ถ้ายอดทรงปรางค์ เรียกว่า วิหารยอดปรางค์.
วิหารราย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง วิหารขนาดใกล้เคียงกับวิหารน้อย ตั้งเรียงรายภายในพุทธาวาสโดยรอบ เช่น วิหารรายวัดพระศรีสรรเพ็ชญ์ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา, ศาลารายที่ใช้สำหรับพิธีสวดโอ้เอ้วิหารราย เช่น ศาลารายวัดพระศรีรัตนศาสดาราม กรุงเทพมหานคร.	วิหารราย น. วิหารขนาดใกล้เคียงกับวิหารน้อย ตั้งเรียงรายภายในพุทธาวาสโดยรอบ เช่น วิหารรายวัดพระศรีสรรเพ็ชญ์ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา, ศาลารายที่ใช้สำหรับพิธีสวดโอ้เอ้วิหารราย เช่น ศาลารายวัดพระศรีรัตนศาสดาราม กรุงเทพมหานคร.
วิหารหลวง เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง วิหารที่ด้านท้ายเชื่อมติดกับพระสถูปเจดีย์หรือพระปรางค์ เช่น วิหารหลวงวัดพระศรีรัตนมหาธาตุ ตําบลเชลียง อําเภอศรีสัชนาลัย จังหวัดสุโขทัย.	วิหารหลวง น. วิหารที่ด้านท้ายเชื่อมติดกับพระสถูปเจดีย์หรือพระปรางค์ เช่น วิหารหลวงวัดพระศรีรัตนมหาธาตุ ตําบลเชลียง อําเภอศรีสัชนาลัย จังหวัดสุโขทัย.
วิหิงสะ, วิหิงสา, วิเหสา วิหิงสะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ วิหิงสา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา วิเหสา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ความเบียดเบียน; การทําร้าย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิหึสา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา วิเหสา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต วิหึส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-สอ-เสือ.	วิหิงสะ, วิหิงสา, วิเหสา น. ความเบียดเบียน; การทําร้าย. (ป. วิหึสา, วิเหสา; ส. วิหึส).
วิฬังค์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-จุ-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผักดอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิฑงฺค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-มน-โท-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย ว่า ยาสําหรับฆ่าตัวพยาธิในท้อง .	วิฬังค์ น. ผักดอง. (ป.; ส. วิฑงฺค ว่า ยาสําหรับฆ่าตัวพยาธิในท้อง).
วิฬาร, วิฬาร์ วิฬาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ วิฬาร์ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แมว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	วิฬาร, วิฬาร์ น. แมว. (ป.).
วี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง พัด, โบก.	วี ๑ ก. พัด, โบก.
วี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	ดู หมอตาล เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง ที่ หมอ เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒.	วี ๒ ดู หมอตาล ที่ หมอ ๒.
วีจิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง คลื่น, ลูกคลื่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วีจิ น. คลื่น, ลูกคลื่น. (ป., ส.).
วีชนี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[วีชะนี] เป็นคำนาม หมายถึง วิชนี, พัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วีชน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง-นอ-หนู.	วีชนี [วีชะนี] น. วิชนี, พัด. (ป.; ส. วีชน).
วีณา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-นอ-เนน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง พิณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วีณา น. พิณ. (ป., ส.).
วี้ด เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น.	วี้ด ว. เสียงดังเช่นนั้น.
วีต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า	[วีตะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไปแล้ว, หมดแล้ว, ปราศจาก, มักใช้ประกอบหน้าศัพท์อื่น เช่น วีตราคะ ว่า หมดราคะ วีตโลภะ ว่า หมดความโลภ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วีต– [วีตะ–] ว. ไปแล้ว, หมดแล้ว, ปราศจาก, มักใช้ประกอบหน้าศัพท์อื่น เช่น วีตราคะ ว่า หมดราคะ วีตโลภะ ว่า หมดความโลภ. (ป., ส.).
วีร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ	[วีระ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กล้าหาญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	วีร– [วีระ–] ว. กล้าหาญ. (ป., ส.).
วีรกรรม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[วีระกำ] เป็นคำนาม หมายถึง การกระทําที่ได้รับยกย่องว่าเป็นความกล้าหาญ, การกระทําของผู้กล้าหาญ.	วีรกรรม [วีระกำ] น. การกระทําที่ได้รับยกย่องว่าเป็นความกล้าหาญ, การกระทําของผู้กล้าหาญ.
วีรชน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	[วีระชน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ได้รับยกย่องว่ามีความกล้าหาญ.	วีรชน [วีระชน] น. ผู้ที่ได้รับยกย่องว่ามีความกล้าหาญ.
วีรบุรุษ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี	[วีระบุหฺรุด] เป็นคำนาม หมายถึง ชายที่ได้รับยกย่องว่ามีความกล้าหาญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วีรปุรุษ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี.	วีรบุรุษ [วีระบุหฺรุด] น. ชายที่ได้รับยกย่องว่ามีความกล้าหาญ. (ส. วีรปุรุษ).
วีรสตรี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[วีระสัดตฺรี] เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่ได้รับยกย่องว่ามีความกล้าหาญ.	วีรสตรี [วีระสัดตฺรี] น. หญิงที่ได้รับยกย่องว่ามีความกล้าหาญ.
วี่วัน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง วัน.	วี่วัน น. วัน.
วี่แวว เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง เค้าเงื่อนตามที่แว่วมา, ร่องรอย, เช่น ของหายไปไม่มีวี่แวว.	วี่แวว น. เค้าเงื่อนตามที่แว่วมา, ร่องรอย, เช่น ของหายไปไม่มีวี่แวว.
วีสะ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยี่สิบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วีศ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-สอ-สา-ลา.	วีสะ ว. ยี่สิบ. (ป.; ส. วีศ).
วุ้ง เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เว้าเป็นเวิ้งเข้าไป.	วุ้ง ว. เว้าเป็นเวิ้งเข้าไป.
วุฐิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ	[วุดถิ] เป็นคำนาม หมายถึง ฝน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วุฏฺิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาสันสกฤต วฺฤษฺฏิ เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ.	วุฐิ [วุดถิ] น. ฝน. (ป. วุฏฺิ; ส. วฺฤษฺฏิ).
วุฒ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ผู้-เท่า	[วุด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจริญแล้ว; สูงอายุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วุฑฺฒ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-มน-โท-พิน-ทุ-ทอ-ผู้-เท่า และมาจากภาษาสันสกฤต วฺฤทฺธ เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	วุฒ [วุด] ว. เจริญแล้ว; สูงอายุ. (ป. วุฑฺฒ; ส. วฺฤทฺธ).
วุฒิ, วุฒิ– วุฒิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ผู้-เท่า-สะ-หระ-อิ วุฒิ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ผู้-เท่า-สะ-หระ-อิ	[วุดทิ] เป็นคำนาม หมายถึง ภูมิรู้; ความเจริญ, ความงอกงาม, ความเป็นผู้ใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วุฑฺฒิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-มน-โท-พิน-ทุ-ทอ-ผู้-เท่า-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาสันสกฤต วฺฤทฺธิ เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ.	วุฒิ, วุฒิ– [วุดทิ] น. ภูมิรู้; ความเจริญ, ความงอกงาม, ความเป็นผู้ใหญ่. (ป. วุฑฺฒิ; ส. วฺฤทฺธิ).
วุฒิบัตร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ผู้-เท่า-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง เอกสารแสดงวุฒิทางการศึกษา, มักใช้กับการศึกษาอบรมระยะเวลาสั้น ๆ.	วุฒิบัตร น. เอกสารแสดงวุฒิทางการศึกษา, มักใช้กับการศึกษาอบรมระยะเวลาสั้น ๆ.
วุฒิสภา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ผู้-เท่า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง สภานิติบัญญัติสภาหนึ่ง ซึ่งเมื่อรวมกับสภาผู้แทนราษฎรแล้วประกอบเป็นรัฐสภา ตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย (พุทธศักราช ๒๕๔๐) วุฒิสภาประกอบด้วยสมาชิกซึ่งราษฎรเลือกตั้งจำนวน ๒๐๐ คน ตามวิธีแบ่งเขตเลือกตั้ง โดยใช้เขตจังหวัดเป็นเขตเลือกตั้ง มีอำนาจหน้าที่ในการกลั่นกรองกฎหมายควบคุมการบริหารราชการแผ่นดินและมีอำนาจหน้าที่อื่นตามที่รัฐธรรมนูญบัญญัติ.	วุฒิสภา (กฎ) น. สภานิติบัญญัติสภาหนึ่ง ซึ่งเมื่อรวมกับสภาผู้แทนราษฎรแล้วประกอบเป็นรัฐสภา ตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย (พุทธศักราช ๒๕๔๐) วุฒิสภาประกอบด้วยสมาชิกซึ่งราษฎรเลือกตั้งจำนวน ๒๐๐ คน ตามวิธีแบ่งเขตเลือกตั้ง โดยใช้เขตจังหวัดเป็นเขตเลือกตั้ง มีอำนาจหน้าที่ในการกลั่นกรองกฎหมายควบคุมการบริหารราชการแผ่นดินและมีอำนาจหน้าที่อื่นตามที่รัฐธรรมนูญบัญญัติ.
วุฒิสมาชิก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ผู้-เท่า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง สมาชิกวุฒิสภา.	วุฒิสมาชิก (ปาก) น. สมาชิกวุฒิสภา.
วุด เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง เป่าชุดให้ไฟลุก, ฮุด ก็ว่า.	วุด ก. เป่าชุดให้ไฟลุก, ฮุด ก็ว่า.
วุธวาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[วุดทะวาน] เป็นคำนาม หมายถึง วันพุธ.	วุธวาร [วุดทะวาน] น. วันพุธ.
วุ่น เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ยุ่ง, ก้าวก่าย, เช่น คุณไม่ควรไปวุ่นกับเรื่องของคนอื่นเขา, สับสน เช่น งานมากทําให้สมองวุ่นไปหมด, อาการที่ต้องทําอะไรหลาย ๆ อย่างในขณะเดียวกัน เช่น เขาต้องวุ่นอยู่กับงานสารพัดตลอดเวลา, ชุลมุน เช่น มีแขกมามากทําให้วุ่นกันไปทั้งบ้าน.	วุ่น ก. ยุ่ง, ก้าวก่าย, เช่น คุณไม่ควรไปวุ่นกับเรื่องของคนอื่นเขา, สับสน เช่น งานมากทําให้สมองวุ่นไปหมด, อาการที่ต้องทําอะไรหลาย ๆ อย่างในขณะเดียวกัน เช่น เขาต้องวุ่นอยู่กับงานสารพัดตลอดเวลา, ชุลมุน เช่น มีแขกมามากทําให้วุ่นกันไปทั้งบ้าน.
วุ่นเป็นจุลกฐิน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	[–จุนละกะถิน] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ต้องทํางานอย่างชุลมุนวุ่นวายเพื่อให้เสร็จทันเวลาอันจํากัด.	วุ่นเป็นจุลกฐิน [–จุนละกะถิน] (สำ) ก. อาการที่ต้องทํางานอย่างชุลมุนวุ่นวายเพื่อให้เสร็จทันเวลาอันจํากัด.
วุ่นวาย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาเป็นธุระมากเกินไป เช่น เขาชอบเข้าไปวุ่นวายกับเรื่องของคนอื่น ไม่ต้องเตรียมอะไรมากหรอก อย่าวุ่นวายไปเลย; ไม่สงบ เช่น บ้านเมืองวุ่นวายเกิดจลาจลไปทุกหนทุกแห่ง. เป็นคำนาม หมายถึง ความไม่สงบ เช่น เกิดวุ่นวายไปทั่วบ้านทั่วเมือง.	วุ่นวาย ก. เอาเป็นธุระมากเกินไป เช่น เขาชอบเข้าไปวุ่นวายกับเรื่องของคนอื่น ไม่ต้องเตรียมอะไรมากหรอก อย่าวุ่นวายไปเลย; ไม่สงบ เช่น บ้านเมืองวุ่นวายเกิดจลาจลไปทุกหนทุกแห่ง. น. ความไม่สงบ เช่น เกิดวุ่นวายไปทั่วบ้านทั่วเมือง.
วุ้น เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ของกินชนิดหนึ่ง ทำจากสาหร่ายทะเลเป็นต้น เมื่อนํามาต้มแล้วทิ้งไว้ให้เย็นจะแข็งตัว มีลักษณะค่อนข้างใสและนุ่ม ใช้ทําเป็นของหวานบางอย่าง เช่น วุ้นกะทิ วุ้นนํ้าเชื่อม, เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เคี่ยวหนังหมูจนเปื่อยเป็นวุ้น.	วุ้น น. ของกินชนิดหนึ่ง ทำจากสาหร่ายทะเลเป็นต้น เมื่อนํามาต้มแล้วทิ้งไว้ให้เย็นจะแข็งตัว มีลักษณะค่อนข้างใสและนุ่ม ใช้ทําเป็นของหวานบางอย่าง เช่น วุ้นกะทิ วุ้นนํ้าเชื่อม, เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เคี่ยวหนังหมูจนเปื่อยเป็นวุ้น.
วุ้นชา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง วุ้นนํ้าเชื่อม.	วุ้นชา น. วุ้นนํ้าเชื่อม.
วุ้นตาวัว เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อวุ้นหวานชนิดหนึ่ง หยอดในถ้วยตะไล มีไส้ทำด้วยถั่วกวนปั้นเป็นก้อนเล็ก ๆ อยู่ตรงกลาง.	วุ้นตาวัว น. ชื่อวุ้นหวานชนิดหนึ่ง หยอดในถ้วยตะไล มีไส้ทำด้วยถั่วกวนปั้นเป็นก้อนเล็ก ๆ อยู่ตรงกลาง.
วุ้นเส้น เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง แป้งถั่วเขียวทําเป็นเส้นเล็ก ๆ ยาวอย่างเส้นลวด เมื่อแช่นํ้าทําให้อ่อนคล้ายวุ้น ใช้ทําเป็นอาหาร เช่น แกงร้อน, เส้นแกงร้อน ก็เรียก.	วุ้นเส้น น. แป้งถั่วเขียวทําเป็นเส้นเล็ก ๆ ยาวอย่างเส้นลวด เมื่อแช่นํ้าทําให้อ่อนคล้ายวุ้น ใช้ทําเป็นอาหาร เช่น แกงร้อน, เส้นแกงร้อน ก็เรียก.
วุบ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฉับพลัน, ฉับไว, ใช้ประกอบอาการของแสงหรือสิ่งที่มีรูปร่างที่ปรากฏให้เห็นแล้วหมดสิ้นหรือลับหายไปอย่างรวดเร็วในทันทีทันใด เช่น หายวุบ.	วุบ ว. ฉับพลัน, ฉับไว, ใช้ประกอบอาการของแสงหรือสิ่งที่มีรูปร่างที่ปรากฏให้เห็นแล้วหมดสิ้นหรือลับหายไปอย่างรวดเร็วในทันทีทันใด เช่น หายวุบ.
วุ้ย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำอุทาน หมายถึง คำที่เปล่งออกมาเมื่อรู้สึกตกใจ เก้อเขิน หรือไม่พอใจ เป็นต้น (โดยมากเป็นเสียงผู้หญิง) เช่น วุ้ย น่ารำคาญ.	วุ้ย อ. คำที่เปล่งออกมาเมื่อรู้สึกตกใจ เก้อเขิน หรือไม่พอใจ เป็นต้น (โดยมากเป็นเสียงผู้หญิง) เช่น วุ้ย น่ารำคาญ.
วุลแฟรม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-แอ-ฟอ-ฟัน-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ทังสเตน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ wolfram เขียนว่า ดับเบิลยู-โอ-แอล-เอฟ-อา-เอ-เอ็ม.	วุลแฟรม น. ทังสเตน. (อ. wolfram).
วู้ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงกู่เรียกหรือขานรับอย่างดัง.	วู้ ว. เสียงกู่เรียกหรือขานรับอย่างดัง.
วูดวาด เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โดยเร็วและแรง (ใช้แก่อาการของลมพัดเป็นต้น).	วูดวาด ว. โดยเร็วและแรง (ใช้แก่อาการของลมพัดเป็นต้น).
วูบ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อู-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่เป็นไปอย่างรวดเร็ว เช่น ตะเกียงดับวูบ ร้อนวูบ เย็นวูบ, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น หลบวูบ ใจหายวูบ.	วูบ ก. อาการที่เป็นไปอย่างรวดเร็ว เช่น ตะเกียงดับวูบ ร้อนวูบ เย็นวูบ, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น หลบวูบ ใจหายวูบ.
วูบวาบ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อู-บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ระยับตา เป็นอาการของแสงหรือเงามันที่ปรากฏแล้วหายลับไปทันทีทันใดต่อเนื่องกัน เช่น เสื้อปักเลื่อมดูวูบวาบไปทั้งตัว.	วูบวาบ ว. ระยับตา เป็นอาการของแสงหรือเงามันที่ปรากฏแล้วหายลับไปทันทีทันใดต่อเนื่องกัน เช่น เสื้อปักเลื่อมดูวูบวาบไปทั้งตัว.
วู่วาม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดหรือทำอย่างรีบร้อนโดยไม่ใคร่ครวญให้ดีเสียก่อน, ขาดสติ, หุนหันพลันแล่น, เช่น อารมณ์วู่วาม ทำไปอย่างวู่วาม.	วู่วาม ว. อาการที่พูดหรือทำอย่างรีบร้อนโดยไม่ใคร่ครวญให้ดีเสียก่อน, ขาดสติ, หุนหันพลันแล่น, เช่น อารมณ์วู่วาม ทำไปอย่างวู่วาม.
เว้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง เถลไถล.	เว้ ก. เถลไถล.
เวค เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง ความเร็ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เวค น. ความเร็ว. (ป., ส.).
เวคิน, เวคี เวคิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู เวคี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีความเร็ว, ผู้เดินเร็ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต เวคินฺ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี เวคี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี.	เวคิน, เวคี น. ผู้มีความเร็ว, ผู้เดินเร็ว. (ส. เวคินฺ; ป. เวคี).
เวจ, เวจ– เวจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-จอ-จาน เวจ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-จอ-จาน	[เว็ด, เว็ดจะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ที่ถ่ายอุจจาระ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วจฺจ เขียนว่า วอ-แหวน-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน.	เวจ, เวจ– [เว็ด, เว็ดจะ–] น. ที่ถ่ายอุจจาระ. (ป. วจฺจ).
เวจกุฎี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-จอ-จาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ที่ถ่ายอุจจาระ, ส้วม, (ใช้แก่บรรพชิต), วัจกุฎี ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วจฺจกุฏิ เขียนว่า วอ-แหวน-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ.	เวจกุฎี น. ที่ถ่ายอุจจาระ, ส้วม, (ใช้แก่บรรพชิต), วัจกุฎี ก็เรียก. (ป. วจฺจกุฏิ).
เวจมรรค เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-จอ-จาน-มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง ทวารหนัก, วัจมรรค ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วจฺจมคฺค เขียนว่า วอ-แหวน-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-มอ-ม้า-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	เวจมรรค น. ทวารหนัก, วัจมรรค ก็เรียก. (ป. วจฺจมคฺค).
เวช, เวช– เวช เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง เวช– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง	[เวด, เวดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หมอรักษาโรค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวชฺช เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง และมาจากภาษาสันสกฤต ไวทฺย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	เวช, เวช– [เวด, เวดชะ–] น. หมอรักษาโรค. (ป. เวชฺช; ส. ไวทฺย).
เวชกรรม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การรักษาโรค.	เวชกรรม น. การรักษาโรค.
เวชภัณฑ์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	[เวดชะพัน] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งของเครื่องมือเครื่องใช้เกี่ยวกับการแพทย์.	เวชภัณฑ์ [เวดชะพัน] น. สิ่งของเครื่องมือเครื่องใช้เกี่ยวกับการแพทย์.
เวชศาสตร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[เวดชะสาด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อตํารารักษาโรคแผนโบราณ, วิชาว่าด้วยการรักษาโรคโดยการใช้ยา.	เวชศาสตร์ [เวดชะสาด] น. ชื่อตํารารักษาโรคแผนโบราณ, วิชาว่าด้วยการรักษาโรคโดยการใช้ยา.
เวชยันต์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[เวดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อวิมานหรือรถของพระอินทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ไวชยนฺต เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	เวชยันต์ [เวดชะ–] น. ชื่อวิมานหรือรถของพระอินทร์. (ป.; ส. ไวชยนฺต).
เวฐน์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ถอ-ถาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าโพก, ผ้าพันศีรษะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ถอ-ถาน-นอ-หนู และมาจากภาษาสันสกฤต เวษฺฏน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ตอ-ปะ-ตัก-นอ-หนู.	เวฐน์ น. ผ้าโพก, ผ้าพันศีรษะ. (ป. เวน; ส. เวษฺฏน).
เวณะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ช่างจักสาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ไวณ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-นอ-เนน.	เวณะ น. ช่างจักสาน. (ป.; ส. ไวณ).
เวณิ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ผมซึ่งถักปล่อยไว้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เวณิ น. ผมซึ่งถักปล่อยไว้. (ป., ส.).
เวณิก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง คนดีดพิณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ไวณิก เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่.	เวณิก น. คนดีดพิณ. (ป.; ส. ไวณิก).
เวณุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ไผ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี เวณุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ เวฬุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อุ .	เวณุ น. ไม้ไผ่. (ส.; ป. เวณุ, เวฬุ).
เวณุวัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าไผ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต เวณุวน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี เวฬุวน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-นอ-หนู.	เวณุวัน น. ป่าไผ่. (ส. เวณุวน; ป. เวฬุวน).
เวตน์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง สินจ้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เวตน์ น. สินจ้าง. (ป., ส.).
เวตร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[เวด] เป็นคำนาม หมายถึง หวาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต เวตฺร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี เวตฺต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	เวตร [เวด] น. หวาย. (ส. เวตฺร; ป. เวตฺต).
เวตาล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ผีจําพวกหนึ่ง ชอบสิงอยู่ในป่าช้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต เวตาล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง ว่า นักปราชญ์ที่ไม่ได้ถ่ายวิชาให้ใคร ตายไปแล้วเป็นผีชนิดนี้ .	เวตาล น. ผีจําพวกหนึ่ง ชอบสิงอยู่ในป่าช้า. (ส. เวตาล ว่า นักปราชญ์ที่ไม่ได้ถ่ายวิชาให้ใคร ตายไปแล้วเป็นผีชนิดนี้).
เวท, เวท– เวท เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน เวท– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน	[เวด, เวทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้, ความรู้ทางศาสนา; ถ้อยคําศักดิ์สิทธิ์ที่ผูกขึ้นเป็นมนตร์หรือคาถาอาคม เมื่อนํามาเสกเป่าหรือบริกรรมตามลัทธิวิธีที่มีกําหนดไว้ สามารถให้ร้ายหรือดี หรือป้องกันอันตรายต่าง ๆ ตามคติไสยศาสตร์ได้ เช่น ร่ายเวท, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ มนตร์ เป็น เวทมนตร์; ชื่อคัมภีร์ภาษาสันสกฤตโบราณซึ่งเป็นพื้นฐานของศาสนาพราหมณ์ยุคแรก มี ๔ คัมภีร์ ได้แก่ ๑. ฤคเวท ว่าด้วยบทสวดสรรเสริญเทพเจ้าทั้งหลาย ตอนท้ายกล่าวถึงการสร้างโลก ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นต้นแบบความเชื่อของชาวอินเดีย ๒. ยชุรเวท ว่าด้วยรายละเอียดการประกอบยัญพิธีและลำดับมนตร์ที่นำมาจากคัมภีร์ฤคเวทเพื่อสวดในขั้นตอนต่าง ๆ ของพิธี ๓. สามเวท ว่าด้วยบทขับที่คัดเลือกมาจากประมาณหนึ่งในหกของฤคเวท และใช้เฉพาะในพิธีที่บูชาด้วยน้ำโสม ๔. อถรรพเวท หรือ อาถรรพเวท เป็นเวทมนตร์คาถาเพื่อให้เกิดผลดีแก่ฝ่ายตนหรือผลร้ายแก่ฝ่ายศัตรู ตลอดจนการบันดาลสิ่งที่เป็นมงคลหรืออัปมงคล การทำเสน่ห์ การรักษาโรค และอื่น ๆ สามคัมภีร์แรกเรียกว่า ไตรเวท หรือ ไตรเพท ต่อมารับอถรรพเวทหรืออาถรรพเวทเข้ามารวมเป็นสี่คัมภีร์เรียกว่า จตุรเวท หรือ จตุรเพท, เรียกยุคแรกของศาสนาพราหมณ์จนถึงประมาณสมัยพุทธกาลว่า ยุคพระเวท มีวรรณกรรมหลักประกอบด้วยคัมภีร์พระเวท คัมภีร์พราหมณะ คัมภีร์อารัณยกะและคัมภีร์อุปนิษัทรุ่นแรก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เวท, เวท– [เวด, เวทะ–] น. ความรู้, ความรู้ทางศาสนา; ถ้อยคําศักดิ์สิทธิ์ที่ผูกขึ้นเป็นมนตร์หรือคาถาอาคม เมื่อนํามาเสกเป่าหรือบริกรรมตามลัทธิวิธีที่มีกําหนดไว้ สามารถให้ร้ายหรือดี หรือป้องกันอันตรายต่าง ๆ ตามคติไสยศาสตร์ได้ เช่น ร่ายเวท, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ มนตร์ เป็น เวทมนตร์; ชื่อคัมภีร์ภาษาสันสกฤตโบราณซึ่งเป็นพื้นฐานของศาสนาพราหมณ์ยุคแรก มี ๔ คัมภีร์ ได้แก่ ๑. ฤคเวท ว่าด้วยบทสวดสรรเสริญเทพเจ้าทั้งหลาย ตอนท้ายกล่าวถึงการสร้างโลก ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นต้นแบบความเชื่อของชาวอินเดีย ๒. ยชุรเวท ว่าด้วยรายละเอียดการประกอบยัญพิธีและลำดับมนตร์ที่นำมาจากคัมภีร์ฤคเวทเพื่อสวดในขั้นตอนต่าง ๆ ของพิธี ๓. สามเวท ว่าด้วยบทขับที่คัดเลือกมาจากประมาณหนึ่งในหกของฤคเวท และใช้เฉพาะในพิธีที่บูชาด้วยน้ำโสม ๔. อถรรพเวท หรือ อาถรรพเวท เป็นเวทมนตร์คาถาเพื่อให้เกิดผลดีแก่ฝ่ายตนหรือผลร้ายแก่ฝ่ายศัตรู ตลอดจนการบันดาลสิ่งที่เป็นมงคลหรืออัปมงคล การทำเสน่ห์ การรักษาโรค และอื่น ๆ สามคัมภีร์แรกเรียกว่า ไตรเวท หรือ ไตรเพท ต่อมารับอถรรพเวทหรืออาถรรพเวทเข้ามารวมเป็นสี่คัมภีร์เรียกว่า จตุรเวท หรือ จตุรเพท, เรียกยุคแรกของศาสนาพราหมณ์จนถึงประมาณสมัยพุทธกาลว่า ยุคพระเวท มีวรรณกรรมหลักประกอบด้วยคัมภีร์พระเวท คัมภีร์พราหมณะ คัมภีร์อารัณยกะและคัมภีร์อุปนิษัทรุ่นแรก. (ป., ส.).
เวทคู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-คอ-ควาย-สะ-หระ-อู	[เวทะคู] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้บรรลุถึงซึ่งความรู้ คือ พระอรหันต์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เวทคู [เวทะคู] น. ผู้บรรลุถึงซึ่งความรู้ คือ พระอรหันต์. (ป.).
เวทมนตร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[เวดมน] เป็นคำนาม หมายถึง ถ้อยคําศักดิ์สิทธิ์ที่บริกรรมเพื่อให้สําเร็จความประสงค์ เช่น โบราณใช้เวทมนตร์ในการรักษาโรคบางอย่าง, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ คาถา เป็น เวทมนตร์คาถา เช่น เขาใช้เวทมนตร์คาถาล่องหนหายตัวได้.	เวทมนตร์ [เวดมน] น. ถ้อยคําศักดิ์สิทธิ์ที่บริกรรมเพื่อให้สําเร็จความประสงค์ เช่น โบราณใช้เวทมนตร์ในการรักษาโรคบางอย่าง, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ คาถา เป็น เวทมนตร์คาถา เช่น เขาใช้เวทมนตร์คาถาล่องหนหายตัวได้.
เวทนา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	[เวทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้สึก, ความรู้สึกทุกข์สุข, (เป็นขันธ์ ๑ ในขันธ์ทั้ง ๕ คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ); ความเจ็บปวด, ทุกข์ทรมาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เวทนา ๑ [เวทะ–] น. ความรู้สึก, ความรู้สึกทุกข์สุข, (เป็นขันธ์ ๑ ในขันธ์ทั้ง ๕ คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ); ความเจ็บปวด, ทุกข์ทรมาน. (ป., ส.).
เวทนา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	[เวดทะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง สังเวชสลดใจ เช่น เรามักเวทนาผู้เคราะห์ร้าย เด็กคนนี้น่าเวทนา.	เวทนา ๒ [เวดทะ–] ก. สังเวชสลดใจ เช่น เรามักเวทนาผู้เคราะห์ร้าย เด็กคนนี้น่าเวทนา.
เวทย์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พึงรู้, ควรรู้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เวทย์ ว. พึงรู้, ควรรู้. (ส.).
เวทัลละ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์ในพระพุทธศาสนาส่วน ๑ ใน ๙ ส่วนที่เรียกว่า นวังคสัตถุศาสน์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เวทัลละ น. ชื่อคัมภีร์ในพระพุทธศาสนาส่วน ๑ ใน ๙ ส่วนที่เรียกว่า นวังคสัตถุศาสน์. (ป.).
เวทางค์, เวทางคศาสตร์ เวทางค์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด เวทางคศาสตร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาประกอบการศึกษาพระเวทมี ๖ อย่าง คือ ๑. ศึกษาวิธีออกเสียงคําในพระเวทให้ถูกต้อง ๒. ไวยากรณ์ ๓. ฉันท์ ๔. โชยติส คือ ดาราศาสตร์ ๕. นิรุกติ คือ กําเนิดของคํา และ ๖. กัลปะ คือ วิธีจัดทําพิธี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เวทางค์, เวทางคศาสตร์ น. วิชาประกอบการศึกษาพระเวทมี ๖ อย่าง คือ ๑. ศึกษาวิธีออกเสียงคําในพระเวทให้ถูกต้อง ๒. ไวยากรณ์ ๓. ฉันท์ ๔. โชยติส คือ ดาราศาสตร์ ๕. นิรุกติ คือ กําเนิดของคํา และ ๖. กัลปะ คือ วิธีจัดทําพิธี. (ส.).
เวทานต์, เวทานตะ เวทานต์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด เวทานตะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์หนึ่งที่ถือว่าอาตมันเป็นที่มาของทุกสิ่งทุกอย่าง คัมภีร์นี้อ้างคัมภีร์อุปนิษัทรุ่นแรกเป็นหลัก ซึ่งคัมภีร์เหล่านั้นอยู่ในระยะสุดท้ายของคัมภีร์พระเวท จึงได้ชื่อว่า เวทานต์ คือ ที่สุดแห่งคัมภีร์พระเวท; ชื่อปรัชญาอินเดียฝ่ายพระเวท. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เวทานต์, เวทานตะ น. ชื่อคัมภีร์หนึ่งที่ถือว่าอาตมันเป็นที่มาของทุกสิ่งทุกอย่าง คัมภีร์นี้อ้างคัมภีร์อุปนิษัทรุ่นแรกเป็นหลัก ซึ่งคัมภีร์เหล่านั้นอยู่ในระยะสุดท้ายของคัมภีร์พระเวท จึงได้ชื่อว่า เวทานต์ คือ ที่สุดแห่งคัมภีร์พระเวท; ชื่อปรัชญาอินเดียฝ่ายพระเวท. (ส.).
เวทิ, เวที ๑ เวทิ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ เวที ความหมายที่ ๑ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ที่ที่ยกขึ้นให้สูงใช้เป็นที่ทําการสักการบูชา, แท่นบูชา; ยกพื้นสําหรับเล่นละครและอื่น ๆ เช่น เวทีละคร เวทีมวย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เวทิ, เวที ๑ น. ที่ที่ยกขึ้นให้สูงใช้เป็นที่ทําการสักการบูชา, แท่นบูชา; ยกพื้นสําหรับเล่นละครและอื่น ๆ เช่น เวทีละคร เวทีมวย. (ป., ส.).
เวที เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รู้, นักปราชญ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต เวทินฺ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	เวที ๒ น. ผู้รู้, นักปราชญ์. (ป.; ส. เวทินฺ).
เวธะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง การเจาะ, การแทง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เวธะ น. การเจาะ, การแทง. (ป., ส.).
เวน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง มอบหรือย้ายโอนในอาการที่สละกรรมสิทธิ์ซึ่งมีอยู่ในขณะนั้น เช่น เวนหน้าที่ให้ผู้รับผิดชอบคนต่อไป เวนราชสมบัติ.	เวน ก. มอบหรือย้ายโอนในอาการที่สละกรรมสิทธิ์ซึ่งมีอยู่ในขณะนั้น เช่น เวนหน้าที่ให้ผู้รับผิดชอบคนต่อไป เวนราชสมบัติ.
เวนคืน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-หนู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง โอนคืนที่ดินหรืออสังหาริมทรัพย์อย่างอื่นของเอกชนมาเป็นของรัฐ โดยอาศัยอํานาจตามบทบัญญัติแห่งกฎหมาย.	เวนคืน ก. โอนคืนที่ดินหรืออสังหาริมทรัพย์อย่างอื่นของเอกชนมาเป็นของรัฐ โดยอาศัยอํานาจตามบทบัญญัติแห่งกฎหมาย.
เว้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แยกเอาออก (ไม่ให้พัวพันกันอยู่กับสิ่งซึ่งพึงกระทําหรือไม่พึงกระทํา) เช่น ทำเลขทุกข้อเว้นข้อ ๔ เปิดทุกวันเว้นวันนักขัตฤกษ์ วันโกนไม่ละวันพระไม่เว้น, เป็นคําใช้ได้ทั่ว ๆ ไป ถ้าต้องการให้ทราบชัดว่าเว้นด้วยลักษณะไหน ก็เอาคําอื่นซึ่งมีความหมายคล้ายคลึงกันมาประกอบเข้า เช่น งดเว้น ยกเว้น ละเว้น.	เว้น ก. แยกเอาออก (ไม่ให้พัวพันกันอยู่กับสิ่งซึ่งพึงกระทําหรือไม่พึงกระทํา) เช่น ทำเลขทุกข้อเว้นข้อ ๔ เปิดทุกวันเว้นวันนักขัตฤกษ์ วันโกนไม่ละวันพระไม่เว้น, เป็นคําใช้ได้ทั่ว ๆ ไป ถ้าต้องการให้ทราบชัดว่าเว้นด้วยลักษณะไหน ก็เอาคําอื่นซึ่งมีความหมายคล้ายคลึงกันมาประกอบเข้า เช่น งดเว้น ยกเว้น ละเว้น.
เว้นช่องไฟ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำกริยา หมายถึง เว้นช่องว่างระหว่างตัวหนังสือหรือลวดลายแต่ละตัว.	เว้นช่องไฟ ก. เว้นช่องว่างระหว่างตัวหนังสือหรือลวดลายแต่ละตัว.
เว้นแต่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก	เป็นคำสันธาน หมายถึง นอกจาก, ยกเว้น, เช่น ฉันจะไป เว้นแต่ฝนตก.	เว้นแต่ สัน. นอกจาก, ยกเว้น, เช่น ฉันจะไป เว้นแต่ฝนตก.
เว้นวรรค เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-นอ-หนู-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย	เป็นคำกริยา หมายถึง เว้นช่วงของคำ ข้อความ หรือประโยคเป็นระยะ ๆ.	เว้นวรรค ก. เว้นช่วงของคำ ข้อความ หรือประโยคเป็นระยะ ๆ.
เวนไตย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ครุฑ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวนเตยฺย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาสันสกฤต ไวนเตย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก.	เวนไตย น. ครุฑ. (ป. เวนเตยฺย; ส. ไวนเตย).
เวไนย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-นอ-หนู-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ควรแนะนําสั่งสอน, ผู้พึงดัดได้สอนได้, ใช้ว่า เวนย ก็มี เช่น จะให้เวนยชาติทั้งปวงได้. ในวงเล็บ มาจาก นันโทปนันทสูตรคำหลวง หนังสือพระประวัติ และ พระนิพนธ์ บทร้อยกรอง พระนิพนธ์ ในเจ้าฟ้าธรรมธิเบศร ฉบับเจริญรัตน์การพิมพ์ พ.ศ. ๒๕๑๖ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวเนยฺย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	เวไนย น. ผู้ควรแนะนําสั่งสอน, ผู้พึงดัดได้สอนได้, ใช้ว่า เวนย ก็มี เช่น จะให้เวนยชาติทั้งปวงได้. (นันโท). (ป. เวเนยฺย).
เวมะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องทอผ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เวมะ น. เครื่องทอผ้า. (ป.).
เวมัต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ความต่าง, ความแปลกไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวมตฺต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	เวมัต น. ความต่าง, ความแปลกไป. (ป. เวมตฺต).
เวมัติก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[–มัดติกะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สงสัย, ไม่แน่ใจ, ลังเล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เวมัติก– [–มัดติกะ–] ว. สงสัย, ไม่แน่ใจ, ลังเล. (ป.).
เวมาติก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ต่างมารดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เวมาติก น. ผู้ต่างมารดา. (ป.).
เว้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําลงท้ายของการร้องเรียก ถาม หรือขานรับเป็นต้น ใช้ในลักษณะที่ไม่สุภาพหรือเป็นกันเอง เช่น แดงเว้ย ไปไหนเว้ย ไปตลาดมาเว้ย เบื่อจริงเว้ย, โว้ย ก็ว่า. เป็นคำอุทาน หมายถึง คําที่เปล่งออกมาแสดงความสงสัยหรือไม่พอใจเป็นต้น เช่น เว้ย! ไม่มีใครอยู่สักคนเลย, โว้ย ก็ว่า.	เว้ย ว. คําลงท้ายของการร้องเรียก ถาม หรือขานรับเป็นต้น ใช้ในลักษณะที่ไม่สุภาพหรือเป็นกันเอง เช่น แดงเว้ย ไปไหนเว้ย ไปตลาดมาเว้ย เบื่อจริงเว้ย, โว้ย ก็ว่า. อ. คําที่เปล่งออกมาแสดงความสงสัยหรือไม่พอใจเป็นต้น เช่น เว้ย! ไม่มีใครอยู่สักคนเลย, โว้ย ก็ว่า.
เวยยากรณะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์ในพระพุทธศาสนาส่วน ๑ ใน ๙ ส่วนที่เรียกว่า นวังคสัตถุศาสน์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เวยยากรณะ น. ชื่อคัมภีร์ในพระพุทธศาสนาส่วน ๑ ใน ๙ ส่วนที่เรียกว่า นวังคสัตถุศาสน์. (ป.).
เวร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ความพยาบาท, ความปองร้าย, บาป, เช่นเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร; คําแสดงความรู้สึกเดือดร้อนเพราะกรรมหรือชะตากรรมของตนในอดีต เช่นเวรของฉันแท้ ๆ ทำเงินเดือนหายไปทั้งเดือน, กรรมเวร หรือ เวรกรรม ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ไวร เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-รอ-เรือ.	เวร ๑ น. ความพยาบาท, ความปองร้าย, บาป, เช่นเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร; คําแสดงความรู้สึกเดือดร้อนเพราะกรรมหรือชะตากรรมของตนในอดีต เช่นเวรของฉันแท้ ๆ ทำเงินเดือนหายไปทั้งเดือน, กรรมเวร หรือ เวรกรรม ก็ว่า. (ป.; ส. ไวร).
เวรกรรม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[เวนกำ] เป็นคำนาม หมายถึง การกระทำที่สนองผลร้ายซึ่งทำไว้แต่ปางก่อน; คำแสดงความรู้สึกเดือดร้อนเพราะกรรมหรือชะตากรรมของตนในอดีต เช่น ไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไรต้องมาตกระกำลำบากเมื่อแก่, กรรมเวร หรือ เวร ก็ว่า.	เวรกรรม [เวนกำ] น. การกระทำที่สนองผลร้ายซึ่งทำไว้แต่ปางก่อน; คำแสดงความรู้สึกเดือดร้อนเพราะกรรมหรือชะตากรรมของตนในอดีต เช่น ไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไรต้องมาตกระกำลำบากเมื่อแก่, กรรมเวร หรือ เวร ก็ว่า.
เวร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง รอบผลัดในหน้าที่การงาน เช่น วันนี้เวรฉันทำความสะอาดห้อง.	เวร ๒ น. รอบผลัดในหน้าที่การงาน เช่น วันนี้เวรฉันทำความสะอาดห้อง.
เวรมณี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	[–ระมะนี] เป็นคำนาม หมายถึง การงดเว้น, การละเว้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เวรมณี [–ระมะนี] น. การงดเว้น, การละเว้น. (ป.).
เวรี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง คนจองเวรกัน, ศัตรู. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ไวรี เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี.	เวรี น. คนจองเวรกัน, ศัตรู. (ป.; ส. ไวรี).
เวโรจน์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ความรุ่งเรือง, ความสุกใส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ไวโรจน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-จอ-จาน-นอ-หนู.	เวโรจน์ น. ความรุ่งเรือง, ความสุกใส. (ป.; ส. ไวโรจน).
เวลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชั่วขณะความยาวนานที่มีอยู่หรือเป็นอยู่ โดยนิยมกําหนดขึ้นเป็นครู่ คราว วัน เดือน ปี เป็นต้น เช่น เวลาเป็นเงินเป็นทอง ขอเวลาสักครู่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เวลา น. ชั่วขณะความยาวนานที่มีอยู่หรือเป็นอยู่ โดยนิยมกําหนดขึ้นเป็นครู่ คราว วัน เดือน ปี เป็นต้น เช่น เวลาเป็นเงินเป็นทอง ขอเวลาสักครู่. (ป., ส.).
เวเลนซี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในเคมี เป็นคำนาม หมายถึง จํานวนเวเลนซ์อิเล็กตรอนที่เคลื่อนย้ายออกจากอะตอมของธาตุหนึ่งเข้าสู่อะตอมอื่น หรือที่ใช้ร่วมกับอะตอมอื่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ valency เขียนว่า วี-เอ-แอล-อี-เอ็น-ซี-วาย.	เวเลนซี (เคมี) น. จํานวนเวเลนซ์อิเล็กตรอนที่เคลื่อนย้ายออกจากอะตอมของธาตุหนึ่งเข้าสู่อะตอมอื่น หรือที่ใช้ร่วมกับอะตอมอื่น. (อ. valency).
เววัณ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต่างวรรณะกัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิวณฺณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน เววณฺณ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-วอ-แหวน-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน และมาจากภาษาสันสกฤต วิวรฺณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน.	เววัณ ว. ต่างวรรณะกัน. (ป. วิวณฺณ, เววณฺณ; ส. วิวรฺณ).
เววัณณิยะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นผู้มีวรรณะต่างกันหรือต่างเพศกัน เช่นเพศบรรพชิตต่างกับเพศคฤหัสถ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เววัณณิยะ น. ความเป็นผู้มีวรรณะต่างกันหรือต่างเพศกัน เช่นเพศบรรพชิตต่างกับเพศคฤหัสถ์. (ป.).
เวศม์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-มอ-ม้า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง บ้าน, เรือน, ที่อยู่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เวศม์ น. บ้าน, เรือน, ที่อยู่. (ส.).
เวศย์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แพศย์, คนในวรรณะที่ ๓ แห่งอินเดีย คือพ่อค้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ไวศฺย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี เวสฺส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ.	เวศย์ น. แพศย์, คนในวรรณะที่ ๓ แห่งอินเดีย คือพ่อค้า. (ส. ไวศฺย; ป. เวสฺส).
เวศยา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[เวดสะหฺยา] เป็นคำนาม หมายถึง แพศยา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เวศยา [เวดสะหฺยา] น. แพศยา. (ส.).
เวสน์, เวสม์ เวสน์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด เวสม์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เรือน, ที่อยู่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต เวศม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-มอ-ม้า.	เวสน์, เวสม์ น. เรือน, ที่อยู่. (ป.; ส. เวศม).
เวสภู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู	[เวดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง พระนามของพระพุทธเจ้าองค์หนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวสฺสภู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู.	เวสภู [เวดสะ–] น. พระนามของพระพุทธเจ้าองค์หนึ่ง. (ป. เวสฺสภู).
เวสมะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	[เวสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความไม่เสมอกัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิสม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-มอ-ม้า.	เวสมะ [เวสะ–] น. ความไม่เสมอกัน. (ป. วิสม).
เวสวัณ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน	[เวดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อท้าวจาตุมหาราชองค์หนึ่งประจําทิศอุดร, ท้าวเวสสุวัณ หรือ ท้าวกุเวร ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวสฺสวณ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-วอ-แหวน-นอ-เนน และมาจากภาษาสันสกฤต ไวศฺรวณ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-นอ-เนน.	เวสวัณ [เวดสะ–] น. ชื่อท้าวจาตุมหาราชองค์หนึ่งประจําทิศอุดร, ท้าวเวสสุวัณ หรือ ท้าวกุเวร ก็เรียก. (ป. เวสฺสวณ; ส. ไวศฺรวณ).
เวสสะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง พ่อค้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวสฺส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ และมาจากภาษาสันสกฤต ไวศฺย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	เวสสะ น. พ่อค้า. (ป. เวสฺส; ส. ไวศฺย).
เวสสันดร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง พระนามพระโพธิสัตว์ชาติที่ ๑๐ ในทศชาติ, โดยปริยายหมายถึงผู้ที่มีใจกว้างขวางชอบให้ของแก่ผู้อื่นอย่างไม่มีขอบเขตจำกัด เช่น ใจกว้างเหมือนพระเวสสันดร มีอะไรให้เขาหมด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เวสสันดร น. พระนามพระโพธิสัตว์ชาติที่ ๑๐ ในทศชาติ, โดยปริยายหมายถึงผู้ที่มีใจกว้างขวางชอบให้ของแก่ผู้อื่นอย่างไม่มีขอบเขตจำกัด เช่น ใจกว้างเหมือนพระเวสสันดร มีอะไรให้เขาหมด. (ป.).
เวสสุกรรม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง พระวิศวกรรม, วิษณุกรรม วิสสุกรรม หรือ เพชฉลูกรรม ก็เรียก.	เวสสุกรรม น. พระวิศวกรรม, วิษณุกรรม วิสสุกรรม หรือ เพชฉลูกรรม ก็เรียก.
เวสสุวัณ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง ท้าวเวสวัณ, ท้าวกุเวร ก็เรียก.	เวสสุวัณ น. ท้าวเวสวัณ, ท้าวกุเวร ก็เรียก.
เวสารัช เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นผู้แกล้วกล้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวสารชฺช เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง.	เวสารัช น. ความเป็นผู้แกล้วกล้า. (ป. เวสารชฺช).
เวสิ, เวสิยา เวสิ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ เวสิยา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงงามเมือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เวสิ, เวสิยา น. หญิงงามเมือง. (ป.).
เวหน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-หอ-หีบ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ฟ้า.	เวหน (กลอน) น. ฟ้า.
เวหะ, เวหา เวหะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ เวหา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ฟ้า, อากาศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิห เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ วิหา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา .	เวหะ, เวหา น. ฟ้า, อากาศ. (ส. วิห, วิหา).
เวหังค์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วิหงค์, นก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิหงฺค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย และมาจากภาษาสันสกฤต วิหํค เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-นิก-คะ-หิด-คอ-ควาย.	เวหังค์ น. วิหงค์, นก. (ป. วิหงฺค; ส. วิหํค).
เวหัปติ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[–หับปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง พฤหัสบดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิหปฺปติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	เวหัปติ [–หับปะ–] น. พฤหัสบดี. (ป. วิหปฺปติ).
เวหายส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สอ-เสือ	[–หายด] เป็นคำนาม หมายถึง อากาศ, ฟ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิหายส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สอ-เสือ.	เวหายส [–หายด] น. อากาศ, ฟ้า. (ป., ส. วิหายส).
เวหาส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[–หาด] เป็นคำนาม หมายถึง ฟ้า, อากาศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิหายส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สอ-เสือ.	เวหาส [–หาด] น. ฟ้า, อากาศ. (ป.; ส. วิหายส).
เวฬุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อุ	[เวลุ] เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ไผ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวฬุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อุ เวณุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ และมาจากภาษาสันสกฤต เวณุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ.	เวฬุ [เวลุ] น. ไม้ไผ่. (ป. เวฬุ, เวณุ; ส. เวณุ).
เวฬุการ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ช่างจักสาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เวฬุการ น. ช่างจักสาน. (ป.).
เวฬุวัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ป่าไผ่; ชื่ออารามครั้งพุทธกาลซึ่งพระเจ้าพิมพิสารสร้างถวายพระพุทธเจ้า อยู่ใกล้เมืองราชคฤห์.	เวฬุวัน น. ป่าไผ่; ชื่ออารามครั้งพุทธกาลซึ่งพระเจ้าพิมพิสารสร้างถวายพระพุทธเจ้า อยู่ใกล้เมืองราชคฤห์.
เวฬุริยะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง แก้วไพฑูรย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ไวฑูรฺย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	เวฬุริยะ น. แก้วไพฑูรย์. (ป.; ส. ไวฑูรฺย).
เว่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เบ้อ เช่น ถูกฟันแผลเว่อ; ชัด เช่น เห็นกระดูกขาวเว่อ.	เว่อ ว. เบ้อ เช่น ถูกฟันแผลเว่อ; ชัด เช่น เห็นกระดูกขาวเว่อ.
เว้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำกริยา หมายถึง พูด.	เว้า ๑ (ถิ่น–อีสาน) ก. พูด.
เว้าวอน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง วิงวอนออดอ้อน.	เว้าวอน ก. วิงวอนออดอ้อน.
เว้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเส้นรูปนอกหรือพื้นราบโค้งหรือบุ๋มเข้าไป เช่น เสื้อแขนเว้า.	เว้า ๒ ว. มีเส้นรูปนอกหรือพื้นราบโค้งหรือบุ๋มเข้าไป เช่น เสื้อแขนเว้า.
เวิก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เลิก เปิด หรือแหวกแต่บางส่วน เช่น ผ้านุ่งเวิก เวิกม่าน.	เวิก ก. เลิก เปิด หรือแหวกแต่บางส่วน เช่น ผ้านุ่งเวิก เวิกม่าน.
เวิ้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ที่เปิดกว้างเข้าไปถัดจากที่แคบ เช่น พ้นปากถ้ำไปเห็นเป็นเวิ้ง.	เวิ้ง น. ที่เปิดกว้างเข้าไปถัดจากที่แคบ เช่น พ้นปากถ้ำไปเห็นเป็นเวิ้ง.
เวิ้งว้าง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โล่งกว้างทําให้ว้าเหว่ใจ เช่น ทะเลเวิ้งว้าง น้ำท่วมไร่นาล่มหมดจนดูเวิ้งว้าง.	เวิ้งว้าง ว. โล่งกว้างทําให้ว้าเหว่ใจ เช่น ทะเลเวิ้งว้าง น้ำท่วมไร่นาล่มหมดจนดูเวิ้งว้าง.
เวี่ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง คล้อง, ทัดไว้, เวี่ยว ก็ว่า.	เวี่ย (กลอน) ก. คล้อง, ทัดไว้, เวี่ยว ก็ว่า.
เวียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เมืองที่มีกําแพงล้อม.	เวียง ๑ น. เมืองที่มีกําแพงล้อม.
เวียงวัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เมือง, วัง, เช่น จะแบ่งปันข้าวของในท้องคลัง ให้ครอบครองเวียงวังเห็นทันตา. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง สังข์ทอง ใน แบบเรียนกวีนิพนธ์.	เวียงวัง น. เมือง, วัง, เช่น จะแบ่งปันข้าวของในท้องคลัง ให้ครอบครองเวียงวังเห็นทันตา. (สังข์ทอง).
เวียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่เลิกใช้แล้ว เป็นคำนาม หมายถึง ตำแหน่งเจ้ากระทรวงปกครองครั้งโบราณ มีหน้าที่ปกครองท้องที่ ดูแลทุกข์สุขของราษฎร.	เวียง ๒ (โบ; เลิก) น. ตำแหน่งเจ้ากระทรวงปกครองครั้งโบราณ มีหน้าที่ปกครองท้องที่ ดูแลทุกข์สุขของราษฎร.
เวียด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชนชาติเก่าแก่สมัยก่อนประวัติศาสตร์ มีถิ่นฐานทางตอนเหนือของประเทศเวียดนาม ปัจจุบันคือประชากรส่วนใหญ่ของประเทศเวียดนาม.	เวียด น. ชนชาติเก่าแก่สมัยก่อนประวัติศาสตร์ มีถิ่นฐานทางตอนเหนือของประเทศเวียดนาม ปัจจุบันคือประชากรส่วนใหญ่ของประเทศเวียดนาม.
เวียดนาม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อประเทศและชนชาติที่อยู่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีพรมแดนติดต่อกับเขมร ลาว และจีน ประชากรส่วนใหญ่เป็นชนเชื้อชาติเวียด, เรียกเต็มว่า สาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม.	เวียดนาม น. ชื่อประเทศและชนชาติที่อยู่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีพรมแดนติดต่อกับเขมร ลาว และจีน ประชากรส่วนใหญ่เป็นชนเชื้อชาติเวียด, เรียกเต็มว่า สาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม.
เวียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ของสิ่งหนึ่งเคลื่อนไหวไปรอบ ๆ ของอีกสิ่งหนึ่ง เช่น เดินเวียนรอบบ้าน; อาการที่ทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า เช่น เวียนรับเวียนส่ง เวียนไปเวียนมา.	เวียน ๑ ก. อาการที่ของสิ่งหนึ่งเคลื่อนไหวไปรอบ ๆ ของอีกสิ่งหนึ่ง เช่น เดินเวียนรอบบ้าน; อาการที่ทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า เช่น เวียนรับเวียนส่ง เวียนไปเวียนมา.
เวียนเทียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ถือดอกไม้ธูปเทียนเดินประทักษิณสิ่งที่เคารพบูชา เช่น เวียนเทียนรอบพระอุโบสถในวันวิสาขบูชา, เดินเทียน ก็ว่า; ยกแว่นที่จุดเทียนติดไว้ วักเข้าหาตัว ๓ ครั้ง แล้วโบกควันออก และส่งต่อให้คนอื่นเวียนไปโดยรอบสิ่งที่ทําขวัญ; โดยปริยายหมายความว่า ทําแล้วกลับมาทําอีก เช่น เด็กเวียนเทียนรับของบริจาค.	เวียนเทียน ก. อาการที่ถือดอกไม้ธูปเทียนเดินประทักษิณสิ่งที่เคารพบูชา เช่น เวียนเทียนรอบพระอุโบสถในวันวิสาขบูชา, เดินเทียน ก็ว่า; ยกแว่นที่จุดเทียนติดไว้ วักเข้าหาตัว ๓ ครั้ง แล้วโบกควันออก และส่งต่อให้คนอื่นเวียนไปโดยรอบสิ่งที่ทําขวัญ; โดยปริยายหมายความว่า ทําแล้วกลับมาทําอีก เช่น เด็กเวียนเทียนรับของบริจาค.
เวียนว่ายตายเกิด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง คติความเชื่อถือที่ว่ามนุษย์หรือสัตว์เมื่อตายแล้วจะต้องไปเกิดอีก.	เวียนว่ายตายเกิด น. คติความเชื่อถือที่ว่ามนุษย์หรือสัตว์เมื่อตายแล้วจะต้องไปเกิดอีก.
เวียนหัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกมึนหัว ตาลาย ใจหวิว มองเห็นอะไรหมุนไปหมด, โดยปริยายหมายถึงอาการที่ทำให้รู้สึกงง สับสน วุ่นวาย รำคาญ เป็นต้น จนทำอะไรไม่ถูกหรือจับต้นชนปลายไม่ติด เช่น งานยุ่งเสียจนเวียนหัว ลายมือยุ่ง อ่านแล้วเวียนหัว.	เวียนหัว ก. รู้สึกมึนหัว ตาลาย ใจหวิว มองเห็นอะไรหมุนไปหมด, โดยปริยายหมายถึงอาการที่ทำให้รู้สึกงง สับสน วุ่นวาย รำคาญ เป็นต้น จนทำอะไรไม่ถูกหรือจับต้นชนปลายไม่ติด เช่น งานยุ่งเสียจนเวียนหัว ลายมือยุ่ง อ่านแล้วเวียนหัว.
เวียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Tor tambroides ในวงศ์ Cyprinidae รูปร่างและเกล็ดใหญ่คล้ายปลาจาดซึ่งอยู่ในสกุลเดียวกัน เว้นแต่ที่ส่วนกลางของริมฝีปากบนและล่างมีแผ่นเนื้อขนาดใหญ่ พบตามแหล่งนํ้าใหญ่และนํ้าใสไหลผ่านกรวดทราย ขนาดยาวได้ถึง ๕๐ เซนติเมตร, ยาด ก็เรียก.	เวียน ๒ น. ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Tor tambroides ในวงศ์ Cyprinidae รูปร่างและเกล็ดใหญ่คล้ายปลาจาดซึ่งอยู่ในสกุลเดียวกัน เว้นแต่ที่ส่วนกลางของริมฝีปากบนและล่างมีแผ่นเนื้อขนาดใหญ่ พบตามแหล่งนํ้าใหญ่และนํ้าใสไหลผ่านกรวดทราย ขนาดยาวได้ถึง ๕๐ เซนติเมตร, ยาด ก็เรียก.
เวียร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง เพียร.	เวียร ก. เพียร.
เวี่ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง คล้อง, ทัดไว้, เวี่ย ก็ว่า.	เวี่ยว (กลอน) ก. คล้อง, ทัดไว้, เวี่ย ก็ว่า.
แว้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ร้อง (ใช้แก่เด็กแดง ๆ) เช่น เด็กคนนี้ พอแว้ออกมาก็มีเงินเป็นล้านแล้ว, อุแว้ ก็ว่า, โดยปริยายหมายความว่า เกิด เช่น พอหลานแว้ออกมา ย่าก็ดีอกดีใจ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงเด็กแดง ๆ ร้อง เช่น เสียงลูกร้องแว้, อุแว้ ก็ว่า.	แว้ ก. ร้อง (ใช้แก่เด็กแดง ๆ) เช่น เด็กคนนี้ พอแว้ออกมาก็มีเงินเป็นล้านแล้ว, อุแว้ ก็ว่า, โดยปริยายหมายความว่า เกิด เช่น พอหลานแว้ออกมา ย่าก็ดีอกดีใจ. ว. เสียงอย่างเสียงเด็กแดง ๆ ร้อง เช่น เสียงลูกร้องแว้, อุแว้ ก็ว่า.
แวง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยาว, แถว; เรียกเส้นลองจิจูดว่า เส้นแวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	แวง ๑ ว. ยาว, แถว; เรียกเส้นลองจิจูดว่า เส้นแวง. (ข.).
แวง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ดาบ.	แวง ๒ น. ดาบ.
แวง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๓	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ต้นปรือ. ในวงเล็บ ดู ปรือ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑ (๑).	แวง ๓ (ถิ่น–อีสาน) น. ต้นปรือ. [ดู ปรือ ๑ (๑)].
แวง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๔	เป็นคำกริยา หมายถึง ล้อมวง.	แวง ๔ ก. ล้อมวง.
แว้ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่เอี้ยวหัวหรืออวัยวะบางส่วนโดยเร็วเพื่อกัดหรือทําร้ายเป็นต้น เช่น ควายแว้งขวิด จระเข้แว้งหางฟาดเรือล่ม, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เตือนดี ๆ มาแว้งเอาได้.	แว้ง ก. อาการที่เอี้ยวหัวหรืออวัยวะบางส่วนโดยเร็วเพื่อกัดหรือทําร้ายเป็นต้น เช่น ควายแว้งขวิด จระเข้แว้งหางฟาดเรือล่ม, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เตือนดี ๆ มาแว้งเอาได้.
แว้งกัด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง กิริยาที่เอี้ยวตัวหรือคอไปกัดโดยเร็ว เช่น หมาแว้งกัด, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น อุตส่าห์อุปถัมภ์คํ้าชูมาตั้งแต่เล็ก ยังแว้งกัดได้.	แว้งกัด ก. กิริยาที่เอี้ยวตัวหรือคอไปกัดโดยเร็ว เช่น หมาแว้งกัด, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น อุตส่าห์อุปถัมภ์คํ้าชูมาตั้งแต่เล็ก ยังแว้งกัดได้.
แวด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง เฝ้า, ระวัง, รักษา.	แวด ก. เฝ้า, ระวัง, รักษา.
แวดล้อม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เฝ้าระวังรักษาอยู่โดยรอบ เช่น ตำรวจแวดล้อมบุคคลสำคัญ ผู้มีอำนาจไปไหนก็มีมือปืนแวดล้อม; ห้อมล้อม เช่น มีบริวารแวดล้อม พอร้องเพลงจบก็มีคนมาแวดล้อมขอลายเซ็น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ห้อมล้อม, ที่อยู่โดยรอบ, เช่น สิ่งแวดล้อม ภาวะแวดล้อม.	แวดล้อม ก. เฝ้าระวังรักษาอยู่โดยรอบ เช่น ตำรวจแวดล้อมบุคคลสำคัญ ผู้มีอำนาจไปไหนก็มีมือปืนแวดล้อม; ห้อมล้อม เช่น มีบริวารแวดล้อม พอร้องเพลงจบก็มีคนมาแวดล้อมขอลายเซ็น. ว. ที่ห้อมล้อม, ที่อยู่โดยรอบ, เช่น สิ่งแวดล้อม ภาวะแวดล้อม.
แว้ด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น เช่น ตวาดแว้ด. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ขึ้นเสียง เช่น พูดด้วยดี ๆ กลับมาแว้ดใส่อีก.	แว้ด ว. เสียงดังเช่นนั้น เช่น ตวาดแว้ด. (ปาก) ก. ขึ้นเสียง เช่น พูดด้วยดี ๆ กลับมาแว้ดใส่อีก.
แวดวง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-วอ-แหวน-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง วงการ, กลุ่มที่สังกัดอยู่, เช่น ในแวดวงนักการเมือง ในแวดวงนักธุรกิจ.	แวดวง (ปาก) น. วงการ, กลุ่มที่สังกัดอยู่, เช่น ในแวดวงนักการเมือง ในแวดวงนักธุรกิจ.
แวตร เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[แวด] เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ถือที่ทําด้วยหวาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต เวตฺร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี เวตฺต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	แวตร [แวด] น. ไม้ถือที่ทําด้วยหวาย. (ส. เวตฺร; ป. เวตฺต).
แวน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง อยู่เวร, ประจําเวร.	แวน (โบ) ก. อยู่เวร, ประจําเวร.
แว่น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่เป็นแผ่นเป็นวงหรือเป็นดวง เช่น หั่นมะเขือเทศให้เป็นแว่น, ใช้แก่สิ่งซึ่งมีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น อาจจะมีคำอื่นมาขยาย และเรียกชื่อตามหน้าที่ตามความหมาย หรือตามลักษณะของสิ่งนั้น ๆ เช่น แว่นแคว้น แว่นส่องหน้า; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน หมายถึง กระจก; เครื่องโรยขนมจีนเป็นแผ่นกลม ทำด้วยทองเหลืองหรือทองแดงเป็นต้นที่เจาะรูทั่วแผ่น เย็บติดไว้ตรงกลางผ้าสี่เหลี่ยมซึ่งเจาะรูให้พอเหมาะกับแผ่นทองเหลืองหรือทองแดงนั้น, หน้าแว่น ก็เรียก; ลักษณนามเรียกสิ่งกลม ๆ ที่ตัดออกตามขวางเป็นชิ้นบาง ๆ เช่น บอระเพ็ด ๗ แว่น มันเทศ ๕ แว่น; โดยปริยายหมายถึงหนังสือคู่มือ เช่น แว่นไวยากรณ์ แว่นอังกฤษ.	แว่น ๑ น. สิ่งที่เป็นแผ่นเป็นวงหรือเป็นดวง เช่น หั่นมะเขือเทศให้เป็นแว่น, ใช้แก่สิ่งซึ่งมีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น อาจจะมีคำอื่นมาขยาย และเรียกชื่อตามหน้าที่ตามความหมาย หรือตามลักษณะของสิ่งนั้น ๆ เช่น แว่นแคว้น แว่นส่องหน้า; (ถิ่น–อีสาน) กระจก; เครื่องโรยขนมจีนเป็นแผ่นกลม ทำด้วยทองเหลืองหรือทองแดงเป็นต้นที่เจาะรูทั่วแผ่น เย็บติดไว้ตรงกลางผ้าสี่เหลี่ยมซึ่งเจาะรูให้พอเหมาะกับแผ่นทองเหลืองหรือทองแดงนั้น, หน้าแว่น ก็เรียก; ลักษณนามเรียกสิ่งกลม ๆ ที่ตัดออกตามขวางเป็นชิ้นบาง ๆ เช่น บอระเพ็ด ๗ แว่น มันเทศ ๕ แว่น; โดยปริยายหมายถึงหนังสือคู่มือ เช่น แว่นไวยากรณ์ แว่นอังกฤษ.
แว่นแก้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นแก้วกระจกใช้ส่องขยายให้เห็นชัด.	แว่นแก้ว น. แผ่นแก้วกระจกใช้ส่องขยายให้เห็นชัด.
แว่นขยาย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู-ขอ-ไข่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เลนส์นูนที่มีระยะโฟกัสสั้น ใช้สําหรับส่องดูให้เห็นเป็นภาพขยาย.	แว่นขยาย น. เลนส์นูนที่มีระยะโฟกัสสั้น ใช้สําหรับส่องดูให้เห็นเป็นภาพขยาย.
แว่นแคว้น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดินซึ่งมีขอบเขตเป็นปริมณฑล เช่น แว่นแคว้นตะนาวศรี ฝ่ายเขาเล่าก็สามพารา เป็นใหญ่ในชวาแว่นแคว้น. ในวงเล็บ มาจาก อิเหนา พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๔.	แว่นแคว้น น. แผ่นดินซึ่งมีขอบเขตเป็นปริมณฑล เช่น แว่นแคว้นตะนาวศรี ฝ่ายเขาเล่าก็สามพารา เป็นใหญ่ในชวาแว่นแคว้น. (อิเหนา).
แว่นตา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ทําด้วยแก้วหรือวัสดุใส เป็นเครื่องสวมตาเพื่อช่วยให้แลเห็นชัดขึ้นเป็นต้น.	แว่นตา น. สิ่งที่ทําด้วยแก้วหรือวัสดุใส เป็นเครื่องสวมตาเพื่อช่วยให้แลเห็นชัดขึ้นเป็นต้น.
แว่นฟ้า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง กระจก, เรียกพระแท่นที่ประดับกระจกว่า พระแท่นแว่นฟ้า; เรียกพานที่ซ้อนกัน ๒ ชั้น ชนิดหนึ่งประดับมุกหรือกระจกเป็นต้น ใบบนเป็นพานทรงสูงซ้อนกันอยู่บนตะลุ่ม อีกชนิดหนึ่งทําด้วยโลหะจําหลักลายกะไหล่ทอง ใบบนเป็นพานเล็กซ้อนอยู่บนพานใหญ่ ว่า พานแว่นฟ้า.	แว่นฟ้า น. กระจก, เรียกพระแท่นที่ประดับกระจกว่า พระแท่นแว่นฟ้า; เรียกพานที่ซ้อนกัน ๒ ชั้น ชนิดหนึ่งประดับมุกหรือกระจกเป็นต้น ใบบนเป็นพานทรงสูงซ้อนกันอยู่บนตะลุ่ม อีกชนิดหนึ่งทําด้วยโลหะจําหลักลายกะไหล่ทอง ใบบนเป็นพานเล็กซ้อนอยู่บนพานใหญ่ ว่า พานแว่นฟ้า.
แว่นเวียนเทียน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง แว่นสำหรับใช้ติดเทียนทำขวัญ ทำด้วยเงิน ทอง หรือทองเหลือง รูปแบน ๆ มีปลายแหลมเหมือนใบโพสำหรับติดเทียน มีด้ามถือ.	แว่นเวียนเทียน น. แว่นสำหรับใช้ติดเทียนทำขวัญ ทำด้วยเงิน ทอง หรือทองเหลือง รูปแบน ๆ มีปลายแหลมเหมือนใบโพสำหรับติดเทียน มีด้ามถือ.
แว่นส่องหน้า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ทำด้วยโลหะขัดจนเป็นเงา ใช้ส่องหน้าในสมัยก่อนที่จะมีกระจกเงา.	แว่นส่องหน้า น. สิ่งที่ทำด้วยโลหะขัดจนเป็นเงา ใช้ส่องหน้าในสมัยก่อนที่จะมีกระจกเงา.
แว่น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อเฟินชนิด Marsilea crenata Presl ในวงศ์ Marsileaceae มีใบกลม ๔ ใบเรียงเป็นวง ทุกส่วนกินได้ เรียกว่า ผักแว่น. (๒) (ถิ่น–ตราด) ต้นบัวบก. ในวงเล็บ ดู บัวบก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่ (๑).	แว่น ๒ น. (๑) ชื่อเฟินชนิด Marsilea crenata Presl ในวงศ์ Marsileaceae มีใบกลม ๔ ใบเรียงเป็นวง ทุกส่วนกินได้ เรียกว่า ผักแว่น. (๒) (ถิ่น–ตราด) ต้นบัวบก. [ดู บัวบก (๑)].
แว่น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง กระโดด, ว่องไว; มา เช่น ผิว่าแว่นเร็วอ้า. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพระลอ แบบเรียน.	แว่น ๓ ก. กระโดด, ว่องไว; มา เช่น ผิว่าแว่นเร็วอ้า. (ลอ).
แว่นไว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ว่องไว, คล่องแคล่ว.	แว่นไว ก. ว่องไว, คล่องแคล่ว.
แวนดา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกล้วยไม้ในสกุล Vanda วงศ์ Orchidaceae เช่น เอื้องสามปอย (V. denisoniana Bens. et Rchb.f.).	แวนดา น. ชื่อกล้วยไม้ในสกุล Vanda วงศ์ Orchidaceae เช่น เอื้องสามปอย (V. denisoniana Bens. et Rchb.f.).
แวบ, แว็บ แวบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้ แว็บ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปรากฏให้เห็นชั่วประเดี๋ยวหนึ่งก็หายไป เช่น แสงไฟจากรถดับเพลิงแวบเข้าตา มาเดี๋ยวเดียวแว็บไปแล้ว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ปรากฏให้เห็นชั่วประเดี๋ยวหนึ่ง เช่น ไปแวบเดียวกลับมาแล้ว เพิ่งมาได้แว็บเดียวจะกลับแล้วหรือ.	แวบ, แว็บ ว. ปรากฏให้เห็นชั่วประเดี๋ยวหนึ่งก็หายไป เช่น แสงไฟจากรถดับเพลิงแวบเข้าตา มาเดี๋ยวเดียวแว็บไปแล้ว. ว. อาการที่ปรากฏให้เห็นชั่วประเดี๋ยวหนึ่ง เช่น ไปแวบเดียวกลับมาแล้ว เพิ่งมาได้แว็บเดียวจะกลับแล้วหรือ.
แวบวับ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่แสงสว่างปรากฏอยู่ชั่วแว็บเดียวแล้วก็หายไปและปรากฏขึ้นมาใหม่ต่อเนื่องกัน เช่น ไฟจากป้ายโฆษณามีแสงแวบวับ แสงดาวแวบวับอยู่บนท้องฟ้า.	แวบวับ ว. อาการที่แสงสว่างปรากฏอยู่ชั่วแว็บเดียวแล้วก็หายไปและปรากฏขึ้นมาใหม่ต่อเนื่องกัน เช่น ไฟจากป้ายโฆษณามีแสงแวบวับ แสงดาวแวบวับอยู่บนท้องฟ้า.
แวม ๆ, แว็ม ๆ แวม ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-มอ-ม้า ไม้-ยะ-มก แว็ม ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-ไต่-คู้-มอ-ม้า ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะของแสงที่เห็นเคลื่อนไหวอยู่เรือง ๆ ไร ๆ เช่น แสงของพรายน้ำแวม ๆ ในความมืด.	แวม ๆ, แว็ม ๆ ว. ลักษณะของแสงที่เห็นเคลื่อนไหวอยู่เรือง ๆ ไร ๆ เช่น แสงของพรายน้ำแวม ๆ ในความมืด.
แวว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุกใส, วูบวาบ, เช่น ดวงตาฉายแววแห่งความสุข ขัดหัวเข็มขัดเสียแวว เพชรซีกมีแววน้อยกว่าเพชรลูก. เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณะที่แสดงให้เห็นว่าจะเป็นคนชนิดไร, เค้า, ร่องรอย, เช่น เด็กคนนี้มีแววจะเป็นนักปราชญ์ต่อไป เขาไม่มีแววว่าจะสอบได้; (ศิลปะ) กระจกเงาที่ตัดเป็นวงกลม ๆ เล็ก ๆ ใช้ติดตกแต่งเป็นไส้ลวดลายปูนปั้นหรืองานไม้แกะสลักปิดทอง.	แวว ว. สุกใส, วูบวาบ, เช่น ดวงตาฉายแววแห่งความสุข ขัดหัวเข็มขัดเสียแวว เพชรซีกมีแววน้อยกว่าเพชรลูก. น. ลักษณะที่แสดงให้เห็นว่าจะเป็นคนชนิดไร, เค้า, ร่องรอย, เช่น เด็กคนนี้มีแววจะเป็นนักปราชญ์ต่อไป เขาไม่มีแววว่าจะสอบได้; (ศิลปะ) กระจกเงาที่ตัดเป็นวงกลม ๆ เล็ก ๆ ใช้ติดตกแต่งเป็นไส้ลวดลายปูนปั้นหรืองานไม้แกะสลักปิดทอง.
แววตา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งเป็นเยื่อบาง มีลักษณะใสเป็นแสงวาวดั่งแก้ว หุ้มด้านนอกของดวงตา, ความรู้สึกที่ปรากฏออกทางตาทำให้รู้ว่ารักหรือเกลียดเป็นต้น เช่น ดูแววตาก็รู้ว่ารักหรือชัง ใบหน้าและแววตาปรากฏความเบื่อหน่าย; โดยปริยายหมายความว่า เป็นยอดรักประดุจดวงตา เช่น โอ้พ่อพลายแก้วแววตา มรณาแน่แล้วฤๅอย่างไร. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือบทเสภา เรื่องขุนช้างขุนแผน ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐-๖๑.	แววตา น. สิ่งเป็นเยื่อบาง มีลักษณะใสเป็นแสงวาวดั่งแก้ว หุ้มด้านนอกของดวงตา, ความรู้สึกที่ปรากฏออกทางตาทำให้รู้ว่ารักหรือเกลียดเป็นต้น เช่น ดูแววตาก็รู้ว่ารักหรือชัง ใบหน้าและแววตาปรากฏความเบื่อหน่าย; โดยปริยายหมายความว่า เป็นยอดรักประดุจดวงตา เช่น โอ้พ่อพลายแก้วแววตา มรณาแน่แล้วฤๅอย่างไร. (ขุนช้างขุนแผน).
แวววาม, แวววาว แวววาม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-วอ-แหวน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า แวววาว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-วอ-แหวน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง มีแสงกลอกกลิ้งอยู่ข้างใน เช่น เพชรเม็ดนี้มีน้ำงาม มีแสงแวววาว, วาวแวว ก็ว่า.	แวววาม, แวววาว ก. มีแสงกลอกกลิ้งอยู่ข้างใน เช่น เพชรเม็ดนี้มีน้ำงาม มีแสงแวววาว, วาวแวว ก็ว่า.
แววหัวตัวหนังสือ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-วอ-แหวน-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง หัวของพยัญชนะไทยบางตัวที่มีลักษณะเป็นวงกลม เช่นหัวตัว ค ด ง ถ.	แววหัวตัวหนังสือ น. หัวของพยัญชนะไทยบางตัวที่มีลักษณะเป็นวงกลม เช่นหัวตัว ค ด ง ถ.
แววหางนกยูง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-นอ-หนู-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ตอนปลายของหางนกยูงที่เป็นวงกลม ๆ มีลักษณะเป็นแสงสีสันเลื่อมเป็นมัน.	แววหางนกยูง น. ตอนปลายของหางนกยูงที่เป็นวงกลม ๆ มีลักษณะเป็นแสงสีสันเลื่อมเป็นมัน.
แว่ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ได้ยินแต่ไม่ชัดแจ้ง เช่น มีข่าวแว่วมาว่าปีนี้จะได้เงินเดือนขึ้น, ได้ยินมาจากที่ไกล เช่น แว่วเสียงขลุ่ยมาจากชายป่า.	แว่ว ก. ได้ยินแต่ไม่ชัดแจ้ง เช่น มีข่าวแว่วมาว่าปีนี้จะได้เงินเดือนขึ้น, ได้ยินมาจากที่ไกล เช่น แว่วเสียงขลุ่ยมาจากชายป่า.
แวววิเชียร เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-วอ-แหวน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Angelonia goyazensis Benth. ในวงศ์ Scrophulariaceae ใบเรียวยาว ดอกออกตามง่ามใบ มีสีต่าง ๆ เช่น ม่วงแก่ ม่วงอ่อน ขาว ใบและดอกมีกลิ่น.	แวววิเชียร น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Angelonia goyazensis Benth. ในวงศ์ Scrophulariaceae ใบเรียวยาว ดอกออกตามง่ามใบ มีสีต่าง ๆ เช่น ม่วงแก่ ม่วงอ่อน ขาว ใบและดอกมีกลิ่น.
แวะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง หยุดชั่วคราวระหว่างทาง เช่น แวะตลาดก่อนกลับบ้าน แวะรับส่งคนโดยสาร.	แวะ ก. หยุดชั่วคราวระหว่างทาง เช่น แวะตลาดก่อนกลับบ้าน แวะรับส่งคนโดยสาร.
แวะเวียน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แวะมาบ่อย ๆ, วนเวียน, เช่น เขาชอบแวะเวียนอยู่แถวร้านกาแฟ.	แวะเวียน ก. แวะมาบ่อย ๆ, วนเวียน, เช่น เขาชอบแวะเวียนอยู่แถวร้านกาแฟ.
โว เขียนว่า สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง พูดโอ้อวด เช่น โวมากไปหน่อยแล้ว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โอ้อวด เช่น คุยโว.	โว (ปาก) ก. พูดโอ้อวด เช่น โวมากไปหน่อยแล้ว. ว. โอ้อวด เช่น คุยโว.
โว่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นช่องเป็นรูที่แลเห็นลึกหรือทะลุ เช่น หม้อทะลุเป็นรูโว่ กางเกงถูกบุหรี่จี้ขาดโว่, โหว้ ก็ใช้.	โว่ ว. เป็นช่องเป็นรูที่แลเห็นลึกหรือทะลุ เช่น หม้อทะลุเป็นรูโว่ กางเกงถูกบุหรี่จี้ขาดโว่, โหว้ ก็ใช้.
โวการ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ขันธ์ เช่น เบญจโวการ ว่า ขันธ์ ๕. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โวการ น. ขันธ์ เช่น เบญจโวการ ว่า ขันธ์ ๕. (ป.).
โว่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ว่าง, โล่ง, โปร่ง, เช่น ตัดต้นไม้เสียโว่ง ซดน้ำแกงร้อน ๆ แล้วคอโว่ง.	โว่ง ว. ว่าง, โล่ง, โปร่ง, เช่น ตัดต้นไม้เสียโว่ง ซดน้ำแกงร้อน ๆ แล้วคอโว่ง.
โวทาน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง การทําให้สะอาด; ความบริสุทธิ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โวทาน น. การทําให้สะอาด; ความบริสุทธิ์. (ป.).
โวย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ส่งเสียงแสดงความไม่พอใจเกินกว่าเหตุ เช่น เรื่องเล็กนิดเดียวก็โวยเสียเป็นเรื่องใหญ่โต, ประท้วงด้วยการส่งเสียงเอะอะ เช่น เขาโวยว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม; เปิดเผยให้รู้ทั่วไป เช่น อย่าโวยเรื่องนี้ให้ใคร ๆ รู้เดี๋ยวเขาเสียหาย.	โวย (ปาก) ก. ส่งเสียงแสดงความไม่พอใจเกินกว่าเหตุ เช่น เรื่องเล็กนิดเดียวก็โวยเสียเป็นเรื่องใหญ่โต, ประท้วงด้วยการส่งเสียงเอะอะ เช่น เขาโวยว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม; เปิดเผยให้รู้ทั่วไป เช่น อย่าโวยเรื่องนี้ให้ใคร ๆ รู้เดี๋ยวเขาเสียหาย.
โวยวาย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ส่งเสียงร้องเอะอะเป็นการประท้วงหรือแสดงความไม่พอใจ เป็นต้น เช่น พอประกาศเงินเดือนขึ้นอีกกลุ่มก็โวยวาย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ส่งเสียงเอะอะเป็นการประท้วงหรือแสดงความไม่พอใจเป็นต้น เช่น เขาไม่ได้เงินเดือนขึ้นก็ส่งเสียงโวยวาย, กระโวยกระวาย ก็ว่า.	โวยวาย ก. ส่งเสียงร้องเอะอะเป็นการประท้วงหรือแสดงความไม่พอใจ เป็นต้น เช่น พอประกาศเงินเดือนขึ้นอีกกลุ่มก็โวยวาย. ว. อาการที่ส่งเสียงเอะอะเป็นการประท้วงหรือแสดงความไม่พอใจเป็นต้น เช่น เขาไม่ได้เงินเดือนขึ้นก็ส่งเสียงโวยวาย, กระโวยกระวาย ก็ว่า.
โว้ย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําลงท้ายของการร้องเรียก ถาม หรือขานรับเป็นต้น ใช้ในลักษณะที่ไม่สุภาพหรือเป็นกันเอง เช่น แดงโว้ย ไปไหนโว้ย ไปตลาดมาโว้ย เบื่อจริงโว้ย, เว้ย ก็ว่า. เป็นคำอุทาน หมายถึง คําที่เปล่งออกมาแสดงความสงสัยหรือไม่พอใจเป็นต้น เช่น โว้ย! ไม่มีใครอยู่สักคนเลย, เว้ย ก็ว่า.	โว้ย ว. คําลงท้ายของการร้องเรียก ถาม หรือขานรับเป็นต้น ใช้ในลักษณะที่ไม่สุภาพหรือเป็นกันเอง เช่น แดงโว้ย ไปไหนโว้ย ไปตลาดมาโว้ย เบื่อจริงโว้ย, เว้ย ก็ว่า. อ. คําที่เปล่งออกมาแสดงความสงสัยหรือไม่พอใจเป็นต้น เช่น โว้ย! ไม่มีใครอยู่สักคนเลย, เว้ย ก็ว่า.
โว้เว้ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดเสียงเอ็ดอึง, พูดหาเรื่อง, พูดเหลวไหล; ทําเหลวไหล.	โว้เว้ ก. พูดเสียงเอ็ดอึง, พูดหาเรื่อง, พูดเหลวไหล; ทําเหลวไหล.
โวสาน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง อวสาน, ที่สุด, จบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โวสาน น. อวสาน, ที่สุด, จบ. (ป.).
โวหาร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ชั้นเชิงหรือสํานวนแต่งหนังสือหรือพูด เช่น มีโวหารดี, ถ้อยคําที่เล่นเป็นสําบัดสํานวน เช่น อย่ามาตีโวหาร เขาชอบเล่นโวหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โวหาร น. ชั้นเชิงหรือสํานวนแต่งหนังสือหรือพูด เช่น มีโวหารดี, ถ้อยคําที่เล่นเป็นสําบัดสํานวน เช่น อย่ามาตีโวหาร เขาชอบเล่นโวหาร. (ป.).
ไว, ไว ๆ ไว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน ไว ๆ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะที่เคลื่อนไหว หรือสามารถคิด หรือกระทําสิ่งใดได้คล่องแคล่วรวดเร็วหรือฉับพลันทันที เช่น เด็กคนนั้นเดินไว วิ่งไว ๆ เข้า เดี๋ยวไปไม่ทัน. เป็นคำกริยา หมายถึง เคลื่อนไหว คิด หรือกระทำสิ่งใดได้คล่องแคล่วรวดเร็วหรือฉับพลันทันที เช่น ไวเข้ารถจะออกแล้ว.	ไว, ไว ๆ ว. ลักษณะที่เคลื่อนไหว หรือสามารถคิด หรือกระทําสิ่งใดได้คล่องแคล่วรวดเร็วหรือฉับพลันทันที เช่น เด็กคนนั้นเดินไว วิ่งไว ๆ เข้า เดี๋ยวไปไม่ทัน. ก. เคลื่อนไหว คิด หรือกระทำสิ่งใดได้คล่องแคล่วรวดเร็วหรือฉับพลันทันที เช่น ไวเข้ารถจะออกแล้ว.
ไวไฟ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ติดไฟได้ง่ายและรวดเร็วมาก เช่น น้ำมันไวไฟ, โดยปริยายหมายถึงผู้ที่มีความประพฤติหละหลวมในทางชู้สาว มีลักษณะดังสิ่งไวไฟ.	ไวไฟ ว. ที่ติดไฟได้ง่ายและรวดเร็วมาก เช่น น้ำมันไวไฟ, โดยปริยายหมายถึงผู้ที่มีความประพฤติหละหลวมในทางชู้สาว มีลักษณะดังสิ่งไวไฟ.
ไว้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง เก็บเข้าที่, เอาเข้าที่, เช่น เอาของไปไว้ที่, วาง เช่นเอาไว้ตรงนั้นแหละ ไว้ของให้เป็นที่, บางทีใช้ประกอบท้ายกริยาบางคําเพื่อให้ความหมายสมบูรณ์หรือหนักแน่นยิ่งขึ้น เช่น เก็บไว้ รักษาไว้ ปลูกไว้, ให้มีอยู่, ให้ดํารงอยู่, รักษา, เช่น ไว้จุก ไว้หนวด ไว้ชีวิต ไว้ยศ.	ไว้ ก. เก็บเข้าที่, เอาเข้าที่, เช่น เอาของไปไว้ที่, วาง เช่นเอาไว้ตรงนั้นแหละ ไว้ของให้เป็นที่, บางทีใช้ประกอบท้ายกริยาบางคําเพื่อให้ความหมายสมบูรณ์หรือหนักแน่นยิ่งขึ้น เช่น เก็บไว้ รักษาไว้ ปลูกไว้, ให้มีอยู่, ให้ดํารงอยู่, รักษา, เช่น ไว้จุก ไว้หนวด ไว้ชีวิต ไว้ยศ.
ไว้เกียรติ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำกริยา หมายถึง รักษาเกียรติ, ให้เกียรติดำรงอยู่.	ไว้เกียรติ ก. รักษาเกียรติ, ให้เกียรติดำรงอยู่.
ไว้ใจ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง มอบความเชื่อความมั่นใจให้, วางใจ, เช่น ไว้ใจให้เก็บรักษาเงิน ไว้ใจให้ดูแลบ้าน, ไว้วางใจ ก็ว่า.	ไว้ใจ ก. มอบความเชื่อความมั่นใจให้, วางใจ, เช่น ไว้ใจให้เก็บรักษาเงิน ไว้ใจให้ดูแลบ้าน, ไว้วางใจ ก็ว่า.
ไว้ชีวิต เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้มีชีวิตอยู่ต่อไป, ปล่อยให้รอดชีวิต, เช่น ราชสีห์ไว้ชีวิตหนู.	ไว้ชีวิต ก. ให้มีชีวิตอยู่ต่อไป, ปล่อยให้รอดชีวิต, เช่น ราชสีห์ไว้ชีวิตหนู.
ไว้ชื่อ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงความรู้ความสามารถเป็นการฝากชื่อเสียงไว้ให้ปรากฏ เช่น ชาติชายต้องไว้ชื่อ.	ไว้ชื่อ ก. แสดงความรู้ความสามารถเป็นการฝากชื่อเสียงไว้ให้ปรากฏ เช่น ชาติชายต้องไว้ชื่อ.
ไว้เชิง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง รักษาทีท่า เช่น ใจจริงก็อยากไป แต่ขอไว้เชิงหน่อย.	ไว้เชิง ก. รักษาทีท่า เช่น ใจจริงก็อยากไป แต่ขอไว้เชิงหน่อย.
ไว้ตัว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง สงวนฐานะและเกียรติยศของตนให้เหมาะให้ควร เช่น แม้จะยากจนลงก็ต้องไว้ตัวอยู่ เป็นสตรีควรไว้ตัว, ถือตัว เช่น ไว้ตัวว่าเป็นลูกเศรษฐี ไม่คบคนทั่วไป.	ไว้ตัว ก. สงวนฐานะและเกียรติยศของตนให้เหมาะให้ควร เช่น แม้จะยากจนลงก็ต้องไว้ตัวอยู่ เป็นสตรีควรไว้ตัว, ถือตัว เช่น ไว้ตัวว่าเป็นลูกเศรษฐี ไม่คบคนทั่วไป.
ไว้ท่า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำท่าทางเสมือนว่าเป็นผู้มีความรู้ความสามารถหรือมีเกียรติสูง.	ไว้ท่า ก. ทำท่าทางเสมือนว่าเป็นผู้มีความรู้ความสามารถหรือมีเกียรติสูง.
ไว้ทุกข์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง แต่งกายหรือแสดงเครื่องหมายตามประเพณีนิยมว่าตนมีทุกข์เพราะบุคคลสำคัญในครอบครัวเป็นต้นตายไป เช่น ไว้ทุกข์ให้พ่อ.	ไว้ทุกข์ ก. แต่งกายหรือแสดงเครื่องหมายตามประเพณีนิยมว่าตนมีทุกข์เพราะบุคคลสำคัญในครอบครัวเป็นต้นตายไป เช่น ไว้ทุกข์ให้พ่อ.
ไว้ธุระ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง รับทำงานเอง เช่น เรื่องนี้ไว้ธุระฉันเถอะ จะจัดการให้เอง, มอบงานให้ผู้อื่นทำ เช่น เรื่องอาหารไว้ธุระคุณนะ.	ไว้ธุระ ก. รับทำงานเอง เช่น เรื่องนี้ไว้ธุระฉันเถอะ จะจัดการให้เอง, มอบงานให้ผู้อื่นทำ เช่น เรื่องอาหารไว้ธุระคุณนะ.
ไว้เนื้อเชื่อใจ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ไว้วางใจได้, ที่เชื่อใจได้, เช่น มีอะไรก็พูดกับเขาเถอะ เขาเป็นคนไว้เนื้อเชื่อใจได้. เป็นคำกริยา หมายถึง ไว้วางใจ, เชื่อใจ, เช่น ไว้เนื้อเชื่อใจให้ทำธุระสำคัญ ๆ.	ไว้เนื้อเชื่อใจ ว. ที่ไว้วางใจได้, ที่เชื่อใจได้, เช่น มีอะไรก็พูดกับเขาเถอะ เขาเป็นคนไว้เนื้อเชื่อใจได้. ก. ไว้วางใจ, เชื่อใจ, เช่น ไว้เนื้อเชื่อใจให้ทำธุระสำคัญ ๆ.
ไว้ฝีมือ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่แสดงความสามารถในด้านศิลปะอย่างใดอย่างหนึ่งเป็นการฝากฝีมือไว้อย่างเต็มที่ เช่น ออกแบบบ้านอย่างไว้ฝีมือ วาดภาพอย่างไว้ฝีมือ.	ไว้ฝีมือ ว. อาการที่แสดงความสามารถในด้านศิลปะอย่างใดอย่างหนึ่งเป็นการฝากฝีมือไว้อย่างเต็มที่ เช่น ออกแบบบ้านอย่างไว้ฝีมือ วาดภาพอย่างไว้ฝีมือ.
ไว้ภูมิ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำท่าเสมือนว่าเป็นผู้มีความรู้สูง.	ไว้ภูมิ ก. ทำท่าเสมือนว่าเป็นผู้มีความรู้สูง.
ไว้ยศ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา	เป็นคำกริยา หมายถึง รักษายศรักษาเกียรติ.	ไว้ยศ ก. รักษายศรักษาเกียรติ.
ไว้ลาย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงความกล้าหาญหรือความสามารถอันเป็นลักษณะพิเศษของตนฝากไว้ให้ประจักษ์แก่ผู้อื่น เช่น ชาติเสือต้องไว้ลาย.	ไว้ลาย ก. แสดงความกล้าหาญหรือความสามารถอันเป็นลักษณะพิเศษของตนฝากไว้ให้ประจักษ์แก่ผู้อื่น เช่น ชาติเสือต้องไว้ลาย.
ไว้หน้า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง รักษาเกียรติฐานะของผู้อื่นไม่ให้ต้องได้รับความอับอายขายหน้า เช่น ไม่ว่าจะพูดจะทำอะไรควรต้องไว้หน้าผู้หลักผู้ใหญ่บ้าง ติเตียนศิษย์ต้องไว้หน้าครู.	ไว้หน้า ก. รักษาเกียรติฐานะของผู้อื่นไม่ให้ต้องได้รับความอับอายขายหน้า เช่น ไม่ว่าจะพูดจะทำอะไรควรต้องไว้หน้าผู้หลักผู้ใหญ่บ้าง ติเตียนศิษย์ต้องไว้หน้าครู.
ไว้เหลี่ยมไว้คู เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-คอ-ควาย-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงชั้นเชิงอย่างคมคาย เช่น จะเป็นนักเลงต้องไว้เหลี่ยมไว้คูบ้าง.	ไว้เหลี่ยมไว้คู ก. แสดงชั้นเชิงอย่างคมคาย เช่น จะเป็นนักเลงต้องไว้เหลี่ยมไว้คูบ้าง.
ไว้อาลัย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่แสดงความระลึกถึงเพราะมีใจผูกพันกับผู้ที่จากไป เช่น ยืนไว้อาลัย กล่าวคำไว้อาลัย.	ไว้อาลัย ว. อาการที่แสดงความระลึกถึงเพราะมีใจผูกพันกับผู้ที่จากไป เช่น ยืนไว้อาลัย กล่าวคำไว้อาลัย.
ไวกูณฐ์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-นอ-เนน-ถอ-ถาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ที่ประทับพระนารายณ์ เช่น ผู้สิง ณ ไวกูณฐ์. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง มัทนะพาธา ในหนังสือศกุนตลา มัทนะพาธา ท้าวแสนปม ประมวลสุภาษิต พระราชนิพนธ์ ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว ฉบับโรงพิมพ์รุ่งเรืองรัตน์ พ.ศ. ๒๕๑๓ ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง พระนารายณ์ที่แบ่งภาคลงมา เช่น ซึ่งจะให้นารายณ์ลงไป ก็ต้องในไวกูณฐ์อวตาร. ในวงเล็บ มาจาก พระราชนิพนธ์บทละครเรื่องรามเกียรติ์ ในรัชกาลที่ ๑.	ไวกูณฐ์ น. ที่ประทับพระนารายณ์ เช่น ผู้สิง ณ ไวกูณฐ์. (มัทนะ). (ส.); (โบ) พระนารายณ์ที่แบ่งภาคลงมา เช่น ซึ่งจะให้นารายณ์ลงไป ก็ต้องในไวกูณฐ์อวตาร. (รามเกียรติ์ ร. ๑).
ไวฑูรย์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ไพฑูรย์.	ไวฑูรย์ น. ไพฑูรย์.
ไวทย์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แพทย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ไวทย์ น. แพทย์. (ส.).
ไวพจน์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-พอ-พาน-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง คําที่เขียนต่างกันแต่มีความหมายเหมือนกันหรือใกล้เคียงกันมาก เช่น มนุษย์กับคน บ้านกับเรือน รอกับคอย ป่ากับดง, คําพ้องความ ก็ว่า, ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เววจน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-วอ-แหวน-จอ-จาน-นอ-หนู; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง ในหนังสือแบบเรียนภาษาไทย ของพระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร) หมายถึง คําที่ออกเสียงเหมือนกันแต่เขียนต่างกันและมีความหมายต่างกัน เช่น ใสกับไส โจทก์กับโจทย์ พานกับพาล, ปัจจุบันเรียกว่า คําพ้องเสียง.	ไวพจน์ น. คําที่เขียนต่างกันแต่มีความหมายเหมือนกันหรือใกล้เคียงกันมาก เช่น มนุษย์กับคน บ้านกับเรือน รอกับคอย ป่ากับดง, คําพ้องความ ก็ว่า, (ป. เววจน); (โบ) ในหนังสือแบบเรียนภาษาไทย ของพระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร) หมายถึง คําที่ออกเสียงเหมือนกันแต่เขียนต่างกันและมีความหมายต่างกัน เช่น ใสกับไส โจทก์กับโจทย์ พานกับพาล, ปัจจุบันเรียกว่า คําพ้องเสียง.
ไวน์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เหล้าองุ่น (อ. wine).	ไวน์ น. เหล้าองุ่น (อ. wine).
ไวยากรณ์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาภาษาว่าด้วยรูปคําและระเบียบในการประกอบรูปคําให้เป็นประโยค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวยฺยากรณ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-นอ-เนน และมาจากภาษาสันสกฤต ไวยากรณ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-นอ-เนน ว่า นักศึกษาไวยากรณ์, วฺยากรณ ว่า ตําราไวยากรณ์ .	ไวยากรณ์ น. วิชาภาษาว่าด้วยรูปคําและระเบียบในการประกอบรูปคําให้เป็นประโยค. (ป. เวยฺยากรณ; ส. ไวยากรณ ว่า นักศึกษาไวยากรณ์, วฺยากรณ ว่า ตําราไวยากรณ์).
ไวยาวัจกร เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[–วัดจะกอน] เป็นคำนาม หมายถึง คฤหัสถ์ผู้ได้รับแต่งตั้งให้มีหน้าที่เบิกจ่ายนิตยภัตและมีอํานาจหน้าที่ดูแลรักษาจัดการทรัพย์สินของวัดตามที่เจ้าอาวาสมอบหมายเป็นหนังสือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวยฺยาวจฺจกร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-กอ-ไก่-รอ-เรือ.	ไวยาวัจกร [–วัดจะกอน] น. คฤหัสถ์ผู้ได้รับแต่งตั้งให้มีหน้าที่เบิกจ่ายนิตยภัตและมีอํานาจหน้าที่ดูแลรักษาจัดการทรัพย์สินของวัดตามที่เจ้าอาวาสมอบหมายเป็นหนังสือ. (ป. เวยฺยาวจฺจกร).
ไวยาวัจมัย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[–วัดจะไม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่สําเร็จด้วยการขวนขวายช่วยเหลือ (ใช้แก่บุญ). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เวยฺยาวจฺจมย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-มอ-ม้า-ยอ-ยัก.	ไวยาวัจมัย [–วัดจะไม] ว. ที่สําเร็จด้วยการขวนขวายช่วยเหลือ (ใช้แก่บุญ). (ป. เวยฺยาวจฺจมย).
ไวรัส เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง เชื้อจุลินทรีย์ที่เล็กมาก ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยกล้องจุลทรรศน์ธรรมดา ไม่จัดเป็นเซลล์ มีทั้งที่ก่อโรคและไม่ก่อโรค เช่น เชื้อไข้หวัดใหญ่เป็นไวรัสชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ virus เขียนว่า วี-ไอ-อา-ยู-เอส.	ไวรัส น. เชื้อจุลินทรีย์ที่เล็กมาก ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยกล้องจุลทรรศน์ธรรมดา ไม่จัดเป็นเซลล์ มีทั้งที่ก่อโรคและไม่ก่อโรค เช่น เชื้อไข้หวัดใหญ่เป็นไวรัสชนิดหนึ่ง. (อ. virus).
ไวรัสคอมพิวเตอร์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชุดคำสั่งหรือโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่สามารถแพร่ไปสู่โปรแกรมอื่น ๆ ด้วยการสำเนาตัวเองไปไว้ในโปรแกรมนั้น ๆ ซึ่งอาจทำความเสียหายแก่โปรแกรมหรือแฟ้มข้อมูล.	ไวรัสคอมพิวเตอร์ น. ชุดคำสั่งหรือโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่สามารถแพร่ไปสู่โปรแกรมอื่น ๆ ด้วยการสำเนาตัวเองไปไว้ในโปรแกรมนั้น ๆ ซึ่งอาจทำความเสียหายแก่โปรแกรมหรือแฟ้มข้อมูล.
ไววรรณ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง สีจาง, สีซีด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิวรฺณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน.	ไววรรณ น. สีจาง, สีซีด. (ส. วิวรฺณ).
ไวษณพ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-พอ-พาน	[ไวสะนบ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนิกายหนึ่งในศาสนาฮินดู นับถือพระวิษณุหรือพระนารายณ์ว่าเป็นใหญ่กว่าเทพใด ๆ ในกลุ่มตรีมูรติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ไวษฺณว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-นอ-เนน-วอ-แหวน.	ไวษณพ [ไวสะนบ] น. ชื่อนิกายหนึ่งในศาสนาฮินดู นับถือพระวิษณุหรือพระนารายณ์ว่าเป็นใหญ่กว่าเทพใด ๆ ในกลุ่มตรีมูรติ. (ส. ไวษฺณว).
ไวโอลิน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องดนตรีจําพวกซอฝรั่งอย่างเล็ก มี ๔ สาย และมีคันชักสําหรับสี. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ violin เขียนว่า วี-ไอ-โอ-แอล-ไอ-เอ็น.	ไวโอลิน น. เครื่องดนตรีจําพวกซอฝรั่งอย่างเล็ก มี ๔ สาย และมีคันชักสําหรับสี. (อ. violin).