ฟ เขียนว่า ฟอ-ฟัน	พยัญชนะตัวที่ ๓๑ เป็นพวกอักษรตํ่า ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบในคําที่มาจากภาษาต่างประเทศ เช่น เสิร์ฟ เนกาทิฟ ไมโครเวฟ.	ฟ พยัญชนะตัวที่ ๓๑ เป็นพวกอักษรตํ่า ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบในคําที่มาจากภาษาต่างประเทศ เช่น เสิร์ฟ เนกาทิฟ ไมโครเวฟ.
ฟก, ฟกช้ำ ฟก เขียนว่า ฟอ-ฟัน-กอ-ไก่ ฟกช้ำ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บวมชํ้า, บอบช้ำ.	ฟก, ฟกช้ำ ว. บวมชํ้า, บอบช้ำ.
ฟกช้ำดำเขียว เขียนว่า ฟอ-ฟัน-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บวมชํ้าตามร่างกายเพราะถูกกระทบกระแทกอย่างแรง.	ฟกช้ำดำเขียว ว. บวมชํ้าตามร่างกายเพราะถูกกระทบกระแทกอย่างแรง.
ฟ้ง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ฟุ้ง.	ฟ้ง (กลอน) ก. ฟุ้ง.
ฟรักโทส เขียนว่า ฟอ-ฟัน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ	[ฟฺรัก–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิทยาศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าตาลชนิดหนึ่ง ประเภทโมโนแซ็กคาไรด์ ชนิดคีโทเฮ็กโซส ลักษณะเป็นของแข็ง สีขาว หลอมละลายที่ ๑๐๒°ซ. มีปรากฏในผลไม้สุกที่มีรสหวาน นํ้าผึ้ง นํ้าต้อยของดอกไม้ มีรสหวานมากกว่านํ้าตาลทราย, เลวูโลส ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ fructose เขียนว่า เอฟ-อา-ยู-ซี-ที-โอ-เอส-อี.	ฟรักโทส [ฟฺรัก–] (วิทยา) น. นํ้าตาลชนิดหนึ่ง ประเภทโมโนแซ็กคาไรด์ ชนิดคีโทเฮ็กโซส ลักษณะเป็นของแข็ง สีขาว หลอมละลายที่ ๑๐๒°ซ. มีปรากฏในผลไม้สุกที่มีรสหวาน นํ้าผึ้ง นํ้าต้อยของดอกไม้ มีรสหวานมากกว่านํ้าตาลทราย, เลวูโลส ก็เรียก. (อ. fructose).
ฟรี เขียนว่า ฟอ-ฟัน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[ฟฺรี] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่เสียมูลค่าหรือไม่ได้ค่าตอบแทนใด ๆ เช่น เรียนฟรี ทํางานฟรี; ว่างจากงาน เช่น วันนี้ฟรี; อิสระ เช่น ล้อฟรี. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ free เขียนว่า เอฟ-อา-อี-อี.	ฟรี [ฟฺรี] ว. ไม่เสียมูลค่าหรือไม่ได้ค่าตอบแทนใด ๆ เช่น เรียนฟรี ทํางานฟรี; ว่างจากงาน เช่น วันนี้ฟรี; อิสระ เช่น ล้อฟรี. (อ. free).
ฟรีบาร์ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปิดบาร์ให้กินฟรีโดยไม่จํากัด ในคําว่า เปิดฟรีบาร์ (มักใช้แก่การเลี้ยงสุราเมรัย).	ฟรีบาร์ (ปาก) ว. เปิดบาร์ให้กินฟรีโดยไม่จํากัด ในคําว่า เปิดฟรีบาร์ (มักใช้แก่การเลี้ยงสุราเมรัย).
ฟลูออรีน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๙ สัญลักษณ์ F เป็นอโลหะ ลักษณะเป็นแก๊สสีเขียวแกมเหลือง มีสมบัติคล้ายคลอรีนแต่ให้ปฏิกิริยาเคมีไวกว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ fluorine เขียนว่า เอฟ-แอล-ยู-โอ-อา-ไอ-เอ็น-อี.	ฟลูออรีน น. ธาตุลําดับที่ ๙ สัญลักษณ์ F เป็นอโลหะ ลักษณะเป็นแก๊สสีเขียวแกมเหลือง มีสมบัติคล้ายคลอรีนแต่ให้ปฏิกิริยาเคมีไวกว่า. (อ. fluorine).
ฟ่อ, ฟ้อ ๑ ฟ่อ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง ฟ้อ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้นอย่างงูเห่าขู่.	ฟ่อ, ฟ้อ ๑ ว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างงูเห่าขู่.
ฟ้อ ๒, ฟ้อแฟ้ ฟ้อ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-ออ-อ่าง ฟ้อแฟ้ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพริศพริ้ง, กระชุ่มกระชวย, สดชื่น, เช่น หนุ่มฟ้อ ยังฟ้ออยู่.	ฟ้อ ๒, ฟ้อแฟ้ ว. เพริศพริ้ง, กระชุ่มกระชวย, สดชื่น, เช่น หนุ่มฟ้อ ยังฟ้ออยู่.
ฟอก เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้สะอาดหมดจด เช่น ฟอกผ้า ฟอกจิตใจ.	ฟอก ก. ทําให้สะอาดหมดจด เช่น ฟอกผ้า ฟอกจิตใจ.
ฟอกน้ำตาล เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาเปลือกไข่ใส่ลงไปในขณะเชื่อมน้ำตาล เพื่อให้น้ำเชื่อมใสสะอาด.	ฟอกน้ำตาล ก. เอาเปลือกไข่ใส่ลงไปในขณะเชื่อมน้ำตาล เพื่อให้น้ำเชื่อมใสสะอาด.
ฟอกผ้า เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสบู่เป็นต้นถูผ้าเพื่อให้สะอาด.	ฟอกผ้า ก. เอาสบู่เป็นต้นถูผ้าเพื่อให้สะอาด.
ฟอกพยาน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-พอ-พาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไต่ถามไล่เลียงพยาน.	ฟอกพยาน ก. ไต่ถามไล่เลียงพยาน.
ฟอกโลหิต เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่แก๊สออกซิเจนซึ่งหายใจเข้าไปแล้วเปลี่ยนเลือดดําเป็นเลือดแดง.	ฟอกโลหิต ก. อาการที่แก๊สออกซิเจนซึ่งหายใจเข้าไปแล้วเปลี่ยนเลือดดําเป็นเลือดแดง.
ฟอกหนัง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาหนังดิบมาแช่นํ้าแล้วหมักไว้เพื่อทําเป็นหนังฟอก.	ฟอกหนัง ก. เอาหนังดิบมาแช่นํ้าแล้วหมักไว้เพื่อทําเป็นหนังฟอก.
ฟอง ๑, ฟองน้ำ ๑ ฟอง ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-งอ-งู ฟองน้ำ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-งอ-งู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ต่อมนํ้าที่ผุดหรือปุดขึ้นเป็นรูปโป่ง ๆ อาจเป็นต่อมเดียว หรือรวมกันเป็นแพก็ได้.	ฟอง ๑, ฟองน้ำ ๑ น. ต่อมนํ้าที่ผุดหรือปุดขึ้นเป็นรูปโป่ง ๆ อาจเป็นต่อมเดียว หรือรวมกันเป็นแพก็ได้.
ฟองเต้าหู้ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของหินยิปซัม เรียกว่า หินฟองเต้าหู้, เกลือจืด ก็ว่า.	ฟองเต้าหู้ ๑ น. ชื่อหนึ่งของหินยิปซัม เรียกว่า หินฟองเต้าหู้, เกลือจืด ก็ว่า.
ฟองเต้าหู้ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ฝ้าหรือเยื่อที่ลอยอยู่บนน้ำเต้าหู้แล้วนำมาตากแห้ง ใช้เป็นอาหาร.	ฟองเต้าหู้ ๒ น. ฝ้าหรือเยื่อที่ลอยอยู่บนน้ำเต้าหู้แล้วนำมาตากแห้ง ใช้เป็นอาหาร.
ฟองทะเล เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง หินที่ปรุเป็นรู ๆ อยู่ในทะเล.	ฟองทะเล น. หินที่ปรุเป็นรู ๆ อยู่ในทะเล.
ฟองฟอด เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-งอ-งู-ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะที่มีฟองมาก เช่น แกงบูดเป็นฟองฟอด ย่ำน้ำโคลนเป็นฟองฟอด.	ฟองฟอด ว. ลักษณะที่มีฟองมาก เช่น แกงบูดเป็นฟองฟอด ย่ำน้ำโคลนเป็นฟองฟอด.
ฟอง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ไข่ เช่น ไก่ตกฟอง; ลักษณนามใช้เรียกไข่เป็ดหรือไข่ไก่เป็นต้น เช่น ไข่ฟองหนึ่ง ไข่ ๒ ฟอง.	ฟอง ๒ น. ไข่ เช่น ไก่ตกฟอง; ลักษณนามใช้เรียกไข่เป็ดหรือไข่ไก่เป็นต้น เช่น ไข่ฟองหนึ่ง ไข่ ๒ ฟอง.
ฟองมัน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-งอ-งู-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเครื่องหมายชนิดหนึ่ง มีรูปอย่างนี้ ๏ ในหนังสือเก่า สําหรับเขียนขึ้นต้นวรรคหรือต้นบรรทัด, ตาไก่ ก็เรียก.	ฟองมัน น. ชื่อเครื่องหมายชนิดหนึ่ง มีรูปอย่างนี้ ๏ ในหนังสือเก่า สําหรับเขียนขึ้นต้นวรรคหรือต้นบรรทัด, ตาไก่ ก็เรียก.
ฟอง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง คะนอง, กําเริบ.	ฟอง ๓ ก. คะนอง, กําเริบ.
ฟองกาม เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง กําเริบกาม.	ฟองกาม ก. กําเริบกาม.
ฟ่อง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ลอยสูง เด่น หรืออยู่ตามลำพัง, มักใช้เข้าคู่กับคํา ลอย เป็น ลอยฟ่อง, เช่น หมาตายลอยฟ่อง ลูกโป่งลอยฟ่องอยู่บนท้องฟ้า.	ฟ่อง ว. อาการที่ลอยสูง เด่น หรืออยู่ตามลำพัง, มักใช้เข้าคู่กับคํา ลอย เป็น ลอยฟ่อง, เช่น หมาตายลอยฟ่อง ลูกโป่งลอยฟ่องอยู่บนท้องฟ้า.
ฟ่องฟู เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง ฟูฟ่อง.	ฟ่องฟู ก. ฟูฟ่อง.
ฟ้อง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กล่าวหาหรือกล่าวโทษต่อผู้ใหญ่หรือต่อศาล เช่น ฟ้องครู ฟ้องศาล, แสดงให้รู้ เช่น มีหลักฐานฟ้องอยู่ในตัว; โดยปริยายหมายความว่า ขัดกัน, ไม่ตรงกัน, เช่น ข้อความข้างต้นกับข้างปลายฟ้องกันเอง. เป็นคำนาม หมายถึง คําฟ้อง.	ฟ้อง ก. กล่าวหาหรือกล่าวโทษต่อผู้ใหญ่หรือต่อศาล เช่น ฟ้องครู ฟ้องศาล, แสดงให้รู้ เช่น มีหลักฐานฟ้องอยู่ในตัว; โดยปริยายหมายความว่า ขัดกัน, ไม่ตรงกัน, เช่น ข้อความข้างต้นกับข้างปลายฟ้องกันเอง. น. คําฟ้อง.
ฟ้องกลับ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ฟ้องให้โจทก์กลับตกเป็นจําเลยในคดีอาญาด้วยเรื่องที่โจทก์ฟ้องมาก่อน เช่น ฟ้องกลับว่าฟ้องเท็จหรือเบิกความเท็จ.	ฟ้องกลับ (ปาก) ก. ฟ้องให้โจทก์กลับตกเป็นจําเลยในคดีอาญาด้วยเรื่องที่โจทก์ฟ้องมาก่อน เช่น ฟ้องกลับว่าฟ้องเท็จหรือเบิกความเท็จ.
ฟ้องตัวเอง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงความผิดของตนออกมาให้ผู้อื่นรู้โดยไม่ได้ตั้งใจ, แสดงความเท็จออกมาให้ปรากฏ.	ฟ้องตัวเอง ก. แสดงความผิดของตนออกมาให้ผู้อื่นรู้โดยไม่ได้ตั้งใจ, แสดงความเท็จออกมาให้ปรากฏ.
ฟ้องแย้ง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง การที่จําเลยฟ้องโจทก์มาในคําให้การในเรื่องที่เกี่ยวกับคําฟ้องเดิมของโจทก์. เป็นคำนาม หมายถึง คําฟ้องแย้ง.	ฟ้องแย้ง (กฎ) ก. การที่จําเลยฟ้องโจทก์มาในคําให้การในเรื่องที่เกี่ยวกับคําฟ้องเดิมของโจทก์. น. คําฟ้องแย้ง.
ฟ้องร้อง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กล่าวโทษ, กล่าวหา.	ฟ้องร้อง ก. กล่าวโทษ, กล่าวหา.
ฟองน้ำ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-งอ-งู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ ความหมายที่ ๑	ดู ฟอง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑.	ฟองน้ำ ๑ ดู ฟอง ๑.
ฟองน้ำ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-งอ-งู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์นํ้าไม่มีกระดูกสันหลังในไฟลัม Porifera มีเนื้อเยื่อ ๒ ชั้นลักษณะเป็นรูพรุน พบทั้งในทะเลและนํ้าจืด ที่พบในนํ้าจืดเรียก ฟองนํ้านํ้าจืด จําพวกที่มีโครงสร้างอ่อนนุ่มซึ่งพบในทะเลนํามาใช้ถูตัวได้, โดยปริยายใช้เรียกสิ่งที่มีลักษณะเป็นรูพรุนอ่อนนุ่ม และซับนํ้าได้ดี.	ฟองน้ำ ๒ น. ชื่อสัตว์นํ้าไม่มีกระดูกสันหลังในไฟลัม Porifera มีเนื้อเยื่อ ๒ ชั้นลักษณะเป็นรูพรุน พบทั้งในทะเลและนํ้าจืด ที่พบในนํ้าจืดเรียก ฟองนํ้านํ้าจืด จําพวกที่มีโครงสร้างอ่อนนุ่มซึ่งพบในทะเลนํามาใช้ถูตัวได้, โดยปริยายใช้เรียกสิ่งที่มีลักษณะเป็นรูพรุนอ่อนนุ่ม และซับนํ้าได้ดี.
ฟอด เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง น่วมฟ่ามอยู่ข้างใน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกดินเลนที่ฟูดโป่งขึ้นมา เช่น ฟอดปลาไหล คือ ดินที่โป่งขึ้นมา ซึ่งเป็นที่มีปลาไหล, พรอด ก็ว่า.	ฟอด ก. น่วมฟ่ามอยู่ข้างใน. ว. เสียงดังเช่นนั้น. น. เรียกดินเลนที่ฟูดโป่งขึ้นมา เช่น ฟอดปลาไหล คือ ดินที่โป่งขึ้นมา ซึ่งเป็นที่มีปลาไหล, พรอด ก็ว่า.
ฟอดแฟด เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ฟอ-ฟัน-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง น่วมฟ่ามอยู่ข้างใน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น เช่น เสียงย่ำโคลนดังฟอดแฟด; อาการที่โกรธกระฟัดกระเฟียด.	ฟอดแฟด ก. น่วมฟ่ามอยู่ข้างใน. ว. เสียงดังเช่นนั้น เช่น เสียงย่ำโคลนดังฟอดแฟด; อาการที่โกรธกระฟัดกระเฟียด.
ฟอน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง บ่อน, กินพรุนข้างใน, พลอนทั่ว, เช่น หนอนฟอนชมพู่; ค้นหา เช่น ฟอนจนทั่ว ฟอนหาของสกปรกกิน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ย่อยยับ, แหลก, เช่น ฟันฟอน คือ ฟันให้ยับย่อย ฟันให้แหลก; ที่ไหม้เป็นจุรณ, ที่ไหม้เป็นขี้เถ้า, เช่น กองฟอน.	ฟอน ก. บ่อน, กินพรุนข้างใน, พลอนทั่ว, เช่น หนอนฟอนชมพู่; ค้นหา เช่น ฟอนจนทั่ว ฟอนหาของสกปรกกิน. ว. ย่อยยับ, แหลก, เช่น ฟันฟอน คือ ฟันให้ยับย่อย ฟันให้แหลก; ที่ไหม้เป็นจุรณ, ที่ไหม้เป็นขี้เถ้า, เช่น กองฟอน.
ฟอนเฟะ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เละเทะ, เป็นที่น่ารังเกียจ, เช่น มีความประพฤติฟอนเฟะ สังคมฟอนเฟะ.	ฟอนเฟะ ว. เละเทะ, เป็นที่น่ารังเกียจ, เช่น มีความประพฤติฟอนเฟะ สังคมฟอนเฟะ.
ฟ่อน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หญ้าหรือต้นข้าวจํานวนมากที่เอามารวมกันเป็นมัดใหญ่ ๆ.	ฟ่อน น. หญ้าหรือต้นข้าวจํานวนมากที่เอามารวมกันเป็นมัดใหญ่ ๆ.
ฟ้อน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง รํา, กราย.	ฟ้อน ก. รํา, กราย.
ฟ้อนแพน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง การจับระบำชนิดหนึ่ง ใช้ผู้แสดงชายหญิงคู่หนึ่งหรือมากกว่า แต่งกายอย่างไทยภาคเหนือ รำออกท่าหยอกเอินประกอบคำร้องและดนตรี, ฟ้อนลาวแพน หรือ รำลาวแพน ก็เรียก.	ฟ้อนแพน น. การจับระบำชนิดหนึ่ง ใช้ผู้แสดงชายหญิงคู่หนึ่งหรือมากกว่า แต่งกายอย่างไทยภาคเหนือ รำออกท่าหยอกเอินประกอบคำร้องและดนตรี, ฟ้อนลาวแพน หรือ รำลาวแพน ก็เรียก.
ฟ้อนลาวแพน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง การจับระบำชนิดหนึ่ง ใช้ผู้แสดงชายหญิงคู่หนึ่งหรือมากกว่า แต่งกายอย่างไทยภาคเหนือ รำออกท่าหยอกเอินประกอบคำร้องและดนตรี, ฟ้อนแพน หรือ รำลาวแพน ก็เรียก.	ฟ้อนลาวแพน น. การจับระบำชนิดหนึ่ง ใช้ผู้แสดงชายหญิงคู่หนึ่งหรือมากกว่า แต่งกายอย่างไทยภาคเหนือ รำออกท่าหยอกเอินประกอบคำร้องและดนตรี, ฟ้อนแพน หรือ รำลาวแพน ก็เรียก.
ฟอร์มาลดีไฮด์ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฮอ-นก-ฮูก-ดอ-เด็ก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แก๊สชนิดหนึ่ง มีสูตร HCHO มีกลิ่นฉุนระคายเยื่อจมูกและเยื่อตา ละลายนํ้าได้ใช้ประโยชน์นําไปทําฟอร์มาลิน พลาสติก สี เป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ formaldehyde เขียนว่า เอฟ-โอ-อา-เอ็ม-เอ-แอล-ดี-อี-เอช-วาย-ดี-อี.	ฟอร์มาลดีไฮด์ น. แก๊สชนิดหนึ่ง มีสูตร HCHO มีกลิ่นฉุนระคายเยื่อจมูกและเยื่อตา ละลายนํ้าได้ใช้ประโยชน์นําไปทําฟอร์มาลิน พลาสติก สี เป็นต้น. (อ. formaldehyde).
ฟอร์มาลิน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง สารละลายซึ่งมีแก๊สฟอร์มาลดีไฮด์ละลายอยู่ร้อยละ ๔๐ ใช้ประโยชน์เป็นยาล้างเชื้อโรคและดองซากศพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ formalin เขียนว่า เอฟ-โอ-อา-เอ็ม-เอ-แอล-ไอ-เอ็น.	ฟอร์มาลิน น. สารละลายซึ่งมีแก๊สฟอร์มาลดีไฮด์ละลายอยู่ร้อยละ ๔๐ ใช้ประโยชน์เป็นยาล้างเชื้อโรคและดองซากศพ. (อ. formalin).
ฟอสฟอรัส เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๑๕ สัญลักษณ์ P เป็นอโลหะ ลักษณะเป็นของแข็ง มีหลายอัญรูป อัญรูปที่สําคัญ คือ ฟอสฟอรัสขาว (บางทีก็เรียกว่า ฟอสฟอรัสเหลือง) ลักษณะอ่อนคล้ายขี้ผึ้ง หลอมละลายที่ ๔๔°ซ. ติดไฟง่าย เมื่อกระทบอากาศจะให้แสงเรืองเป็นพิษอย่างแรง, ฟอสฟอรัสแดง ลักษณะเป็นผงสีแดงแกมม่วง เมื่อกระทบอากาศไม่ให้แสงเรือง ติดไฟยาก ไม่เป็นพิษเหมือนฟอสฟอรัสขาว. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ phosphorus เขียนว่า พี-เอช-โอ-เอส-พี-เอช-โอ-อา-ยู-เอส.	ฟอสฟอรัส น. ธาตุลําดับที่ ๑๕ สัญลักษณ์ P เป็นอโลหะ ลักษณะเป็นของแข็ง มีหลายอัญรูป อัญรูปที่สําคัญ คือ ฟอสฟอรัสขาว (บางทีก็เรียกว่า ฟอสฟอรัสเหลือง) ลักษณะอ่อนคล้ายขี้ผึ้ง หลอมละลายที่ ๔๔°ซ. ติดไฟง่าย เมื่อกระทบอากาศจะให้แสงเรืองเป็นพิษอย่างแรง, ฟอสฟอรัสแดง ลักษณะเป็นผงสีแดงแกมม่วง เมื่อกระทบอากาศไม่ให้แสงเรือง ติดไฟยาก ไม่เป็นพิษเหมือนฟอสฟอรัสขาว. (อ. phosphorus).
ฟอสเฟต เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง เกลือของกรดฟอสฟอริก (H3PO4) ใช้ประโยชน์เป็นปุ๋ย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ phosphate เขียนว่า พี-เอช-โอ-เอส-พี-เอช-เอ-ที-อี.	ฟอสเฟต น. เกลือของกรดฟอสฟอริก (H3PO4) ใช้ประโยชน์เป็นปุ๋ย. (อ. phosphate).
ฟะฟัด เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อะ-ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	[กลอน] เป็นคำกริยา หมายถึง ฟัด, ฟาด.	ฟะฟัด [กลอน] ก. ฟัด, ฟาด.
ฟะฟั่น เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อะ-ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เฝือ, เฟือน, มากจนเฝือ; มืดมัว; ยุ่งเหยิง;สั่น, สะเทือน.	ฟะฟั่น ว. เฝือ, เฟือน, มากจนเฝือ; มืดมัว; ยุ่งเหยิง;สั่น, สะเทือน.
ฟะฟ่าย เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อะ-ฟอ-ฟัน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เฟื้อย, เลื้อย.	ฟะฟ่าย ว. เฟื้อย, เลื้อย.
ฟัก เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Benincasa hispida (Thunb.) Cogn. ในวงศ์ Cucurbitaceae ผลใหญ่รูปกลมหรือรี เมื่อแก่ผิวแข็งมีคราบขาว กินได้ เมล็ดใช้ทํายา มีหลายพันธุ์ ต่างกันที่ลักษณะของผล, พันธุ์ผลเล็ก ผิวบางมีขน เรียก แฟง, พันธุ์ที่ผลมีรสขม ใช้ทํายาได้ เรียก ฟักขม.	ฟัก ๑ น. ชื่อไม้เถาชนิด Benincasa hispida (Thunb.) Cogn. ในวงศ์ Cucurbitaceae ผลใหญ่รูปกลมหรือรี เมื่อแก่ผิวแข็งมีคราบขาว กินได้ เมล็ดใช้ทํายา มีหลายพันธุ์ ต่างกันที่ลักษณะของผล, พันธุ์ผลเล็ก ผิวบางมีขน เรียก แฟง, พันธุ์ที่ผลมีรสขม ใช้ทํายาได้ เรียก ฟักขม.
ฟักข้าว เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Momordica cochinchinensis (Lour.) Spreng. ในวงศ์ Cucurbitaceae ดอกสีนวล ผลมีหนามสั้น ๆ กินได้และใช้ทํายาได้.	ฟักข้าว น. ชื่อไม้เถาชนิด Momordica cochinchinensis (Lour.) Spreng. ในวงศ์ Cucurbitaceae ดอกสีนวล ผลมีหนามสั้น ๆ กินได้และใช้ทํายาได้.
ฟักทอง, ฟักเหลือง ฟักทอง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู ฟักเหลือง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Cucurbita moschata (Duchesne) Poir. ในวงศ์ Cucurbitaceae ผลแป้นเป็นพูโดยรอบ เนื้อในสีเหลือง กินได้ เมล็ดใช้ทํายาได้.	ฟักทอง, ฟักเหลือง น. ชื่อไม้เถาชนิด Cucurbita moschata (Duchesne) Poir. ในวงศ์ Cucurbitaceae ผลแป้นเป็นพูโดยรอบ เนื้อในสีเหลือง กินได้ เมล็ดใช้ทํายาได้.
ฟัก เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง กกไข่ให้เป็นตัว, ทําให้ไข่อบอุ่นเพื่อให้เป็นตัว.	ฟัก ๒ ก. กกไข่ให้เป็นตัว, ทําให้ไข่อบอุ่นเพื่อให้เป็นตัว.
ฟักตัว เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ก่อให้เกิดให้เป็นขึ้นอย่างแพร่หลาย.	ฟักตัว ก. ก่อให้เกิดให้เป็นขึ้นอย่างแพร่หลาย.
ฟักฟูม เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ทะนุถนอม, ประคับประคอง, ฟูมฟัก ก็ว่า.	ฟักฟูม ก. ทะนุถนอม, ประคับประคอง, ฟูมฟัก ก็ว่า.
ฟักฟุ้น เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อน, นุ่ม.	ฟักฟุ้น ว. อ่อน, นุ่ม.
ฟัง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งใจสดับ, คอยรับเสียงด้วยหู, ได้ยิน; เชื่อ, ทําตามถ้อยคํา เช่น ให้ฟังคําสั่งผู้บังคับบัญชา.	ฟัง ก. ตั้งใจสดับ, คอยรับเสียงด้วยหู, ได้ยิน; เชื่อ, ทําตามถ้อยคํา เช่น ให้ฟังคําสั่งผู้บังคับบัญชา.
ฟังขึ้น เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอจะยึดถือได้ (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น เหตุผลฟังไม่ขึ้น.	ฟังขึ้น ว. พอจะยึดถือได้ (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น เหตุผลฟังไม่ขึ้น.
ฟังความข้างเดียว เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เชื่อถือแต่ฝ่ายเดียวโดยไม่ฟังความอีกฝ่ายหนึ่ง.	ฟังความข้างเดียว ก. เชื่อถือแต่ฝ่ายเดียวโดยไม่ฟังความอีกฝ่ายหนึ่ง.
ฟังได้ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอเชื่อถือได้ เช่น ที่พยานให้การมานั้นฟังได้, ไม่ขัดหู เช่น เพลงไพเราะพอฟังได้.	ฟังได้ ว. พอเชื่อถือได้ เช่น ที่พยานให้การมานั้นฟังได้, ไม่ขัดหู เช่น เพลงไพเราะพอฟังได้.
ฟังไม่ได้ศัพท์ จับไปกระเดียด เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ฟังไม่ได้ความแจ่มชัด แล้วเอาไปพูดต่อหรือทําผิด ๆ พลาด ๆ.	ฟังไม่ได้ศัพท์ จับไปกระเดียด (สำ) ก. ฟังไม่ได้ความแจ่มชัด แล้วเอาไปพูดต่อหรือทําผิด ๆ พลาด ๆ.
ฟังหูไว้หู เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ไม้-โท-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง รับฟังไว้แต่ไม่เชื่อทั้งหมด.	ฟังหูไว้หู ก. รับฟังไว้แต่ไม่เชื่อทั้งหมด.
ฟังออก เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เข้าใจ, รู้เรื่อง.	ฟังออก ก. เข้าใจ, รู้เรื่อง.
ฟังก์ชัน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง เซตของคู่ลําดับโดยที่คู่ลําดับทุกคู่ไม่มีสมาชิกตัวหน้าซํ้ากัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ function เขียนว่า เอฟ-ยู-เอ็น-ซี-ที-ไอ-โอ-เอ็น.	ฟังก์ชัน (คณิต) น. เซตของคู่ลําดับโดยที่คู่ลําดับทุกคู่ไม่มีสมาชิกตัวหน้าซํ้ากัน. (อ. function).
ฟัด เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง กัดเหวี่ยงหรือสะบัดไปมา เช่น ถูกหมาฟัด แมวฟัดหนู, เหวี่ยง เช่น ถูกรถฟัดเสียสะบักสะบอม; ต่อสู้ เช่น เด็กฟัดกัน; กระทบ เช่น ท้ายเรือฟัดกัน นมยานฟัดกัน; คล้องจองกัน, สัมผัสกัน, เช่น กลอนฟัดกัน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกกุ้งแห้งที่เอาเปลือกออกแล้ว ว่า กุ้งฟัด, กุ้งฝัด ก็ว่า.	ฟัด ก. กัดเหวี่ยงหรือสะบัดไปมา เช่น ถูกหมาฟัด แมวฟัดหนู, เหวี่ยง เช่น ถูกรถฟัดเสียสะบักสะบอม; ต่อสู้ เช่น เด็กฟัดกัน; กระทบ เช่น ท้ายเรือฟัดกัน นมยานฟัดกัน; คล้องจองกัน, สัมผัสกัน, เช่น กลอนฟัดกัน. ว. เรียกกุ้งแห้งที่เอาเปลือกออกแล้ว ว่า กุ้งฟัด, กุ้งฝัด ก็ว่า.
ฟัดเฟียด เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กระฟัดกระเฟียด, อาการที่ทําโกรธสะบัดกระฟัดกระเฟียด.	ฟัดเฟียด ว. กระฟัดกระเฟียด, อาการที่ทําโกรธสะบัดกระฟัดกระเฟียด.
ฟัน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาของมีคมเช่นดาบฟาดลงไป, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เอาสันมือฟันอิฐ.	ฟัน ๑ ก. เอาของมีคมเช่นดาบฟาดลงไป, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เอาสันมือฟันอิฐ.
ฟันคลื่น เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แล่นเอาหัวเรือตัดคลื่นไป.	ฟันคลื่น ก. แล่นเอาหัวเรือตัดคลื่นไป.
ฟันดาบ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง การต่อสู้กันด้วยดาบ เช่น เขาเก่งในทางฟันดาบ.	ฟันดาบ น. การต่อสู้กันด้วยดาบ เช่น เขาเก่งในทางฟันดาบ.
ฟันฝ่า เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ฝอ-ฝา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง บุกตะลุยสิ่งที่ต้านทานเข้าไป, ผจญสิ่งที่ขัดขวาง.	ฟันฝ่า ก. บุกตะลุยสิ่งที่ต้านทานเข้าไป, ผจญสิ่งที่ขัดขวาง.
ฟัน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง กระดูกเป็นซี่ ๆ อยู่ในปากสําหรับกัด ฉีกเคี้ยวอาหาร, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ฟันเลื่อย ฟันจักร.	ฟัน ๒ น. กระดูกเป็นซี่ ๆ อยู่ในปากสําหรับกัด ฉีกเคี้ยวอาหาร, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ฟันเลื่อย ฟันจักร.
ฟันถาวร, ฟันแท้ ฟันถาวร เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-รอ-เรือ ฟันแท้ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ฟันชุดที่ ๒ ซึ่งขึ้นภายหลังฟันนํ้านม.	ฟันถาวร, ฟันแท้ น. ฟันชุดที่ ๒ ซึ่งขึ้นภายหลังฟันนํ้านม.
ฟันน้ำนม เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ฟันชุดแรก.	ฟันน้ำนม น. ฟันชุดแรก.
ฟันปลา เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกสิ่งที่มีรูปอย่างฟันปลา, เรียกลักษณะที่สับหว่างสลับเยื้องกันอย่างฟันปลาว่า สลับฟันปลา เช่น นั่งสลับฟันปลา ยืนสลับฟันปลา; ลายคดกริช รูปดังนี้ (รูปภาพ) เรียก ลายฟันปลา, ลายฟันเลื่อย ก็เรียก.	ฟันปลา น. เรียกสิ่งที่มีรูปอย่างฟันปลา, เรียกลักษณะที่สับหว่างสลับเยื้องกันอย่างฟันปลาว่า สลับฟันปลา เช่น นั่งสลับฟันปลา ยืนสลับฟันปลา; ลายคดกริช รูปดังนี้ (รูปภาพ) เรียก ลายฟันปลา, ลายฟันเลื่อย ก็เรียก.
ฟันฟาง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ฟาง, ฟันที่เข้าใจว่าขึ้นแทนฟันแท้ที่หักไป, ฟัน เช่น ฟันฟางไม่ค่อยดี กินของเหนียวของแข็งไม่ได้.	ฟันฟาง น. ฟาง, ฟันที่เข้าใจว่าขึ้นแทนฟันแท้ที่หักไป, ฟัน เช่น ฟันฟางไม่ค่อยดี กินของเหนียวของแข็งไม่ได้.
ฟันเฟือง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ล้อหรือวงจักรที่มีซี่โดยรอบ.	ฟันเฟือง น. ล้อหรือวงจักรที่มีซี่โดยรอบ.
ฟันม้า เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแร่ประกอบหินชนิดหนึ่ง มีหลายสี ส่วนมากมักมีสีขาวขุ่นคล้ายฟันม้า ชาวบ้านจึงเรียกกันว่า หินฟันม้า. ในวงเล็บ ดู เฟลด์สปาร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-ทัน-ทะ-คาด-สอ-เสือ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด.	ฟันม้า น. ชื่อแร่ประกอบหินชนิดหนึ่ง มีหลายสี ส่วนมากมักมีสีขาวขุ่นคล้ายฟันม้า ชาวบ้านจึงเรียกกันว่า หินฟันม้า. (ดู เฟลด์สปาร์).
ฟันเลื่อย เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ลายคดกริชอย่างลายฟันปลา.	ฟันเลื่อย น. ลายคดกริชอย่างลายฟันปลา.
ฟันหนู เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเครื่องหมาย ๒ ขีด รูปดังนี้ " สําหรับเขียนบนสระ  ิ ให้เป็น สระ  ื, มูสิกทันต์ ก็ว่า.	ฟันหนู น. ชื่อเครื่องหมาย ๒ ขีด รูปดังนี้ " สําหรับเขียนบนสระ  ิ ให้เป็น สระ  ื, มูสิกทันต์ ก็ว่า.
ฟันหลอ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ฟันที่มีช่องว่างระหว่างฟันซึ่งเกิดจากฟันหลุด กร่อน หรือหักจนถึงโคนฟัน เป็นต้น.	ฟันหลอ น. ฟันที่มีช่องว่างระหว่างฟันซึ่งเกิดจากฟันหลุด กร่อน หรือหักจนถึงโคนฟัน เป็นต้น.
ฟั่น เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง คลึงสิ่งเป็นเส้นหลายเส้นให้เข้าเกลียวกัน เช่น ฟั่นด้าย, นำป่านหรือปอเป็นต้นมาตีเกลียวให้เป็นเชือก เรียกว่า ฟั่นเชือก, คลึงขี้ผึ้งที่มีไส้อยู่ภายในให้เป็นเล่มเทียน เรียกว่า ฟั่นเทียน.	ฟั่น ๑ ก. คลึงสิ่งเป็นเส้นหลายเส้นให้เข้าเกลียวกัน เช่น ฟั่นด้าย, นำป่านหรือปอเป็นต้นมาตีเกลียวให้เป็นเชือก เรียกว่า ฟั่นเชือก, คลึงขี้ผึ้งที่มีไส้อยู่ภายในให้เป็นเล่มเทียน เรียกว่า ฟั่นเทียน.
ฟั่น เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง มืดมัว, ยุ่งเหยิง, ปะปน.	ฟั่น ๒ ก. มืดมัว, ยุ่งเหยิง, ปะปน.
ฟั่นเฝือ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รกชัฏ, ยุ่งเหยิง, ปนคละกันยุ่ง, เคลือบคลุม เช่น สำนวนฟั่นเฝือ.	ฟั่นเฝือ ว. รกชัฏ, ยุ่งเหยิง, ปนคละกันยุ่ง, เคลือบคลุม เช่น สำนวนฟั่นเฝือ.
ฟั่นเฟือน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลงใหล, เคลิบเคลิ้ม, เผลอสติ, คุ้มดีคุ้มร้าย, เช่น มีสติฟั่นเฟือน จิตใจฟั่นเฟือน.	ฟั่นเฟือน ว. หลงใหล, เคลิบเคลิ้ม, เผลอสติ, คุ้มดีคุ้มร้าย, เช่น มีสติฟั่นเฟือน จิตใจฟั่นเฟือน.
ฟั้น เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง นวด, ขยํา.	ฟั้น ก. นวด, ขยํา.
ฟันช้าง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ดู งาช้าง เขียนว่า งอ-งู-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๒.	ฟันช้าง ดู งาช้าง ๒.
ฟ้า เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนเบื้องบนที่มองเห็นครอบแผ่นดินอยู่ เช่น ดาวเต็มฟ้า, อากาศ เช่น ฟ้าครึ้ม ยิงปืนขึ้นฟ้า; สวรรค์ เช่น นางฟ้า ฟ้าดินเป็นพยาน; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง หมายถึง เจ้าฟ้า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีน้ำเงินอ่อนอย่างสีท้องฟ้าในเวลามีแดด เรียกว่า สีฟ้า.	ฟ้า น. ส่วนเบื้องบนที่มองเห็นครอบแผ่นดินอยู่ เช่น ดาวเต็มฟ้า, อากาศ เช่น ฟ้าครึ้ม ยิงปืนขึ้นฟ้า; สวรรค์ เช่น นางฟ้า ฟ้าดินเป็นพยาน; (กลอน) เจ้าฟ้า. ว. สีน้ำเงินอ่อนอย่างสีท้องฟ้าในเวลามีแดด เรียกว่า สีฟ้า.
ฟ้าคะนอง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ฟ้าลั่นติดต่อกัน.	ฟ้าคะนอง น. ฟ้าลั่นติดต่อกัน.
ฟ้าเคืองสันหลัง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง เคราะห์กรรมหรือโทษทัณฑ์ร้ายแรงที่เกิดจากอํานาจเบื้องบนหรือผู้ปกครอง เช่น ต่อฟ้าเคืองสันหลังจึงรําพัน. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือบทเสภา เรื่องขุนช้างขุนแผน ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐-๖๑.	ฟ้าเคืองสันหลัง (สำ) น. เคราะห์กรรมหรือโทษทัณฑ์ร้ายแรงที่เกิดจากอํานาจเบื้องบนหรือผู้ปกครอง เช่น ต่อฟ้าเคืองสันหลังจึงรําพัน. (ขุนช้างขุนแผน).
ฟ้าผ่า เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นเนื่องจากอิเล็กตรอนจํานวนมากเคลื่อนที่ระหว่างเมฆกับพื้นโลก เกิดพลังงานสูงมากจนสามารถทําลายสิ่งที่กีดขวาง เช่น คน สัตว์ ต้นไม้ บ้านเรือน; โดยปริยายหมายความว่า คําสั่งด่วนที่ออกมาโดยไม่คาดหมายและไม่รู้เหตุผล.	ฟ้าผ่า น. ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นเนื่องจากอิเล็กตรอนจํานวนมากเคลื่อนที่ระหว่างเมฆกับพื้นโลก เกิดพลังงานสูงมากจนสามารถทําลายสิ่งที่กีดขวาง เช่น คน สัตว์ ต้นไม้ บ้านเรือน; โดยปริยายหมายความว่า คําสั่งด่วนที่ออกมาโดยไม่คาดหมายและไม่รู้เหตุผล.
ฟ้าไม่กระเทือนสันหลัง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจเบื้องบนหรือผู้ปกครองยังไม่ลงโทษทัณฑ์ ใช้ในสํานวนว่า ถ้าฟ้าไม่กระเทือนสันหลังก็ยังไม่รู้สึก.	ฟ้าไม่กระเทือนสันหลัง (สำ) น. อํานาจเบื้องบนหรือผู้ปกครองยังไม่ลงโทษทัณฑ์ ใช้ในสํานวนว่า ถ้าฟ้าไม่กระเทือนสันหลังก็ยังไม่รู้สึก.
ฟ้าร้อง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เสียงที่เกิดขึ้นเนื่องจากอากาศขยายตัวเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเพราะความร้อนที่เกิดจากฟ้าแลบ.	ฟ้าร้อง น. เสียงที่เกิดขึ้นเนื่องจากอากาศขยายตัวเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเพราะความร้อนที่เกิดจากฟ้าแลบ.
ฟ้าแลบ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง แสงที่เกิดวาบขึ้นในท้องฟ้าลักษณะเป็นเส้นหรือแผ่น เกิดขึ้นเนื่องจากอิเล็กตรอนจํานวนมากเคลื่อนที่ผ่านอากาศเป็นเหตุให้เกิดความร้อนสูงมากจนปรากฏเป็นแสงสว่างวาบขึ้น.	ฟ้าแลบ น. แสงที่เกิดวาบขึ้นในท้องฟ้าลักษณะเป็นเส้นหรือแผ่น เกิดขึ้นเนื่องจากอิเล็กตรอนจํานวนมากเคลื่อนที่ผ่านอากาศเป็นเหตุให้เกิดความร้อนสูงมากจนปรากฏเป็นแสงสว่างวาบขึ้น.
ฟ้าหลัว เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง อากาศมัวเนื่องจากในอากาศขณะนั้นมีอนุภาคที่มองไม่เห็น เช่น เกลือจากทะเล ควันไฟ ฝุ่นละอองปะปนอยู่เป็นจํานวนมาก.	ฟ้าหลัว น. อากาศมัวเนื่องจากในอากาศขณะนั้นมีอนุภาคที่มองไม่เห็น เช่น เกลือจากทะเล ควันไฟ ฝุ่นละอองปะปนอยู่เป็นจํานวนมาก.
ฟาก เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ลำไม้ไผ่เป็นต้นที่ผ่าแล้วสับให้แตกออกเป็นอันเล็ก ๆ แต่ไม่ขาดจากกัน แล้วแบคว่ำออกเป็นแผ่น โดยมากใช้ปูเป็นพื้นเรือน เรียกว่า ฟากสับ, ส่วนที่ทำเป็นซี่แล้วใช้หวายหรือเถาวัลย์ถักให้ติดกันเป็นผืน เรียกว่าฟากซี่ หรือ ซี่ฟาก.	ฟาก ๑ น. ลำไม้ไผ่เป็นต้นที่ผ่าแล้วสับให้แตกออกเป็นอันเล็ก ๆ แต่ไม่ขาดจากกัน แล้วแบคว่ำออกเป็นแผ่น โดยมากใช้ปูเป็นพื้นเรือน เรียกว่า ฟากสับ, ส่วนที่ทำเป็นซี่แล้วใช้หวายหรือเถาวัลย์ถักให้ติดกันเป็นผืน เรียกว่าฟากซี่ หรือ ซี่ฟาก.
ฟาก เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ฝั่ง, ข้าง, เช่น อยู่ฟากนี้ เรือข้ามฟาก ฟากฟ้า.	ฟาก ๒ น. ฝั่ง, ข้าง, เช่น อยู่ฟากนี้ เรือข้ามฟาก ฟากฟ้า.
ฟาง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นข้าวที่เกี่ยว นวด หรือฟาดเอาเมล็ดออกแล้ว.	ฟาง ๑ น. ต้นข้าวที่เกี่ยว นวด หรือฟาดเอาเมล็ดออกแล้ว.
ฟางลอย เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง นาป่าที่เจ้าของได้เสียค่านาตามเนื้อที่ที่ได้ปลูกข้าว เรียกว่า นาฟางลอย, ผิดกับนาคู่โค ซึ่งต้องเสียค่านาเต็มตามโฉนด.	ฟางลอย น. นาป่าที่เจ้าของได้เสียค่านาตามเนื้อที่ที่ได้ปลูกข้าว เรียกว่า นาฟางลอย, ผิดกับนาคู่โค ซึ่งต้องเสียค่านาเต็มตามโฉนด.
ฟาง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ฟันที่เข้าใจว่าขึ้นแทนฟันแท้ที่หักไป, มักใช้เข้าคู่กับคำ ฟัน เป็น ฟันฟาง.	ฟาง ๒ น. ฟันที่เข้าใจว่าขึ้นแทนฟันแท้ที่หักไป, มักใช้เข้าคู่กับคำ ฟัน เป็น ฟันฟาง.
ฟาง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๓	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เห็นไม่ถนัด, ทำให้เห็นไม่ถนัด, เช่น ตาฟาง.	ฟาง ๓ ว. เห็นไม่ถนัด, ทำให้เห็นไม่ถนัด, เช่น ตาฟาง.
ฟ่าง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าวฟ่าง. ในวงเล็บ ดู ข้าวฟ่าง เขียนว่า ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ฟอ-ฟัน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู ที่ ข้าว เขียนว่า ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน.	ฟ่าง น. ข้าวฟ่าง. (ดู ข้าวฟ่าง ที่ ข้าว).
ฟาด เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง หวด, เหวี่ยง, เช่น ฟาดด้วยไม้เรียว ฟาดผ้า จระเข้ฟาดหาง; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง กินอย่างเต็มที่ เช่น ฟาดข้าวเสีย ๓ ชาม.	ฟาด ก. หวด, เหวี่ยง, เช่น ฟาดด้วยไม้เรียว ฟาดผ้า จระเข้ฟาดหาง; (ปาก) กินอย่างเต็มที่ เช่น ฟาดข้าวเสีย ๓ ชาม.
ฟาดเคราะห์ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําพิธีปัดสิ่งชั่วร้ายให้ไปจากตัว, สละสิ่งใดสิ่งหนึ่งเพื่อให้เคราะห์สูญหายไป; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ตัดใจยอมเสียสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปเพื่อให้หมดเคราะห์ หรือตัดใจคิดว่าสิ่งที่เสียไปแล้วเป็นการทำให้หมดเคราะห์ ในความเช่น นึกว่าฟาดเคราะห์.	ฟาดเคราะห์ ก. ทําพิธีปัดสิ่งชั่วร้ายให้ไปจากตัว, สละสิ่งใดสิ่งหนึ่งเพื่อให้เคราะห์สูญหายไป; (ปาก) ตัดใจยอมเสียสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปเพื่อให้หมดเคราะห์ หรือตัดใจคิดว่าสิ่งที่เสียไปแล้วเป็นการทำให้หมดเคราะห์ ในความเช่น นึกว่าฟาดเคราะห์.
ฟาดหัว เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ให้เพื่อตัดความรําคาญเป็นต้น, ให้เพราะดูถูก, เช่น เอาเงินฟาดหัวไป.	ฟาดหัว (ปาก) ก. ให้เพื่อตัดความรําคาญเป็นต้น, ให้เพราะดูถูก, เช่น เอาเงินฟาดหัวไป.
ฟาดหัวฟาดหาง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาละวาด.	ฟาดหัวฟาดหาง ก. อาละวาด.
ฟาทอม เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง มาตราวัดระยะทาง เท่ากับ ๖ ฟุต หรือ ๑.๘ เมตร มักนิยมใช้วัดความลึกของทะเล. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ fathom เขียนว่า เอฟ-เอ-ที-เอช-โอ-เอ็ม.	ฟาทอม น. มาตราวัดระยะทาง เท่ากับ ๖ ฟุต หรือ ๑.๘ เมตร มักนิยมใช้วัดความลึกของทะเล. (อ. fathom).
ฟาน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ดู เก้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-งอ-งู.	ฟาน ดู เก้ง.
ฟ้าฝ่อ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ฝอ-ฝา-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง พระพ่อ, ผู้เป็นใหญ่, เจ้าเมือง. (กะเหรี่ยง).	ฟ้าฝ่อ น. พระพ่อ, ผู้เป็นใหญ่, เจ้าเมือง. (กะเหรี่ยง).
ฟ่าม เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฟุ, ไม่แน่นเพราะแก่เกินกำหนด, (มักใช้แก่ผลไม้) เช่น ส้มเนื้อฟ่าม.	ฟ่าม ว. ฟุ, ไม่แน่นเพราะแก่เกินกำหนด, (มักใช้แก่ผลไม้) เช่น ส้มเนื้อฟ่าม.
ฟ้ามุ่ย เขียนว่า ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกล้วยไม้ชนิด Vanda coerulea Griff. ในวงศ์ Orchidaceae ดอกสีฟ้าอมม่วง กลิ่นหอมอ่อน.	ฟ้ามุ่ย น. ชื่อกล้วยไม้ชนิด Vanda coerulea Griff. ในวงศ์ Orchidaceae ดอกสีฟ้าอมม่วง กลิ่นหอมอ่อน.
ฟาย เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาอุ้งมือตัก.	ฟาย ก. เอาอุ้งมือตัก.
ฟายน้ำตา เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เอามือเช็ดน้ำตาที่อาบหน้าอยู่.	ฟายน้ำตา ก. เอามือเช็ดน้ำตาที่อาบหน้าอยู่.
ฟายมือ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เต็มอุ้งมือ, เรียกของที่เต็มฝ่ามือที่ห่อเข้าว่า ฟายมือหนึ่ง. เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราตวง ๘ ฟายมือ เป็น ๑ ทะนาน.	ฟายมือ ว. เต็มอุ้งมือ, เรียกของที่เต็มฝ่ามือที่ห่อเข้าว่า ฟายมือหนึ่ง. น. ชื่อมาตราตวง ๘ ฟายมือ เป็น ๑ ทะนาน.
ฟาร์ม เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง อาณาบริเวณที่ใช้ทําการเกษตรกรรม มีเพาะปลูก เลี้ยงสัตว์ เช่น ทำฟาร์มปลูกข้าวโพดข้าวฟ่างเลี้ยงไก่เลี้ยงปลาเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ farm เขียนว่า เอฟ-เอ-อา-เอ็ม.	ฟาร์ม น. อาณาบริเวณที่ใช้ทําการเกษตรกรรม มีเพาะปลูก เลี้ยงสัตว์ เช่น ทำฟาร์มปลูกข้าวโพดข้าวฟ่างเลี้ยงไก่เลี้ยงปลาเป็นต้น. (อ. farm).
ฟาสซิสต์ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ลัทธิการเมืองที่ผู้นํารวบอํานาจทั้งทางการเมือง เศรษฐกิจ และสังคมไว้หมด และมีนโยบายชาตินิยมอย่างรุนแรง แต่เคารพในกรรมสิทธิ์ของเอกชน, ผู้ที่นิยมลัทธินั้น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกี่ยวกับลัทธิฟาสซิสต์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ fascism เขียนว่า เอฟ-เอ-เอส-ซี-ไอ-เอส-เอ็ม fascist เขียนว่า เอฟ-เอ-เอส-ซี-ไอ-เอส-ที .	ฟาสซิสต์ น. ลัทธิการเมืองที่ผู้นํารวบอํานาจทั้งทางการเมือง เศรษฐกิจ และสังคมไว้หมด และมีนโยบายชาตินิยมอย่างรุนแรง แต่เคารพในกรรมสิทธิ์ของเอกชน, ผู้ที่นิยมลัทธินั้น. ว. เกี่ยวกับลัทธิฟาสซิสต์. (อ. fascism, fascist).
ฟิด เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงจาม.	ฟิด ว. เสียงอย่างเสียงจาม.
ฟิต เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คับจนรัดรูป เช่น เสื้อฟิต กางเกงฟิต; แข็งแรง, กระปรี้กระเปร่า, เช่น ร่างกายกำลังฟิต. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ fit เขียนว่า เอฟ-ไอ-ที. เป็นคำกริยา หมายถึง ฝึกซ้อม เช่น ฟิตเต็มที่.	ฟิต ว. คับจนรัดรูป เช่น เสื้อฟิต กางเกงฟิต; แข็งแรง, กระปรี้กระเปร่า, เช่น ร่างกายกำลังฟิต. (อ. fit). ก. ฝึกซ้อม เช่น ฟิตเต็มที่.
ฟิตเครื่อง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ปรับเครื่องยนต์ให้กระชับหรืออยู่ในสภาพปรกติ, เรียกช่างแก้เครื่องยนต์ว่า ช่างฟิต.	ฟิตเครื่อง ก. ปรับเครื่องยนต์ให้กระชับหรืออยู่ในสภาพปรกติ, เรียกช่างแก้เครื่องยนต์ว่า ช่างฟิต.
ฟิบ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ปลายจมูกแฟบลงเล็กน้อย.	ฟิบ ว. อาการที่ปลายจมูกแฟบลงเล็กน้อย.
ฟิล์ม เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ทัน-ทะ-คาด-มอ-ม้า	[ฟิม] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นวัตถุบางประเภทพลาสติกชนิดหนึ่ง ฉาบผิวด้วยสารเคมีที่ไวต่อแสง ใช้สําหรับถ่ายรูป ถ่ายภาพยนตร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ film เขียนว่า เอฟ-ไอ-แอล-เอ็ม.	ฟิล์ม [ฟิม] น. แผ่นวัตถุบางประเภทพลาสติกชนิดหนึ่ง ฉาบผิวด้วยสารเคมีที่ไวต่อแสง ใช้สําหรับถ่ายรูป ถ่ายภาพยนตร์. (อ. film).
ฟิวส์ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง อุปกรณ์ไฟฟ้าชนิดหนึ่ง ลักษณะเป็นโลหะเจือที่มีขีดหลอมตัวตํ่า เช่น โลหะดีบุกเจือตะกั่ว ใช้ต่อเข้ากับวงจรไฟฟ้าเพื่อป้องกันมิให้กระแสไฟฟ้าที่มีขนาดเกินกําหนดเคลื่อนที่เข้าวงจรไฟฟ้าได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ fuse เขียนว่า เอฟ-ยู-เอส-อี.	ฟิวส์ น. อุปกรณ์ไฟฟ้าชนิดหนึ่ง ลักษณะเป็นโลหะเจือที่มีขีดหลอมตัวตํ่า เช่น โลหะดีบุกเจือตะกั่ว ใช้ต่อเข้ากับวงจรไฟฟ้าเพื่อป้องกันมิให้กระแสไฟฟ้าที่มีขนาดเกินกําหนดเคลื่อนที่เข้าวงจรไฟฟ้าได้. (อ. fuse).
ฟิสิกส์ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วิทยาศาสตร์กายภาพแขนงหนึ่งซึ่งกล่าวถึงสมบัติทางกายภาพของสารต่าง ๆ และพลังงาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ physics เขียนว่า พี-เอช-วาย-เอส-ไอ-ซี-เอส.	ฟิสิกส์ น. วิทยาศาสตร์กายภาพแขนงหนึ่งซึ่งกล่าวถึงสมบัติทางกายภาพของสารต่าง ๆ และพลังงาน. (อ. physics).
ฟี่, ฟี้ ฟี่ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก ฟี้ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงลมรั่วออกจากที่อัดลมไว้ เช่น เสียงปล่อยลมดังฟี้ นอนกรนฟี้.	ฟี่, ฟี้ ว. เสียงอย่างเสียงลมรั่วออกจากที่อัดลมไว้ เช่น เสียงปล่อยลมดังฟี้ นอนกรนฟี้.
ฟีก เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง แฝง; อิง; หลีก.	ฟีก (โบ) ก. แฝง; อิง; หลีก.
ฟืดฟาด เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงหายใจแรง ๆ เวลาเหนื่อยมาก ๆ, ฟูดฟาด ก็ว่า.	ฟืดฟาด ว. เสียงอย่างเสียงหายใจแรง ๆ เวลาเหนื่อยมาก ๆ, ฟูดฟาด ก็ว่า.
ฟืน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้สําหรับใช้เป็นเชื้อไฟ, ลักษณนามเรียกตามลักษณะ เช่น ดุ้น อัน ท่อน ชิ้น.	ฟืน น. ไม้สําหรับใช้เป็นเชื้อไฟ, ลักษณนามเรียกตามลักษณะ เช่น ดุ้น อัน ท่อน ชิ้น.
ฟื้น เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง กลับคืนมาใหม่ เช่น ฟื้นความทรงจํา ฟื้นสติ, คืนความรู้สึก เช่น ฟื้นจากสลบ, พลิกกลับขึ้นมา เช่น ฟื้นดิน; ถอนขึ้น เช่น ฟื้นมัน.	ฟื้น ก. กลับคืนมาใหม่ เช่น ฟื้นความทรงจํา ฟื้นสติ, คืนความรู้สึก เช่น ฟื้นจากสลบ, พลิกกลับขึ้นมา เช่น ฟื้นดิน; ถอนขึ้น เช่น ฟื้นมัน.
ฟื้นไข้ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง หายไข้ใหม่ ๆ, เพิ่งจะหายไข้.	ฟื้นไข้ ก. หายไข้ใหม่ ๆ, เพิ่งจะหายไข้.
ฟื้นตัว เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง กลับมีฐานะดีขึ้น.	ฟื้นตัว ก. กลับมีฐานะดีขึ้น.
ฟื้นฝอย เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-ฝอ-ฝา-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง คุ้ยเขี่ยหาความที่ควรจะสงบแล้วให้กลับเกิดเป็นเรื่องขึ้นมาอีก, มักใช้ว่า ฟื้นฝอยหาตะเข็บ.	ฟื้นฝอย ก. คุ้ยเขี่ยหาความที่ควรจะสงบแล้วให้กลับเกิดเป็นเรื่องขึ้นมาอีก, มักใช้ว่า ฟื้นฝอยหาตะเข็บ.
ฟื้นฟู เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้กลับเจริญงอกงามขึ้นมาใหม่ เช่น ฟื้นฟูศิลปวัฒนธรรมไทย ฟื้นฟูการละเล่นของไทย.	ฟื้นฟู ก. ทําให้กลับเจริญงอกงามขึ้นมาใหม่ เช่น ฟื้นฟูศิลปวัฒนธรรมไทย ฟื้นฟูการละเล่นของไทย.
ฟื้นองค์ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู-ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ตื่น (ใช้แก่พระมหากษัตริย์).	ฟื้นองค์ (กลอน) ก. ตื่น (ใช้แก่พระมหากษัตริย์).
ฟืม เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสําหรับทอผ้า มีฟันเป็นซี่ ๆ คล้ายหวี สําหรับสอดเส้นด้ายหรือไหมใช้กระทกให้ประสานกัน.	ฟืม น. เครื่องสําหรับทอผ้า มีฟันเป็นซี่ ๆ คล้ายหวี สําหรับสอดเส้นด้ายหรือไหมใช้กระทกให้ประสานกัน.
ฟุ, ฟุ ๆ ฟุ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ ฟุ ๆ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฉุ, น่วม ๆ, ไม่แน่น, เช่น แอปเปิลเนื้อฟุ ขนมถ้วยฟู (แบบจีน) เนื้อฟุ.	ฟุ, ฟุ ๆ ว. ฉุ, น่วม ๆ, ไม่แน่น, เช่น แอปเปิลเนื้อฟุ ขนมถ้วยฟู (แบบจีน) เนื้อฟุ.
ฟุ้ง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตลบไป เช่น หอมฟุ้ง กลิ่นฟุ้ง, ปลิวไป, กระจายไป, เช่น ฝุ่นฟุ้ง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากเกินควร (ใช้แก่กริยาคุย) เช่น คุยฟุ้ง.	ฟุ้ง ก. ตลบไป เช่น หอมฟุ้ง กลิ่นฟุ้ง, ปลิวไป, กระจายไป, เช่น ฝุ่นฟุ้ง. ว. มากเกินควร (ใช้แก่กริยาคุย) เช่น คุยฟุ้ง.
ฟุ้งซ่าน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ซอ-โซ่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่สงบ, พล่านไป, ส่ายไป, (ใช้แก่จิต).	ฟุ้งซ่าน ก. ไม่สงบ, พล่านไป, ส่ายไป, (ใช้แก่จิต).
ฟุ้งเฟ้อ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คะนอง, ได้ใจ, เห่อเหิม; ใช้จ่ายเกินควรเกินฐานะ, ใช้จ่ายในสิ่งที่ไม่สมควร.	ฟุ้งเฟ้อ ว. คะนอง, ได้ใจ, เห่อเหิม; ใช้จ่ายเกินควรเกินฐานะ, ใช้จ่ายในสิ่งที่ไม่สมควร.
ฟุ้งเฟื่อง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ขจรไป, แพร่หลาย, (ใช้แก่เกียรติคุณ), เฟื่องฟุ้ง ก็ว่า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เชี่ยวชาญ, ชํานิชํานาญ, (ใช้แก่สติปัญญา), เฟื่องฟุ้ง ก็ว่า.	ฟุ้งเฟื่อง ก. ขจรไป, แพร่หลาย, (ใช้แก่เกียรติคุณ), เฟื่องฟุ้ง ก็ว่า. ว. เชี่ยวชาญ, ชํานิชํานาญ, (ใช้แก่สติปัญญา), เฟื่องฟุ้ง ก็ว่า.
ฟุต เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง มาตราวัดของอังกฤษ ๑ ฟุต เท่ากับ ๑๒ นิ้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ foot เขียนว่า เอฟ-โอ-โอ-ที.	ฟุต น. มาตราวัดของอังกฤษ ๑ ฟุต เท่ากับ ๑๒ นิ้ว. (อ. foot).
ฟุตบอล เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกีฬาชนิดหนึ่ง แบ่งผู้เล่นเป็น ๒ ฝ่าย ฝ่ายละ ๑๑ คน รวมทั้งผู้รักษาประตู ผู้เล่นแต่ละฝ่ายต้องเตะลูกบอลให้เข้าประตูของฝ่ายตรงข้าม ฝ่ายที่ได้ประตูมากกว่าจะเป็นฝ่ายชนะ, เรียกลูกกลมทำด้วยวัสดุต่าง ๆ เช่น หนัง ยาง พลาสติก ภายในมีลมอัด ใช้ในการเล่นฟุตบอล ว่า ลูกฟุตบอล. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ football เขียนว่า เอฟ-โอ-โอ-ที-บี-เอ-แอล-แอล.	ฟุตบอล น. ชื่อกีฬาชนิดหนึ่ง แบ่งผู้เล่นเป็น ๒ ฝ่าย ฝ่ายละ ๑๑ คน รวมทั้งผู้รักษาประตู ผู้เล่นแต่ละฝ่ายต้องเตะลูกบอลให้เข้าประตูของฝ่ายตรงข้าม ฝ่ายที่ได้ประตูมากกว่าจะเป็นฝ่ายชนะ, เรียกลูกกลมทำด้วยวัสดุต่าง ๆ เช่น หนัง ยาง พลาสติก ภายในมีลมอัด ใช้ในการเล่นฟุตบอล ว่า ลูกฟุตบอล. (อ. football).
ฟุน เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ลุกฮือ (ใช้แก่ไฟ), โกรธเป็นไฟ, มักใช้เข้าคู่กับคํา ไฟ เป็น ฟุนไฟ หรือ ไฟฟุน.	ฟุน ก. ลุกฮือ (ใช้แก่ไฟ), โกรธเป็นไฟ, มักใช้เข้าคู่กับคํา ไฟ เป็น ฟุนไฟ หรือ ไฟฟุน.
ฟุบ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง หมอบลง, ยอบลง, เช่น ฟุบตัวลงกราบ เป็นลมฟุบไป, ยุบลงอย่างจมูกยุบ; ลักษณะที่ปริมาณเงินหมุนเวียนในประเทศมีน้อย ทำให้สินค้าราคาตก เรียกว่า เงินฟุบ, ตรงข้ามกับ เงินเฟ้อ.	ฟุบ ก. หมอบลง, ยอบลง, เช่น ฟุบตัวลงกราบ เป็นลมฟุบไป, ยุบลงอย่างจมูกยุบ; ลักษณะที่ปริมาณเงินหมุนเวียนในประเทศมีน้อย ทำให้สินค้าราคาตก เรียกว่า เงินฟุบ, ตรงข้ามกับ เงินเฟ้อ.
ฟุ่บ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างเสียงดินปืนที่จุดแล้วลุกไหม้ทันทีทันใด.	ฟุ่บ ว. เสียงดังอย่างเสียงดินปืนที่จุดแล้วลุกไหม้ทันทีทันใด.
ฟุฟะ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่แน่น, พอง ๆ เช่น เสื้อติดระบายฟุฟะ.	ฟุฟะ ว. ไม่แน่น, พอง ๆ เช่น เสื้อติดระบายฟุฟะ.
ฟุ่มเฟือย เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สุรุ่ยสุร่าย, ใช้จ่ายโดยไม่คำนึงถึงความสิ้นเปลือง, เกินความจำเป็น เช่น ใช้ถ้อยคำฟุ่มเฟือย.	ฟุ่มเฟือย ว. สุรุ่ยสุร่าย, ใช้จ่ายโดยไม่คำนึงถึงความสิ้นเปลือง, เกินความจำเป็น เช่น ใช้ถ้อยคำฟุ่มเฟือย.
ฟุลสแก๊ป เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สอ-เสือ-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-ตรี-ปอ-ปลา	[ฟุนสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง กระดาษสีขาว มีเส้นบรรทัด ขนาดประมาณ ๔๓ x ๓๔ เซนติเมตร พับทบกลางใช้สําหรับเขียนหนังสือเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ foolscap เขียนว่า เอฟ-โอ-โอ-แอล-เอส-ซี-เอ-พี.	ฟุลสแก๊ป [ฟุนสะ–] น. กระดาษสีขาว มีเส้นบรรทัด ขนาดประมาณ ๔๓ x ๓๔ เซนติเมตร พับทบกลางใช้สําหรับเขียนหนังสือเป็นต้น. (อ. foolscap).
ฟู เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง พองตัวขึ้น, ขยายตัวนูนขึ้น, เช่น ขนมสาลี่ฟูมาก ปลาดุกฟู, อูดขึ้น เช่น แป้งหมักฟูขึ้น, พองโป่งขึ้นมา เช่น ผมฟู ปุยนุ่นฟู สุนัขขนฟู.	ฟู ก. พองตัวขึ้น, ขยายตัวนูนขึ้น, เช่น ขนมสาลี่ฟูมาก ปลาดุกฟู, อูดขึ้น เช่น แป้งหมักฟูขึ้น, พองโป่งขึ้นมา เช่น ผมฟู ปุยนุ่นฟู สุนัขขนฟู.
ฟูฟ่อง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู-ฟอ-ฟัน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กระเตื้องขึ้น, ดีขึ้น, เจริญขึ้น, ฟุ้งกระจายไปด้วยความดี, ฟ่องฟู ก็ว่า.	ฟูฟ่อง ก. กระเตื้องขึ้น, ดีขึ้น, เจริญขึ้น, ฟุ้งกระจายไปด้วยความดี, ฟ่องฟู ก็ว่า.
ฟูเฟื่อง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจริญ, มั่งคั่ง, รุ่งเรือง, เฟื่องฟู ก็ว่า.	ฟูเฟื่อง ว. เจริญ, มั่งคั่ง, รุ่งเรือง, เฟื่องฟู ก็ว่า.
ฟู่ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเตาที่ใช้สูบลมพ่นน้ำมันให้ขึ้นไปถูกไฟลุกเป็นเปลวว่า เตาฟู่.	ฟู่ ว. เสียงดังเช่นนั้น. น. เรียกเตาที่ใช้สูบลมพ่นน้ำมันให้ขึ้นไปถูกไฟลุกเป็นเปลวว่า เตาฟู่.
ฟูก เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ที่นอนที่ยัดด้วยนุ่นเป็นต้น มักทำเป็นลูกฟูก.	ฟูก น. ที่นอนที่ยัดด้วยนุ่นเป็นต้น มักทำเป็นลูกฟูก.
ฟูด เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง อูดขึ้น, ล้นขึ้น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น.	ฟูด ก. อูดขึ้น, ล้นขึ้น. ว. เสียงดังเช่นนั้น.
ฟูดฟาด เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงหายใจแรง ๆ เวลาเหนื่อยมาก ๆ, ฟืดฟาด ก็ว่า.	ฟูดฟาด ว. เสียงอย่างเสียงหายใจแรง ๆ เวลาเหนื่อยมาก ๆ, ฟืดฟาด ก็ว่า.
ฟูม เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาบ, โซม, ท่วม, อูม; เฟ้อ, มาก เช่น น้ำลายฟูมปาก.	ฟูม ว. อาบ, โซม, ท่วม, อูม; เฟ้อ, มาก เช่น น้ำลายฟูมปาก.
ฟูมน้ำ เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ลุยนํ้า.	ฟูมน้ำ ก. ลุยนํ้า.
ฟูมฟัก เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ทะนุถนอม, ประคับประคอง, เช่น พ่อแม่ฟูมฟักลูก, ฟักฟูม ก็ว่า.	ฟูมฟัก ก. ทะนุถนอม, ประคับประคอง, เช่น พ่อแม่ฟูมฟักลูก, ฟักฟูม ก็ว่า.
ฟูมฟาย เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําฟองให้มาก, เล่นฟองนํ้า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่มีนํ้าตานองหน้า เช่น ร้องไห้ฟูมฟาย; มากมาย, ล้นเหลือ, สุรุ่ยสุร่าย เช่น ใช้เงินฟูมฟาย คือ จับจ่ายใช้สอยเกินสมควร.	ฟูมฟาย ก. ทําฟองให้มาก, เล่นฟองนํ้า. ว. อาการที่มีนํ้าตานองหน้า เช่น ร้องไห้ฟูมฟาย; มากมาย, ล้นเหลือ, สุรุ่ยสุร่าย เช่น ใช้เงินฟูมฟาย คือ จับจ่ายใช้สอยเกินสมควร.
ฟูมฟายน้ำตา เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เอามือทั้ง ๒ ข้างเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบหน้าเพราะความเศร้าโศกเสียใจอย่างหนัก.	ฟูมฟายน้ำตา ก. เอามือทั้ง ๒ ข้างเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบหน้าเพราะความเศร้าโศกเสียใจอย่างหนัก.
ฟูมเลี้ยง เขียนว่า ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ดูแลรักษา.	ฟูมเลี้ยง ก. ดูแลรักษา.
เฟ็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แฟบ, หด, สั้น, ถลกขึ้นสูง (ใช้แก่ผ้านุ่ง); เล็ด เช่น พระพรุณรายเรื่อฟ้า เฟ็ดโพยม. ในวงเล็บ มาจาก ทวาทศมาส ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐, ลวงแส้งเฟ็ดไพ่อ้อม เอาชัย. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตยวนพ่าย ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐.	เฟ็ด ว. แฟบ, หด, สั้น, ถลกขึ้นสูง (ใช้แก่ผ้านุ่ง); เล็ด เช่น พระพรุณรายเรื่อฟ้า เฟ็ดโพยม. (ทวาทศมาส), ลวงแส้งเฟ็ดไพ่อ้อม เอาชัย. (ยวนพ่าย).
เฟ้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง คัดเอาแต่ที่ดี, คัดเอาแต่ที่ต้องการ, เลือกเฟ้น ก็ว่า.	เฟ้น ๑ ก. คัดเอาแต่ที่ดี, คัดเอาแต่ที่ต้องการ, เลือกเฟ้น ก็ว่า.
เฟ้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง บีบนวด, นวดเฟ้น ก็ว่า.	เฟ้น ๒ ก. บีบนวด, นวดเฟ้น ก็ว่า.
เฟลด์สปาร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-ทัน-ทะ-คาด-สอ-เสือ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแร่ประกอบหินชนิดหนึ่ง มีหลายสี ส่วนมากมักมีสีขาวขุ่นคล้ายฟันม้า, ชาวบ้านมักเรียกกันว่า หินฟันม้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ feldspar เขียนว่า เอฟ-อี-แอล-ดี-เอส-พี-เอ-อา.	เฟลด์สปาร์ น. ชื่อแร่ประกอบหินชนิดหนึ่ง มีหลายสี ส่วนมากมักมีสีขาวขุ่นคล้ายฟันม้า, ชาวบ้านมักเรียกกันว่า หินฟันม้า. (อ. feldspar).
เฟ้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ฟุ้ง, ฟุ้งซ่าน, เหลิง; อืดขึ้น, พองขึ้น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากเกินควร, มากเกินไป, เช่น คะแนนเฟ้อ; เรียกอาการที่ลมในกระเพาะตีขึ้นเพราะอาหารไม่ย่อยและเป็นพิษว่า ท้องเฟ้อ; เรียกภาวะทางเศรษฐกิจที่ปริมาณเงินหมุนเวียนในประเทศมากเกินไป ทำให้ราคาสินค้าแพงและเงินเสื่อมค่า ว่า เงินเฟ้อ.	เฟ้อ ก. ฟุ้ง, ฟุ้งซ่าน, เหลิง; อืดขึ้น, พองขึ้น. ว. มากเกินควร, มากเกินไป, เช่น คะแนนเฟ้อ; เรียกอาการที่ลมในกระเพาะตีขึ้นเพราะอาหารไม่ย่อยและเป็นพิษว่า ท้องเฟ้อ; เรียกภาวะทางเศรษฐกิจที่ปริมาณเงินหมุนเวียนในประเทศมากเกินไป ทำให้ราคาสินค้าแพงและเงินเสื่อมค่า ว่า เงินเฟ้อ.
เฟอร์เมียม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๑๐๐ สัญลักษณ์ Fm เป็นธาตุกัมมันตรังสีที่นักวิทยาศาสตร์สร้างขึ้น ไม่มีปรากฏในธรรมชาติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ fermium เขียนว่า เอฟ-อี-อา-เอ็ม-ไอ-ยู-เอ็ม.	เฟอร์เมียม น. ธาตุลําดับที่ ๑๐๐ สัญลักษณ์ Fm เป็นธาตุกัมมันตรังสีที่นักวิทยาศาสตร์สร้างขึ้น ไม่มีปรากฏในธรรมชาติ. (อ. fermium).
เฟอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลอะ เช่น แผลมีหนองเฟอะ.	เฟอะ ว. เลอะ เช่น แผลมีหนองเฟอะ.
เฟอะฟะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลอะเทอะ เช่น น้ำเหลืองไหลเฟอะฟะ; ไม่เข้าท่า เช่น แต่งตัวเฟอะฟะ.	เฟอะฟะ ว. เลอะเทอะ เช่น น้ำเหลืองไหลเฟอะฟะ; ไม่เข้าท่า เช่น แต่งตัวเฟอะฟะ.
เฟะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เละ, เปื่อยหรือแหลกเหลวจนไม่เป็นรูปเป็นร่าง, เช่น เน่าเฟะ.	เฟะ ว. เละ, เปื่อยหรือแหลกเหลวจนไม่เป็นรูปเป็นร่าง, เช่น เน่าเฟะ.
เฟะฟะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อะ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เละละ.	เฟะฟะ ว. เละละ.
เฟิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ใบจําพวกผักกูด (Pteridophytes), ใช้ว่า เฟิร์น ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ fern เขียนว่า เอฟ-อี-อา-เอ็น.	เฟิน น. ชื่อไม้ใบจําพวกผักกูด (Pteridophytes), ใช้ว่า เฟิร์น ก็มี. (อ. fern).
เฟี้ยม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ฝาที่ทําเป็นบาน ๆ พับได้. เป็นคำกริยา หมายถึง ปิด, กั้น, บัง.	เฟี้ยม น. ฝาที่ทําเป็นบาน ๆ พับได้. ก. ปิด, กั้น, บัง.
เฟี้ยมเฝ้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ฝอ-ฝา-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เฝ้าโดยก้มหน้า.	เฟี้ยมเฝ้า ก. เฝ้าโดยก้มหน้า.
เฟี้ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่แสดงหรือทำผาดโผนให้เป็นที่สะดุดตาผู้อื่น เช่น แต่งตัวเฟี้ยว ขับรถเฟี้ยว.	เฟี้ยว (ปาก) ว. อาการที่แสดงหรือทำผาดโผนให้เป็นที่สะดุดตาผู้อื่น เช่น แต่งตัวเฟี้ยว ขับรถเฟี้ยว.
เฟือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เหลือมาก, มักใช้ประกอบกับคํา เหลือ เป็น เหลือเฟือ.	เฟือ ก. เหลือมาก, มักใช้ประกอบกับคํา เหลือ เป็น เหลือเฟือ.
เฟื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง เกื้อกูล เช่น ช่วยเหนือเฟื่อกู้มัน. ในวงเล็บ มาจาก ประชุมจารึกสยาม ภาคที่ จารึกสุโขทัย, ศาสตราจารย์ ยอช เซเดส์ ชำระและแปล ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	เฟื่อ (โบ) ก. เกื้อกูล เช่น ช่วยเหนือเฟื่อกู้มัน. (จารึกสยาม).
เฟื้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เกื้อกูล.	เฟื้อ ๑ ก. เกื้อกูล.
เฟื้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	ดู กกช้าง เขียนว่า กอ-ไก่-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู.	เฟื้อ ๒ ดู กกช้าง.
เฟือง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง มะเฟือง; พู, เหลี่ยม, เช่น เฟืองมะยม; ล้อที่มีฟันเพื่อให้ประสานกับฟันของล้อตัวอื่นเป็นต้น.	เฟือง น. มะเฟือง; พู, เหลี่ยม, เช่น เฟืองมะยม; ล้อที่มีฟันเพื่อให้ประสานกับฟันของล้อตัวอื่นเป็นต้น.
เฟื่อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับอย่างหนึ่ง ทำเป็นสายห้อยโยงเป็นช่วง ๆ มีอุบะห้อยระหว่างเฟื่อง; เรียกโรคที่มีเสมหะกําเริบว่า เสมหะเฟื่อง.	เฟื่อง ๑ น. เครื่องประดับอย่างหนึ่ง ทำเป็นสายห้อยโยงเป็นช่วง ๆ มีอุบะห้อยระหว่างเฟื่อง; เรียกโรคที่มีเสมหะกําเริบว่า เสมหะเฟื่อง.
เฟื่อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง เจริญรุ่งเรือง, รุ่งโรจน์, มีชื่อเสียงโด่งดัง, เช่น เขากำลังเฟื่อง ความคิดเฟื่อง ชื่อเสียงเฟื่อง; คล่องแคล่ว, แม่นยำ, เช่น จบปริญญาเอกมาใหม่ ๆ ความรู้กำลังเฟื่อง.	เฟื่อง ๒ ก. เจริญรุ่งเรือง, รุ่งโรจน์, มีชื่อเสียงโด่งดัง, เช่น เขากำลังเฟื่อง ความคิดเฟื่อง ชื่อเสียงเฟื่อง; คล่องแคล่ว, แม่นยำ, เช่น จบปริญญาเอกมาใหม่ ๆ ความรู้กำลังเฟื่อง.
เฟื่องฟุ้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ขจรไป, แพร่หลาย, (ใช้แก่เกียรติคุณ), ฟุ้งเฟื่อง ก็ว่า. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เชี่ยวชาญ, ชํานิชํานาญ, (ใช้แก่สติปัญญา), ฟุ้งเฟื่อง ก็ว่า.	เฟื่องฟุ้ง ก. ขจรไป, แพร่หลาย, (ใช้แก่เกียรติคุณ), ฟุ้งเฟื่อง ก็ว่า. ว. เชี่ยวชาญ, ชํานิชํานาญ, (ใช้แก่สติปัญญา), ฟุ้งเฟื่อง ก็ว่า.
เฟื่องฟู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจริญ, มั่งคั่ง, รุ่งเรือง, เช่น ฐานะกำลังเฟื่องฟู, ฟูเฟื่อง ก็ว่า.	เฟื่องฟู ว. เจริญ, มั่งคั่ง, รุ่งเรือง, เช่น ฐานะกำลังเฟื่องฟู, ฟูเฟื่อง ก็ว่า.
เฟื้อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง มาตราเงินตามวิธีประเพณี ๘ อัฐ เท่ากับ ๑ เฟื้อง, เขียนตามวิธีโบราณดังนี้ (อักขระพิเศษ) หมายความว่า ๑ เฟื้อง.	เฟื้อง (โบ) น. มาตราเงินตามวิธีประเพณี ๘ อัฐ เท่ากับ ๑ เฟื้อง, เขียนตามวิธีโบราณดังนี้ (อักขระพิเศษ) หมายความว่า ๑ เฟื้อง.
เฟื่องฟ้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Bougainvillea spectabilis Willd. ในวงศ์ Nyctaginaceae ดอกสีต่าง ๆ เช่น แดง เหลือง ชมพู ปลูกเป็นไม้ประดับ.	เฟื่องฟ้า น. ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Bougainvillea spectabilis Willd. ในวงศ์ Nyctaginaceae ดอกสีต่าง ๆ เช่น แดง เหลือง ชมพู ปลูกเป็นไม้ประดับ.
เฟือน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลง ๆ ลืม ๆ, เลือน.	เฟือน ว. หลง ๆ ลืม ๆ, เลือน.
เฟือย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ที่ริมนํ้าซึ่งมีหญ้าหรือไม้ขึ้นระกะอยู่.	เฟือย น. ที่ริมนํ้าซึ่งมีหญ้าหรือไม้ขึ้นระกะอยู่.
เฟื้อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะของสิ่งที่ยาวมาก ในคำว่า ยาวเฟื้อย.	เฟื้อย ว. ลักษณะของสิ่งที่ยาวมาก ในคำว่า ยาวเฟื้อย.
แฟ่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ฟอ-ฟัน-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงจุดไม้ขีดไฟติด; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง มาก ในคำว่า หรูแฟ่.	แฟ่ ว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงจุดไม้ขีดไฟติด; (ปาก) มาก ในคำว่า หรูแฟ่.
แฟง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ฟอ-ฟัน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อฟักพันธุ์หนึ่ง ผลเล็ก ผิวบางมีขน.	แฟง น. ชื่อฟักพันธุ์หนึ่ง ผลเล็ก ผิวบางมีขน.
แฟชั่น เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ฟอ-ฟัน-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง สมัยนิยม, แบบหรือวิธีการที่นิยมกันทั่วไปในชั่วระยะเวลาหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ fashion เขียนว่า เอฟ-เอ-เอส-เอช-ไอ-โอ-เอ็น.	แฟชั่น น. สมัยนิยม, แบบหรือวิธีการที่นิยมกันทั่วไปในชั่วระยะเวลาหนึ่ง. (อ. fashion).
แฟน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ฟอ-ฟัน-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ผู้นิยมชมชอบ เช่น แฟนเพลง แฟนภาพยนตร์ แฟนมวย, ผู้เป็นที่ชอบพอรักใคร่, คู่รัก, สามีหรือภรรยา.	แฟน (ปาก) น. ผู้นิยมชมชอบ เช่น แฟนเพลง แฟนภาพยนตร์ แฟนมวย, ผู้เป็นที่ชอบพอรักใคร่, คู่รัก, สามีหรือภรรยา.
แฟบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ฟอ-ฟัน-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการของสิ่งที่ตามปรกติควรจะโป่งหรือพอง แต่ได้ยุบหรือแบนลงไป เช่น ยางรถแฟบ ท้องแฟบ อกแฟบ จมูกแฟบ.	แฟบ ว. อาการของสิ่งที่ตามปรกติควรจะโป่งหรือพอง แต่ได้ยุบหรือแบนลงไป เช่น ยางรถแฟบ ท้องแฟบ อกแฟบ จมูกแฟบ.
แฟ้ม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะชนิดหนึ่ง สานด้วยไม้ไผ่หรือหวาย รูปร่างคล้ายฝาหอยแครงประกบเป็นคู่ ขอบปากตอนบนมีหูสําหรับสอดไม้คานเพื่อหาบไป ใต้หูมีห่วงและลูกสลักสําหรับขัดปาก ขอบด้านล่างถักพันให้ติดกันอย่างบานพับ ใช้ใส่เสบียงกรัง เช่น ปลาย่าง เนื้อเค็ม พริกแห้ง, ที่สําหรับเก็บแผ่นกระดาษ มีปกหน้าปกหลังทําด้วยกระดาษแข็งเป็นต้น มีหลายชนิด เช่น ชนิดเจาะข้าง ชนิดมีสปริงสําหรับหนีบกระดาษ ชนิดมีซองสําหรับใส่เอกสาร, กระเป๋าหิ้วสําหรับใส่เอกสาร.	แฟ้ม น. ภาชนะชนิดหนึ่ง สานด้วยไม้ไผ่หรือหวาย รูปร่างคล้ายฝาหอยแครงประกบเป็นคู่ ขอบปากตอนบนมีหูสําหรับสอดไม้คานเพื่อหาบไป ใต้หูมีห่วงและลูกสลักสําหรับขัดปาก ขอบด้านล่างถักพันให้ติดกันอย่างบานพับ ใช้ใส่เสบียงกรัง เช่น ปลาย่าง เนื้อเค็ม พริกแห้ง, ที่สําหรับเก็บแผ่นกระดาษ มีปกหน้าปกหลังทําด้วยกระดาษแข็งเป็นต้น มีหลายชนิด เช่น ชนิดเจาะข้าง ชนิดมีสปริงสําหรับหนีบกระดาษ ชนิดมีซองสําหรับใส่เอกสาร, กระเป๋าหิ้วสําหรับใส่เอกสาร.
แฟรนเซียม เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ฟอ-ฟัน-รอ-เรือ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[แฟฺรน–] เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๘๗ สัญลักษณ์ Fr เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็ง หลอมละลายที่ ๒๗°ซ. เป็นธาตุกัมมันตรังสี. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ francium เขียนว่า เอฟ-อา-เอ-เอ็น-ซี-ไอ-ยู-เอ็ม.	แฟรนเซียม [แฟฺรน–] น. ธาตุลําดับที่ ๘๗ สัญลักษณ์ Fr เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็ง หลอมละลายที่ ๒๗°ซ. เป็นธาตุกัมมันตรังสี. (อ. francium).
แฟลกซ์ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ฟอ-ฟัน-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ซอ-โซ่-ทัน-ทะ-คาด	[แฟฺล็ก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Linum usitatissimum L. ในวงศ์ Linaceae ต้นตรง ใบแคบและยาว ดอกสีนํ้าเงิน ใยจากลําต้นใช้ทอเป็นผ้าเรียก ผ้าลินิน, เมล็ดให้นํ้ามันเรียก นํ้ามันลินสีด, ลินิน ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ flax เขียนว่า เอฟ-แอล-เอ-เอ็กซ์.	แฟลกซ์ [แฟฺล็ก] น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Linum usitatissimum L. ในวงศ์ Linaceae ต้นตรง ใบแคบและยาว ดอกสีนํ้าเงิน ใยจากลําต้นใช้ทอเป็นผ้าเรียก ผ้าลินิน, เมล็ดให้นํ้ามันเรียก นํ้ามันลินสีด, ลินิน ก็เรียก. (อ. flax).
แฟลต เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ฟอ-ฟัน-ลอ-ลิง-ตอ-เต่า	[แฟฺล็ด] เป็นคำนาม หมายถึง ห้องชุด ตามปรกติประกอบด้วยห้องนอน ห้องรับแขก ห้องครัว ห้องนํ้า พร้อมอยู่ในชั้นเดียวกันและรวมอยู่ในตึกหลังใหญ่ สําหรับอยู่อาศัยหรือให้เช่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ flat เขียนว่า เอฟ-แอล-เอ-ที.	แฟลต [แฟฺล็ด] น. ห้องชุด ตามปรกติประกอบด้วยห้องนอน ห้องรับแขก ห้องครัว ห้องนํ้า พร้อมอยู่ในชั้นเดียวกันและรวมอยู่ในตึกหลังใหญ่ สําหรับอยู่อาศัยหรือให้เช่า. (อ. flat).
แฟะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เละ.	แฟะ ว. เละ.
โฟกัส เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ฟอ-ฟัน-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิชาแสง เป็นคำนาม หมายถึง จุดที่แนวแสงลู่เข้าทั้งหมดไปตัดกัน หรือ จุดที่แนวแสงลู่ออกทั้งหมดต่อย้อนหลังไปตัดกัน กรณีแรก เรียกว่า โฟกัสจริง กรณีหลัง เรียกว่า โฟกัสเสมือน; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ หมายถึง จุดที่ตรึงอยู่กับที่ซึ่งคู่กับเส้นไดเรกตริกซ์ ใช้กําหนดบังคับเซตของจุดชุดหนึ่งให้เรียงกันเป็นเส้นโค้งในระบบภาคตัดกรวย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ focus เขียนว่า เอฟ-โอ-ซี-ยู-เอส.	โฟกัส (แสง) น. จุดที่แนวแสงลู่เข้าทั้งหมดไปตัดกัน หรือ จุดที่แนวแสงลู่ออกทั้งหมดต่อย้อนหลังไปตัดกัน กรณีแรก เรียกว่า โฟกัสจริง กรณีหลัง เรียกว่า โฟกัสเสมือน; (คณิต) จุดที่ตรึงอยู่กับที่ซึ่งคู่กับเส้นไดเรกตริกซ์ ใช้กําหนดบังคับเซตของจุดชุดหนึ่งให้เรียงกันเป็นเส้นโค้งในระบบภาคตัดกรวย. (อ. focus).
ไฟ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อธาตุอย่างหนึ่งในธาตุทั้ง ๔ คือ ดิน น้ำ ไฟ ลม; ผลจากปฏิกิริยาเคมีซึ่งก่อให้เกิดความร้อน แสงสว่าง และเปลว คือ กลุ่มแก๊สที่กําลังลุกไหม้ ทําให้ไหม้สิ่งต่าง ๆ ได้; ผ่านการอยู่ไฟมาแล้ว เช่น สามไฟ คือ อยู่ไฟมาแล้ว ๓ ครั้ง; ไฟฟ้า เช่น ไฟสว่าง, โดยปริยายหมายถึงความเดือดร้อน เช่น ตอนนี้บ้านเมืองกำลังเป็นไฟ.	ไฟ น. ชื่อธาตุอย่างหนึ่งในธาตุทั้ง ๔ คือ ดิน น้ำ ไฟ ลม; ผลจากปฏิกิริยาเคมีซึ่งก่อให้เกิดความร้อน แสงสว่าง และเปลว คือ กลุ่มแก๊สที่กําลังลุกไหม้ ทําให้ไหม้สิ่งต่าง ๆ ได้; ผ่านการอยู่ไฟมาแล้ว เช่น สามไฟ คือ อยู่ไฟมาแล้ว ๓ ครั้ง; ไฟฟ้า เช่น ไฟสว่าง, โดยปริยายหมายถึงความเดือดร้อน เช่น ตอนนี้บ้านเมืองกำลังเป็นไฟ.
ไฟกัลป์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ไฟล้างโลกเมื่อสิ้นกัป, ไฟบรรลัยกัลป์ หรือ ไฟประลัยกัลป์ ก็ว่า.	ไฟกัลป์ น. ไฟล้างโลกเมื่อสิ้นกัป, ไฟบรรลัยกัลป์ หรือ ไฟประลัยกัลป์ ก็ว่า.
ไฟกิเลส เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง กิเลสที่เปรียบเสมือนไฟเพราะทำให้จิตใจเร่าร้อน ได้แก่ ราคะ โทสะ และโมหะ.	ไฟกิเลส น. กิเลสที่เปรียบเสมือนไฟเพราะทำให้จิตใจเร่าร้อน ได้แก่ ราคะ โทสะ และโมหะ.
ไฟจุกตูด เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีธุระร้อนมาก.	ไฟจุกตูด (ปาก) ว. มีธุระร้อนมาก.
ไฟฉาย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องทําความสว่าง ประกอบด้วยอุปกรณ์สําคัญ คือ จานฉายรูปโค้งสําหรับสะท้อนแสงและหลอดไฟฟ้า ซึ่งบรรจุอยู่ในเรือนกรอบกับสิ่งให้พลังงานที่ก่อให้เกิดแสงสว่าง มีหลายชนิด ชนิดที่ถือติดตัวไปมาได้ มักทําเป็นรูปทรงกระบอก.	ไฟฉาย น. เครื่องทําความสว่าง ประกอบด้วยอุปกรณ์สําคัญ คือ จานฉายรูปโค้งสําหรับสะท้อนแสงและหลอดไฟฟ้า ซึ่งบรรจุอยู่ในเรือนกรอบกับสิ่งให้พลังงานที่ก่อให้เกิดแสงสว่าง มีหลายชนิด ชนิดที่ถือติดตัวไปมาได้ มักทําเป็นรูปทรงกระบอก.
ไฟแช็ก เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-แอ-ชอ-ช้าง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องขีดไฟชนิดหนึ่ง เวลาใช้ต้องทําให้จักรโลหะครูดกับถ่านไฟแช็ก เกิดประกายไฟติดไส้ที่ชุ่มด้วยนํ้ามันหรือแก๊สที่บรรจุอยู่ลุกเป็นเปลวไฟขึ้น.	ไฟแช็ก น. เครื่องขีดไฟชนิดหนึ่ง เวลาใช้ต้องทําให้จักรโลหะครูดกับถ่านไฟแช็ก เกิดประกายไฟติดไส้ที่ชุ่มด้วยนํ้ามันหรือแก๊สที่บรรจุอยู่ลุกเป็นเปลวไฟขึ้น.
ไฟธาตุ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง ไฟที่โบราณถือว่ามีในร่างกายมนุษย์และสัตว์ สําหรับให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายและย่อยอาหาร.	ไฟธาตุ น. ไฟที่โบราณถือว่ามีในร่างกายมนุษย์และสัตว์ สําหรับให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายและย่อยอาหาร.
ไฟบรรลัยกัลป์, ไฟประลัยกัลป์ ไฟบรรลัยกัลป์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-ทัน-ทะ-คาด ไฟประลัยกัลป์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ไฟกัลป์.	ไฟบรรลัยกัลป์, ไฟประลัยกัลป์ น. ไฟกัลป์.
ไฟฟ้า เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง พลังงานรูปหนึ่งซึ่งเกี่ยวข้องกับการแยกตัวออกมา หรือการเคลื่อนที่ของอิเล็กตรอนหรือโปรตอนหรืออนุภาคอื่นที่มีสมบัติแสดงอํานาจคล้ายคลึงกับอิเล็กตรอนหรือโปรตอน ใช้ประโยชน์ก่อให้เกิดพลังงานอื่น เช่น ความร้อน แสงสว่าง การเคลื่อนที่.	ไฟฟ้า น. พลังงานรูปหนึ่งซึ่งเกี่ยวข้องกับการแยกตัวออกมา หรือการเคลื่อนที่ของอิเล็กตรอนหรือโปรตอนหรืออนุภาคอื่นที่มีสมบัติแสดงอํานาจคล้ายคลึงกับอิเล็กตรอนหรือโปรตอน ใช้ประโยชน์ก่อให้เกิดพลังงานอื่น เช่น ความร้อน แสงสว่าง การเคลื่อนที่.
ไฟฟ้ากระแส เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง ไฟฟ้าที่เกิดขึ้นเนื่องจากอิเล็กตรอนปรากฏเป็นอิสระอยู่บนวัตถุ และเคลื่อนที่เป็นกระแส.	ไฟฟ้ากระแส น. ไฟฟ้าที่เกิดขึ้นเนื่องจากอิเล็กตรอนปรากฏเป็นอิสระอยู่บนวัตถุ และเคลื่อนที่เป็นกระแส.
ไฟฟ้าสถิต เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ไฟฟ้าที่เกิดขึ้นเนื่องจากอิเล็กตรอนหรือโปรตอนปรากฏเป็นอิสระอยู่บนวัตถุ และไม่เคลื่อนที่เป็นกระแส.	ไฟฟ้าสถิต น. ไฟฟ้าที่เกิดขึ้นเนื่องจากอิเล็กตรอนหรือโปรตอนปรากฏเป็นอิสระอยู่บนวัตถุ และไม่เคลื่อนที่เป็นกระแส.
ไฟลามทุ่ง เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคผิวหนังชนิดหนึ่ง มีลักษณะลามออกไป.	ไฟลามทุ่ง น. ชื่อโรคผิวหนังชนิดหนึ่ง มีลักษณะลามออกไป.
ไฟสุมขอน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ไฟที่คุกรุ่นอยู่ในขอนไม้ขนาดใหญ่ ดับยาก, โดยปริยายหมายถึงอารมณ์รัก โกรธ หรือแค้นเป็นต้นที่ร้อนรุ่มอยู่ในใจ.	ไฟสุมขอน น. ไฟที่คุกรุ่นอยู่ในขอนไม้ขนาดใหญ่ ดับยาก, โดยปริยายหมายถึงอารมณ์รัก โกรธ หรือแค้นเป็นต้นที่ร้อนรุ่มอยู่ในใจ.
ภ เขียนว่า พอ-สำ-เพา	พยัญชนะตัวที่ ๓๒ เป็นพวกอักษรตํ่า ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบในคําที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต เช่น ปรารภ ลาภ.	ภ พยัญชนะตัวที่ ๓๒ เป็นพวกอักษรตํ่า ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบในคําที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต เช่น ปรารภ ลาภ.
ภคะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง โชคดี, ความเจริญ, เกียรติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภคะ (แบบ) น. โชคดี, ความเจริญ, เกียรติ. (ป., ส.).
ภควดี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[พะคะวะดี]ใช้เป็นคําเรียกสตรีที่เคารพ เช่น พระมหิษี พระอุมา พระลักษมี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภควตี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี.	ภควดี [พะคะวะดี] ใช้เป็นคําเรียกสตรีที่เคารพ เช่น พระมหิษี พระอุมา พระลักษมี. (ป., ส. ภควตี).
ภควัต, ภควันต์, ภควา, ภควาน ภควัต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า ภควันต์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด ภควา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา ภควาน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[พะคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง นามพระเป็นเจ้า, นามพระพุทธเจ้า, พระผู้เป็นเจ้า, พระผู้มีพระภาค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภควัต, ภควันต์, ภควา, ภควาน [พะคะ–] น. นามพระเป็นเจ้า, นามพระพุทธเจ้า, พระผู้เป็นเจ้า, พระผู้มีพระภาค. (ป., ส.).
ภควัม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า	[พะคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง พระเครื่องรางชนิดหนึ่ง มีพระพักตร์ควํ่าและปิดทวารทั้ง ๙ คือ ตา ๒ หู ๒ จมูก ๒ ปาก ๑ ทวารหนัก ๑ ทวารเบา ๑, โดยปริยายใช้เรียกคนที่ทําหน้าควํ่าหน้างอไม่รับแขกว่า ทําหน้าเป็นภควัม หรือหน้าควํ่าเป็นภควัม; หินชนิดหนึ่งซึ่งมีรูปร่างอย่างนั้น.	ภควัม [พะคะ–] น. พระเครื่องรางชนิดหนึ่ง มีพระพักตร์ควํ่าและปิดทวารทั้ง ๙ คือ ตา ๒ หู ๒ จมูก ๒ ปาก ๑ ทวารหนัก ๑ ทวารเบา ๑, โดยปริยายใช้เรียกคนที่ทําหน้าควํ่าหน้างอไม่รับแขกว่า ทําหน้าเป็นภควัม หรือหน้าควํ่าเป็นภควัม; หินชนิดหนึ่งซึ่งมีรูปร่างอย่างนั้น.
ภคันทลา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[พะคันทะลา] เป็นคำนาม หมายถึง โรคริดสีดวงทวารหนัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภคํทร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-นิก-คะ-หิด-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ.	ภคันทลา [พะคันทะลา] น. โรคริดสีดวงทวารหนัก. (ป.; ส. ภคํทร).
ภคินี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[พะ–] เป็นคำนาม หมายถึง พี่หญิง, น้องหญิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภคินี [พะ–] น. พี่หญิง, น้องหญิง. (ป., ส.).
ภณะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[พะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง กล่าว, พูด, บอก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภณะ [พะ–] (แบบ) ก. กล่าว, พูด, บอก. (ป., ส.).
ภณิดา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	[พะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้พูด, ผู้บอก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภณิตา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา.	ภณิดา [พะ–] น. ผู้พูด, ผู้บอก. (ส. ภณิตา).
ภพ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พอ-พาน	[พบ] เป็นคำนาม หมายถึง โลก, แผ่นดิน; วัฏสงสาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภว เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน.	ภพ [พบ] น. โลก, แผ่นดิน; วัฏสงสาร. (ป. ภว).
ภมการ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-มอ-ม้า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[พะมะกาน] เป็นคำนาม หมายถึง ช่างกลึง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภมการ [พะมะกาน] น. ช่างกลึง. (ป.).
ภมร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-มอ-ม้า-รอ-เรือ	[พะมอน] เป็นคำนาม หมายถึง แมลงผึ้ง, แมลงภู่, ใช้ว่า ภุมระ ก็มี; เครื่องกลึง. เป็นคำกริยา หมายถึง หมุน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภฺรมร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-รอ-เรือ.	ภมร [พะมอน] น. แมลงผึ้ง, แมลงภู่, ใช้ว่า ภุมระ ก็มี; เครื่องกลึง. ก. หมุน. (ป.; ส. ภฺรมร).
ภมริน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	[พะมะริน] เป็นคำนาม หมายถึง ผึ้งทั่วไป, ใช้ว่า ภุมริน ก็ได้.	ภมริน [พะมะริน] น. ผึ้งทั่วไป, ใช้ว่า ภุมริน ก็ได้.
ภมรี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[พะมะรี] เป็นคำนาม หมายถึง ผึ้ง, ผึ้งตัวเมีย, ผึ้งทั่วไป, ใช้ว่า ภุมรี ก็ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภมรี [พะมะรี] น. ผึ้ง, ผึ้งตัวเมีย, ผึ้งทั่วไป, ใช้ว่า ภุมรี ก็ได้. (ป.).
ภมริน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ดู ภมร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-มอ-ม้า-รอ-เรือ.	ภมริน ดู ภมร.
ภมรี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	ดู ภมร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-มอ-ม้า-รอ-เรือ.	ภมรี ดู ภมร.
ภมุ, ภมุกะ, ภมุกา ภมุ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ ภมุกะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ ภมุกา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	[พะ–] เป็นคำนาม หมายถึง คิ้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภฺรู เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู.	ภมุ, ภมุกะ, ภมุกา [พะ–] น. คิ้ว. (ป.; ส. ภฺรู).
ภย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ยอ-ยัก	[พะยะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ความกลัว, ของที่น่ากลัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภย– [พะยะ–] (แบบ) น. ความกลัว, ของที่น่ากลัว. (ป., ส.).
ภยันตราย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[พะยันตะราย] เป็นคำนาม หมายถึง ภัยและอันตราย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภยันตราย [พะยันตะราย] น. ภัยและอันตราย. (ป.).
ภยาคติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[พะยาคะติ] เป็นคำนาม หมายถึง ความลําเอียงเพราะความกลัว เป็นอคติ ๑ ในอคติ ๔ ได้แก่ ฉันทาคติ โทสาคติ ภยาคติ และโมหาคติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ยอ-ยัก + อคติ เขียนว่า ออ-อ่าง-คอ-ควาย-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ .	ภยาคติ [พะยาคะติ] น. ความลําเอียงเพราะความกลัว เป็นอคติ ๑ ในอคติ ๔ ได้แก่ ฉันทาคติ โทสาคติ ภยาคติ และโมหาคติ. (ป. ภย + อคติ).
ภยันตราย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ดู ภย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ยอ-ยัก.	ภยันตราย ดู ภย–.
ภยาคติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	ดู ภย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ยอ-ยัก.	ภยาคติ ดู ภย–.
ภระ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยงดู, คํ้าจุน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภระ ก. เลี้ยงดู, คํ้าจุน. (ป.).
ภรณี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	[พะระนี] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๒ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปแม่ไก่, ดาวก้อนเส้า ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภรณี [พะระนี] น. ดาวฤกษ์ที่ ๒ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปแม่ไก่, ดาวก้อนเส้า ก็เรียก. (ป., ส.).
ภรณีภู เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เกิดจากดาวภรณี คือ พระราหู. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภรณีภู น. ผู้เกิดจากดาวภรณี คือ พระราหู. (ส.).
ภรต, ภรต– ภรต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า ภรต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า	[พะรด, พะระตะ–, พะรดตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เต้นรํา, ผู้แสดงละคร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภรต, ภรต– [พะรด, พะระตะ–, พะรดตะ–] น. ผู้เต้นรํา, ผู้แสดงละคร. (ส.).
ภรตวรรษ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี	[พะรดตะวัด] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดินแห่งท้าวภรต คือ อินเดีย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภรตวรฺษ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี.	ภรตวรรษ [พะรดตะวัด] น. แผ่นดินแห่งท้าวภรต คือ อินเดีย. (ส. ภรตวรฺษ).
ภรตศาสตร์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[พะรดตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง วิชาฟ้อนรําทําเพลง.	ภรตศาสตร์ [พะรดตะ–] น. วิชาฟ้อนรําทําเพลง.
ภรรดร, ภรรดา ภรรดร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ ภรรดา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	[พันดอน, พันดา] เป็นคำนาม หมายถึง ผัว เช่น ปัญหามีแต่จักหา ภรรดาสมศักดิ์สมศรี หาได้ใช่ง่ายชายดี สมกับเทวีลูกเรา. (กนกนคร), ใช้ว่า ภัสดา ก็ได้, โบราณใช้ว่า ภรัสดาษ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภรฺตฺฤ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ และมาจากภาษาบาลี ภตฺตา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา.	ภรรดร, ภรรดา [พันดอน, พันดา] น. ผัว เช่น ปัญหามีแต่จักหา ภรรดาสมศักดิ์สมศรี หาได้ใช่ง่ายชายดี สมกับเทวีลูกเรา. (กนกนคร), ใช้ว่า ภัสดา ก็ได้, โบราณใช้ว่า ภรัสดาษ ก็มี. (ส. ภรฺตฺฤ; ป. ภตฺตา).
ภรรยา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[พันยา, พันระยา] เป็นคำนาม หมายถึง ภริยา, เมีย, หญิงที่เป็นคู่ครองของชาย, คู่กับ สามี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภารฺยา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี ภริยา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา.	ภรรยา [พันยา, พันระยา] น. ภริยา, เมีย, หญิงที่เป็นคู่ครองของชาย, คู่กับ สามี. (ส. ภารฺยา; ป. ภริยา).
ภระมร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-รอ-เรือ	[พฺระมอน] เป็นคำนาม หมายถึง ภมร.	ภระมร [พฺระมอน] น. ภมร.
ภระมรี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[พฺระมะรี] เป็นคำนาม หมายถึง ภมรี.	ภระมรี [พฺระมะรี] น. ภมรี.
ภรัสดาษ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี	[พฺรัดสะดาด] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ภรรดา, ผัว.	ภรัสดาษ [พฺรัดสะดาด] (โบ) น. ภรรดา, ผัว.
ภราดร, ภราดา, ภราตร–, ภราตฤ ภราดร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ ภราดา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา ภราตร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ ภราตฤ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-รึ	– [พะราดอน, พะราดา, พะราตฺระ–, พะราตฺรึ–] น. พี่ชาย, น้องชาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภฺราตฺฤ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ และมาจากภาษาบาลี ภาตา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา ภาตุ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ .	ภราดร, ภราดา, ภราตร–, ภราตฤ – [พะราดอน, พะราดา, พะราตฺระ–, พะราตฺรึ–] น. พี่ชาย, น้องชาย. (ส. ภฺราตฺฤ; ป. ภาตา, ภาตุ).
ภราดรภาพ, ภราตรภาพ, ภราตฤภาพ ภราดรภาพ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน ภราตรภาพ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน ภราตฤภาพ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-รึ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	[พะราดะระพาบ, พะราดอนระพาบ, –ตฺระ–, –ตฺรึ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นฉันพี่น้องกัน.	ภราดรภาพ, ภราตรภาพ, ภราตฤภาพ [พะราดะระพาบ, พะราดอนระพาบ, –ตฺระ–, –ตฺรึ–] น. ความเป็นฉันพี่น้องกัน.
ภริยา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[พะริ–] เป็นคำนาม หมายถึง ภรรยา, เมีย, หญิงที่เป็นคู่ครองของชาย, คู่กับ สามี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภารฺยา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา.	ภริยา [พะริ–] น. ภรรยา, เมีย, หญิงที่เป็นคู่ครองของชาย, คู่กับ สามี. (ป.; ส. ภารฺยา).
ภรู เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู	[พฺรู] เป็นคำนาม หมายถึง คิ้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภฺรู เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู และมาจากภาษาบาลี ภู เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู.	ภรู [พฺรู] น. คิ้ว. (ส. ภฺรู; ป. ภู).
ภรูมณฑล เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง คิ้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภรูมณฑล น. คิ้ว. (ส.).
ภฤงคาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-รึ-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[พฺริง–] เป็นคำนาม หมายถึง หม้อนํ้า, เต้านํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภิงฺคาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ภฤงคาร [พฺริง–] น. หม้อนํ้า, เต้านํ้า. (ส.; ป. ภิงฺคาร).
ภฤดก เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-รึ-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่	[พฺรึ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลูกจ้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภฺฤตก เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่ และมาจากภาษาบาลี ภตก เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-กอ-ไก่.	ภฤดก [พฺรึ–] น. ลูกจ้าง. (ส. ภฺฤตก; ป. ภตก).
ภฤดี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-รึ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[พฺรึ–] เป็นคำนาม หมายถึง ค่าจ้าง, สินจ้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภฺฤติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี ภติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ภฤดี [พฺรึ–] น. ค่าจ้าง, สินจ้าง. (ส. ภฺฤติ; ป. ภติ).
ภฤตย์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-รึ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[พฺรึด] เป็นคำนาม หมายถึง คนรับใช้, คนใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภฺฤตฺย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี ภจฺจ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน.	ภฤตย์ [พฺรึด] น. คนรับใช้, คนใช้. (ส. ภฺฤตฺย; ป. ภจฺจ).
ภฤศ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-รึ-สอ-สา-ลา	[พฺรึด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก, กล้า, จัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภฺฤศมฺ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-รึ-สอ-สา-ลา-มอ-ม้า-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี ภุส เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ.	ภฤศ [พฺรึด] ว. มาก, กล้า, จัด. (ส. ภฺฤศมฺ; ป. ภุส).
ภฤษฏ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-ตอ-ปะ-ตัก-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑	[พฺรึด] เป็นคำกริยา หมายถึง ตก, ร่วง, หล่น. [ส. ภฺรษฺฏ (ภฺรํศฺ ธาตุ); ป. ภฏฺ].	ภฤษฏ์ ๑ [พฺรึด] ก. ตก, ร่วง, หล่น. [ส. ภฺรษฺฏ (ภฺรํศฺ ธาตุ); ป. ภฏฺ].
ภฤษฏ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-ตอ-ปะ-ตัก-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	[พฺรึด] เป็นคำกริยา หมายถึง ปิ้ง เคี่ยว หรือคั่วแล้ว. [ส. ภฺรษฺฏ (ภฺรชฺชฺ ธาตุ); ป. ภฏฺ].	ภฤษฏ์ ๒ [พฺรึด] ก. ปิ้ง เคี่ยว หรือคั่วแล้ว. [ส. ภฺรษฺฏ (ภฺรชฺชฺ ธาตุ); ป. ภฏฺ].
ภว–, ภวะ ภว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน ภวะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	[พะวะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความเกิด, ความมี, ความเป็น; ภพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภว–, ภวะ [พะวะ–] น. ความเกิด, ความมี, ความเป็น; ภพ. (ป., ส.).
ภวกษัย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[พะวะกะไส] เป็นคำนาม หมายถึง ความสิ้นภพ, นิพพาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภวกษัย [พะวะกะไส] น. ความสิ้นภพ, นิพพาน. (ส.).
ภวตัณหา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ตัณหาเป็นไปในภพ คือ ความอยากมี อยากเป็น อยากเกิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภวตัณหา น. ตัณหาเป็นไปในภพ คือ ความอยากมี อยากเป็น อยากเกิด. (ป.).
ภวปาระ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ฝั่งแห่งภพ คือ นิพพาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภวปาระ น. ฝั่งแห่งภพ คือ นิพพาน. (ป.).
ภวันดร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	[พะวันดอน] เป็นคำนาม หมายถึง ภพอื่น, ภพภายหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภวานฺตร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ.	ภวันดร [พะวันดอน] น. ภพอื่น, ภพภายหน้า. (ป.; ส. ภวานฺตร).
ภวาภพ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นอยู่และมิใช่ความเป็นอยู่, ภพและมิใช่ภพ; ภพน้อยภพใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภวาภว เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน.	ภวาภพ น. ความเป็นอยู่และมิใช่ความเป็นอยู่, ภพและมิใช่ภพ; ภพน้อยภพใหญ่. (ป., ส. ภวาภว).
ภวนะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[พะวะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เรือนขนาดใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภวนะ [พะวะ–] น. เรือนขนาดใหญ่. (ส.).
ภวัคระ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[พะวักคฺระ] เป็นคำนาม หมายถึง พรหมชั้นสูง, เนวสัญญานาสัญญายตนะ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภวาคฺร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี ภวคฺค เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	ภวัคระ [พะวักคฺระ] น. พรหมชั้นสูง, เนวสัญญานาสัญญายตนะ ก็เรียก. (ส. ภวาคฺร; ป. ภวคฺค).
ภวังค–, ภวังค์ ภวังค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย ภวังค์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	[พะวังคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่สืบต่อระหว่างปฏิสนธิกับจุติ มิได้เสวยอารมณ์ในทวารทั้ง ๖ มีจักษุทวารเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ; ความเป็นอยู่โดยไม่รู้สึกตัว.	ภวังค–, ภวังค์ [พะวังคะ–] น. ส่วนที่สืบต่อระหว่างปฏิสนธิกับจุติ มิได้เสวยอารมณ์ในทวารทั้ง ๖ มีจักษุทวารเป็นต้น. (ป.); ความเป็นอยู่โดยไม่รู้สึกตัว.
ภวังคจิต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง จิตเป็นภวังค์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภวังคจิต น. จิตเป็นภวังค์. (ป.).
ภวันดร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	ดู ภว, ภว– ภว เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน ภว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน .	ภวันดร ดู ภว, ภว–.
ภวาภพ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-พอ-พาน	ดู ภว, ภว– ภว เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน ภว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน .	ภวาภพ ดู ภว, ภว–.
ภักขะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เหยื่อ, อาหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภกฺข เขียนว่า พอ-สำ-เพา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่ และมาจากภาษาสันสกฤต ภกฺษ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี.	ภักขะ น. เหยื่อ, อาหาร. (ป. ภกฺข; ส. ภกฺษ).
ภักดี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ความจงรัก, ความเลื่อมใสยิ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภกฺติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี ภตฺติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ภักดี น. ความจงรัก, ความเลื่อมใสยิ่ง. (ส. ภกฺติ; ป. ภตฺติ).
ภักต–, ภักตะ ภักต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า ภักตะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	[พักตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ภักดี, สาวก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ; อาหาร, ข้าวสุก, ของกินซึ่งสุกด้วยนํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภกฺต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาบาลี ภตฺต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ภักต–, ภักตะ [พักตะ–] น. ผู้ภักดี, สาวก. (ส.); อาหาร, ข้าวสุก, ของกินซึ่งสุกด้วยนํ้า. (ส. ภกฺต; ป. ภตฺต).
ภักตกฤตย์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-รอ-รึ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[–กฺริด] เป็นคำนาม หมายถึง การกินอาหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภกฺตกฺฤตฺย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี ภตฺตกิจฺจ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน.	ภักตกฤตย์ [–กฺริด] น. การกินอาหาร. (ส. ภกฺตกฺฤตฺย; ป. ภตฺตกิจฺจ).
ภักติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ภักดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภตฺติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ภักติ น. ภักดี. (ส.; ป. ภตฺติ).
ภักษ–, ภักษ์ ภักษ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี ภักษ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	[พักสะ–, พัก] เป็นคำนาม หมายถึง เหยื่อ, อาหาร. เป็นคำกริยา หมายถึง กิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภกฺษ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี และมาจากภาษาบาลี ภกฺข เขียนว่า พอ-สำ-เพา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่.	ภักษ–, ภักษ์ [พักสะ–, พัก] น. เหยื่อ, อาหาร. ก. กิน. (ส. ภกฺษ; ป. ภกฺข).
ภักษการ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง คนทําอาหาร, คนครัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภักษการ น. คนทําอาหาร, คนครัว. (ส.).
ภักษา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เหยื่อ, อาหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภกฺษ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี และมาจากภาษาบาลี ภตฺต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ภักษา น. เหยื่อ, อาหาร. (ส. ภกฺษ; ป. ภตฺต).
ภักษาหาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง เหยื่อ, อาหาร, อาหารที่กินประจํา, เช่น เนื้อเป็นภักษาหารของเสือ หญ้าเป็นภักษาหารของวัว.	ภักษาหาร น. เหยื่อ, อาหาร, อาหารที่กินประจํา, เช่น เนื้อเป็นภักษาหารของเสือ หญ้าเป็นภักษาหารของวัว.
ภักษา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	ดู ภักษ–, ภักษ์ ภักษ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี ภักษ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด .	ภักษา ดู ภักษ–, ภักษ์.
ภักษาหาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู ภักษ–, ภักษ์ ภักษ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี ภักษ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด .	ภักษาหาร ดู ภักษ–, ภักษ์.
ภัค เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง โชคดี, ความเจริญ, เกียรติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภค เขียนว่า พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย.	ภัค น. โชคดี, ความเจริญ, เกียรติ. (ป. ภค).
ภัคน์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แตก, หัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภคฺน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-พิน-ทุ-นอ-หนู.	ภัคน์ น. แตก, หัก. (ส. ภคฺน).
ภังค–, ภังคะ ภังค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย ภังคะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	[–คะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การแตก, การทําลาย; ความยับเยินล่มจม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ; ผ้าชนิดหนึ่งทอด้วยของหลายสิ่งเช่นผ้าด้ายแกมไหม.	ภังค–, ภังคะ [–คะ–] น. การแตก, การทําลาย; ความยับเยินล่มจม. (ป., ส.); ผ้าชนิดหนึ่งทอด้วยของหลายสิ่งเช่นผ้าด้ายแกมไหม.
ภังคี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นไม้ชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	ภังคี น. ต้นไม้ชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
ภัจ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง ภฤตย์, คนรับใช้, คนใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภจฺจ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน และมาจากภาษาสันสกฤต ภฺฤตฺย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	ภัจ น. ภฤตย์, คนรับใช้, คนใช้. (ป. ภจฺจ; ส. ภฺฤตฺย).
ภัญชะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้แตก, หัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภัญชะ ก. ทําให้แตก, หัก. (ป., ส.).
ภัณฑ–, ภัณฑ์ ภัณฑ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท ภัณฑ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งของ, เครื่องใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภาณฺฑ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท.	ภัณฑ–, ภัณฑ์ น. สิ่งของ, เครื่องใช้. (ป.; ส. ภาณฺฑ).
ภัณฑครรภ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-คอ-ควาย-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา	[พันดะคับ] เป็นคำนาม หมายถึง ห้องเก็บของ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภาณฺฑครฺภ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-คอ-ควาย-รอ-เรือ-พิน-ทุ-พอ-สำ-เพา และมาจากภาษาบาลี ภณฺฑคพฺภ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-คอ-ควาย-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-สำ-เพา.	ภัณฑครรภ [พันดะคับ] น. ห้องเก็บของ. (ส. ภาณฺฑครฺภ; ป. ภณฺฑคพฺภ).
ภัณฑาคาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[พันดาคาน, พันทาคาน] เป็นคำนาม หมายถึง โรงไว้ของ, คลังเก็บของ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภัณฑาคาร [พันดาคาน, พันทาคาน] น. โรงไว้ของ, คลังเก็บของ. (ป.).
ภัณฑาคาริก เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[พันดาคาริก, พันทาคาริก] เป็นคำนาม หมายถึง เจ้าหน้าที่ผู้รักษาคลังเก็บสิ่งของของสงฆ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภัณฑาคาริก [พันดาคาริก, พันทาคาริก] น. เจ้าหน้าที่ผู้รักษาคลังเก็บสิ่งของของสงฆ์. (ป.).
ภัณฑารักษ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	[พันทารัก] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ดูแลรักษาสิ่งของ โดยมากได้แก่จำพวกโบราณวัตถุศิลปวัตถุในพิพิธภัณฑสถานเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภาณฺฑารกฺษ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี.	ภัณฑารักษ์ [พันทารัก] น. ผู้ดูแลรักษาสิ่งของ โดยมากได้แก่จำพวกโบราณวัตถุศิลปวัตถุในพิพิธภัณฑสถานเป็นต้น. (ส. ภาณฺฑารกฺษ).
ภัณฑนะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[พันดะนะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง การทะเลาะ, การทุ่มเถียง, การแก่งแย่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภณฺฑน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-นอ-หนู ภาณฺฑน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-นอ-หนู .	ภัณฑนะ [พันดะนะ] (แบบ) น. การทะเลาะ, การทุ่มเถียง, การแก่งแย่ง. (ป.; ส. ภณฺฑน, ภาณฺฑน).
ภัณฑาคาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู ภัณฑ–, ภัณฑ์ ภัณฑ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท ภัณฑ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด .	ภัณฑาคาร ดู ภัณฑ–, ภัณฑ์.
ภัณฑาคาริก เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	ดู ภัณฑ–, ภัณฑ์ ภัณฑ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท ภัณฑ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด .	ภัณฑาคาริก ดู ภัณฑ–, ภัณฑ์.
ภัณฑารักษ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	ดู ภัณฑ–, ภัณฑ์ ภัณฑ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท ภัณฑ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด .	ภัณฑารักษ์ ดู ภัณฑ–, ภัณฑ์.
ภัณฑู เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อู	[พันดู] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โล้น, ล้าน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภณฺฑุ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ.	ภัณฑู [พันดู] (แบบ) ว. โล้น, ล้าน. (ป. ภณฺฑุ).
ภัณฑูกรรม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การปลงผม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภณฺฑุกมฺม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	ภัณฑูกรรม น. การปลงผม. (ป. ภณฺฑุกมฺม).
ภัต, ภัต–, ภัตร ภัต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า ภัต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า ภัตร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[พัด, พัดตะ–, พัด] เป็นคำนาม หมายถึง อาหาร, ข้าว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภตฺต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ภัต, ภัต–, ภัตร [พัด, พัดตะ–, พัด] น. อาหาร, ข้าว. (ป. ภตฺต).
ภัตกิจ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง การกินอาหาร.	ภัตกิจ น. การกินอาหาร.
ภัตตาคาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง อาคารที่จําหน่ายอาหารและเครื่องดื่ม ค่อนข้างใหญ่และหรูหรา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภตฺต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า + อคาร เขียนว่า ออ-อ่าง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ .	ภัตตาคาร น. อาคารที่จําหน่ายอาหารและเครื่องดื่ม ค่อนข้างใหญ่และหรูหรา. (ป. ภตฺต + อคาร).
ภัตตาหาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง อาหารสําหรับภิกษุสามเณรฉัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภตฺต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า + อาหาร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ .	ภัตตาหาร น. อาหารสําหรับภิกษุสามเณรฉัน. (ป. ภตฺต + อาหาร).
ภัตตาคาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู ภัต, ภัต–, ภัตร ภัต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า ภัต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า ภัตร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ .	ภัตตาคาร ดู ภัต, ภัต–, ภัตร.
ภัตตาหาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู ภัต, ภัต–, ภัตร ภัต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า ภัต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า ภัตร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ .	ภัตตาหาร ดู ภัต, ภัต–, ภัตร.
ภัทร–, ภัทระ ภัทร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ ภัทระ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[พัดทฺระ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดี, เจริญ, ประเสริฐ, งาม, น่ารัก, เป็นมงคล. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภทฺร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี ภทฺท เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน ภทฺร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ .	ภัทร–, ภัทระ [พัดทฺระ–] ว. ดี, เจริญ, ประเสริฐ, งาม, น่ารัก, เป็นมงคล. (ส. ภทฺร; ป. ภทฺท, ภทฺร).
ภัทรกัป เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง กัปอันเจริญ คือ กัปปัจจุบัน มีพระพุทธเจ้าถึง ๕ พระองค์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภทฺรกปฺป เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา ภทฺทกปฺป เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา .	ภัทรกัป น. กัปอันเจริญ คือ กัปปัจจุบัน มีพระพุทธเจ้าถึง ๕ พระองค์. (ป. ภทฺรกปฺป, ภทฺทกปฺป).
ภัทรกุมภ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง หม้อบรรจุนํ้าศักดิ์สิทธิ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภัทรกุมภ์ น. หม้อบรรจุนํ้าศักดิ์สิทธิ์. (ส.).
ภัทรบทมาส เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[พัดทฺระบดทะมาด] เป็นคำนาม หมายถึง เดือนอันมีพระจันทร์เพ็ญเสวยฤกษ์ภัทรปทา คือ เดือน ๑๐ ตกในราวเดือนกันยายน.	ภัทรบทมาส [พัดทฺระบดทะมาด] น. เดือนอันมีพระจันทร์เพ็ญเสวยฤกษ์ภัทรปทา คือ เดือน ๑๐ ตกในราวเดือนกันยายน.
ภัทรบิฐ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน	เป็นคำนาม หมายถึง แท่นสําหรับเทพบดี หรือพระราชาประทับ ถือว่าเป็นมงคล. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภัทรบิฐ น. แท่นสําหรับเทพบดี หรือพระราชาประทับ ถือว่าเป็นมงคล. (ส.).
ภัพ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดี, งาม, เหมาะ, ควร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภพฺพ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน และมาจากภาษาสันสกฤต ภวฺย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก ภาวฺย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก .	ภัพ ว. ดี, งาม, เหมาะ, ควร. (ป. ภพฺพ; ส. ภวฺย, ภาวฺย).
ภัย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่น่ากลัว, อันตราย, เช่น อัคคีภัย คือ ภัยที่เกิดจากไฟ อุทกภัย คือ ภัยที่เกิดจากน้ำ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ยอ-ยัก.	ภัย น. สิ่งที่น่ากลัว, อันตราย, เช่น อัคคีภัย คือ ภัยที่เกิดจากไฟ อุทกภัย คือ ภัยที่เกิดจากน้ำ. (ป., ส. ภย).
ภัสดา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	[พัดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ภรรดา, ผัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภฺรตฺฤ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ และมาจากภาษาบาลี ภตฺตา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา.	ภัสดา [พัดสะ–] น. ภรรดา, ผัว. (ส. ภฺรตฺฤ; ป. ภตฺตา).
ภัสตรา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[พัดสะตฺรา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง สูบลม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภัสตรา [พัดสะตฺรา] (แบบ) น. สูบลม. (ส.).
ภัสมะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	[พัดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เถ้า, ธุลี. เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้แหลก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แหลก, ละเอียด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภัสมะ [พัดสะ–] น. เถ้า, ธุลี. ก. ทําให้แหลก. ว. แหลก, ละเอียด. (ป., ส.).
ภัสสร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-รอ-เรือ	[พัดสอน] เป็นคำนาม หมายถึง แสงสว่าง, รัศมี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภัสสร [พัดสอน] น. แสงสว่าง, รัศมี. (ป.).
ภา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แสงสว่าง, รัศมี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภา น. แสงสว่าง, รัศมี. (ป., ส.).
ภากร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง พระอาทิตย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภากร น. พระอาทิตย์. (ป.).
ภาค, ภาค– ภาค เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย ภาค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	[พาก, พากคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วน เช่น ภาคทฤษฎี ภาคปฏิบัติ, ฝ่าย เช่น ภาครัฐบาล ภาคเอกชน ภาคเหนือ ภาคใต้, บั้น, ตอน, เช่น หนังสือภูมิศาสตร์ ภาคต้น หนังสือประวัติศาสตร์ภาคปลาย พงศาวดารภาค ๑, คราว เช่น การศึกษาภาคฤดูร้อน, ส่วนของประเทศที่แบ่งออกเป็นส่วนย่อยเพื่อสะดวกในด้านการปกครอง การศึกษา การทหาร เป็นต้น เช่น เจ้าคณะภาค แม่ทัพภาค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภาค, ภาค– [พาก, พากคะ–] น. ส่วน เช่น ภาคทฤษฎี ภาคปฏิบัติ, ฝ่าย เช่น ภาครัฐบาล ภาคเอกชน ภาคเหนือ ภาคใต้, บั้น, ตอน, เช่น หนังสือภูมิศาสตร์ ภาคต้น หนังสือประวัติศาสตร์ภาคปลาย พงศาวดารภาค ๑, คราว เช่น การศึกษาภาคฤดูร้อน, ส่วนของประเทศที่แบ่งออกเป็นส่วนย่อยเพื่อสะดวกในด้านการปกครอง การศึกษา การทหาร เป็นต้น เช่น เจ้าคณะภาค แม่ทัพภาค. (ป.).
ภาคตัดกรวย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ระบบเส้นโค้งซึ่งกําหนดขึ้นโดยอัตราส่วนระหว่างระยะจากจุดบนเส้นโค้งไปยังจุดโฟกัสกับระยะตั้งฉากจากจุดนั้นไปยังเส้นไดเรกตริกซ์ อัตราส่วนดังกล่าวมีค่าคงตัวเสมอ.	ภาคตัดกรวย (คณิต) น. ระบบเส้นโค้งซึ่งกําหนดขึ้นโดยอัตราส่วนระหว่างระยะจากจุดบนเส้นโค้งไปยังจุดโฟกัสกับระยะตั้งฉากจากจุดนั้นไปยังเส้นไดเรกตริกซ์ อัตราส่วนดังกล่าวมีค่าคงตัวเสมอ.
ภาคทฤษฎี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ทอ-ทะ-หาน-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ภาคที่เกี่ยวกับความคิดเห็นอันเนื่องด้วยหลักวิชา, คู่กับ ภาคปฏิบัติ.	ภาคทฤษฎี น. ภาคที่เกี่ยวกับความคิดเห็นอันเนื่องด้วยหลักวิชา, คู่กับ ภาคปฏิบัติ.
ภาคทัณฑ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	[พากทัน] เป็นคำกริยา หมายถึง ตําหนิโทษ, คาดโทษ, ลงโทษเพียงว่ากล่าว, ลงโทษข้าราชการพลเรือนโดยตำหนิโทษเป็นลายลักษณ์อักษร ซึ่งเป็นการลงโทษขั้นเบาที่สุด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วาคฺทณฺฑ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท = ลงโทษเพียงว่ากล่าว .	ภาคทัณฑ์ [พากทัน] ก. ตําหนิโทษ, คาดโทษ, ลงโทษเพียงว่ากล่าว, ลงโทษข้าราชการพลเรือนโดยตำหนิโทษเป็นลายลักษณ์อักษร ซึ่งเป็นการลงโทษขั้นเบาที่สุด. (ส. วาคฺทณฺฑ = ลงโทษเพียงว่ากล่าว).
ภาคนิพนธ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	[พากคะ–, พาก–] เป็นคำนาม หมายถึง รายงานการค้นคว้าประจําภาคเรียน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ term เขียนว่า ที-อี-อา-เอ็ม paper เขียนว่า พี-เอ-พี-อี-อา .	ภาคนิพนธ์ [พากคะ–, พาก–] น. รายงานการค้นคว้าประจําภาคเรียน. (อ. term paper).
ภาคปฏิบัติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ปอ-ปลา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ภาคลงมือทดลองทําจริง ๆ, คู่กับ ภาคทฤษฎี.	ภาคปฏิบัติ น. ภาคลงมือทดลองทําจริง ๆ, คู่กับ ภาคทฤษฎี.
ภาคพื้น เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-พอ-พาน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นแผ่นดิน, แผ่นดินใหญ่ เช่น ภาคพื้นยุโรป ภาคพื้นเอเชีย.	ภาคพื้น น. พื้นแผ่นดิน, แผ่นดินใหญ่ เช่น ภาคพื้นยุโรป ภาคพื้นเอเชีย.
ภาคเรียน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ช่วงเวลาที่สถานศึกษาเปิดทําการสอนติดต่อกัน ตามปรกติปีการศึกษาหนึ่ง ๆ จะแบ่งออกเป็น ๒–๓ ภาคเรียน.	ภาคเรียน น. ช่วงเวลาที่สถานศึกษาเปิดทําการสอนติดต่อกัน ตามปรกติปีการศึกษาหนึ่ง ๆ จะแบ่งออกเป็น ๒–๓ ภาคเรียน.
ภาคสนาม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ภาคปฏิบัติ.	ภาคสนาม น. ภาคปฏิบัติ.
ภาคเสธ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-ทอ-ทง	[พากเสด] เป็นคำกริยา หมายถึง แบ่งรับแบ่งสู้ เช่น ให้การภาคเสธ คือ ให้การรับบ้างปฏิเสธบ้าง.	ภาคเสธ [พากเสด] ก. แบ่งรับแบ่งสู้ เช่น ให้การภาคเสธ คือ ให้การรับบ้างปฏิเสธบ้าง.
ภาคภูมิ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	[พากพูม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีสง่า, ผึ่งผาย, เช่น เขาแต่งตัวภาคภูมิ ท่าทางเขาภาคภูมิ.	ภาคภูมิ [พากพูม] ว. มีสง่า, ผึ่งผาย, เช่น เขาแต่งตัวภาคภูมิ ท่าทางเขาภาคภูมิ.
ภาคภูมิใจ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง กระหยิ่มใจ, รู้สึกว่ามีเกียรติยศ, เช่น เขาภาคภูมิใจในความสำเร็จ.	ภาคภูมิใจ ก. กระหยิ่มใจ, รู้สึกว่ามีเกียรติยศ, เช่น เขาภาคภูมิใจในความสำเร็จ.
ภาคย์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง โชค, โชคดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภาคฺย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	ภาคย์ น. โชค, โชคดี. (ป., ส. ภาคฺย).
ภาคยานุวัติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[พากคะยานุวัด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวงการทูต เป็นคำนาม หมายถึง การเข้าเป็นภาคีในสัญญาหลายฝ่ายหรือพหุภาคี หรือในสนธิสัญญาระหว่างชาติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ accession เขียนว่า เอ-ซี-ซี-อี-เอส-เอส-ไอ-โอ-เอ็น.	ภาคยานุวัติ [พากคะยานุวัด] (การทูต) น. การเข้าเป็นภาคีในสัญญาหลายฝ่ายหรือพหุภาคี หรือในสนธิสัญญาระหว่างชาติ. (อ. accession).
ภาคินี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงผู้มีส่วน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภาคินี น. หญิงผู้มีส่วน. (ป., ส.).
ภาคิไนย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-นอ-หนู-ยอ-ยัก	[–ไน] เป็นคำนาม หมายถึง หลาน คือ ลูกของพี่สาวหรือน้องสาว, คู่กับ ภาติยะ ลูกของพี่ชายหรือน้องชาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภาคิเนยฺย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาสันสกฤต ภาคิเนย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ยอ-ยัก.	ภาคิไนย [–ไน] น. หลาน คือ ลูกของพี่สาวหรือน้องสาว, คู่กับ ภาติยะ ลูกของพี่ชายหรือน้องชาย. (ป. ภาคิเนยฺย; ส. ภาคิเนย).
ภาคี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีส่วน, ผู้เป็นฝ่าย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภาคินฺ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	ภาคี น. ผู้มีส่วน, ผู้เป็นฝ่าย. (ป.; ส. ภาคินฺ).
ภาคียะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ควรแบ่งเป็นส่วน, เป็นส่วน.	ภาคียะ ว. ควรแบ่งเป็นส่วน, เป็นส่วน.
ภาชนะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[พาชะนะ, พาดชะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องใช้จำพวกถ้วยโถโอชามหม้อไหเป็นต้น สําหรับใส่สิ่งของ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภาชนะ [พาชะนะ, พาดชะนะ] น. เครื่องใช้จำพวกถ้วยโถโอชามหม้อไหเป็นต้น สําหรับใส่สิ่งของ. (ป., ส.).
ภาชนีย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	[พาชะนียะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ของควรแจก, ของควรแบ่ง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ควรแจก, ควรแบ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภาชนีย– [พาชะนียะ–] (แบบ) น. ของควรแจก, ของควรแบ่ง. ว. ควรแจก, ควรแบ่ง. (ป.).
ภาชี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ผู้แบ่ง, เพศหญิงใช้ว่า ภาชินี.	ภาชี (แบบ) น. ผู้แบ่ง, เพศหญิงใช้ว่า ภาชินี.
ภาณ, ภาณ– ภาณ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน ภาณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	[พาน, พานะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง การบอก, การกล่าว, การสวด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภาณ, ภาณ– [พาน, พานะ–] (แบบ) น. การบอก, การกล่าว, การสวด. (ป.).
ภาณวาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[พานะวาน] เป็นคำนาม หมายถึง ธรรมที่จัดไว้เป็นหมวด, หมวดหนึ่ง ๆ; ข้อธรรมที่จัดไว้เป็นหมวด, ข้อธรรมหมวดหนึ่ง ๆ สําหรับสาธยาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภาณวาร [พานะวาน] น. ธรรมที่จัดไว้เป็นหมวด, หมวดหนึ่ง ๆ; ข้อธรรมที่จัดไว้เป็นหมวด, ข้อธรรมหมวดหนึ่ง ๆ สําหรับสาธยาย. (ป.).
ภาณกะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	[พานะกะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ผู้สวด, ผู้กล่าว, ผู้บอก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภาณกะ [พานะกะ] (แบบ) น. ผู้สวด, ผู้กล่าว, ผู้บอก. (ป.).
ภาณี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้สวด, ผู้กล่าว, ผู้บอก, คนช่างพูด, เพศหญิง ใช้ว่า ภาณินี.	ภาณี น. ผู้สวด, ผู้กล่าว, ผู้บอก, คนช่างพูด, เพศหญิง ใช้ว่า ภาณินี.
ภาณุ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง แสงสว่าง; พระอาทิตย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภานุ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ.	ภาณุ น. แสงสว่าง; พระอาทิตย์. (ป.; ส. ภานุ).
ภาณุมาศ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง พระอาทิตย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภาณุมา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต ภานุมนฺตฺ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ.	ภาณุมาศ น. พระอาทิตย์. (ป. ภาณุมา; ส. ภานุมนฺตฺ).
ภาดร, ภาดา ภาดร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ ภาดา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง พี่ชายน้องชาย, ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ หมายถึง พระภาดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภฺราตฺฤ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ และมาจากภาษาบาลี ภาตา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา.	ภาดร, ภาดา น. พี่ชายน้องชาย, (ราชา) พระภาดา. (ส. ภฺราตฺฤ; ป. ภาตา).
ภาตระ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[พาตะระ] เป็นคำนาม หมายถึง พี่ชายน้องชาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภฺราตฺฤ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ.	ภาตระ [พาตะระ] น. พี่ชายน้องชาย. (ส. ภฺราตฺฤ).
ภาตา, ภาตุ ภาตา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา ภาตุ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง พี่ชายน้องชาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภฺราตฺฤ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ.	ภาตา, ภาตุ น. พี่ชายน้องชาย. (ป.; ส. ภฺราตฺฤ).
ภาติกะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง พี่ชายน้องชาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภฺราตฺฤ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ + ก เขียนว่า กอ-ไก่ .	ภาติกะ น. พี่ชายน้องชาย. (ป.; ส. ภฺราตฺฤ + ก).
ภาติยะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ลูกของพี่ชายน้องชาย, หลาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภาตฺรีย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก.	ภาติยะ น. ลูกของพี่ชายน้องชาย, หลาน. (ป.; ส. ภาตฺรีย).
ภาพ, ภาพ– ภาพ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน ภาพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	[พาบ, พาบพะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความ, ความมี, ความเป็น, มักใช้ประกอบเป็นส่วนท้ายของคำสมาส เช่น มรณภาพ ว่า ความตาย; รูปที่ปรากฏเห็นหรือนึกเห็น เช่น ภาพทิวทัศน์ ภาพในฝัน, สิ่งที่วาดขึ้นเป็นรูปหรือสิ่งที่ถ่ายแบบไว้ เช่น ภาพสีน้ำมัน ภาพถ่าย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภาว เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน.	ภาพ, ภาพ– [พาบ, พาบพะ–] น. ความ, ความมี, ความเป็น, มักใช้ประกอบเป็นส่วนท้ายของคำสมาส เช่น มรณภาพ ว่า ความตาย; รูปที่ปรากฏเห็นหรือนึกเห็น เช่น ภาพทิวทัศน์ ภาพในฝัน, สิ่งที่วาดขึ้นเป็นรูปหรือสิ่งที่ถ่ายแบบไว้ เช่น ภาพสีน้ำมัน ภาพถ่าย. (ป., ส. ภาว).
ภาพกาก เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ภาพเขียนที่เป็นตัวประกอบในเรื่อง.	ภาพกาก น. ภาพเขียนที่เป็นตัวประกอบในเรื่อง.
ภาพจริง เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิชาแสง เป็นคำนาม หมายถึง ภาพที่เกิดจากกระจกเว้าหรือเลนส์นูน ลักษณะเป็นภาพหัวกลับ ใช้จอรับได้.	ภาพจริง (แสง) น. ภาพที่เกิดจากกระจกเว้าหรือเลนส์นูน ลักษณะเป็นภาพหัวกลับ ใช้จอรับได้.
ภาพถ่าย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ถอ-ถุง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ภาพบนกระดาษอัดรูป เกิดจากการนําแผ่นฟิล์มภาพเนกาทิฟหรือแผ่นกระจกภาพเนกาทิฟไปอัดถ่ายทอดภาพลงบนกระดาษอัดรูปนั้น.	ภาพถ่าย น. ภาพบนกระดาษอัดรูป เกิดจากการนําแผ่นฟิล์มภาพเนกาทิฟหรือแผ่นกระจกภาพเนกาทิฟไปอัดถ่ายทอดภาพลงบนกระดาษอัดรูปนั้น.
ภาพนิ่ง เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ภาพขยายที่ไม่มีการเคลื่อนไหวบนจอ เกิดจากการฉายแสงที่มีความเข้มมาก ผ่านแผ่นสไลด์หรือแผ่นฟิล์มภาพไปยังจอ.	ภาพนิ่ง น. ภาพขยายที่ไม่มีการเคลื่อนไหวบนจอ เกิดจากการฉายแสงที่มีความเข้มมาก ผ่านแผ่นสไลด์หรือแผ่นฟิล์มภาพไปยังจอ.
ภาพประกอบ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง ภาพที่วาดขึ้นหรือนํามาแสดงเพื่อประกอบเรื่อง.	ภาพประกอบ น. ภาพที่วาดขึ้นหรือนํามาแสดงเพื่อประกอบเรื่อง.
ภาพปูนเปียก เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ภาพเขียนผนังอาคารหรือสิ่งก่อสร้างที่เขียนขณะผนังยังชื้นอยู่.	ภาพปูนเปียก น. ภาพเขียนผนังอาคารหรือสิ่งก่อสร้างที่เขียนขณะผนังยังชื้นอยู่.
ภาพพจน์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-พอ-พาน-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[พาบพด] เป็นคำนาม หมายถึง ถ้อยคำที่เป็นสํานวนโวหารทําให้นึกเห็นเป็นภาพ, ถ้อยคำที่เรียบเรียงอย่างมีชั้นเชิงเป็นโวหาร มีเจตนาให้มีประสิทธิผลต่อความคิด ความเข้าใจ ให้จินตนาการและถ่ายทอดอารมณ์ได้อย่างกว้างขวางลึกซึ้งกว่าการบอกเล่าที่ตรงไปตรงมา. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ figure เขียนว่า เอฟ-ไอ-จี-ยู-อา-อี of เขียนว่า โอ-เอฟ speech เขียนว่า เอส-พี-อี-อี-ซี-เอช .	ภาพพจน์ [พาบพด] น. ถ้อยคำที่เป็นสํานวนโวหารทําให้นึกเห็นเป็นภาพ, ถ้อยคำที่เรียบเรียงอย่างมีชั้นเชิงเป็นโวหาร มีเจตนาให้มีประสิทธิผลต่อความคิด ความเข้าใจ ให้จินตนาการและถ่ายทอดอารมณ์ได้อย่างกว้างขวางลึกซึ้งกว่าการบอกเล่าที่ตรงไปตรงมา. (อ. figure of speech).
ภาพยนตร์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[พาบพะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ภาพฉายด้วยเครื่องทําให้เห็นเป็นภาพเคลื่อนไหวได้, หนังฉาย.	ภาพยนตร์ [พาบพะ–] น. ภาพฉายด้วยเครื่องทําให้เห็นเป็นภาพเคลื่อนไหวได้, หนังฉาย.
ภาพลวงตา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ภาพที่ปรากฏให้เห็นผิดไปจากความเป็นจริง เช่น เห็นพยับแดดเป็นนํ้า เห็นเชือกเป็นงู.	ภาพลวงตา น. ภาพที่ปรากฏให้เห็นผิดไปจากความเป็นจริง เช่น เห็นพยับแดดเป็นนํ้า เห็นเชือกเป็นงู.
ภาพลักษณ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[พาบลัก] เป็นคำนาม หมายถึง ภาพที่เกิดจากความนึกคิดหรือที่คิดว่าควรจะเป็นเช่นนั้น, จินตภาพ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ image เขียนว่า ไอ-เอ็ม-เอ-จี-อี.	ภาพลักษณ์ [พาบลัก] น. ภาพที่เกิดจากความนึกคิดหรือที่คิดว่าควรจะเป็นเช่นนั้น, จินตภาพ ก็ว่า. (อ. image).
ภาพเสมือน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิชาแสง เป็นคำนาม หมายถึง ภาพที่เกิดจากกระจกนูน กระจกเงาพื้นราบ หรือเลนส์เว้า ลักษณะเป็นภาพหัวตั้ง ใช้จอรับไม่ได้.	ภาพเสมือน (แสง) น. ภาพที่เกิดจากกระจกนูน กระจกเงาพื้นราบ หรือเลนส์เว้า ลักษณะเป็นภาพหัวตั้ง ใช้จอรับไม่ได้.
ภาพหุ่นนิ่ง เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ภาพวาดหรือภาพถ่ายของสิ่งที่ไม่เคลื่อนไหว.	ภาพหุ่นนิ่ง น. ภาพวาดหรือภาพถ่ายของสิ่งที่ไม่เคลื่อนไหว.
ภาพย์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ภัพ, ดี, งาม, เหมาะ, ควร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภวฺย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	ภาพย์ (แบบ) ว. ภัพ, ดี, งาม, เหมาะ, ควร. (ส. ภวฺย).
ภาม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เดช เช่น แสดงพาหุพิริยพลภาม. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘ ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภาม น. เดช เช่น แสดงพาหุพิริยพลภาม. (สมุทรโฆษ). (ส.).
ภาย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง บริเวณ, สถานที่, เช่น ภายนอกกำแพง ภายในเมือง; ระยะเวลา เช่น ในภายหน้า จะแจ้งให้ทราบในภายหลัง.	ภาย น. บริเวณ, สถานที่, เช่น ภายนอกกำแพง ภายในเมือง; ระยะเวลา เช่น ในภายหน้า จะแจ้งให้ทราบในภายหลัง.
ภายนอก เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ข้างนอก.	ภายนอก น. ข้างนอก.
ภายใน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ข้างใน.	ภายใน น. ข้างใน.
ภายหน้า เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ข้างหน้า, ต่อไป, อนาคตกาล.	ภายหน้า น. ข้างหน้า, ต่อไป, อนาคตกาล.
ภายหลัง เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ข้างหลัง, ต่อจากนั้นไป.	ภายหลัง น. ข้างหลัง, ต่อจากนั้นไป.
ภาร, ภาร–, ภาระ ๑ ภาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ ภาร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ ภาระ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[พาน, พาระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ของหนัก, นํ้าหนัก; ธุระที่หนัก, การงานที่หนัก; หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ เช่น พ่อแม่มีภาระในการเลี้ยงดูลูก ครูมีภาระในการอบรมสั่งสอนศิษย์, ความรับผิดชอบ เช่น พ่อแม่ตายหมด พี่ต้องรับภาระส่งเสียเลี้ยงดูน้อง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หนัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภาร, ภาร–, ภาระ ๑ [พาน, พาระ–] น. ของหนัก, นํ้าหนัก; ธุระที่หนัก, การงานที่หนัก; หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ เช่น พ่อแม่มีภาระในการเลี้ยงดูลูก ครูมีภาระในการอบรมสั่งสอนศิษย์, ความรับผิดชอบ เช่น พ่อแม่ตายหมด พี่ต้องรับภาระส่งเสียเลี้ยงดูน้อง. ว. หนัก. (ป.).
ภารกิจ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	[พาระ–] เป็นคำนาม หมายถึง งานที่จําต้องทํา.	ภารกิจ [พาระ–] น. งานที่จําต้องทํา.
ภารธุระ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[พาระทุระ, พานทุระ] เป็นคำนาม หมายถึง การงานที่รับทํา, กิจการที่ขวนขวายประกอบ.	ภารธุระ [พาระทุระ, พานทุระ] น. การงานที่รับทํา, กิจการที่ขวนขวายประกอบ.
ภารโรง เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู	[พาน–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รักษาและทําความสะอาดสถานที่.	ภารโรง [พาน–] น. ผู้รักษาและทําความสะอาดสถานที่.
ภาระจำยอม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-สะ-หระ-อำ-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ข้อผูกพันอันเป็นเหตุให้เจ้าของอสังหาริมทรัพย์จําต้องยอมรับกรรมบางอย่างซึ่งกระทบถึงทรัพย์สินของตน หรือต้องงดเว้นการใช้สิทธิบางอย่างอันมีอยู่ในกรรมสิทธิ์ทรัพย์สินนั้น เพื่อประโยชน์แก่อสังหาริมทรัพย์อื่น เช่น ทางภาระจํายอม.	ภาระจำยอม (กฎ) น. ข้อผูกพันอันเป็นเหตุให้เจ้าของอสังหาริมทรัพย์จําต้องยอมรับกรรมบางอย่างซึ่งกระทบถึงทรัพย์สินของตน หรือต้องงดเว้นการใช้สิทธิบางอย่างอันมีอยู่ในกรรมสิทธิ์ทรัพย์สินนั้น เพื่อประโยชน์แก่อสังหาริมทรัพย์อื่น เช่น ทางภาระจํายอม.
ภาระติดพัน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ความผูกพันที่จะต้องกระทําการอย่างใดอย่างหนึ่ง.	ภาระติดพัน น. ความผูกพันที่จะต้องกระทําการอย่างใดอย่างหนึ่ง.
ภารดี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[พาระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ถ้อยคํา, คําพูด, ภาษา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภารติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ภารดี [พาระ–] น. ถ้อยคํา, คําพูด, ภาษา. (ส. ภารติ).
ภารต, ภารต– ภารต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า ภารต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า	[พารด, พาระตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชาวอินเดีย; คนแสดงละคร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภารต, ภารต– [พารด, พาระตะ–] น. ชาวอินเดีย; คนแสดงละคร. (ส.).
ภารตวิทยา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาที่เกี่ยวกับประเทศอินเดีย มีศาสนา ปรัชญา วัฒนธรรม ภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์ ภาษา วรรณคดี เป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภารตวิทยา น. วิชาที่เกี่ยวกับประเทศอินเดีย มีศาสนา ปรัชญา วัฒนธรรม ภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์ ภาษา วรรณคดี เป็นต้น. (ส.).
ภารตี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี	[–ระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของพระสุรัสวดี.	ภารตี [–ระ–] น. ชื่อหนึ่งของพระสุรัสวดี.
ภารยทรัพย์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[พาระยะซับ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง อสังหาริมทรัพย์ที่ผู้เป็นเจ้าของจะต้องรับภาระบางอย่างที่เกิดจากภาระจํายอม, คู่กับ สามยทรัพย์.	ภารยทรัพย์ [พาระยะซับ] (กฎ) น. อสังหาริมทรัพย์ที่ผู้เป็นเจ้าของจะต้องรับภาระบางอย่างที่เกิดจากภาระจํายอม, คู่กับ สามยทรัพย์.
ภารยา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[พาระ–, พานระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ภรรยา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภารยา [พาระ–, พานระ–] น. ภรรยา. (ส.).
ภาระ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	ดู ภาร, ภาร– ภาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ ภาร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ .	ภาระ ๑ ดู ภาร, ภาร–.
ภาระ ๒, ภารา ๑ ภาระ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ ภารา ความหมายที่ ๑ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตราชั่งนํ้าหนักมคธ ๒๐ ตุลา เป็น ๑ ภาระ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ภาระ ๒, ภารา ๑ น. ชื่อมาตราชั่งนํ้าหนักมคธ ๒๐ ตุลา เป็น ๑ ภาระ. (ส. ภาร).
ภารา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง พารา, เมือง.	ภารา ๒ (โบ) น. พารา, เมือง.
ภาว–, ภาวะ ภาว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน ภาวะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	[พาวะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความมี, ความเป็น, ความปรากฏ, เช่น ภาวะน้ำท่วม ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภาว–, ภาวะ [พาวะ–] น. ความมี, ความเป็น, ความปรากฏ, เช่น ภาวะน้ำท่วม ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ. (ป., ส.).
ภาวศุทธิ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	[พาวะสุดทิ] เป็นคำนาม หมายถึง ความบริสุทธิ์แห่งใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภาวศุทธิ [พาวะสุดทิ] น. ความบริสุทธิ์แห่งใจ. (ส.).
ภาวะฉุกเฉิน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ภาวะอันอาจเป็นภัยต่อความมั่นคงหรือความปลอดภัยแห่งราชอาณาจักร หรืออันอาจทําให้ประเทศตกอยู่ในภาวะคับขันหรือภาวะการรบหรือการสงคราม.	ภาวะฉุกเฉิน น. ภาวะอันอาจเป็นภัยต่อความมั่นคงหรือความปลอดภัยแห่งราชอาณาจักร หรืออันอาจทําให้ประเทศตกอยู่ในภาวะคับขันหรือภาวะการรบหรือการสงคราม.
ภาวนา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[พาวะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การทําให้มีขึ้นให้เป็นขึ้นทางจิตใจ. เป็นคำกริยา หมายถึง สำรวมใจให้แน่วแน่เป็นสมาธิ เช่น สวดมนต์ภาวนา, สำรวมใจตั้งความปรารถนา เช่น นั่งภาวนาขอให้พระช่วย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภาวนา [พาวะ–] น. การทําให้มีขึ้นให้เป็นขึ้นทางจิตใจ. ก. สำรวมใจให้แน่วแน่เป็นสมาธิ เช่น สวดมนต์ภาวนา, สำรวมใจตั้งความปรารถนา เช่น นั่งภาวนาขอให้พระช่วย. (ป.).
ภาวนามัย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สําเร็จด้วยภาวนา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภาวนามัย ว. สําเร็จด้วยภาวนา. (ป.).
ภาษ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี	[พาด] เป็นคำกริยา หมายถึง พูด, กล่าว, บอก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภาส เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	ภาษ [พาด] ก. พูด, กล่าว, บอก. (ส.; ป. ภาส).
ภาษก เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่	[พาสก] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้พูด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภาษก [พาสก] น. ผู้พูด. (ส.).
ภาษณ์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การพูด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภาษณ์ น. การพูด. (ส.).
ภาษา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ถ้อยคำที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เช่น ภาษาไทย ภาษาจีน หรือเพื่อสื่อความเฉพาะวงการ เช่น ภาษาราชการ ภาษากฎหมาย ภาษาธรรม; เสียง ตัวหนังสือ หรือกิริยาอาการที่สื่อความได้ เช่น ภาษาพูด ภาษาเขียน ภาษาท่าทาง ภาษามือ; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง คนหรือชาติที่พูดภาษานั้น ๆ เช่น มอญ ลาว ทะวาย นุ่งห่มและแต่งตัวตามภาษา. ในวงเล็บ มาจาก พระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๓ ของ เจ้าพระยาทิพากรวงศ์ (ขำ บุนนาค) ฉบับหอสมุดแห่งชาติ พ.ศ. ๒๔๗๗; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิชาคอมพิวเตอร์ หมายถึง กลุ่มของชุดอักขระ สัญนิยม และกฎเกณฑ์ที่กำหนดขึ้นเพื่อสั่งงานคอมพิวเตอร์ เช่น ภาษาซี ภาษาจาวา; โดยปริยายหมายความว่าสาระ, เรื่องราว, เนื้อความที่เข้าใจกัน, เช่น ตกใจจนพูดไม่เป็นภาษา เขียนไม่เป็นภาษา ทำงานไม่เป็นภาษา.	ภาษา น. ถ้อยคำที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เช่น ภาษาไทย ภาษาจีน หรือเพื่อสื่อความเฉพาะวงการ เช่น ภาษาราชการ ภาษากฎหมาย ภาษาธรรม; เสียง ตัวหนังสือ หรือกิริยาอาการที่สื่อความได้ เช่น ภาษาพูด ภาษาเขียน ภาษาท่าทาง ภาษามือ; (โบ) คนหรือชาติที่พูดภาษานั้น ๆ เช่น มอญ ลาว ทะวาย นุ่งห่มและแต่งตัวตามภาษา. (พงศ. ร. ๓); (คอม) กลุ่มของชุดอักขระ สัญนิยม และกฎเกณฑ์ที่กำหนดขึ้นเพื่อสั่งงานคอมพิวเตอร์ เช่น ภาษาซี ภาษาจาวา; โดยปริยายหมายความว่าสาระ, เรื่องราว, เนื้อความที่เข้าใจกัน, เช่น ตกใจจนพูดไม่เป็นภาษา เขียนไม่เป็นภาษา ทำงานไม่เป็นภาษา.
ภาษาคำควบมากพยางค์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ-คอ-ควาย-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-พอ-พาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ภาษาแบบที่มีการสร้างคำด้วยการประกอบหน่วยคำหลาย ๆ หน่วยเข้าเป็นคำเดียวกัน ทำให้คำหนึ่ง ๆ มีความยาวหลายพยางค์ เช่น ภาษาเวลส์ ภาษาเอสกิโม ภาษาอินเดียนแดง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ polysynthetic เขียนว่า พี-โอ-แอล-วาย-เอส-วาย-เอ็น-ที-เอช-อี-ที-ไอ-ซี language เขียนว่า แอล-เอ-เอ็น-จี-ยู-เอ-จี-อี .	ภาษาคำควบมากพยางค์ น. ภาษาแบบที่มีการสร้างคำด้วยการประกอบหน่วยคำหลาย ๆ หน่วยเข้าเป็นคำเดียวกัน ทำให้คำหนึ่ง ๆ มีความยาวหลายพยางค์ เช่น ภาษาเวลส์ ภาษาเอสกิโม ภาษาอินเดียนแดง. (อ. polysynthetic language).
ภาษาคำโดด เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ภาษาแบบที่ใช้คำที่มีลักษณะโดด ๆ คือ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงรูปไปตามหน้าที่หรือตามความสัมพันธ์ทางไวยากรณ์เกี่ยวเนื่องกับคำอื่น คำในภาษาคำโดดมักจะมีพยางค์เดียวเป็นส่วนมาก แต่ก็มีคำสองพยางค์และหลายพยางค์ด้วย เช่น ภาษาไทย ภาษาจีน ภาษาเวียดนาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ isolating เขียนว่า ไอ-เอส-โอ-แอล-เอ-ที-ไอ-เอ็น-จี language เขียนว่า แอล-เอ-เอ็น-จี-ยู-เอ-จี-อี .	ภาษาคำโดด น. ภาษาแบบที่ใช้คำที่มีลักษณะโดด ๆ คือ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงรูปไปตามหน้าที่หรือตามความสัมพันธ์ทางไวยากรณ์เกี่ยวเนื่องกับคำอื่น คำในภาษาคำโดดมักจะมีพยางค์เดียวเป็นส่วนมาก แต่ก็มีคำสองพยางค์และหลายพยางค์ด้วย เช่น ภาษาไทย ภาษาจีน ภาษาเวียดนาม. (อ. isolating language).
ภาษาคำติดต่อ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อำ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ภาษาแบบที่มีการสร้างคำด้วยการเติมอุปสรรค อาคม หรือปัจจัย ซึ่งเป็นหน่วยคำไม่อิสระและไม่มีความหมาย ผสานเข้ากับคำบางคำซึ่งเป็นคำตั้ง ทำให้เกิดเป็นคำใหม่ แต่จะมีรูปและความหมายเกี่ยวเนื่องกับคำตั้งนั้น เช่น ภาษาเขมร ภาษาญี่ปุ่น ภาษาตุรกี ภาษาฮังการี. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ agglutinative เขียนว่า เอ-จี-จี-แอล-ยู-ที-ไอ-เอ็น-เอ-ที-ไอ-วี-อี language เขียนว่า แอล-เอ-เอ็น-จี-ยู-เอ-จี-อี .	ภาษาคำติดต่อ น. ภาษาแบบที่มีการสร้างคำด้วยการเติมอุปสรรค อาคม หรือปัจจัย ซึ่งเป็นหน่วยคำไม่อิสระและไม่มีความหมาย ผสานเข้ากับคำบางคำซึ่งเป็นคำตั้ง ทำให้เกิดเป็นคำใหม่ แต่จะมีรูปและความหมายเกี่ยวเนื่องกับคำตั้งนั้น เช่น ภาษาเขมร ภาษาญี่ปุ่น ภาษาตุรกี ภาษาฮังการี. (อ. agglutinative language).
ภาษาถิ่น เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ภาษาเฉพาะของท้องถิ่นใดท้องถิ่นหนึ่งที่มีรูปลักษณะเฉพาะตัวทั้งถ้อยคำและสำเนียงเป็นต้น.	ภาษาถิ่น น. ภาษาเฉพาะของท้องถิ่นใดท้องถิ่นหนึ่งที่มีรูปลักษณะเฉพาะตัวทั้งถ้อยคำและสำเนียงเป็นต้น.
ภาษาธรรม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ภาษาที่ใช้มีความหมายในทางธรรม ต่างกับความหมายที่ชาวบ้านใช้ เช่น คำว่า เวทนา ในภาษาธรรมหมายถึง การเสวยอารมณ์ที่เป็นสุข เป็นทุกข์ หรือเฉย ๆ แต่ชาวบ้านใช้หมายถึง สงสารสลดใจ หรือคำว่า สงสาร ในภาษาธรรมหมายถึง การเวียนว่ายตายเกิด แต่ชาวบ้านใช้หมายถึง รู้สึกเห็นใจในความเดือดร้อนหรือความทุกข์ของผู้อื่น.	ภาษาธรรม น. ภาษาที่ใช้มีความหมายในทางธรรม ต่างกับความหมายที่ชาวบ้านใช้ เช่น คำว่า เวทนา ในภาษาธรรมหมายถึง การเสวยอารมณ์ที่เป็นสุข เป็นทุกข์ หรือเฉย ๆ แต่ชาวบ้านใช้หมายถึง สงสารสลดใจ หรือคำว่า สงสาร ในภาษาธรรมหมายถึง การเวียนว่ายตายเกิด แต่ชาวบ้านใช้หมายถึง รู้สึกเห็นใจในความเดือดร้อนหรือความทุกข์ของผู้อื่น.
ภาษาแบบแผน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ภาษาที่ถือเป็นแบบฉบับที่จะต้องใช้เป็นแบบเดียวกันในโอกาสอย่างเดียวกัน เช่น คำกราบบังคมทูลพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ขึ้นต้นว่า “ขอเดชะ...” และลงท้ายว่า “ควรมิควรแล้วแต่จะทรงพระกรุณาโปรดเกล้าโปรดกระหม่อม ขอเดชะ ข้าพระพุทธเจ้า...”, ภาษาที่ใช้เป็นทางการในโอกาสสำคัญ หรือใช้แก่บุคคลสำคัญ หรือบุคคลสำคัญเป็นผู้ใช้ เช่น คำประกาศเกียรติคุณในการประสาทปริญญาบัตรกิตติมศักดิ์ คำปราศรัยของนายกรัฐมนตรีในวันขึ้นปีใหม่, ภาษาระดับพิธีการ ก็เรียก.	ภาษาแบบแผน น. ภาษาที่ถือเป็นแบบฉบับที่จะต้องใช้เป็นแบบเดียวกันในโอกาสอย่างเดียวกัน เช่น คำกราบบังคมทูลพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ขึ้นต้นว่า “ขอเดชะ...” และลงท้ายว่า “ควรมิควรแล้วแต่จะทรงพระกรุณาโปรดเกล้าโปรดกระหม่อม ขอเดชะ ข้าพระพุทธเจ้า...”, ภาษาที่ใช้เป็นทางการในโอกาสสำคัญ หรือใช้แก่บุคคลสำคัญ หรือบุคคลสำคัญเป็นผู้ใช้ เช่น คำประกาศเกียรติคุณในการประสาทปริญญาบัตรกิตติมศักดิ์ คำปราศรัยของนายกรัฐมนตรีในวันขึ้นปีใหม่, ภาษาระดับพิธีการ ก็เรียก.
ภาษาปาก เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ภาษาพูดที่แสดงความคุ้นเคย ไม่เหมาะที่จะใช้เป็นพิธีรีตอง เช่น ตาแป๊ะ ตะบี้ตะบัน เทน้ำเทท่า.	ภาษาปาก น. ภาษาพูดที่แสดงความคุ้นเคย ไม่เหมาะที่จะใช้เป็นพิธีรีตอง เช่น ตาแป๊ะ ตะบี้ตะบัน เทน้ำเทท่า.
ภาษามีวิภัตติปัจจัย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ภาษาแบบที่มีการสร้างคำด้วยการใช้วิภัตติปัจจัยประกอบเข้ากับรากศัพท์ซึ่งเป็นหน่วยคำไม่อิสระทำให้เกิดเป็นคำที่แสดงเพศ พจน์ กาล มาลา วาจกอย่างชัดเจน เพื่อเข้าสัมพันธ์ทางไวยากรณ์กลมกลืนกับคำอื่นในประโยค เช่น ภาษาบาลี ภาษาสันสกฤต ภาษากรีกโบราณ ภาษาละติน ภาษาฝรั่งเศส. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ inflectional เขียนว่า ไอ-เอ็น-เอฟ-แอล-อี-ซี-ที-ไอ-โอ-เอ็น-เอ-แอล language เขียนว่า แอล-เอ-เอ็น-จี-ยู-เอ-จี-อี .	ภาษามีวิภัตติปัจจัย น. ภาษาแบบที่มีการสร้างคำด้วยการใช้วิภัตติปัจจัยประกอบเข้ากับรากศัพท์ซึ่งเป็นหน่วยคำไม่อิสระทำให้เกิดเป็นคำที่แสดงเพศ พจน์ กาล มาลา วาจกอย่างชัดเจน เพื่อเข้าสัมพันธ์ทางไวยากรณ์กลมกลืนกับคำอื่นในประโยค เช่น ภาษาบาลี ภาษาสันสกฤต ภาษากรีกโบราณ ภาษาละติน ภาษาฝรั่งเศส. (อ. inflectional language).
ภาษาระดับทางการ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ภาษาราชการ.	ภาษาระดับทางการ น. ภาษาราชการ.
ภาษาระดับพิธีการ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ภาษาแบบแผน.	ภาษาระดับพิธีการ น. ภาษาแบบแผน.
ภาษาราชการ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ภาษาที่ใช้สื่อสารในราชการและวิชาการเป็นต้น เช่น จดหมายติดต่อราชการ รายงานการประชุมของหน่วยงาน รายงานการวิจัย รายงานวิชาการสาขาต่าง ๆ, ภาษาระดับทางการ หรือ ภาษากึ่งแบบแผน ก็เรียก; ภาษาที่รัฐบาลประกาศให้ใช้เป็นทางราชการ เช่น ประเทศไทยใช้ภาษาไทยเป็นภาษาราชการ ประเทศสิงคโปร์ใช้ภาษาอังกฤษ ภาษาจีน ภาษาฮินดี และภาษามาเลย์ เป็นภาษาราชการ.	ภาษาราชการ น. ภาษาที่ใช้สื่อสารในราชการและวิชาการเป็นต้น เช่น จดหมายติดต่อราชการ รายงานการประชุมของหน่วยงาน รายงานการวิจัย รายงานวิชาการสาขาต่าง ๆ, ภาษาระดับทางการ หรือ ภาษากึ่งแบบแผน ก็เรียก; ภาษาที่รัฐบาลประกาศให้ใช้เป็นทางราชการ เช่น ประเทศไทยใช้ภาษาไทยเป็นภาษาราชการ ประเทศสิงคโปร์ใช้ภาษาอังกฤษ ภาษาจีน ภาษาฮินดี และภาษามาเลย์ เป็นภาษาราชการ.
ภาษาศาสตร์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาที่ศึกษาภาษาในแง่ต่าง ๆ เช่น เสียง โครงสร้าง ความหมาย โดยอาศัยวิธีการวิทยาศาสตร์ เช่น มีการตั้งสมมุติฐาน เก็บและวิเคราะห์ข้อมูลแล้วสรุปผล.	ภาษาศาสตร์ น. วิชาที่ศึกษาภาษาในแง่ต่าง ๆ เช่น เสียง โครงสร้าง ความหมาย โดยอาศัยวิธีการวิทยาศาสตร์ เช่น มีการตั้งสมมุติฐาน เก็บและวิเคราะห์ข้อมูลแล้วสรุปผล.
ภาษิต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ถ้อยคําหรือข้อความที่กล่าวสืบต่อกันมาช้านานแล้ว มีความหมายเป็นคติ เช่น กงเกวียนกําเกวียน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภาษิต น. ถ้อยคําหรือข้อความที่กล่าวสืบต่อกันมาช้านานแล้ว มีความหมายเป็นคติ เช่น กงเกวียนกําเกวียน. (ส.).
ภาษี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่รัฐหรือท้องถิ่นเรียกเก็บจากบุคคล เพื่อใช้จ่ายในการบริหารประเทศหรือท้องถิ่น เช่น ภาษีเงินได้ ภาษีบํารุงท้องที่ ภาษีโรงเรือนและที่ดิน ภาษีมูลค่าเพิ่ม; ความได้เปรียบ เช่น เขามีภาษีกว่า.	ภาษี น. เงินที่รัฐหรือท้องถิ่นเรียกเก็บจากบุคคล เพื่อใช้จ่ายในการบริหารประเทศหรือท้องถิ่น เช่น ภาษีเงินได้ ภาษีบํารุงท้องที่ ภาษีโรงเรือนและที่ดิน ภาษีมูลค่าเพิ่ม; ความได้เปรียบ เช่น เขามีภาษีกว่า.
ภาษีเงินได้ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ภาษีที่เรียกเก็บจากบุคคลที่ได้รับเงิน ทรัพย์สินหรือประโยชน์อย่างอื่น ซึ่งอาจคิดคํานวณได้เป็นเงิน.	ภาษีเงินได้ น. ภาษีที่เรียกเก็บจากบุคคลที่ได้รับเงิน ทรัพย์สินหรือประโยชน์อย่างอื่น ซึ่งอาจคิดคํานวณได้เป็นเงิน.
ภาษีบำรุงท้องที่ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ภาษีซึ่งบุคคลธรรมดาหรือนิติบุคคลซึ่งมีกรรมสิทธิ์ในที่ดินหรือครอบครองอยู่ในที่ดินที่ไม่เป็นกรรมสิทธิ์ของเอกชน มีหน้าที่ต้องเสียเป็นรายปีจากราคาปานกลางของที่ดินตามที่ทางราชการได้ประกาศกําหนดไว้ เพื่อให้เป็นรายได้ขององค์การบริหารส่วนท้องถิ่น ซึ่งที่ดินนั้นอยู่ในเขต.	ภาษีบำรุงท้องที่ (กฎ) น. ภาษีซึ่งบุคคลธรรมดาหรือนิติบุคคลซึ่งมีกรรมสิทธิ์ในที่ดินหรือครอบครองอยู่ในที่ดินที่ไม่เป็นกรรมสิทธิ์ของเอกชน มีหน้าที่ต้องเสียเป็นรายปีจากราคาปานกลางของที่ดินตามที่ทางราชการได้ประกาศกําหนดไว้ เพื่อให้เป็นรายได้ขององค์การบริหารส่วนท้องถิ่น ซึ่งที่ดินนั้นอยู่ในเขต.
ภาษีมูลค่าเพิ่ม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ภาษีทางอ้อมประเภทหนึ่งที่เรียกเก็บจากบุคคลที่ซื้อสินค้าหรือรับบริการ โดยจัดเก็บเฉพาะจากมูลค่าส่วนที่เพิ่มขึ้นในแต่ละขั้นตอนของการผลิต การจําหน่าย หรือการให้บริการ ตัวอย่างเช่น ซื้อวัตถุดิบ วัสดุอุปกรณ์มา ๑๐๐ บาท ผลิตเป็นสินค้าขายในราคา ๑๕๐ บาท ดังนี้ ก็จะเก็บภาษีมูลค่าเพิ่มเฉพาะผลต่างจํานวน ๕๐ บาท เท่านั้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ value-added เขียนว่า วี-เอ-แอล-ยู-อี-??45??-เอ-ดี-ดี-อี-ดี tax เขียนว่า ที-เอ-เอ็กซ์ .	ภาษีมูลค่าเพิ่ม (กฎ) น. ภาษีทางอ้อมประเภทหนึ่งที่เรียกเก็บจากบุคคลที่ซื้อสินค้าหรือรับบริการ โดยจัดเก็บเฉพาะจากมูลค่าส่วนที่เพิ่มขึ้นในแต่ละขั้นตอนของการผลิต การจําหน่าย หรือการให้บริการ ตัวอย่างเช่น ซื้อวัตถุดิบ วัสดุอุปกรณ์มา ๑๐๐ บาท ผลิตเป็นสินค้าขายในราคา ๑๕๐ บาท ดังนี้ ก็จะเก็บภาษีมูลค่าเพิ่มเฉพาะผลต่างจํานวน ๕๐ บาท เท่านั้น. (อ. value-added tax).
ภาษีโรงเรือนและที่ดิน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ภาษีที่เรียกเก็บจากผู้รับประเมินผู้มีกรรมสิทธิ์ในที่ดิน โรงเรือนหรือสิ่งปลูกสร้างอย่างอื่นปีละครั้งตามค่ารายปีของทรัพย์สินนั้น.	ภาษีโรงเรือนและที่ดิน (กฎ) น. ภาษีที่เรียกเก็บจากผู้รับประเมินผู้มีกรรมสิทธิ์ในที่ดิน โรงเรือนหรือสิ่งปลูกสร้างอย่างอื่นปีละครั้งตามค่ารายปีของทรัพย์สินนั้น.
ภาษีสรรพสามิต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[–สับพะ–, –สันพะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ภาษีที่กรมสรรพสามิตเรียกเก็บจากสินค้าที่ผลิตหรือนําเข้าและการให้บริการในทางธุรกิจตามที่กฎหมายกําหนด เช่น ภาษีรถยนต์ ภาษีสุรา. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ excise เขียนว่า อี-เอ็กซ์-ซี-ไอ-เอส-อี tax เขียนว่า ที-เอ-เอ็กซ์ .	ภาษีสรรพสามิต [–สับพะ–, –สันพะ–] (กฎ) น. ภาษีที่กรมสรรพสามิตเรียกเก็บจากสินค้าที่ผลิตหรือนําเข้าและการให้บริการในทางธุรกิจตามที่กฎหมายกําหนด เช่น ภาษีรถยนต์ ภาษีสุรา. (อ. excise tax).
ภาส, ภาส– ภาส เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ ภาส– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[พาด, พาดสะ–, พาสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง แสง, สว่าง, แจ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภาส, ภาส– [พาด, พาดสะ–, พาสะ–] น. แสง, สว่าง, แจ้ง. (ป., ส.).
ภาสกร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[พาดสะกอน, พาสะกอน] เป็นคำนาม หมายถึง พระอาทิตย์.	ภาสกร [พาดสะกอน, พาสะกอน] น. พระอาทิตย์.
ภาสวร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-วอ-แหวน-รอ-เรือ	[พาสะวอน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สว่าง, มีแสงพราว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภาสวร [พาสะวอน] ว. สว่าง, มีแสงพราว. (ส.).
ภาสน์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การพูด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภาสน์ น. การพูด. (ป.).
ภาสา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ภาษา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภาสา น. ภาษา. (ป.).
ภาสุระ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สว่าง, มีแสงพราวเช่นแก้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภาสุระ ว. สว่าง, มีแสงพราวเช่นแก้ว. (ส.).
ภิกขา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การขออาหาร; อาหารที่ขอมา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภิกฺษา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา.	ภิกขา น. การขออาหาร; อาหารที่ขอมา. (ป.; ส. ภิกฺษา).
ภิกขาจาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง การเที่ยวขอ, การเที่ยวขออาหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภิกขาจาร น. การเที่ยวขอ, การเที่ยวขออาหาร. (ป.).
ภิกขาหาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง อาหารที่ได้มาด้วยการขอ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภิกขาหาร น. อาหารที่ได้มาด้วยการขอ. (ป.).
ภิกขุ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง ภิกษุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภิกฺษุ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อุ.	ภิกขุ น. ภิกษุ. (ป.; ส. ภิกฺษุ).
ภิกขุนี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ภิกษุณี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภิกฺษุณี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี.	ภิกขุนี น. ภิกษุณี. (ป.; ส. ภิกฺษุณี).
ภิกษา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง การขออาหาร; อาหารที่ขอมา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภิกฺขา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา.	ภิกษา น. การขออาหาร; อาหารที่ขอมา. (ส.; ป. ภิกฺขา).
ภิกษาจาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง การเที่ยวขอ, การเที่ยวขออาหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภิกฺขาจาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ภิกษาจาร น. การเที่ยวขอ, การเที่ยวขออาหาร. (ส.; ป. ภิกฺขาจาร).
ภิกษาหาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง อาหารที่ได้มาด้วยการขอ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภิกฺขาหาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ภิกษาหาร น. อาหารที่ได้มาด้วยการขอ. (ส.; ป. ภิกฺขาหาร).
ภิกษุ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง ชายที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภิกฺขุ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อุ.	ภิกษุ น. ชายที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. (ส.; ป. ภิกฺขุ).
ภิกษุณี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภิกฺขุนี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี.	ภิกษุณี น. หญิงที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. (ส.; ป. ภิกฺขุนี).
ภิงคาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง หม้อนํ้า, เต้านํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภฺฤงฺคาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-รึ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ภิงคาร น. หม้อนํ้า, เต้านํ้า. (ป.; ส. ภฺฤงฺคาร).
ภิงสนะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่ากลัว, น่าหวาดเสียว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภีษฺณ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อี-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-นอ-เนน.	ภิงสนะ ว. น่ากลัว, น่าหวาดเสียว. (ป.; ส. ภีษฺณ).
ภิงสระ, ภิงสะ ภิงสระ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ ภิงสะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เหง้า, เหง้าบัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภิส เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ และมาจากภาษาสันสกฤต พิส เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ.	ภิงสระ, ภิงสะ น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป. ภิส; ส. พิส).
ภิญโญ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-โอ-ยอ-หยิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภิยฺโย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาสันสกฤต ภูย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ยอ-ยัก.	ภิญโญ ว. ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. (ป. ภิยฺโย; ส. ภูย).
ภิญโญภาพ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-โอ-ยอ-หยิง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง ความยิ่ง, ความยิ่งขึ้นไป.	ภิญโญภาพ น. ความยิ่ง, ความยิ่งขึ้นไป.
ภิตติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ฝาเรือน, กําแพง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภิตติ น. ฝาเรือน, กําแพง. (ป., ส.).
ภิทะ, ภินท–, ภินท์ ภิทะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ ภินท– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน ภินท์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	[พินทะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง แตก, ทําลาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภิทะ, ภินท–, ภินท์ [พินทะ–] ก. แตก, ทําลาย. (ป., ส.).
ภิน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	[พินนะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แตกแล้ว, ทําลายแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภินฺน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-นอ-หนู.	ภิน– [พินนะ–] ว. แตกแล้ว, ทําลายแล้ว. (ป., ส. ภินฺน).
ภินชาติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต่างชาติ, ต่างชาติชั้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภินฺนชาติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ภินชาติ ว. ต่างชาติ, ต่างชาติชั้น. (ป., ส. ภินฺนชาติ).
ภินวรรณ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เปลี่ยนสี, จาง, ตก, ซีด, (ใช้แก่สี); ต่างพวก, ต่างวรรณะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภินฺนวรฺณ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-นอ-หนู-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน.	ภินวรรณ ว. เปลี่ยนสี, จาง, ตก, ซีด, (ใช้แก่สี); ต่างพวก, ต่างวรรณะ. (ส. ภินฺนวรฺณ).
ภินทน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู	[พินทะนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การแตก, การทําลาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภินทน– [พินทะนะ–] น. การแตก, การทําลาย. (ป.).
ภินทนาการ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง อาการแตก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภินทนาการ น. อาการแตก. (ป.).
ภินทนาการ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู ภินทน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู.	ภินทนาการ ดู ภินทน–.
ภิยโย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ภิญโญ, ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภูย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ยอ-ยัก.	ภิยโย ว. ภิญโญ, ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. (ป.; ส. ภูย).
ภิยโยภาพ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง ภิญโญภาพ, ความยิ่ง, ความยิ่งขึ้นไป.	ภิยโยภาพ น. ภิญโญภาพ, ความยิ่ง, ความยิ่งขึ้นไป.
ภิรมย์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ดู อภิรมย์ เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด.	ภิรมย์ ดู อภิรมย์.
ภิรมย์สุรางค์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	ภิรมย์สุรางค์ น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
ภิษัช เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง หมอ, แพทย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภิษชฺ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ.	ภิษัช น. หมอ, แพทย์. (ส. ภิษชฺ).
ภิสะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เหง้า, เหง้าบัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต พิส เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ.	ภิสะ น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป.; ส. พิส).
ภิสัก เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หมอ, แพทย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภิสกฺก เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-กอ-ไก่ และมาจากภาษาสันสกฤต ภิษชฺ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ.	ภิสัก น. หมอ, แพทย์. (ป. ภิสกฺก; ส. ภิษชฺ).
ภีตะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง กลัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภีตะ ก. กลัว. (ป., ส.).
ภีมะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น่ากลัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภีมะ ว. น่ากลัว. (ป., ส.).
ภีรุ, ภีรุก– ภีรุ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ ภีรุก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	[พีรุกะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กลัว, ขี้ขลาด. เป็นคำนาม หมายถึง ผู้หญิง เช่น ภีรุอวตาร ว่า อวตารเป็นผู้หญิง. ในวงเล็บ มาจาก ประกาศแช่งน้ำโคลงห้า ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภีรุ, ภีรุก– [พีรุกะ–] ว. กลัว, ขี้ขลาด. น. ผู้หญิง เช่น ภีรุอวตาร ว่า อวตารเป็นผู้หญิง. (แช่งนํ้า). (ป., ส.).
ภีรุกชาติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[พีรุกะชาด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ขี้ขลาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภีรุกชาติ [พีรุกะชาด] ว. ขี้ขลาด. (ป.).
ภุกต–, ภุกต์ ภุกต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า ภุกต์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[พุกตะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึ่งกินแล้ว, ซึ่งครองแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภุตฺต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ภุกต–, ภุกต์ [พุกตะ–] ว. ซึ่งกินแล้ว, ซึ่งครองแล้ว. (ส.; ป. ภุตฺต).
ภุกตเศษ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี	เป็นคำนาม หมายถึง เดน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภุตฺตเสส เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สอ-เสือ.	ภุกตเศษ น. เดน. (ส.; ป. ภุตฺตเสส).
ภุกตาหาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง อาหารที่กินแล้ว; ผู้กินอาหารแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภุตฺตาหาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ภุกตาหาร น. อาหารที่กินแล้ว; ผู้กินอาหารแล้ว. (ส.; ป. ภุตฺตาหาร).
ภุกตาหาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู ภุกต–, ภุกต์ ภุกต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า ภุกต์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด .	ภุกตาหาร ดู ภุกต–, ภุกต์.
ภุขัน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง อาวุธชนิดหนึ่ง.	ภุขัน น. อาวุธชนิดหนึ่ง.
ภุช ๑, ภุช– ภุช ความหมายที่ ๑ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง ภุช– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง	[พุด, พุชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง แขน; งวงช้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภุช ๑, ภุช– [พุด, พุชะ–] น. แขน; งวงช้าง. (ป., ส.).
ภุชคะ, ภุชงค์, ภุชงคมะ ภุชคะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ ภุชงค์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด ภุชงคมะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-งอ-งู-คอ-ควาย-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	[พุชะคะ, พุชง, พุชงคะมะ] เป็นคำนาม หมายถึง งู, นาค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภุชคะ, ภุชงค์, ภุชงคมะ [พุชะคะ, พุชง, พุชงคะมะ] น. งู, นาค. (ป., ส.).
ภุชงคประยาต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[พุชงคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อฉันท์แบบหนึ่งมี ๑๒ คํา แบ่งเป็น ๒ วรรค มีลหุต้นวรรคและกลางวรรค. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภุชงฺคปฺปยาต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า.	ภุชงคประยาต [พุชงคะ–] น. ชื่อฉันท์แบบหนึ่งมี ๑๒ คํา แบ่งเป็น ๒ วรรค มีลหุต้นวรรคและกลางวรรค. (ส.; ป. ภุชงฺคปฺปยาต).
ภุชสมโภค เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย	[พุชะสมโพก] เป็นคำนาม หมายถึง การสวมกอด, การกอดรัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภุชสมโภค [พุชะสมโพก] น. การสวมกอด, การกอดรัด. (ส.).
ภุชา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แขน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภุชา น. แขน. (ส.).
ภุช ๒, ภุชะ ภุช ความหมายที่ ๒ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง ภุชะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ	[พุด, พุชะ] เป็นคำกริยา หมายถึง กิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภุช ๒, ภุชะ [พุด, พุชะ] ก. กิน. (ป., ส.).
ภุชคะ, ภุชงค์, ภุชงคมะ ภุชคะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ ภุชงค์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด ภุชงคมะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-งอ-งู-คอ-ควาย-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	ดู ภุช ๑, ภุช– ภุช ความหมายที่ ๑ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง ภุช– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง .	ภุชคะ, ภุชงค์, ภุชงคมะ ดู ภุช ๑, ภุช–.
ภุชงคประยาต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-งอ-งู-คอ-ควาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	ดู ภุช ๑, ภุช– ภุช ความหมายที่ ๑ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง ภุช– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง .	ภุชงคประยาต ดู ภุช ๑, ภุช–.
ภุชา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	ดู ภุช ๑, ภุช– ภุช ความหมายที่ ๑ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง ภุช– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง .	ภุชา ดู ภุช ๑, ภุช–.
ภุญชะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง กิน, กินอาหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภุญชะ ก. กิน, กินอาหาร. (ป.).
ภุต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	[พุด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึ่งกินแล้ว, ซึ่งครองแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภุตฺต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต ภุกฺต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ภุต [พุด] ว. ซึ่งกินแล้ว, ซึ่งครองแล้ว. (ป. ภุตฺต; ส. ภุกฺต).
ภุม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑	[พุม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ เช่น ภุมมาน ว่า ไม่มี, ภุมบาน ว่า ไม่ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร พุํ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-นิก-คะ-หิด.	ภุม ๑ [พุม] ว. ไม่ เช่น ภุมมาน ว่า ไม่มี, ภุมบาน ว่า ไม่ได้. (ข. พุํ).
ภุม ๒, ภุม– ๑ ภุม ความหมายที่ ๒ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า ภุม– ความหมายที่ ๑ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	[พุม, พุมมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวอังคาร; วันอังคาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภุมฺม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า และมาจากภาษาสันสกฤต เภาม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า.	ภุม ๒, ภุม– ๑ [พุม, พุมมะ–] น. ดาวอังคาร; วันอังคาร. (ป. ภุมฺม; ส. เภาม).
ภุมรัตน์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[พุมมะรัด] เป็นคำนาม หมายถึง หินปะการัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต เภามรตฺน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-นอ-หนู.	ภุมรัตน์ [พุมมะรัด] น. หินปะการัง. (ส. เภามรตฺน).
ภุมวาร, ภุมมวาร ภุมวาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ ภุมมวาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-มอ-ม้า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[พุมมะวาน] เป็นคำนาม หมายถึง วันอังคาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภุมฺมวาร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ภุมวาร, ภุมมวาร [พุมมะวาน] น. วันอังคาร. (ป. ภุมฺมวาร).
ภุม– เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า ความหมายที่ ๒	[พุมมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง พื้นดิน, ภาคพื้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภุมฺม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	ภุม– ๒ [พุมมะ–] น. พื้นดิน, ภาคพื้น. (ป. ภุมฺม).
ภุมเทวดา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เทวดาพวกหนึ่งที่สิงสถิตอยู่บนพื้นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ภุมฺม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า + เทวตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา .	ภุมเทวดา น. เทวดาพวกหนึ่งที่สิงสถิตอยู่บนพื้นดิน. (ป. ภุมฺม + เทวตา).
ภุมมะ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อยาม ๑ ใน ๘ ยามในเวลากลางวัน. ในวงเล็บ ดู ยาม เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า.	ภุมมะ (โหร) น. ชื่อยาม ๑ ใน ๘ ยามในเวลากลางวัน. (ดู ยาม).
ภุมโม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อยาม ๑ ใน ๘ ยามในเวลากลางคืน. ในวงเล็บ ดู ยาม เขียนว่า ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า.	ภุมโม (โหร) น. ชื่อยาม ๑ ใน ๘ ยามในเวลากลางคืน. (ดู ยาม).
ภุมระ, ภุมรา, ภุมริน, ภุมรี, ภุมเรศ ภุมระ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ ภุมรา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา ภุมริน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู ภุมรี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี ภุมเรศ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา	[พุมมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ภมร, แมลงผึ้ง, แมลงภู่.	ภุมระ, ภุมรา, ภุมริน, ภุมรี, ภุมเรศ [พุมมะ–] น. ภมร, แมลงผึ้ง, แมลงภู่.
ภุส เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ	[พุด] เป็นคำนาม หมายถึง ข้าวลีบ, แกลบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต พุส เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กล้า, ยิ่ง, มาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภฺฤศ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-รอ-รึ-สอ-สา-ลา.	ภุส [พุด] น. ข้าวลีบ, แกลบ. (ป.; ส. พุส). ว. กล้า, ยิ่ง, มาก. (ส. ภฺฤศ).
ภู เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ดิน, แผ่นดิน, โลก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภู ๑ น. ดิน, แผ่นดิน, โลก. (ป., ส.).
ภูดล เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นโลก, แผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภูดล น. พื้นโลก, แผ่นดิน. (ส.).
ภูธร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ทอ-ทง-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง พระราชา; ภูเขา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภูธร น. พระราชา; ภูเขา. (ส.).
ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช ภูธเรศ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ทอ-ทง-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา ภูธเรศวร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ทอ-ทง-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ ภูนาถ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง ภูนายก เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่ ภูเนตุ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ ภูบดินทร์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด ภูบดี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี ภูบาล เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง ภูเบนทร์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด ภูเบศ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สอ-สา-ลา ภูเบศวร์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด ภูป เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา ภูภุช เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภู เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เนินที่สูงขึ้นเป็นจอม, เขา.	ภู ๒ น. เนินที่สูงขึ้นเป็นจอม, เขา.
ภูเขา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นที่ที่มีระดับสูงขึ้นจากบริเวณรอบ ๆ ตั้งแต่ ๖๐๐ เมตรขึ้นไป.	ภูเขา น. พื้นที่ที่มีระดับสูงขึ้นจากบริเวณรอบ ๆ ตั้งแต่ ๖๐๐ เมตรขึ้นไป.
ภูเขาน้ำแข็ง เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ก้อนนํ้าแข็งขนาดใหญ่ที่แตกจากธารนํ้าแข็งแถบขั้วโลกล่องลอยไปในทะเล.	ภูเขาน้ำแข็ง น. ก้อนนํ้าแข็งขนาดใหญ่ที่แตกจากธารนํ้าแข็งแถบขั้วโลกล่องลอยไปในทะเล.
ภูเขาไฟ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	เป็นคำนาม หมายถึง ภูเขาที่เกิดขึ้นโดยการปะทุของหินหนืดร้อนแรงดันสูงใต้เปลือกโลก.	ภูเขาไฟ น. ภูเขาที่เกิดขึ้นโดยการปะทุของหินหนืดร้อนแรงดันสูงใต้เปลือกโลก.
ภูผา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เขาหิน.	ภูผา น. เขาหิน.
ภู่ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงหลายชนิดซึ่งมีรูปร่างลักษณะคล้ายผึ้ง ต่างกันที่ขนปกคลุมลําตัวมีลักษณะเป็นแฉก ไม่เป็นขนเดี่ยว ๆ อวัยวะของปากคู่หนึ่งยื่นยาวออกมาคล้ายหนวด ขาหลังตรงบริเวณส้นเท้ามีหนามแหลมข้างละ ๑ อัน ไม่มีถุงเก็บเกสรเหมือนผึ้ง มักอาศัยอยู่โดดเดี่ยว เป็นคู่ หรือรวม ๒–๓ คู่ แต่ไม่เป็นกลุ่มใหญ่เหมือนผึ้งที่พบบ่อยอยู่ในสกุล Xylocopa วงศ์ Xylocopidae เช่น ชนิด X. latipes และ ชนิด X. caeruleus, แมลงภู่ ก็เรียก.	ภู่ น. ชื่อแมลงหลายชนิดซึ่งมีรูปร่างลักษณะคล้ายผึ้ง ต่างกันที่ขนปกคลุมลําตัวมีลักษณะเป็นแฉก ไม่เป็นขนเดี่ยว ๆ อวัยวะของปากคู่หนึ่งยื่นยาวออกมาคล้ายหนวด ขาหลังตรงบริเวณส้นเท้ามีหนามแหลมข้างละ ๑ อัน ไม่มีถุงเก็บเกสรเหมือนผึ้ง มักอาศัยอยู่โดดเดี่ยว เป็นคู่ หรือรวม ๒–๓ คู่ แต่ไม่เป็นกลุ่มใหญ่เหมือนผึ้งที่พบบ่อยอยู่ในสกุล Xylocopa วงศ์ Xylocopidae เช่น ชนิด X. latipes และ ชนิด X. caeruleus, แมลงภู่ ก็เรียก.
ภูโช เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-โอ-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง งวงช้าง เช่น ภูโชพรายแพร่งเหลื้อม โสภา เพรอศแฮ. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตยวนพ่าย ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภุช เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง.	ภูโช น. งวงช้าง เช่น ภูโชพรายแพร่งเหลื้อม โสภา เพรอศแฮ. (ยวนพ่าย). (ป., ส. ภุช).
ภูดาด เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เสมียน.	ภูดาด (โบ) น. เสมียน.
ภูต, ภูต– ภูต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า ภูต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า	[พูด, พูตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผี, มักใช้เข้าคู่กันเป็น ภูตผี. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึ่งเกิดแล้ว, ซึ่งเป็นแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภูต, ภูต– [พูด, พูตะ–] น. ผี, มักใช้เข้าคู่กันเป็น ภูตผี. ว. ซึ่งเกิดแล้ว, ซึ่งเป็นแล้ว. (ป., ส.).
ภูตคาม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	[พูตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง พืชพันธุ์อันอยู่กับที่ มี ๕ ชนิด คือ พืชที่เกิดจากเหง้า ๑ ที่เกิดจากต้น ๑ ที่เกิดจากข้อ ๑ ที่เกิดจากยอด ๑ และที่เกิดจากเมล็ด ๑, คู่กับ พืชคาม คือ พืชพันธุ์ที่แม้จะถูกพรากจากที่แล้ว ก็ยังจะเป็นได้อีก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภูตคฺราม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-คอ-ควาย-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า ว่า สิ่งทั้งปวง, สิ่งที่เกิดแล้วทั้งปวง .	ภูตคาม [พูตะ–] น. พืชพันธุ์อันอยู่กับที่ มี ๕ ชนิด คือ พืชที่เกิดจากเหง้า ๑ ที่เกิดจากต้น ๑ ที่เกิดจากข้อ ๑ ที่เกิดจากยอด ๑ และที่เกิดจากเมล็ด ๑, คู่กับ พืชคาม คือ พืชพันธุ์ที่แม้จะถูกพรากจากที่แล้ว ก็ยังจะเป็นได้อีก. (ป.; ส. ภูตคฺราม ว่า สิ่งทั้งปวง, สิ่งที่เกิดแล้วทั้งปวง).
ภูตบดี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[พูตะบอดี] เป็นคำนาม หมายถึง เจ้าแห่งผี, เจ้าแห่งสรรพสัตว์, (หมายถึง พระศิวะ). ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภูตปติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ภูตบดี [พูตะบอดี] น. เจ้าแห่งผี, เจ้าแห่งสรรพสัตว์, (หมายถึง พระศิวะ). (ส. ภูตปติ).
ภูตรูป เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา	[พูตะรูบ] เป็นคำนาม หมายถึง รูปที่เกิดแล้ว ได้แก่ ธาตุทั้ง ๔ คือ ดิน นํ้า ไฟ ลม ซึ่งคุมกันเข้าเป็นมนุษย์และสัตว์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภูตรูป [พูตะรูบ] น. รูปที่เกิดแล้ว ได้แก่ ธาตุทั้ง ๔ คือ ดิน นํ้า ไฟ ลม ซึ่งคุมกันเข้าเป็นมนุษย์และสัตว์. (ป., ส.).
ภูเตศวร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง พระศิวะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภูเตศวร น. พระศิวะ. (ส.).
ภูติ, ภูตี ภูติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ ภูตี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี	[พูติ, พูตี] เป็นคำนาม หมายถึง ความรุ่งเรือง, ความมั่งคั่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ภูติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ภูติ, ภูตี [พูติ, พูตี] น. ความรุ่งเรือง, ความมั่งคั่ง. (ป., ส. ภูติ).
ภูเตศวร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ	ดู ภูต, ภูต– ภูต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า ภูต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า .	ภูเตศวร ดู ภูต, ภูต–.
ภูม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง บ้าน. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	ภูม น. บ้าน. (ข.).
ภูมิ ๑, ภูมิ– ภูมิ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ ภูมิ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	[พูม, พูมิ–, พูมมิ–] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดิน, ที่ดิน.	ภูมิ ๑, ภูมิ– [พูม, พูมิ–, พูมมิ–] น. แผ่นดิน, ที่ดิน.
ภูมิธร, ภูมินทร์, ภูมินาถ, ภูมิบดี ภูมิธร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-รอ-เรือ ภูมินทร์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด ภูมินาถ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง ภูมิบดี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภูมิธร, ภูมินทร์, ภูมินาถ, ภูมิบดี น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูมิบริมาณ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	[พูมิ–] เป็นคำนาม หมายถึง มาตราเนื้อที่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภูมิบริมาณ [พูมิ–] น. มาตราเนื้อที่. (ส.).
ภูมิบาล, ภูมิภุช ภูมิบาล เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง ภูมิภุช เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง	[พูมิ–] เป็นคำนาม หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภูมิบาล, ภูมิภุช [พูมิ–] น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูมิประเทศ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	[พูมิ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณะทางกายภาพและทางธรรมชาติของแผ่นดิน รวมถึงความสูงตํ่าของผิวโลก ทะเลสาบ ถนนหนทาง และเมืองต่าง ๆ.	ภูมิประเทศ [พูมิ–] น. ลักษณะทางกายภาพและทางธรรมชาติของแผ่นดิน รวมถึงความสูงตํ่าของผิวโลก ทะเลสาบ ถนนหนทาง และเมืองต่าง ๆ.
ภูมิภาค เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	[พูมมิ–, พูมิ–] เป็นคำนาม หมายถึง หัวเมือง; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในภูมิศาสตร์ หมายถึง อาณาบริเวณที่มีลักษณะบางอย่างเช่นลักษณะทางธรรมชาติ ทางเศรษฐกิจ ทางวัฒนธรรม ทางการเมือง คล้ายคลึงกันจนสามารถจัดเข้าพวกกันได้ และแตกต่างกับบริเวณใกล้เคียงโดยรอบ.	ภูมิภาค [พูมมิ–, พูมิ–] น. หัวเมือง; (ภูมิ) อาณาบริเวณที่มีลักษณะบางอย่างเช่นลักษณะทางธรรมชาติ ทางเศรษฐกิจ ทางวัฒนธรรม ทางการเมือง คล้ายคลึงกันจนสามารถจัดเข้าพวกกันได้ และแตกต่างกับบริเวณใกล้เคียงโดยรอบ.
ภูมิรัฐศาสตร์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ถอ-ถาน-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[พูมิ–] เป็นคำนาม หมายถึง วิชาในหมวดสังคมศาสตร์สาขาหนึ่ง มีลักษณะคล้ายวิชาภูมิศาสตร์การเมือง แต่เน้นหนักไปทางการเมือง.	ภูมิรัฐศาสตร์ [พูมิ–] น. วิชาในหมวดสังคมศาสตร์สาขาหนึ่ง มีลักษณะคล้ายวิชาภูมิศาสตร์การเมือง แต่เน้นหนักไปทางการเมือง.
ภูมิลำเนา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[พูม–, พูมิ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ถิ่นที่อยู่อันเป็นแหล่งสําคัญ.	ภูมิลำเนา [พูม–, พูมิ–] (กฎ) น. ถิ่นที่อยู่อันเป็นแหล่งสําคัญ.
ภูมิศาสตร์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[พูมิ–] เป็นคำนาม หมายถึง วิชาที่ศึกษาถึงความสัมพันธ์ระหว่างสิ่งแวดล้อมทางธรรมชาติกับสังคมที่ปรากฏในดินแดนต่าง ๆ ของโลก.	ภูมิศาสตร์ [พูมิ–] น. วิชาที่ศึกษาถึงความสัมพันธ์ระหว่างสิ่งแวดล้อมทางธรรมชาติกับสังคมที่ปรากฏในดินแดนต่าง ๆ ของโลก.
ภูมิศาสตร์กายภาพ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาเน้นหนักในเรื่องลักษณะและการเปลี่ยนแปลงทางธรรมชาติที่แวดล้อมตัวมนุษย์.	ภูมิศาสตร์กายภาพ น. วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาเน้นหนักในเรื่องลักษณะและการเปลี่ยนแปลงทางธรรมชาติที่แวดล้อมตัวมนุษย์.
ภูมิศาสตร์การเกษตร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาเกี่ยวกับการกสิกรรม การเลี้ยงสัตว์ การป่าไม้ และการประมง.	ภูมิศาสตร์การเกษตร น. วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาเกี่ยวกับการกสิกรรม การเลี้ยงสัตว์ การป่าไม้ และการประมง.
ภูมิศาสตร์การเมือง เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาเน้นหนักในเรื่องเกี่ยวกับการเมืองของรัฐต่าง ๆ ในโลก.	ภูมิศาสตร์การเมือง น. วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาเน้นหนักในเรื่องเกี่ยวกับการเมืองของรัฐต่าง ๆ ในโลก.
ภูมิศาสตร์ประชากร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาเน้นหนักในเรื่องเกี่ยวกับประชากรในถิ่นต่าง ๆ ของโลก โดยพิจารณาถึงสภาพทางภูมิศาสตร์ที่เกี่ยวข้องหรือมีผลต่อความเป็นอยู่ของประชากรนั้น ๆ เช่น การกระจาย การย้ายถิ่นฐาน ความหนาแน่น.	ภูมิศาสตร์ประชากร น. วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาเน้นหนักในเรื่องเกี่ยวกับประชากรในถิ่นต่าง ๆ ของโลก โดยพิจารณาถึงสภาพทางภูมิศาสตร์ที่เกี่ยวข้องหรือมีผลต่อความเป็นอยู่ของประชากรนั้น ๆ เช่น การกระจาย การย้ายถิ่นฐาน ความหนาแน่น.
ภูมิศาสตร์ประวัติ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาถึงประวัติการเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ ทางภูมิศาสตร์ของดินแดนใดดินแดนหนึ่งตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงปัจจุบัน, ภูมิศาสตร์เชิงประวัติ ก็เรียก.	ภูมิศาสตร์ประวัติ น. วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาถึงประวัติการเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ ทางภูมิศาสตร์ของดินแดนใดดินแดนหนึ่งตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงปัจจุบัน, ภูมิศาสตร์เชิงประวัติ ก็เรียก.
ภูมิศาสตร์เศรษฐกิจ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-ถอ-ถาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาถึงกิจกรรมทางเศรษฐกิจซึ่งเกี่ยวกับการครองชีพของมนุษย์ ได้แก่ ทรัพยากรธรรมชาติการผลิต การใช้.	ภูมิศาสตร์เศรษฐกิจ น. วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาถึงกิจกรรมทางเศรษฐกิจซึ่งเกี่ยวกับการครองชีพของมนุษย์ ได้แก่ ทรัพยากรธรรมชาติการผลิต การใช้.
ภูมิอากาศ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง อากาศประจำถิ่น, ลักษณะอากาศเฉลี่ยของภูมิภาคแห่งใดแห่งหนึ่งในช่วงระยะเวลาหนึ่งซึ่งอาจเป็นเดือน เป็นปีหรือเป็นศตวรรษก็ได้.	ภูมิอากาศ น. อากาศประจำถิ่น, ลักษณะอากาศเฉลี่ยของภูมิภาคแห่งใดแห่งหนึ่งในช่วงระยะเวลาหนึ่งซึ่งอาจเป็นเดือน เป็นปีหรือเป็นศตวรรษก็ได้.
ภูมิ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๒	[พูม] เป็นคำนาม หมายถึง พื้น, ชั้น, พื้นเพ; ความรู้ เช่น อวดภูมิ อมภูมิ.	ภูมิ ๒ [พูม] น. พื้น, ชั้น, พื้นเพ; ความรู้ เช่น อวดภูมิ อมภูมิ.
ภูมิธรรม เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[พูมทํา] เป็นคำนาม หมายถึง พื้นจิตใจที่มีคุณธรรม.	ภูมิธรรม [พูมทํา] น. พื้นจิตใจที่มีคุณธรรม.
ภูมิปัญญา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา	[พูม–] เป็นคำนาม หมายถึง พื้นความรู้ความสามารถ.	ภูมิปัญญา [พูม–] น. พื้นความรู้ความสามารถ.
ภูมิรู้ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	[พูม–] เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้, พื้นความรู้.	ภูมิรู้ [พูม–] น. ความรู้, พื้นความรู้.
ภูมิ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๓	[พูม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สง่า, โอ่โถง, องอาจ, ผึ่งผาย, เช่น วางภูมิ.	ภูมิ ๓ [พูม] ว. สง่า, โอ่โถง, องอาจ, ผึ่งผาย, เช่น วางภูมิ.
ภูมิใจ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง กระหยิ่มใจ, รู้สึกว่ามีเกียรติยศ.	ภูมิใจ ก. กระหยิ่มใจ, รู้สึกว่ามีเกียรติยศ.
ภูมิฐาน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[พูมถาน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สง่าผ่าเผย, โก้หรู, เช่น แต่งตัวภูมิฐาน.	ภูมิฐาน [พูมถาน] ว. สง่าผ่าเผย, โก้หรู, เช่น แต่งตัวภูมิฐาน.
ภูมิคุ้มกัน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-มอ-ม้า-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[พูม–] เป็นคำนาม หมายถึง สภาพที่ร่างกายมีแรงต่อต้านเชื้อโรคที่เข้าสู่ร่างกาย, ภูมิต้านทาน ก็เรียก.	ภูมิคุ้มกัน [พูม–] น. สภาพที่ร่างกายมีแรงต่อต้านเชื้อโรคที่เข้าสู่ร่างกาย, ภูมิต้านทาน ก็เรียก.
ภูมิธร, ภูมินทร์, ภูมินาถ, ภูมิบดี ภูมิธร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-รอ-เรือ ภูมินทร์ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด ภูมินาถ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง ภูมิบดี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	ดู ภูมิ ๑, ภูมิ– ภูมิ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ ภูมิ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ .	ภูมิธร, ภูมินทร์, ภูมินาถ, ภูมิบดี ดู ภูมิ ๑, ภูมิ–.
ภูมิแพ้ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ไม้-โท	[พูม–] เป็นคำนาม หมายถึง สภาพที่ร่างกายมีปฏิกิริยาผิดปรกติต่อสิ่งที่ตามธรรมดาเมื่อเข้าสู่ร่างกายคนทั่ว ๆ ไปแล้วจะไม่มีอันตรายใด ๆ จะมีอันตรายก็เฉพาะในคนบางคนที่แพ้สิ่งนั้นเท่านั้น.	ภูมิแพ้ [พูม–] น. สภาพที่ร่างกายมีปฏิกิริยาผิดปรกติต่อสิ่งที่ตามธรรมดาเมื่อเข้าสู่ร่างกายคนทั่ว ๆ ไปแล้วจะไม่มีอันตรายใด ๆ จะมีอันตรายก็เฉพาะในคนบางคนที่แพ้สิ่งนั้นเท่านั้น.
ภูมี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน.	ภูมี น. พระเจ้าแผ่นดิน.
ภูมีศวร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภูมีศวร น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูรโลก เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	[พูระโลก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแผ่นดินเมื่อพูดเกี่ยวกับฟ้าและสวรรค์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภูรโลก [พูระโลก] น. ชื่อแผ่นดินเมื่อพูดเกี่ยวกับฟ้าและสวรรค์. (ส.).
ภูริ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ภูริ ๑ ว. มาก. (ป., ส.).
ภูริ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภูริ ๒ น. แผ่นดิน. (ป.).
ภูริ ๓, ภูรี ภูริ ความหมายที่ ๓ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ ภูรี เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ความฉลาด, ปัญญา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภูริ ๓, ภูรี น. ความฉลาด, ปัญญา. (ป.).
ภูว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-วอ-แหวน	[พูวะ–] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภุว เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน.	ภูว– [พูวะ–] น. แผ่นดิน. (ส. ภุว).
ภูวดล เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ภูวดล น. พื้นแผ่นดิน. (ป.).
ภูวนาถ, ภูวเนตร, ภูวไนย ภูวนาถ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ถอ-ถุง ภูวเนตร เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ ภูวไนย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-นอ-หนู-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน.	ภูวนาถ, ภูวเนตร, ภูวไนย น. พระเจ้าแผ่นดิน.
ภูวน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-วอ-แหวน-นอ-หนู	[–วะนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง โลก, แผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภุวน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-นอ-หนู.	ภูวน– [–วะนะ–] น. โลก, แผ่นดิน. (ส., ป. ภุวน).
ภูวนตรัย, ภูวนัตตรัย ภูวนตรัย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-วอ-แหวน-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก ภูวนัตตรัย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-วอ-แหวน-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง โลกสาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ภูวนตรัย, ภูวนัตตรัย น. โลกสาม. (ส.).
ภูวนตรัย, ภูวนัตตรัย ภูวนตรัย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-วอ-แหวน-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก ภูวนัตตรัย เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-วอ-แหวน-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	ดู ภูวน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-วอ-แหวน-นอ-หนู.	ภูวนตรัย, ภูวนัตตรัย ดู ภูวน–.
ภูษณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี-นอ-เนน	[พูสะนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภูสน เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-นอ-หนู.	ภูษณ– [พูสะนะ–] น. เครื่องประดับ. (ส.; ป. ภูสน).
ภูษณพาส เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องแต่งตัวและเสื้อผ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ภูษณวาส เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	ภูษณพาส น. เครื่องแต่งตัวและเสื้อผ้า. (ส. ภูษณวาส).
ภูษา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องนุ่งห่ม, ผ้าทรง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภูสา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา ว่า เครื่องประดับ .	ภูษา น. เครื่องนุ่งห่ม, ผ้าทรง. (ส.; ป. ภูสา ว่า เครื่องประดับ).
ภูษามาลา เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าราชการในราชสํานักมีหน้าที่ถวายทรงพระเครื่องใหญ่ ถวายพระกลด ถวายสุกํา ทําสุกํา เปลื้องเครื่องสุกําศพพระบรมศพ พระศพ และเปลื้องเครื่องสุกําศพที่ได้รับพระราชทานโกศ เป็นต้น เรียกว่า เจ้าพนักงานภูษามาลา, โบราณมีหน้าที่ถวายเครื่องต้นด้วย, ในกฎหมายตราสามดวงเรียกแยกเป็น พนักงานพระภูษา พนักงานพระมาลา.	ภูษามาลา น. ข้าราชการในราชสํานักมีหน้าที่ถวายทรงพระเครื่องใหญ่ ถวายพระกลด ถวายสุกํา ทําสุกํา เปลื้องเครื่องสุกําศพพระบรมศพ พระศพ และเปลื้องเครื่องสุกําศพที่ได้รับพระราชทานโกศ เป็นต้น เรียกว่า เจ้าพนักงานภูษามาลา, โบราณมีหน้าที่ถวายเครื่องต้นด้วย, ในกฎหมายตราสามดวงเรียกแยกเป็น พนักงานพระภูษา พนักงานพระมาลา.
ภูษาโยง เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง แถบผ้าที่โยงจากปากโกศหรือหีบศพสําหรับคลี่ทอดไปยังพระสงฆ์เมื่อทําพิธีกรรม เช่น บังสุกุล หรือโยงจากราชรถประดิษฐานพระโกศไปยังรถนําหน้าพระศพ.	ภูษาโยง น. แถบผ้าที่โยงจากปากโกศหรือหีบศพสําหรับคลี่ทอดไปยังพระสงฆ์เมื่อทําพิธีกรรม เช่น บังสุกุล หรือโยงจากราชรถประดิษฐานพระโกศไปยังรถนําหน้าพระศพ.
ภูษิต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ประดับ, แต่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ภูสิต เขียนว่า พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า.	ภูษิต ก. ประดับ, แต่ง. (ส.; ป. ภูสิต).
เภกะ, เภคะ เภกะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ เภคะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง กบ (สัตว์). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เภกะ, เภคะ น. กบ (สัตว์). (ป., ส.).
เภตรา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[เพตฺรา] เป็นคำนาม หมายถึง เรือ, เรือสําเภา. ในวงเล็บ เทียบ ภาษาสันสกฤต วาหิตฺร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ เภฏ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ตอ-ปะ-ตัก ว่า เรือ .	เภตรา [เพตฺรา] น. เรือ, เรือสําเภา. (เทียบ ส. วาหิตฺร, เภฏ ว่า เรือ).
เภท เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง การแบ่ง, การแตกแยก, การทำลาย, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส, เช่น สามัคคีเภท สังฆเภท; ส่วน, ภาค; ความแตกต่าง, ความแปลก; ชนิด, อย่าง. เป็นคำกริยา หมายถึง แตก, หัก, ทําลาย, พัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	เภท น. การแบ่ง, การแตกแยก, การทำลาย, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส, เช่น สามัคคีเภท สังฆเภท; ส่วน, ภาค; ความแตกต่าง, ความแปลก; ชนิด, อย่าง. ก. แตก, หัก, ทําลาย, พัง. (ป., ส.).
เภทภัย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[เพดไพ] เป็นคำนาม หมายถึง ภัยต่าง ๆ.	เภทภัย [เพดไพ] น. ภัยต่าง ๆ.
เภทุบาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง อุบายที่ทําให้เขาแตกกัน, เล่ห์เหลี่ยม, กลอุบาย.	เภทุบาย น. อุบายที่ทําให้เขาแตกกัน, เล่ห์เหลี่ยม, กลอุบาย.
เภทุบาย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ดู เภท เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน.	เภทุบาย ดู เภท.
เภรวะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	[–ระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความขลาด, ความกลัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เภรวะ [–ระ–] น. ความขลาด, ความกลัว. (ป.).
เภริ, เภรี เภริ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ เภรี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง กลอง เช่น อินทเภรี ชัยเภรี, บางทีใช้เป็น ไภรี หรือ ไภริน ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เภริ, เภรี น. กลอง เช่น อินทเภรี ชัยเภรี, บางทีใช้เป็น ไภรี หรือ ไภริน ก็มี. (ป.).
เภสัช, เภสัช– เภสัช เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง เภสัช– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง	[เพสัด, เพสัดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ยาแก้โรค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี เภสชฺช เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สอ-เสือ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง และมาจากภาษาสันสกฤต ไภษชฺย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-สำ-เพา-สอ-รือ-สี-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	เภสัช, เภสัช– [เพสัด, เพสัดชะ–] น. ยาแก้โรค. (ป. เภสชฺช; ส. ไภษชฺย).
เภสัชกร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[เพสัดชะกอน] เป็นคำนาม หมายถึง แพทย์ปรุงยา, ผู้ที่ได้รับใบอนุญาตให้เป็นผู้ประกอบโรคศิลปะสาขาเภสัชกรรม.	เภสัชกร [เพสัดชะกอน] น. แพทย์ปรุงยา, ผู้ที่ได้รับใบอนุญาตให้เป็นผู้ประกอบโรคศิลปะสาขาเภสัชกรรม.
เภสัชกรรม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[เพสัดชะกํา] เป็นคำนาม หมายถึง วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยการเตรียมเครื่องยา ตัวยาจากธรรมชาติหรือการสังเคราะห์ให้เป็นยาสําเร็จรูป.	เภสัชกรรม [เพสัดชะกํา] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยการเตรียมเครื่องยา ตัวยาจากธรรมชาติหรือการสังเคราะห์ให้เป็นยาสําเร็จรูป.
เภสัชเคมี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	[เพสัด–] เป็นคำนาม หมายถึง วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยการเตรียม การสังเคราะห์ การวิเคราะห์ และการทําสารเคมีที่ใช้เป็นยาให้ได้มาตรฐาน.	เภสัชเคมี [เพสัด–] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยการเตรียม การสังเคราะห์ การวิเคราะห์ และการทําสารเคมีที่ใช้เป็นยาให้ได้มาตรฐาน.
เภสัชพฤกษศาสตร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-พอ-พาน-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[เพสัดชะพฺรึกสะสาด] เป็นคำนาม หมายถึง วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยพืชที่ใช้เป็นยา.	เภสัชพฤกษศาสตร์ [เพสัดชะพฺรึกสะสาด] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยพืชที่ใช้เป็นยา.
เภสัชเพลา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[เพสัดเพ–] เป็นคำนาม หมายถึง หมากพลูบุหรี่ที่ถวายพระ.	เภสัชเพลา [เพสัดเพ–] น. หมากพลูบุหรี่ที่ถวายพระ.
เภสัชวิทยา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[เพสัดชะวิดทะยา, เพสัดวิดทะยา] เป็นคำนาม หมายถึง วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยฤทธิ์ของยาหรือของสารที่มีต่อสิ่งมีชีวิต.	เภสัชวิทยา [เพสัดชะวิดทะยา, เพสัดวิดทะยา] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยฤทธิ์ของยาหรือของสารที่มีต่อสิ่งมีชีวิต.
เภสัชเวท เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน	[เพสัดชะเวด] เป็นคำนาม หมายถึง วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยยาที่ได้จากพืช สัตว์ และแร่ธาตุโดยตรง หรือสารที่เกิดจากสิ่งเหล่านั้น, วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยสมุนไพร.	เภสัชเวท [เพสัดชะเวด] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยยาที่ได้จากพืช สัตว์ และแร่ธาตุโดยตรง หรือสารที่เกิดจากสิ่งเหล่านั้น, วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยสมุนไพร.
เภสัชศาสตร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[เพสัดชะสาด] เป็นคำนาม หมายถึง วิทยาศาสตร์แขนงหนึ่งว่าด้วยกระบวนการต่าง ๆ เกี่ยวกับเรื่องยาบําบัด บรรเทา หรือป้องกันโรค.	เภสัชศาสตร์ [เพสัดชะสาด] น. วิทยาศาสตร์แขนงหนึ่งว่าด้วยกระบวนการต่าง ๆ เกี่ยวกับเรื่องยาบําบัด บรรเทา หรือป้องกันโรค.
เภสัชอุตสาหกรรม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[เพสัดอุดสาหะกํา] เป็นคำนาม หมายถึง วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยการเตรียมยาระดับอุตสาหกรรม.	เภสัชอุตสาหกรรม [เพสัดอุดสาหะกํา] น. วิทยาศาสตร์แขนงที่ว่าด้วยการเตรียมยาระดับอุตสาหกรรม.
โภค, โภค–, โภคะ โภค เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย โภค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย โภคะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ	[โพก, โพคะ–, โพกคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง สมบัติ เช่น ถึงพร้อมด้วยโภคะ. เป็นคำกริยา หมายถึง กิน, ใช้สอย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โภค, โภค–, โภคะ [โพก, โพคะ–, โพกคะ–] น. สมบัติ เช่น ถึงพร้อมด้วยโภคะ. ก. กิน, ใช้สอย. (ป., ส.).
โภคทรัพย์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[โพกคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ทรัพย์สิ่งของที่ใช้อุปโภคบริโภค.	โภคทรัพย์ [โพกคะ–] น. ทรัพย์สิ่งของที่ใช้อุปโภคบริโภค.
โภคภัณฑ์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	[โพกคะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องอุปโภคบริโภค.	โภคภัณฑ์ [โพกคะ–] น. เครื่องอุปโภคบริโภค.
โภคยทรัพย์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[โพกคะยะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย และเป็นคำที่เลิกใช้แล้ว เป็นคำนาม หมายถึง สังหาริมทรัพย์ซึ่งเมื่อใช้ย่อมเสียภาวะเสื่อมสลายไปในทันใดเพราะการใช้นั้น หรือซึ่งใช้ไปในที่สุดย่อมสิ้นเปลืองหมดไป.	โภคยทรัพย์ [โพกคะยะ–] (กฎ; เลิก) น. สังหาริมทรัพย์ซึ่งเมื่อใช้ย่อมเสียภาวะเสื่อมสลายไปในทันใดเพราะการใช้นั้น หรือซึ่งใช้ไปในที่สุดย่อมสิ้นเปลืองหมดไป.
โภคยทรัพย์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ดู โภค, โภค–, โภคะ โภค เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย โภค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย โภคะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ .	โภคยทรัพย์ ดู โภค, โภค–, โภคะ.
โภคิน, โภคี โภคิน เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู โภคี เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้บริโภค; งู, นาค; คนมั่งมี, คนมีสมบัติ; นายบ้าน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โภคิน, โภคี น. ผู้บริโภค; งู, นาค; คนมั่งมี, คนมีสมบัติ; นายบ้าน. (ป., ส.).
โภไคย, โภไคศวรรย์ โภไคย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-คอ-ควาย-ยอ-ยัก โภไคศวรรย์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-คอ-ควาย-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ทรัพย์สมบัติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โภเคยฺย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาสันสกฤต โภไคศฺวรฺย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-คอ-ควาย-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	โภไคย, โภไคศวรรย์ น. ทรัพย์สมบัติ. (ป. โภเคยฺย; ส. โภไคศฺวรฺย).
โภช, โภชย์ โภช เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง โภชย์ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[โพด] เป็นคำนาม หมายถึง ของควรบริโภค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี โภชฺช เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง และมาจากภาษาสันสกฤต โภชฺย เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	โภช, โภชย์ [โพด] น. ของควรบริโภค. (ป. โภชฺช; ส. โภชฺย).
โภชก เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่	[–ชก] เป็นคำนาม หมายถึง นายบ้าน, ผู้ใหญ่บ้าน, เช่น คามโภชก ว่า กํานัน, นายอําเภอ.	โภชก [–ชก] น. นายบ้าน, ผู้ใหญ่บ้าน, เช่น คามโภชก ว่า กํานัน, นายอําเภอ.
โภชน–, โภชนะ โภชน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู โภชนะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[โพชะนะ–, โพดชะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง อาหาร; การกิน, การกินข้าว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โภชน–, โภชนะ [โพชะนะ–, โพดชะนะ] น. อาหาร; การกิน, การกินข้าว. (ป., ส.).
โภชนะห้า เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	[โพชะนะห้า] เป็นคำนาม หมายถึง ข้าว ๕ อย่าง คือ ข้าวสุก (ข้าวมัน หรือ ข้าวผัด ก็นับเข้า) ขนมสด (ขนมที่จะบูดเมื่อล่วงเวลาแล้ว เช่น แป้งจี่ ขนมด้วง ขนมครก) ขนมแห้ง (ที่ไม่บูด เช่น จันอับ ขนมปัง) ปลา (รวมทั้งหอย กุ้ง และสัตว์นํ้าเหล่าอื่นที่ใช้เป็นอาหาร) เนื้อ (เนื้อของสัตว์บกและนกที่ใช้เป็นอาหาร).	โภชนะห้า [โพชะนะห้า] น. ข้าว ๕ อย่าง คือ ข้าวสุก (ข้าวมัน หรือ ข้าวผัด ก็นับเข้า) ขนมสด (ขนมที่จะบูดเมื่อล่วงเวลาแล้ว เช่น แป้งจี่ ขนมด้วง ขนมครก) ขนมแห้ง (ที่ไม่บูด เช่น จันอับ ขนมปัง) ปลา (รวมทั้งหอย กุ้ง และสัตว์นํ้าเหล่าอื่นที่ใช้เป็นอาหาร) เนื้อ (เนื้อของสัตว์บกและนกที่ใช้เป็นอาหาร).
โภชนากร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[โพชะนา–, โพดชะนา–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่มีความรู้เรื่องโภชนาการแล้วสามารถให้ความรู้และคําแนะนําในเรื่องอาหารแก่บุคคลอื่นต่อไปได้.	โภชนากร [โพชะนา–, โพดชะนา–] น. ผู้ที่มีความรู้เรื่องโภชนาการแล้วสามารถให้ความรู้และคําแนะนําในเรื่องอาหารแก่บุคคลอื่นต่อไปได้.
โภชนาการ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[โพชะนา–, โพดชะนา–] เป็นคำนาม หมายถึง วิทยาศาสตร์ประยุกต์แขนงหนึ่ง ว่าด้วยความสัมพันธ์ระหว่างอาหารกับกระบวนการต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพและการเจริญเติบโตของสิ่งมีชีวิต.	โภชนาการ [โพชะนา–, โพดชะนา–] น. วิทยาศาสตร์ประยุกต์แขนงหนึ่ง ว่าด้วยความสัมพันธ์ระหว่างอาหารกับกระบวนการต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพและการเจริญเติบโตของสิ่งมีชีวิต.
โภชนาหาร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[โพชะนา–, โพดชะนา–] เป็นคำนาม หมายถึง สารองค์ประกอบสําคัญของอาหารที่ทําให้อาหารมีคุณค่าในการบํารุงเลี้ยงร่างกาย ได้แก่ คาร์โบไฮเดรต ไขมัน โปรตีน แร่ธาตุ วิตามิน และนํ้า.	โภชนาหาร [โพชะนา–, โพดชะนา–] น. สารองค์ประกอบสําคัญของอาหารที่ทําให้อาหารมีคุณค่าในการบํารุงเลี้ยงร่างกาย ได้แก่ คาร์โบไฮเดรต ไขมัน โปรตีน แร่ธาตุ วิตามิน และนํ้า.
โภชนียะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง อาหารควรบริโภค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	โภชนียะ (แบบ) น. อาหารควรบริโภค. (ป., ส.).
โภชนากร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	ดู โภชน–, โภชนะ โภชน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู โภชนะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ .	โภชนากร ดู โภชน–, โภชนะ.
โภชนาการ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู โภชน–, โภชนะ โภชน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู โภชนะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ .	โภชนาการ ดู โภชน–, โภชนะ.
โภชนาหาร เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู โภชน–, โภชนะ โภชน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู โภชนะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ .	โภชนาหาร ดู โภชน–, โภชนะ.
โภชนียะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	ดู โภชน–, โภชนะ โภชน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู โภชนะ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ .	โภชนียะ ดู โภชน–, โภชนะ.
ไภริน, ไภรี ไภริน เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู ไภรี เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-สำ-เพา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เภรี, กลอง.	ไภริน, ไภรี น. เภรี, กลอง.
ไภษัชคุรุ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-สำ-เพา-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ	[ไพสัดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง พระนามพระโพธิสัตว์องค์หนึ่งในพระพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน; ชื่อพระกริ่ง.	ไภษัชคุรุ [ไพสัดชะ–] น. พระนามพระโพธิสัตว์องค์หนึ่งในพระพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน; ชื่อพระกริ่ง.
ไภษัชย์ เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-สำ-เพา-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เภสัช, ยาแก้โรค. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี เภสชฺช เขียนว่า สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-สอ-เสือ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง.	ไภษัชย์ น. เภสัช, ยาแก้โรค. (ส.; ป. เภสชฺช).