พราหมณ์ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๓	[พฺราม] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาชนิดหนึ่ง เรียกว่า ปลาพราหมณ์. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	พราหมณ์ ๓ [พฺราม] น. ชื่อปลาชนิดหนึ่ง เรียกว่า ปลาพราหมณ์. (พจน. ๒๔๙๓).
พราหมณ์ขายเมีย เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	[พฺราม–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมะม่วงพันธุ์หนึ่งของชนิด Mangifera indica L..	พราหมณ์ขายเมีย [พฺราม–] น. ชื่อมะม่วงพันธุ์หนึ่งของชนิด Mangifera indica L..
พราหมณะ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[พฺรามมะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อคัมภีร์ศาสนาประเภทหนึ่งในยุคพระเวทของอินเดียโบราณ มีหลายคัมภีร์ด้วยกัน ส่วนใหญ่แต่งร้อยแก้ว ว่าด้วยการประกอบพิธีกรรม มีเรื่องราวของเทพต่าง ๆ ประกอบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต พฺราหฺมณ เขียนว่า พอ-พาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-พิน-ทุ-มอ-ม้า-นอ-เนน.	พราหมณะ [พฺรามมะนะ] น. ชื่อคัมภีร์ศาสนาประเภทหนึ่งในยุคพระเวทของอินเดียโบราณ มีหลายคัมภีร์ด้วยกัน ส่วนใหญ่แต่งร้อยแก้ว ว่าด้วยการประกอบพิธีกรรม มีเรื่องราวของเทพต่าง ๆ ประกอบ. (ส. พฺราหฺมณ).
พราหมณัศบดี เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	ดู พราหมณ์ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑.	พราหมณัศบดี ดู พราหมณ์ ๑.
พราหมณี เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	[พฺรามมะนี] เป็นคำนาม หมายถึง นางพราหมณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	พราหมณี [พฺรามมะนี] น. นางพราหมณ์. (ป., ส.).
พราหมี เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	[พฺรามมี] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของพระสรัสวดี; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์โรหิณี มี ๗ ดวง, ดาวคางหมู หรือ ดาวปลาตะเพียน ก็เรียก.	พราหมี [พฺรามมี] น. ชื่อหนึ่งของพระสรัสวดี; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์โรหิณี มี ๗ ดวง, ดาวคางหมู หรือ ดาวปลาตะเพียน ก็เรียก.
พรำ, พรำ ๆ พรำ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อำ พรำ ๆ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อำ ไม้-ยะ-มก	[พฺรํา] เป็นคำกริยา หมายถึง ตกน้อย ๆ เรื่อยไป (ใช้แก่ฝน) ในคําว่า ฝนพรํา. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ฝนตกน้อย ๆ เรื่อยไป ใช้ว่า ฝนตกพรํา ฝนตกพรํา ๆ.	พรำ, พรำ ๆ [พฺรํา] ก. ตกน้อย ๆ เรื่อยไป (ใช้แก่ฝน) ในคําว่า ฝนพรํา. ว. อาการที่ฝนตกน้อย ๆ เรื่อยไป ใช้ว่า ฝนตกพรํา ฝนตกพรํา ๆ.
พร่ำ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	[พฺรํ่า] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รํ่าไป, ซํ้า ๆ ซาก ๆ, บ่อย ๆ, เช่น พร่ำบ่น พร่ำเพ้อรำพัน พร่ำสาธยายมนตร์.	พร่ำ [พฺรํ่า] ว. รํ่าไป, ซํ้า ๆ ซาก ๆ, บ่อย ๆ, เช่น พร่ำบ่น พร่ำเพ้อรำพัน พร่ำสาธยายมนตร์.
พร่ำพลอด เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดออดอ้อนออเซาะ.	พร่ำพลอด ก. พูดออดอ้อนออเซาะ.
พร่ำเพรื่อ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกินขอบเขต, บ่อย ๆ ไม่เป็นกิจจะลักษณะ, เช่น พูดพร่ำเพรื่อ, เพรื่อ ก็ว่า.	พร่ำเพรื่อ ว. เกินขอบเขต, บ่อย ๆ ไม่เป็นกิจจะลักษณะ, เช่น พูดพร่ำเพรื่อ, เพรื่อ ก็ว่า.
พร่ำเพ้อ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง รําพัน.	พร่ำเพ้อ ก. รําพัน.
พร้ำ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	[พฺรํ้า] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พร้อม.	พร้ำ [พฺรํ้า] ว. พร้อม.
พริก เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	[พฺริก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกในสกุล Capsicum วงศ์ Solanaceae ผลมีรสเผ็ด มีหลายชนิด เช่น พริกขี้หนู (C. frutescens L.), พริกหยวก พริกชี้ฟ้า (C. annuum L.).	พริก ๑ [พฺริก] น. ชื่อไม้ล้มลุกในสกุล Capsicum วงศ์ Solanaceae ผลมีรสเผ็ด มีหลายชนิด เช่น พริกขี้หนู (C. frutescens L.), พริกหยวก พริกชี้ฟ้า (C. annuum L.).
พริกกะเกลือ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง กับข้าวชนิดหนึ่งเอามะพร้าวตําจนมีนํ้ามันออกมา ใส่เกลือกับนํ้าตาล มีรสหวานเค็ม, เครื่องจิ้มผลไม้เปรี้ยวเป็นต้น ทำด้วยพริก เกลือ และน้ำตาล.	พริกกะเกลือ น. กับข้าวชนิดหนึ่งเอามะพร้าวตําจนมีนํ้ามันออกมา ใส่เกลือกับนํ้าตาล มีรสหวานเค็ม, เครื่องจิ้มผลไม้เปรี้ยวเป็นต้น ทำด้วยพริก เกลือ และน้ำตาล.
พริกแกว เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-วอ-แหวน	ดู ขี้หนู เขียนว่า ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๑ (๑).	พริกแกว ดู ขี้หนู ๑ (๑).
พริกขิง เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อผัดชนิดหนึ่ง ใช้เครื่องปรุงคล้ายแกงเผ็ด แต่ไม่ใส่เครื่องเทศ ผัดกับนํ้ามัน, เครื่องปรุงแกงเผ็ด เรียกว่า เครื่องพริกขิง.	พริกขิง น. ชื่อผัดชนิดหนึ่ง ใช้เครื่องปรุงคล้ายแกงเผ็ด แต่ไม่ใส่เครื่องเทศ ผัดกับนํ้ามัน, เครื่องปรุงแกงเผ็ด เรียกว่า เครื่องพริกขิง.
พริกดอง เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง พริกหั่นหรือตําละเอียดแช่ในนํ้าส้มใช้เป็นเครื่องปรุงรสอาหาร, พริกนํ้าส้ม ก็เรียก.	พริกดอง น. พริกหั่นหรือตําละเอียดแช่ในนํ้าส้มใช้เป็นเครื่องปรุงรสอาหาร, พริกนํ้าส้ม ก็เรียก.
พริกเทศ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง พริกแห้งเม็ดยาวมาจากต่างประเทศ.	พริกเทศ น. พริกแห้งเม็ดยาวมาจากต่างประเทศ.
พริกน้ำส้ม เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-สอ-เสือ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง พริกดอง.	พริกน้ำส้ม น. พริกดอง.
พริกเหลือง เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ดู เดือยไก่ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก.	พริกเหลือง ดู เดือยไก่.
พริก เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	[พฺริก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกชนิด Metopidius indicus ในวงศ์ Jacanidae ตัวสีนํ้าตาลเป็นมันวาว หางตาขาว ปากเหลือง นิ้วตีนยาวมากสําหรับใช้เดินบนพืชนํ้า บินไม่เก่ง กินพืชนํ้าและแมลง.	พริก ๒ [พฺริก] น. ชื่อนกชนิด Metopidius indicus ในวงศ์ Jacanidae ตัวสีนํ้าตาลเป็นมันวาว หางตาขาว ปากเหลือง นิ้วตีนยาวมากสําหรับใช้เดินบนพืชนํ้า บินไม่เก่ง กินพืชนํ้าและแมลง.
พริก เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๓	[พฺริก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูพิษขนาดเล็กในสกุล Maticora วงศ์ Elapidae ตัวขนาดดินสอดําแต่ยาวมาก สีสวย ในประเทศไทยมี ๒ ชนิด คือ พริกท้องแดง (M. bivirgata) และ พริกสีนํ้าตาล (M. intestinalis).	พริก ๓ [พฺริก] น. ชื่องูพิษขนาดเล็กในสกุล Maticora วงศ์ Elapidae ตัวขนาดดินสอดําแต่ยาวมาก สีสวย ในประเทศไทยมี ๒ ชนิด คือ พริกท้องแดง (M. bivirgata) และ พริกสีนํ้าตาล (M. intestinalis).
พริกกระต่าย เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ดู การบูรป่า เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา.	พริกกระต่าย ดู การบูรป่า.
พริกไทย เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Piper nigrum L. ในวงศ์ Piperaceae ผลมีรสเผ็ดร้อน ใช้ปรุงอาหาร และทํายา, ถ้ามีเปลือกหุ้มอยู่เรียกว่า พริกไทยดํา, ถ้าเอาเปลือกออก เรียกว่า พริกไทยล่อน หรือ พริกไทยขาว.	พริกไทย น. ชื่อไม้เถาชนิด Piper nigrum L. ในวงศ์ Piperaceae ผลมีรสเผ็ดร้อน ใช้ปรุงอาหาร และทํายา, ถ้ามีเปลือกหุ้มอยู่เรียกว่า พริกไทยดํา, ถ้าเอาเปลือกออก เรียกว่า พริกไทยล่อน หรือ พริกไทยขาว.
พริกหอม เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	ดู มะแข่น เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-นอ-หนู.	พริกหอม ดู มะแข่น.
พริ้ง เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู	[พฺริ้ง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามงอน, สะสวยมาก, ชอบแต่งตัวให้งดงามและทันสมัยอยู่เสมอ, เช่น สวยพริ้ง แต่งตัวงามพริ้ง.	พริ้ง [พฺริ้ง] ว. งามงอน, สะสวยมาก, ชอบแต่งตัวให้งดงามและทันสมัยอยู่เสมอ, เช่น สวยพริ้ง แต่งตัวงามพริ้ง.
พริ้งพราย เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามลออ.	พริ้งพราย ว. งามลออ.
พริ้งเพรา เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สวยงาม, เพราพริ้ง หรือ เพราเพริศ ก็ว่า.	พริ้งเพรา ว. สวยงาม, เพราพริ้ง หรือ เพราเพริศ ก็ว่า.
พริ้งเพริศ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามเฉิดฉาย, เพริศพริ้ง ก็ว่า.	พริ้งเพริศ ว. งามเฉิดฉาย, เพริศพริ้ง ก็ว่า.
พริบ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง กะพริบ ในคำว่า พริบตา. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฉับพลัน, ทันทีทันใด, ในความว่า ชั่วพริบตาเดียว ในพริบตาเดียว.	พริบ ก. กะพริบ ในคำว่า พริบตา. ว. ฉับพลัน, ทันทีทันใด, ในความว่า ชั่วพริบตาเดียว ในพริบตาเดียว.
พริบตาเดียว เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เร็วมาก, ทันที.	พริบตาเดียว ว. เร็วมาก, ทันที.
พริบไหว เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้เท่าในกิจการ, ความรู้ทันท่วงที, โดยมากมักใช้ว่า ไหวพริบ.	พริบไหว น. ความรู้เท่าในกิจการ, ความรู้ทันท่วงที, โดยมากมักใช้ว่า ไหวพริบ.
พริ้ม เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามอย่างยิ้มแย้ม, มีหน้าตาอิ่มเอิบและดูยิ้มละไมอยู่ในหน้า, เช่น พระพุทธรูปมีพระพักตร์พริ้ม นอนหลับตาพริ้ม.	พริ้ม ว. งามอย่างยิ้มแย้ม, มีหน้าตาอิ่มเอิบและดูยิ้มละไมอยู่ในหน้า, เช่น พระพุทธรูปมีพระพักตร์พริ้ม นอนหลับตาพริ้ม.
พริ้มพราย เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยิ้มแย้มดูงาม.	พริ้มพราย ว. ยิ้มแย้มดูงาม.
พริ้มเพรา เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามแฉล้ม.	พริ้มเพรา ว. งามแฉล้ม.
พรึง เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้กระดานหน้าใหญ่ตั้งอยู่บนหัวรอด รัดรอบเสาทั้ง ๔ ด้าน.	พรึง น. ไม้กระดานหน้าใหญ่ตั้งอยู่บนหัวรอด รัดรอบเสาทั้ง ๔ ด้าน.
พรึ่ด เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ครืด, ดาษไป, เช่น แดงพรึ่ด, พรืด ก็ว่า.	พรึ่ด ว. ครืด, ดาษไป, เช่น แดงพรึ่ด, พรืด ก็ว่า.
พรึน เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อึ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นผื่น.	พรึน ว. เป็นผื่น.
พรึบ, พรึ่บ พรึบ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อึ-บอ-ไบ-ไม้ พรึ่บ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กิริยาที่ทําพร้อม ๆ กันในทันทีทันใด เช่น ทหารเดินแถวตบเท้าพรึบ ดอกไม้บานพร้อมกันพรึ่บ.	พรึบ, พรึ่บ ว. กิริยาที่ทําพร้อม ๆ กันในทันทีทันใด เช่น ทหารเดินแถวตบเท้าพรึบ ดอกไม้บานพร้อมกันพรึ่บ.
พรืด เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ครืด, ดาษไป, เช่น ดอกไม้เต็มพรืด, พรึ่ด ก็ว่า.	พรืด ๑ ว. ครืด, ดาษไป, เช่น ดอกไม้เต็มพรืด, พรึ่ด ก็ว่า.
พรืด เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น เช่น เบรกรถดังพรืด.	พรืด ๒ ว. เสียงดังเช่นนั้น เช่น เบรกรถดังพรืด.
พรุ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง ที่ลุ่มสนุ่น, บริเวณที่ลุ่มชื้นแฉะ มีสนุ่น คือ ซากผุพังของพืชพรรณทับถมอยู่มาก.	พรุ น. ที่ลุ่มสนุ่น, บริเวณที่ลุ่มชื้นแฉะ มีสนุ่น คือ ซากผุพังของพืชพรรณทับถมอยู่มาก.
พรุก เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง วันพรุ่งนี้, รุ่งขึ้น.	พรุก น. วันพรุ่งนี้, รุ่งขึ้น.
พรุ่ง, พรุ่งนี้ พรุ่ง เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู พรุ่งนี้ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง วันถัดจากวันนี้ไปวันหนึ่ง.	พรุ่ง, พรุ่งนี้ น. วันถัดจากวันนี้ไปวันหนึ่ง.
พรุน เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะที่เป็นรูเว้าหวําชอนไชไปทั่วแทบไม่มีชิ้นดี เช่น ผ้าถูกแมลงกัดกินพรุนไปหมด.	พรุน ว. ลักษณะที่เป็นรูเว้าหวําชอนไชไปทั่วแทบไม่มีชิ้นดี เช่น ผ้าถูกแมลงกัดกินพรุนไปหมด.
พรู เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เคลื่อนไหวมาพร้อม ๆ กันเป็นจํานวนมาก เช่น วิ่งพรูกันเข้ามา, ร่วงลงมาพร้อมกันมาก ๆ เช่น ดอกพิกุลร่วงพรู.	พรู ว. อาการที่เคลื่อนไหวมาพร้อม ๆ กันเป็นจํานวนมาก เช่น วิ่งพรูกันเข้ามา, ร่วงลงมาพร้อมกันมาก ๆ เช่น ดอกพิกุลร่วงพรู.
พรูด เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น.	พรูด ว. เสียงดังเช่นนั้น.
พฤกษ–, พฤกษ์ ๑ พฤกษ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี พฤกษ์ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	[พฺรึกสะ–, พฺรึก] เป็นคำนาม หมายถึง ต้นไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วฺฤกฺษ เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี และมาจากภาษาบาลี รุกฺข เขียนว่า รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่.	พฤกษ–, พฤกษ์ ๑ [พฺรึกสะ–, พฺรึก] น. ต้นไม้. (ส. วฺฤกฺษ; ป. รุกฺข).
พฤกษชาติ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นไม้, จําพวกต้นไม้.	พฤกษชาติ น. ต้นไม้, จําพวกต้นไม้.
พฤกษทล เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทอ-ทะ-หาน-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ใบไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	พฤกษทล น. ใบไม้. (ส.).
พฤกษเทวดา เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เทวดาที่สิงอยู่ที่ต้นไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	พฤกษเทวดา น. เทวดาที่สิงอยู่ที่ต้นไม้. (ส.).
พฤกษราช เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง ต้นปาริชาต. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	พฤกษราช น. ต้นปาริชาต. (ส.).
พฤกษศาสตร์ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาว่าด้วยต้นไม้.	พฤกษศาสตร์ น. วิชาว่าด้วยต้นไม้.
พฤกษา เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	[พฺรึกสา] เป็นคำนาม หมายถึง ต้นไม้.	พฤกษา [พฺรึกสา] น. ต้นไม้.
พฤกษ์ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	[พฺรึก]ดู จามจุรี เขียนว่า จอ-จาน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒.	พฤกษ์ ๒ [พฺรึก] ดู จามจุรี ๒.
พฤกษา เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	ดู พฤกษ–, พฤกษ์ ๑ พฤกษ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี พฤกษ์ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด .	พฤกษา ดู พฤกษ–, พฤกษ์ ๑.
พฤฒ, พฤฒา พฤฒ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-ทอ-ผู้-เท่า พฤฒา เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-ทอ-ผู้-เท่า-สะ-หระ-อา	[พฺรึด, พฺรึดทา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจริญ, แข็งแรง, ใหญ่; แก่, เฒ่า, พฤทธ์ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	พฤฒ, พฤฒา [พฺรึด, พฺรึดทา] ว. เจริญ, แข็งแรง, ใหญ่; แก่, เฒ่า, พฤทธ์ ก็ว่า. (ส.).
พฤฒาจารย์ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-ทอ-ผู้-เท่า-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง อาจารย์ผู้เฒ่า, พราหมณ์ผู้เฒ่า.	พฤฒาจารย์ น. อาจารย์ผู้เฒ่า, พราหมณ์ผู้เฒ่า.
พฤฒิ, พฤฒิ– พฤฒิ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-ทอ-ผู้-เท่า-สะ-หระ-อิ พฤฒิ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-ทอ-ผู้-เท่า-สะ-หระ-อิ	[พฺรึดทิ] เป็นคำนาม หมายถึง ความเจริญ, ความมั่งคั่ง, ความสมบูรณ์, ความอวบ, พฤทธิ์ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	พฤฒิ, พฤฒิ– [พฺรึดทิ] น. ความเจริญ, ความมั่งคั่ง, ความสมบูรณ์, ความอวบ, พฤทธิ์ ก็ว่า. (ส.).
พฤฒิบาศ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-ทอ-ผู้-เท่า-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อพราหมณ์พวกหนึ่ง มีหน้าที่ทําพิธีเกี่ยวกับช้างและปัดเสนียดจัญไร.	พฤฒิบาศ น. ชื่อพราหมณ์พวกหนึ่ง มีหน้าที่ทําพิธีเกี่ยวกับช้างและปัดเสนียดจัญไร.
พฤต เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-ตอ-เต่า	[พฺรึด] เป็นคำนาม หมายถึง คําฉันท์. เป็นคำกริยา หมายถึง หมุน, เวียน; เกิดขึ้น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กลม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วฺฤตฺต เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	พฤต [พฺรึด] น. คําฉันท์. ก. หมุน, เวียน; เกิดขึ้น. ว. กลม. (ส. วฺฤตฺต).
พฤติ, พฤติ– พฤติ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ พฤติ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[พฺรึด, พฺรึดติ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความประพฤติ, กิจการ, ความเป็นไป; ลักษณะความเป็นอยู่, อาชีวะ; คําฉันท์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วฺฤตฺติ เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี วุตฺติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	พฤติ, พฤติ– [พฺรึด, พฺรึดติ–] น. ความประพฤติ, กิจการ, ความเป็นไป; ลักษณะความเป็นอยู่, อาชีวะ; คําฉันท์. (ส. วฺฤตฺติ; ป. วุตฺติ).
พฤติกรรม เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การกระทําหรืออาการที่แสดงออกทางกล้ามเนื้อ ความคิด และความรู้สึก เพื่อตอบสนองสิ่งเร้า.	พฤติกรรม น. การกระทําหรืออาการที่แสดงออกทางกล้ามเนื้อ ความคิด และความรู้สึก เพื่อตอบสนองสิ่งเร้า.
พฤติการณ์ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เหตุการณ์ที่เป็นมาหรือที่จะเป็นไป, ความเป็นไปในเวลากระทำการ เช่น พฤติการณ์ของเขาแสดงว่ามีเมตตากรุณา พฤติการณ์ของเขาแสดงถึงความทารุณโหดร้าย.	พฤติการณ์ น. เหตุการณ์ที่เป็นมาหรือที่จะเป็นไป, ความเป็นไปในเวลากระทำการ เช่น พฤติการณ์ของเขาแสดงว่ามีเมตตากรุณา พฤติการณ์ของเขาแสดงถึงความทารุณโหดร้าย.
พฤตินัย เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ความหมายตามข้อเท็จจริง (ล. de facto), ต่างกับ นิตินัย คือ ความหมายตามกฎหมาย (ล. de jure).	พฤตินัย (กฎ) น. ความหมายตามข้อเท็จจริง (ล. de facto), ต่างกับ นิตินัย คือ ความหมายตามกฎหมาย (ล. de jure).
พฤทธ์ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	[พฺรึด] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ใหญ่. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจริญ, แข็งแรง, ใหญ่; แก่, เฒ่า, (ตรงข้ามกับ ยุว); ฉลาด, ชํานาญ; เจนจบ, พฤฒ ก็ใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วฺฤทฺธ เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	พฤทธ์ [พฺรึด] น. ผู้ใหญ่. ว. เจริญ, แข็งแรง, ใหญ่; แก่, เฒ่า, (ตรงข้ามกับ ยุว); ฉลาด, ชํานาญ; เจนจบ, พฤฒ ก็ใช้. (ส. วฺฤทฺธ).
พฤทธิ์ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	[พฺรึด] เป็นคำนาม หมายถึง ความเจริญ, ความมั่งคั่ง, ความสมบูรณ์, ความอวบ, พฤฒิ ก็ใช้; ในไวยากรณ์หมายถึงเสียงยาวที่สุดของสระต่าง ๆ คือ ในบาลีและสันสกฤตได้แก่ อา เป็นพฤทธิ์ของ อะ เป็นต้น. เป็นคำกริยา หมายถึง กระทําสระให้ยาวเช่นนั้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วฺฤทฺธิ เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ.	พฤทธิ์ [พฺรึด] น. ความเจริญ, ความมั่งคั่ง, ความสมบูรณ์, ความอวบ, พฤฒิ ก็ใช้; ในไวยากรณ์หมายถึงเสียงยาวที่สุดของสระต่าง ๆ คือ ในบาลีและสันสกฤตได้แก่ อา เป็นพฤทธิ์ของ อะ เป็นต้น. ก. กระทําสระให้ยาวเช่นนั้น. (ส. วฺฤทฺธิ).
พฤนต์ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[พฺรึน] เป็นคำนาม หมายถึง ก้าน, ขั้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วฺฤนฺต เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาบาลี วณฺฏ เขียนว่า วอ-แหวน-นอ-เนน-พิน-ทุ-ตอ-ปะ-ตัก.	พฤนต์ [พฺรึน] น. ก้าน, ขั้ว. (ส. วฺฤนฺต; ป. วณฺฏ).
พฤนท์ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	[พฺรึน ถ้าสัมผัสกับ อิ อ่านเป็น พฺริน] เป็นคำนาม หมายถึง กอง, หมู่, จํานวนมาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วฺฤนฺท เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน; สังขยาจํานวนสูงเท่ากับโกฏิยกกําลัง ๗ หรือ ๑ มีศูนย์ ๔๙ ตัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วฺฤนฺท เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน และมาจากภาษาบาลี พินฺทุ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ.	พฤนท์ [พฺรึน ถ้าสัมผัสกับ อิ อ่านเป็น พฺริน] น. กอง, หมู่, จํานวนมาก. (ส. วฺฤนฺท); สังขยาจํานวนสูงเท่ากับโกฏิยกกําลัง ๗ หรือ ๑ มีศูนย์ ๔๙ ตัว. (ส. วฺฤนฺท; ป. พินฺทุ).
พฤภูษณะ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[พฺรึพูสะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง วิภูษณะ.	พฤภูษณะ [พฺรึพูสะนะ] น. วิภูษณะ.
พฤภูษิต เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[พฺรึพูสิด] เป็นคำกริยา หมายถึง วิภูษิต.	พฤภูษิต [พฺรึพูสิด] ก. วิภูษิต.
พฤศจิก เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-สอ-สา-ลา-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[พฺรึดสะจิก] เป็นคำนาม หมายถึง แมงป่อง; ชื่อกลุ่มดาวรูปแมงป่อง เรียกว่า ราศีพฤศจิก เป็นราศีที่ ๗ ในจักรราศี, ราศีพิจิก ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วฺฤศฺจิก เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ และมาจากภาษาบาลี วิจฺฉิก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่.	พฤศจิก [พฺรึดสะจิก] น. แมงป่อง; ชื่อกลุ่มดาวรูปแมงป่อง เรียกว่า ราศีพฤศจิก เป็นราศีที่ ๗ ในจักรราศี, ราศีพิจิก ก็ว่า. (ส. วฺฤศฺจิก; ป. วิจฺฉิก).
พฤศจิกายน เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-สอ-สา-ลา-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๑๑ ตามสุริยคติ ซึ่งเริ่มด้วยเดือนมกราคม มี ๓๐ วัน; ในวงเล็บ เป็นคำที่เลิกใช้แล้ว หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๘ ตามสุริยคติ ซึ่งเริ่มด้วยเดือนเมษายน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วฺฤศฺจิก เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ + อายน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู .	พฤศจิกายน น. ชื่อเดือนที่ ๑๑ ตามสุริยคติ ซึ่งเริ่มด้วยเดือนมกราคม มี ๓๐ วัน; (เลิก) ชื่อเดือนที่ ๘ ตามสุริยคติ ซึ่งเริ่มด้วยเดือนเมษายน. (ส. วฺฤศฺจิก + อายน).
พฤศจิกายน เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-สอ-สา-ลา-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู	ดู พฤศจิก เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-สอ-สา-ลา-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่.	พฤศจิกายน ดู พฤศจิก.
พฤษภ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-พอ-สำ-เพา	[พฺรึสบ, พฺรึดสบ] เป็นคำนาม หมายถึง วัว; ชื่อกลุ่มดาวรูปวัวเรียกว่า ราศีพฤษภ เป็นราศีที่ ๑ ในจักรราศี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	พฤษภ [พฺรึสบ, พฺรึดสบ] น. วัว; ชื่อกลุ่มดาวรูปวัวเรียกว่า ราศีพฤษภ เป็นราศีที่ ๑ ในจักรราศี. (ส.วฺฤษฺภ; ป. อุสภ).
พฤษภาคม เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า	[พฺรึดสะพาคม] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๕ ตามสุริยคติ ซึ่งเริ่มด้วยเดือนมกราคม มี ๓๑ วัน; ในวงเล็บ เป็นคำที่เลิกใช้แล้ว หมายถึง ชื่อเดือนที่ ๒ ตามสุริยคติ ซึ่งเริ่มด้วยเดือนเมษายน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วฺฤษฺภ เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-พอ-สำ-เพา + อายน เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู .	พฤษภาคม [พฺรึดสะพาคม] น. ชื่อเดือนที่ ๕ ตามสุริยคติ ซึ่งเริ่มด้วยเดือนมกราคม มี ๓๑ วัน; (เลิก) ชื่อเดือนที่ ๒ ตามสุริยคติ ซึ่งเริ่มด้วยเดือนเมษายน. (ส. วฺฤษฺภ + อายน).
พฤษภาคม เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า	ดู พฤษภ เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-พอ-สำ-เพา.	พฤษภาคม ดู พฤษภ.
พฤหัสบดี เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[พฺรึหัดสะบอดี, พะรึหัดสะบอดี] เป็นคำนาม หมายถึง (โหร) เทพที่เป็นครูของเทวดาทั้งหลาย; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในดาราศาสตร์ หมายถึง ชื่อดาวเคราะห์ดวงที่ ๕ และเป็นดวงที่ใหญ่ที่สุดในระบบสุริยะ อยู่ห่างดวงอาทิตย์ประมาณ ๗๗๘ ล้านกิโลเมตร มีเส้นผ่าศูนย์กลางในแนวที่ผ่านเส้นศูนย์สูตร ๑๔๒,๘๐๐ กิโลเมตร; ชื่อวันที่ ๕ ของสัปดาห์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วฺฤหสฺปติ เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-หอ-หีบ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี วิหปฺปติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	พฤหัสบดี [พฺรึหัดสะบอดี, พะรึหัดสะบอดี] น. (โหร) เทพที่เป็นครูของเทวดาทั้งหลาย; (ดารา) ชื่อดาวเคราะห์ดวงที่ ๕ และเป็นดวงที่ใหญ่ที่สุดในระบบสุริยะ อยู่ห่างดวงอาทิตย์ประมาณ ๗๗๘ ล้านกิโลเมตร มีเส้นผ่าศูนย์กลางในแนวที่ผ่านเส้นศูนย์สูตร ๑๔๒,๘๐๐ กิโลเมตร; ชื่อวันที่ ๕ ของสัปดาห์. (ส. วฺฤหสฺปติ; ป. วิหปฺปติ).
พฤหัสบดีจักร เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ระยะเวลา ๖๐ ปี คือ เวลาที่ดาวพฤหัสบดีเดินรอบดวงอาทิตย์ ๕ รอบ, มหาจักร ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	พฤหัสบดีจักร น. ระยะเวลา ๖๐ ปี คือ เวลาที่ดาวพฤหัสบดีเดินรอบดวงอาทิตย์ ๕ รอบ, มหาจักร ก็ว่า. (ส.).
พฤหัสปติวาร เขียนว่า พอ-พาน-รอ-รึ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง วันพฤหัสบดี, คุรุวาร หรือ ชีววาร ก็ว่า.	พฤหัสปติวาร น. วันพฤหัสบดี, คุรุวาร หรือ ชีววาร ก็ว่า.
พล, พล– พล เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง พล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง	[พน, พนละ–, พะละ–] เป็นคำนาม หมายถึง กําลัง, มักใช้ประกอบคําอื่น เช่น พระทศพล อันเป็นพระนามพระพุทธเจ้า หมายความว่า ทรงมีพระญาณอันเป็นกำลัง ๑๐ ประการ มี ฐานาฐานญาณ คือ ปรีชาหยั่งรู้ฐานะและสิ่งที่มิใช่ฐานะเป็นต้น; ทหาร เช่น กองพล ตรวจพล ยกพลขึ้นบก; สามัญ, ธรรมดา ๆ, พื้น ๆ, เช่น ของพล ๆ; ยศทหารและตํารวจสัญญาบัตร รองจากจอมพล (เดิมใช้ว่า นายพล). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	พล, พล– [พน, พนละ–, พะละ–] น. กําลัง, มักใช้ประกอบคําอื่น เช่น พระทศพล อันเป็นพระนามพระพุทธเจ้า หมายความว่า ทรงมีพระญาณอันเป็นกำลัง ๑๐ ประการ มี ฐานาฐานญาณ คือ ปรีชาหยั่งรู้ฐานะและสิ่งที่มิใช่ฐานะเป็นต้น; ทหาร เช่น กองพล ตรวจพล ยกพลขึ้นบก; สามัญ, ธรรมดา ๆ, พื้น ๆ, เช่น ของพล ๆ; ยศทหารและตํารวจสัญญาบัตร รองจากจอมพล (เดิมใช้ว่า นายพล). (ป., ส.).
พลกาย เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[พนละ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง กองทัพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	พลกาย [พนละ–] (กลอน) น. กองทัพ. (ป., ส.).
พลการ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[พะละกาน] เป็นคำนาม หมายถึง การกระทำโดยใช้กำลังหรืออำนาจเป็นต้น อย่างไม่ยอมฟังเสียงใคร, อําเภอใจ, เช่น ทําโดยพลการ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พลกฺการ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-พิน-ทุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต พลาตฺการ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	พลการ [พะละกาน] น. การกระทำโดยใช้กำลังหรืออำนาจเป็นต้น อย่างไม่ยอมฟังเสียงใคร, อําเภอใจ, เช่น ทําโดยพลการ. (ป. พลกฺการ; ส. พลาตฺการ).
พลขันธ์ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	[พนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง กองทัพ.	พลขันธ์ [พนละ–] น. กองทัพ.
พลขับ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	[พนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ทหารที่ทำหน้าที่ขับยานพาหนะ.	พลขับ [พนละ–] น. ทหารที่ทำหน้าที่ขับยานพาหนะ.
พลความ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	[พนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ข้อความที่ไม่ใช่ส่วนสำคัญของเรื่อง, ตรงข้ามกับ ใจความ.	พลความ [พนละ–] น. ข้อความที่ไม่ใช่ส่วนสำคัญของเรื่อง, ตรงข้ามกับ ใจความ.
พลตระเวน เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-หนู	[พน–] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง พลตํารวจพระนครบาลผู้ตรวจตราเหตุการณ์.	พลตระเวน [พน–] (โบ) น. พลตํารวจพระนครบาลผู้ตรวจตราเหตุการณ์.
พลเทพ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-พอ-พาน	[พนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อตําแหน่งจตุสดมภ์ตําแหน่งหนึ่ง คือ เสนาบดีฝ่ายเกษตร.	พลเทพ [พนละ–] น. ชื่อตําแหน่งจตุสดมภ์ตําแหน่งหนึ่ง คือ เสนาบดีฝ่ายเกษตร.
พลเมือง เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	[พนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ประชาชน, ราษฎร, ชาวประเทศ.	พลเมือง [พนละ–] น. ประชาชน, ราษฎร, ชาวประเทศ.
พลรบ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้	[พนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ทหารที่ทำหน้าที่ฝ่ายรบ.	พลรบ [พนละ–] น. ทหารที่ทำหน้าที่ฝ่ายรบ.
พลร่ม เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-รอ-เรือ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	[พน–] เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยทหารหรือตำรวจที่ได้รับการฝึกให้กระโดดร่มชูชีพจากเครื่องบินหรือเฮลิคอปเตอร์.	พลร่ม [พน–] น. หน่วยทหารหรือตำรวจที่ได้รับการฝึกให้กระโดดร่มชูชีพจากเครื่องบินหรือเฮลิคอปเตอร์.
พลเรือน เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	[พนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ซึ่งไม่ใช่ทหาร. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ไม่ใช่ทหาร เช่น ข้าราชการพลเรือน.	พลเรือน [พนละ–] น. ผู้ซึ่งไม่ใช่ทหาร. ว. ที่ไม่ใช่ทหาร เช่น ข้าราชการพลเรือน.
พลโลก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	[พนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชาวโลก, พลเมืองของโลก.	พลโลก [พนละ–] น. ชาวโลก, พลเมืองของโลก.
พลศึกษา เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	[พะละ–] เป็นคำนาม หมายถึง การศึกษาที่จะนำไปสู่ความเจริญงอกงามและพัฒนาการทางร่างกาย.	พลศึกษา [พะละ–] น. การศึกษาที่จะนำไปสู่ความเจริญงอกงามและพัฒนาการทางร่างกาย.
พลสิงห์ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	[พนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง พนักบันไดอิฐ.	พลสิงห์ [พนละ–] น. พนักบันไดอิฐ.
พละ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[พะละ] เป็นคำนาม หมายถึง กําลัง, มักใช้เข้าคู่กันเป็น พละกําลัง.	พละ [พะละ] น. กําลัง, มักใช้เข้าคู่กันเป็น พละกําลัง.
พลากร เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[พะลากอน] เป็นคำนาม หมายถึง กองทหารเป็นจํานวนมาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พล เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง + อากร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ .	พลากร [พะลากอน] น. กองทหารเป็นจํานวนมาก. (ป. พล + อากร).
พลาดิศัย เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีกําลังยิ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต พล เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง + อติศย เขียนว่า ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-ยอ-ยัก .	พลาดิศัย ว. มีกําลังยิ่ง. (ส. พล + อติศย).
พลาธิการ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยงานของทหารและตํารวจ มีหน้าที่ควบคุมการจัดที่พัก จัดเครื่องใช้ จัดอาหาร ฯลฯ; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง หัวหน้ากรมในกองทัพบกซึ่งมีหน้าที่เกี่ยวกับการนี้.	พลาธิการ น. หน่วยงานของทหารและตํารวจ มีหน้าที่ควบคุมการจัดที่พัก จัดเครื่องใช้ จัดอาหาร ฯลฯ; (โบ) หัวหน้ากรมในกองทัพบกซึ่งมีหน้าที่เกี่ยวกับการนี้.
พลานามัย เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ภาวะของร่างกายที่แข็งแรง และไม่เป็นโรค; วิชาว่าด้วยการรักษาสุขภาพของร่างกายและจิตใจ.	พลานามัย น. ภาวะของร่างกายที่แข็งแรง และไม่เป็นโรค; วิชาว่าด้วยการรักษาสุขภาพของร่างกายและจิตใจ.
พลานึก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ทหาร, นักรบที่ต้องใช้กําลังกาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต พลานีก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่.	พลานึก น. ทหาร, นักรบที่ต้องใช้กําลังกาย. (ป., ส. พลานีก).
พลบ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้	[พฺลบ] เป็นคำนาม หมายถึง เวลายํ่าคํ่า, เวลาโพล้เพล้, เวลาเข้าไต้เข้าไฟ, เช่น ตะวันชิงพลบ, พลบค่ำ ก็ว่า, ในบทกลอนแผลงเป็น พระลบ ก็มี.	พลบ [พฺลบ] น. เวลายํ่าคํ่า, เวลาโพล้เพล้, เวลาเข้าไต้เข้าไฟ, เช่น ตะวันชิงพลบ, พลบค่ำ ก็ว่า, ในบทกลอนแผลงเป็น พระลบ ก็มี.
พลบค่ำ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-บอ-ไบ-ไม้-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาย่ำค่ำ, เวลาโพล้เพล้, เวลาเข้าไต้เข้าไฟ, พลบ ก็ว่า.	พลบค่ำ น. เวลาย่ำค่ำ, เวลาโพล้เพล้, เวลาเข้าไต้เข้าไฟ, พลบ ก็ว่า.
พลว– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-วอ-แหวน	[พะละวะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีกําลัง, แข็งแรง, มักใช้เป็นส่วนหน้าสมาส เช่น พลวเหตุ คือ เหตุแข็งแรง เหตุที่มีกําลังกล้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พลว– [พะละวะ–] ว. มีกําลัง, แข็งแรง, มักใช้เป็นส่วนหน้าสมาส เช่น พลวเหตุ คือ เหตุแข็งแรง เหตุที่มีกําลังกล้า. (ป.).
พลวก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-กอ-ไก่	[พฺลวก] เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ข้าวทะลักออกมาจากหม้อพร้อมกับน้ำข้าวในเวลาเช็ดหม้อข้าว เรียกว่า ข้าวพลวกจากหม้อ, อาการที่ดินยุบลงเพราะไม่แน่น เช่น ดินพลวกลง.	พลวก [พฺลวก] ก. อาการที่ข้าวทะลักออกมาจากหม้อพร้อมกับน้ำข้าวในเวลาเช็ดหม้อข้าว เรียกว่า ข้าวพลวกจากหม้อ, อาการที่ดินยุบลงเพราะไม่แน่น เช่น ดินพลวกลง.
พลวง เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[พฺลวง] เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๕๑ สัญลักษณ์ Sb เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาวคล้ายโลหะเงิน เปราะ หลอมละลายที่ ๖๓๐.๕°ซ. มีสมบัติพิเศษ คือ ขยายตัวเมื่อแข็งตัว ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ antimony เขียนว่า เอ-เอ็น-ที-ไอ-เอ็ม-โอ-เอ็น-วาย.	พลวง ๑ [พฺลวง] น. ธาตุลําดับที่ ๕๑ สัญลักษณ์ Sb เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาวคล้ายโลหะเงิน เปราะ หลอมละลายที่ ๖๓๐.๕°ซ. มีสมบัติพิเศษ คือ ขยายตัวเมื่อแข็งตัว ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ. (อ. antimony).
พลวง เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๒	[พฺลวง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Dipterocarpus tuberculatus Roxb. ในวงศ์ Dipterocarpaceae ใบใหญ่ ใช้ห่อยาสูบและมุงหลังคา, คลุ้ง ตองตึง หรือ ตึง ก็เรียก.	พลวง ๒ [พฺลวง] น. ชื่อไม้ต้นชนิด Dipterocarpus tuberculatus Roxb. ในวงศ์ Dipterocarpaceae ใบใหญ่ ใช้ห่อยาสูบและมุงหลังคา, คลุ้ง ตองตึง หรือ ตึง ก็เรียก.
พลวดกินลูก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	[พฺลวด–]ดู กระทุ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ.	พลวดกินลูก [พฺลวด–] ดู กระทุ.
พลวดใหญ่ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	[พฺลวด–]ดู กระทุ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ.	พลวดใหญ่ [พฺลวด–] ดู กระทุ.
พลวัต เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	[พนละ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึ่งเกี่ยวข้องกับแรง, ซึ่งเกี่ยวข้องกับผลของแรงเช่นการเคลื่อนที่. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ dynamic เขียนว่า ดี-วาย-เอ็น-เอ-เอ็ม-ไอ-ซี.	พลวัต [พนละ–] ว. ซึ่งเกี่ยวข้องกับแรง, ซึ่งเกี่ยวข้องกับผลของแรงเช่นการเคลื่อนที่. (อ. dynamic).
พลศาสตร์ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[พนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง วิชากลศาสตร์แขนงหนึ่ง ซึ่งว่าด้วยการเคลื่อนที่ของเทหวัตถุที่เป็นของแข็ง แบ่งเป็นสาขาย่อย ๆ คือ จลนพลศาสตร์ และ จลนศาสตร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ dynamics เขียนว่า ดี-วาย-เอ็น-เอ-เอ็ม-ไอ-ซี-เอส.	พลศาสตร์ [พนละ–] น. วิชากลศาสตร์แขนงหนึ่ง ซึ่งว่าด้วยการเคลื่อนที่ของเทหวัตถุที่เป็นของแข็ง แบ่งเป็นสาขาย่อย ๆ คือ จลนพลศาสตร์ และ จลนศาสตร์. (อ. dynamics).
พลอ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง	[พฺลอ] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำกริยา หมายถึง ฝานเอาเปลือกแข็งออก.	พลอ [พฺลอ] (ถิ่น–ปักษ์ใต้) ก. ฝานเอาเปลือกแข็งออก.
พล้อ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	[พฺล้อ] เป็นคำนาม หมายถึง ต้นกะพ้อ. ในวงเล็บ ดู กะพ้อ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒.	พล้อ ๑ [พฺล้อ] น. ต้นกะพ้อ. (ดู กะพ้อ ๒).
พล้อ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	[พฺล้อ] เป็นคำกริยา หมายถึง พ้อ.	พล้อ ๒ [พฺล้อ] ก. พ้อ.
พลอง เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[พฺลอง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กหลายชนิด ในสกุล Memecylon วงศ์ Melastomataceae เนื้อละเอียดและแข็ง เช่น พลองขี้นก (M. floribundum Blume) พลองเหมือด (M. edule Roxb..	พลอง ๑ [พฺลอง] น. ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กหลายชนิด ในสกุล Memecylon วงศ์ Melastomataceae เนื้อละเอียดและแข็ง เช่น พลองขี้นก (M. floribundum Blume) พลองเหมือด (M. edule Roxb..
พลอง เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	[พฺลอง] เป็นคำนาม หมายถึง เรียกไม้ใช้เป็นอาวุธยาวประมาณ ๔ ศอกว่า ไม้พลอง.	พลอง ๒ [พฺลอง] น. เรียกไม้ใช้เป็นอาวุธยาวประมาณ ๔ ศอกว่า ไม้พลอง.
พลอด เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	[พฺลอด] เป็นคำกริยา หมายถึง พูดเรื่อยอย่างอ่อนหวานน่าฟัง.	พลอด [พฺลอด] ก. พูดเรื่อยอย่างอ่อนหวานน่าฟัง.
พลอดรัก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดจาอ่อนหวานต่อกันในเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ.	พลอดรัก ก. พูดจาอ่อนหวานต่อกันในเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ.
พลอน เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-นอ-หนู	[พฺลอน] เป็นคำกริยา หมายถึง ปอกให้มีเปลือกติดอยู่บ้าง เช่น พลอนมะพร้าว, เรียกมะพร้าวที่ปอกแล้วเช่นนั้นว่า มะพร้าวพลอน, ปล้อน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชอนไป, พรุน, ย่อยยับ.	พลอน [พฺลอน] ก. ปอกให้มีเปลือกติดอยู่บ้าง เช่น พลอนมะพร้าว, เรียกมะพร้าวที่ปอกแล้วเช่นนั้นว่า มะพร้าวพลอน, ปล้อน. ว. ชอนไป, พรุน, ย่อยยับ.
พลอมแพลม เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	[พฺลอมแพฺลม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง วาบแวบ, ผลุบโผล่, ประปราย, ไม่สมํ่าเสมอ, เช่น หญ้าขึ้นพลอมแพลม.	พลอมแพลม [พฺลอมแพฺลม] ว. วาบแวบ, ผลุบโผล่, ประปราย, ไม่สมํ่าเสมอ, เช่น หญ้าขึ้นพลอมแพลม.
พลอย เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	[พฺลอย] เป็นคำนาม หมายถึง หินที่มีเนื้อใสสีต่าง ๆ ใช้ทําเป็นเครื่องประดับมีหัวแหวนเป็นต้น, เรียกสิ่งที่ทําเทียมพลอยว่า พลอยหุง.	พลอย ๑ [พฺลอย] น. หินที่มีเนื้อใสสีต่าง ๆ ใช้ทําเป็นเครื่องประดับมีหัวแหวนเป็นต้น, เรียกสิ่งที่ทําเทียมพลอยว่า พลอยหุง.
พลอยสามสี เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง พลอยชนิดหนึ่ง เมื่อโดนแสงอาทิตย์จะมีสีเขียวมรกต เมื่อโดนแสงอื่น ๆ ที่ไม่ใช่แสงอาทิตย์เช่นแสงจากหลอดไฟ จะมีสีแดงแล้วเปลี่ยนเป็นสีม่วง, เจ้าสามสี ก็เรียก.	พลอยสามสี น. พลอยชนิดหนึ่ง เมื่อโดนแสงอาทิตย์จะมีสีเขียวมรกต เมื่อโดนแสงอื่น ๆ ที่ไม่ใช่แสงอาทิตย์เช่นแสงจากหลอดไฟ จะมีสีแดงแล้วเปลี่ยนเป็นสีม่วง, เจ้าสามสี ก็เรียก.
พลอย เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	[พฺลอย] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ร่วมด้วย, ประสมด้วย, ตามไปด้วย, ในลักษณะเช่นเห็นเขาเดินขบวนกันแล้วเดินตามเขาไป เห็นคนอื่นเขาทํากันแล้วก็ร่วมกับเขาด้วย.	พลอย ๒ [พฺลอย] ว. ร่วมด้วย, ประสมด้วย, ตามไปด้วย, ในลักษณะเช่นเห็นเขาเดินขบวนกันแล้วเดินตามเขาไป เห็นคนอื่นเขาทํากันแล้วก็ร่วมกับเขาด้วย.
พลอยฟ้าพลอยฝน เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ฝอ-ฝา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ได้เกี่ยวข้องแต่ก็ร่วมรับเคราะห์ไปกับเขาด้วย.	พลอยฟ้าพลอยฝน ว. ไม่ได้เกี่ยวข้องแต่ก็ร่วมรับเคราะห์ไปกับเขาด้วย.
พล่อย เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	[พฺล่อย] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่พูดง่าย ๆ โดยไม่ตริตรอง.	พล่อย [พฺล่อย] ว. อาการที่พูดง่าย ๆ โดยไม่ตริตรอง.
พละ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	ดู พล, พล– พล เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง พล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง .	พละ ดู พล, พล–.
พละพลา เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[พฺละพฺลา] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง พลับพลา.	พละพลา [พฺละพฺลา] (โบ) น. พลับพลา.
พลั่ก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-กอ-ไก่	[พฺลั่ก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ไหลทะลักออกมาด้วยกําลังดัน เช่น เลือดออกพลั่ก; เสียงดังเช่นนั้น.	พลั่ก [พฺลั่ก] ว. อาการที่ไหลทะลักออกมาด้วยกําลังดัน เช่น เลือดออกพลั่ก; เสียงดังเช่นนั้น.
พลัง เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	[พะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กําลัง, มักใช้พูดเข้าคู่กันว่า กําลังพลัง.	พลัง [พะ–] ว. กําลัง, มักใช้พูดเข้าคู่กันว่า กําลังพลัง.
พลังงาน เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวิทยาศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง ความสามารถซึ่งมีอยู่ในตัวของสิ่งที่อาจให้แรงงานได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ energy เขียนว่า อี-เอ็น-อี-อา-จี-วาย.	พลังงาน (วิทยา) น. ความสามารถซึ่งมีอยู่ในตัวของสิ่งที่อาจให้แรงงานได้. (อ. energy).
พลังงานจลน์ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-จอ-จาน-ลอ-ลิง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง พลังงานที่มีในเทหวัตถุ เนื่องจากการเคลื่อนที่ของเทหวัตถุนั้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ kinetic เขียนว่า เค-ไอ-เอ็น-อี-ที-ไอ-ซี energy เขียนว่า อี-เอ็น-อี-อา-จี-วาย .	พลังงานจลน์ น. พลังงานที่มีในเทหวัตถุ เนื่องจากการเคลื่อนที่ของเทหวัตถุนั้น. (อ. kinetic energy).
พลังงานศักย์ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-งอ-งู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง พลังงานที่มีในเทหวัตถุ เนื่องจากตําแหน่งที่อยู่ของเทหวัตถุนั้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ potential เขียนว่า พี-โอ-ที-อี-เอ็น-ที-ไอ-เอ-แอล energy เขียนว่า อี-เอ็น-อี-อา-จี-วาย .	พลังงานศักย์ น. พลังงานที่มีในเทหวัตถุ เนื่องจากตําแหน่งที่อยู่ของเทหวัตถุนั้น. (อ. potential energy).
พลังเงียบ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวงการเมือง เป็นคำนาม หมายถึง เสียงส่วนใหญ่ที่ไม่แสดงออก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ silent เขียนว่า เอส-ไอ-แอล-อี-เอ็น-ที majority เขียนว่า เอ็ม-เอ-เจ-โอ-อา-ไอ-ที-วาย .	พลังเงียบ (การเมือง) น. เสียงส่วนใหญ่ที่ไม่แสดงออก. (อ. silent majority).
พลังจิต เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ความเข้มแข็งของจิตใจ, อํานาจจิต.	พลังจิต น. ความเข้มแข็งของจิตใจ, อํานาจจิต.
พลั่ง, พลั่ง ๆ พลั่ง เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู พลั่ง ๆ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู ไม้-ยะ-มก	[พฺลั่ง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสายด้วยกําลังดัน เช่น น้ำเดือดพลั่ง ๆ น้ำไหลพลั่ง ๆ.	พลั่ง, พลั่ง ๆ [พฺลั่ง] ว. อาการที่หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสายด้วยกําลังดัน เช่น น้ำเดือดพลั่ง ๆ น้ำไหลพลั่ง ๆ.
พลั้ง เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู	[พฺลั้ง] เป็นคำกริยา หมายถึง พลาดโดยไม่ตั้งใจหรือไม่ทันคิด, มักใช้เข้าคู่กับคำ พลาด เป็น พลั้งพลาด หรือ พลาดพลั้ง.	พลั้ง [พฺลั้ง] ก. พลาดโดยไม่ตั้งใจหรือไม่ทันคิด, มักใช้เข้าคู่กับคำ พลาด เป็น พลั้งพลาด หรือ พลาดพลั้ง.
พลั้งปาก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดไปโดยไม่ทันคิด.	พลั้งปาก ก. พูดไปโดยไม่ทันคิด.
พลั้งปากเสียศีล พลั้งตีนตกต้นไม้ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พูดหรือทําอะไรโดยไม่ระมัดระวังย่อมเกิดความเสียหาย.	พลั้งปากเสียศีล พลั้งตีนตกต้นไม้ (สำ) ก. พูดหรือทําอะไรโดยไม่ระมัดระวังย่อมเกิดความเสียหาย.
พลั้งเผลอ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง	[–เผฺลอ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผิดพลาดเพราะหลงลืมไปชั่วขณะ.	พลั้งเผลอ [–เผฺลอ] ว. ผิดพลาดเพราะหลงลืมไปชั่วขณะ.
พลั้งพลาด เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	[–พฺลาด] เป็นคำกริยา หมายถึง ผิดพลาดไปโดยไม่ตั้งใจหรือไม่ทันคิด, พลาดพลั้ง ก็ว่า.	พลั้งพลาด [–พฺลาด] ก. ผิดพลาดไปโดยไม่ตั้งใจหรือไม่ทันคิด, พลาดพลั้ง ก็ว่า.
พลัด เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	[พฺลัด] เป็นคำกริยา หมายถึง พลาด หลุด หรือตกจากที่ใดที่หนึ่ง เช่น ของพลัดจากมือ เด็กพลัดจากต้นไม้, พรากจากกันโดยไม่รู้ว่าหลงไปอยู่ที่ใด เช่น พลัดพ่อ พลัดแม่, พรากจากถิ่นฐานหรือบ้านเกิดเมืองนอนเดิม เช่น พลัดถิ่นฐานบ้านเมือง พลัดบ้าน พลัดเมือง.	พลัด [พฺลัด] ก. พลาด หลุด หรือตกจากที่ใดที่หนึ่ง เช่น ของพลัดจากมือ เด็กพลัดจากต้นไม้, พรากจากกันโดยไม่รู้ว่าหลงไปอยู่ที่ใด เช่น พลัดพ่อ พลัดแม่, พรากจากถิ่นฐานหรือบ้านเกิดเมืองนอนเดิม เช่น พลัดถิ่นฐานบ้านเมือง พลัดบ้าน พลัดเมือง.
พลัดถิ่น เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อยู่ไกลจากถิ่นที่อยู่ของตน เช่น เรียกรัฐบาลที่ตั้งศูนย์บัญชาการอยู่นอกประเทศของตนว่า รัฐบาลพลัดถิ่น.	พลัดถิ่น ว. อยู่ไกลจากถิ่นที่อยู่ของตน เช่น เรียกรัฐบาลที่ตั้งศูนย์บัญชาการอยู่นอกประเทศของตนว่า รัฐบาลพลัดถิ่น.
พลัดที่นาคาที่อยู่ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พลัดพรากจากถิ่นฐานเดิม, ระหกระเหิน.	พลัดที่นาคาที่อยู่ (สำ) ก. พลัดพรากจากถิ่นฐานเดิม, ระหกระเหิน.
พลัดพราก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง จากไป, แยกออกจากกันไป.	พลัดพราก ก. จากไป, แยกออกจากกันไป.
พลัน เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[พฺลัน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทันที เช่น โดยพลัน เร็วพลัน.	พลัน [พฺลัน] ว. ทันที เช่น โดยพลัน เร็วพลัน.
พลับ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	[พฺลับ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Diospyros malabarica Kostel. var. siamensis (Hochr.) Phengklai ในวงศ์ Ebenaceae คล้ายตะโก ผลกินได้, มะพลับ ก็เรียก.	พลับ [พฺลับ] น. ชื่อไม้ต้นชนิด Diospyros malabarica Kostel. var. siamensis (Hochr.) Phengklai ในวงศ์ Ebenaceae คล้ายตะโก ผลกินได้, มะพลับ ก็เรียก.
พลับเขา เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	ดู กระดูกค่าง เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู.	พลับเขา ดู กระดูกค่าง.
พลับพลา เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	[–พฺลา] เป็นคำนาม หมายถึง ที่ประทับชั่วครั้งคราวสําหรับรับรองพระเจ้าแผ่นดินและพระบรมราชวงศ์ชั้นสูง.	พลับพลา [–พฺลา] น. ที่ประทับชั่วครั้งคราวสําหรับรับรองพระเจ้าแผ่นดินและพระบรมราชวงศ์ชั้นสูง.
พลับพลึง เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	[–พฺลึง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Crinum asiaticum L. ในวงศ์ Amaryllidaceae ใบยาวใหญ่เป็นกาบ หัวมีพิษ ดอกสีขาว กลิ่นหอม.	พลับพลึง [–พฺลึง] น. ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Crinum asiaticum L. ในวงศ์ Amaryllidaceae ใบยาวใหญ่เป็นกาบ หัวมีพิษ ดอกสีขาว กลิ่นหอม.
พลั่ว เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสําหรับแทงดิน สาดดิน สาดข้าว รูปแบน ๆ มีด้ามสําหรับถือ.	พลั่ว น. เครื่องมือสําหรับแทงดิน สาดดิน สาดข้าว รูปแบน ๆ มีด้ามสําหรับถือ.
พล่า เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	[พฺล่า] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องกับข้าวชนิดหนึ่ง คล้ายยํา มักใช้เนื้อดิบ ทำให้สุกด้วยของเปรี้ยวเช่นมะนาว.	พล่า [พฺล่า] น. เครื่องกับข้าวชนิดหนึ่ง คล้ายยํา มักใช้เนื้อดิบ ทำให้สุกด้วยของเปรี้ยวเช่นมะนาว.
พลากร เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	ดู พล, พล– พล เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง พล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง .	พลากร ดู พล, พล–.
พลาง เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-งอ-งู	[พฺลาง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ในระยะเวลาเดียวกัน (มักใช้กับกริยาที่ควบคู่กัน) เช่น เขาเดินพลางกินพลาง กองทัพสู้พลางถอยพลาง, ชั่วระหว่างเวลา (ที่ยังไม่พร้อมหรือยังไม่ถึงกําหนดเป็นต้น) เช่น กินไปพลางก่อน ทําไปพลางก่อน อยู่ไปพลางก่อน.	พลาง [พฺลาง] ว. ในระยะเวลาเดียวกัน (มักใช้กับกริยาที่ควบคู่กัน) เช่น เขาเดินพลางกินพลาง กองทัพสู้พลางถอยพลาง, ชั่วระหว่างเวลา (ที่ยังไม่พร้อมหรือยังไม่ถึงกําหนดเป็นต้น) เช่น กินไปพลางก่อน ทําไปพลางก่อน อยู่ไปพลางก่อน.
พลาญ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	[พะลาน] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ลาน.	พลาญ [พะลาน] (โบ) น. ลาน.
พลาด เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	[พฺลาด] เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่ตรงที่หมาย ในลักษณะเช่น เพลี่ยงไป เลี่ยงไป หรือไถลไป เช่น ยิงพลาด เหยียบบันไดพลาด; ผิดพลาด เพราะไม่รู้เท่าหรือเชื่อตัวเองเกินไปเป็นต้น เช่น ตอบพลาด.	พลาด [พฺลาด] ก. ไม่ตรงที่หมาย ในลักษณะเช่น เพลี่ยงไป เลี่ยงไป หรือไถลไป เช่น ยิงพลาด เหยียบบันไดพลาด; ผิดพลาด เพราะไม่รู้เท่าหรือเชื่อตัวเองเกินไปเป็นต้น เช่น ตอบพลาด.
พลาดท่า เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เสียที, เสียรู้.	พลาดท่า ก. เสียที, เสียรู้.
พลาดพลั้ง เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-งอ-งู	[–พฺลั้ง] เป็นคำกริยา หมายถึง ผิดพลาดไปโดยไม่ตั้งใจหรือไม่ทันคิด, พลั้งพลาด ก็ว่า.	พลาดพลั้ง [–พฺลั้ง] ก. ผิดพลาดไปโดยไม่ตั้งใจหรือไม่ทันคิด, พลั้งพลาด ก็ว่า.
พลาดิศัย เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	ดู พล, พล– พล เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง พล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง .	พลาดิศัย ดู พล, พล–.
พลาธิการ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู พล, พล– พล เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง พล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง .	พลาธิการ ดู พล, พล–.
พล่าน เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[พฺล่าน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการเป็นไปในลักษณะป่วน วุ่น สับสน ลนลาน ซ่าน หรืออย่างอื่นที่คล้ายกัน เช่น เดือดพล่าน วิ่งพล่าน เดินพล่าน.	พล่าน [พฺล่าน] ว. อาการเป็นไปในลักษณะป่วน วุ่น สับสน ลนลาน ซ่าน หรืออย่างอื่นที่คล้ายกัน เช่น เดือดพล่าน วิ่งพล่าน เดินพล่าน.
พลานามัย เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	ดู พล, พล– พล เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง พล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง .	พลานามัย ดู พล, พล–.
พลานึก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	ดู พล, พล– พล เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง พล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง .	พลานึก ดู พล, พล–.
พลาม เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	[พฺลาม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่กินอาหารเช่นกล้วยและเคี้ยวปากกว้าง ๆ; แวบวาบ.	พลาม [พฺลาม] ว. อาการที่กินอาหารเช่นกล้วยและเคี้ยวปากกว้าง ๆ; แวบวาบ.
พล่าม เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	[พฺล่าม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพ้อเจ้อ, เหลิงเจิ้ง, อาการที่พูดมากจนเสียประโยชน์, อาการที่พูดซ้ำ ๆ ซาก ๆ ไม่รู้จักจบจนน่ารำคาญ.	พล่าม [พฺล่าม] ว. เพ้อเจ้อ, เหลิงเจิ้ง, อาการที่พูดมากจนเสียประโยชน์, อาการที่พูดซ้ำ ๆ ซาก ๆ ไม่รู้จักจบจนน่ารำคาญ.
พลาย เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[พฺลาย] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกช้างตัวผู้ว่า ช้างพลาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาพม่า .	พลาย [พฺลาย] ว. เรียกช้างตัวผู้ว่า ช้างพลาย. (ต.).
พลายม้า เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เรือพายม้า, ใช้ว่า ไพม้า ก็มี.	พลายม้า น. เรือพายม้า, ใช้ว่า ไพม้า ก็มี.
พลาสติก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง สารประกอบอินทรีย์ที่สังเคราะห์ขึ้นใช้แทนวัสดุธรรมชาติ บางชนิดเมื่อเย็นก็แข็งตัว เมื่อถูกความร้อนก็อ่อนตัว บางชนิดแข็งตัวถาวร มีหลายชนิด เช่น ไนลอน ยางเทียม ใช้ทําสิ่งต่าง ๆ เช่น เสื้อผ้า ฟิล์ม ภาชนะ ส่วนประกอบเรือหรือรถยนต์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ plastic เขียนว่า พี-แอล-เอ-เอส-ที-ไอ-ซี.	พลาสติก น. สารประกอบอินทรีย์ที่สังเคราะห์ขึ้นใช้แทนวัสดุธรรมชาติ บางชนิดเมื่อเย็นก็แข็งตัว เมื่อถูกความร้อนก็อ่อนตัว บางชนิดแข็งตัวถาวร มีหลายชนิด เช่น ไนลอน ยางเทียม ใช้ทําสิ่งต่าง ๆ เช่น เสื้อผ้า ฟิล์ม ภาชนะ ส่วนประกอบเรือหรือรถยนต์. (อ. plastic).
พลาสมา เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนประกอบของเลือดที่แยกเอาเม็ดเลือดออกแล้ว; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในฟิสิกส์ หมายถึง ภาวะหนึ่งของสสาร ณ ภาวะนี้สสารอยู่ในสภาพแก๊สที่ร้อนจัดอย่างยิ่งยวด และแตกตัวเป็นอนุภาคบวกกับอิเล็กตรอนซึ่งมีจํานวนเท่ากันโดยประมาณ สสารในภาวะนี้เป็นตัวนําไฟฟ้าที่ดียิ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ plasma เขียนว่า พี-แอล-เอ-เอส-เอ็ม-เอ.	พลาสมา น. ส่วนประกอบของเลือดที่แยกเอาเม็ดเลือดออกแล้ว; (ฟิสิกส์) ภาวะหนึ่งของสสาร ณ ภาวะนี้สสารอยู่ในสภาพแก๊สที่ร้อนจัดอย่างยิ่งยวด และแตกตัวเป็นอนุภาคบวกกับอิเล็กตรอนซึ่งมีจํานวนเท่ากันโดยประมาณ สสารในภาวะนี้เป็นตัวนําไฟฟ้าที่ดียิ่ง. (อ. plasma).
พลาหก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-กอ-ไก่	[พะลา–] เป็นคำนาม หมายถึง เมฆ, ฝน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วลาหก เขียนว่า วอ-แหวน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-กอ-ไก่.	พลาหก [พะลา–] น. เมฆ, ฝน. (ป., ส. วลาหก).
พลำ, พล้ำ พลำ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ พล้ำ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	[พฺลํา, พฺลํ้า] เป็นคำกริยา หมายถึง พลาดถลํา.	พลำ, พล้ำ [พฺลํา, พฺลํ้า] ก. พลาดถลํา.
พลำภัง เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	[พะ–] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกรมการปกครองในกระทรวงมหาดไทย, เขียนเป็น พลัมภัง พลําภังค์ ก็มี.	พลำภัง [พะ–] (โบ) น. ชื่อกรมการปกครองในกระทรวงมหาดไทย, เขียนเป็น พลัมภัง พลําภังค์ ก็มี.
พลิ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ	[พะลิ]ดู พลี เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๑.	พลิ [พะลิ] ดู พลี ๑.
พลิก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[พฺลิก] เป็นคำกริยา หมายถึง กลับด้านหนึ่งเป็นอีกด้านหนึ่ง เช่น เรือพลิกท้อง ปลาพลิกท้อง นอนพลิกข้าง พลิกหน้าหนังสือ พลิกถ้อยคํา.	พลิก [พฺลิก] ก. กลับด้านหนึ่งเป็นอีกด้านหนึ่ง เช่น เรือพลิกท้อง ปลาพลิกท้อง นอนพลิกข้าง พลิกหน้าหนังสือ พลิกถ้อยคํา.
พลิกกระเป๋า เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-จัด-ตะ-วา-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง เสียจนหมดตัวเพราะผิดจากที่คาดหมายไว้ (ใช้แก่การพนัน).	พลิกกระเป๋า (ปาก) ก. เสียจนหมดตัวเพราะผิดจากที่คาดหมายไว้ (ใช้แก่การพนัน).
พลิกตัว เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนท่านอนจากท่าหนึ่งเป็นอีกท่าหนึ่งเช่นจากนอนหงายเป็นนอนตะแคง.	พลิกตัว ก. เปลี่ยนท่านอนจากท่าหนึ่งเป็นอีกท่าหนึ่งเช่นจากนอนหงายเป็นนอนตะแคง.
พลิกแผ่นดิน เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในระบบหรือวิธีการปกครองแผ่นดิน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ตามหาเท่าไร ๆ ก็ไม่พบ เช่น หาจนพลิกแผ่นดิน.	พลิกแผ่นดิน (สำ) ก. เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในระบบหรือวิธีการปกครองแผ่นดิน. ว. อาการที่ตามหาเท่าไร ๆ ก็ไม่พบ เช่น หาจนพลิกแผ่นดิน.
พลิกแพลง เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-ลอ-ลิง-งอ-งู	[–แพฺลง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยักเยื้องถ่ายเทเป็นอย่างอื่น ๆ, ที่เปลี่ยนแปลงให้ผิดไปจากแบบปรกติธรรมดา, เช่น พูดพลิกแพลง ทำพลิกแพลง เล่นพลิกแพลง เตะตะกร้อท่าพลิกแพลง. เป็นคำกริยา หมายถึง กลับกลาย, เปลี่ยนแปลง, เช่น วิธีการพลิกแพลง; ดัดแปลง, ยักย้ายถ่ายเท, เช่น ช่างพลิกแพลง.	พลิกแพลง [–แพฺลง] ว. ยักเยื้องถ่ายเทเป็นอย่างอื่น ๆ, ที่เปลี่ยนแปลงให้ผิดไปจากแบบปรกติธรรมดา, เช่น พูดพลิกแพลง ทำพลิกแพลง เล่นพลิกแพลง เตะตะกร้อท่าพลิกแพลง. ก. กลับกลาย, เปลี่ยนแปลง, เช่น วิธีการพลิกแพลง; ดัดแปลง, ยักย้ายถ่ายเท, เช่น ช่างพลิกแพลง.
พลิกศพ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สอ-สา-ลา-พอ-พาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ชันสูตรศพ.	พลิกศพ ก. ชันสูตรศพ.
พลิกหน้ามือเป็นหลังมือ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เปลี่ยนแปลงหรือทําให้ผิดไปจากเดิมอย่างตรงกันข้าม, กลับหน้ามือเป็นหลังมือ ก็ว่า.	พลิกหน้ามือเป็นหลังมือ (สำ) ก. เปลี่ยนแปลงหรือทําให้ผิดไปจากเดิมอย่างตรงกันข้าม, กลับหน้ามือเป็นหลังมือ ก็ว่า.
พลิพัท เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน	[พะลิ–] เป็นคำนาม หมายถึง โคผู้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พลิวทฺท เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน.	พลิพัท [พะลิ–] น. โคผู้. (ป. พลิวทฺท).
พลิ้ว เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน	[พฺลิ้ว] เป็นคำกริยา หมายถึง บิด, เบี้ยว, เช่น คมมีดพลิ้ว; สะบัดเป็นคลื่นไปตามลม เช่น ธงพลิ้ว.	พลิ้ว [พฺลิ้ว] ก. บิด, เบี้ยว, เช่น คมมีดพลิ้ว; สะบัดเป็นคลื่นไปตามลม เช่น ธงพลิ้ว.
พลี เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๑	[พะลี] เป็นคำนาม หมายถึง การบวงสรวง, เครื่องบวงสรวง, ส่วย, การบูชา, (ตามแบบมี ๕ คือ ญาติพลี สงเคราะห์ญาติ, อติถิพลี ต้อนรับแขก, เปตพลี ทําบุญอุทิศให้ผู้ตาย, ราชพลี ถวายเป็นหลวง มีเสียภาษีอากรเป็นต้น, เทวตาพลี ทําบุญอุทิศให้เทวดา, และแบ่งเป็น ๒ อย่าง คือ ธรรมพลี อุทิศกุศลให้ และ อามิสพลี ให้สิ่งของ). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต พลิ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ ว่า เครื่องบวงสรวง .	พลี ๑ [พะลี] น. การบวงสรวง, เครื่องบวงสรวง, ส่วย, การบูชา, (ตามแบบมี ๕ คือ ญาติพลี สงเคราะห์ญาติ, อติถิพลี ต้อนรับแขก, เปตพลี ทําบุญอุทิศให้ผู้ตาย, ราชพลี ถวายเป็นหลวง มีเสียภาษีอากรเป็นต้น, เทวตาพลี ทําบุญอุทิศให้เทวดา, และแบ่งเป็น ๒ อย่าง คือ ธรรมพลี อุทิศกุศลให้ และ อามิสพลี ให้สิ่งของ). (ป., ส. พลิ ว่า เครื่องบวงสรวง).
พลีกรรม เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[พะลีกํา] เป็นคำนาม หมายถึง การบูชา, พิธีบูชา.	พลีกรรม [พะลีกํา] น. การบูชา, พิธีบูชา.
พลี เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	[พฺลี] เป็นคำกริยา หมายถึง เสียสละ เช่น พลีชีพเพื่อชาติ, บวงสรวงเชิญเอามา (ใช้แก่ยาสมุนไพร) เช่น ไปพลียาที่ต้นเทียน คือ ไปบวงสรวงเก็บต้นเทียนหรือส่วนใดส่วนหนึ่งของต้นเทียนมาทำยารักษาโรค.	พลี ๒ [พฺลี] ก. เสียสละ เช่น พลีชีพเพื่อชาติ, บวงสรวงเชิญเอามา (ใช้แก่ยาสมุนไพร) เช่น ไปพลียาที่ต้นเทียน คือ ไปบวงสรวงเก็บต้นเทียนหรือส่วนใดส่วนหนึ่งของต้นเทียนมาทำยารักษาโรค.
พลี เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๓	[พะลี] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีกําลัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พลี ๓ [พะลี] ว. มีกําลัง. (ป.).
พลีมุข เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่	[พะลี–] เป็นคำนาม หมายถึง ลิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต พลีมุข เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่ ว่า หน้าย่น .	พลีมุข [พะลี–] น. ลิง. (ส. พลีมุข ว่า หน้าย่น).
พลุ เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ	[พฺลุ] เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้เพลิงชนิดหนึ่ง บรรจุดินปืนในกระบอกไม้ไผ่ เมื่อจุดมีเสียงระเบิดดังคล้ายเสียงปืน, โดยอนุโลมเรียกดอกไม้เพลิงอย่างอื่นที่จุดมีเสียงระเบิดดังเช่นนั้นว่า พลุ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฟุ, ฟ่าม, ไม่แน่น.	พลุ [พฺลุ] น. ดอกไม้เพลิงชนิดหนึ่ง บรรจุดินปืนในกระบอกไม้ไผ่ เมื่อจุดมีเสียงระเบิดดังคล้ายเสียงปืน, โดยอนุโลมเรียกดอกไม้เพลิงอย่างอื่นที่จุดมีเสียงระเบิดดังเช่นนั้นว่า พลุ. ว. ฟุ, ฟ่าม, ไม่แน่น.
พลุก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	[พฺลุก] เป็นคำนาม หมายถึง งาช้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ภฺลุก เขียนว่า พอ-สำ-เพา-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่.	พลุก ๑ [พฺลุก] น. งาช้าง. (ข. ภฺลุก).
พลุก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	[พฺลุก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พลุ่ง.	พลุก ๒ [พฺลุก] ว. พลุ่ง.
พลุ่ก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-กอ-ไก่	[พฺลุ่ก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พลุ่งขึ้นมา.	พลุ่ก [พฺลุ่ก] ว. พลุ่งขึ้นมา.
พลุกพล่าน เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[พฺลุกพฺล่าน] เป็นคำกริยา หมายถึง เกะกะ, ขวักไขว่, เกลื่อนกล่น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เคลื่อนไหวขวักไขว่ไม่เป็นระเบียบ เช่น เดินพลุกพล่าน วิ่งพลุกพล่าน แล่นพลุกพล่าน.	พลุกพล่าน [พฺลุกพฺล่าน] ก. เกะกะ, ขวักไขว่, เกลื่อนกล่น. ว. อาการที่เคลื่อนไหวขวักไขว่ไม่เป็นระเบียบ เช่น เดินพลุกพล่าน วิ่งพลุกพล่าน แล่นพลุกพล่าน.
พลุ่ง เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู	[พฺลุ่ง] เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่ไอน้ำหรือควันดันตัวพุ่งออกมาโดยแรง เช่น น้ำเดือดไอน้ำพลุ่งขึ้นมา ไฟไหม้ควันพลุ่งขึ้นมา, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น โทสะพลุ่งขึ้นมา อารมณ์เดือดพลุ่ง.	พลุ่ง [พฺลุ่ง] ก. อาการที่ไอน้ำหรือควันดันตัวพุ่งออกมาโดยแรง เช่น น้ำเดือดไอน้ำพลุ่งขึ้นมา ไฟไหม้ควันพลุ่งขึ้นมา, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น โทสะพลุ่งขึ้นมา อารมณ์เดือดพลุ่ง.
พลุ่งพล่าน เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[–พฺล่าน] เป็นคำกริยา หมายถึง บันดาลโทสะจนนั่งไม่ติด.	พลุ่งพล่าน [–พฺล่าน] ก. บันดาลโทสะจนนั่งไม่ติด.
พลุ้น เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-นอ-หนู	[พฺลุ้น] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อน (ใช้แก่มะพร้าวที่กะลายังไม่แข็ง).	พลุ้น [พฺลุ้น] ว. อ่อน (ใช้แก่มะพร้าวที่กะลายังไม่แข็ง).
พลุ่มพล่าม เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-พอ-พาน-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	[พฺลุ่มพฺล่าม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยุ่มย่าม, ซุ่มซ่าม, ตะกรุมตะกราม.	พลุ่มพล่าม [พฺลุ่มพฺล่าม] ว. ยุ่มย่าม, ซุ่มซ่าม, ตะกรุมตะกราม.
พลุ่ย เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-ยอ-ยัก	[พฺลุ่ย] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ง่าย, ลุ่ย, หลวมเข้าไป.	พลุ่ย [พฺลุ่ย] ว. ง่าย, ลุ่ย, หลวมเข้าไป.
พลุ้ย เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-ยอ-ยัก	[พฺลุ้ย] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยุ้ย, ยื่นออกมาอย่างท้องคนอ้วน, เช่น ท้องพลุ้ย พุงพลุ้ย.	พลุ้ย [พฺลุ้ย] ว. ยุ้ย, ยื่นออกมาอย่างท้องคนอ้วน, เช่น ท้องพลุ้ย พุงพลุ้ย.
พลู เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู	[พฺลู] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Piper betle L. ในวงศ์ Piperaceae ใบมีรสเผ็ดร้อนใช้กินกับหมากและทํายาได้.	พลู [พฺลู] น. ชื่อไม้เถาชนิด Piper betle L. ในวงศ์ Piperaceae ใบมีรสเผ็ดร้อนใช้กินกับหมากและทํายาได้.
พลูแก เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่	[พฺลู–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาในสกุล Piper วงศ์ Piperaceae คล้ายพลู แต่ก้านใบยาวกว่า ใช้ทํายาได้.	พลูแก [พฺลู–] น. ชื่อไม้เถาในสกุล Piper วงศ์ Piperaceae คล้ายพลู แต่ก้านใบยาวกว่า ใช้ทํายาได้.
พลูคาว เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	[พฺลู–]ดู คาวตอง เขียนว่า คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-งอ-งู.	พลูคาว [พฺลู–] ดู คาวตอง.
พลูต้น เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู	[พฺลู–] ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นข่าต้น. ในวงเล็บ ดู ข่าต้น เขียนว่า ขอ-ไข่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู.	พลูต้น [พฺลู–] (ถิ่น–พายัพ) น. ต้นข่าต้น. (ดู ข่าต้น).
พลูโต เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า	[พฺลู–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อดาวเคราะห์ดวงที่ ๙ ในระบบสุริยะ มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า อยู่ห่างดวงอาทิตย์ประมาณ ๕,๙๐๐ ล้านกิโลเมตร มีเส้นผ่าศูนย์กลางอยู่ระหว่าง ๒,๕๘๐ ถึง ๓,๕๓๐ กิโลเมตร ทางโคจรเป็นวงรีมาก ทําให้ส่วนหนึ่งของทางโคจรอยู่ภายในวงจรของดาวเนปจูน, ดาวยม ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ Pluto เขียนว่า พี-แอล-ยู-ที-โอ.	พลูโต [พฺลู–] น. ชื่อดาวเคราะห์ดวงที่ ๙ ในระบบสุริยะ มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า อยู่ห่างดวงอาทิตย์ประมาณ ๕,๙๐๐ ล้านกิโลเมตร มีเส้นผ่าศูนย์กลางอยู่ระหว่าง ๒,๕๘๐ ถึง ๓,๕๓๐ กิโลเมตร ทางโคจรเป็นวงรีมาก ทําให้ส่วนหนึ่งของทางโคจรอยู่ภายในวงจรของดาวเนปจูน, ดาวยม ก็เรียก. (อ. Pluto).
พลูโทเนียม เขียนว่า พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[พฺลู–] เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๙๔ สัญลักษณ์ Pu เป็นธาตุกัมมันตรังสีที่นักวิทยาศาสตร์สร้างขึ้น ไม่มีปรากฏในธรรมชาติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ plutonium เขียนว่า พี-แอล-ยู-ที-โอ-เอ็น-ไอ-ยู-เอ็ม.	พลูโทเนียม [พฺลู–] น. ธาตุลําดับที่ ๙๔ สัญลักษณ์ Pu เป็นธาตุกัมมันตรังสีที่นักวิทยาศาสตร์สร้างขึ้น ไม่มีปรากฏในธรรมชาติ. (อ. plutonium).
พวก เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง คน สัตว์ หรือสิ่งต่าง ๆ ที่รวมกันเข้าเป็นกลุ่มเป็นหมู่ตามอาชีพหรือชนิดเป็นต้น เช่น พวกนักเรียน พวกพ่อค้า พวกกรรมกร พวกนก พวกกา พวกเครื่องมือ พวกเครื่องเขียน.	พวก น. คน สัตว์ หรือสิ่งต่าง ๆ ที่รวมกันเข้าเป็นกลุ่มเป็นหมู่ตามอาชีพหรือชนิดเป็นต้น เช่น พวกนักเรียน พวกพ่อค้า พวกกรรมกร พวกนก พวกกา พวกเครื่องมือ พวกเครื่องเขียน.
พวกพ้อง เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-กอ-ไก่-พอ-พาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง หมู่ญาติ, เพื่อนฝูง.	พวกพ้อง น. หมู่ญาติ, เพื่อนฝูง.
พวง เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง กลุ่มของสิ่งที่มีลักษณะอย่างเดียวกันที่อยู่ร่วมขั้วเดียวกันหรือผูกมัดไว้รวมกัน เช่น พวงองุ่น พวงดอกไม้ พวงลูกโป่ง; คําต้นของไม้เลื้อยพวกหนึ่งที่มีดอกเป็นพวง มีหลายชนิด เช่น พวงแก้วกุดั่น พวงชมพู พวงนาค.	พวง ๑ น. กลุ่มของสิ่งที่มีลักษณะอย่างเดียวกันที่อยู่ร่วมขั้วเดียวกันหรือผูกมัดไว้รวมกัน เช่น พวงองุ่น พวงดอกไม้ พวงลูกโป่ง; คําต้นของไม้เลื้อยพวกหนึ่งที่มีดอกเป็นพวง มีหลายชนิด เช่น พวงแก้วกุดั่น พวงชมพู พวงนาค.
พวงมโหตร เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[–มะโหด] เป็นคำนาม หมายถึง พวงอุบะซึ่งห้อยประดับอยู่ที่คันดาลฉัตร ทำด้วยผ้าตาดทอง, ลูกมโหตร ก็ว่า.	พวงมโหตร [–มะโหด] น. พวงอุบะซึ่งห้อยประดับอยู่ที่คันดาลฉัตร ทำด้วยผ้าตาดทอง, ลูกมโหตร ก็ว่า.
พวงมาลัย เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้ประดิษฐ์แบบไทยลักษณะหนึ่ง โดยการนำดอกไม้ กลีบดอกไม้ และใบไม้ มาร้อยด้วยเข็ม แล้วรูดออกมาใส่ด้ายผูกเป็นพวง มีลักษณะต่าง ๆ กัน, มาลัย ก็เรียก; เครื่องสําหรับบังคับเรือไฟหรือเรือยนต์ รถยนต์ ให้ไปตามทางที่ต้องการ; เครื่องสําหรับช่วยพยุงคนตกนํ้า มีรูปคล้ายพวงมาลัย; ชื่อการเล่นของชาวบ้านชนิดหนึ่ง เรียกว่า เพลงพวงมาลัย.	พวงมาลัย น. ดอกไม้ประดิษฐ์แบบไทยลักษณะหนึ่ง โดยการนำดอกไม้ กลีบดอกไม้ และใบไม้ มาร้อยด้วยเข็ม แล้วรูดออกมาใส่ด้ายผูกเป็นพวง มีลักษณะต่าง ๆ กัน, มาลัย ก็เรียก; เครื่องสําหรับบังคับเรือไฟหรือเรือยนต์ รถยนต์ ให้ไปตามทางที่ต้องการ; เครื่องสําหรับช่วยพยุงคนตกนํ้า มีรูปคล้ายพวงมาลัย; ชื่อการเล่นของชาวบ้านชนิดหนึ่ง เรียกว่า เพลงพวงมาลัย.
พวงมาลา เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้ที่จัดแต่งขึ้นตามโครงรูปต่าง ๆ เช่น วงกลม วงรี มักมีใบไม้เป็นส่วนประกอบด้วย สําหรับวางที่อนุสาวรีย์ พระบรมรูป หรือศพ เป็นต้น เพื่อเป็นเกียรติหรือแสดงความเคารพ.	พวงมาลา น. ดอกไม้ที่จัดแต่งขึ้นตามโครงรูปต่าง ๆ เช่น วงกลม วงรี มักมีใบไม้เป็นส่วนประกอบด้วย สําหรับวางที่อนุสาวรีย์ พระบรมรูป หรือศพ เป็นต้น เพื่อเป็นเกียรติหรือแสดงความเคารพ.
พวงหรีด เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้ที่จัดแต่งขึ้นตามโครงรูปต่าง ๆ เช่น วงกลม วงรี สําหรับใช้เคารพศพ, หรีด ก็เรียก.	พวงหรีด น. ดอกไม้ที่จัดแต่งขึ้นตามโครงรูปต่าง ๆ เช่น วงกลม วงรี สําหรับใช้เคารพศพ, หรีด ก็เรียก.
พวง เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะที่ยื่นพองออกมา เช่น แก้มเป็นพวง.	พวง ๒ ว. ลักษณะที่ยื่นพองออกมา เช่น แก้มเป็นพวง.
พวง เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๓	ดู บ้า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒.	พวง ๓ ดู บ้า ๒.
พ่วง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ต่อท้าย, ตามติด, เช่น ขอพ่วงไปด้วย, เรียกเรือที่พ่วงท้ายให้เรือโยงลากจูงไปว่า เรือพ่วง, เรียกรถที่พ่วงท้ายให้รถคันหน้าลากไปว่า รถพ่วง.	พ่วง ๑ ก. ต่อท้าย, ตามติด, เช่น ขอพ่วงไปด้วย, เรียกเรือที่พ่วงท้ายให้เรือโยงลากจูงไปว่า เรือพ่วง, เรียกรถที่พ่วงท้ายให้รถคันหน้าลากไปว่า รถพ่วง.
พ่วงข้าง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ติดไว้ข้าง ๆ เช่น รถพ่วงข้างรถจักรยานยนต์.	พ่วงข้าง ก. ติดไว้ข้าง ๆ เช่น รถพ่วงข้างรถจักรยานยนต์.
พ่วง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โต, อ้วน.	พ่วง ๒ ว. โต, อ้วน.
พ่วงพี เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู-พอ-พาน-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ้วนลํ่า.	พ่วงพี ว. อ้วนลํ่า.
พวงโกเมน เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Mucuna bennettii F. Muell. ในวงศ์ Leguminosae ดอกสีแสด ออกเป็นช่อห้อยยาว.	พวงโกเมน น. ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Mucuna bennettii F. Muell. ในวงศ์ Leguminosae ดอกสีแสด ออกเป็นช่อห้อยยาว.
พวงคราม เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Petrea volubilis L. ในวงศ์ Verbenaceae ใบแข็งและคาย ดอกสีม่วงครามเป็นกลีบ ๕ แฉก คล้ายรูปดาว ออกเป็นช่อใหญ่.	พวงคราม น. ชื่อไม้เถาชนิด Petrea volubilis L. ในวงศ์ Verbenaceae ใบแข็งและคาย ดอกสีม่วงครามเป็นกลีบ ๕ แฉก คล้ายรูปดาว ออกเป็นช่อใหญ่.
พวงชมพู เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู-ชอ-ช้าง-มอ-ม้า-พอ-พาน-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาขนาดเล็กชนิด Antigonon leptopus Hook. et Arn. ในวงศ์ Polygonaceae ดอกสีชมพูรูปหัวใจเล็ก ๆ ออกเป็นช่อยาว ออกดอกตลอดปี.	พวงชมพู น. ชื่อไม้เถาขนาดเล็กชนิด Antigonon leptopus Hook. et Arn. ในวงศ์ Polygonaceae ดอกสีชมพูรูปหัวใจเล็ก ๆ ออกเป็นช่อยาว ออกดอกตลอดปี.
พวงดอกไม้ เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุษยะ มี ๕ ดวง, ดาวปุยฝ้าย ดาวดอกบัว ดาวโลง ดาวปู ดาวสิธยะ ดาวสมอสําเภา ดาวบุษย์ ดาวปุษยะ หรือ ดาวปุสสะ ก็เรียก.	พวงดอกไม้ น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุษยะ มี ๕ ดวง, ดาวปุยฝ้าย ดาวดอกบัว ดาวโลง ดาวปู ดาวสิธยะ ดาวสมอสําเภา ดาวบุษย์ ดาวปุษยะ หรือ ดาวปุสสะ ก็เรียก.
พวงแสด เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาขนาดเล็กชนิด Pyrostegia venusta (Ker—Gawler) Miers ในวงศ์ Bignoniaceae ดอกสีแสดรูปกระบอก ออกเป็นช่อยาว.	พวงแสด น. ชื่อไม้เถาขนาดเล็กชนิด Pyrostegia venusta (Ker—Gawler) Miers ในวงศ์ Bignoniaceae ดอกสีแสดรูปกระบอก ออกเป็นช่อยาว.
พวงหยก เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาขนาดกลางชนิด Strongylodon macrobotrys A. Gray ในวงศ์ Leguminosae ดอกสีหยกหรือสีนํ้าทะเล ออกเป็นช่อห้อยยาว.	พวงหยก น. ชื่อไม้เถาขนาดกลางชนิด Strongylodon macrobotrys A. Gray ในวงศ์ Leguminosae ดอกสีหยกหรือสีนํ้าทะเล ออกเป็นช่อห้อยยาว.
พวงอุไร เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ	ดู ทองอุไร เขียนว่า ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ.	พวงอุไร ดู ทองอุไร.
พวน เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เชือกเกลียวขนาดใหญ่สำหรับใช้โยงเรือ เป็นต้น; แนว.	พวน ๑ น. เชือกเกลียวขนาดใหญ่สำหรับใช้โยงเรือ เป็นต้น; แนว.
พวน เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง รวงข้าวที่นวดแล้วหรืออ้อยที่หีบครั้งที่ ๒.	พวน ๒ น. รวงข้าวที่นวดแล้วหรืออ้อยที่หีบครั้งที่ ๒.
พวน เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชาวไทยพวกหนึ่ง เดิมมีถิ่นฐานอยู่ในประเทศลาว ส่วนหนึ่งได้อพยพมาตั้งถิ่นฐานอยู่ทางภาคกลางของประเทศไทย.	พวน ๓ น. ชาวไทยพวกหนึ่ง เดิมมีถิ่นฐานอยู่ในประเทศลาว ส่วนหนึ่งได้อพยพมาตั้งถิ่นฐานอยู่ทางภาคกลางของประเทศไทย.
พวย เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของกาหรือป้านที่ยื่นออกมา สําหรับรินนํ้า.	พวย ๑ น. ส่วนของกาหรือป้านที่ยื่นออกมา สําหรับรินนํ้า.
พวยน้ำ เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าที่พุ่งเป็นลําขึ้นไปในอากาศเนื่องจากลมงวง, นาคเล่นนํ้า ก็ว่า.	พวยน้ำ น. นํ้าที่พุ่งเป็นลําขึ้นไปในอากาศเนื่องจากลมงวง, นาคเล่นนํ้า ก็ว่า.
พวย เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง สูง, พุ่ง, ไปโดยเร็ว.	พวย ๒ ก. สูง, พุ่ง, ไปโดยเร็ว.
พวยพุ่ง เขียนว่า พอ-พาน-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ช่วงโชติ, พุ่งเป็นลําออกไปโดยเร็ว เช่น แสงพวยพุ่ง รัศมีพวยพุ่ง.	พวยพุ่ง ว. ช่วงโชติ, พุ่งเป็นลําออกไปโดยเร็ว เช่น แสงพวยพุ่ง รัศมีพวยพุ่ง.
พสก, พสก– พสก เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-กอ-ไก่ พสก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-กอ-ไก่	[พะสก, พะสกกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชาวเมือง, พลเมือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วส เขียนว่า วอ-แหวน-สอ-เสือ + ค เขียนว่า คอ-ควาย และมาจากภาษาสันสกฤต วศ เขียนว่า วอ-แหวน-สอ-สา-ลา + ค เขียนว่า คอ-ควาย ว่า ผู้อยู่ในอํานาจ .	พสก, พสก– [พะสก, พะสกกะ–] น. ชาวเมือง, พลเมือง. (ป. วส + ค; ส. วศ + ค ว่า ผู้อยู่ในอํานาจ).
พสกนิกร เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[พะสกกะนิกอน, พะสกนิกอน] เป็นคำนาม หมายถึง คนที่อยู่ในประเทศ ไม่ว่าจะเป็นพลเมืองของประเทศนั้นหรือคนต่างด้าวที่มาอาศัยอยู่ก็ตาม.	พสกนิกร [พะสกกะนิกอน, พะสกนิกอน] น. คนที่อยู่ในประเทศ ไม่ว่าจะเป็นพลเมืองของประเทศนั้นหรือคนต่างด้าวที่มาอาศัยอยู่ก็ตาม.
พสนะ เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[พะสะนะ, พดสะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง เสื้อผ้า, เครื่องนุ่งห่ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วสน เขียนว่า วอ-แหวน-สอ-เสือ-นอ-หนู.	พสนะ [พะสะนะ, พดสะนะ] น. เสื้อผ้า, เครื่องนุ่งห่ม. (ป., ส. วสน).
พสุ เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ	[พะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรียกเทวดาจําพวกหนึ่ง; ทรัพย์, สมบัติ, ความมั่งมี. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดี, เลิศ, ประเสริฐ; ใจดี, กรุณา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วสุ เขียนว่า วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ.	พสุ [พะ–] น. ชื่อเรียกเทวดาจําพวกหนึ่ง; ทรัพย์, สมบัติ, ความมั่งมี. ว. ดี, เลิศ, ประเสริฐ; ใจดี, กรุณา. (ป., ส. วสุ).
พสุธา เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้ทรงไว้ซึ่งทรัพย์” คือ แผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วสุธา เขียนว่า วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา.	พสุธา น. “ผู้ทรงไว้ซึ่งทรัพย์” คือ แผ่นดิน. (ป., ส. วสุธา).
พสุธาดล เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วสุธาตล เขียนว่า วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ลอ-ลิง.	พสุธาดล น. พื้นแผ่นดิน. (ป., ส. วสุธาตล).
พสุนธรา เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-ทอ-ทง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[พะสุนทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วสุนฺธรา เขียนว่า วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต วสุํธรา เขียนว่า วอ-แหวน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-นิก-คะ-หิด-ทอ-ทง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา.	พสุนธรา [พะสุนทะ–] น. แผ่นดิน. (ป. วสุนฺธรา; ส. วสุํธรา).
พสุมดี เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[พะสุมะดี] เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	พสุมดี [พะสุมะดี] น. แผ่นดิน. (ส.).
พสุธา เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา	ดู พสุ เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ.	พสุธา ดู พสุ.
พสุธากันแสง เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง, ธรณีกันแสง หรือ ธรณีร้องไห้ ก็ว่า.	พสุธากันแสง น. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง, ธรณีกันแสง หรือ ธรณีร้องไห้ ก็ว่า.
พสุธาดล เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง	ดู พสุ เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ.	พสุธาดล ดู พสุ.
พสุนธรา เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-ทอ-ทง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	ดู พสุ เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ.	พสุนธรา ดู พสุ.
พสุมดี เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	ดู พสุ เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ.	พสุมดี ดู พสุ.
พสุสงกรานต์ เขียนว่า พอ-พาน-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในดาราศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง พระอาทิตย์โคจรมาถึงจุดใกล้สุดกับโลกในราววันที่ ๔ มกราคม เรียกว่า พสุสงกรานต์เหนือ (perihelion) กับโคจรไปถึงจุดไกลสุดจากโลกในราววันที่ ๓ กรกฎาคม เรียกว่า พสุสงกรานต์ใต้ (aphelion).	พสุสงกรานต์ (ดารา) น. พระอาทิตย์โคจรมาถึงจุดใกล้สุดกับโลกในราววันที่ ๔ มกราคม เรียกว่า พสุสงกรานต์เหนือ (perihelion) กับโคจรไปถึงจุดไกลสุดจากโลกในราววันที่ ๓ กรกฎาคม เรียกว่า พสุสงกรานต์ใต้ (aphelion).
พหล เขียนว่า พอ-พาน-หอ-หีบ-ลอ-ลิง	[พะหน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก, ใหญ่, หนา, ทึบ. เป็นคำนาม หมายถึง กองทัพใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	พหล [พะหน] ว. มาก, ใหญ่, หนา, ทึบ. น. กองทัพใหญ่. (ป., ส.).
พหุ เขียนว่า พอ-พาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มาก, เขียนเป็น พหู ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	พหุ ว. มาก, เขียนเป็น พหู ก็มี. (ป., ส.).
พหุคูณ เขียนว่า พอ-พาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อู-นอ-เนน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลายเท่า, หลายทบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	พหุคูณ ว. หลายเท่า, หลายทบ. (ส.).
พหุพจน์, พหูพจน์ พหุพจน์ เขียนว่า พอ-พาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด พหูพจน์ เขียนว่า พอ-พาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-พอ-พาน-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง คําที่กล่าวถึงสิ่งมากกว่าหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต พหุวจน เขียนว่า พอ-พาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-วอ-แหวน-จอ-จาน-นอ-หนู.	พหุพจน์, พหูพจน์ น. คําที่กล่าวถึงสิ่งมากกว่าหนึ่ง. (ป., ส. พหุวจน).
พหุภาคี เขียนว่า พอ-พาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวงการทูต เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หลายฝ่าย. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกสนธิสัญญาที่มีคู่สัญญาหลายฝ่ายว่า สนธิสัญญาพหุภาคี. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ multilateral เขียนว่า เอ็ม-ยู-แอล-ที-ไอ-แอล-เอ-ที-อี-อา-เอ-แอล.	พหุภาคี (การทูต) ว. หลายฝ่าย. น. เรียกสนธิสัญญาที่มีคู่สัญญาหลายฝ่ายว่า สนธิสัญญาพหุภาคี. (อ. multilateral).
พหุล เขียนว่า พอ-พาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง	[พะหุน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หนา, มาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	พหุล [พะหุน] ว. หนา, มาก. (ป., ส.).
พหู เขียนว่า พอ-พาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พหุ.	พหู ว. พหุ.
พหูพจน์ เขียนว่า พอ-พาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-พอ-พาน-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง คําที่กล่าวถึงสิ่งมากกว่าหนึ่ง.	พหูพจน์ น. คําที่กล่าวถึงสิ่งมากกว่าหนึ่ง.
พหูสูต เขียนว่า พอ-พาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีความรู้เพราะได้สดับตรับฟังหรือศึกษาเล่าเรียนมามาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พหุสฺสุต เขียนว่า พอ-พาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า.	พหูสูต น. ผู้มีความรู้เพราะได้สดับตรับฟังหรือศึกษาเล่าเรียนมามาก. (ป. พหุสฺสุต).
พอ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เท่าที่ต้องการ, ควรแก่ความต้องการ, เต็มเท่าที่จำเป็น, เต็มตามต้องการ, เช่น ในการเดินทางจะต้องเตรียมเงินไปเท่าไรจึงจะพอ; เหมาะ, เพียงทําได้, ควร; ถูก, ชอบ, เช่น พอใจ พอตา พอหู; อาจ ... ได้ เช่น ตาพอดู หูพอฟัง; เมื่อ, ครั้นเมื่อ, เพิ่ง.	พอ ว. เท่าที่ต้องการ, ควรแก่ความต้องการ, เต็มเท่าที่จำเป็น, เต็มตามต้องการ, เช่น ในการเดินทางจะต้องเตรียมเงินไปเท่าไรจึงจะพอ; เหมาะ, เพียงทําได้, ควร; ถูก, ชอบ, เช่น พอใจ พอตา พอหู; อาจ ... ได้ เช่น ตาพอดู หูพอฟัง; เมื่อ, ครั้นเมื่อ, เพิ่ง.
พอกัน, พอ ๆ กัน พอกัน เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู พอ ๆ กัน เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง ไม้-ยะ-มก กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสมอกัน, ทัดเทียมกัน, เทียบเท่ากัน, เช่น เก่งพอกัน ฝีมือพอกัน ร้ายพอ ๆ กัน.	พอกัน, พอ ๆ กัน ว. เสมอกัน, ทัดเทียมกัน, เทียบเท่ากัน, เช่น เก่งพอกัน ฝีมือพอกัน ร้ายพอ ๆ กัน.
พอกันที เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง บอกเลิกกัน, ยุติกัน, ไม่เกี่ยวข้องกันอีกต่อไป.	พอกันที (ปาก) ก. บอกเลิกกัน, ยุติกัน, ไม่เกี่ยวข้องกันอีกต่อไป.
พอการ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สมควรแก่งาน, บางทีใช้หมายความว่า มาก.	พอการ (ปาก) ว. สมควรแก่งาน, บางทีใช้หมายความว่า มาก.
พอก้าวขาก็ลาโรง เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ชักช้าทําให้เสียการ, พอยกขาก็ลาโรง ก็ว่า.	พอก้าวขาก็ลาโรง (สำ) ก. ชักช้าทําให้เสียการ, พอยกขาก็ลาโรง ก็ว่า.
พอควร เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-คอ-ควาย-วอ-แหวน-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอสมควร.	พอควร ว. พอสมควร.
พอใจ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง สมใจ, ชอบใจ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหมาะ.	พอใจ ก. สมใจ, ชอบใจ. ว. เหมาะ.
พอใช้ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ชอ-ช้าง-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ได้ เช่น คะแนนพอใช้; ปานกลาง, พอสมควร, เช่น มีฐานะดี พอใช้ รวยพอใช้ เก่งพอใช้; เพียงพอแก่การจับจ่ายใช้สอย เช่น มีเงินพอใช้ทั้งเดือน, พอใช้พอสอย ก็ว่า.	พอใช้ ว. ใช้ได้ เช่น คะแนนพอใช้; ปานกลาง, พอสมควร, เช่น มีฐานะดี พอใช้ รวยพอใช้ เก่งพอใช้; เพียงพอแก่การจับจ่ายใช้สอย เช่น มีเงินพอใช้ทั้งเดือน, พอใช้พอสอย ก็ว่า.
พอใช้ได้ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง นับว่าใช้ได้.	พอใช้ได้ ว. นับว่าใช้ได้.
พอใช้พอสอย เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-พอ-พาน-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพียงพอแก่การจับจ่ายใช้สอย เช่น มีเงินพอใช้พอสอยไปเดือนหนึ่ง ๆ, พอใช้ ก็ว่า.	พอใช้พอสอย ว. เพียงพอแก่การจับจ่ายใช้สอย เช่น มีเงินพอใช้พอสอยไปเดือนหนึ่ง ๆ, พอใช้ ก็ว่า.
พอดิบพอดี เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กำลังดี, พอเหมาะพอเจาะ, เช่น มีเงินไปเท่ากับราคาของพอดิบพอดี กางเกงตัวนี้ใส่ได้พอดิบพอดี, พอดี ก็ว่า.	พอดิบพอดี ว. กำลังดี, พอเหมาะพอเจาะ, เช่น มีเงินไปเท่ากับราคาของพอดิบพอดี กางเกงตัวนี้ใส่ได้พอดิบพอดี, พอดี ก็ว่า.
พอดี เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กำลังดี, พอเหมาะพอเจาะ, เช่น เสื้อใส่ได้พอดี, พอดิบพอดี ก็ว่า; พอเหมาะกับเวลา เช่น พอสิ้นเดือนเงินก็หมดพอดี เขามาถึงที่ทำงาน ๘.๓๐ เป็นคำนาม หมายถึง พอดี.	พอดี ว. กำลังดี, พอเหมาะพอเจาะ, เช่น เสื้อใส่ได้พอดี, พอดิบพอดี ก็ว่า; พอเหมาะกับเวลา เช่น พอสิ้นเดือนเงินก็หมดพอดี เขามาถึงที่ทำงาน ๘.๓๐ น. พอดี.
พอดีกัน เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสมอกัน (มักใช้ในทางไม่ดี) เช่น มันก็พอดีกันนั่นแหละ.	พอดีกัน ว. เสมอกัน (มักใช้ในทางไม่ดี) เช่น มันก็พอดีกันนั่นแหละ.
พอดีพอร้าย เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-พอ-พาน-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปานกลาง, ไม่ดีนัก, ไม่เลวนัก; บางที (แสดงความไม่แน่นอน) เช่น พอดีพอร้ายไม่ได้ไป.	พอดีพอร้าย ว. ปานกลาง, ไม่ดีนัก, ไม่เลวนัก; บางที (แสดงความไม่แน่นอน) เช่น พอดีพอร้ายไม่ได้ไป.
พอดู เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เอาการ, ค่อนข้างมากทีเดียว, เช่น เก่งพอดู.	พอดู ว. เอาการ, ค่อนข้างมากทีเดียว, เช่น เก่งพอดู.
พอดูได้ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่ถึงกับน่าเกลียด, พอใช้ได้.	พอดูได้ ว. ไม่ถึงกับน่าเกลียด, พอใช้ได้.
พอได้ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอใช้ได้บ้าง.	พอได้ ว. พอใช้ได้บ้าง.
พอตัว เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอเหมาะสมแก่ตน เช่น มีความสามารถพอตัว.	พอตัว ว. พอเหมาะสมแก่ตน เช่น มีความสามารถพอตัว.
พอทำเนา เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอสมควร, พอสถานประมาณ, เช่น เจ็บไข้ก็พอทำเนา ยังแถมถูกออกจากงานเสียอีก.	พอทำเนา ว. พอสมควร, พอสถานประมาณ, เช่น เจ็บไข้ก็พอทำเนา ยังแถมถูกออกจากงานเสียอีก.
พอทำพอกิน เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอกินไปวันหนึ่ง ๆ.	พอทำพอกิน ว. พอกินไปวันหนึ่ง ๆ.
พอที เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	คําห้ามเพื่อขอยับยั้ง.	พอที คําห้ามเพื่อขอยับยั้ง.
พอที่ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เหมาะ, ควร, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่พอที่ เช่น ไม่พอที่จะเข้าไปยุ่งกับเขาเลย.	พอที่ ว. เหมาะ, ควร, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่พอที่ เช่น ไม่พอที่จะเข้าไปยุ่งกับเขาเลย.
พอที่จะ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ควรที่จะ เช่น พอที่จะได้ เลยไม่ได้.	พอที่จะ ว. ควรที่จะ เช่น พอที่จะได้ เลยไม่ได้.
พอประมาณ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพียงปานกลาง เช่น มีฐานะดีพอประมาณ.	พอประมาณ ว. เพียงปานกลาง เช่น มีฐานะดีพอประมาณ.
พอไปได้ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอจะใช้ได้บ้าง เช่น ความรู้ของเขาพอไปได้.	พอไปได้ ว. พอจะใช้ได้บ้าง เช่น ความรู้ของเขาพอไปได้.
พอไปวัดไปวาได้ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ดอ-เด็ก-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีหน้าตาสวยพออวดได้ (ใช้แก่ผู้หญิง).	พอไปวัดไปวาได้ ว. มีหน้าตาสวยพออวดได้ (ใช้แก่ผู้หญิง).
พอเพียง เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ได้เท่าที่กะไว้ เช่น ได้เท่านี้ก็พอเพียงแล้ว.	พอเพียง ก. ได้เท่าที่กะไว้ เช่น ได้เท่านี้ก็พอเพียงแล้ว.
พอฟัด, พอฟัดพอเหวี่ยง พอฟัด เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก พอฟัดพอเหวี่ยง เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง พอสู้กันได้ เช่น เขามีฝีมือพอฟัดพอเหวี่ยงกัน, พอวัดพอเหวี่ยง ก็ว่า.	พอฟัด, พอฟัดพอเหวี่ยง ก. พอสู้กันได้ เช่น เขามีฝีมือพอฟัดพอเหวี่ยงกัน, พอวัดพอเหวี่ยง ก็ว่า.
พอมีพอกิน เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-พอ-พาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีฐานะปานกลาง เช่น เขาเป็นคนมีฐานะพอมีพอกิน.	พอมีพอกิน ว. มีฐานะปานกลาง เช่น เขาเป็นคนมีฐานะพอมีพอกิน.
พอมีอันจะกิน เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ค่อนข้างรวย, มีฐานะค่อนข้างดี, เช่น เขาเป็นคนพอมีอันจะกิน.	พอมีอันจะกิน ว. ค่อนข้างรวย, มีฐานะค่อนข้างดี, เช่น เขาเป็นคนพอมีอันจะกิน.
พอยกขาก็ลาโรง เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ชักช้าทําให้เสียการ, พอก้าวขาก็ลาโรง ก็ว่า.	พอยกขาก็ลาโรง (สำ) ก. ชักช้าทําให้เสียการ, พอก้าวขาก็ลาโรง ก็ว่า.
พอแย้มปากก็เห็นไรฟัน เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-ไม้-โท-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ-ฟอ-ฟัน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง รู้ทันกัน, พออ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ ก็ว่า.	พอแย้มปากก็เห็นไรฟัน (สำ) รู้ทันกัน, พออ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ ก็ว่า.
พอแรง เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เต็มแรง, มาก, เช่น ถูกด่าเสียพอแรง ว่าเสียพอแรง.	พอแรง ว. เต็มแรง, มาก, เช่น ถูกด่าเสียพอแรง ว่าเสียพอแรง.
พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พอมีกินมีใช้, พอเลี้ยงตัวได้.	พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง (สำ) ก. พอมีกินมีใช้, พอเลี้ยงตัวได้.
พอวัดพอเหวี่ยง เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง พอสู้กันได้, พอฟัด หรือ พอฟัดพอเหวี่ยง ก็ว่า.	พอวัดพอเหวี่ยง ก. พอสู้กันได้, พอฟัด หรือ พอฟัดพอเหวี่ยง ก็ว่า.
พอสถานประมาณ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพียงระดับปานกลาง เช่น เขามีความรู้พอสถานประมาณ, พอสัณฐานประมาณ ก็ว่า.	พอสถานประมาณ ว. เพียงระดับปานกลาง เช่น เขามีความรู้พอสถานประมาณ, พอสัณฐานประมาณ ก็ว่า.
พอสมควร เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-มอ-ม้า-คอ-ควาย-วอ-แหวน-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอประมาณ เช่น เรียนเก่งพอสมควร ทำดีพอสมควร, พอควร ก็ว่า.	พอสมควร ว. พอประมาณ เช่น เรียนเก่งพอสมควร ทำดีพอสมควร, พอควร ก็ว่า.
พอสัณฐานประมาณ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพียงระดับปานกลาง, พอสถานประมาณ ก็ว่า.	พอสัณฐานประมาณ ว. เพียงระดับปานกลาง, พอสถานประมาณ ก็ว่า.
พอหอมปากหอมคอ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พอสมควร, พอดี ๆ, นิด ๆ หน่อย ๆ, เช่น กินพอหอมปากหอมคอ พูดพอหอมปากหอมคอ.	พอหอมปากหอมคอ (ปาก) ว. พอสมควร, พอดี ๆ, นิด ๆ หน่อย ๆ, เช่น กินพอหอมปากหอมคอ พูดพอหอมปากหอมคอ.
พอเหมาะ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง เหมาะเจาะ เช่น เขามาพอเหมาะกับเวลา รองเท้านี้ใส่ได้พอเหมาะ, พอเหมาะพอเจาะ ก็ว่า.	พอเหมาะ ก. เหมาะเจาะ เช่น เขามาพอเหมาะกับเวลา รองเท้านี้ใส่ได้พอเหมาะ, พอเหมาะพอเจาะ ก็ว่า.
พออ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-ไม้-ไต่-คู้-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง รู้ทันกัน, พอแย้มปากก็เห็นไรฟัน ก็ว่า.	พออ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ (สำ) รู้ทันกัน, พอแย้มปากก็เห็นไรฟัน ก็ว่า.
พออาศัย เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พออยู่ได้, พอไปได้.	พออาศัย ว. พออยู่ได้, พอไปได้.
พ่อ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชายผู้ให้กําเนิดแก่ลูก; คําที่ลูกเรียกชายผู้ให้กําเนิดหรือเลี้ยงดูตน; คําที่ผู้ใหญ่เรียกผู้ชายที่มีอายุน้อยกว่าด้วยความสนิทสนมหรือรักใคร่เป็นต้นว่า พ่อนั่น พ่อนี่; คําใช้นําหน้านามเพศชาย แปลว่า ผู้เป็นหัวหน้า เช่น พ่อเมือง; ผู้ชายที่กระทํากิจการหรืองานอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น ค้าขาย เรียกว่า พ่อค้า ทําครัว เรียกว่า พ่อครัว; เรียกสัตว์ตัวผู้ที่มีลูก เช่น พ่อม้า พ่อวัว.	พ่อ น. ชายผู้ให้กําเนิดแก่ลูก; คําที่ลูกเรียกชายผู้ให้กําเนิดหรือเลี้ยงดูตน; คําที่ผู้ใหญ่เรียกผู้ชายที่มีอายุน้อยกว่าด้วยความสนิทสนมหรือรักใคร่เป็นต้นว่า พ่อนั่น พ่อนี่; คําใช้นําหน้านามเพศชาย แปลว่า ผู้เป็นหัวหน้า เช่น พ่อเมือง; ผู้ชายที่กระทํากิจการหรืองานอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น ค้าขาย เรียกว่า พ่อค้า ทําครัว เรียกว่า พ่อครัว; เรียกสัตว์ตัวผู้ที่มีลูก เช่น พ่อม้า พ่อวัว.
พ่อเกลอ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง เพื่อนร่วมนํ้าสบถของพ่อ.	พ่อเกลอ น. เพื่อนร่วมนํ้าสบถของพ่อ.
พ่อขุน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง กษัตริย์ผู้เป็นใหญ่ในสมัยสุโขทัย.	พ่อขุน (โบ) น. กษัตริย์ผู้เป็นใหญ่ในสมัยสุโขทัย.
พ่อครัว เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง หัวหน้าครอบครัว.	พ่อครัว (โบ) น. หัวหน้าครอบครัว.
พ่อคุณ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คําพูดเอาใจ (ใช้แก่ผู้ชาย).	พ่อคุณ ว. คําพูดเอาใจ (ใช้แก่ผู้ชาย).
พ่อเจ้า เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำสรรพนาม หมายถึง คําเรียกพ่อเมืองหรือเจ้าผู้ครองนคร, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒.	พ่อเจ้า ส. คําเรียกพ่อเมืองหรือเจ้าผู้ครองนคร, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒.
พ่อเจ้าประคุณ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน	คำเรียกแสดงความรักใคร่หรือประชดประชัน แล้วแต่น้ำเสียง (ใช้แก่ผู้ชาย) เช่น โถ! พ่อเจ้าประคุณของย่า เจ็บไหม ทำไมไม่นอนที่โรงละครเลยล่ะพ่อเจ้าประคุณ.	พ่อเจ้าประคุณ คำเรียกแสดงความรักใคร่หรือประชดประชัน แล้วแต่น้ำเสียง (ใช้แก่ผู้ชาย) เช่น โถ! พ่อเจ้าประคุณของย่า เจ็บไหม ทำไมไม่นอนที่โรงละครเลยล่ะพ่อเจ้าประคุณ.
พ่อแจ้แม่อู เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-จอ-จาน-ไม้-โท-สะ-หระ-แอ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พันทาง, ต่างพันธุ์กัน.	พ่อแจ้แม่อู (สำ) ว. พันทาง, ต่างพันธุ์กัน.
พ่อตา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง พ่อของเมีย.	พ่อตา น. พ่อของเมีย.
พ่อบ้าน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชายที่เป็นหัวหน้าครอบครัว, ชายผู้จัดการงานธุรการในสถานที่เช่นโรงพยาบาลเป็นต้น.	พ่อบ้าน น. ชายที่เป็นหัวหน้าครอบครัว, ชายผู้จัดการงานธุรการในสถานที่เช่นโรงพยาบาลเป็นต้น.
พ่อพวงมาลัย เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-พอ-พาน-วอ-แหวน-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ชายที่ปล่อยชีวิตตามสบาย ไม่ยอมตั้งตัวหรือทําการงานเป็นหลักฐาน.	พ่อพวงมาลัย (สำ) น. ชายที่ปล่อยชีวิตตามสบาย ไม่ยอมตั้งตัวหรือทําการงานเป็นหลักฐาน.
พ่อพันธุ์ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์ตัวผู้ที่ใช้ผสมพันธุ์.	พ่อพันธุ์ น. สัตว์ตัวผู้ที่ใช้ผสมพันธุ์.
พ่อม่าย เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชายที่เมียตายหรือหย่ากัน.	พ่อม่าย น. ชายที่เมียตายหรือหย่ากัน.
พ่อเมือง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ชาวเมืองยกขึ้นเป็นเจ้าเมือง.	พ่อเมือง น. ผู้ที่ชาวเมืองยกขึ้นเป็นเจ้าเมือง.
พ่อร้าง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาเฉพาะถิ่น เป็นคำนาม หมายถึง ชายผู้เลิกกับเมีย.	พ่อร้าง (ถิ่น) น. ชายผู้เลิกกับเมีย.
พ่อเรือน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง พลเรือน.	พ่อเรือน (โบ) น. พลเรือน.
พ่อลิ้นทอง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง คนที่พูดดี พูดเก่ง หรือพูดคล่องน่าฟัง.	พ่อลิ้นทอง (ปาก) น. คนที่พูดดี พูดเก่ง หรือพูดคล่องน่าฟัง.
พ่อเล้า เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ชายผู้เป็นหัวหน้าเลี้ยงหญิงสาวไว้บำเรอชาย.	พ่อเล้า (ปาก) น. ผู้ชายผู้เป็นหัวหน้าเลี้ยงหญิงสาวไว้บำเรอชาย.
พ่อเลี้ยง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผัวของแม่ แต่ไม่ใช่พ่อของตัว; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ หมายถึง แพทย์; ชายที่มีฐานะดี.	พ่อเลี้ยง น. ผัวของแม่ แต่ไม่ใช่พ่อของตัว; (ถิ่น–พายัพ) แพทย์; ชายที่มีฐานะดี.
พ่อสื่อ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ชายที่ทำหน้าที่ชักนําชายหญิงให้พบรู้จักรักใคร่และแต่งงานกัน, ชายผู้ช่วยเหลือให้คู่รักได้ติดต่อหรือพบปะกัน.	พ่อสื่อ น. ชายที่ทำหน้าที่ชักนําชายหญิงให้พบรู้จักรักใคร่และแต่งงานกัน, ชายผู้ช่วยเหลือให้คู่รักได้ติดต่อหรือพบปะกัน.
พ้อ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดต่อว่าด้วยความน้อยใจ, ตัดพ้อ หรือ ตัดพ้อต่อว่า ก็ใช้.	พ้อ ๑ ก. พูดต่อว่าด้วยความน้อยใจ, ตัดพ้อ หรือ ตัดพ้อต่อว่า ก็ใช้.
พ้อ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	ดู กะพ้อ เขียนว่า กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒.	พ้อ ๒ ดู กะพ้อ ๒.
พอก เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง หุ้ม เช่น พอกไข่, พูน, โปะให้หนา เช่น พอกแป้ง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โป่งออกมา เช่น คอพอก.	พอก ๑ ก. หุ้ม เช่น พอกไข่, พูน, โปะให้หนา เช่น พอกแป้ง. ว. โป่งออกมา เช่น คอพอก.
พอกพูน เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-พอ-พาน-สะ-หระ-อู-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เพิ่มขึ้นโดยลําดับ เช่น ทรัพย์สินพอกพูน พอกพูนความรู้.	พอกพูน ก. เพิ่มขึ้นโดยลําดับ เช่น ทรัพย์สินพอกพูน พอกพูนความรู้.
พอก เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง โพกผ้า. เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าโพกคล้ายหมวก.	พอก ๒ (กลอน) ก. โพกผ้า. น. ผ้าโพกคล้ายหมวก.
พอก เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหอยทะเลกาบคู่ในสกุล Perigrypta วงศ์ Veneridae รูปร่างและเปลือกหนาคล้ายหอยตลับ แต่ผิวเปลือกนอกสาก สีครีม เช่น ชนิด P. puerpera.	พอก ๓ น. ชื่อหอยทะเลกาบคู่ในสกุล Perigrypta วงศ์ Veneridae รูปร่างและเปลือกหนาคล้ายหอยตลับ แต่ผิวเปลือกนอกสาก สีครีม เช่น ชนิด P. puerpera.
พ่อค้าตีเมีย เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-คอ-ควาย-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	ดู กับแก้ เขียนว่า กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท ความหมายที่ ๑.	พ่อค้าตีเมีย ดู กับแก้ ๑.
พอง เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่โป่งหรือฟูขึ้นมาเพราะมีอากาศหรือน้ำเป็นต้นอยู่ภายใน เช่น ลูกโป่งพองลม ถูกน้ำร้อนลวกหนังพอง เหยียบไฟเท้าพอง, ทำให้โป่ง ฟู หรือตั้งขึ้น เช่น อึ่งอ่างพองตัว เป่าลูกโป่งให้พอง เป่าปี่จนแก้มพอง ลิงพองขน แมวทำขนพอง; ขยายตัวให้โตขึ้น เช่น เห็ดหูหนูเมื่อแช่น้ำย่อมพองตัว ข้าวตังเมื่อเอาไปทอดก็จะพอง.	พอง ก. อาการที่โป่งหรือฟูขึ้นมาเพราะมีอากาศหรือน้ำเป็นต้นอยู่ภายใน เช่น ลูกโป่งพองลม ถูกน้ำร้อนลวกหนังพอง เหยียบไฟเท้าพอง, ทำให้โป่ง ฟู หรือตั้งขึ้น เช่น อึ่งอ่างพองตัว เป่าลูกโป่งให้พอง เป่าปี่จนแก้มพอง ลิงพองขน แมวทำขนพอง; ขยายตัวให้โตขึ้น เช่น เห็ดหูหนูเมื่อแช่น้ำย่อมพองตัว ข้าวตังเมื่อเอาไปทอดก็จะพอง.
พ้อง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต้องกัน, ตรงกัน, ซํ้ากัน, เช่น พ้องรูป พ้องเสียง พ้องความ เห็นพ้องด้วย ชื่อพ้องกัน.	พ้อง ว. ต้องกัน, ตรงกัน, ซํ้ากัน, เช่น พ้องรูป พ้องเสียง พ้องความ เห็นพ้องด้วย ชื่อพ้องกัน.
พ้องพาน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ประสบ, แตะต้อง, เช่น ขออย่าให้มีภัยอันตรายมาพ้องพาน.	พ้องพาน ก. ประสบ, แตะต้อง, เช่น ขออย่าให้มีภัยอันตรายมาพ้องพาน.
พอน เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง รากไม้ที่ขึ้นเป็นปีก เป็นพู หรือเป็นปมที่โคนต้น ซึ่งแผ่ขยายออกไปรอบ ๆ เพื่อพยุงลําต้น เช่น พอนตะเคียน พอนมะค่า, พูพอน ก็เรียก.	พอน ๑ น. รากไม้ที่ขึ้นเป็นปีก เป็นพู หรือเป็นปมที่โคนต้น ซึ่งแผ่ขยายออกไปรอบ ๆ เพื่อพยุงลําต้น เช่น พอนตะเคียน พอนมะค่า, พูพอน ก็เรียก.
พอน เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีเหลืองนวล, เรียกชันชนิดหนึ่งที่มีสีอย่างนั้น สําหรับใช้พอนเรือเป็นต้นว่า ชันพอน หรือ ลาพอน. เป็นคำกริยา หมายถึง ยาด้วยชันเป็นต้นให้เรียบ เช่น พอนครุ พอนกะโล่.	พอน ๒ ว. สีเหลืองนวล, เรียกชันชนิดหนึ่งที่มีสีอย่างนั้น สําหรับใช้พอนเรือเป็นต้นว่า ชันพอน หรือ ลาพอน. ก. ยาด้วยชันเป็นต้นให้เรียบ เช่น พอนครุ พอนกะโล่.
พอนเรือ เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เอานํ้ามันยางชโลมเรือหลังจากตอกหมันแล้ว.	พอนเรือ ก. เอานํ้ามันยางชโลมเรือหลังจากตอกหมันแล้ว.
พ้อม เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะสานขนาดใหญ่สําหรับบรรจุข้าวเปลือกเป็นต้น, กระพ้อม ก็ว่า.	พ้อม น. ภาชนะสานขนาดใหญ่สําหรับบรรจุข้าวเปลือกเป็นต้น, กระพ้อม ก็ว่า.
พอโลเนียม เขียนว่า พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๘๔ สัญลักษณ์ Po เป็นธาตุกัมมันตรังสี ลักษณะเป็นของแข็ง หลอมละลายที่ ๒๕๔°ซ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ polonium เขียนว่า พี-โอ-แอล-โอ-เอ็น-ไอ-ยู-เอ็ม.	พอโลเนียม น. ธาตุลําดับที่ ๘๔ สัญลักษณ์ Po เป็นธาตุกัมมันตรังสี ลักษณะเป็นของแข็ง หลอมละลายที่ ๒๕๔°ซ. (อ. polonium).
พะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เพิงที่ต่อปะเข้าไปกับด้านสกัดของเรือน, พะเพิง เพิง หรือ เพิงพะ ก็เรียก. เป็นคำกริยา หมายถึง พักพิงหรือแอบอิงอาศัย เช่น ลูกมาพะพ่อแม่อยู่, พะพิง ก็ว่า; ปะทะกัน, ชนกัน, เช่น คน ๒ คนเดินมาพะกัน; ปะทะติดอยู่ เช่น สวะมาพะหน้าบ้าน.	พะ ๑ น. เพิงที่ต่อปะเข้าไปกับด้านสกัดของเรือน, พะเพิง เพิง หรือ เพิงพะ ก็เรียก. ก. พักพิงหรือแอบอิงอาศัย เช่น ลูกมาพะพ่อแม่อยู่, พะพิง ก็ว่า; ปะทะกัน, ชนกัน, เช่น คน ๒ คนเดินมาพะกัน; ปะทะติดอยู่ เช่น สวะมาพะหน้าบ้าน.
พะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	ใช้นําหน้าคําที่ตั้งต้นด้วยตัว พ มีความแปลอย่างเดียวกับคําเดิมนั้น เช่น พะพรั่ง พะพรั่น พะพราย.	พะ ๒ ใช้นําหน้าคําที่ตั้งต้นด้วยตัว พ มีความแปลอย่างเดียวกับคําเดิมนั้น เช่น พะพรั่ง พะพรั่น พะพราย.
พ่ะ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จ้ะ, ขอรับ.	พ่ะ (โบ) ว. จ้ะ, ขอรับ.
พะงา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง นางงาม. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สวย, งาม.	พะงา น. นางงาม. ว. สวย, งาม.
พะงาบ, พะงาบ ๆ พะงาบ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้ พะงาบ ๆ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่อ้าปากแล้วหุบปาก, อาการที่หายใจทางปาก (เป็นอาการของคนและสัตว์ที่เหนื่อยหอบหรือใกล้จะตาย), งาบ ๆ ปะงาบ หรือ ปะงาบ ๆ ก็ว่า.	พะงาบ, พะงาบ ๆ ว. อาการที่อ้าปากแล้วหุบปาก, อาการที่หายใจทางปาก (เป็นอาการของคนและสัตว์ที่เหนื่อยหอบหรือใกล้จะตาย), งาบ ๆ ปะงาบ หรือ ปะงาบ ๆ ก็ว่า.
พะจง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-งอ-งู	ดู บ่าง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู.	พะจง ดู บ่าง.
พะทำมะรง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อำ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ควบคุมนักโทษ.	พะทำมะรง น. ผู้ควบคุมนักโทษ.
พะนอ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาอกเอาใจเกินสมควร.	พะนอ ก. เอาอกเอาใจเกินสมควร.
พะเน้าพะนอ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง พรํ่าเอาอกเอาใจเกินสมควร.	พะเน้าพะนอ ก. พรํ่าเอาอกเอาใจเกินสมควร.
พะเน้าพะนึง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําอิด ๆ เอื้อน ๆ; เซ้าซี้.	พะเน้าพะนึง ก. ทําอิด ๆ เอื้อน ๆ; เซ้าซี้.
พะเนิน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ค้อนขนาดใหญ่สำหรับตีเหล็กหรือทุบหิน เป็นต้น; ของกองสุมกันขึ้นไปจนสูง, พะเนินเทินทึก ก็ว่า.	พะเนิน น. ค้อนขนาดใหญ่สำหรับตีเหล็กหรือทุบหิน เป็นต้น; ของกองสุมกันขึ้นไปจนสูง, พะเนินเทินทึก ก็ว่า.
พะเนินเทินทึก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากมายก่ายกอง, พะเนิน ก็ว่า.	พะเนินเทินทึก (ปาก) ว. มากมายก่ายกอง, พะเนิน ก็ว่า.
พะเนียง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้ไฟชนิดหนึ่ง ทําด้วยกระบอกไม้ไผ่บรรจุดินดํา ใช้ตั้งจุดไฟให้ลุกเป็นช่องาม เรียกว่า ไฟพะเนียง.	พะเนียง ๑ น. ดอกไม้ไฟชนิดหนึ่ง ทําด้วยกระบอกไม้ไผ่บรรจุดินดํา ใช้ตั้งจุดไฟให้ลุกเป็นช่องาม เรียกว่า ไฟพะเนียง.
พะเนียง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	ดู เนียง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๒.	พะเนียง ๒ ดู เนียง ๒.
พะเนียง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหม้อนํ้าชนิดหนึ่ง รูปอย่างหม้อคะนน. ในวงเล็บ รูปภาพ พะเนียง.	พะเนียง ๓ น. ชื่อหม้อนํ้าชนิดหนึ่ง รูปอย่างหม้อคะนน. (รูปภาพ พะเนียง).
พะแนง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-นอ-หนู-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง แกงคั่วไก่หรือเนื้อเป็นต้น นํ้าแกงข้น.	พะแนง น. แกงคั่วไก่หรือเนื้อเป็นต้น นํ้าแกงข้น.
พะพาน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง พ้องพาน เช่น อย่าให้ความชั่วมาพะพาน, พบปะ เช่น ไม่ได้พบปะพะพานมานาน, เกี่ยวพัน เช่น กิ่งไม้ยื่นมาระพะพาน.	พะพาน ก. พ้องพาน เช่น อย่าให้ความชั่วมาพะพาน, พบปะ เช่น ไม่ได้พบปะพะพานมานาน, เกี่ยวพัน เช่น กิ่งไม้ยื่นมาระพะพาน.
พะพิง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง พักพิงหรือแอบอิงอาศัย, พะ ก็ว่า.	พะพิง ก. พักพิงหรือแอบอิงอาศัย, พะ ก็ว่า.
พะเพิง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เพิงที่ต่อปะเข้าไปกับด้านสกัดของเรือน, พะ เพิง หรือ เพิงพะ ก็เรียก.	พะเพิง น. เพิงที่ต่อปะเข้าไปกับด้านสกัดของเรือน, พะ เพิง หรือ เพิงพะ ก็เรียก.
พะยอม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Shorea roxburghii G. Don ในวงศ์ Dipterocarpaceae ดอกสีขาว กลิ่นหอม เนื้อไม้ใช้ในการก่อสร้าง.	พะยอม น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Shorea roxburghii G. Don ในวงศ์ Dipterocarpaceae ดอกสีขาว กลิ่นหอม เนื้อไม้ใช้ในการก่อสร้าง.
พ่ะย่ะค่ะ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-สะ-หระ-อะ-คอ-ควาย-ไม้-เอก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง คํารับหรือคําลงท้ายที่ผู้ชายใช้เพ็ดทูลพระราชวงศ์ที่ดํารงพระยศเจ้าฟ้า.	พ่ะย่ะค่ะ ว. คํารับหรือคําลงท้ายที่ผู้ชายใช้เพ็ดทูลพระราชวงศ์ที่ดํารงพระยศเจ้าฟ้า.
พะยุพยุง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	[–พะยุง] เป็นคำกริยา หมายถึง ช่วยกันพยุง เช่น ช่วยพะยุพยุงคนเจ็บ, พะยุพยุงจูงจับหิ้วปากคนละข้าง. ในวงเล็บ มาจาก มหาเวสสันดรชาดก ในวงเล็บ แบบเรียน กัณฑ์ชูชก.	พะยุพยุง [–พะยุง] ก. ช่วยกันพยุง เช่น ช่วยพะยุพยุงคนเจ็บ, พะยุพยุงจูงจับหิ้วปากคนละข้าง. (ม. ร่ายยาว ชูชก).
พะยูง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Dalbergia cochinchinensis Pierre ex Laness. ในวงศ์ Leguminosae เนื้อไม้สีแดงคลํ้า ใช้ทําเครื่องเรือน.	พะยูง น. ชื่อไม้ต้นชนิด Dalbergia cochinchinensis Pierre ex Laness. ในวงศ์ Leguminosae เนื้อไม้สีแดงคลํ้า ใช้ทําเครื่องเรือน.
พะยูน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Dugong dugon ในวงศ์ Dugongidae ลําตัวอ้วนกลม เรียวยาวไปทางหาง มีขนเฉพาะที่บริเวณใกล้ปาก รยางค์คู่หน้าเป็นแผ่นคล้ายใบพายไม่เห็นเป็นนิ้ว รยางค์คู่หลังไม่มีหางแผ่เป็นแฉกกว้างแบนลง ตัวอาจยาวได้ถึง ๓ เมตร สีเทาดําแกมฟ้า อาศัยอยู่ในทะเลชายฝั่ง กินพืชนํ้าพวกหญ้าทะเล เป็นสัตว์ป่าสงวนชนิดหนึ่ง, เงือก วัวทะเล หรือ หมูนํ้า ก็เรียก.	พะยูน น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Dugong dugon ในวงศ์ Dugongidae ลําตัวอ้วนกลม เรียวยาวไปทางหาง มีขนเฉพาะที่บริเวณใกล้ปาก รยางค์คู่หน้าเป็นแผ่นคล้ายใบพายไม่เห็นเป็นนิ้ว รยางค์คู่หลังไม่มีหางแผ่เป็นแฉกกว้างแบนลง ตัวอาจยาวได้ถึง ๓ เมตร สีเทาดําแกมฟ้า อาศัยอยู่ในทะเลชายฝั่ง กินพืชนํ้าพวกหญ้าทะเล เป็นสัตว์ป่าสงวนชนิดหนึ่ง, เงือก วัวทะเล หรือ หมูนํ้า ก็เรียก.
พะเยิบ, พะเยิบ ๆ พะเยิบ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้ พะเยิบ ๆ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ปลิวขึ้นปลิวลงช้า ๆ เช่น ผ้าถูกลมพัดปลิวพะเยิบ ๆ, อาการที่ของแบนบางกระพือขึ้นกระพือลงช้า ๆ เช่น นกกระพือปีกบินพะเยิบ ๆ, เผยิบ หรือ เผยิบ ๆ ก็ว่า.	พะเยิบ, พะเยิบ ๆ ว. อาการที่ปลิวขึ้นปลิวลงช้า ๆ เช่น ผ้าถูกลมพัดปลิวพะเยิบ ๆ, อาการที่ของแบนบางกระพือขึ้นกระพือลงช้า ๆ เช่น นกกระพือปีกบินพะเยิบ ๆ, เผยิบ หรือ เผยิบ ๆ ก็ว่า.
พะเยิบพะยาบ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่โบกหรือกระพือขึ้นลงช้า ๆ (ใช้แก่สิ่งที่เป็นผืนแผ่นบาง ๆ หรือที่อ่อนไหวได้ในตัว), เช่น หลังคาเต็นท์ถูกลมพัดพะเยิบพะยาบ.	พะเยิบพะยาบ ว. อาการที่โบกหรือกระพือขึ้นลงช้า ๆ (ใช้แก่สิ่งที่เป็นผืนแผ่นบาง ๆ หรือที่อ่อนไหวได้ในตัว), เช่น หลังคาเต็นท์ถูกลมพัดพะเยิบพะยาบ.
พะรุงพะรัง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปะปนกันจนรุงรัง เช่น หอบข้าวของพะรุงพะรัง, นุงนัง เช่น มีหนี้สินพะรุงพะรัง.	พะรุงพะรัง ว. ปะปนกันจนรุงรัง เช่น หอบข้าวของพะรุงพะรัง, นุงนัง เช่น มีหนี้สินพะรุงพะรัง.
พะเลย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง วิธีปลูกข้าวในนาที่เป็นตม โดยนําข้าวปลูกที่แช่นํ้าไว้หว่านแทนข้าวที่เสียไป, เรียกนาที่ทําด้วยวิธีนั้นว่า นาพะเลย.	พะเลย น. วิธีปลูกข้าวในนาที่เป็นตม โดยนําข้าวปลูกที่แช่นํ้าไว้หว่านแทนข้าวที่เสียไป, เรียกนาที่ทําด้วยวิธีนั้นว่า นาพะเลย.
พะโล้ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารแบบจีนชนิดหนึ่ง ใช้ลูกโป๊ยกั้ก อบเชย และเครื่องเทศอื่น ๆ ตำเคล้าคลุกกับเป็ดหรือห่านเป็นต้นให้เข้ากันดี และเคี่ยวจนน้ำแห้ง, ถ้าทำอย่างไทยใช้น้ำตาลปีบเคี่ยวกับซีอิ๊วและน้ำปลา มีรสหวานเค็ม และมักไม่ใส่เครื่องเทศ เช่น ไข่พะโล้ หมูพะโล้.	พะโล้ น. ชื่ออาหารแบบจีนชนิดหนึ่ง ใช้ลูกโป๊ยกั้ก อบเชย และเครื่องเทศอื่น ๆ ตำเคล้าคลุกกับเป็ดหรือห่านเป็นต้นให้เข้ากันดี และเคี่ยวจนน้ำแห้ง, ถ้าทำอย่างไทยใช้น้ำตาลปีบเคี่ยวกับซีอิ๊วและน้ำปลา มีรสหวานเค็ม และมักไม่ใส่เครื่องเทศ เช่น ไข่พะโล้ หมูพะโล้.
พะไล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง เรือนหรือเพิงโถง ต่อจากเรือนเดิมหรืออยู่ในบริเวณของเรือนเดิม ใช้เป็นที่นั่งเล่นหรือประโยชน์อื่น ๆ ซึ่งไม่ใช่ห้องนอน, พาไล ก็ว่า.	พะไล น. เรือนหรือเพิงโถง ต่อจากเรือนเดิมหรืออยู่ในบริเวณของเรือนเดิม ใช้เป็นที่นั่งเล่นหรือประโยชน์อื่น ๆ ซึ่งไม่ใช่ห้องนอน, พาไล ก็ว่า.
พะวง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง กังวล, ห่วงใย.	พะวง ก. กังวล, ห่วงใย.
พะวักพะวน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ห่วงเรื่องต่าง ๆ จนวุ่นวายใจ.	พะวักพะวน ก. ห่วงเรื่องต่าง ๆ จนวุ่นวายใจ.
พะวา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Garcinia speciosa Wall. ในวงศ์ Guttiferae เปลือกมียางสีเหลือง ผลคล้ายมังคุดขนาดย่อม, ขวาด สารภีป่า มะดะขี้นก หรือ มะป่อง ก็เรียก.	พะวา น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Garcinia speciosa Wall. ในวงศ์ Guttiferae เปลือกมียางสีเหลือง ผลคล้ายมังคุดขนาดย่อม, ขวาด สารภีป่า มะดะขี้นก หรือ มะป่อง ก็เรียก.
พะว้าพะวัง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ห่วงหน้าห่วงหลัง, ห่วงหน้าพะวงหลัง.	พะว้าพะวัง ก. ห่วงหน้าห่วงหลัง, ห่วงหน้าพะวงหลัง.
พะอง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้ไผ่ป่าตัดแขนงให้ยาวพอที่เท้าจะเหยียบขึ้นลงได้ สำหรับผูกพาดขึ้นต้นไม้ต่างบันได ถ้าต้นไม้สูงมากก็อาจใช้ไม้ไผ่หลายลำผูกต่อ ๆ กันขึ้นไป, โดยปริยายเรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น.	พะอง น. ไม้ไผ่ป่าตัดแขนงให้ยาวพอที่เท้าจะเหยียบขึ้นลงได้ สำหรับผูกพาดขึ้นต้นไม้ต่างบันได ถ้าต้นไม้สูงมากก็อาจใช้ไม้ไผ่หลายลำผูกต่อ ๆ กันขึ้นไป, โดยปริยายเรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น.
พะอากพะอำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง อึดอัด, คับแคบใจ.	พะอากพะอำ ก. อึดอัด, คับแคบใจ.
พะอืดพะอม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกคลื่นไส้; โดยปริยายหมายความว่า ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี, ไม่กล้าที่จะตัดสินใจเด็ดขาดลงไป, กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก็ว่า.	พะอืดพะอม ว. อาการที่รู้สึกคลื่นไส้; โดยปริยายหมายความว่า ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี, ไม่กล้าที่จะตัดสินใจเด็ดขาดลงไป, กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก็ว่า.
พัก เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง หยุดชั่วคราว เช่น พักร้อน พักเครื่อง, อยู่ชั่วคราว, อาศัยชั่วคราว, เช่น บ้านพัก; รอรั้ง มักใช้ในความปฏิเสธ เช่น ไม่พักต้องว่า. เป็นคำนาม หมายถึง คราว เช่น เมื่อพักที่น้ำท่วม การจราจรติดขัดมาก, ช่วงระยะเวลา เช่น เดินไปพักหนึ่ง หยุดเป็นพัก ๆ.	พัก ก. หยุดชั่วคราว เช่น พักร้อน พักเครื่อง, อยู่ชั่วคราว, อาศัยชั่วคราว, เช่น บ้านพัก; รอรั้ง มักใช้ในความปฏิเสธ เช่น ไม่พักต้องว่า. น. คราว เช่น เมื่อพักที่น้ำท่วม การจราจรติดขัดมาก, ช่วงระยะเวลา เช่น เดินไปพักหนึ่ง หยุดเป็นพัก ๆ.
พักผ่อน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หยุดทํางานชั่วคราวให้คลายเหนื่อย.	พักผ่อน ก. หยุดทํางานชั่วคราวให้คลายเหนื่อย.
พักผ่อนหย่อนใจ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง พักผ่อนไปหาความสนุกสนานเพลิดเพลิน.	พักผ่อนหย่อนใจ ก. พักผ่อนไปหาความสนุกสนานเพลิดเพลิน.
พักพิง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง อาศัยอยู่ชั่วคราว.	พักพิง ก. อาศัยอยู่ชั่วคราว.
พักฟื้น เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง พักผ่อนเพื่อให้ร่างกายแข็งแรงเป็นปรกติ เมื่อหายเจ็บป่วย.	พักฟื้น ก. พักผ่อนเพื่อให้ร่างกายแข็งแรงเป็นปรกติ เมื่อหายเจ็บป่วย.
พักร้อน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หยุดพักผ่อน.	พักร้อน ก. หยุดพักผ่อน.
พักแรม เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง พักค้างคืน (มักไปกันเป็นหมู่คณะ) เช่น ลูกเสือไปพักแรม.	พักแรม ก. พักค้างคืน (มักไปกันเป็นหมู่คณะ) เช่น ลูกเสือไปพักแรม.
พักสมอง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง หยุดทำงานที่ทำจำเจหรือหมกมุ่นอยู่ไปทำอย่างอื่นชั่วคราวเพื่อผ่อนคลายสมอง.	พักสมอง ก. หยุดทำงานที่ทำจำเจหรือหมกมุ่นอยู่ไปทำอย่างอื่นชั่วคราวเพื่อผ่อนคลายสมอง.
พักสายตา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง หยุดใช้สายตาอย่างคร่ำเคร่งชั่วคราว.	พักสายตา ก. หยุดใช้สายตาอย่างคร่ำเคร่งชั่วคราว.
พักใหญ่ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชั่วระยะเวลานานพอสมควร.	พักใหญ่ น. ชั่วระยะเวลานานพอสมควร.
พักตร–, พักตร์ พักตร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-รอ-เรือ พักตร์ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[พักตฺระ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง หน้า, ใช้ว่า พระพักตร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วกฺตฺร เขียนว่า วอ-แหวน-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	พักตร–, พักตร์ [พักตฺระ–] (ราชา) น. หน้า, ใช้ว่า พระพักตร์. (ส. วกฺตฺร).
พักตรา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง หน้า.	พักตรา (กลอน) น. หน้า.
พักตรากฤติ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-รึ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[–กฺริด] เป็นคำนาม หมายถึง โฉมหน้า เช่น พักตรา–กฤติอันบริสุท– ธิพบูและโสภา. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘ ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต พกฺตฺร เขียนว่า พอ-พาน-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ + อากฺฤติ เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ .	พักตรากฤติ [–กฺริด] น. โฉมหน้า เช่น พักตรา–กฤติอันบริสุท– ธิพบูและโสภา. (สมุทรโฆษ). (ส. พกฺตฺร + อากฺฤติ).
พักตรา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	ดู พักตร–, พักตร์ พักตร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-รอ-เรือ พักตร์ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด .	พักตรา ดู พักตร–, พักตร์.
พักตรากฤติ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-รึ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	ดู พักตร–, พักตร์ พักตร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-รอ-เรือ พักตร์ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด .	พักตรากฤติ ดู พักตร–, พักตร์.
พักตา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้พูด, ผู้กล่าว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วกฺตฺฤ เขียนว่า วอ-แหวน-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ และมาจากภาษาบาลี วตฺตา เขียนว่า วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา.	พักตา น. ผู้พูด, ผู้กล่าว. (ส. วกฺตฺฤ; ป. วตฺตา).
พักแพว เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ผักแพว. ในวงเล็บ ดู แพว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-วอ-แหวน (๑).	พักแพว น. ผักแพว. [ดู แพว (๑)].
พักร เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[พัก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ เป็นคำกริยา หมายถึง ย้อน, ถอยหลัง, เช่น ดาวนพเคราะห์เดินย้อนราศีเรียกว่า พักร. ในวงเล็บ มาจาก พระราชนิพนธ์บทละครเรื่องรามเกียรติ์ ในรัชกาลที่ ๒ ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วกฺร เขียนว่า วอ-แหวน-กอ-ไก่-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	พักร [พัก] (โหร) ก. ย้อน, ถอยหลัง, เช่น ดาวนพเคราะห์เดินย้อนราศีเรียกว่า พักร. (รามเกียรติ์ ร. ๒). (ส. วกฺร).
พัง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ทลาย เช่น บ้านพัง ตึกพัง, ทำให้ทลาย เช่น พังบ้าน พังประตู.	พัง ๑ ก. ทลาย เช่น บ้านพัง ตึกพัง, ทำให้ทลาย เช่น พังบ้าน พังประตู.
พัง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ช้างตัวเมีย เรียกว่า ช้างพัง.	พัง ๒ น. ช้างตัวเมีย เรียกว่า ช้างพัง.
พังกา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	ดู โกงกาง เขียนว่า สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-งอ-งู.	พังกา ๑ ดู โกงกาง.
พังกา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูขนาดเล็กชนิด Trimeresurus purpureomaculatus ในวงศ์ Viperidae ซึ่งเป็นกลุ่มเดียวกับงูเขียวหางไหม้ ตัวสีเขียว มีลายพราวสีม่วงแดงทั้งตัว อาศัยตามป่าโกงกาง มีพิษอ่อน.	พังกา ๒ น. ชื่องูขนาดเล็กชนิด Trimeresurus purpureomaculatus ในวงศ์ Viperidae ซึ่งเป็นกลุ่มเดียวกับงูเขียวหางไหม้ ตัวสีเขียว มีลายพราวสีม่วงแดงทั้งตัว อาศัยตามป่าโกงกาง มีพิษอ่อน.
พังก๊ำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-กอ-ไก่-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องจักสานชนิดหนึ่ง ทำด้วยไม้ไผ่จักเป็นเส้น สานควบกับเส้นปอเป็นรูปสี่เหลี่ยม มีกรอบทั้ง ๔ ด้าน ใช้ทำเป็นฝากั้นล้อมหรือเป็นแผงหน้าบ้านหรือหน้าต่าง สำหรับค้ำยันให้ปิดเปิดได้.	พังก๊ำ น. เครื่องจักสานชนิดหนึ่ง ทำด้วยไม้ไผ่จักเป็นเส้น สานควบกับเส้นปอเป็นรูปสี่เหลี่ยม มีกรอบทั้ง ๔ ด้าน ใช้ทำเป็นฝากั้นล้อมหรือเป็นแผงหน้าบ้านหรือหน้าต่าง สำหรับค้ำยันให้ปิดเปิดได้.
พังคา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อช้างศึกพวกหนึ่ง มีหน้าที่ทำลายค่ายข้าศึก, บางทีก็เรียกว่า ช้างล้อมวัง.	พังคา น. ชื่อช้างศึกพวกหนึ่ง มีหน้าที่ทำลายค่ายข้าศึก, บางทีก็เรียกว่า ช้างล้อมวัง.
พังงา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-งอ-งู-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง พะงา, นางงาม.	พังงา ๑ น. พะงา, นางงาม.
พังงา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-งอ-งู-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องบังคับหางเสือเรือ.	พังงา ๒ น. เครื่องบังคับหางเสือเรือ.
พังผืด เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เยื่อเหนียวที่ยึดกล้ามเนื้อให้ติดกัน, พั้งผืด ก็ว่า.	พังผืด น. เยื่อเหนียวที่ยึดกล้ามเนื้อให้ติดกัน, พั้งผืด ก็ว่า.
พังพวย เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-พอ-พาน-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	ดู แพงพวย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-งอ-งู-พอ-พาน-วอ-แหวน-ยอ-ยัก.	พังพวย ดู แพงพวย.
พังพอน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-พอ-พาน-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในสกุล Herpestes วงศ์ Viverridae ขนหนาสีนํ้าตาลหรือเทา หัวแหลม หางยาวเป็นพวง เคลื่อนไหวเร็วมาก กินสัตว์ ในประเทศไทยมี ๒ ชนิด คือ พังพอนธรรมดา (H. javanicus) ตัวเล็ก สีนํ้าตาล และพังพอนกินปู หรือ พังพอนยักษ์ (H. urva) ตัวใหญ่สีเทา มีแต้มขาวที่ด้านข้างลําคอ.	พังพอน น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในสกุล Herpestes วงศ์ Viverridae ขนหนาสีนํ้าตาลหรือเทา หัวแหลม หางยาวเป็นพวง เคลื่อนไหวเร็วมาก กินสัตว์ ในประเทศไทยมี ๒ ชนิด คือ พังพอนธรรมดา (H. javanicus) ตัวเล็ก สีนํ้าตาล และพังพอนกินปู หรือ พังพอนยักษ์ (H. urva) ตัวใหญ่สีเทา มีแต้มขาวที่ด้านข้างลําคอ.
พังพาน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง คองูเห่าหรืองูจงอางที่แผ่แบนออกทำท่าจะฉก, แม่เบี้ย ก็เรียก.	พังพาน น. คองูเห่าหรืองูจงอางที่แผ่แบนออกทำท่าจะฉก, แม่เบี้ย ก็เรียก.
พังพาบ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง อาการที่นอนคว่ำ หน้าเชิด.	พังพาบ ก. อาการที่นอนคว่ำ หน้าเชิด.
พังเพย เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ถ้อยคําหรือข้อความที่กล่าวสืบต่อกันมาช้านานแล้ว โดยกล่าวเป็นกลาง ๆ เพื่อให้ตีความเข้ากับเรื่อง เช่น กระต่ายตื่นตูม.	พังเพย น. ถ้อยคําหรือข้อความที่กล่าวสืบต่อกันมาช้านานแล้ว โดยกล่าวเป็นกลาง ๆ เพื่อให้ตีความเข้ากับเรื่อง เช่น กระต่ายตื่นตูม.
พัช เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง	[พัด] เป็นคำนาม หมายถึง วัช, คอก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วช เขียนว่า วอ-แหวน-ชอ-ช้าง.	พัช [พัด] น. วัช, คอก. (ป. วช).
พัชนี เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[พัดชะ–] เป็นคำนาม หมายถึง พัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วีชนี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี.	พัชนี [พัดชะ–] น. พัด. (ป. วีชนี).
พัชระ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง เพชร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วชฺร เขียนว่า วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี วชิร เขียนว่า วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ.	พัชระ น. เพชร. (ส. วชฺร; ป. วชิร).
พัญจก เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-กอ-ไก่	[พันจก] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ล่อลวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วญฺจก เขียนว่า วอ-แหวน-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-จอ-จาน-กอ-ไก่.	พัญจก [พันจก] น. ผู้ล่อลวง. (ป., ส. วญฺจก).
พัญจน์ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[พัน] เป็นคำนาม หมายถึง การล่อลวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วญฺจน เขียนว่า วอ-แหวน-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-จอ-จาน-นอ-หนู.	พัญจน์ [พัน] น. การล่อลวง. (ป. วญฺจน).
พัฒกี เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี	[พัดทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง วัฒกี, ช่างไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วฑฺฒกี เขียนว่า วอ-แหวน-ทอ-มน-โท-พิน-ทุ-ทอ-ผู้-เท่า-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี.	พัฒกี [พัดทะ–] น. วัฒกี, ช่างไม้. (ป. วฑฺฒกี).
พัฒน–, พัฒนะ พัฒน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู พัฒนะ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[พัดทะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ความเจริญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วฑฺฒน เขียนว่า วอ-แหวน-ทอ-มน-โท-พิน-ทุ-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู และมาจากภาษาสันสกฤต วรฺธน เขียนว่า วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ทอ-ทง-นอ-หนู.	พัฒน–, พัฒนะ [พัดทะนะ] น. ความเจริญ. (ป. วฑฺฒน; ส. วรฺธน).
พัฒนา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[พัดทะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เจริญ.	พัฒนา [พัดทะ–] ก. ทําให้เจริญ.
พัฒนากร เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ทําความเจริญ, ผู้ทําการพัฒนา.	พัฒนากร น. ผู้ทําความเจริญ, ผู้ทําการพัฒนา.
พัฒนาการ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง การทําความเจริญ, การเปลี่ยนแปลงในทางเจริญขึ้น, การคลี่คลายไปในทางดี.	พัฒนาการ น. การทําความเจริญ, การเปลี่ยนแปลงในทางเจริญขึ้น, การคลี่คลายไปในทางดี.
พัฒนา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	ดู พัฒน–, พัฒนะ พัฒน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู พัฒนะ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ .	พัฒนา ดู พัฒน–, พัฒนะ.
พัฒนากร เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	ดู พัฒน–, พัฒนะ พัฒน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู พัฒนะ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ .	พัฒนากร ดู พัฒน–, พัฒนะ.
พัฒนาการ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู พัฒน–, พัฒนะ พัฒน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู พัฒนะ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ผู้-เท่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ .	พัฒนาการ ดู พัฒน–, พัฒนะ.
พัด เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องโบกหรือกระพือลม. เป็นคำกริยา หมายถึง ปัดไป, โบก, กระพือ, เช่น เอาพัดมาพัดไฟ พายุพัดฝุ่นตลบ; หมุนอย่างใบพัดพัดลมหรือใบพัดเครื่องบิน.	พัด น. เครื่องโบกหรือกระพือลม. ก. ปัดไป, โบก, กระพือ, เช่น เอาพัดมาพัดไฟ พายุพัดฝุ่นตลบ; หมุนอย่างใบพัดพัดลมหรือใบพัดเครื่องบิน.
พัดงาสาน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-งอ-งู-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง พัดยศที่พื้นพัดสานด้วยงาช้าง เป็นเครื่องหมายฝ่ายอรัญวาสี, ในสมัยโบราณ สมเด็จพระสังฆราชและสมเด็จพระราชาคณะเจ้าคณะใหญ่ที่ลงท้ายสร้อยราชทินนามว่า “คามวาสี อรัญวาสี” มีพัดยศ ๒ เล่ม พัดแฉกพื้นกำมะหยี่ปักด้วยทองและเงิน เป็นเครื่องหมายฝ่ายคามวาสี พัดงาสาน เป็นเครื่องหมายฝ่ายอรัญวาสี.	พัดงาสาน (โบ) น. พัดยศที่พื้นพัดสานด้วยงาช้าง เป็นเครื่องหมายฝ่ายอรัญวาสี, ในสมัยโบราณ สมเด็จพระสังฆราชและสมเด็จพระราชาคณะเจ้าคณะใหญ่ที่ลงท้ายสร้อยราชทินนามว่า “คามวาสี อรัญวาสี” มีพัดยศ ๒ เล่ม พัดแฉกพื้นกำมะหยี่ปักด้วยทองและเงิน เป็นเครื่องหมายฝ่ายคามวาสี พัดงาสาน เป็นเครื่องหมายฝ่ายอรัญวาสี.
พัดแฉกทรงพุ่มข้าวบิณฑ์ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ฉอ-ฉิ่ง-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-งอ-งู-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง พัดยศของสมเด็จพระสังฆราช สมเด็จพระราชาคณะ และพระราชาคณะ มีลักษณะอย่างทรงพุ่มข้าวบิณฑ์ ปลายแหลม และมีแฉกโดยรอบ พื้นตาดโหมด หรือกำมะหยี่ ปักลวดลายด้วยดิ้นเลื่อมหรือดิ้นด้าน มีสีและลวดลายต่าง ๆ ตามชั้นแห่งสมณศักดิ์ ด้ามงาเกลี้ยง, ถ้าเป็นพัดยศสมเด็จพระสังฆราช ยอดทำด้วยงาสลักเป็นฉัตร ๓ ชั้น.	พัดแฉกทรงพุ่มข้าวบิณฑ์ น. พัดยศของสมเด็จพระสังฆราช สมเด็จพระราชาคณะ และพระราชาคณะ มีลักษณะอย่างทรงพุ่มข้าวบิณฑ์ ปลายแหลม และมีแฉกโดยรอบ พื้นตาดโหมด หรือกำมะหยี่ ปักลวดลายด้วยดิ้นเลื่อมหรือดิ้นด้าน มีสีและลวดลายต่าง ๆ ตามชั้นแห่งสมณศักดิ์ ด้ามงาเกลี้ยง, ถ้าเป็นพัดยศสมเด็จพระสังฆราช ยอดทำด้วยงาสลักเป็นฉัตร ๓ ชั้น.
พัดชัก เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องโบกลมรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ติดระบายติดห่วงแขวนกับเพดานมีเชือกชัก. ในวงเล็บ รูปภาพ พัดชัก.	พัดชัก น. เครื่องโบกลมรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ติดระบายติดห่วงแขวนกับเพดานมีเชือกชัก. (รูปภาพ พัดชัก).
พัดโบก เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเครื่องสูงชนิดหนึ่งสําหรับโบกลมถวายพระมหากษัตริย์ซึ่งประทับ ณ ที่สูง. ในวงเล็บ รูปภาพ พัดโบก.	พัดโบก น. ชื่อเครื่องสูงชนิดหนึ่งสําหรับโบกลมถวายพระมหากษัตริย์ซึ่งประทับ ณ ที่สูง. (รูปภาพ พัดโบก).
พัดพุดตาน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง พัดยศของพระครูสัญญาบัตรหรือพระครูฐานานุกรมบางชั้น มีลักษณะกลม แต่มีแฉกโดยรอบ พื้นทำด้วยกำมะหยี่ สักหลาด แพร หรือเยียรบับ ปักทองแล่ง ดิ้นมัน ดิ้นเลื่อม หรือดิ้นธรรมดา มีสีและลวดลายต่าง ๆ ตามชั้นแห่งสมณศักดิ์.	พัดพุดตาน น. พัดยศของพระครูสัญญาบัตรหรือพระครูฐานานุกรมบางชั้น มีลักษณะกลม แต่มีแฉกโดยรอบ พื้นทำด้วยกำมะหยี่ สักหลาด แพร หรือเยียรบับ ปักทองแล่ง ดิ้นมัน ดิ้นเลื่อม หรือดิ้นธรรมดา มีสีและลวดลายต่าง ๆ ตามชั้นแห่งสมณศักดิ์.
พัดยศ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง พัดพิเศษที่พระมหากษัตริย์โปรดเกล้าฯ ให้สร้างขึ้นเพื่อพระราชทานแก่ภิกษุสามเณรที่สอบเปรียญธรรมได้ตั้งแต่ ๓ ประโยคขึ้นไป หรือแก่พระภิกษุที่มีความรู้ ความสามารถในการศึกษา การบริหาร หรือการเผยแผ่พระศาสนา เป็นต้น เป็นเครื่องหมายแสดงลำดับชั้นแห่งสมณศักดิ์ มีรูปและชื่อต่าง ๆ กัน คือ พัดหน้านาง พัดพุดตาน พัดแฉกทรงพุ่มข้าวบิณฑ์.	พัดยศ น. พัดพิเศษที่พระมหากษัตริย์โปรดเกล้าฯ ให้สร้างขึ้นเพื่อพระราชทานแก่ภิกษุสามเณรที่สอบเปรียญธรรมได้ตั้งแต่ ๓ ประโยคขึ้นไป หรือแก่พระภิกษุที่มีความรู้ ความสามารถในการศึกษา การบริหาร หรือการเผยแผ่พระศาสนา เป็นต้น เป็นเครื่องหมายแสดงลำดับชั้นแห่งสมณศักดิ์ มีรูปและชื่อต่าง ๆ กัน คือ พัดหน้านาง พัดพุดตาน พัดแฉกทรงพุ่มข้าวบิณฑ์.
พัดลม เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องพัดให้เย็นด้วยแรงไฟฟ้าเป็นต้น; เครื่องฉุดระหัดด้วยกําลังลม.	พัดลม น. เครื่องพัดให้เย็นด้วยแรงไฟฟ้าเป็นต้น; เครื่องฉุดระหัดด้วยกําลังลม.
พัดหน้านาง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง พัดยศเปรียญหรือพระครูฐานานุกรมบางชั้นที่ต่ำกว่าพระครูวินัยธรและพระครูธรรมธร มีลักษณะกลมอย่างหน้านาง ด้านบนกลมมนโตกว่าด้านล่าง พื้นทำด้วยสักหลาด กำมะหยี่ อัตลัดสีต่าง ๆ ปักลวดลายต่างกันตามชั้นแห่งสมณศักดิ์, ถ้าเป็นพัดเปรียญ ๙ ประโยค พื้นทำด้วยตาดทอง.	พัดหน้านาง น. พัดยศเปรียญหรือพระครูฐานานุกรมบางชั้นที่ต่ำกว่าพระครูวินัยธรและพระครูธรรมธร มีลักษณะกลมอย่างหน้านาง ด้านบนกลมมนโตกว่าด้านล่าง พื้นทำด้วยสักหลาด กำมะหยี่ อัตลัดสีต่าง ๆ ปักลวดลายต่างกันตามชั้นแห่งสมณศักดิ์, ถ้าเป็นพัดเปรียญ ๙ ประโยค พื้นทำด้วยตาดทอง.
พัดชา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง; ชื่อท่ารําท่าหนึ่ง.	พัดชา น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง; ชื่อท่ารําท่าหนึ่ง.
พัดดึงส์ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-สอ-เสือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกเหรียญทองครั้งรัชกาลที่ ๔ ชนิดหนึ่ง มีค่าเท่ากับ ๑ ใน ๓๒ ของชั่ง = ๒.๕๐ บาท. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สามสิบสอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พตฺตึส เขียนว่า พอ-พาน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อึ-สอ-เสือ.	พัดดึงส์ น. เรียกเหรียญทองครั้งรัชกาลที่ ๔ ชนิดหนึ่ง มีค่าเท่ากับ ๑ ใน ๓๒ ของชั่ง = ๒.๕๐ บาท. ว. สามสิบสอง. (ป. พตฺตึส).
พัดแพว เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ผักแพว. ในวงเล็บ ดู แพว เขียนว่า สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-วอ-แหวน (๑).	พัดแพว น. ผักแพว. [ดู แพว (๑)].
พัดหลวง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ลมตะโก้. ในวงเล็บ ดู ตะโก้ เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-ไม้-โท ความหมายที่ ๒.	พัดหลวง น. ลมตะโก้. (ดู ตะโก้ ๒).
พัตติงสะ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สามสิบสอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พัตติงสะ ว. สามสิบสอง. (ป.).
พัตร เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง พัสตร์, ผ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วสฺตฺร เขียนว่า วอ-แหวน-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี วตฺถ เขียนว่า วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง.	พัตร น. พัสตร์, ผ้า. (ส. วสฺตฺร; ป. วตฺถ).
พัทธ–, พัทธ์ พัทธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง พัทธ์ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	[พัดทะ–, พัด] เป็นคำกริยา หมายถึง ผูก, ติด, เนื่อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พัทธ–, พัทธ์ [พัดทะ–, พัด] ก. ผูก, ติด, เนื่อง. (ป.).
พัทธสีมา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เขตที่สงฆ์กำหนดผูกขึ้นเพื่อใช้ทำสังฆกรรม มีขนาดพอจุภิกษุที่นั่งห่างกันคืบหนึ่ง ๆ ได้ไม่น้อยกว่า ๒๑ รูป.	พัทธสีมา น. เขตที่สงฆ์กำหนดผูกขึ้นเพื่อใช้ทำสังฆกรรม มีขนาดพอจุภิกษุที่นั่งห่างกันคืบหนึ่ง ๆ ได้ไม่น้อยกว่า ๒๑ รูป.
พัทธยา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง จํานวนที่หักหรือริบเอาไว้เป็นภาคหลวง.	พัทธยา ๑ น. จํานวนที่หักหรือริบเอาไว้เป็นภาคหลวง.
พัทธยากร เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ค่าภาคหลวง.	พัทธยากร น. ค่าภาคหลวง.
พัทธยา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกลมที่พัดจากทิศตะวันตกเฉียงใต้ไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือในต้นฤดูฝนว่า ลมพัทธยา.	พัทธยา ๒ น. เรียกลมที่พัดจากทิศตะวันตกเฉียงใต้ไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือในต้นฤดูฝนว่า ลมพัทธยา.
พัทร เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ	[พัดทฺระ] เป็นคำนาม หมายถึง ต้นพุทรา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต พทร เขียนว่า พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ.	พัทร [พัดทฺระ] น. ต้นพุทรา. (ป., ส. พทร).
พัน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกจํานวน ๑๐ ร้อย. เป็นคำนาม หมายถึง ตําแหน่งหัวหน้าทหารสมัยโบราณสูงกว่าหัวปาก, บรรดาศักดิ์ชั้นประทวนตํ่ากว่าหมื่น, ชื่อตําแหน่งหัวหน้านายเวรในกระทรวงมหาดไทยและกลาโหม, ยศทหารชั้นสัญญาบัตรรองจากนายพล.	พัน ๑ ว. เรียกจํานวน ๑๐ ร้อย. น. ตําแหน่งหัวหน้าทหารสมัยโบราณสูงกว่าหัวปาก, บรรดาศักดิ์ชั้นประทวนตํ่ากว่าหมื่น, ชื่อตําแหน่งหัวหน้านายเวรในกระทรวงมหาดไทยและกลาโหม, ยศทหารชั้นสัญญาบัตรรองจากนายพล.
พันจ่า เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-จอ-จาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ยศทหารเรือหรือทหารอากาศชั้นประทวนสูงกว่าจ่า เช่น พันจ่าตรี พันจ่าอากาศเอก.	พันจ่า น. ยศทหารเรือหรือทหารอากาศชั้นประทวนสูงกว่าจ่า เช่น พันจ่าตรี พันจ่าอากาศเอก.
พันตา, พันเนตร พันตา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา พันเนตร เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง พระอินทร์.	พันตา, พันเนตร น. พระอินทร์.
พันปี เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง คําเรียกพระราชชนนีว่า สมเด็จพระพันปี; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง พระเจ้าแผ่นดิน.	พันปี น. คําเรียกพระราชชนนีว่า สมเด็จพระพันปี; (โบ) พระเจ้าแผ่นดิน.
พันวรรษา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	[–วัดสา] เป็นคำนาม หมายถึง คําเรียกพระเจ้าแผ่นดินแต่โบราณว่า พระพันวรรษา.	พันวรรษา [–วัดสา] น. คําเรียกพระเจ้าแผ่นดินแต่โบราณว่า พระพันวรรษา.
พันแสง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้มีแสงพันหนึ่ง” คือ พระอาทิตย์.	พันแสง น. “ผู้มีแสงพันหนึ่ง” คือ พระอาทิตย์.
พัน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง วนรอบด้วยสิ่งที่เป็นเส้นสายหรือสิ่งที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น พันคอ พันแผล เถาวัลย์พันกิ่งไม้, ม้วน เช่น พันไหมพรม, รัดโดยรอบ เช่น พันแข้ง, เกี่ยวกันไปมา, เกี่ยวกันยุ่งเหยิง, เช่น ด้ายพันกัน.	พัน ๒ ก. วนรอบด้วยสิ่งที่เป็นเส้นสายหรือสิ่งที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น พันคอ พันแผล เถาวัลย์พันกิ่งไม้, ม้วน เช่น พันไหมพรม, รัดโดยรอบ เช่น พันแข้ง, เกี่ยวกันไปมา, เกี่ยวกันยุ่งเหยิง, เช่น ด้ายพันกัน.
พันแข้งพันขา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-งอ-งู-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เคล้าแข้งเคล้าขา เช่น ลูกแมวพันแข้งพันขา.	พันแข้งพันขา ก. เคล้าแข้งเคล้าขา เช่น ลูกแมวพันแข้งพันขา.
พันพัว เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกี่ยวเนื่องกัน, ผูกพันกัน, เกี่ยวโยงพาดพิงถึงกัน, เช่น พันพัวกับคดีทุจริต, พัวพัน ก็ว่า.	พันพัว ว. เกี่ยวเนื่องกัน, ผูกพันกัน, เกี่ยวโยงพาดพิงถึงกัน, เช่น พันพัวกับคดีทุจริต, พัวพัน ก็ว่า.
พันงู เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-งอ-งู-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง หญ้าพันงู.	พันงู น. หญ้าพันงู.
พันจำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-จอ-จาน-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้น ๒ ชนิดในสกุล Vatica วงศ์ Dipterocarpaceae ชนิด Vatica cinerea King ดอกสีขาว กลิ่นหอม V. odorata (Griff.) Sym. ดอกสีเหลืองนวล กลิ่นหอม.	พันจำ น. ชื่อไม้ต้น ๒ ชนิดในสกุล Vatica วงศ์ Dipterocarpaceae ชนิด Vatica cinerea King ดอกสีขาว กลิ่นหอม V. odorata (Griff.) Sym. ดอกสีเหลืองนวล กลิ่นหอม.
พันไฉน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฉอ-ฉิ่ง-นอ-หนู	ดู พาดไฉน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฉอ-ฉิ่ง-นอ-หนู.	พันไฉน ดู พาดไฉน.
พันซาด เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ต้นซาก. ในวงเล็บ ดู ซาก เขียนว่า ซอ-โซ่-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒.	พันซาด (ถิ่น–อีสาน) น. ต้นซาก. (ดู ซาก ๒).
พันตัน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง ต้นมังตาน. ในวงเล็บ ดู มังตาน เขียนว่า มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	พันตัน (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. ต้นมังตาน. (ดู มังตาน).
พันตู เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง ต่อสู้ในตอนประชิดติดพันกัน เช่น โรมรันพันตู รบกันพันตู. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	พันตู ก. ต่อสู้ในตอนประชิดติดพันกัน เช่น โรมรันพันตู รบกันพันตู. (ช.).
พันทาง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกไก่ที่พ่อเป็นอู แม่เป็นแจ้ ว่า ไก่พันทาง, ภายหลังเรียกเลยไปถึงสัตว์ที่พ่อแม่ต่างพันธุ์กัน (ยกเว้นปลากัด) จนถึงสิ่งต่างชนิดบางอย่างที่แกมกันหรือไม่เข้าชุดกัน เช่น สุนัขพันทาง เครื่องลายครามพันทาง.	พันทาง น. เรียกไก่ที่พ่อเป็นอู แม่เป็นแจ้ ว่า ไก่พันทาง, ภายหลังเรียกเลยไปถึงสัตว์ที่พ่อแม่ต่างพันธุ์กัน (ยกเว้นปลากัด) จนถึงสิ่งต่างชนิดบางอย่างที่แกมกันหรือไม่เข้าชุดกัน เช่น สุนัขพันทาง เครื่องลายครามพันทาง.
พันธ–, พันธ์, พันธะ พันธ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง พันธ์ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด พันธะ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อะ	[พันทะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง ผูก, มัด, ตรึง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต . เป็นคำนาม หมายถึง ข้อผูกมัด, ข้อผูกพัน.	พันธ–, พันธ์, พันธะ [พันทะ–] ก. ผูก, มัด, ตรึง. (ป., ส.). น. ข้อผูกมัด, ข้อผูกพัน.
พันธกรณี เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	[พันทะกะระนี, พันทะกอระนี] เป็นคำนาม หมายถึง เหตุแวดล้อมที่เป็นข้อผูกมัด.	พันธกรณี [พันทะกะระนี, พันทะกอระนี] น. เหตุแวดล้อมที่เป็นข้อผูกมัด.
พันธบัตร เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง เอกสารหลักทรัพย์ชนิดหนึ่งที่ออกโดยรัฐบาลหรือนิติบุคคล แสดงการเป็นหนี้ระยะยาวที่กู้จากบุคคลทั่วไป.	พันธบัตร (กฎ) น. เอกสารหลักทรัพย์ชนิดหนึ่งที่ออกโดยรัฐบาลหรือนิติบุคคล แสดงการเป็นหนี้ระยะยาวที่กู้จากบุคคลทั่วไป.
พันธมิตร เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	น.ความสัมพันธ์ระหว่างรัฐที่จะช่วยเหลือกันตามสนธิสัญญาที่ทําไว้ เพื่อร่วมรบหรือเพื่อการป้องกันร่วมกัน.	พันธมิตร น.ความสัมพันธ์ระหว่างรัฐที่จะช่วยเหลือกันตามสนธิสัญญาที่ทําไว้ เพื่อร่วมรบหรือเพื่อการป้องกันร่วมกัน.
พันธน–, พันธนะ พันธน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-นอ-หนู พันธนะ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[พันทะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง การผูก, การมัด, การจําขัง; เครื่องผูก, เครื่องมัด, เครื่องจํา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	พันธน–, พันธนะ [พันทะนะ] น. การผูก, การมัด, การจําขัง; เครื่องผูก, เครื่องมัด, เครื่องจํา. (ป., ส.).
พันธนาการ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง จองจำ เช่น ถูกพันธนาการ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ใช้จองจำ เช่น เครื่องพันธนาการ. เป็นคำนาม หมายถึง การจองจํา.	พันธนาการ ก. จองจำ เช่น ถูกพันธนาการ. ว. ที่ใช้จองจำ เช่น เครื่องพันธนาการ. น. การจองจํา.
พันธนาคาร เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง เรือนจํา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พันธนาคาร น. เรือนจํา. (ป.).
พันธนาการ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู พันธน–, พันธนะ พันธน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-นอ-หนู พันธนะ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ .	พันธนาการ ดู พันธน–, พันธนะ.
พันธนาคาร เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู พันธน–, พันธนะ พันธน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-นอ-หนู พันธนะ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ .	พันธนาคาร ดู พันธน–, พันธนะ.
พันธนำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-นอ-หนู-สะ-หระ-อำ	[–ทะนํา] เป็นคำนาม หมายถึง ผ้าพันศพผู้มีฐานันดรศักดิ์.	พันธนำ [–ทะนํา] น. ผ้าพันศพผู้มีฐานันดรศักดิ์.
พันธุ–, พันธุ์ พันธุ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ พันธุ์ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง พวกพ้อง, เชื้อสาย, วงศ์วาน; เทือกเถา, เหล่ากอ; เชื้อ เช่น ข้าวเก็บไว้ทำพันธุ์ พันธุ์ข้าว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	พันธุ–, พันธุ์ น. พวกพ้อง, เชื้อสาย, วงศ์วาน; เทือกเถา, เหล่ากอ; เชื้อ เช่น ข้าวเก็บไว้ทำพันธุ์ พันธุ์ข้าว. (ป., ส.).
พันธุกรรม เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณะ นิสัย ตลอดจนโรคหรือความวิกลวิการบางอย่างที่ลูกหลานสืบมาจากบรรพบุรุษ ปู่ย่า ตายาย หรือพ่อแม่, กรรมพันธุ์ ก็ว่า.	พันธุกรรม น. ลักษณะ นิสัย ตลอดจนโรคหรือความวิกลวิการบางอย่างที่ลูกหลานสืบมาจากบรรพบุรุษ ปู่ย่า ตายาย หรือพ่อแม่, กรรมพันธุ์ ก็ว่า.
พันลอก เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ผลิ. เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	พันลอก ก. ผลิ. น. ดอกไม้. (ข.).
พันลาย เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต่าง ๆ, มาก, หลาย.	พันลาย ว. ต่าง ๆ, มาก, หลาย.
พันลำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อลายที่พันสิ่งกลม ๆ ยาว ๆ.	พันลำ น. ชื่อลายที่พันสิ่งกลม ๆ ยาว ๆ.
พันลึก เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พิลึก, พึงกลัว, แปลก, ลึกซึ้ง, ใช้เข้าคู่กับคํา พันลือ เป็น พันลึกพันลือ ก็มี.	พันลึก ว. พิลึก, พึงกลัว, แปลก, ลึกซึ้ง, ใช้เข้าคู่กับคํา พันลือ เป็น พันลึกพันลือ ก็มี.
–พันลือ มีเครื่องหมายยัติภังค์หน้าคำ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้เข้าคู่กับคํา พันลึก เป็น พันลึกพันลือ. ในวงเล็บ ดู พันลึก เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่.	–พันลือ ว. ใช้เข้าคู่กับคํา พันลึก เป็น พันลึกพันลือ. (ดู พันลึก).
พันเลิศ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลิศยิ่ง.	พันเลิศ ว. เลิศยิ่ง.
พันเอิญ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เผอิญ.	พันเอิญ (โบ) ว. เผอิญ.
พับ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกลักษณะผ้าหรือกระดาษที่พับไว้ เช่น ซื้อผ้าในพับ. เป็นคำกริยา หมายถึง ทบ เช่น พับผ้า พับกระดาษ, หักทบ เช่น พับมีด, คู้เข้า เช่น นั่งพับขา; สิ้นกําลังทรงตัว เช่น คอพับ; ตัดบัญชีเป็นสูญ เช่น เป็นพับไป. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ทบหรือหักทบเข้าด้วยกัน เช่น ผ้าพับ มีดพับ.	พับ น. เรียกลักษณะผ้าหรือกระดาษที่พับไว้ เช่น ซื้อผ้าในพับ. ก. ทบ เช่น พับผ้า พับกระดาษ, หักทบ เช่น พับมีด, คู้เข้า เช่น นั่งพับขา; สิ้นกําลังทรงตัว เช่น คอพับ; ตัดบัญชีเป็นสูญ เช่น เป็นพับไป. ว. ที่ทบหรือหักทบเข้าด้วยกัน เช่น ผ้าพับ มีดพับ.
พับเขียง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ห่มผ้าเฉียงบ่า.	พับเขียง ก. ห่มผ้าเฉียงบ่า.
พับฐาน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง เลิกล้ม, ทําลายลงหมด; แพ้อย่างราบคาบ.	พับฐาน (ปาก) ก. เลิกล้ม, ทําลายลงหมด; แพ้อย่างราบคาบ.
พับผ้า เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ผอ-ผึ้ง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกทางหลวงที่วกไปวกมาว่า ทางพับผ้า.	พับผ้า น. เรียกทางหลวงที่วกไปวกมาว่า ทางพับผ้า.
พับเพียบ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่นั่งพับขาให้ปลายเท้าไปทางเดียวกัน.	พับเพียบ ว. อาการที่นั่งพับขาให้ปลายเท้าไปทางเดียวกัน.
พับแพนงเชิง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-นอ-หนู-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	[–พะแนง–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่นั่งขัดสมาธิ.	พับแพนงเชิง [–พะแนง–] ว. อาการที่นั่งขัดสมาธิ.
พัลลภ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-พอ-สำ-เพา	[พันลบ] เป็นคำนาม หมายถึง คนสนิท, คนโปรด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วลฺลภ เขียนว่า วอ-แหวน-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-พอ-สำ-เพา.	พัลลภ [พันลบ] น. คนสนิท, คนโปรด. (ป., ส. วลฺลภ).
พัลวัน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[พันละ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อุตลุด, เกี่ยวพันหรือพัวพันกันจนยุ่งเหยิงสับสนแยกไม่ออก, เช่น ตบตีกันเป็นพัลวัน.	พัลวัน [พันละ–] ว. อุตลุด, เกี่ยวพันหรือพัวพันกันจนยุ่งเหยิงสับสนแยกไม่ออก, เช่น ตบตีกันเป็นพัลวัน.
พัว เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นพวง, ติดกัน.	พัว ว. เป็นพวง, ติดกัน.
พัวพัน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกี่ยวเนื่องกัน, ผูกพันกัน, เกี่ยวโยงพาดพิงถึงกัน, เช่น พัวพันกับคดีทุจริต, พันพัว ก็ว่า.	พัวพัน ว. เกี่ยวเนื่องกัน, ผูกพันกัน, เกี่ยวโยงพาดพิงถึงกัน, เช่น พัวพันกับคดีทุจริต, พันพัว ก็ว่า.
พัวะ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังเช่นนั้น.	พัวะ ว. เสียงดังเช่นนั้น.
พัศดี เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[พัดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้บังคับการเรือนจํา, ผู้ปกครองนักโทษ.	พัศดี [พัดสะ–] น. ผู้บังคับการเรือนจํา, ผู้ปกครองนักโทษ.
พัสดุ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ	[พัดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งของต่าง ๆ, เครื่องใช้ไม้สอย, ที่ดิน, บ้านเรือน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วสฺตุ เขียนว่า วอ-แหวน-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ และมาจากภาษาบาลี วตฺถุ เขียนว่า วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ.	พัสดุ [พัดสะ–] น. สิ่งของต่าง ๆ, เครื่องใช้ไม้สอย, ที่ดิน, บ้านเรือน. (ส. วสฺตุ; ป. วตฺถุ).
พัสดุไปรษณีย์ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง หีบห่อบรรจุสิ่งของที่ส่งทางไปรษณีย์ มีขนาดใหญ่และมีนํ้าหนักมากกว่าไปรษณียภัณฑ์อื่น ๆ หุ้มห่อแน่นหนามั่นคง เหมาะแก่สภาพของสิ่งของและระยะทางที่จะส่งไป.	พัสดุไปรษณีย์ น. หีบห่อบรรจุสิ่งของที่ส่งทางไปรษณีย์ มีขนาดใหญ่และมีนํ้าหนักมากกว่าไปรษณียภัณฑ์อื่น ๆ หุ้มห่อแน่นหนามั่นคง เหมาะแก่สภาพของสิ่งของและระยะทางที่จะส่งไป.
พัสดุภัณฑ์ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งของที่บรรจุหีบห่อสําหรับส่งจากแห่งหนึ่งไปยังอีกแห่งหนึ่ง.	พัสดุภัณฑ์ น. สิ่งของที่บรรจุหีบห่อสําหรับส่งจากแห่งหนึ่งไปยังอีกแห่งหนึ่ง.
พัสเดา เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	[พัดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหวายชนิดหนึ่งใหญ่กว่าหวายตะค้า. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	พัสเดา [พัดสะ–] น. ชื่อหวายชนิดหนึ่งใหญ่กว่าหวายตะค้า. (พจน. ๒๔๙๓).
พัสตร์ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้า, เขียนเป็น พัตร ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วสฺตฺร เขียนว่า วอ-แหวน-สอ-เสือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี วตฺถ เขียนว่า วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง.	พัสตร์ น. ผ้า, เขียนเป็น พัตร ก็มี. (ส. วสฺตฺร; ป. วตฺถ).
พัสถาน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[พัดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง หลักฐาน, มักใช้เข้าคู่กับคํา สมบัติเป็น สมบัติพัสถาน.	พัสถาน [พัดสะ–] น. หลักฐาน, มักใช้เข้าคู่กับคํา สมบัติเป็น สมบัติพัสถาน.
พา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง นําไปหรือนำมา.	พา ก. นําไปหรือนำมา.
พาซื่อ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง เข้าใจตรง ๆ ตามที่เขาพูด, พลอยหลงเชื่อหรือหลงผิดตามไปด้วย.	พาซื่อ ก. เข้าใจตรง ๆ ตามที่เขาพูด, พลอยหลงเชื่อหรือหลงผิดตามไปด้วย.
พาก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคระบาดชนิดหนึ่งที่เกิดแก่สัตว์มีวัวควายเป็นต้น.	พาก น. ชื่อโรคระบาดชนิดหนึ่งที่เกิดแก่สัตว์มีวัวควายเป็นต้น.
พากเพียร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง บากบั่น, พยายาม, มุ่งทําไม่ท้อถอย.	พากเพียร ก. บากบั่น, พยายาม, มุ่งทําไม่ท้อถอย.
พากย์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง พูดแทนผู้แสดงหรือตามบทบาทของผู้แสดงโขน หนัง หรือภาพยนตร์ เป็นต้น เช่น พากย์โขน พากย์หนังตะลุง พากย์หนังใหญ่ พากย์ภาพยนตร์, บรรยายถ่ายทอดในการแข่งขันกีฬาหรือการแสดงบางอย่าง เช่น พากย์มวย พากย์ฟุตบอล, กล่าวเรื่องราวเป็นทำนองเมื่อเวลาแสดงโขนเล่นหนัง. เป็นคำนาม หมายถึง คําพูด, ภาษา; คํากล่าวเรื่องราวเป็นทํานองเมื่อเวลาแสดงโขนหรือหนังใหญ่เป็นต้น, บทพากย์ ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วากฺย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	พากย์ ก. พูดแทนผู้แสดงหรือตามบทบาทของผู้แสดงโขน หนัง หรือภาพยนตร์ เป็นต้น เช่น พากย์โขน พากย์หนังตะลุง พากย์หนังใหญ่ พากย์ภาพยนตร์, บรรยายถ่ายทอดในการแข่งขันกีฬาหรือการแสดงบางอย่าง เช่น พากย์มวย พากย์ฟุตบอล, กล่าวเรื่องราวเป็นทำนองเมื่อเวลาแสดงโขนเล่นหนัง. น. คําพูด, ภาษา; คํากล่าวเรื่องราวเป็นทํานองเมื่อเวลาแสดงโขนหรือหนังใหญ่เป็นต้น, บทพากย์ ก็ว่า. (ป., ส. วากฺย).
พากย์หนัง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง พูดตามบทพากย์ภาพยนตร์, พากย์ ก็ว่า.	พากย์หนัง (ปาก) ก. พูดตามบทพากย์ภาพยนตร์, พากย์ ก็ว่า.
พาง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพียง, เช่น, เหมือน, แทบ, ใช้ว่า ปาง หรือ พ่าง ก็มี.	พาง ๑ ว. เพียง, เช่น, เหมือน, แทบ, ใช้ว่า ปาง หรือ พ่าง ก็มี.
พาง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง แผ่นโลหะสําหรับตีบอกเสียง.	พาง ๒ น. แผ่นโลหะสําหรับตีบอกเสียง.
พ่าง เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง พื้น, มักใช้เข้าคู่กันเป็น พ่างพื้น เช่น พ่างพื้นพสุธา. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เพียง, เช่น, เหมือน, แทบ, พาง หรือ ปาง ก็ว่า.	พ่าง น. พื้น, มักใช้เข้าคู่กันเป็น พ่างพื้น เช่น พ่างพื้นพสุธา. ว. เพียง, เช่น, เหมือน, แทบ, พาง หรือ ปาง ก็ว่า.
พาชี เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ม้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วาชี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี.	พาชี น. ม้า. (ป.; ส. วาชี).
พาณ, พาณ– พาณ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน พาณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	[พาน, พานนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลูกธนู, ลูกปืน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วาณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน.	พาณ, พาณ– [พาน, พานนะ–] น. ลูกธนู, ลูกปืน. (ป.; ส. วาณ).
พาณโยชน์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แล่งธนู. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วาณโยชน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู.	พาณโยชน์ น. แล่งธนู. (ส. วาณโยชน).
พาณวาร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง เกราะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วาณวาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	พาณวาร น. เกราะ. (ส. วาณวาร).
พาณาสน์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง คันธนู. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วาณาสน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู.	พาณาสน์ น. คันธนู. (ส. วาณาสน).
พาณาสน์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	ดู พาณ, พาณ– พาณ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน พาณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน .	พาณาสน์ ดู พาณ, พาณ–.
พาณิช เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง	เป็นคำนาม หมายถึง พ่อค้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วาณิช เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง.	พาณิช น. พ่อค้า. (ส., ป. วาณิช).
พาณิชย–, พาณิชย์ พาณิชย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก พาณิชย์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[พานิดชะยะ–, พานิด] เป็นคำนาม หมายถึง การค้าขาย; ชื่อกระทรวงที่มีอํานาจหน้าที่เกี่ยวกับการพาณิชย์ และกิจการทางเศรษฐกิจที่เกี่ยวเนื่องกับการพาณิชย์รวมตลอดทั้งการซื้อขายและแลกเปลี่ยนสินค้า การควบคุมและส่งเสริมเกี่ยวกับกิจการค้าและการประกันภัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วาณิชฺย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี วาณิชฺช เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง.	พาณิชย–, พาณิชย์ [พานิดชะยะ–, พานิด] น. การค้าขาย; ชื่อกระทรวงที่มีอํานาจหน้าที่เกี่ยวกับการพาณิชย์ และกิจการทางเศรษฐกิจที่เกี่ยวเนื่องกับการพาณิชย์รวมตลอดทั้งการซื้อขายและแลกเปลี่ยนสินค้า การควบคุมและส่งเสริมเกี่ยวกับกิจการค้าและการประกันภัย. (ส. วาณิชฺย; ป. วาณิชฺช).
พาณิชยกรรม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การค้า.	พาณิชยกรรม น. การค้า.
พาณิชยการ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง การค้า.	พาณิชยการ น. การค้า.
พาณิชยศาสตร์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง วิชาว่าด้วยการค้า.	พาณิชยศาสตร์ น. วิชาว่าด้วยการค้า.
พาณิชยศิลป์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ศิลปกรรมประเภทหนึ่งซึ่งสร้างสรรค์ขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ในด้านธุรกิจการค้าโดยเฉพาะ เช่น ศิลปะในการเขียนภาพโฆษณา ศิลปะในการออกแบบเครื่องแต่งกาย.	พาณิชยศิลป์ น. ศิลปกรรมประเภทหนึ่งซึ่งสร้างสรรค์ขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ในด้านธุรกิจการค้าโดยเฉพาะ เช่น ศิลปะในการเขียนภาพโฆษณา ศิลปะในการออกแบบเครื่องแต่งกาย.
พาณินี เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง นางละคร, นางระบํา; หญิงเมาสุรา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	พาณินี น. นางละคร, นางระบํา; หญิงเมาสุรา. (ส.).
พาณี เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เสียง, ถ้อยคํา, ภาษา; เจ้าแม่แห่งวาจา คือ พระสรัสวดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วาณี เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อี.	พาณี น. เสียง, ถ้อยคํา, ภาษา; เจ้าแม่แห่งวาจา คือ พระสรัสวดี. (ป., ส. วาณี).
พาด เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ก่าย เช่น ขาพาดหมอนข้าง, ทอด เช่น พาดบันได พาดสะพาน, พิง เช่น เอาบันไดพาดไว้ที่กำแพง, วางทาบลง, วางทาบห้อยลง, เช่น ผ้าขาวม้าพาดบ่า พาดผ้าไว้ที่ราว พาดผ้าสังฆาฏิ.	พาด ก. ก่าย เช่น ขาพาดหมอนข้าง, ทอด เช่น พาดบันได พาดสะพาน, พิง เช่น เอาบันไดพาดไว้ที่กำแพง, วางทาบลง, วางทาบห้อยลง, เช่น ผ้าขาวม้าพาดบ่า พาดผ้าไว้ที่ราว พาดผ้าสังฆาฏิ.
พาดควาย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกลักษณะการห่มผ้าของพระอย่างหนึ่ง คือเอาจีวรจีบเข้าแล้วพาดบ่า แล้วคาดรัดประคดอก ว่า ห่มพาดควาย.	พาดควาย ว. เรียกลักษณะการห่มผ้าของพระอย่างหนึ่ง คือเอาจีวรจีบเข้าแล้วพาดบ่า แล้วคาดรัดประคดอก ว่า ห่มพาดควาย.
พาดพิง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เกี่ยวโยงไปถึง เช่น ให้การพาดพิงถึงผู้อื่น.	พาดพิง ก. เกี่ยวโยงไปถึง เช่น ให้การพาดพิงถึงผู้อื่น.
พาดหัวข่าว เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เก็บความสําคัญของข่าว นํามาตีพิมพ์เป็นหัวเรื่องโดยใช้ตัวอักษรขนาดใหญ่ผิดปรกติเพื่อให้เกิดความสนใจ, เรียกข่าวเช่นนั้นว่า ข่าวพาดหัว.	พาดหัวข่าว ก. เก็บความสําคัญของข่าว นํามาตีพิมพ์เป็นหัวเรื่องโดยใช้ตัวอักษรขนาดใหญ่ผิดปรกติเพื่อให้เกิดความสนใจ, เรียกข่าวเช่นนั้นว่า ข่าวพาดหัว.
พาดไฉน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฉอ-ฉิ่ง-นอ-หนู	[–ฉะไหฺน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Enkleia siamensis Nervling ในวงศ์ Thymelaeaceae ใช้ทํายาได้, พันไฉน ก็เรียก.	พาดไฉน [–ฉะไหฺน] น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Enkleia siamensis Nervling ในวงศ์ Thymelaeaceae ใช้ทํายาได้, พันไฉน ก็เรียก.
พาต เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ลม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วาต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า.	พาต น. ลม. (ป., ส. วาต).
พาท เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง คําพูด, ถ้อยคํา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วาท เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน.	พาท น. คําพูด, ถ้อยคํา. (ป., ส. วาท).
พาทย์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประโคม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วาทฺย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	พาทย์ (กลอน) น. เครื่องประโคม. (ส. วาทฺย).
พาธ, พาธา พาธ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง พาธา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ความเบียดเบียน, ความทุกข์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	พาธ, พาธา น. ความเบียดเบียน, ความทุกข์. (ป., ส.).
พาน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะมีเชิงประเภทหนึ่ง มีหลายชนิด บางชนิดมีรูปทรงคล้ายจาน บางชนิดมีรูปทรงคล้ายขัน เชิงมีรูปร่างต่าง ๆ กัน ใช้สําหรับใส่สิ่งของมีดอกไม้ธูปเทียนเป็นต้น.	พาน ๑ น. ภาชนะมีเชิงประเภทหนึ่ง มีหลายชนิด บางชนิดมีรูปทรงคล้ายจาน บางชนิดมีรูปทรงคล้ายขัน เชิงมีรูปร่างต่าง ๆ กัน ใช้สําหรับใส่สิ่งของมีดอกไม้ธูปเทียนเป็นต้น.
พานกลีบบัว เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง พานที่ริมปากทําเป็นรูปกลีบบัวโดยรอบ.	พานกลีบบัว น. พานที่ริมปากทําเป็นรูปกลีบบัวโดยรอบ.
พานปากกระจับ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง พานขนาดเล็ก ปากเป็นรูปวงรี ทําเป็นรูปกลีบบัวคลี่ออกคล้ายฝักกระจับ.	พานปากกระจับ น. พานขนาดเล็ก ปากเป็นรูปวงรี ทําเป็นรูปกลีบบัวคลี่ออกคล้ายฝักกระจับ.
พานพระขันหมาก, พระขันหมาก พานพระขันหมาก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่ พระขันหมาก เขียนว่า พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	(โบ; ราชา) น. พานมีรูปทรงคล้ายพานแว่นฟ้า ทำด้วยทองคำ จำหลักลวดลายลงยาสี เป็นเครื่องราชูปโภค ใช้เฉพาะพระเจ้าแผ่นดิน ในพานประกอบด้วย ตลับพู่ใส่ขี้ผึ้ง ๑ มังสี ๒ สำหรับใส่หมากเจียน ๑ หมากทั้งลูก ๑ ซองพลู ๒ สำหรับใส่พลูจีบ ๑ พลูทั้งใบ ๑ ตลับใส่กระวาน ๑ ตลับใส่ยาฝอย ๑ และพระแสงกรรบิด ๑, พานพระศรี ก็ว่า.	พานพระขันหมาก, พระขันหมาก (โบ; ราชา) น. พานมีรูปทรงคล้ายพานแว่นฟ้า ทำด้วยทองคำ จำหลักลวดลายลงยาสี เป็นเครื่องราชูปโภค ใช้เฉพาะพระเจ้าแผ่นดิน ในพานประกอบด้วย ตลับพู่ใส่ขี้ผึ้ง ๑ มังสี ๒ สำหรับใส่หมากเจียน ๑ หมากทั้งลูก ๑ ซองพลู ๒ สำหรับใส่พลูจีบ ๑ พลูทั้งใบ ๑ ตลับใส่กระวาน ๑ ตลับใส่ยาฝอย ๑ และพระแสงกรรบิด ๑, พานพระศรี ก็ว่า.
พานพระศรี เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง พานใส่หมากพลูของพระเจ้าแผ่นดิน, โบราณเรียก พานพระขันหมาก หรือ พระขันหมาก.	พานพระศรี (ราชา) น. พานใส่หมากพลูของพระเจ้าแผ่นดิน, โบราณเรียก พานพระขันหมาก หรือ พระขันหมาก.
พานแว่นฟ้า เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง พานที่ซ้อนกัน ๒ ชั้น ชนิดหนึ่งประดับมุกหรือกระจกเป็นต้น ใบบนเป็นพานทรงสูงซ้อนกันอยู่บนตะลุ่ม อีกชนิดหนึ่งทําด้วยโลหะจําหลักลายกะไหล่ทอง ใบบนเป็นพานเล็กซ้อนอยู่บนพานใหญ่.	พานแว่นฟ้า น. พานที่ซ้อนกัน ๒ ชั้น ชนิดหนึ่งประดับมุกหรือกระจกเป็นต้น ใบบนเป็นพานทรงสูงซ้อนกันอยู่บนตะลุ่ม อีกชนิดหนึ่งทําด้วยโลหะจําหลักลายกะไหล่ทอง ใบบนเป็นพานเล็กซ้อนอยู่บนพานใหญ่.
พาน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ตอน, บั้น, (ใช้แก่สิ่งของบางชนิด) เช่น พานท้ายปืน พานท้ายเรือ.	พาน ๒ น. ตอน, บั้น, (ใช้แก่สิ่งของบางชนิด) เช่น พานท้ายปืน พานท้ายเรือ.
พาน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ฐานของนมหรือเต้านมเกิดเป็นไตแข็งขึ้นเริ่มอาการแห่งความเป็นหนุ่มสาว, เรียกอาการของนมหรือเต้านมที่มีลักษณะเช่นนั้นว่า นมขึ้นพาน หรือ นมแตกพาน.	พาน ๓ น. ฐานของนมหรือเต้านมเกิดเป็นไตแข็งขึ้นเริ่มอาการแห่งความเป็นหนุ่มสาว, เรียกอาการของนมหรือเต้านมที่มีลักษณะเช่นนั้นว่า นมขึ้นพาน หรือ นมแตกพาน.
พาน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๔	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทำท่าว่า เช่น พานจะเป็นลม พานจะตาย พานจะโกรธ, พี่ก็พานแก่ชราหูตามัว. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง สังข์ทอง ใน แบบเรียนกวีนิพนธ์.	พาน ๔ ว. ทำท่าว่า เช่น พานจะเป็นลม พานจะตาย พานจะโกรธ, พี่ก็พานแก่ชราหูตามัว. (สังข์ทอง).
พาน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๕	เป็นคำกริยา หมายถึง พบปะ มักใช้เข้าคู่กับคํา พบ เป็น พบพาน หรือ พานพบ, เช่น ไม่ได้พบพานเสียนาน; ขวาง, กีดขวาง, ขึงขวาง, เช่น เอาเชือกมาพานไว้ เมื่อคนมาปะทะก็จะล้มลง, กั้นไว้ เช่น พานคนข้างหลังไว้, ระให้หมดไป เช่น เอาไม้กวาดพานหยากไย่.	พาน ๕ ก. พบปะ มักใช้เข้าคู่กับคํา พบ เป็น พบพาน หรือ พานพบ, เช่น ไม่ได้พบพานเสียนาน; ขวาง, กีดขวาง, ขึงขวาง, เช่น เอาเชือกมาพานไว้ เมื่อคนมาปะทะก็จะล้มลง, กั้นไว้ เช่น พานคนข้างหลังไว้, ระให้หมดไป เช่น เอาไม้กวาดพานหยากไย่.
พ่าน เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พล่าน, พลุกพล่าน, ไม่เป็นระเบียบ.	พ่าน ว. พล่าน, พลุกพล่าน, ไม่เป็นระเบียบ.
พานร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-รอ-เรือ	[พานอน] เป็นคำนาม หมายถึง ลิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วานร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-รอ-เรือ.	พานร [พานอน] น. ลิง. (ป., ส. วานร).
พานรินทร์, พานเรศ พานรินทร์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด พานเรศ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา	[พานะริน, พานะเรด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง พญาลิง, ลิง.	พานรินทร์, พานเรศ [พานะริน, พานะเรด] (กลอน) น. พญาลิง, ลิง.
พานรินทร์, พานเรศ พานรินทร์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด พานเรศ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา	ดู พานร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-รอ-เรือ.	พานรินทร์, พานเรศ ดู พานร.
พาม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซ้าย, ข้างซ้าย, เช่น ดยรดาษหน้าหลังหลาม ทงงทักษิณพามพิพิธ. (ม. คำหลวง). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วาม เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า.	พาม ว. ซ้าย, ข้างซ้าย, เช่น ดยรดาษหน้าหลังหลาม ทงงทักษิณพามพิพิธ. (ม. คำหลวง). (ป., ส. วาม).
พาย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสําหรับพุ้ยนํ้าให้เรือเดิน ทำด้วยไม้ มีด้ามกลมยาวประมาณ ๒ ศอกสำหรับจับ ด้านที่ใช้พุ้ยน้ำมีลักษณะแบน, ถ้าลอกลวดเป็นคิ้วตลอดกลางใบพาย เรียกว่า พายคิ้ว, ถ้าด้ามสั้น ใบป้อม เพื่อให้จับได้ถนัด เรียกว่า พายทุย, เรียกไม้แบน ๆ ที่มีรูปคล้ายพาย เช่น พายกวนขนม. เป็นคำกริยา หมายถึง เอาพายพุ้ยนํ้าให้เรือเดิน.	พาย น. เครื่องมือสําหรับพุ้ยนํ้าให้เรือเดิน ทำด้วยไม้ มีด้ามกลมยาวประมาณ ๒ ศอกสำหรับจับ ด้านที่ใช้พุ้ยน้ำมีลักษณะแบน, ถ้าลอกลวดเป็นคิ้วตลอดกลางใบพาย เรียกว่า พายคิ้ว, ถ้าด้ามสั้น ใบป้อม เพื่อให้จับได้ถนัด เรียกว่า พายทุย, เรียกไม้แบน ๆ ที่มีรูปคล้ายพาย เช่น พายกวนขนม. ก. เอาพายพุ้ยนํ้าให้เรือเดิน.
พายเรือคนละที เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-คอ-ควาย-นอ-หนู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทํางานไม่ประสานกัน.	พายเรือคนละที (สำ) ก. ทํางานไม่ประสานกัน.
พายเรือทวนน้ำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําด้วยความยากลําบาก.	พายเรือทวนน้ำ (สำ) ก. ทําด้วยความยากลําบาก.
พายเรือในหนอง, พายเรือในอ่าง พายเรือในหนอง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-งอ-งู พายเรือในอ่าง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-นอ-หนู-ออ-อ่าง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง คิด ทํา หรือพูดวกวนกลับไปกลับมา.	พายเรือในหนอง, พายเรือในอ่าง (สำ) ก. คิด ทํา หรือพูดวกวนกลับไปกลับมา.
พ่าย เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง หนีไป, แพ้.	พ่าย ก. หนีไป, แพ้.
พายม้า เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรือขุดชนิดหนึ่ง หัวเรือและท้ายเรือเรียวงอนขึ้นพองาม มีไม้หูกระต่ายติดขวางอยู่ทั้งหัวและท้ายเรือ ตรงกลางลําป่องออก ใช้งานในแถบภาคกลาง, ใช้ว่า ไพม้า หรือ พลายม้า ก็มี.	พายม้า น. ชื่อเรือขุดชนิดหนึ่ง หัวเรือและท้ายเรือเรียวงอนขึ้นพองาม มีไม้หูกระต่ายติดขวางอยู่ทั้งหัวและท้ายเรือ ตรงกลางลําป่องออก ใช้งานในแถบภาคกลาง, ใช้ว่า ไพม้า หรือ พลายม้า ก็มี.
พายัพ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตะวันตกเฉียงเหนือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วายวฺย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก ว่า ของวายุ .	พายัพ ว. ตะวันตกเฉียงเหนือ. (ส. วายวฺย ว่า ของวายุ).
พายุ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง ลมแรง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วายุ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ ว่า ลม .	พายุ น. ลมแรง. (ป., ส. วายุ ว่า ลม).
พายุโซนร้อน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-ซอ-โซ่-นอ-หนู-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง พายุหมุนที่มีกำลังปานกลาง ก่อตัวขึ้นในบริเวณทะเลหรือมหาสมุทรในโซนร้อนใกล้เส้นศูนย์สูตร มีความเร็วลมรอบบริเวณศูนย์กลางตั้งแต่ ๓๔ นอต หรือ ๖๓ กิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่ไม่ถึง ๖๔ นอต หรือ ๑๑๘ กิโลเมตรต่อชั่วโมง.	พายุโซนร้อน น. พายุหมุนที่มีกำลังปานกลาง ก่อตัวขึ้นในบริเวณทะเลหรือมหาสมุทรในโซนร้อนใกล้เส้นศูนย์สูตร มีความเร็วลมรอบบริเวณศูนย์กลางตั้งแต่ ๓๔ นอต หรือ ๖๓ กิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่ไม่ถึง ๖๔ นอต หรือ ๑๑๘ กิโลเมตรต่อชั่วโมง.
พายุไซโคลน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ซอ-โซ่-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง พายุหมุนที่มีกำลังแรงจัด ทำให้มีฝนตกหนักมาก เกิดขึ้นในมหาสมุทรอินเดีย ทะเลอาหรับ และอ่าวเบงกอล มีความเร็วลมใกล้บริเวณศูนย์กลางตั้งแต่ ๖๕ นอต หรือ ๑๒๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงขึ้นไป.	พายุไซโคลน น. พายุหมุนที่มีกำลังแรงจัด ทำให้มีฝนตกหนักมาก เกิดขึ้นในมหาสมุทรอินเดีย ทะเลอาหรับ และอ่าวเบงกอล มีความเร็วลมใกล้บริเวณศูนย์กลางตั้งแต่ ๖๕ นอต หรือ ๑๒๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงขึ้นไป.
พายุดีเปรสชัน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สอ-เสือ-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง พายุหมุนที่มีกำลังอ่อน ทำให้ฝนตกปานกลางถึงตกหนัก เกิดขึ้นในละติจูดกลางหรือละติจูดสูง มีความเร็วลมสูงสุดใกล้บริเวณศูนย์กลางไม่เกิน ๓๓ นอต หรือ ๖๑ กิโลเมตรต่อชั่วโมง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ depression เขียนว่า ดี-อี-พี-อา-อี-เอส-เอส-ไอ-โอ-เอ็น.	พายุดีเปรสชัน น. พายุหมุนที่มีกำลังอ่อน ทำให้ฝนตกปานกลางถึงตกหนัก เกิดขึ้นในละติจูดกลางหรือละติจูดสูง มีความเร็วลมสูงสุดใกล้บริเวณศูนย์กลางไม่เกิน ๓๓ นอต หรือ ๖๑ กิโลเมตรต่อชั่วโมง. (อ. depression).
พายุไต้ฝุ่น เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-ไม้-โท-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง พายุหมุนที่มีกำลังแรงจัด ทำให้มีฝนตกหนักมาก เกิดขึ้นในบริเวณภาคตะวันตกของมหาสมุทรแปซิฟิกและในทะเลจีน มีความเร็วลมใกล้บริเวณศูนย์กลางตั้งแต่ ๖๕ นอต หรือ ๑๒๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงขึ้นไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาจีน .	พายุไต้ฝุ่น น. พายุหมุนที่มีกำลังแรงจัด ทำให้มีฝนตกหนักมาก เกิดขึ้นในบริเวณภาคตะวันตกของมหาสมุทรแปซิฟิกและในทะเลจีน มีความเร็วลมใกล้บริเวณศูนย์กลางตั้งแต่ ๖๕ นอต หรือ ๑๒๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงขึ้นไป. (จ.).
พายุทอร์นาโด เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง พายุประจำถิ่นขนาดเล็ก แต่มีความรุนแรงมาก มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง ๒–๓ กิโลเมตร บริเวณศูนย์กลางพายุมีความกดอากาศต่ำมาก จึงทำให้อากาศรอบนอกที่พัดเข้าหาศูนย์กลางพายุมีความเร็วสูงมาก เมื่อเริ่มเกิดเมฆจะม้วนตัวเป็นรูปกรวยหรืองวงยื่นออกมาจากฐานเมฆ ส่วนมากเกิดในบริเวณตอนกลางของสหรัฐอเมริกา และทางตะวันตกของออสเตรเลีย, ลมงวง หรือ ลมงวงช้าง ก็เรียก.	พายุทอร์นาโด น. พายุประจำถิ่นขนาดเล็ก แต่มีความรุนแรงมาก มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง ๒–๓ กิโลเมตร บริเวณศูนย์กลางพายุมีความกดอากาศต่ำมาก จึงทำให้อากาศรอบนอกที่พัดเข้าหาศูนย์กลางพายุมีความเร็วสูงมาก เมื่อเริ่มเกิดเมฆจะม้วนตัวเป็นรูปกรวยหรืองวงยื่นออกมาจากฐานเมฆ ส่วนมากเกิดในบริเวณตอนกลางของสหรัฐอเมริกา และทางตะวันตกของออสเตรเลีย, ลมงวง หรือ ลมงวงช้าง ก็เรียก.
พายุนอกโซนร้อน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ซอ-โซ่-นอ-หนู-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง พายุโซนร้อนที่เคลื่อนที่ไปในละติจูดสูง ๆ ในบริเวณนอกโซนร้อนหรือที่เกิดขึ้นนอกโซนร้อน.	พายุนอกโซนร้อน น. พายุโซนร้อนที่เคลื่อนที่ไปในละติจูดสูง ๆ ในบริเวณนอกโซนร้อนหรือที่เกิดขึ้นนอกโซนร้อน.
พายุฝุ่น เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง พายุที่เกิดเนื่องจากแผ่นดินร้อนจัด กระแสอากาศยกตัวขึ้นสู่เบื้องบน มวลอากาศที่อยู่ข้างเคียงจึงเคลื่อนตัวเข้ามาแทนที่ มักเกิดในบริเวณที่เป็นทะเลทรายในฤดูร้อน.	พายุฝุ่น น. พายุที่เกิดเนื่องจากแผ่นดินร้อนจัด กระแสอากาศยกตัวขึ้นสู่เบื้องบน มวลอากาศที่อยู่ข้างเคียงจึงเคลื่อนตัวเข้ามาแทนที่ มักเกิดในบริเวณที่เป็นทะเลทรายในฤดูร้อน.
พายุฟ้าคะนอง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ฟอ-ฟัน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง พายุที่มีทั้งฟ้าแลบ ฟ้าร้อง ลมกระโชกแรง และมีฝนตกหนัก บางครั้งมีลูกเห็บตกลงมาด้วย.	พายุฟ้าคะนอง น. พายุที่มีทั้งฟ้าแลบ ฟ้าร้อง ลมกระโชกแรง และมีฝนตกหนัก บางครั้งมีลูกเห็บตกลงมาด้วย.
พายุหมุน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ลมแรงที่พัดเวียนเข้าหาบริเวณศูนย์กลางที่มีความกดอากาศต่ำกว่าบริเวณที่อยู่โดยรอบมาก.	พายุหมุน น. ลมแรงที่พัดเวียนเข้าหาบริเวณศูนย์กลางที่มีความกดอากาศต่ำกว่าบริเวณที่อยู่โดยรอบมาก.
พายุเฮอริเคน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-ฮอ-นก-ฮูก-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง พายุที่มีความเร็วลมเช่นเดียวกับพายุไต้ฝุ่น แต่เกิดในมหาสมุทรแอตแลนติก ทะเลแคริบเบียน อ่าวเม็กซิโก และภาคตะวันออกของมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ, ลมสลาตัน ก็เรียก.	พายุเฮอริเคน น. พายุที่มีความเร็วลมเช่นเดียวกับพายุไต้ฝุ่น แต่เกิดในมหาสมุทรแอตแลนติก ทะเลแคริบเบียน อ่าวเม็กซิโก และภาคตะวันออกของมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ, ลมสลาตัน ก็เรียก.
พาร์เซก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-ซอ-โซ่-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยที่ใช้วัดระยะทางในจักรวาล ๑ พาร์เซก มีค่าเท่ากับระยะทาง ๒๐๖,๒๖๕ เท่าของ ๑ หน่วยดาราศาสตร์ หรือประมาณ ๓.๒๖ ปีแสง หรือประมาณ ๓.๐๘๔ x ๑๐๑๖ เมตร. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ parsec เขียนว่า พี-เอ-อา-เอส-อี-ซี.	พาร์เซก น. หน่วยที่ใช้วัดระยะทางในจักรวาล ๑ พาร์เซก มีค่าเท่ากับระยะทาง ๒๐๖,๒๖๕ เท่าของ ๑ หน่วยดาราศาสตร์ หรือประมาณ ๓.๒๖ ปีแสง หรือประมาณ ๓.๐๘๔ x ๑๐๑๖ เมตร. (อ. parsec).
พารณ, พารณะ พารณ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน พารณะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[พารน, พาระนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ช้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วารณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน.	พารณ, พารณะ [พารน, พาระนะ] น. ช้าง. (ป., ส. วารณ).
พารา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เมือง, เขียนเป็น ภารา ก็มี.	พารา น. เมือง, เขียนเป็น ภารา ก็มี.
พาราฟิน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ฟอ-ฟัน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในเคมี เป็นคำนาม หมายถึง สารประกอบอินทรีย์ประเภทหนึ่งซึ่งมีสูตร CnH2n+2 ในเมื่อ n = 1, 2, 3, ในปัจจุบันเรียกสารประกอบประเภทนี้ว่า อัลเคน (alkane). ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ paraffin เขียนว่า พี-เอ-อา-เอ-เอฟ-เอฟ-ไอ-เอ็น; ชื่อนํ้ามันประเภทหนึ่ง ซึ่งมีขีดเดือดอยู่ระหว่าง ๒๐๐°–๓๐๐°ซ. เป็นสารผสมของสารประกอบอินทรีย์ซึ่งมีสูตร CnH2n+2 ในเมื่อ n = 12–16 ได้มาจากการนํานํ้ามันปิโตรเลียมมากลั่น ใช้ประโยชน์เป็นเชื้อเพลิงได้, นํ้ามันก๊าด ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ paraffin เขียนว่า พี-เอ-อา-เอ-เอฟ-เอฟ-ไอ-เอ็น oil เขียนว่า โอ-ไอ-แอล ; ชื่อของแข็งประเภทหนึ่ง ลักษณะสีขาวโปร่งแสง หลอมละลายระหว่าง ๕๐°–๖๐°ซ. เป็นสารผสมของสารประกอบอินทรีย์ซึ่งมีสูตร CnH2n+2 ในเมื่อ n = 20–30 ใช้ประโยชน์ทําเทียนไข กระดาษไข ยาขัด เป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ paraffin เขียนว่า พี-เอ-อา-เอ-เอฟ-เอฟ-ไอ-เอ็น wax เขียนว่า ดับเบิลยู-เอ-เอ็กซ์ .	พาราฟิน (เคมี) น. สารประกอบอินทรีย์ประเภทหนึ่งซึ่งมีสูตร CnH2n+2 ในเมื่อ n = 1, 2, 3, ในปัจจุบันเรียกสารประกอบประเภทนี้ว่า อัลเคน (alkane). (อ. paraffin); ชื่อนํ้ามันประเภทหนึ่ง ซึ่งมีขีดเดือดอยู่ระหว่าง ๒๐๐°–๓๐๐°ซ. เป็นสารผสมของสารประกอบอินทรีย์ซึ่งมีสูตร CnH2n+2 ในเมื่อ n = 12–16 ได้มาจากการนํานํ้ามันปิโตรเลียมมากลั่น ใช้ประโยชน์เป็นเชื้อเพลิงได้, นํ้ามันก๊าด ก็เรียก. (อ. paraffin oil); ชื่อของแข็งประเภทหนึ่ง ลักษณะสีขาวโปร่งแสง หลอมละลายระหว่าง ๕๐°–๖๐°ซ. เป็นสารผสมของสารประกอบอินทรีย์ซึ่งมีสูตร CnH2n+2 ในเมื่อ n = 20–30 ใช้ประโยชน์ทําเทียนไข กระดาษไข ยาขัด เป็นต้น. (อ. paraffin wax).
พาล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ขน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	พาล ๑ น. ขน. (ป., ส.).
พาล ๒, พาลา พาล ความหมายที่ ๒ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง พาลา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อน, เด็ก, รุ่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ; ชั่วร้าย, เกเร, เกะกะ, เช่น คนพาล. เป็นคำกริยา หมายถึง หาเรื่องทำให้วุ่นวาย, หาเรื่องทำให้เดือดร้อน, เช่น พาลหาเรื่อง พาลหาเหตุ. เป็นคำนาม หมายถึง คนชั่วร้าย, คนเกเร, เช่น คบคนพาลพาลพาไปหาผิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พาล ๒, พาลา (กลอน) ว. อ่อน, เด็ก, รุ่น. (ส., ป.); ชั่วร้าย, เกเร, เกะกะ, เช่น คนพาล. ก. หาเรื่องทำให้วุ่นวาย, หาเรื่องทำให้เดือดร้อน, เช่น พาลหาเรื่อง พาลหาเหตุ. น. คนชั่วร้าย, คนเกเร, เช่น คบคนพาลพาลพาไปหาผิด. (ป.).
พาลกระแชง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ชอ-ช้าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง พาลหาเรื่องทําให้วุ่นวาย.	พาลกระแชง (ปาก) ก. พาลหาเรื่องทําให้วุ่นวาย.
พาลรีพาลขวาง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชอบหาเรื่องทะเลาะวิวาท.	พาลรีพาลขวาง (สำ) ว. ชอบหาเรื่องทะเลาะวิวาท.
พาลี เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกรอยเป็นชั้น ๆ ที่โคนเขาวัวและควาย.	พาลี น. เรียกรอยเป็นชั้น ๆ ที่โคนเขาวัวและควาย.
พาลีหลายหน้า เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กลับกลอก, ไม่ซื่อสัตย์.	พาลีหลายหน้า (สำ) ว. กลับกลอก, ไม่ซื่อสัตย์.
พาลุก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ทราย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วาลุก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่.	พาลุก น. ทราย. (ป., ส. วาลุก).
พาโล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง แสร้งพูดใส่ความไม่จริงให้คนอื่น, กล่าวหาความ, บางทีก็ใช้มีสร้อยว่า พาโลโสเก หรือ พาโลโฉเก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต พาล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	พาโล ก. แสร้งพูดใส่ความไม่จริงให้คนอื่น, กล่าวหาความ, บางทีก็ใช้มีสร้อยว่า พาโลโสเก หรือ พาโลโฉเก. (ป., ส. พาล).
พาไล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง พะไล.	พาไล น. พะไล.
พาส เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	เป็นคำกริยา หมายถึง นุ่งห่ม; อยู่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วาส เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ ว่า ที่อยู่, เครื่องนุ่งห่ม .	พาส ก. นุ่งห่ม; อยู่. (ป., ส. วาส ว่า ที่อยู่, เครื่องนุ่งห่ม).
พาสน์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การนุ่งห่ม, เครื่องนุ่งห่ม; การอยู่; การอบ, การทําให้หอม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วาสน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู.	พาสน์ น. การนุ่งห่ม, เครื่องนุ่งห่ม; การอยู่; การอบ, การทําให้หอม. (ป., ส. วาสน).
พาสนา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[พาดสะหฺนา] เป็นคำนาม หมายถึง วาสนา.	พาสนา [พาดสะหฺนา] น. วาสนา.
พาสุกรี เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[–กฺรี] เป็นคำนาม หมายถึง พญานาค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วาสุกิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ.	พาสุกรี [–กฺรี] น. พญานาค. (ป., ส. วาสุกิ).
พ่าห์, พาหะ ๑ พ่าห์ เขียนว่า พอ-พาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด พาหะ ความหมายที่ ๑ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้แบก, ผู้ถือ, ผู้ทรงไว้; ม้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วาห เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ.	พ่าห์, พาหะ ๑ น. ผู้แบก, ผู้ถือ, ผู้ทรงไว้; ม้า. (ป., ส. วาห).
พาหนะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[–หะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องนําไป, เครื่องขับขี่, สัตว์สําหรับขี่บรรทุกหรือลากเข็นมีช้าง ม้า โค กระบือเป็นต้น เรียกว่า สัตว์พาหนะ, ยานต่าง ๆ มีรถและเรือเป็นต้น เรียกว่า ยานพาหนะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วาหน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู.	พาหนะ [–หะนะ] น. เครื่องนําไป, เครื่องขับขี่, สัตว์สําหรับขี่บรรทุกหรือลากเข็นมีช้าง ม้า โค กระบือเป็นต้น เรียกว่า สัตว์พาหนะ, ยานต่าง ๆ มีรถและเรือเป็นต้น เรียกว่า ยานพาหนะ. (ป., ส. วาหน).
พาหะ ๒, พาหา พาหะ ความหมายที่ ๒ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ พาหา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แขน. ในวงเล็บ ดู พาหุ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	พาหะ ๒, พาหา น. แขน. (ดู พาหุ). (ป., ส.).
พาหะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ตัวนํา เช่น ยุงก้นปล่องเป็นพาหะไข้มาลาเรีย; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง คนหรือสัตว์ซึ่งไม่มีอาการของโรคติดต่อปรากฏ แต่ร่างกายมีเชื้อโรคนั้นซึ่งอาจติดต่อถึงผู้อื่นได้.	พาหะ ๓ น. ตัวนํา เช่น ยุงก้นปล่องเป็นพาหะไข้มาลาเรีย; (กฎ) คนหรือสัตว์ซึ่งไม่มีอาการของโรคติดต่อปรากฏ แต่ร่างกายมีเชื้อโรคนั้นซึ่งอาจติดต่อถึงผู้อื่นได้.
พาหิรกะ, พาหิระ พาหิรกะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ พาหิระ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	[–หิระกะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ภายนอก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พาหิรกะ, พาหิระ [–หิระกะ] ว. ภายนอก. (ป.).
พาหุ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง แขน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	พาหุ น. แขน. (ป., ส.).
พาหุยุทธ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การต่อสู้ด้วยแขน, การชกมวย, การปลํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พาหุยุทธ์ น. การต่อสู้ด้วยแขน, การชกมวย, การปลํ้า. (ป.).
พาหุรัด เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับชนิดหนึ่ง สวมรัดต้นแขน, ทองต้นแขน ก็เรียก.	พาหุรัด น. เครื่องประดับชนิดหนึ่ง สวมรัดต้นแขน, ทองต้นแขน ก็เรียก.
พาหุสัจจะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-จอ-จาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นผู้ได้ยินได้ฟังมาก, ความเป็นผู้ได้ศึกษาเล่าเรียนมาก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พาหุสัจจะ น. ความเป็นผู้ได้ยินได้ฟังมาก, ความเป็นผู้ได้ศึกษาเล่าเรียนมาก. (ป.).
พาเหียร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ภายนอก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พาหิร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ.	พาเหียร ว. ภายนอก. (ป. พาหิร).
พาฬ, พาฬ– พาฬ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา พาฬ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา	[พาละ–] เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์ร้าย, ช้างร้าย, สิงโต, งู, เสือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พาล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง วาฬ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา และมาจากภาษาสันสกฤต วฺยาฑ เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ทอ-มน-โท วฺยาล เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง .	พาฬ, พาฬ– [พาละ–] น. สัตว์ร้าย, ช้างร้าย, สิงโต, งู, เสือ. (ป. พาล, วาฬ; ส. วฺยาฑ, วฺยาล).
พาฬมฤค เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-มอ-ม้า-รอ-รึ-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์ร้าย, สัตว์ที่กินสัตว์อื่นเป็นอาหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี พาฬมิค เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย และมาจากภาษาสันสกฤต วฺยาลมฺฤค เขียนว่า วอ-แหวน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-พิน-ทุ-รอ-รึ-คอ-ควาย.	พาฬมฤค น. สัตว์ร้าย, สัตว์ที่กินสัตว์อื่นเป็นอาหาร. (ป. พาฬมิค; ส. วฺยาลมฺฤค).
พาฬหะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	[พานหะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หนัก, ยิ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	พาฬหะ [พานหะ] ว. หนัก, ยิ่ง. (ป.).
พำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ปํา, ควํ่าลง, คะมําลง, ปักลง.	พำ ก. ปํา, ควํ่าลง, คะมําลง, ปักลง.
พำนัก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง พัก, อาศัยอยู่, พะพิง.	พำนัก ก. พัก, อาศัยอยู่, พะพิง.
พำพวก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-วอ-แหวน-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง พวก.	พำพวก (โบ) น. พวก.
พำพึม, พำ ๆ, พึม ๆ พำพึม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อำ-พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-มอ-ม้า พำ ๆ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อำ ไม้-ยะ-มก พึม ๆ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อึ-มอ-ม้า ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงคนพูดหรือบ่นค่อย ๆ, พึมพํา ก็ว่า.	พำพึม, พำ ๆ, พึม ๆ ว. เสียงอย่างเสียงคนพูดหรือบ่นค่อย ๆ, พึมพํา ก็ว่า.
พำลา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อำ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกช้างซึ่งมีลักษณะอันชั่วร้ายชนิดหนึ่ง ตําราไม่ให้เอามาใช้เป็นพาหนะ.	พำลา น. เรียกช้างซึ่งมีลักษณะอันชั่วร้ายชนิดหนึ่ง ตําราไม่ให้เอามาใช้เป็นพาหนะ.
พิกล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผิดปรกติ, แปลกไป, เช่น รูปร่างพิกล ทำท่าพิกล พูดพิกล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิกล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง ว่า ขาดแคลน, อ่อนแอ .	พิกล ว. ผิดปรกติ, แปลกไป, เช่น รูปร่างพิกล ทำท่าพิกล พูดพิกล. (ป., ส. วิกล ว่า ขาดแคลน, อ่อนแอ).
พิกเลนทรีย์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[พิกะเลนซี] เป็นคำนาม หมายถึง ร่างกายแปลกประหลาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิกล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง + อินฺทฺริย เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก .	พิกเลนทรีย์ [พิกะเลนซี] น. ร่างกายแปลกประหลาด. (ป. วิกล + อินฺทฺริย).
พิกเลนทรีย์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ดู พิกล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง.	พิกเลนทรีย์ ดู พิกล.
พิกสิต เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[พิกะสิด] เป็นคำกริยา หมายถึง วิกสิต, บาน, แย้ม, คลี่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิกสิต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า.	พิกสิต [พิกะสิด] ก. วิกสิต, บาน, แย้ม, คลี่. (ป., ส. วิกสิต).
พิกัด เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง กําหนด (ของต้องพิกัด หมายความว่า ของเข้ากําหนดที่จะต้องเสียภาษีอากร).	พิกัด ๑ น. กําหนด (ของต้องพิกัด หมายความว่า ของเข้ากําหนดที่จะต้องเสียภาษีอากร).
พิกัดอัตราศุลกากร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง กําหนดจํานวนเงินอากรที่เรียกเก็บจากของที่ส่งหรือพาออกไปนอกราชอาณาจักร เรียกว่า อากรขาออก หรือของที่นําหรือพาเข้ามาในราชอาณาจักร เรียกว่า อากรขาเข้า.	พิกัดอัตราศุลกากร (กฎ) น. กําหนดจํานวนเงินอากรที่เรียกเก็บจากของที่ส่งหรือพาออกไปนอกราชอาณาจักร เรียกว่า อากรขาออก หรือของที่นําหรือพาเข้ามาในราชอาณาจักร เรียกว่า อากรขาเข้า.
พิกัด เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง จํานวนจริง ๒ จํานวนซึ่งเป็นคู่ลําดับ ที่แทนจุดจุดหนึ่งบนระนาบ จํานวนแรกของคู่ลําดับเรียกว่า พิกัด x เป็นระยะตั้งฉากที่จุดนั้นห่างจากแกนดิ่ง ส่วนจํานวนที่ ๒ ของคู่ลําดับเรียกว่า พิกัด y เป็นระยะตั้งฉากที่จุดนั้นห่างจากแกนนอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ coordinates เขียนว่า ซี-โอ-โอ-อา-ดี-ไอ-เอ็น-เอ-ที-อี-เอส.	พิกัด ๒ (คณิต) น. จํานวนจริง ๒ จํานวนซึ่งเป็นคู่ลําดับ ที่แทนจุดจุดหนึ่งบนระนาบ จํานวนแรกของคู่ลําดับเรียกว่า พิกัด x เป็นระยะตั้งฉากที่จุดนั้นห่างจากแกนดิ่ง ส่วนจํานวนที่ ๒ ของคู่ลําดับเรียกว่า พิกัด y เป็นระยะตั้งฉากที่จุดนั้นห่างจากแกนนอน. (อ. coordinates).
พิกัติ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง การทําให้เป็นหลายอย่าง, การกระทําให้แปลกออกไป, การประดิษฐ์ทํา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิกติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาสันสกฤต วิกฺฤติ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	พิกัติ น. การทําให้เป็นหลายอย่าง, การกระทําให้แปลกออกไป, การประดิษฐ์ทํา. (ป. วิกติ; ส. วิกฺฤติ).
พิกัน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อต้นไม้ ดอกหอมเหมือนพิกุล แต่ดอกใหญ่. ในวงเล็บ มาจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๔๙๓.	พิกัน น. ชื่อต้นไม้ ดอกหอมเหมือนพิกุล แต่ดอกใหญ่. (พจน. ๒๔๙๓).
พิการ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียอวัยวะมีแขนขาเป็นต้น, เสียไปจากสภาพเดิม, เช่น แขนพิการ ตาพิการ, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ พิกล เป็น พิกลพิการ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิการ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	พิการ ว. เสียอวัยวะมีแขนขาเป็นต้น, เสียไปจากสภาพเดิม, เช่น แขนพิการ ตาพิการ, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ พิกล เป็น พิกลพิการ. (ป., ส. วิการ).
พิกุล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นชนิด Mimusops elengi L. ในวงศ์ Sapotaceae กลีบดอกจักแหลม กลิ่นหอมและหอมอยู่จนแห้ง ใช้ทํายาได้, พายัพเรียก แก้ว, ปักษ์ใต้เรียก กุล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วกุล เขียนว่า วอ-แหวน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง.	พิกุล น. ชื่อไม้ต้นชนิด Mimusops elengi L. ในวงศ์ Sapotaceae กลีบดอกจักแหลม กลิ่นหอมและหอมอยู่จนแห้ง ใช้ทํายาได้, พายัพเรียก แก้ว, ปักษ์ใต้เรียก กุล. (ป., ส. วกุล).
พิกุลป่า เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ดู ตะเคียนเผือก เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่.	พิกุลป่า ดู ตะเคียนเผือก.
พิเคราะห์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ใคร่ครวญ, ไตร่ตรอง, พิจารณาอย่างถี่ถ้วนรอบคอบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิคฺรห เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ และมาจากภาษาบาลี วิคฺคห เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-หอ-หีบ.	พิเคราะห์ ก. ใคร่ครวญ, ไตร่ตรอง, พิจารณาอย่างถี่ถ้วนรอบคอบ. (ส. วิคฺรห; ป. วิคฺคห).
พิฆน์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง อุปสรรค; เครื่องกีดขวาง, แก่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิฆน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง-นอ-หนู.	พิฆน์ น. อุปสรรค; เครื่องกีดขวาง, แก่ง. (ส. วิฆน).
พิฆเนศ, พิฆเนศวร พิฆเนศ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สอ-สา-ลา พิฆเนศวร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ	[พิคะเนสวน] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเทพองค์หนึ่ง มีเศียรเป็นช้าง ถือว่าเป็นเทพแห่งศิลปะ ถ้าบูชาแล้วป้องกันความขัดข้องที่จะเกิดมีขึ้นได้, คเณศ วิฆเนศ หรือ วิฆเนศวร ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิฆน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง-นอ-หนู + อีศฺวร เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน-รอ-เรือ .	พิฆเนศ, พิฆเนศวร [พิคะเนสวน] น. ชื่อเทพองค์หนึ่ง มีเศียรเป็นช้าง ถือว่าเป็นเทพแห่งศิลปะ ถ้าบูชาแล้วป้องกันความขัดข้องที่จะเกิดมีขึ้นได้, คเณศ วิฆเนศ หรือ วิฆเนศวร ก็เรียก. (ส. วิฆน + อีศฺวร).
พิฆาต เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ฆ่า เช่น พิฆาตข้าศึก, ทำลายล้าง เช่น เรือพิฆาตตอร์ปิโด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิฆาต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-คอ-ระ-คัง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า.	พิฆาต ก. ฆ่า เช่น พิฆาตข้าศึก, ทำลายล้าง เช่น เรือพิฆาตตอร์ปิโด. (ป., ส. วิฆาต).
พิง เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง อิง เช่น ยืนพิงเสา.	พิง ก. อิง เช่น ยืนพิงเสา.
พิจยะ, พิจัย พิจยะ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ พิจัย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[–จะยะ] เป็นคำนาม หมายถึง การตรวจตรา, การไต่สวน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิจย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ยอ-ยัก.	พิจยะ, พิจัย [–จะยะ] น. การตรวจตรา, การไต่สวน. (ป., ส. วิจย).
พิจล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง หวั่นไหว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	พิจล ก. หวั่นไหว. (ส.).
พิจาร, พิจารณ์, พิจารณา พิจาร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ พิจารณ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด พิจารณา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา	[พิจาน, พิจาระนา] เป็นคำกริยา หมายถึง ตรวจตรา, ตริตรอง, สอบสวน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิจาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ วิจารณ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน วิจารณา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา .	พิจาร, พิจารณ์, พิจารณา [พิจาน, พิจาระนา] ก. ตรวจตรา, ตริตรอง, สอบสวน. (ป., ส. วิจาร, วิจารณ, วิจารณา).
พิจิก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกลุ่มดาวรูปแมงป่อง เรียกว่า ราศีพิจิก เป็นราศีที่ ๗ ในจักรราศี, ราศีพฤศจิก ก็ว่า.	พิจิก น. ชื่อกลุ่มดาวรูปแมงป่อง เรียกว่า ราศีพิจิก เป็นราศีที่ ๗ ในจักรราศี, ราศีพฤศจิก ก็ว่า.
พิจิต เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง เลือกคัด, ตรวจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิจิต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต วิจิตฺ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ.	พิจิต ก. เลือกคัด, ตรวจ. (ป. วิจิต; ส. วิจิตฺ).
พิจิตร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ต่าง ๆ, หลายหลาก; งาม, น่าดู. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิจิตฺร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี วิจิตฺต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	พิจิตร ว. ต่าง ๆ, หลายหลาก; งาม, น่าดู. (ส. วิจิตฺร; ป. วิจิตฺต).
พิชญ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง นักปราชญ์, คนมีความรู้สูง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิชฺ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง.	พิชญ์ น. นักปราชญ์, คนมีความรู้สูง. (ส. วิชฺ).
พิชย–, พิชัย พิชย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก พิชัย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[–ชะยะ] เป็นคำนาม หมายถึง ความชนะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิชย เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ยอ-ยัก.	พิชย–, พิชัย [–ชะยะ] น. ความชนะ. (ป., ส. วิชย).
พิชัยสงคราม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-งอ-งู-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ตําราว่าด้วยกลยุทธ์, ตําราว่าด้วยวิธีการเอาชนะในสงคราม.	พิชัยสงคราม น. ตําราว่าด้วยกลยุทธ์, ตําราว่าด้วยวิธีการเอาชนะในสงคราม.
พิชาน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้สึกตัว, การรับรู้อารมณ์หรือสิ่งเร้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ consciousness เขียนว่า ซี-โอ-เอ็น-เอส-ซี-ไอ-โอ-ยู-เอส-เอ็น-อี-เอส-เอส.	พิชาน น. ความรู้สึกตัว, การรับรู้อารมณ์หรือสิ่งเร้า. (อ. consciousness).
พิชิต, พิชิต– พิชิต เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า พิชิต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[พิชิดตะ–] เป็นคำนาม หมายถึง แว่นแคว้นที่ปราบปรามแล้ว, แว่นแคว้น. เป็นคำกริยา หมายถึง ชนะ, ปราบให้แพ้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิชิต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า.	พิชิต, พิชิต– [พิชิดตะ–] น. แว่นแคว้นที่ปราบปรามแล้ว, แว่นแคว้น. ก. ชนะ, ปราบให้แพ้. (ป., ส. วิชิต).
พิชิตมาร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง พระผู้ชนะมาร คือ พระพุทธเจ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิชิตมาร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	พิชิตมาร น. พระผู้ชนะมาร คือ พระพุทธเจ้า. (ป. วิชิตมาร).
พิเชฐ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ถอ-ถาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจริญที่สุด, ประเสริฐที่สุด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วิเชฏฺ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน.	พิเชฐ ว. เจริญที่สุด, ประเสริฐที่สุด. (ป. วิเชฏฺ).
พิเชียร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง เพชร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วชิร เขียนว่า วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต วชฺร เขียนว่า วอ-แหวน-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-รอ-เรือ.	พิเชียร น. เพชร. (ป. วชิร; ส. วชฺร).
พิฑูรย์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ไพฑูรย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ไวฑูรฺย เขียนว่า สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-วอ-แหวน-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี เวฬุริย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-จุ-ลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	พิฑูรย์ น. ไพฑูรย์. (ส. ไวฑูรฺย; ป. เวฬุริย).
พิณ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเครื่องดนตรีชนิดหนึ่ง มีสายสําหรับดีด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วีณา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-นอ-เนน-สะ-หระ-อา.	พิณ น. ชื่อเครื่องดนตรีชนิดหนึ่ง มีสายสําหรับดีด. (ป., ส. วีณา).
พิณพาทย์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรียกวงดนตรีไทยซึ่งประกอบด้วยเครื่องเป่า คือ ปี่ ผสมกับเครื่องตี ได้แก่ ระนาดและฆ้องวงชนิดต่าง ๆ เป็นหลัก และเครื่องกำกับจังหวะ เช่น ฉิ่ง ฉาบ กรับ โหม่ง ตะโพน กลองทัด กลองแขก และกลองสองหน้า, ปี่พาทย์ ก็เรียก.	พิณพาทย์ น. ชื่อเรียกวงดนตรีไทยซึ่งประกอบด้วยเครื่องเป่า คือ ปี่ ผสมกับเครื่องตี ได้แก่ ระนาดและฆ้องวงชนิดต่าง ๆ เป็นหลัก และเครื่องกำกับจังหวะ เช่น ฉิ่ง ฉาบ กรับ โหม่ง ตะโพน กลองทัด กลองแขก และกลองสองหน้า, ปี่พาทย์ ก็เรียก.
พิณพาทย์เครื่องคู่ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-คอ-ควาย-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง วงพิณพาทย์ที่ประกอบด้วยปี่ใน ระนาดเอก ระนาดทุ้ม ฆ้องวงใหญ่ ฆ้องวงเล็ก ตะโพน กลองทัด และฉิ่ง, ปี่พาทย์เครื่องคู่ ก็เรียก.	พิณพาทย์เครื่องคู่ น. วงพิณพาทย์ที่ประกอบด้วยปี่ใน ระนาดเอก ระนาดทุ้ม ฆ้องวงใหญ่ ฆ้องวงเล็ก ตะโพน กลองทัด และฉิ่ง, ปี่พาทย์เครื่องคู่ ก็เรียก.
พิณพาทย์เครื่องห้า เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง วงพิณพาทย์ที่ประกอบด้วยปี่ใน ระนาดเอก ฆ้องวงใหญ่ ตะโพน กลองทัด และฉิ่ง, ปี่พาทย์เครื่องห้า ก็เรียก.	พิณพาทย์เครื่องห้า น. วงพิณพาทย์ที่ประกอบด้วยปี่ใน ระนาดเอก ฆ้องวงใหญ่ ตะโพน กลองทัด และฉิ่ง, ปี่พาทย์เครื่องห้า ก็เรียก.
พิณพาทย์เครื่องใหญ่ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง วงพิณพาทย์ที่ประกอบด้วยปี่ใน ระนาดเอก ระนาดทุ้ม ระนาดเอกเหล็ก ระนาดทุ้มเหล็ก ฆ้องวงใหญ่ ฆ้องวงเล็ก กลองทัด และฉิ่ง, แต่บางทีก็มีฉาบเล็ก ฉาบใหญ่ และฆ้องโหม่งผสมด้วย, ปี่พาทย์เครื่องใหญ่ ก็ว่า.	พิณพาทย์เครื่องใหญ่ น. วงพิณพาทย์ที่ประกอบด้วยปี่ใน ระนาดเอก ระนาดทุ้ม ระนาดเอกเหล็ก ระนาดทุ้มเหล็ก ฆ้องวงใหญ่ ฆ้องวงเล็ก กลองทัด และฉิ่ง, แต่บางทีก็มีฉาบเล็ก ฉาบใหญ่ และฆ้องโหม่งผสมด้วย, ปี่พาทย์เครื่องใหญ่ ก็ว่า.
พิดทูล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง เพ็ดทูล.	พิดทูล ก. เพ็ดทูล.
พิดรก เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-กอ-ไก่	[–ดฺรก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง วิตก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิตรฺก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-พิน-ทุ-กอ-ไก่ และมาจากภาษาบาลี วิตกฺก เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-พิน-ทุ-กอ-ไก่.	พิดรก [–ดฺรก] (กลอน) ก. วิตก. (ส. วิตรฺก; ป. วิตกฺก).
พิดาน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เพดาน เช่น ด้วยพิดานดาวทอง. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์วนปเวสน์ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต วิตาน เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	พิดาน น. เพดาน เช่น ด้วยพิดานดาวทอง. (ม. คำหลวง วนปเวสน์). (ป., ส. วิตาน).
พิโดร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	[พิโดน] เป็นคำกริยา หมายถึง ฟุ้งไป (ใช้แก่กลิ่น). ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร พิโดร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ และมาจากภาษาสันสกฤต วิตร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ.	พิโดร [พิโดน] ก. ฟุ้งไป (ใช้แก่กลิ่น). (ข. พิโดร; ส. วิตร).
พิตร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[พิด] เป็นคำนาม หมายถึง ทรัพย์, ของเครื่องปลื้มใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี วิตฺต เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	พิตร [พิด] น. ทรัพย์, ของเครื่องปลื้มใจ. (ส., ป. วิตฺต).
พิถย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-ยอ-ยัก	[พิดถะยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง วิถี.	พิถย– [พิดถะยะ–] น. วิถี.
พิถยันดร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	[พิดถะยันดอน] เป็นคำนาม หมายถึง ระหว่างวิถี.	พิถยันดร [พิดถะยันดอน] น. ระหว่างวิถี.
พิถยันดร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	ดู พิถย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-ยอ-ยัก.	พิถยันดร ดู พิถย–.
พิถี เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ถนน, หนทาง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี วีถิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ.	พิถี น. ถนน, หนทาง. (ป. วีถิ).
พิถีพิถัน เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ละเอียดลออมาก เช่น เขาเป็นคนพิถีพิถันในการเลือกเสื้อผ้า.	พิถีพิถัน ว. ละเอียดลออมาก เช่น เขาเป็นคนพิถีพิถันในการเลือกเสื้อผ้า.
พิทย–, พิทย์, พิทยา พิทย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก พิทย์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด พิทยา เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[พิดทะยะ–, พิด, พิดทะยา] เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิทฺยา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี วิชฺชา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา.	พิทย–, พิทย์, พิทยา [พิดทะยะ–, พิด, พิดทะยา] น. ความรู้. (ส. วิทฺยา; ป. วิชฺชา).
พิทยาคม เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง การเล่าเรียนวิชา, เวทมนตร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิทฺยา เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา + อาคม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า .	พิทยาคม น. การเล่าเรียนวิชา, เวทมนตร์. (ส. วิทฺยา + อาคม).
พิทยาคาร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง โรงเรียน.	พิทยาคาร น. โรงเรียน.
พิทยาธร เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง อมนุษย์พวกหนึ่ง มีฐานะตํ่ากว่าเทวดา เชื่อว่ามีวิชากายสิทธิ์สามารถเหาะเหินเดินอากาศได้ อยู่ในภูเขาหิมาลัย มีหน้าที่ปฏิบัติพระศิวะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิทฺยาธร เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-รอ-เรือ.	พิทยาธร น. อมนุษย์พวกหนึ่ง มีฐานะตํ่ากว่าเทวดา เชื่อว่ามีวิชากายสิทธิ์สามารถเหาะเหินเดินอากาศได้ อยู่ในภูเขาหิมาลัย มีหน้าที่ปฏิบัติพระศิวะ. (ส. วิทฺยาธร).
พิทยาพล เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง กําลังกายสิทธิ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิทฺยาพล เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-ลอ-ลิง.	พิทยาพล น. กําลังกายสิทธิ์. (ส. วิทฺยาพล).
พิทยาลัย เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง โรงเรียนชั้นมัธยมศึกษา.	พิทยาลัย น. โรงเรียนชั้นมัธยมศึกษา.
พิทักษ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ดูแลคุ้มครอง เช่น พิทักษ์สันติราษฎร์.	พิทักษ์ ๑ ก. ดูแลคุ้มครอง เช่น พิทักษ์สันติราษฎร์.
พิทักษ์ทรัพย์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง คำสั่งศาลในคดีล้มละลายให้พิทักษ์ทรัพย์สินของลูกหนี้ไม่ว่าเด็ดขาดหรือชั่วคราว คำสั่งพิทักษ์ทรัพย์ถือเสมือนเป็นหมายของศาลให้เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์เข้ายึดดวงตรา สมุดบัญชี และเอกสารของลูกหนี้ ตลอดจนบรรดาทรัพย์สินซึ่งอยู่ในความครอบครองของลูกหนี้ หรือของผู้อื่นอันอาจแบ่งได้ในคดีล้มละลายซึ่งมีผลให้ลูกหนี้หมดอำนาจจัดการทรัพย์สินของตน โดยอำนาจจัดการทรัพย์สินของลูกหนี้ตกเป็นของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์แต่ผู้เดียว.	พิทักษ์ทรัพย์ (กฎ) น. คำสั่งศาลในคดีล้มละลายให้พิทักษ์ทรัพย์สินของลูกหนี้ไม่ว่าเด็ดขาดหรือชั่วคราว คำสั่งพิทักษ์ทรัพย์ถือเสมือนเป็นหมายของศาลให้เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์เข้ายึดดวงตรา สมุดบัญชี และเอกสารของลูกหนี้ ตลอดจนบรรดาทรัพย์สินซึ่งอยู่ในความครอบครองของลูกหนี้ หรือของผู้อื่นอันอาจแบ่งได้ในคดีล้มละลายซึ่งมีผลให้ลูกหนี้หมดอำนาจจัดการทรัพย์สินของตน โดยอำนาจจัดการทรัพย์สินของลูกหนี้ตกเป็นของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์แต่ผู้เดียว.
พิทักษ์ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สันทัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต วิทกฺษ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี.	พิทักษ์ ๒ ว. สันทัด. (ส. วิทกฺษ).
พิทักษ์สันติ เขียนว่า พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	พิทักษ์สันติ น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.