มุทา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ความยินดี, ความสุขใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มุทา น. ความยินดี, ความสุขใจ. (ป.).
มุทิกา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง คนขับเสภา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มุทิกา น. คนขับเสภา. (ป.).
มุทิงค์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง กลองสองหน้า, ตะโพน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มุทิงฺค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย และมาจากภาษาสันสกฤต มฺฤทงฺค เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	มุทิงค์ น. กลองสองหน้า, ตะโพน. (ป. มุทิงฺค; ส. มฺฤทงฺค).
มุทิตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ความมีจิตพลอยยินดีในลาภยศสรรเสริญสุขของผู้อื่น เป็นข้อ ๑ ในพรหมวิหาร ๔ คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มุทิตา น. ความมีจิตพลอยยินดีในลาภยศสรรเสริญสุขของผู้อื่น เป็นข้อ ๑ ในพรหมวิหาร ๔ คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา. (ป.).
มุทิน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง มลทิน.	มุทิน (โบ) น. มลทิน.
มุทุ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มุทุ ว. อ่อน. (ป.).
มุทุตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นผู้มีใจอ่อน, ความอ่อนหวาน, ความละมุนละม่อม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มุทุตา น. ความเป็นผู้มีใจอ่อน, ความอ่อนหวาน, ความละมุนละม่อม. (ป.).
มุ่น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ขมวด (ใช้แก่มวยผม) เช่น มุ่นมวยผม มุ่นพระเมาลี; กังวลอยู่; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง หมายถึง เกลี้ยงเกลา, อ่อนนุ่ม. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเงินแท่งชนิดหนึ่ง ซึ่งถือว่าเป็นเงินเนื้อดีว่า เงินมุ่น.	มุ่น ก. ขมวด (ใช้แก่มวยผม) เช่น มุ่นมวยผม มุ่นพระเมาลี; กังวลอยู่; (กลอน) เกลี้ยงเกลา, อ่อนนุ่ม. น. เรียกเงินแท่งชนิดหนึ่ง ซึ่งถือว่าเป็นเงินเนื้อดีว่า เงินมุ่น.
มุ่นใจ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ยุ่งใจ.	มุ่นใจ ก. ยุ่งใจ.
มุ่นหมก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง กังวลรักใคร่อยู่, ลุ่มหลงอยู่, หมกมุ่น ก็ว่า.	มุ่นหมก ก. กังวลรักใคร่อยู่, ลุ่มหลงอยู่, หมกมุ่น ก็ว่า.
มุนิ, มุนี มุนิ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ มุนี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง นักปราชญ์, ฤษี, พระสงฆ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มุนิ, มุนี น. นักปราชญ์, ฤษี, พระสงฆ์. (ป., ส.).
มุนิกุญชร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง นามพระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มุนิกุญชร น. นามพระพุทธเจ้า. (ป.).
มุนินทร์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง จอมนักปราชญ์, พระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มุนินฺทฺร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี มุนินฺท เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน.	มุนินทร์ น. จอมนักปราชญ์, พระพุทธเจ้า. (ส. มุนินฺทฺร; ป. มุนินฺท).
มุนินทร์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ดู มุนิ, มุนี มุนิ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ มุนี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี .	มุนินทร์ ดู มุนิ, มุนี.
มุบ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ยุบลง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ยอบตัวลงโดยเร็ว เช่น มุบหัวลง, อาการที่ของด้านใดด้านหนึ่งจมลงจากระดับเดิม เช่น พอปลากินเบ็ด ทุ่นเบ็ดก็มุบลง แพด้านหนึ่งมุบลง, อาการที่คว้าสิ่งของโดยเร็ว เช่น พอของตกก็เอามือคว้ามุบ, อาการที่สัตว์งับสิ่งของโดยเร็ว เช่น ปลาฮุบเหยื่อมุบ พอโยนขนมให้หมาก็เอาปากรับมุบ.	มุบ ก. ยุบลง. ว. อาการที่ยอบตัวลงโดยเร็ว เช่น มุบหัวลง, อาการที่ของด้านใดด้านหนึ่งจมลงจากระดับเดิม เช่น พอปลากินเบ็ด ทุ่นเบ็ดก็มุบลง แพด้านหนึ่งมุบลง, อาการที่คว้าสิ่งของโดยเร็ว เช่น พอของตกก็เอามือคว้ามุบ, อาการที่สัตว์งับสิ่งของโดยเร็ว เช่น ปลาฮุบเหยื่อมุบ พอโยนขนมให้หมาก็เอาปากรับมุบ.
มุบมิบ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปิดบังไม่ให้คนอื่นรู้, อาการที่เถียงหรือบ่นโดยอ้าปากขึ้นลงเล็กน้อยไม่ให้ได้ยิน.	มุบมิบ ว. ปิดบังไม่ให้คนอื่นรู้, อาการที่เถียงหรือบ่นโดยอ้าปากขึ้นลงเล็กน้อยไม่ให้ได้ยิน.
มุบ ๆ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการของปากที่เผยอขึ้นลงอย่างเร็ว, อาการที่คนไม่มีฟันเคี้ยวอาหาร เช่น คนแก่เคี้ยวข้าวทำปากมุบ ๆ.	มุบ ๆ ว. อาการของปากที่เผยอขึ้นลงอย่างเร็ว, อาการที่คนไม่มีฟันเคี้ยวอาหาร เช่น คนแก่เคี้ยวข้าวทำปากมุบ ๆ.
มุม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง จุดที่เส้น ๒ เส้นมาบรรจบกัน เช่น เดินชนมุมโต๊ะ, เนื้อที่ตรงด้านยาวกับด้านสกัดมาบรรจบกัน เช่น วางตู้ไว้ที่มุมห้อง, ที่ว่างซึ่งเกิดจากเส้นตรง ๒ เส้น แยกออกจากกัน โดยปลายข้างหนึ่งของแต่ละเส้นอยู่ร่วมจุดเดียวกัน เช่น มุมฉาก มุมแหลม, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ถูกต้อนเข้ามุม จนมุม.	มุม น. จุดที่เส้น ๒ เส้นมาบรรจบกัน เช่น เดินชนมุมโต๊ะ, เนื้อที่ตรงด้านยาวกับด้านสกัดมาบรรจบกัน เช่น วางตู้ไว้ที่มุมห้อง, ที่ว่างซึ่งเกิดจากเส้นตรง ๒ เส้น แยกออกจากกัน โดยปลายข้างหนึ่งของแต่ละเส้นอยู่ร่วมจุดเดียวกัน เช่น มุมฉาก มุมแหลม, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ถูกต้อนเข้ามุม จนมุม.
มุมกดลง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง มุมระหว่างเส้นตรงที่ลากจากจุดเล็งไปยังวัตถุกับเส้นตรงแนวระดับที่ลากผ่านจุดเล็งในเมื่อวัตถุนั้นอยู่ตํ่ากว่าจุดเล็ง, มุมก้ม ก็เรียก.	มุมกดลง น. มุมระหว่างเส้นตรงที่ลากจากจุดเล็งไปยังวัตถุกับเส้นตรงแนวระดับที่ลากผ่านจุดเล็งในเมื่อวัตถุนั้นอยู่ตํ่ากว่าจุดเล็ง, มุมก้ม ก็เรียก.
มุมก้ม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง มุมกดลง.	มุมก้ม น. มุมกดลง.
มุมกลับ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง มุมที่มีขนาดอยู่ระหว่าง ๑๘๐ องศา กับ ๓๖๐ องศา; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง แง่คิดหรือทัศนะนัยหนึ่ง, แง่ตรงกันข้าม เช่น มองในมุมกลับ.	มุมกลับ น. มุมที่มีขนาดอยู่ระหว่าง ๑๘๐ องศา กับ ๓๖๐ องศา; (ปาก) แง่คิดหรือทัศนะนัยหนึ่ง, แง่ตรงกันข้าม เช่น มองในมุมกลับ.
มุมเงย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง มุมยกขึ้น.	มุมเงย น. มุมยกขึ้น.
มุมฉาก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง มุมที่มีขนาด ๙๐ องศา.	มุมฉาก น. มุมที่มีขนาด ๙๐ องศา.
มุมตกกระทบ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิชาแสง เป็นคำนาม หมายถึง มุมระหว่างรังสีตกกระทบกับเส้นปรกติที่ลากผ่านจุดตกกระทบบนผิววัตถุ.	มุมตกกระทบ (แสง) น. มุมระหว่างรังสีตกกระทบกับเส้นปรกติที่ลากผ่านจุดตกกระทบบนผิววัตถุ.
มุมตรง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง มุมที่มีขนาด ๑๘๐ องศา หรือ ๒ มุมฉาก.	มุมตรง น. มุมที่มีขนาด ๑๘๐ องศา หรือ ๒ มุมฉาก.
มุมเท เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิชาแม่เหล็กไฟฟ้า เป็นคำนาม หมายถึง มุมระหว่างแนวทิศของสนามแท้ของแม่เหล็กโลกกับแนวระดับ.	มุมเท (แม่เหล็ก) น. มุมระหว่างแนวทิศของสนามแท้ของแม่เหล็กโลกกับแนวระดับ.
มุมบ่ายเบน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิชาแม่เหล็กไฟฟ้า เป็นคำนาม หมายถึง มุมระหว่างแนวเมริเดียนแม่เหล็กโลกกับแนวเมริเดียนภูมิศาสตร์, มุมเห ก็เรียก.	มุมบ่ายเบน (แม่เหล็ก) น. มุมระหว่างแนวเมริเดียนแม่เหล็กโลกกับแนวเมริเดียนภูมิศาสตร์, มุมเห ก็เรียก.
มุมประชิด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง มุม ๑ ใน ๒ มุมที่มีแขนข้างหนึ่งร่วมกัน.	มุมประชิด น. มุม ๑ ใน ๒ มุมที่มีแขนข้างหนึ่งร่วมกัน.
มุมป้าน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง มุมที่มีขนาดอยู่ระหว่าง ๙๐ องศา กับ ๑๘๐ องศา.	มุมป้าน น. มุมที่มีขนาดอยู่ระหว่าง ๙๐ องศา กับ ๑๘๐ องศา.
มุมมืด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ที่เร้นลับ, ซอกที่มืด, เช่น เขายืนอยู่ในมุมมืด.	มุมมืด น. ที่เร้นลับ, ซอกที่มืด, เช่น เขายืนอยู่ในมุมมืด.
มุมยกขึ้น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง มุมระหว่างเส้นตรงที่ลากจากจุดเล็งไปยังวัตถุกับเส้นตรงแนวระดับที่ลากผ่านจุดเล็งในเมื่อวัตถุนั้นอยู่สูงกว่าจุดเล็ง, มุมเงย ก็เรียก.	มุมยกขึ้น น. มุมระหว่างเส้นตรงที่ลากจากจุดเล็งไปยังวัตถุกับเส้นตรงแนวระดับที่ลากผ่านจุดเล็งในเมื่อวัตถุนั้นอยู่สูงกว่าจุดเล็ง, มุมเงย ก็เรียก.
มุมแย้ง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง มุมที่เกิดจากเส้นตรงเส้นหนึ่งตัดเส้นขนานคู่หนึ่ง อยู่เยื้องกันคนละข้างของเส้นตัดภายในเส้นขนานคู่นั้น รวมกันแล้วได้ ๑๘๐ องศา หรือ ๒ มุมฉาก.	มุมแย้ง น. มุมที่เกิดจากเส้นตรงเส้นหนึ่งตัดเส้นขนานคู่หนึ่ง อยู่เยื้องกันคนละข้างของเส้นตัดภายในเส้นขนานคู่นั้น รวมกันแล้วได้ ๑๘๐ องศา หรือ ๒ มุมฉาก.
มุมสะท้อน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิชาแสง เป็นคำนาม หมายถึง มุมระหว่างรังสีสะท้อนกับเส้นปรกติที่ลากผ่านจุดตกกระทบบนผิววัตถุ.	มุมสะท้อน (แสง) น. มุมระหว่างรังสีสะท้อนกับเส้นปรกติที่ลากผ่านจุดตกกระทบบนผิววัตถุ.
มุมหักเห เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิชาแสง เป็นคำนาม หมายถึง มุมระหว่างรังสีหักเหกับเส้นปรกติที่ลากผ่านจุดตกกระทบบนผิววัตถุ.	มุมหักเห (แสง) น. มุมระหว่างรังสีหักเหกับเส้นปรกติที่ลากผ่านจุดตกกระทบบนผิววัตถุ.
มุมเห เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ	เป็นคำนาม หมายถึง มุมบ่ายเบน.	มุมเห น. มุมบ่ายเบน.
มุมแหลม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง มุมที่มีขนาดอยู่ระหว่าง ๐ องศา กับ ๙๐ องศา.	มุมแหลม น. มุมที่มีขนาดอยู่ระหว่าง ๐ องศา กับ ๙๐ องศา.
มุ่ม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทู่ ๆ, ปุ้ม ๆ, เช่น งูเขียวปากมุ่ม. ในวงเล็บ มาจาก อักขราภิธานศรับท์ ของ หมอปรัดเล.	มุ่ม ว. ทู่ ๆ, ปุ้ม ๆ, เช่น งูเขียวปากมุ่ม. (ปรัดเล).
มุ้ม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งุ้ม.	มุ้ม ว. งุ้ม.
มุย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงฆ้อง, หมุ่ย ก็ว่า.	มุย ว. เสียงอย่างเสียงฆ้อง, หมุ่ย ก็ว่า.
มุ่ย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ยิ้มไม่ออกเพราะไม่พอใจ (ใช้แก่หน้า) เช่น เขาถูกดุเลยทำหน้ามุ่ย.	มุ่ย ว. อาการที่ยิ้มไม่ออกเพราะไม่พอใจ (ใช้แก่หน้า) เช่น เขาถูกดุเลยทำหน้ามุ่ย.
มุรชะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ	[มุระชะ] เป็นคำนาม หมายถึง ตะโพน, กลองชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มุรชะ [มุระชะ] น. ตะโพน, กลองชนิดหนึ่ง. (ป., ส.).
มุรธา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา	[มุระ–] เป็นคำนาม หมายถึง หัว, ยอด. ในวงเล็บ ดู มูรธ–, มูรธา มูรธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ทอ-ทง มูรธา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา .	มุรธา [มุระ–] น. หัว, ยอด. (ดู มูรธ–, มูรธา).
มุรธาภิเษก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้ารดพระเศียรในงานราชาภิเษกหรือพระราชพิธีอื่น ๆ, มูรธาภิเษก ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มุทฺธาภิเสก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-กอ-ไก่.	มุรธาภิเษก น. นํ้ารดพระเศียรในงานราชาภิเษกหรือพระราชพิธีอื่น ๆ, มูรธาภิเษก ก็ว่า. (ส.; ป. มุทฺธาภิเสก).
มุลุต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	[–ลุด] เป็นคำนาม หมายถึง ปาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มุลุต [–ลุด] น. ปาก. (ช.).
มุลู เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง พล. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มุลู น. พล. (ช.).
มุสละ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[–สะละ] เป็นคำนาม หมายถึง สากตําข้าว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มุสละ [–สะละ] น. สากตําข้าว. (ป., ส.).
มุสลิม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	[มุดสะลิม] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้นับถือศาสนาอิสลาม.	มุสลิม [มุดสะลิม] น. ผู้นับถือศาสนาอิสลาม.
มุสะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง มุ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มุสะ น. มุ้ง. (ช.).
มุสา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เท็จ, ปด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มุสา ว. เท็จ, ปด. (ป.).
มุสาวาท เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง การพูดเท็จ, การพูดปด; คําเท็จ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มุสาวาท น. การพูดเท็จ, การพูดปด; คําเท็จ. (ป.).
มุสิก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หนู. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มูสิก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่.	มุสิก น. หนู. (ป. มูสิก).
มุหงิด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	[–หฺงิด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อชนชาติชวามลายูในเกาะเซลีเบส, เรียกเพี้ยนเสียงเป็น ยุหงิด ก็มี.	มุหงิด [–หฺงิด] น. ชื่อชนชาติชวามลายูในเกาะเซลีเบส, เรียกเพี้ยนเสียงเป็น ยุหงิด ก็มี.
มุหน่าย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้ามันตานี หรือนํ้ามันเหนียว เป็นเครื่องหอมสําหรับใส่ผม, นํ้ามันตานีที่ผสมกับเขม่าและปูน, นํ้ามันหอมเป็นเครื่องเจิม.	มุหน่าย น. นํ้ามันตานี หรือนํ้ามันเหนียว เป็นเครื่องหอมสําหรับใส่ผม, นํ้ามันตานีที่ผสมกับเขม่าและปูน, นํ้ามันหอมเป็นเครื่องเจิม.
มุหุต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	[–หุด] เป็นคำนาม หมายถึง เวลาครู่หนึ่ง, ขณะหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มุหุตฺต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	มุหุต [–หุด] น. เวลาครู่หนึ่ง, ขณะหนึ่ง. (ป. มุหุตฺต).
มุฮัมมัด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ฮอ-นก-ฮูก-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง นามศาสดาของศาสนาอิสลาม, มะหะหมัด ก็เรียก.	มุฮัมมัด น. นามศาสดาของศาสนาอิสลาม, มะหะหมัด ก็เรียก.
มูก, มูกะ มูก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่ มูกะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใบ้, เงียบ, ไม่มีเสียง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มูค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-คอ-ควาย.	มูก, มูกะ ว. ใบ้, เงียบ, ไม่มีเสียง. (ส.; ป. มูค).
มูก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าเมือกที่ไหลออกจากจมูก เรียกว่า นํ้ามูก, นํ้าเมือกที่ไหลออกทางทวารหนักพร้อมกับอุจจาระ.	มูก ๒ น. นํ้าเมือกที่ไหลออกจากจมูก เรียกว่า นํ้ามูก, นํ้าเมือกที่ไหลออกทางทวารหนักพร้อมกับอุจจาระ.
มูกเลือด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง โรคที่มีมูกและเลือดในลําไส้ติดออกมากับอุจจาระ.	มูกเลือด น. โรคที่มีมูกและเลือดในลําไส้ติดออกมากับอุจจาระ.
มูกมัน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ดู โมกมัน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ที่ โมก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่.	มูกมัน ดู โมกมัน ที่ โมก.
มูกหลวง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	ดู โมกใหญ่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก ที่ โมก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่.	มูกหลวง ดู โมกใหญ่ ที่ โมก.
มูคะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใบ้, เงียบ, ไม่มีเสียง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มูก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่.	มูคะ ว. ใบ้, เงียบ, ไม่มีเสียง. (ป.; ส. มูก).
มูเซอ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชนชาวเขาพวกหนึ่ง ตระกูลทิเบตพม่า อยู่ทางแถบเหนือของประเทศไทยและพม่า.	มูเซอ น. ชนชาวเขาพวกหนึ่ง ตระกูลทิเบตพม่า อยู่ทางแถบเหนือของประเทศไทยและพม่า.
มูตร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[มูด] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าปัสสาวะ, นํ้าเบา, เยี่ยว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มูตฺร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี มุตฺต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	มูตร [มูด] น. นํ้าปัสสาวะ, นํ้าเบา, เยี่ยว. (ส. มูตฺร; ป. มุตฺต).
มู่ทู่ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ป้าน, ไม่แหลม, สั้น อ้วน ใหญ่ (ใช้แก่หน้า) เช่น หมาบูลด๊อกหน้ามู่ทู่.	มู่ทู่ ว. ป้าน, ไม่แหลม, สั้น อ้วน ใหญ่ (ใช้แก่หน้า) เช่น หมาบูลด๊อกหน้ามู่ทู่.
มูน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เนิน, โคก, จอม, เช่น มูนดิน. เป็นคำกริยา หมายถึง พอกพูน, พูนขึ้น, มักใช้ว่า เกิดมูนพูนผล. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก, มักใช้เข้าคู่กันเป็น มากมูน.	มูน ๑ น. เนิน, โคก, จอม, เช่น มูนดิน. ก. พอกพูน, พูนขึ้น, มักใช้ว่า เกิดมูนพูนผล. ว. มาก, มักใช้เข้าคู่กันเป็น มากมูน.
มูนดิน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เนินดิน. เป็นคำกริยา หมายถึง พูนให้เป็นเนินเป็นโคก เช่น มูนดินขึ้นกันน้ำท่วม.	มูนดิน น. เนินดิน. ก. พูนให้เป็นเนินเป็นโคก เช่น มูนดินขึ้นกันน้ำท่วม.
มูนมอง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากมาย.	มูนมอง ว. มากมาย.
มูน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เอากะทิเคล้ากับข้าวเหนียวเพื่อให้มัน.	มูน ๒ ก. เอากะทิเคล้ากับข้าวเหนียวเพื่อให้มัน.
มูมมาม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่กินอาหารอย่างตะกรุมตะกราม, อาการที่กินอาหารอย่างเปื้อนเปรอะเลอะเทอะไม่เรียบร้อย, เช่น กินมูมมาม.	มูมมาม ว. อาการที่กินอาหารอย่างตะกรุมตะกราม, อาการที่กินอาหารอย่างเปื้อนเปรอะเลอะเทอะไม่เรียบร้อย, เช่น กินมูมมาม.
มูรดี, มูรติ มูรดี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี มูรติ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[มูระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ร่างกาย, รูป. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มูรฺติ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	มูรดี, มูรติ [มูระ–] น. ร่างกาย, รูป. (ส. มูรฺติ).
มูรธ–, มูรธา มูรธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ทอ-ทง มูรธา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา	[มูระธะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หัว, ยอด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มุทฺธา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา.	มูรธ–, มูรธา [มูระธะ–] น. หัว, ยอด. (ส.; ป. มุทฺธา).
มูรธาภิเษก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้ารดพระเศียรในงานราชาภิเษกหรือพระราชพิธีอื่น ๆ, มุรธาภิเษก ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มุทฺธาภิเสก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-กอ-ไก่.	มูรธาภิเษก น. นํ้ารดพระเศียรในงานราชาภิเษกหรือพระราชพิธีอื่น ๆ, มุรธาภิเษก ก็ว่า. (ส.; ป. มุทฺธาภิเสก).
มูรธาภิเษก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่	ดู มูรธ–, มูรธา มูรธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ทอ-ทง มูรธา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา .	มูรธาภิเษก ดู มูรธ–, มูรธา.
มูล ๑, มูล– มูล ความหมายที่ ๑ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง มูล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	[มูน, มูนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง โคน เช่น รุกขมูล; ราก, รากเหง้า, เช่น มีโทสะเป็นมูล, เค้า เช่น คดีมีมูล, ต้น เช่น ชั้นมูล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มูล เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง และมาจากภาษาสันสกฤต มูลฺย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	มูล ๑, มูล– [มูน, มูนละ–] น. โคน เช่น รุกขมูล; ราก, รากเหง้า, เช่น มีโทสะเป็นมูล, เค้า เช่น คดีมีมูล, ต้น เช่น ชั้นมูล. (ป. มูล; ส. มูลฺย).
มูลคดี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง เหตุแห่งคดี; เหตุที่ทำให้คดีเกิดขึ้น.	มูลคดี (กฎ) น. เหตุแห่งคดี; เหตุที่ทำให้คดีเกิดขึ้น.
มูลความ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	[มูนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความเดิม.	มูลความ [มูนละ–] น. ความเดิม.
มูลจิต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[มูนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อยาแก้ลมซางชนิดหนึ่ง.	มูลจิต [มูนละ–] น. ชื่อยาแก้ลมซางชนิดหนึ่ง.
มูลฐาน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[มูนละ–, มูน–] เป็นคำนาม หมายถึง พื้นฐาน, รากฐาน, เค้ามูล.	มูลฐาน [มูนละ–, มูน–] น. พื้นฐาน, รากฐาน, เค้ามูล.
มูลนาย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[มูน–] เป็นคำนาม หมายถึง นายใหญ่, นายเดิมที่ตนสังกัดอยู่.	มูลนาย [มูน–] น. นายใหญ่, นายเดิมที่ตนสังกัดอยู่.
มูลนิธิ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	[มูนละ–, มูน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ทรัพย์สินที่จัดสรรไว้โดยเฉพาะสําหรับวัตถุประสงค์ เพื่อการกุศลสาธารณะ การศาสนา ศิลปะวิทยาศาสตร์ วรรณคดี การศึกษา หรือเพื่อสาธารณประโยชน์อย่างอื่น โดยมิได้มุ่งหาผลประโยชน์มาแบ่งปันกัน และได้จดทะเบียนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์แล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มูล เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง + นิธิ เขียนว่า นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ .	มูลนิธิ [มูนละ–, มูน–] (กฎ) น. ทรัพย์สินที่จัดสรรไว้โดยเฉพาะสําหรับวัตถุประสงค์ เพื่อการกุศลสาธารณะ การศาสนา ศิลปะวิทยาศาสตร์ วรรณคดี การศึกษา หรือเพื่อสาธารณประโยชน์อย่างอื่น โดยมิได้มุ่งหาผลประโยชน์มาแบ่งปันกัน และได้จดทะเบียนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์แล้ว. (ป. มูล + นิธิ).
มูลประกันภัย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ราคาทรัพย์ที่กำหนดในการเอาประกันภัย.	มูลประกันภัย (กฎ) น. ราคาทรัพย์ที่กำหนดในการเอาประกันภัย.
มูลภัณฑ์กันชน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	[มูนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ของที่ซื้อสะสมไว้เมื่อมีราคาตํ่า และนําออกขายเมื่อของนั้นมีราคาสูงเกินควร เพื่อรักษาระดับราคาของนั้นให้มีเสถียรภาพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ buffer เขียนว่า บี-ยู-เอฟ-เอฟ-อี-อา stock เขียนว่า เอส-ที-โอ-ซี-เค .	มูลภัณฑ์กันชน [มูนละ–] น. ของที่ซื้อสะสมไว้เมื่อมีราคาตํ่า และนําออกขายเมื่อของนั้นมีราคาสูงเกินควร เพื่อรักษาระดับราคาของนั้นให้มีเสถียรภาพ. (อ. buffer stock).
มูลหนี้ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง เหตุที่ทำให้เกิดหนี้.	มูลหนี้ น. เหตุที่ทำให้เกิดหนี้.
มูลเหตุ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	[มูนละ–, มูน–] เป็นคำนาม หมายถึง ต้นเหตุ.	มูลเหตุ [มูนละ–, มูน–] น. ต้นเหตุ.
มูล ๒, มูล– มูล ความหมายที่ ๒ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง มูล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	[มูน, มูนละ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มวล, ทั้งหมด, ทั้งสิ้น, เช่น จัดข้าวของไว้ให้โดยพร้อมมูล เตรียมเอกสารหลักฐานไว้ให้พร้อมมูล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มูล เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง และมาจากภาษาสันสกฤต มูลฺย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	มูล ๒, มูล– [มูน, มูนละ–] ว. มวล, ทั้งหมด, ทั้งสิ้น, เช่น จัดข้าวของไว้ให้โดยพร้อมมูล เตรียมเอกสารหลักฐานไว้ให้พร้อมมูล. (ป. มูล; ส. มูลฺย).
มูลค่า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	[มูนละ–, มูน–] เป็นคำนาม หมายถึง ค่าของสิ่งของ, ราคาของสิ่งของ, เช่น ถวายจตุปัจจัยมีมูลค่า ๓๐ บาท.	มูลค่า [มูนละ–, มูน–] น. ค่าของสิ่งของ, ราคาของสิ่งของ, เช่น ถวายจตุปัจจัยมีมูลค่า ๓๐ บาท.
มูล เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๓	[มูน] เป็นคำนาม หมายถึง อุจจาระสัตว์, ขี้หรือเศษของสิ่งต่าง ๆ เช่น มูลไถ = ขี้ไถ.	มูล ๓ [มูน] น. อุจจาระสัตว์, ขี้หรือเศษของสิ่งต่าง ๆ เช่น มูลไถ = ขี้ไถ.
มูลโค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง อุจจาระเหลว แต่ไม่เหลวถึงเป็นนํ้า, มักพูดว่า มลโค.	มูลโค น. อุจจาระเหลว แต่ไม่เหลวถึงเป็นนํ้า, มักพูดว่า มลโค.
มูลนกการเวก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-นอ-หนู-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีเขียวฟ้า.	มูลนกการเวก ว. สีเขียวฟ้า.
มูลฝอย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-ฝอ-ฝา-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เศษสิ่งของที่ทิ้งแล้ว, หยากเยื่อ, กุมฝอย หรือ คุมฝอย ก็ว่า; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง เศษกระดาษ เศษผ้า เศษอาหาร เศษสินค้า ถุงพลาสติก ภาชนะที่ใส่อาหาร เถ้า มูลสัตว์ หรือซากสัตว์ รวมตลอดถึงสิ่งอื่นใดที่เก็บกวาดจากถนน ตลาด ที่เลี้ยงสัตว์ หรือที่อื่น.	มูลฝอย น. เศษสิ่งของที่ทิ้งแล้ว, หยากเยื่อ, กุมฝอย หรือ คุมฝอย ก็ว่า; (กฎ) เศษกระดาษ เศษผ้า เศษอาหาร เศษสินค้า ถุงพลาสติก ภาชนะที่ใส่อาหาร เถ้า มูลสัตว์ หรือซากสัตว์ รวมตลอดถึงสิ่งอื่นใดที่เก็บกวาดจากถนน ตลาด ที่เลี้ยงสัตว์ หรือที่อื่น.
มูล ๔, มูละ, มูลา ๑ มูล ความหมายที่ ๔ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง มูละ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ มูลา ความหมายที่ ๑ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[มูน] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๑๙ มี ๙ ดวง เห็นเป็นรูปสะดือนาค, ดาวช้างน้อย หรือ ดาวแมว ก็เรียก.	มูล ๔, มูละ, มูลา ๑ [มูน] น. ดาวฤกษ์ที่ ๑๙ มี ๙ ดวง เห็นเป็นรูปสะดือนาค, ดาวช้างน้อย หรือ ดาวแมว ก็เรียก.
มูลไถ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ถอ-ถุง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกชนิดหนึ่งตัวขนาดนกกระจาบฝน โตกว่านิดหน่อย เรียกสามัญว่า นกขี้ไถ. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	มูลไถ น. ชื่อนกชนิดหนึ่งตัวขนาดนกกระจาบฝน โตกว่านิดหน่อย เรียกสามัญว่า นกขี้ไถ. (พจน. ๒๔๙๓).
มูลา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	ดู มูล ๔, มูละ มูล ความหมายที่ ๔ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง มูละ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ .	มูลา ๑ ดู มูล ๔, มูละ.
มูลา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่หนึ่ง, ทีแรก. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มูลา ๒ ว. ที่หนึ่ง, ทีแรก. (ช.).
มูลิกากร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าทูลละอองธุลีพระบาท, เรียกให้เต็มว่า บาทมูลิกากร.	มูลิกากร น. ข้าทูลละอองธุลีพระบาท, เรียกให้เต็มว่า บาทมูลิกากร.
มู่ลี่ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องบังประตูหน้าต่างเป็นทํานองม่าน ทําด้วยซี่ไม้เล็ก ๆ ถักด้วยเชือกเป็นช่องโปร่ง มีรอกและเชือกสำหรับชักให้ม้วนและคลี่ได้.	มู่ลี่ น. เครื่องบังประตูหน้าต่างเป็นทํานองม่าน ทําด้วยซี่ไม้เล็ก ๆ ถักด้วยเชือกเป็นช่องโปร่ง มีรอกและเชือกสำหรับชักให้ม้วนและคลี่ได้.
มู่เล่ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ล้อหนักสําหรับหมุนถ่วงให้เครื่องยนต์เดินเรียบ.	มู่เล่ (ปาก) น. ล้อหนักสําหรับหมุนถ่วงให้เครื่องยนต์เดินเรียบ.
มูสัง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง อีเห็น. ในวงเล็บ ดู อีเห็น เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู.	มูสัง (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. อีเห็น. (ดู อีเห็น).
มูสิก–, มูสิกะ มูสิก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ มูสิกะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–สิกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หนู. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มูสิก–, มูสิกะ [–สิกะ–] น. หนู. (ป.).
มูสิกทันต์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเครื่องหมาย ๒ ขีด รูปดังนี้ " สําหรับเขียนบนสระ  ิ ให้เป็น สระ  ื, ฟันหนู ก็ว่า.	มูสิกทันต์ น. ชื่อเครื่องหมาย ๒ ขีด รูปดังนี้ " สําหรับเขียนบนสระ  ิ ให้เป็น สระ  ื, ฟันหนู ก็ว่า.
มูฬห เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-จุ-ลา-หอ-หีบ	– [มูนหะ–] ว. เขลา, หลง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มูฬห – [มูนหะ–] ว. เขลา, หลง. (ป.).
เม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง แม่. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	เม น. แม่. (ข.).
เม็ก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Syzygium gratum (Wight) S.N. Mitra var. gratum ในวงศ์ Myrtaceae ใบเดี่ยว เรียงตรงข้าม แผ่นใบหนา ใบอ่อนสีชมพูอมแดง กินเป็นผักได้ ดอกสีขาว ออกเป็นช่อ.	เม็ก น. ชื่อไม้ต้นชนิด Syzygium gratum (Wight) S.N. Mitra var. gratum ในวงศ์ Myrtaceae ใบเดี่ยว เรียงตรงข้าม แผ่นใบหนา ใบอ่อนสีชมพูอมแดง กินเป็นผักได้ ดอกสีขาว ออกเป็นช่อ.
เมกะเฮิรตซ์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ฮอ-นก-ฮูก-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-ซอ-โซ่-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในฟิสิกส์ เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยวัดความถี่ ใช้สัญลักษณ์ MHz ๑ เมกะเฮิรตซ์ มีค่าเท่ากับ ๑ ล้านเฮิรตซ์ หรือ เท่ากับ ๑ ล้านไซเกิลต่อวินาที. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ megahertz เขียนว่า เอ็ม-อี-จี-เอ-เอช-อี-อา-ที-แซด.	เมกะเฮิรตซ์ (ฟิสิกส์) น. หน่วยวัดความถี่ ใช้สัญลักษณ์ MHz ๑ เมกะเฮิรตซ์ มีค่าเท่ากับ ๑ ล้านเฮิรตซ์ หรือ เท่ากับ ๑ ล้านไซเกิลต่อวินาที. (อ. megahertz).
เมขลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[เมกขะหฺลา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนางเทพธิดาประจําสมุทร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต เมขลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ว่า สายรัดเอว, เข็มขัดสตรี .	เมขลา [เมกขะหฺลา] น. ชื่อนางเทพธิดาประจําสมุทร. (ป.; ส. เมขลา ว่า สายรัดเอว, เข็มขัดสตรี).
เมฆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง	[เมก] เป็นคำนาม หมายถึง ไอนํ้าที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนลอยอยู่ในอากาศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เมฆ [เมก] น. ไอนํ้าที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนลอยอยู่ในอากาศ. (ป., ส.).
เมฆคลุ้ม, เมฆมาก เมฆคลุ้ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า เมฆมาก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในอุตุนิยมวิทยา เป็นคำนาม หมายถึง ปริมาณเมฆมากกว่า ๗ ใน ๘ ในท้องฟ้า ซึ่งสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่า ใช้ในการพยากรณ์อากาศ.	เมฆคลุ้ม, เมฆมาก (อุตุ) น. ปริมาณเมฆมากกว่า ๗ ใน ๘ ในท้องฟ้า ซึ่งสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่า ใช้ในการพยากรณ์อากาศ.
เมฆา, เมฆินทร์, เมฆี เมฆา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา เมฆินทร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด เมฆี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง เมฆ.	เมฆา, เมฆินทร์, เมฆี (กลอน) น. เมฆ.
เมฆฉาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[เมก–] เป็นคำนาม หมายถึง เงาเมฆ, เมฆที่ปรากฏให้เห็นเป็นรูปต่าง ๆ เนื่องจากการยกเมฆ เป็นนิมิตให้สามารถพยากรณ์ได้ว่าร้ายหรือดี เช่น ภาวนาเขม้นเห็นเมฆฉาย นิมิตเป็นรูปนารายณ์เรืองศรี. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือบทเสภา เรื่องขุนช้างขุนแผน ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐-๖๑; การอธิษฐานโดยบริกรรมด้วยมนตร์ เชื่อกันว่าจะทําให้เงาของคนเจ็บลอยขึ้นไปในอากาศ แล้วพิจารณาดูว่าคนเจ็บนั้นเป็นโรคอะไร.	เมฆฉาย [เมก–] น. เงาเมฆ, เมฆที่ปรากฏให้เห็นเป็นรูปต่าง ๆ เนื่องจากการยกเมฆ เป็นนิมิตให้สามารถพยากรณ์ได้ว่าร้ายหรือดี เช่น ภาวนาเขม้นเห็นเมฆฉาย นิมิตเป็นรูปนารายณ์เรืองศรี. (ขุนช้างขุนแผน); การอธิษฐานโดยบริกรรมด้วยมนตร์ เชื่อกันว่าจะทําให้เงาของคนเจ็บลอยขึ้นไปในอากาศ แล้วพิจารณาดูว่าคนเจ็บนั้นเป็นโรคอะไร.
เมฆพัด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	[เมกคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโลหะที่เกิดจากการเอาแร่มาหุงเข้าด้วยกัน แล้วซัดด้วยกํามะถัน มีสีดําเป็นมัน แววเป็นสีคราม, เรียกพระเครื่องที่ทําด้วยโลหะชนิดนี้ว่า พระเมฆพัด หรือ พระเนื้อเมฆพัด.	เมฆพัด [เมกคะ–] น. ชื่อโลหะที่เกิดจากการเอาแร่มาหุงเข้าด้วยกัน แล้วซัดด้วยกํามะถัน มีสีดําเป็นมัน แววเป็นสีคราม, เรียกพระเครื่องที่ทําด้วยโลหะชนิดนี้ว่า พระเมฆพัด หรือ พระเนื้อเมฆพัด.
เมฆา, เมฆินทร์, เมฆี เมฆา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา เมฆินทร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด เมฆี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อี	ดู เมฆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง.	เมฆา, เมฆินทร์, เมฆี ดู เมฆ.
เม็ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อชนชาติโบราณอยู่ทางเหนือแหลมอินโดจีน นัยว่าเป็นบรรพบุรุษของมอญ.	เม็ง น. ชื่อชนชาติโบราณอยู่ทางเหนือแหลมอินโดจีน นัยว่าเป็นบรรพบุรุษของมอญ.
เมงอะปา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทําไม. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	เมงอะปา ว. ทําไม. (ช.).
เม็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนภายในของผลไม้ที่เพาะเป็นต้นขึ้นได้ เช่น เม็ดมะม่วง เม็ดมะปราง, เมล็ด ก็ว่า; ของที่เป็นก้อนกลม ๆ ขนาดเล็ก เช่น เม็ดกรวด เม็ดทราย, ลักษณนามเรียกของที่เป็นก้อนเป็นตุ่มเล็ก ๆ เช่น กรวดเม็ดหนึ่ง ถั่ว ๒ เม็ด; ปลายเสาที่มักกลึงเป็นรูปกลมและมียอดคล้ายตัวเม็ดของหมากรุก, ที่ปลายเป็นรูปเหลี่ยมก็มี, เรียกว่า หัวเม็ด; ตัวหมากรุกที่เวลาตั้งกระดานใหม่วางอยู่ข้างขวาขุน.	เม็ด ๑ น. ส่วนภายในของผลไม้ที่เพาะเป็นต้นขึ้นได้ เช่น เม็ดมะม่วง เม็ดมะปราง, เมล็ด ก็ว่า; ของที่เป็นก้อนกลม ๆ ขนาดเล็ก เช่น เม็ดกรวด เม็ดทราย, ลักษณนามเรียกของที่เป็นก้อนเป็นตุ่มเล็ก ๆ เช่น กรวดเม็ดหนึ่ง ถั่ว ๒ เม็ด; ปลายเสาที่มักกลึงเป็นรูปกลมและมียอดคล้ายตัวเม็ดของหมากรุก, ที่ปลายเป็นรูปเหลี่ยมก็มี, เรียกว่า หัวเม็ด; ตัวหมากรุกที่เวลาตั้งกระดานใหม่วางอยู่ข้างขวาขุน.
เม็ดเงิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ตัวเงิน เช่น ขณะนี้มีเม็ดเงินอยู่ในคลัง ๔๐๐ ล้านบาท.	เม็ดเงิน (ปาก) น. ตัวเงิน เช่น ขณะนี้มีเม็ดเงินอยู่ในคลัง ๔๐๐ ล้านบาท.
เม็ดดี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง เล่ห์เหลี่ยมดี.	เม็ดดี (ปาก) น. เล่ห์เหลี่ยมดี.
เม็ดน้ำค้าง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-คอ-ควาย-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่มีลักษณะกลม ๆ คล้ายเม็ดน้ำค้างอยู่ตรงปลายยอดเจดีย์ ยอดปราสาท เป็นต้น, หยาดน้ำค้าง ก็เรียก.	เม็ดน้ำค้าง น. ส่วนที่มีลักษณะกลม ๆ คล้ายเม็ดน้ำค้างอยู่ตรงปลายยอดเจดีย์ ยอดปราสาท เป็นต้น, หยาดน้ำค้าง ก็เรียก.
เม็ดพระศก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-สา-ลา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ปุ่มนูนของขมวดผมบนเศียรพระพุทธรูป.	เม็ดพระศก น. ปุ่มนูนของขมวดผมบนเศียรพระพุทธรูป.
เม็ดพราย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง กลเม็ดเด็ดพราย, วิธีที่แยบคายหรือพลิกแพลงในการพูดหรือร้องเพลงเป็นต้น.	เม็ดพราย น. กลเม็ดเด็ดพราย, วิธีที่แยบคายหรือพลิกแพลงในการพูดหรือร้องเพลงเป็นต้น.
เม็ดมะยม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ปุ่มสําหรับตั้งเวลาหรือบางทีก็ใช้ไขลานนาฬิกาข้อมือหรือนาฬิกาพกด้วย; ปุ่มมีลักษณะเป็นพู ๆ โดยรอบคล้ายลูกมะยม สำหรับมือจับปิดเปิดประตูตู้หรือลิ้นชัก.	เม็ดมะยม น. ปุ่มสําหรับตั้งเวลาหรือบางทีก็ใช้ไขลานนาฬิกาข้อมือหรือนาฬิกาพกด้วย; ปุ่มมีลักษณะเป็นพู ๆ โดยรอบคล้ายลูกมะยม สำหรับมือจับปิดเปิดประตูตู้หรือลิ้นชัก.
เม็ดละมุด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง แตด.	เม็ดละมุด (ปาก) น. แตด.
เม็ดเลือด, เม็ดโลหิต เม็ดเลือด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก เม็ดโลหิต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง เซลล์ซึ่งอยู่ในกระแสเลือด มี ๒ ชนิด คือ เม็ดเลือดแดงซึ่งมีหน้าที่นําออกซิเจนไปสู่เซลล์ในส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย และเม็ดเลือดขาวซึ่งมีหน้าที่เกี่ยวกับการป้องกันและทําลายเชื้อโรคในร่างกาย.	เม็ดเลือด, เม็ดโลหิต น. เซลล์ซึ่งอยู่ในกระแสเลือด มี ๒ ชนิด คือ เม็ดเลือดแดงซึ่งมีหน้าที่นําออกซิเจนไปสู่เซลล์ในส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย และเม็ดเลือดขาวซึ่งมีหน้าที่เกี่ยวกับการป้องกันและทําลายเชื้อโรคในร่างกาย.
เม็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ปีมะแม.	เม็ด ๒ (โบ) น. ปีมะแม.
เมตตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ความรักและเอ็นดู, ความปรารถนาจะให้ผู้อื่นได้สุข, เป็นข้อ ๑ ในพรหมวิหาร ๔ คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เมตตา น. ความรักและเอ็นดู, ความปรารถนาจะให้ผู้อื่นได้สุข, เป็นข้อ ๑ ในพรหมวิหาร ๔ คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา. (ป.).
เมตไตรย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ยอ-ยัก	[เมดไตฺร] เป็นคำนาม หมายถึง พระนามของพระพุทธเจ้าที่จะมาตรัสรู้ข้างหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เมตฺเตยฺย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาสันสกฤต เมไตฺรย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก.	เมตไตรย [เมดไตฺร] น. พระนามของพระพุทธเจ้าที่จะมาตรัสรู้ข้างหน้า. (ป. เมตฺเตยฺย; ส. เมไตฺรย).
เมตร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[เมด] เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยวัดความยาวอย่างหนึ่งตามวิธีเมตริก กําหนดเทียบเท่ากับ ๑๐๐ เซนติเมตร หรือ ๒ ศอก. ในวงเล็บ มาจากภาษาฝรั่งเศส mètre เขียนว่า เอ็ม-undefined-ที-อา-อี.	เมตร [เมด] น. หน่วยวัดความยาวอย่างหนึ่งตามวิธีเมตริก กําหนดเทียบเท่ากับ ๑๐๐ เซนติเมตร หรือ ๒ ศอก. (ฝ. mètre).
เมตริก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[เมดตฺริก] เป็นคำนาม หมายถึง ระบบการใช้หน่วยสําหรับวัดปริมาณต่าง ๆ โดยกําหนดใช้กรัมเป็นหน่วยของมวลสาร ใช้เซนติเมตรเป็นหน่วยของระยะห่าง และใช้วินาทีเป็นหน่วยของเวลา. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ metric เขียนว่า เอ็ม-อี-ที-อา-ไอ-ซี.	เมตริก [เมดตฺริก] น. ระบบการใช้หน่วยสําหรับวัดปริมาณต่าง ๆ โดยกําหนดใช้กรัมเป็นหน่วยของมวลสาร ใช้เซนติเมตรเป็นหน่วยของระยะห่าง และใช้วินาทีเป็นหน่วยของเวลา. (อ. metric).
เมตริกตัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราชั่งตามวิธีเมตริก มีอัตราเท่ากับ ๑,๐๐๐ กิโลกรัม หรือ ๖๐ หาบ, อักษรย่อว่า ต. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ metric เขียนว่า เอ็ม-อี-ที-อา-ไอ-ซี ton เขียนว่า ที-โอ-เอ็น .	เมตริกตัน น. ชื่อมาตราชั่งตามวิธีเมตริก มีอัตราเท่ากับ ๑,๐๐๐ กิโลกรัม หรือ ๖๐ หาบ, อักษรย่อว่า ต. (อ. metric ton).
เมถุน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง การร่วมสังวาส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เมถุน ๑ น. การร่วมสังวาส. (ป.).
เมถุน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง คนคู่; ชื่อกลุ่มดาวรูปคนคู่ เรียกว่า ราศีเมถุน เป็นราศีที่ ๒ ในจักรราศี.	เมถุน ๒ น. คนคู่; ชื่อกลุ่มดาวรูปคนคู่ เรียกว่า ราศีเมถุน เป็นราศีที่ ๒ ในจักรราศี.
เมท, เมโท เมท เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน เมโท เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง มันข้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เมท, เมโท น. มันข้น. (ป.).
เมทนี, เมทินี เมทนี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อี เมทินี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[เมทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เมทนี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อี เมทินี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี และมาจากภาษาสันสกฤต เมทินี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี.	เมทนี, เมทินี [เมทะ–] น. แผ่นดิน. (ป. เมทนี, เมทินี; ส. เมทินี).
เมทนีดล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เมทนีดล น. พื้นแผ่นดิน. (ป.).
เมทานอล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง เมทิลแอลกอฮอล์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ methanol เขียนว่า เอ็ม-อี-ที-เอช-เอ-เอ็น-โอ-แอล.	เมทานอล น. เมทิลแอลกอฮอล์. (อ. methanol).
เมทิลแอลกอฮอล์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-แอ-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-ฮอ-นก-ฮูก-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แอลกอฮอล์ชนิดหนึ่ง มีสูตร CH3OH ลักษณะเป็นของเหลวใส ไม่มีสี มีขีดเดือด ๖๔.๖°ซ. จุดไฟติด เป็นพิษ เมื่อดื่มเข้าไปจะทําให้ตาบอดได้ ใช้ประโยชน์เป็นตัวทําละลาย เชื้อเพลิง และใช้สังเคราะห์สารเคมีบางอย่าง เช่น ฟอร์มาลดีไฮด์, เมทานอลก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ methyl เขียนว่า เอ็ม-อี-ที-เอช-วาย-แอล alcohol เขียนว่า เอ-แอล-ซี-โอ-เอช-โอ-แอล .	เมทิลแอลกอฮอล์ น. แอลกอฮอล์ชนิดหนึ่ง มีสูตร CH3OH ลักษณะเป็นของเหลวใส ไม่มีสี มีขีดเดือด ๖๔.๖°ซ. จุดไฟติด เป็นพิษ เมื่อดื่มเข้าไปจะทําให้ตาบอดได้ ใช้ประโยชน์เป็นตัวทําละลาย เชื้อเพลิง และใช้สังเคราะห์สารเคมีบางอย่าง เช่น ฟอร์มาลดีไฮด์, เมทานอลก็เรียก. (อ. methyl alcohol).
เมธ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ทอ-ทง	[เมด] เป็นคำนาม หมายถึง การเซ่นสรวง, การบูชายัญ, มักใช้เป็นส่วนหลังสมาส เช่น อัศวเมธ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เมธ [เมด] น. การเซ่นสรวง, การบูชายัญ, มักใช้เป็นส่วนหลังสมาส เช่น อัศวเมธ. (ป., ส.).
เมธา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ปัญญา, ความรู้, ความฉลาดรอบคอบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เมธา น. ปัญญา, ความรู้, ความฉลาดรอบคอบ. (ป., ส.).
เมธาวี, เมธี เมธาวี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี เมธี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง นักปราชญ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เมธาวี, เมธี น. นักปราชญ์. (ป., ส.).
เมน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เล่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	เมน ก. เล่น. (ช.).
เม่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในวงศ์ Hystricidae มีฟันแทะขนาดใหญ่ ลําตัวมีขนแหลมแข็ง ขนครึ่งท้ายลำตัวยาวกว่าด้านหน้า ขาสั้น ขาหน้ามีเล็บแข็งแรงใช้ขุดดิน กินพืช ในประเทศไทยมี ๓ ชนิด คือ เม่นใหญ่แผงคอยาว (Hystrix brachyura) เม่นใหญ่แผงคอสั้น (H. hodgsoni) และเม่นหางพวง (Atherurus macrourus).	เม่น น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในวงศ์ Hystricidae มีฟันแทะขนาดใหญ่ ลําตัวมีขนแหลมแข็ง ขนครึ่งท้ายลำตัวยาวกว่าด้านหน้า ขาสั้น ขาหน้ามีเล็บแข็งแรงใช้ขุดดิน กินพืช ในประเทศไทยมี ๓ ชนิด คือ เม่นใหญ่แผงคอยาว (Hystrix brachyura) เม่นใหญ่แผงคอสั้น (H. hodgsoni) และเม่นหางพวง (Atherurus macrourus).
เม้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ปิดริม, พับริม, เม้ม ก็ว่า.	เม้น ก. ปิดริม, พับริม, เม้ม ก็ว่า.
เมนเดลีเวียม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๑๐๑ สัญลักษณ์ Md เป็นธาตุกัมมันตรังสีที่นักวิทยาศาสตร์สร้างขึ้น ไม่มีปรากฏในธรรมชาติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ mendelevium เขียนว่า เอ็ม-อี-เอ็น-ดี-อี-แอล-อี-วี-ไอ-ยู-เอ็ม.	เมนเดลีเวียม น. ธาตุลําดับที่ ๑๐๑ สัญลักษณ์ Md เป็นธาตุกัมมันตรังสีที่นักวิทยาศาสตร์สร้างขึ้น ไม่มีปรากฏในธรรมชาติ. (อ. mendelevium).
เมนทอล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง สารประกอบอินทรีย์ชนิดหนึ่ง มีสูตร C10H20O ลักษณะเป็นผลึกสีขาว หลอมละลายที่ ๔๒°ซ. มีกลิ่นหอมเย็น มีอยู่ในนํ้ามันหอมระเหยที่ได้จากพืชบางชนิด เช่น นํ้ามันมินต์ซึ่งสกัดจากใบมินต์ ใช้ประโยชน์ในทางยาปรุงกลิ่นและปรุงรส. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ menthol เขียนว่า เอ็ม-อี-เอ็น-ที-เอช-โอ-แอล.	เมนทอล น. สารประกอบอินทรีย์ชนิดหนึ่ง มีสูตร C10H20O ลักษณะเป็นผลึกสีขาว หลอมละลายที่ ๔๒°ซ. มีกลิ่นหอมเย็น มีอยู่ในนํ้ามันหอมระเหยที่ได้จากพืชบางชนิด เช่น นํ้ามันมินต์ซึ่งสกัดจากใบมินต์ ใช้ประโยชน์ในทางยาปรุงกลิ่นและปรุงรส. (อ. menthol).
เม่นทะเล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	ดู หอยเม่น เขียนว่า หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-นอ-หนู.	เม่นทะเล ดู หอยเม่น.
เม้ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-โท-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ปิดริม, พับริม, เช่น เม้มชายเสื้อ เม้มกระดาษ, เม้น ก็ว่า.	เม้ม ๑ ก. ปิดริม, พับริม, เช่น เม้มชายเสื้อ เม้มกระดาษ, เม้น ก็ว่า.
เม้มปาก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-โท-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ม้วนริมฝีปากเข้าข้างในแล้วกดกันไว้.	เม้มปาก ก. ม้วนริมฝีปากเข้าข้างในแล้วกดกันไว้.
เม้ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-โท-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ยักเอาไว้ เช่น เม้มสตางค์.	เม้ม ๒ (ปาก) ก. ยักเอาไว้ เช่น เม้มสตางค์.
เมรย–, เมรัย เมรย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-ยอ-ยัก เมรัย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[เมระยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าเมาที่เกิดจากการหมักหรือแช่, นํ้าเมาที่ไม่ได้กลั่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เมรย–, เมรัย [เมระยะ–] น. นํ้าเมาที่เกิดจากการหมักหรือแช่, นํ้าเมาที่ไม่ได้กลั่น. (ป.).
เมริเดียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในภูมิศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ขอบของครึ่งวงกลมใหญ่ที่ผ่านขั้วเหนือและขั้วใต้ของโลก ใช้เป็นเครื่องกำหนดแนวเหนือ-ใต้ของโลกซึ่งเรียกว่า เหนือจริง ใต้จริง หรือเหนือภูมิศาสตร์ ใต้ภูมิศาสตร์ ตำแหน่งเส้นเมริเดียนบนผิวโลกแต่ละเส้นกำหนดได้ด้วยค่าลองจิจูดของเมริเดียนนั้น.	เมริเดียน (ภูมิ) น. ขอบของครึ่งวงกลมใหญ่ที่ผ่านขั้วเหนือและขั้วใต้ของโลก ใช้เป็นเครื่องกำหนดแนวเหนือ-ใต้ของโลกซึ่งเรียกว่า เหนือจริง ใต้จริง หรือเหนือภูมิศาสตร์ ใต้ภูมิศาสตร์ ตำแหน่งเส้นเมริเดียนบนผิวโลกแต่ละเส้นกำหนดได้ด้วยค่าลองจิจูดของเมริเดียนนั้น.
เมริเดียนแรก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในภูมิศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง เมริเดียนที่ลากผ่านหอตรวจดาว เมืองกรีนิช เป็นเมริเดียนที่ใช้กำหนดเวลามาตรฐานกรีนิช และใช้เป็นเมริเดียนแรกหรือเมริเดียน ๐ องศาเพื่อกำหนดเมริเดียนอื่น ๆ โดยใช้วัดจากเมริเดียนกรีนิชเป็นหลัก.	เมริเดียนแรก (ภูมิ) น. เมริเดียนที่ลากผ่านหอตรวจดาว เมืองกรีนิช เป็นเมริเดียนที่ใช้กำหนดเวลามาตรฐานกรีนิช และใช้เป็นเมริเดียนแรกหรือเมริเดียน ๐ องศาเพื่อกำหนดเมริเดียนอื่น ๆ โดยใช้วัดจากเมริเดียนกรีนิชเป็นหลัก.
เมรุ, เมรุ– เมรุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ เมรุ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ	[เมน, เม–รุ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อภูเขากลางจักรวาล มียอดเป็นที่ตั้งแห่งเมืองสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ซึ่งพระอินทร์อยู่; ที่เผาศพ เดิมผูกหุ่นทำเป็นภูเขาตั้งที่เผาขึ้นบนนั้น ของหลวงทำเป็นเรือนโถง เครื่องยอดหรือมณฑปครอบที่เผา เรียกว่า พระเมรุ, ต่อมาเรียกที่เผาศพทั่วไปทั้งมียอดและไม่มียอดว่า เมรุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เมรุ, เมรุ– [เมน, เม–รุ–] น. ชื่อภูเขากลางจักรวาล มียอดเป็นที่ตั้งแห่งเมืองสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ซึ่งพระอินทร์อยู่; ที่เผาศพ เดิมผูกหุ่นทำเป็นภูเขาตั้งที่เผาขึ้นบนนั้น ของหลวงทำเป็นเรือนโถง เครื่องยอดหรือมณฑปครอบที่เผา เรียกว่า พระเมรุ, ต่อมาเรียกที่เผาศพทั่วไปทั้งมียอดและไม่มียอดว่า เมรุ. (ป.).
เมรุมาศ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	[เมรุมาด] เป็นคำนาม หมายถึง เมรุทอง, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระเมรุมาศ.	เมรุมาศ [เมรุมาด] น. เมรุทอง, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระเมรุมาศ.
เมรุราช เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	[เมรุราด] เป็นคำนาม หมายถึง เขาพระสุเมรุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เมรุราช [เมรุราด] น. เขาพระสุเมรุ. (ป.).
เมล์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกยานพาหนะประจำทางที่ออกตามกำหนดเวลา เช่น รถเมล์ เรือเมล์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ mail เขียนว่า เอ็ม-เอ-ไอ-แอล.	เมล์ ๑ น. เรียกยานพาหนะประจำทางที่ออกตามกำหนดเวลา เช่น รถเมล์ เรือเมล์. (อ. mail).
เมล์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ของที่ส่งทางไปรษณีย์; เรียกถุงที่ใส่หนังสือส่งทางไปรษณีย์ว่า ถุงเมล์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ mail เขียนว่า เอ็ม-เอ-ไอ-แอล.	เมล์ ๒ น. ของที่ส่งทางไปรษณีย์; เรียกถุงที่ใส่หนังสือส่งทางไปรษณีย์ว่า ถุงเมล์. (อ. mail).
เมล์อากาศ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ทัน-ทะ-คาด-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง การส่งหนังสือหรือสิ่งของทางเครื่องบิน.	เมล์อากาศ น. การส่งหนังสือหรือสิ่งของทางเครื่องบิน.
เมลกะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[เมละกะ] เป็นคำนาม หมายถึง หมู่, ประชุม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เมลกะ [เมละกะ] น. หมู่, ประชุม. (ป., ส.).
เมล็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	[มะเล็ด] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนภายในของผลไม้ที่เพาะเป็นต้นขึ้นได้ เช่น เมล็ดมะม่วง เมล็ดมะปราง, เม็ด ก็ว่า. (แผลงมาจาก เม็ด).	เมล็ด [มะเล็ด] น. ส่วนภายในของผลไม้ที่เพาะเป็นต้นขึ้นได้ เช่น เมล็ดมะม่วง เมล็ดมะปราง, เม็ด ก็ว่า. (แผลงมาจาก เม็ด).
เมลือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	[มะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม, รุ่งเรือง, เปล่งปลั่ง, สุกใส, ใช้ว่า มําเลือง ก็มี.	เมลือง [มะ–] ว. งาม, รุ่งเรือง, เปล่งปลั่ง, สุกใส, ใช้ว่า มําเลือง ก็มี.
เมลื่อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	[มะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เมื่อย.	เมลื่อย [มะ–] ว. เมื่อย.
เมลื่อยมล้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เมื่อยล้า.	เมลื่อยมล้า ว. เมื่อยล้า.
เมลื้อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	[มะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง เลื้อย.	เมลื้อย [มะ–] ก. เลื้อย.
เมษ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สอ-รือ-สี	[เมด] เป็นคำนาม หมายถึง แกะ; ชื่อกลุ่มดาวรูปแกะ เรียกว่า ราศีเมษ เป็นราศีที่ ๐ ในจักรราศี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	เมษ [เมด] น. แกะ; ชื่อกลุ่มดาวรูปแกะ เรียกว่า ราศีเมษ เป็นราศีที่ ๐ ในจักรราศี. (ส.).
เมษายน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๔ ตามสุริยคติ ซึ่งตั้งต้นด้วยเดือนมกราคม มี ๓๐ วัน; ในวงเล็บ เป็นคำที่เลิกใช้แล้ว หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๑ ตามสุริยคติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต เมษ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สอ-รือ-สี + อายน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู .	เมษายน น. ชื่อเดือนที่ ๔ ตามสุริยคติ ซึ่งตั้งต้นด้วยเดือนมกราคม มี ๓๐ วัน; (เลิก) ชื่อเดือนที่ ๑ ตามสุริยคติ. (ส. เมษ + อายน).
เมษายน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู	ดู เมษ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สอ-รือ-สี.	เมษายน ดู เมษ.
เมห์, เมหะ เมห์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด เมหะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	[เมหะ] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้ามูตร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เมห์, เมหะ [เมหะ] น. นํ้ามูตร. (ป., ส.).
เมหนะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[เมหะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ของลับชายหญิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เมหนะ [เมหะนะ] น. ของลับชายหญิง. (ป., ส.).
เมะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาไปวางสุมไว้.	เมะ ก. เอาไปวางสุมไว้.
เมา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่มึนจนลืมตัวขาดสติเพราะฤทธิ์เหล้าฤทธิ์ยาเป็นต้น เช่น เมาเหล้า เมากัญชา, มีอาการวิงเวียนคลื่นเหียนอาเจียนเพราะโดยสารเรือ รถ เครื่องบิน เป็นต้น เช่น เมาเรือ เมารถ เมาเครื่องบิน, ลุ่มหลงจนลืมตัวเพราะมียศมีอำนาจเป็นต้น เช่น เมายศ เมาอำนาจ.	เมา ก. อาการที่มึนจนลืมตัวขาดสติเพราะฤทธิ์เหล้าฤทธิ์ยาเป็นต้น เช่น เมาเหล้า เมากัญชา, มีอาการวิงเวียนคลื่นเหียนอาเจียนเพราะโดยสารเรือ รถ เครื่องบิน เป็นต้น เช่น เมาเรือ เมารถ เมาเครื่องบิน, ลุ่มหลงจนลืมตัวเพราะมียศมีอำนาจเป็นต้น เช่น เมายศ เมาอำนาจ.
เมาคลื่น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง มีอาการวิงเวียนคลื่นเหียนอาเจียนในเวลาที่เรือโดยสารถูกคลื่นในทะเล.	เมาคลื่น ก. มีอาการวิงเวียนคลื่นเหียนอาเจียนในเวลาที่เรือโดยสารถูกคลื่นในทะเล.
เมาดิบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ทําอาการเหมือนคนเมาเหล้า.	เมาดิบ (ปาก) ก. ทําอาการเหมือนคนเมาเหล้า.
เมามัน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง บ้าคลั่ง.	เมามัน ก. บ้าคลั่ง.
เมามัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลงละเลิง, มัวเมา ก็ว่า.	เมามัว ว. หลงละเลิง, มัวเมา ก็ว่า.
เมามาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เมามาก.	เมามาย ก. เมามาก.
เมายศ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา	เป็นคำกริยา หมายถึง ถือตัวว่ามียศ.	เมายศ ก. ถือตัวว่ามียศ.
เมาหมัด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง มีอาการมึนงงเพราะเคยถูกชกหนัก ๆ มาแล้ว.	เมาหมัด ก. มีอาการมึนงงเพราะเคยถูกชกหนัก ๆ มาแล้ว.
เมาอำนาจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ถือตัวว่ามีอํานาจ.	เมาอำนาจ ก. ถือตัวว่ามีอํานาจ.
เม่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกข้าวเปลือกข้าวเหนียวที่ยังไม่แก่จัดเอามาคั่วแล้วตําให้แบนว่า ข้าวเม่า, ข้าวเม่าที่เอามาคั่วให้กรอบ เรียกว่า ข้าวเม่าราง นิยมกินกับน้ำกะทิ, ข้าวเม่ารางทอดแล้วใส่เครื่องปรุง มีกุ้งแห้งทอด ถั่วลิสงทอด เต้าหู้ทอด กระเทียมเจียว น้ำตาล เกลือ เรียกว่า ข้าวเม่าหมี่, ข้าวเม่าที่พรมน้ำเกลือให้นุ่มคลุกกับมะพร้าวขูดแล้วโรยน้ำตาลทราย เรียกว่า ข้าวเม่าคลุก นิยมกินกับกล้วยไข่, ข้าวเม่าผสมน้ำตาล มะพร้าวขูด พอกกล้วยไข่ ชุบแป้งทอดน้ำมันให้ติดกันเป็นแพแล้วโรยด้วยแป้งทอด เรียกว่า ข้าวเม่าทอด.	เม่า ๑ น. เรียกข้าวเปลือกข้าวเหนียวที่ยังไม่แก่จัดเอามาคั่วแล้วตําให้แบนว่า ข้าวเม่า, ข้าวเม่าที่เอามาคั่วให้กรอบ เรียกว่า ข้าวเม่าราง นิยมกินกับน้ำกะทิ, ข้าวเม่ารางทอดแล้วใส่เครื่องปรุง มีกุ้งแห้งทอด ถั่วลิสงทอด เต้าหู้ทอด กระเทียมเจียว น้ำตาล เกลือ เรียกว่า ข้าวเม่าหมี่, ข้าวเม่าที่พรมน้ำเกลือให้นุ่มคลุกกับมะพร้าวขูดแล้วโรยน้ำตาลทราย เรียกว่า ข้าวเม่าคลุก นิยมกินกับกล้วยไข่, ข้าวเม่าผสมน้ำตาล มะพร้าวขูด พอกกล้วยไข่ ชุบแป้งทอดน้ำมันให้ติดกันเป็นแพแล้วโรยด้วยแป้งทอด เรียกว่า ข้าวเม่าทอด.
เม่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกปลวกในระยะที่มีปีก ซึ่งบินออกผสมพันธุ์กัน ลําตัวขนาดต่างกัน ยาวตั้งแต่ ๕ มิลลิเมตร ถึง ๒.๗ เซนติเมตร มีปีก ๒ คู่ยาวกว่าลําตัว ลักษณะเหมือนกันทั้งรูปทรงและเส้นปีก เมื่อหุบปีก ปีกจะแบนราบไปบนหลัง สลัดปีกได้ง่าย ลําตัวสีนํ้าตาล ว่า แมลงเม่า.	เม่า ๒ น. เรียกปลวกในระยะที่มีปีก ซึ่งบินออกผสมพันธุ์กัน ลําตัวขนาดต่างกัน ยาวตั้งแต่ ๕ มิลลิเมตร ถึง ๒.๗ เซนติเมตร มีปีก ๒ คู่ยาวกว่าลําตัว ลักษณะเหมือนกันทั้งรูปทรงและเส้นปีก เมื่อหุบปีก ปีกจะแบนราบไปบนหลัง สลัดปีกได้ง่าย ลําตัวสีนํ้าตาล ว่า แมลงเม่า.
เม้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ปีเถาะ, เขียนเป็น เหมา ก็มี เช่น ปีโถะหนไทกดดเหมา. ในวงเล็บ มาจาก ประชุมจารึกสยาม ภาคที่ จารึกสุโขทัย, ศาสตราจารย์ ยอช เซเดส์ ชำระและแปล ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	เม้า (โบ) น. ปีเถาะ, เขียนเป็น เหมา ก็มี เช่น ปีโถะหนไทกดดเหมา. (จารึกสยาม).
เม้าเค้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะหน้าที่งอกหัก.	เม้าเค้า ว. ลักษณะหน้าที่งอกหัก.
เมารี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง นกยูงตัวเมีย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โมรี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี.	เมารี น. นกยูงตัวเมีย. (ป. โมรี).
เมาลี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง จอม, ยอด, ผมจุก, เขียนเป็น เมาฬี ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี โมลิ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ.	เมาลี น. จอม, ยอด, ผมจุก, เขียนเป็น เมาฬี ก็มี. (ส.; ป. โมลิ).
เมาห์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง โมหะ.	เมาห์ น. โมหะ.
เมาฬี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เมาลี.	เมาฬี (โบ) น. เมาลี.
เมาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ที่นอนทําคล้ายฟูก แต่ยัดนุ่นหลวม ๆ สําหรับเด็ก.	เมาะ ๑ น. ที่นอนทําคล้ายฟูก แต่ยัดนุ่นหลวม ๆ สําหรับเด็ก.
เมาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำสันธาน หมายถึง คือ.	เมาะ ๒ สัน. คือ.
เมาะว่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำสันธาน หมายถึง คือว่า.	เมาะว่า สัน. คือว่า.
เมาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Alocasia odora C. Koch ในวงศ์ Araceae ลําต้นอวบ ใบใหญ่ ก้านใบกินได้ มีมากทางภาคใต้.	เมาะ ๓ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Alocasia odora C. Koch ในวงศ์ Araceae ลําต้นอวบ ใบใหญ่ ก้านใบกินได้ มีมากทางภาคใต้.
เมาะตาโยกัก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีชื่อเสียงโด่งดัง, เลื่องลือไม่มีใครเสมอ. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	เมาะตาโยกัก ว. มีชื่อเสียงโด่งดัง, เลื่องลือไม่มีใครเสมอ. (ช.).
เมิง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง คํากํากับชื่อปีในวิธีนับศักราชของไทยเหนือ ตรงกับเลข ๔.	เมิง (โบ) น. คํากํากับชื่อปีในวิธีนับศักราชของไทยเหนือ ตรงกับเลข ๔.
เมิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เบือนหน้าหนี, ไม่ยอมดู, ไม่ยอมแล.	เมิน ก. เบือนหน้าหนี, ไม่ยอมดู, ไม่ยอมแล.
เมินเฉย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่สนใจใยดี.	เมินเฉย ก. ไม่สนใจใยดี.
เมินเสียเถอะ, เมินเสียเถิด เมินเสียเถอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ถอ-ถุง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ เมินเสียเถิด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง คำกล่าวอย่างตัดเยื่อใยไมตรี ไม่ให้มีความหวังอยู่เลย.	เมินเสียเถอะ, เมินเสียเถิด (สำ) คำกล่าวอย่างตัดเยื่อใยไมตรี ไม่ให้มีความหวังอยู่เลย.
เมิล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ดู. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	เมิล ก. ดู. (ข.).
เมีย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ภรรยา, หญิงที่เป็นคู่ครองของชาย, คู่กับ ผัว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําบอกเพศ หมายความว่า ตัวเมีย เช่น ไก่เมีย ม้าเมีย.	เมีย น. ภรรยา, หญิงที่เป็นคู่ครองของชาย, คู่กับ ผัว. ว. คําบอกเพศ หมายความว่า ตัวเมีย เช่น ไก่เมีย ม้าเมีย.
เมียน้อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่ชายเลี้ยงดูอย่างภรรยา แต่ไม่มีศักดิ์ศรีเท่าเมียหลวงหรือไม่ได้จดทะเบียน.	เมียน้อย (ปาก) น. หญิงที่ชายเลี้ยงดูอย่างภรรยา แต่ไม่มีศักดิ์ศรีเท่าเมียหลวงหรือไม่ได้จดทะเบียน.
เมียหลวง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เมียที่ยกย่องว่าเป็นใหญ่.	เมียหลวง น. เมียที่ยกย่องว่าเป็นใหญ่.
เมียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เลียบเคียงเข้าไป, ชายตาดู.	เมียง ก. เลียบเคียงเข้าไป, ชายตาดู.
เมียงมอง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ชายตาดู.	เมียงมอง ก. ชายตาดู.
เมียงม่าย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําอาการประเดี๋ยวชําเลืองประเดี๋ยวเมิน.	เมียงม่าย ก. ทําอาการประเดี๋ยวชําเลืองประเดี๋ยวเมิน.
เมี่ยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นชา. ในวงเล็บ ดู ชา เขียนว่า ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑ (๑).	เมี่ยง ๑ (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นชา. [ดู ชา ๑ (๑)].
เมี่ยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ของกินเล่นที่ใช้ใบไม้บางชนิด เช่น ใบชาหมัก ใบชะพลู ใบทองหลาง ห่อเครื่อง มีถั่วลิสง มะพร้าว กุ้งแห้ง หัวหอม ขิง เป็นต้น มีหลายชนิด เรียกชื่อต่าง ๆ กัน เช่น เมี่ยงคำ เมี่ยงลาว เมี่ยงส้ม.	เมี่ยง ๒ น. ของกินเล่นที่ใช้ใบไม้บางชนิด เช่น ใบชาหมัก ใบชะพลู ใบทองหลาง ห่อเครื่อง มีถั่วลิสง มะพร้าว กุ้งแห้ง หัวหอม ขิง เป็นต้น มีหลายชนิด เรียกชื่อต่าง ๆ กัน เช่น เมี่ยงคำ เมี่ยงลาว เมี่ยงส้ม.
เมี่ยงลาว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ของกินอย่างหนึ่ง ใช้ใบผักกาดดองห่อไส้เป็นคำ ๆ ไส้ทำด้วยหมูสับผัดเคล้ากับกุ้งแห้งป่น ถั่วลิสงตำ ขิง น้ำส้มมะขาม น้ำตาล น้ำปลา ปรุงให้มีรสหวานนำ เค็มตาม และเปรี้ยวนิดหน่อย แล้วตักขึ้นเคล้าด้วยหอมเจียวกระเทียมเจียว กินกับข้าวตังทอดหรือข้าวเกรียบกุ้งทอด.	เมี่ยงลาว น. ของกินอย่างหนึ่ง ใช้ใบผักกาดดองห่อไส้เป็นคำ ๆ ไส้ทำด้วยหมูสับผัดเคล้ากับกุ้งแห้งป่น ถั่วลิสงตำ ขิง น้ำส้มมะขาม น้ำตาล น้ำปลา ปรุงให้มีรสหวานนำ เค็มตาม และเปรี้ยวนิดหน่อย แล้วตักขึ้นเคล้าด้วยหอมเจียวกระเทียมเจียว กินกับข้าวตังทอดหรือข้าวเกรียบกุ้งทอด.
เมี่ยงส้ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู-สอ-เสือ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ของกินอย่างหนึ่ง ทำด้วยมะพร้าวขูดคั่ว กวนกับน้ำตาลปึกผสมถั่วลิสงตำพร้อมด้วยหอมแดง ปรุงให้มีรสเค็มหวาน เมื่อได้ที่โรยใบมะกรูดหั่นฝอย กินแกมกับผักกาดหอมหรือใบทองหลาง และผลไม้มีรสเปรี้ยว เช่น ส้มโอ มะม่วงดิบ มะปรางดิบ.	เมี่ยงส้ม น. ของกินอย่างหนึ่ง ทำด้วยมะพร้าวขูดคั่ว กวนกับน้ำตาลปึกผสมถั่วลิสงตำพร้อมด้วยหอมแดง ปรุงให้มีรสเค็มหวาน เมื่อได้ที่โรยใบมะกรูดหั่นฝอย กินแกมกับผักกาดหอมหรือใบทองหลาง และผลไม้มีรสเปรี้ยว เช่น ส้มโอ มะม่วงดิบ มะปรางดิบ.
เมี้ยน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มิด, ลับลี้, ซ่อน.	เมี้ยน ว. มิด, ลับลี้, ซ่อน.
เมือ, เมื้อ เมือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง เมื้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ไป, กลับ.	เมือ, เมื้อ ก. ไป, กลับ.
เมื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ครั้ง, คราว, เช่น เรื่องนี้เกิดเมื่อเขาไปต่างจังหวัด, โอกาส เช่น พบได้ทุกเมื่อ, ขณะที่ เช่น เมื่อเขาออกจากบ้าน ฝนก็ตก, คำนำหน้าคำบอกเวลาที่ล่วงไปแล้ว เช่น เมื่อคืนนี้ เมื่อเช้านี้ เมื่อวานซืน. เป็นคำสันธาน หมายถึง ในขณะที่ เช่น เขามาเมื่อฉันเห็น.	เมื่อ น. ครั้ง, คราว, เช่น เรื่องนี้เกิดเมื่อเขาไปต่างจังหวัด, โอกาส เช่น พบได้ทุกเมื่อ, ขณะที่ เช่น เมื่อเขาออกจากบ้าน ฝนก็ตก, คำนำหน้าคำบอกเวลาที่ล่วงไปแล้ว เช่น เมื่อคืนนี้ เมื่อเช้านี้ เมื่อวานซืน. สัน. ในขณะที่ เช่น เขามาเมื่อฉันเห็น.
เมื่อกี้, เมื่อตะกี้ เมื่อกี้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท เมื่อตะกี้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพิ่งล่วงไป, เพิ่งผ่านไป, (ใช้แก่เวลา).	เมื่อกี้, เมื่อตะกี้ ว. เพิ่งล่วงไป, เพิ่งผ่านไป, (ใช้แก่เวลา).
เมื่อใด, เมื่อไร, เมื่อไหร่ เมื่อใด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ดอ-เด็ก เมื่อไร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ เมื่อไหร่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-รอ-เรือ-ไม้-เอก	คำที่ใช้ถามเกี่ยวกับเวลา จะเป็นอดีตหรืออนาคตก็ได้ เช่น เมื่อไรเขาจะมา.	เมื่อใด, เมื่อไร, เมื่อไหร่ คำที่ใช้ถามเกี่ยวกับเวลา จะเป็นอดีตหรืออนาคตก็ได้ เช่น เมื่อไรเขาจะมา.
เมื่อนั้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําขึ้นต้นข้อความของบทละคร (ใช้แก่ตัวละครที่เป็นตัวเจ้าหรือเป็นตัวเอกในตอนนั้น ๆ).	เมื่อนั้น ว. คําขึ้นต้นข้อความของบทละคร (ใช้แก่ตัวละครที่เป็นตัวเจ้าหรือเป็นตัวเอกในตอนนั้น ๆ).
เมื่อพีเนื้อหอม เมื่อผอมเนื้อเหม็น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ผอ-ผึ้ง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง เวลารวยคนมาห้อมล้อม ประจบประแจง เวลาจนคนพากันหน่ายหนี.	เมื่อพีเนื้อหอม เมื่อผอมเนื้อเหม็น (สำ) น. เวลารวยคนมาห้อมล้อม ประจบประแจง เวลาจนคนพากันหน่ายหนี.
เมื่อเอยก็เมื่อนั้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เมื่อไรก็ได้, พร้อมทุกเมื่อ.	เมื่อเอยก็เมื่อนั้น ว. เมื่อไรก็ได้, พร้อมทุกเมื่อ.
เมื่อเอยเมื่อนั้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชักช้า, อืดอาด, ยืดยาด.	เมื่อเอยเมื่อนั้น (สำ) ว. ชักช้า, อืดอาด, ยืดยาด.
เมือก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่มีลักษณะเป็นเลือก ๆ คือ เหนียว ๆ ลื่น ๆ อย่างเมือกปลา.	เมือก น. สิ่งที่มีลักษณะเป็นเลือก ๆ คือ เหนียว ๆ ลื่น ๆ อย่างเมือกปลา.
เมือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง แดน เช่น เมืองมนุษย์ เมืองสวรรค์ เมืองบาดาล, ประเทศ เช่น เมืองไทย เมืองจีน เมืองลาว; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง จังหวัด เช่น เมืองเชียงใหม่ เมืองนครศรีธรรมราช เมืองตราด; เขตซึ่งเคยเป็นเมืองสำคัญในระดับจังหวัด ต่อมาถูกลดฐานะเป็นอำเภอ เช่น เมืองไชยา เมืองมีนบุรี เมืองขุขัน์; เขตซึ่งเป็นที่ชุมนุมและเป็นที่ตั้งศาลากลางจังหวัด ซึ่งในครั้งก่อน ถ้าเป็นเมืองใหญ่ หมายถึงเขตภายในกําแพงเมือง.	เมือง น. แดน เช่น เมืองมนุษย์ เมืองสวรรค์ เมืองบาดาล, ประเทศ เช่น เมืองไทย เมืองจีน เมืองลาว; (โบ) จังหวัด เช่น เมืองเชียงใหม่ เมืองนครศรีธรรมราช เมืองตราด; เขตซึ่งเคยเป็นเมืองสำคัญในระดับจังหวัด ต่อมาถูกลดฐานะเป็นอำเภอ เช่น เมืองไชยา เมืองมีนบุรี เมืองขุขัน์; เขตซึ่งเป็นที่ชุมนุมและเป็นที่ตั้งศาลากลางจังหวัด ซึ่งในครั้งก่อน ถ้าเป็นเมืองใหญ่ หมายถึงเขตภายในกําแพงเมือง.
เมืองขึ้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เมืองที่เป็นข้าขอบขัณฑสีมา, ประเทศที่อยู่ในปกครองของประเทศอื่น.	เมืองขึ้น น. เมืองที่เป็นข้าขอบขัณฑสีมา, ประเทศที่อยู่ในปกครองของประเทศอื่น.
เมืองท่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เมืองสำคัญที่ตั้งอยู่ริมทะเลหรือแม่น้ำซึ่งใช้เป็นที่ให้ความสะดวกต่าง ๆ ในการขนถ่ายสินค้าและผู้โดยสารขึ้นหรือลงเรือเดินทะเล; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ทําเลหรือถิ่นที่จอดเรือเพื่อขนถ่ายคนโดยสารหรือของ.	เมืองท่า น. เมืองสำคัญที่ตั้งอยู่ริมทะเลหรือแม่น้ำซึ่งใช้เป็นที่ให้ความสะดวกต่าง ๆ ในการขนถ่ายสินค้าและผู้โดยสารขึ้นหรือลงเรือเดินทะเล; (กฎ) ทําเลหรือถิ่นที่จอดเรือเพื่อขนถ่ายคนโดยสารหรือของ.
เมืองท่าปลอดภาษี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เมืองท่าหรือบริเวณใดบริเวณหนึ่งในเขตเมืองท่าที่การขนถ่ายสินค้าเข้าและสินค้าออกไม่ต้องเสียภาษี.	เมืองท่าปลอดภาษี น. เมืองท่าหรือบริเวณใดบริเวณหนึ่งในเขตเมืองท่าที่การขนถ่ายสินค้าเข้าและสินค้าออกไม่ต้องเสียภาษี.
เมืองนอก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ประเทศอื่น ๆ, ต่างประเทศ มักหมายถึงประเทศในทวีปยุโรปและสหรัฐอเมริกา.	เมืองนอก (ปาก) น. ประเทศอื่น ๆ, ต่างประเทศ มักหมายถึงประเทศในทวีปยุโรปและสหรัฐอเมริกา.
เมืองผี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง โลกของคนตาย, แดนของคนที่ตายแล้ว.	เมืองผี น. โลกของคนตาย, แดนของคนที่ตายแล้ว.
เมืองลับแล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง เมืองที่เร้นลับ ถือกันว่าจะพบได้ก็แต่โดยบังเอิญ ถ้าตั้งใจไปไม่พบ, บางทีก็เรียกว่า เมืองแม่ม่าย เพราะเชื่อกันว่าผู้หญิงที่อยู่ในเมืองนี้ล้วนเป็นแม่ม่ายทั้งสิ้น.	เมืองลับแล น. เมืองที่เร้นลับ ถือกันว่าจะพบได้ก็แต่โดยบังเอิญ ถ้าตั้งใจไปไม่พบ, บางทีก็เรียกว่า เมืองแม่ม่าย เพราะเชื่อกันว่าผู้หญิงที่อยู่ในเมืองนี้ล้วนเป็นแม่ม่ายทั้งสิ้น.
เมืองหลวง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เมืองเป็นที่ตั้งรัฐบาล.	เมืองหลวง น. เมืองเป็นที่ตั้งรัฐบาล.
เมืองออก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เมืองที่สวามิภักดิ์ถวายดอกไม้เงินดอกไม้ทอง.	เมืองออก น. เมืองที่สวามิภักดิ์ถวายดอกไม้เงินดอกไม้ทอง.
เมือบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก, เต็ม.	เมือบ ว. มาก, เต็ม.
เมื่อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการเพลียของกล้ามเนื้อเมื่อทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งซ้ำ ๆ อยู่เป็นเวลานาน เช่น เดินอยู่นานจนเมื่อย เมื่อยมือเพราะเขียนหนังสือนาน.	เมื่อย ก. อาการเพลียของกล้ามเนื้อเมื่อทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งซ้ำ ๆ อยู่เป็นเวลานาน เช่น เดินอยู่นานจนเมื่อย เมื่อยมือเพราะเขียนหนังสือนาน.
เมื่อยขบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ขอ-ไข่-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่เมื่อยปวดเหมือนมีอะไรขบบีบ หรือกดอยู่ที่ตรงนั้น.	เมื่อยขบ ก. อาการที่เมื่อยปวดเหมือนมีอะไรขบบีบ หรือกดอยู่ที่ตรงนั้น.
เมื่อยปาก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่พูดซ้ำ ๆ มาหลายครั้งหรือนานจนไม่อยากพูดอีก.	เมื่อยปาก ก. อาการที่พูดซ้ำ ๆ มาหลายครั้งหรือนานจนไม่อยากพูดอีก.
เมื่อยล้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่เมื่อยมากทำให้เดินเคลื่อนไหวได้ช้าลง.	เมื่อยล้า ก. อาการที่เมื่อยมากทำให้เดินเคลื่อนไหวได้ช้าลง.
แม่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงผู้ให้กําเนิดหรือเลี้ยงดูลูก, คําที่ลูกเรียกหญิงผู้ให้กําเนิดหรือเลี้ยงดูตน; คําที่ผู้ใหญ่เรียกผู้หญิงที่มีอายุน้อยกว่าด้วยความสนิทสนมหรือรักใคร่เป็นต้นว่า แม่นั่น แม่นี่; คําใช้นําหน้านามเพศหญิง แปลว่า ผู้เป็นหัวหน้า เช่น แม่บ้าน; ผู้หญิงที่กระทํากิจการหรืองานอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น ค้าขาย เรียกว่า แม่ค้า ทําครัว เรียกว่า แม่ครัว; เรียกสัตว์ตัวเมียที่มีลูก เช่น แม่ม้า แม่วัว; เรียกคนผู้เป็นหัวหน้าหรือเป็นนายโดยไม่จํากัดว่าเป็นชายหรือหญิง เช่น แม่ทัพ แม่กอง; คํายกย่องเทวดาผู้หญิงบางพวก เช่น แม่คงคา แม่ธรณี แม่โพสพ, บางทีก็ใช้ว่า เจ้าแม่ เช่น เจ้าแม่กาลี; เรียกสิ่งที่เป็นประธานของสิ่งต่าง ๆ ในพวกเดียวกัน เช่น แม่กระได แม่แคร่ แม่แบบ; เรียกชิ้นใหญ่กว่าในจําพวกสิ่งที่สําหรับกัน เช่น แม่กุญแจ คู่กับ ลูกกุญแจ; แม่นํ้า เช่น แม่ปิง แม่วัง; คําหรือพยางค์ที่มีแต่สระ ไม่มีตัวสะกด เรียกว่า แม่ ก กา, คําหรือพยางค์ที่มีตัว ก ข ค ฆ สะกด เรียกว่า แม่กก, คําหรือพยางค์ที่มีตัว ง สะกด เรียกว่า แม่กง, คําหรือพยางค์ที่มีตัว จ ฉ ช ซ ฌ ฎ ฏ ฐ ฑ ฒ ด ต ถ ท ธ ศ ษ ส สะกด เรียกว่า แม่กด, คําหรือพยางค์ที่มีตัว ญ ณ น ร ล ฬ สะกด เรียกว่า แม่กน, คําหรือพยางค์ที่มีตัว ม สะกด เรียกว่า แม่กม, คําหรือพยางค์ที่มีตัว ย สะกด เรียกว่า แม่เกย แต่ในมูลบทบรรพกิจมี ย ว อ สะกด, คําหรือพยางค์ที่มีตัว ว สะกด เรียกว่า แม่เกอว.	แม่ น. หญิงผู้ให้กําเนิดหรือเลี้ยงดูลูก, คําที่ลูกเรียกหญิงผู้ให้กําเนิดหรือเลี้ยงดูตน; คําที่ผู้ใหญ่เรียกผู้หญิงที่มีอายุน้อยกว่าด้วยความสนิทสนมหรือรักใคร่เป็นต้นว่า แม่นั่น แม่นี่; คําใช้นําหน้านามเพศหญิง แปลว่า ผู้เป็นหัวหน้า เช่น แม่บ้าน; ผู้หญิงที่กระทํากิจการหรืองานอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น ค้าขาย เรียกว่า แม่ค้า ทําครัว เรียกว่า แม่ครัว; เรียกสัตว์ตัวเมียที่มีลูก เช่น แม่ม้า แม่วัว; เรียกคนผู้เป็นหัวหน้าหรือเป็นนายโดยไม่จํากัดว่าเป็นชายหรือหญิง เช่น แม่ทัพ แม่กอง; คํายกย่องเทวดาผู้หญิงบางพวก เช่น แม่คงคา แม่ธรณี แม่โพสพ, บางทีก็ใช้ว่า เจ้าแม่ เช่น เจ้าแม่กาลี; เรียกสิ่งที่เป็นประธานของสิ่งต่าง ๆ ในพวกเดียวกัน เช่น แม่กระได แม่แคร่ แม่แบบ; เรียกชิ้นใหญ่กว่าในจําพวกสิ่งที่สําหรับกัน เช่น แม่กุญแจ คู่กับ ลูกกุญแจ; แม่นํ้า เช่น แม่ปิง แม่วัง; คําหรือพยางค์ที่มีแต่สระ ไม่มีตัวสะกด เรียกว่า แม่ ก กา, คําหรือพยางค์ที่มีตัว ก ข ค ฆ สะกด เรียกว่า แม่กก, คําหรือพยางค์ที่มีตัว ง สะกด เรียกว่า แม่กง, คําหรือพยางค์ที่มีตัว จ ฉ ช ซ ฌ ฎ ฏ ฐ ฑ ฒ ด ต ถ ท ธ ศ ษ ส สะกด เรียกว่า แม่กด, คําหรือพยางค์ที่มีตัว ญ ณ น ร ล ฬ สะกด เรียกว่า แม่กน, คําหรือพยางค์ที่มีตัว ม สะกด เรียกว่า แม่กม, คําหรือพยางค์ที่มีตัว ย สะกด เรียกว่า แม่เกย แต่ในมูลบทบรรพกิจมี ย ว อ สะกด, คําหรือพยางค์ที่มีตัว ว สะกด เรียกว่า แม่เกอว.
แม่กระชังหน้าใหญ่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ชอบแสดงตัวออกหน้าเป็นหัวเรือใหญ่, มักพูดเข้าคู่กับ แม่หญิงแม่หญัง เป็น แม่หญิงแม่หญัง แม่กระชังหน้าใหญ่.	แม่กระชังหน้าใหญ่ (สำ) น. ผู้ที่ชอบแสดงตัวออกหน้าเป็นหัวเรือใหญ่, มักพูดเข้าคู่กับ แม่หญิงแม่หญัง เป็น แม่หญิงแม่หญัง แม่กระชังหน้าใหญ่.
แม่กระแชง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ชอ-ช้าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ปลาสลิดแห้งชนิดใหญ่.	แม่กระแชง น. ปลาสลิดแห้งชนิดใหญ่.
แม่กระได เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง แม่บันได.	แม่กระได น. แม่บันได.
แม่กอง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เป็นนายกอง, หัวหน้างาน, เช่น แม่กองทำปราสาทพระเทพบิดร แม่กองทำประตูประดับมุก.	แม่กอง น. ผู้เป็นนายกอง, หัวหน้างาน, เช่น แม่กองทำปราสาทพระเทพบิดร แม่กองทำประตูประดับมุก.
แม่กองธรรมสนามหลวง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-งอ-งู-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง พระเถระผู้มีหน้าที่รับผิดชอบในการสอบไล่พระปริยัติธรรม แผนกนักธรรมและธรรมศึกษาของคณะสงฆ์.	แม่กองธรรมสนามหลวง น. พระเถระผู้มีหน้าที่รับผิดชอบในการสอบไล่พระปริยัติธรรม แผนกนักธรรมและธรรมศึกษาของคณะสงฆ์.
แม่กองบาลีสนามหลวง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง พระเถระผู้มีหน้าที่รับผิดชอบในการสอบไล่พระปริยัติธรรม แผนกบาลีของคณะสงฆ์.	แม่กองบาลีสนามหลวง น. พระเถระผู้มีหน้าที่รับผิดชอบในการสอบไล่พระปริยัติธรรม แผนกบาลีของคณะสงฆ์.
แม่กุญแจ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง ลูกกุญแจที่ไขตัวกุญแจชนิดเดียวกันได้ทั่วไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ master เขียนว่า เอ็ม-เอ-เอส-ที-อี-อา key เขียนว่า เค-อี-วาย ; ตัวกุญแจ คือ เครื่องลั่นประตูหรือหีบ มีลูกกุญแจสำหรับไข.	แม่กุญแจ น. ลูกกุญแจที่ไขตัวกุญแจชนิดเดียวกันได้ทั่วไป. (อ. master key); ตัวกุญแจ คือ เครื่องลั่นประตูหรือหีบ มีลูกกุญแจสำหรับไข.
แม่คุณ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง คําพูดเอาใจหญิงหรือแสดงความเอ็นดูรักใคร่เด็กหญิง.	แม่คุณ น. คําพูดเอาใจหญิงหรือแสดงความเอ็นดูรักใคร่เด็กหญิง.
แม่คู่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง นักสวดผู้ขึ้นต้นบท.	แม่คู่ น. นักสวดผู้ขึ้นต้นบท.
แม่แคร่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง กรอบไม้หรือไม้ไผ่ประกับแคร่ทั้ง ๔ ด้าน.	แม่แคร่ น. กรอบไม้หรือไม้ไผ่ประกับแคร่ทั้ง ๔ ด้าน.
แม่งาน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หัวหน้าผู้รับผิดชอบในงานบางอย่าง เช่น เขาเป็นแม่งานในการจัดเลี้ยงแขกที่มาในงาน.	แม่งาน น. หัวหน้าผู้รับผิดชอบในงานบางอย่าง เช่น เขาเป็นแม่งานในการจัดเลี้ยงแขกที่มาในงาน.
แม่เจ้า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำสรรพนาม หมายถึง คําเรียกเมียพ่อเมืองหรือเจ้าผู้ครองนคร, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒.	แม่เจ้า ส. คําเรียกเมียพ่อเมืองหรือเจ้าผู้ครองนคร, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒.
แม่เจ้าประคุณ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน	คำเรียกแสดงความรักใคร่หรือประชดประชัน แล้วแต่น้ำเสียง (ใช้แก่ผู้หญิง) เช่น แม่เจ้าประคุณของยายสบายดีหรือ ดึกแล้วแม่เจ้าประคุณยังไม่กลับบ้านเลย.	แม่เจ้าประคุณ คำเรียกแสดงความรักใคร่หรือประชดประชัน แล้วแต่น้ำเสียง (ใช้แก่ผู้หญิง) เช่น แม่เจ้าประคุณของยายสบายดีหรือ ดึกแล้วแม่เจ้าประคุณยังไม่กลับบ้านเลย.
แม่เจ้าเรือน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงผู้ปกครองบ้านเรือน, แม่เรือน หรือ แม่เหย้าแม่เรือน ก็ว่า.	แม่เจ้าเรือน น. หญิงผู้ปกครองบ้านเรือน, แม่เรือน หรือ แม่เหย้าแม่เรือน ก็ว่า.
แม่เจ้าโว้ย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำอุทาน หมายถึง คําที่เปล่งออกมาแสดงความประหลาดใจ.	แม่เจ้าโว้ย อ. คําที่เปล่งออกมาแสดงความประหลาดใจ.
แม่ชี เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี	ดู ชี เขียนว่า ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๑.	แม่ชี ดู ชี ๑.
แม่ซื้อ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง เทวดาหรือผีที่เชื่อกันว่าเป็นผู้ดูแลรักษาทารก, แม่วี ก็เรียก.	แม่ซื้อ น. เทวดาหรือผีที่เชื่อกันว่าเป็นผู้ดูแลรักษาทารก, แม่วี ก็เรียก.
แม่เตาไฟ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้สี่เหลี่ยมที่เป็นกรอบกรุดินสําหรับวางก้อนเส้า เกียง หรือเตาวง.	แม่เตาไฟ น. ไม้สี่เหลี่ยมที่เป็นกรอบกรุดินสําหรับวางก้อนเส้า เกียง หรือเตาวง.
แม่ทัพ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง นายทัพ, ผู้ทำหน้าที่คุมกองทัพ, เช่น แม่ทัพบก แม่ทัพเรือ แม่ทัพอากาศ แม่ทัพภาค.	แม่ทัพ น. นายทัพ, ผู้ทำหน้าที่คุมกองทัพ, เช่น แม่ทัพบก แม่ทัพเรือ แม่ทัพอากาศ แม่ทัพภาค.
แม่ท่า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แม่บท ท่าที่เป็นหลักของการรำ.	แม่ท่า น. แม่บท ท่าที่เป็นหลักของการรำ.
แม่นม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-นอ-หนู-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่ให้นมเด็กอื่นกินนมของตนแทนแม่, เรียกสั้น ๆ ว่า นม, ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ หมายถึง พระนม.	แม่นม น. หญิงที่ให้นมเด็กอื่นกินนมของตนแทนแม่, เรียกสั้น ๆ ว่า นม, (ราชา) พระนม.
แม่น้ำ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ลํานํ้าใหญ่ซึ่งเป็นที่รวมของลําธารทั้งปวง.	แม่น้ำ น. ลํานํ้าใหญ่ซึ่งเป็นที่รวมของลําธารทั้งปวง.
แม่บท เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง หัวข้อใหญ่ เช่น ยกบาลีขึ้นมาเป็นแม่บท, หลัก เช่น โครงการแม่บท; ท่าที่เป็นหลักของการรํา, แม่ท่า ก็เรียก.	แม่บท น. หัวข้อใหญ่ เช่น ยกบาลีขึ้นมาเป็นแม่บท, หลัก เช่น โครงการแม่บท; ท่าที่เป็นหลักของการรํา, แม่ท่า ก็เรียก.
แม่บันได เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ยาว ๒ อันที่ขนาบสำหรับสอดใส่หรือตีลูกบันได, แม่กระได ก็เรียก.	แม่บันได น. ไม้ยาว ๒ อันที่ขนาบสำหรับสอดใส่หรือตีลูกบันได, แม่กระได ก็เรียก.
แม่บ้าน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ภรรยาของพ่อบ้าน,หญิงผู้จัดการงานในบ้านเป็นต้น, หญิงผู้จัดการงานธุรการในสถานที่เช่นโรงพยาบาลเป็นต้น, คู่กับ พ่อบ้าน.	แม่บ้าน น. ภรรยาของพ่อบ้าน,หญิงผู้จัดการงานในบ้านเป็นต้น, หญิงผู้จัดการงานธุรการในสถานที่เช่นโรงพยาบาลเป็นต้น, คู่กับ พ่อบ้าน.
แม่เบี้ย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง พังพานงู (ใช้แก่งูเห่าและงูจงอาง) เช่น งูเห่าแผ่แม่เบี้ย.	แม่เบี้ย น. พังพานงู (ใช้แก่งูเห่าและงูจงอาง) เช่น งูเห่าแผ่แม่เบี้ย.
แม่ปะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรือขุดชนิดหนึ่งคล้ายเรือชะล่า แต่มีขนาดใหญ่และยาวกว่า ท้ายต่อไม้ยกงอนสูงขึ้นคล้ายหางแมงป่อง มักใช้ถ่อ, หางแมงป่อง ก็เรียก.	แม่ปะ น. ชื่อเรือขุดชนิดหนึ่งคล้ายเรือชะล่า แต่มีขนาดใหญ่และยาวกว่า ท้ายต่อไม้ยกงอนสูงขึ้นคล้ายหางแมงป่อง มักใช้ถ่อ, หางแมงป่อง ก็เรียก.
แม่แปรก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-กอ-ไก่	[–ปะแหฺรก] เป็นคำนาม หมายถึง ช้างพังที่เป็นหัวหน้าโขลง, ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ หมายถึง แม่หนัก; หญิงสาวแก่ที่จัดจ้านซึ่งเป็นหัวหน้าของหญิงสาวในหมู่.	แม่แปรก [–ปะแหฺรก] น. ช้างพังที่เป็นหัวหน้าโขลง, (ราชา) แม่หนัก; หญิงสาวแก่ที่จัดจ้านซึ่งเป็นหัวหน้าของหญิงสาวในหมู่.
แม่ฝา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้กรอบประกับฝาเรือนฝากระดานทั้ง ๔ ด้าน.	แม่ฝา น. ไม้กรอบประกับฝาเรือนฝากระดานทั้ง ๔ ด้าน.
แม่พระ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง คำเรียกพระมารดาของพระเยซู; เรียกผู้หญิงที่มีจิตใจเมตตาปรานีชอบช่วยเหลือผู้อื่นเป็นนิจ.	แม่พระ น. คำเรียกพระมารดาของพระเยซู; เรียกผู้หญิงที่มีจิตใจเมตตาปรานีชอบช่วยเหลือผู้อื่นเป็นนิจ.
แม่พระคงคา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เทพธิดาประจำน้ำ, เจ้าแม่แห่งน้ำ.	แม่พระคงคา น. เทพธิดาประจำน้ำ, เจ้าแม่แห่งน้ำ.
แม่พระธรณี เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เทพธิดาประจำแผ่นดิน, เจ้าแม่แห่งแผ่นดิน.	แม่พระธรณี น. เทพธิดาประจำแผ่นดิน, เจ้าแม่แห่งแผ่นดิน.
แม่พิมพ์ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่เป็นต้นแบบ เช่น แม่พิมพ์ตัวหนังสือ, โดยปริยายหมายถึงครูอาจารย์ซึ่งถือว่าเป็นแบบอย่างความประพฤติของศิษย์.	แม่พิมพ์ น. สิ่งที่เป็นต้นแบบ เช่น แม่พิมพ์ตัวหนังสือ, โดยปริยายหมายถึงครูอาจารย์ซึ่งถือว่าเป็นแบบอย่างความประพฤติของศิษย์.
แม่เพลง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่เป็นต้นบทหรือหัวหน้าวงเพลงพื้นบ้าน เช่น เพลงฉ่อย เพลงเกี่ยวข้าว เพลงเรือ.	แม่เพลง น. หญิงที่เป็นต้นบทหรือหัวหน้าวงเพลงพื้นบ้าน เช่น เพลงฉ่อย เพลงเกี่ยวข้าว เพลงเรือ.
แม่โพสพ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-สอ-เสือ-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง เทพธิดาประจำข้าว, เจ้าแม่แห่งข้าว.	แม่โพสพ น. เทพธิดาประจำข้าว, เจ้าแม่แห่งข้าว.
แม่มด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงหมอผี, หญิงที่ใช้อํานาจเวทมนตร์บังคับภูตผีให้ช่วยทําอะไรบางอย่างที่ผิดปรกติธรรมดาได้, หญิงที่ทรงเจ้าเข้าผี.	แม่มด น. หญิงหมอผี, หญิงที่ใช้อํานาจเวทมนตร์บังคับภูตผีให้ช่วยทําอะไรบางอย่างที่ผิดปรกติธรรมดาได้, หญิงที่ทรงเจ้าเข้าผี.
แม่ม่าย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่มีผัวแล้ว แต่ผัวตายหรือหย่าร้างกันไป.	แม่ม่าย น. หญิงที่มีผัวแล้ว แต่ผัวตายหรือหย่าร้างกันไป.
แม่ม่ายทรงเครื่อง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง แม่ม่ายที่มั่งมี.	แม่ม่ายทรงเครื่อง น. แม่ม่ายที่มั่งมี.
แม่ม่ายผัวร้าง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ผอ-ผึ้ง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง แม่ร้าง.	แม่ม่ายผัวร้าง น. แม่ร้าง.
แม่ไม้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ท่ารำและท่าต่อสู้ที่เป็นหลักในวิชากระบี่กระบองหรือมวย.	แม่ไม้ น. ท่ารำและท่าต่อสู้ที่เป็นหลักในวิชากระบี่กระบองหรือมวย.
แม่ยก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่เป็นผู้อุปถัมภ์พระเอกลิเกหรือนายวงดนตรีลูกทุ่ง.	แม่ยก น. หญิงที่เป็นผู้อุปถัมภ์พระเอกลิเกหรือนายวงดนตรีลูกทุ่ง.
แม่ยั่วเมือง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง คําเรียกพระสนมเอกครั้งโบราณ, เขียนว่า แม่หยั่วเมือง หรือ แม่อยั่วเมือง ก็มี.	แม่ยั่วเมือง (โบ) น. คําเรียกพระสนมเอกครั้งโบราณ, เขียนว่า แม่หยั่วเมือง หรือ แม่อยั่วเมือง ก็มี.
แม่ย่านาง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผีผู้หญิงประจำรักษาเรือ.	แม่ย่านาง น. ผีผู้หญิงประจำรักษาเรือ.
แม่ยาย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง แม่ของเมีย.	แม่ยาย น. แม่ของเมีย.
แม่ย้าว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง แม่เรือน.	แม่ย้าว น. แม่เรือน.
แม่ร้า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกหญิงจัดจ้านว่า แม่ร้า.	แม่ร้า น. เรียกหญิงจัดจ้านว่า แม่ร้า.
แม่ร้าง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่เลิกกับผัว, บางทีเรียกว่า แม่ม่ายผัวร้าง.	แม่ร้าง น. หญิงที่เลิกกับผัว, บางทีเรียกว่า แม่ม่ายผัวร้าง.
แม่รีแม่แรด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทําเจ้าหน้าเจ้าตา.	แม่รีแม่แรด ว. ทําเจ้าหน้าเจ้าตา.
แม่เรือน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงผู้ปกครองบ้านเรือน, แม่เจ้าเรือน หรือ แม่เหย้าแม่เรือน ก็ว่า.	แม่เรือน น. หญิงผู้ปกครองบ้านเรือน, แม่เจ้าเรือน หรือ แม่เหย้าแม่เรือน ก็ว่า.
แม่แรง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสําหรับดีดงัดหรือยกของหนัก, โดยปริยายหมายถึงคนที่เป็นกําลังสําคัญในการงาน.	แม่แรง น. เครื่องสําหรับดีดงัดหรือยกของหนัก, โดยปริยายหมายถึงคนที่เป็นกําลังสําคัญในการงาน.
แม่ลาย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ลายตอนที่เป็นประธานมีซํ้า ๆ กันเป็นแถวไป.	แม่ลาย น. ลายตอนที่เป็นประธานมีซํ้า ๆ กันเป็นแถวไป.
แม่เล้า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง หญิงผู้เป็นหัวหน้าซ่องโสเภณี, ผู้หญิงผู้เป็นหัวหน้าควบคุมดูแลเลี้ยงหญิงสาวไว้บําเรอชาย.	แม่เล้า (ปาก) น. หญิงผู้เป็นหัวหน้าซ่องโสเภณี, ผู้หญิงผู้เป็นหัวหน้าควบคุมดูแลเลี้ยงหญิงสาวไว้บําเรอชาย.
แม่เลี้ยง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เมียของพ่อที่ไม่ใช่แม่ตัว.	แม่เลี้ยง น. เมียของพ่อที่ไม่ใช่แม่ตัว.
แม่วี เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง คอกจับช้างขนาดเล็ก; แม่ซื้อ.	แม่วี น. คอกจับช้างขนาดเล็ก; แม่ซื้อ.
แม่ศรี เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อการละเล่นสมัยโบราณอย่างหนึ่ง โดยเชิญผีแม่ศรีมาเข้าทรงหญิงสาว หญิงสาวที่ถูกผีเข้าทรงจะรำได้อย่างสวยงาม นิยมเล่นในเทศกาลสงกรานต์.	แม่ศรี น. ชื่อการละเล่นสมัยโบราณอย่างหนึ่ง โดยเชิญผีแม่ศรีมาเข้าทรงหญิงสาว หญิงสาวที่ถูกผีเข้าทรงจะรำได้อย่างสวยงาม นิยมเล่นในเทศกาลสงกรานต์.
แม่สายบัวแต่งตัวค้าง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-งอ-งู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-คอ-ควาย-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ผู้หญิงที่แต่งตัวคอยผู้มารับออกนอกบ้าน แต่เขาไม่มาตามนัด.	แม่สายบัวแต่งตัวค้าง (สำ) น. ผู้หญิงที่แต่งตัวคอยผู้มารับออกนอกบ้าน แต่เขาไม่มาตามนัด.
แม่สี เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง กลุ่มสีซึ่งสามารถผสมออกมาเป็นสีอื่น ๆ ได้ทุกสี มี ๕ สี คือ แดง เขียว (คราม) เหลือง ดำ ขาว เรียกว่า เบญจรงค์.	แม่สี น. กลุ่มสีซึ่งสามารถผสมออกมาเป็นสีอื่น ๆ ได้ทุกสี มี ๕ สี คือ แดง เขียว (คราม) เหลือง ดำ ขาว เรียกว่า เบญจรงค์.
แม่สื่อ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่ทำหน้าที่ชักนำเพื่อให้ชายหญิงได้แต่งงานกัน, บางทีเรียกว่า แม่สื่อแม่ชัก.	แม่สื่อ น. หญิงที่ทำหน้าที่ชักนำเพื่อให้ชายหญิงได้แต่งงานกัน, บางทีเรียกว่า แม่สื่อแม่ชัก.
แม่สื่อแม่ชัก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง แม่สื่อ.	แม่สื่อแม่ชัก น. แม่สื่อ.
แม่สื่อแม่ชัก ไม่ได้เจ้าตัว เอาวัวพันหลัก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่ไปติดต่อระหว่างชายหญิง แต่ไม่สำเร็จในที่สุดก็ตกเป็นภรรยาของชายนั้นแทน.	แม่สื่อแม่ชัก ไม่ได้เจ้าตัว เอาวัวพันหลัก (สำ) น. หญิงที่ไปติดต่อระหว่างชายหญิง แต่ไม่สำเร็จในที่สุดก็ตกเป็นภรรยาของชายนั้นแทน.
แม่หนัก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ช้างพังที่เป็นหัวหน้าโขลง.	แม่หนัก (ราชา) น. ช้างพังที่เป็นหัวหน้าโขลง.
แม่หยั่วเมือง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง คําเรียกพระสนมเอกครั้งโบราณ, เขียนว่า แม่ยั่วเมือง หรือ แม่อยั่วเมือง ก็มี.	แม่หยั่วเมือง (โบ) น. คําเรียกพระสนมเอกครั้งโบราณ, เขียนว่า แม่ยั่วเมือง หรือ แม่อยั่วเมือง ก็มี.
แม่หินบด เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง แท่งหินสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีร่องด้านข้างโดยรอบ สำหรับบดยา, คู่กับ ลูกหินบด.	แม่หินบด น. แท่งหินสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีร่องด้านข้างโดยรอบ สำหรับบดยา, คู่กับ ลูกหินบด.
แม่เหย้าแม่เรือน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงผู้ปกครองบ้านเรือน, แม่เจ้าเรือน หรือ แม่เรือน ก็ว่า.	แม่เหย้าแม่เรือน น. หญิงผู้ปกครองบ้านเรือน, แม่เจ้าเรือน หรือ แม่เรือน ก็ว่า.
แม่เหล็ก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง แร่หรือโลหะที่มีสมบัติดูดเหล็กได้.	แม่เหล็ก น. แร่หรือโลหะที่มีสมบัติดูดเหล็กได้.
แม่อยั่วเมือง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง คำเรียกพระสนมเอกครั้งโบราณ, เขียนว่า แม่ยั่วเมือง หรือ แม่หยั่วเมือง ก็มี.	แม่อยั่วเมือง (โบ) น. คำเรียกพระสนมเอกครั้งโบราณ, เขียนว่า แม่ยั่วเมือง หรือ แม่หยั่วเมือง ก็มี.
แม่อยู่หัว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง คําเรียกพระมเหสี.	แม่อยู่หัว น. คําเรียกพระมเหสี.
แม้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำสันธาน หมายถึง ผิ, หาก, เช่น แม้ฝนตก ฉันก็จะมา, ใช้ว่า แม้น ก็มี; คําสนับสนุนข้ออ้างให้เห็นเด่นขึ้นโดยอาศัยการเปรียบเทียบ เช่น อย่าว่าแต่ผู้ใหญ่เลย แม้เด็กก็เข้าใจ.	แม้ สัน. ผิ, หาก, เช่น แม้ฝนตก ฉันก็จะมา, ใช้ว่า แม้น ก็มี; คําสนับสนุนข้ออ้างให้เห็นเด่นขึ้นโดยอาศัยการเปรียบเทียบ เช่น อย่าว่าแต่ผู้ใหญ่เลย แม้เด็กก็เข้าใจ.
แม้แต่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก	เป็นคำสันธาน หมายถึง เพียงแต่ เช่น แม้แต่จะกินเข้าไป ก็ยังไม่มี.	แม้แต่ สัน. เพียงแต่ เช่น แม้แต่จะกินเข้าไป ก็ยังไม่มี.
แม้ว่า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-โท-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำสันธาน หมายถึง ผิว่า, หากว่า, เช่น แม้ว่าจะไปด้วย ก็ตามใจ.	แม้ว่า สัน. ผิว่า, หากว่า, เช่น แม้ว่าจะไปด้วย ก็ตามใจ.
แมก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้, กิ่งไม้, ค่าคบไม้, เช่น นกหกจับแมกไม้.	แมก น. ไม้, กิ่งไม้, ค่าคบไม้, เช่น นกหกจับแมกไม้.
แมกนีเซียม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๑๒ สัญลักษณ์ Mg เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีเงิน หลอมละลายที่ ๖๕๐°ซ. เมื่อจุดให้ติดไฟในอากาศจะได้เปลวสีขาว สว่างจัด ใช้ประโยชน์ในการถ่ายรูป ทําระเบิดเพลิง นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือชนิดนํ้าหนักเบา เป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ magnesium เขียนว่า เอ็ม-เอ-จี-เอ็น-อี-เอส-ไอ-ยู-เอ็ม.	แมกนีเซียม น. ธาตุลําดับที่ ๑๒ สัญลักษณ์ Mg เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีเงิน หลอมละลายที่ ๖๕๐°ซ. เมื่อจุดให้ติดไฟในอากาศจะได้เปลวสีขาว สว่างจัด ใช้ประโยชน์ในการถ่ายรูป ทําระเบิดเพลิง นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือชนิดนํ้าหนักเบา เป็นต้น. (อ. magnesium).
แมง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังที่เมื่อเจริญเติบโตเต็มที่มีร่างกายแบ่งเป็น ๒ ส่วน คือ ส่วนหัวกับอกรวมเป็นส่วนเดียวกันส่วนหนึ่ง และส่วนท้องอีกส่วนหนึ่ง มีขา ๘ หรือ ๑๐ ขา ไม่มีหนวด ไม่มีปีก เช่น แมงมุม แมงดาทะเล แมงป่อง มักเรียกสับกับคําว่า แมลง.	แมง น. ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังที่เมื่อเจริญเติบโตเต็มที่มีร่างกายแบ่งเป็น ๒ ส่วน คือ ส่วนหัวกับอกรวมเป็นส่วนเดียวกันส่วนหนึ่ง และส่วนท้องอีกส่วนหนึ่ง มีขา ๘ หรือ ๑๐ ขา ไม่มีหนวด ไม่มีปีก เช่น แมงมุม แมงดาทะเล แมงป่อง มักเรียกสับกับคําว่า แมลง.
แมงดาทะเล เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	ดู แมงดา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา.	แมงดาทะเล ดู แมงดา.
แมงมุม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์พวกแมง ที่ปากมีเขี้ยวรูปร่างคล้ายปากคีบและมีอวัยวะรูปทรงคล้ายขายื่นออกมา ๑ คู่ ไม่มีหนวด มีหลายชนิด ทุกชนิดที่ขามีโครงสร้างพิเศษซึ่งสามารถถักใยที่ออกมาจากรูเปิดตรงส่วนท้องได้ มีทั้งชนิดถักใยดักสัตว์ เช่น แมงมุมขี้เถ้า (Pholcus spp.) ในวงศ์ Pholcidae และชนิดกระโดดจับสัตว์กิน เช่น บึ้ง.	แมงมุม น. ชื่อสัตว์พวกแมง ที่ปากมีเขี้ยวรูปร่างคล้ายปากคีบและมีอวัยวะรูปทรงคล้ายขายื่นออกมา ๑ คู่ ไม่มีหนวด มีหลายชนิด ทุกชนิดที่ขามีโครงสร้างพิเศษซึ่งสามารถถักใยที่ออกมาจากรูเปิดตรงส่วนท้องได้ มีทั้งชนิดถักใยดักสัตว์ เช่น แมงมุมขี้เถ้า (Pholcus spp.) ในวงศ์ Pholcidae และชนิดกระโดดจับสัตว์กิน เช่น บึ้ง.
แมงกวาง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-กอ-ไก่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ดู กว่าง เขียนว่า กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู.	แมงกวาง ดู กว่าง.
แมงกว่าง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ดู กว่าง เขียนว่า กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู.	แมงกว่าง ดู กว่าง.
แมงกะพรุน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์นํ้าไม่มีกระดูกสันหลัง ใสคล้ายวุ้น ด้านบนเป็นวงโค้งคล้ายร่ม ด้านล่างตอนกลางเป็นอวัยวะทําหน้าที่กินและย่อยอาหาร มีหลายชนิด เช่น แมงกะพรุนจาน หรือ แมงกะพรุนหนัง ซึ่งกินได้ ส่วนแมงกะพรุนถ้วย แมงกะพรุนไฟ และแมงกะพรุนลาย มีพิษ.	แมงกะพรุน น. ชื่อสัตว์นํ้าไม่มีกระดูกสันหลัง ใสคล้ายวุ้น ด้านบนเป็นวงโค้งคล้ายร่ม ด้านล่างตอนกลางเป็นอวัยวะทําหน้าที่กินและย่อยอาหาร มีหลายชนิด เช่น แมงกะพรุนจาน หรือ แมงกะพรุนหนัง ซึ่งกินได้ ส่วนแมงกะพรุนถ้วย แมงกะพรุนไฟ และแมงกะพรุนลาย มีพิษ.
แมงกานิน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง โลหะเจือชนิดหนึ่ง ประกอบด้วยทองแดงร้อยละ ๘๓ แมงกานีสร้อยละ ๑๓ นิกเกิลร้อยละ ๔ ใช้ประโยชน์นําไปทําอุปกรณ์ไฟฟ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ manganin เขียนว่า เอ็ม-เอ-เอ็น-จี-เอ-เอ็น-ไอ-เอ็น.	แมงกานิน น. โลหะเจือชนิดหนึ่ง ประกอบด้วยทองแดงร้อยละ ๘๓ แมงกานีสร้อยละ ๑๓ นิกเกิลร้อยละ ๔ ใช้ประโยชน์นําไปทําอุปกรณ์ไฟฟ้า. (อ. manganin).
แมงกานีส เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๒๕ สัญลักษณ์ Mn เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีเงิน แข็งแต่เปราะ หลอมละลายที่ ๑๒๔๕°ซ. ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ manganese เขียนว่า เอ็ม-เอ-เอ็น-จี-เอ-เอ็น-อี-เอส-อี.	แมงกานีส น. ธาตุลําดับที่ ๒๕ สัญลักษณ์ Mn เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีเงิน แข็งแต่เปราะ หลอมละลายที่ ๑๒๔๕°ซ. ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ. (อ. manganese).
แมงกาย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ผีเสื้อกลางคืน. ในวงเล็บ ดู ผีเสื้อ เขียนว่า ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑.	แมงกาย (ถิ่น–พายัพ) น. ผีเสื้อกลางคืน. (ดู ผีเสื้อ ๑).
แมงคา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา	ดู แมงคาเรือง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู.	แมงคา ดู แมงคาเรือง.
แมงคาเรือง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อตะเข็บชนิดที่ตัวเรืองแสงเมื่ออยู่ในที่มืด ส่วนใหญ่อยู่ในสกุล Geophilus วงศ์ Geophilidae เช่น ชนิด G. phosphoreus, G. electricus ขนาดเล็กเท่าก้านไม้ขีด ยาว ๓.๕–๔.๕ เซนติเมตร มีจํานวนปล้อง ๓๐–๖๖ ปล้องหรือมากกว่า ขายาวกว่าความยาวของปล้องมาก อาศัยอยู่ตามที่รกรุงรัง กองขยะมูลฝอย ฯลฯ, แมงคา ก็เรียก.	แมงคาเรือง น. ชื่อตะเข็บชนิดที่ตัวเรืองแสงเมื่ออยู่ในที่มืด ส่วนใหญ่อยู่ในสกุล Geophilus วงศ์ Geophilidae เช่น ชนิด G. phosphoreus, G. electricus ขนาดเล็กเท่าก้านไม้ขีด ยาว ๓.๕–๔.๕ เซนติเมตร มีจํานวนปล้อง ๓๐–๖๖ ปล้องหรือมากกว่า ขายาวกว่าความยาวของปล้องมาก อาศัยอยู่ตามที่รกรุงรัง กองขยะมูลฝอย ฯลฯ, แมงคา ก็เรียก.
แมงช้าง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ดู แมลงช้าง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู ที่ แมลง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู.	แมงช้าง ดู แมลงช้าง ที่ แมลง.
แมงดา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ทะเลในวงศ์ Xiphosuridae รูปร่างคล้ายจานควํ่า หางยาวเป็นแท่ง ในน่านนํ้าไทยพบ ๒ ชนิด คือ แมงดาจาน (Tachypleus gigas) ความยาวลําตัวถึงปลายหางยาวได้ถึง ๕๐ เซนติเมตร มีสันหางเป็นหนามคล้ายฟันเลื่อย หน้าตัดของหางมีรูปคล้ายสามเหลี่ยม และ แมงดาทะเลหางกลม แมงดาถ้วย เหรา หรือ แมงดาไฟ (Carcinoscorpius rotundicauda) ความยาวลําตัวถึงปลายหางยาวได้ถึง ๓๕ เซนติเมตร สันหางเรียบมน หน้าตัดของหางค่อนข้างกลม ในบางท้องถิ่นและบางฤดูกาล ถ้านํามากินอาจเกิดอาการอาหารเป็นพิษได้ทั้ง ๒ ชนิด, แมงดาทะเล ก็เรียก; ชื่อตะเกียงอย่างโบราณ รูปคล้ายแมงดาทะเล ใช้แขวนจุดตามโรงหนังโรงโขน; ชื่อนาฬิกาแขวนมีรูปเป็น ๒ ตอนคล้ายกับรูปแมงดาทะเล; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ชายที่อาศัยนํ้าพักนํ้าแรงของผู้หญิงโสเภณีดํารงชีวิต.	แมงดา น. ชื่อสัตว์ทะเลในวงศ์ Xiphosuridae รูปร่างคล้ายจานควํ่า หางยาวเป็นแท่ง ในน่านนํ้าไทยพบ ๒ ชนิด คือ แมงดาจาน (Tachypleus gigas) ความยาวลําตัวถึงปลายหางยาวได้ถึง ๕๐ เซนติเมตร มีสันหางเป็นหนามคล้ายฟันเลื่อย หน้าตัดของหางมีรูปคล้ายสามเหลี่ยม และ แมงดาทะเลหางกลม แมงดาถ้วย เหรา หรือ แมงดาไฟ (Carcinoscorpius rotundicauda) ความยาวลําตัวถึงปลายหางยาวได้ถึง ๓๕ เซนติเมตร สันหางเรียบมน หน้าตัดของหางค่อนข้างกลม ในบางท้องถิ่นและบางฤดูกาล ถ้านํามากินอาจเกิดอาการอาหารเป็นพิษได้ทั้ง ๒ ชนิด, แมงดาทะเล ก็เรียก; ชื่อตะเกียงอย่างโบราณ รูปคล้ายแมงดาทะเล ใช้แขวนจุดตามโรงหนังโรงโขน; ชื่อนาฬิกาแขวนมีรูปเป็น ๒ ตอนคล้ายกับรูปแมงดาทะเล; (ปาก) ชายที่อาศัยนํ้าพักนํ้าแรงของผู้หญิงโสเภณีดํารงชีวิต.
แมงดาถ้วย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	ดู เหรา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑.	แมงดาถ้วย ดู เหรา ๑.
แมงดาทะเล เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	ดู แมงดา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา.	แมงดาทะเล ดู แมงดา.
แมงดาทะเลหางกลม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	ดู เหรา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑.	แมงดาทะเลหางกลม ดู เหรา ๑.
แมงดาไฟ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	ดู เหรา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑.	แมงดาไฟ ดู เหรา ๑.
แมงไฟเดือนห้า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ดู เต่าบ้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา.	แมงไฟเดือนห้า ดู เต่าบ้า.
แม่งม้าง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-งอ-งู-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เริดร้าง เช่น สมุทโฆษว้างพินทู แม่งม้าง. ในวงเล็บ มาจาก โคลงหริภุญชัย ฉบับราชบัณฑิตยสภา พ.ศ. ๒๔๗๑.	แม่งม้าง (กลอน) ก. เริดร้าง เช่น สมุทโฆษว้างพินทู แม่งม้าง. (หริภุญชัย).
แมงลัก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-งอ-งู-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Ocimum americanum L. ในวงศ์ Labiatae ใบคล้ายใบโหระพาแต่มีขน ใบและเมล็ดกินได้และใช้ทํายาได้.	แมงลัก น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Ocimum americanum L. ในวงศ์ Labiatae ใบคล้ายใบโหระพาแต่มีขน ใบและเมล็ดกินได้และใช้ทํายาได้.
แม่ตะงาว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูขนาดเล็กชนิด Boiga multomaculata ในวงศ์ Colubridae หัวโต ตาโต ตัวยาวเรียวสีนํ้าตาล ลายสีนํ้าตาลเข้ม ออกหากินในเวลากลางคืน มีพิษอ่อนมาก.	แม่ตะงาว น. ชื่องูขนาดเล็กชนิด Boiga multomaculata ในวงศ์ Colubridae หัวโต ตาโต ตัวยาวเรียวสีนํ้าตาล ลายสีนํ้าตาลเข้ม ออกหากินในเวลากลางคืน มีพิษอ่อนมาก.
แม่ตาย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ถั่วแม่ตาย. ในวงเล็บ ดู ถั่วเหลือง เขียนว่า ถอ-ถุง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ที่ ถั่ว เขียนว่า ถอ-ถุง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑.	แม่ตาย น. ถั่วแม่ตาย. (ดู ถั่วเหลือง ที่ ถั่ว ๑).
แมน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เทวดา เช่น เมืองแมน.	แมน (โบ) น. เทวดา เช่น เมืองแมน.
แม่น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เที่ยง, แน่วแน่, เช่น ยิงปืนแม่น, ไม่ผิด, ถูกต้อง, เช่น จำแม่น.	แม่น ว. เที่ยง, แน่วแน่, เช่น ยิงปืนแม่น, ไม่ผิด, ถูกต้อง, เช่น จำแม่น.
แม่นยำ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง จําได้อย่างถูกต้อง.	แม่นยำ ก. จําได้อย่างถูกต้อง.
แม้น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำสันธาน หมายถึง แม้ เช่น แม้นมิไปช่วยจะม้วยมอด ด้วยสังข์ทองไม่ถอดรูปเงาะป่า. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง สังข์ทอง ใน แบบเรียนกวีนิพนธ์.	แม้น ๑ สัน. แม้ เช่น แม้นมิไปช่วยจะม้วยมอด ด้วยสังข์ทองไม่ถอดรูปเงาะป่า. (สังข์ทอง).
แม้น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหมือน, เช่น, คล้าย, เช่น แม้นวาด.	แม้น ๒ ว. เหมือน, เช่น, คล้าย, เช่น แม้นวาด.
แม้นเขียน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	ดู กระหนกนารี เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-นอ-หนู-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี.	แม้นเขียน ดู กระหนกนารี.
แม่ม่ายลองไน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อจักจั่นขนาดใหญ่ที่มีลําตัวและปีกสีฉูดฉาด เช่น ดํา ขาว เหลือง หรือส้ม สีเหล่านี้เป็นลายหรือเป็นแถบพาดตามหัว ลําตัว หรือปีก มีอวัยวะทําเสียงซึ่งเสียงจะเป็นเสียงห้าว ก้องกังวานได้ยินไปไกล ๆ มีหลายชนิด ชนิดที่โตที่สุดในประเทศไทย คือ ชนิด Tosena melanoptera, ลองไน ก็เรียก.	แม่ม่ายลองไน น. ชื่อจักจั่นขนาดใหญ่ที่มีลําตัวและปีกสีฉูดฉาด เช่น ดํา ขาว เหลือง หรือส้ม สีเหล่านี้เป็นลายหรือเป็นแถบพาดตามหัว ลําตัว หรือปีก มีอวัยวะทําเสียงซึ่งเสียงจะเป็นเสียงห้าว ก้องกังวานได้ยินไปไกล ๆ มีหลายชนิด ชนิดที่โตที่สุดในประเทศไทย คือ ชนิด Tosena melanoptera, ลองไน ก็เรียก.
แมร เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ	[แม, แมน] เป็นคำนาม หมายถึง เงิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	แมร [แม, แมน] น. เงิน. (ช.).
แมลง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู	[มะแลง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง เมื่อร่างกายเจริญเติบโตเต็มที่แบ่งออกเป็น ๓ ส่วน เห็นได้ชัดเจน ได้แก่ ส่วนหัว ส่วนอก และส่วนท้อง มี ๖ ขา เป็นสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังพวกเดียวที่มีปีก ซึ่งอาจมี ๑ หรือ ๒ คู่ แต่อาจพบพวกที่ไม่มีปีกก็ได้ เป็นสัตว์ที่มีมากชนิดที่สุดในโลก มักเรียกสับกับคําว่า แมง.	แมลง [มะแลง] น. ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง เมื่อร่างกายเจริญเติบโตเต็มที่แบ่งออกเป็น ๓ ส่วน เห็นได้ชัดเจน ได้แก่ ส่วนหัว ส่วนอก และส่วนท้อง มี ๖ ขา เป็นสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังพวกเดียวที่มีปีก ซึ่งอาจมี ๑ หรือ ๒ คู่ แต่อาจพบพวกที่ไม่มีปีกก็ได้ เป็นสัตว์ที่มีมากชนิดที่สุดในโลก มักเรียกสับกับคําว่า แมง.
แมลงช้าง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อตัวอ่อนของแมลงหลายชนิด ส่วนใหญ่อยู่ในวงศ์ Myrmeleontidae รูปร่างอ้วน ป้อม มีขนเป็นกระจุกตามลําตัว ขากรรไกรหน้ายาวยื่นและโค้งเหมือนงาช้าง ฝังตัวอยู่ในหลุมทรายซึ่งขุดเป็นรูปกรวย เพื่อล่อให้มดหรือสัตว์เล็ก ๆ ตกลงไปในหลุมแล้วขึ้นไม่ได้ จะได้จับกินเป็นอาหาร, ตุ้ม ตุ๊ดตู่ หรือ แมงช้าง ก็เรียก.	แมลงช้าง น. ชื่อตัวอ่อนของแมลงหลายชนิด ส่วนใหญ่อยู่ในวงศ์ Myrmeleontidae รูปร่างอ้วน ป้อม มีขนเป็นกระจุกตามลําตัว ขากรรไกรหน้ายาวยื่นและโค้งเหมือนงาช้าง ฝังตัวอยู่ในหลุมทรายซึ่งขุดเป็นรูปกรวย เพื่อล่อให้มดหรือสัตว์เล็ก ๆ ตกลงไปในหลุมแล้วขึ้นไม่ได้ จะได้จับกินเป็นอาหาร, ตุ้ม ตุ๊ดตู่ หรือ แมงช้าง ก็เรียก.
แมลงดา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	ดู ดา เขียนว่า ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑.	แมลงดา ดู ดา ๑.
แมลงดำ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงพวกด้วงปีกแข็งที่กัดกินผิวใบข้าวและธัญพืชอื่น ๆ เห็นเป็นทางขาวไปตามรอยที่กัดกิน ลําตัวยาว ๓–๔ มิลลิเมตร สีดําเป็นมันตลอด ยกเว้นที่ปีกอ่อน ทั้งอกและปีกแข็งมีหนามแข็งคลุม เช่น ชนิด Dicladispa armigera และ ชนิด Monochirus minor ในวงศ์ Chrysomelidae, แมลงดําหนาม ก็เรียก.	แมลงดำ น. ชื่อแมลงพวกด้วงปีกแข็งที่กัดกินผิวใบข้าวและธัญพืชอื่น ๆ เห็นเป็นทางขาวไปตามรอยที่กัดกิน ลําตัวยาว ๓–๔ มิลลิเมตร สีดําเป็นมันตลอด ยกเว้นที่ปีกอ่อน ทั้งอกและปีกแข็งมีหนามแข็งคลุม เช่น ชนิด Dicladispa armigera และ ชนิด Monochirus minor ในวงศ์ Chrysomelidae, แมลงดําหนาม ก็เรียก.
แมลงทับเล็ก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	ดู ค่อม เขียนว่า คอ-ควาย-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒.	แมลงทับเล็ก ดู ค่อม ๒.
แมลงวัน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงประเภทหนึ่งซึ่งมีปีก ๑ คู่ ลักษณะบางใสเกิดที่อกปล้องกลาง มีอวัยวะเป็นติ่งยื่นออกมาแทนปีกคู่ที่ ๒ ทําหน้าที่เป็นหางเสือ ปากเป็นชนิดซับดูด หนวดมี ๓ ปล้อง ปล้องปลายใหญ่สุดและมีขน ๑ เส้น มีหลายวงศ์ ที่พบทั่วไป คือ ชนิด Musca domestica ในวงศ์ Muscidae.	แมลงวัน น. ชื่อแมลงประเภทหนึ่งซึ่งมีปีก ๑ คู่ ลักษณะบางใสเกิดที่อกปล้องกลาง มีอวัยวะเป็นติ่งยื่นออกมาแทนปีกคู่ที่ ๒ ทําหน้าที่เป็นหางเสือ ปากเป็นชนิดซับดูด หนวดมี ๓ ปล้อง ปล้องปลายใหญ่สุดและมีขน ๑ เส้น มีหลายวงศ์ ที่พบทั่วไป คือ ชนิด Musca domestica ในวงศ์ Muscidae.
แมลงวันทอง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงหลายชนิดในวงศ์ Trypetidae หรือ Tephritidae รูปร่างคล้ายแมลงวันและมีขนาดลําตัวไล่เลี่ยกัน แต่ที่อกและท้องพื้นสีนํ้าตาลแก่นั้นมีรอยแต้มสีเหลืองหรือเหลืองปนส้มเป็นดวงหรือเป็นแถบ ทําให้มองดูคล้ายสีทอง ที่มีเป็นสามัญ คือ ชนิด Dacus dorsalis ซึ่งในระยะที่เป็นตัวหนอนจะทําลายผลไม้.	แมลงวันทอง น. ชื่อแมลงหลายชนิดในวงศ์ Trypetidae หรือ Tephritidae รูปร่างคล้ายแมลงวันและมีขนาดลําตัวไล่เลี่ยกัน แต่ที่อกและท้องพื้นสีนํ้าตาลแก่นั้นมีรอยแต้มสีเหลืองหรือเหลืองปนส้มเป็นดวงหรือเป็นแถบ ทําให้มองดูคล้ายสีทอง ที่มีเป็นสามัญ คือ ชนิด Dacus dorsalis ซึ่งในระยะที่เป็นตัวหนอนจะทําลายผลไม้.
แมลงวันสเปน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อด้วงปีกแข็งชนิด Lytta vesicatoria ในวงศ์ Meloidae เกิดขึ้นมากในฤดูร้อนในสเปนและส่วนอื่นของยุโรป ตัวยาว ๑.๕–๒ เซนติเมตร ลักษณะทั่วไปคล้ายเต่าบ้า แต่สีเขียวปนทองหรือค่อนไปทางนํ้าเงินตลอดตัว มีสารแคนทาริดินอยู่ในตัวเช่นเดียวกับเต่าบ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ Spanish เขียนว่า เอส-พี-เอ-เอ็น-ไอ-เอส-เอช fly เขียนว่า เอฟ-แอล-วาย .	แมลงวันสเปน น. ชื่อด้วงปีกแข็งชนิด Lytta vesicatoria ในวงศ์ Meloidae เกิดขึ้นมากในฤดูร้อนในสเปนและส่วนอื่นของยุโรป ตัวยาว ๑.๕–๒ เซนติเมตร ลักษณะทั่วไปคล้ายเต่าบ้า แต่สีเขียวปนทองหรือค่อนไปทางนํ้าเงินตลอดตัว มีสารแคนทาริดินอยู่ในตัวเช่นเดียวกับเต่าบ้า. (อ. Spanish fly).
แมลงวันหัวเขียว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงหลายชนิดที่มีลักษณะทั่วไปเหมือนแมลงวัน แต่ตัวโตกว่า อกและท้องโดยทั่วไปสีเขียว เขียวอมนํ้าเงิน หรือ นํ้าเงินเป็นมันวาว ส่วนใหญ่อยู่ในวงศ์ Calliphoridae ที่พบบ่อยตามบ้านเรือน คือ ชนิด Chrysomyia megacephala.	แมลงวันหัวเขียว น. ชื่อแมลงหลายชนิดที่มีลักษณะทั่วไปเหมือนแมลงวัน แต่ตัวโตกว่า อกและท้องโดยทั่วไปสีเขียว เขียวอมนํ้าเงิน หรือ นํ้าเงินเป็นมันวาว ส่วนใหญ่อยู่ในวงศ์ Calliphoridae ที่พบบ่อยตามบ้านเรือน คือ ชนิด Chrysomyia megacephala.
แมลงดำหนาม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	ดู แมลงดํา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-ดอ-เด็ก-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา ที่ แมลง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู.	แมลงดำหนาม ดู แมลงดํา ที่ แมลง.
แมลงปอ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-ปอ-ปลา-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	ดู ใบโพ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน ความหมายที่ ๒.	แมลงปอ ๑ ดู ใบโพ ๒.
แมลงปอ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-ปอ-ปลา-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	ดู ปอ เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๓.	แมลงปอ ๒ ดู ปอ ๓.
แมลงภู่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหอยทะเลกาบคู่ชนิด Perna viridis ในวงศ์ Mytilidae เปลือกยาวรี สีเขียวคล้ายปีกของแมลงทับ.	แมลงภู่ ๑ น. ชื่อหอยทะเลกาบคู่ชนิด Perna viridis ในวงศ์ Mytilidae เปลือกยาวรี สีเขียวคล้ายปีกของแมลงทับ.
แมลงภู่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก ความหมายที่ ๒	ดู ชะโด เขียนว่า ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก.	แมลงภู่ ๒ ดู ชะโด.
แมลงภู่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก ความหมายที่ ๓	ดู ภู่ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก.	แมลงภู่ ๓ ดู ภู่.
แมลงภู่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก ความหมายที่ ๔	เป็นคำนาม หมายถึง เสือแมลงภู่. ในวงเล็บ ดู ดาว เขียนว่า ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒.	แมลงภู่ ๔ น. เสือแมลงภู่. (ดู ดาว ๒).
แมลงเม่า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ดู เม่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒.	แมลงเม่า ดู เม่า ๒.
แมลบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้	[มะแลบ] เป็นคำกริยา หมายถึง แลบ.	แมลบ [มะแลบ] ก. แลบ.
แมว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Felis catus ในวงศ์ Felidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับเสือ ขนยาวนุ่มมีหลายสี เช่น ดํา ขาว นํ้าตาล ส่วนใหญ่เลี้ยงไว้เพื่อความสวยงามและใช้จับหนู แมววิเชียรมาศ และแมวสีสวาด เป็นแมวไทยที่สวยงามและมีชื่อเสียงมาก; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มูลา มี ๙ ดวง, ดาวช้างน้อย ดาวมูล หรือ ดาวมูละ ก็เรียก.	แมว ๑ น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Felis catus ในวงศ์ Felidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับเสือ ขนยาวนุ่มมีหลายสี เช่น ดํา ขาว นํ้าตาล ส่วนใหญ่เลี้ยงไว้เพื่อความสวยงามและใช้จับหนู แมววิเชียรมาศ และแมวสีสวาด เป็นแมวไทยที่สวยงามและมีชื่อเสียงมาก; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มูลา มี ๙ ดวง, ดาวช้างน้อย ดาวมูล หรือ ดาวมูละ ก็เรียก.
แมวคราว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	[–คฺราว] เป็นคำนาม หมายถึง แมวตัวผู้ที่แก่ รูปร่างใหญ่ หน้าตาดุน่ากลัว และมีหนวดยาว.	แมวคราว [–คฺราว] น. แมวตัวผู้ที่แก่ รูปร่างใหญ่ หน้าตาดุน่ากลัว และมีหนวดยาว.
แมวเซา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง แมวมอง.	แมวเซา ๑ น. แมวมอง.
แมวดาว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Felis bengalensis ในวงศ์ Felidae ขนาดโตกว่าแมวบ้านเล็กน้อย ขนสั้นสีเหลือง มีจุดดําทั่วตัว ใต้ท้องสีขาว.	แมวดาว น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Felis bengalensis ในวงศ์ Felidae ขนาดโตกว่าแมวบ้านเล็กน้อย ขนสั้นสีเหลือง มีจุดดําทั่วตัว ใต้ท้องสีขาว.
แมวป่า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Felis chaus ในวงศ์ Felidae ขนาดใหญ่กว่าแมวบ้าน สีนํ้าตาลอมเทาหรือนํ้าตาลอมเหลือง หูตั้งชัน มีพู่ขนสีดําที่ปลายหู, เสือกระต่าย หรือ เสือบอง ก็เรียก.	แมวป่า น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Felis chaus ในวงศ์ Felidae ขนาดใหญ่กว่าแมวบ้าน สีนํ้าตาลอมเทาหรือนํ้าตาลอมเหลือง หูตั้งชัน มีพู่ขนสีดําที่ปลายหู, เสือกระต่าย หรือ เสือบอง ก็เรียก.
แมวมอง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง กองทหารที่มีหน้าที่คอยเหตุ, แมวเซา ก็เรียก; ผู้ที่คอยสังเกตหรือซุ่มดูว่ามีใครสวยหรือเล่นกีฬาเก่ง แล้วแนะนำให้วงการที่เกี่ยวข้องชักชวนมาเป็นดารา ประกวดความงาม หรือร่วมแข่งขันกีฬา เป็นต้น.	แมวมอง น. กองทหารที่มีหน้าที่คอยเหตุ, แมวเซา ก็เรียก; ผู้ที่คอยสังเกตหรือซุ่มดูว่ามีใครสวยหรือเล่นกีฬาเก่ง แล้วแนะนำให้วงการที่เกี่ยวข้องชักชวนมาเป็นดารา ประกวดความงาม หรือร่วมแข่งขันกีฬา เป็นต้น.
แมว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทุกชนิดในสกุล Thryssa, Setipinna และชนิด Lycothrissa crocodilus ในวงศ์ Engraulidae ลําตัวยาว แบนข้าง ปากกว้าง เชิดขึ้นมากน้อยแล้วแต่ชนิด ฟันแหลมคม ตาอยู่ค่อนไปทางปลายด้านหน้าของหัว ท้องเป็นสันแหลมมีเกล็ดเรียงต่อกันคล้ายฟันเลื่อย ก้านครีบอกมักยื่นยาวเป็นเส้นคล้ายหนวดแมว ครีบก้นเป็นแผ่นยาว มีทั้งที่อยู่ในนํ้ากร่อย นํ้าทะเล และนํ้าจืด ขนาดยาวได้ถึง ๑๕–๓๐ เซนติเมตร.	แมว ๒ น. ชื่อปลาทุกชนิดในสกุล Thryssa, Setipinna และชนิด Lycothrissa crocodilus ในวงศ์ Engraulidae ลําตัวยาว แบนข้าง ปากกว้าง เชิดขึ้นมากน้อยแล้วแต่ชนิด ฟันแหลมคม ตาอยู่ค่อนไปทางปลายด้านหน้าของหัว ท้องเป็นสันแหลมมีเกล็ดเรียงต่อกันคล้ายฟันเลื่อย ก้านครีบอกมักยื่นยาวเป็นเส้นคล้ายหนวดแมว ครีบก้นเป็นแผ่นยาว มีทั้งที่อยู่ในนํ้ากร่อย นํ้าทะเล และนํ้าจืด ขนาดยาวได้ถึง ๑๕–๓๐ เซนติเมตร.
แม้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชนชาวเขาพวกหนึ่งอยู่ทางเหนือของประเทศไทย เรียกตัวเองว่า ม้ง.	แม้ว น. ชนชาวเขาพวกหนึ่งอยู่ทางเหนือของประเทศไทย เรียกตัวเองว่า ม้ง.
แมวเซา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	ดูใน แมว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑.	แมวเซา ๑ ดูใน แมว ๑.
แมวเซา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูพิษชนิด Daboia russellii ในวงศ์ Viperidae หัวสามเหลี่ยม ตัวอ้วนสั้นสีนํ้าตาลอมเทา ลายสีนํ้าตาลเข้ม เขี้ยวพิษยาว เมื่อถูกรบกวนมักทําเสียงขู่ฟู่ยาวคล้ายเสียงยางรถรั่ว.	แมวเซา ๒ น. ชื่องูพิษชนิด Daboia russellii ในวงศ์ Viperidae หัวสามเหลี่ยม ตัวอ้วนสั้นสีนํ้าตาลอมเทา ลายสีนํ้าตาลเข้ม เขี้ยวพิษยาว เมื่อถูกรบกวนมักทําเสียงขู่ฟู่ยาวคล้ายเสียงยางรถรั่ว.
แมวน้ำ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่ในวงศ์ Phocidae ซึ่งไม่มีใบหู และวงศ์ Otaliidae ซึ่งมีใบหู รูปร่างอ้วนใหญ่ มีหนวดคล้ายแมว ขาคล้ายพาย คู่หน้าสั้น คู่หลังลู่ไปตามลําตัว อาศัยอยู่ตามชายฝั่ง หากินในนํ้าเขตอบอุ่นหรือเขตหนาว ที่พบทั่วไป คือ ชนิด Phoca vitulina.	แมวน้ำ น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่ในวงศ์ Phocidae ซึ่งไม่มีใบหู และวงศ์ Otaliidae ซึ่งมีใบหู รูปร่างอ้วนใหญ่ มีหนวดคล้ายแมว ขาคล้ายพาย คู่หน้าสั้น คู่หลังลู่ไปตามลําตัว อาศัยอยู่ตามชายฝั่ง หากินในนํ้าเขตอบอุ่นหรือเขตหนาว ที่พบทั่วไป คือ ชนิด Phoca vitulina.
แม้วะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-โท-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำสันธาน หมายถึง แม้ว่า.	แม้วะ สัน. แม้ว่า.
แมะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง นั่งหรือวางของทิ้งไว้ชั่วคราว เช่น เอาไปแมะไว้, แหมะ ก็ว่า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่นั่งหรือวางของทิ้งไว้ชั่วคราว เช่น พอเหนื่อยก็นั่งแมะตรงนี้เอง, แหมะ ก็ว่า.	แมะ ก. นั่งหรือวางของทิ้งไว้ชั่วคราว เช่น เอาไปแมะไว้, แหมะ ก็ว่า. ว. อาการที่นั่งหรือวางของทิ้งไว้ชั่วคราว เช่น พอเหนื่อยก็นั่งแมะตรงนี้เอง, แหมะ ก็ว่า.
โม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง แตงโม. ในวงเล็บ ดู แตง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-งอ-งู.	โม น. แตงโม. (ดู แตง).
โม่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องบดชนิดหนึ่งทําด้วยหิน รูปร่างคล้ายสีสีข้าว มี ๒ ส่วน ส่วนบนซึ่งเรียกว่าลูกโม่นั้น มีมือถือสำหรับหมุน และมีรูสำหรับกรอกเมล็ดพืช เมื่อหมุนลูกโม่จะบดเมล็ดพืชให้ละเอียดและไหลลงสู่ส่วนล่างซึ่งมีลักษณะเป็นรางสำหรับรองรับอยู่เกือบรอบลูกโม่ ด้านหนึ่งของส่วนล่างมีช่องเปิดให้สิ่งที่โม่แล้วไหลลงสู่ภาชนะที่รองรับได้. เป็นคำกริยา หมายถึง บดให้ละเอียดด้วยโม่.	โม่ น. เครื่องบดชนิดหนึ่งทําด้วยหิน รูปร่างคล้ายสีสีข้าว มี ๒ ส่วน ส่วนบนซึ่งเรียกว่าลูกโม่นั้น มีมือถือสำหรับหมุน และมีรูสำหรับกรอกเมล็ดพืช เมื่อหมุนลูกโม่จะบดเมล็ดพืชให้ละเอียดและไหลลงสู่ส่วนล่างซึ่งมีลักษณะเป็นรางสำหรับรองรับอยู่เกือบรอบลูกโม่ ด้านหนึ่งของส่วนล่างมีช่องเปิดให้สิ่งที่โม่แล้วไหลลงสู่ภาชนะที่รองรับได้. ก. บดให้ละเอียดด้วยโม่.
โม้ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โว, พูดเกินความจริง.	โม้ (ปาก) ว. โว, พูดเกินความจริง.
โม้ ๆ, โม่ะ โม้ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ไม้-โท ไม้-ยะ-มก โม่ะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงเรียกสุนัขมากินข้าว.	โม้ ๆ, โม่ะ ว. เสียงอย่างเสียงเรียกสุนัขมากินข้าว.
โมก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Wrightia religiosa Benth. ex Kurz ในวงศ์ Apocynaceae ดอกสีขาวห้อยเป็นช่อสั้น ๆ กลิ่นหอม ปลูกเป็นไม้ประดับ.	โมก น. ชื่อไม้ต้นชนิด Wrightia religiosa Benth. ex Kurz ในวงศ์ Apocynaceae ดอกสีขาวห้อยเป็นช่อสั้น ๆ กลิ่นหอม ปลูกเป็นไม้ประดับ.
โมกมัน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Wrightia arborea (Dennst.) Mabb. ในวงศ์ Apocynaceae เนื้อไม้สีขาวละเอียด ใช้ฝังประดับในเนื้อไม้อื่นเป็นลวดลาย และทําสิ่งอื่น ๆ เช่น พาย, มูกมัน ก็เรียก.	โมกมัน น. ชื่อไม้ต้นชนิด Wrightia arborea (Dennst.) Mabb. ในวงศ์ Apocynaceae เนื้อไม้สีขาวละเอียด ใช้ฝังประดับในเนื้อไม้อื่นเป็นลวดลาย และทําสิ่งอื่น ๆ เช่น พาย, มูกมัน ก็เรียก.
โมกใหญ่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Holarrhena pubescens Wall. ex G. Don ในวงศ์ Apocynaceae ดอกสีขาว กลิ่นหอม เปลือกใช้ทํายาได้, มวกใหญ่ หรือ มูกหลวง ก็เรียก.	โมกใหญ่ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Holarrhena pubescens Wall. ex G. Don ในวงศ์ Apocynaceae ดอกสีขาว กลิ่นหอม เปลือกใช้ทํายาได้, มวกใหญ่ หรือ มูกหลวง ก็เรียก.
โมกข–, โมกข์ ๑ โมกข– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ขอ-ไข่ โมกข์ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด	[โมกขะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความหลุดพ้น, นิพพาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โมกฺษ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี.	โมกข–, โมกข์ ๑ [โมกขะ–] น. ความหลุดพ้น, นิพพาน. (ป.; ส. โมกฺษ).
โมกขบริสุทธิ์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การที่พระจันทร์พ้นจากเงาโลกโดยสิ้นเชิง เมื่อมีจันทรุปราคา.	โมกขบริสุทธิ์ น. การที่พระจันทร์พ้นจากเงาโลกโดยสิ้นเชิง เมื่อมีจันทรุปราคา.
โมกข์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หัวหน้า, ประธาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มุขฺย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	โมกข์ ๒ ว. หัวหน้า, ประธาน. (ป.; ส. มุขฺย).
โมกโคก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสัณฐานใหญ่และนูน (มักใช้แก่หน้าผาก).	โมกโคก (ปาก) ว. มีสัณฐานใหญ่และนูน (มักใช้แก่หน้าผาก).
โมกษ–, โมกษะ โมกษ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี โมกษะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อะ	[โมกสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความหลุดพ้น, นิพพาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี โมกฺข เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่.	โมกษ–, โมกษะ [โมกสะ–] น. ความหลุดพ้น, นิพพาน. (ส.; ป. โมกฺข).
โมกษะพยาน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง พยานที่พ้นแล้ว ได้แก่ พระภิกษุหรือสามเณรในพระพุทธศาสนาซึ่งไม่จําต้องไปศาลตามหมายเรียก และแม้มาเป็นพยานก็ไม่ต้องสาบานตนก่อนเบิกความและจะไม่ยอมเบิกความหรือตอบคําถามใด ๆ ก็ได้.	โมกษะพยาน (กฎ) น. พยานที่พ้นแล้ว ได้แก่ พระภิกษุหรือสามเณรในพระพุทธศาสนาซึ่งไม่จําต้องไปศาลตามหมายเรียก และแม้มาเป็นพยานก็ไม่ต้องสาบานตนก่อนเบิกความและจะไม่ยอมเบิกความหรือตอบคําถามใด ๆ ก็ได้.
โมฆ–, โมฆะ โมฆ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง โมฆะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อะ	[โมคะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปล่า, ว่าง; ไม่มีประโยชน์, ไม่มีผล, เช่น สัญญาเป็นโมฆะ; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง เสียเปล่า ไม่มีผลบังคับหรือผูกพันตามกฎหมาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โมฆ–, โมฆะ [โมคะ–] ว. เปล่า, ว่าง; ไม่มีประโยชน์, ไม่มีผล, เช่น สัญญาเป็นโมฆะ; (กฎ) เสียเปล่า ไม่มีผลบังคับหรือผูกพันตามกฎหมาย. (ป., ส.).
โมฆกรรม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง นิติกรรมที่เสียเปล่า ไม่มีผลบังคับหรือผูกพันตามกฎหมาย ไม่อาจให้สัตยาบันแก่กันได้ และผู้มีส่วนได้เสียคนหนึ่งคนใด จะยกความเสียเปล่าขึ้นกล่าวอ้างก็ได้, กฎหมายเขียนเป็น โมฆะกรรม.	โมฆกรรม (กฎ) น. นิติกรรมที่เสียเปล่า ไม่มีผลบังคับหรือผูกพันตามกฎหมาย ไม่อาจให้สัตยาบันแก่กันได้ และผู้มีส่วนได้เสียคนหนึ่งคนใด จะยกความเสียเปล่าขึ้นกล่าวอ้างก็ได้, กฎหมายเขียนเป็น โมฆะกรรม.
โมฆสัญญา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง สัญญาที่ไม่มีผลบังคับ.	โมฆสัญญา น. สัญญาที่ไม่มีผลบังคับ.
โมฆีย–, โมฆียะ โมฆีย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก โมฆียะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[โมคียะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่อาจเป็นโมฆะได้เมื่อมีการบอกล้าง หรือมีผลสมบูรณ์เมื่อมีการให้สัตยาบัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โมฆีย–, โมฆียะ [โมคียะ–] (กฎ) ว. ที่อาจเป็นโมฆะได้เมื่อมีการบอกล้าง หรือมีผลสมบูรณ์เมื่อมีการให้สัตยาบัน. (ป.).
โมฆียกรรม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง นิติกรรมซึ่งอาจบอกล้าง เพิกถอน หรือให้สัตยาบันได้ ถ้าบอกล้างก็เป็นโมฆะมาแต่เริ่มแรก ถ้าให้สัตยาบันก็มีผลสมบูรณ์มาแต่เริ่มแรก, กฎหมายเขียนเป็น โมฆียะกรรม.	โมฆียกรรม (กฎ) น. นิติกรรมซึ่งอาจบอกล้าง เพิกถอน หรือให้สัตยาบันได้ ถ้าบอกล้างก็เป็นโมฆะมาแต่เริ่มแรก ถ้าให้สัตยาบันก็มีผลสมบูรณ์มาแต่เริ่มแรก, กฎหมายเขียนเป็น โมฆียะกรรม.
โมง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีนับเวลาตามประเพณีในเวลากลางวัน, ถ้าเป็นเวลาก่อนเที่ยงวัน ตั้งแต่ ๗ นาฬิกา ถึง ๑๑ นาฬิกา เรียกว่า โมงเช้า ถึง ๕ โมงเช้า, ถ้าเป็น ๑๒ นาฬิกา นิยมเรียกว่า เที่ยงวัน, ถ้าหลังเที่ยงวัน ตั้งแต่ ๑๓ นาฬิกา ถึง ๑๗ นาฬิกา เรียกว่า บ่ายโมง ถึง บ่าย ๕ โมง, ถ้า ๑๘ นาฬิกา นิยมเรียกว่า ๖ โมงเย็น หรือ ยํ่าคํ่า.	โมง ๑ น. วิธีนับเวลาตามประเพณีในเวลากลางวัน, ถ้าเป็นเวลาก่อนเที่ยงวัน ตั้งแต่ ๗ นาฬิกา ถึง ๑๑ นาฬิกา เรียกว่า โมงเช้า ถึง ๕ โมงเช้า, ถ้าเป็น ๑๒ นาฬิกา นิยมเรียกว่า เที่ยงวัน, ถ้าหลังเที่ยงวัน ตั้งแต่ ๑๓ นาฬิกา ถึง ๑๗ นาฬิกา เรียกว่า บ่ายโมง ถึง บ่าย ๕ โมง, ถ้า ๑๘ นาฬิกา นิยมเรียกว่า ๖ โมงเย็น หรือ ยํ่าคํ่า.
โมง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นไม้ชนิดหนึ่งอยู่ตามป่า ใช้นํ้าเปลือกแช่ปูนขาวทําให้ปูนแข็ง. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	โมง ๒ น. ต้นไม้ชนิดหนึ่งอยู่ตามป่า ใช้นํ้าเปลือกแช่ปูนขาวทําให้ปูนแข็ง. (พจน. ๒๔๙๓).
โม่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หัวหรือท้ายโตผิดส่วน, ใหญ่โตผิดธรรมดา, เช่น ปลาหัวโม่ง, เรียกผู้ที่เอาผ้าคลุมหัวในการเล่นของเด็กว่า อ้ายโม่ง, โดยปริยายหมายถึงคนที่คลุมหัวปิดหน้าเพื่อไม่ให้คนจำหน้าได้.	โม่ง ว. หัวหรือท้ายโตผิดส่วน, ใหญ่โตผิดธรรมดา, เช่น ปลาหัวโม่ง, เรียกผู้ที่เอาผ้าคลุมหัวในการเล่นของเด็กว่า อ้ายโม่ง, โดยปริยายหมายถึงคนที่คลุมหัวปิดหน้าเพื่อไม่ให้คนจำหน้าได้.
โม่งโค่ง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใหญ่โตเกะกะ, ใหญ่โตไม่สมรูป, เช่น รูปร่างโม่งโค่ง.	โม่งโค่ง ว. ใหญ่โตเกะกะ, ใหญ่โตไม่สมรูป, เช่น รูปร่างโม่งโค่ง.
โมงครุ่ม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การเล่นมหรสพอย่างหนึ่ง มีในงานหลวง เช่นในพระราชพิธีโสกันต์เป็นต้น.	โมงครุ่ม น. การเล่นมหรสพอย่างหนึ่ง มีในงานหลวง เช่นในพระราชพิธีโสกันต์เป็นต้น.
โมจน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-จอ-จาน-นอ-หนู	[โมจะนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การเปลื้อง, การปลด, การปล่อย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โมจน– [โมจะนะ–] น. การเปลื้อง, การปลด, การปล่อย. (ป., ส.).
โมทนา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	[โมทะนา] เป็นคำกริยา หมายถึง บันเทิง, ยินดี, พลอยยินดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	โมทนา ๑ [โมทะนา] ก. บันเทิง, ยินดี, พลอยยินดี. (ช.).
โมทนา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	[โมทะนา] เป็นคำกริยา หมายถึง พลอยบันเทิง, พลอยยินดี. (ตัดมาจาก อนุโมทนา). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โมทน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู.	โมทนา ๒ [โมทะนา] ก. พลอยบันเทิง, พลอยยินดี. (ตัดมาจาก อนุโมทนา). (ป., ส. โมทน).
โมนะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ความนิ่ง, ความสงบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต เมาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	โมนะ น. ความนิ่ง, ความสงบ. (ป.; ส. เมาน).
โมโนแซ็กคาไรด์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ซอ-โซ่-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิทยาศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง สารประกอบคาร์โบไฮเดรตจําพวกนํ้าตาล ส่วนมากเป็นพวกที่มีสูตรโมเลกุล C6H12O6 (hexoses) หรือ C5H10O5 (pentoses), มอโนแซ็กคาไรด์ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ monosaccharide เขียนว่า เอ็ม-โอ-เอ็น-โอ-เอส-เอ-ซี-ซี-เอช-เอ-อา-ไอ-ดี-อี.	โมโนแซ็กคาไรด์ (วิทยา) น. สารประกอบคาร์โบไฮเดรตจําพวกนํ้าตาล ส่วนมากเป็นพวกที่มีสูตรโมเลกุล C6H12O6 (hexoses) หรือ C5H10O5 (pentoses), มอโนแซ็กคาไรด์ ก็ว่า. (อ. monosaccharide).
โมไนย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-นอ-หนู-ยอ-ยัก	[–ไน] เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นปราชญ์, คุณธรรมของนักปราชญ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โมเนยฺย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาสันสกฤต เมาเนย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ยอ-ยัก.	โมไนย [–ไน] น. ความเป็นปราชญ์, คุณธรรมของนักปราชญ์. (ป. โมเนยฺย; ส. เมาเนย).
โมมูห์, โมมูหะ โมมูห์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด โมมูหะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลงใหล, โง่เขลา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต โมมุฆ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-คอ-ระ-คัง.	โมมูห์, โมมูหะ ว. หลงใหล, โง่เขลา. (ป.; ส. โมมุฆ).
โมเม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ทึกทักเอา เช่น โมเมว่าเขาชอบตน, รวบรัดตัดความ เช่น โมเมสรุป. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่สมเหตุสมผล.	โมเม ก. ทึกทักเอา เช่น โมเมว่าเขาชอบตน, รวบรัดตัดความ เช่น โมเมสรุป. ว. ไม่สมเหตุสมผล.
โมเมนต์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกอาการที่วัตถุหมุนรอบจุดหนึ่งที่ตรึงอยู่กับที่ว่าเกิดโมเมนต์ขึ้นที่วัตถุนั้น, ทางวิทยาศาสตร์กําหนดว่า โมเมนต์ของแรงใดแรงหนึ่งรอบจุดใดจุดหนึ่งซึ่งตรึงอยู่กับที่ ก็คือผลคูณระหว่างแรงนั้นกับระยะทางที่ลากจากจุดนั้นไปตั้งฉากกับแนวทิศของแรงนั้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ moment เขียนว่า เอ็ม-โอ-เอ็ม-อี-เอ็น-ที.	โมเมนต์ น. เรียกอาการที่วัตถุหมุนรอบจุดหนึ่งที่ตรึงอยู่กับที่ว่าเกิดโมเมนต์ขึ้นที่วัตถุนั้น, ทางวิทยาศาสตร์กําหนดว่า โมเมนต์ของแรงใดแรงหนึ่งรอบจุดใดจุดหนึ่งซึ่งตรึงอยู่กับที่ ก็คือผลคูณระหว่างแรงนั้นกับระยะทางที่ลากจากจุดนั้นไปตั้งฉากกับแนวทิศของแรงนั้น. (อ. moment).
โมเย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขี้เมา.	โมเย (ปาก) ว. ขี้เมา.
โมร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ	[–ระ–] เป็นคำนาม หมายถึง นกยูง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โมร– [–ระ–] น. นกยูง. (ป., ส.).
โมรกลาป เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา	[–กะหฺลาบ] เป็นคำนาม หมายถึง แพนหางนกยูง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โมรกลาป [–กะหฺลาบ] น. แพนหางนกยูง. (ป.).
โมรา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง หินลายชนิดหนึ่ง นับเข้าในพวกหินมีค่า.	โมรา น. หินลายชนิดหนึ่ง นับเข้าในพวกหินมีค่า.
โมรี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง นกยูงตัวเมีย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	โมรี ๑ น. นกยูงตัวเมีย. (ป.).
โมรี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าชนิดหนึ่ง เช่น ผ้าแดงโมรีสิบพับ. ในวงเล็บ มาจาก ราชาธิราช ของ เจ้าพระยาพระคลัง (หน) ฉบับอมรการพิมพ์ พ.ศ. ๒๕๑๓. (ฮินดูสตานี morii ว่า ผ้าเขียวชนิดหนึ่ง, มลายู moiri ว่า แพรมีลาย).	โมรี ๒ น. ผ้าชนิดหนึ่ง เช่น ผ้าแดงโมรีสิบพับ. (ราชาธิราช). (ฮินดูสตานี morii ว่า ผ้าเขียวชนิดหนึ่ง, มลายู moiri ว่า แพรมีลาย).
โมเรส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-เสือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง นกยูง.	โมเรส (กลอน) น. นกยูง.
โมลิบดีนัม เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๔๒ สัญลักษณ์ Mo เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาว หลอมละลายที่ ๒๖๑๐°ซ. ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ และใช้ทําเหล็กกล้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ molybdenum เขียนว่า เอ็ม-โอ-แอล-วาย-บี-ดี-อี-เอ็น-ยู-เอ็ม.	โมลิบดีนัม น. ธาตุลําดับที่ ๔๒ สัญลักษณ์ Mo เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาว หลอมละลายที่ ๒๖๑๐°ซ. ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ และใช้ทําเหล็กกล้า. (อ. molybdenum).
โมลี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เมาลี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โมลิ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ.	โมลี น. เมาลี. (ป. โมลิ).
โมเลกุล เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่เล็กที่สุดของสารซึ่งสามารถดํารงอยู่ได้ตามลําพัง และทั้งยังคงรักษาสมบัติต่าง ๆ ของสารนั้นไว้ได้ด้วย โมเลกุลประกอบด้วยอะตอมของธาตุ, เดิมเรียกว่า อณู. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ molecule เขียนว่า เอ็ม-โอ-แอล-อี-ซี-ยู-แอล-อี.	โมเลกุล น. ส่วนที่เล็กที่สุดของสารซึ่งสามารถดํารงอยู่ได้ตามลําพัง และทั้งยังคงรักษาสมบัติต่าง ๆ ของสารนั้นไว้ได้ด้วย โมเลกุลประกอบด้วยอะตอมของธาตุ, เดิมเรียกว่า อณู. (อ. molecule).
โมษกะ, โมษะ โมษกะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ โมษะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อะ	[–สะ–] เป็นคำนาม หมายถึง โจร, ขโมย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี โมส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สอ-เสือ โมสก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สอ-เสือ-กอ-ไก่ .	โมษกะ, โมษะ [–สะ–] น. โจร, ขโมย. (ส.; ป. โมส, โมสก).
โมษณะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[–สะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การปล้น, การขโมย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	โมษณะ [–สะ–] น. การปล้น, การขโมย. (ส.).
โมเสก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเครื่องเคลือบดินเผาแผ่นเล็ก ๆ มีสีต่าง ๆ สําหรับปูพื้นหรือบุผนัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ mosaic เขียนว่า เอ็ม-โอ-เอส-เอ-ไอ-ซี.	โมเสก น. เรียกเครื่องเคลือบดินเผาแผ่นเล็ก ๆ มีสีต่าง ๆ สําหรับปูพื้นหรือบุผนัง. (อ. mosaic).
โมเสส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อศาสดาแห่งศาสนายิวหรือยูดาย.	โมเสส น. ชื่อศาสดาแห่งศาสนายิวหรือยูดาย.
โมห–, โมหะ โมห– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-หอ-หีบ โมหะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	[–หะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความหลง, ความเขลา, ความโง่, ที่ใช้ว่า โม่ห์ หรือ เมาห์ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โมห–, โมหะ [–หะ–] น. ความหลง, ความเขลา, ความโง่, ที่ใช้ว่า โม่ห์ หรือ เมาห์ ก็มี. (ป., ส.).
โมหันธ์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ความมืดมนด้วยความหลง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โมห เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-หอ-หีบ + อนฺธ เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทง .	โมหันธ์ น. ความมืดมนด้วยความหลง. (ป. โมห + อนฺธ).
โมหาคติ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ความลําเอียงเพราะความเขลา เป็นอคติ ๑ ในอคติ ๔ ได้แก่ ฉันทาคติ โทสาคติ ภยาคติ และโมหาคติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โมห เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-หอ-หีบ + อคติ เขียนว่า ออ-อ่าง-คอ-ควาย-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ .	โมหาคติ น. ความลําเอียงเพราะความเขลา เป็นอคติ ๑ ในอคติ ๔ ได้แก่ ฉันทาคติ โทสาคติ ภยาคติ และโมหาคติ. (ป. โมห + อคติ).
โม่ห์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง โมหะ.	โม่ห์ น. โมหะ.
โมหันธ์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	ดู โมห–, โมหะ โมห– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-หอ-หีบ โมหะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ .	โมหันธ์ ดู โมห–, โมหะ.
โมหาคติ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	ดู โมห–, โมหะ โมห– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-หอ-หีบ โมหะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ .	โมหาคติ ดู โมห–, โมหะ.
โมโห เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ	เป็นคำกริยา หมายถึง โกรธ.	โมโห ก. โกรธ.
ไม่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มิ, คําปฏิเสธความหมายของคําที่อยู่ถัดไป เช่น ไม่กิน ไม่ดี, ถ้าอยู่ท้ายคํา ต้องมีคํา หา อยู่หน้า เช่น หากินไม่.	ไม่ ว. มิ, คําปฏิเสธความหมายของคําที่อยู่ถัดไป เช่น ไม่กิน ไม่ดี, ถ้าอยู่ท้ายคํา ต้องมีคํา หา อยู่หน้า เช่น หากินไม่.
ไม่กี่น้ำ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ช้า, ไม่นาน, ไม่เท่าไร, เช่น เก่งไปได้ไม่กี่น้ำหรอก.	ไม่กี่น้ำ (ปาก) ว. ไม่ช้า, ไม่นาน, ไม่เท่าไร, เช่น เก่งไปได้ไม่กี่น้ำหรอก.
ไม่กี่อัฐ, ไม่กี่อัฐฬส ไม่กี่อัฐ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ถอ-ถาน ไม่กี่อัฐฬส เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ถอ-ถาน-ลอ-จุ-ลา-สอ-เสือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ราคาถูก เช่น ของนี้ราคาไม่กี่อัฐ.	ไม่กี่อัฐ, ไม่กี่อัฐฬส (สำ) น. ราคาถูก เช่น ของนี้ราคาไม่กี่อัฐ.
ไม่ใกล้ไม่ไกล เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใกล้ เช่น บ้านฉันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่นี่; กันเอง เช่น คนไม่ใกล้ไม่ไกล.	ไม่ใกล้ไม่ไกล ว. ใกล้ เช่น บ้านฉันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่นี่; กันเอง เช่น คนไม่ใกล้ไม่ไกล.
ไม่เข้าการ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เป็นประโยชน์, ไม่มีสาระ.	ไม่เข้าการ ว. ไม่เป็นประโยชน์, ไม่มีสาระ.
ไม่เข้าแก๊ป, ไม่เข้าท่า ไม่เข้าแก๊ป เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-ตรี-ปอ-ปลา ไม่เข้าท่า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่แนบเนียน, ไม่รัดกุม.	ไม่เข้าแก๊ป, ไม่เข้าท่า ว. ไม่แนบเนียน, ไม่รัดกุม.
ไม่เข้าใครออกใคร เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-คอ-ควาย-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง, เป็นกลาง, คงความเป็นตัวของตัวเอง, ไม่เห็นแก่หน้าใคร, เช่น เขาตัดสินไม่เข้าใครออกใคร ปืนไม่เข้าใครออกใคร.	ไม่เข้าใครออกใคร ก. ไม่เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง, เป็นกลาง, คงความเป็นตัวของตัวเอง, ไม่เห็นแก่หน้าใคร, เช่น เขาตัดสินไม่เข้าใครออกใคร ปืนไม่เข้าใครออกใคร.
ไม่เข้ายา เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ได้เรื่อง, ไม่ได้ความ.	ไม่เข้ายา (สำ) ว. ไม่ได้เรื่อง, ไม่ได้ความ.
ไม่ค่อย, ไม่ใคร่ ไม่ค่อย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-คอ-ควาย-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ไม่ใคร่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ถึงกับ, ไม่ถึงขนาดนั้น, เช่น ไม่ค่อยดํา ไม่ใคร่ดี.	ไม่ค่อย, ไม่ใคร่ ว. ไม่ถึงกับ, ไม่ถึงขนาดนั้น, เช่น ไม่ค่อยดํา ไม่ใคร่ดี.
ไม่คิดไม่ฝัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ฝอ-ฝา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง นึกไม่ถึง, เกินคาด, เช่น ไม่คิดไม่ฝันว่าจะถูกสลากกินแบ่งรางวัลที่ ๑.	ไม่คิดไม่ฝัน ก. นึกไม่ถึง, เกินคาด, เช่น ไม่คิดไม่ฝันว่าจะถูกสลากกินแบ่งรางวัลที่ ๑.
ไม่ชอบมาพากล เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ชอ-ช้าง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่น่าไว้วางใจ, ไม่เข้าที.	ไม่ชอบมาพากล ว. ไม่น่าไว้วางใจ, ไม่เข้าที.
ไม่เชิง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เป็นอย่างใดอย่างหนึ่งโดยแน่นอน เช่น จะว่าขี้เกียจก็ไม่เชิง.	ไม่เชิง ว. ไม่เป็นอย่างใดอย่างหนึ่งโดยแน่นอน เช่น จะว่าขี้เกียจก็ไม่เชิง.
ไม่ใช่ขี้ไก่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ชอ-ช้าง-ไม้-เอก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เลว, มีอะไรดีเหมือนกัน ดูหมิ่นไม่ได้.	ไม่ใช่ขี้ไก่ (สำ) ว. ไม่เลว, มีอะไรดีเหมือนกัน ดูหมิ่นไม่ได้.
ไม่ใช่เล่น เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ชอ-ช้าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เก่ง, พิเศษกว่าธรรมดา, เช่น ฝีปากไม่ใช่เล่น เด็กคนนี้ซนไม่ใช่เล่น.	ไม่ใช่เล่น ว. เก่ง, พิเศษกว่าธรรมดา, เช่น ฝีปากไม่ใช่เล่น เด็กคนนี้ซนไม่ใช่เล่น.
ไม่ดูเงาหัว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่รู้จักประมาณตน.	ไม่ดูเงาหัว (สำ) ก. ไม่รู้จักประมาณตน.
ไม่ดูตาม้าตาเรือ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่พิจารณาให้รอบคอบ.	ไม่ดูตาม้าตาเรือ (สำ) ก. ไม่พิจารณาให้รอบคอบ.
ไม่เดียงสา เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่รู้ประสา, ไม่รู้ผิดรู้ชอบตามปรกติสามัญ, เช่น เด็กยังไม่เดียงสา.	ไม่เดียงสา ว. ไม่รู้ประสา, ไม่รู้ผิดรู้ชอบตามปรกติสามัญ, เช่น เด็กยังไม่เดียงสา.
ไม่ได้ความ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ได้เรื่อง, ไม่ได้การ, เช่น พูดไม่ได้ความ, ไม่ดี, ใช้การไม่ได้, เช่น ของไม่ได้ความ.	ไม่ได้ความ ว. ไม่ได้เรื่อง, ไม่ได้การ, เช่น พูดไม่ได้ความ, ไม่ดี, ใช้การไม่ได้, เช่น ของไม่ได้ความ.
ไม่ได้เบี้ยออกข้าว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีส่วนได้อะไรด้วยเลย, ไม่มีส่วนได้อะไรด้วยแล้วยังต้องเสียผลประโยชน์ไปอีก.	ไม่ได้เบี้ยออกข้าว (สำ) ว. ไม่มีส่วนได้อะไรด้วยเลย, ไม่มีส่วนได้อะไรด้วยแล้วยังต้องเสียผลประโยชน์ไปอีก.
ไม่ได้เบี้ยเอาข้าว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ได้อย่างหนึ่งก็ต้องเอาอีกอย่างหนึ่ง, ไม่ยอมกลับมือเปล่า.	ไม่ได้เบี้ยเอาข้าว (สำ) ว. ไม่ได้อย่างหนึ่งก็ต้องเอาอีกอย่างหนึ่ง, ไม่ยอมกลับมือเปล่า.
ไม่ได้ไม่เสีย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสมอตัว, เท่าทุน.	ไม่ได้ไม่เสีย ว. เสมอตัว, เท่าทุน.
ไม่ได้เรื่อง, ไม่ได้เรื่องได้ราว ไม่ได้เรื่อง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู ไม่ได้เรื่องได้ราว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถือเป็นเรื่องเป็นราวไม่ได้, ถือเป็นสาระไม่ได้.	ไม่ได้เรื่อง, ไม่ได้เรื่องได้ราว ว. ถือเป็นเรื่องเป็นราวไม่ได้, ถือเป็นสาระไม่ได้.
ไม่ได้ศัพท์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ได้เรื่อง, ไม่ได้ความ, เลอะเทอะเอาเป็นหลักไม่ได้, เช่น พูดเลอะหลงไหลไม่ได้ศัพท์. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง สังข์ทอง ใน แบบเรียนกวีนิพนธ์.	ไม่ได้ศัพท์ (กลอน) ว. ไม่ได้เรื่อง, ไม่ได้ความ, เลอะเทอะเอาเป็นหลักไม่ได้, เช่น พูดเลอะหลงไหลไม่ได้ศัพท์. (สังข์ทอง).
ไม่ได้สิบ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง งงจนคิดอะไรไม่ออกหรือทําอะไรไม่ถูก เช่น ท้าวสามนต์เสียใจไม่ได้สิบ. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง สังข์ทอง ใน แบบเรียนกวีนิพนธ์.	ไม่ได้สิบ (กลอน) ก. งงจนคิดอะไรไม่ออกหรือทําอะไรไม่ถูก เช่น ท้าวสามนต์เสียใจไม่ได้สิบ. (สังข์ทอง).
ไม่เต็มเต็ง, ไม่เต็มบาท ไม่เต็มเต็ง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-ไต่-คู้-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู ไม่เต็มบาท เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-ไต่-คู้-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บ้า ๆ บอ ๆ สติไม่สมบูรณ์, มีจิตใจใกล้ไปทางบ้า ๆ บอ ๆ, สองสลึงเฟื้อง หรือ สามสลึงเฟื้อง ก็ว่า.	ไม่เต็มเต็ง, ไม่เต็มบาท (ปาก) ว. บ้า ๆ บอ ๆ สติไม่สมบูรณ์, มีจิตใจใกล้ไปทางบ้า ๆ บอ ๆ, สองสลึงเฟื้อง หรือ สามสลึงเฟื้อง ก็ว่า.
ไม่เต็มหุน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-ไต่-คู้-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสติไม่สมบูรณ์, บ้า ๆ บอ ๆ.	ไม่เต็มหุน (ปาก) ว. มีสติไม่สมบูรณ์, บ้า ๆ บอ ๆ.
ไม่ถูกโรคกัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-คอ-ควาย-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง เข้ากันไม่ได้, ไม่ถูกนิสัยกัน.	ไม่ถูกโรคกัน (ปาก) ก. เข้ากันไม่ได้, ไม่ถูกนิสัยกัน.
ไม่ทัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประกอบหน้ากริยาหมายความว่า ยังมิได้ตั้งตัวตั้งใจ ทําให้พลาดไป เช่น ไม่ทันฟัง ไม่ทันคิด, ใช้ประกอบหลังกริยาหมายความว่า ไม่มีความสามารถที่จะติดตามเรื่องได้ทัน เช่น ฟังไม่ทัน พูดไม่ทัน คิดไม่ทัน.	ไม่ทัน ว. ใช้ประกอบหน้ากริยาหมายความว่า ยังมิได้ตั้งตัวตั้งใจ ทําให้พลาดไป เช่น ไม่ทันฟัง ไม่ทันคิด, ใช้ประกอบหลังกริยาหมายความว่า ไม่มีความสามารถที่จะติดตามเรื่องได้ทัน เช่น ฟังไม่ทัน พูดไม่ทัน คิดไม่ทัน.
ไม่เป็นการ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ได้ผล, ไม่สำเร็จ, เช่น เห็นจะไม่เป็นการ.	ไม่เป็นการ ก. ไม่ได้ผล, ไม่สำเร็จ, เช่น เห็นจะไม่เป็นการ.
ไม่เป็นท่า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง หมดรูป, ไม่เข้าท่า, ไม่ได้ความ, เช่น แพ้ไม่เป็นท่า.	ไม่เป็นท่า ก. หมดรูป, ไม่เข้าท่า, ไม่ได้ความ, เช่น แพ้ไม่เป็นท่า.
ไม่เป็นเรื่อง, ไม่เป็นเรื่องเป็นราว ไม่เป็นเรื่อง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู ไม่เป็นเรื่องเป็นราว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีสาระ เช่น เรื่องไม่เป็นเรื่อง.	ไม่เป็นเรื่อง, ไม่เป็นเรื่องเป็นราว ว. ไม่มีสาระ เช่น เรื่องไม่เป็นเรื่อง.
ไม่เป็นโล้เป็นพาย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ได้เรื่องได้ราว, จับจด, ไม่จริงจัง, เช่น ทำงานไม่เป็นโล้เป็นพาย.	ไม่เป็นโล้เป็นพาย ก. ไม่ได้เรื่องได้ราว, จับจด, ไม่จริงจัง, เช่น ทำงานไม่เป็นโล้เป็นพาย.
ไม่เป็นสุข เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีความสุข.	ไม่เป็นสุข ว. ไม่มีความสุข.
ไม่เป็นอัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้นำหน้ากริยามีความหมายไปในลักษณะที่ไม่สะดวก เช่น ไม่เป็นอันกิน ไม่เป็นอันนอน.	ไม่เป็นอัน ว. ใช้นำหน้ากริยามีความหมายไปในลักษณะที่ไม่สะดวก เช่น ไม่เป็นอันกิน ไม่เป็นอันนอน.
ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่รอให้ชักช้า, ทันทีทันใด.	ไม่พูดพร่ำทำเพลง (สำ) ว. ไม่รอให้ชักช้า, ทันทีทันใด.
ไม่ฟังเสียง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ดื้อดึง, ไม่ยอมเชื่อฟัง.	ไม่ฟังเสียง ก. ดื้อดึง, ไม่ยอมเชื่อฟัง.
ไม่มีเงาหัว เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เป็นลางว่าจะตายร้าย.	ไม่มีเงาหัว (สำ) ก. เป็นลางว่าจะตายร้าย.
ไม่มีปี่มีกลอง, ไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่มีปี่มีกลอง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู ไม่มีปี่มีขลุ่ย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ขอ-ไข่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่มีเค้า เช่น การที่เจ็บนั้นก็ไม่มีปี่มีกลอง. ในวงเล็บ มาจาก พระราชหัตถเลขาประพาสชวา ร. ๗.	ไม่มีปี่มีกลอง, ไม่มีปี่มีขลุ่ย (สำ) ก. ไม่มีเค้า เช่น การที่เจ็บนั้นก็ไม่มีปี่มีกลอง. (พระราชหัตถเลขา ร. ๗).
ไม่มีมูลฝอยหมาไม่ขี้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-ฝอ-ฝา-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่มีเหตุย่อมไม่มีผล.	ไม่มีมูลฝอยหมาไม่ขี้ (สำ) ก. ไม่มีเหตุย่อมไม่มีผล.
ไม่มีวันเสียละ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่มีทางจะเป็นไปได้.	ไม่มีวันเสียละ (ปาก) ว. ไม่มีทางจะเป็นไปได้.
ไม่ยี่หระ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่สะทกสะท้าน, ไม่ใยดี, เช่น ใครจะด่าว่าอย่างไร เขาก็ไม่ยี่หระ.	ไม่ยี่หระ ก. ไม่สะทกสะท้าน, ไม่ใยดี, เช่น ใครจะด่าว่าอย่างไร เขาก็ไม่ยี่หระ.
ไม่แยแส เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่เป็นธุระ, ไม่เกี่ยวข้อง.	ไม่แยแส ก. ไม่เป็นธุระ, ไม่เกี่ยวข้อง.
ไม่รู้จักเสือเอาเรือเข้ามาจอด ไม่รู้จักมอดเอาไม้เข้ามาวาง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะมีภัยแก่ตัว.	ไม่รู้จักเสือเอาเรือเข้ามาจอด ไม่รู้จักมอดเอาไม้เข้ามาวาง (สำ) ก. ทําสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะมีภัยแก่ตัว.
ไม่รู้จักหัวนอนปลายตีน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่รู้ความเป็นมาหรือพื้นเพ.	ไม่รู้จักหัวนอนปลายตีน (สำ) ก. ไม่รู้ความเป็นมาหรือพื้นเพ.
ไม่รู้ไม่ชี้ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่รับรู้, ไม่รับผิดชอบ, เช่น ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้.	ไม่รู้ไม่ชี้ ว. ไม่รับรู้, ไม่รับผิดชอบ, เช่น ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้.
ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น, นอนหลับไม่รู้ นอนคู้ไม่เห็น.	ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ (สำ) ก. ไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น, นอนหลับไม่รู้ นอนคู้ไม่เห็น.
ไม่ลงโบสถ์กัน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ลอ-ลิง-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ-ถอ-ถุง-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ถูกกัน, ไม่ลงรอยกัน, เข้ากันไม่ได้.	ไม่ลงโบสถ์กัน (ปาก) ก. ไม่ถูกกัน, ไม่ลงรอยกัน, เข้ากันไม่ได้.
ไม่ลดราวาศอก เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ยอมผ่อนปรน เช่น เถียงไม่ลดราวาศอก.	ไม่ลดราวาศอก ก. ไม่ยอมผ่อนปรน เช่น เถียงไม่ลดราวาศอก.
ไม่ลืมหูลืมตา เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งมงาย เช่น หลงจนไม่ลืมหูลืมตา.	ไม่ลืมหูลืมตา ว. งมงาย เช่น หลงจนไม่ลืมหูลืมตา.
ไม่เล่นด้วย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ร่วมด้วย, ไม่เอาด้วย, เช่น เรื่องนี้ไม่เล่นด้วย.	ไม่เล่นด้วย ก. ไม่ร่วมด้วย, ไม่เอาด้วย, เช่น เรื่องนี้ไม่เล่นด้วย.