มะหะหมัด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง นามศาสดาของศาสนาอิสลาม, มุฮัมมัด ก็เรียก.	มะหะหมัด น. นามศาสดาของศาสนาอิสลาม, มุฮัมมัด ก็เรียก.
มะหัล เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แพง; หายาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มะหัล ว. แพง; หายาก. (ช.).
มะหาด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่หลายชนิดในสกุล Artocarpus วงศ์ Moraceae เช่น ชนิด A. lakoocha Roxb. ผลกลม ผิวขรุขระคล้ายขนุน แต่เล็กกว่ามาก รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ แก่นใช้ทํายาได้.	มะหาด น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่หลายชนิดในสกุล Artocarpus วงศ์ Moraceae เช่น ชนิด A. lakoocha Roxb. ผลกลม ผิวขรุขระคล้ายขนุน แต่เล็กกว่ามาก รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ แก่นใช้ทํายาได้.
มะหิ่ง, หมากหิ่ง มะหิ่ง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู หมากหิ่ง เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพและภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ลูกกระพรวน.	มะหิ่ง, หมากหิ่ง (ถิ่น–พายัพ, อีสาน) น. ลูกกระพรวน.
มะเหงก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-กอ-ไก่	[–เหฺงก] เป็นคำนาม หมายถึง ด้านหลังของข้อนิ้วมือที่งอเข้าด้วยกัน ใช้สําหรับเขกหรือชูให้ประกอบคํากล่าวแสดงความโกรธเป็นต้น เช่น ใช้มะเหงกเขกหัว ให้มะเหงก.	มะเหงก [–เหฺงก] น. ด้านหลังของข้อนิ้วมือที่งอเข้าด้วยกัน ใช้สําหรับเขกหรือชูให้ประกอบคํากล่าวแสดงความโกรธเป็นต้น เช่น ใช้มะเหงกเขกหัว ให้มะเหงก.
มะอึก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Solanum stramonifolium Jacq. ในวงศ์ Solanaceae ต้นมีหนาม ใบและผลเป็นขน ผลกลม สุกสีเหลือง ใช้ผสมนํ้าพริกหรือแกงก็ได้.	มะอึก น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Solanum stramonifolium Jacq. ในวงศ์ Solanaceae ต้นมีหนาม ใบและผลเป็นขน ผลกลม สุกสีเหลือง ใช้ผสมนํ้าพริกหรือแกงก็ได้.
มะฮอกกานี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ฮอ-นก-ฮูก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้น ๒ ชนิดในสกุล Swietenia วงศ์ Meliaceae คือ มะฮอกกานีใบใหญ่ (S. macrophylla King) และ มะฮอกกานีใบเล็ก [S. mahogani (L.) Jacq.], ทั้ง ๒ ชนิดเนื้อไม้ใช้ทําเครื่องเรือนได้ดี.	มะฮอกกานี น. ชื่อไม้ต้น ๒ ชนิดในสกุล Swietenia วงศ์ Meliaceae คือ มะฮอกกานีใบใหญ่ (S. macrophylla King) และ มะฮอกกานีใบเล็ก [S. mahogani (L.) Jacq.], ทั้ง ๒ ชนิดเนื้อไม้ใช้ทําเครื่องเรือนได้ดี.
มัก เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ชอบ, พอใจ, เช่น เลือกที่รักมักที่ชัง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โดยมาก, ค่อนข้าง, เนือง ๆ, เช่น มักมีอันเป็นไปต่าง ๆ มักเป็นคนขี้ลืม.	มัก ก. ชอบ, พอใจ, เช่น เลือกที่รักมักที่ชัง. ว. โดยมาก, ค่อนข้าง, เนือง ๆ, เช่น มักมีอันเป็นไปต่าง ๆ มักเป็นคนขี้ลืม.
มักคุ้น, มักจี่ มักคุ้น เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู มักจี่ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง ชอบพอกัน, คุ้นเคยกัน, ใช้ว่า รู้จักมักคุ้น รู้จักมักจี่.	มักคุ้น, มักจี่ ก. ชอบพอกัน, คุ้นเคยกัน, ใช้ว่า รู้จักมักคุ้น รู้จักมักจี่.
มักง่าย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-งอ-งู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง มีนิสัยชอบเอาแต่ความสะดวกเข้าว่า.	มักง่าย ก. มีนิสัยชอบเอาแต่ความสะดวกเข้าว่า.
มักจะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โดยมาก, ค่อนข้าง, เช่น คนเกิดวันศุกร์มักจะปากหวาน.	มักจะ ว. โดยมาก, ค่อนข้าง, เช่น คนเกิดวันศุกร์มักจะปากหวาน.
มักได้ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง เห็นแก่ได้.	มักได้ ก. เห็นแก่ได้.
มักน้อย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ปรารถนาน้อย, สันโดษ.	มักน้อย ก. ปรารถนาน้อย, สันโดษ.
มักมาก เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง โลภมาก, ปรารถนามาก (ใช้เฉพาะในทางกามคุณ).	มักมาก ก. โลภมาก, ปรารถนามาก (ใช้เฉพาะในทางกามคุณ).
มักใหญ่ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง ใฝ่สูง อยากเป็นใหญ่เป็นโต, มักใช้เข้าคู่กับคํา ใฝ่สูง เป็น มักใหญ่ใฝ่สูง.	มักใหญ่ ก. ใฝ่สูง อยากเป็นใหญ่เป็นโต, มักใช้เข้าคู่กับคํา ใฝ่สูง เป็น มักใหญ่ใฝ่สูง.
มักกะโรนี เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารชนิดหนึ่ง ทำจากแป้งสาลีเป็นเส้นกลวงยาวหรือเป็นรูปอื่น ๆ เวลาจะนำมาปรุงต้องต้มให้สุก มักใช้ผัดหรือทำแกงจืด, มะกะโรนี ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ macaroni เขียนว่า เอ็ม-เอ-ซี-เอ-อา-โอ-เอ็น-ไอ.	มักกะโรนี น. ชื่ออาหารชนิดหนึ่ง ทำจากแป้งสาลีเป็นเส้นกลวงยาวหรือเป็นรูปอื่น ๆ เวลาจะนำมาปรุงต้องต้มให้สุก มักใช้ผัดหรือทำแกงจืด, มะกะโรนี ก็เรียก. (อ. macaroni).
มักกะลีผล เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อต้นไม้ในนิยาย ว่ามีอยู่ที่ป่าหิมพานต์ ออกผลเป็นรูปหญิงสาวงดงามห้อยย้อยเป็นระย้า ผลเมื่อครบ ๗ วันก็เน่า, นารีผล ก็เรียก.	มักกะลีผล (โบ) น. ชื่อต้นไม้ในนิยาย ว่ามีอยู่ที่ป่าหิมพานต์ ออกผลเป็นรูปหญิงสาวงดงามห้อยย้อยเป็นระย้า ผลเมื่อครบ ๗ วันก็เน่า, นารีผล ก็เรียก.
มักกะสัน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อชนชาติชาวอินโดนีเซียในมากัสซาร์ตอนใต้เกาะเซเลบีส, โดยปริยายหมายความว่า มีรูปร่างใหญ่โต ดุร้าย น่าเกลียดน่ากลัว เช่น รูปร่างอย่างกับยักษ์มักกะสัน.	มักกะสัน น. ชื่อชนชาติชาวอินโดนีเซียในมากัสซาร์ตอนใต้เกาะเซเลบีส, โดยปริยายหมายความว่า มีรูปร่างใหญ่โต ดุร้าย น่าเกลียดน่ากลัว เช่น รูปร่างอย่างกับยักษ์มักกะสัน.
มักขะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ความลบหลู่คุณท่าน (เป็นประการหนึ่งในอุปกิเลส ๑๖). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มักขะ น. ความลบหลู่คุณท่าน (เป็นประการหนึ่งในอุปกิเลส ๑๖). (ป.).
มั่กขั้ก เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลํ่า (มักใช้แก่คำอ้วน).	มั่กขั้ก ว. ลํ่า (มักใช้แก่คำอ้วน).
มักขิกา, มักขิกาชาติ มักขิกา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา มักขิกาชาติ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง แมลงวัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มักขิกา, มักขิกาชาติ น. แมลงวัน. (ป.).
มักฏกะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-ปะ-ตัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[มักกะตะกะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง แมงมุม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มกฺกฏก เขียนว่า มอ-ม้า-กอ-ไก่-พิน-ทุ-กอ-ไก่-ตอ-ปะ-ตัก-กอ-ไก่ และมาจากภาษาสันสกฤต มรฺกฏก เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-พิน-ทุ-กอ-ไก่-ตอ-ปะ-ตัก-กอ-ไก่.	มักฏกะ [มักกะตะกะ] (แบบ) น. แมงมุม. (ป. มกฺกฏก; ส. มรฺกฏก).
มักฏะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อะ	[มักกะตะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ลิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มกฺกฏ เขียนว่า มอ-ม้า-กอ-ไก่-พิน-ทุ-กอ-ไก่-ตอ-ปะ-ตัก และมาจากภาษาสันสกฤต มรฺกฏ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-พิน-ทุ-กอ-ไก่-ตอ-ปะ-ตัก.	มักฏะ [มักกะตะ] (แบบ) น. ลิง. (ป. มกฺกฏ; ส. มรฺกฏ).
มัค–, มัคคะ มัค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย มัคคะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	[มักคะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ทาง. ในวงเล็บ ดู มรรค เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มคฺค เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย และมาจากภาษาสันสกฤต มรฺค เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	มัค–, มัคคะ [มักคะ–] (แบบ) น. ทาง. (ดู มรรค). (ป. มคฺค; ส. มรฺค).
มัคนายก เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้นําทาง” คือ ผู้จัดการทางกุศล หรือผู้ชี้แจงทางบุญทางกุศลและป่าวประกาศให้ประชาชนมาทำบุญทำกุศลในวัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มคฺค เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย + นายก เขียนว่า นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่ .	มัคนายก น. “ผู้นําทาง” คือ ผู้จัดการทางกุศล หรือผู้ชี้แจงทางบุญทางกุศลและป่าวประกาศให้ประชาชนมาทำบุญทำกุศลในวัด. (ป. มคฺค + นายก).
มัคคุเทศก์ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้นําทาง, ผู้ชี้ทาง, ผู้บอกทาง; ผู้นําเที่ยว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มคฺค เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย + อุทฺเทสก เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ-กอ-ไก่ .	มัคคุเทศก์ น. ผู้นําทาง, ผู้ชี้ทาง, ผู้บอกทาง; ผู้นําเที่ยว. (ป. มคฺค + อุทฺเทสก).
มัคสิระ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[–คะสิระ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๑ แห่งจันทรคติ, เดือนอ้ายตกราวเดือนธันวาคม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มคฺคสิร เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ มาคสิร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต มารฺคศิรสฺ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-คอ-ควาย-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-พิน-ทุ.	มัคสิระ [–คะสิระ] น. ชื่อเดือนที่ ๑ แห่งจันทรคติ, เดือนอ้ายตกราวเดือนธันวาคม. (ป. มคฺคสิร, มาคสิร; ส. มารฺคศิรสฺ).
มัฆวา, มัฆวาน มัฆวา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ระ-คัง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา มัฆวาน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ระ-คัง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง พระอินทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มฆวา เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา มฆวนฺตุ เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-วอ-แหวน-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ และมาจากภาษาสันสกฤต มฆวนฺ เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-วอ-แหวน-นอ-หนู-พิน-ทุ.	มัฆวา, มัฆวาน น. พระอินทร์. (ป. มฆวา, มฆวนฺตุ; ส. มฆวนฺ).
มั่ง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง มี, มีมาก. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บ้าง เช่น ขอมั่งซี.	มั่ง ก. มี, มีมาก. (ปาก) ว. บ้าง เช่น ขอมั่งซี.
มั่งคั่ง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีทรัพย์มากมาย, มีทรัพย์ล้นเหลือ, มีทรัพย์มาก.	มั่งคั่ง ว. มีทรัพย์มากมาย, มีทรัพย์ล้นเหลือ, มีทรัพย์มาก.
มั่งมี เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเงินมาก.	มั่งมี ว. มีเงินมาก.
มั่งมีในใจ แล่นใบบนบก เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง คิดฝันในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้, คิดสมบัติบ้า, สร้างวิมานในอากาศ.	มั่งมีในใจ แล่นใบบนบก (สำ) ก. คิดฝันในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้, คิดสมบัติบ้า, สร้างวิมานในอากาศ.
มังกง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาชนิด Mystus gulio ในวงศ์ Bagridae ไม่มีเกล็ด มีหนวดยาว ๔ คู่ หัวแบนลง ปากอยู่ตํ่าที่ตอนปลายของหัว ครีบหลังตอนที่ ๒ ซึ่งเป็นแผ่นเนื้อมีขนาดเล็ก ลําตัวและครีบมีเพียงพื้นสีนํ้าตาลคลํ้าหรือเทาดํา มีชุกชุมทั่วไปตามแหล่งนํ้าจืดใกล้ทะเล บางครั้งจับได้ในนํ้ากร่อย ขนาดยาวได้ถึง ๒๕ เซนติเมตร, แขยงหนู ก็เรียก.	มังกง น. ชื่อปลาชนิด Mystus gulio ในวงศ์ Bagridae ไม่มีเกล็ด มีหนวดยาว ๔ คู่ หัวแบนลง ปากอยู่ตํ่าที่ตอนปลายของหัว ครีบหลังตอนที่ ๒ ซึ่งเป็นแผ่นเนื้อมีขนาดเล็ก ลําตัวและครีบมีเพียงพื้นสีนํ้าตาลคลํ้าหรือเทาดํา มีชุกชุมทั่วไปตามแหล่งนํ้าจืดใกล้ทะเล บางครั้งจับได้ในนํ้ากร่อย ขนาดยาวได้ถึง ๒๕ เซนติเมตร, แขยงหนู ก็เรียก.
มังกร เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์ในนิยายจีน รูปร่างคล้ายงู แต่มีตีน มีเขา; ชื่อกลุ่มดาวรูปมังกร เรียกว่า ราศีมังกร เป็นราศีที่ ๙ ในจักรราศี.	มังกร ๑ น. สัตว์ในนิยายจีน รูปร่างคล้ายงู แต่มีตีน มีเขา; ชื่อกลุ่มดาวรูปมังกร เรียกว่า ราศีมังกร เป็นราศีที่ ๙ ในจักรราศี.
มังกร เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาไหลทะเลในสกุล Muraenesox วงศ์ Muraenesocidae ลําตัวยาวทรงกระบอก ส่วนหางแบนข้าง ไม่มีเกล็ด ปากกว้าง จะงอยปากบนยาวลํ้ากรามล่าง ฟันคม แข็งแรง ครีบอกใหญ่ พื้นลําตัวและครีบสีนํ้าตาลอ่อนปนเหลืองหรือคลํ้า ด้านท้องสีขาวขอบครีบหลัง ครีบก้น และครีบหางสีดํา ขนาดยาวได้ถึง ๑.๕ เมตร, ยอดจาก เงี้ยว หลด หรือ ไหล ก็เรียก.	มังกร ๒ น. ชื่อปลาไหลทะเลในสกุล Muraenesox วงศ์ Muraenesocidae ลําตัวยาวทรงกระบอก ส่วนหางแบนข้าง ไม่มีเกล็ด ปากกว้าง จะงอยปากบนยาวลํ้ากรามล่าง ฟันคม แข็งแรง ครีบอกใหญ่ พื้นลําตัวและครีบสีนํ้าตาลอ่อนปนเหลืองหรือคลํ้า ด้านท้องสีขาวขอบครีบหลัง ครีบก้น และครีบหางสีดํา ขนาดยาวได้ถึง ๑.๕ เมตร, ยอดจาก เงี้ยว หลด หรือ ไหล ก็เรียก.
มังกร เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง กุ้งมังกร. ในวงเล็บ ดู หัวโขน เขียนว่า หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-นอ-หนู ความหมายที่ ๓.	มังกร ๓ น. กุ้งมังกร. (ดู หัวโขน ๓).
มังกุ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เรือที่มีกระดูกงูใหญ่ รูปเหมือนเรือโขมดยา หัวเป็น ๓ เส้า เช่น เอาหัวเป็นมังกุ เอาท้ายเป็นมังกร, แต่มักใช้เพี้ยนไปเป็น มงกุฎ.	มังกุ ๑ น. เรือที่มีกระดูกงูใหญ่ รูปเหมือนเรือโขมดยา หัวเป็น ๓ เส้า เช่น เอาหัวเป็นมังกุ เอาท้ายเป็นมังกร, แต่มักใช้เพี้ยนไปเป็น มงกุฎ.
มังกุ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เก้อ, กระดาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มังกุ ๒ ว. เก้อ, กระดาก. (ป.).
มังคละ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง มงคล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มังคละ (แบบ) น. มงคล. (ป., ส.).
มังค่า เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําประกอบคํา ฝรั่ง ว่า ฝรั่งมังค่า เพี้ยนมาจาก พังคะ ซึ่งเป็นชื่อแคว้นเบงกอล.	มังค่า ว. คําประกอบคํา ฝรั่ง ว่า ฝรั่งมังค่า เพี้ยนมาจาก พังคะ ซึ่งเป็นชื่อแคว้นเบงกอล.
มังคุด เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Garcinia mangostana L. ในวงศ์ Guttiferae ผลกลม เมื่อแก่สีแดงคลํ้า เปลือกมีรสฝาดใช้ทํายาได้ เนื้อในขาว รสหวานอมเปรี้ยว.	มังคุด น. ชื่อไม้ต้นชนิด Garcinia mangostana L. ในวงศ์ Guttiferae ผลกลม เมื่อแก่สีแดงคลํ้า เปลือกมีรสฝาดใช้ทํายาได้ เนื้อในขาว รสหวานอมเปรี้ยว.
มังตาน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Schima wallichii (DC.) Korth. ในวงศ์ Theaceae เปลือกชั้นในระคายผิวหนังทําให้เป็นเม็ดผื่นคัน ใช้เบื่อปลาได้, ปักษ์ใต้เรียก พันตัน.	มังตาน น. ชื่อไม้ต้นชนิด Schima wallichii (DC.) Korth. ในวงศ์ Theaceae เปลือกชั้นในระคายผิวหนังทําให้เป็นเม็ดผื่นคัน ใช้เบื่อปลาได้, ปักษ์ใต้เรียก พันตัน.
มังส–, มังสะ, มางสะ มังส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ มังสะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ มางสะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อของคนและสัตว์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มังส–, มังสะ, มางสะ น. เนื้อของคนและสัตว์. (ป.).
มังสวิรัติ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง การงดเว้นกินเนื้อสัตว์, เรียกอาหารที่ไม่มีเนื้อสัตว์ มีแต่พืชผัก ว่า อาหารมังสวิรัติ.	มังสวิรัติ น. การงดเว้นกินเนื้อสัตว์, เรียกอาหารที่ไม่มีเนื้อสัตว์ มีแต่พืชผัก ว่า อาหารมังสวิรัติ.
มังสี เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง พานรูปรีใช้รองสังข์รดนํ้าเป็นต้น.	มังสี ๑ น. พานรูปรีใช้รองสังข์รดนํ้าเป็นต้น.
มังสี เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เนื้องาม, ผิวงาม, เช่น เฉกโฉมแม่มังสี เสาวภาคย์ กูเอย. ในวงเล็บ มาจาก นิราศนรินทร์ แบบเรียนกวีนิพนธ์.	มังสี ๒ (กลอน) ว. เนื้องาม, ผิวงาม, เช่น เฉกโฉมแม่มังสี เสาวภาคย์ กูเอย. (นิ. นรินทร์).
มังหงัน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกมะพร้าว. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มังหงัน น. ดอกมะพร้าว. (ช.).
มัจจะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ต้องตาย ได้แก่พวกมนุษย์ ดิรัจฉาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มัจจะ น. ผู้ที่ต้องตาย ได้แก่พวกมนุษย์ ดิรัจฉาน. (ป.).
มัจจุ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง ความตาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มฺฤตฺยุ เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ.	มัจจุ น. ความตาย. (ป.; ส. มฺฤตฺยุ).
มัจจุราช เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง “เจ้าแห่งความตาย” คือ พญายม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มัจจุราช น. “เจ้าแห่งความตาย” คือ พญายม. (ป.).
มัจฉระ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ริษยา; ตระหนี่, เห็นแก่ตัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มตฺสร เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ.	มัจฉระ ว. ริษยา; ตระหนี่, เห็นแก่ตัว. (ป.; ส. มตฺสร).
มัจฉริยะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ความตระหนี่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มาตฺสรฺย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	มัจฉริยะ น. ความตระหนี่. (ป.; ส. มาตฺสรฺย).
มัจฉรี เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง คนตระหนี่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มตฺสรินฺ เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	มัจฉรี น. คนตระหนี่. (ป.; ส. มตฺสรินฺ).
มัจฉะ, มัจฉา มัจฉะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อะ มัจฉา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ปลา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มจฺฉ เขียนว่า มอ-ม้า-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง และมาจากภาษาสันสกฤต มตฺสฺย เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	มัจฉะ, มัจฉา น. ปลา. (ป. มจฺฉ; ส. มตฺสฺย).
มัจฉาชาติ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง พวกปลา.	มัจฉาชาติ น. พวกปลา.
มัช–, มัชชะ มัช– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง มัชชะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ	[มัดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าเมา, ของเมา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มชฺช เขียนว่า มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง.	มัช–, มัชชะ [มัดชะ–] น. นํ้าเมา, ของเมา. (ป. มชฺช).
มัชวิรัติ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง การงดเว้นของมึนเมา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มชฺชวิรติ เขียนว่า มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	มัชวิรัติ น. การงดเว้นของมึนเมา. (ป. มชฺชวิรติ).
มัชชาระ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[มัดชาระ] เป็นคำนาม หมายถึง แมว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มารฺชาร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	มัชชาระ [มัดชาระ] น. แมว. (ป.; ส. มารฺชาร).
มัชฌ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ	[มัดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ท่ามกลาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มธฺย เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	มัชฌ– [มัดชะ–] น. ท่ามกลาง. (ป.; ส. มธฺย).
มัชฌันติก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[มัดชันติกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เวลาเที่ยงวัน, คู่กับ วิมัชฌันติก ว่า เวลาเที่ยงคืน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มัชฌันติก– [มัดชันติกะ–] น. เวลาเที่ยงวัน, คู่กับ วิมัชฌันติก ว่า เวลาเที่ยงคืน. (ป.).
มัชฌันติกสมัย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาเที่ยงวัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มัชฌันติกสมัย น. เวลาเที่ยงวัน. (ป.).
มัชฌิม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	[มัดชิมะ–, มัดชิมมะ–, มัดชิม–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปานกลาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มชฺฌิม เขียนว่า มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า.	มัชฌิม– [มัดชิมะ–, มัดชิมมะ–, มัดชิม–] ว. ปานกลาง. (ป. มชฺฌิม).
มัชฌิมชนบท เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง ในสมัยพุทธกาลหมายถึง ดินแดนส่วนกลางของประเทศอินเดียอันเป็นที่อยู่ของพวกอริยกะ เป็นถิ่นที่อุดมสมบูรณ์ เป็นที่ตั้งนครใหญ่ ๆ เป็นศูนย์กลางการปกครอง และเป็นที่ประชุมของนักปราชญ์ คณาจารย์ เจ้าลัทธิต่าง ๆ.	มัชฌิมชนบท น. ในสมัยพุทธกาลหมายถึง ดินแดนส่วนกลางของประเทศอินเดียอันเป็นที่อยู่ของพวกอริยกะ เป็นถิ่นที่อุดมสมบูรณ์ เป็นที่ตั้งนครใหญ่ ๆ เป็นศูนย์กลางการปกครอง และเป็นที่ประชุมของนักปราชญ์ คณาจารย์ เจ้าลัทธิต่าง ๆ.
มัชฌิมนิกาย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์นิกายที่ ๒ แห่งพระสุตตันตปิฎก แปลว่า หมวดปานกลาง รวบรวมพระสูตรขนาดปานกลางไว้ในหมวดนี้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มัชฌิมนิกาย น. ชื่อคัมภีร์นิกายที่ ๒ แห่งพระสุตตันตปิฎก แปลว่า หมวดปานกลาง รวบรวมพระสูตรขนาดปานกลางไว้ในหมวดนี้. (ป.).
มัชฌิมบุรุษ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี	เป็นคำนาม หมายถึง ชายที่มีวัยปานกลาง, ชายที่มีอายุและกำลังปานกลาง.	มัชฌิมบุรุษ น. ชายที่มีวัยปานกลาง, ชายที่มีอายุและกำลังปานกลาง.
มัชฌิมประเทศ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	[มัดชิมะ–, มัดชิม–] เป็นคำนาม หมายถึง ประเทศอินเดีย, ตามแบบหมายถึงอินเดียตอนกลาง.	มัชฌิมประเทศ [มัดชิมะ–, มัดชิม–] น. ประเทศอินเดีย, ตามแบบหมายถึงอินเดียตอนกลาง.
มัชฌิมภูมิ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	[–พูม] เป็นคำนาม หมายถึง ภูมิหรือชั้นของคนชั้นกลาง, ในคณะสงฆ์หมายถึงภิกษุที่มีพรรษาตั้งแต่ ๕ ถึง ๙, ภิกษุจัดเป็น ๓ ชั้น ชั้นต้น คือ นวกภูมิ (ชั้นใหม่) มีพรรษาตํ่ากว่า ๕, ชั้นกลาง คือ มัชฌิมภูมิ, และชั้นสูง คือ เถรภูมิ (ชั้นพระเถระ) มีพรรษาตั้งแต่ ๑๐ ขึ้นไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มัชฌิมภูมิ [–พูม] น. ภูมิหรือชั้นของคนชั้นกลาง, ในคณะสงฆ์หมายถึงภิกษุที่มีพรรษาตั้งแต่ ๕ ถึง ๙, ภิกษุจัดเป็น ๓ ชั้น ชั้นต้น คือ นวกภูมิ (ชั้นใหม่) มีพรรษาตํ่ากว่า ๕, ชั้นกลาง คือ มัชฌิมภูมิ, และชั้นสูง คือ เถรภูมิ (ชั้นพระเถระ) มีพรรษาตั้งแต่ ๑๐ ขึ้นไป. (ป.).
มัชฌิมยาม เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	[มัดชิมะ–, มัดชิมมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ยามกลาง, ในบาลีแบ่งคืนเป็น ๓ ยาม กำหนดยามละ ๔ ชั่วโมง เรียกว่า ปฐมยาม มัชฌิมยาม ปัจฉิมยาม มัชฌิมยาม กำหนดเวลาตั้งแต่ ๔ ทุ่ม หรือ ๒๒ นาฬิกา ถึงตี ๒ หรือ ๒ นาฬิกา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มัชฌิมยาม [มัดชิมะ–, มัดชิมมะ–] น. ยามกลาง, ในบาลีแบ่งคืนเป็น ๓ ยาม กำหนดยามละ ๔ ชั่วโมง เรียกว่า ปฐมยาม มัชฌิมยาม ปัจฉิมยาม มัชฌิมยาม กำหนดเวลาตั้งแต่ ๔ ทุ่ม หรือ ๒๒ นาฬิกา ถึงตี ๒ หรือ ๒ นาฬิกา. (ป.).
มัชฌิมวัย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[มัดชิมะ–, มัดชิมมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง วัยกลางคน.	มัชฌิมวัย [มัดชิมะ–, มัดชิมมะ–] น. วัยกลางคน.
มัชฌิมา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปานกลาง, ไม่ยิ่งไม่หย่อน, เช่น พอเป็นมัชฌิมา. ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง นิ้วกลาง เรียกว่า พระมัชฌิมา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มธฺยมา เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา.	มัชฌิมา ว. ปานกลาง, ไม่ยิ่งไม่หย่อน, เช่น พอเป็นมัชฌิมา. (ราชา) น. นิ้วกลาง เรียกว่า พระมัชฌิมา. (ป.; ส. มธฺยมา).
มัชฌิมาปฏิปทา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ทางสายกลาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มัชฌิมาปฏิปทา น. ทางสายกลาง. (ป.).
มัชฌิมา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	ดู มัชฌิม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า.	มัชฌิมา ดู มัชฌิม–.
มัชฌิมาปฏิปทา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา	ดู มัชฌิม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า.	มัชฌิมาปฏิปทา ดู มัชฌิม–.
มัญจกะ, มัญจา มัญจกะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ มัญจา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-สะ-หระ-อา	[มันจะกะ, มันจา] เป็นคำนาม หมายถึง เตียง, ที่นอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มญฺจ เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-จอ-จาน มญฺจก เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-จอ-จาน-กอ-ไก่ .	มัญจกะ, มัญจา [มันจะกะ, มันจา] น. เตียง, ที่นอน. (ป., ส. มญฺจ, มญฺจก).
มัญชิษฐะ, มัญชิษฐา มัญชิษฐะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อะ มัญชิษฐา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา	[มันชิดถะ, มันชิดถา] เป็นคำนาม หมายถึง ฝาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มญฺเชฏฺ เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน.	มัญชิษฐะ, มัญชิษฐา [มันชิดถะ, มันชิดถา] น. ฝาง. (ส.; ป. มญฺเชฏฺ).
มัญชีร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ	[มันชีระ–] เป็นคำนาม หมายถึง กําไลเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มัญชีร– [มันชีระ–] น. กําไลเท้า. (ส.).
มัญชุ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไพเราะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มัญชุ ว. ไพเราะ. (ป., ส.).
มัญชุสา, มัญชูสา มัญชุสา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา มัญชูสา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ลุ้ง, หีบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มัญชุสา, มัญชูสา น. ลุ้ง, หีบ. (ป.).
มัญเชฏฐะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีฝาง, สีแสดแก่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มญฺชิษฺ เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ถอ-ถาน.	มัญเชฏฐะ ๑ ว. สีฝาง, สีแสดแก่. (ป.; ส. มญฺชิษฺ).
มัญเชฏฐะ ๒, มัญเชฏฐิกา มัญเชฏฐะ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อะ มัญเชฏฐิกา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ฝาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มญฺชิษฺา เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา.	มัญเชฏฐะ ๒, มัญเชฏฐิกา น. ฝาง. (ป., ส. มญฺชิษฺา).
มัญเชฏฐิกากร เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วยฝาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มัญเชฏฐิกากร น. ส่วยฝาง. (ป.).
มัญเชียร เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง กําไลเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มญฺชีร เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ.	มัญเชียร น. กําไลเท้า. (ส. มญฺชีร).
มัฏฐะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-ปะ-ตัก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกลี้ยง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มฏฺ เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน และมาจากภาษาสันสกฤต มฺฤษฺฏ เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ตอ-ปะ-ตัก.	มัฏฐะ ว. เกลี้ยง. (ป. มฏฺ; ส. มฺฤษฺฏ).
มัณฑ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท	เป็นคำนาม หมายถึง มณฑ์, ของที่เป็นมัน; นํ้าเมา, สุรา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มณฺฑา เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา.	มัณฑ– น. มณฑ์, ของที่เป็นมัน; นํ้าเมา, สุรา. (ป.; ส. มณฺฑา).
มัณฑน–, มัณฑนา มัณฑน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-นอ-หนู มัณฑนา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[มันทะนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับ; การแต่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มัณฑน–, มัณฑนา [มันทะนะ–] น. เครื่องประดับ; การแต่ง. (ป., ส.).
มัณฑนศิลป์ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-นอ-หนู-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ศิลปะการออกแบบและตกแต่งผลิตกรรมหรืองานช่างต่าง ๆ.	มัณฑนศิลป์ น. ศิลปะการออกแบบและตกแต่งผลิตกรรมหรืองานช่างต่าง ๆ.
มัณฑุก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	[มันทุกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง กบ (สัตว์). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มณฺฑูก เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่.	มัณฑุก– [มันทุกะ–] น. กบ (สัตว์). (ป., ส. มณฺฑูก).
มัด เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ผูกรัดเข้าด้วยกัน, ผูกรัดให้แน่น. เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณนามเรียกของบางอย่างที่ผูกรัดเข้าด้วยกัน เช่น ไต้มัดหนึ่ง ฟืน ๒ มัด.	มัด ก. ผูกรัดเข้าด้วยกัน, ผูกรัดให้แน่น. น. ลักษณนามเรียกของบางอย่างที่ผูกรัดเข้าด้วยกัน เช่น ไต้มัดหนึ่ง ฟืน ๒ มัด.
มัดจำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-จอ-จาน-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ให้ไว้เพื่อเป็นพยานหลักฐานว่าได้มีการทําสัญญากันขึ้นแล้ว และเพื่อเป็นประกันการปฏิบัติตามสัญญานั้นด้วย.	มัดจำ (กฎ) น. สิ่งที่ให้ไว้เพื่อเป็นพยานหลักฐานว่าได้มีการทําสัญญากันขึ้นแล้ว และเพื่อเป็นประกันการปฏิบัติตามสัญญานั้นด้วย.
มัดเชื้อเพลิง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง คบไฟ, คบเพลิง.	มัดเชื้อเพลิง น. คบไฟ, คบเพลิง.
มัดมือชก เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง บังคับหรือใช้วิธีการใด ๆ ให้อีกฝ่ายหนึ่งตกอยู่ในภาวะจำยอมโดยไม่มีทางต่อสู้.	มัดมือชก (สำ) ก. บังคับหรือใช้วิธีการใด ๆ ให้อีกฝ่ายหนึ่งตกอยู่ในภาวะจำยอมโดยไม่มีทางต่อสู้.
มัดหมี่ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง กรรมวิธีในการทอผ้าอย่างหนึ่ง เอาเชือกมัดด้ายหรือไหมเป็นเปลาะ ๆ ตามลาย แล้วย้อมสี เมื่อทอแล้วจะได้ลวดลายต่าง ๆ ตามที่มัดไว้, เรียกผ้าที่ทอด้วยกรรมวิธีเช่นนั้นว่า ผ้ามัดหมี่, หมี่ ก็เรียก.	มัดหมี่ น. กรรมวิธีในการทอผ้าอย่างหนึ่ง เอาเชือกมัดด้ายหรือไหมเป็นเปลาะ ๆ ตามลาย แล้วย้อมสี เมื่อทอแล้วจะได้ลวดลายต่าง ๆ ตามที่มัดไว้, เรียกผ้าที่ทอด้วยกรรมวิธีเช่นนั้นว่า ผ้ามัดหมี่, หมี่ ก็เรียก.
มัดหมู เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ท่ากระโดดนํ้าอย่างหนึ่ง เวลากระโดดงอเข่าทั้ง ๒ ขึ้นมา แล้วเอามือทั้ง ๒ รวบเข่า ทิ้งก้นลงไป, ทิ้งมะพร้าวห้าว ก็ว่า.	มัดหมู น. ท่ากระโดดนํ้าอย่างหนึ่ง เวลากระโดดงอเข่าทั้ง ๒ ขึ้นมา แล้วเอามือทั้ง ๒ รวบเข่า ทิ้งก้นลงไป, ทิ้งมะพร้าวห้าว ก็ว่า.
มัดหวาย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกลายนิ้วมือที่ไม่ขดวนเข้าหาศูนย์กลางอย่างก้นหอยว่า ลายมัดหวาย.	มัดหวาย น. เรียกลายนิ้วมือที่ไม่ขดวนเข้าหาศูนย์กลางอย่างก้นหอยว่า ลายมัดหวาย.
มัตตะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ประมาณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มาตฺร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	มัตตะ ๑ น. ประมาณ. (ป.; ส. มาตฺร).
มัตตัญญู เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รู้ประมาณคือความพอเหมาะพอดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มัตตัญญู น. ผู้รู้ประมาณคือความพอเหมาะพอดี. (ป.).
มัตตะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เมา, มึนเมา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มาตฺร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	มัตตะ ๒ ก. เมา, มึนเมา. (ป.; ส. มาตฺร).
มัตตัญญู เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อู	ดู มัตตะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑.	มัตตัญญู ดู มัตตะ ๑.
มัตตา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง มาตรา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มตฺต เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต มาตฺรา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา.	มัตตา น. มาตรา. (ป. มตฺต; ส. มาตฺรา).
มัตติกา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ดิน, ดินเหนียว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มตฺติกา เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต มฺฤตฺติกา เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	มัตติกา น. ดิน, ดินเหนียว. (ป. มตฺติกา; ส. มฺฤตฺติกา).
มัตถกะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[มัดถะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง หัว, กระหม่อม; ยอด, ที่สุด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มตฺถก เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-กอ-ไก่ และมาจากภาษาสันสกฤต มสฺตก เขียนว่า มอ-ม้า-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่.	มัตถกะ [มัดถะกะ] น. หัว, กระหม่อม; ยอด, ที่สุด. (ป. มตฺถก; ส. มสฺตก).
มัตถลุงค์ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	[มัดถะลุง] เป็นคำนาม หมายถึง มันสมอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มัตถลุงค์ [มัดถะลุง] น. มันสมอง. (ป.).
มัตสยะ, มัตสยา มัตสยะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ มัตสยา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[มัดสะยะ, มัดสะหฺยา] เป็นคำนาม หมายถึง ปลา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มตฺสฺย เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี มจฺฉ เขียนว่า มอ-ม้า-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง.	มัตสยะ, มัตสยา [มัดสะยะ, มัดสะหฺยา] น. ปลา. (ส. มตฺสฺย; ป. มจฺฉ).
มัตสรรย์ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[มัดสัน] เป็นคำนาม หมายถึง ความตระหนี่; ความริษยา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มาตฺสรฺย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี มจฺฉริย เขียนว่า มอ-ม้า-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	มัตสรรย์ [มัดสัน] น. ความตระหนี่; ความริษยา. (ส. มาตฺสรฺย; ป. มจฺฉริย).
มัตสระ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[มัดสะระ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตระหนี่, เห็นแก่ตัว, ริษยา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มตฺสร เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี มจฺฉร เขียนว่า มอ-ม้า-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-รอ-เรือ.	มัตสระ [มัดสะระ] ว. ตระหนี่, เห็นแก่ตัว, ริษยา. (ส. มตฺสร; ป. มจฺฉร).
มัตสริน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	[มัดสะริน] เป็นคำนาม หมายถึง คนตระหนี่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มตฺสรินฺ เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี มจฺฉรี เขียนว่า มอ-ม้า-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี.	มัตสริน [มัดสะริน] น. คนตระหนี่. (ส. มตฺสรินฺ; ป. มจฺฉรี).
มัตสริน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ดู มัตสระ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ.	มัตสริน ดู มัตสระ.
มัททวะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ความอ่อนโยน, เป็นธรรมข้อ ๑ ในทศพิธราชธรรม. ในวงเล็บ ดู ทศพิธราชธรรม หรือ ราชธรรม เขียนว่า ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า .	มัททวะ น. ความอ่อนโยน, เป็นธรรมข้อ ๑ ในทศพิธราชธรรม. (ดู ทศพิธราชธรรม หรือ ราชธรรม).
มัทนะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	[มัดทะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง การยํ่ายี, การบด, การทําลาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มทฺทน เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู และมาจากภาษาสันสกฤต มรฺทน เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู.	มัทนะ ๑ [มัดทะนะ] น. การยํ่ายี, การบด, การทําลาย. (ป. มทฺทน; ส. มรฺทน).
มัทนะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	[มัดทะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง กามเทพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มทน เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู.	มัทนะ ๒ [มัดทะนะ] น. กามเทพ. (ป., ส. มทน).
มัทนียะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[มัดทะนียะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นที่ตั้งแห่งความเมา, ที่ชวนให้เมา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มทนีย เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก.	มัทนียะ [มัดทะนียะ] ว. เป็นที่ตั้งแห่งความเมา, ที่ชวนให้เมา. (ป. มทนีย).
มัทยะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[มัดทะยะ] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าเมา, เหล้า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึ่งทําให้เมา, ซึ่งทําให้รื่นเริงยินดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มชฺช เขียนว่า มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง.	มัทยะ [มัดทะยะ] น. นํ้าเมา, เหล้า. ว. ซึ่งทําให้เมา, ซึ่งทําให้รื่นเริงยินดี. (ส., ป. มชฺช).
มัธย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทง-ยอ-ยัก	[มัดทะยะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กลาง, ปานกลาง, พอดี, เป็นกลาง, ระหว่างกลาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มชฺฌิม เขียนว่า มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-เชอ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า.	มัธย– [มัดทะยะ–] ว. กลาง, ปานกลาง, พอดี, เป็นกลาง, ระหว่างกลาง. (ส.; ป. มชฺฌิม).
มัธยฐาน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเส้นตรงที่เชื่อมระหว่างจุดมุมของรูปสามเหลี่ยมกับจุดกึ่งกลางของด้านที่ตรงข้ามกับมุมนั้น.	มัธยฐาน (คณิต) น. ชื่อเส้นตรงที่เชื่อมระหว่างจุดมุมของรูปสามเหลี่ยมกับจุดกึ่งกลางของด้านที่ตรงข้ามกับมุมนั้น.
มัธยม, มัธยม– มัธยม เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-มอ-ม้า มัธยม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[มัดทะยม, มัดทะยมมะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กลาง, ปานกลาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มัธยม, มัธยม– [มัดทะยม, มัดทะยมมะ–] ว. กลาง, ปานกลาง. (ส.).
มัธยมกาล เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาของตําบลใดตําบลหนึ่งที่ทางการบัญญัติให้ใช้เป็นเวลากลางสําหรับประเทศ.	มัธยมกาล น. เวลาของตําบลใดตําบลหนึ่งที่ทางการบัญญัติให้ใช้เป็นเวลากลางสําหรับประเทศ.
มัธยมศึกษา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	[มัดทะยมมะ–, มัดทะยม–] เป็นคำนาม หมายถึง การศึกษาระหว่างประถมศึกษากับอุดมศึกษา.	มัธยมศึกษา [มัดทะยมมะ–, มัดทะยม–] น. การศึกษาระหว่างประถมศึกษากับอุดมศึกษา.
มัธยมา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	[มัดทะยะมา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มัชฌิมา, ปานกลาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มัธยมา [มัดทะยะมา] ว. มัชฌิมา, ปานกลาง. (ส.).
มัธยมา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	ดู มัธยม, มัธยม– มัธยม เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-มอ-ม้า มัธยม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-มอ-ม้า .	มัธยมา ดู มัธยม, มัธยม–.
มัธยันห์ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	[มัดทะยัน] เป็นคำนาม หมายถึง เวลากลางวัน, เที่ยงวัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มธฺยาหฺน เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-พิน-ทุ-นอ-หนู.	มัธยันห์ [มัดทะยัน] น. เวลากลางวัน, เที่ยงวัน. (ส. มธฺยาหฺน).
มัธยัสถ์ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ถอ-ถุง-ทัน-ทะ-คาด	[มัดทะยัด] เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้จ่ายอย่างประหยัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มธฺยสฺถ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ถอ-ถุง ว่า ปานกลาง, ตั้งอยู่ในท่ามกลาง .	มัธยัสถ์ [มัดทะยัด] ก. ใช้จ่ายอย่างประหยัด. (ส. มธฺยสฺถ ว่า ปานกลาง, ตั้งอยู่ในท่ามกลาง).
มัน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรียกไม้เถาหรือไม้ต้นหลายชนิดหลายสกุลในหลายวงศ์ที่หัวใช้เป็นอาหารได้.	มัน ๑ น. ชื่อเรียกไม้เถาหรือไม้ต้นหลายชนิดหลายสกุลในหลายวงศ์ที่หัวใช้เป็นอาหารได้.
มันแกว เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมันชนิด Pachyrhizus erosus (L.) Urban ในวงศ์ Leguminosae ใช้กินดิบ ๆ มีรสชืด ๆ หรือหวานน้อย ๆ เมล็ดเป็นพิษ, พายัพเรียก มันแกวลาว.	มันแกว น. ชื่อมันชนิด Pachyrhizus erosus (L.) Urban ในวงศ์ Leguminosae ใช้กินดิบ ๆ มีรสชืด ๆ หรือหวานน้อย ๆ เมล็ดเป็นพิษ, พายัพเรียก มันแกวลาว.
มันขี้หนู เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู	ดู ขี้หนู เขียนว่า ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๑ (๒).	มันขี้หนู ดู ขี้หนู ๑ (๒).
มันเทศ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมันชนิด Ipomoea batatas (L.) Lam. ในวงศ์ Convolvulaceae ยอดทําให้สุกแล้วกินได้, พายัพเรียก มันแกว.	มันเทศ น. ชื่อมันชนิด Ipomoea batatas (L.) Lam. ในวงศ์ Convolvulaceae ยอดทําให้สุกแล้วกินได้, พายัพเรียก มันแกว.
มันนก เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-นอ-หนู-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมันหลายชนิดในสกุล Dioscorea วงศ์ Dioscoreaceae เช่น ชนิด D. inopinata Prain et Burk. หัวกินได้.	มันนก น. ชื่อมันหลายชนิดในสกุล Dioscorea วงศ์ Dioscoreaceae เช่น ชนิด D. inopinata Prain et Burk. หัวกินได้.
มันฝรั่ง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ฝอ-ฝา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมันชนิด Solanum tuberosum L. ในวงศ์ Solanaceae ตาที่กําลังงอกจากหัวเป็นพิษ.	มันฝรั่ง น. ชื่อมันชนิด Solanum tuberosum L. ในวงศ์ Solanaceae ตาที่กําลังงอกจากหัวเป็นพิษ.
มันเสา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมันชนิด Dioscorea alata L. ในวงศ์ Dioscoreaceae เถามีครีบ หัวมีขนาดและรูปร่างต่าง ๆ กัน ผิวเรียบ, มันจาวมะพร้าว ก็เรียก.	มันเสา น. ชื่อมันชนิด Dioscorea alata L. ในวงศ์ Dioscoreaceae เถามีครีบ หัวมีขนาดและรูปร่างต่าง ๆ กัน ผิวเรียบ, มันจาวมะพร้าว ก็เรียก.
มัน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อเยื่อเกี่ยวพันชนิดหนึ่งในคนและสัตว์ มีลักษณะนุ่ม ๆ หยุ่น ๆ มีไขมันอยู่ในตัว เช่น มันหมู มันไก่.	มัน ๒ น. เนื้อเยื่อเกี่ยวพันชนิดหนึ่งในคนและสัตว์ มีลักษณะนุ่ม ๆ หยุ่น ๆ มีไขมันอยู่ในตัว เช่น มันหมู มันไก่.
มันแข็ง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง มันของหมูที่ติดอยู่กับหนัง.	มันแข็ง น. มันของหมูที่ติดอยู่กับหนัง.
มันเปลว เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง มันที่ติดอยู่ที่พุงและลำไส้.	มันเปลว น. มันที่ติดอยู่ที่พุงและลำไส้.
มันสมอง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกส่วนที่อยู่ภายในกะโหลกศีรษะ มีลักษณะนุ่ม ๆ หยุ่น ๆ เป็นลูกคลื่น เป็นที่รวมประสาทให้เกิดความรู้สึก.	มันสมอง น. เรียกส่วนที่อยู่ภายในกะโหลกศีรษะ มีลักษณะนุ่ม ๆ หยุ่น ๆ เป็นลูกคลื่น เป็นที่รวมประสาทให้เกิดความรู้สึก.
มัน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำสรรพนาม หมายถึง คําใช้แทนผู้ที่เราพูดถึง สําหรับผู้ใหญ่เรียกผู้น้อย มีเด็กเป็นต้นตามสถานะที่ควร สําหรับเรียกผู้อื่นอย่างไม่ยกย่อง และสําหรับเรียกสัตว์หรือสิ่งอื่นทั่ว ๆ ไปตามที่ควร, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๓.	มัน ๓ ส. คําใช้แทนผู้ที่เราพูดถึง สําหรับผู้ใหญ่เรียกผู้น้อย มีเด็กเป็นต้นตามสถานะที่ควร สําหรับเรียกผู้อื่นอย่างไม่ยกย่อง และสําหรับเรียกสัตว์หรือสิ่งอื่นทั่ว ๆ ไปตามที่ควร, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๓.
มัน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๔	เป็นคำกริยา หมายถึง เพลิน, ถูกอกถูกใจ, ออกรสออกชาติ, เช่น เกาเสียมัน.	มัน ๔ ก. เพลิน, ถูกอกถูกใจ, ออกรสออกชาติ, เช่น เกาเสียมัน.
มันเขี้ยว เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง อยากกัดอยากกินอยู่เรื่อย ๆ.	มันเขี้ยว ก. อยากกัดอยากกินอยู่เรื่อย ๆ.
มันมือ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง อยากใช้มือเล่นหรือทำเป็นต้นอยู่เรื่อย ๆ.	มันมือ ก. อยากใช้มือเล่นหรือทำเป็นต้นอยู่เรื่อย ๆ.
มัน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๕	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีรสอย่างรสกะทิหรืออย่างถั่วลิสงคั่ว; เป็นเงา, ขึ้นเงา, เช่น เหงื่อออกหน้าเป็นมัน.	มัน ๕ ว. มีรสอย่างรสกะทิหรืออย่างถั่วลิสงคั่ว; เป็นเงา, ขึ้นเงา, เช่น เหงื่อออกหน้าเป็นมัน.
มันแปลบ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มันเป็นเงาวับ, มันปลาบ หรือ มันแผล็บ ก็ว่า.	มันแปลบ ว. มันเป็นเงาวับ, มันปลาบ หรือ มันแผล็บ ก็ว่า.
มันย่อง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มันจนมีน้ำมันเยิ้มหรือลอยเป็นฝาขึ้นมา.	มันย่อง ว. มันจนมีน้ำมันเยิ้มหรือลอยเป็นฝาขึ้นมา.
มันเยิ้ม เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มันมากจนแทบจะหยด.	มันเยิ้ม ว. มันมากจนแทบจะหยด.
มั่น เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แน่, แน่นอน, เช่น ใจมั่น; แน่น เช่น จับให้มั่น.	มั่น ว. แน่, แน่นอน, เช่น ใจมั่น; แน่น เช่น จับให้มั่น.
มั่นคง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-คอ-ควาย-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แน่นหนาและทนทาน เช่น เก็บของไว้ในห้องนั้นมั่นคงดี; ไม่กลับกลายเป็นอย่างอื่น เช่น ใจคอมั่นคง.	มั่นคง ว. แน่นหนาและทนทาน เช่น เก็บของไว้ในห้องนั้นมั่นคงดี; ไม่กลับกลายเป็นอย่างอื่น เช่น ใจคอมั่นคง.
มั่นใจ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง แน่ใจ, เชื่อใจ, เช่น คราวนี้มั่นใจว่าจะต้องสอบได้.	มั่นใจ ก. แน่ใจ, เชื่อใจ, เช่น คราวนี้มั่นใจว่าจะต้องสอบได้.
มั่นหมาย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง มุ่งหมายอย่างแน่วแน่ เช่น เขามั่นหมายว่าจะได้งานทำ, หมายมั่น ก็ว่า.	มั่นหมาย ก. มุ่งหมายอย่างแน่วแน่ เช่น เขามั่นหมายว่าจะได้งานทำ, หมายมั่น ก็ว่า.
มั่นเหมาะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แน่นอนไม่เปลี่ยนแปลง เช่น พูดไว้เป็นมั่นเหมาะว่าวันนี้จะต้องพบกัน.	มั่นเหมาะ ว. แน่นอนไม่เปลี่ยนแปลง เช่น พูดไว้เป็นมั่นเหมาะว่าวันนี้จะต้องพบกัน.
มันดี เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ที่อาบนํ้า. เป็นคำกริยา หมายถึง อาบนํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มันดี น. ที่อาบนํ้า. ก. อาบนํ้า. (ช.).
มันตา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้, ปัญญา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มันตา น. ความรู้, ปัญญา. (ป.).
มันถะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าวตูก้อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มันถะ น. ข้าวตูก้อน. (ป.).
มันทิระ, มันทิราลัย มันทิระ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ มันทิราลัย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง มนเทียร, เรือนหลวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มันทิระ, มันทิราลัย น. มนเทียร, เรือนหลวง. (ป., ส.).
มันปลา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	ดู กันเกรา เขียนว่า กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา.	มันปลา ดู กันเกรา.
มันปู เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีแดงเจือเหลืองกับดํา เช่น พระเครื่องเนื้อสีมันปู โลหะที่เก็บไว้นาน ๆ จะออกสีมันปู. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกข้าวเจ้าที่มีสีแดงคลํ้าว่า ข้าวมันปู.	มันปู ว. สีแดงเจือเหลืองกับดํา เช่น พระเครื่องเนื้อสีมันปู โลหะที่เก็บไว้นาน ๆ จะออกสีมันปู. น. เรียกข้าวเจ้าที่มีสีแดงคลํ้าว่า ข้าวมันปู.
มันไส้ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ชังนํ้าหน้า เช่น ยิ่งโกรธาหุนหันมันไส้. ในวงเล็บ มาจาก ไชยเชฐ บทละครนอก พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ รวม ๖ เรื่อง ฉบับ หอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๕, หมั่นไส้ ก็ว่า.	มันไส้ ก. ชังนํ้าหน้า เช่น ยิ่งโกรธาหุนหันมันไส้. (ไชยเชฐ), หมั่นไส้ ก็ว่า.
มับ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําสําหรับประกอบกริยาที่เอาอะไร ๆ ไปอย่างฉับไวไม่รีรอ เช่น คว้ามับ ฉวยมับ หยิบมับ, หมับ ก็ว่า.	มับ ว. คําสําหรับประกอบกริยาที่เอาอะไร ๆ ไปอย่างฉับไวไม่รีรอ เช่น คว้ามับ ฉวยมับ หยิบมับ, หมับ ก็ว่า.
มับ ๆ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการของปากที่หุบเข้าแล้วอ้าออกอย่างเร็ว, หมับ ๆ ก็ว่า.	มับ ๆ ว. อาการของปากที่หุบเข้าแล้วอ้าออกอย่างเร็ว, หมับ ๆ ก็ว่า.
มั้ม เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ปลาร้าญวน ทําด้วยปลาดิบหมักเกลือใส่ข้าวคั่ว เรียกว่า ปลามั้ม.	มั้ม น. ปลาร้าญวน ทําด้วยปลาดิบหมักเกลือใส่ข้าวคั่ว เรียกว่า ปลามั้ม.
มัมมี่ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ศพอาบนํ้ายากันเน่าเปื่อยของชาวอียิปต์โบราณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ mummy เขียนว่า เอ็ม-ยู-เอ็ม-เอ็ม-วาย.	มัมมี่ น. ศพอาบนํ้ายากันเน่าเปื่อยของชาวอียิปต์โบราณ. (อ. mummy).
มัย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ม้า, ลา, อูฐ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มย เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก.	มัย ๑ น. ม้า, ลา, อูฐ. (ป., ส. มย).
มัย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สําเร็จด้วย, แล้วด้วย, ประกอบด้วย, (ใช้ประกอบท้ายสมาส เช่น มโนมัย ว่า สำเร็จด้วยใจ, กุศลมัย ว่า แล้วด้วยกุศล, ตฤณมัย ว่า ประกอบด้วยหญ้า). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มย เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก.	มัย ๒ ว. สําเร็จด้วย, แล้วด้วย, ประกอบด้วย, (ใช้ประกอบท้ายสมาส เช่น มโนมัย ว่า สำเร็จด้วยใจ, กุศลมัย ว่า แล้วด้วยกุศล, ตฤณมัย ว่า ประกอบด้วยหญ้า). (ป., ส. มย).
มัลกะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[มันละกะ] เป็นคำนาม หมายถึง ถ้วย, ขันนํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มลฺลก เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่.	มัลกะ [มันละกะ] น. ถ้วย, ขันนํ้า. (ป. มลฺลก).
มัลละ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[มันละ] เป็นคำนาม หมายถึง นักมวย, มวยปลํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มัลละ [มันละ] น. นักมวย, มวยปลํ้า. (ป., ส.).
มัลลิกา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกมะลิ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มัลลิกา น. ดอกมะลิ. (ป., ส.).
มัว, มัว ๆ มัว เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน มัว ๆ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่แจ่ม เช่น พระจันทร์มัว, ไม่กระจ่าง เช่น ข้อความมัว, ฝ้า เช่น กระจกมัว, ฟาง เช่น นัยน์ตามัว, ขมุกขมัว เช่น มืดมัว, ไม่มืดไม่สว่าง เช่น แสงมัว ๆ, หม่น เช่น สีมัว ๆ, ขุ่น, ไม่ผ่อง, เช่น ใจมัว; อาการที่ทำติดพันอยู่ ไม่ละไปได้ เช่น มัวพูด มัวคิด, มัวแต่ ก็ว่า.	มัว, มัว ๆ ว. ไม่แจ่ม เช่น พระจันทร์มัว, ไม่กระจ่าง เช่น ข้อความมัว, ฝ้า เช่น กระจกมัว, ฟาง เช่น นัยน์ตามัว, ขมุกขมัว เช่น มืดมัว, ไม่มืดไม่สว่าง เช่น แสงมัว ๆ, หม่น เช่น สีมัว ๆ, ขุ่น, ไม่ผ่อง, เช่น ใจมัว; อาการที่ทำติดพันอยู่ ไม่ละไปได้ เช่น มัวพูด มัวคิด, มัวแต่ ก็ว่า.
มัวซัว เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ซอ-โซ่-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ผ่องใส, ไม่แจ่มใส, ไม่เบิกบาน, ไม่สดชื่น, เช่น หูตามัวซัว ผ้าสีตกมัวซัว.	มัวซัว ว. ไม่ผ่องใส, ไม่แจ่มใส, ไม่เบิกบาน, ไม่สดชื่น, เช่น หูตามัวซัว ผ้าสีตกมัวซัว.
มัวแต่ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ทำติดพันอยู่ ไม่ละไปได้ เช่น มัวแต่พูด มัวแต่คิด, มัว ก็ว่า.	มัวแต่ ว. อาการที่ทำติดพันอยู่ ไม่ละไปได้ เช่น มัวแต่พูด มัวแต่คิด, มัว ก็ว่า.
มัวพะวง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มัวเป็นห่วงกังวล.	มัวพะวง ว. มัวเป็นห่วงกังวล.
มัวมอม เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แปดเปื้อนด้วยสีดํา ๆ ตามร่างกาย.	มัวมอม ว. แปดเปื้อนด้วยสีดํา ๆ ตามร่างกาย.
มัวเมา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลงละเลิง, เมามัว ก็ว่า.	มัวเมา ว. หลงละเลิง, เมามัว ก็ว่า.
มัวเมีย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง งัวเงีย.	มัวเมีย ก. งัวเงีย.
มัวหมอง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีมลทิน, ไม่บริสุทธิ์.	มัวหมอง ว. มีมลทิน, ไม่บริสุทธิ์.
มั่ว เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง สุมกัน, รวมกัน, ออกัน, ประชุม; ปะปนกันจนแยกไม่ออก เช่น วางของมั่วไปหมด.	มั่ว ก. สุมกัน, รวมกัน, ออกัน, ประชุม; ปะปนกันจนแยกไม่ออก เช่น วางของมั่วไปหมด.
มั่วมูล เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง มีมาก, ประชุมกันมาก.	มั่วมูล ก. มีมาก, ประชุมกันมาก.
มั่วสุม เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ชุมนุมกันเพื่อกระทําการในทางไม่ดี เช่น มั่วสุมเล่นการพนัน.	มั่วสุม ก. ชุมนุมกันเพื่อกระทําการในทางไม่ดี เช่น มั่วสุมเล่นการพนัน.
มัศยา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[มัดสะหฺยา] เป็นคำนาม หมายถึง ปลา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มตฺสฺย เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก มตฺสฺยา เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี มจฺฉ เขียนว่า มอ-ม้า-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง มจฺฉา เขียนว่า มอ-ม้า-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา .	มัศยา [มัดสะหฺยา] น. ปลา. (ส. มตฺสฺย, มตฺสฺยา; ป. มจฺฉ, มจฺฉา).
มัสดก เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่	[มัดสะดก] เป็นคำนาม หมายถึง หัว, กระหม่อม; ยอด, ที่สุด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มสฺตก เขียนว่า มอ-ม้า-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่ และมาจากภาษาบาลี มตฺถก เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-กอ-ไก่.	มัสดก [มัดสะดก] น. หัว, กระหม่อม; ยอด, ที่สุด. (ส. มสฺตก; ป. มตฺถก).
มัสดุ, มัสตุ มัสดุ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ มัสตุ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	[มัดสะดุ, –ตุ] เป็นคำนาม หมายถึง มัน, เปลวมัน; เนยเหลว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มสฺตุ เขียนว่า มอ-ม้า-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ และมาจากภาษาบาลี มตฺถุ เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ.	มัสดุ, มัสตุ [มัดสะดุ, –ตุ] น. มัน, เปลวมัน; เนยเหลว. (ส. มสฺตุ; ป. มตฺถุ).
มัสตาร์ด เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องปรุงรสชนิดหนึ่ง ทําจากเมล็ดของพืชล้มลุกหลายชนิดในสกุล Brassica วงศ์ Cruciferae สีเหลือง รสเผ็ด. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ mustard เขียนว่า เอ็ม-ยู-เอส-ที-เอ-อา-ดี.	มัสตาร์ด ๑ น. เครื่องปรุงรสชนิดหนึ่ง ทําจากเมล็ดของพืชล้มลุกหลายชนิดในสกุล Brassica วงศ์ Cruciferae สีเหลือง รสเผ็ด. (อ. mustard).
มัสตาร์ด เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง สารพิษร้ายแรงชนิดหนึ่ง มีชื่อทางเคมีว่า ไดคลอโรไดเอทิลซัลไฟด์ (dichloro diethylsulphide) มีสูตร (CH2CH2Cl)2 S ลักษณะเป็นของเหลวคล้ายนํ้ามัน เคยใช้ในสงครามโลกครั้งที่ ๑ และเรียกกันว่า แก๊สมัสตาร์ด.	มัสตาร์ด ๒ น. สารพิษร้ายแรงชนิดหนึ่ง มีชื่อทางเคมีว่า ไดคลอโรไดเอทิลซัลไฟด์ (dichloro diethylsulphide) มีสูตร (CH2CH2Cl)2 S ลักษณะเป็นของเหลวคล้ายนํ้ามัน เคยใช้ในสงครามโลกครั้งที่ ๑ และเรียกกันว่า แก๊สมัสตาร์ด.
มัสมั่น เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	[มัดสะหฺมั่น] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแกงชนิดหนึ่ง นํ้าแกงข้น เป็นแกงอย่างมุสลิม ใช้เนื้อหรือไก่เป็นต้นชิ้นโต ๆ ปรุงด้วยเครื่องเทศ มีรสเค็ม หวาน และออกเปรี้ยวเล็กน้อย.	มัสมั่น [มัดสะหฺมั่น] น. ชื่อแกงชนิดหนึ่ง นํ้าแกงข้น เป็นแกงอย่างมุสลิม ใช้เนื้อหรือไก่เป็นต้นชิ้นโต ๆ ปรุงด้วยเครื่องเทศ มีรสเค็ม หวาน และออกเปรี้ยวเล็กน้อย.
มัสยิด เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	[มัดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง สถานที่ซึ่งอิสลามิกชนใช้เป็นที่ประกอบพิธีกรรมทางศาสนาอิสลาม, สุเหร่า ก็เรียก.	มัสยิด [มัดสะ–] น. สถานที่ซึ่งอิสลามิกชนใช้เป็นที่ประกอบพิธีกรรมทางศาสนาอิสลาม, สุเหร่า ก็เรียก.
มัสรู่ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก ความหมายที่ ๑	[มัดสะหฺรู่] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อผ้าไหมมีริ้วเป็นสีต่าง ๆ, เข้มขาบไหม ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาฮินดี มัศรู เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู และมาจากภาษามลายู มิสรู เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู.	มัสรู่ ๑ [มัดสะหฺรู่] น. ชื่อผ้าไหมมีริ้วเป็นสีต่าง ๆ, เข้มขาบไหม ก็เรียก. (ฮ. มัศรู; ม. มิสรู).
มัสรู่ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก ความหมายที่ ๒	[มัดสะหฺรู่] เป็นคำนาม หมายถึง แกงเผ็ดอย่างมุสลิม.	มัสรู่ ๒ [มัดสะหฺรู่] น. แกงเผ็ดอย่างมุสลิม.
มัสลิน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	[มัดสะลิน] เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าฝ้ายเนื้อละเอียดและบาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ muslin เขียนว่า เอ็ม-ยู-เอส-แอล-ไอ-เอ็น.	มัสลิน [มัดสะลิน] น. ผ้าฝ้ายเนื้อละเอียดและบาง. (อ. muslin).
มัสสุ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง หนวด, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระมัสสุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มัสสุ น. หนวด, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระมัสสุ. (ป.).
มา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง พระจันทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มาสฺ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-พิน-ทุ.	มา ๑ น. พระจันทร์. (ป.; ส. มาสฺ).
มา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เคลื่อนออกจากที่เข้าหาตัวผู้พูด เช่น มานี่ มาหาฉันหน่อย, ตรงกันข้ามกับ ไป. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประกอบคํากริยาแสดงอดีต เช่น นานมาแล้ว ดังกล่าวมาแล้ว ไปมาแล้ว หรือแสดงทิศทางเข้าหาตัวผู้พูด เช่น หันมาทางนี้ เอามานี่ หรือแสดงอาการที่ต่อเนื่องเรื่อยมาถึงปัจจุบัน เช่น ความเป็นมา อยู่มาวันหนึ่ง ส่งจดหมายบอกข่าวมา.	มา ๒ ก. เคลื่อนออกจากที่เข้าหาตัวผู้พูด เช่น มานี่ มาหาฉันหน่อย, ตรงกันข้ามกับ ไป. ว. ใช้ประกอบคํากริยาแสดงอดีต เช่น นานมาแล้ว ดังกล่าวมาแล้ว ไปมาแล้ว หรือแสดงทิศทางเข้าหาตัวผู้พูด เช่น หันมาทางนี้ เอามานี่ หรือแสดงอาการที่ต่อเนื่องเรื่อยมาถึงปัจจุบัน เช่น ความเป็นมา อยู่มาวันหนึ่ง ส่งจดหมายบอกข่าวมา.
มาแขก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง แปลก, ประหลาด; จรมา, มาสู่.	มาแขก ก. แปลก, ประหลาด; จรมา, มาสู่.
มาเหนือเมฆ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง มีความคิดหรือชั้นเชิงเหนือผู้อื่น; มาหรือปรากฏขึ้นโดยไม่คาดหมาย.	มาเหนือเมฆ (สำ) ก. มีความคิดหรือชั้นเชิงเหนือผู้อื่น; มาหรือปรากฏขึ้นโดยไม่คาดหมาย.
ม้า เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Equus caballus ในวงศ์ Equidae เป็นสัตว์กีบเดี่ยว รูปร่างสูงใหญ่ ขายาว หางเป็นพู่ มีแผงคอยาว ใช้เป็นพาหนะขับขี่และเทียมรถ; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์อัศวินี มี ๗ ดวง, ดาวคอม้า ดาวคู่ม้า ดาวอัศวยุช หรือ ดาวอัสสนี ก็เรียก; เครื่องรองนั่งและรองสิ่งของ มีขาเป็นรูปต่าง ๆ; เรียกตัวหมากรุกที่แกะเป็นรูปม้า.	ม้า ๑ น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Equus caballus ในวงศ์ Equidae เป็นสัตว์กีบเดี่ยว รูปร่างสูงใหญ่ ขายาว หางเป็นพู่ มีแผงคอยาว ใช้เป็นพาหนะขับขี่และเทียมรถ; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์อัศวินี มี ๗ ดวง, ดาวคอม้า ดาวคู่ม้า ดาวอัศวยุช หรือ ดาวอัสสนี ก็เรียก; เครื่องรองนั่งและรองสิ่งของ มีขาเป็นรูปต่าง ๆ; เรียกตัวหมากรุกที่แกะเป็นรูปม้า.
ม้าใช้ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ชอ-ช้าง-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง คนขี่ม้าสําหรับรับใช้, คนเร็วสําหรับส่งข่าวสาร, คนรับใช้ติดต่อ.	ม้าใช้ น. คนขี่ม้าสําหรับรับใช้, คนเร็วสําหรับส่งข่าวสาร, คนรับใช้ติดต่อ.
ม้าดีดกะโหลก เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง มีกิริยากระโดกกระเดกลุกลนหรือไม่เรียบร้อย (มักใช้แก่ผู้หญิง).	ม้าดีดกะโหลก (สำ) ก. มีกิริยากระโดกกระเดกลุกลนหรือไม่เรียบร้อย (มักใช้แก่ผู้หญิง).
ม้าต้น เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ม้าพระที่นั่งโดยเฉพาะ.	ม้าต้น น. ม้าพระที่นั่งโดยเฉพาะ.
ม้าเทศ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ม้าขนาดใหญ่ที่มาจากต่างประเทศ.	ม้าเทศ น. ม้าขนาดใหญ่ที่มาจากต่างประเทศ.
ม้าน้ำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ในวรรณคดี ท่อนบนเป็นม้า ท่อนล่างเป็นปลา.	ม้าน้ำ ๑ น. ชื่อสัตว์ในวรรณคดี ท่อนบนเป็นม้า ท่อนล่างเป็นปลา.
ม้ามืด เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ม้าแข่งที่ชนะโดยไม่มีใครนึกคาดไว้, โดยปริยายหมายถึงเรื่องอื่นในอาการเช่นนั้น.	ม้ามืด น. ม้าแข่งที่ชนะโดยไม่มีใครนึกคาดไว้, โดยปริยายหมายถึงเรื่องอื่นในอาการเช่นนั้น.
ม้าเร็ว เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ไม้-ไต่-คู้-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง คนขี่ม้าซึ่งกองทัพจัดไว้สําหรับสืบเหตุการณ์ข่าวคราวของข้าศึก แล้วต้องรีบมาแจ้งแก่เจ้าหน้าที่ผู้ใหญ่ในกองทัพของตน.	ม้าเร็ว น. คนขี่ม้าซึ่งกองทัพจัดไว้สําหรับสืบเหตุการณ์ข่าวคราวของข้าศึก แล้วต้องรีบมาแจ้งแก่เจ้าหน้าที่ผู้ใหญ่ในกองทัพของตน.
ม้าลาย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในสกุล Equus วงศ์ Equidae รูปร่างเหมือนม้าแต่มีลายสีดําขาวพาดขวางลําตัวตัดกันสะดุดตาเห็นได้ชัดเจน จมูกดํา ขนแผงคอสั้น ใบหูและตาโต กีบเท้ากลมเล็ก ขนหางยาวเป็นพวงเฉพาะตอนครึ่งปลายของหาง ส่วนโคนหางไม่มีขนยาว ดูคล้ายครึ่งหางม้าครึ่งหางวัว อาศัยอยู่ตามทุ่งหญ้าราบโล่ง อยู่รวมกันเป็นฝูง กินหญ้า ถิ่นกําเนิดอยู่ในทวีปแอฟริกา มีหลายชนิด เช่น ชนิด E. grevyi ซึ่งเป็นพันธุ์ที่มีขนาดใหญ่ที่สุด ชนิด E. burchelli เป็นชนิดที่นิยมนํามาเลี้ยงตามสวนสัตว์ทั่ว ๆ ไป.	ม้าลาย น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในสกุล Equus วงศ์ Equidae รูปร่างเหมือนม้าแต่มีลายสีดําขาวพาดขวางลําตัวตัดกันสะดุดตาเห็นได้ชัดเจน จมูกดํา ขนแผงคอสั้น ใบหูและตาโต กีบเท้ากลมเล็ก ขนหางยาวเป็นพวงเฉพาะตอนครึ่งปลายของหาง ส่วนโคนหางไม่มีขนยาว ดูคล้ายครึ่งหางม้าครึ่งหางวัว อาศัยอยู่ตามทุ่งหญ้าราบโล่ง อยู่รวมกันเป็นฝูง กินหญ้า ถิ่นกําเนิดอยู่ในทวีปแอฟริกา มีหลายชนิด เช่น ชนิด E. grevyi ซึ่งเป็นพันธุ์ที่มีขนาดใหญ่ที่สุด ชนิด E. burchelli เป็นชนิดที่นิยมนํามาเลี้ยงตามสวนสัตว์ทั่ว ๆ ไป.
ม้า เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปูทะเลชนิด Portunus pelagicus ในวงศ์ Portunidae กระดองสาก ตัวผู้สีออกนํ้าเงิน ตัวเมียสีออกนํ้าตาล.	ม้า ๒ น. ชื่อปูทะเลชนิด Portunus pelagicus ในวงศ์ Portunidae กระดองสาก ตัวผู้สีออกนํ้าเงิน ตัวเมียสีออกนํ้าตาล.
ม้า เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาชนิด Boesemania microlepis ในวงศ์ Sciaenidae ลําตัวกว้างมากในแนวอกและท้อง ลาดแอ่นลงไปสุดปลายหัว และเรียวเล็กลงมากที่คอดหาง ก้านครีบแข็งของครีบก้นใหญ่มาก ครีบหางมีปลายแหลม ครีบท้องมีปลายยาวเป็นเส้น เกล็ดในแนวเส้นข้างตัวเด่นชัดเจนและเรียงต่อเลยไปจนสุดปลายแหลมของครีบหาง ลําตัวและหัวมีสีเงินหรือเทาอ่อน ด้านหลังมีลายสีเทาเอียงอยู่ตามแถวของเกล็ด พบทุกลุ่มนํ้า ขนาดยาวได้ถึง ๙๐ เซนติเมตร, เขตลุ่มแม่นํ้าโขงเรียก กวาง เขตลุ่มแม่นํ้าบางปะกงเรียก หางกิ่ว.	ม้า ๓ น. ชื่อปลาชนิด Boesemania microlepis ในวงศ์ Sciaenidae ลําตัวกว้างมากในแนวอกและท้อง ลาดแอ่นลงไปสุดปลายหัว และเรียวเล็กลงมากที่คอดหาง ก้านครีบแข็งของครีบก้นใหญ่มาก ครีบหางมีปลายแหลม ครีบท้องมีปลายยาวเป็นเส้น เกล็ดในแนวเส้นข้างตัวเด่นชัดเจนและเรียงต่อเลยไปจนสุดปลายแหลมของครีบหาง ลําตัวและหัวมีสีเงินหรือเทาอ่อน ด้านหลังมีลายสีเทาเอียงอยู่ตามแถวของเกล็ด พบทุกลุ่มนํ้า ขนาดยาวได้ถึง ๙๐ เซนติเมตร, เขตลุ่มแม่นํ้าโขงเรียก กวาง เขตลุ่มแม่นํ้าบางปะกงเรียก หางกิ่ว.
มาก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลาย, ตรงกันข้ามกับ น้อย, เช่น คนมาก น้ำมาก กินมาก.	มาก ว. หลาย, ตรงกันข้ามกับ น้อย, เช่น คนมาก น้ำมาก กินมาก.
มากขี้ควายหลายขี้ช้าง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากมายเสียเปล่า ใช้ประโยชน์ไม่ได้.	มากขี้ควายหลายขี้ช้าง (สำ) ว. มากมายเสียเปล่า ใช้ประโยชน์ไม่ได้.
มากมาย, มากมายก่ายกอง มากมาย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก มากมายก่ายกอง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากเหลือหลาย เช่น มีเงินมากมายก่ายกอง, ล้นหลาม เช่น มีคนมาร่วมงานมากมาย.	มากมาย, มากมายก่ายกอง ว. มากเหลือหลาย เช่น มีเงินมากมายก่ายกอง, ล้นหลาม เช่น มีคนมาร่วมงานมากมาย.
มากหน้าหลายตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากมาย (ใช้แก่คน) เช่น ผู้คนมากหน้าหลายตา.	มากหน้าหลายตา ว. มากมาย (ใช้แก่คน) เช่น ผู้คนมากหน้าหลายตา.
มากหมอมากความ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลายคนก็มีความเห็นแตกต่างกันเป็นหลายอย่างจนตกลงกันไม่ได้.	มากหมอมากความ (สำ) ว. หลายคนก็มีความเห็นแตกต่างกันเป็นหลายอย่างจนตกลงกันไม่ได้.
มาคสิร–, มาคสิระ มาคสิร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ มาคสิระ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[–คะสิระ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อดาวฤกษ์ที่ ๕; ชื่อเดือนที่ ๑ แห่งจันทรคติ, เดือนอ้าย ตกราวเดือนธันวาคม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มาคสิร–, มาคสิระ [–คะสิระ] น. ชื่อดาวฤกษ์ที่ ๕; ชื่อเดือนที่ ๑ แห่งจันทรคติ, เดือนอ้าย ตกราวเดือนธันวาคม. (ป.).
มาฆ–, มาฆะ ๑ มาฆ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-คอ-ระ-คัง มาฆะ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อะ	[–คะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๓ แห่งจันทรคติ ตกราวเดือนกุมภาพันธ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มาฆ–, มาฆะ ๑ [–คะ–] น. ชื่อเดือนที่ ๓ แห่งจันทรคติ ตกราวเดือนกุมภาพันธ์. (ป., ส.).
มาฆบูชา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-คอ-ระ-คัง-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การทําบุญพิเศษทางพระพุทธศาสนาในวันเพ็ญเดือน ๓ เพื่อระลึกถึงเหตุการณ์สําคัญซึ่งประกอบด้วยองค์ ๔ ประการ คือ ๑. วันเพ็ญดวงจันทร์เสวยมาฆฤกษ์ (ดวงจันทร์เดินมาถึงดาวฤกษ์ชื่อ มฆะ) ๒. พระสงฆ์ ๑,๒๕๐ รูปประชุมกันโดยมิได้นัดหมาย ๓. พระสงฆ์ที่มาประชุมนั้นล้วนได้รับเอหิภิกขุอุปสัมปทา ๔. ท่านเหล่านั้นเป็นพระอรหันต์ทั้งสิ้น, วันจาตุรงคสันนิบาต ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มาฆปูชา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-คอ-ระ-คัง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา.	มาฆบูชา น. การทําบุญพิเศษทางพระพุทธศาสนาในวันเพ็ญเดือน ๓ เพื่อระลึกถึงเหตุการณ์สําคัญซึ่งประกอบด้วยองค์ ๔ ประการ คือ ๑. วันเพ็ญดวงจันทร์เสวยมาฆฤกษ์ (ดวงจันทร์เดินมาถึงดาวฤกษ์ชื่อ มฆะ) ๒. พระสงฆ์ ๑,๒๕๐ รูปประชุมกันโดยมิได้นัดหมาย ๓. พระสงฆ์ที่มาประชุมนั้นล้วนได้รับเอหิภิกขุอุปสัมปทา ๔. ท่านเหล่านั้นเป็นพระอรหันต์ทั้งสิ้น, วันจาตุรงคสันนิบาต ก็เรียก. (ป. มาฆปูชา).
มาฆะ ๒, มฆะ, มฆา มาฆะ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อะ มฆะ เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อะ มฆา เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา	[–, มะคะ, มะคา] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๑๐ มี ๕ ดวง เห็นเป็นรูปโคมูตร วานร หรืองอนไถ, ดาวโคมูตร ดาววานร ดาวงอนไถ หรือ ดาวงูผู้ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มาฆะ ๒, มฆะ, มฆา [–, มะคะ, มะคา] น. ดาวฤกษ์ที่ ๑๐ มี ๕ ดวง เห็นเป็นรูปโคมูตร วานร หรืองอนไถ, ดาวโคมูตร ดาววานร ดาวงอนไถ หรือ ดาวงูผู้ ก็เรียก. (ป., ส.).
ม้าง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ล้าง, ทําลาย, รื้อ.	ม้าง ก. ล้าง, ทําลาย, รื้อ.
มางสะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อของคนและสัตว์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มําส เขียนว่า มอ-ม้า-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ และมาจากภาษาบาลี มํส เขียนว่า มอ-ม้า-นิก-คะ-หิด-สอ-เสือ.	มางสะ น. เนื้อของคนและสัตว์. (ส. มําส; ป. มํส).
มาณพ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-พอ-พาน	[–นบ] เป็นคำนาม หมายถึง ชายหนุ่ม, ชายรุ่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มาณพ [–นบ] น. ชายหนุ่ม, ชายรุ่น. (ป., ส.).
มาณวิกา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	[มานะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หญิงสาว, หญิงรุ่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มาณวิกา [มานะ–] น. หญิงสาว, หญิงรุ่น. (ป., ส.).
มาด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรือขุดชนิดหนึ่ง ยาวประมาณ ๔ วา, ถ้าเพียงแต่ขุดไว้ แต่ยังไม่ได้เบิก เรียกว่า มาดเรือโกลน หรือ ลูกมาด, ถ้ามีประทุน เรียกว่า เรือมาดประทุน, ถ้ามีเก๋ง เรียกว่า เรือมาดเก๋ง.	มาด ๑ น. ชื่อเรือขุดชนิดหนึ่ง ยาวประมาณ ๔ วา, ถ้าเพียงแต่ขุดไว้ แต่ยังไม่ได้เบิก เรียกว่า มาดเรือโกลน หรือ ลูกมาด, ถ้ามีประทุน เรียกว่า เรือมาดประทุน, ถ้ามีเก๋ง เรียกว่า เรือมาดเก๋ง.
มาด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ท่าทาง เช่น มาดเขาดี วางมาด.	มาด ๒ (ปาก) น. ท่าทาง เช่น มาดเขาดี วางมาด.
มาด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง มุ่ง, หมายไว้, คาดไว้, มักใช้เข้าคู่กับคํา มุ่ง เป็น มุ่งมาด.	มาด ๓ ก. มุ่ง, หมายไว้, คาดไว้, มักใช้เข้าคู่กับคํา มุ่ง เป็น มุ่งมาด.
มาดา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แม่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มาตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต มาตฺฤ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ.	มาดา น. แม่. (ป. มาตา; ส. มาตฺฤ).
มาตงค์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ช้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มาตงฺค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	มาตงค์ น. ช้าง. (ป. มาตงฺค).
มาตร ๑, มาตร– ๑ มาตร ความหมายที่ ๑ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ มาตร– ความหมายที่ ๑ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[มาด, มาดตฺระ–] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสำหรับวัดขนาด จำนวน เวลา และมุม เช่น มาตรน้ำ มาตรไฟฟ้า, มิเตอร์ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มาตฺร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี มตฺต เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	มาตร ๑, มาตร– ๑ [มาด, มาดตฺระ–] น. เครื่องสำหรับวัดขนาด จำนวน เวลา และมุม เช่น มาตรน้ำ มาตรไฟฟ้า, มิเตอร์ ก็ว่า. (ส. มาตฺร; ป. มตฺต).
มาตรการ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[มาดตฺระ–] เป็นคำนาม หมายถึง วิธีการที่ตั้งเป็นกฎ ข้อกำหนด ระเบียบ หรือกฎหมายเป็นต้น เช่น ใช้มาตรการเด็ดขาด วางมาตรการในการปราบโจรผู้ร้าย; วิธีการที่จะปรับเข้าไปสู่ผลสําเร็จ เช่น วางมาตรการในการดําเนินงาน.	มาตรการ [มาดตฺระ–] น. วิธีการที่ตั้งเป็นกฎ ข้อกำหนด ระเบียบ หรือกฎหมายเป็นต้น เช่น ใช้มาตรการเด็ดขาด วางมาตรการในการปราบโจรผู้ร้าย; วิธีการที่จะปรับเข้าไปสู่ผลสําเร็จ เช่น วางมาตรการในการดําเนินงาน.
มาตรฐาน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[มาดตฺระ–] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ถือเอาเป็นเกณฑ์ที่รับรองกันทั่วไป เช่น เวลามาตรฐานกรีนิช, สิ่งที่ถือเอาเป็นเกณฑ์สำหรับเทียบกำหนด ทั้งในด้านปริมาณและคุณภาพ เช่น มาตรฐานอุตสาหกรรม หนังสือนี้ยังไม่เข้ามาตรฐาน.	มาตรฐาน [มาดตฺระ–] น. สิ่งที่ถือเอาเป็นเกณฑ์ที่รับรองกันทั่วไป เช่น เวลามาตรฐานกรีนิช, สิ่งที่ถือเอาเป็นเกณฑ์สำหรับเทียบกำหนด ทั้งในด้านปริมาณและคุณภาพ เช่น มาตรฐานอุตสาหกรรม หนังสือนี้ยังไม่เข้ามาตรฐาน.
มาตร ๒, มาตร– ๒ มาตร ความหมายที่ ๒ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ มาตร– ความหมายที่ ๒ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[มาด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สักว่า. เป็นคำสันธาน หมายถึง สักว่า, แม้ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มาตฺร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี มตฺต เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	มาตร ๒, มาตร– ๒ [มาด] ว. สักว่า. สัน. สักว่า, แม้ว่า. (ส. มาตฺร; ป. มตฺต).
มาตรแม้น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-โท-นอ-หนู	[มาด–] เป็นคำสันธาน หมายถึง หากว่า, แม้ว่า, เช่น มาตรแม้นดวงใจอยากได้คู่.	มาตรแม้น [มาด–] สัน. หากว่า, แม้ว่า, เช่น มาตรแม้นดวงใจอยากได้คู่.
มาตรว่า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	[มาด–] เป็นคำสันธาน หมายถึง หากว่า, ถ้าว่า.	มาตรว่า [มาด–] สัน. หากว่า, ถ้าว่า.
มาตรา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[มาดตฺรา] เป็นคำนาม หมายถึง หลักกําหนดการวัดขนาด จํานวน เวลา และมุม เช่น มาตราชั่ง ตวง วัด มาตราเมตริก; แม่บทแจกลูกพยัญชนะต้นกับสระโดยไม่มีตัวสะกด เรียกว่า แม่ ก กา หรือ มาตรา ก กา, หลักเกณฑ์ที่วางไว้เพื่อให้กำหนดได้ว่าคำที่มีพยัญชนะตัวใดบ้างเป็นตัวสะกดอยู่ในมาตราใดหรือแม่ใด คือ ถ้ามีตัว ก ข ค ฆ สะกด จัดอยู่ในมาตรากกหรือแม่กก, ถ้ามีตัว ง สะกด จัดอยู่ในมาตรากงหรือแม่กง, ถ้ามีตัว จ ฉ ช ซ ฌ ฎ ฏ ฐ ฑ ฒ ด ต ถ ท ธ ศ ษ ส สะกด จัดอยู่ในมาตรากดหรือแม่กด, ถ้ามีตัว ญ ณ น ร ล ฬ สะกด จัดอยู่ในมาตรากนหรือแม่กน, ถ้ามีตัว บ ป พ ฟ ภ สะกดจัดอยู่ในมาตรากบหรือแม่กบ, ถ้ามีตัว ม สะกด จัดอยู่ในมาตรากมหรือแม่กม, ถ้ามีตัว ย สะกด จัดอยู่ในมาตราเกยหรือแม่เกย, ถ้ามีตัว ว สะกด จัดอยู่ในแม่เกอว; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง บทบัญญัติในกฎหมายที่แบ่งออกเป็นข้อ ๆ โดยมีเลขกํากับเรียงตามลําดับ; ในวงเล็บ มาจาก ตำราสยามไวยากรณ์ ฉันทลักษณ์ ของ กรมศึกษาธิการ ระยะเวลาการออกเสียงสระสั้นยาว สระสั้น ๑ มาตรา สระยาว ๒ มาตรา.	มาตรา [มาดตฺรา] น. หลักกําหนดการวัดขนาด จํานวน เวลา และมุม เช่น มาตราชั่ง ตวง วัด มาตราเมตริก; แม่บทแจกลูกพยัญชนะต้นกับสระโดยไม่มีตัวสะกด เรียกว่า แม่ ก กา หรือ มาตรา ก กา, หลักเกณฑ์ที่วางไว้เพื่อให้กำหนดได้ว่าคำที่มีพยัญชนะตัวใดบ้างเป็นตัวสะกดอยู่ในมาตราใดหรือแม่ใด คือ ถ้ามีตัว ก ข ค ฆ สะกด จัดอยู่ในมาตรากกหรือแม่กก, ถ้ามีตัว ง สะกด จัดอยู่ในมาตรากงหรือแม่กง, ถ้ามีตัว จ ฉ ช ซ ฌ ฎ ฏ ฐ ฑ ฒ ด ต ถ ท ธ ศ ษ ส สะกด จัดอยู่ในมาตรากดหรือแม่กด, ถ้ามีตัว ญ ณ น ร ล ฬ สะกด จัดอยู่ในมาตรากนหรือแม่กน, ถ้ามีตัว บ ป พ ฟ ภ สะกดจัดอยู่ในมาตรากบหรือแม่กบ, ถ้ามีตัว ม สะกด จัดอยู่ในมาตรากมหรือแม่กม, ถ้ามีตัว ย สะกด จัดอยู่ในมาตราเกยหรือแม่เกย, ถ้ามีตัว ว สะกด จัดอยู่ในแม่เกอว; (กฎ) บทบัญญัติในกฎหมายที่แบ่งออกเป็นข้อ ๆ โดยมีเลขกํากับเรียงตามลําดับ; (ฉันทลักษณ์) ระยะเวลาการออกเสียงสระสั้นยาว สระสั้น ๑ มาตรา สระยาว ๒ มาตรา.
มาตราพฤติ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-รอ-รึ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ฉันท์ที่กําหนดด้วยมาตรา คือ กําหนดคําในฉันท์แต่ละคําเป็นมาตราส่วน เช่น คําครุ กําหนดเป็นความยาวของเสียง ๒ มาตรา คําลหุ กําหนดเป็นความยาวของเสียง ๑ มาตรา.	มาตราพฤติ น. ฉันท์ที่กําหนดด้วยมาตรา คือ กําหนดคําในฉันท์แต่ละคําเป็นมาตราส่วน เช่น คําครุ กําหนดเป็นความยาวของเสียง ๒ มาตรา คําลหุ กําหนดเป็นความยาวของเสียง ๑ มาตรา.
มาตราส่วน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง อัตราส่วนระหว่างระยะห่างในแผนที่หรือภาพเป็นต้น กับระยะห่างจริงหรือกับระยะห่างบนแผนที่หรือภาพอื่น.	มาตราส่วน น. อัตราส่วนระหว่างระยะห่างในแผนที่หรือภาพเป็นต้น กับระยะห่างจริงหรือกับระยะห่างบนแผนที่หรือภาพอื่น.
มาตฤ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-รึ	[–ตฺริ] เป็นคำนาม หมายถึง มารดา, แม่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มาตฺฤ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ และมาจากภาษาบาลี มาตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา.	มาตฤ [–ตฺริ] น. มารดา, แม่. (ส. มาตฺฤ; ป. มาตา).
มาตฤกะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-รึ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–ตฺริกะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาจากแม่หรือเกี่ยวกับแม่, ข้างแม่, ฝ่ายแม่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มาตฤกะ [–ตฺริกะ] ว. มาจากแม่หรือเกี่ยวกับแม่, ข้างแม่, ฝ่ายแม่. (ส.).
มาตสรรย์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[มาดสัน] เป็นคำนาม หมายถึง ความตระหนี่; ความริษยา; ใช้ว่า มัตสรรย์ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มาตฺสรฺย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี มจฺฉริย เขียนว่า มอ-ม้า-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	มาตสรรย์ [มาดสัน] น. ความตระหนี่; ความริษยา; ใช้ว่า มัตสรรย์ ก็มี. (ส. มาตฺสรฺย; ป. มจฺฉริย).
มาตังคะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	[–ตังคะ] เป็นคำนาม หมายถึง มาตงค์, ช้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มาตังคะ [–ตังคะ] น. มาตงค์, ช้าง. (ป.).
มาตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แม่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มาตฺฤ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ.	มาตา น. แม่. (ป.; ส. มาตฺฤ).
มาตามหะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	[มาตามะหะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ตา คือ พ่อของแม่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มาตามหะ [มาตามะหะ] (ราชา) น. ตา คือ พ่อของแม่. (ป., ส.).
มาตามหัยกะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–มะไหยะกะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ตาทวด, พ่อของยาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มาตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา + มหยฺยก เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่ .	มาตามหัยกะ [–มะไหยะกะ] (ราชา) น. ตาทวด, พ่อของยาย. (ป. มาตา + มหยฺยก).
มาตามหัยกา, มาตามหัยยิกา มาตามหัยกา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา มาตามหัยยิกา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	[–มะไหยะกา, –มะไหยิกา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ย่าทวด, ยายทวด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มาตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา + มหยฺยิกา เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา .	มาตามหัยกา, มาตามหัยยิกา [–มะไหยะกา, –มะไหยิกา] (ราชา) น. ย่าทวด, ยายทวด. (ป. มาตา + มหยฺยิกา).
มาตามหา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา	[มาตามะหา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ยาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มาตามหา [มาตามะหา] (ราชา) น. ยาย. (ป.).
มาติกะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฝ่ายมารดา, ของมารดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มาติกะ ว. ฝ่ายมารดา, ของมารดา. (ป.).
มาติกา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	[มาดติกา] เป็นคำนาม หมายถึง บาลีที่เป็นแม่บท เช่น สวดมาติกา, แม่บท; เหมือง, ทางนํ้าไหล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มาตฺฤกา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	มาติกา [มาดติกา] น. บาลีที่เป็นแม่บท เช่น สวดมาติกา, แม่บท; เหมือง, ทางนํ้าไหล. (ป.; ส. มาตฺฤกา).
มาตี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เหมือง, ทางนํ้าไหล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มาตี น. เหมือง, ทางนํ้าไหล. (ป.).
มาตุ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง แม่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มาตุ น. แม่. (ป.).
มาตุคาม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้หญิง, เพศหญิง, (เป็นคำที่พระใช้เรียกผู้หญิง). (ป.).	มาตุคาม น. ผู้หญิง, เพศหญิง, (เป็นคำที่พระใช้เรียกผู้หญิง). (ป.).
มาตุฆาต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง การฆ่าแม่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มาตุฆาต น. การฆ่าแม่. (ป.).
มาตุภูมิ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง บ้านเกิดเมืองนอน.	มาตุภูมิ น. บ้านเกิดเมืองนอน.
มาตุจฉา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ป้า (ญาติฝ่ายแม่), น้าผู้หญิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มาตุจฉา น. ป้า (ญาติฝ่ายแม่), น้าผู้หญิง. (ป.).
มาตุรงค์, มาตุเรศ มาตุรงค์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด มาตุเรศ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง แม่.	มาตุรงค์, มาตุเรศ (กลอน) น. แม่.
มาตุละ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ลุง (ญาติฝ่ายแม่), น้าชาย, ใช้ มาตุลา ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มาตุละ น. ลุง (ญาติฝ่ายแม่), น้าชาย, ใช้ มาตุลา ก็มี. (ป., ส.).
มาตุลา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง มาตุละ.	มาตุลา น. มาตุละ.
มาตุลานี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ป้าสะใภ้, น้าสะใภ้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มาตุลานี น. ป้าสะใภ้, น้าสะใภ้. (ป., ส.).
มาตุลุงค์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง มะงั่ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มาตุลุงค์ น. มะงั่ว. (ป.).
มาทนะ, มาทะ มาทนะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ มาทะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ	[มาทะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องทําให้เมา, เครื่องทําให้รื่นเริง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มาทนะ, มาทะ [มาทะนะ] น. เครื่องทําให้เมา, เครื่องทําให้รื่นเริง. (ส.).
ม้าทลายโรง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Neuropeltis racemosa Wall. ในวงศ์ Convolvulaceae ใบเดี่ยว เรียงเวียนสลับ ผลเล็ก มีปีกบางล้อมรอบเป็นแผ่นกลม.	ม้าทลายโรง น. ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Neuropeltis racemosa Wall. ในวงศ์ Convolvulaceae ใบเดี่ยว เรียงเวียนสลับ ผลเล็ก มีปีกบางล้อมรอบเป็นแผ่นกลม.
มาธยมิกะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[มาทะยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ทางสายกลาง; ศูนยวาท. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มาธฺยมิก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่.	มาธยมิกะ [มาทะยะ–] น. ทางสายกลาง; ศูนยวาท. (ส. มาธฺยมิก).
มาธุระ, มาธูระ มาธุระ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ มาธูระ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มธุระ, หวาน, ไพเราะ.	มาธุระ, มาธูระ (แบบ) ว. มธุระ, หวาน, ไพเราะ.
มาธุสร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ	[มาทุสอน] เป็นคำนาม หมายถึง มธุสร, เสียงหวาน.	มาธุสร [มาทุสอน] น. มธุสร, เสียงหวาน.
มาน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคจำพวกหนึ่ง เกิดได้หลายสาเหตุ เช่น มีถุงน้ำเกิดที่เยื่อบุช่องท้อง การอุดกั้นหลอดเลือดดำหรือทางเดินของน้ำเหลือง ตับแข็ง ลิ้นหัวใจพิการ ไตอักเสบเรื้อรัง ทำให้มีน้ำสีเหลืองใสอยู่ในช่องท้อง อาจมีเพียงเล็กน้อยหรือมากถึง ๑๕–๒๐ ลิตร เป็นเหตุให้หน้าท้องโป่งพองจนเห็นได้ชัด น้ำหนักเพิ่ม แน่นท้อง ท้องผูก เบื่ออาหาร หายใจลำบาก เท้าบวม เป็นต้น.	มาน ๑ น. ชื่อโรคจำพวกหนึ่ง เกิดได้หลายสาเหตุ เช่น มีถุงน้ำเกิดที่เยื่อบุช่องท้อง การอุดกั้นหลอดเลือดดำหรือทางเดินของน้ำเหลือง ตับแข็ง ลิ้นหัวใจพิการ ไตอักเสบเรื้อรัง ทำให้มีน้ำสีเหลืองใสอยู่ในช่องท้อง อาจมีเพียงเล็กน้อยหรือมากถึง ๑๕–๒๐ ลิตร เป็นเหตุให้หน้าท้องโป่งพองจนเห็นได้ชัด น้ำหนักเพิ่ม แน่นท้อง ท้องผูก เบื่ออาหาร หายใจลำบาก เท้าบวม เป็นต้น.
มานทะลุน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง โรคที่มีอาการบวมคล้ายโรคมาน แต่บวมทั่วทั้งตัว.	มานทะลุน น. โรคที่มีอาการบวมคล้ายโรคมาน แต่บวมทั่วทั้งตัว.
มาน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ความถือตัว; ใจ, ดวงใจ, เช่น ดวงมาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มาน ๒ น. ความถือตัว; ใจ, ดวงใจ, เช่น ดวงมาน. (ป., ส.).
มาน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง มี เช่น มานพระบัณฑูร. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	มาน ๓ ก. มี เช่น มานพระบัณฑูร. (ข.).
มาน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๔	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาเฉพาะถิ่น เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งท้อง เช่น มานลูก ข้าวมาน.	มาน ๔ (ถิ่น) ก. ตั้งท้อง เช่น มานลูก ข้าวมาน.
ม่าน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องกั้นบัง โดยปรกติทําด้วยผ้า ใช้ห้อยกั้นห้องหรือประตูหน้าต่างเป็นต้น, โดยปริยายใช้เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น ม่านควัน.	ม่าน ๑ น. เครื่องกั้นบัง โดยปรกติทําด้วยผ้า ใช้ห้อยกั้นห้องหรือประตูหน้าต่างเป็นต้น, โดยปริยายใช้เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น ม่านควัน.
ม่านตา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เยื่อผิวลูกตาสําหรับบังคับแสงให้เข้าตามากหรือน้อย.	ม่านตา น. เยื่อผิวลูกตาสําหรับบังคับแสงให้เข้าตามากหรือน้อย.
ม่านบังตา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องบังหน้าต่างในระดับตา มักทำด้วยผ้า.	ม่านบังตา น. เครื่องบังหน้าต่างในระดับตา มักทำด้วยผ้า.
ม่านบังเพลิง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ฉากพับได้ติดกับเสาเมรุทั้ง ๔ ด้าน.	ม่านบังเพลิง น. ฉากพับได้ติดกับเสาเมรุทั้ง ๔ ด้าน.
ม่านเมรุ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง ม่านที่แขวนห้อยไว้ที่เสาเมรุทั้ง ๔ ด้าน.	ม่านเมรุ น. ม่านที่แขวนห้อยไว้ที่เสาเมรุทั้ง ๔ ด้าน.
ม่านสองไข เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่	เป็นคำนาม หมายถึง ม่าน ๒ ชายที่แหวกกลางรวบชายไปผูกไว้ที่ด้านข้างทั้ง ๒ ด้าน สําหรับประดับช่องทางประตูหน้าต่างเป็นต้น.	ม่านสองไข น. ม่าน ๒ ชายที่แหวกกลางรวบชายไปผูกไว้ที่ด้านข้างทั้ง ๒ ด้าน สําหรับประดับช่องทางประตูหน้าต่างเป็นต้น.
ม่าน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชนชาติพม่า.	ม่าน ๒ น. ชนชาติพม่า.
ม้าน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เหี่ยวแห้ง; เผือดเพราะความอาย. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกข้าวที่ยืนต้นแห้งตายเพราะขาดน้ำเนื่องจากฝนแล้งว่า ข้าวม้าน; เรียกหน้าที่เผือดด้วยความละอายจนไม่กล้าสบตาคนว่า หน้าม้าน.	ม้าน ก. เหี่ยวแห้ง; เผือดเพราะความอาย. น. เรียกข้าวที่ยืนต้นแห้งตายเพราะขาดน้ำเนื่องจากฝนแล้งว่า ข้าวม้าน; เรียกหน้าที่เผือดด้วยความละอายจนไม่กล้าสบตาคนว่า หน้าม้าน.
มานพ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-พอ-พาน	[–นบ] เป็นคำนาม หมายถึง คน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี . (มาจากศัพท์ มนุ).	มานพ [–นบ] น. คน. (ป.). (มาจากศัพท์ มนุ).
ม่านลาย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อตะพาบชนิด Chitra chitra ในวงศ์ Trionychidae เป็นเต่ากระดองอ่อนที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก เคยพบที่แม่นํ้าแควใหญ่ จังหวัดกาญจนบุรี มีนํ้าหนักถึง ๑๔๘ กิโลกรัม ทั้งตัวและหัวสีนํ้าตาล มีลายสีนํ้าตาลอ่อน, กริวลาย หรือ กราวด่าง ก็เรียก.	ม่านลาย น. ชื่อตะพาบชนิด Chitra chitra ในวงศ์ Trionychidae เป็นเต่ากระดองอ่อนที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก เคยพบที่แม่นํ้าแควใหญ่ จังหวัดกาญจนบุรี มีนํ้าหนักถึง ๑๔๘ กิโลกรัม ทั้งตัวและหัวสีนํ้าตาล มีลายสีนํ้าตาลอ่อน, กริวลาย หรือ กราวด่าง ก็เรียก.
ม่านอินทนิล เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง	ดู สร้อยอินทนิล เขียนว่า สอ-เสือ-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง.	ม่านอินทนิล ดู สร้อยอินทนิล.
มานะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง การวัด, การนับ, อัตราวัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มาน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	มานะ ๑ น. การวัด, การนับ, อัตราวัด. (ป., ส. มาน).
มานะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ความพยายาม, ความตั้งใจจริง, ความพากเพียร, เช่น มีมานะอดทน มีมานะในการทำงาน; ความถือตัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มานะ ๒ น. ความพยายาม, ความตั้งใจจริง, ความพากเพียร, เช่น มีมานะอดทน มีมานะในการทำงาน; ความถือตัว. (ป.).
มานัต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง วินัยกรรมที่สงฆ์ทําแก่ภิกษุผู้ต้องอาบัติสังฆาทิเสสให้เป็นภิกษุที่นับเข้าในหมู่สงฆ์ได้ เช่น สวดมานัต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มานตฺต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	มานัต น. วินัยกรรมที่สงฆ์ทําแก่ภิกษุผู้ต้องอาบัติสังฆาทิเสสให้เป็นภิกษุที่นับเข้าในหมู่สงฆ์ได้ เช่น สวดมานัต. (ป. มานตฺต).
มานัส เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง ใจ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกี่ยวกับใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มานส เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สอ-เสือ.	มานัส น. ใจ. ว. เกี่ยวกับใจ. (ป., ส. มานส).
ม้าน้ำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ ความหมายที่ ๑	ดูใน ม้า เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑.	ม้าน้ำ ๑ ดูใน ม้า ๑.
ม้าน้ำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาทะเลทุกชนิดในสกุล Hippocampus วงศ์ Syngnathidae ลําตัวอ้วน หัวพับเข้าหาลําตัว ปากเป็นท่อยาวรวมกัน ทําให้ส่วนหัวดูคล้ายม้า ส่วนท้ายของลําตัวเรียวยาว มีครีบหลังขนาดใหญ่ที่โคนหาง ผิวหนังเป็นแผ่นแข็งเรียงต่อกันเป็นเหลี่ยมเป็นปล้องตลอดทั้งตัวสีนํ้าตาล บางชนิดคาดด้วยแถบสีเข้มกว่าหรือมีจุดสีดําที่บางส่วนของลําตัว พบอาศัยตามแนวหินปะการัง ลําตัวตั้ง ใช้ส่วนหางพันเกาะวัตถุใต้นํ้า ตัวผู้ทําหน้าที่ฟักไข่ซึ่งเก็บไว้ในถุงหน้าท้อง ขนาดยาวได้ถึง ๑๕ เซนติเมตร.	ม้าน้ำ ๒ น. ชื่อปลาทะเลทุกชนิดในสกุล Hippocampus วงศ์ Syngnathidae ลําตัวอ้วน หัวพับเข้าหาลําตัว ปากเป็นท่อยาวรวมกัน ทําให้ส่วนหัวดูคล้ายม้า ส่วนท้ายของลําตัวเรียวยาว มีครีบหลังขนาดใหญ่ที่โคนหาง ผิวหนังเป็นแผ่นแข็งเรียงต่อกันเป็นเหลี่ยมเป็นปล้องตลอดทั้งตัวสีนํ้าตาล บางชนิดคาดด้วยแถบสีเข้มกว่าหรือมีจุดสีดําที่บางส่วนของลําตัว พบอาศัยตามแนวหินปะการัง ลําตัวตั้ง ใช้ส่วนหางพันเกาะวัตถุใต้นํ้า ตัวผู้ทําหน้าที่ฟักไข่ซึ่งเก็บไว้ในถุงหน้าท้อง ขนาดยาวได้ถึง ๑๕ เซนติเมตร.
มานิต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[–นิด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผู้ที่คนนับถือ, ผู้ที่คนยกย่อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มานิต [–นิด] ว. ผู้ที่คนนับถือ, ผู้ที่คนยกย่อง. (ป., ส.).
มานี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง คนมีมานะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มานี น. คนมีมานะ. (ป., ส.).
มานุษ, มานุษย– มานุษ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี มานุษย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก	[มานุด, มานุดสะยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง คน, เพศคน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกี่ยวกับคน, ของคน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มานุษ, มานุษย– [มานุด, มานุดสะยะ–] น. คน, เพศคน. ว. เกี่ยวกับคน, ของคน. (ส.).
มานุษยวิทยา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[มานุดสะยะ–, มานุด–] เป็นคำนาม หมายถึง วิชาว่าด้วยเรื่องตัวคน และสิ่งที่คนสร้างขึ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ anthropology เขียนว่า เอ-เอ็น-ที-เอช-อา-โอ-พี-โอ-แอล-โอ-จี-วาย.	มานุษยวิทยา [มานุดสะยะ–, มานุด–] น. วิชาว่าด้วยเรื่องตัวคน และสิ่งที่คนสร้างขึ้น. (อ. anthropology).
มาโนชญ์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-ทัน-ทะ-คาด	[–โนด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มโนชญ์, เป็นที่พอใจ, งาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มาโนชญ์ [–โนด] ว. มโนชญ์, เป็นที่พอใจ, งาม. (ส.).
มาบ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง บริเวณที่ลุ่มกว้างใหญ่ซึ่งอาจมีน้ำขังหรือไม่มีก็ได้.	มาบ น. บริเวณที่ลุ่มกว้างใหญ่ซึ่งอาจมีน้ำขังหรือไม่มีก็ได้.
มาปกะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–ปะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ก่อสร้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มาปกะ [–ปะกะ] น. ผู้ก่อสร้าง. (ป.).
มาภา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง แสงจันทร์ เช่น มาพ่างมาภาเป็น ปิ่นแก้ว. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตยวนพ่าย ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา ว่า พระจันทร์ + อาภา เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา ว่า แสงสว่าง .	มาภา (แบบ) น. แสงจันทร์ เช่น มาพ่างมาภาเป็น ปิ่นแก้ว. (ยวนพ่าย). (ป. มา ว่า พระจันทร์ + อาภา ว่า แสงสว่าง).
ม้าม เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง อวัยวะภายในร่างกายริมกระเพาะอาหารข้างซ้าย มีหน้าที่ทําลายเม็ดเลือดแดง สร้างเม็ดนํ้าเหลืองและสร้างภูมิคุ้มกันของร่างกาย.	ม้าม น. อวัยวะภายในร่างกายริมกระเพาะอาหารข้างซ้าย มีหน้าที่ทําลายเม็ดเลือดแดง สร้างเม็ดนํ้าเหลืองและสร้างภูมิคุ้มกันของร่างกาย.
มาย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ตวง, นับ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มาย ก. ตวง, นับ. (ป.).
ม่าย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง มองผ่านเลยไป. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไร้คู่ครองเพราะผัวหรือเมียตายจากไปและยังไม่ได้แต่งงานใหม่ และหมายรวมถึงเพราะหย่าขาดจากกันด้วย, ถ้าเป็นชายเรียกว่า พ่อม่าย, ถ้าเป็นหญิงเรียกว่า แม่ม่าย, โดยปริยายเรียกหญิงที่เลิกกับผัวว่า แม่ม่ายผัวร้าง หรือ แม่ร้าง, ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง ไร้คู่ผัวเมีย เช่น อนึ่งหญิงใดหาผัวมิได้เปนม่ายถือกำนัลอยู่ในวัง. ในวงเล็บ มาจาก กฎหมายตราสามดวง, เขียนเป็น หม้าย ก็มี.	ม่าย ก. มองผ่านเลยไป. ว. ไร้คู่ครองเพราะผัวหรือเมียตายจากไปและยังไม่ได้แต่งงานใหม่ และหมายรวมถึงเพราะหย่าขาดจากกันด้วย, ถ้าเป็นชายเรียกว่า พ่อม่าย, ถ้าเป็นหญิงเรียกว่า แม่ม่าย, โดยปริยายเรียกหญิงที่เลิกกับผัวว่า แม่ม่ายผัวร้าง หรือ แม่ร้าง, (โบ) ไร้คู่ผัวเมีย เช่น อนึ่งหญิงใดหาผัวมิได้เปนม่ายถือกำนัลอยู่ในวัง. (สามดวง), เขียนเป็น หม้าย ก็มี.
ม่ายขันหมาก เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกหญิงที่คู่หมั้นตายหรือถอนหมั้นก่อนแต่งงาน.	ม่ายขันหมาก ว. เรียกหญิงที่คู่หมั้นตายหรือถอนหมั้นก่อนแต่งงาน.
ม่ายทรงเครื่อง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกแม่ม่ายที่มั่งมีว่า แม่ม่ายทรงเครื่อง.	ม่ายทรงเครื่อง ว. เรียกแม่ม่ายที่มั่งมีว่า แม่ม่ายทรงเครื่อง.
ม่ายเมียง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําอาการเมิน ๆ เมียง ๆ.	ม่ายเมียง ก. ทําอาการเมิน ๆ เมียง ๆ.
ม้าย่อง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	ม้าย่อง น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
มายัง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกหมาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มายัง น. ดอกหมาก. (ช.).
มายา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง มารยา, การลวง, การแสร้งทํา, เล่ห์กล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มายา น. มารยา, การลวง, การแสร้งทํา, เล่ห์กล. (ป., ส.).
มายากร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง คนเล่นกล, คนแสดงกล.	มายากร น. คนเล่นกล, คนแสดงกล.
มายากล เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง การเล่นกล, การแสดงกล.	มายากล น. การเล่นกล, การแสดงกล.
มายาการ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ความเชื่อถือและการปฏิบัติที่มุ่งให้เกิดผลด้วยการใช้พลังหรืออํานาจเหนือธรรมชาติ เช่นของขลัง พิธีกรรม หรือหลักลี้ลับ บังคับให้เป็นไปตามที่ตนต้องการ.	มายาการ น. ความเชื่อถือและการปฏิบัติที่มุ่งให้เกิดผลด้วยการใช้พลังหรืออํานาจเหนือธรรมชาติ เช่นของขลัง พิธีกรรม หรือหลักลี้ลับ บังคับให้เป็นไปตามที่ตนต้องการ.
มายาวี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีมารยา, ผู้มีเล่ห์เหลี่ยมทําให้ลุ่มหลง, เจ้าเล่ห์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มายาวี น. ผู้มีมารยา, ผู้มีเล่ห์เหลี่ยมทําให้ลุ่มหลง, เจ้าเล่ห์. (ป., ส.).
มายาประสาน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ดู กําแพงขาว เขียนว่า กอ-ไก่-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน.	มายาประสาน ดู กําแพงขาว.
มาร, มาร– มาร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ มาร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[มาน, มาระ–, มานระ–] เป็นคำนาม หมายถึง เทวดาจําพวกหนึ่ง มีใจบาปหยาบช้าคอยกีดกันไม่ให้ทําบุญ; ยักษ์; ผู้ฆ่า, ผู้ทำลาย, ในพระพุทธศาสนาหมายถึงผู้กีดกันบุญกุศล มี ๕ อย่าง เรียกว่า เบญจพิธมาร คือ ขันธมาร กิเลสมาร อภิสังขารมาร มัจจุมาร เทวบุตรมาร, โดยปริยายหมายถึงผู้ที่เป็นอุปสรรคขัดขวาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มาร, มาร– [มาน, มาระ–, มานระ–] น. เทวดาจําพวกหนึ่ง มีใจบาปหยาบช้าคอยกีดกันไม่ให้ทําบุญ; ยักษ์; ผู้ฆ่า, ผู้ทำลาย, ในพระพุทธศาสนาหมายถึงผู้กีดกันบุญกุศล มี ๕ อย่าง เรียกว่า เบญจพิธมาร คือ ขันธมาร กิเลสมาร อภิสังขารมาร มัจจุมาร เทวบุตรมาร, โดยปริยายหมายถึงผู้ที่เป็นอุปสรรคขัดขวาง. (ป., ส.).
มารคอหอย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	[มาน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ขัดผลประโยชน์ที่ผู้อื่นจะพึงมีพึงได้.	มารคอหอย [มาน–] (ปาก) น. ผู้ที่ขัดผลประโยชน์ที่ผู้อื่นจะพึงมีพึงได้.
มารชิ, มารชิต มารชิ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ มารชิต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[มาระชิ, มาระชิด] เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้ชนะมาร” คือ พระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มารชิ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาสันสกฤต มารชิตฺ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ.	มารชิ, มารชิต [มาระชิ, มาระชิด] น. “ผู้ชนะมาร” คือ พระพุทธเจ้า. (ป. มารชิ; ส. มารชิตฺ).
มารผจญ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ผอ-ผึ้ง-จอ-จาน-ยอ-หยิง	[มาน–] เป็นคำกริยา หมายถึง มารยกทัพมารบ, มารที่ยกทัพมาขัดขวางการบำเพ็ญเพียรของพระพุทธเจ้า; โดยปริยายหมายความว่า ขัดขวางไม่ให้สําเร็จประโยชน์.	มารผจญ [มาน–] ก. มารยกทัพมารบ, มารที่ยกทัพมาขัดขวางการบำเพ็ญเพียรของพระพุทธเจ้า; โดยปริยายหมายความว่า ขัดขวางไม่ให้สําเร็จประโยชน์.
มารวิชัย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[มาระ–, มาน–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพระพุทธรูปปางหนึ่ง อยู่ในพระอิริยาบถนั่งขัดสมาธิ พระหัตถ์ซ้ายหงายวางบนพระเพลา พระหัตถ์ขวาวางควํ่าลงที่พระชานุ นิ้วพระหัตถ์ชี้ลงที่พื้นธรณีในคราวที่พระองค์ทรงเอาชนะมารได้ ว่า พระปางมารวิชัย, พระปางชนะมาร หรือ พระปางสะดุ้งมาร ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มารวิชัย [มาระ–, มาน–] น. ชื่อพระพุทธรูปปางหนึ่ง อยู่ในพระอิริยาบถนั่งขัดสมาธิ พระหัตถ์ซ้ายหงายวางบนพระเพลา พระหัตถ์ขวาวางควํ่าลงที่พระชานุ นิ้วพระหัตถ์ชี้ลงที่พื้นธรณีในคราวที่พระองค์ทรงเอาชนะมารได้ ว่า พระปางมารวิชัย, พระปางชนะมาร หรือ พระปางสะดุ้งมาร ก็เรียก. (ป.).
มารสังคม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-มอ-ม้า	[มาน–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่เป็นภัยต่อสังคม.	มารสังคม [มาน–] น. ผู้ที่เป็นภัยต่อสังคม.
มารหัวขน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-นอ-หนู	[มาน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ลูกที่อยู่ในท้องซึ่งยังไม่ปรากฏว่าใครเป็นพ่อ หรือไม่มีใครรับว่าเป็นพ่อ.	มารหัวขน [มาน–] (ปาก) น. ลูกที่อยู่ในท้องซึ่งยังไม่ปรากฏว่าใครเป็นพ่อ หรือไม่มีใครรับว่าเป็นพ่อ.
มาราธิราช เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง พญามาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มาราธิราช น. พญามาร. (ป.).
มารค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-คอ-ควาย	[มาก] เป็นคำนาม หมายถึง ทาง เช่น ชลมารค สถลมารค. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มารฺค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-คอ-ควาย และมาจากภาษาบาลี มคฺค เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	มารค [มาก] น. ทาง เช่น ชลมารค สถลมารค. (ส. มารฺค; ป. มคฺค).
มารดร, มารดา มารดร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ มารดา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	[มานดอน, มานดา] เป็นคำนาม หมายถึง แม่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มาตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต มาตฺฤ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ.	มารดร, มารดา [มานดอน, มานดา] น. แม่. (ป. มาตา; ส. มาตฺฤ).
มารยา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[มานยา] เป็นคำนาม หมายถึง การลวง, การแสร้งทํา, เล่ห์กล, เช่น เจ้ามารยา มารยามาก ทำมารยา. (แผลงมาจากมายา).	มารยา [มานยา] น. การลวง, การแสร้งทํา, เล่ห์กล, เช่น เจ้ามารยา มารยามาก ทำมารยา. (แผลงมาจากมายา).
มารยาสาไถย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ถอ-ถุง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง การทำให้เขาหลงผิดหรือเข้าใจผิด เช่น เขาทำมารยาสาไถย.	มารยาสาไถย น. การทำให้เขาหลงผิดหรือเข้าใจผิด เช่น เขาทำมารยาสาไถย.
มารยาท เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[–ระยาด] เป็นคำนาม หมายถึง มรรยาท, กิริยาวาจาที่ถือว่าสุภาพเรียบร้อยถูกกาลเทศะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มรฺยาทา เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี มริยาท เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน.	มารยาท [–ระยาด] น. มรรยาท, กิริยาวาจาที่ถือว่าสุภาพเรียบร้อยถูกกาลเทศะ. (ส. มรฺยาทา; ป. มริยาท).
มารศรี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[มาระสี] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง นาง, นางงาม.	มารศรี [มาระสี] (แบบ) น. นาง, นางงาม.
มารษา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	[มานสา] เป็นคำนาม หมายถึง คําปด, คําเท็จ, คําไม่จริง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต แผลงมาจาก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ มฺฤษา เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา .	มารษา [มานสา] น. คําปด, คําเท็จ, คําไม่จริง. (ส. แผลงมาจาก มฺฤษา).
มาระ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง โกรธ. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มาระ ก. โกรธ. (ช.).
มาราธิราช เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	ดู มาร, มาร– มาร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ มาร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ .	มาราธิราช ดู มาร, มาร–.
ม้ารำ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	ม้ารำ น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
มาริ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ	เป็นคำกริยา หมายถึง มา. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มาริ ก. มา. (ช.).
มาริต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ถูกฆ่าแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มาริต ว. ถูกฆ่าแล้ว. (ป., ส.).
มารุต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ลม. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกี่ยวแก่ลม, เนื่องจากลม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มารุต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า มาลุต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า .	มารุต น. ลม. ว. เกี่ยวแก่ลม, เนื่องจากลม. (ส.; ป. มารุต, มาลุต).
มารุมมาตุ้ม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มะรุมมะตุ้ม, กลุ้มรุมทําให้เกิดรําคาญ, เช่น เจ้าหนี้มามารุมมาตุ้มทวงหนี้กันใหญ่.	มารุมมาตุ้ม ว. มะรุมมะตุ้ม, กลุ้มรุมทําให้เกิดรําคาญ, เช่น เจ้าหนี้มามารุมมาตุ้มทวงหนี้กันใหญ่.
มาลย์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้, ดอกไม้ที่ร้อยเป็นพวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มาลฺย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	มาลย์ (แบบ) น. ดอกไม้, ดอกไม้ที่ร้อยเป็นพวง. (ป., ส. มาลฺย).
ม้าล่อ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นโลหะสัมฤทธิ์ รูปคล้ายถาด ตีให้มีเสียงดัง เป็นของจีนใช้.	ม้าล่อ น. แผ่นโลหะสัมฤทธิ์ รูปคล้ายถาด ตีให้มีเสียงดัง เป็นของจีนใช้.
มาลัย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้ประดิษฐ์แบบไทยลักษณะหนึ่ง โดยการนำดอกไม้ กลีบดอกไม้ และใบไม้ มาร้อยด้วยเข็มแล้วรูดออกมาใส่ด้ายผูกเป็นพวง มีลักษณะต่าง ๆ กัน, พวงมาลัย ก็เรียก. ในวงเล็บ เทียบ ภาษาทมิฬ มาไล เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง.	มาลัย น. ดอกไม้ประดิษฐ์แบบไทยลักษณะหนึ่ง โดยการนำดอกไม้ กลีบดอกไม้ และใบไม้ มาร้อยด้วยเข็มแล้วรูดออกมาใส่ด้ายผูกเป็นพวง มีลักษณะต่าง ๆ กัน, พวงมาลัย ก็เรียก. (เทียบทมิฬ มาไล).
มาลัยชายเดียว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง มาลัยที่มีอุบะห้อยชายเพียงพวงเดียว, มาลัยมือ มาลัยข้อมือ หรือ มาลัยเปีย ก็เรียก.	มาลัยชายเดียว น. มาลัยที่มีอุบะห้อยชายเพียงพวงเดียว, มาลัยมือ มาลัยข้อมือ หรือ มาลัยเปีย ก็เรียก.
มาลัยชำร่วย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง มาลัยพวงเล็ก ๆ สำหรับให้เป็นของชำร่วย มีหลายแบบ เช่น มาลัยตุ้ม มาลัยตัวด้วง.	มาลัยชำร่วย น. มาลัยพวงเล็ก ๆ สำหรับให้เป็นของชำร่วย มีหลายแบบ เช่น มาลัยตุ้ม มาลัยตัวด้วง.
มาลัยสองชาย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง มาลัยที่มี ๒ ชาย มีอุบะห้อยข้างละ ๑ พวง.	มาลัยสองชาย น. มาลัยที่มี ๒ ชาย มีอุบะห้อยข้างละ ๑ พวง.
มาลา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้, ดอกไม้ที่จัดแต่งขึ้นตามโครงรูปต่าง ๆ เช่น วงกลม วงรี มักมีใบไม้เป็นส่วนประกอบด้วย สำหรับวางที่อนุสาวรีย์ พระบรมรูป หรือศพ เป็นต้น เพื่อเป็นเกียรติหรือแสดงความเคารพ เรียกว่า พวงมาลา; หมวก (ราชาศัพท์ใช้ว่า พระมาลา); สร้อยคอ; สาย, แถว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มาลา น. ดอกไม้, ดอกไม้ที่จัดแต่งขึ้นตามโครงรูปต่าง ๆ เช่น วงกลม วงรี มักมีใบไม้เป็นส่วนประกอบด้วย สำหรับวางที่อนุสาวรีย์ พระบรมรูป หรือศพ เป็นต้น เพื่อเป็นเกียรติหรือแสดงความเคารพ เรียกว่า พวงมาลา; หมวก (ราชาศัพท์ใช้ว่า พระมาลา); สร้อยคอ; สาย, แถว. (ป., ส.).
มาลากรรม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การช่างดอกไม้.	มาลากรรม น. การช่างดอกไม้.
มาลาการ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ช่างทําดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มาลาการ น. ช่างทําดอกไม้. (ป., ส.).
มาลาตี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง มะลิชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มาลาตี น. มะลิชนิดหนึ่ง. (ช.).
มาลาเรีย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ไข้จับสั่น.	มาลาเรีย น. ไข้จับสั่น.
มาลินี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อฉันท์ชนิดหนึ่ง บาทหนึ่งมี ๑๕ พยางค์; ผู้แต่งด้วยพวงดอกไม้ (เฉพาะเพศหญิง). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มาลินี น. ชื่อฉันท์ชนิดหนึ่ง บาทหนึ่งมี ๑๕ พยางค์; ผู้แต่งด้วยพวงดอกไม้ (เฉพาะเพศหญิง). (ป., ส.).
มาลี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้แต่งด้วยพวงดอกไม้, เพศหญิงใช้ว่า มาลินี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มาลินฺ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	มาลี ๑ น. ผู้แต่งด้วยพวงดอกไม้, เพศหญิงใช้ว่า มาลินี. (ป.; ส. มาลินฺ).
มาลี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้ทั่วไป.	มาลี ๒ (กลอน) น. ดอกไม้ทั่วไป.
มาลุต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	[–ลุด] เป็นคำนาม หมายถึง ลม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มารุต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า.	มาลุต [–ลุด] น. ลม. (ป.; ส. มารุต).
มาศ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ทอง; กํามะถัน.	มาศ น. ทอง; กํามะถัน.
มาส เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง พระจันทร์, เดือน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มาส ๑ น. พระจันทร์, เดือน. (ป., ส.).
มาส เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ ความหมายที่ ๒	ดู ราชมาษ, ราชมาส ราชมาษ เขียนว่า รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี ราชมาส เขียนว่า รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ .	มาส ๒ ดู ราชมาษ, ราชมาส.
มาสก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-กอ-ไก่	[มา–สก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราเงินในครั้งโบราณ ๕ มาสก เป็น ๑ บาท. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มาษก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่.	มาสก [มา–สก] น. ชื่อมาตราเงินในครั้งโบราณ ๕ มาสก เป็น ๑ บาท. (ป.; ส. มาษก).
ม้าสะบัดกีบ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	ม้าสะบัดกีบ น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
มาห์, ม่าห์ มาห์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด ม่าห์ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผี, ยักษ์, ผู้ไม่ใช่มนุษย์และดิรัจฉาน. ในวงเล็บ เทียบ ภาษาญวน หม่า เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา.	มาห์, ม่าห์ น. ผี, ยักษ์, ผู้ไม่ใช่มนุษย์และดิรัจฉาน. (เทียบญวน หม่า).
มาหิส เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกี่ยวกับควาย, เนื่องจากควาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มาหิษ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี.	มาหิส ว. เกี่ยวกับควาย, เนื่องจากควาย. (ป.; ส. มาหิษ).
ม่าเหมี่ยว เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อด้วงปีกแข็งชนิด Martinus dermestoides ยาวประมาณ ๗ มิลลิเมตร กว้างประมาณ ๓ มิลลิเมตร สีนํ้าตาลเกือบดําตลอดทั้งลําตัว ขา และปีก กินเมล็ดบัวแห้ง ข้าวเย็นเหนือ ข้าวเย็นใต้ เชื่อกันว่าเป็นยากระตุ้นทางเพศ, กระดิ่งทอง ก็เรียก.	ม่าเหมี่ยว ๑ น. ชื่อด้วงปีกแข็งชนิด Martinus dermestoides ยาวประมาณ ๗ มิลลิเมตร กว้างประมาณ ๓ มิลลิเมตร สีนํ้าตาลเกือบดําตลอดทั้งลําตัว ขา และปีก กินเมล็ดบัวแห้ง ข้าวเย็นเหนือ ข้าวเย็นใต้ เชื่อกันว่าเป็นยากระตุ้นทางเพศ, กระดิ่งทอง ก็เรียก.
ม่าเหมี่ยว เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อชมพู่สาแหรกที่ผลสีแดงเข้ม.	ม่าเหมี่ยว ๒ น. ชื่อชมพู่สาแหรกที่ผลสีแดงเข้ม.
มาฬก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-กอ-ไก่	[มา–ลก] เป็นคำนาม หมายถึง พลับพลา, ปะรํา, โรงพิธี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มาฬก [มา–ลก] น. พลับพลา, ปะรํา, โรงพิธี. (ป.).
ม้าอ้วน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกับข้าวชนิดหนึ่งทําด้วยไข่นึ่งเป็นชิ้น ๆ.	ม้าอ้วน น. ชื่อกับข้าวชนิดหนึ่งทําด้วยไข่นึ่งเป็นชิ้น ๆ.
มำเลือง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เมลือง, งาม, รุ่งเรือง, เปล่งปลั่ง, สุกใส.	มำเลือง (กลอน) ว. เมลือง, งาม, รุ่งเรือง, เปล่งปลั่ง, สุกใส.
มิ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ เช่น มิทราบ มิควร มิบังอาจ.	มิ ๑ ว. ไม่ เช่น มิทราบ มิควร มิบังอาจ.
มิดีมิร้าย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชั่วร้าย, ไม่สมควร; อาการที่ล่วงเกินในเชิงชู้สาว.	มิดีมิร้าย ว. ชั่วร้าย, ไม่สมควร; อาการที่ล่วงเกินในเชิงชู้สาว.
มิได้ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ได้, ไม่ใช่.	มิได้ ว. ไม่ได้, ไม่ใช่.
มิอย่ารา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เลิก, ไม่หยุด.	มิอย่ารา ว. ไม่เลิก, ไม่หยุด.
มิอย่าเลย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เลิกเลย, ไม่เป็นอย่างอื่นเลย.	มิอย่าเลย ว. ไม่เลิกเลย, ไม่เป็นอย่างอื่นเลย.
มิหนำซ้ำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อำ-ซอ-โซ่-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เท่านี้ยังไม่เพียงพอ, หนักยิ่งไปกว่านั้นอีก, เช่น ตัดเท้าตัดกรแล้วมิหนำ ซ้ำฆ่าสุริย์วงศ์ยักษี. (รามเกียรติ์).	มิหนำซ้ำ ว. เท่านี้ยังไม่เพียงพอ, หนักยิ่งไปกว่านั้นอีก, เช่น ตัดเท้าตัดกรแล้วมิหนำ ซ้ำฆ่าสุริย์วงศ์ยักษี. (รามเกียรติ์).
มิ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เฉย, ไม่ค่อยพูดจา, เช่น รามสูรได้ยินสิ้นสติลงนั่งมิจะทำกระไรได้. (บทระบำตลก พระราชนิพนธ์ ร.๕).	มิ ๒ ก. เฉย, ไม่ค่อยพูดจา, เช่น รามสูรได้ยินสิ้นสติลงนั่งมิจะทำกระไรได้. (บทระบำตลก พระราชนิพนธ์ ร.๕).
มิค, มิค–, มิคะ มิค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย มิค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย มิคะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	[มิคะ, มิกคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์ป่ามีกวางอีเก้งเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิค, มิค–, มิคะ [มิคะ, มิกคะ–] น. สัตว์ป่ามีกวางอีเก้งเป็นต้น. (ป.).
มิคชาติ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อ, หมู่เนื้อ.	มิคชาติ น. เนื้อ, หมู่เนื้อ.
มิคลุท, มิคลุทกะ มิคลุท เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน มิคลุทกะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[–ลุด, –ลุดทะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง พรานเนื้อ, คนที่เที่ยวฆ่าสัตว์ในป่าเป็นอาชีพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มิคลุทฺท เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน มิคลุทฺทก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่ .	มิคลุท, มิคลุทกะ [–ลุด, –ลุดทะกะ] น. พรานเนื้อ, คนที่เที่ยวฆ่าสัตว์ในป่าเป็นอาชีพ. (ป. มิคลุทฺท, มิคลุทฺทก).
มิคเศียร, มิคสิร–, มิคสิระ ๑ มิคเศียร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ มิคสิร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ มิคสิระ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๑ แห่งจันทรคติ, เดือนอ้ายตกราวเดือนธันวาคม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิคเศียร, มิคสิร–, มิคสิระ ๑ น. ชื่อเดือนที่ ๑ แห่งจันทรคติ, เดือนอ้ายตกราวเดือนธันวาคม. (ป.).
มิคสัญญี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อยุคหนึ่งที่มีแต่รบราฆ่าฟันเบียดเบียนกัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิคสัญญี น. ชื่อยุคหนึ่งที่มีแต่รบราฆ่าฟันเบียดเบียนกัน. (ป.).
มิคสิระ ๒, มฤคศิระ, มฤคเศียร มิคสิระ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ มฤคศิระ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ มฤคเศียร เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ	[–, มะรึกคะสิระ, มะรึกคะเสียน] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๕ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปหัวเต่า, ดาวหัวเต่า ดาวหัวเนื้อ ดาวศีรษะเนื้อ ดาวศีรษะโค ดาวมฤคศิรัส หรือ ดาวอาครหายณี ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มิคสิร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต มฺฤคศิรสฺ เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-คอ-ควาย-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-พิน-ทุ.	มิคสิระ ๒, มฤคศิระ, มฤคเศียร [–, มะรึกคะสิระ, มะรึกคะเสียน] น. ดาวฤกษ์ที่ ๕ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปหัวเต่า, ดาวหัวเต่า ดาวหัวเนื้อ ดาวศีรษะเนื้อ ดาวศีรษะโค ดาวมฤคศิรัส หรือ ดาวอาครหายณี ก็เรียก. (ป. มิคสิร; ส. มฺฤคศิรสฺ).
มิคี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง แม่เนื้อ, นางเนื้อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิคี น. แม่เนื้อ, นางเนื้อ. (ป.).
มิคี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี	ดู มิค, มิค–, มิคะ มิค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย มิค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย มิคะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ .	มิคี ดู มิค, มิค–, มิคะ.
มิ่ง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งเป็นสิริมงคล เช่น มิ่งเมือง เมียมิ่ง.	มิ่ง น. สิ่งเป็นสิริมงคล เช่น มิ่งเมือง เมียมิ่ง.
มิ่งขวัญ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งหรือผู้เป็นที่รักหรือเคารพนับถือ.	มิ่งขวัญ น. สิ่งหรือผู้เป็นที่รักหรือเคารพนับถือ.
มิ่งมงคล เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ถือว่าเป็นสิริมงคลอันจะนำความสุขความเจริญมาสู่.	มิ่งมงคล น. สิ่งที่ถือว่าเป็นสิริมงคลอันจะนำความสุขความเจริญมาสู่.
มิ่งมิตร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง เพื่อนรัก, เมียรัก.	มิ่งมิตร น. เพื่อนรัก, เมียรัก.
มิ่งเมีย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เมียที่ถือว่านำสิ่งมงคลมาสู่สามีและครอบครัว.	มิ่งเมีย น. เมียที่ถือว่านำสิ่งมงคลมาสู่สามีและครอบครัว.
มิงโค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง รอบ ๗ วัน, สัปดาห์หนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มิงโค น. รอบ ๗ วัน, สัปดาห์หนึ่ง. (ช.).
มิจฉา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา	[มิดฉา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผิด, แผลงใช้ว่า มฤจฉา ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มิจฺฉา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต มถฺยา เขียนว่า มอ-ม้า-ถอ-ถุง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา.	มิจฉา [มิดฉา] ว. ผิด, แผลงใช้ว่า มฤจฉา ก็มี. (ป. มิจฺฉา; ส. มถฺยา).
มิจฉากัมมันตะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง “การงานอันผิด” คือ ประพฤติกายทุจริต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิจฉากัมมันตะ น. “การงานอันผิด” คือ ประพฤติกายทุจริต. (ป.).
มิจฉาจริยา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การประพฤติผิด.	มิจฉาจริยา น. การประพฤติผิด.
มิจฉาจาร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง การประพฤติผิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มิจฺฉา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา + อาจาร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ .	มิจฉาจาร น. การประพฤติผิด. (ป. มิจฺฉา + อาจาร).
มิจฉาชีพ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง การหาเลี้ยงชีวิตในทางผิด, อาชีพที่ผิดกฎหมาย, เช่น เขาประกอบมิจฉาชีพ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่หาเลี้ยงชีวิตในทางผิด, ที่ประกอบอาชีพผิดกฎหมาย, เช่น พวกมิจฉาชีพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มิจฺฉา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา + อาชีว เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน .	มิจฉาชีพ น. การหาเลี้ยงชีวิตในทางผิด, อาชีพที่ผิดกฎหมาย, เช่น เขาประกอบมิจฉาชีพ. ว. ที่หาเลี้ยงชีวิตในทางผิด, ที่ประกอบอาชีพผิดกฎหมาย, เช่น พวกมิจฉาชีพ. (ป. มิจฺฉา + อาชีว).
มิจฉาทิฐิ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ความเห็นผิดจากทำนองคลองธรรม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิจฉาทิฐิ น. ความเห็นผิดจากทำนองคลองธรรม. (ป.).
มิจฉาบถ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ถอ-ถุง	เป็นคำนาม หมายถึง ทางดําเนินผิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิจฉาบถ น. ทางดําเนินผิด. (ป.).
มิจฉาวาจา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง “การเจรจาถ้อยคําผิด” คือ ประพฤติวจีทุจริต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิจฉาวาจา น. “การเจรจาถ้อยคําผิด” คือ ประพฤติวจีทุจริต. (ป.).
มิจฉาวายามะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ความพยายามผิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิจฉาวายามะ น. ความพยายามผิด. (ป.).
มิจฉาสติ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ความระลึกในทางผิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิจฉาสติ น. ความระลึกในทางผิด. (ป.).
มิจฉาสมาธิ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง สมาธิผิด, ความตั้งใจผิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิจฉาสมาธิ น. สมาธิผิด, ความตั้งใจผิด. (ป.).
มิจฉาสังกัปปะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ความดําริในทางที่ผิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิจฉาสังกัปปะ น. ความดําริในทางที่ผิด. (ป.).
มิจฉาอาชีวะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง การเลี้ยงชีพในทางผิด.	มิจฉาอาชีวะ น. การเลี้ยงชีพในทางผิด.
มิญช– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง	[มินชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เยื่อ, แก่นหรือเมล็ด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิญช– [มินชะ–] น. เยื่อ, แก่นหรือเมล็ด. (ป.).
มิด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ลับหายไปหรือทำให้ลับหายไปจนหมดสิ้นอย่างปิดมิด จมมิด บังมิดเป็นต้น, สนิท เช่น ปิดประตูให้มิด; ใช้เป็นกริยาหมายถึง อาการอย่างนั้น เช่น มิดนํ้า มิดหัว.	มิด ว. อาการที่ลับหายไปหรือทำให้ลับหายไปจนหมดสิ้นอย่างปิดมิด จมมิด บังมิดเป็นต้น, สนิท เช่น ปิดประตูให้มิด; ใช้เป็นกริยาหมายถึง อาการอย่างนั้น เช่น มิดนํ้า มิดหัว.
มิดชิด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลับตา, ไม่ให้ใครเห็น, เช่น ซ่อนให้มิดชิด, สนิทแนบเนียน เช่น ปิดประตูให้มิดชิด, เรียบร้อย เช่น ห่อให้มิดชิด.	มิดชิด ว. ลับตา, ไม่ให้ใครเห็น, เช่น ซ่อนให้มิดชิด, สนิทแนบเนียน เช่น ปิดประตูให้มิดชิด, เรียบร้อย เช่น ห่อให้มิดชิด.
มิดด้าม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ใช้มีดหรือของมีคมแทงเข้าไปจนจมถึงด้าม, สุดก้น สุดด้าม หรือ สุดลิ่ม ก็ว่า.	มิดด้าม ว. อาการที่ใช้มีดหรือของมีคมแทงเข้าไปจนจมถึงด้าม, สุดก้น สุดด้าม หรือ สุดลิ่ม ก็ว่า.
มิดน้ำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่น้ำท่วมหัวเรือจนมิด เช่น หัวเรือมิดน้ำ.	มิดน้ำ ว. อาการที่น้ำท่วมหัวเรือจนมิด เช่น หัวเรือมิดน้ำ.
มิดเม้น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ซ่อนของเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ลับตา.	มิดเม้น ก. ซ่อนของเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ลับตา.
มิดเมี้ยน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลับจนมองไม่เห็น; แสดงอาการซ่อนอายลับ ๆ ล่อ ๆ, กระมิดกระเมี้ยน ก็ว่า.	มิดเมี้ยน ว. ลับจนมองไม่เห็น; แสดงอาการซ่อนอายลับ ๆ ล่อ ๆ, กระมิดกระเมี้ยน ก็ว่า.
มิดหัว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หัวจมหายลงไปในน้ำ เช่น ดำน้ำจนมิดหัว.	มิดหัว ว. อาการที่หัวจมหายลงไปในน้ำ เช่น ดำน้ำจนมิดหัว.
มิดหมี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก, สนิท, ใช้ประกอบหลังคํา ดํา เป็น ดํามิดหมี.	มิดหมี ว. มาก, สนิท, ใช้ประกอบหลังคํา ดํา เป็น ดํามิดหมี.
มิต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[–ตะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอประมาณ, น้อย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิต– [–ตะ–] ว. พอประมาณ, น้อย. (ป.).
มิตภาณี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง คนพูดพอประมาณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิตภาณี น. คนพูดพอประมาณ. (ป.).
มิตร, มิตร– มิตร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ มิตร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[มิด, มิดตฺระ–] เป็นคำนาม หมายถึง เพื่อนรักใคร่คุ้นเคย เช่น มิตรแท้ มิตรเทียม ฉันมิตร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มิตฺต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	มิตร, มิตร– [มิด, มิดตฺระ–] น. เพื่อนรักใคร่คุ้นเคย เช่น มิตรแท้ มิตรเทียม ฉันมิตร. (ส.; ป. มิตฺต).
มิตรจิต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ความมีนํ้าใจเอื้อเฟื้อเสมือนเพื่อนรัก, ความรักใคร่ประนีประนอมฐานเพื่อนรัก, เช่น มีมิตรจิตต่อกัน.	มิตรจิต น. ความมีนํ้าใจเอื้อเฟื้อเสมือนเพื่อนรัก, ความรักใคร่ประนีประนอมฐานเพื่อนรัก, เช่น มีมิตรจิตต่อกัน.
มิตรจิตมิตรใจ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน เช่น ต่างก็มีมิตรจิตมิตรใจต่อกัน.	มิตรจิตมิตรใจ (สำ) น. ถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน เช่น ต่างก็มีมิตรจิตมิตรใจต่อกัน.
มิตรภาพ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นเพื่อน เช่น มิตรภาพระหว่างเขาทั้งสอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มิตรภาพ น. ความเป็นเพื่อน เช่น มิตรภาพระหว่างเขาทั้งสอง. (ส.).
มิตรสหาย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สอ-เสือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[มิด–] เป็นคำนาม หมายถึง เพื่อนฝูง.	มิตรสหาย [มิด–] น. เพื่อนฝูง.
มิติ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง การวัด (มักใช้ประกอบหลังศัพท์อื่น) เช่น ตรีโกณมิติ สังคมมิติ, ขนาดซึ่งวัดไปตามทิศทางใดทิศทางหนึ่ง โดยถือขนาดยาวเป็นมิติที่ ๑ ขนาดกว้างเป็นมิติที่ ๒ ขนาดหนาหรือสูงเป็นมิติที่ ๓ และถือว่าเวลาเป็นมิติที่ ๔, ในทางศิลปะอาจใช้ หนาหรือลึก แทน กว้างหรือยาว ก็ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มิติ ๑ น. การวัด (มักใช้ประกอบหลังศัพท์อื่น) เช่น ตรีโกณมิติ สังคมมิติ, ขนาดซึ่งวัดไปตามทิศทางใดทิศทางหนึ่ง โดยถือขนาดยาวเป็นมิติที่ ๑ ขนาดกว้างเป็นมิติที่ ๒ ขนาดหนาหรือสูงเป็นมิติที่ ๓ และถือว่าเวลาเป็นมิติที่ ๔, ในทางศิลปะอาจใช้ หนาหรือลึก แทน กว้างหรือยาว ก็ได้. (ส.).
มิติ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ด้าน, มุมมอง, เช่น เปิดมิติใหม่ของวงการภาพยนตร์.	มิติ ๒ น. ด้าน, มุมมอง, เช่น เปิดมิติใหม่ของวงการภาพยนตร์.
มิเตอร์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสำหรับวัดขนาด จำนวน เวลา และ มุม เช่น มิเตอร์น้ำ มิเตอร์ไฟฟ้า, มาตร ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ meter เขียนว่า เอ็ม-อี-ที-อี-อา.	มิเตอร์ น. เครื่องสำหรับวัดขนาด จำนวน เวลา และ มุม เช่น มิเตอร์น้ำ มิเตอร์ไฟฟ้า, มาตร ก็ว่า. (อ. meter).
มิถยา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[มิดถะหฺยา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มิจฉา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มิถฺยา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี มิจฺฉา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา.	มิถยา [มิดถะหฺยา] ว. มิจฉา. (ส. มิถฺยา; ป. มิจฺฉา).
มิถุน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกลุ่มดาวราศีที่ ๒. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มิถุน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู ว่า คนคู่ .	มิถุน น. ชื่อกลุ่มดาวราศีที่ ๒. (ป., ส. มิถุน ว่า คนคู่).
มิถุนายน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๖ ตามสุริยคติ ซึ่งขึ้นต้นด้วยเดือนมกราคม มี ๓๐ วัน; ในวงเล็บ เป็นคำที่เลิกใช้แล้ว หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๓ ตามสุริยคติ ซึ่งขึ้นต้นด้วยเดือนเมษายน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มิถุน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู + อายน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู .	มิถุนายน น. ชื่อเดือนที่ ๖ ตามสุริยคติ ซึ่งขึ้นต้นด้วยเดือนมกราคม มี ๓๐ วัน; (เลิก) ชื่อเดือนที่ ๓ ตามสุริยคติ ซึ่งขึ้นต้นด้วยเดือนเมษายน. (ป., ส. มิถุน + อายน).
มิถุนายน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู	ดู มิถุน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู.	มิถุนายน ดู มิถุน.
มิทธะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อะ	[มิด–] เป็นคำนาม หมายถึง ความท้อแท้, ความเชื่อมซึม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มิทธะ [มิด–] น. ความท้อแท้, ความเชื่อมซึม. (ป., ส.).
มิทธี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี	[มิด–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ท้อแท้, เชื่อมซึม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิทธี [มิด–] ว. ท้อแท้, เชื่อมซึม. (ป.).
มินตรา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[–ตฺรา] เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกระถิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มินตรา [–ตฺรา] น. ต้นกระถิน. (ช.).
มินตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ขอโทษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มินตา ก. ขอโทษ. (ช.).
มินหม้อ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง เขม่าดําที่ติดก้นหม้อ, มักพูดเพี้ยนเป็น ดินหม้อ ก็มี.	มินหม้อ น. เขม่าดําที่ติดก้นหม้อ, มักพูดเพี้ยนเป็น ดินหม้อ ก็มี.
มิน่า, มิน่าล่ะ, มิน่าเล่า มิน่า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา มิน่าล่ะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อะ มิน่าเล่า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	คําแสดงว่า รู้สาเหตุ.	มิน่า, มิน่าล่ะ, มิน่าเล่า คําแสดงว่า รู้สาเหตุ.
มิ่ม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	ดู มิ้ม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒.	มิ่ม ดู มิ้ม ๒.
มิ้ม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เม้ม, ปิดริม, พับริม.	มิ้ม ๑ ก. เม้ม, ปิดริม, พับริม.
มิ้ม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อผึ้งขนาดเล็กชนิด Apis florea ผึ้งงานยาวประมาณ ๘ มิลลิเมตร อกกว้างประมาณ ๒.๕ มิลลิเมตร อาศัยอยู่รวมเป็นกลุ่ม ทํารังในที่โล่งแจ้งเป็นแผ่นเดี่ยว ๆ มีขนาดตั้งแต่ฝ่ามือไปจนถึง ๓๐ เซนติเมตร เมื่อเลี้ยงลูกโตแล้วจะทิ้งรังไปหาที่ใหม่ต่อไป, มิ่ม นิ่ม หรือ นิ้ม ก็เรียก.	มิ้ม ๒ น. ชื่อผึ้งขนาดเล็กชนิด Apis florea ผึ้งงานยาวประมาณ ๘ มิลลิเมตร อกกว้างประมาณ ๒.๕ มิลลิเมตร อาศัยอยู่รวมเป็นกลุ่ม ทํารังในที่โล่งแจ้งเป็นแผ่นเดี่ยว ๆ มีขนาดตั้งแต่ฝ่ามือไปจนถึง ๓๐ เซนติเมตร เมื่อเลี้ยงลูกโตแล้วจะทิ้งรังไปหาที่ใหม่ต่อไป, มิ่ม นิ่ม หรือ นิ้ม ก็เรียก.
มิยา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง โต๊ะวางของ. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มิยา น. โต๊ะวางของ. (ช.).
มิไย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ยอ-ยัก	เป็นคำสันธาน หมายถึง ถึงแม้, ถึงแม้ว่า, เช่น มิไยจะด่า หมายความว่า ถึงแม้จะด่า.	มิไย สัน. ถึงแม้, ถึงแม้ว่า, เช่น มิไยจะด่า หมายความว่า ถึงแม้จะด่า.
มิรันตี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นดาวเรือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มิรันตี น. ต้นดาวเรือง. (ช.).
มิลลิกรัม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราชั่งตามวิธีเมตริก มีอัตราเท่ากับ ๑ ใน ๑,๐๐๐ ของ ๑ กรัม, อักษรย่อว่า มก. ในวงเล็บ มาจากภาษาฝรั่งเศส milligramme เขียนว่า เอ็ม-ไอ-แอล-แอล-ไอ-จี-อา-เอ-เอ็ม-เอ็ม-อี.	มิลลิกรัม น. ชื่อมาตราชั่งตามวิธีเมตริก มีอัตราเท่ากับ ๑ ใน ๑,๐๐๐ ของ ๑ กรัม, อักษรย่อว่า มก. (ฝ. milligramme).
มิลลิบาร์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในอุตุนิยมวิทยา เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยวัดความกดอากาศ ๑ มิลลิบาร์มีค่าเท่ากับ ๑,๐๐๐ ดายน์ต่อตารางเซนติเมตร หรือ ๑๐๐ นิวตันต่อตารางเมตร. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ millibar เขียนว่า เอ็ม-ไอ-แอล-แอล-ไอ-บี-เอ-อา.	มิลลิบาร์ (อุตุ) น. หน่วยวัดความกดอากาศ ๑ มิลลิบาร์มีค่าเท่ากับ ๑,๐๐๐ ดายน์ต่อตารางเซนติเมตร หรือ ๑๐๐ นิวตันต่อตารางเมตร. (อ. millibar).
มิลลิเมตร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราวัดตามวิธีเมตริก มีอัตราเท่ากับ ๑ ใน ๑,๐๐๐ ของ ๑ เมตร, อักษรย่อว่า มม. ในวงเล็บ มาจากภาษาฝรั่งเศส millimètre เขียนว่า เอ็ม-ไอ-แอล-แอล-ไอ-เอ็ม-undefined-ที-อา-อี.	มิลลิเมตร น. ชื่อมาตราวัดตามวิธีเมตริก มีอัตราเท่ากับ ๑ ใน ๑,๐๐๐ ของ ๑ เมตร, อักษรย่อว่า มม. (ฝ. millimètre).
มิลลิลิตร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราตวงตามวิธีเมตริก มีอัตราเท่ากับ ๑ ใน ๑,๐๐๐ ของ ๑ ลิตร, อักษรย่อว่า มล. ในวงเล็บ มาจากภาษาฝรั่งเศส millilitre เขียนว่า เอ็ม-ไอ-แอล-แอล-ไอ-แอล-ไอ-ที-อา-อี.	มิลลิลิตร น. ชื่อมาตราตวงตามวิธีเมตริก มีอัตราเท่ากับ ๑ ใน ๑,๐๐๐ ของ ๑ ลิตร, อักษรย่อว่า มล. (ฝ. millilitre).
มิลักขะ, มิลักขู มิลักขะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อะ มิลักขู เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง คนป่าเถื่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิลักขะ, มิลักขู น. คนป่าเถื่อน. (ป.).
มิลาต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหี่ยว, โรย; อิดโรย, เมื่อย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มิลาต ว. เหี่ยว, โรย; อิดโรย, เมื่อย. (ป.).
มิศร–, มิศรก มิศร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ มิศรก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-กอ-ไก่	– [มิดสะระ–, มิดสะระกะ–] ว. เจือ, ปน, คละ; ประสมขึ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มิสฺส เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ มิสฺสก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-กอ-ไก่ .	มิศร–, มิศรก – [มิดสะระ–, มิดสะระกะ–] ว. เจือ, ปน, คละ; ประสมขึ้น. (ส.; ป. มิสฺส, มิสฺสก).
มิส–, มิสก– มิส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ มิสก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-กอ-ไก่	[มิดสะ–, มิดสะกะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจือ, ปน, คละ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มิสฺส เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ มิสฺสก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-กอ-ไก่ และมาจากภาษาสันสกฤต มิศฺร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ มิศฺรก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-กอ-ไก่ .	มิส–, มิสก– [มิดสะ–, มิดสะกะ–] ว. เจือ, ปน, คละ. (ป. มิสฺส, มิสฺสก; ส. มิศฺร, มิศฺรก).
มิสกวัน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสวนของพระอินทร์ ๑ ใน ๔ แห่ง ได้แก่ นันทวัน ปารุสกวัน จิตรลดาวัน และมิสกวัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มิสฺสกวน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-กอ-ไก่-วอ-แหวน-นอ-หนู และมาจากภาษาสันสกฤต มิศฺรกวน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-วอ-แหวน-นอ-หนู; ป่าที่มีไม้ต่าง ๆ ระคนกัน.	มิสกวัน น. ชื่อสวนของพระอินทร์ ๑ ใน ๔ แห่ง ได้แก่ นันทวัน ปารุสกวัน จิตรลดาวัน และมิสกวัน. (ป. มิสฺสกวน; ส. มิศฺรกวน); ป่าที่มีไม้ต่าง ๆ ระคนกัน.
มิสกรี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[มิดสะกฺรี] เป็นคำนาม หมายถึง เสื้อที่ใช้ผ้าค่อนข้างบาง ลักษณะเป็นเสื้อคอกลม ผ่าหน้าลึกพอให้สวมได้ แขนเสื้อต่อเป็นเส้นตรง.	มิสกรี [มิดสะกฺรี] น. เสื้อที่ใช้ผ้าค่อนข้างบาง ลักษณะเป็นเสื้อคอกลม ผ่าหน้าลึกพอให้สวมได้ แขนเสื้อต่อเป็นเส้นตรง.
มิสซา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง พิธีกรรมในศาสนาคริสต์ นิกายโรมันคาทอลิก เพื่อระลึกถึงพระเยซูที่ทรงสั่งเสียสาวกขณะที่รับประทานอาหารมื้อสุดท้าย โดยสัญญาว่า เมื่อประกอบพิธีแบ่งขนมปังดังที่พระองค์กระทํา พระองค์จะเสด็จมาประทับร่วมด้วยทุกครั้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาละติน missa เขียนว่า เอ็ม-ไอ-เอส-เอส-เอ และมาจากภาษาอังกฤษ mass เขียนว่า เอ็ม-เอ-เอส-เอส.	มิสซา น. พิธีกรรมในศาสนาคริสต์ นิกายโรมันคาทอลิก เพื่อระลึกถึงพระเยซูที่ทรงสั่งเสียสาวกขณะที่รับประทานอาหารมื้อสุดท้าย โดยสัญญาว่า เมื่อประกอบพิธีแบ่งขนมปังดังที่พระองค์กระทํา พระองค์จะเสด็จมาประทับร่วมด้วยทุกครั้ง. (ล. missa; อ. mass).
มี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รวย เช่น เขาเป็นคนมี ไม่ใช่คนจน, ไม่เปล่า, ไม่ว่าง, เช่น ในหม้อมีข้าว ในห้องน้ำมีคน. เป็นคำกริยา หมายถึง ถือเป็นเจ้าของ, อยู่ในครอบครอง, เช่น มีเงิน มีลูก, ประกอบด้วย เช่น อริยสัจ ๔ มี ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค, ปรากฏ เช่น มีดาวหางขึ้นในท้องฟ้า, เกิด เช่น มีโรคระบาด, คงอยู่ เช่น มีคนอยู่ไหม.	มี ว. รวย เช่น เขาเป็นคนมี ไม่ใช่คนจน, ไม่เปล่า, ไม่ว่าง, เช่น ในหม้อมีข้าว ในห้องน้ำมีคน. ก. ถือเป็นเจ้าของ, อยู่ในครอบครอง, เช่น มีเงิน มีลูก, ประกอบด้วย เช่น อริยสัจ ๔ มี ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค, ปรากฏ เช่น มีดาวหางขึ้นในท้องฟ้า, เกิด เช่น มีโรคระบาด, คงอยู่ เช่น มีคนอยู่ไหม.
มีแก่ใจ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่, มีนํ้าใจ, มักกร่อนเป็น มีกะใจ.	มีแก่ใจ ก. เอาใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่, มีนํ้าใจ, มักกร่อนเป็น มีกะใจ.
มีครรภ์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-คอ-ควาย-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง มีลูกอยู่ในท้อง, มีท้อง ก็ว่า.	มีครรภ์ ก. มีลูกอยู่ในท้อง, มีท้อง ก็ว่า.
มีชีวิตชีวา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความสดชื่นคึกคัก.	มีชีวิตชีวา ว. มีความสดชื่นคึกคัก.
มีชื่อ, มีชื่อเสียง มีชื่อ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง มีชื่อเสียง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเกียรติยศชื่อเสียง.	มีชื่อ, มีชื่อเสียง ว. มีเกียรติยศชื่อเสียง.
มีชู้ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ล่วงประเวณีกับชายอื่นที่มิใช่สามีของตน.	มีชู้ ก. ล่วงประเวณีกับชายอื่นที่มิใช่สามีของตน.
มีตระกูล เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่สืบเชื้อสายมาจากตระกูลสูง เช่น เขาเป็นลูกผู้ดีมีตระกูล.	มีตระกูล ว. ที่สืบเชื้อสายมาจากตระกูลสูง เช่น เขาเป็นลูกผู้ดีมีตระกูล.
มีตาแต่หามีแววไม่ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ดูแต่ไม่ลึกซึ้ง, เซ่อ.	มีตาแต่หามีแววไม่ (สำ) ก. ดูแต่ไม่ลึกซึ้ง, เซ่อ.
มีทองเท่าหนวดกุ้ง นอนสะดุ้งจนเรือนไหว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง มีสมบัติเพียงเล็กน้อยแต่กังวลจนนอนไม่หลับ.	มีทองเท่าหนวดกุ้ง นอนสะดุ้งจนเรือนไหว (สำ) ก. มีสมบัติเพียงเล็กน้อยแต่กังวลจนนอนไม่หลับ.
มีท้อง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง มีลูกอยู่ในท้อง, มีครรภ์ ก็ว่า.	มีท้อง ก. มีลูกอยู่ในท้อง, มีครรภ์ ก็ว่า.
มีท้องมีไส้ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง มีท้อง.	มีท้องมีไส้ (ปาก) ก. มีท้อง.
มีน้ำมีนวล เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-วอ-แหวน-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสง่าราศี, มีผิวพรรณผ่องใส.	มีน้ำมีนวล ว. มีสง่าราศี, มีผิวพรรณผ่องใส.
มีปากมีเสียง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทะเลาะกัน, ทุ่มเถียงกัน.	มีปากมีเสียง ก. ทะเลาะกัน, ทุ่มเถียงกัน.
มีเฟื้องมีสลึง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง มีเงินเล็กน้อย.	มีเฟื้องมีสลึง (สำ) ก. มีเงินเล็กน้อย.
มีภาษีกว่า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ได้เปรียบ.	มีภาษีกว่า (สำ) ว. ได้เปรียบ.
มีมือมีเท้า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง มีผู้คอยช่วยเหลือเปรียบเสมือนมือและเท้า.	มีมือมีเท้า ก. มีผู้คอยช่วยเหลือเปรียบเสมือนมือและเท้า.
มีเรือน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีครอบครัว, แต่งงานแล้ว, (ตามปรกติใช้แก่ผู้หญิง), มีเหย้ามีเรือน ก็ว่า.	มีเรือน ว. มีครอบครัว, แต่งงานแล้ว, (ตามปรกติใช้แก่ผู้หญิง), มีเหย้ามีเรือน ก็ว่า.
มีเสียง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เถียง, มักใช้ในความปฏิเสธว่า อย่ามีเสียงนะ.	มีเสียง ก. เถียง, มักใช้ในความปฏิเสธว่า อย่ามีเสียงนะ.
มีหน้า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่รู้สึกอาย (ใช้ในความแดกดัน รังเกียจ หรือดูหมิ่น), มักใช้กับคํา ยัง เช่น โกรธกันแล้วยังมีหน้ามาพูด เก่าไม่ใช้ ยังมีหน้ามายืมใหม่อีก.	มีหน้า ว. ไม่รู้สึกอาย (ใช้ในความแดกดัน รังเกียจ หรือดูหมิ่น), มักใช้กับคํา ยัง เช่น โกรธกันแล้วยังมีหน้ามาพูด เก่าไม่ใช้ ยังมีหน้ามายืมใหม่อีก.
มีหน้ามีตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีคนนับถือ, มีเกียรติ, ได้รับความยกย่อง.	มีหน้ามีตา ว. มีคนนับถือ, มีเกียรติ, ได้รับความยกย่อง.
มีหวัง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง มีโอกาสที่จะได้ดังที่หวัง.	มีหวัง ก. มีโอกาสที่จะได้ดังที่หวัง.
มีอันจะกิน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ค่อนข้างมั่งมี.	มีอันจะกิน ว. ค่อนข้างมั่งมี.
มีอันเป็น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เกิดขึ้นอย่างไม่คาดฝัน (มักใช้ในทางร้ายมีภัยพิบัติเป็นต้น) เช่น ขอให้มีอันเป็นไปเถิด มีอันเป็นให้ป่วยไข้เวลามีนัด.	มีอันเป็น ก. เกิดขึ้นอย่างไม่คาดฝัน (มักใช้ในทางร้ายมีภัยพิบัติเป็นต้น) เช่น ขอให้มีอันเป็นไปเถิด มีอันเป็นให้ป่วยไข้เวลามีนัด.
มีอายุ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สูงอายุ, ย่างเข้าปัจฉิมวัย.	มีอายุ ว. สูงอายุ, ย่างเข้าปัจฉิมวัย.
มี่ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อึกทึก, เสียงแซ่.	มี่ ว. อึกทึก, เสียงแซ่.
มี่ฉาว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อึกทึก, เอิกเกริก, เกรียวกราว.	มี่ฉาว ว. อึกทึก, เอิกเกริก, เกรียวกราว.
มีด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องใช้สำหรับฟัน ผ่า จัก เหลา เป็นต้น ทำด้วยโลหะมีเหล็กเป็นต้น ใบมีดมีลักษณะเป็นแผ่น รูปยาวรี มีคมด้านหนึ่ง มีสันอยู่อีกด้านหนึ่ง หรือมีคมทั้ง ๒ ด้าน ปลายมีดรูปร่างแหลมก็มี ป้านก็มี โคนมีดเป็นกั่นรูปเดือยเรียวแหลม หรือเป็นแผ่นสอดติดอยู่ในด้ามซึ่งมักทำด้วยไม้หรือเขาสัตว์ มีชื่อเรียกต่าง ๆ ตามลักษณะและวัตถุประสงค์ที่ใช้.	มีด น. เครื่องใช้สำหรับฟัน ผ่า จัก เหลา เป็นต้น ทำด้วยโลหะมีเหล็กเป็นต้น ใบมีดมีลักษณะเป็นแผ่น รูปยาวรี มีคมด้านหนึ่ง มีสันอยู่อีกด้านหนึ่ง หรือมีคมทั้ง ๒ ด้าน ปลายมีดรูปร่างแหลมก็มี ป้านก็มี โคนมีดเป็นกั่นรูปเดือยเรียวแหลม หรือเป็นแผ่นสอดติดอยู่ในด้ามซึ่งมักทำด้วยไม้หรือเขาสัตว์ มีชื่อเรียกต่าง ๆ ตามลักษณะและวัตถุประสงค์ที่ใช้.
มีดกราย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดใหญ่ รูปเพรียวยาว หัวตัด ใช้ถือกรีดกราย, พร้ากราย พร้าโอ หรือ มีดโอ ก็เรียก.	มีดกราย น. มีดขนาดใหญ่ รูปเพรียวยาว หัวตัด ใช้ถือกรีดกราย, พร้ากราย พร้าโอ หรือ มีดโอ ก็เรียก.
มีดกรีดกล้วย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดเล็ก ใบมีดรูปยาวรี ปลายแหลมโค้งงอ ด้ามทำด้วยไม้ ใช้กรีดหรือผ่าเปลือกกล้วยปิ้ง.	มีดกรีดกล้วย น. มีดขนาดเล็ก ใบมีดรูปยาวรี ปลายแหลมโค้งงอ ด้ามทำด้วยไม้ ใช้กรีดหรือผ่าเปลือกกล้วยปิ้ง.
มีดกรีดยาง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปงอเป็นขอคล้ายเคียวเกี่ยวข้าว ใช้กรีดเปลือกต้นยางพารา.	มีดกรีดยาง น. มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปงอเป็นขอคล้ายเคียวเกี่ยวข้าว ใช้กรีดเปลือกต้นยางพารา.
มีดแกะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดเล็ก ใบมีดแบนยาวปลายตัดเฉียงและแหลม คมมีดอยู่ตรงปลายเฉียง มีด้าม ใช้ในงานแกะไม้.	มีดแกะ น. มีดขนาดเล็ก ใบมีดแบนยาวปลายตัดเฉียงและแหลม คมมีดอยู่ตรงปลายเฉียง มีด้าม ใช้ในงานแกะไม้.
มีดโกน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง มีดสำหรับโกนผมหรือหนวดเคราเป็นต้น มีดโกนอย่างเก่ารูปร่างคล้ายมีดโต้ สันหนา คมบาง ปรกติมีฝักหุ้มส่วนคม มีดโกนอย่างใหม่ใบมีดยาวรี สันหนา คมบาง มีฝักหุ้มคมเช่นกัน มีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า มีดโกนโมกุล.	มีดโกน น. มีดสำหรับโกนผมหรือหนวดเคราเป็นต้น มีดโกนอย่างเก่ารูปร่างคล้ายมีดโต้ สันหนา คมบาง ปรกติมีฝักหุ้มส่วนคม มีดโกนอย่างใหม่ใบมีดยาวรี สันหนา คมบาง มีฝักหุ้มคมเช่นกัน มีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า มีดโกนโมกุล.
มีดขอ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดใหญ่ ใบมีดยาว ปลายงอเป็นรูปขอ ด้ามยาว ๑–๒ ศอก ใช้สำหรับเกี่ยว ตัด ลิด หรือราน, พร้าขอ ก็เรียก.	มีดขอ น. มีดขนาดใหญ่ ใบมีดยาว ปลายงอเป็นรูปขอ ด้ามยาว ๑–๒ ศอก ใช้สำหรับเกี่ยว ตัด ลิด หรือราน, พร้าขอ ก็เรียก.
มีดควั่นอ้อย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปยาวรี ปลายมน มีด้าม เจาะรูที่ปลายใบมีดสำหรับสอดปลายเข้ากับหลักควั่นอ้อย ใช้ควั่นอ้อย.	มีดควั่นอ้อย น. มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปยาวรี ปลายมน มีด้าม เจาะรูที่ปลายใบมีดสำหรับสอดปลายเข้ากับหลักควั่นอ้อย ใช้ควั่นอ้อย.
มีดคว้าน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดเล็ก ใบมีดรูปยาวรีคล้ายใบหญ้า มักทำด้วยทองเหลือง ปลายแหลมโค้งเล็กน้อย ด้ามมักทำด้วยไม้หรือเขาสัตว์ ใช้ปอก จัก คว้านผลไม้.	มีดคว้าน น. มีดขนาดเล็ก ใบมีดรูปยาวรีคล้ายใบหญ้า มักทำด้วยทองเหลือง ปลายแหลมโค้งเล็กน้อย ด้ามมักทำด้วยไม้หรือเขาสัตว์ ใช้ปอก จัก คว้านผลไม้.
มีดเจียนหนัง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดย่อม ใบมีดเป็นแผ่นแบนรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีคมอยู่ตรงปลายมีดที่ตัดเผล้ ส่วนโคนมีกั่นโค้งงอคล้ายคอห่านสอดติดกับด้ามขนาดพอกำได้สะดวก ใช้ตัดเจียนหนังสัตว์.	มีดเจียนหนัง น. มีดขนาดย่อม ใบมีดเป็นแผ่นแบนรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีคมอยู่ตรงปลายมีดที่ตัดเผล้ ส่วนโคนมีกั่นโค้งงอคล้ายคอห่านสอดติดกับด้ามขนาดพอกำได้สะดวก ใช้ตัดเจียนหนังสัตว์.
มีดเจียนหมาก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง มีดบางขนาดเล็ก ใบมีดรูปยาวรี ปลายเสี้ยว ด้ามมักทำด้วยไม้หรือเขาสัตว์ ใช้เจียนหมาก.	มีดเจียนหมาก น. มีดบางขนาดเล็ก ใบมีดรูปยาวรี ปลายเสี้ยว ด้ามมักทำด้วยไม้หรือเขาสัตว์ ใช้เจียนหมาก.
มีดชายธง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดย่อม ใบมีดเป็นรูปสามเหลี่ยม ปลายแหลม ยาวประมาณ ๑ คืบ ด้ามสั้น ใช้พกเป็นอาวุธ.	มีดชายธง น. มีดขนาดย่อม ใบมีดเป็นรูปสามเหลี่ยม ปลายแหลม ยาวประมาณ ๑ คืบ ด้ามสั้น ใช้พกเป็นอาวุธ.
มีดซุย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดย่อม ใบมีดรูปร่างคล้ายปลาลิ้นหมา ปลายแหลม สันหนา คมบาง ยาวประมาณ ๑ คืบ ด้ามสั้น ใช้พกเป็นอาวุธ.	มีดซุย น. มีดขนาดย่อม ใบมีดรูปร่างคล้ายปลาลิ้นหมา ปลายแหลม สันหนา คมบาง ยาวประมาณ ๑ คืบ ด้ามสั้น ใช้พกเป็นอาวุธ.
มีดดาบ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดใหญ่ ใบมีดรูปยาวรีประมาณ ๑ ศอก ปลายงอนขึ้นเล็กน้อย ด้ามทำด้วยไม้ยาว ๑ คืบ ดาบของหลวงปรกติสอดไว้ในฝัก ดาบเชลยศักดิ์ไม่นิยมทำฝักสำหรับสอดดาบ ใช้เป็นอาวุธ มีชื่อเรียกต่างกันออกไปตามลักษณะปลายดาบ, ถ้าปลายแหลม หัวงอน เรียกว่า มีดดาบหัวปลาซิว, ถ้าปลายมนแหลมเรียกว่า มีดดาบหัวปลาหลด, ถ้าปลายตัดขวางเรียกว่า มีดดาบหัวตัด, ถ้าปลายแหลมตัดปลายสันเฉียงปัดไปทางปลายดาบเรียกว่า มีดดาบหัวเผล้.	มีดดาบ น. มีดขนาดใหญ่ ใบมีดรูปยาวรีประมาณ ๑ ศอก ปลายงอนขึ้นเล็กน้อย ด้ามทำด้วยไม้ยาว ๑ คืบ ดาบของหลวงปรกติสอดไว้ในฝัก ดาบเชลยศักดิ์ไม่นิยมทำฝักสำหรับสอดดาบ ใช้เป็นอาวุธ มีชื่อเรียกต่างกันออกไปตามลักษณะปลายดาบ, ถ้าปลายแหลม หัวงอน เรียกว่า มีดดาบหัวปลาซิว, ถ้าปลายมนแหลมเรียกว่า มีดดาบหัวปลาหลด, ถ้าปลายตัดขวางเรียกว่า มีดดาบหัวตัด, ถ้าปลายแหลมตัดปลายสันเฉียงปัดไปทางปลายดาบเรียกว่า มีดดาบหัวเผล้.
มีดตอก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปร่างป้าน ๆ สันหนา คมบาง ด้ามยาวและมีปลายงอนขึ้นคล้ายคันธนู ใช้จักตอก เหลาไม้หรือหวาย.	มีดตอก น. มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปร่างป้าน ๆ สันหนา คมบาง ด้ามยาวและมีปลายงอนขึ้นคล้ายคันธนู ใช้จักตอก เหลาไม้หรือหวาย.
มีดต้องสู้ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดใหญ่ มีลักษณะคล้ายดาบ ปลายตัดเป็นหยัก ด้ามทำด้วยโลหะหรือไม้หุ้มโลหะ ปรกติสอดใบมีดไว้ในฝัก เป็นมีดที่นิยมใช้กันในหมู่ชาวต้องสู้.	มีดต้องสู้ น. มีดขนาดใหญ่ มีลักษณะคล้ายดาบ ปลายตัดเป็นหยัก ด้ามทำด้วยโลหะหรือไม้หุ้มโลหะ ปรกติสอดใบมีดไว้ในฝัก เป็นมีดที่นิยมใช้กันในหมู่ชาวต้องสู้.
มีดตัดกระดาษ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดเล็กหรือโลหะแบน ๆ อย่างมีด ใช้ตัดกระดาษหรือซองจดหมายเป็นต้น.	มีดตัดกระดาษ น. มีดขนาดเล็กหรือโลหะแบน ๆ อย่างมีด ใช้ตัดกระดาษหรือซองจดหมายเป็นต้น.
มีดโต้ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดใหญ่ กลาง และเล็ก ใบมีดมีรูปร่างคล้ายน้ำเต้าผ่าเสี้ยว หัวโต สันหนา โคนมีดแคบ ด้ามทำด้วยไม้เป็นบ้องต่อออกไปจากตัวมีด ขนาดสั้นพอมือกำ มีดโต้ขนาดใหญ่และกลาง ใช้ฟันหรือผ่าทั่วไป ขนาดเล็กใช้กรีดหรือผ่าทุเรียนเป็นต้น, พร้าโต้ หรือ อีโต้ ก็เรียก.	มีดโต้ น. มีดขนาดใหญ่ กลาง และเล็ก ใบมีดมีรูปร่างคล้ายน้ำเต้าผ่าเสี้ยว หัวโต สันหนา โคนมีดแคบ ด้ามทำด้วยไม้เป็นบ้องต่อออกไปจากตัวมีด ขนาดสั้นพอมือกำ มีดโต้ขนาดใหญ่และกลาง ใช้ฟันหรือผ่าทั่วไป ขนาดเล็กใช้กรีดหรือผ่าทุเรียนเป็นต้น, พร้าโต้ หรือ อีโต้ ก็เรียก.
มีดโต๊ะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดกลางและเล็ก ใช้ตัดหรือเฉือนอาหาร เช่น เนื้อ ปลา ในเวลารับประทานอาหารแบบฝรั่ง.	มีดโต๊ะ น. มีดขนาดกลางและเล็ก ใช้ตัดหรือเฉือนอาหาร เช่น เนื้อ ปลา ในเวลารับประทานอาหารแบบฝรั่ง.
มีดทอง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดกลางและเล็ก ทำด้วยทองเหลืองหรือทองม้าล่อ ใบมีดรูปยาวรี มีทั้งชนิดปลายมนและปลายเสี้ยว ด้ามมักทำด้วยเขาสัตว์ ใช้ปอกผลไม้.	มีดทอง น. มีดขนาดกลางและเล็ก ทำด้วยทองเหลืองหรือทองม้าล่อ ใบมีดรูปยาวรี มีทั้งชนิดปลายมนและปลายเสี้ยว ด้ามมักทำด้วยเขาสัตว์ ใช้ปอกผลไม้.
มีดแทงหยวก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ทอ-ทะ-หาน-งอ-งู-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดเล็ก ใบมีดแบนเรียว ปลายแหลมคล้ายใบข้าว มีคม ๒ ด้าน ด้ามสั้นพอกำ ใช้แทงหรือฉลุหยวกกล้วยทำเป็นลวดลายในงานเครื่องสด.	มีดแทงหยวก น. มีดขนาดเล็ก ใบมีดแบนเรียว ปลายแหลมคล้ายใบข้าว มีคม ๒ ด้าน ด้ามสั้นพอกำ ใช้แทงหรือฉลุหยวกกล้วยทำเป็นลวดลายในงานเครื่องสด.
มีดบังตอ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดใหญ่ ใบมีดรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า สันหนาและแอ่นโค้ง ด้ามทำด้วยไม้ขนาดสั้นพอมือกำ ใช้สับเนื้อและกระดูกหมูเป็นต้น.	มีดบังตอ น. มีดขนาดใหญ่ ใบมีดรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า สันหนาและแอ่นโค้ง ด้ามทำด้วยไม้ขนาดสั้นพอมือกำ ใช้สับเนื้อและกระดูกหมูเป็นต้น.
มีดบาง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดกลาง ใบมีดแบนยาว มีทั้งชนิดปลายมนและปลายเสี้ยว ด้ามทำด้วยไม้หรือเขาสัตว์ ใช้หั่น เฉือน หรือซอยผักหรือเนื้อเป็นต้น.	มีดบาง น. มีดขนาดกลาง ใบมีดแบนยาว มีทั้งชนิดปลายมนและปลายเสี้ยว ด้ามทำด้วยไม้หรือเขาสัตว์ ใช้หั่น เฉือน หรือซอยผักหรือเนื้อเป็นต้น.
มีดปาดตาล เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปร่างคล้ายปลากราย ปลายแหลม สันหนา ด้ามทำด้วยไม้ยาวประมาณ ๑ คืบ ใช้ปาดงวงตาลหรืองวงมะพร้าว.	มีดปาดตาล น. มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปร่างคล้ายปลากราย ปลายแหลม สันหนา ด้ามทำด้วยไม้ยาวประมาณ ๑ คืบ ใช้ปาดงวงตาลหรืองวงมะพร้าว.
มีดแป๊ะกั๊ก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-ตรี-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดใหญ่ ใบมีดรูปแบนยาวประมาณ ๑ ศอก สันหนา ด้ามทำด้วยไม้ไผ่ยาวประมาณ ๓ ศอก ใช้เป็นอาวุธสำหรับทหารเดินเท้าในกองทัพสมัยโบราณ.	มีดแป๊ะกั๊ก น. มีดขนาดใหญ่ ใบมีดรูปแบนยาวประมาณ ๑ ศอก สันหนา ด้ามทำด้วยไม้ไผ่ยาวประมาณ ๓ ศอก ใช้เป็นอาวุธสำหรับทหารเดินเท้าในกองทัพสมัยโบราณ.
มีดพก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดเล็ก ใบมีดหนายาวเรียว ปลายแหลม มีคมด้านหนึ่งหรือทั้ง ๒ ด้าน ยาวประมาณ ๑ ฝ่ามือ ด้ามสั้นทำด้วยไม้ เขาสัตว์ หรืองา ใช้พกเป็นอาวุธ.	มีดพก น. มีดขนาดเล็ก ใบมีดหนายาวเรียว ปลายแหลม มีคมด้านหนึ่งหรือทั้ง ๒ ด้าน ยาวประมาณ ๑ ฝ่ามือ ด้ามสั้นทำด้วยไม้ เขาสัตว์ หรืองา ใช้พกเป็นอาวุธ.
มีดพับ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดเล็ก ใบมีดพับกลับเข้าไปซ่อนอยู่ในฝักซึ่งทำหน้าที่เป็นด้ามมีดอยู่ในตัวได้.	มีดพับ น. มีดขนาดเล็ก ใบมีดพับกลับเข้าไปซ่อนอยู่ในฝักซึ่งทำหน้าที่เป็นด้ามมีดอยู่ในตัวได้.
มีดพับสปริง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง มีดพับที่มีสปริง มี ๒ ชนิด ชนิดหนึ่งเมื่อกดปุ่มหรือคานสปริงแล้วจึงจะง้างใบมีดออกหรือพับใบมีดเข้าร่องได้ กับอีกชนิดหนึ่ง เมื่อกดปุ่มหรือคานสปริงใบมีดจะดีดออกจากร่องหรือพับเข้าร่องได้.	มีดพับสปริง น. มีดพับที่มีสปริง มี ๒ ชนิด ชนิดหนึ่งเมื่อกดปุ่มหรือคานสปริงแล้วจึงจะง้างใบมีดออกหรือพับใบมีดเข้าร่องได้ กับอีกชนิดหนึ่ง เมื่อกดปุ่มหรือคานสปริงใบมีดจะดีดออกจากร่องหรือพับเข้าร่องได้.
มีดสปริง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง มีดที่มีปุ่มสำหรับกดให้ใบมีดพุ่งออกมาหรือถอยกลับเข้าที่เดิมได้.	มีดสปริง น. มีดที่มีปุ่มสำหรับกดให้ใบมีดพุ่งออกมาหรือถอยกลับเข้าที่เดิมได้.
มีดสองคม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดเล็ก ลักษณะคล้ายมีดพก แต่มีคมทั้ง ๒ ด้าน.	มีดสองคม น. มีดขนาดเล็ก ลักษณะคล้ายมีดพก แต่มีคมทั้ง ๒ ด้าน.
มีดสั้น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดเล็ก ลักษณะคล้ายมีดพก แต่สันบางกว่า.	มีดสั้น น. มีดขนาดเล็ก ลักษณะคล้ายมีดพก แต่สันบางกว่า.
มีดสับหมู เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าค่อนข้างหนายาวประมาณ ๑ คืบด้ามเป็นบ้องต่อออกไปจากตัวมีดขนาดพอมือกำ ถ้าเป็นแบบที่ใช้ในครัวมักทำสันงอนขึ้น และด้ามทำด้วยไม้.	มีดสับหมู น. มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าค่อนข้างหนายาวประมาณ ๑ คืบด้ามเป็นบ้องต่อออกไปจากตัวมีดขนาดพอมือกำ ถ้าเป็นแบบที่ใช้ในครัวมักทำสันงอนขึ้น และด้ามทำด้วยไม้.
มีดเสียม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง มีดหัวเสียม.	มีดเสียม น. มีดหัวเสียม.
มีดเสือซ่อนเล็บ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ซอ-โซ่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดเล็ก ใบมีดแบนเรียวปลายแหลม ยาวประมาณครึ่งฝ่ามือ ชุดหนึ่งมี ๒ เล่ม ด้ามมีดทำเป็นท่อนสี่เหลี่ยมยาว มีช่องสำหรับสอดใบมีดอีกเล่มหนึ่งสวนเข้าไปเก็บไว้ได้มิดชิด มีดทั้ง ๒ เล่มเมื่อสอดใบมีดเข้าไปในด้ามของกันและกันแล้ว แลดูเหมือนไม้สี่เหลี่ยมท่อนสั้น ๆ ใช้พกเป็นอาวุธ.	มีดเสือซ่อนเล็บ น. มีดขนาดเล็ก ใบมีดแบนเรียวปลายแหลม ยาวประมาณครึ่งฝ่ามือ ชุดหนึ่งมี ๒ เล่ม ด้ามมีดทำเป็นท่อนสี่เหลี่ยมยาว มีช่องสำหรับสอดใบมีดอีกเล่มหนึ่งสวนเข้าไปเก็บไว้ได้มิดชิด มีดทั้ง ๒ เล่มเมื่อสอดใบมีดเข้าไปในด้ามของกันและกันแล้ว แลดูเหมือนไม้สี่เหลี่ยมท่อนสั้น ๆ ใช้พกเป็นอาวุธ.
มีดหมอ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปร่างคล้ายมีดเหน็บ แต่โคนมีดมีชายแหลมโค้งออกจากคมเล็กน้อย ใช้สำหรับประกอบในพิธีทางไสยศาสตร์.	มีดหมอ น. มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปร่างคล้ายมีดเหน็บ แต่โคนมีดมีชายแหลมโค้งออกจากคมเล็กน้อย ใช้สำหรับประกอบในพิธีทางไสยศาสตร์.
มีดหมู เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดใหญ่ ใบมีดรูปสามเหลี่ยมชายธง ปลายแหลม สันตรงและหนา คมโค้งขึ้นไปจดปลาย ด้ามทำด้วยไม้สั้นขนาดพอกำ ใช้แล่เนื้อหมูตามเขียงหมู.	มีดหมู น. มีดขนาดใหญ่ ใบมีดรูปสามเหลี่ยมชายธง ปลายแหลม สันตรงและหนา คมโค้งขึ้นไปจดปลาย ด้ามทำด้วยไม้สั้นขนาดพอกำ ใช้แล่เนื้อหมูตามเขียงหมู.
มีดหวด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดใหญ่ รูปเพรียวยาว ด้ามงอ ๆ สำหรับหวดหญ้า, พร้าหวด ก็เรียก.	มีดหวด น. มีดขนาดใหญ่ รูปเพรียวยาว ด้ามงอ ๆ สำหรับหวดหญ้า, พร้าหวด ก็เรียก.
มีดหั่นยา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้ายาวประมาณ ๑ คืบ ด้ามทำด้วยไม้ขนาดพอกำ ใช้หั่นใบยาสูบ.	มีดหั่นยา น. มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้ายาวประมาณ ๑ คืบ ด้ามทำด้วยไม้ขนาดพอกำ ใช้หั่นใบยาสูบ.
มีดหัวเสียม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดกลาง ใบมีดปลายแบนป้าน โคนแคบ ยาวประมาณ ๑ ศอก ด้ามทำด้วยไม้ยาว ๑ คืบ ใช้ถากหญ้าหรือขุดดินแทนเสียมได้, มีดเสียม หรือ พร้าเสียม ก็เรียก.	มีดหัวเสียม น. มีดขนาดกลาง ใบมีดปลายแบนป้าน โคนแคบ ยาวประมาณ ๑ ศอก ด้ามทำด้วยไม้ยาว ๑ คืบ ใช้ถากหญ้าหรือขุดดินแทนเสียมได้, มีดเสียม หรือ พร้าเสียม ก็เรียก.
มีดเหน็บ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปร่างปลายแหลม กลางป่อง โคนแคบ สันค่อนข้างหนา ด้ามทำเป็นกั่นสอดติดกับด้ามไม้หรือทำเป็นบ้องติดอยู่ในตัวก็มี ปรกติสอดใบมีดไว้ในฝักซึ่งทำด้วยไม้หรือหวายสาน ไว้ขัดเอว ในเวลาออกนอกบ้าน ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่าง, มีดอีเหน็บ ก็เรียก.	มีดเหน็บ น. มีดขนาดกลาง ใบมีดรูปร่างปลายแหลม กลางป่อง โคนแคบ สันค่อนข้างหนา ด้ามทำเป็นกั่นสอดติดกับด้ามไม้หรือทำเป็นบ้องติดอยู่ในตัวก็มี ปรกติสอดใบมีดไว้ในฝักซึ่งทำด้วยไม้หรือหวายสาน ไว้ขัดเอว ในเวลาออกนอกบ้าน ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่าง, มีดอีเหน็บ ก็เรียก.
มีดเหลียน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง มีดขนาดใหญ่ ใบมีดแบน ปลายกว้างโคนแคบ สันหนาและโค้งดุ้งขึ้น โคนมีดทำเป็นบ้องหรือกั่นสอดติดกับด้ามไม้ยาว ใช้ถางป่า ตัดอ้อย หรือรานกิ่งไม้เป็นต้น, มีดอีเหลียน ก็เรียก.	มีดเหลียน น. มีดขนาดใหญ่ ใบมีดแบน ปลายกว้างโคนแคบ สันหนาและโค้งดุ้งขึ้น โคนมีดทำเป็นบ้องหรือกั่นสอดติดกับด้ามไม้ยาว ใช้ถางป่า ตัดอ้อย หรือรานกิ่งไม้เป็นต้น, มีดอีเหลียน ก็เรียก.
มีดอีเหน็บ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง มีดเหน็บ.	มีดอีเหน็บ น. มีดเหน็บ.
มีดอีเหลียน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง มีดเหลียน.	มีดอีเหลียน น. มีดเหลียน.
มีดโอ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง มีดกราย.	มีดโอ น. มีดกราย.
มีดยับ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน และภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ว่านหางช้าง. ในวงเล็บ ดู หางช้าง เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู (๑).	มีดยับ (ถิ่น–อีสาน, พายัพ) น. ว่านหางช้าง. [ดู หางช้าง (๑)].
มีเทน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง สารประกอบอินทรีย์ชนิดหนึ่ง มีลักษณะเป็นแก๊ส ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น ไวไฟ มีสูตร CH4 มีปรากฏในที่ซึ่งมีสารอินทรีย์ผุพังเน่าเปื่อย ในบ่อถ่านหิน ในแก๊สธรรมชาติ ใช้ประโยชน์เป็นแก๊สเชื้อเพลิง และใช้ในอุตสาหกรรมสังเคราะห์โปรตีนเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ methane เขียนว่า เอ็ม-อี-ที-เอช-เอ-เอ็น-อี.	มีเทน น. สารประกอบอินทรีย์ชนิดหนึ่ง มีลักษณะเป็นแก๊ส ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น ไวไฟ มีสูตร CH4 มีปรากฏในที่ซึ่งมีสารอินทรีย์ผุพังเน่าเปื่อย ในบ่อถ่านหิน ในแก๊สธรรมชาติ ใช้ประโยชน์เป็นแก๊สเชื้อเพลิง และใช้ในอุตสาหกรรมสังเคราะห์โปรตีนเป็นต้น. (อ. methane).
มีน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ปลา; ชื่อกลุ่มดาวรูปปลา เรียกว่า ราศีมีน เป็นราศีที่ ๑๑ ในจักรราศี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มีน น. ปลา; ชื่อกลุ่มดาวรูปปลา เรียกว่า ราศีมีน เป็นราศีที่ ๑๑ ในจักรราศี. (ป., ส.).
มีนาคม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๓ ตามสุริยคติ ซึ่งขึ้นต้นด้วยเดือนมกราคม มี ๓๑ วัน; ในวงเล็บ เป็นคำที่เลิกใช้แล้ว หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๑๒ ตามสุริยคติ ซึ่งขึ้นต้นด้วยเดือนเมษายน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มีน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู + อาคม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า .	มีนาคม น. ชื่อเดือนที่ ๓ ตามสุริยคติ ซึ่งขึ้นต้นด้วยเดือนมกราคม มี ๓๑ วัน; (เลิก) ชื่อเดือนที่ ๑๒ ตามสุริยคติ ซึ่งขึ้นต้นด้วยเดือนเมษายน. (ป. มีน + อาคม).
มีนาคม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า	ดู มีน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู.	มีนาคม ดู มีน.
มี่สั้ว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง เส้นหมี่ขนาดเล็ก ๆ ทําด้วยแป้งสาลี ตากแห้งเก็บไว้ได้นาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	มี่สั้ว น. เส้นหมี่ขนาดเล็ก ๆ ทําด้วยแป้งสาลี ตากแห้งเก็บไว้ได้นาน. (จ.).
มีฬห– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ลอ-จุ-ลา-หอ-หีบ	[มีนหะ–] เป็นคำนาม หมายถึง อุจจาระ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มีฬห– [มีนหะ–] น. อุจจาระ. (ป.).
มึก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง กิริยาที่ดื่มเหล้าจนเมา; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ หมายถึง ดื่มอย่างกระหาย.	มึก ก. กิริยาที่ดื่มเหล้าจนเมา; (ถิ่น–ปักษ์ใต้) ดื่มอย่างกระหาย.
มึกมวย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เมามาย.	มึกมวย ก. เมามาย.
มึง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำสรรพนาม หมายถึง คําใช้แทนผู้ที่เราพูดด้วย, มักถือกันว่าไม่สุภาพหรือหยาบคาย, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒.	มึง ส. คําใช้แทนผู้ที่เราพูดด้วย, มักถือกันว่าไม่สุภาพหรือหยาบคาย, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒.
มึงวาพาโวย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดจาเอะอะโวยวาย.	มึงวาพาโวย ก. พูดจาเอะอะโวยวาย.
มึน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เมาอ่อน ๆ, รู้สึกวิงเวียน เช่น มึนศีรษะ, รู้สึกตื้อในสมอง เช่น อ่านหนังสือมากชักมึน, มึนหัว ก็ว่า.	มึน ก. เมาอ่อน ๆ, รู้สึกวิงเวียน เช่น มึนศีรษะ, รู้สึกตื้อในสมอง เช่น อ่านหนังสือมากชักมึน, มึนหัว ก็ว่า.
มึนงง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-นอ-หนู-งอ-งู-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง งงจนทําอะไรไม่ถูกหรือคิดอะไรไม่ออก.	มึนงง ก. งงจนทําอะไรไม่ถูกหรือคิดอะไรไม่ออก.
มึนชา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงอาการเฉยเมยไม่ใยดี.	มึนชา ก. แสดงอาการเฉยเมยไม่ใยดี.
มึนซึม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-นอ-หนู-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อึ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงอาการเชื่อมซึมคล้ายเป็นไข้.	มึนซึม ก. แสดงอาการเชื่อมซึมคล้ายเป็นไข้.
มึนตึง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงอาการออกจะโกรธ ๆ ไม่พูดด้วย ไม่มองหน้า.	มึนตึง ก. แสดงอาการออกจะโกรธ ๆ ไม่พูดด้วย ไม่มองหน้า.
มึนเมา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เมาจนรู้สึกมึนหัว.	มึนเมา ก. เมาจนรู้สึกมึนหัว.
มึนหัว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกตื้อในสมอง, มึน ก็ว่า.	มึนหัว ก. รู้สึกตื้อในสมอง, มึน ก็ว่า.
มืด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขาดแสงสว่าง เช่น เดือนมืด, มีแสงสว่างน้อย เช่น ไม่ควรอ่านหนังสือในที่มืด เพราะจะทำให้เสียสายตา, โดยปริยายหมายความว่า เหลือรู้เหลือเห็น เช่น มือมืด. เป็นคำนาม หมายถึง เวลาใกล้ฟ้าสาง เช่น ตื่นแต่มืด; ค่ำ เช่น มืดแล้วทำไมไม่เปิดไฟ.	มืด ว. ขาดแสงสว่าง เช่น เดือนมืด, มีแสงสว่างน้อย เช่น ไม่ควรอ่านหนังสือในที่มืด เพราะจะทำให้เสียสายตา, โดยปริยายหมายความว่า เหลือรู้เหลือเห็น เช่น มือมืด. น. เวลาใกล้ฟ้าสาง เช่น ตื่นแต่มืด; ค่ำ เช่น มืดแล้วทำไมไม่เปิดไฟ.
มืดครึ้ม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีแสงสว่างน้อยเพราะมีเมฆมากคล้ายจะมีฝนตก เช่น ท้องฟ้ามืดครึ้ม.	มืดครึ้ม ว. มีแสงสว่างน้อยเพราะมีเมฆมากคล้ายจะมีฝนตก เช่น ท้องฟ้ามืดครึ้ม.
มืดค่ำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาพลบคํ่าขมุกขมัว เช่น มืดค่ำแล้วเข้าบ้านเสียที.	มืดค่ำ น. เวลาพลบคํ่าขมุกขมัว เช่น มืดค่ำแล้วเข้าบ้านเสียที.
มืดตึดตื๋อ, มืดตึ๊ดตื๋อ มืดตึดตื๋อ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อึ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อือ-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง มืดตึ๊ดตื๋อ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อึ-ไม้-ตรี-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อือ-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มืดมากจนมองไม่เห็นแสงสว่าง เช่น ในถ้ำมืดตึ๊ดตื๋อ, มืดตื้อ หรือ มืดตื๋อ ก็ว่า.	มืดตึดตื๋อ, มืดตึ๊ดตื๋อ ว. มืดมากจนมองไม่เห็นแสงสว่าง เช่น ในถ้ำมืดตึ๊ดตื๋อ, มืดตื้อ หรือ มืดตื๋อ ก็ว่า.
มืดตื้อ, มืดตื๋อ มืดตื้อ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง มืดตื๋อ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อือ-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มืดมากจนมองไม่เห็นแสงสว่าง เช่น ในห้องนี้มืดตื้ออย่างกับเข้าถ้ำ.	มืดตื้อ, มืดตื๋อ ว. มืดมากจนมองไม่เห็นแสงสว่าง เช่น ในห้องนี้มืดตื้ออย่างกับเข้าถ้ำ.
มืดแปดด้าน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง นึกไม่เห็น, คิดไม่ออก, จนปัญญาไม่รู้จะหาทางออกได้อย่างไร, เช่น ตอนนี้รู้สึกมืดแปดด้านไปหมด.	มืดแปดด้าน ก. นึกไม่เห็น, คิดไม่ออก, จนปัญญาไม่รู้จะหาทางออกได้อย่างไร, เช่น ตอนนี้รู้สึกมืดแปดด้านไปหมด.
มืดฟ้ามัวดิน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีจำนวนมากมาย เช่น มีประชาชนมาร่วมงานมืดฟ้ามัวดิน.	มืดฟ้ามัวดิน ว. มีจำนวนมากมาย เช่น มีประชาชนมาร่วมงานมืดฟ้ามัวดิน.
มืดมน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มืดมัว, มืดมาก, มืดจนมองไม่เห็นทาง, มักใช้เข้าคู่กับคํา อนธการ เป็น มืดมนอนธการ.	มืดมน ว. มืดมัว, มืดมาก, มืดจนมองไม่เห็นทาง, มักใช้เข้าคู่กับคํา อนธการ เป็น มืดมนอนธการ.
มืดมัว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีแสงสว่างน้อย เช่น อากาศมืดมัว, ไม่แจ่มใส เช่น หูตามืดมัว.	มืดมัว ว. มีแสงสว่างน้อย เช่น อากาศมืดมัว, ไม่แจ่มใส เช่น หูตามืดมัว.
มืดหน้า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีอาการเวียนหัวเห็นอะไรพร่าไปหมด เช่น อากาศร้อนมากจนรู้สึกมืดหน้า.	มืดหน้า ว. มีอาการเวียนหัวเห็นอะไรพร่าไปหมด เช่น อากาศร้อนมากจนรู้สึกมืดหน้า.
มืน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำกริยา หมายถึง ลืม, เปิด, แย้ม, (ใช้แก่ตา) เช่น มืนตา ว่า ลืมตา.	มืน (ถิ่น–อีสาน) ก. ลืม, เปิด, แย้ม, (ใช้แก่ตา) เช่น มืนตา ว่า ลืมตา.
มื่น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพและภาคอีสาน เป็นคำกริยา หมายถึง ลื่น.	มื่น ๑ (ถิ่น–พายัพ, อีสาน) ก. ลื่น.
มื่น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ชื่นบาน เช่น ชื่นมื่น.	มื่น ๒ ก. ชื่นบาน เช่น ชื่นมื่น.
มือ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง อวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายอยู่ต่อจากปลายแขนประกอบด้วยฝ่ามือและนิ้วมือ สําหรับจับเป็นต้น, เรียกสิ่งหรืออุปกรณ์บางชนิดที่มีรูปร่างอย่างมือและใช้จับแทนมือได้ เช่น มือกล มือหุ่นยนต์; เรียกผู้ร่วมเล่นการพนันบางอย่างหรือแชร์เป็นต้นว่า มือ เช่น คนหนึ่งจะเล่นกี่มือก็ได้; หนวดของไม้เลื้อยบางชนิดใช้เกาะสิ่งอื่นอย่างมือ เช่น มือตําลึง มือบวบ; ลักษณนามบอกจำนวนนับ ๕ ลูก เป็น ๑ มือ (ใช้ในเวลานับผลไม้บางชนิด เช่น มะปราง มังคุด เงาะ).	มือ ๑ น. อวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายอยู่ต่อจากปลายแขนประกอบด้วยฝ่ามือและนิ้วมือ สําหรับจับเป็นต้น, เรียกสิ่งหรืออุปกรณ์บางชนิดที่มีรูปร่างอย่างมือและใช้จับแทนมือได้ เช่น มือกล มือหุ่นยนต์; เรียกผู้ร่วมเล่นการพนันบางอย่างหรือแชร์เป็นต้นว่า มือ เช่น คนหนึ่งจะเล่นกี่มือก็ได้; หนวดของไม้เลื้อยบางชนิดใช้เกาะสิ่งอื่นอย่างมือ เช่น มือตําลึง มือบวบ; ลักษณนามบอกจำนวนนับ ๕ ลูก เป็น ๑ มือ (ใช้ในเวลานับผลไม้บางชนิด เช่น มะปราง มังคุด เงาะ).
มือกาว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขี้ขโมย. เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่เก่งหรือชำนาญในทางล้วงกระเป๋า, ผู้ชำนาญในการหยิบฉวยสิ่งของของผู้อื่นติดมือไปเมื่อเจ้าของเผลอ, เรียกผู้รักษาประตูฟุตบอลที่รับลูกบอลได้แม่นยำโดยลูกไม่หลุดจากมืออย่างกับมือทากาวว่า ประตูมือกาว.	มือกาว ว. ขี้ขโมย. น. ผู้ที่เก่งหรือชำนาญในทางล้วงกระเป๋า, ผู้ชำนาญในการหยิบฉวยสิ่งของของผู้อื่นติดมือไปเมื่อเจ้าของเผลอ, เรียกผู้รักษาประตูฟุตบอลที่รับลูกบอลได้แม่นยำโดยลูกไม่หลุดจากมืออย่างกับมือทากาวว่า ประตูมือกาว.
มือเก่า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความชํานาญหรือชํ่าชองมาก เช่น อย่าประมาทมือเก่านะเจ้าเอ๋ย. ในวงเล็บ มาจาก พระอภัยมณีคำกลอน ของ สุนทรภู่ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	มือเก่า ว. มีความชํานาญหรือชํ่าชองมาก เช่น อย่าประมาทมือเก่านะเจ้าเอ๋ย. (อภัย).
มือขวา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ความสันทัด เช่น การรบพุ่งชิงชัยมันเป็นมือขวาของเขานี่ครับ. ในวงเล็บ มาจาก ชิงนาง ละครพูด ๔ องก์ พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว แปลงจากเรื่องภาษาอังกฤษ ของ ริชาด ปรินสะลี เชริเดน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ใกล้ชิด, ที่เก่งกล้าสามารถ, ที่ไว้วางใจได้, เช่น สมุนมือขวา.	มือขวา น. ความสันทัด เช่น การรบพุ่งชิงชัยมันเป็นมือขวาของเขานี่ครับ. (ชิงนาง ร. ๖). ว. ที่ใกล้ชิด, ที่เก่งกล้าสามารถ, ที่ไว้วางใจได้, เช่น สมุนมือขวา.
มือขึ้น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจริญก้าวหน้าทางธุรกิจการค้า เช่น เขากำลังมือขึ้นในทางการค้า; มีโชคดีในการพนัน เช่น เขากำลังมือขึ้นในการเล่นไพ่.	มือขึ้น ว. เจริญก้าวหน้าทางธุรกิจการค้า เช่น เขากำลังมือขึ้นในทางการค้า; มีโชคดีในการพนัน เช่น เขากำลังมือขึ้นในการเล่นไพ่.
มือแข็ง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ค่อยไหว้คนง่าย ๆ (เป็นคำที่ผู้ใหญ่ว่าผู้น้อย); เก่ง เช่น เขาเป็นนักเทนนิสมือแข็ง; เล่นการพนันไม่ค่อยเสีย เช่น เขามือแข็งในการเล่นโป, ตรงข้ามกับ มืออ่อน.	มือแข็ง ว. ไม่ค่อยไหว้คนง่าย ๆ (เป็นคำที่ผู้ใหญ่ว่าผู้น้อย); เก่ง เช่น เขาเป็นนักเทนนิสมือแข็ง; เล่นการพนันไม่ค่อยเสีย เช่น เขามือแข็งในการเล่นโป, ตรงข้ามกับ มืออ่อน.
มือจับ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่ทำไว้สำหรับจับเวลาเปิดปิดประตูหรือในการใช้งานอื่น ๆ เป็นต้น เช่น มือจับประตูรถยนต์ มือจับกบไสไม้ มือจับลิ้นชัก.	มือจับ น. ส่วนที่ทำไว้สำหรับจับเวลาเปิดปิดประตูหรือในการใช้งานอื่น ๆ เป็นต้น เช่น มือจับประตูรถยนต์ มือจับกบไสไม้ มือจับลิ้นชัก.
มือดี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความชำนาญ, มีความสามารถสูง, เช่น เขาเป็นคนมือดีของกองปราบ.	มือดี ว. มีความชำนาญ, มีความสามารถสูง, เช่น เขาเป็นคนมือดีของกองปราบ.
มือตก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสื่อมความสามารถลง เช่น หมู่นี้เล่นบิลเลียดมือตกไป, เสื่อมความนิยม เช่น เขียนหนังสือมือตกไป, เสียมากกว่าได้ในการเล่นการพนัน เช่น ตอนนี้เขาเล่นไพ่กำลังมือตก.	มือตก ว. เสื่อมความสามารถลง เช่น หมู่นี้เล่นบิลเลียดมือตกไป, เสื่อมความนิยม เช่น เขียนหนังสือมือตกไป, เสียมากกว่าได้ในการเล่นการพนัน เช่น ตอนนี้เขาเล่นไพ่กำลังมือตก.
มือต้น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู	(ศิลปะ) น. ผู้ที่ลงมือทำงานเพียงคร่าว ๆ เป็นคนแรก.	มือต้น (ศิลปะ) น. ผู้ที่ลงมือทำงานเพียงคร่าว ๆ เป็นคนแรก.
มือเติบ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้หรือจ่ายมากเกินสมควรหรือเกินจำเป็น.	มือเติบ ก. ใช้หรือจ่ายมากเกินสมควรหรือเกินจำเป็น.
มือถือสาก ปากถือศีล เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มักแสดงตัวว่าเป็นคนมีศีลมีธรรม แต่กลับประพฤติชั่ว.	มือถือสาก ปากถือศีล (สำ) ว. มักแสดงตัวว่าเป็นคนมีศีลมีธรรม แต่กลับประพฤติชั่ว.
มือที่สาม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลฝ่ายที่ ๓ ซึ่งมิใช่คู่กรณี แต่สอดเข้ามาเกี่ยวข้องในกิจกรรมหรือชีวิตของผู้อื่น มักจะเข้ามายุแหย่ให้เกิดความแตกแยกหรือบ่อนทำลาย.	มือที่สาม น. บุคคลฝ่ายที่ ๓ ซึ่งมิใช่คู่กรณี แต่สอดเข้ามาเกี่ยวข้องในกิจกรรมหรือชีวิตของผู้อื่น มักจะเข้ามายุแหย่ให้เกิดความแตกแยกหรือบ่อนทำลาย.
มือเที่ยง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แน่, แม่นยำ, เช่น เขายิงปืนมือเที่ยง; มีความสามารถในการบังคับมือให้เขียนเส้นตรง เส้นโค้ง หรือลวดลายต่าง ๆ เป็นต้น ได้ตามที่ต้องการ เช่นในการเขียนเส้นตรงได้ตรงเหมือนไม้บรรทัดหรือเขียนวงกลมได้กลมดิกเป็นต้น.	มือเที่ยง ว. แน่, แม่นยำ, เช่น เขายิงปืนมือเที่ยง; มีความสามารถในการบังคับมือให้เขียนเส้นตรง เส้นโค้ง หรือลวดลายต่าง ๆ เป็นต้น ได้ตามที่ต้องการ เช่นในการเขียนเส้นตรงได้ตรงเหมือนไม้บรรทัดหรือเขียนวงกลมได้กลมดิกเป็นต้น.
มือบน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผู้ทิ้งไพ่ให้มือต่อไป.	มือบน ว. ผู้ทิ้งไพ่ให้มือต่อไป.
มือบอน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่มืออยู่ไม่สุข ชอบขีดเขียนตามกําแพงหรือชอบเด็ดดอกไม้ใบไม้เป็นต้น.	มือบอน ว. อาการที่มืออยู่ไม่สุข ชอบขีดเขียนตามกําแพงหรือชอบเด็ดดอกไม้ใบไม้เป็นต้น.
มือเบา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ใช้มือทําอะไรอย่างละมุนละไมหรือประณีตบรรจง, ตรงข้ามกับ มือหนัก.	มือเบา ว. อาการที่ใช้มือทําอะไรอย่างละมุนละไมหรือประณีตบรรจง, ตรงข้ามกับ มือหนัก.
มือปลาย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	(ศิลปะ) น. ผู้ที่ลงมือตกแต่งงานเป็นคนสุดท้าย.	มือปลาย (ศิลปะ) น. ผู้ที่ลงมือตกแต่งงานเป็นคนสุดท้าย.
มือปืน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่พกพาอาวุธปืนคอยคุ้มกันผู้มีอิทธิพลหรือบุคคลสำคัญเป็นต้น, ผู้ที่รับจ้างยิงคน, ผู้ที่ยิงเขาตาย.	มือปืน น. ผู้ที่พกพาอาวุธปืนคอยคุ้มกันผู้มีอิทธิพลหรือบุคคลสำคัญเป็นต้น, ผู้ที่รับจ้างยิงคน, ผู้ที่ยิงเขาตาย.
มือเปล่า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง มือที่ไม่ได้ถืออาวุธ เช่น สู้มือเปล่า, มือที่ไม่ได้ถือของติดไปด้วย เช่น มามือเปล่า, ไม่ได้ลงทุน เช่น จับเสือมือเปล่า.	มือเปล่า น. มือที่ไม่ได้ถืออาวุธ เช่น สู้มือเปล่า, มือที่ไม่ได้ถือของติดไปด้วย เช่น มามือเปล่า, ไม่ได้ลงทุน เช่น จับเสือมือเปล่า.
มือเป็นระวิง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ใช้มือทำงานไม่ได้หยุด ในความว่า ทำงานมือเป็นระวิง.	มือเป็นระวิง (สำ) ว. อาการที่ใช้มือทำงานไม่ได้หยุด ในความว่า ทำงานมือเป็นระวิง.
มือผี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ขาไพ่ตองที่เข้าเล่นพอให้ครบขาหรือครบวงไม่ต้องได้เสียด้วย.	มือผี น. ขาไพ่ตองที่เข้าเล่นพอให้ครบขาหรือครบวงไม่ต้องได้เสียด้วย.
มือมืด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ลอบทําความผิดอย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่งเหลือรู้เหลือเห็นว่าเป็นใคร.	มือมืด น. ผู้ที่ลอบทําความผิดอย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่งเหลือรู้เหลือเห็นว่าเป็นใคร.
มือโม่ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ที่ยื่นออกมาจากตัวโม่ มีเดือยสำหรับจับหมุน.	มือโม่ น. ไม้ที่ยื่นออกมาจากตัวโม่ มีเดือยสำหรับจับหมุน.
มือไม่ถึง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความสามารถยังไม่ถึงระดับ.	มือไม่ถึง ว. มีความสามารถยังไม่ถึงระดับ.
มือไม่พาย เอาตีนราน้ำ, มือไม่พาย เอาเท้าราน้ำ มือไม่พาย เอาตีนราน้ำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ มือไม่พาย เอาเท้าราน้ำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ช่วยทําแล้วยังขัดขวางการทํางานของผู้อื่น.	มือไม่พาย เอาตีนราน้ำ, มือไม่พาย เอาเท้าราน้ำ (สำ) ก. ไม่ช่วยทําแล้วยังขัดขวางการทํางานของผู้อื่น.
มือเย็น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกคนที่มักปลูกต้นไม้ได้งอกงามดีว่า คนมือเย็น, ตรงข้ามกับ มือร้อน.	มือเย็น ว. เรียกคนที่มักปลูกต้นไม้ได้งอกงามดีว่า คนมือเย็น, ตรงข้ามกับ มือร้อน.
มือรอง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีความสำคัญเป็นคนที่ ๒ รองจากมือแรก, คนที่ลงมือทำเป็นคนที่ ๒ รองจากมือต้น.	มือรอง น. ผู้มีความสำคัญเป็นคนที่ ๒ รองจากมือแรก, คนที่ลงมือทำเป็นคนที่ ๒ รองจากมือต้น.
มือร้อน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกคนที่มักปลูกต้นไม้ไม่ขึ้นหรือไม่งอกงามว่า คนมือร้อน, ตรงข้ามกับ มือเย็น.	มือร้อน ว. เรียกคนที่มักปลูกต้นไม้ไม่ขึ้นหรือไม่งอกงามว่า คนมือร้อน, ตรงข้ามกับ มือเย็น.
มือล่าง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รับไพ่ที่มือบนทิ้งให้.	มือล่าง น. ผู้รับไพ่ที่มือบนทิ้งให้.
มือลิง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้สําหรับติดข้างเรือ อยู่ในระหว่างกงหรือต่อจากกง, เรียกเรือต่อเช่นเรือสำปั้นที่มีมือลิง ๓ คู่ หรือ ๕ คู่ เป็นต้น อันแสดงถึงขนาดความยาวของเรือว่า เรือ ๓ มือลิง เรือ ๕ มือลิง.	มือลิง น. ไม้สําหรับติดข้างเรือ อยู่ในระหว่างกงหรือต่อจากกง, เรียกเรือต่อเช่นเรือสำปั้นที่มีมือลิง ๓ คู่ หรือ ๕ คู่ เป็นต้น อันแสดงถึงขนาดความยาวของเรือว่า เรือ ๓ มือลิง เรือ ๕ มือลิง.
มือไว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขี้ขโมย.	มือไว ว. ขี้ขโมย.
มือสอง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เพชฌฆาตที่ลงดาบประหารชีวิตนักโทษเป็นคนที่ ๒.	มือสอง น. เพชฌฆาตที่ลงดาบประหารชีวิตนักโทษเป็นคนที่ ๒.
มือสะอาด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความประพฤติดี, มีความซื่อสัตย์สุจริตไม่คดโกงหรือฉ้อราษฎร์บังหลวง.	มือสะอาด (สำ) ว. มีความประพฤติดี, มีความซื่อสัตย์สุจริตไม่คดโกงหรือฉ้อราษฎร์บังหลวง.
มือสั้นตีนสั้น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ขาดกําลังที่จะช่วยให้กิจการสําเร็จด้วยดี.	มือสั้นตีนสั้น (สำ) ก. ขาดกําลังที่จะช่วยให้กิจการสําเร็จด้วยดี.
มือสาม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เพชฌฆาตที่ลงดาบประหารชีวิตนักโทษเป็นคนที่ ๓.	มือสาม น. เพชฌฆาตที่ลงดาบประหารชีวิตนักโทษเป็นคนที่ ๓.
มือสี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ที่ยื่นออกมาจากเครื่องสีข้าวสําหรับเอาขอสับ.	มือสี น. ไม้ที่ยื่นออกมาจากเครื่องสีข้าวสําหรับเอาขอสับ.
มือเสือ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้รูปร่างคล้ายมือ มีซี่ ๖–๗ ซี่คล้ายนิ้ว ปลายงอ มักทำด้วยไม้ไผ่ สำหรับตะกุยสิ่งต่าง ๆ เช่น ถ่าน.	มือเสือ ๑ น. ไม้รูปร่างคล้ายมือ มีซี่ ๖–๗ ซี่คล้ายนิ้ว ปลายงอ มักทำด้วยไม้ไผ่ สำหรับตะกุยสิ่งต่าง ๆ เช่น ถ่าน.
มือหนัก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ใช้มือทําอะไรอย่างรุนแรงหรือไม่ประณีตบรรจง, ตรงข้ามกับ มือเบา; มากผิดปรกติ (มักใช้ในการเล่นการพนันหรือตกรางวัลเป็นต้น) เช่น เขาแทงโปมือหนัก เขาตกรางวัลนักร้องมือหนักไป.	มือหนัก ว. อาการที่ใช้มือทําอะไรอย่างรุนแรงหรือไม่ประณีตบรรจง, ตรงข้ามกับ มือเบา; มากผิดปรกติ (มักใช้ในการเล่นการพนันหรือตกรางวัลเป็นต้น) เช่น เขาแทงโปมือหนัก เขาตกรางวัลนักร้องมือหนักไป.
มือหนึ่ง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เพชฌฆาตที่ลงดาบประหารชีวิตนักโทษเป็นคนแรก; ผู้มีความสามารถยอดเยี่ยมในทางใดทางหนึ่ง เช่น เขาเป็นมือหนึ่งทางประวัติศาสตร์.	มือหนึ่ง น. เพชฌฆาตที่ลงดาบประหารชีวิตนักโทษเป็นคนแรก; ผู้มีความสามารถยอดเยี่ยมในทางใดทางหนึ่ง เช่น เขาเป็นมือหนึ่งทางประวัติศาสตร์.
มือห่างตีนห่าง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุรุ่ยสุร่าย; เลินเล่อ, สะเพร่า, ไม่ระมัดระวัง.	มือห่างตีนห่าง (สำ) ว. สุรุ่ยสุร่าย; เลินเล่อ, สะเพร่า, ไม่ระมัดระวัง.
มือใหม่ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยังไม่มีความชํานาญ.	มือใหม่ ว. ยังไม่มีความชํานาญ.
มืออ่อน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นอบน้อม, ไหว้คนง่าย (เป็นคำที่ผู้ใหญ่ชมผู้น้อย); มีความสามารถน้อย เช่น เขายังมืออ่อนในการทำงาน, ตรงข้ามกับ มือแข็ง.	มืออ่อน ว. นอบน้อม, ไหว้คนง่าย (เป็นคำที่ผู้ใหญ่ชมผู้น้อย); มีความสามารถน้อย เช่น เขายังมืออ่อนในการทำงาน, ตรงข้ามกับ มือแข็ง.
มืออ่อนตีนอ่อน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีอาการหมดแรงเพราะรู้สึกตกใจ เสียใจ หรือเสียกําลังใจ เป็นต้น อย่างแรงและทันทีทันใด.	มืออ่อนตีนอ่อน ว. มีอาการหมดแรงเพราะรู้สึกตกใจ เสียใจ หรือเสียกําลังใจ เป็นต้น อย่างแรงและทันทีทันใด.
มือ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อส้มชนิด Citrus medica L. var. sarcodactylis Swing. ในวงศ์ Rutaceae ซึ่งส่วนล่างของผลมีลักษณะคล้ายนิ้วมือ ใช้ทํายาดมได้ เรียกว่า ส้มมือ.	มือ ๒ น. ชื่อส้มชนิด Citrus medica L. var. sarcodactylis Swing. ในวงศ์ Rutaceae ซึ่งส่วนล่างของผลมีลักษณะคล้ายนิ้วมือ ใช้ทํายาดมได้ เรียกว่า ส้มมือ.
มื้อ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง เวลา, คราว, (ใช้เกี่ยวกับการกินอาหาร) เช่น อาหารมื้อเช้า อาหารมื้อกลางวัน อาหารมื้อเย็น กินอาหารให้เป็นมื้อเป็นคราว, ลักษณนามหมายถึง คราว, ครั้ง, หน, เช่น กินอาหารวันละ ๓ มื้อ.	มื้อ น. เวลา, คราว, (ใช้เกี่ยวกับการกินอาหาร) เช่น อาหารมื้อเช้า อาหารมื้อกลางวัน อาหารมื้อเย็น กินอาหารให้เป็นมื้อเป็นคราว, ลักษณนามหมายถึง คราว, ครั้ง, หน, เช่น กินอาหารวันละ ๓ มื้อ.
มือเสือ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	ดูใน มือ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑.	มือเสือ ๑ ดูใน มือ ๑.
มือเสือ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมันชนิด Dioscorea esculenta Burk. ในวงศ์ Dioscoreaceae หัวเป็นแง่งมีรากติดอยู่โดยรอบ.	มือเสือ ๒ น. ชื่อมันชนิด Dioscorea esculenta Burk. ในวงศ์ Dioscoreaceae หัวเป็นแง่งมีรากติดอยู่โดยรอบ.
มุ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ	เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งใจเอาจริงเอาจัง เช่น มุดูหนังสือ มุสู้ มุจะเอาชนะให้ได้, มักใช้เข้าคู่กับคำ มานะ เป็น มุมานะ เช่น เขามุมานะทำงาน.	มุ ก. ตั้งใจเอาจริงเอาจัง เช่น มุดูหนังสือ มุสู้ มุจะเอาชนะให้ได้, มักใช้เข้าคู่กับคำ มานะ เป็น มุมานะ เช่น เขามุมานะทำงาน.
มุก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหอยทะเลกาบคู่ในสกุล Pinctada วงศ์ Pteriidae อาศัยอยู่ตามแนวปะการัง ให้ไข่มุกและมุกซีก เปลือกใช้ทําเป็นเครื่องประดับได้.	มุก น. ชื่อหอยทะเลกาบคู่ในสกุล Pinctada วงศ์ Pteriidae อาศัยอยู่ตามแนวปะการัง ให้ไข่มุกและมุกซีก เปลือกใช้ทําเป็นเครื่องประดับได้.
มุกดา, มุกดาหาร มุกดา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา มุกดาหาร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ไข่มุก; ชื่อรัตนะอย่างหนึ่งในพวกนพรัตน์ สีหมอกอ่อน ๆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มุกฺตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา มุกฺตาหาร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี มุตฺตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา มุตฺตาหาร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ ว่า สร้อยไข่มุก .	มุกดา, มุกดาหาร น. ไข่มุก; ชื่อรัตนะอย่างหนึ่งในพวกนพรัตน์ สีหมอกอ่อน ๆ. (ส. มุกฺตา, มุกฺตาหาร; ป. มุตฺตา, มุตฺตาหาร, ว่า สร้อยไข่มุก).
มุกตลก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	[–ตะหฺลก] เป็นคำนาม หมายถึง วิธีทำให้ขบขัน.	มุกตลก [–ตะหฺลก] น. วิธีทำให้ขบขัน.
มุกุระ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง กระจกเงา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มุกุระ (แบบ) น. กระจกเงา. (ป., ส.).
มุกุละ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้ตูม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มุกุละ (แบบ) น. ดอกไม้ตูม. (ป., ส.).
มุข, มุข– มุข เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่ มุข– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่	[มุก, มุกขะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หน้า, ปาก; ทาง; หัวหน้า; ส่วนของตึกหรือเรือนที่ยื่นออกมาจากส่วนใหญ่ มักอยู่ด้านหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มุข, มุข– [มุก, มุกขะ–] น. หน้า, ปาก; ทาง; หัวหน้า; ส่วนของตึกหรือเรือนที่ยื่นออกมาจากส่วนใหญ่ มักอยู่ด้านหน้า. (ป., ส.).
มุขกระสัน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง มุขที่เชื่อมระหว่างพระที่นั่งองค์หนึ่งกับอีกองค์หนึ่ง.	มุขกระสัน น. มุขที่เชื่อมระหว่างพระที่นั่งองค์หนึ่งกับอีกองค์หนึ่ง.
มุขเด็จ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง มุขโถงที่ยื่นออกมาจากหน้าอาคาร เป็นที่เสด็จออก.	มุขเด็จ น. มุขโถงที่ยื่นออกมาจากหน้าอาคาร เป็นที่เสด็จออก.
มุขโถง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-โอ-ถอ-ถุง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง มุขที่ยื่นออกมาจากตัวอาคาร ไม่มีฝากั้น.	มุขโถง น. มุขที่ยื่นออกมาจากตัวอาคาร ไม่มีฝากั้น.
มุขบาฐ, มุขปาฐะ มุขบาฐ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ถอ-ถาน มุขปาฐะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อะ	[มุกขะบาด, มุกขะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การต่อปากกันมา, การบอกเล่าต่อ ๆ กันมาโดยมิได้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร, เช่น เรื่องนี้สืบมาโดยมุขบาฐ เรื่องนี้เป็นมุขปาฐะ.	มุขบาฐ, มุขปาฐะ [มุกขะบาด, มุกขะ–] น. การต่อปากกันมา, การบอกเล่าต่อ ๆ กันมาโดยมิได้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร, เช่น เรื่องนี้สืบมาโดยมุขบาฐ เรื่องนี้เป็นมุขปาฐะ.
มุขมนตรี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-มอ-ม้า-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[มุกขะมนตฺรี] เป็นคำนาม หมายถึง ที่ปรึกษาราชการชั้นผู้ใหญ่.	มุขมนตรี [มุกขะมนตฺรี] น. ที่ปรึกษาราชการชั้นผู้ใหญ่.
มุขลด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นอาคารลดระดับต่ำกว่าพื้นส่วนกลางอาคาร อยู่ต่อออกมาทางหัวและท้ายอาคาร เช่น มุขลดศาลา มุขลดพระที่นั่งต่าง ๆ.	มุขลด น. พื้นอาคารลดระดับต่ำกว่าพื้นส่วนกลางอาคาร อยู่ต่อออกมาทางหัวและท้ายอาคาร เช่น มุขลดศาลา มุขลดพระที่นั่งต่าง ๆ.
มุขย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-ยอ-ยัก	[มุกขะยะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สําคัญ, เป็นใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มุขย– [มุกขะยะ–] ว. สําคัญ, เป็นใหญ่. (ส.).
มุขยประโยค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อประโยคในตําราไวยากรณ์ได้แก่ ประโยคที่มีประโยคอื่นเป็นส่วนขยาย.	มุขยประโยค น. ชื่อประโยคในตําราไวยากรณ์ได้แก่ ประโยคที่มีประโยคอื่นเป็นส่วนขยาย.
มุโขโลกนะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[–โลกะนะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เห็นแก่หน้า, เห็นแก่พวก, เช่น เขาเป็นคนมุโขโลกนะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มุโขโลกนะ [–โลกะนะ] ว. เห็นแก่หน้า, เห็นแก่พวก, เช่น เขาเป็นคนมุโขโลกนะ. (ป.).
มุคคะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	[มุกคะ] เป็นคำนาม หมายถึง ถั่วเขียว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มุคฺค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	มุคคะ [มุกคะ] น. ถั่วเขียว. (ป. มุคฺค).
มุคธ์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	[มุก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เขลา, ไม่รู้เดียงสา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มุคฺธ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	มุคธ์ [มุก] ว. เขลา, ไม่รู้เดียงสา. (ส. มุคฺธ).
มุคระ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[มุกคะระ] เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ค้อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มุคฺคร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต มุทฺคร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-คอ-ควาย-รอ-เรือ.	มุคระ [มุกคะระ] น. ไม้ค้อน. (ป. มุคฺคร; ส. มุทฺคร).
มุง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาวัตถุมีกระเบื้องหรือจากเป็นต้น ขึ้นปิดส่วนบนของเรือนหรือหลังคาเพื่อกันแดดกันฝน เช่น เอากระเบื้องมุงหลังคา; รุมกันเข้าไปดูอย่างไม่มีระเบียบ เช่น มีคนมุงดูคนเป็นลมเต็มไปหมด.	มุง ก. เอาวัตถุมีกระเบื้องหรือจากเป็นต้น ขึ้นปิดส่วนบนของเรือนหรือหลังคาเพื่อกันแดดกันฝน เช่น เอากระเบื้องมุงหลังคา; รุมกันเข้าไปดูอย่างไม่มีระเบียบ เช่น มีคนมุงดูคนเป็นลมเต็มไปหมด.
มุ่ง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งใจ เช่น มุ่งทำความดี, ตั้งหน้า เช่น มุ่งศึกษาหาความรู้, ในบทกลอนใช้ว่า ม่ง ก็มี.	มุ่ง ก. ตั้งใจ เช่น มุ่งทำความดี, ตั้งหน้า เช่น มุ่งศึกษาหาความรู้, ในบทกลอนใช้ว่า ม่ง ก็มี.
มุ่งแต่จะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง มุ่งเฉพาะจะ เช่น เขามุ่งแต่จะทำงาน.	มุ่งแต่จะ ก. มุ่งเฉพาะจะ เช่น เขามุ่งแต่จะทำงาน.
มุ่งมั่น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งใจอย่างแน่วแน่ เช่น เขามุ่งมั่นในการทำความดี.	มุ่งมั่น ก. ตั้งใจอย่างแน่วแน่ เช่น เขามุ่งมั่นในการทำความดี.
มุ่งมาด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ปรารถนา, มักใช้เข้าคู่กันเป็น มุ่งมาดปรารถนา.	มุ่งมาด ก. ปรารถนา, มักใช้เข้าคู่กันเป็น มุ่งมาดปรารถนา.
มุ่งร้ายหมายขวัญ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง	เป็นคำกริยา หมายถึง คิดปองร้าย.	มุ่งร้ายหมายขวัญ ก. คิดปองร้าย.
มุ่งหน้า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ตรงไปสู่จุดหมาย เช่น เขามุ่งหน้าไปโรงเรียน.	มุ่งหน้า ก. ตรงไปสู่จุดหมาย เช่น เขามุ่งหน้าไปโรงเรียน.
มุ่งหมาย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งใจที่จะให้บรรลุถึงจุดที่หมายไว้.	มุ่งหมาย ก. ตั้งใจที่จะให้บรรลุถึงจุดที่หมายไว้.
มุ่งหวัง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งใจ, หวังจะเอาให้ได้.	มุ่งหวัง ก. ตั้งใจ, หวังจะเอาให้ได้.
มุ้ง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าหรือสิ่งอื่นที่ทําขึ้นสําหรับกางกันยุงหรือป้องกันยุง, ลักษณนามว่า หลัง.	มุ้ง น. ผ้าหรือสิ่งอื่นที่ทําขึ้นสําหรับกางกันยุงหรือป้องกันยุง, ลักษณนามว่า หลัง.
มุ้งกระโจม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-จอ-จาน-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง มุ้งที่มีรูปร่างอย่างจอมแห ใช้แขวนจากเพดาน ให้ชายด้านล่างคลุมเตียงหรือที่นอนจนถึงพื้นโดยรอบ.	มุ้งกระโจม น. มุ้งที่มีรูปร่างอย่างจอมแห ใช้แขวนจากเพดาน ให้ชายด้านล่างคลุมเตียงหรือที่นอนจนถึงพื้นโดยรอบ.
มุ้งประทุน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง มุ้งรูปโค้งคล้ายประทุน มีโครงเป็นลวดเหล็ก หุบเก็บและกางได้.	มุ้งประทุน น. มุ้งรูปโค้งคล้ายประทุน มีโครงเป็นลวดเหล็ก หุบเก็บและกางได้.
มุ้งลวด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง มุ้งที่ทําด้วยตาข่ายลวดตาละเอียด, โดยอนุโลมเรียกห้องที่ใช้ตาข่ายลวดตาละเอียดกรุประตู หน้าต่าง และช่องลมเพื่อกันยุงหรือแมลงว่า ห้องมุ้งลวด.	มุ้งลวด น. มุ้งที่ทําด้วยตาข่ายลวดตาละเอียด, โดยอนุโลมเรียกห้องที่ใช้ตาข่ายลวดตาละเอียดกรุประตู หน้าต่าง และช่องลมเพื่อกันยุงหรือแมลงว่า ห้องมุ้งลวด.
มุ้งสายบัว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ห้องขังผู้ต้องหา.	มุ้งสายบัว (ปาก) น. ห้องขังผู้ต้องหา.
มุ้งกระต่าย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ดู ซุ้มกระต่าย เขียนว่า ซอ-โซ่-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก.	มุ้งกระต่าย ดู ซุ้มกระต่าย.
มุจฉา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา	[มุด–] เป็นคำนาม หมายถึง การสลบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มูรฺฉา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา.	มุจฉา [มุด–] น. การสลบ. (ป.; ส. มูรฺฉา).
มุจนะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[มุดจะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ความพ้นไป, ความรอด, ความหลุด, ความแคล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มุจฺจน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-นอ-หนู.	มุจนะ [มุดจะนะ] น. ความพ้นไป, ความรอด, ความหลุด, ความแคล้ว. (ป. มุจฺจน).
มุจลินท์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	[มุดจะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ต้นจิก; ชื่อสระใหญ่ในป่าหิมพานต์ ซึ่งขอบสระประกอบด้วยต้นจิก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มุจิลินฺท เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน.	มุจลินท์ [มุดจะ–] น. ต้นจิก; ชื่อสระใหญ่ในป่าหิมพานต์ ซึ่งขอบสระประกอบด้วยต้นจิก. (ป.; ส. มุจิลินฺท).
มุญจนะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-จอ-จาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[มุนจะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง การแก้, การเปลื้อง, การปลด, การปล่อย, การสละ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มุญฺจน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-จอ-จาน-นอ-หนู.	มุญจนะ [มุนจะนะ] น. การแก้, การเปลื้อง, การปลด, การปล่อย, การสละ. (ป. มุญฺจน).
มุญชะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ	[มุนชะ] เป็นคำนาม หมายถึง พืชจําพวกหญ้าปล้อง; ปลาค้าว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มุญชะ [มุนชะ] น. พืชจําพวกหญ้าปล้อง; ปลาค้าว. (ป., ส.).
มุฐิ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ	[มุดถิ] เป็นคำนาม หมายถึง กํามือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มุฏฺฺฺ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-พิน-ทุ-ถอ-ถาน-พิน-ทุ ิ เขียนว่า สะ-หระ-อิ .	มุฐิ [มุดถิ] น. กํามือ. (ป. มุฏฺฺฺ ิ).
มุณฑกะ, มุณฑะ มุณฑกะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ มุณฑะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อะ	[มุนดะกะ, มุนดะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกลี้ยง, โล้น, (ใช้แก่หัว). (ป., ส.).	มุณฑกะ, มุณฑะ [มุนดะกะ, มุนดะ] ว. เกลี้ยง, โล้น, (ใช้แก่หัว). (ป., ส.).
มุด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาหัวลอดเข้าไป เช่น มุดรั้ว มุดใต้ถุน, เอาหัวดําลงในนํ้า ในคําว่า มุดนํ้า.	มุด ๑ ก. เอาหัวลอดเข้าไป เช่น มุดรั้ว มุดใต้ถุน, เอาหัวดําลงในนํ้า ในคําว่า มุดนํ้า.
มุดหัว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง หลบ, ซ่อน, เช่น ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน.	มุดหัว (ปาก) ก. หลบ, ซ่อน, เช่น ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน.
มุด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	ดู มะมุด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก.	มุด ๒ ดู มะมุด.
มุต–, มุตตะ ๑ มุต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า มุตตะ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	[มุดตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าปัสสาวะ, นํ้าเบา, เยี่ยว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มุตฺต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต มูตฺร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	มุต–, มุตตะ ๑ [มุดตะ–] น. นํ้าปัสสาวะ, นํ้าเบา, เยี่ยว. (ป. มุตฺต; ส. มูตฺร).
มุตกิด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	[มุดตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง โรคระดูขาว, ตกขาว ก็เรียก.	มุตกิด [มุดตะ–] น. โรคระดูขาว, ตกขาว ก็เรียก.
มุตฆาต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[มุดตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง โรคขัดปัสสาวะชํ้าเลือดชํ้าหนอง.	มุตฆาต [มุดตะ–] น. โรคขัดปัสสาวะชํ้าเลือดชํ้าหนอง.
มุตตะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	[มุด–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึ่งพ้นแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มุกฺต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	มุตตะ ๒ [มุด–] ว. ซึ่งพ้นแล้ว. (ป.; ส. มุกฺต).
มุตตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	[มุด–] เป็นคำนาม หมายถึง ไข่มุก, โบราณหมายถึงแก้วชนิดหนึ่ง สีหมอกอ่อน ๆ คล้ายสีไข่มุก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มุกฺตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา.	มุตตา [มุด–] น. ไข่มุก, โบราณหมายถึงแก้วชนิดหนึ่ง สีหมอกอ่อน ๆ คล้ายสีไข่มุก. (ป.; ส. มุกฺตา).
มุตติ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[มุด–] เป็นคำนาม หมายถึง ความพ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มุกฺติ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	มุตติ [มุด–] น. ความพ้น. (ป.; ส. มุกฺติ).
มุตะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	[มุ–ตะ] เป็นคำกริยา หมายถึง รู้แล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มุตะ [มุ–ตะ] ก. รู้แล้ว. (ป.).
มุติ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[มุ–ติ] เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้สึก, ความเห็น, ความเข้าใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มุติ [มุ–ติ] น. ความรู้สึก, ความเห็น, ความเข้าใจ. (ป.).
มุติงค์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง กลองสองหน้า, ตะโพน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มุติงฺค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย และมาจากภาษาสันสกฤต มฺฤทงฺค เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	มุติงค์ น. กลองสองหน้า, ตะโพน. (ป. มุติงฺค; ส. มฺฤทงฺค).
มุทคะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	[มุดคะ] เป็นคำนาม หมายถึง ถั่วเขียว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มุทฺค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-คอ-ควาย และมาจากภาษาบาลี มุคฺค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	มุทคะ [มุดคะ] น. ถั่วเขียว. (ส. มุทฺค; ป. มุคฺค).
มุทคระ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[มุดคะระ] เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ค้อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มุทฺคร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-คอ-ควาย-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี มุคฺคร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-รอ-เรือ.	มุทคระ [มุดคะระ] น. ไม้ค้อน. (ส. มุทฺคร; ป. มุคฺคร).
มุททา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา	[มุด–] เป็นคำนาม หมายถึง ตรา, พิมพ์, เครื่องสําหรับตีตรา, เครื่องหมาย; แหวน, แหวนตรา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มุทฺทา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต มุทฺรา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา มุทฺริกา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา .	มุททา [มุด–] น. ตรา, พิมพ์, เครื่องสําหรับตีตรา, เครื่องหมาย; แหวน, แหวนตรา. (ป. มุทฺทา; ส. มุทฺรา, มุทฺริกา).
มุทธชะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ	[มุดทะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ เป็นคำนาม หมายถึง อักษรในภาษาบาลีและสันสกฤตที่มีเสียงเกิดจากการม้วนลิ้นไปสู่เพดานแข็งตอนหลัง ได้แก่พยัญชนะวรรค ฏ คือ ฏ ฐ ฑ ฒ ณ และอักษร ร รวมทั้งอักษร ฬ ในภาษาบาลี และ ษ กับ ฤ ฤๅ ในภาษาสันสกฤต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มูรฺธนฺย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ทอ-ทง-นอ-หนู-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	มุทธชะ [มุดทะ–] (ไว) น. อักษรในภาษาบาลีและสันสกฤตที่มีเสียงเกิดจากการม้วนลิ้นไปสู่เพดานแข็งตอนหลัง ได้แก่พยัญชนะวรรค ฏ คือ ฏ ฐ ฑ ฒ ณ และอักษร ร รวมทั้งอักษร ฬ ในภาษาบาลี และ ษ กับ ฤ ฤๅ ในภาษาสันสกฤต. (ป.; ส. มูรฺธนฺย).
มุทธา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา	[มุด–] เป็นคำนาม หมายถึง หัว, ยอด, ที่สุด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มุทฺธา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต มูรฺธา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา.	มุทธา [มุด–] น. หัว, ยอด, ที่สุด. (ป. มุทฺธา; ส. มูรฺธา).
มุทธาภิเษก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง มูรธาภิเษก, นํ้ารดพระเศียรในงานราชาภิเษกหรือพระราชพิธีอื่น ๆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มุทฺธา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา + ภาษาสันสกฤต อภิเษก เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่ .	มุทธาภิเษก น. มูรธาภิเษก, นํ้ารดพระเศียรในงานราชาภิเษกหรือพระราชพิธีอื่น ๆ. (ป. มุทฺธา + ส. อภิเษก).
มุทรา, มุทริกา มุทรา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา มุทริกา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	[มุดทฺรา, มุดทฺริ–] เป็นคำนาม หมายถึง มุททา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มุทฺรา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา มุทฺริกา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี มุทฺทา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา.	มุทรา, มุทริกา [มุดทฺรา, มุดทฺริ–] น. มุททา. (ส. มุทฺรา, มุทฺริกา; ป. มุทฺทา).
มุทะลุ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ	เป็นคำกริยา หมายถึง หุนหันพลันแล่น, โกรธแล้วทําลงไปอย่างไม่คํานึงถึงเหตุผลหรือไม่ยับยั้ง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีนิสัยดุดัน ชอบทำอะไรอย่างหุนหันพลันแล่นหรือโดยขาดสติปราศจากความยั้งคิด.	มุทะลุ ก. หุนหันพลันแล่น, โกรธแล้วทําลงไปอย่างไม่คํานึงถึงเหตุผลหรือไม่ยับยั้ง. ว. มีนิสัยดุดัน ชอบทำอะไรอย่างหุนหันพลันแล่นหรือโดยขาดสติปราศจากความยั้งคิด.