ลู่หลี่ เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	[–หฺลี่] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีโทสะร้ายไม่คิดแก่ชีวิต. ในวงเล็บ มาจาก อักขราภิธานศรับท์ ของ หมอปรัดเล.	ลู่หลี่ [–หฺลี่] (โบ) ว. มีโทสะร้ายไม่คิดแก่ชีวิต. (ปรัดเล).
เลก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ชายฉกรรจ์, พลเมืองชั้นสามัญ, เขียนเป็น เลข ก็มี.	เลก (โบ) น. ชายฉกรรจ์, พลเมืองชั้นสามัญ, เขียนเป็น เลข ก็มี.
เลกวัด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ชายฉกรรจ์ที่มีผู้อุทิศถวายให้แก่วัด.	เลกวัด (โบ) น. ชายฉกรรจ์ที่มีผู้อุทิศถวายให้แก่วัด.
เล็ก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีขนาดย่อมกว่าเมื่อเทียบกัน เช่น ละมุดเล็กกว่าส้มโอ กล้วยไข่เล็กกว่ากล้วยหอม, มีขนาดไม่โต เช่น บ้านหลังนี้เล็ก, โดยปริยายหมายความว่า ไม่สําคัญ, สําคัญน้อยกว่า, เช่น เรื่องเล็ก.	เล็ก ว. มีขนาดย่อมกว่าเมื่อเทียบกัน เช่น ละมุดเล็กกว่าส้มโอ กล้วยไข่เล็กกว่ากล้วยหอม, มีขนาดไม่โต เช่น บ้านหลังนี้เล็ก, โดยปริยายหมายความว่า ไม่สําคัญ, สําคัญน้อยกว่า, เช่น เรื่องเล็ก.
เล็กน้อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นิดหน่อย เช่น เสียหายเล็กน้อย, ไม่สําคัญ เช่น เรื่องเล็กน้อย.	เล็กน้อย ว. นิดหน่อย เช่น เสียหายเล็กน้อย, ไม่สําคัญ เช่น เรื่องเล็กน้อย.
เล็กพริกขี้หนู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เล็กแต่เก่งกล้าสามารถมาก, เล็กแต่มีพิษสง.	เล็กพริกขี้หนู (สำ) ว. เล็กแต่เก่งกล้าสามารถมาก, เล็กแต่มีพิษสง.
เล็กดา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น้อย.	เล็กดา ว. น้อย.
เลข เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่	[เลก] เป็นคำนาม หมายถึง สัญลักษณ์ที่ใช้แทนจํานวนจริง; วิชาคํานวณ.	เลข [เลก] น. สัญลักษณ์ที่ใช้แทนจํานวนจริง; วิชาคํานวณ.
เลขคณิต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-คอ-ควาย-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาเกี่ยวกับเซตจํานวนจริงทั้งในภาคทฤษฎีและภาคประยุกต์.	เลขคณิต น. วิชาเกี่ยวกับเซตจํานวนจริงทั้งในภาคทฤษฎีและภาคประยุกต์.
เลขจำนวน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-จอ-จาน-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ตัวเลข. ในวงเล็บ ดู ตัวเลข เขียนว่า ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่ ที่ ตัว เขียนว่า ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒.	เลขจำนวน น. ตัวเลข. (ดู ตัวเลข ที่ ตัว ๒).
เลขชี้กำลัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง จํานวนเต็มหรือจํานวนตรรกยะที่ใช้ยกกําลังจํานวนจริง เช่น ๗๓ มี ๓ เป็นเลขชี้กําลัง.	เลขชี้กำลัง (คณิต) น. จํานวนเต็มหรือจํานวนตรรกยะที่ใช้ยกกําลังจํานวนจริง เช่น ๗๓ มี ๓ เป็นเลขชี้กําลัง.
เลขโดด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ตัวเลขหลักมูล.	เลขโดด น. ตัวเลขหลักมูล.
เลขผา, เลขผานาที เลขผา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา เลขผานาที เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เลข (โดยมากใช้ในทางโหราศาสตร์).	เลขผา, เลขผานาที น. เลข (โดยมากใช้ในทางโหราศาสตร์).
เลขยันต์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ตัวเลขที่ประกอบในแผ่นยันต์.	เลขยันต์ น. ตัวเลขที่ประกอบในแผ่นยันต์.
เลขลำดับ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง จํานวนนับที่บอกรหัสหรือตําแหน่งที่ของสิ่งที่จัดเรียงกันอย่างมีระบบ เช่น บ้านเลขที่ ๑๕๐ รถประจําทางสาย ๖๒.	เลขลำดับ น. จํานวนนับที่บอกรหัสหรือตําแหน่งที่ของสิ่งที่จัดเรียงกันอย่างมีระบบ เช่น บ้านเลขที่ ๑๕๐ รถประจําทางสาย ๖๒.
เลขหมาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง จํานวนตัวเลขที่กําหนดไว้.	เลขหมาย น. จํานวนตัวเลขที่กําหนดไว้.
เลขกะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[เลขะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เขียน, เสมียน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เลขกะ [เลขะกะ] น. ผู้เขียน, เสมียน. (ป., ส.).
เลขนะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[เลขะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง รอยเขียน, ตัวอักษร, ลวดลาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เลขนะ [เลขะนะ] น. รอยเขียน, ตัวอักษร, ลวดลาย. (ป., ส.).
เลขยะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[เลขะยะ] เป็นคำนาม หมายถึง การเขียน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เลขยะ [เลขะยะ] น. การเขียน. (ส.).
เลขา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ลาย, รอยเขียน, ตัวอักษร, การเขียน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามดังเขียน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เลขา น. ลาย, รอยเขียน, ตัวอักษร, การเขียน. ว. งามดังเขียน. (ป., ส.).
เลขาธิการ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ดํารงตําแหน่งบริหารระดับสูงตําแหน่งหนึ่ง เช่น เลขาธิการสหประชาชาติ เลขาธิการราชบัณฑิตยสถาน เลขาธิการรัฐสภา เลขาธิการสมาคม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต เลขาธิการี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี ว่า เสมียนของพระเจ้าแผ่นดิน .	เลขาธิการ น. ผู้ดํารงตําแหน่งบริหารระดับสูงตําแหน่งหนึ่ง เช่น เลขาธิการสหประชาชาติ เลขาธิการราชบัณฑิตยสถาน เลขาธิการรัฐสภา เลขาธิการสมาคม. (ส. เลขาธิการี ว่า เสมียนของพระเจ้าแผ่นดิน).
เลขานุการ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีหน้าที่เกี่ยวข้องกับหนังสือหรืออื่น ๆ ตามที่ผู้บังคับบัญชาสั่ง.	เลขานุการ น. ผู้มีหน้าที่เกี่ยวข้องกับหนังสือหรืออื่น ๆ ตามที่ผู้บังคับบัญชาสั่ง.
เล็ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เพ่งมอง, จ้องตรงไป, หมาย, หมายเฉพาะ; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ หมายถึง อาการที่ดาวพระเคราะห์ดวงหนึ่งอยู่ในเรือนตรงกันข้ามกับดาวพระเคราะห์อีกดวงหนึ่งซึ่งอยู่ในเรือนที่ ๗ นับจากเรือนที่ตนอยู่.	เล็ง ก. เพ่งมอง, จ้องตรงไป, หมาย, หมายเฉพาะ; (โหร) อาการที่ดาวพระเคราะห์ดวงหนึ่งอยู่ในเรือนตรงกันข้ามกับดาวพระเคราะห์อีกดวงหนึ่งซึ่งอยู่ในเรือนที่ ๗ นับจากเรือนที่ตนอยู่.
เล็งญาณ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	เป็นคำกริยา หมายถึง พิจารณาเห็นแจ้งด้วยปัญญาที่เกิดจากสมาธิ.	เล็งญาณ ก. พิจารณาเห็นแจ้งด้วยปัญญาที่เกิดจากสมาธิ.
เล็งปืน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้สายตากำหนดเป้าหมายที่จะยิงเพื่อให้แม่น.	เล็งปืน ก. ใช้สายตากำหนดเป้าหมายที่จะยิงเพื่อให้แม่น.
เล็งผลเลิศ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา	เป็นคำกริยา หมายถึง คาดหวังเฉพาะผลได้หรือผลสำเร็จอย่างดีเยี่ยม.	เล็งผลเลิศ ก. คาดหวังเฉพาะผลได้หรือผลสำเร็จอย่างดีเยี่ยม.
เล็งระดับ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้เครื่องมือวัดหาความเที่ยงและความเสมอกันทั้งทางนอนและทางดิ่ง.	เล็งระดับ ก. ใช้เครื่องมือวัดหาความเที่ยงและความเสมอกันทั้งทางนอนและทางดิ่ง.
เล็งลัคน์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง การที่ดาวพระเคราะห์ดวงใดอยู่ในเรือนที่ ๗ นับจากเรือนลัคน์.	เล็งลัคน์ (โหร) น. การที่ดาวพระเคราะห์ดวงใดอยู่ในเรือนที่ ๗ นับจากเรือนลัคน์.
เล้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ขึ้นเสียงดัง เช่น เมื่อเช้าถูกเจ้านายเล้ง.	เล้ง (ปาก) ก. ขึ้นเสียงดัง เช่น เมื่อเช้าถูกเจ้านายเล้ง.
เล่งฮื้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู-ฮอ-นก-ฮูก-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Hypophthalmichthys molitrix ในวงศ์ Cyprinidae มีรูปร่างลักษณะ ถิ่นกําเนิดและแหล่งอาศัยคล้ายปลาลิ่นฮื้อ.	เล่งฮื้อ น. ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Hypophthalmichthys molitrix ในวงศ์ Cyprinidae มีรูปร่างลักษณะ ถิ่นกําเนิดและแหล่งอาศัยคล้ายปลาลิ่นฮื้อ.
เลเซอร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในฟิสิกส์ เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องซึ่งแปลงลําแสงที่ผ่านเข้าไปให้ออกมาเป็นลําแสงสีเดียวที่อัดรวมกันจนมีขนาดลําแสงแคบอย่างยิ่ง และมีความเข้มสูงมาก, เรียกลําแสงที่ได้ออกมาลักษณะเช่นนี้ว่า ลําแสงเลเซอร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ laser เขียนว่า แอล-เอ-เอส-อี-อา.	เลเซอร์ (ฟิสิกส์) น. เครื่องซึ่งแปลงลําแสงที่ผ่านเข้าไปให้ออกมาเป็นลําแสงสีเดียวที่อัดรวมกันจนมีขนาดลําแสงแคบอย่างยิ่ง และมีความเข้มสูงมาก, เรียกลําแสงที่ได้ออกมาลักษณะเช่นนี้ว่า ลําแสงเลเซอร์. (อ. laser).
เลฑฑุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ทอ-มน-โท-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ	[เลดดุ] เป็นคำนาม หมายถึง ก้อน, ก้อนดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต เลษฺฏุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อุ.	เลฑฑุ [เลดดุ] น. ก้อน, ก้อนดิน. (ป.; ส. เลษฺฏุ).
เลณฑุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ	[เลนดุ] เป็นคำนาม หมายถึง ก้อน, ก้อนดิน. (มาจาก ป. เลฑฺฑุ).	เลณฑุ [เลนดุ] น. ก้อน, ก้อนดิน. (มาจาก ป. เลฑฺฑุ).
เลณะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[เล–] เป็นคำนาม หมายถึง ที่แอบ, ที่เร้น, ที่พัก, ที่อาศัย, เขียนเป็น เลนะ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เลณะ [เล–] น. ที่แอบ, ที่เร้น, ที่พัก, ที่อาศัย, เขียนเป็น เลนะ ก็มี. (ป.).
เล็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เม็ด, เมล็ด, เรียกเม็ดหรือเมล็ดผลไม้ที่มีขนาดเล็กโดยเฉพาะบางชนิด บางทีหมายถึงส่วนในของเมล็ด. เป็นคำกริยา หมายถึง ลอดออกแต่น้อย เช่น นํ้าตาเล็ด.	เล็ด น. เม็ด, เมล็ด, เรียกเม็ดหรือเมล็ดผลไม้ที่มีขนาดเล็กโดยเฉพาะบางชนิด บางทีหมายถึงส่วนในของเมล็ด. ก. ลอดออกแต่น้อย เช่น นํ้าตาเล็ด.
เล็ดงา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-งอ-งู-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อลายผ้านุ่ง ลักษณะเป็นดอกเล็ก ๆ สีขาวขนาดเท่าเมล็ดงากระจายอยู่บนผ้าพื้นสีเข้ม.	เล็ดงา น. ชื่อลายผ้านุ่ง ลักษณะเป็นดอกเล็ก ๆ สีขาวขนาดเท่าเมล็ดงากระจายอยู่บนผ้าพื้นสีเข้ม.
เล็ดลอด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง แอบซ่อนไป, ลอบเข้าไปหรือออกมาได้ด้วยความยากลําบาก แม้สถานที่นั้นจะมีผู้พิทักษ์รักษาและการป้องกัน เช่น มดเล็ดลอดเข้าไปในถุงน้ำตาลจนได้ ขโมยเล็ดลอดเข้าไปในบ้าน.	เล็ดลอด ก. แอบซ่อนไป, ลอบเข้าไปหรือออกมาได้ด้วยความยากลําบาก แม้สถานที่นั้นจะมีผู้พิทักษ์รักษาและการป้องกัน เช่น มดเล็ดลอดเข้าไปในถุงน้ำตาลจนได้ ขโมยเล็ดลอดเข้าไปในบ้าน.
เลต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ลูบไล้, ฉาบทา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ลิตฺต เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต ลิปฺต เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	เลต ก. ลูบไล้, ฉาบทา. (ป. ลิตฺต; ส. ลิปฺต).
เลน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ดินเปียกเหลวจนปั้นไม่ได้ เช่น โกยเลนลอกท้องร่อง.	เลน น. ดินเปียกเหลวจนปั้นไม่ได้ เช่น โกยเลนลอกท้องร่อง.
เล็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงหรือสัตว์ขนาดเล็กมาก ที่กัดหรือทําให้เกิดความระคายเคืองต่อร่างกาย ซึ่งอาจหมายถึงพวกไร เหา เห็บ หมัด หรือมด ก็ได้.	เล็น น. ชื่อแมลงหรือสัตว์ขนาดเล็กมาก ที่กัดหรือทําให้เกิดความระคายเคืองต่อร่างกาย ซึ่งอาจหมายถึงพวกไร เหา เห็บ หมัด หรือมด ก็ได้.
เล่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําเพื่อสนุกหรือผ่อนอารมณ์ เช่น เล่นเรือ เล่นดนตรี; แสดง เช่น เล่นโขน เล่นละคร เล่นงานเหมา; สาละวนหรือหมกมุ่นอยู่กับสิ่งใด ๆ ด้วยความเพลิดเพลินเป็นต้น เช่น เล่นกล้วยไม้; สะสมของเก่าพร้อมทั้งศึกษาหาความเพลิดเพลินไปด้วย เช่น เล่นเครื่องลายคราม เล่นพระเครื่อง เล่นแสตมป์; พนัน เช่น เล่นม้า เล่นมวย; ร่วมด้วย, เอาด้วย, เช่น งานนี้ขอเล่นด้วยคน เรื่องคอขาดบาดตาย เขาคงไม่เล่นด้วย; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ทำร้าย เช่น อวดดีนัก เล่นเสีย ๒ แผลเลย; กิน เช่น หิวมาก เลยเล่นข้าวเสีย ๓ จาน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ทำหรือพูดอย่างไม่เอาจริง เช่น กินเล่น พูดเล่น, เล่น ๆ ก็ว่า.	เล่น ก. ทําเพื่อสนุกหรือผ่อนอารมณ์ เช่น เล่นเรือ เล่นดนตรี; แสดง เช่น เล่นโขน เล่นละคร เล่นงานเหมา; สาละวนหรือหมกมุ่นอยู่กับสิ่งใด ๆ ด้วยความเพลิดเพลินเป็นต้น เช่น เล่นกล้วยไม้; สะสมของเก่าพร้อมทั้งศึกษาหาความเพลิดเพลินไปด้วย เช่น เล่นเครื่องลายคราม เล่นพระเครื่อง เล่นแสตมป์; พนัน เช่น เล่นม้า เล่นมวย; ร่วมด้วย, เอาด้วย, เช่น งานนี้ขอเล่นด้วยคน เรื่องคอขาดบาดตาย เขาคงไม่เล่นด้วย; (ปาก) ทำร้าย เช่น อวดดีนัก เล่นเสีย ๒ แผลเลย; กิน เช่น หิวมาก เลยเล่นข้าวเสีย ๓ จาน. ว. อาการที่ทำหรือพูดอย่างไม่เอาจริง เช่น กินเล่น พูดเล่น, เล่น ๆ ก็ว่า.
เล่นกล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง การแสดงที่ลวงตาให้เห็นเป็นจริง, โดยปริยายหมายความว่า หลอกลวงเอา เช่น โดนคนเล่นกลเอาทองเก๊มาแลกกับทองจริง.	เล่นกล น. การแสดงที่ลวงตาให้เห็นเป็นจริง, โดยปริยายหมายความว่า หลอกลวงเอา เช่น โดนคนเล่นกลเอาทองเก๊มาแลกกับทองจริง.
เล่นกล้าม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง บริหารร่างกายเพื่อเพาะกล้ามเนื้อให้ใหญ่แข็งแรง.	เล่นกล้าม ก. บริหารร่างกายเพื่อเพาะกล้ามเนื้อให้ใหญ่แข็งแรง.
เล่นกับไฟ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ลองดีเสี่ยงกับสิ่งที่รู้ว่าจะเป็นอันตราย.	เล่นกับไฟ (สำ) ก. ลองดีเสี่ยงกับสิ่งที่รู้ว่าจะเป็นอันตราย.
เล่นกับหมา หมาเลียปาก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ลดตัวลงไปหรือวางตัวไม่เหมาะสมจึงถูกลามปาม, มักใช้เข้าคู่กับ เล่นกับสาก สากต่อยหัว.	เล่นกับหมา หมาเลียปาก (สำ) ก. ลดตัวลงไปหรือวางตัวไม่เหมาะสมจึงถูกลามปาม, มักใช้เข้าคู่กับ เล่นกับสาก สากต่อยหัว.
เล่นการพนัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พอ-พาน-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ลักษณะการกระทำที่เสี่ยงต่อการแพ้ชนะหรือได้เสียโดยใช้เงินเป็นต้นเป็นเดิมพัน เช่นในการเล่นไพ่เล่นม้า.	เล่นการพนัน ก. ลักษณะการกระทำที่เสี่ยงต่อการแพ้ชนะหรือได้เสียโดยใช้เงินเป็นต้นเป็นเดิมพัน เช่นในการเล่นไพ่เล่นม้า.
เล่นการเมือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ฝักใฝ่หรือปฏิบัติการเกี่ยวกับงานบริหารบ้านเมือง, โดยปริยายหมายความว่า ใช้เล่ห์เหลี่ยมพลิกแพลงไม่ตรงไปตรงมา เพื่อผลประโยชน์ของตน เช่น ในวงการกีฬาก็มีการเล่นการเมือง นักกีฬาเก่ง ๆ บางคนถูกกีดกันไม่ให้เข้าร่วมทีม.	เล่นการเมือง ก. ฝักใฝ่หรือปฏิบัติการเกี่ยวกับงานบริหารบ้านเมือง, โดยปริยายหมายความว่า ใช้เล่ห์เหลี่ยมพลิกแพลงไม่ตรงไปตรงมา เพื่อผลประโยชน์ของตน เช่น ในวงการกีฬาก็มีการเล่นการเมือง นักกีฬาเก่ง ๆ บางคนถูกกีดกันไม่ให้เข้าร่วมทีม.
เล่นขายของ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ขอ-ไข่-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ลักษณะการกระทําที่ไม่ถูกหลักเกณฑ์ ไม่จริงไม่จังเหมือนทำเล่น ๆ (มักใช้เป็นเชิงเปรียบเทียบ) เช่น ทำขนมขายนิด ๆ หน่อย ๆ เหมือนกับเด็กเล่นขายของ.	เล่นขายของ (ปาก) ก. ลักษณะการกระทําที่ไม่ถูกหลักเกณฑ์ ไม่จริงไม่จังเหมือนทำเล่น ๆ (มักใช้เป็นเชิงเปรียบเทียบ) เช่น ทำขนมขายนิด ๆ หน่อย ๆ เหมือนกับเด็กเล่นขายของ.
เล่นคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้กลการประพันธ์ในการแต่งบทร้อยกรองด้วยการซ้ำคำหรือซ้ำอักษรให้เกิดเสียงเสนาะ หรือให้มีความหมายที่ลึกซึ้งกินใจยิ่งขึ้น เช่น ยูงจับยูงยั่วเย้า เปล้าจับเปล้าแปลกหมู่ กระสาสู่กระสัง รังเรียงรังรังนาน. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตพระลอ แบบเรียน.	เล่นคำ ก. ใช้กลการประพันธ์ในการแต่งบทร้อยกรองด้วยการซ้ำคำหรือซ้ำอักษรให้เกิดเสียงเสนาะ หรือให้มีความหมายที่ลึกซึ้งกินใจยิ่งขึ้น เช่น ยูงจับยูงยั่วเย้า เปล้าจับเปล้าแปลกหมู่ กระสาสู่กระสัง รังเรียงรังรังนาน. (ลอ).
เล่นงาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง กระทำเอา (มักใช้ในทางไม่ดี เช่นถูกดุด่าว่ากล่าว ทำร้าย เป็นต้น) เช่น ไข้ป่าเล่นงานเสียงอมแงม เจ้านายเล่นงานลูกน้องแต่เช้า ถูกเขาเล่นงานจนอาน.	เล่นงาน ก. กระทำเอา (มักใช้ในทางไม่ดี เช่นถูกดุด่าว่ากล่าว ทำร้าย เป็นต้น) เช่น ไข้ป่าเล่นงานเสียงอมแงม เจ้านายเล่นงานลูกน้องแต่เช้า ถูกเขาเล่นงานจนอาน.
เล่นเงา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้มือบังแสงให้เกิดเงาเป็นรูปต่าง ๆ เพื่อความสนุก.	เล่นเงา ก. ใช้มือบังแสงให้เกิดเงาเป็นรูปต่าง ๆ เพื่อความสนุก.
เล่นแง่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-งอ-งู-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง หาแง่มาขัดขวางไม่ให้เป็นไปอย่างสะดวกเพื่อเอาเปรียบหรือแสดงว่าตนเหนือกว่า เช่น เล่นแง่ในทางกฎหมาย.	เล่นแง่ ก. หาแง่มาขัดขวางไม่ให้เป็นไปอย่างสะดวกเพื่อเอาเปรียบหรือแสดงว่าตนเหนือกว่า เช่น เล่นแง่ในทางกฎหมาย.
เล่นจัญไร, เล่นระยำ, เล่นอัปรีย์, เล่นอุบาทว์ เล่นจัญไร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ เล่นระยำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อำ เล่นอัปรีย์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด เล่นอุบาทว์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง กระทำสิ่งที่ชั่วช้าไม่เป็นมงคลเพื่อความสนุกเป็นต้น.	เล่นจัญไร, เล่นระยำ, เล่นอัปรีย์, เล่นอุบาทว์ ก. กระทำสิ่งที่ชั่วช้าไม่เป็นมงคลเพื่อความสนุกเป็นต้น.
เล่นชู้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง คบชู้, มีชู้, (ใช้แก่ผู้หญิง).	เล่นชู้ ก. คบชู้, มีชู้, (ใช้แก่ผู้หญิง).
เล่นแชร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ดู แชร์ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด.	เล่นแชร์ ดู แชร์.
เล่นตลก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง หลอกหรือล้ออย่างตลกเพื่อให้หลงเชื่อ เช่น ขอดูแหวนแล้วเล่นตลกสวมนิ้วไปเลย; กระทำไม่ตรงไปตรงมา, เล่นไม่ซื่อ ก็ว่า.	เล่นตลก ก. หลอกหรือล้ออย่างตลกเพื่อให้หลงเชื่อ เช่น ขอดูแหวนแล้วเล่นตลกสวมนิ้วไปเลย; กระทำไม่ตรงไปตรงมา, เล่นไม่ซื่อ ก็ว่า.
เล่นตัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งแง่ไม่ยอมทำหรือไม่ยอมให้ทำง่าย ๆ ตามที่มีผู้งอนง้อหรือขอร้อง เพราะคิดว่าตัวมีดี เช่น ถ้าทำเป็นก็ทำให้หน่อย อย่าเล่นตัวไปเลย.	เล่นตัว ก. ตั้งแง่ไม่ยอมทำหรือไม่ยอมให้ทำง่าย ๆ ตามที่มีผู้งอนง้อหรือขอร้อง เพราะคิดว่าตัวมีดี เช่น ถ้าทำเป็นก็ทำให้หน่อย อย่าเล่นตัวไปเลย.
เล่นตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เล่นหูเล่นตา.	เล่นตา ก. เล่นหูเล่นตา.
เล่นทุ่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง พายเรือเล่นในท้องทุ่งพร้อมกับเก็บผักกินกับน้ำพริกเป็นต้นหรือเก็บดอกบัวเพื่อเอามาบูชาพระ.	เล่นทุ่ง ก. พายเรือเล่นในท้องทุ่งพร้อมกับเก็บผักกินกับน้ำพริกเป็นต้นหรือเก็บดอกบัวเพื่อเอามาบูชาพระ.
เล่นเบี้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เล่นการพนันชนิดเล่นถั่ว.	เล่นเบี้ย ก. เล่นการพนันชนิดเล่นถั่ว.
เล่นพรรคเล่นพวก, เล่นพวก, เล่นพวกเล่นพ้อง เล่นพรรคเล่นพวก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-พอ-พาน-วอ-แหวน-กอ-ไก่ เล่นพวก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-พอ-พาน-วอ-แหวน-กอ-ไก่ เล่นพวกเล่นพ้อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-พอ-พาน-วอ-แหวน-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-พอ-พาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ถือพวกพ้องเป็นใหญ่หรือสำคัญ.	เล่นพรรคเล่นพวก, เล่นพวก, เล่นพวกเล่นพ้อง ก. ถือพวกพ้องเป็นใหญ่หรือสำคัญ.
เล่นพิเรนทร์, เล่นวิตถาร, เล่นอุตริ เล่นพิเรนทร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด เล่นวิตถาร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ เล่นอุตริ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ	เป็นคำกริยา หมายถึง กระทำสิ่งที่นอกลู่นอกทางหรือนอกรีตนอกรอยเพื่อความสนุกเป็นต้น เช่น เล่นอุตริเอาน้ำสกปรกมาสาดในงานสงกรานต์.	เล่นพิเรนทร์, เล่นวิตถาร, เล่นอุตริ ก. กระทำสิ่งที่นอกลู่นอกทางหรือนอกรีตนอกรอยเพื่อความสนุกเป็นต้น เช่น เล่นอุตริเอาน้ำสกปรกมาสาดในงานสงกรานต์.
เล่นเพลงยาว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	(โบ; สํา) ก. ลอบมีจดหมายรักต่อกัน เช่น ไม่อยากเล่นเพลงยาวชื่อฉาวเอย. ในวงเล็บ มาจาก สักวาของคุณพุ่ม ในหนังสือประชุมบทสักวา เล่นถวายในรัชกาลที่ ๕ ฉบับโรงพิมพ์ ไทย พ.ศ. ๒๔๖๑, เขียนหนังสือโต้ตอบกันไปมาไม่รู้จักจบ.	เล่นเพลงยาว (โบ; สํา) ก. ลอบมีจดหมายรักต่อกัน เช่น ไม่อยากเล่นเพลงยาวชื่อฉาวเอย. (สักวาของคุณพุ่ม), เขียนหนังสือโต้ตอบกันไปมาไม่รู้จักจบ.
เล่นเพื่อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง คบเพื่อนหญิงด้วยกันต่างชู้รัก.	เล่นเพื่อน ก. คบเพื่อนหญิงด้วยกันต่างชู้รัก.
เล่นม้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เล่นพนันในการแข่งม้า.	เล่นม้า ก. เล่นพนันในการแข่งม้า.
เล่นไม่ซื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง กระทำไม่ตรงไปตรงมา, เล่นตลก ก็ว่า.	เล่นไม่ซื่อ ก. กระทำไม่ตรงไปตรงมา, เล่นตลก ก็ว่า.
เล่นแร่แปรธาตุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	เป็นคำกริยา หมายถึง พยายามทําโลหะที่มีค่าตํ่าเช่นตะกั่วให้กลายเป็นทองคําตามความเชื่อแต่โบราณ, โดยปริยายหมายความว่า สับเปลี่ยนของที่มีราคาให้เป็นของที่มีราคาต่ำกว่า.	เล่นแร่แปรธาตุ ก. พยายามทําโลหะที่มีค่าตํ่าเช่นตะกั่วให้กลายเป็นทองคําตามความเชื่อแต่โบราณ, โดยปริยายหมายความว่า สับเปลี่ยนของที่มีราคาให้เป็นของที่มีราคาต่ำกว่า.
เล่นลม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ปลิวสะบัดไปตามลม เช่น ธงเล่นลม หางว่าวเล่นลม.	เล่นลม ก. ปลิวสะบัดไปตามลม เช่น ธงเล่นลม หางว่าวเล่นลม.
เล่นลิ้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดเป็นสํานวนไม่ตรงไปตรงมา.	เล่นลิ้น ก. พูดเป็นสํานวนไม่ตรงไปตรงมา.
เล่นลูกไม้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้เล่ห์เหลี่ยมกลโกง, ใช้กลเม็ดหลอกลวง, เช่น อย่ามาเล่นลูกไม้หน่อยเลย.	เล่นลูกไม้ ก. ใช้เล่ห์เหลี่ยมกลโกง, ใช้กลเม็ดหลอกลวง, เช่น อย่ามาเล่นลูกไม้หน่อยเลย.
เล่นสกปรก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สอ-เสือ-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง กระทำสิ่งที่ไม่สุจริต ใช้เล่ห์อุบายให้เกิดผลร้ายแก่ผู้อื่นหรือทำลายฝ่ายตรงข้าม.	เล่นสกปรก ก. กระทำสิ่งที่ไม่สุจริต ใช้เล่ห์อุบายให้เกิดผลร้ายแก่ผู้อื่นหรือทำลายฝ่ายตรงข้าม.
เล่นสวน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สอ-เสือ-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ลงชมสวน (ใช้แก่เจ้านาย).	เล่นสวน ก. ลงชมสวน (ใช้แก่เจ้านาย).
เล่นสวาท เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สอ-เสือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงเด็กชายเป็นลูกสวาท.	เล่นสวาท ก. เลี้ยงเด็กชายเป็นลูกสวาท.
เล่นสัปดน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง กระทำในสิ่งที่หยาบโลน, กระทำอุตรินอกแบบนอกแผน เช่น เด็กเล่นสัปดน เอาประทัดผูกหางหมาแล้วจุด.	เล่นสัปดน ก. กระทำในสิ่งที่หยาบโลน, กระทำอุตรินอกแบบนอกแผน เช่น เด็กเล่นสัปดน เอาประทัดผูกหางหมาแล้วจุด.
เล่นสำนวน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้คารมพลิกแพลง.	เล่นสำนวน ก. ใช้คารมพลิกแพลง.
เล่นหน้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงด้วยการทำหน้าให้เป็นลักษณะต่าง ๆ เช่นทำหน้ายักษ์หน้าคนแก่.	เล่นหน้า ก. แสดงด้วยการทำหน้าให้เป็นลักษณะต่าง ๆ เช่นทำหน้ายักษ์หน้าคนแก่.
เล่นหัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง หยอกล้อกัน.	เล่นหัว ก. หยอกล้อกัน.
เล่นหาง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกลักษณะการเขียนหนังสือที่ตวัดปลายตัวอักษรให้ยาวออกเกินปรกติว่า เขียนเล่นหาง; เรียกลักษณะท่าเต้นของการเชิดสิงโตโดยม้วนตัวงับหางตัวเองว่า สิงโตเล่นหาง; อาการที่ว่าวปักเป้าติดลมสะบัดหางพลิ้วไปมา.	เล่นหาง ว. เรียกลักษณะการเขียนหนังสือที่ตวัดปลายตัวอักษรให้ยาวออกเกินปรกติว่า เขียนเล่นหาง; เรียกลักษณะท่าเต้นของการเชิดสิงโตโดยม้วนตัวงับหางตัวเองว่า สิงโตเล่นหาง; อาการที่ว่าวปักเป้าติดลมสะบัดหางพลิ้วไปมา.
เล่นหุ้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ลงทุนด้วยการซื้อขายหุ้นเพื่อเก็งกำไร.	เล่นหุ้น ก. ลงทุนด้วยการซื้อขายหุ้นเพื่อเก็งกำไร.
เล่นหูเล่นตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ชายตาดูฉันชู้สาว, เล่นตา ก็ว่า.	เล่นหูเล่นตา ก. ชายตาดูฉันชู้สาว, เล่นตา ก็ว่า.
เล่นเอาเถิดเจ้าล่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่หลบไปมาเพื่อไม่ให้พบ เช่น ลูกหนี้เล่นเอาเถิดเจ้าล่อกับเจ้าหนี้.	เล่นเอาเถิดเจ้าล่อ (สำ) ก. อาการที่หลบไปมาเพื่อไม่ให้พบ เช่น ลูกหนี้เล่นเอาเถิดเจ้าล่อกับเจ้าหนี้.
เลนจง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-จอ-จาน-งอ-งู	ดู ลินจง เขียนว่า ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-จอ-จาน-งอ-งู.	เลนจง ดู ลินจง.
เลนส์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วัตถุโปร่งใสซึ่งมีพื้นหน้าเป็นผิวนูนหรือเว้า โดยทั่วไปมักทําด้วยแก้ว มีสมบัติหักลําแสงที่ผ่านไปให้ลู่เข้าหรือถ่างออกได้; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในแพทยศาสตร์ หมายถึง แก้วตา. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ lens เขียนว่า แอล-อี-เอ็น-เอส.	เลนส์ น. วัตถุโปร่งใสซึ่งมีพื้นหน้าเป็นผิวนูนหรือเว้า โดยทั่วไปมักทําด้วยแก้ว มีสมบัติหักลําแสงที่ผ่านไปให้ลู่เข้าหรือถ่างออกได้; (แพทย์) แก้วตา. (อ. lens).
เลนส์ตีบแสง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เลนส์นูน.	เลนส์ตีบแสง น. เลนส์นูน.
เลนส์ถ่างแสง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด-ถอ-ถุง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เลนส์เว้า.	เลนส์ถ่างแสง น. เลนส์เว้า.
เลนส์นูน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด-นอ-หนู-สะ-หระ-อู-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เลนส์ที่มีพื้นหน้าโค้งนูนตรงกลางหนามากกว่าตอนริม มีสมบัติหักลําแสงที่ผ่านไปให้ลู่เข้า, เลนส์ตีบแสง ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ convex เขียนว่า ซี-โอ-เอ็น-วี-อี-เอ็กซ์ lens เขียนว่า แอล-อี-เอ็น-เอส .	เลนส์นูน น. เลนส์ที่มีพื้นหน้าโค้งนูนตรงกลางหนามากกว่าตอนริม มีสมบัติหักลําแสงที่ผ่านไปให้ลู่เข้า, เลนส์ตีบแสง ก็เรียก. (อ. convex lens).
เลนส์เว้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เลนส์ที่มีพื้นหน้าโค้งเว้า ตรงกลางหนาน้อยกว่าตอนริม มีสมบัติหักลําแสงที่ผ่านไปให้ถ่างออก, เลนส์ถ่างแสง ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ concave เขียนว่า ซี-โอ-เอ็น-ซี-เอ-วี-อี lens เขียนว่า แอล-อี-เอ็น-เอส .	เลนส์เว้า น. เลนส์ที่มีพื้นหน้าโค้งเว้า ตรงกลางหนาน้อยกว่าตอนริม มีสมบัติหักลําแสงที่ผ่านไปให้ถ่างออก, เลนส์ถ่างแสง ก็เรียก. (อ. concave lens).
เลนส์สัมผัส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง เลนส์เล็ก ๆ บาง ๆ ใช้ครอบตาดําเพื่อช่วยให้มองเห็นได้ดีอย่างคนสายตาปรกติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ contact เขียนว่า ซี-โอ-เอ็น-ที-เอ-ซี-ที lens เขียนว่า แอล-อี-เอ็น-เอส .	เลนส์สัมผัส น. เลนส์เล็ก ๆ บาง ๆ ใช้ครอบตาดําเพื่อช่วยให้มองเห็นได้ดีอย่างคนสายตาปรกติ. (อ. contact lens).
เลนหะรี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[เลน–] เป็นคำนาม หมายถึง ข่าวแรก; วันอื่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	เลนหะรี [เลน–] น. ข่าวแรก; วันอื่น. (ช.).
เลนะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[เล–] เป็นคำนาม หมายถึง เลณะ, ที่แอบ, ที่เร้น, ที่พัก, ที่อาศัย.	เลนะ [เล–] น. เลณะ, ที่แอบ, ที่เร้น, ที่พัก, ที่อาศัย.
เล็บ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งซึ่งมีลักษณะแข็งอย่างเขาสัตว์อยู่ปลายนิ้ว สําหรับป้องกันส่วนของปลายนิ้วหรือหยิบจับเป็นต้น.	เล็บ น. สิ่งซึ่งมีลักษณะแข็งอย่างเขาสัตว์อยู่ปลายนิ้ว สําหรับป้องกันส่วนของปลายนิ้วหรือหยิบจับเป็นต้น.
เล็บนาง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสวมปลายนิ้วมือให้ดูเป็นเล็บยาวงอนในเวลาฟ้อนรํา.	เล็บนาง น. เครื่องสวมปลายนิ้วมือให้ดูเป็นเล็บยาวงอนในเวลาฟ้อนรํา.
เล็บมือนาง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําด้วยแป้งข้าวเจ้าเป็นรูปยาวราว ๒ องคุลี หัวท้ายเรียว ใส่น้ำกะทิจนชุ่ม โรยงาคั่วผสมน้ำตาล เกลือ และมะพร้าวทึนทึกขูดเป็นเส้น.	เล็บมือนาง ๑ น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําด้วยแป้งข้าวเจ้าเป็นรูปยาวราว ๒ องคุลี หัวท้ายเรียว ใส่น้ำกะทิจนชุ่ม โรยงาคั่วผสมน้ำตาล เกลือ และมะพร้าวทึนทึกขูดเป็นเส้น.
เล็บครุฑ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-มน-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Polyscias วงศ์ Araliaceae ใบมีลักษณะต่าง ๆ.	เล็บครุฑ น. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Polyscias วงศ์ Araliaceae ใบมีลักษณะต่าง ๆ.
เล็บควาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Bauhinia pottsii G. Don ในวงศ์ Leguminosae พูปลายใบเว้าลึกไม่เกินครึ่งหนึ่งของแผ่นใบ ดอกมีหลายสี.	เล็บควาย น. ชื่อไม้เถาชนิด Bauhinia pottsii G. Don ในวงศ์ Leguminosae พูปลายใบเว้าลึกไม่เกินครึ่งหนึ่งของแผ่นใบ ดอกมีหลายสี.
เล็บมือนาง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๑	ดูใน เล็บ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้.	เล็บมือนาง ๑ ดูใน เล็บ.
เล็บมือนาง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้เถาชนิด Quisqualis indica L. ในวงศ์ Combretaceae ดอกแรกบานสีขาวแล้วเปลี่ยนเป็นสีชมพูและแดง กลิ่นหอม ออกเป็นช่อ เมล็ดใช้ทํายาได้. (๒) ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่งของชนิด Musa acuminata Colla ผลเล็กอย่างนิ้วมือ.	เล็บมือนาง ๒ น. (๑) ชื่อไม้เถาชนิด Quisqualis indica L. ในวงศ์ Combretaceae ดอกแรกบานสีขาวแล้วเปลี่ยนเป็นสีชมพูและแดง กลิ่นหอม ออกเป็นช่อ เมล็ดใช้ทํายาได้. (๒) ชื่อกล้วยพันธุ์หนึ่งของชนิด Musa acuminata Colla ผลเล็กอย่างนิ้วมือ.
เล็บเหยี่ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Zizyphus oenoplia Miller ในวงศ์ Rhamnaceae ต้นมีหนามโค้ง ผลเล็ก กินได้, หมากหนาม ก็เรียก.	เล็บเหยี่ยว น. ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Zizyphus oenoplia Miller ในวงศ์ Rhamnaceae ต้นมีหนามโค้ง ผลเล็ก กินได้, หมากหนาม ก็เรียก.
เลบง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู	[ละเบง] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง แต่ง, ประพันธ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร เลฺบง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู ว่า การเล่น .	เลบง [ละเบง] (กลอน) ก. แต่ง, ประพันธ์. (ข. เลฺบง ว่า การเล่น).
เลป–, เลปน์ เลป– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา เลปน์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[เลปะ–, เลบ] เป็นคำนาม หมายถึง การไล้, การทา, เครื่องลูบไล้ เช่น เฉวียงสายพรรณรายสูตรวิภุสนพัตรมาลัยเลปน์กามา ตระศัก. ในวงเล็บ มาจาก เสือโคคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๕ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เลป–, เลปน์ [เลปะ–, เลบ] น. การไล้, การทา, เครื่องลูบไล้ เช่น เฉวียงสายพรรณรายสูตรวิภุสนพัตรมาลัยเลปน์กามา ตระศัก. (เสือโค). (ป., ส.).
เลปกร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[เลปะกอน] เป็นคำนาม หมายถึง ช่างอิฐ, ช่างปูน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เลปกร [เลปะกอน] น. ช่างอิฐ, ช่างปูน. (ป.).
เลเป เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นจันทบุรี ระยอง เป็นคำนาม หมายถึง ต้นมหาหงส์. ในวงเล็บ ดู มหาหงส์ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด.	เลเป (ถิ่น–จันทบุรี, ระยอง) น. ต้นมหาหงส์. (ดู มหาหงส์).
เลเพ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรี่ยราย, ไม่รวมกัน.	เลเพ ว. เรี่ยราย, ไม่รวมกัน.
เลเพลาดพาด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กระจัดกระจายอยู่เกลื่อนกลาดอย่างยุ่งเหยิง ไม่เป็นระเบียบ ไม่เป็นที่เป็นทาง, เลอะเทอะ, เช่น นอนเลเพลาดพาด ทิ้งข้าวของไว้เลเพลาดพาด.	เลเพลาดพาด ว. กระจัดกระจายอยู่เกลื่อนกลาดอย่างยุ่งเหยิง ไม่เป็นระเบียบ ไม่เป็นที่เป็นทาง, เลอะเทอะ, เช่น นอนเลเพลาดพาด ทิ้งข้าวของไว้เลเพลาดพาด.
เล็ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เย็บริมชายผ้า เช่น เล็มผ้า; ตัดแต่ริมหรือปลายทีละน้อย เช่น เล็มผม, เลือกเก็บหรือเด็ดทีละน้อย เช่น เล็มยอดกระถิน, เลือกเก็บแต่ผลที่เห็นว่าสุกหรือใช้ได้ เช่น เล็มมะม่วง, กัดกินทีละน้อย เช่น เด็กเล็มขนม แกะเล็มหญ้า, และเล็ม ก็ว่า.	เล็ม ก. เย็บริมชายผ้า เช่น เล็มผ้า; ตัดแต่ริมหรือปลายทีละน้อย เช่น เล็มผม, เลือกเก็บหรือเด็ดทีละน้อย เช่น เล็มยอดกระถิน, เลือกเก็บแต่ผลที่เห็นว่าสุกหรือใช้ได้ เช่น เล็มมะม่วง, กัดกินทีละน้อย เช่น เด็กเล็มขนม แกะเล็มหญ้า, และเล็ม ก็ว่า.
เล็มล่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง แสวงหาหญ้าได้แต่ทีละน้อย.	เล็มล่า (กลอน) ก. แสวงหาหญ้าได้แต่ทีละน้อย.
เล่ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-มอ-ม้า	ลักษณนามสําหรับเรียกสิ่งของบางชนิดที่มีลักษณะยาวเรียวอย่างมีด หอก พาย เข็ม เช่น มีดเล่มหนึ่ง เข็ม ๒ เล่ม, ใช้เรียกเกวียนหรือสมุดหนังสือว่า เล่ม ด้วย เช่น เกวียน ๒ เล่ม หนังสือ ๓ เล่ม สมุด ๔ เล่ม.	เล่ม ลักษณนามสําหรับเรียกสิ่งของบางชนิดที่มีลักษณะยาวเรียวอย่างมีด หอก พาย เข็ม เช่น มีดเล่มหนึ่ง เข็ม ๒ เล่ม, ใช้เรียกเกวียนหรือสมุดหนังสือว่า เล่ม ด้วย เช่น เกวียน ๒ เล่ม หนังสือ ๓ เล่ม สมุด ๔ เล่ม.
เลย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง พ้นหรือเกินจุดที่กำหนด เช่น เลยเวลาเที่ยงไปตั้งนาน รถเลยบ้านไปแล้ว อายุเลยวัยกลางคน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประกอบหน้ากริยาแสดงว่ากระทำกริยาอีกอย่างหนึ่งต่อไป เช่น จะไปซื้อของแล้วเลยกินข้าวนอกบ้าน ผมเปียกแล้วเลยสระผมเสียด้วย; ใช้ประกอบหลังคำอื่นเพื่อเน้นความว่า ทันที, ทีเดียว, เช่น ออกจากนี่แล้วไปเลย ไม่ต้องแวะเวียนที่ไหน พอนั่งโต๊ะก็กินเลยไม่รอใคร อายุ ๗๐ แล้วยังดูหนุ่มอยู่เลย; โดยสิ้นเชิง, แม้แต่น้อย, เช่น ไม่เชื่อเลย ไม่เห็นด้วยเลย ซื้อของจนเงินหมดกระเป๋าเลย. เป็นคำสันธาน หมายถึง จึง เช่น ทำถ้วยเขาแตกเลยต้องใช้เงินเขา รถเมล์จอดพ้นป้ายไปมาก เลยต้องเดินย้อนกลับมาใหม่.	เลย ก. พ้นหรือเกินจุดที่กำหนด เช่น เลยเวลาเที่ยงไปตั้งนาน รถเลยบ้านไปแล้ว อายุเลยวัยกลางคน. ว. ใช้ประกอบหน้ากริยาแสดงว่ากระทำกริยาอีกอย่างหนึ่งต่อไป เช่น จะไปซื้อของแล้วเลยกินข้าวนอกบ้าน ผมเปียกแล้วเลยสระผมเสียด้วย; ใช้ประกอบหลังคำอื่นเพื่อเน้นความว่า ทันที, ทีเดียว, เช่น ออกจากนี่แล้วไปเลย ไม่ต้องแวะเวียนที่ไหน พอนั่งโต๊ะก็กินเลยไม่รอใคร อายุ ๗๐ แล้วยังดูหนุ่มอยู่เลย; โดยสิ้นเชิง, แม้แต่น้อย, เช่น ไม่เชื่อเลย ไม่เห็นด้วยเลย ซื้อของจนเงินหมดกระเป๋าเลย. สัน. จึง เช่น ทำถ้วยเขาแตกเลยต้องใช้เงินเขา รถเมล์จอดพ้นป้ายไปมาก เลยต้องเดินย้อนกลับมาใหม่.
เลยตามเลย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตามแต่จะเป็นไปเพราะพลาดและล่วงเลยไปแล้ว เช่น เอาเงินเกินไปแล้วก็เลยตามเลย ไม่ขอคืน.	เลยตามเลย ว. ตามแต่จะเป็นไปเพราะพลาดและล่วงเลยไปแล้ว เช่น เอาเงินเกินไปแล้วก็เลยตามเลย ไม่ขอคืน.
เลยเถิด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกินความพอดีไป เช่น ล้อเล่นกันจนเลยเถิด กลายเป็นลามปาม.	เลยเถิด ว. เกินความพอดีไป เช่น ล้อเล่นกันจนเลยเถิด กลายเป็นลามปาม.
เลว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีค่าตํ่ากว่ามาตรฐาน เช่น กระดาษเลวเขียนหมึกแล้วซึม; สามัญ เช่น ทหารเลว ไพร่เลว; ต่ำ, ทราม, เช่น มารยาทเลว. เป็นคำกริยา หมายถึง รบ, รบศึก, มักใช้เข้าคู่กับคํา รบ เป็น รบเลว.	เลว ว. มีค่าตํ่ากว่ามาตรฐาน เช่น กระดาษเลวเขียนหมึกแล้วซึม; สามัญ เช่น ทหารเลว ไพร่เลว; ต่ำ, ทราม, เช่น มารยาทเลว. ก. รบ, รบศึก, มักใช้เข้าคู่กับคํา รบ เป็น รบเลว.
เลวง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	[ละเวง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฟุ้งไป; เสียงอื้ออึง.	เลวง [ละเวง] ว. ฟุ้งไป; เสียงอื้ออึง.
เลวูโลส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง ฟรักโทส. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ laevulose เขียนว่า แอล-เอ-อี-วี-ยู-แอล-โอ-เอส-อี.	เลวูโลส น. ฟรักโทส. (อ. laevulose).
เลศ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สอ-สา-ลา	[เลด] เป็นคำนาม หมายถึง การแสดงอาการเป็นชั้นเชิงให้รู้ในที, มักใช้เข้าคู่กับคํา นัย เป็น เลศนัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี เลส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สอ-เสือ.	เลศ [เลด] น. การแสดงอาการเป็นชั้นเชิงให้รู้ในที, มักใช้เข้าคู่กับคํา นัย เป็น เลศนัย. (ส.; ป. เลส).
เลศนัย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[เลดไน] เป็นคำนาม หมายถึง การพูดหรือแสดงอาการเป็นชั้นเชิงให้รู้ในที เช่น พูดเป็นเลศนัย ขยิบตาให้รู้เป็นเลศนัยว่าให้หยุดพูด.	เลศนัย [เลดไน] น. การพูดหรือแสดงอาการเป็นชั้นเชิงให้รู้ในที เช่น พูดเป็นเลศนัย ขยิบตาให้รู้เป็นเลศนัยว่าให้หยุดพูด.
เลษฏุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สอ-รือ-สี-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อุ	[เลดสะตุ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เลฑฑุ, ก้อนดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี เลฑฺฑุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ทอ-มน-โท-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ.	เลษฏุ [เลดสะตุ] (แบบ) น. เลฑฑุ, ก้อนดิน. (ส.; ป. เลฑฺฑุ).
เลห, เล่ห์ เลห เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ เล่ห์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง กลอุบายหรือเงื่อนงําอันอาจทําให้คนอื่นหลงผิด เข้าใจผิด, ใช้ว่า เล่ห์กล ก็มี. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คล้าย, เปรียบ, เช่น, เหมือน.	เลห, เล่ห์ น. กลอุบายหรือเงื่อนงําอันอาจทําให้คนอื่นหลงผิด เข้าใจผิด, ใช้ว่า เล่ห์กล ก็มี. ว. คล้าย, เปรียบ, เช่น, เหมือน.
เล่ห์กระเท่ห์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง กลอุบาย, กลมารยา, อุบายล่อลวง.	เล่ห์กระเท่ห์ น. กลอุบาย, กลมารยา, อุบายล่อลวง.
เล่ห์กล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง การลวงหรือล่อลวงให้หลงผิดหรือเพื่อให้เข้าใจผิด.	เล่ห์กล น. การลวงหรือล่อลวงให้หลงผิดหรือเพื่อให้เข้าใจผิด.
เล่ห์กล, เล่ห์เหลี่ยม เล่ห์กล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-ลอ-ลิง เล่ห์เหลี่ยม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชั้นเชิง, อุบาย.	เล่ห์กล, เล่ห์เหลี่ยม น. ชั้นเชิง, อุบาย.
เลหยะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[เลหะยะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง (ของ) ควรลิ้ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เลหยะ [เลหะยะ] (แบบ) ว. (ของ) ควรลิ้ม. (ส.).
เลหลัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	[–หฺลัง] เป็นคำกริยา หมายถึง ขายสิ่งของโดยวิธีที่ผู้ต้องการประมูลราคากันให้สูงขึ้นโดยลําดับ ใครให้ราคาสูงสุด ก็เป็นผู้ซื้อได้; ขายทอดตลาด. (โปรตุเกส = leilao).	เลหลัง [–หฺลัง] ก. ขายสิ่งของโดยวิธีที่ผู้ต้องการประมูลราคากันให้สูงขึ้นโดยลําดับ ใครให้ราคาสูงสุด ก็เป็นผู้ซื้อได้; ขายทอดตลาด. (โปรตุเกส = leilao).
เลหลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[–หฺลา] เป็นคำนาม หมายถึง หลา.	เลหลา [–หฺลา] น. หลา.
เลหะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง การเลีย; ผู้เลีย; ของที่พึงเลีย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เลหะ (แบบ) น. การเลีย; ผู้เลีย; ของที่พึงเลีย. (ส.).
เลอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง	เป็นคำบุรพบท หมายถึง เหนือ, ข้างบน, พ้น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยิ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	เลอ บ. เหนือ, ข้างบน, พ้น. ว. ยิ่ง. (ข.).
เลอโฉม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-โอ-ฉอ-ฉิ่ง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีรูปงามยิ่ง.	เลอโฉม ว. มีรูปงามยิ่ง.
เลอภพ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-พอ-พาน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวรรณกรรม เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ปกครองภพ.	เลอภพ (วรรณ) น. ผู้ปกครองภพ.
เลอมาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหนือจิตใจ, สุดใจ, จิตใจสูงสุด.	เลอมาน ว. เหนือจิตใจ, สุดใจ, จิตใจสูงสุด.
เลอลบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวรรณกรรม เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีอำนาจเหนือผู้อื่น.	เลอลบ (วรรณ) น. ผู้มีอำนาจเหนือผู้อื่น.
เลอเลิศ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลิศยิ่ง, เลิศเลอ ก็ว่า.	เลอเลิศ ว. เลิศยิ่ง, เลิศเลอ ก็ว่า.
เลอสรวง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวรรณกรรม เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ครองสวรรค์.	เลอสรวง (วรรณ) น. ผู้ครองสวรรค์.
เลอหล้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวรรณกรรม เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ครองโลก.	เลอหล้า (วรรณ) น. ผู้ครองโลก.
เลออาสน์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[–อาด] เป็นคำกริยา หมายถึง นั่งเหนืออาสน์.	เลออาสน์ [–อาด] ก. นั่งเหนืออาสน์.
เล่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แสดงอาการมีหน้าตาผิดปรกติเพราะตกใจ ดีใจ หรือแปลกใจ, เซ่อซ่า, เร่อร่า กะเล่อกะล่า หรือ กะเร่อกะร่า ก็ว่า.	เล่อ ว. แสดงอาการมีหน้าตาผิดปรกติเพราะตกใจ ดีใจ หรือแปลกใจ, เซ่อซ่า, เร่อร่า กะเล่อกะล่า หรือ กะเร่อกะร่า ก็ว่า.
เล่อล่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่แต่งกายรุ่มร่ามเกินพอดี เช่น เขาแต่งตัวเล่อล่าผิดกาลเทศะ, ซุ่มซ่าม เช่น เขาเดินเล่อล่าออกไปกลางถนนเลยถูกรถชน, เซ่อซ่า เช่น เขาเล่อล่าเข้าไปอยู่กับพวกเล่นการพนันเลยถูกจับไปด้วย, เก้งก้าง เช่น เขาเป็นคนท่าทางเล่อล่าอย่างนั้นเอง, กะเร่อกะร่า กะเล่อกะล่า หรือ เร่อร่า ก็ว่า.	เล่อล่า ว. อาการที่แต่งกายรุ่มร่ามเกินพอดี เช่น เขาแต่งตัวเล่อล่าผิดกาลเทศะ, ซุ่มซ่าม เช่น เขาเดินเล่อล่าออกไปกลางถนนเลยถูกรถชน, เซ่อซ่า เช่น เขาเล่อล่าเข้าไปอยู่กับพวกเล่นการพนันเลยถูกจับไปด้วย, เก้งก้าง เช่น เขาเป็นคนท่าทางเล่อล่าอย่างนั้นเอง, กะเร่อกะร่า กะเล่อกะล่า หรือ เร่อร่า ก็ว่า.
เลอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปื้อน เช่น เสื้อเลอะเขม่า หน้าเลอะหมึก, เปรอะไปด้วยสิ่งเปียก ๆ แฉะ ๆ มีลักษณะเละอย่างโคลนเลน เช่น ย่ำโคลนขึ้นบ้านเลอะหมด, เรี่ยรายกระจัดกระจายไปทั่วอย่างไม่มีระเบียบ เช่น วางข้าวของไว้เลอะเต็มห้อง, โดยปริยายหมายความว่า วุ่นวายสับสน เช่น เรื่องนี้ชักเลอะกันใหญ่ ผ้าดอกเลอะ; หลง ๆ ลืม ๆ เช่น พูดจาเลอะ อายุมากแล้วชักจะเลอะ.	เลอะ ว. เปื้อน เช่น เสื้อเลอะเขม่า หน้าเลอะหมึก, เปรอะไปด้วยสิ่งเปียก ๆ แฉะ ๆ มีลักษณะเละอย่างโคลนเลน เช่น ย่ำโคลนขึ้นบ้านเลอะหมด, เรี่ยรายกระจัดกระจายไปทั่วอย่างไม่มีระเบียบ เช่น วางข้าวของไว้เลอะเต็มห้อง, โดยปริยายหมายความว่า วุ่นวายสับสน เช่น เรื่องนี้ชักเลอะกันใหญ่ ผ้าดอกเลอะ; หลง ๆ ลืม ๆ เช่น พูดจาเลอะ อายุมากแล้วชักจะเลอะ.
เลอะเทอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปรอะเปื้อน เช่น ขุดดินมือเลอะเทอะ กินข้าวหกเลอะเทอะ, เลเพลาดพาด เช่น วางข้าวของไว้เลอะเทอะ, โดยปริยายหมายความว่า เลื่อนเปื้อน, เหลวไหล, ไม่ได้เรื่อง, เช่น คนเมาพูดจาเลอะเทอะ, โบราณใช้ว่าเลอะเพอะ ก็มี.	เลอะเทอะ ว. เปรอะเปื้อน เช่น ขุดดินมือเลอะเทอะ กินข้าวหกเลอะเทอะ, เลเพลาดพาด เช่น วางข้าวของไว้เลอะเทอะ, โดยปริยายหมายความว่า เลื่อนเปื้อน, เหลวไหล, ไม่ได้เรื่อง, เช่น คนเมาพูดจาเลอะเทอะ, โบราณใช้ว่าเลอะเพอะ ก็มี.
เลอะเลือน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลง ๆ ลืม ๆ, ฟั่นเฟือน, เช่น พอแก่ตัว ความจำเลอะเลือน.	เลอะเลือน ว. หลง ๆ ลืม ๆ, ฟั่นเฟือน, เช่น พอแก่ตัว ความจำเลอะเลือน.
เละ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปื่อยหรือแหลกเหลวจนไม่เป็นรูปเดิม เช่น ต้มข้าวต้มจนเละ น้อยหน่างอมจนเละ, เฟะ หรือ แฟะ ก็ว่า; เหลวเป็นปลัก เช่น ฝนตกถนนเป็นโคลนเละ; ไม่แน่น เช่น คนแก่เนื้อเละ ผ้าเนื้อเละ; โดยปริยายหมายความว่า สับสนวุ่นวายไม่เป็นระเบียบ เช่น ลูก ๆ ทำครัว วางข้าวของกันไว้เละ พ่อแม่ไม่อยู่ บ้านเละหมด.	เละ ว. เปื่อยหรือแหลกเหลวจนไม่เป็นรูปเดิม เช่น ต้มข้าวต้มจนเละ น้อยหน่างอมจนเละ, เฟะ หรือ แฟะ ก็ว่า; เหลวเป็นปลัก เช่น ฝนตกถนนเป็นโคลนเละ; ไม่แน่น เช่น คนแก่เนื้อเละ ผ้าเนื้อเละ; โดยปริยายหมายความว่า สับสนวุ่นวายไม่เป็นระเบียบ เช่น ลูก ๆ ทำครัว วางข้าวของกันไว้เละ พ่อแม่ไม่อยู่ บ้านเละหมด.
เละเทะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เป็นระเบียบ เช่น หัวหน้าไม่อยู่ งานการเละเทะ; มีความประพฤติเหลวไหลไม่มีความรับผิดชอบ เช่น คนกินเหล้าเมายาเป็นคนเละเทะ เชื่อถือไม่ได้, มีความประพฤติเป็นที่น่ารังเกียจ (มักใช้ในทางชู้สาว) เช่น ผู้หญิงคนนั้นทำตัวเละเทะ.	เละเทะ ว. ไม่เป็นระเบียบ เช่น หัวหน้าไม่อยู่ งานการเละเทะ; มีความประพฤติเหลวไหลไม่มีความรับผิดชอบ เช่น คนกินเหล้าเมายาเป็นคนเละเทะ เชื่อถือไม่ได้, มีความประพฤติเป็นที่น่ารังเกียจ (มักใช้ในทางชู้สาว) เช่น ผู้หญิงคนนั้นทำตัวเละเทะ.
เลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Saccharum spontaneum L. ในวงศ์ Gramineae ดอกสีขาวเงิน เป็นมัน, พง หรือ อ้อยเลา ก็เรียก; เรียกผมที่หงอกขาวและมีสีดำแซมอยู่บ้างว่า ผมสีดอกเลา.	เลา ๑ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Saccharum spontaneum L. ในวงศ์ Gramineae ดอกสีขาวเงิน เป็นมัน, พง หรือ อ้อยเลา ก็เรียก; เรียกผมที่หงอกขาวและมีสีดำแซมอยู่บ้างว่า ผมสีดอกเลา.
เลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ลองในหรือกระบอกสำหรับสอดเพลาในดุมเกวียน.	เลา ๒ น. ไม้ลองในหรือกระบอกสำหรับสอดเพลาในดุมเกวียน.
เลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๓	ลักษณนามเรียกเครื่องเป่าที่มีลักษณะยาวตรงและกลมอย่างปี่ ขลุ่ย เช่น ปี่เลาหนึ่ง ขลุ่ย ๒ เลา.	เลา ๓ ลักษณนามเรียกเครื่องเป่าที่มีลักษณะยาวตรงและกลมอย่างปี่ ขลุ่ย เช่น ปี่เลาหนึ่ง ขลุ่ย ๒ เลา.
เลา ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอเป็นรูปเค้า เช่น เขียนเป็นเลา ๆ.	เลา ๆ ว. พอเป็นรูปเค้า เช่น เขียนเป็นเลา ๆ.
เล่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดหรือบอกเรื่องราวให้ผู้อื่นฟัง เช่น เล่าเรื่อง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําใช้ประกอบข้อความข้างหน้าเพื่อยืนยันให้มีนํ้าหนักขึ้น เช่น มิน่าเล่า กินไหมเล่า ซนอย่างนี้นี่เล่า ถึงได้ถูกตี, ล่ะ ก็ว่า.	เล่า ก. พูดหรือบอกเรื่องราวให้ผู้อื่นฟัง เช่น เล่าเรื่อง. ว. คําใช้ประกอบข้อความข้างหน้าเพื่อยืนยันให้มีนํ้าหนักขึ้น เช่น มิน่าเล่า กินไหมเล่า ซนอย่างนี้นี่เล่า ถึงได้ถูกตี, ล่ะ ก็ว่า.
เล่ามนตร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ท่องบ่นมนตร์สาธยายมนตร์.	เล่ามนตร์ ก. ท่องบ่นมนตร์สาธยายมนตร์.
เล่าเรียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ท่องบ่น เช่น เล่าเรียนคาถาอาคม, ศึกษาหาความรู้ เช่น เขาเล่าเรียนมา อย่าไปเถียงเขา, เรียกเงินที่ต้องชำระเพื่อศึกษาหาความรู้ว่า ค่าเล่าเรียน.	เล่าเรียน ก. ท่องบ่น เช่น เล่าเรียนคาถาอาคม, ศึกษาหาความรู้ เช่น เขาเล่าเรียนมา อย่าไปเถียงเขา, เรียกเงินที่ต้องชำระเพื่อศึกษาหาความรู้ว่า ค่าเล่าเรียน.
เล่าลือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง แพร่ข่าวกันแซ่ เช่น เขาเล่าลือกันว่าจะเกิดน้ำท่วมใหญ่.	เล่าลือ ก. แพร่ข่าวกันแซ่ เช่น เขาเล่าลือกันว่าจะเกิดน้ำท่วมใหญ่.
เล้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง คอกสําหรับให้สัตว์เช่นเป็ดและหมูอยู่.	เล้า ๑ น. คอกสําหรับให้สัตว์เช่นเป็ดและหมูอยู่.
เล้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ปีระกา.	เล้า ๒ (ถิ่น–พายัพ) น. ปีระกา.
เลากัย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โลกีย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต เลากฺย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี โลกิย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	เลากัย ว. โลกีย์. (ส. เลากฺย; ป. โลกิย).
เลาความ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง รูปความหรือราวความแต่ย่อ ๆ พอเป็นเค้าเรื่อง.	เลาความ น. รูปความหรือราวความแต่ย่อ ๆ พอเป็นเค้าเรื่อง.
เล้าโลม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง กอดจูบลูบคลำแสดงความรัก, พูดปลอบโยนให้โอนอ่อนตาม, โลมเล้า ก็ว่า.	เล้าโลม ก. กอดจูบลูบคลำแสดงความรัก, พูดปลอบโยนให้โอนอ่อนตาม, โลมเล้า ก็ว่า.
เลาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง ชิดแนว เช่น พายเรือเลาะตลิ่ง เดินเลาะรั้ว; ลิด เช่น เลาะตาไม้; ทำให้ด้ายเป็นต้นที่เย็บหลุด เช่น เลาะตะเข็บ เลาะผ้า.	เลาะ ก. ชิดแนว เช่น พายเรือเลาะตลิ่ง เดินเลาะรั้ว; ลิด เช่น เลาะตาไม้; ทำให้ด้ายเป็นต้นที่เย็บหลุด เช่น เลาะตะเข็บ เลาะผ้า.
เลาะลัด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่เลียบทางไป เช่น เดินเลาะลัดไปตามตลิ่ง ขี่ม้าเลาะลัดไปตามชายป่า, หลบเลี่ยงเพื่อไม่ต้องเผชิญกับสิ่งกีดขวางหรืออันตราย เช่น เดินทางเลาะลัดหลบข้าศึก, ลัดเลาะ ก็ว่า.	เลาะลัด ก. อาการที่เลียบทางไป เช่น เดินเลาะลัดไปตามตลิ่ง ขี่ม้าเลาะลัดไปตามชายป่า, หลบเลี่ยงเพื่อไม่ต้องเผชิญกับสิ่งกีดขวางหรืออันตราย เช่น เดินทางเลาะลัดหลบข้าศึก, ลัดเลาะ ก็ว่า.
เลิก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ยกหรือเปิดสิ่งที่ปูลาดหรือคลุมอยู่เป็นต้น เช่น เลิกเสื่อ เลิกผ้าคลุม นอนไม่เรียบร้อย ผ้านุ่งเลิกสูงขึ้นไป; เพิกถอนสิ่งที่เคยปฏิบัติมา เช่น เลิกทาส เลิกประเพณีหมอบคลาน เลิกกินหมาก เลิกสัมปทานป่าไม้ ผัวเมียเลิกกัน; สิ้นสุดลงชั่วคราวหรือตลอดไป เช่น โรงเรียนเลิกแล้วกลับบ้าน เลิกเรียนเพราะจบชั้นสูงสุดแล้ว เมื่อก่อนเป็นนักแสดงเดี๋ยวนี้เลิกแล้ว, หยุด, งดกระทำสิ่งซึ่งกำลังทำอยู่, เช่น เลิกพูด เลิกกิน เลิกเล่น.	เลิก ก. ยกหรือเปิดสิ่งที่ปูลาดหรือคลุมอยู่เป็นต้น เช่น เลิกเสื่อ เลิกผ้าคลุม นอนไม่เรียบร้อย ผ้านุ่งเลิกสูงขึ้นไป; เพิกถอนสิ่งที่เคยปฏิบัติมา เช่น เลิกทาส เลิกประเพณีหมอบคลาน เลิกกินหมาก เลิกสัมปทานป่าไม้ ผัวเมียเลิกกัน; สิ้นสุดลงชั่วคราวหรือตลอดไป เช่น โรงเรียนเลิกแล้วกลับบ้าน เลิกเรียนเพราะจบชั้นสูงสุดแล้ว เมื่อก่อนเป็นนักแสดงเดี๋ยวนี้เลิกแล้ว, หยุด, งดกระทำสิ่งซึ่งกำลังทำอยู่, เช่น เลิกพูด เลิกกิน เลิกเล่น.
เลิกความ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ยอมความ.	เลิกความ (ปาก) ก. ยอมความ.
เลิกคิ้ว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ยกคิ้วขึ้นแสดงความประหลาดใจเป็นต้น.	เลิกคิ้ว ก. ยกคิ้วขึ้นแสดงความประหลาดใจเป็นต้น.
เลิกทัพ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ยกทัพกลับ เช่น ไพรีมิได้แจ้งแห่งยุบล ให้เลิกทัพกลับพลรีบหนีไป. (เพลงในละครเรื่องสามก๊ก).	เลิกทัพ ก. ยกทัพกลับ เช่น ไพรีมิได้แจ้งแห่งยุบล ให้เลิกทัพกลับพลรีบหนีไป. (เพลงในละครเรื่องสามก๊ก).
เลิกพระศาสนา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ยกย่องพระพุทธศาสนาให้รุ่งเรือง.	เลิกพระศาสนา ก. ยกย่องพระพุทธศาสนาให้รุ่งเรือง.
เลิกพล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พอ-พาน-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ยกพลกลับ.	เลิกพล ก. ยกพลกลับ.
เลิกรา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ค่อย ๆ เลิกไป เช่น ร้านแถวนี้ขายไม่ดี จึงเลิกรากันไปเรื่อย ๆ บ้าน ๒ หลังนี้ทะเลาะกันเรื่อย หนักเข้าก็เลิกรากันไปเอง.	เลิกรา ก. ค่อย ๆ เลิกไป เช่น ร้านแถวนี้ขายไม่ดี จึงเลิกรากันไปเรื่อย ๆ บ้าน ๒ หลังนี้ทะเลาะกันเรื่อย หนักเข้าก็เลิกรากันไปเอง.
เลิกร้าง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทิ้งกัน, ไม่อยู่ด้วยกัน, (ใช้แก่ผัวเมีย).	เลิกร้าง ก. ทิ้งกัน, ไม่อยู่ด้วยกัน, (ใช้แก่ผัวเมีย).
เลิกล้ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เลิก เช่น เลิกล้มกิจการ, ยกเลิก เช่น เลิกล้มสัญญา, เลิกดำเนินกิจการ, ไม่ทำต่อไป, เช่น เลิกล้มโครงการ, ล้มเลิก ก็ว่า.	เลิกล้ม ก. เลิก เช่น เลิกล้มกิจการ, ยกเลิก เช่น เลิกล้มสัญญา, เลิกดำเนินกิจการ, ไม่ทำต่อไป, เช่น เลิกล้มโครงการ, ล้มเลิก ก็ว่า.
เลิกแล้วต่อกัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ยุติการทะเลาะวิวาทบาดหมางกัน.	เลิกแล้วต่อกัน ก. ยุติการทะเลาะวิวาทบาดหมางกัน.
เลิ่กลั่ก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แสดงอาการทําหน้าตาตื่นเพราะอัศจรรย์ใจ แปลกใจ หรือตกใจ เป็นต้น.	เลิ่กลั่ก ว. แสดงอาการทําหน้าตาตื่นเพราะอัศจรรย์ใจ แปลกใจ หรือตกใจ เป็นต้น.
เลิง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง หนองน้ำ.	เลิง (ถิ่น–อีสาน) น. หนองน้ำ.
เลิ้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใหญ่.	เลิ้ง ว. ใหญ่.
เลินเล่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ขาดความระวังหรือไม่รอบคอบในสิ่งที่ควรกระทํา เช่น เด็กคนนี้เลินเล่อ ทำกระเป๋าสตางค์หล่นหายโดยไม่รู้ตัว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ขาดความระวังหรือไม่รอบคอบในสิ่งที่ควรกระทำ เช่น นาย ก ทำงานเลินเล่อ มีข้อผิดพลาดมาก.	เลินเล่อ ก. ขาดความระวังหรือไม่รอบคอบในสิ่งที่ควรกระทํา เช่น เด็กคนนี้เลินเล่อ ทำกระเป๋าสตางค์หล่นหายโดยไม่รู้ตัว. ว. อาการที่ขาดความระวังหรือไม่รอบคอบในสิ่งที่ควรกระทำ เช่น นาย ก ทำงานเลินเล่อ มีข้อผิดพลาดมาก.
เลิศ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยอดดีหรือยอดเยี่ยมในทางใดทางหนึ่งเป็นพิเศษ.	เลิศ ว. ยอดดีหรือยอดเยี่ยมในทางใดทางหนึ่งเป็นพิเศษ.
เลิศเลอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลอเลิศ.	เลิศเลอ ว. เลอเลิศ.
เลีย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง แลบลิ้นกวาดบนสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น เลียริมฝีปาก หมาเลียแผล แมวเลียขน; เรียกอาการของความร้อนหรือสิ่งที่เป็นเปลวเช่นไฟที่แลบออกมากระทบสิ่งใดแล้วทำให้สิ่งนั้นไหม้ แห้ง หรือซีดเผือดไป เช่น ผ้าถูกแดดเลียสี ฝาบ้านถูกไฟเลียเป็นรอยไหม้; เรียกผมตอนเหนือท้ายทอยของเด็กอ่อนที่นอนพลิกตะแคงตัวยังไม่ได้ มีลักษณะแหว่งเป็นแถบยาวตามขวาง คล้ายมีอะไรมากัดแทะไป ว่า ถูกผ้าอ้อมเลีย หรือ ผ้าอ้อมกัด; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง โดยปริยายเรียกกิริยาประจบประแจงด้วยอาการดูประหนึ่งว่าเป็นอย่างสุนัขเลียแข้งเลียขาเพื่อให้นายรัก.	เลีย ก. แลบลิ้นกวาดบนสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น เลียริมฝีปาก หมาเลียแผล แมวเลียขน; เรียกอาการของความร้อนหรือสิ่งที่เป็นเปลวเช่นไฟที่แลบออกมากระทบสิ่งใดแล้วทำให้สิ่งนั้นไหม้ แห้ง หรือซีดเผือดไป เช่น ผ้าถูกแดดเลียสี ฝาบ้านถูกไฟเลียเป็นรอยไหม้; เรียกผมตอนเหนือท้ายทอยของเด็กอ่อนที่นอนพลิกตะแคงตัวยังไม่ได้ มีลักษณะแหว่งเป็นแถบยาวตามขวาง คล้ายมีอะไรมากัดแทะไป ว่า ถูกผ้าอ้อมเลีย หรือ ผ้าอ้อมกัด; (ปาก) โดยปริยายเรียกกิริยาประจบประแจงด้วยอาการดูประหนึ่งว่าเป็นอย่างสุนัขเลียแข้งเลียขาเพื่อให้นายรัก.
เลียแผล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง พักฟื้น เช่น ไปนอนเลียแผลเสียหลายวัน.	เลียแผล (ปาก) ก. พักฟื้น เช่น ไปนอนเลียแผลเสียหลายวัน.
เลียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแกงชนิดหนึ่ง ใส่ผักต่าง ๆ เช่น ตำลึง บวบ น้ำเต้า หัวปลี ยอดฟักทอง ปรุงด้วยหัวหอม พริกไทย กะปิ ตำกับกุ้งแห้งหรือปลาย่าง บางทีก็มีกระชายด้วย ใส่ใบแมงลักให้มีกลิ่นหอม. เป็นคำกริยา หมายถึง กิริยาที่แกงเช่นนั้น เช่น วันนี้จะเลียงน้ำเต้า.	เลียง ๑ น. ชื่อแกงชนิดหนึ่ง ใส่ผักต่าง ๆ เช่น ตำลึง บวบ น้ำเต้า หัวปลี ยอดฟักทอง ปรุงด้วยหัวหอม พริกไทย กะปิ ตำกับกุ้งแห้งหรือปลาย่าง บางทีก็มีกระชายด้วย ใส่ใบแมงลักให้มีกลิ่นหอม. ก. กิริยาที่แกงเช่นนั้น เช่น วันนี้จะเลียงน้ำเต้า.
เลียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เย็น เช่น นํ้าล้นเลียงเอมโอช. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์วนปเวสน์.	เลียง ๒ ว. เย็น เช่น นํ้าล้นเลียงเอมโอช. (ม. คำหลวง วนปเวสน์).
เลียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง ไล่สิ่งไม่บริสุทธิ์ออก เช่น เลียงทอง, เรียกทองคำที่ไล่สิ่งไม่บริสุทธิ์ออกแล้วว่า ทองคำเลียง.	เลียง ๓ ก. ไล่สิ่งไม่บริสุทธิ์ออก เช่น เลียงทอง, เรียกทองคำที่ไล่สิ่งไม่บริสุทธิ์ออกแล้วว่า ทองคำเลียง.
เลี่ยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ลักษณะอาการที่เบี่ยงออกไปจากทางหรือแนวเดิม เช่น คำนี้ไม่สุภาพเลี่ยงไปใช้คำอื่น เจ้าหน้าที่ไม่ต้องการยิงให้ถูกผู้ประท้วงจึงยิงเลี่ยงไปทางอื่น ขับรถเลี่ยงลงข้างทางเพื่อไม่ให้ชนวัวที่ยืนขวางถนน, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เลี่ยงงาน เลี่ยงกฎหมาย เลี่ยงภาษี เลี่ยงบาลี.	เลี่ยง ก. ลักษณะอาการที่เบี่ยงออกไปจากทางหรือแนวเดิม เช่น คำนี้ไม่สุภาพเลี่ยงไปใช้คำอื่น เจ้าหน้าที่ไม่ต้องการยิงให้ถูกผู้ประท้วงจึงยิงเลี่ยงไปทางอื่น ขับรถเลี่ยงลงข้างทางเพื่อไม่ให้ชนวัวที่ยืนขวางถนน, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เลี่ยงงาน เลี่ยงกฎหมาย เลี่ยงภาษี เลี่ยงบาลี.
เลี้ยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ดูแล, เอาใจใส่, บํารุง, เช่น เลี้ยงกล้วยไม้, ปรนปรือด้วยอาหารการกินเป็นต้น เช่น เลี้ยงสัตว์เลี้ยงลูก, เลี้ยงดู ก็ว่า; ประคับประคองให้ทรงตัวอยู่ได้ เช่น เลี้ยงชีพ เลี้ยงตะกร้อไว้ได้นาน ๆ; กินร่วมกันเพื่อความรื่นเริงหรือความสามัคคีเป็นต้น เช่น เลี้ยงเพื่อน เลี้ยงรุ่น เลี้ยงสังสรรค์; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เป็นเจ้ามือจ่ายค่าอาหารหรือค่าบันเทิงเป็นต้น เช่น เลี้ยงโต๊ะจีน เลี้ยงหนัง.	เลี้ยง ก. ดูแล, เอาใจใส่, บํารุง, เช่น เลี้ยงกล้วยไม้, ปรนปรือด้วยอาหารการกินเป็นต้น เช่น เลี้ยงสัตว์เลี้ยงลูก, เลี้ยงดู ก็ว่า; ประคับประคองให้ทรงตัวอยู่ได้ เช่น เลี้ยงชีพ เลี้ยงตะกร้อไว้ได้นาน ๆ; กินร่วมกันเพื่อความรื่นเริงหรือความสามัคคีเป็นต้น เช่น เลี้ยงเพื่อน เลี้ยงรุ่น เลี้ยงสังสรรค์; (ปาก) เป็นเจ้ามือจ่ายค่าอาหารหรือค่าบันเทิงเป็นต้น เช่น เลี้ยงโต๊ะจีน เลี้ยงหนัง.
เลี้ยงแขก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงอาหารแก่ผู้ได้รับเชิญเช่น เลี้ยงแขกในงานมงคลสมรส อาหารพวกนี้สำหรับเลี้ยงแขก.	เลี้ยงแขก ก. เลี้ยงอาหารแก่ผู้ได้รับเชิญเช่น เลี้ยงแขกในงานมงคลสมรส อาหารพวกนี้สำหรับเลี้ยงแขก.
เลี้ยงไข้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่หมอจงใจชะลอการรักษาโรคให้หายช้าเพื่อจะเรียกค่ารักษาได้นาน ๆ.	เลี้ยงไข้ ก. อาการที่หมอจงใจชะลอการรักษาโรคให้หายช้าเพื่อจะเรียกค่ารักษาได้นาน ๆ.
เลี้ยงความ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ทนายความของโจทก์และจำเลยสมคบกันถ่วงคดีความให้ล่าช้า โดยประสงค์ที่จะเรียกค่าใช้จ่ายในการว่าความที่ต้องยืดเยื้อออกไป.	เลี้ยงความ ก. อาการที่ทนายความของโจทก์และจำเลยสมคบกันถ่วงคดีความให้ล่าช้า โดยประสงค์ที่จะเรียกค่าใช้จ่ายในการว่าความที่ต้องยืดเยื้อออกไป.
เลี้ยงช้างกินขี้ช้าง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง หาผลประโยชน์โดยมิชอบจากงานที่ทํา.	เลี้ยงช้างกินขี้ช้าง (สำ) ก. หาผลประโยชน์โดยมิชอบจากงานที่ทํา.
เลี้ยงชีพ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-พอ-พาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงตัว, ทำมาหากินเพื่อให้ชีวิตดำรงอยู่ได้, เลี้ยงอาตมา ก็ว่า.	เลี้ยงชีพ ก. เลี้ยงตัว, ทำมาหากินเพื่อให้ชีวิตดำรงอยู่ได้, เลี้ยงอาตมา ก็ว่า.
เลี้ยงดู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง ดูแล, เอาใจใส่, บํารุง, ปรนปรือด้วยอาหารการกินเป็นต้น, (มักใช้แก่คน) เช่น เลี้ยงดูพ่อแม่.	เลี้ยงดู ก. ดูแล, เอาใจใส่, บํารุง, ปรนปรือด้วยอาหารการกินเป็นต้น, (มักใช้แก่คน) เช่น เลี้ยงดูพ่อแม่.
เลี้ยงดูปูเสื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ต้อนรับเลี้ยงดูด้วยอาหารการกินอย่างดี.	เลี้ยงดูปูเสื่อ ก. ต้อนรับเลี้ยงดูด้วยอาหารการกินอย่างดี.
เลี้ยงได้แต่ตัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงได้เฉพาะแต่ร่างกายเท่านั้นไม่สามารถจะบังคับจิตใจเขาได้, มักใช้ว่า เลี้ยงได้แต่ตัวเท่านั้น จิตใจเลี้ยงไม่ได้.	เลี้ยงได้แต่ตัว ก. เลี้ยงได้เฉพาะแต่ร่างกายเท่านั้นไม่สามารถจะบังคับจิตใจเขาได้, มักใช้ว่า เลี้ยงได้แต่ตัวเท่านั้น จิตใจเลี้ยงไม่ได้.
เลี้ยงต้อนรับ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ตอ-เต่า-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงอาหารเนื่องในการรับรองแขกหรือบุคคลใดบุคคลหนึ่ง เช่น รัฐบาลเลี้ยงต้อนรับแขกเมือง.	เลี้ยงต้อนรับ ก. เลี้ยงอาหารเนื่องในการรับรองแขกหรือบุคคลใดบุคคลหนึ่ง เช่น รัฐบาลเลี้ยงต้อนรับแขกเมือง.
เลี้ยงตอบ, เลี้ยงตอบแทน เลี้ยงตอบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้ เลี้ยงตอบแทน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงอาหารเป็นต้น ตอบแทนแก่ผู้ที่เคยเลี้ยงอาหารตนมาก่อน.	เลี้ยงตอบ, เลี้ยงตอบแทน ก. เลี้ยงอาหารเป็นต้น ตอบแทนแก่ผู้ที่เคยเลี้ยงอาหารตนมาก่อน.
เลี้ยงต้อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ตอ-เต่า-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยจนเติบโตแล้วก็ยกฐานะขึ้นเป็นสามีหรือภรรยาของผู้เลี้ยงเอง.	เลี้ยงต้อย ก. เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยจนเติบโตแล้วก็ยกฐานะขึ้นเป็นสามีหรือภรรยาของผู้เลี้ยงเอง.
เลี้ยงตัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำมาหากินเพื่อให้ชีวิตดำรงอยู่ได้, เลี้ยงชีพ หรือ เลี้ยงอาตมา ก็ว่า, ดำเนินงานพอให้กิจการดำรงอยู่ได้ เช่น กิจการพอเลี้ยงตัวได้; อาการที่ประคองตัวให้ทรงอยู่บนสิ่งที่ล่อแหลมต่อการพลั้งพลาดหรือบางทีอาจเป็นอันตราย เช่น เลี้ยงตัวบนเส้นลวด.	เลี้ยงตัว ก. ทำมาหากินเพื่อให้ชีวิตดำรงอยู่ได้, เลี้ยงชีพ หรือ เลี้ยงอาตมา ก็ว่า, ดำเนินงานพอให้กิจการดำรงอยู่ได้ เช่น กิจการพอเลี้ยงตัวได้; อาการที่ประคองตัวให้ทรงอยู่บนสิ่งที่ล่อแหลมต่อการพลั้งพลาดหรือบางทีอาจเป็นอันตราย เช่น เลี้ยงตัวบนเส้นลวด.
เลี้ยงโต๊ะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงแขกอย่างกินโต๊ะ.	เลี้ยงโต๊ะ ก. เลี้ยงแขกอย่างกินโต๊ะ.
เลี้ยงน้ำใจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ถนอมน้ำใจ, ประคับประคองไว้ไม่ให้เสียน้ำใจ.	เลี้ยงน้ำใจ ก. ถนอมน้ำใจ, ประคับประคองไว้ไม่ให้เสียน้ำใจ.
เลี้ยงปากเลี้ยงท้อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทํามาหากินพอเลี้ยงตัว.	เลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ก. ทํามาหากินพอเลี้ยงตัว.
เลี้ยงผม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ไว้ผมยาวโดยไม่ตัด.	เลี้ยงผม ก. ไว้ผมยาวโดยไม่ตัด.
เลี้ยงผอก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง นำข้าวไปให้ชาวนากินในเวลาทำนา.	เลี้ยงผอก ก. นำข้าวไปให้ชาวนากินในเวลาทำนา.
เลี้ยงผี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงวิญญาณของคนที่ตายแล้วเพื่อเอามาใช้ประโยชน์เช่นการเสี่ยงทายเป็นต้น.	เลี้ยงผี ก. เลี้ยงวิญญาณของคนที่ตายแล้วเพื่อเอามาใช้ประโยชน์เช่นการเสี่ยงทายเป็นต้น.
เลี้ยงไฟ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่คอยเติมเชื้อไฟไว้มิให้ไฟดับ.	เลี้ยงไฟ ก. อาการที่คอยเติมเชื้อไฟไว้มิให้ไฟดับ.
เลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงดูมาตั้งแต่ยังเป็นทารก.	เลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย (สำ) ก. เลี้ยงดูมาตั้งแต่ยังเป็นทารก.
เลี้ยงไม่ขึ้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อบรมเลี้ยงดูคนบางคนอย่างดีแต่ก็มิได้ทำให้คนผู้นั้นเจริญรุ่งเรืองขึ้นเลย; เลี้ยงคนบางคนแล้วผู้นั้นยังไม่กตัญญูรู้คุณ.	เลี้ยงไม่ขึ้น ก. อบรมเลี้ยงดูคนบางคนอย่างดีแต่ก็มิได้ทำให้คนผู้นั้นเจริญรุ่งเรืองขึ้นเลย; เลี้ยงคนบางคนแล้วผู้นั้นยังไม่กตัญญูรู้คุณ.
เลี้ยงไม่เชื่อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการของสัตว์บางชนิดเช่นนกกระจอกแม้จะเอามาเลี้ยงอย่างไร ๆ ก็ไม่เชื่อง, โดยปริยายหมายความว่า เนรคุณ.	เลี้ยงไม่เชื่อง ก. อาการของสัตว์บางชนิดเช่นนกกระจอกแม้จะเอามาเลี้ยงอย่างไร ๆ ก็ไม่เชื่อง, โดยปริยายหมายความว่า เนรคุณ.
เลี้ยงไม่โต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ได้รับบาดเจ็บถึงพิการ แม้จะไม่ตายแต่ก็รักษาให้หายเป็นปรกติไม่ได้.	เลี้ยงไม่โต ก. ได้รับบาดเจ็บถึงพิการ แม้จะไม่ตายแต่ก็รักษาให้หายเป็นปรกติไม่ได้.
เลี้ยงไม่รู้จักโต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงจนโตควรจะพึ่งตัวเองได้แล้ว แต่ก็ยังต้องขอเงินและข้าวของเป็นต้นจากพ่อแม่, เลี้ยงจนโตแล้วก็ยังประจบออเซาะแม่เหมือนเด็ก ๆ.	เลี้ยงไม่รู้จักโต ก. เลี้ยงจนโตควรจะพึ่งตัวเองได้แล้ว แต่ก็ยังต้องขอเงินและข้าวของเป็นต้นจากพ่อแม่, เลี้ยงจนโตแล้วก็ยังประจบออเซาะแม่เหมือนเด็ก ๆ.
เลี้ยงไม่เสียข้าวสุก, เลี้ยงไม่เสียหลาย เลี้ยงไม่เสียข้าวสุก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่ เลี้ยงไม่เสียหลาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงแล้วยังใช้ประโยชน์ได้บ้าง.	เลี้ยงไม่เสียข้าวสุก, เลี้ยงไม่เสียหลาย ก. เลี้ยงแล้วยังใช้ประโยชน์ได้บ้าง.
เลี้ยงรับ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงอาหารเพื่อเป็นการต้อนรับบุคคลใดบุคคลหนึ่ง เช่น เลี้ยงรับผู้ที่จะมาอยู่ใหม่.	เลี้ยงรับ ก. เลี้ยงอาหารเพื่อเป็นการต้อนรับบุคคลใดบุคคลหนึ่ง เช่น เลี้ยงรับผู้ที่จะมาอยู่ใหม่.
เลี้ยงลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงอาหารเป็นการอำลาของผู้ที่จะจากไป เช่น นายแดงเลี้ยงลาเพื่อน ๆ ก่อนที่จะย้ายไปอยู่ที่อื่น.	เลี้ยงลา ก. เลี้ยงอาหารเป็นการอำลาของผู้ที่จะจากไป เช่น นายแดงเลี้ยงลาเพื่อน ๆ ก่อนที่จะย้ายไปอยู่ที่อื่น.
เลี้ยงลูกเจ้าเฝ้าคลัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ฝอ-ฝา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำสิ่งที่มีแต่เสมอตัวกับขาดทุน, ทำดีก็เสมอตัว ทำไม่ดีก็ต้องได้รับโทษ.	เลี้ยงลูกเจ้าเฝ้าคลัง ก. ทำสิ่งที่มีแต่เสมอตัวกับขาดทุน, ทำดีก็เสมอตัว ทำไม่ดีก็ต้องได้รับโทษ.
เลี้ยงลูกเสือลูกจระเข้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง บำรุงเลี้ยงดูลูกศัตรูหรือลูกคนพาลจะได้รับความเดือดร้อนในภายหลัง.	เลี้ยงลูกเสือลูกจระเข้ (สำ) ก. บำรุงเลี้ยงดูลูกศัตรูหรือลูกคนพาลจะได้รับความเดือดร้อนในภายหลัง.
เลี้ยงไว้ดูเล่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงไว้ก็ไม่เสียหายอะไร.	เลี้ยงไว้ดูเล่น ก. เลี้ยงไว้ก็ไม่เสียหายอะไร.
เลี้ยงส่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-สอ-เสือ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงอาหารแก่ผู้ที่จะจากไปอย่างเดินทางไปต่างประเทศเป็นต้น เช่น เลี้ยงส่งเพื่อนไปศึกษาต่างประเทศ.	เลี้ยงส่ง ก. เลี้ยงอาหารแก่ผู้ที่จะจากไปอย่างเดินทางไปต่างประเทศเป็นต้น เช่น เลี้ยงส่งเพื่อนไปศึกษาต่างประเทศ.
เลี้ยงเสียข้าวสุก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงแล้วไม่ได้ประโยชน์อะไร.	เลี้ยงเสียข้าวสุก ก. เลี้ยงแล้วไม่ได้ประโยชน์อะไร.
เลี้ยงอาตมา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงตัว, เลี้ยงชีพ ก็ว่า.	เลี้ยงอาตมา ก. เลี้ยงตัว, เลี้ยงชีพ ก็ว่า.
เลียงขาว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ดู เลียงฝ้าย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-ฝอ-ฝา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก.	เลียงขาว ดู เลียงฝ้าย.
เลียงผา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เคี้ยวเอื้องชนิด Capricornis sumatraensis ในวงศ์ Bovidae รูปร่างคล้ายแพะ ขนสีดํา บางตัวมีสีขาวแซม ขายาวและแข็งแรง มีต่อมนํ้ามันตรงส่วนหน้าของตาทั้ง ๒ ข้าง มีเขาทั้งตัวผู้และตัวเมีย พบอยู่ตามภูเขาหรือหน้าผาสูง ๆ, กูรํา โครํา เยือง หรือ เยียงผา ก็เรียก.	เลียงผา ๑ น. ชื่อสัตว์เคี้ยวเอื้องชนิด Capricornis sumatraensis ในวงศ์ Bovidae รูปร่างคล้ายแพะ ขนสีดํา บางตัวมีสีขาวแซม ขายาวและแข็งแรง มีต่อมนํ้ามันตรงส่วนหน้าของตาทั้ง ๒ ข้าง มีเขาทั้งตัวผู้และตัวเมีย พบอยู่ตามภูเขาหรือหน้าผาสูง ๆ, กูรํา โครํา เยือง หรือ เยียงผา ก็เรียก.
เลียงผา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิดหนึ่ง ใบคล้ายใบดีปลี ต้นและใบสีเขียว ใช้ทํายาได้. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	เลียงผา ๒ น. ชื่อไม้เถาชนิดหนึ่ง ใบคล้ายใบดีปลี ต้นและใบสีเขียว ใช้ทํายาได้. (พจน. ๒๔๙๓).
เลียงฝ้าย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-ฝอ-ฝา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Eriolaena candollei Wall. ในวงศ์ Sterculiaceae ใบรูปไข่ป้อม ปลายมี ๓ แฉก ดอกสีเหลือง ผลมีพูตามยาว ๗–๑๐ พู, ปอเลียงฝ้าย หรือ เลียงขาว ก็เรียก.	เลียงฝ้าย น. ชื่อไม้ต้นชนิด Eriolaena candollei Wall. ในวงศ์ Sterculiaceae ใบรูปไข่ป้อม ปลายมี ๓ แฉก ดอกสีเหลือง ผลมีพูตามยาว ๗–๑๐ พู, ปอเลียงฝ้าย หรือ เลียงขาว ก็เรียก.
เลียงมัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้น ๒ ชนิดในวงศ์ Tiliaceae คือ ชนิด Berrya cordifolia (Willd.) Burret ใบป้อม ดอกสีขาวอมเหลือง ผลมีปีกตามแนวระนาบ ๓ คู่ และชนิด B. mollis Wall. ex Kurz ใบมีขน.	เลียงมัน น. ชื่อไม้ต้น ๒ ชนิดในวงศ์ Tiliaceae คือ ชนิด Berrya cordifolia (Willd.) Burret ใบป้อม ดอกสีขาวอมเหลือง ผลมีปีกตามแนวระนาบ ๓ คู่ และชนิด B. mollis Wall. ex Kurz ใบมีขน.
เลียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาอย่าง, ทําหรือพยายามทําให้เหมือนหรือคล้ายคลึงกับแบบอย่าง, เช่น พูดเลียนเสียงเด็ก ร้องเลียนเสียงนก; ชั่งโดยเอาเงินตราเป็นเกณฑ์นํ้าหนัก.	เลียน ก. เอาอย่าง, ทําหรือพยายามทําให้เหมือนหรือคล้ายคลึงกับแบบอย่าง, เช่น พูดเลียนเสียงเด็ก ร้องเลียนเสียงนก; ชั่งโดยเอาเงินตราเป็นเกณฑ์นํ้าหนัก.
เลี่ยน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Melia azedarach L. ในวงศ์ Meliaceae ขึ้นตามป่าเบญจพรรณชื้น ดอกสีขาวหรือม่วงอ่อน เนื้อไม้ใช้ในการก่อสร้าง, เกรียน ก็เรียก.	เลี่ยน ๑ น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Melia azedarach L. ในวงศ์ Meliaceae ขึ้นตามป่าเบญจพรรณชื้น ดอกสีขาวหรือม่วงอ่อน เนื้อไม้ใช้ในการก่อสร้าง, เกรียน ก็เรียก.
เลี่ยน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เตียน, เกลี้ยง, เช่น อายุยังน้อยอยู่เลย หัวล้านเลี่ยนแล้ว ถูพื้นเสียมันเลี่ยน; มีรสมันเกินไป เช่น แกงใส่กะทิข้นมากมันจนเลี่ยน. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกแพรที่เป็นมัน ไม่มีดอกหรือลวดลาย ว่า แพรเลี่ยน.	เลี่ยน ๒ ว. เตียน, เกลี้ยง, เช่น อายุยังน้อยอยู่เลย หัวล้านเลี่ยนแล้ว ถูพื้นเสียมันเลี่ยน; มีรสมันเกินไป เช่น แกงใส่กะทิข้นมากมันจนเลี่ยน. น. เรียกแพรที่เป็นมัน ไม่มีดอกหรือลวดลาย ว่า แพรเลี่ยน.
เลียนไฟ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	ดู กระแห, กระแหทอง กระแห เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ กระแหทอง เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู .	เลียนไฟ ดู กระแห, กระแหทอง.
เลียบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Ficus lacor Buch. ในวงศ์ Moraceae คล้ายต้นกร่าง มักขึ้นบนต้นไม้อื่นทําให้ต้นไม้นั้นตาย ใบและผลอ่อนกินได้.	เลียบ ๑ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Ficus lacor Buch. ในวงศ์ Moraceae คล้ายต้นกร่าง มักขึ้นบนต้นไม้อื่นทําให้ต้นไม้นั้นตาย ใบและผลอ่อนกินได้.
เลียบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ไปตามริม, ไปตามขอบ, เช่น เรือแล่นเลียบชายฝั่ง เดินเลียบริมคลอง.	เลียบ ๒ ก. ไปตามริม, ไปตามขอบ, เช่น เรือแล่นเลียบชายฝั่ง เดินเลียบริมคลอง.
เลียบค่าย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ตรวจดูความเรียบร้อยของกองทัพ, ส่งคนไปลาดตระเวนดูกำลังข้าศึก.	เลียบค่าย ก. ตรวจดูความเรียบร้อยของกองทัพ, ส่งคนไปลาดตระเวนดูกำลังข้าศึก.
เลียบเคียง, เลียบ ๆ เคียง ๆ เลียบเคียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู เลียบ ๆ เคียง ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำกริยา หมายถึง หาทางใช้คำพูดหรือแสดงอาการกรายเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อหยั่งเชิงเขาดู เช่น เลียบ ๆ เคียง ๆ เพื่อจะขอยืมเงิน.	เลียบเคียง, เลียบ ๆ เคียง ๆ ก. หาทางใช้คำพูดหรือแสดงอาการกรายเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อหยั่งเชิงเขาดู เช่น เลียบ ๆ เคียง ๆ เพื่อจะขอยืมเงิน.
เลียบพระนคร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-คอ-ควาย-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง เสด็จพระราชดำเนินประทักษิณรอบพระนครภายหลังบรมราชาภิเษกแล้ว, สามัญใช้ว่า เลียบเมือง.	เลียบพระนคร ก. เสด็จพระราชดำเนินประทักษิณรอบพระนครภายหลังบรมราชาภิเษกแล้ว, สามัญใช้ว่า เลียบเมือง.
เลียบเมือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เสด็จพระราชดําเนินประทักษิณรอบพระนครภายหลังบรมราชาภิเษกแล้ว.	เลียบเมือง ก. เสด็จพระราชดําเนินประทักษิณรอบพระนครภายหลังบรมราชาภิเษกแล้ว.
เลียม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เล็ม; แอบเข้ามา, เลียบ, เดินเลาะ; ทาบทาม.	เลียม ก. เล็ม; แอบเข้ามา, เลียบ, เดินเลาะ; ทาบทาม.
เลี่ยม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้โลหะเช่นทองคํา ทองเหลือง ตะกั่ว หุ้มโดยรอบที่ปลาย หรือหุ้มเป็นแนวไปตามริม ขอบ หรือปากของสิ่งต่าง ๆ มีถ้วยชามเป็นต้น แล้วกวดให้แนบสนิทเพื่อทําให้แข็ง กันสึก กันบิ่น ปกปิดตําหนิ หรือเพื่อความงาม เช่น เลี่ยมหัวตะพด เลี่ยมป้าน เลี่ยมถ้วย.	เลี่ยม ๑ ก. ใช้โลหะเช่นทองคํา ทองเหลือง ตะกั่ว หุ้มโดยรอบที่ปลาย หรือหุ้มเป็นแนวไปตามริม ขอบ หรือปากของสิ่งต่าง ๆ มีถ้วยชามเป็นต้น แล้วกวดให้แนบสนิทเพื่อทําให้แข็ง กันสึก กันบิ่น ปกปิดตําหนิ หรือเพื่อความงาม เช่น เลี่ยมหัวตะพด เลี่ยมป้าน เลี่ยมถ้วย.
เลี่ยมกาบกล้วย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ตีแผ่นโลหะให้โค้งเหมือนกาบกล้วยและขดเป็นวงขนาดเท่าปากภาชนะ แล้วครอบลงที่ปากภาชนะและกวดให้แนบสนิท.	เลี่ยมกาบกล้วย ก. ตีแผ่นโลหะให้โค้งเหมือนกาบกล้วยและขดเป็นวงขนาดเท่าปากภาชนะ แล้วครอบลงที่ปากภาชนะและกวดให้แนบสนิท.
เลี่ยมพระ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้โลหะหุ้มพระเครื่องเพื่อกันไม่ให้แตกหรือชำรุด.	เลี่ยมพระ ก. ใช้โลหะหุ้มพระเครื่องเพื่อกันไม่ให้แตกหรือชำรุด.
เลี่ยมฟัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้โลหะเช่นทอง นาก หุ้มฟันเพื่อความสวยงามเป็นต้น.	เลี่ยมฟัน ก. ใช้โลหะเช่นทอง นาก หุ้มฟันเพื่อความสวยงามเป็นต้น.
เลี่ยมหุ้ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง แผ่โลหะให้เป็นแถบยาวและขดเป็นวงขนาดเท่าปากภาชนะ แล้วสวมรอบขอบปากภาชนะและพับเม้มกวดให้แนบสนิท.	เลี่ยมหุ้ม ก. แผ่โลหะให้เป็นแถบยาวและขดเป็นวงขนาดเท่าปากภาชนะ แล้วสวมรอบขอบปากภาชนะและพับเม้มกวดให้แนบสนิท.
เลี่ยม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีแทงโปวิธีหนึ่ง ถ้าลูกค้าแทงเลี่ยม ๑ ประตู และติด ๑ ประตู โปออกประตูที่ลูกค้าแทงเลี่ยม เจ้ามือใช้ ๒ ต่อ ถ้าออกประตูที่แทงติดไว้ ไม่ได้ไม่เสีย ถ้าออกประตูอื่นนอกจากที่แทงไว้ เจ้ามือกิน.	เลี่ยม ๒ น. วิธีแทงโปวิธีหนึ่ง ถ้าลูกค้าแทงเลี่ยม ๑ ประตู และติด ๑ ประตู โปออกประตูที่ลูกค้าแทงเลี่ยม เจ้ามือใช้ ๒ ต่อ ถ้าออกประตูที่แทงติดไว้ ไม่ได้ไม่เสีย ถ้าออกประตูอื่นนอกจากที่แทงไว้ เจ้ามือกิน.
เลียว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แล้ว เช่น ชิสาท่านกุํลยว ลาญชีพ ก็ดี. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตยวนพ่าย ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐.	เลียว ๑ (กลอน) ว. แล้ว เช่น ชิสาท่านกุํลยว ลาญชีพ ก็ดี. (ยวนพ่าย).
เลียว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ที่ขึงใบเรือทั้งล่างและบน เรียกว่า เลียวล่าง เลียวบน, สายเชือกที่ผูกปลายเลียวสําหรับรั้งใบเรือให้กินลม เรียกว่า สายเลียว, เขียนว่า เรียว ก็มี.	เลียว ๒ น. ไม้ที่ขึงใบเรือทั้งล่างและบน เรียกว่า เลียวล่าง เลียวบน, สายเชือกที่ผูกปลายเลียวสําหรับรั้งใบเรือให้กินลม เรียกว่า สายเลียว, เขียนว่า เรียว ก็มี.
เลี้ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง หักแยก โค้ง หรือคดเคี้ยวไปจากแนวตรง เช่น เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา. เป็นคำนาม หมายถึง ทางตอนที่โค้งหรือคดไปจากแนวตรง เช่น เลยเลี้ยวแรกไป ๕๐ เมตรก็ถึงที่พัก, หัวเลี้ยว ก็ว่า.	เลี้ยว ก. หักแยก โค้ง หรือคดเคี้ยวไปจากแนวตรง เช่น เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา. น. ทางตอนที่โค้งหรือคดไปจากแนวตรง เช่น เลยเลี้ยวแรกไป ๕๐ เมตรก็ถึงที่พัก, หัวเลี้ยว ก็ว่า.
เลี้ยวลด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง อ้อมไปอ้อมมา, คดไปคดมา, เช่น ทางเลี้ยวลดไปตามไหล่เขา, อ้อมค้อม, ไม่ตรงไปตรงมา, เช่น พูดจาเลี้ยวลด, ลดเลี้ยว ก็ว่า.	เลี้ยวลด ก. อ้อมไปอ้อมมา, คดไปคดมา, เช่น ทางเลี้ยวลดไปตามไหล่เขา, อ้อมค้อม, ไม่ตรงไปตรงมา, เช่น พูดจาเลี้ยวลด, ลดเลี้ยว ก็ว่า.
เลือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง คัดสิ่งที่มีจํานวนมากกว่าหนึ่งขึ้นไปเพื่อเอาไว้หรือเอาออกตามต้องการ เช่น เลือกผู้ใหญ่บ้าน เลือกหัวหน้าชั้น.	เลือก ๑ ก. คัดสิ่งที่มีจํานวนมากกว่าหนึ่งขึ้นไปเพื่อเอาไว้หรือเอาออกตามต้องการ เช่น เลือกผู้ใหญ่บ้าน เลือกหัวหน้าชั้น.
เลือกตั้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เลือกสรรบุคคลให้เป็นผู้แทนหรือให้ดํารงตําแหน่งด้วยการออกเสียงลงคะแนน เช่น เลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร เลือกตั้งกรรมการ.	เลือกตั้ง ก. เลือกสรรบุคคลให้เป็นผู้แทนหรือให้ดํารงตําแหน่งด้วยการออกเสียงลงคะแนน เช่น เลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร เลือกตั้งกรรมการ.
เลือกที่รักมักที่ชัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ลําเอียง.	เลือกที่รักมักที่ชัง (สำ) ก. ลําเอียง.
เลือกนักมักได้แร่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เลือกมากมักจะได้ที่ไม่ดี (มักใช้พูดตําหนิผู้เลือกคู่ครอง).	เลือกนักมักได้แร่ (สำ) ก. เลือกมากมักจะได้ที่ไม่ดี (มักใช้พูดตําหนิผู้เลือกคู่ครอง).
เลือกเฟ้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง คัดเอาแต่ที่ดีเด่น, คัดเอาแต่ที่ต้องการ, เช่น เลือกเฟ้นนักกีฬาทีมชาติ เลือกเฟ้นข้าราชการดีเด่น, เฟ้น ก็ว่า.	เลือกเฟ้น ก. คัดเอาแต่ที่ดีเด่น, คัดเอาแต่ที่ต้องการ, เช่น เลือกเฟ้นนักกีฬาทีมชาติ เลือกเฟ้นข้าราชการดีเด่น, เฟ้น ก็ว่า.
เลือกสรร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สอ-เสือ-รอ-เรือ-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง พิจารณาคัดเอาแต่ที่ดี ๆ เช่น เลือกสรรถ้อยคำมาใช้ให้เหมาะสม.	เลือกสรร ก. พิจารณาคัดเอาแต่ที่ดี ๆ เช่น เลือกสรรถ้อยคำมาใช้ให้เหมาะสม.
เลือก ๒, เลือก ๆ เลือก ความหมายที่ ๒ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ เลือก ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นเมือก, เหนียว ๆ ลื่น ๆ, เช่น ฝักกระเจี๊ยบต้มแล้วเป็นเลือก ๆ.	เลือก ๒, เลือก ๆ ว. เป็นเมือก, เหนียว ๆ ลื่น ๆ, เช่น ฝักกระเจี๊ยบต้มแล้วเป็นเลือก ๆ.
เลือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๓	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาเฉพาะถิ่น เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บาง, ลาง.	เลือก ๓ (ถิ่น) ว. บาง, ลาง.
เลือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรือง, งาม, สุกใส, มักใช้ เรือง.	เลือง ว. เรือง, งาม, สุกใส, มักใช้ เรือง.
เลื่อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ลือ, โจษแซ่.	เลื่อง ก. ลือ, โจษแซ่.
เลื่องลือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้กันกระฉ่อนทั่วไป เช่น ชื่อเสียงเลื่องลือ ความสามารถเป็นที่เลื่องลือ.	เลื่องลือ ก. รู้กันกระฉ่อนทั่วไป เช่น ชื่อเสียงเลื่องลือ ความสามารถเป็นที่เลื่องลือ.
เลือด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ของเหลวปรกติมีสีแดง อยู่ในหลอดเลือดและหัวใจของคนและสัตว์ ประกอบด้วยน้ำเลือดและเม็ดเลือด ส่วนที่เป็นสีแดงเกิดจากสีในเม็ดเลือดแดง สัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง เช่น แมลง กุ้ง หอย เม็ดเลือดเห็นมีสีน้ำเงินจาง ๆ; ระดู เช่น เลือดทำ คือ อาการป่วยในระหว่างที่มีระดู; โดยปริยายหมายถึงผู้สืบเชื้อสาย เช่น เลือดศิลปิน เลือดนักรบ เลือดนักประพันธ์; ผู้ที่เคยศึกษาจากสถาบันใดสถาบันหนึ่ง เช่น เลือดจุฬา เลือดธรรมศาสตร์.	เลือด น. ของเหลวปรกติมีสีแดง อยู่ในหลอดเลือดและหัวใจของคนและสัตว์ ประกอบด้วยน้ำเลือดและเม็ดเลือด ส่วนที่เป็นสีแดงเกิดจากสีในเม็ดเลือดแดง สัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง เช่น แมลง กุ้ง หอย เม็ดเลือดเห็นมีสีน้ำเงินจาง ๆ; ระดู เช่น เลือดทำ คือ อาการป่วยในระหว่างที่มีระดู; โดยปริยายหมายถึงผู้สืบเชื้อสาย เช่น เลือดศิลปิน เลือดนักรบ เลือดนักประพันธ์; ผู้ที่เคยศึกษาจากสถาบันใดสถาบันหนึ่ง เช่น เลือดจุฬา เลือดธรรมศาสตร์.
เลือดก้อนเดียวตัดทิ้งได้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ลูกคนเดียวตัดทิ้งได้ในเมื่อมีความประพฤติไม่เป็นที่พอใจพ่อแม่.	เลือดก้อนเดียวตัดทิ้งได้ (สำ) น. ลูกคนเดียวตัดทิ้งได้ในเมื่อมีความประพฤติไม่เป็นที่พอใจพ่อแม่.
เลือดกำเดา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เลือดที่ออกทางช่องจมูก.	เลือดกำเดา น. เลือดที่ออกทางช่องจมูก.
เลือดข้นกว่าน้ำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-ไม้-โท-นอ-หนู-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ญาติพี่น้องย่อมดีกว่าคนอื่น.	เลือดข้นกว่าน้ำ (สำ) น. ญาติพี่น้องย่อมดีกว่าคนอื่น.
เลือดขึ้นหน้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง โกรธมากจนหน้าแดง, โมโห.	เลือดขึ้นหน้า (สำ) ก. โกรธมากจนหน้าแดง, โมโห.
เลือดเข้าตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ฮึดสู้โดยไม่เกรงกลัวเพราะไม่มีทางเลือกหรือเจ็บช้ำน้ำใจเป็นต้น, กล้าทำในสิ่งที่ไม่เคยทำเพราะทนถูกบีบคั้นไม่ไหว.	เลือดเข้าตา (สำ) ก. ฮึดสู้โดยไม่เกรงกลัวเพราะไม่มีทางเลือกหรือเจ็บช้ำน้ำใจเป็นต้น, กล้าทำในสิ่งที่ไม่เคยทำเพราะทนถูกบีบคั้นไม่ไหว.
เลือดเข้าเลือดออก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง มีบาดแผล เช่น แค่หนามเกี่ยวก็ถึงกับเลือดเข้าเลือดออกแล้ว.	เลือดเข้าเลือดออก ก. มีบาดแผล เช่น แค่หนามเกี่ยวก็ถึงกับเลือดเข้าเลือดออกแล้ว.
เลือดจะไปลมจะมา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง มีอารมณ์แปรปรวนผิดปรกติเพราะสูงอายุถึงระดับหนึ่ง มักเกิดแก่ผู้หญิงที่มีวัยใกล้จะหมดระดู.	เลือดจะไปลมจะมา ก. มีอารมณ์แปรปรวนผิดปรกติเพราะสูงอายุถึงระดับหนึ่ง มักเกิดแก่ผู้หญิงที่มีวัยใกล้จะหมดระดู.
เลือดจาง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีคุณสมบัติที่ดีของบรรพบุรุษลดน้อยลง.	เลือดจาง ว. มีคุณสมบัติที่ดีของบรรพบุรุษลดน้อยลง.
เลือดชั่ว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่สืบเชื้อสายมาจากพ่อแม่ที่ชั่ว, ความเลวร้ายที่มีอยู่ในตัว เช่น ตีหัวให้แตกเอาเลือดชั่วออกเสียบ้าง.	เลือดชั่ว น. ผู้ที่สืบเชื้อสายมาจากพ่อแม่ที่ชั่ว, ความเลวร้ายที่มีอยู่ในตัว เช่น ตีหัวให้แตกเอาเลือดชั่วออกเสียบ้าง.
เลือดโชก, เลือดท่วมตัว, เลือดสาด, เลือดอาบ เลือดโชก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่ เลือดท่วมตัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน เลือดสาด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก เลือดอาบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง เลือดออกมาก.	เลือดโชก, เลือดท่วมตัว, เลือดสาด, เลือดอาบ น. เลือดออกมาก.
เลือดดำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง เลือดที่เม็ดเลือดแดงมีออกซิเจนน้อยหรือขาดออกซิเจน มีสีแดงคล้ำ.	เลือดดำ น. เลือดที่เม็ดเลือดแดงมีออกซิเจนน้อยหรือขาดออกซิเจน มีสีแดงคล้ำ.
เลือดเดือด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โมโหฉุนเฉียวขึ้นมาทันทีทันใด.	เลือดเดือด ว. โมโหฉุนเฉียวขึ้นมาทันทีทันใด.
เลือดแดง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เลือดที่เม็ดเลือดแดงมีออกซิเจนมาก มีสีแดงสด.	เลือดแดง น. เลือดที่เม็ดเลือดแดงมีออกซิเจนมาก มีสีแดงสด.
เลือดตกใน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เลือดที่ไม่ไหลออกข้างนอก ตกลงภายในเมื่อถูกแทงเป็นต้น.	เลือดตกใน น. เลือดที่ไม่ไหลออกข้างนอก ตกลงภายในเมื่อถูกแทงเป็นต้น.
เลือดตกยางออก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง มีบาดแผลถึงเลือดออก เช่น ต่อสู้กันจนถึงเลือดตกยางออก; รุนแรง เช่น เรื่องเล็กแค่นี้อย่าให้ถึงกับเลือดตกยางออกเลย.	เลือดตกยางออก ก. มีบาดแผลถึงเลือดออก เช่น ต่อสู้กันจนถึงเลือดตกยางออก; รุนแรง เช่น เรื่องเล็กแค่นี้อย่าให้ถึงกับเลือดตกยางออกเลย.
เลือดตากระเด็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลำบากหรือยากแค้นอย่างแสนสาหัส เช่น กว่าจะหาเงินมาซื้อบ้านได้แทบเลือดตากระเด็นทีเดียว.	เลือดตากระเด็น ว. ลำบากหรือยากแค้นอย่างแสนสาหัส เช่น กว่าจะหาเงินมาซื้อบ้านได้แทบเลือดตากระเด็นทีเดียว.
เลือดท่วมท้องช้าง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นองเลือด.	เลือดท่วมท้องช้าง ว. นองเลือด.
เลือดทาแผ่นดิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง สละชีวิตให้แก่ประเทศชาติ, สละชีวิตเพื่อรักษาแผ่นดิน.	เลือดทาแผ่นดิน ก. สละชีวิตให้แก่ประเทศชาติ, สละชีวิตเพื่อรักษาแผ่นดิน.
เลือดนก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีแดงอย่างสีเลือดของนก.	เลือดนก ว. สีแดงอย่างสีเลือดของนก.
เลือดเนื้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ลูกในไส้, ลูกของตนแท้ ๆ; ชีวิต เช่น ปฏิวัติโดยไม่เสียเลือดเนื้อ.	เลือดเนื้อ น. ลูกในไส้, ลูกของตนแท้ ๆ; ชีวิต เช่น ปฏิวัติโดยไม่เสียเลือดเนื้อ.
เลือดเนื้อเชื้อไข เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่	เป็นคำนาม หมายถึง ลูกหลาน, โดยปริยายหมายถึงผู้ที่เข้าศึกษาและจบจากสถาบันใดสถาบันหนึ่ง เช่น เขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขธรรมศาสตร์.	เลือดเนื้อเชื้อไข น. ลูกหลาน, โดยปริยายหมายถึงผู้ที่เข้าศึกษาและจบจากสถาบันใดสถาบันหนึ่ง เช่น เขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขธรรมศาสตร์.
เลือดในอก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ลูก.	เลือดในอก (สำ) น. ลูก.
เลือดผสม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ผอ-ผึ้ง-สอ-เสือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่มีเลือดพ่อและแม่ต่างชาติกัน.	เลือดผสม น. ผู้ที่มีเลือดพ่อและแม่ต่างชาติกัน.
เลือดฝาด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เลือดที่แสดงออกทางผิวพรรณ เช่น มีเลือดฝาดดี หมายความว่า มีผิวพรรณเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล.	เลือดฝาด น. เลือดที่แสดงออกทางผิวพรรณ เช่น มีเลือดฝาดดี หมายความว่า มีผิวพรรณเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล.
เลือดพล่าน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โมโหฉุนเฉียวอย่างรุนแรง.	เลือดพล่าน ว. โมโหฉุนเฉียวอย่างรุนแรง.
เลือดเย็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีใจเหี้ยมสามารถทำลายชีวิตหรือชื่อเสียงผู้อื่นได้โดยไม่รู้สึกหวั่นไหว เช่น ฆ่าอย่างเลือดเย็น.	เลือดเย็น ๑ ว. มีใจเหี้ยมสามารถทำลายชีวิตหรือชื่อเสียงผู้อื่นได้โดยไม่รู้สึกหวั่นไหว เช่น ฆ่าอย่างเลือดเย็น.
เลือดเย็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์มีกระดูกสันหลังที่สามารถปรับอุณหภูมิของร่างกายให้เหมาะสมกับอุณหภูมิของสภาวะแวดล้อม เช่นปลา กบ เรียกว่า สัตว์เลือดเย็น.	เลือดเย็น ๒ น. สัตว์มีกระดูกสันหลังที่สามารถปรับอุณหภูมิของร่างกายให้เหมาะสมกับอุณหภูมิของสภาวะแวดล้อม เช่นปลา กบ เรียกว่า สัตว์เลือดเย็น.
เลือดร้อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โกรธง่าย, โมโหง่าย.	เลือดร้อน ว. โกรธง่าย, โมโหง่าย.
เลือดแรง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ลูกที่มีลักษณะเด่นในทางกรรมพันธุ์ไปทางพ่อหรือแม่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง เช่น พ่อขี้ริ้ว แม่สวย ถ้าลูกขี้ริ้ว ก็แสดงว่า เลือดพ่อแรงกว่า ถ้าลูกสวย ก็แสดงว่า เลือดแม่แรงกว่า.	เลือดแรง น. ลูกที่มีลักษณะเด่นในทางกรรมพันธุ์ไปทางพ่อหรือแม่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง เช่น พ่อขี้ริ้ว แม่สวย ถ้าลูกขี้ริ้ว ก็แสดงว่า เลือดพ่อแรงกว่า ถ้าลูกสวย ก็แสดงว่า เลือดแม่แรงกว่า.
เลือดล้างด้วยเลือด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง แก้แค้นด้วยวิธีรุนแรงในทำนองเดียวกัน.	เลือดล้างด้วยเลือด ก. แก้แค้นด้วยวิธีรุนแรงในทำนองเดียวกัน.
เลือดล้างหน้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เลือดระดูที่ออกมาเล็ก ๆ น้อย ๆ หลังจากคลอดลูกแล้ว แสดงว่าจะตั้งท้องได้อีก.	เลือดล้างหน้า น. เลือดระดูที่ออกมาเล็ก ๆ น้อย ๆ หลังจากคลอดลูกแล้ว แสดงว่าจะตั้งท้องได้อีก.
เลือดเสีย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เลือดระดูไม่ปรกติ มีสีแดงคล้ำ กลิ่นเหม็น.	เลือดเสีย น. เลือดระดูไม่ปรกติ มีสีแดงคล้ำ กลิ่นเหม็น.
เลือดหมู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีแดงคล้ำอย่างสีเลือดของหมู.	เลือดหมู ว. สีแดงคล้ำอย่างสีเลือดของหมู.
เลือดอุ่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์มีกระดูกสันหลังที่สามารถคงอุณหภูมิของร่างกายไว้ได้โดยไม่เปลี่ยนไปตามอุณหภูมิของสภาวะแวดล้อม เช่นคน นก เรียกว่า สัตว์เลือดอุ่น.	เลือดอุ่น น. สัตว์มีกระดูกสันหลังที่สามารถคงอุณหภูมิของร่างกายไว้ได้โดยไม่เปลี่ยนไปตามอุณหภูมิของสภาวะแวดล้อม เช่นคน นก เรียกว่า สัตว์เลือดอุ่น.
เลือดไม้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	ดู เรือดไม้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท.	เลือดไม้ ดู เรือดไม้.
เลือน, เลือน ๆ เลือน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู เลือน ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มัว ๆ, ไม่แจ่มแจ้ง, เช่น ภาพเก่าสีเลือนไปจนเห็นหน้าไม่ชัด มองเห็นเลือน ๆ, เฟือน ๆ เช่น ความจำเลือนไป. เป็นคำกริยา หมายถึง บัง, กั้น, เช่น มีกําแพงแลงเลือน ต่อต้าย. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตยวนพ่าย ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐.	เลือน, เลือน ๆ ว. มัว ๆ, ไม่แจ่มแจ้ง, เช่น ภาพเก่าสีเลือนไปจนเห็นหน้าไม่ชัด มองเห็นเลือน ๆ, เฟือน ๆ เช่น ความจำเลือนไป. ก. บัง, กั้น, เช่น มีกําแพงแลงเลือน ต่อต้าย. (ยวนพ่าย).
เลือนราง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ชัดเจน, พอระลึกได้บ้าง, เช่น ความจำชักเลือนรางไปบ้างแล้ว ตาไม่ดีมองเห็นภาพเลือนราง.	เลือนราง ว. ไม่ชัดเจน, พอระลึกได้บ้าง, เช่น ความจำชักเลือนรางไปบ้างแล้ว ตาไม่ดีมองเห็นภาพเลือนราง.
เลื่อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ยานชนิดหนึ่งไม่มีล้อ ใช้ลากไปตามท้องนาและหมู่บ้าน สําหรับบรรทุกฟ่อนข้าวเป็นต้น, บางถิ่นเรียกว่า กะเลิด, ยานชนิดหนึ่งใช้แถบขั้วโลก ไม่มีล้อ ใช้สุนัขลากไปบนพื้นหิมะหรือบนพื้นนํ้าแข็ง. เป็นคำกริยา หมายถึง เคลื่อนหรือย้ายจากที่เดิมโดยลักษณะอาการต่าง ๆ เช่น ลาก เสือกไส ยกขึ้น กดลง; เปลี่ยนเวลาจากที่กําหนดไว้เดิม เช่น เลื่อนเวลาเดินทาง เลื่อนวันประชุม; เขยิบชั้นหรือตําแหน่งฐานะสูงขึ้นไปกว่าเดิม เช่น เลื่อนยศ เลื่อนตําแหน่ง; เพิ่มเติม (ใช้แก่อาหาร) เช่น เลื่อนแกง เลื่อนของหวาน.	เลื่อน น. ยานชนิดหนึ่งไม่มีล้อ ใช้ลากไปตามท้องนาและหมู่บ้าน สําหรับบรรทุกฟ่อนข้าวเป็นต้น, บางถิ่นเรียกว่า กะเลิด, ยานชนิดหนึ่งใช้แถบขั้วโลก ไม่มีล้อ ใช้สุนัขลากไปบนพื้นหิมะหรือบนพื้นนํ้าแข็ง. ก. เคลื่อนหรือย้ายจากที่เดิมโดยลักษณะอาการต่าง ๆ เช่น ลาก เสือกไส ยกขึ้น กดลง; เปลี่ยนเวลาจากที่กําหนดไว้เดิม เช่น เลื่อนเวลาเดินทาง เลื่อนวันประชุม; เขยิบชั้นหรือตําแหน่งฐานะสูงขึ้นไปกว่าเดิม เช่น เลื่อนยศ เลื่อนตําแหน่ง; เพิ่มเติม (ใช้แก่อาหาร) เช่น เลื่อนแกง เลื่อนของหวาน.
เลื่อนที่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนที่, ได้ยศหรือบรรดาศักดิ์สูงไปกว่าเก่า.	เลื่อนที่ ก. เปลี่ยนที่, ได้ยศหรือบรรดาศักดิ์สูงไปกว่าเก่า.
เลื่อนเปื้อน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดเลอะเทอะ เช่น พูดจาเลื่อนเปื้อน.	เลื่อนเปื้อน ว. อาการที่พูดเลอะเทอะ เช่น พูดจาเลื่อนเปื้อน.
เลื่อนลอย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่คงที่, ไม่แน่นอน, เช่น ความฝันเลื่อนลอย พูดจาเลื่อนลอยไม่มีหลักฐาน สติเลื่อนลอย ข้อกล่าวหาเลื่อนลอย.	เลื่อนลอย ว. ไม่คงที่, ไม่แน่นอน, เช่น ความฝันเลื่อนลอย พูดจาเลื่อนลอยไม่มีหลักฐาน สติเลื่อนลอย ข้อกล่าวหาเลื่อนลอย.
เลื่อม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง วัสดุสำหรับปักลวดลายลงบนผ้า มักมีลักษณะบางเป็นรูปกลมแบนเล็ก ๆ ตรงกลางมีรู เป็นเงามัน สำหรับใช้ปักลวดลาย เช่นเสื้อโขนตัวทศกัณฐ์ พระราม พระลักษมณ์ เป็นต้น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นเงามัน.	เลื่อม น. วัสดุสำหรับปักลวดลายลงบนผ้า มักมีลักษณะบางเป็นรูปกลมแบนเล็ก ๆ ตรงกลางมีรู เป็นเงามัน สำหรับใช้ปักลวดลาย เช่นเสื้อโขนตัวทศกัณฐ์ พระราม พระลักษมณ์ เป็นต้น. ว. เป็นเงามัน.
เลื่อมพราย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นเงามันแพรวพราย.	เลื่อมพราย ว. เป็นเงามันแพรวพราย.
เลื่อมใส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-สอ-เสือ	เป็นคำกริยา หมายถึง มีความเชื่อถือ เช่น เลื่อมใสศาสนา, มีจิตยินดี, เห็นชอบด้วย, เช่น เลื่อมใสในความรู้ความสามารถ เลื่อมใสในแนวการประพฤติปฏิบัติของเขา.	เลื่อมใส ก. มีความเชื่อถือ เช่น เลื่อมใสศาสนา, มีจิตยินดี, เห็นชอบด้วย, เช่น เลื่อมใสในความรู้ความสามารถ เลื่อมใสในแนวการประพฤติปฏิบัติของเขา.
เลื่อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสําหรับตัด มีหลายชนิด ใบเลื่อยทําด้วยเหล็กกล้า ด้านที่ใช้เลื่อยมีคมเป็นฟันจัก ๆ. เป็นคำกริยา หมายถึง ตัดด้วยเลื่อย.	เลื่อย น. เครื่องมือสําหรับตัด มีหลายชนิด ใบเลื่อยทําด้วยเหล็กกล้า ด้านที่ใช้เลื่อยมีคมเป็นฟันจัก ๆ. ก. ตัดด้วยเลื่อย.
เลื่อยฉลุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ฉอ-ฉิ่ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสำหรับโกรกหรือฉลุไม้ มี ๒ ชนิด ชนิดหนึ่งใบเลื่อยมีลักษณะเป็นปื้นรูปยาวรี ด้ามเป็นไม้สำหรับจับ อีกชนิดหนึ่งมีคันทำด้วยเหล็กเป็นรูปอย่างนี้ ⊃ ด้ามเป็นไม้ติดอยู่ที่ปลายตอนล่าง ระหว่างปลายคันทั้งคู่ติดใบเลื่อยลักษณะเป็นเส้นแบนขนาดเล็ก.	เลื่อยฉลุ น. เครื่องมือสำหรับโกรกหรือฉลุไม้ มี ๒ ชนิด ชนิดหนึ่งใบเลื่อยมีลักษณะเป็นปื้นรูปยาวรี ด้ามเป็นไม้สำหรับจับ อีกชนิดหนึ่งมีคันทำด้วยเหล็กเป็นรูปอย่างนี้ ⊃ ด้ามเป็นไม้ติดอยู่ที่ปลายตอนล่าง ระหว่างปลายคันทั้งคู่ติดใบเลื่อยลักษณะเป็นเส้นแบนขนาดเล็ก.
เลื่อยชักไม้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสำหรับตัดไม้ มีขนาดใหญ่ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นปื้นหรือแถบยาวติดกับปลายขาคันเลื่อยทั้งคู่ มีไม้ยาวที่เรียกว่า อกเลื่อย ยันอยู่ตรงกลาง ปลายขาคันเลื่อยด้านตรงข้ามมีเชือกคล้องรั้งและบิดเพื่อขึงใบเลื่อยให้ตึง ใช้คนชักเลื่อยคู่กัน ๒ คน.	เลื่อยชักไม้ น. เครื่องมือสำหรับตัดไม้ มีขนาดใหญ่ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นปื้นหรือแถบยาวติดกับปลายขาคันเลื่อยทั้งคู่ มีไม้ยาวที่เรียกว่า อกเลื่อย ยันอยู่ตรงกลาง ปลายขาคันเลื่อยด้านตรงข้ามมีเชือกคล้องรั้งและบิดเพื่อขึงใบเลื่อยให้ตึง ใช้คนชักเลื่อยคู่กัน ๒ คน.
เลื่อยโซ่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-โอ-ซอ-โซ่-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสำหรับตัด ซอยไม้ หรือโค่นต้นไม้ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นข้อ ๆ ต่อกันคล้ายสายโซ่เคลื่อนที่หมุนเวียนบนคานแบน ๆ ด้วยกำลังมอเตอร์.	เลื่อยโซ่ น. เครื่องมือสำหรับตัด ซอยไม้ หรือโค่นต้นไม้ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นข้อ ๆ ต่อกันคล้ายสายโซ่เคลื่อนที่หมุนเวียนบนคานแบน ๆ ด้วยกำลังมอเตอร์.
เลื่อยตะขาบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสำหรับตัดหรือซอยไม้ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นแผ่นแบนยาว ท้องเลื่อยหย่อนโค้ง ปลายใบเลื่อยทั้ง ๒ ข้างทำเป็นบ้อง สำหรับสอดไม้ท่อนกลม ๆ เพื่อใช้จับชักใบเลื่อย ใช้คนชักเลื่อยคู่กัน ๒ คน, เลื่อยยมบาล ก็เรียก.	เลื่อยตะขาบ น. เครื่องมือสำหรับตัดหรือซอยไม้ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นแผ่นแบนยาว ท้องเลื่อยหย่อนโค้ง ปลายใบเลื่อยทั้ง ๒ ข้างทำเป็นบ้อง สำหรับสอดไม้ท่อนกลม ๆ เพื่อใช้จับชักใบเลื่อย ใช้คนชักเลื่อยคู่กัน ๒ คน, เลื่อยยมบาล ก็เรียก.
เลื่อยทำทอง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อำ-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือช่างทอง ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นเส้นลวดแบน ปลายใบเลื่อยทั้ง ๒ ข้างติดกับปลายคันเลื่อยซึ่งทำด้วยเหล็กเป็นรูปอย่างนี้ ⊃ คล้ายคันเลื่อยฉลุ แต่สั้นกว่าและทำด้วยเหล็กแข็งกว่า.	เลื่อยทำทอง น. เครื่องมือช่างทอง ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นเส้นลวดแบน ปลายใบเลื่อยทั้ง ๒ ข้างติดกับปลายคันเลื่อยซึ่งทำด้วยเหล็กเป็นรูปอย่างนี้ ⊃ คล้ายคันเลื่อยฉลุ แต่สั้นกว่าและทำด้วยเหล็กแข็งกว่า.
เลื่อยธนู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสำหรับตัดหรือซอยไม้ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นแถบยาว ปลายใบเลื่อยทั้ง ๒ ข้างติดกับปลายคันเลื่อยซึ่งทำด้วยเหล็กดัดโค้งคล้ายคันธนู.	เลื่อยธนู น. เครื่องมือสำหรับตัดหรือซอยไม้ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นแถบยาว ปลายใบเลื่อยทั้ง ๒ ข้างติดกับปลายคันเลื่อยซึ่งทำด้วยเหล็กดัดโค้งคล้ายคันธนู.
เลื่อยยมบาล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง เลื่อยตะขาบ.	เลื่อยยมบาล น. เลื่อยตะขาบ.
เลื่อยโยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสำหรับโกรกหรือฉลุไม้ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นแถบยาว ปลายข้างบนผูกโยงกับคันคานดีด ปลายข้างล่างผูกโยงกับไม้รองกระเดื่อง ใช้กำลังคนเหยียบกระเดื่องชักใบเลื่อยให้ทำงาน.	เลื่อยโยง น. เครื่องมือสำหรับโกรกหรือฉลุไม้ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นแถบยาว ปลายข้างบนผูกโยงกับคันคานดีด ปลายข้างล่างผูกโยงกับไม้รองกระเดื่อง ใช้กำลังคนเหยียบกระเดื่องชักใบเลื่อยให้ทำงาน.
เลื่อยลอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสำหรับตัดไม้ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นปื้นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ปลายข้างหนึ่งมีด้ามสำหรับจับ.	เลื่อยลอ น. เครื่องมือสำหรับตัดไม้ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นปื้นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ปลายข้างหนึ่งมีด้ามสำหรับจับ.
เลื่อยลันดา, เลื่อยวิลันดา เลื่อยลันดา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา เลื่อยวิลันดา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสำหรับตัดไม้ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นปื้น โคนใหญ่ ปลายรี ที่โคนมีด้ามทำด้วยไม้เป็นคันสำหรับจับ.	เลื่อยลันดา, เลื่อยวิลันดา น. เครื่องมือสำหรับตัดไม้ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นปื้น โคนใหญ่ ปลายรี ที่โคนมีด้ามทำด้วยไม้เป็นคันสำหรับจับ.
เลื่อยวงเดือน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเลื่อยชนิดหนึ่ง ลักษณะเป็นแผ่นกลม มีฟันอยู่โดยรอบ.	เลื่อยวงเดือน น. ชื่อเลื่อยชนิดหนึ่ง ลักษณะเป็นแผ่นกลม มีฟันอยู่โดยรอบ.
เลื่อยหางหนู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสำหรับฉลุหรือโกรกไม้ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นแถบยาวปลายเรียวแหลม ที่โคนมีด้ามทำด้วยไม้เป็นรูปขอสำหรับจับ.	เลื่อยหางหนู น. เครื่องมือสำหรับฉลุหรือโกรกไม้ ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นแถบยาวปลายเรียวแหลม ที่โคนมีด้ามทำด้วยไม้เป็นรูปขอสำหรับจับ.
เลื่อยเหล็ก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสำหรับตัดเหล็ก ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นแถบยาว ปลายใบเลื่อยทั้ง ๒ ข้างติดกับปลายและโคนคันเลื่อยซึ่งทำด้วยเหล็ก ที่โคนคันมีด้ามสำหรับจับ.	เลื่อยเหล็ก น. เครื่องมือสำหรับตัดเหล็ก ใบเลื่อยมีลักษณะเป็นแถบยาว ปลายใบเลื่อยทั้ง ๒ ข้างติดกับปลายและโคนคันเลื่อยซึ่งทำด้วยเหล็ก ที่โคนคันมีด้ามสำหรับจับ.
เลื่อยอก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสำหรับตัดหรือโกรกไม้ ลักษณะคล้ายเลื่อยชัก แต่ขนาดย่อมและสั้นกว่า.	เลื่อยอก น. เครื่องมือสำหรับตัดหรือโกรกไม้ ลักษณะคล้ายเลื่อยชัก แต่ขนาดย่อมและสั้นกว่า.
เลื้อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทอดวกเวียนไป (ใช้แก่ไม้เถา), เสือกไปด้วยอก (ใช้แก่สัตว์ไม่มีตีน ตัวยาว) เช่น งูเลื้อย ไส้เดือนเลื้อย.	เลื้อย ก. ทอดวกเวียนไป (ใช้แก่ไม้เถา), เสือกไปด้วยอก (ใช้แก่สัตว์ไม่มีตีน ตัวยาว) เช่น งูเลื้อย ไส้เดือนเลื้อย.
เลื้อยคลาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์เลือดเย็นจําพวกที่ผิวหนังมีเกล็ดปกคลุม หายใจด้วยปอดอย่างจิ้งจก จิ้งเหลน จระเข้ เต่า งู ส่วนมากวางไข่ หลายชนิดออกลูกเป็นตัว ลูกอ่อนมีลักษณะอย่างพ่อแม่ เรียกว่า สัตว์เลื้อยคลาน, เดิมเรียกว่า สัตว์เสือกคลาน.	เลื้อยคลาน น. สัตว์เลือดเย็นจําพวกที่ผิวหนังมีเกล็ดปกคลุม หายใจด้วยปอดอย่างจิ้งจก จิ้งเหลน จระเข้ เต่า งู ส่วนมากวางไข่ หลายชนิดออกลูกเป็นตัว ลูกอ่อนมีลักษณะอย่างพ่อแม่ เรียกว่า สัตว์เลื้อยคลาน, เดิมเรียกว่า สัตว์เสือกคลาน.
เลื้อยเจื้อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดยืดยาวแต่มีสาระน้อย, เรื่อยเจื้อย ก็ว่า.	เลื้อยเจื้อย ว. อาการที่พูดยืดยาวแต่มีสาระน้อย, เรื่อยเจื้อย ก็ว่า.
เลื่อยล้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เมื่อยล้า, เหนื่อยอ่อน, บอบชํ้า, ในบทกลอนใช้ว่า เมลื่อยมล้า ก็มี.	เลื่อยล้า ว. เมื่อยล้า, เหนื่อยอ่อน, บอบชํ้า, ในบทกลอนใช้ว่า เมลื่อยมล้า ก็มี.
แล เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ดู, มอง, เช่น สองตาก็ไม่อยากแล เหลียวซ้ายแลขวา, ทอดตาดูเพื่อให้รู้ให้เห็น, มักใช้เข้าคู่กับคำ ดู หรือ เห็น เป็น แลดู แลเห็น.	แล ๑ ก. ดู, มอง, เช่น สองตาก็ไม่อยากแล เหลียวซ้ายแลขวา, ทอดตาดูเพื่อให้รู้ให้เห็น, มักใช้เข้าคู่กับคำ ดู หรือ เห็น เป็น แลดู แลเห็น.
แลหน้าแลหลัง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง พิจารณาให้รอบคอบ เช่น จะทำอะไรต้องแลหน้าแลหลังให้ดีเสียก่อน.	แลหน้าแลหลัง ก. พิจารณาให้รอบคอบ เช่น จะทำอะไรต้องแลหน้าแลหลังให้ดีเสียก่อน.
แลเหลียว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาใจใส่ (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น ลูกกำพร้าไม่มีใครแลเหลียว, เหลียวแล ก็ว่า.	แลเหลียว ก. เอาใจใส่ (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น ลูกกำพร้าไม่มีใครแลเหลียว, เหลียวแล ก็ว่า.
แล เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ทิ้งไว้นานโดยไม่ใส่ใจ เช่น กับข้าวทิ้งแลไว้บนโต๊ะไม่มีคนกิน ของวางแลไม่มีคนซื้อ, แร ก็ว่า; ทีเดียว, ฉะนี้, (มักใช้ในที่สุดประโยคหรือข้อความ หรือคำลงท้ายคำประพันธ์) เช่น ยมพะบาลจับผู้หญิงผู้ชายจำให้ขึ้นจำให้ลงหากันดั่งนั้น หลายคาบหลายคราลำบากนักหนาแล. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือไตรภูมิพระร่วง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ ร.ศ. ๑๓๑, ห่อนข้าคืนสม แม่แล ฿. (เตลงพ่าย).	แล ๒ ว. อาการที่ทิ้งไว้นานโดยไม่ใส่ใจ เช่น กับข้าวทิ้งแลไว้บนโต๊ะไม่มีคนกิน ของวางแลไม่มีคนซื้อ, แร ก็ว่า; ทีเดียว, ฉะนี้, (มักใช้ในที่สุดประโยคหรือข้อความ หรือคำลงท้ายคำประพันธ์) เช่น ยมพะบาลจับผู้หญิงผู้ชายจำให้ขึ้นจำให้ลงหากันดั่งนั้น หลายคาบหลายคราลำบากนักหนาแล. (ไตรภูมิ), ห่อนข้าคืนสม แม่แล ฿. (เตลงพ่าย).
แล เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๓	เป็นคำสันธาน หมายถึง และ, กับ, เช่น ให้ประกาศแก่พระราชวงศานุวงศ์แลข้าราชการผู้ใหญ่ผู้น้อยฝ่ายหน้าฝ่ายในและราษฎรในกรุงแลหัวเมืองให้ทราบทั่วกัน. ในวงเล็บ มาจาก ประชุมประกาศ รัชกาลที่ ๔ ฉบับโรงพิมพ์คุรุสภา พ.ศ. ๒๕๐๕, ฝูงเทพยดาถือค้อนแลตระบองเทียรย่อมแก้วมณีรัตนะเป็นบริวาร. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือไตรภูมิพระร่วง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ ร.ศ. ๑๓๑.	แล ๓ สัน. และ, กับ, เช่น ให้ประกาศแก่พระราชวงศานุวงศ์แลข้าราชการผู้ใหญ่ผู้น้อยฝ่ายหน้าฝ่ายในและราษฎรในกรุงแลหัวเมืองให้ทราบทั่วกัน. (ประกาศ ร. ๔), ฝูงเทพยดาถือค้อนแลตระบองเทียรย่อมแก้วมณีรัตนะเป็นบริวาร. (ไตรภูมิ).
แล่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง นอนใบมีดแล้วเฉือนเอาออก เช่น แล่เอาแต่เนื้อ ๆ.	แล่ ก. นอนใบมีดแล้วเฉือนเอาออก เช่น แล่เอาแต่เนื้อ ๆ.
แล่เนื้อเถือหนัง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง บีบบังคับเอาทรัพย์สินจนอีกฝ่ายหนึ่งยากแค้น.	แล่เนื้อเถือหนัง ก. บีบบังคับเอาทรัพย์สินจนอีกฝ่ายหนึ่งยากแค้น.
แล้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุดกําลังความสามารถ (ใช้แก่แขนหรือไหล่ที่กําลังหามหรือคอนเป็นต้น), มักใช้เข้าคู่กับคํา เต็ม เป็น เต็มแล้; แท้, จริง, ทีเดียว, ฉะนี้, เช่น วรรคหนึ่งพึงเติมแล้ เล่ห์นี้จงยล เยี่ยงนา.	แล้ ว. สุดกําลังความสามารถ (ใช้แก่แขนหรือไหล่ที่กําลังหามหรือคอนเป็นต้น), มักใช้เข้าคู่กับคํา เต็ม เป็น เต็มแล้; แท้, จริง, ทีเดียว, ฉะนี้, เช่น วรรคหนึ่งพึงเติมแล้ เล่ห์นี้จงยล เยี่ยงนา.
แลก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสิ่งหนึ่งให้ไปเพื่อได้สิ่งหนึ่งที่ต้องการมา เช่น แลกเชลย แลกกล้วยไม้ นักกีฬาแลกธงกัน, ซื้อของด้วยของ เช่น เอาน้ำมันแลกข้าว.	แลก ก. เอาสิ่งหนึ่งให้ไปเพื่อได้สิ่งหนึ่งที่ต้องการมา เช่น แลกเชลย แลกกล้วยไม้ นักกีฬาแลกธงกัน, ซื้อของด้วยของ เช่น เอาน้ำมันแลกข้าว.
แลกเงิน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาเงินตราหน่วยใหญ่ไปแลกเป็นเงินปลีกหรือหน่วยย่อย, แตกเงิน ก็ว่า, แลกเปลี่ยนเงินตราต่างสกุลกัน เช่น แลกเงินดอลลาร์เป็นเงินบาท.	แลกเงิน ก. เอาเงินตราหน่วยใหญ่ไปแลกเป็นเงินปลีกหรือหน่วยย่อย, แตกเงิน ก็ว่า, แลกเปลี่ยนเงินตราต่างสกุลกัน เช่น แลกเงินดอลลาร์เป็นเงินบาท.
แลกเปลี่ยน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาของต่อของเป็นต้นแลกกัน เช่น แลกเปลี่ยนตำแหน่ง แลกเปลี่ยนวัฒนธรรม. ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัญญาชนิดหนึ่งซึ่งคู่กรณีต่างโอนกรรมสิทธิ์แห่งทรัพย์สินให้กันและกัน.	แลกเปลี่ยน ก. เอาของต่อของเป็นต้นแลกกัน เช่น แลกเปลี่ยนตำแหน่ง แลกเปลี่ยนวัฒนธรรม. (กฎ) น. ชื่อสัญญาชนิดหนึ่งซึ่งคู่กรณีต่างโอนกรรมสิทธิ์แห่งทรัพย์สินให้กันและกัน.
แลกเปลี่ยนความคิดเห็น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-นอ-หนู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ผลัดกันแสดงความคิดเห็นในการประชุมเป็นต้น.	แลกเปลี่ยนความคิดเห็น ก. ผลัดกันแสดงความคิดเห็นในการประชุมเป็นต้น.
แลกหมัด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ชกโต้ตอบกันไปมา.	แลกหมัด ก. ชกโต้ตอบกันไปมา.
แล็กเกอร์ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง น้ำมันชักเงาประเภทหนึ่งที่ใช้ทาหรือพ่นเคลือบผิววัตถุให้เป็นเงามันและสวยงาม ประกอบด้วยตัวทำละลายที่ระเหยแห้งได้ง่าย เช่น เอทิลแอลกอฮอล์ (ethyl alcohol) บิวทิลแอซิเทต (butyl acetate) และตัวถูกละลาย เช่น ไนโตรเซลลูโลส (nitrocellulose) ไวนิลเรซิน (vinyl resin) เมื่อนำไปทาหรือพ่นผิววัตถุ ตัวทำละลายจะระเหยแห้งไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งตัวถูกละลายให้เป็นของแข็งเคลือบผิววัตถุเป็นเงามัน มีหลายชนิด เช่น ชนิดใช้กับพื้นไม้ ชนิดใช้กับพื้นโลหะ ชนิดใช้พ่นเคลือบเส้นผมให้ทรงรูป ชนิดใช้ทาเคลือบเล็บ.	แล็กเกอร์ น. น้ำมันชักเงาประเภทหนึ่งที่ใช้ทาหรือพ่นเคลือบผิววัตถุให้เป็นเงามันและสวยงาม ประกอบด้วยตัวทำละลายที่ระเหยแห้งได้ง่าย เช่น เอทิลแอลกอฮอล์ (ethyl alcohol) บิวทิลแอซิเทต (butyl acetate) และตัวถูกละลาย เช่น ไนโตรเซลลูโลส (nitrocellulose) ไวนิลเรซิน (vinyl resin) เมื่อนำไปทาหรือพ่นผิววัตถุ ตัวทำละลายจะระเหยแห้งไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งตัวถูกละลายให้เป็นของแข็งเคลือบผิววัตถุเป็นเงามัน มีหลายชนิด เช่น ชนิดใช้กับพื้นไม้ ชนิดใช้กับพื้นโลหะ ชนิดใช้พ่นเคลือบเส้นผมให้ทรงรูป ชนิดใช้ทาเคลือบเล็บ.
แล็กโทส เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิทยาศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าตาลชนิดหนึ่งประเภทไดแซ็กคาไรด์ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาว หลอมละลายที่ ๒๐๓°ซ. องค์ประกอบเป็นโมเลกุลของกลูโคสเชื่อมกับโมเลกุลของกาแล็กโทส มีปรากฏในนํ้านมของคนและสัตว์ทุกชนิด มีรสหวานน้อยกว่านํ้าตาลทราย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ lactose เขียนว่า แอล-เอ-ซี-ที-โอ-เอส-อี.	แล็กโทส (วิทยา) น. นํ้าตาลชนิดหนึ่งประเภทไดแซ็กคาไรด์ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาว หลอมละลายที่ ๒๐๓°ซ. องค์ประกอบเป็นโมเลกุลของกลูโคสเชื่อมกับโมเลกุลของกาแล็กโทส มีปรากฏในนํ้านมของคนและสัตว์ทุกชนิด มีรสหวานน้อยกว่านํ้าตาลทราย. (อ. lactose).
แลง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหินชนิดหนึ่ง เมื่ออยู่ใต้ดินมีลักษณะเป็นดินอ่อน เมื่อถูกลมแล้วแข็ง เป็นหินสีแดงอย่างอิฐเผา แต่ปรุเป็นรูเหมือนไม้ที่เพรียงกิน เรียกว่า หินแลง หรือ ศิลาแลง.	แลง ๑ น. ชื่อหินชนิดหนึ่ง เมื่ออยู่ใต้ดินมีลักษณะเป็นดินอ่อน เมื่อถูกลมแล้วแข็ง เป็นหินสีแดงอย่างอิฐเผา แต่ปรุเป็นรูเหมือนไม้ที่เพรียงกิน เรียกว่า หินแลง หรือ ศิลาแลง.
แลง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง แมง ในคําว่า แลงกินฟัน.	แลง ๒ น. แมง ในคําว่า แลงกินฟัน.
แลงกินฟัน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคซึ่งเข้าใจผิดว่ามีแมงชนิดหนึ่งเกาะกินรากฟันทําให้ฟันผุ.	แลงกินฟัน น. ชื่อโรคซึ่งเข้าใจผิดว่ามีแมงชนิดหนึ่งเกาะกินรากฟันทําให้ฟันผุ.
แล่ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง มาตราตวงตามวิธีประเพณีของไทยโบราณ ๒ จังออน = ๑ แล่ง และ ๒ แล่ง = ๑ ทะนาน.	แล่ง ๑ น. มาตราตวงตามวิธีประเพณีของไทยโบราณ ๒ จังออน = ๑ แล่ง และ ๒ แล่ง = ๑ ทะนาน.
แล่ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง รังกระสุน, ที่เก็บลูกกระสุนดินดำหรือลูกศร.	แล่ง ๒ น. รังกระสุน, ที่เก็บลูกกระสุนดินดำหรือลูกศร.
แล่ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง ผ่า, ทำให้แตก, เช่น แล่งมะพร้าว; รีดเป็นเส้นบาง ๆ เช่น แล่งเงิน แล่งทอง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกเงินหรือทองที่รีดเป็นเส้นบาง ๆ ว่า เงินแล่ง ทองแล่ง.	แล่ง ๓ ก. ผ่า, ทำให้แตก, เช่น แล่งมะพร้าว; รีดเป็นเส้นบาง ๆ เช่น แล่งเงิน แล่งทอง. ว. เรียกเงินหรือทองที่รีดเป็นเส้นบาง ๆ ว่า เงินแล่ง ทองแล่ง.
แล้ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หน้านํ้าแห้ง, ฤดูไม่มีฝน, ในคำว่า หน้าแล้ง ฤดูแล้ง. เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่มี เช่น แล้งน้ำใจ, มีน้อย เช่น แล้งน้ำ แล้งกวี. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มี, มีน้อย, เช่น ฝนแล้ง, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ แห้ง เป็น แห้งแล้ง เช่น แผ่นดินนี้นับวันจะแห้งแล้งเป็นทะเลทราย.	แล้ง น. หน้านํ้าแห้ง, ฤดูไม่มีฝน, ในคำว่า หน้าแล้ง ฤดูแล้ง. ก. ไม่มี เช่น แล้งน้ำใจ, มีน้อย เช่น แล้งน้ำ แล้งกวี. ว. ไม่มี, มีน้อย, เช่น ฝนแล้ง, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ แห้ง เป็น แห้งแล้ง เช่น แผ่นดินนี้นับวันจะแห้งแล้งเป็นทะเลทราย.
แล่งพระราม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	ดู เขนงนายพราน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-นอ-หนู-งอ-งู-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	แล่งพระราม ดู เขนงนายพราน.
แลน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู	ดู ตะกวด เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก.	แลน ดู ตะกวด.
แล่น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เคลื่อนไปด้วยเครื่องยนต์หรือแรงลมเป็นต้น เช่น รถยนต์แล่นเร็ว เรือใบแล่นช้า, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น สมองกำลังแล่น ความคิดไม่แล่น; เชื่อมถึงกัน เช่น นอกชานแล่นถึงกัน. เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อวัยของเด็กถัดจากวัยจูง เรียกว่า วัยแล่น.	แล่น ๑ ก. เคลื่อนไปด้วยเครื่องยนต์หรือแรงลมเป็นต้น เช่น รถยนต์แล่นเร็ว เรือใบแล่นช้า, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น สมองกำลังแล่น ความคิดไม่แล่น; เชื่อมถึงกัน เช่น นอกชานแล่นถึงกัน. น. ชื่อวัยของเด็กถัดจากวัยจูง เรียกว่า วัยแล่น.
แล่นก้าว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-กอ-ไก่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง แล่นเรือใบเฉียงไปเฉียงมาแบบสลับฟันปลาเพื่อให้ถึงจุดหมายซึ่งอยู่ทางด้านต้นลม, แล่นทวนลม ก็ว่า.	แล่นก้าว ก. แล่นเรือใบเฉียงไปเฉียงมาแบบสลับฟันปลาเพื่อให้ถึงจุดหมายซึ่งอยู่ทางด้านต้นลม, แล่นทวนลม ก็ว่า.
แล่นขวางลม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง แล่นเรือใบโดยตั้งใบเรือให้ทำมุมประมาณ ๙๐° กับทิศทางลมเพื่อให้ถึงจุดหมายซึ่งอยู่ขวางทิศทางลม.	แล่นขวางลม ก. แล่นเรือใบโดยตั้งใบเรือให้ทำมุมประมาณ ๙๐° กับทิศทางลมเพื่อให้ถึงจุดหมายซึ่งอยู่ขวางทิศทางลม.
แล่นตามลม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง แล่นเรือใบไปตามทิศทางลมเพื่อให้ถึงจุดหมายซึ่งอยู่ในทิศทางเดียวกับลม.	แล่นตามลม ก. แล่นเรือใบไปตามทิศทางลมเพื่อให้ถึงจุดหมายซึ่งอยู่ในทิศทางเดียวกับลม.
แล่นทวนลม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-นอ-หนู-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง แล่นเรือใบเฉียงไปเฉียงมาแบบสลับฟันปลาเพื่อให้ถึงจุดหมายซึ่งอยู่ทางด้านต้นลม, แล่นก้าว ก็ว่า.	แล่นทวนลม ก. แล่นเรือใบเฉียงไปเฉียงมาแบบสลับฟันปลาเพื่อให้ถึงจุดหมายซึ่งอยู่ทางด้านต้นลม, แล่นก้าว ก็ว่า.
แล่นใบบนบก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง คิดทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้.	แล่นใบบนบก (สำ) ก. คิดทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้.
แล่น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง หลอดสำหรับเป่าไฟเพื่อเชื่อมโลหะเช่นทอง นาก เงินให้ติดกัน, เรียกกิริยาที่ใช้หลอดเป่าไฟเพื่อเชื่อมโลหะดังกล่าวว่า เป่าแล่น.	แล่น ๒ น. หลอดสำหรับเป่าไฟเพื่อเชื่อมโลหะเช่นทอง นาก เงินให้ติดกัน, เรียกกิริยาที่ใช้หลอดเป่าไฟเพื่อเชื่อมโลหะดังกล่าวว่า เป่าแล่น.
แลนทานัม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๕๗ สัญลักษณ์ La เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาว หลอมละลายที่ ๙๒๐°ซ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ lanthanum เขียนว่า แอล-เอ-เอ็น-ที-เอช-เอ-เอ็น-ยู-เอ็ม.	แลนทานัม น. ธาตุลําดับที่ ๕๗ สัญลักษณ์ La เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาว หลอมละลายที่ ๙๒๐°ซ. (อ. lanthanum).
แลบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง เหลื่อมหรือทําให้เหลื่อมออกจากที่เดิม (มักใช้แก่ของแบน ๆ) เช่น แขนเสื้อชั้นในแลบ แลบลิ้น; เป็นแสงแวบ ๆ ออกไป เช่น ฟ้าแลบ ไฟแลบ.	แลบ ก. เหลื่อมหรือทําให้เหลื่อมออกจากที่เดิม (มักใช้แก่ของแบน ๆ) เช่น แขนเสื้อชั้นในแลบ แลบลิ้น; เป็นแสงแวบ ๆ ออกไป เช่น ฟ้าแลบ ไฟแลบ.
แลบลิ้นปลิ้นตา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง แลบลิ้นและปลิ้นตาแสดงอาการล้อเลียน (มักใช้แก่เด็ก).	แลบลิ้นปลิ้นตา ก. แลบลิ้นและปลิ้นตาแสดงอาการล้อเลียน (มักใช้แก่เด็ก).
แลบลิ้นหลอก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง แลบลิ้นแสดงอาการล้อเลียนหรือเยาะเย้ย.	แลบลิ้นหลอก ก. แลบลิ้นแสดงอาการล้อเลียนหรือเยาะเย้ย.
แล้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะอาการกระทําใด ๆ เสร็จ สิ้น จบ ล่วงไป หรือสุดสิ้นลง เช่น กินแล้ว ทำแล้ว นอนแล้ว หรือต่อแต่นั้นเริ่มใหม่อีกระยะหนึ่ง (จะเป็นการกระทําอย่างเดียวกันหรือต่างกันแล้วแต่กรณี) เช่น กินแล้วนอน ขึ้นรถแล้วลงเรือ.	แล้ว ว. ลักษณะอาการกระทําใด ๆ เสร็จ สิ้น จบ ล่วงไป หรือสุดสิ้นลง เช่น กินแล้ว ทำแล้ว นอนแล้ว หรือต่อแต่นั้นเริ่มใหม่อีกระยะหนึ่ง (จะเป็นการกระทําอย่างเดียวกันหรือต่างกันแล้วแต่กรณี) เช่น กินแล้วนอน ขึ้นรถแล้วลงเรือ.
แล้วกัน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คำที่เปล่งออกมาแสดงความไม่พอใจหรือผิดหวังเป็นต้น เช่น แล้วกันกินขนมหมดไม่เหลือไว้ให้เลย แล้วกัน ไปเมื่อไรก็ไม่บอก; คำที่ใช้ลงท้ายข้อความแสดงว่าเป็นอันยุติกัน เช่น ขอโทษเขาเสียหน่อยก็แล้วกัน วันนี้ยังเขียนไม่เสร็จ เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกัน.	แล้วกัน (ปาก) ว. คำที่เปล่งออกมาแสดงความไม่พอใจหรือผิดหวังเป็นต้น เช่น แล้วกันกินขนมหมดไม่เหลือไว้ให้เลย แล้วกัน ไปเมื่อไรก็ไม่บอก; คำที่ใช้ลงท้ายข้อความแสดงว่าเป็นอันยุติกัน เช่น ขอโทษเขาเสียหน่อยก็แล้วกัน วันนี้ยังเขียนไม่เสร็จ เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกัน.
แล้วก็แล้วกันไป, แล้วกันไป แล้วก็แล้วกันไป เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา แล้วกันไป เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดขอร้องให้เลิกแล้วต่อกัน เช่น เหตุการณ์ก็ผ่านพ้นไปแล้ว เรื่องนี้ขอให้แล้วกันไป.	แล้วก็แล้วกันไป, แล้วกันไป ว. อาการที่พูดขอร้องให้เลิกแล้วต่อกัน เช่น เหตุการณ์ก็ผ่านพ้นไปแล้ว เรื่องนี้ขอให้แล้วกันไป.
แล้วก็แล้วไป เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดปลอบใจหรือให้สติว่า เมื่อเหตุการณ์สิ้นสุดหรือยุติลงแล้ว ก็ไม่ควรเก็บมาเป็นกังวลหรือรื้อฟื้นขึ้นมาอีก.	แล้วก็แล้วไป ว. อาการที่พูดปลอบใจหรือให้สติว่า เมื่อเหตุการณ์สิ้นสุดหรือยุติลงแล้ว ก็ไม่ควรเก็บมาเป็นกังวลหรือรื้อฟื้นขึ้นมาอีก.
แล้วด้วย, แล้วไปด้วย แล้วด้วย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก แล้วไปด้วย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ล้วนด้วย เช่น แล้วไปด้วยทอง; สำเร็จด้วย เช่น แล้วด้วยใจ.	แล้วด้วย, แล้วไปด้วย ว. ล้วนด้วย เช่น แล้วไปด้วยทอง; สำเร็จด้วย เช่น แล้วด้วยใจ.
แล้วแต่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตามแต่, สุดแต่, สุดแท้แต่, (ใช้ในลักษณะที่ยกอำนาจการตัดสินขั้นสุดท้ายให้แก่ผู้ใดหรือสิ่งใดเป็นต้น) เช่น แล้วแต่บุญกรรม แล้วแต่สถานการณ์ แล้วแต่กรณี แล้วแต่คณะรัฐมนตรีจะพิจารณาอนุมัติหรือไม่.	แล้วแต่ ว. ตามแต่, สุดแต่, สุดแท้แต่, (ใช้ในลักษณะที่ยกอำนาจการตัดสินขั้นสุดท้ายให้แก่ผู้ใดหรือสิ่งใดเป็นต้น) เช่น แล้วแต่บุญกรรม แล้วแต่สถานการณ์ แล้วแต่กรณี แล้วแต่คณะรัฐมนตรีจะพิจารณาอนุมัติหรือไม่.
แล้วไป เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง เสร็จสิ้นไป, ช่างปะไร, (มักพูดแสดงความไม่พอใจ) เช่น ไม่ทำก็แล้วไป ให้กินแล้วไม่กินก็แล้วไป.	แล้วไป (ปาก) ก. เสร็จสิ้นไป, ช่างปะไร, (มักพูดแสดงความไม่พอใจ) เช่น ไม่ทำก็แล้วไป ให้กินแล้วไม่กินก็แล้วไป.
แล้วไปแล้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สิ้นสุดแล้ว เช่น เรื่องมันแล้วไปแล้ว เอามาพูดทำไมอีก.	แล้วไปแล้ว ว. สิ้นสุดแล้ว เช่น เรื่องมันแล้วไปแล้ว เอามาพูดทำไมอีก.
แล้วไม่รู้จักแล้ว, แล้วไม่รู้แล้ว แล้วไม่รู้จักแล้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน แล้วไม่รู้แล้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซ้ำ ๆ ซาก ๆ, ร่ำรี้ร่ำไร, เช่น พูดแล้วไม่รู้จักแล้ว บ่นอยู่นั่นแหละ แล้วไม่รู้แล้ว.	แล้วไม่รู้จักแล้ว, แล้วไม่รู้แล้ว ว. ซ้ำ ๆ ซาก ๆ, ร่ำรี้ร่ำไร, เช่น พูดแล้วไม่รู้จักแล้ว บ่นอยู่นั่นแหละ แล้วไม่รู้แล้ว.
...แล้ว...เล่า, แล้ว ๆ เล่า ๆ ...แล้ว...เล่า เขียนว่า จุด-จุด-จุด-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-จุด-จุด-จุด-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา แล้ว ๆ เล่า ๆ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน ไม้-ยะ-มก สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทําแล้วทําอีกอยู่นั่นเอง เช่น พูดแล้วพูดเล่า กินแล้วกินเล่า ทําแล้ว ๆ เล่า ๆ ไม่รู้จักเสร็จ.	...แล้ว...เล่า, แล้ว ๆ เล่า ๆ ว. ทําแล้วทําอีกอยู่นั่นเอง เช่น พูดแล้วพูดเล่า กินแล้วกินเล่า ทําแล้ว ๆ เล่า ๆ ไม่รู้จักเสร็จ.
แล้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง จบ, สิ้น, เสร็จ, เช่น งานแล้วหรือยัง.	แล้ว ๒ ก. จบ, สิ้น, เสร็จ, เช่น งานแล้วหรือยัง.
และ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เชือด แล่ เถือสิ่งที่ยังมีเหลือติดอยู่กับสิ่งอื่นเช่นเนื้อติดกระดูกให้หลุดออกเป็นแผ่นบาง ๆ เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเป็นต้น.	และ ๑ ก. เชือด แล่ เถือสิ่งที่ยังมีเหลือติดอยู่กับสิ่งอื่นเช่นเนื้อติดกระดูกให้หลุดออกเป็นแผ่นบาง ๆ เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเป็นต้น.
และเล็ม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง กัดกินทีละน้อย เช่น เด็กและเล็มขนม แกะและเล็มหญ้า; เลือกเก็บหรือเด็ดทีละน้อย เช่น และเล็มยอดตำลึง และเล็มยอดกระถิน; เล็ม ก็ว่า.	และเล็ม ก. กัดกินทีละน้อย เช่น เด็กและเล็มขนม แกะและเล็มหญ้า; เลือกเก็บหรือเด็ดทีละน้อย เช่น และเล็มยอดตำลึง และเล็มยอดกระถิน; เล็ม ก็ว่า.
และเลียม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดเกี้ยวผู้หญิงทีเล่นทีจริง เช่น ชายเจ้าชู้และเลียมผู้หญิง; เลียบเคียงเข้าไปทีละน้อย เช่น เด็กและเลียมเข้ามาขอขนมกิน.	และเลียม ก. พูดเกี้ยวผู้หญิงทีเล่นทีจริง เช่น ชายเจ้าชู้และเลียมผู้หญิง; เลียบเคียงเข้าไปทีละน้อย เช่น เด็กและเลียมเข้ามาขอขนมกิน.
และ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำสันธาน หมายถึง กับ, ด้วยกัน.	และ ๒ สัน. กับ, ด้วยกัน.
โล่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแพรชนิดหนึ่งเส้นไหมโปร่ง, ใช้เรียกผ้าบาง ๆ ก็มี เช่น ผ้าป่านโล่.	โล่ ๑ น. ชื่อแพรชนิดหนึ่งเส้นไหมโปร่ง, ใช้เรียกผ้าบาง ๆ ก็มี เช่น ผ้าป่านโล่.
โล่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องปิดป้องศัตราวุธ รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ทําด้วยโลหะหรือหนังดิบ ด้านหลังมีที่จับ, มักใช้คู่กับดาบหรือหอก, โดยปริยายหมายถึงการเอาคนหรือสิ่งอื่นต่างโล่เพื่อกันความเสียหายแก่ตัว; สิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงโล่สําหรับมอบแก่ผู้ชนะการแข่งขันกีฬาเป็นต้น.	โล่ ๒ น. เครื่องปิดป้องศัตราวุธ รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ทําด้วยโลหะหรือหนังดิบ ด้านหลังมีที่จับ, มักใช้คู่กับดาบหรือหอก, โดยปริยายหมายถึงการเอาคนหรือสิ่งอื่นต่างโล่เพื่อกันความเสียหายแก่ตัว; สิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงโล่สําหรับมอบแก่ผู้ชนะการแข่งขันกีฬาเป็นต้น.
โล้ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง แล่นไปตามคลื่น (สำหรับเรือสําเภา) (พจน. ๒๔๙๓), ทําให้เรือเคลื่อนที่โดยอาการโยกแจวให้ปัดนํ้าไปมา. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเรือต่อชนิดหนึ่ง ท้ายตัด มีแจวอยู่ท้ายเรือสําหรับยืนโล้ไป ไม่มีหางเสือ ใช้ตามชายฝั่งทะเล ว่า เรือโล้.	โล้ ก. แล่นไปตามคลื่น (สำหรับเรือสําเภา) (พจน. ๒๔๙๓), ทําให้เรือเคลื่อนที่โดยอาการโยกแจวให้ปัดนํ้าไปมา. น. เรียกเรือต่อชนิดหนึ่ง ท้ายตัด มีแจวอยู่ท้ายเรือสําหรับยืนโล้ไป ไม่มีหางเสือ ใช้ตามชายฝั่งทะเล ว่า เรือโล้.
โล้ชิงช้า เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ยืนบนชิงช้าแล้วใช้มือโหนเชือกโยกตัวให้ชิงช้าแกว่งโยนไปมา.	โล้ชิงช้า ก. ยืนบนชิงช้าแล้วใช้มือโหนเชือกโยกตัวให้ชิงช้าแกว่งโยนไปมา.
โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	[โลก, โลกะ–, โลกกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดิน, โดยปริยายหมายถึงหมู่มนุษย์ เช่น ให้โลกนิยม; ส่วนหนึ่งแห่งสกลจักรวาล เช่น มนุษยโลก เทวโลก พรหมโลก โลกพระอังคาร; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในภูมิศาสตร์ หมายถึง ดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง มีขนาดใหญ่เป็นอันดับ ๕ ในระบบสุริยะ เป็นที่อยู่อาศัยของมนุษย์และสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย ลักษณะอย่างรูปทรงกลม มีเส้นผ่าศูนย์กลางที่ศูนย์สูตรยาว ๑๒,๗๕๕ กิโลเมตร ศูนย์กลางที่ขั้วโลกยาว ๑๒,๗๑๑ กิโลเมตร มีเนื้อที่บนผิวโลก ๕๑๐,๙๐๓,๔๐๐ ตารางกิโลเมตร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โลก, โลก– [โลก, โลกะ–, โลกกะ–] น. แผ่นดิน, โดยปริยายหมายถึงหมู่มนุษย์ เช่น ให้โลกนิยม; ส่วนหนึ่งแห่งสกลจักรวาล เช่น มนุษยโลก เทวโลก พรหมโลก โลกพระอังคาร; (ภูมิ) ดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง มีขนาดใหญ่เป็นอันดับ ๕ ในระบบสุริยะ เป็นที่อยู่อาศัยของมนุษย์และสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย ลักษณะอย่างรูปทรงกลม มีเส้นผ่าศูนย์กลางที่ศูนย์สูตรยาว ๑๒,๗๕๕ กิโลเมตร ศูนย์กลางที่ขั้วโลกยาว ๑๒,๗๑๑ กิโลเมตร มีเนื้อที่บนผิวโลก ๕๑๐,๙๐๓,๔๐๐ ตารางกิโลเมตร. (ป., ส.).
โลกเชษฐ์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สอ-รือ-สี-ถอ-ถาน-ทัน-ทะ-คาด	[โลกกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้เป็นใหญ่ในโลก” คือ พระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต โลกเชฺยษฺ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ถอ-ถาน และมาจากภาษาบาลี โลกเชฏฺ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน.	โลกเชษฐ์ [โลกกะ–] น. “ผู้เป็นใหญ่ในโลก” คือ พระพุทธเจ้า. (ส. โลกเชฺยษฺ; ป. โลกเชฏฺ).
โลกธรรม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[โลกกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เรื่องของโลก, ธรรมดาของโลก ทางพระพุทธศาสนามี ๘ ประการ คือ ๑. มีลาภ ๒. เสื่อมลาภ ๓. มียศ ๔. เสื่อมยศ ๕. สรรเสริญ ๖.นินทา ๗. สุข ๘. ทุกข์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต โลกธรฺม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ทอ-ทง-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า และมาจากภาษาบาลี โลกธมฺม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ทอ-ทง-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	โลกธรรม [โลกกะ–] น. เรื่องของโลก, ธรรมดาของโลก ทางพระพุทธศาสนามี ๘ ประการ คือ ๑. มีลาภ ๒. เสื่อมลาภ ๓. มียศ ๔. เสื่อมยศ ๕. สรรเสริญ ๖.นินทา ๗. สุข ๘. ทุกข์. (ส. โลกธรฺม; ป. โลกธมฺม).
โลกธาดา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	[โลกกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง พระผู้สร้างโลก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต โลกธาตฺฤ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ.	โลกธาดา [โลกกะ–] น. พระผู้สร้างโลก. (ส. โลกธาตฺฤ).
โลกธาตุ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	[โลกกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โลกธาตุ [โลกกะ–] น. แผ่นดิน. (ป., ส.).
โลกนาถ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง	[โลกกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เป็นที่พึ่งของโลก, ทางพระพุทธศาสนาหมายถึง พระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โลกนาถ [โลกกะ–] น. ผู้เป็นที่พึ่งของโลก, ทางพระพุทธศาสนาหมายถึง พระพุทธเจ้า. (ป., ส.).
โลกบาล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	[โลกกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หัวหน้าเทวดาในชั้นจาตุมหาราช มีหน้าที่รักษาโลกในทิศทั้ง ๔ เรียกเต็มว่า ท้าวจตุโลกบาล หรือ ท้าวจัตุโลกบาล คือ ๑. ท้าวธตรฐ จอมภูต หรือจอมคนธรรพ์ รักษาโลกด้านทิศบูรพาหรือทิศตะวันออก ๒. ท้าววิรุฬหก จอมเทวดา หรือจอมกุมภัณฑ์ รักษาโลกด้านทิศทักษิณหรือทิศใต้ ๓. ท้าววิรูปักษ์ จอมนาค รักษาโลกด้านทิศประจิมหรือทิศตะวันตก ๔. ท้าวกุเวร จอมยักษ์ รักษาโลกด้านทิศอุดรหรือทิศเหนือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โลกปาล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	โลกบาล [โลกกะ–] น. หัวหน้าเทวดาในชั้นจาตุมหาราช มีหน้าที่รักษาโลกในทิศทั้ง ๔ เรียกเต็มว่า ท้าวจตุโลกบาล หรือ ท้าวจัตุโลกบาล คือ ๑. ท้าวธตรฐ จอมภูต หรือจอมคนธรรพ์ รักษาโลกด้านทิศบูรพาหรือทิศตะวันออก ๒. ท้าววิรุฬหก จอมเทวดา หรือจอมกุมภัณฑ์ รักษาโลกด้านทิศทักษิณหรือทิศใต้ ๓. ท้าววิรูปักษ์ จอมนาค รักษาโลกด้านทิศประจิมหรือทิศตะวันตก ๔. ท้าวกุเวร จอมยักษ์ รักษาโลกด้านทิศอุดรหรือทิศเหนือ. (ป., ส. โลกปาล).
โลกย์, โลกยะ, โลกัย โลกย์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด โลกยะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ โลกัย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ของโลก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต โลกฺย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	โลกย์, โลกยะ, โลกัย ว. ของโลก. (ส. โลกฺย).
โลกวัชชะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ	[โลกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง โทษทางโลก, อาบัติที่เป็นโทษทางโลก, ข้อเสียหายที่ชาวโลกติเตียนว่าไม่เหมาะสมกับสมณะ คือ สิ่งที่ภิกษุหรือคนทั่วไปที่ไม่ใช่ภิกษุทำ ก็เป็นความผิดความเสียหายเหมือนกัน เช่น ทําโจรกรรม ฆ่ามนุษย์ ทะเลาะวิวาท. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โลกวัชชะ [โลกะ–] น. โทษทางโลก, อาบัติที่เป็นโทษทางโลก, ข้อเสียหายที่ชาวโลกติเตียนว่าไม่เหมาะสมกับสมณะ คือ สิ่งที่ภิกษุหรือคนทั่วไปที่ไม่ใช่ภิกษุทำ ก็เป็นความผิดความเสียหายเหมือนกัน เช่น ทําโจรกรรม ฆ่ามนุษย์ ทะเลาะวิวาท. (ป.).
โลกวิทู เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อู	[โลกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้รู้แจ้งซึ่งโลก” คือ พระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ + วิทุ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ .	โลกวิทู [โลกะ–] น. “ผู้รู้แจ้งซึ่งโลก” คือ พระพุทธเจ้า. (ป.; ส. โลก + วิทุ).
โลกสถิติ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สอ-เสือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[โลกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นอยู่ของโลก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	โลกสถิติ [โลกะ–] น. ความเป็นอยู่ของโลก. (ส.).
โลกอุดร, โลกุตระ โลกอุดร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ โลกุตระ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[โลกอุดอน, โลกุดตะระ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหนือโลก, พ้นวิสัยของโลก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ + อุตฺตร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ .	โลกอุดร, โลกุตระ [โลกอุดอน, โลกุดตะระ] ว. เหนือโลก, พ้นวิสัยของโลก. (ป., ส. โลก + อุตฺตร).
โลกัตถจริยา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[โลกัดถะจะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความประพฤติเป็นประโยชน์แก่โลก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ + อตฺถ เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง + จริยา เขียนว่า จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา .	โลกัตถจริยา [โลกัดถะจะ–] น. ความประพฤติเป็นประโยชน์แก่โลก. (ป. โลก + อตฺถ + จริยา).
โลกันตร์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนรกขุมหนึ่งเป็นที่ลงโทษที่หนักที่สุดไม่ผุดไม่เกิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โลกนฺตร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ ว่า ระหว่างโลก และมาจากภาษาสันสกฤต ว่า โลกอื่น .	โลกันตร์ น. ชื่อนรกขุมหนึ่งเป็นที่ลงโทษที่หนักที่สุดไม่ผุดไม่เกิด. (ป. โลกนฺตร ว่า ระหว่างโลก; ส. ว่า โลกอื่น).
โลกา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง โลก.	โลกา (กลอน) น. โลก.
โลกาธิบดี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[–ทิบอดี, –ทิบบอดี] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เป็นใหญ่ในโลก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โลกาธิปติ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	โลกาธิบดี [–ทิบอดี, –ทิบบอดี] น. ผู้เป็นใหญ่ในโลก. (ป. โลกาธิปติ).
โลกาธิปไตย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก	[–ทิปะไต, –ทิบปะไต] เป็นคำนาม หมายถึง การถือโลกเป็นใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โลกาธิปเตยฺย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	โลกาธิปไตย [–ทิปะไต, –ทิบปะไต] น. การถือโลกเป็นใหญ่. (ป. โลกาธิปเตยฺย).
โลกานุวัตร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ความประพฤติตามโลก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โลกานุวตฺต เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต .	โลกานุวัตร น. ความประพฤติตามโลก. (ป. โลกานุวตฺต; ส.โลกานุวฺฤตฺต).
โลกาภิวัตน์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การแพร่กระจายไปทั่วโลก; การที่ประชาคมโลกไม่ว่าจะอยู่ ณ จุดใด สามารถรับรู้ สัมพันธ์ หรือรับผลกระทบจากสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็วกว้างขวาง ซึ่งเนื่องมาจากการพัฒนาระบบสารสนเทศเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ + อภิวตฺตน เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-นอ-หนู และมาจากภาษาอังกฤษ globalization เขียนว่า จี-แอล-โอ-บี-เอ-แอล-ไอ-แซด-เอ-ที-ไอ-โอ-เอ็น.	โลกาภิวัตน์ น. การแพร่กระจายไปทั่วโลก; การที่ประชาคมโลกไม่ว่าจะอยู่ ณ จุดใด สามารถรับรู้ สัมพันธ์ หรือรับผลกระทบจากสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็วกว้างขวาง ซึ่งเนื่องมาจากการพัฒนาระบบสารสนเทศเป็นต้น. (ป. โลก + อภิวตฺตน; อ. globalization).
โลกามิส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องล่อใจให้ติดอยู่ในโลก ได้แก่ รูป เสียง กลิ่น รส และสัมผัส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ + อามิส เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ .	โลกามิส น. เครื่องล่อใจให้ติดอยู่ในโลก ได้แก่ รูป เสียง กลิ่น รส และสัมผัส. (ป. โลก + อามิส).
โลกายัต เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของลัทธิปรัชญาฝ่ายวัตถุนิยมของอินเดีย ถือว่าโลกนี้เกิดจากการรวมตัวกันเองของวัตถุธาตุ ๔ คือ ดิน นํ้า ไฟ ลม ชีพหรือชีวิตเป็นเพียงผลิตผลของวัตถุธาตุที่รวมตัวกันนั้น คนเราเกิดครั้งเดียว ตายแล้วขาดสูญ ไม่มีโลกหน้า จึงควรแสวงหากามสุขเสียแต่วันนี้ พรุ่งนี้เราอาจตาย, ลัทธินี้ทางพระพุทธศาสนาจัดเป็นอุจเฉททิฐิ แปลว่า ความเห็นว่าตายแล้วสูญ, จารวาก ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โลกายัต น. ชื่อหนึ่งของลัทธิปรัชญาฝ่ายวัตถุนิยมของอินเดีย ถือว่าโลกนี้เกิดจากการรวมตัวกันเองของวัตถุธาตุ ๔ คือ ดิน นํ้า ไฟ ลม ชีพหรือชีวิตเป็นเพียงผลิตผลของวัตถุธาตุที่รวมตัวกันนั้น คนเราเกิดครั้งเดียว ตายแล้วขาดสูญ ไม่มีโลกหน้า จึงควรแสวงหากามสุขเสียแต่วันนี้ พรุ่งนี้เราอาจตาย, ลัทธินี้ทางพระพุทธศาสนาจัดเป็นอุจเฉททิฐิ แปลว่า ความเห็นว่าตายแล้วสูญ, จารวาก ก็เรียก. (ป., ส.).
โลกาวินาศ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สูญสิ้นความเจริญสวัสดิมงคล ทางโหราศาสตร์ห้ามประกอบการมงคลต่าง ๆ ในวัน ยาม ฤกษ์ ราศี และดิถีที่เป็นโลกาวินาศ ทั้งนี้ตลอดปีนั้น, ตรงข้ามกับ อธิบดี.	โลกาวินาศ ว. สูญสิ้นความเจริญสวัสดิมงคล ทางโหราศาสตร์ห้ามประกอบการมงคลต่าง ๆ ในวัน ยาม ฤกษ์ ราศี และดิถีที่เป็นโลกาวินาศ ทั้งนี้ตลอดปีนั้น, ตรงข้ามกับ อธิบดี.
โลกิย–, โลกิยะ, โลกีย์ โลกิย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก โลกิยะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ โลกีย์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกี่ยวกับโลก, ทางโลก, ธรรมดาโลก, ของโลก, ตรงข้ามกับ โลกุตระ, เช่น โลกิยธรรม เรื่องโลกิยะ, โดยปริยายหมายถึงที่เกี่ยวกับกามารมณ์ เช่น เรื่องโลกีย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต เลากฺย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	โลกิย–, โลกิยะ, โลกีย์ ว. เกี่ยวกับโลก, ทางโลก, ธรรมดาโลก, ของโลก, ตรงข้ามกับ โลกุตระ, เช่น โลกิยธรรม เรื่องโลกิยะ, โดยปริยายหมายถึงที่เกี่ยวกับกามารมณ์ เช่น เรื่องโลกีย์. (ป.; ส. เลากฺย).
โลกียวัตร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นไปของสามัญชน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โลกิย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก + วตฺต เขียนว่า วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า .	โลกียวัตร น. ความเป็นไปของสามัญชน. (ป. โลกิย + วตฺต).
โลกียวิสัย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เรื่องโลกีย์, เรื่องที่เกี่ยวเนื่องกับกามารมณ์, เรื่องของคนที่ยังมีกิเลสอยู่.	โลกียวิสัย น. เรื่องโลกีย์, เรื่องที่เกี่ยวเนื่องกับกามารมณ์, เรื่องของคนที่ยังมีกิเลสอยู่.
โลกียสุข เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่	เป็นคำนาม หมายถึง ความสุขทางโลก, ความสุขทางกามารมณ์, เช่น การดูมหรสพเป็นโลกียสุขอย่างหนึ่ง.	โลกียสุข น. ความสุขทางโลก, ความสุขทางกามารมณ์, เช่น การดูมหรสพเป็นโลกียสุขอย่างหนึ่ง.
โลกุตร–, โลกุตระ โลกุตร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ โลกุตระ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[โลกุดตะระ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหนือโลก, พ้นวิสัยของโลก, เช่น โลกุตรธรรม เรื่องโลกุตระ.	โลกุตร–, โลกุตระ [โลกุดตะระ] ว. เหนือโลก, พ้นวิสัยของโลก, เช่น โลกุตรธรรม เรื่องโลกุตระ.
โลกุตรธรรม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[โลกุดตะระทํา] เป็นคำนาม หมายถึง ธรรมที่พ้นวิสัยของโลก มี ๙ คือ มรรค ๔ (คือ โสดาปัตติมรรค สกิทาคามิมรรค อนาคามิมรรค อรหัตมรรค) ผล ๔ (คือ โสดาปัตติผล สกิทาคามิผล อนาคามิผล อรหัตผล) และนิพพาน ๑. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ + อุตฺตร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ + ธมฺม เขียนว่า ทอ-ทง-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า .	โลกุตรธรรม [โลกุดตะระทํา] น. ธรรมที่พ้นวิสัยของโลก มี ๙ คือ มรรค ๔ (คือ โสดาปัตติมรรค สกิทาคามิมรรค อนาคามิมรรค อรหัตมรรค) ผล ๔ (คือ โสดาปัตติผล สกิทาคามิผล อนาคามิผล อรหัตผล) และนิพพาน ๑. (ส.; ป. โลก + อุตฺตร + ธมฺม).
โลกุตรภูมิ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	[โลกุดตะระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ภูมิที่พ้นจากโลก; ระดับจิตใจของพระอริยบุคคล.	โลกุตรภูมิ [โลกุดตะระ–] น. ภูมิที่พ้นจากโลก; ระดับจิตใจของพระอริยบุคคล.
โลเกศ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เป็นใหญ่ในโลก, จอมโลก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี โลเกส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สอ-เสือ.	โลเกศ น. ผู้เป็นใหญ่ในโลก, จอมโลก. (ส.; ป. โลเกส).
โลกย์, โลกยะ, โลกัย โลกย์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด โลกยะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ โลกัย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกย์, โลกยะ, โลกัย ดู โลก, โลก–.
โลกัตถจริยา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกัตถจริยา ดู โลก, โลก–.
โลกันตร์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกันตร์ ดู โลก, โลก–.
โลกา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกา ดู โลก, โลก–.
โลกาธิบดี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกาธิบดี ดู โลก, โลก–.
โลกาธิปไตย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกาธิปไตย ดู โลก, โลก–.
โลกานุวัตร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกานุวัตร ดู โลก, โลก–.
โลกาภิวัตน์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกาภิวัตน์ ดู โลก, โลก–.
โลกามิส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกามิส ดู โลก, โลก–.
โลกายัต เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกายัต ดู โลก, โลก–.
โลกาวินาศ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกาวินาศ ดู โลก, โลก–.
โลกิย–, โลกิยะ, โลกีย์ โลกิย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก โลกิยะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ โลกีย์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกิย–, โลกิยะ, โลกีย์ ดู โลก, โลก–.
โลกียวัตร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกียวัตร ดู โลก, โลก–.
โลกียวิสัย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกียวิสัย ดู โลก, โลก–.
โลกุตร–, โลกุตระ โลกุตร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ โลกุตระ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกุตร–, โลกุตระ ดู โลก, โลก–.
โลกุตรธรรม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกุตรธรรม ดู โลก, โลก–.
โลกุตรภูมิ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลกุตรภูมิ ดู โลก, โลก–.
โลเกศ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สอ-สา-ลา	ดู โลก, โลก– โลก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ โลก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	โลเกศ ดู โลก, โลก–.
โลง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หีบสําหรับบรรจุศพ; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุษยะ มี ๕ ดวง, ดาวปู ดาวสิธยะ ดาวสมอสําเภา ดาวปุยฝ้าย ดาวพวงดอกไม้ ดาวดอกบัว ดาวบุษย์ ดาวปุษยะ หรือ ดาวปุสสะ ก็เรียก.	โลง น. หีบสําหรับบรรจุศพ; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุษยะ มี ๕ ดวง, ดาวปู ดาวสิธยะ ดาวสมอสําเภา ดาวปุยฝ้าย ดาวพวงดอกไม้ ดาวดอกบัว ดาวบุษย์ ดาวปุษยะ หรือ ดาวปุสสะ ก็เรียก.
โล่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลักษณะว่าง เตียน ไม่มีอะไรกีดกั้นหรือปิดบัง เช่น ที่โล่ง ป่าถูกตัดต้นไม้เสียโล่ง, ที่เปิดตลอดไม่มีอะไรกีดกั้นหรือปิดบัง เช่น ห้องโล่ง, โดยปริยายหมายความว่า ปราศจากอุปสรรค เช่น เปิดทางโล่งแล้ว.	โล่ง ว. มีลักษณะว่าง เตียน ไม่มีอะไรกีดกั้นหรือปิดบัง เช่น ที่โล่ง ป่าถูกตัดต้นไม้เสียโล่ง, ที่เปิดตลอดไม่มีอะไรกีดกั้นหรือปิดบัง เช่น ห้องโล่ง, โดยปริยายหมายความว่า ปราศจากอุปสรรค เช่น เปิดทางโล่งแล้ว.
โล่งคอ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่รู้สึกว่าลำคอปลอดโปร่งชุ่มชื่นเพราะดื่มน้ำชาหรือซดน้ำแกงร้อน ๆ เป็นต้น.	โล่งคอ ก. อาการที่รู้สึกว่าลำคอปลอดโปร่งชุ่มชื่นเพราะดื่มน้ำชาหรือซดน้ำแกงร้อน ๆ เป็นต้น.
โล่งจมูก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู-จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกว่าหายใจสะดวก.	โล่งจมูก ก. รู้สึกว่าหายใจสะดวก.
โล่งใจ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกสบายใจ, หายอึดอัดใจ, เช่น สอบไล่เสร็จ ค่อยโล่งใจหน่อย.	โล่งใจ ก. รู้สึกสบายใจ, หายอึดอัดใจ, เช่น สอบไล่เสร็จ ค่อยโล่งใจหน่อย.
โล่งโถง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-ถอ-ถุง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปิดว่างตลอด ขาดสิ่งที่ควรมี เช่น ห้องโล่งโถง คือ ห้องที่ควรจะมีฝากั้น แต่ไม่มี.	โล่งโถง ว. เปิดว่างตลอด ขาดสิ่งที่ควรมี เช่น ห้องโล่งโถง คือ ห้องที่ควรจะมีฝากั้น แต่ไม่มี.
โล่งหู เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกสบายอกสบายใจเพราะไม่ได้ยินเสียงที่เคยทำให้รำคาญหูอยู่เป็นประจำ.	โล่งหู ก. รู้สึกสบายอกสบายใจเพราะไม่ได้ยินเสียงที่เคยทำให้รำคาญหูอยู่เป็นประจำ.
โล่งอก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกปลอดโปร่งใจเพราะปลดเปลื้องภาระหนักได้แล้ว.	โล่งอก ก. รู้สึกปลอดโปร่งใจเพราะปลดเปลื้องภาระหนักได้แล้ว.
โล่งอกโล่งใจ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกปลอดโปร่งเพราะหมดความกังวลใจ.	โล่งอกโล่งใจ ก. รู้สึกปลอดโปร่งเพราะหมดความกังวลใจ.
โล้ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง โรง.	โล้ง น. โรง.
โล่งโจ้ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-จอ-จาน-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โล่งโต้ง.	โล่งโจ้ง ว. โล่งโต้ง.
โล่งโต้ง, โล้งโต้ง โล่งโต้ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท-งอ-งู โล้งโต้ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ล่อนจ้อน, เปล่าเปลือย, เช่น เดินเปลือยกายโล่งโต้ง ถอนขนห่านเสียโล้งโต้ง ย่านซื่อซื่อว่าบ้าน ย่านยาว เหนแต่ชุมนุมลาว ล่อนโล้ง ลากอวนส่วนหนุ่มสาว เสียงแซ่ แม่เอย เท่าแก่แลโล้งโต้ง ต่างหล้อนห่อนอาย฿ (นิ. สุพรรณ), โล่งโจ้ง ก็ว่า.	โล่งโต้ง, โล้งโต้ง ว. ล่อนจ้อน, เปล่าเปลือย, เช่น เดินเปลือยกายโล่งโต้ง ถอนขนห่านเสียโล้งโต้ง ย่านซื่อซื่อว่าบ้าน ย่านยาว เหนแต่ชุมนุมลาว ล่อนโล้ง ลากอวนส่วนหนุ่มสาว เสียงแซ่ แม่เอย เท่าแก่แลโล้งโต้ง ต่างหล้อนห่อนอาย฿ (นิ. สุพรรณ), โล่งโจ้ง ก็ว่า.
โลจนะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[โลจะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ดวงตา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โลจนะ [โลจะ–] น. ดวงตา. (ป., ส.).
โลณะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เกลือ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เค็ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โลณะ น. เกลือ. ว. เค็ม. (ป., ส.).
โลด เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก	ดู เหมือดโลด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก (๑).	โลด ดู เหมือดโลด (๑).
โลดเต้น เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่กระโดดขึ้นลงหลายครั้งหลายหนเพราะความดีอกดีใจเป็นต้น, มักใช้เข้าคู่กับคำ กระโดด เป็น กระโดดโลดเต้น.	โลดเต้น ก. อาการที่กระโดดขึ้นลงหลายครั้งหลายหนเพราะความดีอกดีใจเป็นต้น, มักใช้เข้าคู่กับคำ กระโดด เป็น กระโดดโลดเต้น.
โลดโผน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แปลกผิดธรรมดา เช่น สํานวนโลดโผน, ผาดโผนน่าหวาดเสียวต่ออันตราย เช่น ขับรถโลดโผน, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ โจนทะยาน เป็น โลดโผนโจนทะยาน หมายความว่า ผาดแผลงอย่างน่าหวาดเสียวต่ออันตราย เช่น เด็กซน ๆ ชอบเล่นโลดโผนโจนทะยาน.	โลดโผน ว. แปลกผิดธรรมดา เช่น สํานวนโลดโผน, ผาดโผนน่าหวาดเสียวต่ออันตราย เช่น ขับรถโลดโผน, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ โจนทะยาน เป็น โลดโผนโจนทะยาน หมายความว่า ผาดแผลงอย่างน่าหวาดเสียวต่ออันตราย เช่น เด็กซน ๆ ชอบเล่นโลดโผนโจนทะยาน.
โลดลิ่ว เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ไปอย่างเร่งรีบ.	โลดลิ่ว ก. อาการที่ไปอย่างเร่งรีบ.
โลดแล่น เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่กระโดดวิ่งถลาไปด้วยความตื่นเต้นดีอกดีใจเป็นต้น.	โลดแล่น ก. อาการที่กระโดดวิ่งถลาไปด้วยความตื่นเต้นดีอกดีใจเป็นต้น.
โลดทะนง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มขนาดเล็กชนิด Trigonostemon reidioides (Kurz) Craib ในวงศ์ Euphorbiaceae เปลือกหอม ใช้ทํายาได้.	โลดทะนง น. ชื่อไม้พุ่มขนาดเล็กชนิด Trigonostemon reidioides (Kurz) Craib ในวงศ์ Euphorbiaceae เปลือกหอม ใช้ทํายาได้.
โล่ติ๊น เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ไม้-ตรี-นอ-หนู	ดู หางไหลแดง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู ที่ หางไหล เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๒.	โล่ติ๊น ดู หางไหลแดง ที่ หางไหล ๒.
โลโต เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง อูฐ. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	โลโต น. อูฐ. (จ.).
โลท เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ทอ-ทะ-หาน	[โลด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Symplocos racemosa Roxb. ในวงศ์ Symplocaceae ใช้ทํายาได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โลทฺท เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน และมาจากภาษาสันสกฤต โลธฺร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ทอ-ทง-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	โลท [โลด] น. ชื่อไม้ต้นชนิด Symplocos racemosa Roxb. ในวงศ์ Symplocaceae ใช้ทํายาได้. (ป. โลทฺท; ส. โลธฺร).
โลน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่แสดงกิริยาวาจาหยาบคายไปในทางลามก, มักใช้เข้าคู่กับคำ หยาบ เป็น หยาบโลน เช่น แสดงกิริยาโลน พูดจาหยาบโลน.	โลน ๑ ว. อาการที่แสดงกิริยาวาจาหยาบคายไปในทางลามก, มักใช้เข้าคู่กับคำ หยาบ เป็น หยาบโลน เช่น แสดงกิริยาโลน พูดจาหยาบโลน.
โลน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงขนาดเล็กชนิด Pthirus pubis ในวงศ์ Pediculidae ตัวยาว ๑.๕–๒ มิลลิเมตร ลําตัวค่อนไปทางรูปไข่แบน สีขาวอมนํ้าตาลอ่อน ไม่มีปีก ปลายขางอแหลมเกือบเป็นง่ามเหมือนก้ามปู อาศัยอยู่ตามบริเวณขนในที่ลับของคน กัดและดูดเลือดกินเป็นอาหาร ทําให้เกิดอาการคัน.	โลน ๒ น. ชื่อแมลงขนาดเล็กชนิด Pthirus pubis ในวงศ์ Pediculidae ตัวยาว ๑.๕–๒ มิลลิเมตร ลําตัวค่อนไปทางรูปไข่แบน สีขาวอมนํ้าตาลอ่อน ไม่มีปีก ปลายขางอแหลมเกือบเป็นง่ามเหมือนก้ามปู อาศัยอยู่ตามบริเวณขนในที่ลับของคน กัดและดูดเลือดกินเป็นอาหาร ทําให้เกิดอาการคัน.
โล้น เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะของหัวที่โกนผมออกหมด; เกลี้ยงเตียน เช่น เขาโล้น. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกหัวโขนที่ไม่สวมมงกุฎหรือชฎา เช่น หัวนนทุก หัวเสนายักษ์ ว่า หัวโล้น.	โล้น ว. ลักษณะของหัวที่โกนผมออกหมด; เกลี้ยงเตียน เช่น เขาโล้น. น. เรียกหัวโขนที่ไม่สวมมงกุฎหรือชฎา เช่น หัวนนทุก หัวเสนายักษ์ ว่า หัวโล้น.
โลปะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง การลบ, การตัดออก, การทําให้หมด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โลปะ น. การลบ, การตัดออก, การทําให้หมด. (ป., ส.).
โลภ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-พอ-สำ-เพา	เป็นคำนาม หมายถึง ความอยากได้ไม่รู้จักพอ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โลภ น. ความอยากได้ไม่รู้จักพอ. (ป., ส.).
โลภโมโทสัน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง อยากได้มาก ๆ เช่น อย่างหนึ่งทุจริตคิดร้ายผัว อีกอย่างมัวโลภโมโทสัน. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือบทเสภา เรื่องขุนช้างขุนแผน ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐-๖๑.	โลภโมโทสัน ก. อยากได้มาก ๆ เช่น อย่างหนึ่งทุจริตคิดร้ายผัว อีกอย่างมัวโลภโมโทสัน. (ขุนช้างขุนแผน).
โลม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําอาการประคองลูบให้รู้สึกว่าเอ็นดูรักใคร่เป็นต้น. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกตัวหนังใหญ่ที่แสดงบทเข้าพระเข้านาง เช่น หนุมานเกี้ยวนางเบญกาย, หนังโลม ก็ว่า.	โลม ๑ ก. ทําอาการประคองลูบให้รู้สึกว่าเอ็นดูรักใคร่เป็นต้น. น. เรียกตัวหนังใหญ่ที่แสดงบทเข้าพระเข้านาง เช่น หนุมานเกี้ยวนางเบญกาย, หนังโลม ก็ว่า.
โลมเล้า เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง กอดจูบลูบคลำแสดงความรัก, พูดปลอบโยนให้โอนอ่อนตาม, เล้าโลม ก็ว่า.	โลมเล้า ก. กอดจูบลูบคลำแสดงความรัก, พูดปลอบโยนให้โอนอ่อนตาม, เล้าโลม ก็ว่า.
โลม– ๒, โลมะ, โลมา ๑ โลม– ความหมายที่ ๒ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า โลมะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ โลมา ความหมายที่ ๑ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ขน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โลม– ๒, โลมะ, โลมา ๑ น. ขน. (ป.).
โลมชาติ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[โลมมะชาด] เป็นคำนาม หมายถึง ขน.	โลมชาติ [โลมมะชาด] น. ขน.
โลมา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในอันดับ Odontoceti มีหลายชนิด หลายวงศ์ ลำตัวใหญ่ บางชนิดปลายปากยื่นแหลม บางชนิดหัวกลมมน หางแบนเพื่อช่วยในการพุ้ยน้ำ มักมีครีบหลัง ๑ ครีบ หายใจด้วยปอด อาศัยอยู่ในทะเล เช่น โลมาขาวเทา (Sotalia plumbea) ในวงศ์ Stenidae โลมาหัวขวด (Delphinus delphis) ในวงศ์ Delphinidae โลมาหัวบาตรหลังเรียบ (Neophocaena phocaenoides) ในวงศ์ Phocaenidae, ปลาโลมา ก็เรียก.	โลมา ๒ น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในอันดับ Odontoceti มีหลายชนิด หลายวงศ์ ลำตัวใหญ่ บางชนิดปลายปากยื่นแหลม บางชนิดหัวกลมมน หางแบนเพื่อช่วยในการพุ้ยน้ำ มักมีครีบหลัง ๑ ครีบ หายใจด้วยปอด อาศัยอยู่ในทะเล เช่น โลมาขาวเทา (Sotalia plumbea) ในวงศ์ Stenidae โลมาหัวขวด (Delphinus delphis) ในวงศ์ Delphinidae โลมาหัวบาตรหลังเรียบ (Neophocaena phocaenoides) ในวงศ์ Phocaenidae, ปลาโลมา ก็เรียก.
โลละ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โลเล, เหลวไหล, เหลาะแหละ, ไม่แน่นอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โลละ ว. โลเล, เหลวไหล, เหลาะแหละ, ไม่แน่นอน. (ป., ส.).
โลลุป เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา	[โลลุบ, โลลุบปะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่มีความกระหาย, ที่มีความอยากได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โลลุป [โลลุบ, โลลุบปะ] ว. ที่มีความกระหาย, ที่มีความอยากได้. (ป., ส.).
โลเล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่แน่นอน (มักใช้แก่นิสัยใจคอ) เช่น มีจิตใจโลเล, ไม่อยู่กับร่องกับรอย (มักใช้แก่กริยาพูด) เช่นพูดจาโลเล.	โลเล ว. ไม่แน่นอน (มักใช้แก่นิสัยใจคอ) เช่น มีจิตใจโลเล, ไม่อยู่กับร่องกับรอย (มักใช้แก่กริยาพูด) เช่นพูดจาโลเล.
โล้เล้ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ส่งเสียงเอะอะจนฟังไม่ได้ศัพท์ เช่น พ่อค้าส่งเสียงโล้เล้.	โล้เล้ (ปาก) ว. ส่งเสียงเอะอะจนฟังไม่ได้ศัพท์ เช่น พ่อค้าส่งเสียงโล้เล้.
โลโล, โลโล้ โลโล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง โลโล้ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ชนชาวเขาพวกหนึ่งอยู่ทางแถบใต้ของประเทศจีน.	โลโล, โลโล้ น. ชนชาวเขาพวกหนึ่งอยู่ทางแถบใต้ของประเทศจีน.
โลห–, โลหะ โลห– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ โลหะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	[โลหะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุที่ถลุงจากแร่แล้ว เช่น เหล็ก ทองแดง ทองคํา; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิทยาศาสตร์ หมายถึง ธาตุซึ่งมีสมบัติสําคัญ คือ เป็นตัวนําไฟฟ้าและความร้อนที่ดี มีขีดหลอมเหลวสูง ขัดให้เป็นเงาได้ ตีแผ่เป็นแผ่นหรือดึงให้เป็นเส้นลวดได้ เมื่อนํามาเคาะมีเสียงดังกังวาน เมื่ออยู่ในสภาพไอออนจะเป็นไอออนบวก.	โลห–, โลหะ [โลหะ–] น. ธาตุที่ถลุงจากแร่แล้ว เช่น เหล็ก ทองแดง ทองคํา; (วิทยา) ธาตุซึ่งมีสมบัติสําคัญ คือ เป็นตัวนําไฟฟ้าและความร้อนที่ดี มีขีดหลอมเหลวสูง ขัดให้เป็นเงาได้ ตีแผ่เป็นแผ่นหรือดึงให้เป็นเส้นลวดได้ เมื่อนํามาเคาะมีเสียงดังกังวาน เมื่ออยู่ในสภาพไอออนจะเป็นไอออนบวก.
โลหกุมภี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อี	[โลหะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนรกขุมหนึ่ง มีกระทะทองแดงเป็นที่ทรมาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โลหกุมภี [โลหะ–] น. ชื่อนรกขุมหนึ่ง มีกระทะทองแดงเป็นที่ทรมาน. (ป.).
โลหะเจือ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง โลหะที่เกิดจากการผสมโลหะต่างชนิดกัน เช่น นาก ทองบรอนซ์, โลหะผสม ก็ว่า.	โลหะเจือ น. โลหะที่เกิดจากการผสมโลหะต่างชนิดกัน เช่น นาก ทองบรอนซ์, โลหะผสม ก็ว่า.
โลหะผสม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ-ผอ-ผึ้ง-สอ-เสือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง โลหะเจือ.	โลหะผสม น. โลหะเจือ.
โลหัช เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง โลหะเจือ เช่น ทองเหลือง ทองบรอนซ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โลหัช น. โลหะเจือ เช่น ทองเหลือง ทองบรอนซ์. (ป.).
โลหิต เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง เลือด. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีแดง, โรหิต ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โลหิต น. เลือด. ว. สีแดง, โรหิต ก็ว่า. (ป., ส.).
ไล่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ตามไปติด ๆ เพื่อให้ทันหรือเพื่อกระทำอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น ไล่ยิง ไล่กัด ไล่ขวิด ไล่จิก; ขับ, มักใช้เข้าคู่กันเป็น ไล่ขับ หมายความว่า บังคับให้ออกไปให้พ้น, บังคับให้ไปหรือให้ออกจากที่เดิม เช่น ไล่ควายเข้าคอก ไล่คนออกจากบ้าน; ต้อนให้จนมุม เช่น เอาม้าและเรือไล่ขุน; สอบดูลำดับก่อนหลังเพื่อทบทวนความรู้ความจำเป็นต้น เช่น เรียกนักเรียนมาไล่แบบ.	ไล่ ๑ ก. ตามไปติด ๆ เพื่อให้ทันหรือเพื่อกระทำอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น ไล่ยิง ไล่กัด ไล่ขวิด ไล่จิก; ขับ, มักใช้เข้าคู่กันเป็น ไล่ขับ หมายความว่า บังคับให้ออกไปให้พ้น, บังคับให้ไปหรือให้ออกจากที่เดิม เช่น ไล่ควายเข้าคอก ไล่คนออกจากบ้าน; ต้อนให้จนมุม เช่น เอาม้าและเรือไล่ขุน; สอบดูลำดับก่อนหลังเพื่อทบทวนความรู้ความจำเป็นต้น เช่น เรียกนักเรียนมาไล่แบบ.
ไล่กวด เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง วิ่งให้เร็วขึ้นเพื่อให้ทัน เช่น ตำรวจไล่กวดผู้ร้าย.	ไล่กวด ก. วิ่งให้เร็วขึ้นเพื่อให้ทัน เช่น ตำรวจไล่กวดผู้ร้าย.
ไล่ ๆ กัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก ไม้-ยะ-มก กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง มีระดับหรือขนาดสูงต่ำเป็นต้นลดหลั่นกันตามลำดับ เช่น มีลูกอายุไล่ ๆ กัน สูงต่ำไล่ ๆ กัน รุ่นไล่ ๆ กัน.	ไล่ ๆ กัน ก. มีระดับหรือขนาดสูงต่ำเป็นต้นลดหลั่นกันตามลำดับ เช่น มีลูกอายุไล่ ๆ กัน สูงต่ำไล่ ๆ กัน รุ่นไล่ ๆ กัน.
ไล่ขับ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง วิ่งตามเพื่อให้ทัน เช่น เด็กวิ่งไล่ขับกันมาบนถนน; บังคับให้ออกไปให้พ้น เช่น ไล่ขับคนร้ายออกไปจากบ้าน.	ไล่ขับ ก. วิ่งตามเพื่อให้ทัน เช่น เด็กวิ่งไล่ขับกันมาบนถนน; บังคับให้ออกไปให้พ้น เช่น ไล่ขับคนร้ายออกไปจากบ้าน.
ไล่ขี้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ขับขี้ตะกรันออกจากเนื้อโลหะโดยนำโลหะมาหลอม.	ไล่ขี้ ก. ขับขี้ตะกรันออกจากเนื้อโลหะโดยนำโลหะมาหลอม.
ไล่ช้าง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกฝนเม็ดใหญ่ที่ตกลงมาซู่ใหญ่เพียงครู่เดียวแล้วหยุดว่า ฝนไล่ช้าง, ฝนซู่ ก็เรียก.	ไล่ช้าง น. เรียกฝนเม็ดใหญ่ที่ตกลงมาซู่ใหญ่เพียงครู่เดียวแล้วหยุดว่า ฝนไล่ช้าง, ฝนซู่ ก็เรียก.
ไล่ต้อน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ตอ-เต่า-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไล่สกัดกั้นให้ไปตามที่ต้องการ เช่น ไล่ต้อนเป็ดเข้าเล้า สุนัขไล่ต้อนฝูงแกะ นักมวยไล่ต้อนคู่ชกให้เข้ามุม.	ไล่ต้อน ก. ไล่สกัดกั้นให้ไปตามที่ต้องการ เช่น ไล่ต้อนเป็ดเข้าเล้า สุนัขไล่ต้อนฝูงแกะ นักมวยไล่ต้อนคู่ชกให้เข้ามุม.
ไล่ตะเพิด เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ออกเสียงไล่ให้หนีไป.	ไล่ตะเพิด ก. ออกเสียงไล่ให้หนีไป.
ไล่ทหาร เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ทอ-ทะ-หาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง เข้ารับการคัดเลือกเพื่อรับราชการทหารตามหมายเกณฑ์.	ไล่ทหาร (ปาก) ก. เข้ารับการคัดเลือกเพื่อรับราชการทหารตามหมายเกณฑ์.
ไล่ที่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง บังคับให้ออกจากที่ดิน เช่น ฟ้องศาลไล่ที่; เรียงลำดับที่ตามคะแนนสูงต่ำ.	ไล่ที่ ก. บังคับให้ออกจากที่ดิน เช่น ฟ้องศาลไล่ที่; เรียงลำดับที่ตามคะแนนสูงต่ำ.
ไล่ที่ทำวัง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อำ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง บังคับให้ย้ายไปให้พ้นเพื่อตนจะเข้าไปอยู่.	ไล่ที่ทำวัง (สำ) ก. บังคับให้ย้ายไปให้พ้นเพื่อตนจะเข้าไปอยู่.
ไล่น้ำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหนึ่งของพิธีพราหมณ์ทําในเดือน ๑๑ โดยมุ่งหมายให้นํ้าลด.	ไล่น้ำ น. ส่วนหนึ่งของพิธีพราหมณ์ทําในเดือน ๑๑ โดยมุ่งหมายให้นํ้าลด.
ไล่นิ้ว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ไล่ระดับเสียงดนตรีประเภทเครื่องสีเครื่องดีดจากเสียงต่ำไปหาสูงหรือจากเสียงสูงไปหาต่ำเพื่อให้เสียงตรงกับโน้ตเพลง.	ไล่นิ้ว ก. ไล่ระดับเสียงดนตรีประเภทเครื่องสีเครื่องดีดจากเสียงต่ำไปหาสูงหรือจากเสียงสูงไปหาต่ำเพื่อให้เสียงตรงกับโน้ตเพลง.
ไล่บาลี เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง สอบความรู้ภาษาบาลี, โดยปริยายหมายความว่า ลองภูมิ, ไล่ภูมิ.	ไล่บาลี ก. สอบความรู้ภาษาบาลี, โดยปริยายหมายความว่า ลองภูมิ, ไล่ภูมิ.
ไล่เบี้ย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ไล่เลียงหาคนทำผิดตั้งแต่หัวแถวจนถึงปลายแถว; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง เรียกร้องให้รับผิดในการชําระหนี้ย้อนขึ้นไปเป็นลําดับ, โดยปริยายหมายถึงการกระทําในลักษณะเช่นนั้น.	ไล่เบี้ย ก. ไล่เลียงหาคนทำผิดตั้งแต่หัวแถวจนถึงปลายแถว; (กฎ) เรียกร้องให้รับผิดในการชําระหนี้ย้อนขึ้นไปเป็นลําดับ, โดยปริยายหมายถึงการกระทําในลักษณะเช่นนั้น.
ไล่แบบ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ให้นักเรียนท่องบทเรียนตามที่สั่งให้ฟัง เช่น ครูไล่แบบนักเรียน.	ไล่แบบ ก. ให้นักเรียนท่องบทเรียนตามที่สั่งให้ฟัง เช่น ครูไล่แบบนักเรียน.
ไล่เปิด เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ไล่ให้หนีไป.	ไล่เปิด (ปาก) ก. ไล่ให้หนีไป.
ไล่ไปไล่มา เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ไล่เลียง, ไต่ถาม, เช่น ไล่ไปไล่มาก็เป็นญาติกัน ไล่ไปไล่มาก็รุ่นเดียวกัน.	ไล่ไปไล่มา ก. ไล่เลียง, ไต่ถาม, เช่น ไล่ไปไล่มาก็เป็นญาติกัน ไล่ไปไล่มาก็รุ่นเดียวกัน.
ไล่ผม เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ตัดหรือเก็บเล็มผมให้เข้ารูปทรง.	ไล่ผม ก. ตัดหรือเก็บเล็มผมให้เข้ารูปทรง.
ไล่ผี เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำพิธีร่ายมนตร์ขับผีที่เชื่อว่าสิงอยู่ในคนหรือสถานที่.	ไล่ผี ก. ทำพิธีร่ายมนตร์ขับผีที่เชื่อว่าสิงอยู่ในคนหรือสถานที่.
ไล่ภูมิ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำกริยา หมายถึง ซักถามเพื่อสอบพื้นความรู้.	ไล่ภูมิ ก. ซักถามเพื่อสอบพื้นความรู้.
ไล่มาติด ๆ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำกริยา หมายถึง ตามมาอย่างกระชั้นชิด เช่น ผู้ร้ายวิ่งไล่มาติด ๆ.	ไล่มาติด ๆ ก. ตามมาอย่างกระชั้นชิด เช่น ผู้ร้ายวิ่งไล่มาติด ๆ.
ไล่ราว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ล่าสัตว์ด้วยวิธีตีเกราะเคาะไม้ให้สัตว์ตกใจวิ่งกระเจิดกระเจิงไปตามทางที่ผู้ล่าต้องการ.	ไล่ราว ก. ล่าสัตว์ด้วยวิธีตีเกราะเคาะไม้ให้สัตว์ตกใจวิ่งกระเจิดกระเจิงไปตามทางที่ผู้ล่าต้องการ.
ไล่ลม เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ทำให้ลมหรือแก๊สออกจากร่างกายโดยวิธีใช้ยาหรือนวดเป็นต้น.	ไล่ลม ก. ทำให้ลมหรือแก๊สออกจากร่างกายโดยวิธีใช้ยาหรือนวดเป็นต้น.
ไล่ล่า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ตามล่า เช่น ผู้ใหญ่บ้านไล่ล่าเสือ.	ไล่ล่า ก. ตามล่า เช่น ผู้ใหญ่บ้านไล่ล่าเสือ.
ไล่ลูกฆ้อง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-คอ-ระ-คัง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ปรับเสียงลูกฆ้องไม่ให้แปร่ง; โดยปริยายหมายความว่า ดุด่าว่ากล่าวหรือลงโทษเรียงตัวตั้งแต่หัวแถวจนถึงปลายแถว.	ไล่ลูกฆ้อง ก. ปรับเสียงลูกฆ้องไม่ให้แปร่ง; โดยปริยายหมายความว่า ดุด่าว่ากล่าวหรือลงโทษเรียงตัวตั้งแต่หัวแถวจนถึงปลายแถว.
ไล่ลูกระนาด เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ปรับเสียงลูกระนาดไม่ให้แปร่ง.	ไล่ลูกระนาด ก. ปรับเสียงลูกระนาดไม่ให้แปร่ง.
ไล่เลี่ย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอ ๆ กัน, สูสี, เช่น สูงไล่เลี่ยกัน สอบได้คะแนนไล่เลี่ยกัน.	ไล่เลี่ย ว. พอ ๆ กัน, สูสี, เช่น สูงไล่เลี่ยกัน สอบได้คะแนนไล่เลี่ยกัน.
ไล่เลียง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ซักไซ้, ไต่ถาม, มักใช้เข้าคู่กับคำ ซักไซ้ เป็น ซักไซ้ไล่เลียง.	ไล่เลียง ก. ซักไซ้, ไต่ถาม, มักใช้เข้าคู่กับคำ ซักไซ้ เป็น ซักไซ้ไล่เลียง.
ไล่ส่ง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สอ-เสือ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไล่ไปให้พ้น.	ไล่ส่ง ก. ไล่ไปให้พ้น.
ไล่สี เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง เกลี่ยสีให้เสมอกันในการระบายสี ระบายสีให้เป็นไปตามลำดับของสีจากสีอ่อนไปหาแก่หรือจากสีแก่ไปหาอ่อน.	ไล่สี ก. เกลี่ยสีให้เสมอกันในการระบายสี ระบายสีให้เป็นไปตามลำดับของสีจากสีอ่อนไปหาแก่หรือจากสีแก่ไปหาอ่อน.
ไล่เสียง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไล่ระดับเสียงดนตรีจากเสียงต่ำไปหาสูงหรือจากเสียงสูงไปหาต่ำ เพื่อให้เสียงตรงกับโน้ตเพลง.	ไล่เสียง ก. ไล่ระดับเสียงดนตรีจากเสียงต่ำไปหาสูงหรือจากเสียงสูงไปหาต่ำ เพื่อให้เสียงตรงกับโน้ตเพลง.
ไล่หนังสือ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง สอบไล่.	ไล่หนังสือ ก. สอบไล่.
ไล่หลัง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตามมาติด ๆ, ตามมาใกล้ ๆ, เช่น ฝนไล่หลังมา มีคะแนนไล่หลังมา ด่าไล่หลัง.	ไล่หลัง ก. ตามมาติด ๆ, ตามมาใกล้ ๆ, เช่น ฝนไล่หลังมา มีคะแนนไล่หลังมา ด่าไล่หลัง.
ไล่ออก เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง คัดชื่อออกจากทะเบียน เช่น ไล่ออกจากโรงเรียน, ให้ออกจากราชการหรือวงการเพราะกระทำความผิดอย่างร้ายแรง เช่น ไล่ออกจากราชการ ไล่ออกจากงาน. ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง โทษทางวินัยสถานหนักที่สุดที่ใช้ลงแก่ข้าราชการ ผู้กระทําผิดวินัยอย่างร้ายแรงโดยสั่งให้ออกจากราชการและไม่มีสิทธิได้รับบําเหน็จบํานาญ.	ไล่ออก ก. คัดชื่อออกจากทะเบียน เช่น ไล่ออกจากโรงเรียน, ให้ออกจากราชการหรือวงการเพราะกระทำความผิดอย่างร้ายแรง เช่น ไล่ออกจากราชการ ไล่ออกจากงาน. (กฎ) น. โทษทางวินัยสถานหนักที่สุดที่ใช้ลงแก่ข้าราชการ ผู้กระทําผิดวินัยอย่างร้ายแรงโดยสั่งให้ออกจากราชการและไม่มีสิทธิได้รับบําเหน็จบํานาญ.
ไล่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ต่าง ๆ เรียกว่า ไม้ไล่.	ไล่ ๒ น. ไม้ต่าง ๆ เรียกว่า ไม้ไล่.
ไล้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ทาโดยละเลงทั่ว ๆ ไป เช่น ไล้ครีมให้ทั่วหน้า, เกลี่ยให้เสมอกัน, เกลี่ยให้เรียบ, เช่น ไล้ปูน.	ไล้ ก. ทาโดยละเลงทั่ว ๆ ไป เช่น ไล้ครีมให้ทั่วหน้า, เกลี่ยให้เสมอกัน, เกลี่ยให้เรียบ, เช่น ไล้ปูน.
ไลย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	[ไล] เป็นคำนาม หมายถึง สลัก, ดาล, ลิ่ม.	ไลย ๑ [ไล] น. สลัก, ดาล, ลิ่ม.
ไลย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	[ไล] เป็นคำนาม หมายถึง ของที่จะพึงเลีย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เลยฺย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	ไลย ๒ [ไล] น. ของที่จะพึงเลีย. (ป. เลยฺย).
ไลลา เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ไปมา, เยื้องกราย.	ไลลา (กลอน) ก. ไปมา, เยื้องกราย.
ไลเลย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คล้ายคลึงกัน.	ไลเลย ว. คล้ายคลึงกัน.
ไลไล้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ลูบไม่หยุด, ลูบถี่ ๆ.	ไลไล้ ก. ลูบไม่หยุด, ลูบถี่ ๆ.