ม เขียนว่า มอ-ม้า	พยัญชนะตัวที่ ๓๓ เป็นพวกอักษรตํ่า ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กม.	ม พยัญชนะตัวที่ ๓๓ เป็นพวกอักษรตํ่า ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กม.
มก เขียนว่า มอ-ม้า-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง ปลากระบอก. ในวงเล็บ ดู กระบอก เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒.	มก (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. ปลากระบอก. (ดู กระบอก ๒).
มกร, มกร มกร เขียนว่า มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ มกร เขียนว่า มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ	– [มะกอน, มะกอระ–, มะกะระ–] น. มังกร, ชื่อดาวราศีที่ ๑๐. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มกร, มกร – [มะกอน, มะกอระ–, มะกะระ–] น. มังกร, ชื่อดาวราศีที่ ๑๐. (ป., ส.).
มกรกุณฑล เขียนว่า มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ลอ-ลิง	[มะกอระ–] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับหูมีรูปคล้ายมังกร.	มกรกุณฑล [มะกอระ–] น. เครื่องประดับหูมีรูปคล้ายมังกร.
มกราคม เขียนว่า มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า	[มะกะรา–, มกกะรา–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๑ ตามสุริยคติ มี ๓๑ วัน; ในวงเล็บ เป็นคำที่เลิกใช้แล้ว หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๑๐ ตามสุริยคติ ซึ่งเริ่มด้วยเดือนเมษายน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มกร เขียนว่า มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ + อาคม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า .	มกราคม [มะกะรา–, มกกะรา–] น. ชื่อเดือนที่ ๑ ตามสุริยคติ มี ๓๑ วัน; (เลิก) ชื่อเดือนที่ ๑๐ ตามสุริยคติ ซึ่งเริ่มด้วยเดือนเมษายน. (ป. มกร + อาคม).
มกราคม เขียนว่า มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า	ดู มกร, มกร– มกร เขียนว่า มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ มกร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-กอ-ไก่-รอ-เรือ .	มกราคม ดู มกร, มกร–.
มกสะ เขียนว่า มอ-ม้า-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	[มะกะสะ] เป็นคำนาม หมายถึง ยุง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มศก เขียนว่า มอ-ม้า-สอ-สา-ลา-กอ-ไก่.	มกสะ [มะกะสะ] น. ยุง. (ป.; ส. มศก).
มกุฎ เขียนว่า มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-ชะ-ดา	[มะกุด] เป็นคำนาม หมายถึง มงกุฎ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สูงสุด, ยอดเยี่ยม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มกุฎ [มะกุด] น. มงกุฎ. ว. สูงสุด, ยอดเยี่ยม. (ป., ส.).
มกุฎราชกุมาร เขียนว่า มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-ชะ-ดา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[มะกุดราดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง อิสริยยศที่พระมหากษัตริย์พระราชทานแก่ผู้ที่จะสืบราชสันตติวงศ์ต่อไป.	มกุฎราชกุมาร [มะกุดราดชะ–] น. อิสริยยศที่พระมหากษัตริย์พระราชทานแก่ผู้ที่จะสืบราชสันตติวงศ์ต่อไป.
มกุละ เขียนว่า มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง กลุ่ม, พวง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตูม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มกุละ น. กลุ่ม, พวง. ว. ตูม. (ป., ส.).
มคธ เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ควาย-ทอ-ทง	[มะคด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแคว้นใหญ่ในอินเดียครั้งพุทธกาล ในบัดนี้เรียกว่า พิหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มคธ [มะคด] น. ชื่อแคว้นใหญ่ในอินเดียครั้งพุทธกาล ในบัดนี้เรียกว่า พิหาร. (ป., ส.).
มฆวัน, มัฆวา, มัฆวาน มฆวัน เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู มัฆวา เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ระ-คัง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา มัฆวาน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ระ-คัง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[มะคะ–, มักคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง พระอินทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มฆวนฺ เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-วอ-แหวน-นอ-หนู-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี มฆวา เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา.	มฆวัน, มัฆวา, มัฆวาน [มะคะ–, มักคะ–] น. พระอินทร์. (ส. มฆวนฺ; ป. มฆวา).
มฆะ, มฆา, มาฆะ มฆะ เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อะ มฆา เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา มาฆะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อะ	[มะคะ, มะคา, มาคะ] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๑๐ มี ๕ ดวง เห็นเป็นรูปโคมูตร วานร หรือ งอนไถ, ดาวโคมูตร ดาววานร ดาวงอนไถ หรือ ดาวงูผู้ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มฆะ, มฆา, มาฆะ [มะคะ, มะคา, มาคะ] น. ดาวฤกษ์ที่ ๑๐ มี ๕ ดวง เห็นเป็นรูปโคมูตร วานร หรือ งอนไถ, ดาวโคมูตร ดาววานร ดาวงอนไถ หรือ ดาวงูผู้ ก็เรียก. (ป., ส.).
ม่ง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของปลาทะเลในกลุ่มปลาหางแข็ง หางกิ่ว หรือสีกุน โดยเฉพาะที่มีขนาดกลางหรือขนาดใหญ่ในวงศ์ Carangidae มีลําตัวเพรียว แบนข้างเล็กน้อย หน้าครีบก้นมีหนามแข็ง ๒ อันพับได้ คอดหางแคบ เกล็ดบนเส้นข้างตัวใหญ่เป็นเหลี่ยมแข็งโดยเฉพาะที่บริเวณคอดหาง ไม่มีสีฉูดฉาด อยู่รวมกันเป็นฝูง เช่น ชนิด Caranx sexfasciatus, C. melampygus, C. ignobilis, Carangoides gymnostethoides, C. fulvoguttatus และ Alectis ciliaris ปลาเหล่านี้บางชนิดอาจโตยาวได้ถึง ๑.๔ เมตร, กะมง หรือ กะม่ง ก็เรียก.	ม่ง ๑ น. ชื่อหนึ่งของปลาทะเลในกลุ่มปลาหางแข็ง หางกิ่ว หรือสีกุน โดยเฉพาะที่มีขนาดกลางหรือขนาดใหญ่ในวงศ์ Carangidae มีลําตัวเพรียว แบนข้างเล็กน้อย หน้าครีบก้นมีหนามแข็ง ๒ อันพับได้ คอดหางแคบ เกล็ดบนเส้นข้างตัวใหญ่เป็นเหลี่ยมแข็งโดยเฉพาะที่บริเวณคอดหาง ไม่มีสีฉูดฉาด อยู่รวมกันเป็นฝูง เช่น ชนิด Caranx sexfasciatus, C. melampygus, C. ignobilis, Carangoides gymnostethoides, C. fulvoguttatus และ Alectis ciliaris ปลาเหล่านี้บางชนิดอาจโตยาวได้ถึง ๑.๔ เมตร, กะมง หรือ กะม่ง ก็เรียก.
ม่ง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง มุ่ง.	ม่ง ๒ (กลอน) ก. มุ่ง.
มงกุฎ เขียนว่า มอ-ม้า-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-ชะ-ดา	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสวมพระเศียรโดยเฉพาะพระเจ้าแผ่นดิน มียอดสูง, เครื่องสวมศีรษะ มีลักษณะต่าง ๆ กัน มักใช้สวมเป็นเครื่องหมายแห่งความเป็นผู้ชนะเลิศในการประกวดความงาม เช่น มงกุฎนางงามจักรวาล มงกุฎนางสาวไทย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สูงสุด, ยอดเยี่ยม.	มงกุฎ น. เครื่องสวมพระเศียรโดยเฉพาะพระเจ้าแผ่นดิน มียอดสูง, เครื่องสวมศีรษะ มีลักษณะต่าง ๆ กัน มักใช้สวมเป็นเครื่องหมายแห่งความเป็นผู้ชนะเลิศในการประกวดความงาม เช่น มงกุฎนางงามจักรวาล มงกุฎนางสาวไทย. ว. สูงสุด, ยอดเยี่ยม.
มงกุฎไทย เขียนว่า มอ-ม้า-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเครื่องราชอิสริยาภรณ์ตระกูลหนึ่ง สร้างขึ้นครั้งแรกในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว.	มงกุฎไทย น. ชื่อเครื่องราชอิสริยาภรณ์ตระกูลหนึ่ง สร้างขึ้นครั้งแรกในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว.
มงโกรย เขียนว่า มอ-ม้า-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อปลาทะเลและนํ้ากร่อยชนิด Hilsa kelee ในวงศ์ Clupeidae ลําตัวป้อม แบนข้าง ปากเชิดขึ้น ไม่มีฟัน ท้องเป็นสันแหลม เกล็ดในแนวสันท้องเป็นเหลี่ยมคม เรียงต่อกันคล้ายฟันเลื่อย ซี่เหงือกมีจํานวนมากเรียงชิดกันและงอโค้งออกเสมอกันโดยตลอด ลําตัวสีเงิน หลังสีนํ้าเงินคลํ้า แนวกลางและข้างตัวมีจุดสีดํา ๓–๘ จุดเรียงกัน ๑ แถว จุดแรกที่ใกล้มุมแผ่นปิดเหงือกเด่นชัดที่สุด ขนาดยาวได้ถึง ๒๕ เซนติเมตร, ขมงโกรย หรือ ลินโกรย ก็เรียก. (๒) ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Tenualosa thibaudeaui ในวงศ์ Clupeidae ซึ่งพบเฉพาะในแม่นํ้าโขง ลักษณะภายนอกคล้ายกับปลามงโกรย (๑) มาก แต่ลําตัวยาวได้ถึง ๓๐ เซนติเมตร, หมากผาง ก็เรียก.	มงโกรย น. (๑) ชื่อปลาทะเลและนํ้ากร่อยชนิด Hilsa kelee ในวงศ์ Clupeidae ลําตัวป้อม แบนข้าง ปากเชิดขึ้น ไม่มีฟัน ท้องเป็นสันแหลม เกล็ดในแนวสันท้องเป็นเหลี่ยมคม เรียงต่อกันคล้ายฟันเลื่อย ซี่เหงือกมีจํานวนมากเรียงชิดกันและงอโค้งออกเสมอกันโดยตลอด ลําตัวสีเงิน หลังสีนํ้าเงินคลํ้า แนวกลางและข้างตัวมีจุดสีดํา ๓–๘ จุดเรียงกัน ๑ แถว จุดแรกที่ใกล้มุมแผ่นปิดเหงือกเด่นชัดที่สุด ขนาดยาวได้ถึง ๒๕ เซนติเมตร, ขมงโกรย หรือ ลินโกรย ก็เรียก. (๒) ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Tenualosa thibaudeaui ในวงศ์ Clupeidae ซึ่งพบเฉพาะในแม่นํ้าโขง ลักษณะภายนอกคล้ายกับปลามงโกรย (๑) มาก แต่ลําตัวยาวได้ถึง ๓๐ เซนติเมตร, หมากผาง ก็เรียก.
มงคล, มงคล มงคล เขียนว่า มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง มงคล เขียนว่า มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	– [มงคน, มงคนละ–] น. เหตุที่นํามาซึ่งความเจริญ เช่น มงคล ๓๘, สิ่งซึ่งถือว่าจะนำสิริและความเจริญมาสู่และป้องกันไม่ให้สิ่งที่เลวร้ายมากล้ำกราย, เรียกงานที่จัดให้มีขึ้นเพื่อความอยู่เย็นเป็นสุข เช่น งานทำบุญขึ้นบ้านใหม่ งานทำบุญวันเกิด ว่า งานมงคล; เรียกเครื่องรางของขลังที่เชื่อว่าจะนำความสุขความเจริญเป็นต้นมาให้ หรือป้องกันภัยอันตรายต่าง ๆ ว่า วัตถุมงคล; สิ่งที่ทำเป็นวงด้วยด้ายเป็นต้นสำหรับสวมศีรษะเพื่อเป็นสิริมงคล นิยมใช้เฉพาะในเวลาชกมวยไทยหรือตีกระบี่กระบอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มงคล, มงคล – [มงคน, มงคนละ–] น. เหตุที่นํามาซึ่งความเจริญ เช่น มงคล ๓๘, สิ่งซึ่งถือว่าจะนำสิริและความเจริญมาสู่และป้องกันไม่ให้สิ่งที่เลวร้ายมากล้ำกราย, เรียกงานที่จัดให้มีขึ้นเพื่อความอยู่เย็นเป็นสุข เช่น งานทำบุญขึ้นบ้านใหม่ งานทำบุญวันเกิด ว่า งานมงคล; เรียกเครื่องรางของขลังที่เชื่อว่าจะนำความสุขความเจริญเป็นต้นมาให้ หรือป้องกันภัยอันตรายต่าง ๆ ว่า วัตถุมงคล; สิ่งที่ทำเป็นวงด้วยด้ายเป็นต้นสำหรับสวมศีรษะเพื่อเป็นสิริมงคล นิยมใช้เฉพาะในเวลาชกมวยไทยหรือตีกระบี่กระบอง. (ป., ส.).
มงคลจักร เขียนว่า มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[มงคนละจัก] เป็นคำนาม หมายถึง ด้ายมงคลแฝดสําหรับบ่าวสาวสวมศีรษะในพิธีรดนํ้า, มงคลแฝด ก็เรียก.	มงคลจักร [มงคนละจัก] น. ด้ายมงคลแฝดสําหรับบ่าวสาวสวมศีรษะในพิธีรดนํ้า, มงคลแฝด ก็เรียก.
มงคลแฝด เขียนว่า มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-แอ-ฝอ-ฝา-ดอ-เด็ก	[มงคน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ด้ายมงคลแฝดสําหรับบ่าวสาวสวมศีรษะในพิธีรดนํ้า, มงคลจักร ก็เรียก.	มงคลแฝด [มงคน–] (ปาก) น. ด้ายมงคลแฝดสําหรับบ่าวสาวสวมศีรษะในพิธีรดนํ้า, มงคลจักร ก็เรียก.
มงคลวาท เขียนว่า มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[มงคนละวาด] เป็นคำนาม หมายถึง คําให้พร, คําแสดงความยินดี.	มงคลวาท [มงคนละวาด] น. คําให้พร, คําแสดงความยินดี.
มงคลวาร เขียนว่า มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[มงคนละวาน] เป็นคำนาม หมายถึง วันดี, วันอังคาร.	มงคลวาร [มงคนละวาน] น. วันดี, วันอังคาร.
มงคลสมรส เขียนว่า มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สอ-เสือ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สอ-เสือ	[มงคน–] เป็นคำนาม หมายถึง งานแต่งงาน.	มงคลสมรส [มงคน–] น. งานแต่งงาน.
มงคลสูตร เขียนว่า มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[มงคนละสูด] เป็นคำนาม หมายถึง ด้ายศักดิ์สิทธิ์ที่ล่ามจากหม้อนํ้ามนตร์; ชื่อพระสูตรที่สำคัญบทหนึ่งในพระพุทธศาสนาว่าด้วยมงคล ๓๘ ประการ.	มงคลสูตร [มงคนละสูด] น. ด้ายศักดิ์สิทธิ์ที่ล่ามจากหม้อนํ้ามนตร์; ชื่อพระสูตรที่สำคัญบทหนึ่งในพระพุทธศาสนาว่าด้วยมงคล ๓๘ ประการ.
มงคลหัตถี เขียนว่า มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	[มงคนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อช้างตระกูล ๑ ใน ๑๐ ตระกูล กายสีนิลอัญชัน มีกิริยาท่าทางเดินงดงาม. ในวงเล็บ ดู กาฬาวก เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-กอ-ไก่.	มงคลหัตถี [มงคนละ–] น. ชื่อช้างตระกูล ๑ ใน ๑๐ ตระกูล กายสีนิลอัญชัน มีกิริยาท่าทางเดินงดงาม. (ดู กาฬาวก).
มงคล่อ เขียนว่า มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	ดู มองคร่อ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง.	มงคล่อ ดู มองคร่อ.
มณฑ์ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ของมัน ๆ; นํ้าเมา, สุรา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มณฺฑา เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา.	มณฑ์ น. ของมัน ๆ; นํ้าเมา, สุรา. (ป.; ส. มณฺฑา).
มณฑก เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	[–ทก] เป็นคำนาม หมายถึง กบ (สัตว์), ใช้ว่า มัณฑุก หรือ มณฑุก ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มณฺฑูก เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่.	มณฑก ๑ [–ทก] น. กบ (สัตว์), ใช้ว่า มัณฑุก หรือ มณฑุก ก็มี. (ป., ส. มณฺฑูก).
มณฑก เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	[–ทก] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เรียกปืนเล็กยาวชนิดหนึ่งว่า ปืนมณฑก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ bundook เขียนว่า บี-ยู-เอ็น-ดี-โอ-โอ-เค.	มณฑก ๒ [–ทก] (โบ) น. เรียกปืนเล็กยาวชนิดหนึ่งว่า ปืนมณฑก. (อ. bundook).
มณฑนะ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[มนทะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับ, อาภรณ์; การแต่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มณฑนะ [มนทะนะ] น. เครื่องประดับ, อาภรณ์; การแต่ง. (ป., ส.).
มณฑป เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ปอ-ปลา	[มนดบ] เป็นคำนาม หมายถึง เรือนยอดขนาดใหญ่มีรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส หรือเป็นรูปตัดมุม หรือย่อไม้แปด ย่อไม้สิบสอง ยอดหลังคาเป็นทรงจอมแห, ใช้ว่า มรฑป ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ; ขันนํ้าเย็นของพระเจ้าแผ่นดินที่มีฝาเป็นรูปอย่างมณฑป เรียกว่า พระมณฑป.	มณฑป [มนดบ] น. เรือนยอดขนาดใหญ่มีรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส หรือเป็นรูปตัดมุม หรือย่อไม้แปด ย่อไม้สิบสอง ยอดหลังคาเป็นทรงจอมแห, ใช้ว่า มรฑป ก็มี. (ป., ส.); ขันนํ้าเย็นของพระเจ้าแผ่นดินที่มีฝาเป็นรูปอย่างมณฑป เรียกว่า พระมณฑป.
มณฑล เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ลอ-ลิง	[มนทน] เป็นคำนาม หมายถึง วง เช่น สุริยมณฑล คือ วงรอบดวงอาทิตย์ จันทรมณฑล คือ วงรอบดวงจันทร์, บริเวณ เช่น มณฑลพิธี, เขตปกครองที่แบ่งออกเป็นส่วนใหญ่ ๆ; พระแท่นที่วงด้ายสายสิญจน์ เรียกว่า พระแท่นมณฑล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มณฑล [มนทน] น. วง เช่น สุริยมณฑล คือ วงรอบดวงอาทิตย์ จันทรมณฑล คือ วงรอบดวงจันทร์, บริเวณ เช่น มณฑลพิธี, เขตปกครองที่แบ่งออกเป็นส่วนใหญ่ ๆ; พระแท่นที่วงด้ายสายสิญจน์ เรียกว่า พระแท่นมณฑล. (ป., ส.).
มณฑา เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา	[มนทา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Talauma candollei Blume ในวงศ์ Magnoliaceae ใบใหญ่ ดอกสีเหลืองนวล กลิ่นหอม; มณฑารพ.	มณฑา [มนทา] น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Talauma candollei Blume ในวงศ์ Magnoliaceae ใบใหญ่ ดอกสีเหลืองนวล กลิ่นหอม; มณฑารพ.
มณฑารพ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พอ-พาน	[มนทารบ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อต้นไม้ในเมืองสวรรค์, มณฑา ก็ใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มณฺฑารว เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-วอ-แหวน.	มณฑารพ [มนทารบ] น. ชื่อต้นไม้ในเมืองสวรรค์, มณฑา ก็ใช้. (ป. มณฺฑารว).
มณฑิระ, มณเฑียร มณฑิระ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ มณเฑียร เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-เอ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ	[มนทิระ, มนเทียน] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง มนเทียร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มนฺทิร เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ.	มณฑิระ, มณเฑียร [มนทิระ, มนเทียน] (โบ) น. มนเทียร. (ป., ส. มนฺทิร).
มณเฑียรบาล เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-เอ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	[มนเทียนบาน] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง มนเทียรบาล.	มณเฑียรบาล [มนเทียนบาน] (โบ) น. มนเทียรบาล.
มณี เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง แก้วหินมีค่าสีแดง ในจําพวกนพรัตน์ มักหมายถึงทับทิม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มณิ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ.	มณี น. แก้วหินมีค่าสีแดง ในจําพวกนพรัตน์ มักหมายถึงทับทิม. (ป., ส. มณิ).
มณีการ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ช่างเจียระไนเพชรพลอย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มณีการ น. ช่างเจียระไนเพชรพลอย. (ส.).
มณีพืช เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นทับทิม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มณิพีช เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง.	มณีพืช น. ต้นทับทิม. (ส. มณิพีช).
มณีรัตน์ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แก้วมณี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มณิรตน เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-นอ-หนู และมาจากภาษาสันสกฤต มณิรตฺน เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-นอ-หนู.	มณีรัตน์ น. แก้วมณี. (ป. มณิรตน; ส. มณิรตฺน).
มณีราค เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	[–ราก] เป็นคำนาม หมายถึง สีแดงเสน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มณีราค [–ราก] น. สีแดงเสน. (ส.).
มณีศิลา เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง หินแก้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มณีศิลา น. หินแก้ว. (ส.).
มด เขียนว่า มอ-ม้า-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงหลายชนิดในวงศ์ Formicidae ส่วนท้องปล้องที่ ๑ หรือปล้องที่ ๑ และปล้องที่ ๒ ซึ่งติดกับอกคอดกิ่ว ด้านหลังปล้องท้องดังกล่าวมีโหนกสูงขึ้น ซึ่งอาจจะโค้งมนหรือเป็นแผ่นแบน ลักษณะนี้ทําให้มดแตกต่างไปจากต่อ แตน และปลวก.	มด ๑ น. ชื่อแมลงหลายชนิดในวงศ์ Formicidae ส่วนท้องปล้องที่ ๑ หรือปล้องที่ ๑ และปล้องที่ ๒ ซึ่งติดกับอกคอดกิ่ว ด้านหลังปล้องท้องดังกล่าวมีโหนกสูงขึ้น ซึ่งอาจจะโค้งมนหรือเป็นแผ่นแบน ลักษณะนี้ทําให้มดแตกต่างไปจากต่อ แตน และปลวก.
มดดำ เขียนว่า มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมดหลายชนิดในวงศ์ Formicidae สีดําเป็นมันตลอดทั้งตัว ยาว ๕–๖ มิลลิเมตร ทํารังอยู่บนต้นไม้โดยเฉพาะตามซอกของต้นไม้และพวกผลไม้ต่าง ๆ เมื่อถูกจับต้องจะส่งกลิ่นเหม็นฉุนออกมาป้องกันตัว ที่พบบ่อย เช่น ชนิด Dolichoderus bituberculatus, Cataulacus granulatus.	มดดำ น. ชื่อมดหลายชนิดในวงศ์ Formicidae สีดําเป็นมันตลอดทั้งตัว ยาว ๕–๖ มิลลิเมตร ทํารังอยู่บนต้นไม้โดยเฉพาะตามซอกของต้นไม้และพวกผลไม้ต่าง ๆ เมื่อถูกจับต้องจะส่งกลิ่นเหม็นฉุนออกมาป้องกันตัว ที่พบบ่อย เช่น ชนิด Dolichoderus bituberculatus, Cataulacus granulatus.
มดแดง เขียนว่า มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมดชนิด Oecophylla smaragdina ในวงศ์ Formicidae ลูกรังลําตัวยาวประมาณ ๑ เซนติเมตร สีส้มหรือนํ้าตาลปนแดงตลอดรวมทั้งหนวดและขา ตาเล็ก สีนํ้าตาลแก่ ทํารังอยู่ตามต้นไม้โดยใช้ใบไม้มาห่อกันเข้า เวลาถูกรบกวนจะป้องกันตัวโดยปล่อยกรดออกมาแล้วกัดให้เกิดแผลทําให้เกิดอาการแสบร้อน, มดส้ม ก็เรียก.	มดแดง น. ชื่อมดชนิด Oecophylla smaragdina ในวงศ์ Formicidae ลูกรังลําตัวยาวประมาณ ๑ เซนติเมตร สีส้มหรือนํ้าตาลปนแดงตลอดรวมทั้งหนวดและขา ตาเล็ก สีนํ้าตาลแก่ ทํารังอยู่ตามต้นไม้โดยใช้ใบไม้มาห่อกันเข้า เวลาถูกรบกวนจะป้องกันตัวโดยปล่อยกรดออกมาแล้วกัดให้เกิดแผลทําให้เกิดอาการแสบร้อน, มดส้ม ก็เรียก.
มดแดงเฝ้ามะม่วง เขียนว่า มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ฝอ-ฝา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ชายที่ปองรักหญิงบ้านใกล้หรือที่อยู่ใกล้กัน และคอยกีดกันไม่ให้ชายอื่นมารัก, มดแดงแฝงพวงมะม่วง ก็ว่า.	มดแดงเฝ้ามะม่วง (สำ) น. ชายที่ปองรักหญิงบ้านใกล้หรือที่อยู่ใกล้กัน และคอยกีดกันไม่ให้ชายอื่นมารัก, มดแดงแฝงพวงมะม่วง ก็ว่า.
มด เขียนว่า มอ-ม้า-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง หมอเวทมนตร์, หมอผี, ถ้าเป็นผู้ชาย เรียกว่า พ่อมด, ถ้าเป็นผู้หญิง เรียกว่า แม่มด; ใช้เป็นคําประกอบกับคํา หมอ เป็น มดหมอ หมายความว่า หมอทั่ว ๆ ไป.	มด ๒ น. หมอเวทมนตร์, หมอผี, ถ้าเป็นผู้ชาย เรียกว่า พ่อมด, ถ้าเป็นผู้หญิง เรียกว่า แม่มด; ใช้เป็นคําประกอบกับคํา หมอ เป็น มดหมอ หมายความว่า หมอทั่ว ๆ ไป.
มดเท็จ เขียนว่า มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โกหกหลอกลวง, มักใช้เข้าคู่กับคำ โป้ปด เป็น โป้ปดมดเท็จ.	มดเท็จ ว. โกหกหลอกลวง, มักใช้เข้าคู่กับคำ โป้ปด เป็น โป้ปดมดเท็จ.
มดยอบ เขียนว่า มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ยางหอมสีแดงอมเหลืองหรือนํ้าตาลอมแดงได้จากรอยแตกของเปลือกหรือจากการกรีดเปลือกไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Commiphora วงศ์ Burseraceae เช่น ชนิด C. abyssinica (Berg) Engl., C. molmol Engl. ใช้ทํายา แต่งกลิ่นเครื่องสําอาง และใช้ในพิธีทางศาสนา.	มดยอบ น. ยางหอมสีแดงอมเหลืองหรือนํ้าตาลอมแดงได้จากรอยแตกของเปลือกหรือจากการกรีดเปลือกไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Commiphora วงศ์ Burseraceae เช่น ชนิด C. abyssinica (Berg) Engl., C. molmol Engl. ใช้ทํายา แต่งกลิ่นเครื่องสําอาง และใช้ในพิธีทางศาสนา.
มดลูก เขียนว่า มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง อวัยวะภายในอันเป็นที่ตั้งครรภ์.	มดลูก น. อวัยวะภายในอันเป็นที่ตั้งครรภ์.
มดส้ม เขียนว่า มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-ไม้-โท-มอ-ม้า	ดู มดแดง เขียนว่า มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู ที่ มด เขียนว่า มอ-ม้า-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑.	มดส้ม ดู มดแดง ที่ มด ๑.
มดสัง เขียนว่า มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง อีเห็น. ในวงเล็บ ดู อีเห็น เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู.	มดสัง (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. อีเห็น. (ดู อีเห็น).
มดหมอ เขียนว่า มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง หมอทั่วไป.	มดหมอ (ปาก) น. หมอทั่วไป.
มดาย เขียนว่า มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[มะ–] เป็นคำนาม หมายถึง แม่. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	มดาย [มะ–] น. แม่. (ข.).
มดี เขียนว่า มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[มะ–]คําเติมท้ายคําอื่นที่เป็นนามในคําที่มาจากบาลีและสันสกฤตเฉพาะที่มีสระ อิ อุ อยู่ท้าย หมายความว่า มี เช่น สิริมดี พันธุมดี, ตามหลักไวยากรณ์ เป็นเพศหญิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มตี เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี.	มดี [มะ–] คําเติมท้ายคําอื่นที่เป็นนามในคําที่มาจากบาลีและสันสกฤตเฉพาะที่มีสระ อิ อุ อยู่ท้าย หมายความว่า มี เช่น สิริมดี พันธุมดี, ตามหลักไวยากรณ์ เป็นเพศหญิง. (ป., ส. มตี).
มต–, มตะ มต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า มตะ เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	[มะตะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง ตายแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มฺฤต เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า.	มต–, มตะ [มะตะ–] ก. ตายแล้ว. (ป.; ส. มฺฤต).
มตกภัต เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	[มะตะกะพัด] เป็นคำนาม หมายถึง ข้าวที่ทําบุญอุทิศให้คนตาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มตกภตฺต เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	มตกภัต [มะตะกะพัด] น. ข้าวที่ทําบุญอุทิศให้คนตาย. (ป. มตกภตฺต).
มตกะ เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[มะตะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง คนตายแล้ว, ผู้ตายแล้ว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ของผู้ตายแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มฺฤตก เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่.	มตกะ [มะตะกะ] น. คนตายแล้ว, ผู้ตายแล้ว. ว. ของผู้ตายแล้ว. (ป.; ส. มฺฤตก).
มตกภัต เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	ดู มต–, มตะ มต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า มตะ เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ .	มตกภัต ดู มต–, มตะ.
มตกะ เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	ดู มต–, มตะ มต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า มตะ เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ .	มตกะ ดู มต–, มตะ.
มติ เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[มะติ] เป็นคำนาม หมายถึง ความเห็น, ความคิดเห็น, เช่น ที่ประชุมลงมติ มติของข้าพเจ้า, ความรู้; ข้อวินิจฉัยญัตติที่เสนอต่อที่ประชุม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มติ [มะติ] น. ความเห็น, ความคิดเห็น, เช่น ที่ประชุมลงมติ มติของข้าพเจ้า, ความรู้; ข้อวินิจฉัยญัตติที่เสนอต่อที่ประชุม. (ป., ส.).
มติมหาชน เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ความคิดเห็นหรือท่าทีของประชาชนกลุ่มใหญ่ที่เห็นพ้องต้องกันในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง.	มติมหาชน น. ความคิดเห็นหรือท่าทีของประชาชนกลุ่มใหญ่ที่เห็นพ้องต้องกันในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง.
มทนะ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[มะทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง กามเทพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มทนะ [มะทะ–] น. กามเทพ. (ส.).
มทนียะ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[มะทะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นที่ตั้งแห่งความเมา, ที่ควรเมา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มทนียะ [มะทะ–] ว. เป็นที่ตั้งแห่งความเมา, ที่ควรเมา. (ป.).
มทะ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ	[มะทะ] เป็นคำนาม หมายถึง ความเมา; นํ้ามันช้างที่ตกมัน; สภาพช้างที่ตกมัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มทะ [มะทะ] น. ความเมา; นํ้ามันช้างที่ตกมัน; สภาพช้างที่ตกมัน. (ป., ส.).
มธุ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ	[มะ–] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าหวาน, นํ้าผึ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มธุ [มะ–] น. นํ้าหวาน, นํ้าผึ้ง. (ป., ส.).
มธุกร เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[–กอน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ทํานํ้าหวาน คือ แมลงผึ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มธุกร [–กอน] น. ผู้ทํานํ้าหวาน คือ แมลงผึ้ง. (ป., ส.).
มธุกรี เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[–กะรี] เป็นคำนาม หมายถึง แมลงผึ้งตัวเมีย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มธุกรินฺ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	มธุกรี [–กะรี] น. แมลงผึ้งตัวเมีย. (ป.; ส. มธุกรินฺ).
มธุการี เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง แมลงผึ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มธุการินฺ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	มธุการี น. แมลงผึ้ง. (ป.; ส. มธุการินฺ).
มธุโกศ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง รวงผึ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มธุโกศ น. รวงผึ้ง. (ส.).
มธุตฤณ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-รึ-นอ-เนน	[–ตฺริน] เป็นคำนาม หมายถึง อ้อย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มธุตฤณ [–ตฺริน] น. อ้อย. (ส.).
มธุปะ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ดื่มนํ้าหวาน คือ แมลงผึ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มธุปะ น. ผู้ดื่มนํ้าหวาน คือ แมลงผึ้ง. (ป., ส.).
มธุปฎล เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-ดอ-ชะ-ดา-ลอ-ลิง	[–ปะดน] เป็นคำนาม หมายถึง รวงผึ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มธุปฏล เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-ลอ-ลิง.	มธุปฎล [–ปะดน] น. รวงผึ้ง. (ป., ส. มธุปฏล).
มธุปายาส เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าวปายาสเจือนํ้าผึ้ง ใช้เป็นของหวานในงานรื่นเริง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มธุปายาส น. ข้าวปายาสเจือนํ้าผึ้ง ใช้เป็นของหวานในงานรื่นเริง. (ป.).
มธุพรต เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ตอ-เต่า	[–พฺรด] เป็นคำนาม หมายถึง แมลงผึ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มธุวฺรต เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า.	มธุพรต [–พฺรด] น. แมลงผึ้ง. (ส. มธุวฺรต).
มธุมักขิกา เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แมลงผึ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มธุมกฺษิกา เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	มธุมักขิกา น. แมลงผึ้ง. (ป.; ส. มธุมกฺษิกา).
มธุมิศร เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ	[–มิด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจือนํ้าหวาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มธุมิศร [–มิด] ว. เจือนํ้าหวาน. (ส.).
มธุรส เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าผึ้ง, รสหวาน, อ้อย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไพเราะ เช่น มธุรสวาจา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มธุรส น. นํ้าผึ้ง, รสหวาน, อ้อย. ว. ไพเราะ เช่น มธุรสวาจา. (ป., ส.).
มธุลีห์ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แมลงผึ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มธุลิห เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ.	มธุลีห์ น. แมลงผึ้ง. (ป.; ส. มธุลิห).
มธุเศษ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี	เป็นคำนาม หมายถึง ขี้ผึ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มธุเศษ น. ขี้ผึ้ง. (ส.).
มธุสร เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-รอ-เรือ	[–สอน] เป็นคำนาม หมายถึง เสียงหวาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มธุสฺวร เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-รอ-เรือ.	มธุสร [–สอน] น. เสียงหวาน. (ป.; ส. มธุสฺวร).
มธุร–, มธุระ มธุร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ มธุระ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[มะทุระ–] เป็นคำนาม หมายถึง อ้อยแดง; ความหวาน, ความไพเราะ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หวาน, ไพเราะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มธุร–, มธุระ [มะทุระ–] น. อ้อยแดง; ความหวาน, ความไพเราะ. ว. หวาน, ไพเราะ. (ป., ส.).
มธุรตรัย เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ของอร่อยทั้ง ๓ คือ นํ้าตาล นํ้าผึ้ง เนย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มธุรตฺรย เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก.	มธุรตรัย น. ของอร่อยทั้ง ๓ คือ นํ้าตาล นํ้าผึ้ง เนย. (ส. มธุรตฺรย).
มธุรพจน์ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ถ้อยคําไพเราะ; ผู้มีถ้อยคําไพเราะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มธุรวจน เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-จอ-จาน-นอ-หนู.	มธุรพจน์ น. ถ้อยคําไพเราะ; ผู้มีถ้อยคําไพเราะ. (ส. มธุรวจน).
มน เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง อยู่กับที่ (ใช้แก่ดาวนพเคราะห์ ซึ่งปรากฏแก่ตาเป็น ๓ ทาง คือ เสริด ว่า ไปข้างหน้า, พักร ว่า ถอยหลัง, มน ว่า อยู่กับที่).	มน ๑ ก. อยู่กับที่ (ใช้แก่ดาวนพเคราะห์ ซึ่งปรากฏแก่ตาเป็น ๓ ทาง คือ เสริด ว่า ไปข้างหน้า, พักร ว่า ถอยหลัง, มน ว่า อยู่กับที่).
มน เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กลม ๆ, โค้ง ๆ, ไม่เป็นเหลี่ยม, เช่น ทองหลางใบมน ขอบโต๊ะมน ปกเสื้อมน.	มน ๒ ว. กลม ๆ, โค้ง ๆ, ไม่เป็นเหลี่ยม, เช่น ทองหลางใบมน ขอบโต๊ะมน ปกเสื้อมน.
มน ๓, มน– มน ความหมายที่ ๓ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู มน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู	[มะนะ, มน, มะนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มน ๓, มน– [มะนะ, มน, มะนะ–] น. ใจ. (ป.).
มนินทรีย์ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ใจซึ่งเป็นใหญ่ในการรับรู้ธรรมารมณ์ คือ อารมณ์ที่เกิดทางใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มน เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู + อินฺทฺริย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก .	มนินทรีย์ น. ใจซึ่งเป็นใหญ่ในการรับรู้ธรรมารมณ์ คือ อารมณ์ที่เกิดทางใจ. (ป. มน + อินฺทฺริย).
ม่น เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำกริยา หมายถึง ซุก, แทรก.	ม่น (ถิ่น–อีสาน) ก. ซุก, แทรก.
มนต์, มนตร์ มนต์ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด มนตร์ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง คําศักดิ์สิทธิ์, คําสําหรับสวดเพื่อเป็นสิริมงคล เช่น สวดมนต์, คำเสกเป่าที่ถือว่าศักดิ์สิทธิ์ เช่น ร่ายมนตร์ เวทมนตร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มนฺต เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต มนฺตฺร เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	มนต์, มนตร์ น. คําศักดิ์สิทธิ์, คําสําหรับสวดเพื่อเป็นสิริมงคล เช่น สวดมนต์, คำเสกเป่าที่ถือว่าศักดิ์สิทธิ์ เช่น ร่ายมนตร์ เวทมนตร์. (ป. มนฺต; ส. มนฺตฺร).
มนตรี เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ที่ปรึกษา, ผู้แนะนํา, ที่ปรึกษาราชการ, ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่, นิยมใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น องคมนตรี รัฐมนตรี เทศมนตรี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มนฺตี เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี.	มนตรี น. ที่ปรึกษา, ผู้แนะนํา, ที่ปรึกษาราชการ, ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่, นิยมใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น องคมนตรี รัฐมนตรี เทศมนตรี. (ส.; ป. มนฺตี).
มนท–, มนท์ มนท– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน มนท์ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	[มนทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวพระเสาร์. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เฉื่อย,ช้า; อ่อนแอ; โง่เขลา; ขี้เกียจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มนท–, มนท์ [มนทะ–] น. ดาวพระเสาร์. ว. เฉื่อย,ช้า; อ่อนแอ; โง่เขลา; ขี้เกียจ. (ป., ส.).
มนทกานติ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้มีรัศมีอ่อน” คือ ดวงเดือน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มนทกานติ น. “ผู้มีรัศมีอ่อน” คือ ดวงเดือน. (ส.).
มนทาทร เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ	[–ทอน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เอาใจใส่, ทอดธุระ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มนทาทร [–ทอน] ว. ไม่เอาใจใส่, ทอดธุระ. (ส.).
มนทาทร เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ	ดู มนท–, มนท์ มนท– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน มนท์ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด .	มนทาทร ดู มนท–, มนท์.
มนทิระ, มนทิราลัย มนทิระ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ มนทิราลัย เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[มนทิระ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง เรือนหลวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มนทิระ, มนทิราลัย [มนทิระ] (แบบ) น. เรือนหลวง. (ป., ส.).
มนเทียร เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ	[มนเทียน] เป็นคำนาม หมายถึง เรือนหลวง ใช้ว่า พระราชมนเทียร, โบราณใช้ว่า พระราชมณเฑียร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มนฺทิร เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ.	มนเทียร [มนเทียน] น. เรือนหลวง ใช้ว่า พระราชมนเทียร, โบราณใช้ว่า พระราชมณเฑียร. (ป., ส. มนฺทิร).
มนเทียรบาล เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	[มนเทียนบาน] เป็นคำนาม หมายถึง การปกครองภายในพระราชฐาน, เรียกข้อบัญญัติพิเศษเกี่ยวกับพระราชฐาน พระราชวงศ์ และระเบียบการปกครองในราชสำนัก ว่า กฎมนเทียรบาล; ผู้มีอํานาจหน้าที่เกี่ยวกับการปกครองภายในพระราชฐาน, โบราณใช้ว่า มณเฑียรบาล.	มนเทียรบาล [มนเทียนบาน] น. การปกครองภายในพระราชฐาน, เรียกข้อบัญญัติพิเศษเกี่ยวกับพระราชฐาน พระราชวงศ์ และระเบียบการปกครองในราชสำนัก ว่า กฎมนเทียรบาล; ผู้มีอํานาจหน้าที่เกี่ยวกับการปกครองภายในพระราชฐาน, โบราณใช้ว่า มณเฑียรบาล.
มนสิการ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[มะนะสิกาน] เป็นคำนาม หมายถึง การกําหนดไว้ในใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มนสิการ [มะนะสิกาน] น. การกําหนดไว้ในใจ. (ป., ส.).
มนัส, มนัส– มนัส เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ มนัส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	[มะนัด, มะนัดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ใจ (เมื่อเข้าสมาสกับศัพท์หลังมักเป็น มโน, ดู มโน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู). ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มนัส, มนัส– [มะนัด, มะนัดสะ–] น. ใจ (เมื่อเข้าสมาสกับศัพท์หลังมักเป็น มโน, ดู มโน). (ส.).
มนัสดาป เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา	[มะนัดสะดาบ] เป็นคำนาม หมายถึง ความร้อนใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มนัสดาป [มะนัดสะดาบ] น. ความร้อนใจ. (ส.).
มนัสวี เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี	[มะนัดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เป็นปราชญ์, ผู้มีใจเด็ดเดี่ยว, ผู้มีความคิดสูง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มนัสวี [มะนัดสะ–] น. ผู้เป็นปราชญ์, ผู้มีใจเด็ดเดี่ยว, ผู้มีความคิดสูง. (ส.).
มนินทรีย์ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[มะนินซี]ดู มน ๓, มน– มน ความหมายที่ ๓ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู มน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู .	มนินทรีย์ [มะนินซี] ดู มน ๓, มน–.
มนิมนา, มนีมนา มนิมนา เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา มนีมนา เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[มะนิมมะนา, มะนีมมะนา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เร็ว, ด่วน, ขมีขมัน, เช่น ก็มนิมนาการมาสู่สาลวัน. ในวงเล็บ มาจาก ปฐมสมโพธิกถา พระนิพนธ์ ในสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส ฉบับประพาสต้นการพิมพ์ พ.ศ. ๒๕๐๓ ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร มฺนีมฺนา เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-พิน-ทุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา.	มนิมนา, มนีมนา [มะนิมมะนา, มะนีมมะนา] ว. เร็ว, ด่วน, ขมีขมัน, เช่น ก็มนิมนาการมาสู่สาลวัน. (ปฐมสมโพธิกถา). (ข. มฺนีมฺนา).
มนิลา เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเชือกเกลียวสีขาว ๆ ค่อนข้างใหญ่ เหนียวมาก ว่า เชือกมนิลา, มักเรียกว่า เชือกมลิลา; เรียกเรือนที่ทรงหลังคาตรงลงมาไม่หักหน้าจั่ว เหมือนเรือนปั้นหยา แต่ไม่งอนช้อยเหมือนเรือนฝากระดาน ว่า เรือนทรงมนิลา, เรือนทรงมลิลา ก็เรียก.	มนิลา น. เรียกเชือกเกลียวสีขาว ๆ ค่อนข้างใหญ่ เหนียวมาก ว่า เชือกมนิลา, มักเรียกว่า เชือกมลิลา; เรียกเรือนที่ทรงหลังคาตรงลงมาไม่หักหน้าจั่ว เหมือนเรือนปั้นหยา แต่ไม่งอนช้อยเหมือนเรือนฝากระดาน ว่า เรือนทรงมนิลา, เรือนทรงมลิลา ก็เรียก.
มนุ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง มนู. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มนุ น. มนู. (ป., ส.).
มนุช เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้เกิดจากมนู” คือ คน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มนุช น. “ผู้เกิดจากมนู” คือ คน. (ส.).
มนุชาธิป เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มนุชาธิป น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
มนุช เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง	ดู มนุ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ.	มนุช ดู มนุ.
มนุชาธิป เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา	ดู มนุ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ.	มนุชาธิป ดู มนุ.
มนุญ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นที่พอใจ, งาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มนุญฺ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง.	มนุญ ว. เป็นที่พอใจ, งาม. (ป. มนุญฺ).
มนุษย–, มนุษย์ มนุษย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก มนุษย์ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[มะนุดสะยะ–, มะนุด] เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์ที่รู้จักใช้เหตุผล, สัตว์ที่มีจิตใจสูง, คน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มนุสฺส เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ.	มนุษย–, มนุษย์ [มะนุดสะยะ–, มะนุด] น. สัตว์ที่รู้จักใช้เหตุผล, สัตว์ที่มีจิตใจสูง, คน. (ส.; ป. มนุสฺส).
มนุษย์กบ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง คนที่ฝึกดํานํ้าได้นาน ๆ จนชํานาญโดยอาศัยหน้ากาก รองเท้าคล้ายตีนกบและอุปกรณ์ช่วยการหายใจใต้นํ้า.	มนุษย์กบ น. คนที่ฝึกดํานํ้าได้นาน ๆ จนชํานาญโดยอาศัยหน้ากาก รองเท้าคล้ายตีนกบและอุปกรณ์ช่วยการหายใจใต้นํ้า.
มนุษยชาติ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[มะนุดสะยะ–, มะนุดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง จําพวกคน, หมู่มนุษย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มนุษยชาติ [มะนุดสะยะ–, มะนุดสะ–] น. จําพวกคน, หมู่มนุษย์. (ส.).
มนุษยเทพ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง กษัตริย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มนุษยเทพ น. กษัตริย์. (ส.).
มนุษยธรรม เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธรรมของคน, ธรรมที่มนุษย์พึงมีต่อกัน มีเมตตากรุณาเป็นต้น.	มนุษยธรรม น. ธรรมของคน, ธรรมที่มนุษย์พึงมีต่อกัน มีเมตตากรุณาเป็นต้น.
มนุษย์มนา เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ผู้คน เช่น ไม่เห็นมีมนุษย์มนาสักคน, คนทั่ว ๆ ไป เช่น แต่งตัวไม่เป็นมนุษย์มนา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มนุษย์มนา (ปาก) น. ผู้คน เช่น ไม่เห็นมีมนุษย์มนาสักคน, คนทั่ว ๆ ไป เช่น แต่งตัวไม่เป็นมนุษย์มนา. (ส.).
มนุษยโลก เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	[มะนุดสะยะ–, มะนุดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง โลกมนุษย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มนุษยโลก [มะนุดสะยะ–, มะนุดสะ–] น. โลกมนุษย์. (ส.).
มนุษยศาสตร์ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[มะนุดสะยะ–, มะนุดสาด] เป็นคำนาม หมายถึง วิชาว่าด้วยคุณค่าทางจิตใจและงานของคน มีศิลปะ วรรณคดี ประวัติศาสตร์ ภาษาศาสตร์ ศาสนา และปรัชญา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มนุษฺย เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ยอ-ยัก + ศาสฺตฺร เขียนว่า สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ . (อ. humanities).	มนุษยศาสตร์ [มะนุดสะยะ–, มะนุดสาด] น. วิชาว่าด้วยคุณค่าทางจิตใจและงานของคน มีศิลปะ วรรณคดี ประวัติศาสตร์ ภาษาศาสตร์ ศาสนา และปรัชญา. (ส. มนุษฺย + ศาสฺตฺร). (อ. humanities).
มนุษยสัมพันธ์ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	[มะนุดสะยะ–, มะนุดสำพัน] เป็นคำนาม หมายถึง ความสัมพันธ์ในทางสังคมระหว่างมนุษย์ ซึ่งจะก่อให้เกิดความเข้าใจอันดีต่อกัน.	มนุษยสัมพันธ์ [มะนุดสะยะ–, มะนุดสำพัน] น. ความสัมพันธ์ในทางสังคมระหว่างมนุษย์ ซึ่งจะก่อให้เกิดความเข้าใจอันดีต่อกัน.
มนุษย์อวกาศ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด-ออ-อ่าง-วอ-แหวน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง คนที่ฝึกจนมีความชํานาญเพื่อเดินทางออกนอกบรรยากาศของโลก.	มนุษย์อวกาศ น. คนที่ฝึกจนมีความชํานาญเพื่อเดินทางออกนอกบรรยากาศของโลก.
มนุสาร, มนูสาร, มโนสาร มนุสาร เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ มนูสาร เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ มโนสาร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์กฎหมายมนูธรรมศาสตร์ฉบับย่อ.	มนุสาร, มนูสาร, มโนสาร น. ชื่อคัมภีร์กฎหมายมนูธรรมศาสตร์ฉบับย่อ.
มนู เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพระผู้สร้างมนุษยชาติและปกครองโลก มี ๑๔ องค์ เรียงกันเป็นยุค ๆ ไป, ยุคหนึ่งเรียกว่า มนวันดร นานกว่า ๔,๐๐๐,๐๐๐ ปี องค์แรก คือ พระสวายมภูวะ พระมนูองค์นี้ถือกันว่าเป็นผู้ทรงออกกฎหมายหรือธรรมศาสตร์ซึ่งยังมีอยู่ตราบเท่าทุกวันนี้เรียกว่า มนุสัมหิตา หรือ มนุสมฺฤติ, เพราะฉะนั้น คํา มนู จึงหมายถึงกฎหมายก็ได้ เช่น มนูกิจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มนุ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ.	มนู น. ชื่อพระผู้สร้างมนุษยชาติและปกครองโลก มี ๑๔ องค์ เรียงกันเป็นยุค ๆ ไป, ยุคหนึ่งเรียกว่า มนวันดร นานกว่า ๔,๐๐๐,๐๐๐ ปี องค์แรก คือ พระสวายมภูวะ พระมนูองค์นี้ถือกันว่าเป็นผู้ทรงออกกฎหมายหรือธรรมศาสตร์ซึ่งยังมีอยู่ตราบเท่าทุกวันนี้เรียกว่า มนุสัมหิตา หรือ มนุสมฺฤติ, เพราะฉะนั้น คํา มนู จึงหมายถึงกฎหมายก็ได้ เช่น มนูกิจ. (ส. มนุ).
มโน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มนสฺ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สอ-เสือ-พิน-ทุ.	มโน น. ใจ. (ป.; ส. มนสฺ).
มโนกรรม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การกระทำทางใจ, การคิด, ความคิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มโนกมฺม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	มโนกรรม น. การกระทำทางใจ, การคิด, ความคิด. (ป. มโนกมฺม).
มโนคติ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-คอ-ควาย-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ความคิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มโนคติ น. ความคิด. (ส.).
มโนช เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง “เกิดแต่ใจ” คือ ความรัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มโนช น. “เกิดแต่ใจ” คือ ความรัก. (ส.).
มโนชญ์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นที่พอใจ, งาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มโนชญ์ ว. เป็นที่พอใจ, งาม. (ส.).
มโนทุจริต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[มะโนทุดจะหฺริด] เป็นคำนาม หมายถึง ความประพฤติชั่วทางใจ มี ๓ อย่าง ได้แก่ ความโลภอยากได้ของของผู้อื่น ๑ ความพยาบาท ๑ ความเห็นผิดจากทำนองคลองธรรม ๑.	มโนทุจริต [มะโนทุดจะหฺริด] น. ความประพฤติชั่วทางใจ มี ๓ อย่าง ได้แก่ ความโลภอยากได้ของของผู้อื่น ๑ ความพยาบาท ๑ ความเห็นผิดจากทำนองคลองธรรม ๑.
มโนธรรม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี, ความรู้สึกว่าอะไรควรทําอะไรไม่ควรทํา.	มโนธรรม น. ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี, ความรู้สึกว่าอะไรควรทําอะไรไม่ควรทํา.
มโนนุกูล เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึ่งเกื้อกูลใจ, ชูใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มโนนุกูล ว. ซึ่งเกื้อกูลใจ, ชูใจ. (ส.).
มโนภาพ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง ความคิดเห็นเป็นภาพขึ้นในใจ.	มโนภาพ น. ความคิดเห็นเป็นภาพขึ้นในใจ.
มโนภินิเวศ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ความมั่นใจ, ความหนักแน่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มโนภินิเวศ น. ความมั่นใจ, ความหนักแน่น. (ส.).
มโนมัย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สําเร็จด้วยใจ, ใช้ประกอบกับ ม้า หมายความว่า ม้าที่ใช้ขับขี่รวดเร็วได้ดังใจ. ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ม้า เช่น ครั้นถึงจึงสั่งข้าไท เร่งผูกมโนมัยที่เคยขี่. (บทละครสังข์ทอง). (ป., ส.).	มโนมัย ว. สําเร็จด้วยใจ, ใช้ประกอบกับ ม้า หมายความว่า ม้าที่ใช้ขับขี่รวดเร็วได้ดังใจ. (กลอน) น. ม้า เช่น ครั้นถึงจึงสั่งข้าไท เร่งผูกมโนมัยที่เคยขี่. (บทละครสังข์ทอง). (ป., ส.).
มโนรถ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-รอ-เรือ-ถอ-ถุง	เป็นคำนาม หมายถึง ความหวัง, ความประสงค์, ความใฝ่ฝัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มโนรถ น. ความหวัง, ความประสงค์, ความใฝ่ฝัน. (ป., ส.).
มโนรม, มโนรมย์ มโนรม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-รอ-เรือ-มอ-ม้า มโนรมย์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นที่ชอบใจ, งาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มโนรม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-รอ-เรือ-มอ-ม้า มโนรมฺย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-รอ-เรือ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี มโนรม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-รอ-เรือ-มอ-ม้า มโนรมฺม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-รอ-เรือ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า .	มโนรม, มโนรมย์ ว. เป็นที่ชอบใจ, งาม. (ส. มโนรม, มโนรมฺย; ป. มโนรม, มโนรมฺม).
มโนศิลา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ศิลาอ่อนที่ย่อยให้ละเอียดประสมเป็นสีทาสิ่งอื่นได้, อีกนัยหนึ่งว่าสารหนูแดง, เรียกหินลายสีแดง ๆ เช่น รัตนผลึกเลื่อมมโนศิลาลาย. ในวงเล็บ มาจาก มหาเวสสันดรชาดก ในวงเล็บ แบบเรียน กัณฑ์มหาพน ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มนสฺ เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-สอ-เสือ-พิน-ทุ + ศิลา เขียนว่า สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาทมิฬ มโนจิไล เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง.	มโนศิลา น. ศิลาอ่อนที่ย่อยให้ละเอียดประสมเป็นสีทาสิ่งอื่นได้, อีกนัยหนึ่งว่าสารหนูแดง, เรียกหินลายสีแดง ๆ เช่น รัตนผลึกเลื่อมมโนศิลาลาย. (ม. ร่ายยาว มหาพน). (ส. มนสฺ + ศิลา; ทมิฬ มโนจิไล).
มโนสุจริต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[มะโนสุดจะหฺริด] เป็นคำนาม หมายถึง ความประพฤติชอบทางใจ มี ๓ อย่าง ได้แก่ ความไม่โลภอยากได้ของของผู้อื่น ๑ ความไม่พยาบาท ๑ ความเห็นถูกตามทำนองคลองธรรม ๑.	มโนสุจริต [มะโนสุดจะหฺริด] น. ความประพฤติชอบทางใจ มี ๓ อย่าง ได้แก่ ความไม่โลภอยากได้ของของผู้อื่น ๑ ความไม่พยาบาท ๑ ความเห็นถูกตามทำนองคลองธรรม ๑.
มโนหระ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[มะโนหะระ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นที่จับใจ, น่ารักใคร่, สวย, งาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มโนหระ [มะโนหะระ] ว. เป็นที่จับใจ, น่ารักใคร่, สวย, งาม. (ส.).
มโนช เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-ชอ-ช้าง	ดู มโน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู.	มโนช ดู มโน.
มโนชญ์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-ทัน-ทะ-คาด	ดู มโน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู.	มโนชญ์ ดู มโน.
มโนราห์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ศิลปะการแสดงพื้นเมืองอย่างหนึ่งของภาคใต้ มีแม่บทท่ารําอย่างเดียวกับละครชาตรี, โนรา ก็ว่า, เขียนว่า มโนห์รา ก็มี.	มโนราห์ ๑ น. ศิลปะการแสดงพื้นเมืองอย่างหนึ่งของภาคใต้ มีแม่บทท่ารําอย่างเดียวกับละครชาตรี, โนรา ก็ว่า, เขียนว่า มโนห์รา ก็มี.
มโนราห์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	มโนราห์ ๒ น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
มโนสาเร่ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง เรื่องเบ็ดเตล็ดหยุมหยิม เช่น เรื่องมโนสาเร่, เรียกคดีอันมีทุนทรัพย์หรือค่าเช่าจำนวนเล็กน้อย ซึ่งไม่เกินจำนวนที่กำหนดในกฎหมายว่า คดีมโนสาเร่.	มโนสาเร่ น. เรื่องเบ็ดเตล็ดหยุมหยิม เช่น เรื่องมโนสาเร่, เรียกคดีอันมีทุนทรัพย์หรือค่าเช่าจำนวนเล็กน้อย ซึ่งไม่เกินจำนวนที่กำหนดในกฎหมายว่า คดีมโนสาเร่.
มโนห์รา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	ดู มโนราห์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑.	มโนห์รา ดู มโนราห์ ๑.
มมังการ เขียนว่า มอ-ม้า-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[มะมังกาน] เป็นคำนาม หมายถึง ความถือว่าเป็นของเรา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มมังการ [มะมังกาน] น. ความถือว่าเป็นของเรา. (ป.).
มมาก เขียนว่า มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	[มะ–] เป็นคำนาม หมายถึง แมลงหวี่. ในวงเล็บ เทียบ ภาษาเขมร มมาจ เขียนว่า มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-จอ-จาน ว่า ตัวชีปะขาว .	มมาก [มะ–] น. แมลงหวี่. (เทียบ ข. มมาจ ว่า ตัวชีปะขาว).
มยุร–, มยุระ มยุร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ มยุระ เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[มะยุระ–] เป็นคำนาม หมายถึง นกยูง, ใช้ว่า มยูร ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มยูร เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ.	มยุร–, มยุระ [มะยุระ–] น. นกยูง, ใช้ว่า มยูร ก็มี. (ป., ส. มยูร).
มยุรคติ เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-คอ-ควาย-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[มะยุระคะติ] เป็นคำนาม หมายถึง ท่าทางของนกยูง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มยูรคติ เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-คอ-ควาย-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	มยุรคติ [มะยุระคะติ] น. ท่าทางของนกยูง. (ส. มยูรคติ).
มยุรฉัตร เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ฉอ-ฉิ่ง-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง พนมหางนกยูง หรือเครื่องกั้นบังเป็นชั้น ๆ ทําด้วยหางนกยูง เป็นเครื่องสูง ใช้ในงานพิธีโสกันต์.	มยุรฉัตร น. พนมหางนกยูง หรือเครื่องกั้นบังเป็นชั้น ๆ ทําด้วยหางนกยูง เป็นเครื่องสูง ใช้ในงานพิธีโสกันต์.
มยุรอาสน์ เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง “พระผู้มีนกยูงเป็นอาสนะ” หมายถึง พระขันทกุมารหรือพระสกันทกุมาร เพราะพระขันทกุมารทรงมีนกยูงเป็นพาหนะ.	มยุรอาสน์ น. “พระผู้มีนกยูงเป็นอาสนะ” หมายถึง พระขันทกุมารหรือพระสกันทกุมาร เพราะพระขันทกุมารทรงมีนกยูงเป็นพาหนะ.
มยุรา, มยุเรศ มยุรา เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา มยุเรศ เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา	[มะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง นกยูง.	มยุรา, มยุเรศ [มะ–] (กลอน) น. นกยูง.
มยุรี เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[มะ–] เป็นคำนาม หมายถึง นกยูงตัวเมีย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มยุรี [มะ–] น. นกยูงตัวเมีย. (ป.).
มยุรา, มยุเรศ มยุรา เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา มยุเรศ เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา	ดู มยุร–, มยุระ มยุร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ มยุระ เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ .	มยุรา, มยุเรศ ดู มยุร–, มยุระ.
มยุรี เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	ดู มยุร–, มยุระ มยุร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ มยุระ เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ .	มยุรี ดู มยุร–, มยุระ.
มยูขะ เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง รัศมี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มยูขะ น. รัศมี. (ป., ส.).
มยูร เขียนว่า มอ-ม้า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ	[มะยูน] เป็นคำนาม หมายถึง นกยูง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มยูร [มะยูน] น. นกยูง. (ป., ส.).
มร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ	[มะระ–, มอน–] เป็นคำนาม หมายถึง ความตาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มร– [มะระ–, มอน–] น. ความตาย. (ป.).
มรกต เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า	[มอระกด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อรัตนะอย่างหนึ่งในจำพวกนพรัตน์ มีสีเขียว.	มรกต [มอระกด] น. ชื่อรัตนะอย่างหนึ่งในจำพวกนพรัตน์ มีสีเขียว.
มรคา เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา	[มอระคา] เป็นคำนาม หมายถึง ทาง, ช่อง, ถนน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มารฺค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-คอ-ควาย และมาจากภาษาบาลี มคฺค เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	มรคา [มอระคา] น. ทาง, ช่อง, ถนน. (ส. มารฺค; ป. มคฺค).
มรฑป เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-ทอ-มน-โท-ปอ-ปลา	[มอระดบ] เป็นคำนาม หมายถึง มณฑป เช่น โบสถ์ระเบียงมรฑปพื้น ไพหาร. ในวงเล็บ มาจาก นิราศนรินทร์ แบบเรียนกวีนิพนธ์ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มณฺฑป เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-ปอ-ปลา.	มรฑป [มอระดบ] น. มณฑป เช่น โบสถ์ระเบียงมรฑปพื้น ไพหาร. (นิ. นรินทร์). (ป. มณฺฑป).
มรณ–, มรณ์, มรณะ มรณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน มรณ์ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด มรณะ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[มอระนะ–, มะระนะ–, มอน, มอระนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ความตาย, การตาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต . เป็นคำกริยา หมายถึง ตาย.	มรณ–, มรณ์, มรณะ [มอระนะ–, มะระนะ–, มอน, มอระนะ] น. ความตาย, การตาย. (ป., ส.). ก. ตาย.
มรณกรรม เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[มอระนะกํา] เป็นคำนาม หมายถึง ความตาย.	มรณกรรม [มอระนะกํา] น. ความตาย.
มรณธรรม เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[มะระนะทํา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความตายเป็นธรรมดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มรณธรรม [มะระนะทํา] ว. มีความตายเป็นธรรมดา. (ป.).
มรณบัตร เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[มอระนะบัด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง หนังสือสําคัญที่นายทะเบียนผู้รับแจ้งแห่งท้องที่ที่มีคนตายออกให้เป็นหลักฐานแสดงรายการคนตายแก่ผู้แจ้ง.	มรณบัตร [มอระนะบัด] (กฎ) น. หนังสือสําคัญที่นายทะเบียนผู้รับแจ้งแห่งท้องที่ที่มีคนตายออกให้เป็นหลักฐานแสดงรายการคนตายแก่ผู้แจ้ง.
มรณภัย เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[มะระนะไพ, มอระนะไพ] เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้สึกกลัวต่อความตาย, ภัยที่เป็นอันตรายถึงตาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มรณภัย [มะระนะไพ, มอระนะไพ] น. ความรู้สึกกลัวต่อความตาย, ภัยที่เป็นอันตรายถึงตาย. (ป.).
มรณภาพ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	[มอระนะพาบ] เป็นคำนาม หมายถึง ความตาย. เป็นคำกริยา หมายถึง ตาย (ใช้แก่พระสงฆ์).	มรณภาพ [มอระนะพาบ] น. ความตาย. ก. ตาย (ใช้แก่พระสงฆ์).
มรณันติก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[มะระนันติกะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความตายเป็นที่สุด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มรณ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน + อนฺติก เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ .	มรณันติก– [มะระนันติกะ–] ว. มีความตายเป็นที่สุด. (ป. มรณ + อนฺติก).
มรณานต์ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[มะระนาน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จนกว่าจะตาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มรณานต์ [มะระนาน] ว. จนกว่าจะตาย. (ส.).
มรณันติก เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	– ดู มรณ–, มรณ์, มรณะ.	มรณันติก – ดู มรณ–, มรณ์, มรณะ.
มรณานต์ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	ดู มรณ–, มรณ์, มรณะ มรณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน มรณ์ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด มรณะ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ .	มรณานต์ ดู มรณ–, มรณ์, มรณะ.
มรดก เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่	[มอระ–] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษหรือที่สืบทอดมาแต่บรรพกาล; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ทรัพย์สินทุกชนิดตลอดทั้งสิทธิ หน้าที่ และความรับผิดต่าง ๆ ของผู้ตาย เว้นแต่ตามกฎหมายหรือโดยสภาพแล้ว เป็นการเฉพาะตัวของผู้ตาย เรียกรวม ๆ ว่า กองมรดก.	มรดก [มอระ–] น. สิ่งที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษหรือที่สืบทอดมาแต่บรรพกาล; (กฎ) ทรัพย์สินทุกชนิดตลอดทั้งสิทธิ หน้าที่ และความรับผิดต่าง ๆ ของผู้ตาย เว้นแต่ตามกฎหมายหรือโดยสภาพแล้ว เป็นการเฉพาะตัวของผู้ตาย เรียกรวม ๆ ว่า กองมรดก.
มรรค, มรรค–, มรรคา มรรค เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย มรรค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย มรรคา เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา	[มัก, มักคะ–, มันคา] เป็นคำนาม หมายถึง ทาง; เหตุ, ใช้คู่กับ ผล ว่า เป็นมรรคเป็นผล; ในพระพุทธศาสนา เป็นชื่อแห่งโลกุตรธรรม คู่กับ ผล มี ๔ ชั้น คือ โสดาปัตติมรรค สกทาคามิมรรค อนาคามิมรรค อรหัตมรรค, ทางที่จะนำไปสู่ความพ้นทุกข์ เป็น ๑ ในอริยสัจ ๔ ได้แก่ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ และมรรค เรียกเต็มว่า มรรคมีองค์ ๘ ประกอบด้วย สัมมาทิฐิ – ความเห็นชอบ ๑ สัมมาสังกัปปะ – ความดำริชอบ ๑ สัมมาวาจา – การเจรจาชอบ ๑ สัมมากัมมันตะ – การงานชอบ ๑ สัมมาอาชีวะ – การเลี้ยงชีวิตชอบ ๑ สัมมาวายามะ – ความพยายามชอบ ๑ สัมมาสติ – ความระลึกชอบ ๑ สัมมาสมาธิ – ความตั้งใจชอบ ๑ หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า มัชฌิมาปฏิปทา คือ ทางสายกลาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มารฺค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-คอ-ควาย และมาจากภาษาบาลี มคฺค เขียนว่า มอ-ม้า-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	มรรค, มรรค–, มรรคา [มัก, มักคะ–, มันคา] น. ทาง; เหตุ, ใช้คู่กับ ผล ว่า เป็นมรรคเป็นผล; ในพระพุทธศาสนา เป็นชื่อแห่งโลกุตรธรรม คู่กับ ผล มี ๔ ชั้น คือ โสดาปัตติมรรค สกทาคามิมรรค อนาคามิมรรค อรหัตมรรค, ทางที่จะนำไปสู่ความพ้นทุกข์ เป็น ๑ ในอริยสัจ ๔ ได้แก่ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ และมรรค เรียกเต็มว่า มรรคมีองค์ ๘ ประกอบด้วย สัมมาทิฐิ – ความเห็นชอบ ๑ สัมมาสังกัปปะ – ความดำริชอบ ๑ สัมมาวาจา – การเจรจาชอบ ๑ สัมมากัมมันตะ – การงานชอบ ๑ สัมมาอาชีวะ – การเลี้ยงชีวิตชอบ ๑ สัมมาวายามะ – ความพยายามชอบ ๑ สัมมาสติ – ความระลึกชอบ ๑ สัมมาสมาธิ – ความตั้งใจชอบ ๑ หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า มัชฌิมาปฏิปทา คือ ทางสายกลาง. (ส. มารฺค; ป. มคฺค).
มรรคนายก เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	[มักคะนายก] เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้นําทาง” คือ ผู้จัดการทางกุศล หรือ ผู้ชี้แจงทางบุญทางกุศลและป่าวประกาศให้ประชาชนมาทำบุญทำกุศลในวัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มารฺค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-คอ-ควาย + นายก เขียนว่า นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่ .	มรรคนายก [มักคะนายก] น. “ผู้นําทาง” คือ ผู้จัดการทางกุศล หรือ ผู้ชี้แจงทางบุญทางกุศลและป่าวประกาศให้ประชาชนมาทำบุญทำกุศลในวัด. (ส. มารฺค + นายก).
มรรคผล เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ผล, มักใช้ในความปฏิเสธ เช่น ไม่เป็นมรรคผล ไม่ได้มรรคผลอะไร.	มรรคผล (ปาก) น. ผล, มักใช้ในความปฏิเสธ เช่น ไม่เป็นมรรคผล ไม่ได้มรรคผลอะไร.
มรรตยะ, มรรตัย, มัตตัย, มัตยะ มรรตยะ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ มรรตัย เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก มัตตัย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก มัตยะ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[มันตะยะ, มันไต, มัดไต, มัดตะยะ] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ต้องตาย, ได้แก่ พวกมนุษย์ และสัตว์ดิรัจฉาน, คู่กับ อมร ผู้ไม่ตาย คือ เทวดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มรฺตฺย เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี มจฺจ เขียนว่า มอ-ม้า-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน.	มรรตยะ, มรรตัย, มัตตัย, มัตยะ [มันตะยะ, มันไต, มัดไต, มัดตะยะ] น. ผู้ที่ต้องตาย, ได้แก่ พวกมนุษย์ และสัตว์ดิรัจฉาน, คู่กับ อมร ผู้ไม่ตาย คือ เทวดา. (ส. มรฺตฺย; ป. มจฺจ).
มรรทนะ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[มัดทะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง การบด, การถู; การทําให้เจ็บ, การยํ่ายี, การทําลาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มรฺทน เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี มทฺทน เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู.	มรรทนะ [มัดทะนะ] น. การบด, การถู; การทําให้เจ็บ, การยํ่ายี, การทําลาย. (ส. มรฺทน; ป. มทฺทน).
มรรยาท เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[มันยาด] เป็นคำนาม หมายถึง กิริยาวาจาที่ถือว่าสุภาพเรียบร้อยถูกกาลเทศะ, มารยาท ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มรฺยาทา เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี มริยาท เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน.	มรรยาท [มันยาด] น. กิริยาวาจาที่ถือว่าสุภาพเรียบร้อยถูกกาลเทศะ, มารยาท ก็ว่า. (ส. มรฺยาทา; ป. มริยาท).
มรรษ, มรรษะ มรรษ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี มรรษะ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อะ	[มัด, มัดสะ] เป็นคำนาม หมายถึง ความเพียร, ความอดทน. เป็นคำกริยา หมายถึง อดทน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มรฺษ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี.	มรรษ, มรรษะ [มัด, มัดสะ] น. ความเพียร, ความอดทน. ก. อดทน. (ส. มรฺษ).
มรสุม เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	[มอระสุม] เป็นคำนาม หมายถึง คราว; คราวลม, คราวพายุ; ลมฝน; ชื่อพายุใหญ่ที่มีลมแรงและมีฝนตกหนัก, โดยปริยายหมายถึงความยุ่งยากเดือดร้อนที่เกิดในบางช่วงชีวิต เช่น มรสุมชีวิต. ในวงเล็บ เทียบ ภาษาอาหรับ mausim เขียนว่า เอ็ม-เอ-ยู-เอส-ไอ-เอ็ม.	มรสุม [มอระสุม] น. คราว; คราวลม, คราวพายุ; ลมฝน; ชื่อพายุใหญ่ที่มีลมแรงและมีฝนตกหนัก, โดยปริยายหมายถึงความยุ่งยากเดือดร้อนที่เกิดในบางช่วงชีวิต เช่น มรสุมชีวิต. (เทียบอาหรับ mausim).
มรัมเทศ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	[มะรํามะเทด] เป็นคำนาม หมายถึง ประเทศพม่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มรมฺมเทส เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ.	มรัมเทศ [มะรํามะเทด] น. ประเทศพม่า. (ป. มรมฺมเทส).
มรานควาน เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[มะรานคฺวาน] เป็นคำกริยา หมายถึง รบกวน, ทําให้รําคาญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร เมฺรญคงฺวาล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ยอ-หยิง-คอ-ควาย-งอ-งู-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	มรานควาน [มะรานคฺวาน] ก. รบกวน, ทําให้รําคาญ. (ข. เมฺรญคงฺวาล).
มริจ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	[มะริด] เป็นคำนาม หมายถึง พริกไทย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มริจ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน มรีจ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-จอ-จาน และมาจากภาษาบาลี มริจฺจ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน.	มริจ [มะริด] น. พริกไทย. (ส. มริจ, มรีจ; ป. มริจฺจ).
มริยาท เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง มรรยาท. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มรฺยาทา เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา.	มริยาท (แบบ) น. มรรยาท. (ป.; ส. มรฺยาทา).
มรีจิ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง พยับแดด, แสงแดด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มรีจิ น. พยับแดด, แสงแดด. (ป., ส.).
มรุ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ทะเลทราย, ที่กันดารนํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มรุ ๑ น. ทะเลทราย, ที่กันดารนํ้า. (ป., ส.).
มรุ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เทวดาพวกหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มรุต เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า.	มรุ ๒ น. เทวดาพวกหนึ่ง. (ป.; ส. มรุต).
มรุต เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง เจ้าแห่งพายุ, เจ้าแห่งลม; เทวดาพวกหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มรุต น. เจ้าแห่งพายุ, เจ้าแห่งลม; เทวดาพวกหนึ่ง. (ส.).
มฤค, มฤค– มฤค เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย มฤค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย	[มะรึก, มะรึกคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์ป่ามีกวาง อีเก้ง เป็นต้น, ถ้าเป็นตัวเมีย ใช้ว่า มฤคี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มิค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย.	มฤค, มฤค– [มะรึก, มะรึกคะ–] น. สัตว์ป่ามีกวาง อีเก้ง เป็นต้น, ถ้าเป็นตัวเมีย ใช้ว่า มฤคี. (ส.; ป. มิค).
มฤคชาติ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อ, หมู่เนื้อ.	มฤคชาติ น. เนื้อ, หมู่เนื้อ.
มฤคทายวัน เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[มะรึกคะทายะ–, มะรึกคะทายยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อป่าที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงปฐมเทศนา; ป่าเป็นที่ให้อภัยแก่เนื้อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มิคทายวน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-นอ-หนู และมาจากภาษาสันสกฤต มฺฤค เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-คอ-ควาย + ทาย เขียนว่า ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก + วน เขียนว่า วอ-แหวน-นอ-หนู .	มฤคทายวัน [มะรึกคะทายะ–, มะรึกคะทายยะ–] น. ชื่อป่าที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงปฐมเทศนา; ป่าเป็นที่ให้อภัยแก่เนื้อ. (ป. มิคทายวน; ส. มฺฤค + ทาย + วน).
มฤคราช เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง ราชสีห์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มฤคราช น. ราชสีห์. (ส.).
มฤคศิระ, มฤคเศียร, มิคสิระ มฤคศิระ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ มฤคเศียร เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ มิคสิระ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[มะรึกคะสิระ, มะรึกคะเสียน, มิคะสิระ, มิกคะสิระ] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๕ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปหัวเต่า, ดาวหัวเต่า ดาวหัวเนื้อ ดาวศีรษะเนื้อ ดาวศีรษะโค ดาวมฤคศิรัส หรือ ดาวอาครหายณี ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มฺฤคศิรสฺ เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-คอ-ควาย-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี มิคสิร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ.	มฤคศิระ, มฤคเศียร, มิคสิระ [มะรึกคะสิระ, มะรึกคะเสียน, มิคะสิระ, มิกคะสิระ] น. ดาวฤกษ์ที่ ๕ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปหัวเต่า, ดาวหัวเต่า ดาวหัวเนื้อ ดาวศีรษะเนื้อ ดาวศีรษะโค ดาวมฤคศิรัส หรือ ดาวอาครหายณี ก็เรียก. (ส. มฺฤคศิรสฺ; ป. มิคสิร).
มฤคศิรมาส เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง เดือนอันมีพระจันทร์เพ็ญเสวยฤกษ์มฤคศิระ คือ เดือนอ้าย ตกในราวเดือนธันวาคม.	มฤคศิรมาส น. เดือนอันมีพระจันทร์เพ็ญเสวยฤกษ์มฤคศิระ คือ เดือนอ้าย ตกในราวเดือนธันวาคม.
มฤคศิรัส เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มฤคศิระ มี ๓ ดวง, ดาวหัวเต่า ดาวหัวเนื้อ ดาวศีรษะเนื้อ ดาวศีรษะโค ดาวมฤคเศียร ดาวมิคสิระ หรือ ดาวอาครหายณี ก็เรียก.	มฤคศิรัส น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มฤคศิระ มี ๓ ดวง, ดาวหัวเต่า ดาวหัวเนื้อ ดาวศีรษะเนื้อ ดาวศีรษะโค ดาวมฤคเศียร ดาวมิคสิระ หรือ ดาวอาครหายณี ก็เรียก.
มฤคินทร์, มฤเคนทร์ มฤคินทร์ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด มฤเคนทร์ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[มะรึคิน, –เคน] เป็นคำนาม หมายถึง ราชสีห์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มฺฤค เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-คอ-ควาย + อินฺทฺร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ .	มฤคินทร์, มฤเคนทร์ [มะรึคิน, –เคน] น. ราชสีห์. (ส. มฺฤค + อินฺทฺร).
มฤคย์ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[มะรึก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สิ่งที่ควรติดตาม, สิ่งที่ต้องการ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มฤคย์ [มะรึก] ว. สิ่งที่ควรติดตาม, สิ่งที่ต้องการ. (ส.).
มฤคินทร์, มฤเคนทร์ มฤคินทร์ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด มฤเคนทร์ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ดู มฤค, มฤค– มฤค เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย มฤค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย .	มฤคินทร์, มฤเคนทร์ ดู มฤค, มฤค–.
มฤจฉา เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา	[มะริดฉา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มิจฉา, ผิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มิจฺฉา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต มิถฺยา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา.	มฤจฉา [มะริดฉา] ว. มิจฉา, ผิด. (ป. มิจฺฉา; ส. มิถฺยา).
มฤจฉาชีพ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง มิจฉาชีพ, การเลี้ยงชีวิตผิดทาง.	มฤจฉาชีพ น. มิจฉาชีพ, การเลี้ยงชีวิตผิดทาง.
มฤจฉาทิฐิ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง มิจฉาทิฐิ, ความเห็นผิดทางธรรม.	มฤจฉาทิฐิ น. มิจฉาทิฐิ, ความเห็นผิดทางธรรม.
มฤดก เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่	[มะรึดก] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง มรดก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มฺฤตก เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่ และมาจากภาษาบาลี มตก เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-กอ-ไก่.	มฤดก [มะรึดก] (โบ) น. มรดก. (ส. มฺฤตก; ป. มตก).
มฤต เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-ตอ-เต่า	[มะริด, มะรึด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตายแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มฺฤต เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาบาลี มต เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า.	มฤต [มะริด, มะรึด] ว. ตายแล้ว. (ส. มฺฤต; ป. มต).
มฤตกะ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[มะรึตะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ตาย, ซากศพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มฺฤตก เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่ และมาจากภาษาบาลี มตก เขียนว่า มอ-ม้า-ตอ-เต่า-กอ-ไก่.	มฤตกะ [มะรึตะกะ] น. ผู้ตาย, ซากศพ. (ส. มฺฤตก; ป. มตก).
มฤตยู เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู	[มะรึดตะยู] เป็นคำนาม หมายถึง ความตาย; ชื่อดาวเคราะห์ดวงที่ ๗ ในระบบสุริยะ มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า อยู่ห่างดวงอาทิตย์ประมาณ ๒,๘๗๐ ล้านกิโลเมตร มีเส้นผ่าศูนย์กลาง ๕๐,๘๐๐ กิโลเมตร, ดาวยูเรนัส ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มฺฤตฺยู เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู และมาจากภาษาบาลี มจฺจุ เขียนว่า มอ-ม้า-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ.	มฤตยู [มะรึดตะยู] น. ความตาย; ชื่อดาวเคราะห์ดวงที่ ๗ ในระบบสุริยะ มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า อยู่ห่างดวงอาทิตย์ประมาณ ๒,๘๗๐ ล้านกิโลเมตร มีเส้นผ่าศูนย์กลาง ๕๐,๘๐๐ กิโลเมตร, ดาวยูเรนัส ก็เรียก. (ส. มฺฤตฺยู; ป. มจฺจุ).
มฤตยูราช เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง ยมราช, พญายม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มฺฤตฺยุราช เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง และมาจากภาษาบาลี มจฺจุราช เขียนว่า มอ-ม้า-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง.	มฤตยูราช น. ยมราช, พญายม. (ส. มฺฤตฺยุราช; ป. มจฺจุราช).
มฤทิงค์ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	[มะรึ–] เป็นคำนาม หมายถึง ตะโพน, กลองสองหน้าชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มฺฤทงฺค เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย และมาจากภาษาบาลี มุทิงฺค เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	มฤทิงค์ [มะรึ–] น. ตะโพน, กลองสองหน้าชนิดหนึ่ง. (ส. มฺฤทงฺค; ป. มุทิงฺค).
มฤทุ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ	[มะรึ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นุ่ม, อ่อน, อ่อนโยน, สุภาพ; แช่มช้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มฺฤทุ เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ และมาจากภาษาบาลี มุทุ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ.	มฤทุ [มะรึ–] ว. นุ่ม, อ่อน, อ่อนโยน, สุภาพ; แช่มช้า. (ส. มฺฤทุ; ป. มุทุ).
มฤทุกะ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อนโยน, ละมุนละม่อม, มีใจอ่อนโยน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มฺฤทุก เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่ และมาจากภาษาบาลี มุทุก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่.	มฤทุกะ ว. อ่อนโยน, ละมุนละม่อม, มีใจอ่อนโยน. (ส. มฺฤทุก; ป. มุทุก).
มฤธุ เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ	[มะรึทุ] เป็นคำนาม หมายถึง มธุ, นํ้าผึ้ง, นํ้าหวาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มฺฤธุ เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ และมาจากภาษาบาลี มธุ เขียนว่า มอ-ม้า-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ.	มฤธุ [มะรึทุ] น. มธุ, นํ้าผึ้ง, นํ้าหวาน. (ส. มฺฤธุ; ป. มธุ).
มฤษา เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	[มะรึสา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มุสา, ไม่จริง, เท็จ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มฺฤษา เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี มุสา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา.	มฤษา [มะรึสา] ว. มุสา, ไม่จริง, เท็จ. (ส. มฺฤษา; ป. มุสา).
มฤษาวาท เขียนว่า มอ-ม้า-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง คําเท็จ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มุสาวาท เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน.	มฤษาวาท น. คําเท็จ. (ส.; ป. มุสาวาท).
มล, มล– มล เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง มล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง	[มน, มนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความมัวหมอง, ความสกปรก, ความไม่บริสุทธิ์; สนิม, เหงื่อไคล. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มัวหมอง, สกปรก, ไม่บริสุทธิ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มล, มล– [มน, มนละ–] น. ความมัวหมอง, ความสกปรก, ความไม่บริสุทธิ์; สนิม, เหงื่อไคล. ว. มัวหมอง, สกปรก, ไม่บริสุทธิ์. (ป., ส.).
มลพิษ เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี	[มนละพิด] เป็นคำนาม หมายถึง พิษเกิดจากความมัวหมองหรือความสกปรกของสิ่งแวดล้อม เช่นในอากาศหรือในน้ำเป็นต้น; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ของเสีย วัตถุอันตราย และมลสารอื่น ๆ รวมทั้งกากตะกอน หรือสิ่งตกค้างจากสิ่งเหล่านั้นที่ถูกปล่อยทิ้งจากแหล่งกำเนิดมลพิษ หรือที่มีอยู่ในสิ่งแวดล้อมตามธรรมชาติ ซึ่งก่อให้เกิดหรืออาจก่อให้เกิดผลกระทบต่อคุณภาพสิ่งแวดล้อม หรือภาวะที่เป็นพิษภัยอันตรายต่อสุขภาพอนามัยของประชาชนได้ และหมายความรวมถึงรังสี ความร้อน แสง เสียง กลิ่น ความสั่นสะเทือน หรือเหตุรำคาญอื่น ๆ ที่เกิดหรือถูกปล่อยออกจากแหล่งกำเนิดมลพิษด้วย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ pollution เขียนว่า พี-โอ-แอล-แอล-ยู-ที-ไอ-โอ-เอ็น.	มลพิษ [มนละพิด] น. พิษเกิดจากความมัวหมองหรือความสกปรกของสิ่งแวดล้อม เช่นในอากาศหรือในน้ำเป็นต้น; (กฎ) ของเสีย วัตถุอันตราย และมลสารอื่น ๆ รวมทั้งกากตะกอน หรือสิ่งตกค้างจากสิ่งเหล่านั้นที่ถูกปล่อยทิ้งจากแหล่งกำเนิดมลพิษ หรือที่มีอยู่ในสิ่งแวดล้อมตามธรรมชาติ ซึ่งก่อให้เกิดหรืออาจก่อให้เกิดผลกระทบต่อคุณภาพสิ่งแวดล้อม หรือภาวะที่เป็นพิษภัยอันตรายต่อสุขภาพอนามัยของประชาชนได้ และหมายความรวมถึงรังสี ความร้อน แสง เสียง กลิ่น ความสั่นสะเทือน หรือเหตุรำคาญอื่น ๆ ที่เกิดหรือถูกปล่อยออกจากแหล่งกำเนิดมลพิษด้วย. (อ. pollution).
มลสาร เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง สารที่ทำให้เกิดมลพิษ, สารมลพิษ ก็ใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ pollutant เขียนว่า พี-โอ-แอล-แอล-ยู-ที-เอ-เอ็น-ที.	มลสาร น. สารที่ทำให้เกิดมลพิษ, สารมลพิษ ก็ใช้. (อ. pollutant).
มลโค เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย	[มอละโค] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง อุจจาระพอเหลว ๆ คล้ายมูลโค.	มลโค [มอละโค] (ปาก) น. อุจจาระพอเหลว ๆ คล้ายมูลโค.
มลทิน เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	[มนทิน] เป็นคำนาม หมายถึง ความมัวหมอง, ความด่างพร้อย, ความไม่บริสุทธิ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร มนฺทิล เขียนว่า มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง.	มลทิน [มนทิน] น. ความมัวหมอง, ความด่างพร้อย, ความไม่บริสุทธิ์. (ข. มนฺทิล).
มลน, มล่น มลน เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-นอ-หนู มล่น เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-นอ-หนู	[มะลน, มะล่น] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง วิ่ง, รีบ.	มลน, มล่น [มะลน, มะล่น] (โบ) ก. วิ่ง, รีบ.
มลนมลาน เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-นอ-หนู-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[–มะลาน] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลนลาน, ตะลีตะลาน.	มลนมลาน [–มะลาน] (โบ) ว. ลนลาน, ตะลีตะลาน.
มลวก เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-กอ-ไก่	[มะลวก] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ลวก.	มลวก [มะลวก] (โบ) ก. ลวก.
มล่อน เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	[มะล่อน] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สนุก, เพราะ, หวาน.	มล่อน [มะล่อน] (โบ) ว. สนุก, เพราะ, หวาน.
มล่อย เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	[มะล่อย] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ม่อย, เผลอ, เคลิ้ม.	มล่อย [มะล่อย] (โบ) ก. ม่อย, เผลอ, เคลิ้ม.
มละ เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[มะละ] เป็นคำกริยา หมายถึง ละ, ทิ้ง.	มละ [มะละ] ก. ละ, ทิ้ง.
มลัก เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	[มะลัก] เป็นคำกริยา หมายถึง ลัก, ลอบ; มัก; รัก; เห็น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากเช่น รู้มลัก.	มลัก [มะลัก] ก. ลัก, ลอบ; มัก; รัก; เห็น. ว. มากเช่น รู้มลัก.
มลังเมลือง เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	[มะลังมะเลือง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุกใส, อร่ามเรือง.	มลังเมลือง [มะลังมะเลือง] ว. สุกใส, อร่ามเรือง.
มล้า เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	[มะล้า] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ล้า.	มล้า [มะล้า] ว. ล้า.
มลาก เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	[มะลาก] เป็นคำกริยา หมายถึง ลาก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก, ดี.	มลาก [มะลาก] ก. ลาก. ว. มาก, ดี.
มล้าง เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	[มะล้าง] เป็นคำกริยา หมายถึง ม้าง, ล้าง, ฆ่า, ผลาญ.	มล้าง [มะล้าง] ก. ม้าง, ล้าง, ฆ่า, ผลาญ.
มลาน เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	[มะลาน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหี่ยว, แห้ง; อ่อน, อิดโรย; ตาย; โศกเศร้า, หมอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มฺลาน เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	มลาน ๑ [มะลาน] ว. เหี่ยว, แห้ง; อ่อน, อิดโรย; ตาย; โศกเศร้า, หมอง. (ส. มฺลาน).
มลาน เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	[มะลาน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลนลาน; ลานตา. (แผลงมาจาก ลาน).	มลาน ๒ [มะลาน] ว. ลนลาน; ลานตา. (แผลงมาจาก ลาน).
มล่าน เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[มะล่าน] เป็นคำกริยา หมายถึง วิ่งอย่างรีบ, วิ่งพล่าน.	มล่าน [มะล่าน] ก. วิ่งอย่างรีบ, วิ่งพล่าน.
มลาย เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[มะลาย] เป็นคำกริยา หมายถึง แตก, ตาย, ทําลาย.	มลาย [มะลาย] ก. แตก, ตาย, ทําลาย.
มลายู เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู	[มะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อชนชาติหนึ่ง อยู่ในประเทศมาเลเซียและเกาะต่าง ๆ ตอนใต้ของแหลมมลายู.	มลายู [มะ–] น. ชื่อชนชาติหนึ่ง อยู่ในประเทศมาเลเซียและเกาะต่าง ๆ ตอนใต้ของแหลมมลายู.
มลาว เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	[มะลาว] เป็นคำนาม หมายถึง ลาว.	มลาว [มะลาว] น. ลาว.
มล่าวเมลา เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[มะล่าวมะเลา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งดงาม, สวย.	มล่าวเมลา [มะล่าวมะเลา] (กลอน) ว. งดงาม, สวย.
มลิน เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	[มะลิน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขุ่นมัว, มัวหมอง, ไม่บริสุทธิ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มลิน [มะลิน] ว. ขุ่นมัว, มัวหมอง, ไม่บริสุทธิ์. (ป., ส.).
มลิ้น เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู	[มะลิ้น] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ลิ้น เช่น คือมลิ้นคนผู้ ทราบรู้รสแกง. ในวงเล็บ มาจาก แบบเรียนกวีนิพนธ์ โลกนิติคำโคลง.	มลิ้น [มะลิ้น] (กลอน) น. ลิ้น เช่น คือมลิ้นคนผู้ ทราบรู้รสแกง. (โลกนิติ).
มลื่น เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	[มะลื่น] เป็นคำกริยา หมายถึง มื่น, ลื่น.	มลื่น [มะลื่น] ก. มื่น, ลื่น.
มวก เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Parameria laevigata (Juss.) Moldenke ในวงศ์ Apocynaceae มียางเหนียวคล้ายกาว ใช้ทํายาได้, กระทั่งติด เครือเขามวก ตังติด หรือ เถามวก ก็เรียก.	มวก น. ชื่อไม้เถาชนิด Parameria laevigata (Juss.) Moldenke ในวงศ์ Apocynaceae มียางเหนียวคล้ายกาว ใช้ทํายาได้, กระทั่งติด เครือเขามวก ตังติด หรือ เถามวก ก็เรียก.
มวกใหญ่ เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	ดู โมกใหญ่ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก ที่ โมก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-กอ-ไก่.	มวกใหญ่ ดู โมกใหญ่ ที่ โมก.
มวกผา เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ของอย่างหนึ่งเป็นยางคล้ายวุ้นอยู่ตามเขา.	มวกผา น. ของอย่างหนึ่งเป็นยางคล้ายวุ้นอยู่ตามเขา.
มวกเหล็ก เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นไม้ชนิดหนึ่ง ใช้ทํายา. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	มวกเหล็ก น. ต้นไม้ชนิดหนึ่ง ใช้ทํายา. (พจน. ๒๔๙๓).
ม่วง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีน้ำเงินปนแดง, ถ้าออกครามเรียก สีม่วงคราม, ถ้าออกแดงเรียก สีม่วงชาด, ถ้าเจือขาวเรียก สีม่วงอ่อน, เรียกผ้าไหมสําหรับผู้ชายนุ่งที่มีสีอย่างนั้นหรือสีอย่างอื่นว่า ผ้าม่วง.	ม่วง ๑ ว. สีน้ำเงินปนแดง, ถ้าออกครามเรียก สีม่วงคราม, ถ้าออกแดงเรียก สีม่วงชาด, ถ้าเจือขาวเรียก สีม่วงอ่อน, เรียกผ้าไหมสําหรับผู้ชายนุ่งที่มีสีอย่างนั้นหรือสีอย่างอื่นว่า ผ้าม่วง.
ม่วง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง มะม่วง.	ม่วง ๒ น. มะม่วง.
ม่วง เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรือขุดรูปคล้ายเรือมาด แต่ยาวกว่า รูปร่างเพรียว หัวงอน ท้ายสั้น เป็นเรือที่คหบดีนิยมใช้กันในสมัยก่อน.	ม่วง ๓ น. ชื่อเรือขุดรูปคล้ายเรือมาด แต่ยาวกว่า รูปร่างเพรียว หัวงอน ท้ายสั้น เป็นเรือที่คหบดีนิยมใช้กันในสมัยก่อน.
มวน เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงหลายชนิดในหลายวงศ์ เมื่อโตเต็มที่มีปีก ๒ คู่ ปีกคู่หน้าค่อนข้างยาว แคบ เนื้อปีกบริเวณโคนแข็ง ปลายเป็นแผ่นบางอ่อน ปีกคู่หลังอ่อนเป็นแผ่นบางตลอด เมื่อพับปีกจะแบนราบไปตามสันหลัง แต่บางชนิดก็ไม่มีปีก ปากเป็นท่อยาวคล้ายเข็มโผล่ทางด้านล่างบริเวณปลายหัว หลายชนิดปล่อยกลิ่นเหม็นได้และเป็นศัตรูพืช พวกที่อยู่ในวงศ์ Pentatomidae เช่น มวนเขียว (Rhynchocoris humeralis) ทําลายส้ม, แมงแกง (Tessaratoma javanica) ทําลายลําไย, ที่อยู่ในวงศ์ Pyrrhocoridae เช่น มวนแดงฝ้าย (Dysdercus cingulatus) ทําลายทุกส่วนของฝ้าย.	มวน ๑ น. ชื่อแมลงหลายชนิดในหลายวงศ์ เมื่อโตเต็มที่มีปีก ๒ คู่ ปีกคู่หน้าค่อนข้างยาว แคบ เนื้อปีกบริเวณโคนแข็ง ปลายเป็นแผ่นบางอ่อน ปีกคู่หลังอ่อนเป็นแผ่นบางตลอด เมื่อพับปีกจะแบนราบไปตามสันหลัง แต่บางชนิดก็ไม่มีปีก ปากเป็นท่อยาวคล้ายเข็มโผล่ทางด้านล่างบริเวณปลายหัว หลายชนิดปล่อยกลิ่นเหม็นได้และเป็นศัตรูพืช พวกที่อยู่ในวงศ์ Pentatomidae เช่น มวนเขียว (Rhynchocoris humeralis) ทําลายส้ม, แมงแกง (Tessaratoma javanica) ทําลายลําไย, ที่อยู่ในวงศ์ Pyrrhocoridae เช่น มวนแดงฝ้าย (Dysdercus cingulatus) ทําลายทุกส่วนของฝ้าย.
มวน เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ม้วนเส้นยาสูบด้วยใบตองหรือใบจากเป็นต้นให้เป็นบุหรี่. เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณนามของบุหรี่ เช่น บุหรี่ ๒ มวน.	มวน ๒ ก. ม้วนเส้นยาสูบด้วยใบตองหรือใบจากเป็นต้นให้เป็นบุหรี่. น. ลักษณนามของบุหรี่ เช่น บุหรี่ ๒ มวน.
มวน เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ทำให้รู้สึกปั่นป่วนอยู่ในท้อง.	มวน ๓ ว. อาการที่ทำให้รู้สึกปั่นป่วนอยู่ในท้อง.
มวน เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-นอ-หนู ความหมายที่ ๔	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ม่วน. ในวงเล็บ ดู มอน เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-นอ-หนู.	มวน ๔ (กลอน) ว. ม่วน. (ดู มอน).
ม่วน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไพเราะ, เสนาะ, สนุก.	ม่วน ว. ไพเราะ, เสนาะ, สนุก.
ม้วน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หมุนพันเข้าไปให้มีลักษณะกลมอย่างรูปทรงกระบอก. เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณนามเรียกสิ่งของเช่นผ้าหรือกระดาษที่ขดหรือพันห่อตัวอยู่ เช่น ผ้าม้วนหนึ่ง กระดาษ ๒ ม้วน.	ม้วน ก. หมุนพันเข้าไปให้มีลักษณะกลมอย่างรูปทรงกระบอก. น. ลักษณนามเรียกสิ่งของเช่นผ้าหรือกระดาษที่ขดหรือพันห่อตัวอยู่ เช่น ผ้าม้วนหนึ่ง กระดาษ ๒ ม้วน.
ม้วนต้วน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่แสดงท่าทางเอียงอาย. เป็นคำกริยา หมายถึง กลิ้งหมุนไปรอบตัว.	ม้วนต้วน ว. อาการที่แสดงท่าทางเอียงอาย. ก. กลิ้งหมุนไปรอบตัว.
ม้วนเสื่อ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง เสียการพนันจนหมดตัว; เลิกกิจการเพราะขาดทุนจนไม่สามารถดําเนินกิจการนั้นต่อไปได้.	ม้วนเสื่อ (ปาก) ก. เสียการพนันจนหมดตัว; เลิกกิจการเพราะขาดทุนจนไม่สามารถดําเนินกิจการนั้นต่อไปได้.
ม้วนหน้า เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ก้มหน้าเพราะความอาย.	ม้วนหน้า ก. ก้มหน้าเพราะความอาย.
มวย เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง การชกกันด้วยหมัดเป็นต้น.	มวย ๑ น. การชกกันด้วยหมัดเป็นต้น.
มวยไทย เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง กีฬาชกมวยบนเวทีที่มีกติกายอมให้คู่ชกใช้เท้า ศอก และเข่าได้.	มวยไทย น. กีฬาชกมวยบนเวทีที่มีกติกายอมให้คู่ชกใช้เท้า ศอก และเข่าได้.
มวยปล้ำ เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง กีฬาต่อสู้ด้วยมือเปล่าอย่างหนึ่ง คู่ต่อสู้ต้องพยายามทําให้อีกฝ่ายล้มลงจนไหล่ด้านหลังทั้ง ๒ ข้างแตะพื้นตลอดช่วงเวลาที่กำหนดจึงจะเป็นฝ่ายชนะ.	มวยปล้ำ น. กีฬาต่อสู้ด้วยมือเปล่าอย่างหนึ่ง คู่ต่อสู้ต้องพยายามทําให้อีกฝ่ายล้มลงจนไหล่ด้านหลังทั้ง ๒ ข้างแตะพื้นตลอดช่วงเวลาที่กำหนดจึงจะเป็นฝ่ายชนะ.
มวยล้ม เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การชกมวยบนเวทีที่คู่ต่อสู้ฝ่ายหนึ่งแกล้งยอมเป็นฝ่ายแพ้ เพื่อหวังผลในการพนัน, โดยปริยายหมายถึงการต่อสู้หรือเรื่องราวที่ดูเหมือนเอาจริงเอาจัง แต่กลับไม่จริงหรือเลิกล้มไป.	มวยล้ม น. การชกมวยบนเวทีที่คู่ต่อสู้ฝ่ายหนึ่งแกล้งยอมเป็นฝ่ายแพ้ เพื่อหวังผลในการพนัน, โดยปริยายหมายถึงการต่อสู้หรือเรื่องราวที่ดูเหมือนเอาจริงเอาจัง แต่กลับไม่จริงหรือเลิกล้มไป.
มวยวัด เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง การชกต่อยอย่างไม่มีกติกา.	มวยวัด น. การชกต่อยอย่างไม่มีกติกา.
มวยสากล เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง กีฬาชกมวยบนเวทีที่มีกติกาห้ามคู่ชกใช้อวัยวะอื่นใดนอกจากหมัด.	มวยสากล น. กีฬาชกมวยบนเวทีที่มีกติกาห้ามคู่ชกใช้อวัยวะอื่นใดนอกจากหมัด.
มวยหมู่ เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง การยกพวกเข้าชกต่อยกันอย่างชุลมุน.	มวยหมู่ น. การยกพวกเข้าชกต่อยกันอย่างชุลมุน.
มวย เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ผมที่มุ่นขมวดให้เป็นกลุ่มเป็นกระจุกไว้ตรงท้ายทอยเป็นต้น เรียกว่า ผมมวย.	มวย ๒ น. ผมที่มุ่นขมวดให้เป็นกลุ่มเป็นกระจุกไว้ตรงท้ายทอยเป็นต้น เรียกว่า ผมมวย.
มวย เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๓	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หนึ่ง, เดียว. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	มวย ๓ ว. หนึ่ง, เดียว. (ข.).
ม้วย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ตาย, สิ้นสุด, วายวอด, มักใช้เข้าคู่กับคำ มอดเป็น ม้วยมอด หรือ มอดม้วย.	ม้วย ก. ตาย, สิ้นสุด, วายวอด, มักใช้เข้าคู่กับคำ มอดเป็น ม้วยมอด หรือ มอดม้วย.
มวล เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-ลอ-ลิง	[มวน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทั้งหมด, ทั้งสิ้น, ทั้งปวง, เช่น มวลชน มวลมนุษย์, ทั้งมวล ก็ว่า.	มวล [มวน] ว. ทั้งหมด, ทั้งสิ้น, ทั้งปวง, เช่น มวลชน มวลมนุษย์, ทั้งมวล ก็ว่า.
มวลสาร เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อของเทหวัตถุที่รวมกันอยู่ในเทหวัตถุนั้น ๆ.	มวลสาร น. เนื้อของเทหวัตถุที่รวมกันอยู่ในเทหวัตถุนั้น ๆ.
มวลอากาศ เขียนว่า มอ-ม้า-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในภูมิศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง อากาศในบริเวณกว้างที่มีสมบัติคล้ายคลึงกัน โดยเฉพาะอุณหภูมิและความชื้น.	มวลอากาศ (ภูมิ) น. อากาศในบริเวณกว้างที่มีสมบัติคล้ายคลึงกัน โดยเฉพาะอุณหภูมิและความชื้น.
มสาร, มสารกะ มสาร เขียนว่า มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ มสารกะ เขียนว่า มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[มะสาน, มะสาระกะ] เป็นคำนาม หมายถึง แก้วมรกต. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มสาร, มสารกะ [มะสาน, มะสาระกะ] น. แก้วมรกต. (ส.).
มสารคัล เขียนว่า มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง	[มะสาระคัน] เป็นคำนาม หมายถึง แก้วลาย, เพชรตาแมว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มสารคลฺล เขียนว่า มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง และมาจากภาษาสันสกฤต มสารคลฺว เขียนว่า มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-วอ-แหวน.	มสารคัล [มะสาระคัน] น. แก้วลาย, เพชรตาแมว. (ป. มสารคลฺล; ส. มสารคลฺว).
มสิ เขียนว่า มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ	[มะสิ] เป็นคำนาม หมายถึง เขม่า; หมึก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มสิ [มะสิ] น. เขม่า; หมึก. (ป., ส.).
มหกรรม เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[มะหะกํา] เป็นคำนาม หมายถึง การฉลอง, การบูชา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มหกมฺม เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	มหกรรม [มะหะกํา] น. การฉลอง, การบูชา. (ป. มหกมฺม).
มหรณพ, มหรรณพ, มหารณพ มหรณพ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-รอ-เรือ-นอ-เนน-พอ-พาน มหรรณพ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-พอ-พาน มหารณพ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-พอ-พาน	[มะหอระนบ, มะหันนบ, มะหาระนบ] เป็นคำนาม หมายถึง ทะเลใหญ่, ห้วงนํ้าใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มหรฺณว เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน-วอ-แหวน และมาจากภาษาบาลี มหณฺณว เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน-วอ-แหวน.	มหรณพ, มหรรณพ, มหารณพ [มะหอระนบ, มะหันนบ, มะหาระนบ] น. ทะเลใหญ่, ห้วงนํ้าใหญ่. (ส. มหรฺณว; ป. มหณฺณว).
มหรรฆ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ระ-คัง	[มะหักคะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีค่ามาก, มักใช้เป็นส่วนหน้าของสมาส เช่น มหรรฆภัณฑ์ คือ สิ่งของที่มีค่ามาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มหารฺฆ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-คอ-ระ-คัง และมาจากภาษาบาลี มหคฺฆ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ระ-คัง.	มหรรฆ– [มะหักคะ–] ว. มีค่ามาก, มักใช้เป็นส่วนหน้าของสมาส เช่น มหรรฆภัณฑ์ คือ สิ่งของที่มีค่ามาก. (ส. มหารฺฆ; ป. มหคฺฆ).
มหรสพ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-พอ-พาน	[มะหอระสบ] เป็นคำนาม หมายถึง การเล่นรื่นเริงมีโขนละครเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มหุสฺสว เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-วอ-แหวน และมาจากภาษาสันสกฤต มโหตฺสว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สอ-เสือ-วอ-แหวน.	มหรสพ [มะหอระสบ] น. การเล่นรื่นเริงมีโขนละครเป็นต้น. (ป. มหุสฺสว; ส. มโหตฺสว).
มหัคฆ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-คอ-ระ-คัง	[มะหักคะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีค่ามาก, มักใช้เป็นส่วนหน้าของสมาส เช่น มหัคฆภัณฑ์ คือ สิ่งของที่มีค่ามาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มหคฺฆ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ระ-คัง และมาจากภาษาสันสกฤต มหารฺฆ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-คอ-ระ-คัง.	มหัคฆ– [มะหักคะ–] ว. มีค่ามาก, มักใช้เป็นส่วนหน้าของสมาส เช่น มหัคฆภัณฑ์ คือ สิ่งของที่มีค่ามาก. (ป. มหคฺฆ; ส. มหารฺฆ).
มหัจฉริย–, มหัจฉริยะ มหัจฉริย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก มหัจฉริยะ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	[มะหัดฉะริยะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่าอัศจรรย์มาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มหาศฺจรฺย เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-จอ-จาน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	มหัจฉริย–, มหัจฉริยะ [มะหัดฉะริยะ–] ว. น่าอัศจรรย์มาก. (ป.; ส. มหาศฺจรฺย).
มหัณณพ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-นอ-เนน-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง มหรรณพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มหณฺณว เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน-วอ-แหวน และมาจากภาษาสันสกฤต มหรฺณว เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน-วอ-แหวน.	มหัณณพ น. มหรรณพ. (ป. มหณฺณว; ส. มหรฺณว).
มหัต เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มหันต์, ใหญ่, มาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มหตฺ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี มหนฺต เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	มหัต ว. มหันต์, ใหญ่, มาก. (ส. มหตฺ; ป. มหนฺต).
มหัทธนะ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[มะหัดทะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มั่งคั่ง, คนมั่งมี. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีทรัพย์มาก, มั่งมี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มหัทธนะ [มะหัดทะนะ] น. ผู้มั่งคั่ง, คนมั่งมี. ว. มีทรัพย์มาก, มั่งมี. (ป., ส.).
มหันต–, มหันต์ มหันต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า มหันต์ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[มะหันตะ–, มะหัน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใหญ่, มาก, เช่น โทษมหันต์. (เมื่อเข้าสมาสกับศัพท์อื่น เป็น มห บ้าง มหา บ้าง เช่น มหัคฆภัณฑ์ คือ สิ่งของที่มีค่ามาก, มหาชน คือ ชนจำนวนมาก). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มหันต–, มหันต์ [มะหันตะ–, มะหัน] ว. ใหญ่, มาก, เช่น โทษมหันต์. (เมื่อเข้าสมาสกับศัพท์อื่น เป็น มห บ้าง มหา บ้าง เช่น มหัคฆภัณฑ์ คือ สิ่งของที่มีค่ามาก, มหาชน คือ ชนจำนวนมาก). (ป.).
มหันตโทษ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-รือ-สี	[มะหันตะโทด] เป็นคำนาม หมายถึง โทษหนัก, คู่กับ ลหุโทษ = โทษเบา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มหนฺต เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า + ภาษาสันสกฤต โทษ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-รือ-สี .	มหันตโทษ [มะหันตะโทด] น. โทษหนัก, คู่กับ ลหุโทษ = โทษเบา. (ป. มหนฺต + ส. โทษ).
มหัพภาค เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	[มะหับพาก] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหมายวรรคตอนรูปดังนี้ .; ภาคใหญ่.	มหัพภาค [มะหับพาก] น. เครื่องหมายวรรคตอนรูปดังนี้ .; ภาคใหญ่.
มหัล, มหัลกะ มหัล เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง มหัลกะ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[มะหัน, มะหันละกะ] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ใหญ่, คนมีอายุมาก, คนแก่. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แก่, มีอายุมาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มหลฺล เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง มหลฺลก เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่ .	มหัล, มหัลกะ [มะหัน, มะหันละกะ] น. ผู้ใหญ่, คนมีอายุมาก, คนแก่. ว. แก่, มีอายุมาก. (ป. มหลฺล, มหลฺลก).
มหัศจรรย์ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-จอ-จาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[มะหัดสะจัน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แปลกประหลาดมาก, น่าพิศวงมาก, ผิดปรกติวิสัยของธรรมชาติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มหาศฺจรฺย เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-จอ-จาน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี มหจฺฉริย เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	มหัศจรรย์ [มะหัดสะจัน] ว. แปลกประหลาดมาก, น่าพิศวงมาก, ผิดปรกติวิสัยของธรรมชาติ. (ส. มหาศฺจรฺย; ป. มหจฺฉริย).
มหา เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใหญ่, ยิ่งใหญ่, มักใช้เป็นส่วนหน้าของสมาส บางทีก็ลดรูปเป็น มห เช่น มหรรณพ มหัทธนะ มหัศจรรย์.	มหา ๑ ว. ใหญ่, ยิ่งใหญ่, มักใช้เป็นส่วนหน้าของสมาส บางทีก็ลดรูปเป็น มห เช่น มหรรณพ มหัทธนะ มหัศจรรย์.
มหา เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง สมณศักดิ์ที่ใช้นําหน้าชื่อภิกษุผู้ที่สอบไล่ได้ตั้งแต่เปรียญธรรม ๓ ประโยคขึ้นไป.	มหา ๒ น. สมณศักดิ์ที่ใช้นําหน้าชื่อภิกษุผู้ที่สอบไล่ได้ตั้งแต่เปรียญธรรม ๓ ประโยคขึ้นไป.
มหากฐิน เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพระชฎาเครื่องต้น.	มหากฐิน น. ชื่อพระชฎาเครื่องต้น.
มหากาฬ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อยาไทยชนิดหนึ่งสําหรับแก้โรคปากเปื่อย คอเปื่อย ลิ้นเปื่อย.	มหากาฬ ๑ น. ชื่อยาไทยชนิดหนึ่งสําหรับแก้โรคปากเปื่อย คอเปื่อย ลิ้นเปื่อย.
มหากาฬ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Gynura pseudochina (L.) DC. ในวงศ์ Compositae ดอกสีเหลืองส้ม ใบใช้ทํายาพอก, ว่านมหากาฬ ก็เรียก.	มหากาฬ ๒ น. ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Gynura pseudochina (L.) DC. ในวงศ์ Compositae ดอกสีเหลืองส้ม ใบใช้ทํายาพอก, ว่านมหากาฬ ก็เรียก.
มหาขันธกะ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[มะหาขันทะกะ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์พระวินัยหมวดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มหาขันธกะ [มะหาขันทะกะ] น. ชื่อคัมภีร์พระวินัยหมวดหนึ่ง. (ป.).
มหาจักร เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อยาไทยแก้ลมเพื่อซางโค.	มหาจักร ๑ น. ชื่อยาไทยแก้ลมเพื่อซางโค.
มหาจักร เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ระยะเวลา ๖๐ ปี คือ เวลาที่ดาวพฤหัสบดีเดินรอบดวงอาทิตย์ ๕ รอบ, พฤหัสบดีจักร ก็ว่า.	มหาจักร ๒ น. ระยะเวลา ๖๐ ปี คือ เวลาที่ดาวพฤหัสบดีเดินรอบดวงอาทิตย์ ๕ รอบ, พฤหัสบดีจักร ก็ว่า.
มหาจักร เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ดาว ๘ ดวง มีอาทิตย์ จันทร์ อังคาร พุธ พฤหัสบดี ศุกร์ เสาร์ และราหู ซึ่งอยู่ในราศีนิยม เช่น จันทร์อยู่ราศีเมษ อาทิตย์อยู่ราศีกรกฎ ตามที่ท่านกำหนดไว้ ย่อมทรงคุณทำให้เจ้าของชะตาเด่นขึ้นหรือคุ้มโทษต่าง ๆ ได้.	มหาจักร ๓ น. ดาว ๘ ดวง มีอาทิตย์ จันทร์ อังคาร พุธ พฤหัสบดี ศุกร์ เสาร์ และราหู ซึ่งอยู่ในราศีนิยม เช่น จันทร์อยู่ราศีเมษ อาทิตย์อยู่ราศีกรกฎ ตามที่ท่านกำหนดไว้ ย่อมทรงคุณทำให้เจ้าของชะตาเด่นขึ้นหรือคุ้มโทษต่าง ๆ ได้.
มหาชน เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง คนจำนวนมาก, คนส่วนใหญ่, ชนจำนวนมาก เช่น มติมหาชน, ประชาชนทั่วไป, เรียกกฎหมายที่เกี่ยวกับประชาชนทั่วไปว่า กฎหมายมหาชน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มหาชน น. คนจำนวนมาก, คนส่วนใหญ่, ชนจำนวนมาก เช่น มติมหาชน, ประชาชนทั่วไป, เรียกกฎหมายที่เกี่ยวกับประชาชนทั่วไปว่า กฎหมายมหาชน. (ป., ส.).
มหาชัย เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง ใช้บรรเลงในงานเกี่ยวกับเกียรติยศของบุคคลที่มาเป็นประธานในงานเช่นนายกรัฐมนตรี หรือเมื่อผู้เป็นประธานของงานกล่าวคําปราศรัยจบลงก็บรรเลงเพลงมหาชัยเป็นพิเศษ หรือบรรเลงในงานรับรองบุคคลสําคัญ งานสโมสรสันนิบาต เป็นต้น และในระหว่างงานดําเนิน ถ้าไม่มีดนตรีบรรเลง จะใช้เพลงมหาชัยเป็นครั้งคราวด้วยก็ได้, ปัจจุบันสํานักพระราชวังและข้อบังคับกระทรวงกลาโหมกําหนดให้ดุริยางค์บรรเลงเพลงมหาชัยรับและส่งเสด็จในพิธีการที่พระบรมวงศ์เสด็จเป็นประธาน และบรรเลงรับและส่งประธานในพิธีการที่เป็นผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์ และบรรเลงเป็นเพลงเคารพธงราชวงศ์เวลาผ่านหรือขึ้นลง นายทหารที่มียศจอมพล จอมพลเรือ จอมพลอากาศ หรือนายกรัฐมนตรี.	มหาชัย น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง ใช้บรรเลงในงานเกี่ยวกับเกียรติยศของบุคคลที่มาเป็นประธานในงานเช่นนายกรัฐมนตรี หรือเมื่อผู้เป็นประธานของงานกล่าวคําปราศรัยจบลงก็บรรเลงเพลงมหาชัยเป็นพิเศษ หรือบรรเลงในงานรับรองบุคคลสําคัญ งานสโมสรสันนิบาต เป็นต้น และในระหว่างงานดําเนิน ถ้าไม่มีดนตรีบรรเลง จะใช้เพลงมหาชัยเป็นครั้งคราวด้วยก็ได้, ปัจจุบันสํานักพระราชวังและข้อบังคับกระทรวงกลาโหมกําหนดให้ดุริยางค์บรรเลงเพลงมหาชัยรับและส่งเสด็จในพิธีการที่พระบรมวงศ์เสด็จเป็นประธาน และบรรเลงรับและส่งประธานในพิธีการที่เป็นผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์ และบรรเลงเป็นเพลงเคารพธงราชวงศ์เวลาผ่านหรือขึ้นลง นายทหารที่มียศจอมพล จอมพลเรือ จอมพลอากาศ หรือนายกรัฐมนตรี.
มหาชาติ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเวสสันดรชาดกว่า มหาชาติ มี ๑๓ กัณฑ์, การมีเทศน์เรื่องมหาเวสสันดรชาดก เรียกว่า มีเทศน์มหาชาติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มหาชาติ น. เรียกเวสสันดรชาดกว่า มหาชาติ มี ๑๓ กัณฑ์, การมีเทศน์เรื่องมหาเวสสันดรชาดก เรียกว่า มีเทศน์มหาชาติ. (ป.).
มหาโชตรัต เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ชอ-ช้าง-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	[มะหาโชตะรัด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อตําราแพทย์แผนโบราณว่าด้วยระดูสตรี.	มหาโชตรัต [มะหาโชตะรัด] น. ชื่อตําราแพทย์แผนโบราณว่าด้วยระดูสตรี.
มหาดไทย เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกรมที่ปกครองหัวเมืองฝ่ายเหนือในสมัยโบราณ มีสมุหนายกเป็นประธาน, ชื่อกระทรวงที่มีอํานาจหน้าที่เกี่ยวกับการปกครองท้องที่ บําบัดทุกข์บํารุงสุข การพัฒนาชนบทและชุมชน การส่งเสริมการศึกษาและการประกอบอาชีพ การรักษาความสงบเรียบร้อยของประชาชน การป้องกันสาธารณภัย การผังเมือง การโยธา และการราชทัณฑ์.	มหาดไทย น. ชื่อกรมที่ปกครองหัวเมืองฝ่ายเหนือในสมัยโบราณ มีสมุหนายกเป็นประธาน, ชื่อกระทรวงที่มีอํานาจหน้าที่เกี่ยวกับการปกครองท้องที่ บําบัดทุกข์บํารุงสุข การพัฒนาชนบทและชุมชน การส่งเสริมการศึกษาและการประกอบอาชีพ การรักษาความสงบเรียบร้อยของประชาชน การป้องกันสาธารณภัย การผังเมือง การโยธา และการราชทัณฑ์.
มหาดเล็ก เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าราชการในพระราชสํานักมีหน้าที่รับใช้พระเจ้าแผ่นดิน, ผู้ที่รับใช้ประจําเจ้านาย หรือผู้ที่ถวายตัวเป็นผู้รับใช้เจ้านาย, เรียกทหารที่มีหน้าที่รักษาพระองค์ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและพระบรมราชวงศ์ว่า ทหารมหาดเล็ก, เรียกเต็มว่า ทหารมหาดเล็กรักษาพระองค์.	มหาดเล็ก น. ข้าราชการในพระราชสํานักมีหน้าที่รับใช้พระเจ้าแผ่นดิน, ผู้ที่รับใช้ประจําเจ้านาย หรือผู้ที่ถวายตัวเป็นผู้รับใช้เจ้านาย, เรียกทหารที่มีหน้าที่รักษาพระองค์ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและพระบรมราชวงศ์ว่า ทหารมหาดเล็ก, เรียกเต็มว่า ทหารมหาดเล็กรักษาพระองค์.
มหาดเล็กรายงาน เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง มหาดเล็กซึ่งมีหน้าที่รายงานการสร้างวัดหรือคนเจ็บป่วยเป็นต้น; ชื่อตําแหน่งราชการชั้นฝึกหัดในหัวเมือง.	มหาดเล็กรายงาน (โบ) น. มหาดเล็กซึ่งมีหน้าที่รายงานการสร้างวัดหรือคนเจ็บป่วยเป็นต้น; ชื่อตําแหน่งราชการชั้นฝึกหัดในหัวเมือง.
มหาดเล็กหลวง เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าราชการในราชสำนักมีหน้าที่รับใช้พระมหากษัตริย์.	มหาดเล็กหลวง น. ข้าราชการในราชสำนักมีหน้าที่รับใช้พระมหากษัตริย์.
มหาตมะ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	[มะหาดตะมะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผู้มีอิทธิฤทธิ์, ผู้มีใจสูง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มหาตมะ [มะหาดตะมะ] ว. ผู้มีอิทธิฤทธิ์, ผู้มีใจสูง. (ส.).
มหาไถ่ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ถอ-ถุง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้โปรดให้พ้นบาป หมายถึง พระเยซู.	มหาไถ่ น. ผู้โปรดให้พ้นบาป หมายถึง พระเยซู.
มหาเทพ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง เทวดาผู้เป็นใหญ่ (โดยมากใช้เรียกพระอิศวร). ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มหาเทพ น. เทวดาผู้เป็นใหญ่ (โดยมากใช้เรียกพระอิศวร). (ส.).
มหาเทพี, มหาเทวี มหาเทพี เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อี มหาเทวี เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง พระอุมา ชายาพระอิศวร เรียกว่า พระมหาเทพี หรือ พระมหาเทวี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มหาเทพี, มหาเทวี น. พระอุมา ชายาพระอิศวร เรียกว่า พระมหาเทพี หรือ พระมหาเทวี. (ส.).
มหาธาตุ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง พระอัฐิธาตุของพระพุทธเจ้า, พระบรมธาตุ หรือ พระบรมสารีริกธาตุ ก็เรียก; เรียกพระสถูปเจดีย์หรือพระปรางค์ที่บรรจุพระบรมธาตุ ว่า มหาธาตุ เช่น เอาทั้งพืชพระศรีมหาโพธิอันพระพุทธเจ้าเราเสด็จอยู่ใต้ต้นและผจญพลขุนมาราธิราช ได้ปราบแก่สัพพัญญุตญาณเป็นพระพุทธมาปลูกเบื้องหลังพระมหาธาตุนี้. (ศิลาจารึกนครชุม), เรียกวัดที่มีพระสถูปเจดีย์หรือพระปรางค์ที่บรรจุพระบรมธาตุว่า วัดมหาธาตุบ้าง วัดพระศรีมหาธาตุบ้าง วัดพระศรีรัตนมหาธาตุบ้าง.	มหาธาตุ น. พระอัฐิธาตุของพระพุทธเจ้า, พระบรมธาตุ หรือ พระบรมสารีริกธาตุ ก็เรียก; เรียกพระสถูปเจดีย์หรือพระปรางค์ที่บรรจุพระบรมธาตุ ว่า มหาธาตุ เช่น เอาทั้งพืชพระศรีมหาโพธิอันพระพุทธเจ้าเราเสด็จอยู่ใต้ต้นและผจญพลขุนมาราธิราช ได้ปราบแก่สัพพัญญุตญาณเป็นพระพุทธมาปลูกเบื้องหลังพระมหาธาตุนี้. (ศิลาจารึกนครชุม), เรียกวัดที่มีพระสถูปเจดีย์หรือพระปรางค์ที่บรรจุพระบรมธาตุว่า วัดมหาธาตุบ้าง วัดพระศรีมหาธาตุบ้าง วัดพระศรีรัตนมหาธาตุบ้าง.
มหานสะ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	[มะหานะสะ] เป็นคำนาม หมายถึง ครัว, โรงครัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มหานสะ [มะหานะสะ] น. ครัว, โรงครัว. (ป.).
มหานิกาย เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคณะสงฆ์นิกายหนึ่ง, คู่กับ ธรรมยุติกนิกาย.	มหานิกาย น. ชื่อคณะสงฆ์นิกายหนึ่ง, คู่กับ ธรรมยุติกนิกาย.
มหานิล เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อยาไทยขนานหนึ่ง มีสีดํา ใช้เป็นยาสมานกวาดคอเด็ก แก้หละ ละออง ซาง.	มหานิล ๑ น. ชื่อยาไทยขนานหนึ่ง มีสีดํา ใช้เป็นยาสมานกวาดคอเด็ก แก้หละ ละออง ซาง.
มหานิล เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิดหนึ่งในสกุล Hedychium วงศ์ Zingiberaceae, ว่านมหานิล ก็เรียก.	มหานิล ๒ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิดหนึ่งในสกุล Hedychium วงศ์ Zingiberaceae, ว่านมหานิล ก็เรียก.
มหาบพิตร เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[–บอพิด] เป็นคำนาม หมายถึง เดิมเป็นคําพระสงฆ์ใช้สําหรับแทนพระนามพระเจ้าแผ่นดินหรือพระมเหสี, ปัจจุบันใช้ว่า บรมบพิตร หรือ สมเด็จบรมบพิตร.	มหาบพิตร [–บอพิด] น. เดิมเป็นคําพระสงฆ์ใช้สําหรับแทนพระนามพระเจ้าแผ่นดินหรือพระมเหสี, ปัจจุบันใช้ว่า บรมบพิตร หรือ สมเด็จบรมบพิตร.
มหาบัณฑิต เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ปริญญาโท; ผู้ได้รับปริญญาโท.	มหาบัณฑิต น. ปริญญาโท; ผู้ได้รับปริญญาโท.
มหาพน เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกัณฑ์ที่ ๗ ของมหาชาติ ว่าด้วยเรื่องป่า.	มหาพน น. ชื่อกัณฑ์ที่ ๗ ของมหาชาติ ว่าด้วยเรื่องป่า.
มหาพรหม เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-รอ-เรือ-หอ-หีบ-มอ-ม้า	[–พฺรม] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพรหมชั้นที่ ๓ ในรูปพรหม ๑๖ ชั้น.	มหาพรหม [–พฺรม] น. ชื่อพรหมชั้นที่ ๓ ในรูปพรหม ๑๖ ชั้น.
มหาภารตะ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	[มะหาพาระตะ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อบทประพันธ์มหากาพย์เรื่องใหญ่เรื่องหนึ่งของอินเดีย, คู่กับ รามายณ คือ รามเกียรติ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มหาภารตะ [มะหาพาระตะ] น. ชื่อบทประพันธ์มหากาพย์เรื่องใหญ่เรื่องหนึ่งของอินเดีย, คู่กับ รามายณ คือ รามเกียรติ์. (ส.).
มหาภิเนษกรมณ์ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่-รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[มะหาพิเนดสะกฺรม] เป็นคำนาม หมายถึง การเสด็จออกบรรพชาของพระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มหาภินิษฺกฺรมณ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-เนน และมาจากภาษาบาลี มหาภินิกฺขมน เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-มอ-ม้า-นอ-หนู.	มหาภิเนษกรมณ์ [มะหาพิเนดสะกฺรม] น. การเสด็จออกบรรพชาของพระพุทธเจ้า. (ส. มหาภินิษฺกฺรมณ; ป. มหาภินิกฺขมน).
มหาภูต เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุทั้ง ๔ คือ ดิน นํ้า ไฟ ลม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มหาภูต น. ธาตุทั้ง ๔ คือ ดิน นํ้า ไฟ ลม. (ป., ส.).
มหาเมฆ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ว่านมหาเมฆ. ในวงเล็บ ดู ว่านมหาเมฆ ที่ว่าน เขียนว่า วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู .	มหาเมฆ ๑ น. ว่านมหาเมฆ. (ดู ว่านมหาเมฆ ที่ว่าน).
มหาเมฆ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-คอ-ระ-คัง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อละอองหรือฝ้าในปากเด็กเล็ก ๆ เกิดเพราะเป็นโรคซางชนิดหนึ่งที่เรียกว่า ซางโค.	มหาเมฆ ๒ น. ชื่อละอองหรือฝ้าในปากเด็กเล็ก ๆ เกิดเพราะเป็นโรคซางชนิดหนึ่งที่เรียกว่า ซางโค.
มหายาน เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนิกายในพระพุทธศาสนาฝ่ายเหนือที่ถือกันในทิเบต จีน ญี่ปุ่น เกาหลี และญวน เป็นต้น, อาจริยวาท ก็ว่า.	มหายาน น. ชื่อนิกายในพระพุทธศาสนาฝ่ายเหนือที่ถือกันในทิเบต จีน ญี่ปุ่น เกาหลี และญวน เป็นต้น, อาจริยวาท ก็ว่า.
มหายุค เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง ยุคใหญ่ คือ ยุคทั้ง ๔ รวมกัน, จตุรยุค ก็เรียก. ในวงเล็บ ดู จตุรยุค เขียนว่า จอ-จาน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย, ๑,๐๐๐ มหายุค หรือ ๔,๓๒๐,๐๐๐,๐๐๐ ปีมนุษย์ เป็น ๑ กัลป์ เท่ากับช่วงกลางวันของพระพรหมเมื่อถึงเวลาค่ำ พระอิศวรจะล้างโลกด้วยเพลิง และปล่อยให้โลกอยู่ในความมืด จนกว่าพระพรหมจะสร้างโลกขึ้นใหม่ในเช้าวันรุ่งขึ้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มหายุค น. ยุคใหญ่ คือ ยุคทั้ง ๔ รวมกัน, จตุรยุค ก็เรียก. (ดู จตุรยุค), ๑,๐๐๐ มหายุค หรือ ๔,๓๒๐,๐๐๐,๐๐๐ ปีมนุษย์ เป็น ๑ กัลป์ เท่ากับช่วงกลางวันของพระพรหมเมื่อถึงเวลาค่ำ พระอิศวรจะล้างโลกด้วยเพลิง และปล่อยให้โลกอยู่ในความมืด จนกว่าพระพรหมจะสร้างโลกขึ้นใหม่ในเช้าวันรุ่งขึ้น. (ส.).
มหาราช เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง คําซึ่งมหาชนถวายเพื่อเฉลิมพระเกียรติพระเจ้าแผ่นดิน; ชื่อธงประจําพระองค์พระเจ้าแผ่นดิน เรียกว่า ธงมหาราช; ชื่อกัณฑ์ที่ ๑๑ ของมหาชาติ.	มหาราช น. คําซึ่งมหาชนถวายเพื่อเฉลิมพระเกียรติพระเจ้าแผ่นดิน; ชื่อธงประจําพระองค์พระเจ้าแผ่นดิน เรียกว่า ธงมหาราช; ชื่อกัณฑ์ที่ ๑๑ ของมหาชาติ.
มหาราชลีลา เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกท่านั่งที่ห้อยเท้าขวาลงเท้าซ้ายงอพับขึ้นไปสอดไว้ใต้โคนขาขวา.	มหาราชลีลา น. เรียกท่านั่งที่ห้อยเท้าขวาลงเท้าซ้ายงอพับขึ้นไปสอดไว้ใต้โคนขาขวา.
มหาฤกษ์ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	[–เริก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง ใช้บรรเลงในเวลาได้ฤกษ์เปิดงานที่เป็นพิธีใหญ่ เช่น พิธีเปิดสถานที่ทํางานรัฐบาล พิธีเปิดทางคมนาคมที่สําคัญ ๆ, ปัจจุบันข้อบังคับกระทรวงกลาโหมกําหนดให้ดุริยางค์บรรเลงเพลงมหาฤกษ์รับและส่งประธานในพิธีการที่เป็นบุคคลอื่นนอกเหนือจากที่กล่าวไว้ในเพลงมหาชัย.	มหาฤกษ์ [–เริก] น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง ใช้บรรเลงในเวลาได้ฤกษ์เปิดงานที่เป็นพิธีใหญ่ เช่น พิธีเปิดสถานที่ทํางานรัฐบาล พิธีเปิดทางคมนาคมที่สําคัญ ๆ, ปัจจุบันข้อบังคับกระทรวงกลาโหมกําหนดให้ดุริยางค์บรรเลงเพลงมหาฤกษ์รับและส่งประธานในพิธีการที่เป็นบุคคลอื่นนอกเหนือจากที่กล่าวไว้ในเพลงมหาชัย.
มหาละลวย เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมนตร์สําหรับเป่าให้คนหลงรัก.	มหาละลวย น. ชื่อมนตร์สําหรับเป่าให้คนหลงรัก.
มหาละลาย เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่งใช้ทํายาได้. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	มหาละลาย น. ชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่งใช้ทํายาได้. (พจน. ๒๔๙๓).
มหาวงศ์ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-งอ-งู-สอ-สา-ลา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนังสือพงศาวดารลังกา แต่งเป็นภาษาบาลีโดยพระมหานาม เพื่อเรียบเรียงตำนานพระพุทธศาสนาและเหตุการณ์บ้านเมืองของลังกาทวีปตั้งแต่สมัยแรกเริ่มจนถึงรัชสมัยพระเจ้าคชพาหุ.	มหาวงศ์ น. ชื่อหนังสือพงศาวดารลังกา แต่งเป็นภาษาบาลีโดยพระมหานาม เพื่อเรียบเรียงตำนานพระพุทธศาสนาและเหตุการณ์บ้านเมืองของลังกาทวีปตั้งแต่สมัยแรกเริ่มจนถึงรัชสมัยพระเจ้าคชพาหุ.
มหาวรรค เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์พระวินัยปิฎกคัมภีร์หนึ่ง; วิธีนับปักษ์อย่างหนึ่ง คือ ปักษ์ถ้วน ๔ ปักษ์ ปักษ์ขาด ๑ ปักษ์ รวมเป็น ๕ ปักษ์ เรียกว่า มหาวรรค.	มหาวรรค น. ชื่อคัมภีร์พระวินัยปิฎกคัมภีร์หนึ่ง; วิธีนับปักษ์อย่างหนึ่ง คือ ปักษ์ถ้วน ๔ ปักษ์ ปักษ์ขาด ๑ ปักษ์ รวมเป็น ๕ ปักษ์ เรียกว่า มหาวรรค.
มหาวิทยาลัย เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[มะหาวิดทะยาไล] เป็นคำนาม หมายถึง สถาบันอุดมศึกษาที่มีวัตถุประสงค์ให้การศึกษาในด้านวิชาการและวิชาชีพชั้นสูงหลายสาขาวิชา หรือหลายกลุ่มสาขาวิชา เพื่อให้ประกาศนียบัตร อนุปริญญา ปริญญา และประกาศนียบัตรบัณฑิตแก่ผู้สําเร็จการศึกษา รวมทั้งดําเนินการวิจัยและให้บริการทางวิชาการแก่สังคม และทํานุบํารุงศิลปะและวัฒนธรรมของชาติ.	มหาวิทยาลัย [มะหาวิดทะยาไล] น. สถาบันอุดมศึกษาที่มีวัตถุประสงค์ให้การศึกษาในด้านวิชาการและวิชาชีพชั้นสูงหลายสาขาวิชา หรือหลายกลุ่มสาขาวิชา เพื่อให้ประกาศนียบัตร อนุปริญญา ปริญญา และประกาศนียบัตรบัณฑิตแก่ผู้สําเร็จการศึกษา รวมทั้งดําเนินการวิจัยและให้บริการทางวิชาการแก่สังคม และทํานุบํารุงศิลปะและวัฒนธรรมของชาติ.
มหาศักราช เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง ศักราชที่ไทยใช้ในสมัยสุโขทัย เริ่มตั้งภายหลังพุทธศักราช ๖๒๑ ปี (พุทธศักราชลบด้วย ๖๒๑ เท่ากับ มหาศักราช).	มหาศักราช น. ศักราชที่ไทยใช้ในสมัยสุโขทัย เริ่มตั้งภายหลังพุทธศักราช ๖๒๑ ปี (พุทธศักราชลบด้วย ๖๒๑ เท่ากับ มหาศักราช).
มหาศาล เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ยิ่งใหญ่ในวรรณะนั้น ๆ, ถ้าเป็นพราหมณ์ก็หมายความว่า มีศิษย์มาก, ถ้าเป็นกษัตริย์ก็หมายความว่า มีอํานาจมาก, ถ้าเป็นแพศย์ก็หมายความว่า มีทรัพย์มาก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีทรัพย์สมบัติมากมาย เช่น เศรษฐีมหาศาล, ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง อย่างยิ่ง, มากมาย, เช่น เขามีที่ดินมหาศาล. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มหาศาล น. ผู้ยิ่งใหญ่ในวรรณะนั้น ๆ, ถ้าเป็นพราหมณ์ก็หมายความว่า มีศิษย์มาก, ถ้าเป็นกษัตริย์ก็หมายความว่า มีอํานาจมาก, ถ้าเป็นแพศย์ก็หมายความว่า มีทรัพย์มาก. ว. มีทรัพย์สมบัติมากมาย เช่น เศรษฐีมหาศาล, (ปาก) อย่างยิ่ง, มากมาย, เช่น เขามีที่ดินมหาศาล. (ส.).
มหาสงกรานต์ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง นักขัตฤกษ์ขึ้นปีใหม่อย่างเก่า เริ่มแต่พระอาทิตย์ย่างขึ้นสู่ราศีเมษ คือ วันที่ ๑๓ เมษายน เรียกว่า วันมหาสงกรานต์.	มหาสงกรานต์ น. นักขัตฤกษ์ขึ้นปีใหม่อย่างเก่า เริ่มแต่พระอาทิตย์ย่างขึ้นสู่ราศีเมษ คือ วันที่ ๑๓ เมษายน เรียกว่า วันมหาสงกรานต์.
มหาสดมภ์ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-ทัน-ทะ-คาด	[มะหาสะดม] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคลมชนิดหนึ่งตามตําราแพทย์แผนโบราณซึ่งอาจทําให้ขากรรไตรแข็ง.	มหาสดมภ์ [มะหาสะดม] น. ชื่อโรคลมชนิดหนึ่งตามตําราแพทย์แผนโบราณซึ่งอาจทําให้ขากรรไตรแข็ง.
มหาสดำ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ	[มะหาสะดํา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเฟินต้นชนิด Cyathea podophylla (Hook.) Copel. ในวงศ์ Cyatheaceae ใช้ทํายาได้.	มหาสดำ [มะหาสะดํา] น. ชื่อเฟินต้นชนิด Cyathea podophylla (Hook.) Copel. ในวงศ์ Cyatheaceae ใช้ทํายาได้.
มหาสมุทร เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ทะเลใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มหาสมุทฺท เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน.	มหาสมุทร น. ทะเลใหญ่. (ส.; ป. มหาสมุทฺท).
มหาสาวก เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง พระสาวกชั้นผู้ใหญ่ของพระพุทธเจ้า ๘๐ องค์ ซึ่งรวมพระอัครสาวกทั้ง ๒ องค์เข้าไว้ในจํานวนนั้นด้วย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มหาศฺราวก เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-กอ-ไก่.	มหาสาวก น. พระสาวกชั้นผู้ใหญ่ของพระพุทธเจ้า ๘๐ องค์ ซึ่งรวมพระอัครสาวกทั้ง ๒ องค์เข้าไว้ในจํานวนนั้นด้วย. (ป.; ส. มหาศฺราวก).
มหาหงส์ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Hedychium coronarium Koen. ในวงศ์ Zingiberaceae ดอกใหญ่ สีขาวล้วนหรือมีสีเหลืองตอนกลาง กลิ่นหอม ชอบขึ้นในที่ลุ่มนํ้าขัง มักปลูกตามบ้าน, กระทายเหิน ก็เรียก, จันทบุรีและระยองเรียก เลเป หรือ ลันเต.	มหาหงส์ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Hedychium coronarium Koen. ในวงศ์ Zingiberaceae ดอกใหญ่ สีขาวล้วนหรือมีสีเหลืองตอนกลาง กลิ่นหอม ชอบขึ้นในที่ลุ่มนํ้าขัง มักปลูกตามบ้าน, กระทายเหิน ก็เรียก, จันทบุรีและระยองเรียก เลเป หรือ ลันเต.
มหาหิงคุ์ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ยางของไม้ล้มลุกหลายชนิดในสกุล Ferula วงศ์ Umbelliferae มีกลิ่นร้อนฉุนและเหม็น นิยมใช้เป็นยาทาภายนอก เช่น ชนิด F. assafoetida L. และชนิด F. foetida (Bunge) Regel. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต หิงฺคุ เขียนว่า หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ.	มหาหิงคุ์ น. ยางของไม้ล้มลุกหลายชนิดในสกุล Ferula วงศ์ Umbelliferae มีกลิ่นร้อนฉุนและเหม็น นิยมใช้เป็นยาทาภายนอก เช่น ชนิด F. assafoetida L. และชนิด F. foetida (Bunge) Regel. (ป.; ส. หิงฺคุ).
มหาอำนาจ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกประเทศที่มีพลังทางด้านเศรษฐกิจหรือทางทหารสูงว่า ประเทศมหาอำนาจ.	มหาอำนาจ ว. เรียกประเทศที่มีพลังทางด้านเศรษฐกิจหรือทางทหารสูงว่า ประเทศมหาอำนาจ.
มหาอุจ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ดาวพระเคราะห์ที่ทรงคุณสูงเด่น ทําให้เจ้าดวงชะตามีความเจริญรุ่งเรือง.	มหาอุจ (โหร) น. ดาวพระเคราะห์ที่ทรงคุณสูงเด่น ทําให้เจ้าดวงชะตามีความเจริญรุ่งเรือง.
มหาอุด เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องรางของขลังที่ช่วยให้ผู้เป็นเจ้าของอยู่ยงคงกระพัน; โบสถ์หรือวิหารที่มีผนังทึบตันรอบด้านมีช่องทางเข้าออกเฉพาะประตูด้านหน้าแห่งเดียว เพื่อประโยชน์ในการทำพิธีที่เชื่อว่าจะทำให้ขลังยิ่งขึ้น.	มหาอุด น. เครื่องรางของขลังที่ช่วยให้ผู้เป็นเจ้าของอยู่ยงคงกระพัน; โบสถ์หรือวิหารที่มีผนังทึบตันรอบด้านมีช่องทางเข้าออกเฉพาะประตูด้านหน้าแห่งเดียว เพื่อประโยชน์ในการทำพิธีที่เชื่อว่าจะทำให้ขลังยิ่งขึ้น.
มหาอุปรากร, อุปรากร มหาอุปรากร เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ อุปรากร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ละครประเภทหนึ่ง มีดนตรีเป็นส่วนประกอบสําคัญ ดำเนินเรื่องด้วยการร้องเพลงผสมวงดุริยางค์คล้ายอุปรากร ตัวละครทุกตัวจะร้องแทนพูด เนื้อเรื่องมีความจริงจังหนักหน่วง ถือเป็นละครชั้นสูงของชาวตะวันตก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ grand เขียนว่า จี-อา-เอ-เอ็น-ดี opera เขียนว่า โอ-พี-อี-อา-เอ .	มหาอุปรากร, อุปรากร น. ละครประเภทหนึ่ง มีดนตรีเป็นส่วนประกอบสําคัญ ดำเนินเรื่องด้วยการร้องเพลงผสมวงดุริยางค์คล้ายอุปรากร ตัวละครทุกตัวจะร้องแทนพูด เนื้อเรื่องมีความจริงจังหนักหน่วง ถือเป็นละครชั้นสูงของชาวตะวันตก. (อ. grand opera).
มหาอุปราช เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	[มะหาอุปะหฺราด, –อุบปะหฺราด] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ตำแหน่งรองพระเจ้าแผ่นดิน, เรียกกันอย่างสามัญว่า วังหน้า; ตำแหน่งขุนนางทำหน้าที่มุขมนตรี.	มหาอุปราช [มะหาอุปะหฺราด, –อุบปะหฺราด] (โบ) น. ตำแหน่งรองพระเจ้าแผ่นดิน, เรียกกันอย่างสามัญว่า วังหน้า; ตำแหน่งขุนนางทำหน้าที่มุขมนตรี.
มหิ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มหิ (แบบ) น. แผ่นดิน. (ป., ส.).
มหิดล เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นดิน, พื้นโลก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มหิตล เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ลอ-ลิง มหีตล เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-ลอ-ลิง .	มหิดล น. พื้นดิน, พื้นโลก. (ส. มหิตล, มหีตล).
มหิธร เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ทรงแผ่นดิน คือ ภูเขา; ชื่อหนึ่งของพระนารายณ์; พระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มหีธร เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ทอ-ทง-รอ-เรือ มหีธฺร เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ทอ-ทง-พิน-ทุ-รอ-เรือ .	มหิธร น. ผู้ทรงแผ่นดิน คือ ภูเขา; ชื่อหนึ่งของพระนารายณ์; พระเจ้าแผ่นดิน. (ส. มหีธร, มหีธฺร).
มหิบดี, มหิบาล, มหิป มหิบดี เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี มหิบาล เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง มหิป เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มหิบดี, มหิบาล, มหิป น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ป.).
มหิงส์ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ควาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มหึส เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-สอ-เสือ และมาจากภาษาสันสกฤต มหิษ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี.	มหิงส์ น. ควาย. (ป. มหึส; ส. มหิษ).
มหิทธิ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	[มะหิดทิ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีฤทธิ์มาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มหา เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา + อิทฺธิ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ .	มหิทธิ [มะหิดทิ] ว. มีฤทธิ์มาก. (ป. มหา + อิทฺธิ).
มหินท์ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง พระอินทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มหินท์ น. พระอินทร์. (ป.).
มหิมา เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใหญ่, โต, ใช้ว่า มหึมา ก็มี.	มหิมา ว. ใหญ่, โต, ใช้ว่า มหึมา ก็มี.
มหิศร, มหิศวร มหิศร เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ มหิศวร เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ	[มะหิด, มะหิดสอน, มะหิสวน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เป็นใหญ่ยิ่ง, เลือนมาจาก มเหศวร หมายถึง พระศิวะ หรือ พระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มหิศร, มหิศวร [มะหิด, มะหิดสอน, มะหิสวน] น. ผู้เป็นใหญ่ยิ่ง, เลือนมาจาก มเหศวร หมายถึง พระศิวะ หรือ พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
มหิษ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี	เป็นคำนาม หมายถึง ควาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มหิส เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ มหีส เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ มหึส เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-สอ-เสือ .	มหิษ น. ควาย. (ส.; ป. มหิส, มหีส, มหึส).
มหิษี เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ชายาพระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มเหสี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี.	มหิษี น. ชายาพระเจ้าแผ่นดิน. (ส.; ป. มเหสี).
มหึมา เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อึ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใหญ่, โต, ใช้ว่า มหิมา ก็มี.	มหึมา ว. ใหญ่, โต, ใช้ว่า มหิมา ก็มี.
มหุดิฤกษ์ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ฤกษ์ดี, ยามดี.	มหุดิฤกษ์ น. ฤกษ์ดี, ยามดี.
มหุรดี เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ครู่, ขณะ, ชั่วโมง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มุหูรฺต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า มุหูรตฺต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า .	มหุรดี น. ครู่, ขณะ, ชั่วโมง. (ส. มุหูรฺต, มุหูรตฺต).
มหู เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง ต้องการ. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มหู ก. ต้องการ. (ช.).
มเหนทร์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง พระอินทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มเหนทร์ น. พระอินทร์. (ส.).
มเหยงค์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	[มะเห–ยง] เป็นคำนาม หมายถึง ภูเขา, เนินดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มหิยงฺคณ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-นอ-เนน.	มเหยงค์ [มะเห–ยง] น. ภูเขา, เนินดิน. (ป. มหิยงฺคณ).
มเหศ, มเหศวร มเหศ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สอ-สา-ลา มเหศวร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ	[มะเหด, มะเหสวน] เป็นคำนาม หมายถึง พระอิศวร, พระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มเหศ, มเหศวร [มะเหด, มะเหสวน] น. พระอิศวร, พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
มเหศักดิ์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง เจ้าผีซึ่งเดิมเป็นเจ้าเมืองในถิ่นนั้น.	มเหศักดิ์ (ถิ่น–อีสาน) น. เจ้าผีซึ่งเดิมเป็นเจ้าเมืองในถิ่นนั้น.
มเหสักข์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เทวดาผู้ใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	มเหสักข์ น. เทวดาผู้ใหญ่. (ป.).
มเหสิ, มเหสี ๑ มเหสิ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ มเหสี ความหมายที่ ๑ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้แสวงหาศีลาทิคุณอันยิ่งใหญ่, ฤษีใหญ่, พระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มหรฺษิ เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-รอ-เรือ-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อิ.	มเหสิ, มเหสี ๑ น. ผู้แสวงหาศีลาทิคุณอันยิ่งใหญ่, ฤษีใหญ่, พระพุทธเจ้า. (ป.; ส. มหรฺษิ).
มเหสี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชายาพระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มหิษี เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อี.	มเหสี ๒ น. ชายาพระเจ้าแผ่นดิน. (ป.; ส. มหิษี).
มเหาษธ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-ทอ-ทง ความหมายที่ ๑	[มะเหาสด] เป็นคำนาม หมายถึง ยาแรงชนิดหนึ่ง; การแก้ไข้อย่างชะงัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	มเหาษธ ๑ [มะเหาสด] น. ยาแรงชนิดหนึ่ง; การแก้ไข้อย่างชะงัด. (ส.).
มเหาษธ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-ทอ-ทง ความหมายที่ ๒	[มะเหาสด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพรรณไม้ที่มีกลิ่นฉุน เช่น ขิง กระเทียม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มโหสธ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-สอ-เสือ-ทอ-ทง.	มเหาษธ ๒ [มะเหาสด] น. ชื่อพรรณไม้ที่มีกลิ่นฉุน เช่น ขิง กระเทียม. (ส.; ป. มโหสธ).
มเหาฬาร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มโหฬาร, ยิ่งใหญ่, กว้างใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต มหา เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา + อุฬาร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ .	มเหาฬาร ว. มโหฬาร, ยิ่งใหญ่, กว้างใหญ่. (ป., ส. มหา + อุฬาร).
มโหฆะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ห้วงนํ้าใหญ่, ทะเลใหญ่; นํ้ามาก, นํ้าท่วมมาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี มหา เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา + โอฆ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ออ-อ่าง-คอ-ระ-คัง .	มโหฆะ น. ห้วงนํ้าใหญ่, ทะเลใหญ่; นํ้ามาก, นํ้าท่วมมาก. (ส., ป. มหา + โอฆ).
มโหรสพ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-พอ-พาน	[มะโหระสบ] เป็นคำนาม หมายถึง มหรสพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี มหสฺสว เขียนว่า มอ-ม้า-หอ-หีบ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-วอ-แหวน และมาจากภาษาสันสกฤต มโหตฺสว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-สอ-เสือ-วอ-แหวน.	มโหรสพ [มะโหระสบ] น. มหรสพ. (ป. มหสฺสว; ส. มโหตฺสว).
มโหระทึก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง กลองโลหะชนิดหนึ่ง ใช้ตีเป็นสัญญาณและประโคม.	มโหระทึก น. กลองโลหะชนิดหนึ่ง ใช้ตีเป็นสัญญาณและประโคม.
มโหรี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง วงดนตรีที่มีเครื่องผสมทั้งเครื่องดีด เครื่องสี เครื่องตี เครื่องเป่า และมีผู้ขับร้องร่วมด้วย.	มโหรี ๑ น. วงดนตรีที่มีเครื่องผสมทั้งเครื่องดีด เครื่องสี เครื่องตี เครื่องเป่า และมีผู้ขับร้องร่วมด้วย.
มโหรี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	ดู สีกรุด เขียนว่า สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก.	มโหรี ๒ ดู สีกรุด.
มโหษธ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-สอ-รือ-สี-ทอ-ทง	[มะโหสด] เป็นคำนาม หมายถึง มเหาษธ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มเหาษธ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-ทอ-ทง และมาจากภาษาบาลี มโหสธ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-สอ-เสือ-ทอ-ทง.	มโหษธ [มะโหสด] น. มเหาษธ. (ส. มเหาษธ; ป. มโหสธ).
มโหฬาร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[–ลาน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยิ่งใหญ่, กว้างใหญ่, เช่น ใหญ่โตมโหฬาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	มโหฬาร [–ลาน] ว. ยิ่งใหญ่, กว้างใหญ่, เช่น ใหญ่โตมโหฬาร. (ป., ส.).
มไหศวรรย์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[มะไหสะหฺวัน] เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจใหญ่; สมบัติใหญ่; ความเป็นใหญ่ในแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต มไหศฺวรฺย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก มไหศฺวรฺยฺย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก .	มไหศวรรย์ [มะไหสะหฺวัน] น. อํานาจใหญ่; สมบัติใหญ่; ความเป็นใหญ่ในแผ่นดิน. (ส. มไหศฺวรฺย, มไหศฺวรฺยฺย).
มอ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรือต่อเสริมกราบขนาดใหญ่มาก ส่วนใหญ่ใช้บรรทุกข้าวเปลือกและเกลือ.	มอ ๑ น. ชื่อเรือต่อเสริมกราบขนาดใหญ่มาก ส่วนใหญ่ใช้บรรทุกข้าวเปลือกและเกลือ.
มอ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เนินดินเล็ก ๆ อย่างภูเขา, เขาจําลองที่ทําไว้ดูเล่นในบ้าน เรียกว่า เขามอ.	มอ ๒ น. เนินดินเล็ก ๆ อย่างภูเขา, เขาจําลองที่ทําไว้ดูเล่นในบ้าน เรียกว่า เขามอ.
มอ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง วัวตัวผู้. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงวัวร้อง.	มอ ๓ น. วัวตัวผู้. ว. เสียงอย่างเสียงวัวร้อง.
มอ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๔	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีมัว ๆ อย่างสีดําเจือขาว.	มอ ๔ ว. สีมัว ๆ อย่างสีดําเจือขาว.
มอคราม เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีฟ้าคล้ำ.	มอคราม ว. สีฟ้าคล้ำ.
มอซอ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ซอ-โซ่-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดําคลํ้า, ไม่ผ่องใส, หม่น, เช่น แต่งตัวมอซอ.	มอซอ ว. ดําคลํ้า, ไม่ผ่องใส, หม่น, เช่น แต่งตัวมอซอ.
มอหมึก เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีขาวเจือดํา.	มอหมึก ว. สีขาวเจือดํา.
มอง เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง มุ่งดู.	มอง ๑ ก. มุ่งดู.
มองการณ์ไกล เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง คาดคะเน เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ถูกต้องหรือใกล้เคียงโดยอาศัยเหตุผลหรือประสบการณ์เป็นต้น, เห็นการณ์ไกล ก็ว่า.	มองการณ์ไกล ก. คาดคะเน เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ถูกต้องหรือใกล้เคียงโดยอาศัยเหตุผลหรือประสบการณ์เป็นต้น, เห็นการณ์ไกล ก็ว่า.
มองเมียง เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เลียบ ๆ เคียง ๆ ดู.	มองเมียง ก. เลียบ ๆ เคียง ๆ ดู.
มองเสี้ยว เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ท่าโขนท่าหนึ่ง.	มองเสี้ยว น. ท่าโขนท่าหนึ่ง.
มอง เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องจับปลาชนิดหนึ่งจำพวกอวน แต่เล็กสั้น และตาถี่กว่าอวน ใช้ในแม่น้ำลำคลอง.	มอง ๒ น. เครื่องจับปลาชนิดหนึ่งจำพวกอวน แต่เล็กสั้น และตาถี่กว่าอวน ใช้ในแม่น้ำลำคลอง.
มอง เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ฆ้องขนาดเล็ก เรียกว่า ฆ้องมอง.	มอง ๓ น. ฆ้องขนาดเล็ก เรียกว่า ฆ้องมอง.
มองโกลอยด์ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชนชาติผิวเหลือง มีลักษณะผมดําเหยียด หน้ากว้าง จมูกเล็ก ตาเรียว เช่น ไทย จีน ลาว เขมร เวียดนาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ Mongoloid เขียนว่า เอ็ม-โอ-เอ็น-จี-โอ-แอล-โอ-ไอ-ดี.	มองโกลอยด์ น. ชนชาติผิวเหลือง มีลักษณะผมดําเหยียด หน้ากว้าง จมูกเล็ก ตาเรียว เช่น ไทย จีน ลาว เขมร เวียดนาม. (อ. Mongoloid).
มองโกเลีย เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อประเทศอยู่ทางทิศเหนือและทิศตะวันออกของจีน มีเมืองหลวงชื่อ อูลานบาตอร์ เดิมเรียกว่า มองโกเลียนอก ส่วนมองโกเลียใน ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน, เรียกประชาชนในประเทศนั้นว่า ชาวมองโกเลีย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ Mongolia เขียนว่า เอ็ม-โอ-เอ็น-จี-โอ-แอล-ไอ-เอ.	มองโกเลีย น. ชื่อประเทศอยู่ทางทิศเหนือและทิศตะวันออกของจีน มีเมืองหลวงชื่อ อูลานบาตอร์ เดิมเรียกว่า มองโกเลียนอก ส่วนมองโกเลียใน ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน, เรียกประชาชนในประเทศนั้นว่า ชาวมองโกเลีย. (อ. Mongolia).
มองคร่อ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	[–คฺร่อ] เป็นคำนาม หมายถึง โรคหลอดลมโป่งพอง มีเสมหะแห้งอยู่ในช่องหลอดลม ทําให้มีอาการไอเรื้อรัง ห้ามผู้ที่เป็นโรคนี้บวชเป็นภิกษุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ bronchiectasis เขียนว่า บี-อา-โอ-เอ็น-ซี-เอช-ไอ-อี-ซี-ที-เอ-เอส-ไอ-เอส; โรคทางเดินหายใจในสัตว์กีบเดียววงศ์ Equidae มีอาการไข้สูง เป็นฝีที่ต่อมน้ำเหลืองใต้คางและบริเวณคอหอย อาจติดต่อถึงคนได้, เขียนเป็น มงคล่อ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ strangles เขียนว่า เอส-ที-อา-เอ-เอ็น-จี-แอล-อี-เอส.	มองคร่อ [–คฺร่อ] น. โรคหลอดลมโป่งพอง มีเสมหะแห้งอยู่ในช่องหลอดลม ทําให้มีอาการไอเรื้อรัง ห้ามผู้ที่เป็นโรคนี้บวชเป็นภิกษุ. (อ. bronchiectasis); โรคทางเดินหายใจในสัตว์กีบเดียววงศ์ Equidae มีอาการไข้สูง เป็นฝีที่ต่อมน้ำเหลืองใต้คางและบริเวณคอหอย อาจติดต่อถึงคนได้, เขียนเป็น มงคล่อ ก็มี. (อ. strangles).
มอญ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ยอ-หยิง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อชนชาติหนึ่ง เคยเป็นใหญ่อยู่ทางตอนใต้ของพม่า ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของประเทศพม่า มีภาษาพูดอยู่ในตระกูลมอญ–เขมร และมีอักษรของตนเองใช้.	มอญ ๑ น. ชื่อชนชาติหนึ่ง เคยเป็นใหญ่อยู่ทางตอนใต้ของพม่า ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของประเทศพม่า มีภาษาพูดอยู่ในตระกูลมอญ–เขมร และมีอักษรของตนเองใช้.
มอญซ่อนผ้า เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ยอ-หยิง-ซอ-โซ่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อการเล่นของเด็กอย่างหนึ่ง โดยผู้เล่นนั่งล้อมวง ผู้ซ่อนผ้าจะถือผ้าซึ่งมักฟั่นให้เป็นเกลียวเดินวนอยู่นอกวง เมื่อเห็นผู้ใดเผลอก็ทิ้งผ้านั้นไว้ข้างหลังและทำเสมือนว่ายังไม่ได้ทิ้งผ้า แล้วเดินวนอีก ๑ รอบ ถ้าผู้ที่มีผ้าวางอยู่ข้างหลังยังไม่รู้สึกตัว ก็หยิบผ้านั้นขึ้นมาตี ผู้ถูกตีจะต้องลุกขึ้นวิ่งหนีไป ๑ รอบ แล้วกลับไปนั่งที่เดิม ผู้ซ่อนผ้าก็จะเดินวนต่อไปหาทางทิ้งผ้าให้ผู้อื่นใหม่ แต่ถ้าผู้นั้นรู้ตัวก่อน ก็จะหยิบผ้าลุกขึ้นไล่ตีผู้ซ่อนผ้าให้วิ่งไป ๑ รอบ ผู้ซ่อนผ้าก็จะมานั่งแทนที่ ผู้ที่ไล่ตีนั้นก็จะเป็นผู้ซ่อนผ้าต่อไป.	มอญซ่อนผ้า น. ชื่อการเล่นของเด็กอย่างหนึ่ง โดยผู้เล่นนั่งล้อมวง ผู้ซ่อนผ้าจะถือผ้าซึ่งมักฟั่นให้เป็นเกลียวเดินวนอยู่นอกวง เมื่อเห็นผู้ใดเผลอก็ทิ้งผ้านั้นไว้ข้างหลังและทำเสมือนว่ายังไม่ได้ทิ้งผ้า แล้วเดินวนอีก ๑ รอบ ถ้าผู้ที่มีผ้าวางอยู่ข้างหลังยังไม่รู้สึกตัว ก็หยิบผ้านั้นขึ้นมาตี ผู้ถูกตีจะต้องลุกขึ้นวิ่งหนีไป ๑ รอบ แล้วกลับไปนั่งที่เดิม ผู้ซ่อนผ้าก็จะเดินวนต่อไปหาทางทิ้งผ้าให้ผู้อื่นใหม่ แต่ถ้าผู้นั้นรู้ตัวก่อน ก็จะหยิบผ้าลุกขึ้นไล่ตีผู้ซ่อนผ้าให้วิ่งไป ๑ รอบ ผู้ซ่อนผ้าก็จะมานั่งแทนที่ ผู้ที่ไล่ตีนั้นก็จะเป็นผู้ซ่อนผ้าต่อไป.
มอญตีดั้ง เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ยอ-หยิง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อดอกไม้ไฟอย่างหนึ่งในพวกดอกไม้นํ้า.	มอญตีดั้ง น. ชื่อดอกไม้ไฟอย่างหนึ่งในพวกดอกไม้นํ้า.
มอญ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ยอ-หยิง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยจำพวกหนึ่ง มีชื่อขึ้นต้นด้วยคำว่า มอญ เช่น มอญรำดาบ มอญชมจันทร์ มอญครวญ.	มอญ ๒ น. ชื่อเพลงไทยจำพวกหนึ่ง มีชื่อขึ้นต้นด้วยคำว่า มอญ เช่น มอญรำดาบ มอญชมจันทร์ มอญครวญ.
มอด เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงขนาดเล็กหลายชนิดในหลายวงศ์ที่เจาะกินเข้าไปในวัสดุต่าง ๆ ทําให้เกิดเป็นรูพรุนทั่วไปกับทั้งมีวัสดุผสมมูลขับถ่ายออกมาเป็นขุยเป็นเม็ดเล็ก ๆ เรียก ขี้มอด ส่วนใหญ่เป็นแมลงปีกแข็ง เช่น มอดข้าวสาร (Sitophilus oryzae) ในวงศ์ Curculionidae ทําลายข้าวสาร, มอดไม้ไผ่ (Dinoderus minutus) ในวงศ์ Bostrychidae เจาะไม้ไผ่แห้งเป็นรูเท่ารูเข็มกระจายทั่วไป; เรียกหน้าที่เป็นรอย ๆ อย่างมอดเจาะเช่นหน้าคนที่เป็นฝีดาษว่า หน้ามอด.	มอด ๑ น. ชื่อแมลงขนาดเล็กหลายชนิดในหลายวงศ์ที่เจาะกินเข้าไปในวัสดุต่าง ๆ ทําให้เกิดเป็นรูพรุนทั่วไปกับทั้งมีวัสดุผสมมูลขับถ่ายออกมาเป็นขุยเป็นเม็ดเล็ก ๆ เรียก ขี้มอด ส่วนใหญ่เป็นแมลงปีกแข็ง เช่น มอดข้าวสาร (Sitophilus oryzae) ในวงศ์ Curculionidae ทําลายข้าวสาร, มอดไม้ไผ่ (Dinoderus minutus) ในวงศ์ Bostrychidae เจาะไม้ไผ่แห้งเป็นรูเท่ารูเข็มกระจายทั่วไป; เรียกหน้าที่เป็นรอย ๆ อย่างมอดเจาะเช่นหน้าคนที่เป็นฝีดาษว่า หน้ามอด.
มอด เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง จวนจะดับ (ใช้แก่ไฟ); ตาย, มักใช้เข้าคู่กับคํา ม้วย เป็น มอดม้วย หรือ ม้วยมอด.	มอด ๒ ก. จวนจะดับ (ใช้แก่ไฟ); ตาย, มักใช้เข้าคู่กับคํา ม้วย เป็น มอดม้วย หรือ ม้วยมอด.
ม่อต้อ เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เตี้ยลํ่า (ใช้แก่รูปร่าง) เช่น รูปร่างม่อต้อ เตี้ยม่อต้อ.	ม่อต้อ ว. เตี้ยลํ่า (ใช้แก่รูปร่าง) เช่น รูปร่างม่อต้อ เตี้ยม่อต้อ.
มอเตอร์ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง กลอุปกรณ์ที่ใช้สําหรับแปลงพลังงานรูปอื่นให้เป็นพลังงานกล โดยทั่วไปมักหมายถึงกลอุปกรณ์ที่ใช้สําหรับแปลงพลังงานไฟฟ้าให้เป็นพลังงานกล. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ motor เขียนว่า เอ็ม-โอ-ที-โอ-อา.	มอเตอร์ น. กลอุปกรณ์ที่ใช้สําหรับแปลงพลังงานรูปอื่นให้เป็นพลังงานกล โดยทั่วไปมักหมายถึงกลอุปกรณ์ที่ใช้สําหรับแปลงพลังงานไฟฟ้าให้เป็นพลังงานกล. (อ. motor).
มอเตอร์ไซค์ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ซอ-โซ่-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง จักรยานยนต์, รถที่มีล้อ ๒ ล้อเหมือนกับรถจักรยาน ขับเคลื่อนด้วยกำลังเครื่องยนต์, รถเครื่อง ก็ว่า.	มอเตอร์ไซค์ (ปาก) น. จักรยานยนต์, รถที่มีล้อ ๒ ล้อเหมือนกับรถจักรยาน ขับเคลื่อนด้วยกำลังเครื่องยนต์, รถเครื่อง ก็ว่า.
มอน เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ใจกลาง, ส่วนสําคัญ, เช่น มอนไข่ คือ ไข่แดง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สนุก, เพราะ, หวาน, เช่น ใจมอน = ใจหวาน, ใจดี.	มอน น. ใจกลาง, ส่วนสําคัญ, เช่น มอนไข่ คือ ไข่แดง. ว. สนุก, เพราะ, หวาน, เช่น ใจมอน = ใจหวาน, ใจดี.
ม่อน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง เนินเขา, ยอดเขา.	ม่อน ๑ (ถิ่น–พายัพ) น. เนินเขา, ยอดเขา.
ม่อน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำสรรพนาม หมายถึง ข้าพเจ้า เช่น อกม่อนเมา บาบั้น บิ่นบ้าในทรวง. ในวงเล็บ มาจาก โคลงหริภุญชัย ฉบับราชบัณฑิตยสภา พ.ศ. ๒๔๗๑.	ม่อน ๒ (ถิ่น–พายัพ) ส. ข้าพเจ้า เช่น อกม่อนเมา บาบั้น บิ่นบ้าในทรวง. (หริภุญชัย).
มอนไข่ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกล้วยไม้ชนิด Dendrobium thyrsiflorum Rchb.f. ในวงศ์ Orchidaceae ดอกขาว ปากเหลือง.	มอนไข่ น. ชื่อกล้วยไม้ชนิด Dendrobium thyrsiflorum Rchb.f. ในวงศ์ Orchidaceae ดอกขาว ปากเหลือง.
มอบ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เวนให้ เช่น มอบราชสมบัติ, สละให้ เช่น มอบกายถวายชีวิต มอบชีวิตเป็นราชพลี, ยกให้ เช่น มอบทรัพย์สมบัติ, ให้ไว้ เช่น มอบเงินให้เป็นค่าอาหารกลางวันแก่เด็กนักเรียน.	มอบ ๑ ก. เวนให้ เช่น มอบราชสมบัติ, สละให้ เช่น มอบกายถวายชีวิต มอบชีวิตเป็นราชพลี, ยกให้ เช่น มอบทรัพย์สมบัติ, ให้ไว้ เช่น มอบเงินให้เป็นค่าอาหารกลางวันแก่เด็กนักเรียน.
มอบฉันทะ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ฉอ-ฉิ่ง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง มอบธุระไว้ด้วยความไว้วางใจ, ยินยอมให้ทําแทนโดยมีหลักฐาน.	มอบฉันทะ ก. มอบธุระไว้ด้วยความไว้วางใจ, ยินยอมให้ทําแทนโดยมีหลักฐาน.
มอบตัว เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง นำเด็กนักเรียนไปมอบให้อยู่ในความปกครองของโรงเรียน เช่น มอบตัวนักเรียน, ยอมตัวให้อยู่ในความควบคุมของเจ้าหน้าที่เพื่อสู้คดี เช่น ผู้ร้ายเข้ามอบตัว.	มอบตัว ก. นำเด็กนักเรียนไปมอบให้อยู่ในความปกครองของโรงเรียน เช่น มอบตัวนักเรียน, ยอมตัวให้อยู่ในความควบคุมของเจ้าหน้าที่เพื่อสู้คดี เช่น ผู้ร้ายเข้ามอบตัว.
มอบหมาย เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง กำชับสั่งเสีย เช่น มอบหมายการงาน, กะให้, กําหนดให้, เช่น มอบหมายหน้าที่ให้แต่ละคนรับผิดชอบ.	มอบหมาย ก. กำชับสั่งเสีย เช่น มอบหมายการงาน, กะให้, กําหนดให้, เช่น มอบหมายหน้าที่ให้แต่ละคนรับผิดชอบ.
มอบอำนาจ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง มอบหมายให้มีอํานาจจัดการหรือทําการแทน.	มอบอำนาจ (กฎ) ก. มอบหมายให้มีอํานาจจัดการหรือทําการแทน.
มอบ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสานสําหรับสวมปากวัวปากควายเพื่อกันไม่ให้กินต้นกล้าและสวมปากม้าเพื่อกันม้ากัด.	มอบ ๒ น. เครื่องสานสําหรับสวมปากวัวปากควายเพื่อกันไม่ให้กินต้นกล้าและสวมปากม้าเพื่อกันม้ากัด.
มอบ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้แน่นหรือให้เรียบด้วยการหุ้มหรือขลิบตามริม เช่น มอบปากกระทง. เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ที่ตีเป็นขอบตามแนวเพดานห้องทั้ง ๔ ด้านเพื่อให้ดูเรียบร้อยหรือเพื่อทับรอยต่อตอนมุมที่ฝาเรือน ๒ ด้านมาบรรจบกัน หรือไม้ที่ตีประกบด้านนอกของกราบเรือทั้ง ๒ ด้าน เรียกว่า ไม้มอบ.	มอบ ๓ ก. ทําให้แน่นหรือให้เรียบด้วยการหุ้มหรือขลิบตามริม เช่น มอบปากกระทง. น. ไม้ที่ตีเป็นขอบตามแนวเพดานห้องทั้ง ๔ ด้านเพื่อให้ดูเรียบร้อยหรือเพื่อทับรอยต่อตอนมุมที่ฝาเรือน ๒ ด้านมาบรรจบกัน หรือไม้ที่ตีประกบด้านนอกของกราบเรือทั้ง ๒ ด้าน เรียกว่า ไม้มอบ.
มอม เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปื้อนด้วยสีมัว ๆ ดํา ๆ เช่น หน้ามอม. เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เปื้อนด้วยสีมัว ๆ ดํา ๆ เช่น มอมหน้า; ทําให้เสียชื่อเสียง, ทําให้มัวหมอง; ทําให้เสียสติด้วยของมึนเมามีเหล้าเป็นต้น เช่น มอมเหล้า มอมกัญชา.	มอม ๑ ว. เปื้อนด้วยสีมัว ๆ ดํา ๆ เช่น หน้ามอม. ก. ทําให้เปื้อนด้วยสีมัว ๆ ดํา ๆ เช่น มอมหน้า; ทําให้เสียชื่อเสียง, ทําให้มัวหมอง; ทําให้เสียสติด้วยของมึนเมามีเหล้าเป็นต้น เช่น มอมเหล้า มอมกัญชา.
มอมเมา เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้หลงผิด, ทําให้หมกมุ่นในทางที่ผิด.	มอมเมา ก. ทําให้หลงผิด, ทําให้หมกมุ่นในทางที่ผิด.
มอมแมม เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปื้อนเปรอะ, สกปรก, เช่น เนื้อตัวมอมแมม.	มอมแมม ว. เปื้อนเปรอะ, สกปรก, เช่น เนื้อตัวมอมแมม.
มอมหน้า, มอมหน้ามอมตา มอมหน้า เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา มอมหน้ามอมตา เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เอามินหม้อเป็นต้นละเลงบนหน้าเพื่อไม่ให้คนอื่นจำหน้าได้.	มอมหน้า, มอมหน้ามอมตา ก. เอามินหม้อเป็นต้นละเลงบนหน้าเพื่อไม่ให้คนอื่นจำหน้าได้.
มอมเหล้า เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ล่อให้กินเหล้าจนเมาครองสติไม่ได้.	มอมเหล้า ก. ล่อให้กินเหล้าจนเมาครองสติไม่ได้.
มอม เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกรูปสัตว์ในนิยายที่มักสักตามร่างกาย ส่วนใหญ่เป็นรูปสิงห์.	มอม ๒ น. เรียกรูปสัตว์ในนิยายที่มักสักตามร่างกาย ส่วนใหญ่เป็นรูปสิงห์.
ม่อย เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เคลิ้มหลับไปชั่วครู่ เช่น ม่อยไปหน่อยหนึ่ง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกอาการที่มีสีหน้าสลดแสดงว่าเสียใจว่า หน้าม่อย.	ม่อย ก. เคลิ้มหลับไปชั่วครู่ เช่น ม่อยไปหน่อยหนึ่ง. ว. เรียกอาการที่มีสีหน้าสลดแสดงว่าเสียใจว่า หน้าม่อย.
ม่อยกระรอก เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง หลับ; ตาย.	ม่อยกระรอก (ปาก) ก. หลับ; ตาย.
มอร์ฟีน เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง สารประกอบอินทรีย์ประเภทแอลคาลอยด์ มีสูตร C17H19O3N ลักษณะเป็นผลึกสีขาว หลอมละลายที่ ๒๕๔°ซ. มีในฝิ่น เป็นยาเสพติดอย่างแรง ทางแพทย์ใช้เกลือไฮโดรคลอไรด์หรือเกลือแอซีเทต หรือเกลือซัลเฟตของมอร์ฟีนเป็นยาระงับความปวด. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ morphine เขียนว่า เอ็ม-โอ-อา-พี-เอช-ไอ-เอ็น-อี.	มอร์ฟีน น. สารประกอบอินทรีย์ประเภทแอลคาลอยด์ มีสูตร C17H19O3N ลักษณะเป็นผลึกสีขาว หลอมละลายที่ ๒๕๔°ซ. มีในฝิ่น เป็นยาเสพติดอย่างแรง ทางแพทย์ใช้เกลือไฮโดรคลอไรด์หรือเกลือแอซีเทต หรือเกลือซัลเฟตของมอร์ฟีนเป็นยาระงับความปวด. (อ. morphine).
มอระกู่ เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง หม้อสูบยาของชาวอาหรับ. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มอระกู่ น. หม้อสูบยาของชาวอาหรับ. (ช.).
มอลโทส เขียนว่า มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิทยาศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าตาลชนิดหนึ่งประเภทไดแซ็กคาไรด์ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาว หลอมละลายที่ ๑๖๐–๑๖๕°ซ. องค์ประกอบเป็นกลูโคส ๒ โมเลกุลเชื่อมกัน เกิดขึ้นเนื่องจากเอนไซม์ไดแอสเทส ซึ่งมีในข้าวมอลต์ ทําปฏิกิริยากับแป้ง มีรสหวานน้อยกว่านํ้าตาลทราย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ maltose เขียนว่า เอ็ม-เอ-แอล-ที-โอ-เอส-อี.	มอลโทส (วิทยา) น. นํ้าตาลชนิดหนึ่งประเภทไดแซ็กคาไรด์ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาว หลอมละลายที่ ๑๖๐–๑๖๕°ซ. องค์ประกอบเป็นกลูโคส ๒ โมเลกุลเชื่อมกัน เกิดขึ้นเนื่องจากเอนไซม์ไดแอสเทส ซึ่งมีในข้าวมอลต์ ทําปฏิกิริยากับแป้ง มีรสหวานน้อยกว่านํ้าตาลทราย. (อ. maltose).
ม่อลอกม่อแลก เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปื้อน ๆ เปรอะ ๆ, เลอะ ๆ เทอะ ๆ, เช่น เนื้อตัวเปียกฝนม่อลอกม่อแลก, มะลอกมะแลก ก็ว่า.	ม่อลอกม่อแลก ว. เปื้อน ๆ เปรอะ ๆ, เลอะ ๆ เทอะ ๆ, เช่น เนื้อตัวเปียกฝนม่อลอกม่อแลก, มะลอกมะแลก ก็ว่า.
ม่อห้อม, ม่อฮ่อม ม่อห้อม เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า ม่อฮ่อม เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ฮอ-นก-ฮูก-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ ดู หม้อห้อม เขียนว่า หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-โท-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า.	ม่อห้อม, ม่อฮ่อม (ถิ่น–พายัพ) ดู หม้อห้อม.
มะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	หมายถึง คํานําหน้าต้นไม้หรือผลไม้บางอย่าง กร่อนมาจากคํา “หมาก” โบราณแปลว่า ลูกไม้, ผลไม้.	มะ ๑ คํานําหน้าต้นไม้หรือผลไม้บางอย่าง กร่อนมาจากคํา “หมาก” โบราณแปลว่า ลูกไม้, ผลไม้.
มะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง นาย (ใช้นําหน้าชื่อคน). ในวงเล็บ มาจากภาษาพม่า .	มะ ๒ น. นาย (ใช้นําหน้าชื่อคน). (ต.).
มะกรูด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Citrus hystrix DC. ในวงศ์ Rutaceae ผลขรุขระ รสเปรี้ยว ผิวและใบมีกลิ่นหอมฉุน ใช้แต่งกลิ่นและรสอาหาร ใช้ทํายาได้.	มะกรูด น. ชื่อไม้ต้นชนิด Citrus hystrix DC. ในวงศ์ Rutaceae ผลขรุขระ รสเปรี้ยว ผิวและใบมีกลิ่นหอมฉุน ใช้แต่งกลิ่นและรสอาหาร ใช้ทํายาได้.
มะกล่ำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพรรณไม้ ๓ ชนิดในวงศ์ Leguminosae คือ มะกลํ่าตาช้าง หรือ มะกลํ่าต้น (Adenanthera pavonina L.) เป็นไม้ต้นขนาดใหญ่ ฝักแก่บิดเป็นวง เมล็ดแข็งสีแดง ใช้ทํายาได้, พายัพเรียก กํ่าต้น; มะกลํ่าตาหนู หรือ มะกลํ่าเครือ (Abrus precatorius L.) เป็นไม้เถา ฝักแก่ไม่บิด เมล็ดสีแดงจุดดํา มีพิษ รากและใบใช้ทํายาได้, พายัพเรียก กํ่าเคือ; อีกชนิดหนึ่งคือ มะกล่ำเผือก (A. fruticolosus Wall. ex Wight et Arnu.) คล้ายมะกล่ำตาหนูแต่เมล็ดสีขาว.	มะกล่ำ น. ชื่อพรรณไม้ ๓ ชนิดในวงศ์ Leguminosae คือ มะกลํ่าตาช้าง หรือ มะกลํ่าต้น (Adenanthera pavonina L.) เป็นไม้ต้นขนาดใหญ่ ฝักแก่บิดเป็นวง เมล็ดแข็งสีแดง ใช้ทํายาได้, พายัพเรียก กํ่าต้น; มะกลํ่าตาหนู หรือ มะกลํ่าเครือ (Abrus precatorius L.) เป็นไม้เถา ฝักแก่ไม่บิด เมล็ดสีแดงจุดดํา มีพิษ รากและใบใช้ทํายาได้, พายัพเรียก กํ่าเคือ; อีกชนิดหนึ่งคือ มะกล่ำเผือก (A. fruticolosus Wall. ex Wight et Arnu.) คล้ายมะกล่ำตาหนูแต่เมล็ดสีขาว.
มะกอก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Spondias pinnata (L.f.) Kurz ในวงศ์ Anacardiaceae ใบอ่อนมีรสเปรี้ยว ใช้เป็นผักดิบ ผลขนาดลูกหมากดิบ เมื่อสุกมีรสเปรี้ยวเจือฝาด ใช้ปรุงอาหาร รากและเมล็ดใช้ทํายาได้, มะกอกบ้าน หรือ มะกอกป่า ก็เรียก.	มะกอก น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Spondias pinnata (L.f.) Kurz ในวงศ์ Anacardiaceae ใบอ่อนมีรสเปรี้ยว ใช้เป็นผักดิบ ผลขนาดลูกหมากดิบ เมื่อสุกมีรสเปรี้ยวเจือฝาด ใช้ปรุงอาหาร รากและเมล็ดใช้ทํายาได้, มะกอกบ้าน หรือ มะกอกป่า ก็เรียก.
มะกอกฝรั่ง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ฝอ-ฝา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Spondias cytherea Sonn. ในวงศ์ Anacardiaceae ผลใหญ่ เนื้อหนากรอบ กินดิบ ๆ ได้.	มะกอกฝรั่ง น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Spondias cytherea Sonn. ในวงศ์ Anacardiaceae ผลใหญ่ เนื้อหนากรอบ กินดิบ ๆ ได้.
มะกอกสามตะกร้าปาไม่ถูก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พูดจาตลบตะแลงพลิกแพลงไปมาจนจับคําพูดไม่ทัน. เป็นคำนาม หมายถึง คนกลับกลอก.	มะกอกสามตะกร้าปาไม่ถูก (สำ) ก. พูดจาตลบตะแลงพลิกแพลงไปมาจนจับคําพูดไม่ทัน. น. คนกลับกลอก.
มะกอกน้ำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Elaeocarpus hygrophilus Kurz ในวงศ์ Elaeocarpaceae มักขึ้นริมนํ้า ผลเล็กรี รสเปรี้ยวฝาด ใช้ดองเป็นอาหาร.	มะกอกน้ำ น. ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Elaeocarpus hygrophilus Kurz ในวงศ์ Elaeocarpaceae มักขึ้นริมนํ้า ผลเล็กรี รสเปรี้ยวฝาด ใช้ดองเป็นอาหาร.
มะกอกบ้าน, มะกอกป่า มะกอกบ้าน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู มะกอกป่า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ดู มะกอก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-กอ-ไก่.	มะกอกบ้าน, มะกอกป่า ดู มะกอก.
มะกอกพราน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ดู กระเบียน เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู (๒).	มะกอกพราน ดู กระเบียน (๒).
มะก่อง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	ดู ค้างคาว เขียนว่า คอ-ควาย-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒ (๑).	มะก่อง ดู ค้างคาว ๒ (๑).
มะกะโรนี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารชนิดหนึ่ง ทําจากแป้งสาลีเป็นเส้นกลวงยาวหรือเป็นรูปอื่น ๆ เวลาจะนํามาปรุงต้องต้มให้สุก มักใช้ผัดหรือทำแกงจืด, มักกะโรนี ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ macaroni เขียนว่า เอ็ม-เอ-ซี-เอ-อา-โอ-เอ็น-ไอ.	มะกะโรนี น. ชื่ออาหารชนิดหนึ่ง ทําจากแป้งสาลีเป็นเส้นกลวงยาวหรือเป็นรูปอื่น ๆ เวลาจะนํามาปรุงต้องต้มให้สุก มักใช้ผัดหรือทำแกงจืด, มักกะโรนี ก็เรียก. (อ. macaroni).
มะกา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Bridelia ovata Decne. ในวงศ์ Euphorbiaceae ใบใช้ทํายาได้.	มะกา น. ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Bridelia ovata Decne. ในวงศ์ Euphorbiaceae ใบใช้ทํายาได้.
มะเกลือ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	[–เกฺลือ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Diospyros mollis Griff. ในวงศ์ Ebenaceae แก่นดํา ผลดิบใช้ย้อมผ้าให้เป็นสีดําและใช้ทํายาได้.	มะเกลือ [–เกฺลือ] น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Diospyros mollis Griff. ในวงศ์ Ebenaceae แก่นดํา ผลดิบใช้ย้อมผ้าให้เป็นสีดําและใช้ทํายาได้.
มะเกี๋ยง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-จัด-ตะ-วา-ยอ-ยัก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Cleistocalyx operculatus (Roxb.) Merr. et L.M. Perry var. paniala (Roxb.) P. Chantaranothai et J. Parn. ในวงศ์ Myrtaceae ผลสุกสีม่วงดํา กินได้.	มะเกี๋ยง (ถิ่น–พายัพ) น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Cleistocalyx operculatus (Roxb.) Merr. et L.M. Perry var. paniala (Roxb.) P. Chantaranothai et J. Parn. ในวงศ์ Myrtaceae ผลสุกสีม่วงดํา กินได้.
มะข่วง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกําจัด. ในวงเล็บ ดู กําจัด เขียนว่า กอ-ไก่-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑.	มะข่วง (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นกําจัด. (ดู กําจัด ๑).
มะขวิด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ชนิด Feronia limonia (L.) Swing. ในวงศ์ Rutaceae ต้นและกิ่งมีหนาม ผลกลม เปลือกแข็ง กินได้ ยางใช้ทํายาได้.	มะขวิด น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ชนิด Feronia limonia (L.) Swing. ในวงศ์ Rutaceae ต้นและกิ่งมีหนาม ผลกลม เปลือกแข็ง กินได้ ยางใช้ทํายาได้.
มะขาม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Tamarindus indica L. ในวงศ์ Leguminosae ฝักมีรสเปรี้ยว ใช้ปรุงอาหารและทํายาได้, พันธุ์ฝักแบนใหญ่เรียก มะขามกระดาน, พันธุ์ฝักเล็กเรียก มะขามขี้แมว, พันธุ์ฝักมีรสหวานเรียก มะขามหวาน.	มะขาม น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Tamarindus indica L. ในวงศ์ Leguminosae ฝักมีรสเปรี้ยว ใช้ปรุงอาหารและทํายาได้, พันธุ์ฝักแบนใหญ่เรียก มะขามกระดาน, พันธุ์ฝักเล็กเรียก มะขามขี้แมว, พันธุ์ฝักมีรสหวานเรียก มะขามหวาน.
มะขามคราบหมู เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง มะขามฝักที่จวนจะแก่.	มะขามคราบหมู น. มะขามฝักที่จวนจะแก่.
มะขามเทศ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Pithecellobium dulce (Roxb.) Benth. ในวงศ์ Leguminosae ลําต้นและกิ่งมีหนาม ฝักกินได้.	มะขามเทศ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Pithecellobium dulce (Roxb.) Benth. ในวงศ์ Leguminosae ลําต้นและกิ่งมีหนาม ฝักกินได้.
มะขามเปียก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อมะขามเปรี้ยวที่แก่เกราะ นํามาปั้นเป็นก้อนเก็บไว้ใช้ปรุงอาหาร.	มะขามเปียก น. เนื้อมะขามเปรี้ยวที่แก่เกราะ นํามาปั้นเป็นก้อนเก็บไว้ใช้ปรุงอาหาร.
มะขามป้อม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Phyllanthus emblica L. ในวงศ์ Euphorbiaceae ผลกลม รสเปรี้ยวฝาด เมล็ดแข็ง ผลใช้ทํายาได้.	มะขามป้อม น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Phyllanthus emblica L. ในวงศ์ Euphorbiaceae ผลกลม รสเปรี้ยวฝาด เมล็ดแข็ง ผลใช้ทํายาได้.
มะเขือ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Solanum วงศ์ Solanaceae ที่ผลกินได้ คือ ชนิด S. melongena L. ผลกลม ๆ มีหลายพันธุ์ เช่น มะเขือไข่เต่า มะเขือเจ้าพระยา มะเขือละโว้, มะเขือยาว [S. melongena L. var. serpentinum (Desf.) Bailey] ผลยาว มีหลายสี, ชนิดที่ผลกินไม่ได้ คือ มะเขือขื่น (S. aculeatissimum Jacq.) รากใช้ทํายาได้.	มะเขือ น. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Solanum วงศ์ Solanaceae ที่ผลกินได้ คือ ชนิด S. melongena L. ผลกลม ๆ มีหลายพันธุ์ เช่น มะเขือไข่เต่า มะเขือเจ้าพระยา มะเขือละโว้, มะเขือยาว [S. melongena L. var. serpentinum (Desf.) Bailey] ผลยาว มีหลายสี, ชนิดที่ผลกินไม่ได้ คือ มะเขือขื่น (S. aculeatissimum Jacq.) รากใช้ทํายาได้.
มะเขือเทศ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Lycopersicum esculentum Miller ในวงศ์ Solanaceae ผลกินได้.	มะเขือเทศ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Lycopersicum esculentum Miller ในวงศ์ Solanaceae ผลกินได้.
มะเขือพวง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Solanum torvum Sw. ในวงศ์ Solanaceae ผลกินได้, อีสานเรียก หมากแข้ง.	มะเขือพวง น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Solanum torvum Sw. ในวงศ์ Solanaceae ผลกินได้, อีสานเรียก หมากแข้ง.
มะเขือทวาย, มะเขือมอญ มะเขือทวาย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก มะเขือมอญ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ยอ-หยิง	ดู กระเจี๊ยบ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้.	มะเขือทวาย, มะเขือมอญ ดู กระเจี๊ยบ.
มะแข่น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ชนิด Zanthoxylum budrunga Wall. ex Hook.f. ในวงศ์ Rutaceae มีลักษณะทั่วไปคล้ายกําจัดหรือมะข่วง [Z. rhetsa (Roxb.) DC.] ต่างกันที่ผลมีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง ๓–๕ มิลลิเมตร มีกลิ่นฉุนจัด เมล็ดกลม สีนํ้าตาลเข้ม ใช้ผลแห้งเป็นเครื่องเทศหรือตําผสมเป็นเครื่องแกงเพื่อชูรส, พริกหอม ลูกระมาศ หรือ หมากมาศ ก็เรียก.	มะแข่น (ถิ่น–พายัพ) น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ชนิด Zanthoxylum budrunga Wall. ex Hook.f. ในวงศ์ Rutaceae มีลักษณะทั่วไปคล้ายกําจัดหรือมะข่วง [Z. rhetsa (Roxb.) DC.] ต่างกันที่ผลมีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง ๓–๕ มิลลิเมตร มีกลิ่นฉุนจัด เมล็ดกลม สีนํ้าตาลเข้ม ใช้ผลแห้งเป็นเครื่องเทศหรือตําผสมเป็นเครื่องแกงเพื่อชูรส, พริกหอม ลูกระมาศ หรือ หมากมาศ ก็เรียก.
มะคะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Cynometra ramiflora L. ในวงศ์ Leguminosae ใบอ่อนสีขาว ใบแก่สีเขียวแก่ ผลแข็ง.	มะคะ น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Cynometra ramiflora L. ในวงศ์ Leguminosae ใบอ่อนสีขาว ใบแก่สีเขียวแก่ ผลแข็ง.
มะคังแดง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Gardenia erythroclada Kurz ในวงศ์ Rubiaceae ลําต้นมีหนาม เปลือกสีแดง ใช้ทํายาได้.	มะคังแดง น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Gardenia erythroclada Kurz ในวงศ์ Rubiaceae ลําต้นมีหนาม เปลือกสีแดง ใช้ทํายาได้.
มะค่า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Afzelia xylocarpa Craib ในวงศ์ Leguminosae ใบคล้ายใบประดู่ ฝักแบน หนา แข็ง เนื้อไม้สีนํ้าตาลอมแดง ใช้ในการก่อสร้าง, มะค่าโมง หรือ มะค่าใหญ่ ก็เรียก.	มะค่า น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Afzelia xylocarpa Craib ในวงศ์ Leguminosae ใบคล้ายใบประดู่ ฝักแบน หนา แข็ง เนื้อไม้สีนํ้าตาลอมแดง ใช้ในการก่อสร้าง, มะค่าโมง หรือ มะค่าใหญ่ ก็เรียก.
มะค่าแต้ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Sindora siamensis Teijsm. ex Miq. ในวงศ์ Leguminosae ใบเป็นใบประกอบ ใบย่อยคู่ปลายใหญ่กว่าคู่อื่น ฝักแบนค่อนข้างบาง มีหนามแหลมทั้ง ๒ ด้าน เนื้อไม้สีนํ้าตาลเข้ม, มะค่าหนาม ก็เรียก, อีสานเรียก แต้.	มะค่าแต้ น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Sindora siamensis Teijsm. ex Miq. ในวงศ์ Leguminosae ใบเป็นใบประกอบ ใบย่อยคู่ปลายใหญ่กว่าคู่อื่น ฝักแบนค่อนข้างบาง มีหนามแหลมทั้ง ๒ ด้าน เนื้อไม้สีนํ้าตาลเข้ม, มะค่าหนาม ก็เรียก, อีสานเรียก แต้.
มะค่าโมง, มะค่าใหญ่ มะค่าโมง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-งอ-งู มะค่าใหญ่ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	ดู มะค่า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา.	มะค่าโมง, มะค่าใหญ่ ดู มะค่า.
มะค่าหนาม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	ดู มะค่าแต้ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท ที่ มะค่า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา.	มะค่าหนาม ดู มะค่าแต้ ที่ มะค่า.
มะคำไก่ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	ดู ประคําไก่ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก.	มะคำไก่ ดู ประคําไก่.
มะคำดีควาย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ดู ประคําดีควาย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก.	มะคำดีควาย ดู ประคําดีควาย.
มะงัน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ดู กะอวม เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-วอ-แหวน-มอ-ม้า.	มะงัน ดู กะอวม.
มะงั่ว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Citrus ichangensis Swing. ในวงศ์ Rutaceae ผลคล้ายส้มโอ รสเปรี้ยวจัด ใช้ประสมกับขมิ้นเพื่อย้อมผ้า.	มะงั่ว น. ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Citrus ichangensis Swing. ในวงศ์ Rutaceae ผลคล้ายส้มโอ รสเปรี้ยวจัด ใช้ประสมกับขมิ้นเพื่อย้อมผ้า.
มะงุมมะงาหรา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[–หฺรา] เป็นคำกริยา หมายถึง เที่ยวป่า เช่น ก็จะพาดวงใจไคลคลา ไปมะงุมมะงาหราสำราญ. ในวงเล็บ มาจาก อิเหนา พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๔ ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา ; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ดั้นด้นไปโดยไม่รู้ทิศทาง, โดยปริยายหมายถึงงุ่มง่าม.	มะงุมมะงาหรา [–หฺรา] ก. เที่ยวป่า เช่น ก็จะพาดวงใจไคลคลา ไปมะงุมมะงาหราสำราญ. (อิเหนา). (ช.); (ปาก) ก. อาการที่ดั้นด้นไปโดยไม่รู้ทิศทาง, โดยปริยายหมายถึงงุ่มง่าม.
มะซัก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ซอ-โซ่-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	ดู ประคําดีควาย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก.	มะซัก ดู ประคําดีควาย.
มะซาง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Madhuca pierrei (Williams) Lam ในวงศ์ Sapotaceae ผลขนาดหมากดิบ สีเขียว มียางมาก รสหวานเย็น.	มะซาง น. ชื่อไม้ต้นชนิด Madhuca pierrei (Williams) Lam ในวงศ์ Sapotaceae ผลขนาดหมากดิบ สีเขียว มียางมาก รสหวานเย็น.
มะซ่าน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ซอ-โซ่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Dillenia aurea Smith ในวงศ์ Dilleniaceae ผลเป็นพู มีเมือกมาก.	มะซ่าน น. ชื่อไม้ต้นชนิด Dillenia aurea Smith ในวงศ์ Dilleniaceae ผลเป็นพู มีเมือกมาก.
มะดะขี้นก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-นอ-หนู-กอ-ไก่	ดู พะวา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา.	มะดะขี้นก ดู พะวา.
มะดัน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Garcinia schomburgkiana Pierre ในวงศ์ Guttiferae ผลสีเขียว รสเปรี้ยวจัด กิ่งอ่อนใช้ทํายาได้เรียก รกมะดัน.	มะดัน น. ชื่อไม้ต้นชนิด Garcinia schomburgkiana Pierre ในวงศ์ Guttiferae ผลสีเขียว รสเปรี้ยวจัด กิ่งอ่อนใช้ทํายาได้เรียก รกมะดัน.
มะดา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ดวงตา. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา มะตา เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา.	มะดา น. ดวงตา. (ช. มะตา).
มะดีหวี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง มะเดหวี.	มะดีหวี น. มะเดหวี.
มะดูก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้ต้นชนิด Beilschmiedia roxburghiana Nees ในวงศ์ Lauraceae ดอกสีขาวอมเขียว อับเรณูสีแดง. (๒) ชื่อไม้ต้นชนิด Siphonodon celastrineus Griff. ในวงศ์ Celastraceae ดอกสีเหลืองมีขีดหรือจุดประสีนํ้าตาลแดง ผลสุกกินได้ รสหวาน.	มะดูก น. (๑) ชื่อไม้ต้นชนิด Beilschmiedia roxburghiana Nees ในวงศ์ Lauraceae ดอกสีขาวอมเขียว อับเรณูสีแดง. (๒) ชื่อไม้ต้นชนิด Siphonodon celastrineus Griff. ในวงศ์ Celastraceae ดอกสีเหลืองมีขีดหรือจุดประสีนํ้าตาลแดง ผลสุกกินได้ รสหวาน.
มะเดหวี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี	[–หฺวี] เป็นคำนาม หมายถึง ตําแหน่งพระมเหสีที่ ๒ ของกษัตริย์ชวาในวงศ์อสัญแดหวา, มะดีหวี ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา ****(ช.; เทียบทมิฬ มาเทวี).	มะเดหวี [–หฺวี] น. ตําแหน่งพระมเหสีที่ ๒ ของกษัตริย์ชวาในวงศ์อสัญแดหวา, มะดีหวี ก็ว่า. (ช.; เทียบทมิฬ มาเทวี).
มะเดื่อ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Ficus วงศ์ Moraceae เช่น มะเดื่อปล้อง (F. hispida L.) ใบสากคาย, มะเดื่ออุทุมพร หรือ มะเดื่อชุมพร (F. racemosa L.) ใบเกลี้ยง ผลกินได้, มะเดื่อกวาง หรือ ลิ้นกระบือ (F. callosa Willd.) ใบแข็งหนา.	มะเดื่อ น. ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Ficus วงศ์ Moraceae เช่น มะเดื่อปล้อง (F. hispida L.) ใบสากคาย, มะเดื่ออุทุมพร หรือ มะเดื่อชุมพร (F. racemosa L.) ใบเกลี้ยง ผลกินได้, มะเดื่อกวาง หรือ ลิ้นกระบือ (F. callosa Willd.) ใบแข็งหนา.
มะเดื่อดิน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้พุ่มชนิด Ficus chartacea Wall. var. torulosa Wall. ในวงศ์ Moraceae ใบออกสลับกัน ผลออกที่โคนต้นใกล้รากลักษณะคล้ายผลมะเดื่อ. (๒) ชื่อไม้เถาชนิด Aganosma marginata G. Don ในวงศ์ Apocynaceae ใบเป็นมัน ออกตรงข้ามกันเป็นคู่ ๆ ดอกสีขาว ผลเป็นฝัก.	มะเดื่อดิน น. (๑) ชื่อไม้พุ่มชนิด Ficus chartacea Wall. var. torulosa Wall. ในวงศ์ Moraceae ใบออกสลับกัน ผลออกที่โคนต้นใกล้รากลักษณะคล้ายผลมะเดื่อ. (๒) ชื่อไม้เถาชนิด Aganosma marginata G. Don ในวงศ์ Apocynaceae ใบเป็นมัน ออกตรงข้ามกันเป็นคู่ ๆ ดอกสีขาว ผลเป็นฝัก.
มะต้อง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกระท้อน. ในวงเล็บ ดู กระท้อน เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๑.	มะต้อง (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นกระท้อน. (ดู กระท้อน ๑).
มะตะบะ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารอย่างมุสลิมชนิดหนึ่ง คล้ายโรตี แต่มีไส้ทําด้วยเนื้อหรือไก่ผัดกับหอมหัวใหญ่ใส่เครื่องเทศ กินกับอาจาด.	มะตะบะ น. ชื่ออาหารอย่างมุสลิมชนิดหนึ่ง คล้ายโรตี แต่มีไส้ทําด้วยเนื้อหรือไก่ผัดกับหอมหัวใหญ่ใส่เครื่องเทศ กินกับอาจาด.
มะตาด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Dillenia indica L. ในวงศ์ Dilleniaceae ใบใหญ่ ผลกลม ๆ มียางเป็นเลือก ใช้เป็นผัก.	มะตาด ๑ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Dillenia indica L. ในวงศ์ Dilleniaceae ใบใหญ่ ผลกลม ๆ มียางเป็นเลือก ใช้เป็นผัก.
มะตาด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้ไฟชนิดหนึ่ง ทําด้วยกระบอกไม้บรรจุดินปืน จุดแล้วมีสีต่าง ๆ.	มะตาด ๒ น. ดอกไม้ไฟชนิดหนึ่ง ทําด้วยกระบอกไม้บรรจุดินปืน จุดแล้วมีสีต่าง ๆ.
มะตาหะรี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ดวงอาทิตย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มะตาหะรี น. ดวงอาทิตย์. (ช.).
มะตี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง ตาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา และมาจากภาษาสันสกฤต มฺฤติ เขียนว่า มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	มะตี ก. ตาย. (ช.; ส. มฺฤติ).
มะตึ่ง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู	ดู ตูมกา เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	มะตึ่ง ดู ตูมกา.
มะตื๋น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อือ-ไม้-จัด-ตะ-วา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกระท้อน. ในวงเล็บ ดู กระท้อน เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๑.	มะตื๋น (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นกระท้อน. (ดู กระท้อน ๑).
มะตูม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้ต้นชนิด Aegle marmelos (L.) Corrêa ในวงศ์ Rutaceae ต้นและกิ่งมีหนาม ใบเป็นใบประกอบ มีใบย่อย ๓ ใบ นิยมใช้ในการมงคล ผลกลมทุย รสหวานเจือเผ็ด ใช้ทํายาได้. (๒) ชื่อมะม่วงพันธุ์หนึ่งของชนิด Mangifera indica L..	มะตูม น. (๑) ชื่อไม้ต้นชนิด Aegle marmelos (L.) Corrêa ในวงศ์ Rutaceae ต้นและกิ่งมีหนาม ใบเป็นใบประกอบ มีใบย่อย ๓ ใบ นิยมใช้ในการมงคล ผลกลมทุย รสหวานเจือเผ็ด ใช้ทํายาได้. (๒) ชื่อมะม่วงพันธุ์หนึ่งของชนิด Mangifera indica L..
มะแตก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	ดู กระทงลาย เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-งอ-งู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก.	มะแตก ดู กระทงลาย.
มะโต เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ตำแหน่งพระมเหสีที่ ๓ ของกษัตริย์ชวาในวงศ์อสัญแดหวา.	มะโต น. ตำแหน่งพระมเหสีที่ ๓ ของกษัตริย์ชวาในวงศ์อสัญแดหวา.
มะนาว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Citrus aurantifolia Swing. ในวงศ์ Rutaceae ผลเล็ก ๆ รสเปรี้ยว ใช้ปรุงอาหาร.	มะนาว น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Citrus aurantifolia Swing. ในวงศ์ Rutaceae ผลเล็ก ๆ รสเปรี้ยว ใช้ปรุงอาหาร.
มะนาวเทศ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Triphasia trifolia (Burm.f.) P. Wils. ในวงศ์ Rutaceae ต้นมีหนาม ใบเล็ก ผลคล้ายตะขบฝรั่ง แต่ผิวคล้ายส้ม เมื่อสุกเนื้อในเป็นยาง รสหวานเจือเผ็ด.	มะนาวเทศ น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Triphasia trifolia (Burm.f.) P. Wils. ในวงศ์ Rutaceae ต้นมีหนาม ใบเล็ก ผลคล้ายตะขบฝรั่ง แต่ผิวคล้ายส้ม เมื่อสุกเนื้อในเป็นยาง รสหวานเจือเผ็ด.
มะนาวไม่รู้โห่ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ไม้-เอก	ดู หนามแดง เขียนว่า หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู (๒).	มะนาวไม่รู้โห่ ดู หนามแดง (๒).
มะปราง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	[–ปฺราง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Bouea macrophylla Griff. ในวงศ์ Anacardiaceae ใบคล้ายใบมะม่วงแต่เล็กกว่า ปลายใบแหลม ผลสุกสีเหลืองอมแดง พันธุ์รสเปรี้ยวจัดเรียก กาวาง, พันธุ์รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ เรียก มะยง, พันธุ์รสหวานแหลมเรียก มะยงชิด.	มะปราง [–ปฺราง] น. ชื่อไม้ต้นชนิด Bouea macrophylla Griff. ในวงศ์ Anacardiaceae ใบคล้ายใบมะม่วงแต่เล็กกว่า ปลายใบแหลม ผลสุกสีเหลืองอมแดง พันธุ์รสเปรี้ยวจัดเรียก กาวาง, พันธุ์รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ เรียก มะยง, พันธุ์รสหวานแหลมเรียก มะยงชิด.
มะปริง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	[–ปฺริง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Bouea oppositifolia (Roxb.) Meisn. ในวงศ์ Anacardiaceae คล้ายมะปรางแต่ผลมีรสเปรี้ยว.	มะปริง [–ปฺริง] น. ชื่อไม้ต้นชนิด Bouea oppositifolia (Roxb.) Meisn. ในวงศ์ Anacardiaceae คล้ายมะปรางแต่ผลมีรสเปรี้ยว.
มะป่อง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	ดู พะวา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา.	มะป่อง ดู พะวา.
มะป่องต้น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Garcinia succifolia Kurz ในวงศ์ Guttiferae ผลและเนื้อคล้ายมังคุดแต่เล็กกว่า กินได้.	มะป่องต้น น. ชื่อไม้ต้นชนิด Garcinia succifolia Kurz ในวงศ์ Guttiferae ผลและเนื้อคล้ายมังคุดแต่เล็กกว่า กินได้.
มะฝ่อ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ฝอ-ฝา-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้ต้นชนิด Trewia nudiflora L. ในวงศ์ Euphorbiaceae ผลกลม ๆ ใบคล้ายใบโพแต่บางและมีขน. (๒) ชื่อลําไยพันธุ์หนึ่ง.	มะฝ่อ น. (๑) ชื่อไม้ต้นชนิด Trewia nudiflora L. ในวงศ์ Euphorbiaceae ผลกลม ๆ ใบคล้ายใบโพแต่บางและมีขน. (๒) ชื่อลําไยพันธุ์หนึ่ง.
มะพร้าว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	[–พฺร้าว] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Cocos nucifera L. ในวงศ์ Palmae ผลใช้ทํานํ้ามันและปรุงอาหารต่าง ๆ.	มะพร้าว [–พฺร้าว] น. ชื่อไม้ต้นชนิด Cocos nucifera L. ในวงศ์ Palmae ผลใช้ทํานํ้ามันและปรุงอาหารต่าง ๆ.
มะพร้าวแก้ว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําด้วยมะพร้าวขูดเป็นเส้นหยาบ ๆ ฉาบนํ้าตาล.	มะพร้าวแก้ว น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําด้วยมะพร้าวขูดเป็นเส้นหยาบ ๆ ฉาบนํ้าตาล.
มะพร้าวตื่นดก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เห่อหรือตื่นเต้นในสิ่งที่ตนไม่เคยมีไม่เคยได้จนเกินพอดี, มักพูดเข้าคู่กับ ยาจกตื่นมี ว่า มะพร้าวตื่นดก ยาจกตื่นมี.	มะพร้าวตื่นดก (สำ) ก. เห่อหรือตื่นเต้นในสิ่งที่ตนไม่เคยมีไม่เคยได้จนเกินพอดี, มักพูดเข้าคู่กับ ยาจกตื่นมี ว่า มะพร้าวตื่นดก ยาจกตื่นมี.
มะพร้าวทึนทึก, มะพร้าวทึมทึก มะพร้าวทึนทึก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่ มะพร้าวทึมทึก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง มะพร้าวจวนแก่.	มะพร้าวทึนทึก, มะพร้าวทึมทึก น. มะพร้าวจวนแก่.
มะพร้าวทุย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ผลมะพร้าวที่เจริญเติบโตตามปรกติจนเปลือกแห้ง รูปรี ๆ กะลาลีบ นํ้าหนักเบา เพราะไม่มีเนื้อและนํ้า นิยมตัดครึ่งท่อนเพื่อทํากราดวงถูบ้านเป็นต้น.	มะพร้าวทุย น. ผลมะพร้าวที่เจริญเติบโตตามปรกติจนเปลือกแห้ง รูปรี ๆ กะลาลีบ นํ้าหนักเบา เพราะไม่มีเนื้อและนํ้า นิยมตัดครึ่งท่อนเพื่อทํากราดวงถูบ้านเป็นต้น.
มะพร้าวห้าว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ผลมะพร้าวที่แก่จัด.	มะพร้าวห้าว น. ผลมะพร้าวที่แก่จัด.
มะพลับ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	[–พฺลับ]ดู พลับ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้.	มะพลับ [–พฺลับ] ดู พลับ.
มะพูด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Garcinia dulcis Kurz ในวงศ์ Guttiferae ใบใหญ่หนาเป็นมัน ผลกลมเป็นพู ๆ รสเปรี้ยวอมหวาน.	มะพูด ๑ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Garcinia dulcis Kurz ในวงศ์ Guttiferae ใบใหญ่หนาเป็นมัน ผลกลมเป็นพู ๆ รสเปรี้ยวอมหวาน.
มะพูด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชื่อสีเขียวใบไม้แก่.	มะพูด ๒ ว. ชื่อสีเขียวใบไม้แก่.
มะแพน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-นอ-หนู	ดู มะแฟน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ฟอ-ฟัน-นอ-หนู.	มะแพน ดู มะแฟน.
มะแพร้ว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-วอ-แหวน	ดู แพร้ว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒.	มะแพร้ว ดู แพร้ว ๒.
มะเฟือง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Averrhoa carambola L. ในวงศ์ Oxalidaceae ผลเป็นเฟือง ๆ รสเปรี้ยวบ้างหวานบ้าง.	มะเฟือง ๑ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Averrhoa carambola L. ในวงศ์ Oxalidaceae ผลเป็นเฟือง ๆ รสเปรี้ยวบ้างหวานบ้าง.
มะเฟือง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเต่าทะเลชนิด Dermochelys coriacea ในวงศ์ Dermochelyidae กระดองหลังเป็นสันคล้ายมะเฟือง เป็นเต่าที่ใหญ่ที่สุดในปัจจุบัน, เต่าเหลี่ยม ก็เรียก.	มะเฟือง ๒ น. ชื่อเต่าทะเลชนิด Dermochelys coriacea ในวงศ์ Dermochelyidae กระดองหลังเป็นสันคล้ายมะเฟือง เป็นเต่าที่ใหญ่ที่สุดในปัจจุบัน, เต่าเหลี่ยม ก็เรียก.
มะแฟน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ฟอ-ฟัน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ชนิด Protium serratum Engl. ในวงศ์ Burseraceae, มะแพน หรือ กะแทน ก็เรียก, ปักษ์ใต้เรียก กะตีบ.	มะแฟน น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ชนิด Protium serratum Engl. ในวงศ์ Burseraceae, มะแพน หรือ กะแทน ก็เรียก, ปักษ์ใต้เรียก กะตีบ.
มะไฟ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Baccaurea ramiflora Lour. ในวงศ์ Euphorbiaceae ผลกลมออกเป็นพวง รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ.	มะไฟ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Baccaurea ramiflora Lour. ในวงศ์ Euphorbiaceae ผลกลมออกเป็นพวง รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ.
มะไฟเดือนห้า เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Excoecaria oppositifolia Griff. ในวงศ์ Euphorbiaceae ใช้ทํายาได้ ยางเป็นพิษ.	มะไฟเดือนห้า น. ชื่อไม้ต้นชนิด Excoecaria oppositifolia Griff. ในวงศ์ Euphorbiaceae ใช้ทํายาได้ ยางเป็นพิษ.
มะม่วง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นในสกุล Mangifera วงศ์ Anacardiaceae มีหลายชนิดและหลายพันธุ์ เช่น อกร่อง พิมเสน ซึ่งเป็นชนิด M. indica L., กะล่อน หรือ ขี้ไต้ เป็นชนิด M. caloneura Kurz ใบอ่อนและผลใช้เป็นอาหาร.	มะม่วง ๑ น. ชื่อไม้ต้นในสกุล Mangifera วงศ์ Anacardiaceae มีหลายชนิดและหลายพันธุ์ เช่น อกร่อง พิมเสน ซึ่งเป็นชนิด M. indica L., กะล่อน หรือ ขี้ไต้ เป็นชนิด M. caloneura Kurz ใบอ่อนและผลใช้เป็นอาหาร.
มะม่วงหิมพานต์ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Anacardium occidentale L. ในวงศ์ Anacardiaceae ผลรูปคล้ายไต เปลือกแข็ง มีเมล็ดอยู่ภายใน คั่วแล้วกินได้ ยางเป็นพิษ ก้านผลอวบนํ้า ลักษณะคล้ายผลชมพู่, คนทั่ว ๆ ไปมักเข้าใจว่าก้านผลนี้คือ ผล ส่วนผลรูปคล้ายไตคือ เมล็ด.	มะม่วงหิมพานต์ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Anacardium occidentale L. ในวงศ์ Anacardiaceae ผลรูปคล้ายไต เปลือกแข็ง มีเมล็ดอยู่ภายใน คั่วแล้วกินได้ ยางเป็นพิษ ก้านผลอวบนํ้า ลักษณะคล้ายผลชมพู่, คนทั่ว ๆ ไปมักเข้าใจว่าก้านผลนี้คือ ผล ส่วนผลรูปคล้ายไตคือ เมล็ด.
มะม่วง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อฝีที่โคนขาหนีบ เกิดจากต่อมนํ้าเหลืองได้รับการติดเชื้อกามโรคชนิด Lymphogranuloma venereum เรียกว่า ฝีมะม่วง.	มะม่วง ๒ น. ชื่อฝีที่โคนขาหนีบ เกิดจากต่อมนํ้าเหลืองได้รับการติดเชื้อกามโรคชนิด Lymphogranuloma venereum เรียกว่า ฝีมะม่วง.
มะม่าว เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เมื่อยล้า, อ่อนเพลีย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เผือด, เศร้า.	มะม่าว (กลอน) ก. เมื่อยล้า, อ่อนเพลีย. ว. เผือด, เศร้า.
มะมี่ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง มี่, อึงมี่, เอิกเกริก, แซ่, อึกทึก.	มะมี่ (กลอน) ก. มี่, อึงมี่, เอิกเกริก, แซ่, อึกทึก.
มะมื่น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	ดู กระบก เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่.	มะมื่น ดู กระบก.
มะมุด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Mangifera foetida Lour. ในวงศ์ Anacardiaceae มีในภาคใต้ ต้นและใบคล้ายมะม่วง ผลดิบรสเปรี้ยวจัด สุกรสหวานอมเปรี้ยว, มุด ก็เรียก.	มะมุด น. ชื่อไม้ต้นชนิด Mangifera foetida Lour. ในวงศ์ Anacardiaceae มีในภาคใต้ ต้นและใบคล้ายมะม่วง ผลดิบรสเปรี้ยวจัด สุกรสหวานอมเปรี้ยว, มุด ก็เรียก.
มะเมอ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ละเมอ.	มะเมอ ก. ละเมอ.
มะเมีย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปีที่ ๗ ของรอบปีนักษัตร มีม้าเป็นเครื่องหมาย.	มะเมีย น. ชื่อปีที่ ๗ ของรอบปีนักษัตร มีม้าเป็นเครื่องหมาย.
มะเมื่อย, มะเหมื่อย มะเมื่อย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก มะเหมื่อย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรื่อย ๆ, มาเนือง ๆ, มาติด ๆ กัน, ใช้ เหมื่อย ๆ ก็ได้.	มะเมื่อย, มะเหมื่อย (กลอน) ว. เรื่อย ๆ, มาเนือง ๆ, มาติด ๆ กัน, ใช้ เหมื่อย ๆ ก็ได้.
มะแม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปีที่ ๘ ของรอบปีนักษัตร มีแพะเป็นเครื่องหมาย.	มะแม น. ชื่อปีที่ ๘ ของรอบปีนักษัตร มีแพะเป็นเครื่องหมาย.
มะยง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมะปรางพันธุ์หนึ่ง รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ.	มะยง น. ชื่อมะปรางพันธุ์หนึ่ง รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ.
มะยงชิด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-งอ-งู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมะปรางพันธุ์หนึ่ง รสหวานแหลม.	มะยงชิด น. ชื่อมะปรางพันธุ์หนึ่ง รสหวานแหลม.
มะยม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Phyllanthus acidus (L.) Skeels ในวงศ์ Euphorbiaceae ผลกลมเป็นเฟือง ๆ รสเปรี้ยว.	มะยม น. ชื่อไม้ต้นชนิด Phyllanthus acidus (L.) Skeels ในวงศ์ Euphorbiaceae ผลกลมเป็นเฟือง ๆ รสเปรี้ยว.
มะระ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Momordica charantia L. ในวงศ์ Cucurbitaceae ผลขรุขระ รสขม กินได้, ผักไห่ ก็เรียก.	มะระ น. ชื่อไม้เถาชนิด Momordica charantia L. ในวงศ์ Cucurbitaceae ผลขรุขระ รสขม กินได้, ผักไห่ ก็เรียก.
มะริด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Diospyros philippensis (Desr.) Gürke. ในวงศ์ Ebenaceae แก่นดํา ใช้ทําสิ่งของต่าง ๆ เช่น หีบ.	มะริด น. ชื่อไม้ต้นชนิด Diospyros philippensis (Desr.) Gürke. ในวงศ์ Ebenaceae แก่นดํา ใช้ทําสิ่งของต่าง ๆ เช่น หีบ.
มะรืน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง วันถัดจากวันพรุ่งนี้ไปวันหนึ่ง.	มะรืน น. วันถัดจากวันพรุ่งนี้ไปวันหนึ่ง.
มะรุม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Moringa oleifera Lam. ในวงศ์ Moringaceae ฝักยาว กินได้. ในวงเล็บ เทียบ ภาษาทมิฬ มุรุงไก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่.	มะรุม น. ชื่อไม้ต้นชนิด Moringa oleifera Lam. ในวงศ์ Moringaceae ฝักยาว กินได้. (เทียบทมิฬ มุรุงไก).
มะรุมมะตุ้ม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กลุ้มรุมทําให้เกิดรําคาญ เช่น เจ้าหนี้มามะรุมมะตุ้มทวงหนี้กัน, มารุมมาตุ้ม ก็ว่า.	มะรุมมะตุ้ม ว. กลุ้มรุมทําให้เกิดรําคาญ เช่น เจ้าหนี้มามะรุมมะตุ้มทวงหนี้กัน, มารุมมาตุ้ม ก็ว่า.
มะเร็ง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เนื้องอกชนิดร้าย เกิดขึ้นเพราะเซลล์แบ่งตัวอย่างรวดเร็ว ควบคุมไม่ได้ แล้วแทรกไปตามเนื้อเยื่อข้างเคียง และสามารถหลุดจากแหล่งเริ่มต้นไปแบ่งตัวเพิ่มจำนวนที่บริเวณอื่น ๆ ได้ รักษาไม่ค่อยหาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ cancer เขียนว่า ซี-เอ-เอ็น-ซี-อี-อา.	มะเร็ง น. เนื้องอกชนิดร้าย เกิดขึ้นเพราะเซลล์แบ่งตัวอย่างรวดเร็ว ควบคุมไม่ได้ แล้วแทรกไปตามเนื้อเยื่อข้างเคียง และสามารถหลุดจากแหล่งเริ่มต้นไปแบ่งตัวเพิ่มจำนวนที่บริเวณอื่น ๆ ได้ รักษาไม่ค่อยหาย. (อ. cancer).
มะเร็งกรามช้าง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง โรคมะเร็งชนิดหนึ่ง ขึ้นที่แถวกราม มีอาการเป็นเนื้อร้ายงอกขึ้นที่ต่อมแถวก้านคาง ทำให้ขากรรไตรพองโตใหญ่ออกมา.	มะเร็งกรามช้าง น. โรคมะเร็งชนิดหนึ่ง ขึ้นที่แถวกราม มีอาการเป็นเนื้อร้ายงอกขึ้นที่ต่อมแถวก้านคาง ทำให้ขากรรไตรพองโตใหญ่ออกมา.
มะเรื่อง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง วันถัดจากวันมะรืนไปวันหนึ่ง.	มะเรื่อง น. วันถัดจากวันมะรืนไปวันหนึ่ง.
มะโรง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปีที่ ๕ ของรอบปีนักษัตร มีงูใหญ่เป็นเครื่องหมาย.	มะโรง น. ชื่อปีที่ ๕ ของรอบปีนักษัตร มีงูใหญ่เป็นเครื่องหมาย.
มะลอกมะแลก เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ม่อลอกม่อแลก.	มะลอกมะแลก ว. ม่อลอกม่อแลก.
มะละกอ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Carica papaya L. ในวงศ์ Caricaceae ใบหยักหยาบ ๆ ก้านยาว ผลกินได้.	มะละกอ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Carica papaya L. ในวงศ์ Caricaceae ใบหยักหยาบ ๆ ก้านยาว ผลกินได้.
มะลารอกัน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง มะลิซ้อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มะลารอกัน น. มะลิซ้อน. (ช.).
มะลำ, มาลำ มะลำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ มาลำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาคํ่ามืด, กลางคืน. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มะลำ, มาลำ น. เวลาคํ่ามืด, กลางคืน. (ช.).
มะลิ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Jasminum sambac (L.) Ait. ในวงศ์ Oleaceae ดอกสีขาว กลิ่นหอมเย็น, พันธุ์ดอกซ้อนเรียก มะลิซ้อน. ในวงเล็บ เทียบ ภาษาสันสกฤต มลฺลิ เขียนว่า มอ-ม้า-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ.	มะลิ ๑ น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Jasminum sambac (L.) Ait. ในวงศ์ Oleaceae ดอกสีขาว กลิ่นหอมเย็น, พันธุ์ดอกซ้อนเรียก มะลิซ้อน. (เทียบ ส. มลฺลิ).
มะลิซ่อม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ซอ-โซ่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Jasminum multiflorum (Burm.f.) Andr. ในวงศ์ Oleaceae ในวรรณคดีเรียก มะลุลี.	มะลิซ่อม น. ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Jasminum multiflorum (Burm.f.) Andr. ในวงศ์ Oleaceae ในวรรณคดีเรียก มะลุลี.
มะลิ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๒	ดู กล้วย เขียนว่า กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒.	มะลิ ๒ ดู กล้วย ๒.
มะลิน เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกระบก.	มะลิน (โบ) น. ต้นกระบก.
มะลิ่ม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทย มีหลายชนิด.	มะลิ่ม น. ชื่อเพลงไทย มีหลายชนิด.
มะลิลอย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	ดูใน กินสี่ถ้วย เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ถอ-ถุง-ไม้-โท-วอ-แหวน-ยอ-ยัก.	มะลิลอย ดูใน กินสี่ถ้วย.
มะลิเลื้อย เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	มะลิเลื้อย น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
มะลิอ่อง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง กล้วยนํ้าว้า. ในวงเล็บ ดู นํ้าว้า เขียนว่า นอ-หนู-นิก-คะ-หิด-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา.	มะลิอ่อง (ถิ่น–พายัพ) น. กล้วยนํ้าว้า. (ดู นํ้าว้า).
มะลื่น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	ดู กระบก เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่.	มะลื่น ดู กระบก.
มะลืมดำ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ	ดู กระไดลิง เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู ความหมายที่ ๒.	มะลืมดำ ดู กระไดลิง ๒.
มะลุลี เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	ดู มะลิซ่อม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ซอ-โซ่-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า ที่ มะลิ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๑.	มะลุลี ดู มะลิซ่อม ที่ มะลิ ๑.
มะวาร, มาวาร มะวาร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ มาวาร เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง กุหลาบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	มะวาร, มาวาร น. กุหลาบ. (ช.).
มะแว้ง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพรรณไม้หลายชนิดในสกุล Solanum วงศ์ Solanaceae ที่เป็นไม้พุ่มเรียก มะแว้งต้น เช่น ชนิด S. sanitwongsei Craib, ที่เป็นเถาเรียก มะแว้งเครือ (S. trilobatum L.), ทั้ง ๒ ชนิดผลเล็กเป็นพวง กินได้ และใช้ทํายาได้, อีสานเรียก หมากแข้ง.	มะแว้ง น. ชื่อพรรณไม้หลายชนิดในสกุล Solanum วงศ์ Solanaceae ที่เป็นไม้พุ่มเรียก มะแว้งต้น เช่น ชนิด S. sanitwongsei Craib, ที่เป็นเถาเรียก มะแว้งเครือ (S. trilobatum L.), ทั้ง ๒ ชนิดผลเล็กเป็นพวง กินได้ และใช้ทํายาได้, อีสานเรียก หมากแข้ง.
มะสัง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Feroniella lucida (R. Scheffer) Swing. ในวงศ์ Rutaceae กิ่งมีหนาม ใบคล้ายใบมะขวิด แต่ผลเล็กกว่า รสเปรี้ยว, อีสานเรียก กะสัง หรือ สัง.	มะสัง น. ชื่อไม้ต้นชนิด Feroniella lucida (R. Scheffer) Swing. ในวงศ์ Rutaceae กิ่งมีหนาม ใบคล้ายใบมะขวิด แต่ผลเล็กกว่า รสเปรี้ยว, อีสานเรียก กะสัง หรือ สัง.
มะเส็ง เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปีที่ ๖ ของรอบปีนักษัตร มีงูเล็กเป็นเครื่องหมาย.	มะเส็ง น. ชื่อปีที่ ๖ ของรอบปีนักษัตร มีงูเล็กเป็นเครื่องหมาย.
มะหลิ่ม เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, บหลิ่ม ปลิม ปลิ่ม ประหลิ่ม ปะวะหลิ่ม หรือ ปะหลิ่ม ก็ว่า.	มะหลิ่ม น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, บหลิ่ม ปลิม ปลิ่ม ประหลิ่ม ปะวะหลิ่ม หรือ ปะหลิ่ม ก็ว่า.
มะหวด เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดย่อมชนิด Lepisanthes rubiginosa (Roxb.) Leenh. ในวงศ์ Sapindaceae ผลออกเป็นช่อ สุกสีเหมือนลูกหว้า กินได้ รสหวานปะแล่ม ๆ, ปักษ์ใต้เรียก กําชํา หรือ กําซํา.	มะหวด น. ชื่อไม้ต้นขนาดย่อมชนิด Lepisanthes rubiginosa (Roxb.) Leenh. ในวงศ์ Sapindaceae ผลออกเป็นช่อ สุกสีเหมือนลูกหว้า กินได้ รสหวานปะแล่ม ๆ, ปักษ์ใต้เรียก กําชํา หรือ กําซํา.