ประท่า เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ฟากโน้น, ฝั่งโน้น.	ประท่า (โบ) น. ฟากโน้น, ฝั่งโน้น.
ประทากล้อง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	[ปฺระทากฺล้อง] เป็นคำนาม หมายถึง ทองคําเปลวอย่างหนาและเนื้อดี เหมือนทองของหลวง, ใช้ว่า ประทาศี ก็มี, เรียกให้เต็มว่า ทองประทากล้อง ทองประทาศี.	ประทากล้อง [ปฺระทากฺล้อง] น. ทองคําเปลวอย่างหนาและเนื้อดี เหมือนทองของหลวง, ใช้ว่า ประทาศี ก็มี, เรียกให้เต็มว่า ทองประทากล้อง ทองประทาศี.
ประทาน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำกริยา หมายถึง ให้ (ใช้แก่เจ้านาย). ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ประทาน (ราชา) ก. ให้ (ใช้แก่เจ้านาย). (ส.).
ประทานบัตร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[ปฺระทานนะบัด, ปฺระทานบัด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง หนังสือสําคัญที่ออกให้ตามกฎหมายว่าด้วยแร่ เพื่อให้มีสิทธิทําเหมืองแร่ภายในเขตที่กําหนดในหนังสือสําคัญนั้น; ใบอนุญาตซึ่งผู้ว่าราชการจังหวัดออกให้แก่บุคคลผู้ประมูลได้ ให้มีสิทธิทําการประมงในที่ว่าประมูล.	ประทานบัตร [ปฺระทานนะบัด, ปฺระทานบัด] (กฎ) น. หนังสือสําคัญที่ออกให้ตามกฎหมายว่าด้วยแร่ เพื่อให้มีสิทธิทําเหมืองแร่ภายในเขตที่กําหนดในหนังสือสําคัญนั้น; ใบอนุญาตซึ่งผู้ว่าราชการจังหวัดออกให้แก่บุคคลผู้ประมูลได้ ให้มีสิทธิทําการประมงในที่ว่าประมูล.
ประทาย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ค่าย, ป้อม. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	ประทาย น. ค่าย, ป้อม. (ข.).
ประทาศี เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ทองประทากล้อง.	ประทาศี น. ทองประทากล้อง.
ประทิน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้สะอาดหมดจด เช่น ประทินผิว.	ประทิน ก. ทําให้สะอาดหมดจด เช่น ประทินผิว.
ประทิ่น เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหอม.	ประทิ่น น. เครื่องหอม.
ประทีป เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง ไฟที่มีเปลวสว่าง (หมายเอาตะเกียง ไฟเทียน เป็นต้น), ตะเกียง, โคม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรทีป เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา และมาจากภาษาบาลี ปทีป เขียนว่า ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา.	ประทีป น. ไฟที่มีเปลวสว่าง (หมายเอาตะเกียง ไฟเทียน เป็นต้น), ตะเกียง, โคม. (ส. ปฺรทีป; ป. ปทีป).
ประทุก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง บรรทุก.	ประทุก ก. บรรทุก.
ประทุฐ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-ถอ-ถาน	[ปฺระทุด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชั่ว, ร้าย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปทุฏฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน.	ประทุฐ [ปฺระทุด] ว. ชั่ว, ร้าย. (ป. ปทุฏฺ).
ประทุฐจิต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-ถอ-ถาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[ปฺระทุดถะจิด] เป็นคำนาม หมายถึง จิตร้าย, จิตโกรธ.	ประทุฐจิต [ปฺระทุดถะจิด] น. จิตร้าย, จิตโกรธ.
ประทุน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หลังคาเรือ รถ หรือเกวียนที่มีรูปโค้งคุ่มตามรูปเรือ รถ หรือเกวียน, เรียกมุ้งครอบที่หุบและกางได้คล้ายร่มว่า มุ้งประทุน.	ประทุน น. หลังคาเรือ รถ หรือเกวียนที่มีรูปโค้งคุ่มตามรูปเรือ รถ หรือเกวียน, เรียกมุ้งครอบที่หุบและกางได้คล้ายร่มว่า มุ้งประทุน.
ประทุมราค เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	[ปฺระทุมมะราก] เป็นคำนาม หมายถึง ปัทมราค, พลอยสีแดง, ทับทิม, เช่น แขกเต้าตากปีกปาก ประทุมราคแดงฉัน. ในวงเล็บ มาจาก เสือโคคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๕ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปทุมราค เขียนว่า ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย และมาจากภาษาสันสกฤต ปทฺมราค เขียนว่า ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย.	ประทุมราค [ปฺระทุมมะราก] น. ปัทมราค, พลอยสีแดง, ทับทิม, เช่น แขกเต้าตากปีกปาก ประทุมราคแดงฉัน. (เสือโค). (ป. ปทุมราค; ส. ปทฺมราค).
ประทุษ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี	[ปฺระทุด] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําร้าย, ทําชั่ว, ทําเลวทราม, ทําผิด, เบียดเบียน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ประทุษ [ปฺระทุด] ก. ทําร้าย, ทําชั่ว, ทําเลวทราม, ทําผิด, เบียดเบียน. (ส.).
ประทุษร้าย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[ปฺระทุดสะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้บาดเจ็บ เช่น ประทุษร้ายร่างกาย, ทําให้เสียหาย เช่น ประทุษร้ายทรัพย์สิน; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ทําร้ายผู้อื่นจนเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่กายหรือจิตใจ.	ประทุษร้าย [ปฺระทุดสะ–] ก. ทําให้บาดเจ็บ เช่น ประทุษร้ายร่างกาย, ทําให้เสียหาย เช่น ประทุษร้ายทรัพย์สิน; (กฎ) ทําร้ายผู้อื่นจนเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่กายหรือจิตใจ.
ประทุษฏ์, ประทุษฐ์ ประทุษฏ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ตอ-ปะ-ตัก-ทัน-ทะ-คาด ประทุษฐ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ถอ-ถาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชั่ว, ร้าย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรทุษฺฏ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ตอ-ปะ-ตัก ปฺรทุษฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ถอ-ถาน .	ประทุษฏ์, ประทุษฐ์ ว. ชั่ว, ร้าย. (ส. ปฺรทุษฺฏ, ปฺรทุษฺ).
ประทุษฏจิต, ประทุษฐจิต ประทุษฏจิต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ตอ-ปะ-ตัก-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า ประทุษฐจิต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ถอ-ถาน-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[ปฺระทุดตะจิด, ปฺระทุดถะจิด] เป็นคำนาม หมายถึง จิตร้าย, จิตโกรธ.	ประทุษฏจิต, ประทุษฐจิต [ปฺระทุดตะจิด, ปฺระทุดถะจิด] น. จิตร้าย, จิตโกรธ.
ประเทศ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง บ้านเมือง, แว่นแคว้น; คำเพิ่มข้างหลังของคำเดิม เมื่อเพิ่มแล้วความหมายคงเดิม เช่น อุรประเทศ หทัยประเทศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปเทส เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ชุมนุมแห่งมนุษย์ซึ่งตั้งมั่นอยู่ในดินแดนอันมีอาณาเขตแน่นอน มีอํานาจอธิปไตยที่จะใช้ได้อย่างอิสระ และมีการปกครองอย่างเป็นระเบียบเพื่อประโยชน์ของบรรดามนุษย์ที่อยู่ร่วมกันนั้น, รัฐ ก็เรียก.	ประเทศ น. บ้านเมือง, แว่นแคว้น; คำเพิ่มข้างหลังของคำเดิม เมื่อเพิ่มแล้วความหมายคงเดิม เช่น อุรประเทศ หทัยประเทศ. (ส.; ป. ปเทส); (กฎ) ชุมนุมแห่งมนุษย์ซึ่งตั้งมั่นอยู่ในดินแดนอันมีอาณาเขตแน่นอน มีอํานาจอธิปไตยที่จะใช้ได้อย่างอิสระ และมีการปกครองอย่างเป็นระเบียบเพื่อประโยชน์ของบรรดามนุษย์ที่อยู่ร่วมกันนั้น, รัฐ ก็เรียก.
ประเทศกันชน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง รัฐหรือประเทศเล็กที่เป็นเอกราชตั้งอยู่ระหว่างประเทศมหาอํานาจ มีฐานะสําคัญทางการเมืองที่ช่วยไม่ให้ประเทศมหาอํานาจเกิดบาดหมางทําสงครามต่อกันได้โดยง่าย, รัฐกันชน ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ buffer เขียนว่า บี-ยู-เอฟ-เอฟ-อี-อา state เขียนว่า เอส-ที-เอ-ที-อี .	ประเทศกันชน น. รัฐหรือประเทศเล็กที่เป็นเอกราชตั้งอยู่ระหว่างประเทศมหาอํานาจ มีฐานะสําคัญทางการเมืองที่ช่วยไม่ให้ประเทศมหาอํานาจเกิดบาดหมางทําสงครามต่อกันได้โดยง่าย, รัฐกันชน ก็เรียก. (อ. buffer state).
ประเทศชาติ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง บ้านเกิดเมืองนอน.	ประเทศชาติ น. บ้านเกิดเมืองนอน.
ประเทศราช เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง	[ปฺระเทดสะราด] เป็นคำนาม หมายถึง เมืองที่มีเจ้าผู้ครองเมืองของตนเอง แต่อยู่ภายใต้อํานาจควบคุมดูแลและคุ้มครองของพระมหากษัตริย์ของอีกประเทศหนึ่ง ซึ่งเจ้าเมืองประเทศราชนั้นมีหน้าที่ส่งเครื่องราชบรรณาการถวายเป็นประจํา และในเวลาเกิดศึกสงครามต้องเกณฑ์กําลังทหารเข้าร่วมกองทัพหลวงด้วย.	ประเทศราช [ปฺระเทดสะราด] น. เมืองที่มีเจ้าผู้ครองเมืองของตนเอง แต่อยู่ภายใต้อํานาจควบคุมดูแลและคุ้มครองของพระมหากษัตริย์ของอีกประเทศหนึ่ง ซึ่งเจ้าเมืองประเทศราชนั้นมีหน้าที่ส่งเครื่องราชบรรณาการถวายเป็นประจํา และในเวลาเกิดศึกสงครามต้องเกณฑ์กําลังทหารเข้าร่วมกองทัพหลวงด้วย.
ประเทา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง บรรเทา, ทุเลา, คลาย, เบาลง, ให้สงบ, ทําให้เบาบางลง.	ประเทา ก. บรรเทา, ทุเลา, คลาย, เบาลง, ให้สงบ, ทําให้เบาบางลง.
ประเท้า เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง กิริยาที่ผู้รำใช้ส่วนหน้าของฝ่าเท้าแตะพื้นและยกขึ้นทันที, เป็นท่ารำท่าหนึ่ง.	ประเท้า ก. กิริยาที่ผู้รำใช้ส่วนหน้าของฝ่าเท้าแตะพื้นและยกขึ้นทันที, เป็นท่ารำท่าหนึ่ง.
ประเทียด เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ประชด; ว่าร้ายในเชิงเปรียบเทียบ.	ประเทียด ก. ประชด; ว่าร้ายในเชิงเปรียบเทียบ.
ประเทียบ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เทียบ.	ประเทียบ ๑ ก. เทียบ.
ประเทียบ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง พระสนม; เรียกรถฝ่ายในว่า รถพระประเทียบ, เรียกเรือฝ่ายในว่า เรือพระประเทียบ, โดยอนุโลมเรียกรถประจําตําแหน่งสมเด็จพระสังฆราชว่า รถพระประเทียบ.	ประเทียบ ๒ น. พระสนม; เรียกรถฝ่ายในว่า รถพระประเทียบ, เรียกเรือฝ่ายในว่า เรือพระประเทียบ, โดยอนุโลมเรียกรถประจําตําแหน่งสมเด็จพระสังฆราชว่า รถพระประเทียบ.
ประเทือง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ดีขึ้น เช่น ประเทืองผิว, ทําให้รุ่งเรืองขึ้น เช่น ประเทืองปัญญา.	ประเทือง ก. ทําให้ดีขึ้น เช่น ประเทืองผิว, ทําให้รุ่งเรืองขึ้น เช่น ประเทืองปัญญา.
ประธาน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ตําแหน่งผู้ที่เป็นหัวหน้าหรือเป็นใหญ่ในที่ประชุม เช่น ตําแหน่งประธานรัฐสภา ตําแหน่งประธานกรรมการ, เรียกผู้ที่เป็นหัวหน้าหรือเป็นใหญ่ในที่ประชุม เช่น ประธานรัฐสภา ประธานกรรมการ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่เป็นหลักสําคัญในที่นั้น ๆ เช่น พระประธาน.	ประธาน ๑ น. ตําแหน่งผู้ที่เป็นหัวหน้าหรือเป็นใหญ่ในที่ประชุม เช่น ตําแหน่งประธานรัฐสภา ตําแหน่งประธานกรรมการ, เรียกผู้ที่เป็นหัวหน้าหรือเป็นใหญ่ในที่ประชุม เช่น ประธานรัฐสภา ประธานกรรมการ. ว. ที่เป็นหลักสําคัญในที่นั้น ๆ เช่น พระประธาน.
ประธาน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ เป็นคำนาม หมายถึง ผู้กระทำ เช่น เด็กวิ่ง เด็ก เป็นประธานของกริยา วิ่ง คนกินข้าว คน เป็นประธานของกริยา กิน.	ประธาน ๒ (ไว) น. ผู้กระทำ เช่น เด็กวิ่ง เด็ก เป็นประธานของกริยา วิ่ง คนกินข้าว คน เป็นประธานของกริยา กิน.
ประธาน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ความเพียร มี ๔ อย่าง คือ ๑. สังวรประธาน เพียรระวังไม่ให้บาปเกิดขึ้นในสันดาน ๒. ปหานประธาน เพียรละบาปที่เกิดขึ้นแล้ว ๓. ภาวนาประธาน เพียรให้กุศลเกิดขึ้นในสันดาน ๔. อนุรักขนาประธาน เพียรรักษากุศลที่เกิดขึ้นแล้วไม่ให้เสื่อม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรธาน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี ปธาน เขียนว่า ปอ-ปลา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	ประธาน ๓ น. ความเพียร มี ๔ อย่าง คือ ๑. สังวรประธาน เพียรระวังไม่ให้บาปเกิดขึ้นในสันดาน ๒. ปหานประธาน เพียรละบาปที่เกิดขึ้นแล้ว ๓. ภาวนาประธาน เพียรให้กุศลเกิดขึ้นในสันดาน ๔. อนุรักขนาประธาน เพียรรักษากุศลที่เกิดขึ้นแล้วไม่ให้เสื่อม. (ส. ปฺรธาน; ป. ปธาน).
ประธานาธิบดี เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[ปฺระทานาทิบอดี, ปฺระทานาทิบบอดี] เป็นคำนาม หมายถึง ประมุขของประเทศที่ปกครองโดยระบอบสาธารณรัฐ.	ประธานาธิบดี [ปฺระทานาทิบอดี, ปฺระทานาทิบบอดี] น. ประมุขของประเทศที่ปกครองโดยระบอบสาธารณรัฐ.
ประนม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ยกกระพุ่มมือ, ยกมือขึ้นกระพุ่ม.	ประนม ก. ยกกระพุ่มมือ, ยกมือขึ้นกระพุ่ม.
ประนมมือ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-มอ-ม้า-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง กระพุ่มมือ, พนมมือ ก็ว่า.	ประนมมือ ก. กระพุ่มมือ, พนมมือ ก็ว่า.
ประนอ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง พะนอ, เอาใจ, ถนอมใจ.	ประนอ ก. พะนอ, เอาใจ, ถนอมใจ.
ประนอม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง อะลุ้มอล่วย, ทําการปรองดอง.	ประนอม ก. อะลุ้มอล่วย, ทําการปรองดอง.
ประนอมหนี้ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง การที่ลูกหนี้ขอทําความตกลงในเรื่องหนี้สิน โดยวิธีขอชําระหนี้แต่เพียงบางส่วน หรือโดยวิธีอื่น.	ประนอมหนี้ (กฎ) ก. การที่ลูกหนี้ขอทําความตกลงในเรื่องหนี้สิน โดยวิธีขอชําระหนี้แต่เพียงบางส่วน หรือโดยวิธีอื่น.
ประนัง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ประชุม, รวม, เช่น ประนังศัพท์ ว่า ประชุมเสียง, ประนังพล ว่า รวมพล. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พร้อม.	ประนัง ก. ประชุม, รวม, เช่น ประนังศัพท์ ว่า ประชุมเสียง, ประนังพล ว่า รวมพล. ว. พร้อม.
ประนัปดา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	[ปฺระนับดา] เป็นคำนาม หมายถึง เหลน (คือ ลูกของหลานปู่). ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรนปฺตฺฤ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-นอ-หนู-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ และมาจากภาษาบาลี ปนตฺตา เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา.	ประนัปดา [ปฺระนับดา] น. เหลน (คือ ลูกของหลานปู่). (ส. ปฺรนปฺตฺฤ; ป. ปนตฺตา).
ประนี้ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อย่างนี้.	ประนี้ (โบ) ว. อย่างนี้.
ประนีประนอม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ผ่อนหนักผ่อนเบาให้แก่กัน, ปรองดองกัน, อะลุ้มอล่วยกัน.	ประนีประนอม ก. ผ่อนหนักผ่อนเบาให้แก่กัน, ปรองดองกัน, อะลุ้มอล่วยกัน.
ประนีประนอมยอมความ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-นอ-หนู-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัญญาซึ่งผู้เป็นคู่สัญญาทั้ง ๒ ฝ่าย ระงับข้อพิพาทอันใดอันหนึ่งซึ่งมีอยู่หรือจะมีขึ้นนั้นให้เสร็จไปด้วยต่างยอมผ่อนผันให้แก่กัน.	ประนีประนอมยอมความ (กฎ) น. ชื่อสัญญาซึ่งผู้เป็นคู่สัญญาทั้ง ๒ ฝ่าย ระงับข้อพิพาทอันใดอันหนึ่งซึ่งมีอยู่หรือจะมีขึ้นนั้นให้เสร็จไปด้วยต่างยอมผ่อนผันให้แก่กัน.
ประบัด เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ฉ้อโกง, กระบัด ตระบัด หรือ สะบัด ก็ใช้.	ประบัด (โบ) ก. ฉ้อโกง, กระบัด ตระบัด หรือ สะบัด ก็ใช้.
ประบาต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง เหว. เป็นคำกริยา หมายถึง ตกลงไป, ตกไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรปตน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-นอ-หนู****(ส. ปฺรปตน; ปปตน).	ประบาต น. เหว. ก. ตกลงไป, ตกไป. (ส. ปฺรปตน; ปปตน).
ประปราน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ข้อนอก, ตีอก, ร้องไห้.	ประปราน ก. ข้อนอก, ตีอก, ร้องไห้.
ประปราย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีกระจายอยู่ห่าง ๆ เช่น ผมหงอกประปราย ผลไม้ติดประปราย, มีห่าง ๆ เป็นระยะ ๆ, เรี่ยราย, เล็กน้อย, เช่น ยิงกันประปราย.	ประปราย ว. มีกระจายอยู่ห่าง ๆ เช่น ผมหงอกประปราย ผลไม้ติดประปราย, มีห่าง ๆ เป็นระยะ ๆ, เรี่ยราย, เล็กน้อย, เช่น ยิงกันประปราย.
ประปา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าที่เกรอะกรองให้สะอาดปราศจากเชื้อโรคแล้วจ่ายไปให้ประชาชนบริโภคใช้สอย เรียกว่า นํ้าประปา, เรียกรัฐวิสาหกิจซึ่งมีหน้าที่จัดทําและจําหน่ายนํ้าประปาว่า การประปา, เรียกสิ่งอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับการนี้ เช่น ก๊อกประปา ท่อประปา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรปา เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี ปปา เขียนว่า ปอ-ปลา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา.	ประปา น. นํ้าที่เกรอะกรองให้สะอาดปราศจากเชื้อโรคแล้วจ่ายไปให้ประชาชนบริโภคใช้สอย เรียกว่า นํ้าประปา, เรียกรัฐวิสาหกิจซึ่งมีหน้าที่จัดทําและจําหน่ายนํ้าประปาว่า การประปา, เรียกสิ่งอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับการนี้ เช่น ก๊อกประปา ท่อประปา. (ส. ปฺรปา; ป. ปปา).
ประเปรี้ยง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงฟ้าผ่า.	ประเปรี้ยง ว. เสียงอย่างเสียงฟ้าผ่า.
ประเปรียว เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีรูปร่างหรือท่าทางปราดเปรียว, มีลักษณะแคล่วคล่องว่องไว.	ประเปรียว ว. มีรูปร่างหรือท่าทางปราดเปรียว, มีลักษณะแคล่วคล่องว่องไว.
ประแปร้น เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-โท-นอ-หนู	[ปฺระแปฺร้น] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงอย่างเสียงช้างร้อง, เสียงที่แผดออก.	ประแปร้น [ปฺระแปฺร้น] ว. เสียงอย่างเสียงช้างร้อง, เสียงที่แผดออก.
ประพจน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-จอ-จาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ข้อเสนอ, ข้อความที่กล่าว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ หมายถึง ประโยคบอกเล่าหรือประโยคปฏิเสธซึ่งเป็นข้อความจริงหรือเท็จอย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น จะมีความหมายกํากวมไม่ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ proposition เขียนว่า พี-อา-โอ-พี-โอ-เอส-ไอ-ที-ไอ-โอ-เอ็น. (ส. ปฺรวจน).	ประพจน์ น. ข้อเสนอ, ข้อความที่กล่าว. (ส.); (คณิต) ประโยคบอกเล่าหรือประโยคปฏิเสธซึ่งเป็นข้อความจริงหรือเท็จอย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น จะมีความหมายกํากวมไม่ได้. (อ. proposition). (ส. ปฺรวจน).
ประพนธ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง คําร้อยกรอง เช่น โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน. เป็นคำกริยา หมายถึง ประพันธ์, ร้อยกรอง, ผูก, แต่ง, เรียบเรียง; เกี่ยวเนื่อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรพนฺธ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทง และมาจากภาษาบาลี ปพนฺธ เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-พาน-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	ประพนธ์ น. คําร้อยกรอง เช่น โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน. ก. ประพันธ์, ร้อยกรอง, ผูก, แต่ง, เรียบเรียง; เกี่ยวเนื่อง. (ส. ปฺรพนฺธ; ป. ปพนฺธ).
ประพฤติ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-รอ-รึ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[ปฺระพฺรึด] เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นไปอันเกี่ยวด้วยการกระทําหรือปฏิบัติตน, การทําตาม, เหตุต้นเค้า. เป็นคำกริยา หมายถึง ทําตาม, ปฏิบัติ, เช่น ประพฤติธรรม; กระทํา, ดําเนินตน, ปฏิบัติตน, เช่น ประพฤติดี ประพฤติชั่ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรวฺฤตฺติ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี ปวุตฺติ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ประพฤติ [ปฺระพฺรึด] น. ความเป็นไปอันเกี่ยวด้วยการกระทําหรือปฏิบัติตน, การทําตาม, เหตุต้นเค้า. ก. ทําตาม, ปฏิบัติ, เช่น ประพฤติธรรม; กระทํา, ดําเนินตน, ปฏิบัติตน, เช่น ประพฤติดี ประพฤติชั่ว. (ส. ปฺรวฺฤตฺติ; ป. ปวุตฺติ).
ประพฤทธิ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺระพฺรึด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจริญ, โต, ใหญ่, รุ่งเรือง, งอกงาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรวฺฤทฺธิ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-พิน-ทุ-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี ปวุฑฺฒิ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-มน-โท-พิน-ทุ-ทอ-ผู้-เท่า-สะ-หระ-อิ.	ประพฤทธิ์ [ปฺระพฺรึด] ว. เจริญ, โต, ใหญ่, รุ่งเรือง, งอกงาม. (ส. ปฺรวฺฤทฺธิ; ป. ปวุฑฺฒิ).
ประพัด เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง กระพัด, สายรัดกูบบนหลังช้าง.	ประพัด น. กระพัด, สายรัดกูบบนหลังช้าง.
ประพัทธ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง เนื่อง, ผูกพัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ประพัทธ์ ก. เนื่อง, ผูกพัน. (ส.).
ประพันธ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง แต่ง, เรียบเรียง, ร้อยกรอง, ผูกถ้อยคําเป็นข้อความเชิงวรรณคดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรพนฺธ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทง และมาจากภาษาบาลี ปพนฺธ เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-พาน-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	ประพันธ์ ก. แต่ง, เรียบเรียง, ร้อยกรอง, ผูกถ้อยคําเป็นข้อความเชิงวรรณคดี. (ส. ปฺรพนฺธ; ป. ปพนฺธ).
ประพาต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[ปฺระพาด] เป็นคำกริยา หมายถึง พัด, กระพือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรวาต เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า.	ประพาต [ปฺระพาด] ก. พัด, กระพือ. (ส. ปฺรวาต).
ประพาส เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[ปฺระพาด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำกริยา หมายถึง ไปต่างถิ่นหรือต่างแดน เช่น ประพาสหัวเมือง ประพาสยุโรป, ไปเที่ยว เช่น ประพาสป่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ประพาส [ปฺระพาด] (ราชา) ก. ไปต่างถิ่นหรือต่างแดน เช่น ประพาสหัวเมือง ประพาสยุโรป, ไปเที่ยว เช่น ประพาสป่า. (ส.).
ประพาสต้น เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำกริยา หมายถึง เที่ยวไปเป็นการส่วนพระองค์, เที่ยวไปอย่างไม่เป็นทางการ, ใช้ว่า เสด็จประพาสต้น.	ประพาสต้น (ราชา) ก. เที่ยวไปเป็นการส่วนพระองค์, เที่ยวไปอย่างไม่เป็นทางการ, ใช้ว่า เสด็จประพาสต้น.
ประพาสมหรณพ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-มอ-ม้า-หอ-หีบ-รอ-เรือ-นอ-เนน-พอ-พาน	[ปฺระพาดมะหอระนบ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	ประพาสมหรณพ [ปฺระพาดมะหอระนบ] น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
ประพาฬ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา	[ปฺระพาน] เป็นคำนาม หมายถึง รัตนะ (แก้ว) ชนิดหนึ่ง สีแดงอ่อน เกิดจากหินปะการังใต้ทะเล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปวาฬ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา.	ประพาฬ [ปฺระพาน] น. รัตนะ (แก้ว) ชนิดหนึ่ง สีแดงอ่อน เกิดจากหินปะการังใต้ทะเล. (ป. ปวาฬ).
ประพิณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน	[ปฺระพิน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฉลาด, มีฝีมือดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรวีณ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-นอ-เนน.	ประพิณ [ปฺระพิน] ว. ฉลาด, มีฝีมือดี. (ส. ปฺรวีณ).
ประพิมพ์ประพาย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง รูปพรรณสัณฐาน โดยเฉพาะหมายถึงลักษณะหรือส่วนที่คล้ายคลึงกัน เช่น เด็กคนนี้มีประพิมพ์ประพายคล้ายพ่อ.	ประพิมพ์ประพาย น. รูปพรรณสัณฐาน โดยเฉพาะหมายถึงลักษณะหรือส่วนที่คล้ายคลึงกัน เช่น เด็กคนนี้มีประพิมพ์ประพายคล้ายพ่อ.
ประพุทธ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ตื่นจากหลับ คือมีสติ; รู้ทั่ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปพุทฺธ เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-พาน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	ประพุทธ์ ก. ตื่นจากหลับ คือมีสติ; รู้ทั่ว. (ป. ปพุทฺธ).
ประเพณี เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่นิยมถือประพฤติปฏิบัติสืบ ๆ กันมาจนเป็นแบบแผน ขนบธรรมเนียม หรือจารีตประเพณี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรเวณิ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี ปเวณิ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ.	ประเพณี น. สิ่งที่นิยมถือประพฤติปฏิบัติสืบ ๆ กันมาจนเป็นแบบแผน ขนบธรรมเนียม หรือจารีตประเพณี. (ส. ปฺรเวณิ; ป. ปเวณิ).
ประเพณีนิยม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-นอ-เนน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ประเพณีของสังคมที่ถือปฏิบัติสืบทอดกันมา.	ประเพณีนิยม น. ประเพณีของสังคมที่ถือปฏิบัติสืบทอดกันมา.
ประเพ้อ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง เพ้อ.	ประเพ้อ (กลอน) ก. เพ้อ.
ประแพร่งประแพรว เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-วอ-แหวน	[ปฺระแพฺร่งปฺระแพฺรว] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามแพรวพราย.	ประแพร่งประแพรว [ปฺระแพฺร่งปฺระแพฺรว] ว. งามแพรวพราย.
ประโพธ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง	[ปฺระโพด] เป็นคำนาม หมายถึง การตื่นจากหลับ คือมีสติ; การรู้ทั่ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปโพธ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรโพธ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง.	ประโพธ [ปฺระโพด] น. การตื่นจากหลับ คือมีสติ; การรู้ทั่ว. (ป. ปโพธ; ส. ปฺรโพธ).
ประไพ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม.	ประไพ ว. งาม.
ประภพ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-สำ-เพา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง การเกิดก่อน; แดน, ที่เกิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรภว เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน.	ประภพ น. การเกิดก่อน; แดน, ที่เกิด. (ส. ปฺรภว).
ประภัสสร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-รอ-เรือ	[ปฺระพัดสอน] เป็นคำนาม หมายถึง เลื่อม ๆ พราย ๆ, มีแสงพราว ๆ เหมือนแสงพระอาทิตย์แรกขึ้น; ผ่องใส, บริสุทธิ์ เช่น จิตประภัสสร, เขียนเป็น ประภัสร์ ก็มี เช่น ธรรมรสเรืองรองผ่องประภัสร์ เป็นมิ่งฉัตรสุขสันต์นิรันดร. (ชีวิตและงานของสุนทรภู่). (ป. ปภสฺสร).	ประภัสสร [ปฺระพัดสอน] น. เลื่อม ๆ พราย ๆ, มีแสงพราว ๆ เหมือนแสงพระอาทิตย์แรกขึ้น; ผ่องใส, บริสุทธิ์ เช่น จิตประภัสสร, เขียนเป็น ประภัสร์ ก็มี เช่น ธรรมรสเรืองรองผ่องประภัสร์ เป็นมิ่งฉัตรสุขสันต์นิรันดร. (ชีวิตและงานของสุนทรภู่). (ป. ปภสฺสร).
ประภา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แสง, แสงสว่าง, แสงไฟ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรภา เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี ปภา เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา.	ประภา น. แสง, แสงสว่าง, แสงไฟ. (ส. ปฺรภา; ป. ปภา).
ประภากร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ทําแสงสว่าง คือพระอาทิตย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ประภากร น. ผู้ทําแสงสว่าง คือพระอาทิตย์. (ส.).
ประภาคาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง กระโจมไฟ, เรือนตะเกียง ก็เรียก. ในวงเล็บ ดู กระโจมไฟ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน ที่ กระโจม เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-จอ-จาน-มอ-ม้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ประภาคาร น. กระโจมไฟ, เรือนตะเกียง ก็เรียก. (ดู กระโจมไฟ ที่ กระโจม). (ส.).
ประภามณฑล เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง รัศมีที่พวยพุ่งขึ้นจากศีรษะของผู้ศักดิ์สิทธิ์และพระพุทธรูป.	ประภามณฑล น. รัศมีที่พวยพุ่งขึ้นจากศีรษะของผู้ศักดิ์สิทธิ์และพระพุทธรูป.
ประภาพ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	[ปฺระพาบ] เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจ, ฤทธิ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ประภาพ [ปฺระพาบ] น. อํานาจ, ฤทธิ์. (ส.).
ประภาษ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี	[ปฺระพาด] เป็นคำกริยา หมายถึง ตรัส, บอก, พูด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรภาษ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี และมาจากภาษาบาลี ปภาส เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	ประภาษ [ปฺระพาด] ก. ตรัส, บอก, พูด. (ส. ปฺรภาษ; ป. ปภาส).
ประภาส เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[ปฺระพาด] เป็นคำนาม หมายถึง แสงสว่าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรภาส เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ และมาจากภาษาบาลี ปภาส เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	ประภาส [ปฺระพาด] น. แสงสว่าง. (ส. ปฺรภาส; ป. ปภาส).
ประเภท เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน	[ปฺระเพด] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่แบ่งย่อยออกไปเป็นพวก จําพวก ชนิด หมู่ เหล่า อย่าง แผนก เป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรเภท เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน และมาจากภาษาบาลี ปเภท เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-พอ-สำ-เพา-ทอ-ทะ-หาน.	ประเภท [ปฺระเพด] น. ส่วนที่แบ่งย่อยออกไปเป็นพวก จําพวก ชนิด หมู่ เหล่า อย่าง แผนก เป็นต้น. (ส. ปฺรเภท; ป. ปเภท).
ประมง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง การจับสัตว์นํ้า เช่น ทําประมง; คนเลี้ยงชีพในทางจับสัตว์นํ้า เรียกว่า ชาวประมง พวกประมง; ประโมง ก็ใช้. เป็นคำกริยา หมายถึง ดํานํ้าหาปลา เช่น กานํ้าดํานํ้าคือประมง, ตระบัดประมงลงทัน. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘.	ประมง น. การจับสัตว์นํ้า เช่น ทําประมง; คนเลี้ยงชีพในทางจับสัตว์นํ้า เรียกว่า ชาวประมง พวกประมง; ประโมง ก็ใช้. ก. ดํานํ้าหาปลา เช่น กานํ้าดํานํ้าคือประมง, ตระบัดประมงลงทัน. (สมุทรโฆษ).
ประมวญ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ยอ-หยิง	[ปฺระมวน] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ประมวล.	ประมวญ [ปฺระมวน] (โบ) ก. ประมวล.
ประมวล เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ลอ-ลิง	[ปฺระมวน] เป็นคำกริยา หมายถึง รวบรวมให้เข้าระเบียบเป็นหมวดหมู่, โบราณเขียนเป็น ประมวญ ก็มี. เป็นคำนาม หมายถึง หนังสือที่รวบรวมสิ่งซึ่งเป็นประเภทเดียวกัน เช่น ประมวลกฎหมาย ประมวลภาพ.	ประมวล [ปฺระมวน] ก. รวบรวมให้เข้าระเบียบเป็นหมวดหมู่, โบราณเขียนเป็น ประมวญ ก็มี. น. หนังสือที่รวบรวมสิ่งซึ่งเป็นประเภทเดียวกัน เช่น ประมวลกฎหมาย ประมวลภาพ.
ประมวลกฎหมาย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-ดอ-ชะ-ดา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บทบัญญัติแห่งกฎหมายที่รวบรวมกฎหมายในลักษณะเดียวกันไว้เป็นระบบตามหลักวิชาการ เช่น ประมวลกฎหมายอาญา ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ประมวลรัษฎากร.	ประมวลกฎหมาย (กฎ) น. บทบัญญัติแห่งกฎหมายที่รวบรวมกฎหมายในลักษณะเดียวกันไว้เป็นระบบตามหลักวิชาการ เช่น ประมวลกฎหมายอาญา ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ประมวลรัษฎากร.
ประมวลการสอน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สอ-เสือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หนังสือหรือเอกสารที่แสดงเนื้อหาของหลักสูตร และการจัดการเรียนการสอน.	ประมวลการสอน น. หนังสือหรือเอกสารที่แสดงเนื้อหาของหลักสูตร และการจัดการเรียนการสอน.
ประมัตตะ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เลินเล่อ, มัวเมา, ประมาท, มักง่าย, เหลวไหล, เพิกเฉย, ทอดทิ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรมตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาบาลี ปมตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ประมัตตะ ว. เลินเล่อ, มัวเมา, ประมาท, มักง่าย, เหลวไหล, เพิกเฉย, ทอดทิ้ง. (ส. ปฺรมตฺต; ป. ปมตฺต).
ประมาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	เป็นคำกริยา หมายถึง กะหรือคะเนให้ใกล้เคียงจํานวนจริงหรือให้พอเหมาะพอควร เช่น ประมาณราคาไม่ถูก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ราว ๆ เช่น ประมาณ ๓–๔ เดือน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรมาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน และมาจากภาษาบาลี ปมาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน.	ประมาณ ก. กะหรือคะเนให้ใกล้เคียงจํานวนจริงหรือให้พอเหมาะพอควร เช่น ประมาณราคาไม่ถูก. ว. ราว ๆ เช่น ประมาณ ๓–๔ เดือน. (ส. ปฺรมาณ; ป. ปมาณ).
ประมาณการ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ปริมาณงานหรือค่าใช้จ่ายที่กะหรือกําหนดไว้อย่างคร่าว ๆ. เป็นคำกริยา หมายถึง กะหรือกําหนดปริมาณงานหรือค่าใช้จ่ายไว้อย่างคร่าว ๆ เช่น ประมาณการในการก่อสร้าง.	ประมาณการ น. ปริมาณงานหรือค่าใช้จ่ายที่กะหรือกําหนดไว้อย่างคร่าว ๆ. ก. กะหรือกําหนดปริมาณงานหรือค่าใช้จ่ายไว้อย่างคร่าว ๆ เช่น ประมาณการในการก่อสร้าง.
ประมาณตน, ประมาณตัว ประมาณตน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-ตอ-เต่า-นอ-หนู ประมาณตัว เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง สํานึกในฐานะของตน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เจียมตัว, ไม่ทําอะไรเกินฐานะของตน.	ประมาณตน, ประมาณตัว ก. สํานึกในฐานะของตน. ว. เจียมตัว, ไม่ทําอะไรเกินฐานะของตน.
ประมาท เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[ปฺระหฺมาด] เป็นคำกริยา หมายถึง ขาดความรอบคอบ, ขาดความระมัดระวังเพราะทะนงตัว, เช่น เวลาขับรถอย่าประมาท; ดูหมิ่น เช่น ประมาทฝีมือ. เป็นคำนาม หมายถึง ความเลินเล่อ, การขาดความระมัดระวัง, เช่น ขับรถโดยประมาท; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง กระทําโดยปราศจากความระมัดระวังซึ่งบุคคลในภาวะเช่นนั้นจักต้องมีตามวิสัยและพฤติการณ์ และผู้กระทําอาจใช้ความระมัดระวังเช่นว่านั้นได้ แต่หาได้ใช้ให้เพียงพอไม่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรมาท เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน และมาจากภาษาบาลี ปมาท เขียนว่า ปอ-ปลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน.	ประมาท [ปฺระหฺมาด] ก. ขาดความรอบคอบ, ขาดความระมัดระวังเพราะทะนงตัว, เช่น เวลาขับรถอย่าประมาท; ดูหมิ่น เช่น ประมาทฝีมือ. น. ความเลินเล่อ, การขาดความระมัดระวัง, เช่น ขับรถโดยประมาท; (กฎ) กระทําโดยปราศจากความระมัดระวังซึ่งบุคคลในภาวะเช่นนั้นจักต้องมีตามวิสัยและพฤติการณ์ และผู้กระทําอาจใช้ความระมัดระวังเช่นว่านั้นได้ แต่หาได้ใช้ให้เพียงพอไม่. (ส. ปฺรมาท; ป. ปมาท).
ประมาทเลินเล่อ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง กระทำโดยปราศจากความระมัดระวังหรือละเลยในสิ่งที่ควรกระทำ.	ประมาทเลินเล่อ ก. กระทำโดยปราศจากความระมัดระวังหรือละเลยในสิ่งที่ควรกระทำ.
ประมาทหน้า เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ดูถูกว่าทําไม่ได้หรือไม่มีทางที่จะทําได้, หยามนํ้าหน้า, สบประมาท.	ประมาทหน้า ก. ดูถูกว่าทําไม่ได้หรือไม่มีทางที่จะทําได้, หยามนํ้าหน้า, สบประมาท.
ประมุข เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่	[ปฺระมุก] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เป็นใหญ่เป็นหัวหน้าของประเทศหรือศาสนาเป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรมุข เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่ และมาจากภาษาบาลี ปมุข เขียนว่า ปอ-ปลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ขอ-ไข่.	ประมุข [ปฺระมุก] น. ผู้เป็นใหญ่เป็นหัวหน้าของประเทศหรือศาสนาเป็นต้น. (ส. ปฺรมุข; ป. ปมุข).
ประมุท เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน	[ปฺระมุด] เป็นคำกริยา หมายถึง บันเทิง, ยินดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ประมุท [ปฺระมุด] ก. บันเทิง, ยินดี. (ส.).
ประมูล เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	[ปฺระมูน] เป็นคำกริยา หมายถึง เสนอราคาแข่งขันกันในการซื้อหรือขายทรัพย์สินเป็นต้น.	ประมูล [ปฺระมูน] ก. เสนอราคาแข่งขันกันในการซื้อหรือขายทรัพย์สินเป็นต้น.
ประเมิน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง กะประมาณค่าหรือราคาเท่าที่ควรจะเป็น เช่น ประเมินราคา.	ประเมิน ก. กะประมาณค่าหรือราคาเท่าที่ควรจะเป็น เช่น ประเมินราคา.
ประเมินผล เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง พิจารณาและวัดคุณค่าของกิจการใด ๆ ตามวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้ เช่น ประเมินผลการสัมมนา ประเมินผลการปฏิบัติงานในรอบปีของบริษัท; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในวงการศึกษา หมายถึง วัดคุณค่าหรือผลความก้าวหน้าการศึกษา เช่น การสอบไล่เป็นวิธีประเมินผลการศึกษาวิธีหนึ่ง.	ประเมินผล ก. พิจารณาและวัดคุณค่าของกิจการใด ๆ ตามวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้ เช่น ประเมินผลการสัมมนา ประเมินผลการปฏิบัติงานในรอบปีของบริษัท; (การศึกษา) วัดคุณค่าหรือผลความก้าวหน้าการศึกษา เช่น การสอบไล่เป็นวิธีประเมินผลการศึกษาวิธีหนึ่ง.
ประเมินภาษี เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง กําหนดจํานวนเงินที่จะต้องเสียเป็นภาษี, กําหนดจํานวนเงินที่เจ้าพนักงานเรียกเก็บเป็นภาษีจากผู้มีหน้าที่ต้องเสียภาษีตามที่ได้ประเมินไว้แล้ว ซึ่งอาจเพิ่มขึ้นหรือลดลงก็ได้.	ประเมินภาษี ก. กําหนดจํานวนเงินที่จะต้องเสียเป็นภาษี, กําหนดจํานวนเงินที่เจ้าพนักงานเรียกเก็บเป็นภาษีจากผู้มีหน้าที่ต้องเสียภาษีตามที่ได้ประเมินไว้แล้ว ซึ่งอาจเพิ่มขึ้นหรือลดลงก็ได้.
ประโมง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง การจับสัตว์นํ้า; คนเลี้ยงชีพในทางจับสัตว์นํ้า; โดยทั่วไปใช้ ประมง.	ประโมง น. การจับสัตว์นํ้า; คนเลี้ยงชีพในทางจับสัตว์นํ้า; โดยทั่วไปใช้ ประมง.
ประโมทย์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺระโมด] เป็นคำนาม หมายถึง ความบันเทิงใจ, ความปลื้มใจ, โดยมากใช้ ปราโมทย์.	ประโมทย์ [ปฺระโมด] น. ความบันเทิงใจ, ความปลื้มใจ, โดยมากใช้ ปราโมทย์.
ประยงค์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Aglaia odorata Lour. ในวงศ์ Meliaceae ดอกกลมเล็ก ๆ สีเหลือง ลักษณะคล้ายไข่ปลาดุก ออกเป็นช่อตามง่ามใบ กลิ่นหอม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺริยงฺคุ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ และมาจากภาษาบาลี ปิยงฺคุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ.	ประยงค์ น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Aglaia odorata Lour. ในวงศ์ Meliaceae ดอกกลมเล็ก ๆ สีเหลือง ลักษณะคล้ายไข่ปลาดุก ออกเป็นช่อตามง่ามใบ กลิ่นหอม. (ส. ปฺริยงฺคุ; ป. ปิยงฺคุ).
ประยุกต์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง นําความรู้ในวิทยาการต่าง ๆ มาปรับใช้ให้เป็นประโยชน์. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่นําความรู้มาปรับใช้ให้เป็นประโยชน์ เช่น วิทยาศาสตร์ประยุกต์ จิตวิทยาประยุกต์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรยุกฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาบาลี ปยุตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ประยุกต์ ก. นําความรู้ในวิทยาการต่าง ๆ มาปรับใช้ให้เป็นประโยชน์. ว. ที่นําความรู้มาปรับใช้ให้เป็นประโยชน์ เช่น วิทยาศาสตร์ประยุกต์ จิตวิทยาประยุกต์. (ส. ปฺรยุกฺต; ป. ปยุตฺต).
ประยุทธ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง รบ, ต่อสู้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรยุทฺธ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	ประยุทธ์ ก. รบ, ต่อสู้. (ส. ปฺรยุทฺธ).
ประยุร, ประยูร ประยุร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ ประยูร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ	[ปฺระยุน, ปฺระยูน] เป็นคำนาม หมายถึง เผ่าพันธุ์, เชื้อสาย, ตระกูล.	ประยุร, ประยูร [ปฺระยุน, ปฺระยูน] น. เผ่าพันธุ์, เชื้อสาย, ตระกูล.
ประโยค เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย	[ปฺระโหฺยก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ เป็นคำนาม หมายถึง คําพูดหรือข้อความที่ได้ความบริบูรณ์ตอนหนึ่ง ๆ เช่น ประโยคบอกเล่า ประโยคปฏิเสธ ประโยคคําถาม; ชั้นแห่งความรู้ภาษาบาลี เช่น เปรียญ ๓ ประโยค สอบได้ประโยค ๓; ความเพียรเครื่องประกอบ, ความเพียร เช่น ประโยคสัมปทา หมายถึง การถึงพร้อมด้วยความเพียร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรโยค เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย และมาจากภาษาบาลี ปโยค เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย.	ประโยค [ปฺระโหฺยก] (ไว) น. คําพูดหรือข้อความที่ได้ความบริบูรณ์ตอนหนึ่ง ๆ เช่น ประโยคบอกเล่า ประโยคปฏิเสธ ประโยคคําถาม; ชั้นแห่งความรู้ภาษาบาลี เช่น เปรียญ ๓ ประโยค สอบได้ประโยค ๓; ความเพียรเครื่องประกอบ, ความเพียร เช่น ประโยคสัมปทา หมายถึง การถึงพร้อมด้วยความเพียร. (ส. ปฺรโยค; ป. ปโยค).
ประโยคประธาน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[–โหฺยก–] เป็นคำนาม หมายถึง หลักไวยากรณ์, หลัก.	ประโยคประธาน [–โหฺยก–] น. หลักไวยากรณ์, หลัก.
ประโยชน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺระโหฺยด] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่มีผลใช้ได้ดีสมกับที่คิดมุ่งหมายไว้, ผลที่ได้ตามต้องการ, สิ่งที่เป็นผลดีหรือเป็นคุณ, เช่น ประโยชน์ของการศึกษา ประโยชน์ของโรงเรียน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรโยชน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี ปโยชน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-นอ-หนู.	ประโยชน์ [ปฺระโหฺยด] น. สิ่งที่มีผลใช้ได้ดีสมกับที่คิดมุ่งหมายไว้, ผลที่ได้ตามต้องการ, สิ่งที่เป็นผลดีหรือเป็นคุณ, เช่น ประโยชน์ของการศึกษา ประโยชน์ของโรงเรียน. (ส. ปฺรโยชน; ป. ปโยชน).
ประโรหิต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ปุโรหิต, พราหมณ์ซึ่งเป็นที่ปรึกษาของกษัตริย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปุโรหิต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า.	ประโรหิต น. ปุโรหิต, พราหมณ์ซึ่งเป็นที่ปรึกษาของกษัตริย์. (ส., ป. ปุโรหิต).
ประลมพ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺระลม] เป็นคำนาม หมายถึง กิ่งไม้เลื้อย, ช่อดอกไม้, พวงมาลัย. เป็นคำกริยา หมายถึง ห้อยย้อย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรลมฺพ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-พิน-ทุ-พอ-พาน.	ประลมพ์ [ปฺระลม] น. กิ่งไม้เลื้อย, ช่อดอกไม้, พวงมาลัย. ก. ห้อยย้อย. (ส. ปฺรลมฺพ).
ประลอง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทดสอบความรู้ความสามารถด้วยการต่อสู้หรือแข่งขันกัน เช่น ประลองฝีมือ ประลองกําลัง ประลองความเร็ว.	ประลอง ก. ทดสอบความรู้ความสามารถด้วยการต่อสู้หรือแข่งขันกัน เช่น ประลองฝีมือ ประลองกําลัง ประลองความเร็ว.
ประลองยุทธ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-งอ-งู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ซ้อมรบ.	ประลองยุทธ์ ก. ซ้อมรบ.
ประลัย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ความตาย, ความฉิบหาย, ความป่นปี้, ความย่อยยับไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรลย เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี ปลย เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก.	ประลัย น. ความตาย, ความฉิบหาย, ความป่นปี้, ความย่อยยับไป. (ส. ปฺรลย; ป. ปลย).
ประลัยกัลป์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง บรรลัยกัลป์.	ประลัยกัลป์ น. บรรลัยกัลป์.
ประลัยวาต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อศรที่แผลงให้เกิดลม.	ประลัยวาต น. ชื่อศรที่แผลงให้เกิดลม.
ประลาต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[ปฺระลาด] เป็นคำกริยา หมายถึง หนีไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปลาต เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า.	ประลาต [ปฺระลาด] ก. หนีไป. (ป. ปลาต).
ประลาย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง หมายถึง แผลงมาจาก ปลาย.	ประลาย (กลอน) แผลงมาจาก ปลาย.
ประลึง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง จับต้อง, ลูบคลํา.	ประลึง (กลอน) ก. จับต้อง, ลูบคลํา.
ประลุ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ	เป็นคำกริยา หมายถึง บรรลุ.	ประลุ ก. บรรลุ.
ประลุง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ปลาบปลื้ม, ยินดี.	ประลุง (กลอน) ก. ปลาบปลื้ม, ยินดี.
ประเล่ห์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ประหนึ่ง, ประดุจ, เช่น, กล. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรเหลิ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ.	ประเล่ห์ ว. ประหนึ่ง, ประดุจ, เช่น, กล. (ส. ปฺรเหลิ).
ประเล้าประโลม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เล้าโลม, ปลอบโยนเอาอกเอาใจ.	ประเล้าประโลม ก. เล้าโลม, ปลอบโยนเอาอกเอาใจ.
ประโลประเล เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง พูดหรือทําพอให้เสร็จ ๆ ไปโดยไม่ต้องการรายละเอียด, ปุโลปุเล ก็ว่า.	ประโลประเล (ปาก) ก. พูดหรือทําพอให้เสร็จ ๆ ไปโดยไม่ต้องการรายละเอียด, ปุโลปุเล ก็ว่า.
ประโลม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เป็นที่เบิกบานพึงอกพึงใจ.	ประโลม ก. ทําให้เป็นที่เบิกบานพึงอกพึงใจ.
ประโลมโลก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกี่ยวกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ เช่น หนังสือประโลมโลก นิยายประโลมโลก.	ประโลมโลก ว. เกี่ยวกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ เช่น หนังสือประโลมโลก นิยายประโลมโลก.
ประวรรต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า	[ปฺระวัด] เป็นคำกริยา หมายถึง เป็นไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรวรฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาบาลี ปวตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ประวรรต [ปฺระวัด] ก. เป็นไป. (ส. ปฺรวรฺต; ป. ปวตฺต).
ประวรรตน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺระวัด] เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรวรฺตน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี ปวตฺตน เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-นอ-หนู.	ประวรรตน์ [ปฺระวัด] น. ความเป็นไป. (ส. ปฺรวรฺตน; ป. ปวตฺตน).
ประวัติ, ประวัติ– ประวัติ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ ประวัติ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[ปฺระหฺวัด, ปฺระหฺวัดติ–] เป็นคำนาม หมายถึง เรื่องราวว่าด้วยความเป็นไปของคน สถานที่ หรือสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น ประวัติศรีปราชญ์ ประวัติวัดมหาธาตุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปวตฺติ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ประวัติ, ประวัติ– [ปฺระหฺวัด, ปฺระหฺวัดติ–] น. เรื่องราวว่าด้วยความเป็นไปของคน สถานที่ หรือสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น ประวัติศรีปราชญ์ ประวัติวัดมหาธาตุ. (ป. ปวตฺติ).
ประวัติการ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปฺระหฺวัดติกาน, ปฺระหฺวัดกาน] เป็นคำนาม หมายถึง เรื่องราวที่เป็นมาแล้วแต่ก่อนตามลําดับสมัย.	ประวัติการ [ปฺระหฺวัดติกาน, ปฺระหฺวัดกาน] น. เรื่องราวที่เป็นมาแล้วแต่ก่อนตามลําดับสมัย.
ประวัติการณ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺระหฺวัดติกาน, ปฺระหฺวัดกาน] เป็นคำนาม หมายถึง เหตุการณ์ที่มีค่าควรบันทึกหรือจดจําไว้.	ประวัติการณ์ [ปฺระหฺวัดติกาน, ปฺระหฺวัดกาน] น. เหตุการณ์ที่มีค่าควรบันทึกหรือจดจําไว้.
ประวัติกาล เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	[ปฺระหฺวัดติกาน, ปฺระหฺวัดกาน] เป็นคำนาม หมายถึง สมัยที่มีบันทึกเหตุการณ์.	ประวัติกาล [ปฺระหฺวัดติกาน, ปฺระหฺวัดกาน] น. สมัยที่มีบันทึกเหตุการณ์.
ประวัติศาสตร์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺระหฺวัดติสาด, ปฺระหฺวัดสาด] เป็นคำนาม หมายถึง วิชาว่าด้วยเหตุการณ์ที่เป็นมาหรือเรื่องราวของประเทศชาติเป็นต้นตามที่บันทึกไว้เป็นหลักฐาน.	ประวัติศาสตร์ [ปฺระหฺวัดติสาด, ปฺระหฺวัดสาด] น. วิชาว่าด้วยเหตุการณ์ที่เป็นมาหรือเรื่องราวของประเทศชาติเป็นต้นตามที่บันทึกไว้เป็นหลักฐาน.
ประวาต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[ปฺระวาด] เป็นคำกริยา หมายถึง พัด, กระพือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ประวาต [ปฺระวาด] ก. พัด, กระพือ. (ส.).
ประวาล เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	[ปฺระวาน] เป็นคำนาม หมายถึง หน่อหรือแขนงต้นไม้ที่แตกออก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ประวาล [ปฺระวาน] น. หน่อหรือแขนงต้นไม้ที่แตกออก. (ส.).
ประวาลปัทม์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺระวาละปัด] เป็นคำนาม หมายถึง ดอกบัวแดง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรวาลปทฺม เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	ประวาลปัทม์ [ปฺระวาละปัด] น. ดอกบัวแดง. (ส. ปฺรวาลปทฺม).
ประวาลผล เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	[ปฺระวาละผน] เป็นคำนาม หมายถึง ไม้จันทน์แดง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ประวาลผล [ปฺระวาละผน] น. ไม้จันทน์แดง. (ส.).
ประวาลวรรณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน	[ปฺระวาละวัน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีแดง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ประวาลวรรณ [ปฺระวาละวัน] ว. สีแดง. (ส.).
ประวาส เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[ปฺระวาด] เป็นคำกริยา หมายถึง ประพาส. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปวาส เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	ประวาส [ปฺระวาด] ก. ประพาส. (ส.; ป. ปวาส).
ประวิง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง หน่วงไว้ให้เนิ่นช้า, ถ่วงเวลา, เช่น ประวิงเวลา ประวิงเรื่อง.	ประวิง ก. หน่วงไว้ให้เนิ่นช้า, ถ่วงเวลา, เช่น ประวิงเวลา ประวิงเรื่อง.
ประวิช เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง	[ปฺระวิด] เป็นคำนาม หมายถึง แหวน.	ประวิช [ปฺระวิด] น. แหวน.
ประวิตร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[ปฺระวิด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บพิตร; บริสุทธิ์, สะอาด.	ประวิตร [ปฺระวิด] ว. บพิตร; บริสุทธิ์, สะอาด.
ประวิน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ห่วงที่เกี่ยวกันสำหรับโยงสัปคับช้าง, ห่วงติดกับบังเหียนหรือเหล็กผ่าปากม้า, กระวิน ก็ว่า.	ประวิน น. ห่วงที่เกี่ยวกันสำหรับโยงสัปคับช้าง, ห่วงติดกับบังเหียนหรือเหล็กผ่าปากม้า, กระวิน ก็ว่า.
ประวีณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-นอ-เนน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฉลาด, มีฝีมือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรวีณ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-นอ-เนน และมาจากภาษาบาลี ปวีณ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-นอ-เนน.	ประวีณ ว. ฉลาด, มีฝีมือ. (ส. ปฺรวีณ; ป. ปวีณ).
ประเวณี เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง การเสพสังวาส, การร่วมรส, ในคําว่า ร่วมประเวณี; ประเพณี เช่น ประเวณีตีงูให้หลังหัก มันก็มักทําร้ายเมื่อภายหลัง. ในวงเล็บ มาจาก พระอภัยมณีคำกลอน ของ สุนทรภู่ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗. เป็นคำกริยา หมายถึง ประพฤติผิดเมียผู้อื่น เรียกว่า ล่วงประเวณี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรเวณิ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี ปเวณิ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ.	ประเวณี น. การเสพสังวาส, การร่วมรส, ในคําว่า ร่วมประเวณี; ประเพณี เช่น ประเวณีตีงูให้หลังหัก มันก็มักทําร้ายเมื่อภายหลัง. (อภัย). ก. ประพฤติผิดเมียผู้อื่น เรียกว่า ล่วงประเวณี. (ส. ปฺรเวณิ; ป. ปเวณิ).
ประเวประวิง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง พะว้าพะวัง, อิดเอื้อน, โอ้เอ้.	ประเวประวิง ก. พะว้าพะวัง, อิดเอื้อน, โอ้เอ้.
ประเวศ, ประเวศน์ ประเวศ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา ประเวศน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺระเวด] เป็นคำนาม หมายถึง การเข้ามา, การเข้าถึง, การเข้าสู่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรเวศ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา ปฺรเวศน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี ปเวส เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ ปเวสน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-นอ-หนู .	ประเวศ, ประเวศน์ [ปฺระเวด] น. การเข้ามา, การเข้าถึง, การเข้าสู่. (ส. ปฺรเวศ, ปฺรเวศน; ป. ปเวส, ปเวสน).
ประศม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-สา-ลา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง สงบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ประศม ก. สงบ. (ส.).
ประศาสน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺระสาด] เป็นคำนาม หมายถึง การแนะนํา, การสั่งสอน; การปกครอง, การงําเมือง, การสั่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรศาสน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี ปสาสน เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู.	ประศาสน์ [ปฺระสาด] น. การแนะนํา, การสั่งสอน; การปกครอง, การงําเมือง, การสั่ง. (ส. ปฺรศาสน; ป. ปสาสน).
ประศุ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ	เป็นคำนาม หมายถึง ปศุ, สัตว์เลี้ยง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปศุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ และมาจากภาษาบาลี ปสุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ.	ประศุ น. ปศุ, สัตว์เลี้ยง. (ส. ปศุ; ป. ปสุ).
ประสก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ชายผู้แสดงตนเป็นคนถือพระพุทธศาสนา, คําที่บรรพชิตเรียกคฤหัสถ์ผู้ชาย, คู่กับ สีกา. (ตัดมาจาก อุบาสก).	ประสก (ปาก) น. ชายผู้แสดงตนเป็นคนถือพระพุทธศาสนา, คําที่บรรพชิตเรียกคฤหัสถ์ผู้ชาย, คู่กับ สีกา. (ตัดมาจาก อุบาสก).
ประสงค์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ต้องการ, อยากได้; มุ่งหมาย, มุ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรสงฺค เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	ประสงค์ ก. ต้องการ, อยากได้; มุ่งหมาย, มุ่ง. (ส. ปฺรสงฺค).
ประสงค์ร้าย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง มุ่งร้าย, หมายจะทําร้าย.	ประสงค์ร้าย ก. มุ่งร้าย, หมายจะทําร้าย.
ประสบ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง พบ, พบปะ, พบเห็น.	ประสบ ก. พบ, พบปะ, พบเห็น.
ประสบการณ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺระสบกาน] เป็นคำนาม หมายถึง ความจัดเจนที่เกิดจากการกระทําหรือได้พบเห็นมา.	ประสบการณ์ [ปฺระสบกาน] น. ความจัดเจนที่เกิดจากการกระทําหรือได้พบเห็นมา.
ประสบการณ์นิยม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	[ปฺระสบกาน–] เป็นคำนาม หมายถึง ลัทธิทางปรัชญาที่ถือว่าประสบการณ์เป็นบ่อเกิดของความรู้ทุกอย่าง; การปฏิบัติที่เน้นประสบการณ์; การแสวงหาความรู้โดยอาศัยการสังเกต การทดลอง และวิธีอุปนัย, ประจักษนิยม ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ empiricism เขียนว่า อี-เอ็ม-พี-ไอ-อา-ไอ-ซี-ไอ-เอส-เอ็ม.	ประสบการณ์นิยม [ปฺระสบกาน–] น. ลัทธิทางปรัชญาที่ถือว่าประสบการณ์เป็นบ่อเกิดของความรู้ทุกอย่าง; การปฏิบัติที่เน้นประสบการณ์; การแสวงหาความรู้โดยอาศัยการสังเกต การทดลอง และวิธีอุปนัย, ประจักษนิยม ก็ว่า. (อ. empiricism).
ประสพ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-พอ-พาน	[ปฺระสบ] เป็นคำนาม หมายถึง การเกิดผล. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรสว เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-วอ-แหวน และมาจากภาษาบาลี ปสว เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-วอ-แหวน.	ประสพ [ปฺระสบ] น. การเกิดผล. (ส. ปฺรสว; ป. ปสว).
ประสม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง รวมกันเข้า (เป็นคําใช้ได้ทั่ว ๆ ไป).	ประสม ก. รวมกันเข้า (เป็นคําใช้ได้ทั่ว ๆ ไป).
ประสมประสาน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ผสมผสาน, เก็บรวมไว้ทีละเล็กละน้อย, เก็บเล็กผสมน้อย.	ประสมประสาน ก. ผสมผสาน, เก็บรวมไว้ทีละเล็กละน้อย, เก็บเล็กผสมน้อย.
ประสมประเส เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ	เป็นคำกริยา หมายถึง พลอยเข้าด้วย, เก็บเล็กผสมน้อย.	ประสมประเส ก. พลอยเข้าด้วย, เก็บเล็กผสมน้อย.
ประสมพันธุ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ผสมพันธุ์.	ประสมพันธุ์ ก. ผสมพันธุ์.
ประสมโรง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาคนที่เป็นลิเกหรือละครเป็นต้นต่างโรงมาเล่นรวมกัน; พลอยเข้าด้วย.	ประสมโรง ก. เอาคนที่เป็นลิเกหรือละครเป็นต้นต่างโรงมาเล่นรวมกัน; พลอยเข้าด้วย.
ประสะ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง ฟอกหรือชําระสิ่งต่าง ๆ เช่นเครื่องยาเพื่อให้สะอาดหรือให้รสอ่อนลง; ใช้เรียกยาที่เข้าเครื่องยาสิ่งหนึ่งเท่ากับเครื่องยาอื่น ๆ เช่น ประสะขิง ก็คือเข้าขิงเท่ากับยาอื่นเป็นต้น.	ประสะ ก. ฟอกหรือชําระสิ่งต่าง ๆ เช่นเครื่องยาเพื่อให้สะอาดหรือให้รสอ่อนลง; ใช้เรียกยาที่เข้าเครื่องยาสิ่งหนึ่งเท่ากับเครื่องยาอื่น ๆ เช่น ประสะขิง ก็คือเข้าขิงเท่ากับยาอื่นเป็นต้น.
ประสัก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ไม้หมุดสําหรับตรึงกงเรือต่างตะปู, ลูกประสัก ก็เรียก.	ประสัก น. ไม้หมุดสําหรับตรึงกงเรือต่างตะปู, ลูกประสัก ก็เรียก.
ประสันนาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง อาการเลื่อมใส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปสนฺนาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-นอ-หนู-พิน-ทุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ประสันนาการ น. อาการเลื่อมใส. (ป. ปสนฺนาการ).
ประสัยห–, ประสัยห์ ประสัยห– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ ประสัยห์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺระไสหะ–, ปฺระไส] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง ข่มขี่, ข่มเหง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรสหฺย เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-หอ-หีบ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี ปสยฺห เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-หอ-หีบ.	ประสัยห–, ประสัยห์ [ปฺระไสหะ–, ปฺระไส] (แบบ) ก. ข่มขี่, ข่มเหง. (ส. ปฺรสหฺย; ป. ปสยฺห).
ประสัยหาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปฺระไสหากาน] เป็นคำนาม หมายถึง การข่มเหง.	ประสัยหาการ [ปฺระไสหากาน] น. การข่มเหง.
ประสัยหาวหาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปฺระไสหาวะหาน] เป็นคำนาม หมายถึง การโจรกรรมด้วยใช้อํานาจกดขี่หรือกรรโชกให้กลัว.	ประสัยหาวหาร [ปฺระไสหาวะหาน] น. การโจรกรรมด้วยใช้อํานาจกดขี่หรือกรรโชกให้กลัว.
ประสัยหาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู ประสัยห–, ประสัยห์ ประสัยห– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ ประสัยห์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด .	ประสัยหาการ ดู ประสัยห–, ประสัยห์.
ประสัยหาวหาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู ประสัยห–, ประสัยห์ ประสัยห– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ ประสัยห์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด .	ประสัยหาวหาร ดู ประสัยห–, ประสัยห์.
ประสา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง วิสัยที่เป็นไป เช่น ตามประสาจน ตามประสาเด็ก ตามประสาใจ.	ประสา น. วิสัยที่เป็นไป เช่น ตามประสาจน ตามประสาเด็ก ตามประสาใจ.
ประสาท ๑, ประสาท– ๑ ประสาท ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน ประสาท– ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[ปฺระสาด, ปฺระสาทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของร่างกาย มีลักษณะคล้ายเส้นใย มีหน้าที่นําคําสั่งและความรู้สึกไปสู่หรือออกจากสมองหรืออวัยวะส่วนอื่นของร่างกาย, โดยปริยายหมายความว่า จิตใจ, ความรู้สึก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรสาท เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน และมาจากภาษาบาลี ปสาท เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน.	ประสาท ๑, ประสาท– ๑ [ปฺระสาด, ปฺระสาทะ–] น. ส่วนของร่างกาย มีลักษณะคล้ายเส้นใย มีหน้าที่นําคําสั่งและความรู้สึกไปสู่หรือออกจากสมองหรืออวัยวะส่วนอื่นของร่างกาย, โดยปริยายหมายความว่า จิตใจ, ความรู้สึก. (ส. ปฺรสาท; ป. ปสาท).
ประสาทรูป เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา	[ปฺระสาทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เส้นประสาท.	ประสาทรูป [ปฺระสาทะ–] น. เส้นประสาท.
ประสาทหลอน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ความผิดปรกติของการรับรู้ เช่น เห็นภาพหลอน ได้ยินเสียงคนพูดโดยไม่มีคนพูดจริง ได้กลิ่นที่ไม่มีอยู่จริง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ hallucination เขียนว่า เอช-เอ-แอล-แอล-ยู-ซี-ไอ-เอ็น-เอ-ที-ไอ-โอ-เอ็น.	ประสาทหลอน น. ความผิดปรกติของการรับรู้ เช่น เห็นภาพหลอน ได้ยินเสียงคนพูดโดยไม่มีคนพูดจริง ได้กลิ่นที่ไม่มีอยู่จริง. (อ. hallucination).
ประสาท ๒, ประสาท– ๒ ประสาท ความหมายที่ ๒ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน ประสาท– ความหมายที่ ๒ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[ปฺระสาด, ปฺระสาทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความเลื่อมใส. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปสาท เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน.	ประสาท ๒, ประสาท– ๒ [ปฺระสาด, ปฺระสาทะ–] น. ความเลื่อมใส. (ส.; ป. ปสาท).
ประสาทการ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปฺระสาทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การเลื่อมใส.	ประสาทการ [ปฺระสาทะ–] น. การเลื่อมใส.
ประสาท เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน ความหมายที่ ๓	[ปฺระสาด] เป็นคำนาม หมายถึง ยินดีให้, โปรดให้, เช่น ประสาทปริญญา ประสาทพร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรสาท เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน และมาจากภาษาบาลี ปสาท เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน.	ประสาท ๓ [ปฺระสาด] น. ยินดีให้, โปรดให้, เช่น ประสาทปริญญา ประสาทพร. (ส. ปฺรสาท; ป. ปสาท).
ประสาธน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺระสาด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้สําเร็จ. เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรสาธน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี ปสาธน เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-นอ-หนู.	ประสาธน์ [ปฺระสาด] (แบบ) ก. ทําให้สําเร็จ. น. เครื่องประดับ. (ส. ปฺรสาธน; ป. ปสาธน).
ประสาน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เข้ากันสนิท, เชื่อม.	ประสาน ก. ทําให้เข้ากันสนิท, เชื่อม.
ประสานงา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-งอ-งู-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้งาสวนแทงกันในการยุทธหัตถี; ขัดแย้งกันอย่างรุนแรง, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่รถหรือเรือแล่นเข้าชนกันอย่างแรง.	ประสานงา ก. ใช้งาสวนแทงกันในการยุทธหัตถี; ขัดแย้งกันอย่างรุนแรง, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่รถหรือเรือแล่นเข้าชนกันอย่างแรง.
ประสานเสียง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ร้องเพลงหรือเล่นดนตรีเป็นหมู่ให้มีเสียงกลมกลืนกัน.	ประสานเสียง ก. ร้องเพลงหรือเล่นดนตรีเป็นหมู่ให้มีเสียงกลมกลืนกัน.
ประสานเนรมิต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	ประสานเนรมิต น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
ประสาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง คลี่ออก, เหยียดออก, แผ่ออก, ขยาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรสาร เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ ว่า เที่ยวไป และมาจากภาษาบาลี ปสาร เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ประสาร (แบบ) ก. คลี่ออก, เหยียดออก, แผ่ออก, ขยาย. (ส. ปฺรสาร ว่า เที่ยวไป; ป. ปสาร).
ประสิทธิ–, ประสิทธิ์ ประสิทธิ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ ประสิทธิ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺระสิดทิ–, ปฺระสิด] เป็นคำนาม หมายถึง ความสําเร็จ. เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้สําเร็จ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรสิทฺธิ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ.	ประสิทธิ–, ประสิทธิ์ [ปฺระสิดทิ–, ปฺระสิด] น. ความสําเร็จ. ก. ทําให้สําเร็จ. (ส. ปฺรสิทฺธิ).
ประสิทธิ์ประสาท เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[ปฺระสิดปฺระสาด] เป็นคำกริยา หมายถึง อํานวยความสําเร็จให้เกิดมีขึ้น.	ประสิทธิ์ประสาท [ปฺระสิดปฺระสาด] ก. อํานวยความสําเร็จให้เกิดมีขึ้น.
ประสิทธิผล เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	[ปฺระสิดทิผน] เป็นคำนาม หมายถึง ผลสําเร็จ, ผลที่เกิดขึ้น.	ประสิทธิผล [ปฺระสิดทิผน] น. ผลสําเร็จ, ผลที่เกิดขึ้น.
ประสิทธิภาพ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	[ปฺระสิดทิพาบ] เป็นคำนาม หมายถึง ความสามารถที่ทําให้เกิดผลในการงาน.	ประสิทธิภาพ [ปฺระสิดทิพาบ] น. ความสามารถที่ทําให้เกิดผลในการงาน.
ประสิทธิเม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า	[ปฺระสิดทิ–] เป็นคำนาม หมายถึง คํากล่าวเพื่อความศักดิ์สิทธิ์ หมายความว่า ขอให้สําเร็จแก่เรา.	ประสิทธิเม [ปฺระสิดทิ–] น. คํากล่าวเพื่อความศักดิ์สิทธิ์ หมายความว่า ขอให้สําเร็จแก่เรา.
ประสีประสา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง วิสัย, เรื่องราว, ความเป็นไป, ความหมาย, (มักใช้ในประโยคปฏิเสธ) เช่น ไม่รู้ประสีประสา.	ประสีประสา น. วิสัย, เรื่องราว, ความเป็นไป, ความหมาย, (มักใช้ในประโยคปฏิเสธ) เช่น ไม่รู้ประสีประสา.
ประสูต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า	[ปฺระสูด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง ขวนขวาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรสูต เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า และมาจากภาษาบาลี ปสุต เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า.	ประสูต [ปฺระสูด] (แบบ) ก. ขวนขวาย. (ส. ปฺรสูต; ป. ปสุต).
ประสูติ, ประสูติ– ประสูติ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ ประสูติ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[ปฺระสูด, ปฺระสูติ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง การเกิด; การคลอด. เป็นคำกริยา หมายถึง เกิด; คลอด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรสูติ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี ปสูติ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ประสูติ, ประสูติ– [ปฺระสูด, ปฺระสูติ–] (ราชา) น. การเกิด; การคลอด. ก. เกิด; คลอด. (ส. ปฺรสูติ; ป. ปสูติ).
ประสูติการ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง การเกิด, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระประสูติการ.	ประสูติการ น. การเกิด, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระประสูติการ.
ประสูติกาล เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาเกิด, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระประสูติกาล.	ประสูติกาล น. เวลาเกิด, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระประสูติกาล.
ประเสบัน, ประเสบันอากง ๑ ประเสบัน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ประเสบันอากง ความหมายที่ ๑ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ประเสบัน, ประเสบันอากง ๑ น. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง. (ช.).
ประเสบันอากง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง วังลูกหลวง, วังหลานหลวง. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	ประเสบันอากง ๒ น. วังลูกหลวง, วังหลานหลวง. (ช.).
ประเสริฐ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน	[ปฺระเสิด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง วิเศษ, ดีเลิศ, ดีที่สุด.	ประเสริฐ [ปฺระเสิด] ว. วิเศษ, ดีเลิศ, ดีที่สุด.
ประหนึ่ง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำสันธาน หมายถึง เช่น, ดัง, เหมือน.	ประหนึ่ง สัน. เช่น, ดัง, เหมือน.
ประหม่า เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง สะทกสะท้าน, พรั่นใจ.	ประหม่า ก. สะทกสะท้าน, พรั่นใจ.
ประหยัด เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ยับยั้ง, ระมัดระวัง, เช่น ประหยัดปาก ประหยัดคํา; ใช้จ่ายแต่พอควรแก่ฐานะ.	ประหยัด ก. ยับยั้ง, ระมัดระวัง, เช่น ประหยัดปาก ประหยัดคํา; ใช้จ่ายแต่พอควรแก่ฐานะ.
ประหรณ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง การตี, การฟัน, การทําร้ายด้วยอาวุธ; อาวุธ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรหรณ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-นอ-เนน.	ประหรณ์ (แบบ) น. การตี, การฟัน, การทําร้ายด้วยอาวุธ; อาวุธ. (ส. ปฺรหรณ).
ประหลาด เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แปลกผิดปรกติหรือมิได้คิดคาดหมายว่าจะเป็นไปได้, น่าพิศวง.	ประหลาด ว. แปลกผิดปรกติหรือมิได้คิดคาดหมายว่าจะเป็นไปได้, น่าพิศวง.
ประหล่ำ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับสําหรับผูกข้อมือ ทําเป็นรูปกลม ๆ สลักเป็นลวดลาย.	ประหล่ำ น. เครื่องประดับสําหรับผูกข้อมือ ทําเป็นรูปกลม ๆ สลักเป็นลวดลาย.
ประหลิ่ม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, บหลิ่ม ปลิม ปลิ่ม ปะวะหลิ่ม ปะหลิ่ม หรือ มะหลิ่ม ก็ว่า.	ประหลิ่ม น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, บหลิ่ม ปลิม ปลิ่ม ปะวะหลิ่ม ปะหลิ่ม หรือ มะหลิ่ม ก็ว่า.
ประหวัด เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง หวนคิดเพราะผูกใจอยู่.	ประหวัด ก. หวนคิดเพราะผูกใจอยู่.
ประหวั่น เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง พรั่นใจ.	ประหวั่น ก. พรั่นใจ.
ประหว่า เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เปล่าเปลี่ยว, ว้าเหว่, เช่น มือประหว่าคว้าหมอน. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘.	ประหว่า ก. เปล่าเปลี่ยว, ว้าเหว่, เช่น มือประหว่าคว้าหมอน. (สมุทรโฆษ).
ประหัต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า	[ปฺระหัด] เป็นคำกริยา หมายถึง ประหาร เช่น ประหัตศัตรูออก. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘ ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรหฺฤต เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-พิน-ทุ-รอ-รึ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาบาลี ปหต เขียนว่า ปอ-ปลา-หอ-หีบ-ตอ-เต่า.	ประหัต [ปฺระหัด] ก. ประหาร เช่น ประหัตศัตรูออก. (สมุทรโฆษ). (ส. ปฺรหฺฤต; ป. ปหต).
ประหัตประหาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปฺระหัดปฺระหาน] เป็นคำกริยา หมายถึง ประหาร, เอาถึงเป็นถึงตาย.	ประหัตประหาร [ปฺระหัดปฺระหาน] ก. ประหาร, เอาถึงเป็นถึงตาย.
ประหาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง การละ, การทิ้ง, เช่น สมุจเฉทประหาณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรหาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน และมาจากภาษาบาลี ปหาน เขียนว่า ปอ-ปลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	ประหาณ น. การละ, การทิ้ง, เช่น สมุจเฉทประหาณ. (ส. ปฺรหาณ; ป. ปหาน).
ประหาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง การตี, การฟัน, การล้าง, การผลาญ. เป็นคำกริยา หมายถึง ฆ่า, ทําลาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรหาร เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี ปหาร เขียนว่า ปอ-ปลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ประหาร น. การตี, การฟัน, การล้าง, การผลาญ. ก. ฆ่า, ทําลาย. (ส. ปฺรหาร; ป. ปหาร).
ประหารชีวิต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ลงโทษฆ่า. ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง โทษทางอาญาขั้นสูงสุดที่ลงแก่ผู้กระทําความผิดอาญาอุกฉกรรจ์ วิธีประหารชีวิตตามประมวลกฎหมายอาญา คือ การเอาตัวผู้ต้องโทษประหารชีวิตไปยิงเสียให้ตาย.	ประหารชีวิต ก. ลงโทษฆ่า. (กฎ) น. โทษทางอาญาขั้นสูงสุดที่ลงแก่ผู้กระทําความผิดอาญาอุกฉกรรจ์ วิธีประหารชีวิตตามประมวลกฎหมายอาญา คือ การเอาตัวผู้ต้องโทษประหารชีวิตไปยิงเสียให้ตาย.
ประหาส เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง การรื่นเริง, การสนุก, การเล่นตลก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรหาส เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ และมาจากภาษาบาลี ปหาส เขียนว่า ปอ-ปลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	ประหาส น. การรื่นเริง, การสนุก, การเล่นตลก. (ส. ปฺรหาส; ป. ปหาส).
ประเหล เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง	[ปฺระเหน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ประหนึ่ง, ประดุจ, มักใช้เลือนเป็น ประเล่ห์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรเหลิ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ ว่า ปริศนา, กล .	ประเหล [ปฺระเหน] ว. ประหนึ่ง, ประดุจ, มักใช้เลือนเป็น ประเล่ห์. (ส. ปฺรเหลิ ว่า ปริศนา, กล).
ประเหส เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สอ-เสือ	[ปฺระเหด] เป็นคำกริยา หมายถึง ประมาท. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ปฺรแหส เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-สอ-เสือ.	ประเหส [ปฺระเหด] ก. ประมาท. (ข. ปฺรแหส).
ประเหียล เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง	[ปฺระเหียน] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ประเหล.	ประเหียล [ปฺระเหียน] (โบ; กลอน) ว. ประเหล.
ประไหมสุหรี เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ตำแหน่งพระมเหสีที่ ๑ หรืออัครมเหสีของกษัตริย์ชวาในวงศ์อสัญแดหวา.	ประไหมสุหรี น. ตำแหน่งพระมเหสีที่ ๑ หรืออัครมเหสีของกษัตริย์ชวาในวงศ์อสัญแดหวา.
ประอบ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ผอบ.	ประอบ (กลอน) น. ผอบ.
ประอร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม.	ประอร (กลอน) ว. งาม.
ประอรประเอียง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งามกรีดกราย, เคล้าพิงอิงเอียง.	ประอรประเอียง ว. งามกรีดกราย, เคล้าพิงอิงเอียง.
ประอึง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง อึง, ดัง, เอ็ด, อึกทึก. ในวงเล็บ มาจาก บุณโณวาทคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๖.	ประอึง (กลอน) ก. อึง, ดัง, เอ็ด, อึกทึก. (บุณโณวาท).
ประอุก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ระอุ; ร้อนรน เช่น หนึ่งอัคนีมีในเชองกราน บมีเป่าพัดพาน ประอุกแลลุกลามเลือน, ผิโคเคียงเกวียนเดิรหน ไป่ทันแก้ปรน ประอุกแลขุกวอดวาย. (จารึกวัดโพธิ์; อภิไธยโพทิบาทว์), ใช้เป็น กระอุ หรือ กระอุก ก็มี.	ประอุก ก. ระอุ; ร้อนรน เช่น หนึ่งอัคนีมีในเชองกราน บมีเป่าพัดพาน ประอุกแลลุกลามเลือน, ผิโคเคียงเกวียนเดิรหน ไป่ทันแก้ปรน ประอุกแลขุกวอดวาย. (จารึกวัดโพธิ์; อภิไธยโพทิบาทว์), ใช้เป็น กระอุ หรือ กระอุก ก็มี.
ประเอียง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง งาม.	ประเอียง ว. งาม.
ประแอก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง พิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	ประแอก ๑ ก. พิง. (ข.).
ประแอก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง เชือกหรือลวดหนังตีเป็นเกลียวหุ้มผ้าแดง ปลายสายทั้ง ๒ ข้างผูกกับสายสำอางคร่อมอยู่ทางท้ายสันหลังช้าง สำหรับควาญช้างจับเมื่อเวลาคับขัน, กระแซง หรือ กระแอก ก็เรียก.	ประแอก ๒ น. เชือกหรือลวดหนังตีเป็นเกลียวหุ้มผ้าแดง ปลายสายทั้ง ๒ ข้างผูกกับสายสำอางคร่อมอยู่ทางท้ายสันหลังช้าง สำหรับควาญช้างจับเมื่อเวลาคับขัน, กระแซง หรือ กระแอก ก็เรียก.
ประฮาม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ฮอ-นก-ฮูก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง แสงเงินแสงทอง, รุ่งสว่าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร พฺรหาม เขียนว่า พอ-พาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า.	ประฮาม น. แสงเงินแสงทอง, รุ่งสว่าง. (ข. พฺรหาม).
ปรัก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	[ปฺรัก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เงิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	ปรัก ๑ [ปฺรัก] ว. เงิน. (ข.).
ปรัก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	[ปะหฺรัก] เป็นคำกริยา หมายถึง หัก.	ปรัก ๒ [ปะหฺรัก] ก. หัก.
ปรักหักพัง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	[ปะหฺรัก–] เป็นคำกริยา หมายถึง ชํารุด, ทรุดโทรม, (ใช้แก่สิ่งก่อสร้าง).	ปรักหักพัง [ปะหฺรัก–] ก. ชํารุด, ทรุดโทรม, (ใช้แก่สิ่งก่อสร้าง).
ปรักปรำ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อำ	[ปฺรักปฺรํา] เป็นคำกริยา หมายถึง กล่าวโทษหรือให้การใส่ร้ายเกินความเป็นจริง.	ปรักปรำ [ปฺรักปฺรํา] ก. กล่าวโทษหรือให้การใส่ร้ายเกินความเป็นจริง.
ปรักมะ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ	[ปะรักกะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความเพียร, ความบากบั่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปรกฺกม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-กอ-ไก่-มอ-ม้า.	ปรักมะ [ปะรักกะ–] น. ความเพียร, ความบากบั่น. (ป. ปรกฺกม).
ปรัง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	[ปฺรัง] เป็นคำนาม หมายถึง เรียกนาที่ต้องทําในฤดูแล้งว่า นาปรัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร ปฺรัง เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู ว่า ฤดูแล้ง . เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกินเวลา, เกินกําหนด, เช่น จมปรัง ว่า อยู่เกินเวลา.	ปรัง [ปฺรัง] น. เรียกนาที่ต้องทําในฤดูแล้งว่า นาปรัง. (ข. ปฺรัง ว่า ฤดูแล้ง). ว. เกินเวลา, เกินกําหนด, เช่น จมปรัง ว่า อยู่เกินเวลา.
ปรัชญา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา	[ปฺรัดยา, ปฺรัดชะยา] เป็นคำนาม หมายถึง วิชาว่าด้วยหลักแห่งความรู้และความจริง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปรัชญา [ปฺรัดยา, ปฺรัดชะยา] น. วิชาว่าด้วยหลักแห่งความรู้และความจริง. (ส.).
ปรัด เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	[ปะหฺรัด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง แต่ง.	ปรัด [ปะหฺรัด] (กลอน) ก. แต่ง.
ปรัตถจริยา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[ปะรัดถะจะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความประพฤติให้เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปรัตถจริยา [ปะรัดถะจะ–] น. ความประพฤติให้เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น. (ป.).
ปรัตยนต์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺรัดตะยน] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปัจจันต์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรตฺยนฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาบาลี ปจฺจนฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ปรัตยนต์ [ปฺรัดตะยน] (โบ; กลอน) ว. ปัจจันต์. (ส. ปฺรตฺยนฺต; ป. ปจฺจนฺต).
ปรัตยักษ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺรัดตะยัก] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ประจักษ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรตฺยกฺษ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี และมาจากภาษาบาลี ปจฺจกฺข เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่.	ปรัตยักษ์ [ปฺรัดตะยัก] (โบ; กลอน) ว. ประจักษ์. (ส. ปฺรตฺยกฺษ; ป. ปจฺจกฺข).
ปรัตยันต์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺรัดตะยัน] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปัจจันต์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปจฺจนฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-นอ-หนู-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ปรัตยันต์ [ปฺรัดตะยัน] (โบ; กลอน) ว. ปัจจันต์. (ส.; ป. ปจฺจนฺต).
ปรัตยัย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[ปฺรัดตะไย] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ปัจจัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรตฺยย เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี ปจฺจย เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-ยอ-ยัก.	ปรัตยัย [ปฺรัดตะไย] (โบ; กลอน) น. ปัจจัย. (ส. ปฺรตฺยย; ป. ปจฺจย).
ปรัตยุตบัน, ปรัตยุบัน ปรัตยุตบัน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู ปรัตยุบัน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[ปฺรัดตะยุดบัน, ปฺรัดตะยุบัน] เป็นคำนาม หมายถึง ปัจจุบัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรตฺยุตฺปนฺน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-นอ-หนู-พิน-ทุ-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี ปจฺจุปฺปนฺน เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-นอ-หนู-พิน-ทุ-นอ-หนู.	ปรัตยุตบัน, ปรัตยุบัน [ปฺรัดตะยุดบัน, ปฺรัดตะยุบัน] น. ปัจจุบัน. (ส. ปฺรตฺยุตฺปนฺน; ป. ปจฺจุปฺปนฺน).
ปรัตยูษ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี	[ปฺรัดตะยูด] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปัจจูส, เช้ามืด, ใกล้รุ่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรตฺยูษ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-สอ-รือ-สี และมาจากภาษาบาลี ปจฺจูส เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อู-สอ-เสือ.	ปรัตยูษ [ปฺรัดตะยูด] (โบ; กลอน) ว. ปัจจูส, เช้ามืด, ใกล้รุ่ง. (ส. ปฺรตฺยูษ; ป. ปจฺจูส).
ปรัตยูห์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺรัดตะยู] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง อันตราย, ความขัดข้อง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรตฺยูห เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ และมาจากภาษาบาลี ปจฺจูห เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อู-หอ-หีบ.	ปรัตยูห์ [ปฺรัดตะยู] (โบ; กลอน) น. อันตราย, ความขัดข้อง. (ส. ปฺรตฺยูห; ป. ปจฺจูห).
ปรัตเยก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	[ปฺรัดตะเยก] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ และเป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปัจเจก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรเตฺยก เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่ และมาจากภาษาบาลี ปจฺเจก เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-กอ-ไก่.	ปรัตเยก [ปฺรัดตะเยก] (โบ; กลอน) ว. ปัจเจก. (ส. ปฺรเตฺยก; ป. ปจฺเจก).
ปรัน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[ปฺรัน] เป็นคำกริยา หมายถึง เอาของใหญ่กระแทกหรือดันเข้าไปในของเล็ก (มักใช้เป็นคําด่า).	ปรัน [ปฺรัน] ก. เอาของใหญ่กระแทกหรือดันเข้าไปในของเล็ก (มักใช้เป็นคําด่า).
ปรั่น, ปรั้น ปรั่น เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู ปรั้น เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	[ปฺรั่น, ปฺรั้น] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงแปร้น เช่น ร้องก้องปรั่นประดิรพยทั่วแล. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์สักบรรพ.	ปรั่น, ปรั้น [ปฺรั่น, ปฺรั้น] ว. เสียงแปร้น เช่น ร้องก้องปรั่นประดิรพยทั่วแล. (ม. คำหลวง สักบรรพ).
ปรับ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	[ปฺรับ] เป็นคำกริยา หมายถึง บอก, เล่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร บฺราป่ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ไม้-เอก.	ปรับ ๑ [ปฺรับ] ก. บอก, เล่า. (ข. บฺราป่).
ปรับทุกข์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง บอกเล่าความทุกข์, พรรณนาถึงความทุกข์.	ปรับทุกข์ ก. บอกเล่าความทุกข์, พรรณนาถึงความทุกข์.
ปรับ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	[ปฺรับ] เป็นคำกริยา หมายถึง เปรียบ, เทียบ; ทําให้อยู่ในสภาพที่เหมาะหรือดีขึ้น, ทําให้เรียบ, ทําให้เสมอ; ลงโทษให้ใช้เงินเพราะทําผิด, ลงโทษให้เป็นแพ้; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง โทษทางอาญาสถานหนึ่ง ซึ่งผู้ต้องโทษต้องชําระเงินตามจํานวนที่กําหนดไว้ในคําพิพากษาต่อศาล หรือตามที่เจ้าพนักงานเปรียบเทียบ เรียกว่า โทษปรับ.	ปรับ ๒ [ปฺรับ] ก. เปรียบ, เทียบ; ทําให้อยู่ในสภาพที่เหมาะหรือดีขึ้น, ทําให้เรียบ, ทําให้เสมอ; ลงโทษให้ใช้เงินเพราะทําผิด, ลงโทษให้เป็นแพ้; (กฎ) น. โทษทางอาญาสถานหนึ่ง ซึ่งผู้ต้องโทษต้องชําระเงินตามจํานวนที่กําหนดไว้ในคําพิพากษาต่อศาล หรือตามที่เจ้าพนักงานเปรียบเทียบ เรียกว่า โทษปรับ.
ปรับโทษ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-รือ-สี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง กําหนดโทษที่จะลง.	ปรับโทษ (กฎ) ก. กําหนดโทษที่จะลง.
ปรับปรุง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง แก้ไขให้เรียบร้อยยิ่งขึ้น.	ปรับปรุง ก. แก้ไขให้เรียบร้อยยิ่งขึ้น.
ปรับไหม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย และเป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ให้ผู้กระทําผิดหรือกระทําละเมิดชําระเงินค่าสินไหมทดแทนหรือค่าปรับ.	ปรับไหม (กฎ; โบ) ก. ให้ผู้กระทําผิดหรือกระทําละเมิดชําระเงินค่าสินไหมทดแทนหรือค่าปรับ.
ปรับอากาศ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ปรับอุณหภูมิและความชื้นของอากาศด้วยอุปกรณ์ที่เรียกว่าเครื่องปรับอากาศ.	ปรับอากาศ ว. ที่ปรับอุณหภูมิและความชื้นของอากาศด้วยอุปกรณ์ที่เรียกว่าเครื่องปรับอากาศ.
ปรับอาบัติ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาโทษเป็นผิดตามพระวินัย (ใช้แก่พระภิกษุ).	ปรับอาบัติ ก. เอาโทษเป็นผิดตามพระวินัย (ใช้แก่พระภิกษุ).
ปรัมปรา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[ปะรําปะรา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สืบ ๆ กันมา, เก่าก่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปรัมปรา [ปะรําปะรา] ว. สืบ ๆ กันมา, เก่าก่อน. (ป., ส.).
ปรัศจิม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	[ปฺรัดสะจิม] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ปัจฉิม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปศฺจิม เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า และมาจากภาษาบาลี ปจฺฉิม เขียนว่า ปอ-ปลา-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า.	ปรัศจิม [ปฺรัดสะจิม] (แบบ) น. ปัจฉิม. (ส. ปศฺจิม; ป. ปจฺฉิม).
ปรัศนา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[ปฺรัดสะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ปัญหา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรศฺน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี ปญฺห เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-หอ-หีบ.	ปรัศนา [ปฺรัดสะ–] (แบบ) น. ปัญหา. (ส. ปฺรศฺน; ป. ปญฺห).
ปรัศนี เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[ปฺรัดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องหมายรูปดังนี้ ?, เครื่องหมายคําถาม ก็เรียก; สิ่งที่เป็นเงื่อนงำต้องหาคำตอบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปรัศนี [ปฺรัดสะ–] น. เครื่องหมายรูปดังนี้ ?, เครื่องหมายคําถาม ก็เรียก; สิ่งที่เป็นเงื่อนงำต้องหาคำตอบ. (ส.).
ปรัศว์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-วอ-แหวน-ทัน-ทะ-คาด	[ปะหฺรัด] เป็นคำนาม หมายถึง ข้าง, สีข้าง; เรียกเรือนหลวงซึ่งอยู่ขนานทั้ง ๒ ข้างของเรือนหลวงหรือพระที่นั่งที่เป็นประธาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปารฺศฺว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-วอ-แหวน และมาจากภาษาบาลี ปสฺส เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ.	ปรัศว์ [ปะหฺรัด] น. ข้าง, สีข้าง; เรียกเรือนหลวงซึ่งอยู่ขนานทั้ง ๒ ข้างของเรือนหลวงหรือพระที่นั่งที่เป็นประธาน. (ส. ปารฺศฺว; ป. ปสฺส).
ปรัสสบท เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ-สอ-เสือ-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	[ปะรัดสะบด] เป็นคำนาม หมายถึง “บทเพื่อผู้อื่น”, ในตำราไวยากรณ์บาลีและสันสกฤตใช้เป็นเครื่องหมายให้ทราบว่าเป็นกริยากัตตุวาจก เช่น สูโท โอทนํ ปจติ = พ่อครัวหุงอยู่ซึ่งข้าวสุก ปจติ เป็นกริยาปรัสสบท, ตรงข้ามกับ อัตตโนบท.	ปรัสสบท [ปะรัดสะบด] น. “บทเพื่อผู้อื่น”, ในตำราไวยากรณ์บาลีและสันสกฤตใช้เป็นเครื่องหมายให้ทราบว่าเป็นกริยากัตตุวาจก เช่น สูโท โอทนํ ปจติ = พ่อครัวหุงอยู่ซึ่งข้าวสุก ปจติ เป็นกริยาปรัสสบท, ตรงข้ามกับ อัตตโนบท.
ปร่า เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	[ปฺร่า] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะของรสที่ไม่กลมกล่อมไม่แน่ชัดว่าเป็นรสอะไร เช่นรสแกงที่มีเครื่องปรุงไม่เหมาะส่วน.	ปร่า [ปฺร่า] ว. ลักษณะของรสที่ไม่กลมกล่อมไม่แน่ชัดว่าเป็นรสอะไร เช่นรสแกงที่มีเครื่องปรุงไม่เหมาะส่วน.
ปรากฏ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ตอ-ปะ-ตัก	[ปฺรากด] เป็นคำกริยา หมายถึง สําแดงออกมาให้เห็น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรกฏ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-ตอ-ปะ-ตัก และมาจากภาษาบาลี ปากฏ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ตอ-ปะ-ตัก.	ปรากฏ [ปฺรากด] ก. สําแดงออกมาให้เห็น. (ส. ปฺรกฏ; ป. ปากฏ).
ปรากฏการณ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ตอ-ปะ-ตัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺรากดกาน, ปฺรากดตะกาน] เป็นคำนาม หมายถึง การสําแดงออกมาให้เห็น.	ปรากฏการณ์ [ปฺรากดกาน, ปฺรากดตะกาน] น. การสําแดงออกมาให้เห็น.
ปรากรม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[ปะรากฺรม] เป็นคำนาม หมายถึง ความเพียร, ความบากบั่น. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปรากรม [ปะรากฺรม] น. ความเพียร, ความบากบั่น. (ส.).
ปรากฤต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-รึ-ตอ-เต่า	[ปฺรากฺริด] เป็นคำนาม หมายถึง ภาษาพื้นเมืองในอินเดียสมัยโบราณซึ่งสืบเนื่องมาจากภาษาตระกูลอริยกะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปรากฤต [ปฺรากฺริด] น. ภาษาพื้นเมืองในอินเดียสมัยโบราณซึ่งสืบเนื่องมาจากภาษาตระกูลอริยกะ. (ส.).
ปราการ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปฺรากาน] เป็นคำนาม หมายถึง กําแพงสําหรับป้องกันการรุกราน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺราการ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี ปาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ปราการ [ปฺรากาน] น. กําแพงสําหรับป้องกันการรุกราน. (ส. ปฺราการ; ป. ปาการ).
ปราคภาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปฺรากพาน] เป็นคำนาม หมายถึง เงื้อมภูเขา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺราคฺภาร เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-พิน-ทุ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี ปพฺภาร เขียนว่า ปอ-ปลา-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ปราคภาร [ปฺรากพาน] น. เงื้อมภูเขา. (ส. ปฺราคฺภาร; ป. ปพฺภาร).
ปราคาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปฺราคาน] เป็นคำนาม หมายถึง ตึกใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปราคาร [ปฺราคาน] น. ตึกใหญ่. (ส.).
ปราง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	[ปฺราง] เป็นคำนาม หมายถึง แก้ม; มะปราง.	ปราง [ปฺราง] น. แก้ม; มะปราง.
ปรางค์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺราง] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งก่อสร้างมียอดสูงขึ้นไปมีรูปทรงคล้ายฝักข้าวโพดและมีฝักเพกาปักอยู่ข้างบน, ถ้าเป็นเจดีย์มียอดเช่นนั้น เรียกว่า เจดีย์ยอดปรางค์.	ปรางค์ [ปฺราง] น. สิ่งก่อสร้างมียอดสูงขึ้นไปมีรูปทรงคล้ายฝักข้าวโพดและมีฝักเพกาปักอยู่ข้างบน, ถ้าเป็นเจดีย์มียอดเช่นนั้น เรียกว่า เจดีย์ยอดปรางค์.
ปรางค์ปรา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[ปฺรางปฺรา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง หมายถึง ตัดมาจาก ปรางค์ปราสาท.	ปรางค์ปรา [ปฺรางปฺรา] (กลอน) ตัดมาจาก ปรางค์ปราสาท.
ปรางคณะ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[ปฺรางคะนะ] เป็นคำนาม หมายถึง คณะ, สํานัก; สนาม; พื้นอย่างพื้นเรือน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปรางคณะ [ปฺรางคะนะ] น. คณะ, สํานัก; สนาม; พื้นอย่างพื้นเรือน. (ส.).
ปราจีน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	[ปฺราจีน] เป็นคำนาม หมายถึง ทิศตะวันออก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺราจีน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู และมาจากภาษาบาลี ปาจีน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู.	ปราจีน [ปฺราจีน] น. ทิศตะวันออก. (ส. ปฺราจีน; ป. ปาจีน).
ปราชญ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺราด] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีปัญญารอบรู้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺราชฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง.	ปราชญ์ [ปฺราด] น. ผู้มีปัญญารอบรู้. (ส. ปฺราชฺ).
ปราชญา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา	[ปฺราดยา] เป็นคำนาม หมายถึง ปัญญา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรชฺา เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี ปฺา เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา.	ปราชญา [ปฺราดยา] น. ปัญญา. (ส. ปฺรชฺา; ป. ปฺา).
ปราชัย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[ปะราไช] เป็นคำนาม หมายถึง ความพ่ายแพ้. เป็นคำกริยา หมายถึง พ่ายแพ้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปราชัย [ปะราไช] น. ความพ่ายแพ้. ก. พ่ายแพ้. (ป.).
ปราชาปัตยวิวาหะ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	[ปฺราชาปัดตะยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การสมรสวิธีหนึ่งที่บิดายกลูกสาวให้เจ้าบ่าวโดยปราศจากการเรียกร้องอย่างใดอย่างหนึ่งจากเจ้าบ่าว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปราชาปัตยวิวาหะ [ปฺราชาปัดตะยะ–] น. การสมรสวิธีหนึ่งที่บิดายกลูกสาวให้เจ้าบ่าวโดยปราศจากการเรียกร้องอย่างใดอย่างหนึ่งจากเจ้าบ่าว. (ส.).
ปราชิต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[ปะราชิด] เป็นคำกริยา หมายถึง แพ้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปราชิต [ปะราชิด] ก. แพ้. (ป.).
ปราณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	[ปฺราน] เป็นคำนาม หมายถึง ลมหายใจ; สัตว์มีชีวิต, ชีวิต, ใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺราณ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน และมาจากภาษาบาลี ปาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน.	ปราณ [ปฺราน] น. ลมหายใจ; สัตว์มีชีวิต, ชีวิต, ใจ. (ส. ปฺราณ; ป. ปาณ).
ปราณี เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	[ปฺรานี] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีชีวิต, สัตว์, คน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺราณิ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ ปฺราณินฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี ปาณี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อี.	ปราณี [ปฺรานี] น. ผู้มีชีวิต, สัตว์, คน. (ส. ปฺราณิ, ปฺราณินฺ; ป. ปาณี).
ปราด เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	[ปฺราด] เป็นคำกริยา หมายถึง แล่นอย่างฉับไว เช่น ปราดเข้าใส่. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เป็นไปอย่างฉับไว เช่น วิ่งปราด.	ปราด [ปฺราด] ก. แล่นอย่างฉับไว เช่น ปราดเข้าใส่. ว. อาการที่เป็นไปอย่างฉับไว เช่น วิ่งปราด.
ปราดเปรียว เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ว่องไว, คล่องแคล่ว.	ปราดเปรียว ว. ว่องไว, คล่องแคล่ว.
ปราดเปรื่อง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีความคิดแคล่วคล่องว่องไว, เปรื่องปราด ก็ว่า.	ปราดเปรื่อง ว. มีความคิดแคล่วคล่องว่องไว, เปรื่องปราด ก็ว่า.
ปราติหารย์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺราติหาน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ปาฏิหาริย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺราติหารฺย เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี ปาฏิหาริย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-ปะ-ตัก-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	ปราติหารย์ [ปฺราติหาน] (กลอน) น. ปาฏิหาริย์. (ส. ปฺราติหารฺย; ป. ปาฏิหาริย).
ปราทุกรา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[ปฺราทุกฺรา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ปาทุกา, รองเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาทุกา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	ปราทุกรา [ปฺราทุกฺรา] (กลอน) น. ปาทุกา, รองเท้า. (ป., ส. ปาทุกา).
ปราน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[ปฺราน] เป็นคำนาม หมายถึง โคตร, วงศ์.	ปราน [ปฺราน] น. โคตร, วงศ์.
ปรานี เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[ปฺรา–] เป็นคำกริยา หมายถึง เอ็นดูด้วยความสงสาร.	ปรานี [ปฺรา–] ก. เอ็นดูด้วยความสงสาร.
ปรานีตีเอาเรือ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เอ็นดูหรือเผื่อแผ่เขา แต่กลับถูกประทุษร้ายตอบ เช่น มุทะลุดุดันขันเหลือ ปรานีตีเอาเรือเสียอีกเล่า. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง สังข์ทอง ใน แบบเรียนกวีนิพนธ์.	ปรานีตีเอาเรือ (สำ) ก. เอ็นดูหรือเผื่อแผ่เขา แต่กลับถูกประทุษร้ายตอบ เช่น มุทะลุดุดันขันเหลือ ปรานีตีเอาเรือเสียอีกเล่า. (สังข์ทอง).
ปรานีปราศรัย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[ปฺรานีปฺราไส] เป็นคำกริยา หมายถึง ปรานี (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น ใช้อย่างไม่ปรานีปราศรัย.	ปรานีปราศรัย [ปฺรานีปฺราไส] ก. ปรานี (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น ใช้อย่างไม่ปรานีปราศรัย.
ปราบ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	[ปฺราบ] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ราบ, ทําให้อยู่ในอํานาจ.	ปราบ [ปฺราบ] ก. ทําให้ราบ, ทําให้อยู่ในอํานาจ.
ปราบปราม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้สงบราบคาบ.	ปราบปราม ก. ทําให้สงบราบคาบ.
ปราบดาภิเษก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่	[ปฺราบดาพิเสก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีอภิเษกอันถึงแล้ว. เป็นคำนาม หมายถึง พระราชพิธีอภิเษกของพระเจ้าแผ่นดินซึ่งได้ราชสมบัติมาด้วยการรบชนะข้าศึก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺราปฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ตอ-เต่า + อภิเษก เขียนว่า ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่ .	ปราบดาภิเษก [ปฺราบดาพิเสก] ว. มีอภิเษกอันถึงแล้ว. น. พระราชพิธีอภิเษกของพระเจ้าแผ่นดินซึ่งได้ราชสมบัติมาด้วยการรบชนะข้าศึก. (ส. ปฺราปฺต + อภิเษก).
ปราปต์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺราบ] เป็นคำกริยา หมายถึง ถึงแล้ว, ได้แล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺราปฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาบาลี ปตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ปราปต์ [ปฺราบ] ก. ถึงแล้ว, ได้แล้ว. (ส. ปฺราปฺต; ป. ปตฺต).
ปราภพ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-พอ-พาน	[ปะราพบ] เป็นคำนาม หมายถึง ความฉิบหาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปราภว เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-วอ-แหวน.	ปราภพ [ปะราพบ] น. ความฉิบหาย. (ป. ปราภว).
ปราม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	[ปฺราม] เป็นคำกริยา หมายถึง ว่ากล่าวตักเตือนให้เกรงกลัว.	ปราม [ปฺราม] ก. ว่ากล่าวตักเตือนให้เกรงกลัว.
ปรามาส เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ ความหมายที่ ๑	[ปฺรามาด] เป็นคำกริยา หมายถึง ดูถูก.	ปรามาส ๑ [ปฺรามาด] ก. ดูถูก.
ปรามาส เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ ความหมายที่ ๒	[ปะรามาด] เป็นคำนาม หมายถึง การจับต้อง, การลูบคลํา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปรามาส ๒ [ปะรามาด] น. การจับต้อง, การลูบคลํา. (ป.).
ปราโมช เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ชอ-ช้าง	[ปฺราโมด] เป็นคำนาม หมายถึง ความบันเทิงใจ, ความปลื้มใจ, ปราโมทย์ ก็ใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปาโมชฺช เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรโมทฺย เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	ปราโมช [ปฺราโมด] น. ความบันเทิงใจ, ความปลื้มใจ, ปราโมทย์ ก็ใช้. (ป. ปาโมชฺช; ส. ปฺรโมทฺย).
ปราโมทย์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺราโมด] เป็นคำนาม หมายถึง ความบันเทิงใจ, ความปลื้มใจ, ปราโมช ก็ใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรโมทฺย เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี ปาโมชฺช เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-มอ-ม้า-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง.	ปราโมทย์ [ปฺราโมด] น. ความบันเทิงใจ, ความปลื้มใจ, ปราโมช ก็ใช้. (ส. ปฺรโมทฺย; ป. ปาโมชฺช).
ปราย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[ปฺราย] เป็นคำกริยา หมายถึง ซัด, หว่าน, สาดให้กระจายไป, เช่น ปรายข้าวตอกดอกไม้, มักใช้เข้าคู่กับคำ โปรย เป็น โปรยปราย.	ปราย [ปฺราย] ก. ซัด, หว่าน, สาดให้กระจายไป, เช่น ปรายข้าวตอกดอกไม้, มักใช้เข้าคู่กับคำ โปรย เป็น โปรยปราย.
ปรารถนา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ถอ-ถุง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[ปฺราดถะหฺนา] เป็นคำกริยา หมายถึง มุ่งหมาย, อยากได้, ต้องการ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรารฺถนา เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี ปตฺถนา เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-นอ-หนู-สะ-หระ-อา.	ปรารถนา [ปฺราดถะหฺนา] ก. มุ่งหมาย, อยากได้, ต้องการ. (ส. ปฺรารฺถนา; ป. ปตฺถนา).
ปรารภ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พอ-สำ-เพา	[ปฺรารบ] เป็นคำกริยา หมายถึง กล่าวถึง; ตั้งต้น; ดําริ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปรารภ [ปฺรารบ] ก. กล่าวถึง; ตั้งต้น; ดําริ. (ส.).
ปรารมภ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺรารม] เป็นคำกริยา หมายถึง เริ่มแรก; วิตก, รําพึง, ครุ่นคิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรารมฺภ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-พิน-ทุ-พอ-สำ-เพา ว่า เริ่มแรก, เริ่มต้น .	ปรารมภ์ [ปฺรารม] ก. เริ่มแรก; วิตก, รําพึง, ครุ่นคิด. (ส. ปฺรารมฺภ ว่า เริ่มแรก, เริ่มต้น).
ปราศ, ปราศจาก ปราศ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา ปราศจาก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	[ปฺราด, ปฺราดสะจาก] เป็นคำกริยา หมายถึง พ้นไป, ไม่มี.	ปราศ, ปราศจาก [ปฺราด, ปฺราดสะจาก] ก. พ้นไป, ไม่มี.
ปราศรัย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[ปฺราไส] เป็นคำนาม หมายถึง การพูดด้วยไมตรีจิต, การแสดงอัชฌาสัยในระหว่างผู้ใหญ่ต่อผู้น้อยหรือผู้ที่เสมอกัน; คําปรารภ. เป็นคำกริยา หมายถึง พูดด้วยไมตรีจิต, พูดแสดงอัชฌาสัยระหว่างผู้ใหญ่ต่อผู้น้อยหรือผู้ที่เสมอกัน; ปรารภ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรศฺรย เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก.	ปราศรัย [ปฺราไส] น. การพูดด้วยไมตรีจิต, การแสดงอัชฌาสัยในระหว่างผู้ใหญ่ต่อผู้น้อยหรือผู้ที่เสมอกัน; คําปรารภ. ก. พูดด้วยไมตรีจิต, พูดแสดงอัชฌาสัยระหว่างผู้ใหญ่ต่อผู้น้อยหรือผู้ที่เสมอกัน; ปรารภ. (ส. ปฺรศฺรย).
ปราษณี เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	[ปฺราดสะนี] เป็นคำนาม หมายถึง ส้นเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปารฺษฺณี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี และมาจากภาษาบาลี ปณฺหิ เขียนว่า ปอ-ปลา-นอ-เนน-พิน-ทุ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อิ.	ปราษณี [ปฺราดสะนี] น. ส้นเท้า. (ส. ปารฺษฺณี; ป. ปณฺหิ).
ปราษาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	[ปฺราสาน] เป็นคำนาม หมายถึง หิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปาษาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-นอ-เนน และมาจากภาษาบาลี ปาสาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน.	ปราษาณ [ปฺราสาน] น. หิน. (ส. ปาษาณ; ป. ปาสาณ).
ปราสัย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[ปฺราไส] เป็นคำกริยา หมายถึง ปราศรัย.	ปราสัย [ปฺราไส] ก. ปราศรัย.
ปราสาท เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[ปฺราสาด] เป็นคำนาม หมายถึง เรือนมียอดเป็นชั้น ๆ สําหรับเป็นที่ประทับของพระเจ้าแผ่นดินหรือเป็นที่ประดิษฐานสิ่งศักดิ์สิทธิ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺราสาท เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน และมาจากภาษาบาลี ปาสาท เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน.	ปราสาท [ปฺราสาด] น. เรือนมียอดเป็นชั้น ๆ สําหรับเป็นที่ประทับของพระเจ้าแผ่นดินหรือเป็นที่ประดิษฐานสิ่งศักดิ์สิทธิ์. (ส. ปฺราสาท; ป. ปาสาท).
ปรำ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อำ	[ปฺรํา] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําอาการดุจกระทุ้ง; เจาะจง; เทลงไปเร็ว ๆ ให้ปนกับของอื่น; รุมกล่าวโทษ.	ปรำ [ปฺรํา] ก. ทําอาการดุจกระทุ้ง; เจาะจง; เทลงไปเร็ว ๆ ให้ปนกับของอื่น; รุมกล่าวโทษ.
ปริ– เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๑	[ปะริ–]เป็นอุปสรรคในภาษาบาลีและสันสกฤต, ใช้นําหน้าศัพท์อื่นแปลว่า รอบ เช่น ปริมณฑล.	ปริ– ๑ [ปะริ–] เป็นอุปสรรคในภาษาบาลีและสันสกฤต, ใช้นําหน้าศัพท์อื่นแปลว่า รอบ เช่น ปริมณฑล.
ปริ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ ความหมายที่ ๒	[ปฺริ] เป็นคำกริยา หมายถึง แย้ม, ผลิ, แตกแต่น้อย.	ปริ ๒ [ปฺริ] ก. แย้ม, ผลิ, แตกแต่น้อย.
ปริปาก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง แย้มปากพูดออกมา (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น อย่าปริปากบอกใครนะ.	ปริปาก ก. แย้มปากพูดออกมา (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น อย่าปริปากบอกใครนะ.
ปริก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	[ปฺริก] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนยอดของฝาโถหรือผอบที่ทำด้วยทองอย่างหัวแหวนนพเก้า สำหรับสวมบนฝาโถหรือผอบ.	ปริก ๑ [ปฺริก] น. ส่วนยอดของฝาโถหรือผอบที่ทำด้วยทองอย่างหัวแหวนนพเก้า สำหรับสวมบนฝาโถหรือผอบ.
ปริก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	[ปฺริก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวใต้ดินชนิด Asparagus sprengeri Regel ในวงศ์ Asparagaceae ดอกสีขาว กลิ่นหอม ใช้ทํายาได้.	ปริก ๒ [ปฺริก] น. ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวใต้ดินชนิด Asparagus sprengeri Regel ในวงศ์ Asparagaceae ดอกสีขาว กลิ่นหอม ใช้ทํายาได้.
ปริกขาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปะริกขาน] เป็นคำนาม หมายถึง บริขาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริกขาร [ปะริกขาน] น. บริขาร. (ป.).
ปริกรรม, ปริกรรม– ปริกรรม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า ปริกรรม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[ปะริกํา, ปะริกำมะ–] เป็นคำนาม หมายถึง บริกรรม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริกรฺมนฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี ปริกมฺม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	ปริกรรม, ปริกรรม– [ปะริกํา, ปะริกำมะ–] น. บริกรรม. (ส. ปริกรฺมนฺ; ป. ปริกมฺม).
ปริกรรมนิมิต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[ปะริกำมะนิมิด] เป็นคำนาม หมายถึง “อารมณ์ในบริกรรม” คือ สิ่งที่ใช้เพ่งหรือนึกเป็นอารมณ์ในเวลาบริกรรม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริกมฺมนิมิตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต ปริกรฺม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า + นิมิตฺต เขียนว่า นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า .	ปริกรรมนิมิต [ปะริกำมะนิมิด] น. “อารมณ์ในบริกรรม” คือ สิ่งที่ใช้เพ่งหรือนึกเป็นอารมณ์ในเวลาบริกรรม. (ป. ปริกมฺมนิมิตฺต; ส. ปริกรฺม + นิมิตฺต).
ปริกัป เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ปอ-ปลา	[ปะริกับ] เป็นคำกริยา หมายถึง กําหนด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริกปฺป เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา และมาจากภาษาสันสกฤต ปริกลฺป เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ปอ-ปลา.	ปริกัป [ปะริกับ] ก. กําหนด. (ป. ปริกปฺป; ส. ปริกลฺป).
ปริกัลป– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา	[ปะริกันละปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความตรึก, ความดําริ, ความกําหนดในใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริกลฺป เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ปอ-ปลา และมาจากภาษาบาลี ปริกปฺป เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ปอ-ปลา.	ปริกัลป– [ปะริกันละปะ–] น. ความตรึก, ความดําริ, ความกําหนดในใจ. (ส. ปริกลฺป; ป. ปริกปฺป).
ปริกัลปมาลา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ปอ-ปลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ระเบียบกริยาในไวยากรณ์ที่บอกความคาดหมาย ความกําหนด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปริกัลปมาลา น. ระเบียบกริยาในไวยากรณ์ที่บอกความคาดหมาย ความกําหนด. (ส.).
ปริขา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา	[ปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง คู; สนามเพลาะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปริขา [ปะ–] น. คู; สนามเพลาะ. (ป., ส.).
ปริคณห์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-นอ-เนน-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	[ปะริคน] เป็นคำนาม หมายถึง บริคณห์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริคหณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-คอ-ควาย-หอ-หีบ-นอ-เนน.	ปริคณห์ [ปะริคน] น. บริคณห์. (ป. ปริคหณ).
ปริจาค เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	[ปะริจาก] เป็นคำนาม หมายถึง บริจาค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริจฺจาค เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย.	ปริจาค [ปะริจาก] น. บริจาค. (ป. ปริจฺจาค).
ปริจาริกา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	[ปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง บริจาริกา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริจาริกา [ปะ–] น. บริจาริกา. (ป.).
ปริเฉท เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ทอ-ทะ-หาน	[ปะริเฉด] เป็นคำนาม หมายถึง บริเฉท. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริจฺเฉท เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-สะ-หระ-เอ-ฉอ-ฉิ่ง-ทอ-ทะ-หาน.	ปริเฉท [ปะริเฉด] น. บริเฉท. (ป. ปริจฺเฉท).
ปริชน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	[ปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง บริชน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริชน [ปะ–] น. บริชน. (ป.).
ปริซึม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อึ-มอ-ม้า	[ปฺริ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง แท่งตันชนิดหนึ่ง ปลายทั้ง ๒ เป็นรูปหลายเหลี่ยมซึ่งมีพื้นที่เท่ากัน เป็นรูปแบบเดียวกันและขนานกันด้วย ส่วนด้านข้างทุกด้านของแท่งเป็นรูปสี่เหลี่ยมด้านขนาน; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในฟิสิกส์ หมายถึง แท่งตันทําด้วยวัตถุโปร่งใส เช่นแก้ว หินควอตซ์ ปลายทั้ง ๒ เป็นรูปสามเหลี่ยมซึ่งมีพื้นที่เท่ากัน เป็นรูปแบบเดียวกันและขนานกันด้วย ส่วนด้านข้างทุกด้านของแท่งเป็นรูปสี่เหลี่ยมด้านขนาน ใช้ประโยชน์สําหรับหักเหแนวทางเคลื่อนที่ของแสง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ prism เขียนว่า พี-อา-ไอ-เอส-เอ็ม.	ปริซึม [ปฺริ–] (คณิต) น. แท่งตันชนิดหนึ่ง ปลายทั้ง ๒ เป็นรูปหลายเหลี่ยมซึ่งมีพื้นที่เท่ากัน เป็นรูปแบบเดียวกันและขนานกันด้วย ส่วนด้านข้างทุกด้านของแท่งเป็นรูปสี่เหลี่ยมด้านขนาน; (ฟิสิกส์) แท่งตันทําด้วยวัตถุโปร่งใส เช่นแก้ว หินควอตซ์ ปลายทั้ง ๒ เป็นรูปสามเหลี่ยมซึ่งมีพื้นที่เท่ากัน เป็นรูปแบบเดียวกันและขนานกันด้วย ส่วนด้านข้างทุกด้านของแท่งเป็นรูปสี่เหลี่ยมด้านขนาน ใช้ประโยชน์สําหรับหักเหแนวทางเคลื่อนที่ของแสง. (อ. prism).
ปริญญา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา	[ปะรินยา] เป็นคำนาม หมายถึง ความกําหนดรู้, ความหยั่งรู้, ความรู้รอบ; ชั้นความรู้ขั้นมหาวิทยาลัยซึ่งประสาทให้แก่ผู้ที่สอบไล่ได้ตามที่กําหนดไว้, ถ้าประสาทแก่ผู้ทรงวิทยาคุณหรือผู้มีเกียรติตามที่เห็นสมควร เรียกว่า ปริญญากิตติมศักดิ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปริชฺา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา.	ปริญญา [ปะรินยา] น. ความกําหนดรู้, ความหยั่งรู้, ความรู้รอบ; ชั้นความรู้ขั้นมหาวิทยาลัยซึ่งประสาทให้แก่ผู้ที่สอบไล่ได้ตามที่กําหนดไว้, ถ้าประสาทแก่ผู้ทรงวิทยาคุณหรือผู้มีเกียรติตามที่เห็นสมควร เรียกว่า ปริญญากิตติมศักดิ์. (ป.; ส. ปริชฺา).
ปริญญาบัตร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง บัตรที่แสดงวิทยฐานะของผู้สําเร็จการศึกษาว่ามีศักดิ์และสิทธิ์ระดับปริญญา.	ปริญญาบัตร น. บัตรที่แสดงวิทยฐานะของผู้สําเร็จการศึกษาว่ามีศักดิ์และสิทธิ์ระดับปริญญา.
ปริณาม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	[ปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การผันแปร, การเปลี่ยนแปลง, การย่อยไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริณาม [ปะ–] น. การผันแปร, การเปลี่ยนแปลง, การย่อยไป. (ป.).
ปริณามัคคิ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ไฟธาตุที่ย่อยอาหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริณามัคคิ น. ไฟธาตุที่ย่อยอาหาร. (ป.).
ปริณามัคคิ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ	ดู ปริณาม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า.	ปริณามัคคิ ดู ปริณาม.
ปริณายก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	[ปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้นําบริวาร, หัวหน้า, ผู้เป็นใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปรินายก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-กอ-ไก่.	ปริณายก [ปะ–] น. ผู้นําบริวาร, หัวหน้า, ผู้เป็นใหญ่. (ส.; ป. ปรินายก).
ปริต, ปริต–, ปริตตะ ปริต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า ปริต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า ปริตตะ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ	[ปะริด, ปะริดตะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น้อย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต ปรีตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ปริต, ปริต–, ปริตตะ [ปะริด, ปะริดตะ–] ว. น้อย. (ป. ปริตฺต; ส. ปรีตฺต).
ปริตทวีป เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง ทวีปน้อย, คู่กับ มหาทวีป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า + ภาษาสันสกฤต ทฺวีป เขียนว่า ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา .	ปริตทวีป น. ทวีปน้อย, คู่กับ มหาทวีป. (ป. ปริตฺต + ส. ทฺวีป).
ปริตโตทก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่	[ปะริดโตทก] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าพระปริตร, นํ้าพระพุทธมนต์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริตโตทก [ปะริดโตทก] น. นํ้าพระปริตร, นํ้าพระพุทธมนต์. (ป.).
ปริตยาค เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	[ปะริดตะยาก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง บริจาค. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริตฺยาค เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย และมาจากภาษาบาลี ปริจฺจาค เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย.	ปริตยาค [ปะริดตะยาก] (แบบ) ก. บริจาค. (ส. ปริตฺยาค; ป. ปริจฺจาค).
ปริตร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[ปะหฺริด] เป็นคำนาม หมายถึง ความต้านทาน, เครื่องป้องกัน; พระพุทธมนต์ในเจ็ดตํานานที่เรียกว่า สัตปริตร และสิบสองตํานานที่เรียกว่า ทวาทศปริตร, ตํานานหนึ่ง เรียกว่า ปริตรหนึ่ง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น้อย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปริตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ปริตร [ปะหฺริด] น. ความต้านทาน, เครื่องป้องกัน; พระพุทธมนต์ในเจ็ดตํานานที่เรียกว่า สัตปริตร และสิบสองตํานานที่เรียกว่า ทวาทศปริตร, ตํานานหนึ่ง เรียกว่า ปริตรหนึ่ง. ว. น้อย. (ส.; ป. ปริตฺต).
ปริทรรศน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[ปะริทัด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกล้องชนิดหนึ่งที่ใช้มองดูสิ่งต่าง ๆ ซึ่งมีที่กําบังขวางกั้น หรือใช้มองดูสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่เหนือระดับสายตาผู้มอง เช่น กล้องเรือดํานํ้า, กล้องตาเรือ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ periscope เขียนว่า พี-อี-อา-ไอ-เอส-ซี-โอ-พี-อี.	ปริทรรศน์ [ปะริทัด] น. ชื่อกล้องชนิดหนึ่งที่ใช้มองดูสิ่งต่าง ๆ ซึ่งมีที่กําบังขวางกั้น หรือใช้มองดูสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่เหนือระดับสายตาผู้มอง เช่น กล้องเรือดํานํ้า, กล้องตาเรือ ก็เรียก. (อ. periscope).
ปริทัยหัคคี เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-คอ-ควาย-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี	[ปะริไทหักคี] เป็นคำนาม หมายถึง ไฟธาตุที่ทํากายให้กระสับกระส่าย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริฑยฺหคฺคิ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-มน-โท-ยอ-ยัก-พิน-ทุ-หอ-หีบ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-สะ-หระ-อิ.	ปริทัยหัคคี [ปะริไทหักคี] น. ไฟธาตุที่ทํากายให้กระสับกระส่าย. (ป. ปริฑยฺหคฺคิ).
ปริทัศน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[ปะริทัด] เป็นคำนาม หมายถึง การวิจารณ์; หนังสือประเภทวารสารที่วิจารณ์ข่าวหรือเรื่องราวต่าง ๆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ + ทรฺศน เขียนว่า ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-สอ-สา-ลา-นอ-หนู .	ปริทัศน์ [ปะริทัด] น. การวิจารณ์; หนังสือประเภทวารสารที่วิจารณ์ข่าวหรือเรื่องราวต่าง ๆ. (ส. ปริ + ทรฺศน).
ปริเทพ, ปริเทพน์ ปริเทพ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-พอ-พาน ปริเทพน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-พอ-พาน-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[ปะริเทบ] เป็นคำนาม หมายถึง ปริเทวะ.	ปริเทพ, ปริเทพน์ [ปะริเทบ] น. ปริเทวะ.
ปริเทวนะ, ปริเทวะ ปริเทวนะ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ ปริเทวะ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อะ	[ปะริเทวะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความครํ่าครวญ, ความรําพันด้วยเสียใจ, ความบ่นเพ้อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริเทวนะ, ปริเทวะ [ปะริเทวะ–] น. ความครํ่าครวญ, ความรําพันด้วยเสียใจ, ความบ่นเพ้อ. (ป.).
ปรินิพพาน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[ปะรินิบพาน] เป็นคำนาม หมายถึง การดับรอบ, การดับสนิท, การดับโดยไม่เหลือ; เรียกอาการตายของพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปรินิรฺวาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-เนน.	ปรินิพพาน [ปะรินิบพาน] น. การดับรอบ, การดับสนิท, การดับโดยไม่เหลือ; เรียกอาการตายของพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์. (ป.; ส. ปรินิรฺวาณ).
ปริบ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	[ปฺริบ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการกะพริบบ่อย ๆ, อาการของหยาดนํ้าฝนที่หยดลงน้อย ๆ.	ปริบ [ปฺริบ] ว. อาการกะพริบบ่อย ๆ, อาการของหยาดนํ้าฝนที่หยดลงน้อย ๆ.
ปริบท เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	[ปะริ–] เป็นคำนาม หมายถึง บริบท.	ปริบท [ปะริ–] น. บริบท.
ปริปันถ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ถอ-ถุง-ทัน-ทะ-คาด	[ปะริ–] เป็นคำนาม หมายถึง อันตราย, อันตรายในทางเปลี่ยว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปริปันถ์ [ปะริ–] น. อันตราย, อันตรายในทางเปลี่ยว. (ป., ส.).
ปริพนธ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	[ปะริ–] เป็นคำกริยา หมายถึง ผูก, แต่ง, ร้อยกรอง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริพนฺธ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทง.	ปริพนธ์ [ปะริ–] ก. ผูก, แต่ง, ร้อยกรอง. (ป. ปริพนฺธ).
ปริพัตร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[ปะริพัด] เป็นคำกริยา หมายถึง บริพัตร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริวตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาสันสกฤต ปริวรฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ปริพัตร [ปะริพัด] ก. บริพัตร. (ป. ปริวตฺต; ส. ปริวรฺต).
ปริพันธ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	[ปะริ–] เป็นคำกริยา หมายถึง บริพันธ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริพันธ์ [ปะริ–] ก. บริพันธ์. (ป.).
ปริพาชก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่	[ปะริ–] เป็นคำนาม หมายถึง นักบวชผู้ชายในอินเดีย นอกพระพุทธศาสนา, เพศหญิงใช้ว่า ปริพาชิกา หรือ ปริพาชี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริพฺพาชก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-กอ-ไก่.	ปริพาชก [ปะริ–] น. นักบวชผู้ชายในอินเดีย นอกพระพุทธศาสนา, เพศหญิงใช้ว่า ปริพาชิกา หรือ ปริพาชี. (ป. ปริพฺพาชก).
ปริภัณฑ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด	[ปะริพัน] เป็นคำนาม หมายถึง บริภัณฑ์.	ปริภัณฑ์ [ปะริพัน] น. บริภัณฑ์.
ปริภาษ, ปริภาษณ์ ปริภาษ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี ปริภาษณ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[ปะริพาด] เป็นคำกริยา หมายถึง บริภาษ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปริภาส เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	ปริภาษ, ปริภาษณ์ [ปะริพาด] ก. บริภาษ. (ส.; ป. ปริภาส).
ปริภุญช์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-ชอ-ช้าง-ทัน-ทะ-คาด	[ปะริพุน] เป็นคำกริยา หมายถึง กิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปริภุญช์ [ปะริพุน] ก. กิน. (ป., ส.).
ปริภูมิ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ	[ปะริพูม] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในคณิตศาสตร์ เป็นคำนาม หมายถึง เซตที่มีโครงสร้างบางอย่าง อาจเป็นโครงสร้างแบบเรขาคณิตหรือโครงสร้างแบบอื่นก็ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ space เขียนว่า เอส-พี-เอ-ซี-อี.	ปริภูมิ [ปะริพูม] (คณิต) น. เซตที่มีโครงสร้างบางอย่าง อาจเป็นโครงสร้างแบบเรขาคณิตหรือโครงสร้างแบบอื่นก็ได้. (อ. space).
ปริโภค เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-คอ-ควาย	[ปะริโพก] เป็นคำกริยา หมายถึง บริโภค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริโภค [ปะริโพก] ก. บริโภค. (ป.).
ปริ่ม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	[ปฺริ่ม] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสมอขอบ, เสมอพื้น, (ในลักษณะอย่างนํ้าที่ขึ้นเสมอขอบตลิ่งหรือดอกบัวที่โผล่ขึ้นเสมอพื้นนํ้าเป็นต้น); อาการที่มีความยินดีปลื้มใจ เช่น ปริ่มใจ ปริ่มยิ้ม ปริ่มเปรม.	ปริ่ม [ปฺริ่ม] ว. เสมอขอบ, เสมอพื้น, (ในลักษณะอย่างนํ้าที่ขึ้นเสมอขอบตลิ่งหรือดอกบัวที่โผล่ขึ้นเสมอพื้นนํ้าเป็นต้น); อาการที่มีความยินดีปลื้มใจ เช่น ปริ่มใจ ปริ่มยิ้ม ปริ่มเปรม.
ปริมณฑล เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ลอ-ลิง	[ปะริมนทน] เป็นคำนาม หมายถึง วงรอบ; ความเรียบร้อย เช่น นุ่งห่มให้เป็นปริมณฑล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริมณฑล [ปะริมนทน] น. วงรอบ; ความเรียบร้อย เช่น นุ่งห่มให้เป็นปริมณฑล. (ป.).
ปริมัท เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน	[ปะริมัด] เป็นคำกริยา หมายถึง นวด, บีบ, ขยํา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปริมรฺทน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู ปริมรฺท เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน .	ปริมัท [ปะริมัด] ก. นวด, บีบ, ขยํา. (ป.; ส. ปริมรฺทน, ปริมรฺท).
ปริมาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	[ปะริมาน] เป็นคำนาม หมายถึง กําหนดความมากน้อยของจํานวน.	ปริมาณ [ปะริมาน] น. กําหนดความมากน้อยของจํานวน.
ปริมาตร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[ปะริมาด] เป็นคำนาม หมายถึง ขนาดของสิ่งใด ๆ ที่มีรูปทรง ๓ มิติ และระบุปริมาณเป็นหน่วยลูกบาศก์ เช่น ลูกบาศก์เมตร ลูกบาศก์ฟุต.	ปริมาตร [ปะริมาด] น. ขนาดของสิ่งใด ๆ ที่มีรูปทรง ๓ มิติ และระบุปริมาณเป็นหน่วยลูกบาศก์ เช่น ลูกบาศก์เมตร ลูกบาศก์ฟุต.
ปริย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก	[ปฺริยะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่รัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺริย เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี ปิย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	ปริย– [ปฺริยะ–] ว. ที่รัก. (ส. ปฺริย; ป. ปิย).
ปริยรณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-นอ-เนน	[ปฺริยะรน] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ชอบรบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปริยรณ [ปฺริยะรน] น. ผู้ชอบรบ. (ส.).
ปริยวาท เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[ปฺริยะวาด] เป็นคำนาม หมายถึง คําพูดเป็นที่รัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปริยวาท [ปฺริยะวาด] น. คําพูดเป็นที่รัก. (ส.).
ปริยวาที เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี	[ปฺริยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีถ้อยคําอ่อนหวาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺริยวาทินฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	ปริยวาที [ปฺริยะ–] น. ผู้มีถ้อยคําอ่อนหวาน. (ส. ปฺริยวาทินฺ).
ปริยานุช เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง	[ปฺริยานุด] เป็นคำนาม หมายถึง น้องที่รัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปริยานุช [ปฺริยานุด] น. น้องที่รัก. (ส.).
ปริยัติ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[ปะริยัด] เป็นคำนาม หมายถึง การเล่าเรียนพระไตรปิฎก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริยตฺติ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ปริยัติ [ปะริยัด] น. การเล่าเรียนพระไตรปิฎก. (ป. ปริยตฺติ).
ปริยัติธรรม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[ปะริยัดติทํา] เป็นคำนาม หมายถึง ธรรมที่จะต้องเล่าเรียนได้แก่พระไตรปิฎก.	ปริยัติธรรม [ปะริยัดติทํา] น. ธรรมที่จะต้องเล่าเรียนได้แก่พระไตรปิฎก.
ปริยานุช เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง	ดู ปริย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	ปริยานุช ดู ปริย–.
ปริยาย เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[ปะริ–] เป็นคำนาม หมายถึง อย่าง, ทาง, หนทาง; การกล่าวอ้อมค้อม, นัยทางอ้อม, ตรงข้ามกับ นิปริยาย คือ อย่างตรง; การสอน, การเล่าเรื่อง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ้อม; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง หมายความถึงกรณีที่เจตนาในการกระทำมิได้แสดงออกอย่างชัดแจ้ง เป็นคำที่มีความหมายตรงกันข้ามกับคำว่าชัดแจ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริยาย [ปะริ–] น. อย่าง, ทาง, หนทาง; การกล่าวอ้อมค้อม, นัยทางอ้อม, ตรงข้ามกับ นิปริยาย คือ อย่างตรง; การสอน, การเล่าเรื่อง. ว. อ้อม; (กฎ) หมายความถึงกรณีที่เจตนาในการกระทำมิได้แสดงออกอย่างชัดแจ้ง เป็นคำที่มีความหมายตรงกันข้ามกับคำว่าชัดแจ้ง. (ป.).
ปริเยศ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา	[ปฺริเยด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่รัก.	ปริเยศ [ปฺริเยด] (กลอน) ว. ที่รัก.
ปริโยสาน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[ปะริ–] เป็นคำนาม หมายถึง ที่สุดลงโดยรอบ (หมายความว่า ที่สุดหรือจบลงอย่างบริบูรณ์แล้ว), จบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริโยสาน [ปะริ–] น. ที่สุดลงโดยรอบ (หมายความว่า ที่สุดหรือจบลงอย่างบริบูรณ์แล้ว), จบ. (ป.).
ปริวรรต, ปริวรรต– ปริวรรต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า ปริวรรต– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า	[ปะริวัด, ปะริวัดตะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง หมุนเวียน เช่น ปริวรรตเงินตรา; เปลี่ยนแปลง, เปลี่ยนไป, แปรไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริวรฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ตอ-เต่า และมาจากภาษาบาลี ปริวตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	ปริวรรต, ปริวรรต– [ปะริวัด, ปะริวัดตะ–] ก. หมุนเวียน เช่น ปริวรรตเงินตรา; เปลี่ยนแปลง, เปลี่ยนไป, แปรไป. (ส. ปริวรฺต; ป. ปริวตฺต).
ปริวรรตกรรม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[ปะริวัดตะกํา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง การหมุนเวียน.	ปริวรรตกรรม [ปะริวัดตะกํา] (แบบ) น. การหมุนเวียน.
ปริวัตร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[ปะริวัด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง ปริวรรต เช่น จะเชื้อเชิญพระดาบสให้ปริวัตรเป็นบรมกษัตริย์. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำกาพย์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๕๙ กัณฑ์สักบรรพ.	ปริวัตร [ปะริวัด] (แบบ) ก. ปริวรรต เช่น จะเชื้อเชิญพระดาบสให้ปริวัตรเป็นบรมกษัตริย์. (ม. กาพย์ สักบรรพ).
ปริวาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปะริวาน] เป็นคำนาม หมายถึง บริวาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริวาร [ปะริวาน] น. บริวาร. (ป.).
ปริวาส เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[ปะริวาด] เป็นคำนาม หมายถึง การอยู่ค้างคืน, การอยู่แรมคืน; ชื่อกรรมที่ภิกษุต้องอาบัติสังฆาทิเสสต้องประพฤติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริวาส [ปะริวาด] น. การอยู่ค้างคืน, การอยู่แรมคืน; ชื่อกรรมที่ภิกษุต้องอาบัติสังฆาทิเสสต้องประพฤติ. (ป.).
ปริวิตก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	[ปะริ–] เป็นคำกริยา หมายถึง นึกเป็นทุกข์หนักใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปริวิตกฺก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-พิน-ทุ-กอ-ไก่ ว่า การตรึกตรอง .	ปริวิตก [ปะริ–] ก. นึกเป็นทุกข์หนักใจ. (ป. ปริวิตกฺก ว่า การตรึกตรอง).
ปริเวณ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน	[ปะริ–] เป็นคำนาม หมายถึง บริเวณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริเวณ [ปะริ–] น. บริเวณ. (ป.).
ปริศนา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[ปฺริดสะหฺนา] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งหรือถ้อยคําที่ผูกขึ้นเป็นเงื่อนงําเพื่อให้แก้ให้ทาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรศฺน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-พิน-ทุ-นอ-หนู.	ปริศนา [ปฺริดสะหฺนา] น. สิ่งหรือถ้อยคําที่ผูกขึ้นเป็นเงื่อนงําเพื่อให้แก้ให้ทาย. (ส. ปฺรศฺน).
ปริศนาธรรม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ปริศนาในทางธรรม.	ปริศนาธรรม น. ปริศนาในทางธรรม.
ปริศนาลายแทง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-ทอ-ทะ-หาน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ข้อความที่เป็นปริศนาเป็นเครื่องแสดงขุมทรัพย์ที่ฝังอยู่ในดินเป็นต้น.	ปริศนาลายแทง น. ข้อความที่เป็นปริศนาเป็นเครื่องแสดงขุมทรัพย์ที่ฝังอยู่ในดินเป็นต้น.
ปริศนาอักษรไขว้ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ออ-อ่าง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-รอ-เรือ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ปริศนาที่จะต้องตอบโดยการเติมคําลงในตารางสี่เหลี่ยมที่กําหนดให้ช่องละ ๑ อักษร แล้วให้อ่านได้ใจความทั้งในแนวยืนและแนวนอน.	ปริศนาอักษรไขว้ น. ปริศนาที่จะต้องตอบโดยการเติมคําลงในตารางสี่เหลี่ยมที่กําหนดให้ช่องละ ๑ อักษร แล้วให้อ่านได้ใจความทั้งในแนวยืนและแนวนอน.
ปริษการ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปะริดสะกาน] เป็นคำนาม หมายถึง บริขาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริษฺการ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี ปริกฺขาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ปริษการ [ปะริดสะกาน] น. บริขาร. (ส. ปริษฺการ; ป. ปริกฺขาร).
ปริษัท เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน	[ปะริสัด] เป็นคำนาม หมายถึง บริษัท. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริษทฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี ปริส เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ.	ปริษัท [ปะริสัด] น. บริษัท. (ส. ปริษทฺ; ป. ปริส).
ปริสัญญู เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อู	[ปะริสันยู] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้รู้จักประชุมชนและกิริยาที่จะต้องประพฤติต่อประชุมชนนั้น ๆ ว่า หมู่นี้เมื่อเข้าไปหาจะต้องทํากิริยาอย่างนี้ จะต้องพูดอย่างนี้ เป็นต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริสัญญู [ปะริสันยู] น. ผู้รู้จักประชุมชนและกิริยาที่จะต้องประพฤติต่อประชุมชนนั้น ๆ ว่า หมู่นี้เมื่อเข้าไปหาจะต้องทํากิริยาอย่างนี้ จะต้องพูดอย่างนี้ เป็นต้น. (ป.).
ปริสุทธิ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	[ปะริสุดทิ] เป็นคำกริยา หมายถึง บริสุทธิ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริสุทธิ [ปะริสุดทิ] ก. บริสุทธิ์. (ป.).
ปริหาน เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[ปะริ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความเสื่อมรอบ, ความเสื่อมทั่วไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริหาน [ปะริ–] น. ความเสื่อมรอบ, ความเสื่อมทั่วไป. (ป.).
ปริหาร เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปะริหาน] เป็นคำนาม หมายถึง บริหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริหาร [ปะริหาน] น. บริหาร. (ป.).
ปริหาส เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[ปะริหาด] เป็นคำกริยา หมายถึง บริหาส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปริหาส [ปะริหาด] ก. บริหาส. (ป.).
ปรี่ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	[ปฺรี่] เป็นคำกริยา หมายถึง รี่ เช่น ปรี่เข้าใส่. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกือบล้น ในลักษณะเช่นนํ้าเต็มจนเกือบล้นมิล้นแหล่, ริน ๆ เช่น ไหลปรี่.	ปรี่ [ปฺรี่] ก. รี่ เช่น ปรี่เข้าใส่. ว. เกือบล้น ในลักษณะเช่นนํ้าเต็มจนเกือบล้นมิล้นแหล่, ริน ๆ เช่น ไหลปรี่.
ปรีชญา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา	[ปฺรีดยา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ปรีชา เช่น อันประกอบด้วยจักษุคือปรีชญา. ในวงเล็บ มาจาก นันโทปนันทสูตรคำหลวง หนังสือพระประวัติ และ พระนิพนธ์ บทร้อยกรอง พระนิพนธ์ ในเจ้าฟ้าธรรมธิเบศร ฉบับเจริญรัตน์การพิมพ์ พ.ศ. ๒๕๑๖ ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺริชฺา เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา.	ปรีชญา [ปฺรีดยา] (แบบ) น. ปรีชา เช่น อันประกอบด้วยจักษุคือปรีชญา. (นันโท). (ส. ปฺริชฺา).
ปรีชา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	[ปฺรี–] เป็นคำนาม หมายถึง ปัญญาสามารถ, ความรอบรู้จัดเจน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปริชฺา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาบาลี ปริญฺา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา.	ปรีชา [ปฺรี–] น. ปัญญาสามารถ, ความรอบรู้จัดเจน. (ส. ปริชฺา; ป. ปริญฺา).
ปรี๊ด เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-ตรี-ดอ-เด็ก	[ปฺรี๊ด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่นํ้าหรือของเหลวพุ่งออกมาโดยแรงจากช่องแคบ ๆ มีเสียงดังเช่นนั้น เช่น น้ำพุ่งปรี๊ด บ้วนนํ้าลายปรี๊ด; มาก เช่น สูงปรี๊ด, จัด (ใช้แก่รสเปรี้ยว); เสียงอย่างเสียงเป่านกหวีดยาว ๆ.	ปรี๊ด [ปฺรี๊ด] ว. อาการที่นํ้าหรือของเหลวพุ่งออกมาโดยแรงจากช่องแคบ ๆ มีเสียงดังเช่นนั้น เช่น น้ำพุ่งปรี๊ด บ้วนนํ้าลายปรี๊ด; มาก เช่น สูงปรี๊ด, จัด (ใช้แก่รสเปรี้ยว); เสียงอย่างเสียงเป่านกหวีดยาว ๆ.
ปรีดา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	[ปฺรี–] เป็นคำกริยา หมายถึง อิ่มใจ, ปลื้มใจ, ยินดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	ปรีดา [ปฺรี–] ก. อิ่มใจ, ปลื้มใจ, ยินดี. (ส.).
ปรีดิ, ปรีดิ์, ปรีดี ปรีดิ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ ปรีดิ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด ปรีดี เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี	[ปฺรี–, ปฺรี] เป็นคำนาม หมายถึง ความอิ่มใจ, ความปลื้มใจ, ความยินดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺรีติ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาบาลี ปีติ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ปรีดิ, ปรีดิ์, ปรีดี [ปฺรี–, ปฺรี] น. ความอิ่มใจ, ความปลื้มใจ, ความยินดี. (ส. ปฺรีติ; ป. ปีติ).
ปรีติ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[ปฺรี–] เป็นคำนาม หมายถึง ปีติ, ความปลาบปลื้มใจ, ความอิ่มใจ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปีติ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ปรีติ [ปฺรี–] น. ปีติ, ความปลาบปลื้มใจ, ความอิ่มใจ. (ส.; ป. ปีติ).
ปรียะ, ปรียา ปรียะ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ ปรียา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	[ปฺรี–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่รัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺริย เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี ปิย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	ปรียะ, ปรียา [ปฺรี–] ว. ที่รัก. (ส. ปฺริย; ป. ปิย).
ปรึก เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	[ปฺรึก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนํ้ามันชนิดหนึ่ง โดยเอานํ้ามันยางมาปรุงหุงสําหรับทาไม้ต่าง ๆ.	ปรึก [ปฺรึก] น. ชื่อนํ้ามันชนิดหนึ่ง โดยเอานํ้ามันยางมาปรุงหุงสําหรับทาไม้ต่าง ๆ.
ปรึกษา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	[ปฺรึกสา] เป็นคำกริยา หมายถึง หารือ, ขอความเห็นแนะนํา, พิจารณาหารือกัน, พิจารณาอภิปรายกัน เช่น ประชุมปรึกษา, พิจารณาร่างคําพิพากษา เช่น ผู้ปรึกษา (ในทางศาล). เป็นคำนาม หมายถึง เรียกความเห็นแนะนําที่ให้เนื่องด้วยการหารือว่า คําปรึกษา, เรียกผู้มีหน้าที่ให้ความเห็นแนะนําว่า ที่ปรึกษา, เรียกผู้รับหารือเพื่อให้ความเห็นแนะนําว่า ผู้รับปรึกษา. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปรีกฺษา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา.	ปรึกษา [ปฺรึกสา] ก. หารือ, ขอความเห็นแนะนํา, พิจารณาหารือกัน, พิจารณาอภิปรายกัน เช่น ประชุมปรึกษา, พิจารณาร่างคําพิพากษา เช่น ผู้ปรึกษา (ในทางศาล). น. เรียกความเห็นแนะนําที่ให้เนื่องด้วยการหารือว่า คําปรึกษา, เรียกผู้มีหน้าที่ให้ความเห็นแนะนําว่า ที่ปรึกษา, เรียกผู้รับหารือเพื่อให้ความเห็นแนะนําว่า ผู้รับปรึกษา. (ส. ปรีกฺษา).
ปรึง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	[ปฺรึง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อย่างเร่งรีบ, เต็มที่, เช่น บ้างควบปรึงตะบึงไปไม่รอรั้ง. ในวงเล็บ มาจาก อิเหนา พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๔ ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร บฺรึง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อึ-งอ-งู.	ปรึง [ปฺรึง] ว. อย่างเร่งรีบ, เต็มที่, เช่น บ้างควบปรึงตะบึงไปไม่รอรั้ง. (อิเหนา). (ข. บฺรึง).
ปรือ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	[ปฺรือ] เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Scleria poaeformis Retz. ในวงศ์ Cyperaceae ขึ้นในนํ้า ใบยาว ๆ ใช้มุงหลังคาและสานเสื่อเป็นต้น, อีสานเรียก แวง. (๒) ดู กกช้าง เขียนว่า กอ-ไก่-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู.	ปรือ ๑ [ปฺรือ] น. (๑) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Scleria poaeformis Retz. ในวงศ์ Cyperaceae ขึ้นในนํ้า ใบยาว ๆ ใช้มุงหลังคาและสานเสื่อเป็นต้น, อีสานเรียก แวง. (๒) ดู กกช้าง.
ปรือ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	[ปฺรือ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ลักษณะอาการของนัยน์ตาที่หรี่เพราะง่วงแต่ฝืนไว้, ลักษณะของนัยน์ตาที่มีอาการเช่นนั้น. เป็นคำกริยา หมายถึง ฝึกหัด ในคําว่า ฝึกปรือ; เลี้ยงดู ในคําว่า ปรนปรือ.	ปรือ ๒ [ปฺรือ] ว. ลักษณะอาการของนัยน์ตาที่หรี่เพราะง่วงแต่ฝืนไว้, ลักษณะของนัยน์ตาที่มีอาการเช่นนั้น. ก. ฝึกหัด ในคําว่า ฝึกปรือ; เลี้ยงดู ในคําว่า ปรนปรือ.
ปรื๋อ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง	[ปฺรื๋อ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่นกบินพุ่งไปอย่างเร็ว, โดยปริยายหมายความว่า มีอาการรวดเร็วเช่นนั้น เช่น แล่นปรื๋อ วิ่งปรื๋อ.	ปรื๋อ [ปฺรื๋อ] ว. อาการที่นกบินพุ่งไปอย่างเร็ว, โดยปริยายหมายความว่า มีอาการรวดเร็วเช่นนั้น เช่น แล่นปรื๋อ วิ่งปรื๋อ.
ปรุ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ	[ปฺรุ] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เป็นรู ๆ, สลักให้เป็นรู ๆ มีลวดลายต่าง ๆ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นรูเล็ก ๆ เช่น หน้าปรุ; ทะลุ, ตลอด, เช่น เที่ยวเสียปรุ.	ปรุ [ปฺรุ] ก. ทําให้เป็นรู ๆ, สลักให้เป็นรู ๆ มีลวดลายต่าง ๆ. ว. เป็นรูเล็ก ๆ เช่น หน้าปรุ; ทะลุ, ตลอด, เช่น เที่ยวเสียปรุ.
ปรุโปร่ง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โล่งตลอด.	ปรุโปร่ง ว. โล่งตลอด.
ปรุง เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	[ปฺรุง] เป็นคำกริยา หมายถึง ประสมหรือประกอบให้เหมาะส่วน.	ปรุง [ปฺรุง] ก. ประสมหรือประกอบให้เหมาะส่วน.
ปรู เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๑	[ปฺรู] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ชนิด Alangium salviifolium Wang. ในวงศ์ Alangiaceae ดอกสีขาว ออกเป็นกระจุกตามง่ามใบ กลิ่นหอม เนื้อไม้สีนํ้าตาลคลํ้า ใช้ทําด้ามปืน พานท้ายปืน เปลือกรากใช้ทํายาได้.	ปรู ๑ [ปฺรู] น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ชนิด Alangium salviifolium Wang. ในวงศ์ Alangiaceae ดอกสีขาว ออกเป็นกระจุกตามง่ามใบ กลิ่นหอม เนื้อไม้สีนํ้าตาลคลํ้า ใช้ทําด้ามปืน พานท้ายปืน เปลือกรากใช้ทํายาได้.
ปรู เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๒	[ปฺรู] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง พรู.	ปรู ๒ [ปฺรู] ว. พรู.
ปรู๋ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-จัด-ตะ-วา	[ปฺรู๋] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปรื๋อ.	ปรู๋ [ปฺรู๋] ว. ปรื๋อ.
ปรูด, ปรู๊ด ปรูด เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก ปรู๊ด เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-ตรี-ดอ-เด็ก	[ปฺรูด, ปฺรู๊ด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่นํ้าหรือของเหลวเป็นต้นพุ่งออกจากช่องแคบโดยเร็วแรง, โดยปริยายหมายความว่า ฉับไว.	ปรูด, ปรู๊ด [ปฺรูด, ปฺรู๊ด] ว. อาการที่นํ้าหรือของเหลวเป็นต้นพุ่งออกจากช่องแคบโดยเร็วแรง, โดยปริยายหมายความว่า ฉับไว.
ปรูดปราด, ปรู๊ดปร๊าด ปรูดปราด เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก ปรู๊ดปร๊าด เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-ตรี-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-ตรี-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เคลื่อนไหวอย่างว่องไว รวดเร็ว.	ปรูดปราด, ปรู๊ดปร๊าด ว. อาการที่เคลื่อนไหวอย่างว่องไว รวดเร็ว.
ปรู๊ฟ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-ตรี-ฟอ-ฟัน	[ปฺรู๊บ] เป็นคำนาม หมายถึง เรียกกระดาษที่ใช้พิมพ์หนังสือ มีคุณภาพตํ่ากว่ากระดาษปอนด์และกระดาษอาร์ต ว่า กระดาษปรู๊ฟ; งานพิมพ์เป็นต้นเพื่อตรวจสอบความถูกต้องเรียบร้อย. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง พิสูจน์อักษร.	ปรู๊ฟ [ปฺรู๊บ] น. เรียกกระดาษที่ใช้พิมพ์หนังสือ มีคุณภาพตํ่ากว่ากระดาษปอนด์และกระดาษอาร์ต ว่า กระดาษปรู๊ฟ; งานพิมพ์เป็นต้นเพื่อตรวจสอบความถูกต้องเรียบร้อย. (ปาก) ก. พิสูจน์อักษร.
ปฤงคพ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-รึ-งอ-งู-คอ-ควาย-พอ-พาน	[ปฺริงคบ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ปุงคพ, โคผู้, หมายความว่า ผู้เลิศ, ผู้ประเสริฐ, หัวหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปุงฺคว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย-วอ-แหวน.	ปฤงคพ [ปฺริงคบ] (กลอน) น. ปุงคพ, โคผู้, หมายความว่า ผู้เลิศ, ผู้ประเสริฐ, หัวหน้า. (ป., ส. ปุงฺคว).
ปฤจฉา เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-รึ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา	[ปฺริด–] เป็นคำนาม หมายถึง คําถาม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปุจฺฉา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา.	ปฤจฉา [ปฺริด–] น. คําถาม. (ส.; ป. ปุจฺฉา).
ปฤจฉาคุณศัพท์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-รึ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ เป็นคำนาม หมายถึง คําคุณศัพท์ที่เป็นคําถาม เช่นคํา “อะไร” ฯลฯ.	ปฤจฉาคุณศัพท์ (ไว) น. คําคุณศัพท์ที่เป็นคําถาม เช่นคํา “อะไร” ฯลฯ.
ปฤจฉาสรรพนาม เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-รึ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ เป็นคำนาม หมายถึง คําแทนชื่อที่เป็นคําถาม เช่นคํา “ใคร” ฯลฯ.	ปฤจฉาสรรพนาม (ไว) น. คําแทนชื่อที่เป็นคําถาม เช่นคํา “ใคร” ฯลฯ.
ปฤษฎ์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺริด] เป็นคำนาม หมายถึง หลัง, เบื้องหลัง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺฤษฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ถอ-ถาน และมาจากภาษาบาลี ปิฏฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน.	ปฤษฎ์ [ปฺริด] น. หลัง, เบื้องหลัง. (ส. ปฺฤษฺ; ป. ปิฏฺ).
ปฤษฎางค์ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-ดอ-ชะ-ดา-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	[ปฺริดสะดาง] เป็นคำนาม หมายถึง อวัยวะเบื้องหลัง, ส่วนหลัง, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระปฤษฎางค์, พระขนอง ก็ว่า.	ปฤษฎางค์ [ปฺริดสะดาง] น. อวัยวะเบื้องหลัง, ส่วนหลัง, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระปฤษฎางค์, พระขนอง ก็ว่า.
ปฤษฐ เขียนว่า ปอ-ปลา-รอ-รึ-สอ-รือ-สี-ถอ-ถาน	[ปฺริดสะถะ] เป็นคำนาม หมายถึง หลัง, เบื้องหลัง; พื้นบน; ยอด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปิฏฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-ปะ-ตัก-พิน-ทุ-ถอ-ถาน.	ปฤษฐ [ปฺริดสะถะ] น. หลัง, เบื้องหลัง; พื้นบน; ยอด. (ส.; ป. ปิฏฺ).
ปลก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	[ปะหฺลก] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ยกมือไหว้ถี่ผงก ๆ (ใช้แก่กริยาไหว้ ว่า ไหว้ปลก ๆ).	ปลก [ปะหฺลก] ว. อาการที่ยกมือไหว้ถี่ผงก ๆ (ใช้แก่กริยาไหว้ ว่า ไหว้ปลก ๆ).
ปลกเปลี้ย เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก	[ปฺลกเปฺลี้ย] เป็นคำกริยา หมายถึง กะปลกกะเปลี้ย.	ปลกเปลี้ย [ปฺลกเปฺลี้ย] ก. กะปลกกะเปลี้ย.
ปลง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู	[ปฺลง] เป็นคำกริยา หมายถึง เอาลง เช่น ปลงหม้อข้าว, ปล่อยหรือเปลื้องให้พ้นไป (ในลักษณะที่รู้สึกว่าหนักอยู่) เช่น ปลงหาบ; เมื่อใช้ประกอบกับคําอื่น มีความหมายต่าง ๆ.	ปลง [ปฺลง] ก. เอาลง เช่น ปลงหม้อข้าว, ปล่อยหรือเปลื้องให้พ้นไป (ในลักษณะที่รู้สึกว่าหนักอยู่) เช่น ปลงหาบ; เมื่อใช้ประกอบกับคําอื่น มีความหมายต่าง ๆ.
ปลงกรรมฐาน เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[ปฺลงกํามะถาน] เป็นคำกริยา หมายถึง พิจารณากรรมฐาน.	ปลงกรรมฐาน [ปฺลงกํามะถาน] ก. พิจารณากรรมฐาน.
ปลงใจ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง ตกลงใจ.	ปลงใจ ก. ตกลงใจ.
ปลงช้าง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ปลดเปลื้องของหนักบนหลังช้างแล้วปล่อยให้พัก.	ปลงช้าง ก. ปลดเปลื้องของหนักบนหลังช้างแล้วปล่อยให้พัก.
ปลงชีวิต เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อี-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ฆ่า.	ปลงชีวิต ก. ฆ่า.
ปลงตก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-ตอ-เต่า-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง พิจารณาจนเห็นจริงแล้วปล่อยไปตามสภาพ.	ปลงตก ก. พิจารณาจนเห็นจริงแล้วปล่อยไปตามสภาพ.
ปลงธรรมสังเวช เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง	[ปฺลงทํามะสังเวด] เป็นคำกริยา หมายถึง เกิดความสังเวชโดยธรรมเมื่อเห็นความแตกดับของสังขาร (ใช้แก่พระอริยบุคคล).	ปลงธรรมสังเวช [ปฺลงทํามะสังเวด] ก. เกิดความสังเวชโดยธรรมเมื่อเห็นความแตกดับของสังขาร (ใช้แก่พระอริยบุคคล).
ปลงธุระ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง ทอดธุระ, วางธุระ.	ปลงธุระ ก. ทอดธุระ, วางธุระ.
ปลงบริขาร เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง มอบบริขารให้แก่ผู้อื่นในเวลาใกล้จะตาย (ใช้แก่บรรพชิต).	ปลงบริขาร ก. มอบบริขารให้แก่ผู้อื่นในเวลาใกล้จะตาย (ใช้แก่บรรพชิต).
ปลงผม เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-ผอ-ผึ้ง-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง โกนผม (ใช้แก่บรรพชิต).	ปลงผม ก. โกนผม (ใช้แก่บรรพชิต).
ปลงศพ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-สอ-สา-ลา-พอ-พาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เผาผี, จัดการเผาหรือฝังศพให้เสร็จสิ้นไป.	ปลงศพ ก. เผาผี, จัดการเผาหรือฝังศพให้เสร็จสิ้นไป.
ปลงสังขาร เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง พิจารณาเห็นว่าเราจะต้องตายเป็นแน่แท้.	ปลงสังขาร ก. พิจารณาเห็นว่าเราจะต้องตายเป็นแน่แท้.
ปลงสังเวช เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ชอ-ช้าง	เป็นคำกริยา หมายถึง พิจารณาเห็นเป็นเรื่องน่าสลดใจหรือน่าสมเพช.	ปลงสังเวช ก. พิจารณาเห็นเป็นเรื่องน่าสลดใจหรือน่าสมเพช.
ปลงอนิจจัง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-ออ-อ่าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกสังเวชใจว่าไม่น่าจะเป็นถึงเช่นนั้น.	ปลงอนิจจัง ก. รู้สึกสังเวชใจว่าไม่น่าจะเป็นถึงเช่นนั้น.
ปลงอาบัติ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงความผิดของตนเพื่อเปลื้องโทษทางวินัย (ใช้แก่พระภิกษุ).	ปลงอาบัติ ก. แสดงความผิดของตนเพื่อเปลื้องโทษทางวินัย (ใช้แก่พระภิกษุ).
ปลงอายุสังขาร เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง บอกกําหนดวันสิ้นสุดแห่งอายุ (ใช้แก่พระพุทธเจ้า).	ปลงอายุสังขาร ก. บอกกําหนดวันสิ้นสุดแห่งอายุ (ใช้แก่พระพุทธเจ้า).
ปล่ง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-งอ-งู	[ปฺล่ง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ปลอด, ตลอด, จะแจ้ง, เป็นทางไป, กระจ่าง, โปร่ง.	ปล่ง [ปฺล่ง] ว. ปลอด, ตลอด, จะแจ้ง, เป็นทางไป, กระจ่าง, โปร่ง.
ปลด เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก	[ปฺลด] เป็นคำกริยา หมายถึง เอาออก (ใช้แก่สิ่งที่เกี่ยวอยู่ แขวนอยู่ คล้องอยู่ หรือขัดอยู่ เป็นต้น) เช่น ปลดม่านที่แขวนอยู่ ปลดห่วงที่เกี่ยวอยู่ ปลดลูกดุมที่ขัดอยู่; โดยปริยายหมายความว่า ทําให้พ้นจากข้อผูกพันหรือพ้นจากตําแหน่งหน้าที่ เช่น ปลดหนี้ ปลดออกจากราชการ.	ปลด [ปฺลด] ก. เอาออก (ใช้แก่สิ่งที่เกี่ยวอยู่ แขวนอยู่ คล้องอยู่ หรือขัดอยู่ เป็นต้น) เช่น ปลดม่านที่แขวนอยู่ ปลดห่วงที่เกี่ยวอยู่ ปลดลูกดุมที่ขัดอยู่; โดยปริยายหมายความว่า ทําให้พ้นจากข้อผูกพันหรือพ้นจากตําแหน่งหน้าที่ เช่น ปลดหนี้ ปลดออกจากราชการ.
ปลดเกษียณ, ปลดเกษียณอายุ ปลดเกษียณ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-เนน ปลดเกษียณอายุ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-เนน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ให้ออกจากราชการหรืองานเพราะเหตุสูงอายุ.	ปลดเกษียณ, ปลดเกษียณอายุ (ปาก) ก. ให้ออกจากราชการหรืองานเพราะเหตุสูงอายุ.
ปลดทุกข์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้หมดทุกข์; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เยี่ยว, ขี้.	ปลดทุกข์ ก. ทําให้หมดทุกข์; (ปาก) เยี่ยว, ขี้.
ปลดปลง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำกริยา หมายถึง ตาย.	ปลดปลง (กลอน) ก. ตาย.
ปลดปล่อย เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ปล่อยจากที่คุมขังหรือการผูกมัด, ให้เสรีภาพ.	ปลดปล่อย ก. ปล่อยจากที่คุมขังหรือการผูกมัด, ให้เสรีภาพ.
ปลดเปลื้อง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้หลุดพ้นเพื่อแบ่งเบาหรือให้หมดไป, เปลื้อง ก็ว่า.	ปลดเปลื้อง ก. ทําให้หลุดพ้นเพื่อแบ่งเบาหรือให้หมดไป, เปลื้อง ก็ว่า.
ปลดระวาง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ปลดจากตําแหน่ง, ปลดจากทําเนียบ, ปลดจากประจําการ; โดยปริยายหมายความว่า หมดหน้าที่.	ปลดระวาง ก. ปลดจากตําแหน่ง, ปลดจากทําเนียบ, ปลดจากประจําการ; โดยปริยายหมายความว่า หมดหน้าที่.
ปลดหนี้ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง การที่เจ้าหนี้ยกหนี้ให้แก่ลูกหนี้ อันเป็นเหตุให้หนี้นั้นเป็นอันระงับสิ้นไป.	ปลดหนี้ (กฎ) ก. การที่เจ้าหนี้ยกหนี้ให้แก่ลูกหนี้ อันเป็นเหตุให้หนี้นั้นเป็นอันระงับสิ้นไป.
ปลดออก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง โทษทางวินัยสถานหนึ่ง ที่ใช้ลงแก่ข้าราชการผู้กระทําผิดวินัยอย่างร้ายแรง โดยสั่งให้ออกจากราชการ ผู้ถูกลงโทษปลดออกมีสิทธิได้รับบําเหน็จบํานาญเสมือนว่าผู้นั้นลาออก.	ปลดออก (กฎ) น. โทษทางวินัยสถานหนึ่ง ที่ใช้ลงแก่ข้าราชการผู้กระทําผิดวินัยอย่างร้ายแรง โดยสั่งให้ออกจากราชการ ผู้ถูกลงโทษปลดออกมีสิทธิได้รับบําเหน็จบํานาญเสมือนว่าผู้นั้นลาออก.
ปลดอาวุธ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทง	เป็นคำกริยา หมายถึง บังคับให้วางศัสตราวุธเพื่อไม่ให้ใช้ต่อสู้.	ปลดอาวุธ ก. บังคับให้วางศัสตราวุธเพื่อไม่ให้ใช้ต่อสู้.
ปลดแอก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้พ้นจากอํานาจหรือการกดขี่, ทําให้เป็นอิสระ.	ปลดแอก ก. ทําให้พ้นจากอํานาจหรือการกดขี่, ทําให้เป็นอิสระ.
ปล้น เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-นอ-หนู	[ปฺล้น] เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้กําลังลอบมาหักโหมแย่งชิงเอาโดยไม่รู้ตัว.	ปล้น [ปฺล้น] ก. ใช้กําลังลอบมาหักโหมแย่งชิงเอาโดยไม่รู้ตัว.
ปล้นทรัพย์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง ชื่อความผิดอาญาสถานหนึ่ง ซึ่งผู้ชิงทรัพย์ร่วมกระทําความผิดด้วยกันตั้งแต่ ๓ คนขึ้นไป เรียกว่า ความผิดฐานปล้นทรัพย์.	ปล้นทรัพย์ (กฎ) ก. ชื่อความผิดอาญาสถานหนึ่ง ซึ่งผู้ชิงทรัพย์ร่วมกระทําความผิดด้วยกันตั้งแต่ ๓ คนขึ้นไป เรียกว่า ความผิดฐานปล้นทรัพย์.
ปล้นบ้านปล้นเมือง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง โกงกินทรัพย์สมบัติของชาติ.	ปล้นบ้านปล้นเมือง (สำ) ก. โกงกินทรัพย์สมบัติของชาติ.
ปล้นสวาท เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-นอ-หนู-สอ-เสือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ข่มขืนกระทำชำเรา.	ปล้นสวาท (ปาก) ก. ข่มขืนกระทำชำเรา.
ปล้นสะดม เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-นอ-หนู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ปล้นโดยใช้วิธีรมยาให้เจ้าของทรัพย์หลับสนิทไม่รู้สึกตัว.	ปล้นสะดม (โบ) ก. ปล้นโดยใช้วิธีรมยาให้เจ้าของทรัพย์หลับสนิทไม่รู้สึกตัว.
ปลวก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-กอ-ไก่	[ปฺลวก] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงในอันดับ Isoptera รูปร่างคล้ายมด แต่ส่วนท้องกับอกมีขนาดไล่เลี่ยกัน หนวดมีลักษณะเป็นปล้องกลมคล้ายลูกปัด ไม่หักงอเป็นข้อศอกเหมือนมด ส่วนใหญ่ตัวสีขาวหรือครีม ไม่ชอบแสง อาศัยทํารังรวมกันอยู่เป็นกลุ่มใหญ่บนพื้นหรือใต้ดิน มักจะเอาดินมาสร้างคลุมทางเดิน บางชนิดทําลายไม้ ต้นไม้ ฯลฯ.	ปลวก [ปฺลวก] น. ชื่อแมลงในอันดับ Isoptera รูปร่างคล้ายมด แต่ส่วนท้องกับอกมีขนาดไล่เลี่ยกัน หนวดมีลักษณะเป็นปล้องกลมคล้ายลูกปัด ไม่หักงอเป็นข้อศอกเหมือนมด ส่วนใหญ่ตัวสีขาวหรือครีม ไม่ชอบแสง อาศัยทํารังรวมกันอยู่เป็นกลุ่มใหญ่บนพื้นหรือใต้ดิน มักจะเอาดินมาสร้างคลุมทางเดิน บางชนิดทําลายไม้ ต้นไม้ ฯลฯ.
ปลวังค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย	[ปะละวังคะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ลิง เช่น ปลวังคสังวัจฉร. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปฺลวงฺค เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย.	ปลวังค– [ปะละวังคะ–] (แบบ) น. ลิง เช่น ปลวังคสังวัจฉร. (ส. ปฺลวงฺค).
ปลอก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	[ปฺลอก] เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่ทําเป็นวงสําหรับสวมหรือรัดของต่าง ๆ, เครื่องที่ทําสําหรับสวมสิ่งของต่าง ๆ เช่น ปลอกมีด ปลอกหมอน.	ปลอก [ปฺลอก] น. สิ่งที่ทําเป็นวงสําหรับสวมหรือรัดของต่าง ๆ, เครื่องที่ทําสําหรับสวมสิ่งของต่าง ๆ เช่น ปลอกมีด ปลอกหมอน.
ปลอกกระสุน เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนของกระสุนปืนที่บรรจุดินปืนและลูกตะกั่ว.	ปลอกกระสุน น. ส่วนของกระสุนปืนที่บรรจุดินปืนและลูกตะกั่ว.
ปลอกคอ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง สายรัดรอบคอ (มักใช้แก่หมา); โดยปริยายหมายถึงผู้มีอํานาจที่คอยให้ความคุ้มครองหรือช่วยเหลือ.	ปลอกคอ น. สายรัดรอบคอ (มักใช้แก่หมา); โดยปริยายหมายถึงผู้มีอํานาจที่คอยให้ความคุ้มครองหรือช่วยเหลือ.
ปลอกนิ้ว เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง สนับนิ้วมือ, ปลอกมือ ก็ว่า.	ปลอกนิ้ว น. สนับนิ้วมือ, ปลอกมือ ก็ว่า.
ปลอกมีด เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกแหวนทองเกลี้ยง ๆ มีลักษณะคล้ายปลอกมีดว่า แหวนปลอกมีด.	ปลอกมีด น. เรียกแหวนทองเกลี้ยง ๆ มีลักษณะคล้ายปลอกมีดว่า แหวนปลอกมีด.
ปลอกมือ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง สนับนิ้วมือ, ปลอกนิ้ว ก็ว่า.	ปลอกมือ น. สนับนิ้วมือ, ปลอกนิ้ว ก็ว่า.
ปล่อง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู	[ปฺล่อง] เป็นคำนาม หมายถึง ช่องหรือรูที่ทะลุขึ้นจากพื้นดิน เช่น ปล่องงู ปล่องหนู, สิ่งที่เป็นช่องกลวงคล้ายท่อตั้งตรงขึ้นไปสําหรับควันขึ้นหรือรับลม, ช่องที่ทะลุขึ้นจากถํ้า.	ปล่อง [ปฺล่อง] น. ช่องหรือรูที่ทะลุขึ้นจากพื้นดิน เช่น ปล่องงู ปล่องหนู, สิ่งที่เป็นช่องกลวงคล้ายท่อตั้งตรงขึ้นไปสําหรับควันขึ้นหรือรับลม, ช่องที่ทะลุขึ้นจากถํ้า.
ปล้อง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[ปฺล้อง] เป็นคำนาม หมายถึง ช่วงระยะระหว่างข้อของไม้ไผ่หรืออ้อย ฯลฯ, โดยปริยายใช้เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น คอปล้อง คือ คอที่มีริ้วรอยเห็นเป็นปล้อง ๆ.	ปล้อง ๑ [ปฺล้อง] น. ช่วงระยะระหว่างข้อของไม้ไผ่หรืออ้อย ฯลฯ, โดยปริยายใช้เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น คอปล้อง คือ คอที่มีริ้วรอยเห็นเป็นปล้อง ๆ.
ปล้องไฉน เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฉอ-ฉิ่ง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหนึ่งของพระเจดีย์ต่อบัวกลุ่มขึ้นไป.	ปล้องไฉน น. ส่วนหนึ่งของพระเจดีย์ต่อบัวกลุ่มขึ้นไป.
ปล้อง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	[ปฺล้อง] เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อหญ้าชนิด Hymenachne pseudointerrupta C. Muell. ในวงศ์ Gramineae ชอบขึ้นในที่ชื้นแฉะ ต้นเป็นข้อ ๆ มีไส้ในระหว่างข้อเป็นปุยขาว. (๒) มะเดื่อปล้อง. ในวงเล็บ ดู มะเดื่อ เขียนว่า มอ-ม้า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง.	ปล้อง ๒ [ปฺล้อง] น. (๑) ชื่อหญ้าชนิด Hymenachne pseudointerrupta C. Muell. ในวงศ์ Gramineae ชอบขึ้นในที่ชื้นแฉะ ต้นเป็นข้อ ๆ มีไส้ในระหว่างข้อเป็นปุยขาว. (๒) มะเดื่อปล้อง. (ดู มะเดื่อ).
ปล้องขน เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ขอ-ไข่-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง หญ้าปล้องขน. ในวงเล็บ ดู ขน เขียนว่า ขอ-ไข่-นอ-หนู ความหมายที่ ๓.	ปล้องขน น. หญ้าปล้องขน. (ดู ขน ๓).
ปล้องฉนวน เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ฉอ-ฉิ่ง-นอ-หนู-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูบกขนาดเล็กในวงศ์ Colubridae ตัวเล็กเรียว ยาว ๔๐–๖๐ เซนติเมตร มักมีลายเป็นปล้องสีนํ้าตาลหรือดําสลับขาว ไม่มีพิษ มีหลายชนิด เช่น ปล้องฉนวนหลังเหลือง (Lycodon laoensis) ปล้องฉนวนบ้าน (Dryocalamus davisonii).	ปล้องฉนวน น. ชื่องูบกขนาดเล็กในวงศ์ Colubridae ตัวเล็กเรียว ยาว ๔๐–๖๐ เซนติเมตร มักมีลายเป็นปล้องสีนํ้าตาลหรือดําสลับขาว ไม่มีพิษ มีหลายชนิด เช่น ปล้องฉนวนหลังเหลือง (Lycodon laoensis) ปล้องฉนวนบ้าน (Dryocalamus davisonii).
ปล้องทอง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูชนิด Boiga dendrophila ในวงศ์ Colubridae ตัวโต ยาวประมาณ ๑.๗ เมตร สีดํามีลายสีเหลืองพาดขวางเป็นปล้อง ๆ ตลอดตัวอาศัยตามป่าโกงกางในภาคใต้ของประเทศไทย มีพิษอ่อน.	ปล้องทอง น. ชื่องูชนิด Boiga dendrophila ในวงศ์ Colubridae ตัวโต ยาวประมาณ ๑.๗ เมตร สีดํามีลายสีเหลืองพาดขวางเป็นปล้อง ๆ ตลอดตัวอาศัยตามป่าโกงกางในภาคใต้ของประเทศไทย มีพิษอ่อน.
ปล้องอ้อย เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ออ-อ่าง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลานํ้าจืดขนาดเล็กชนิด Acanthophthalmus kuhlii ในวงศ์ Cobitidae ตัวยาว แบนข้าง ท้องมน คอดหางกว้าง หัวเล็กปลายทู่ ปากเล็กอยู่ตํ่า ตาเล็ก มีกระดูกเป็นหนามอยู่ใต้ตา เกล็ดเล็กมาก ครีบหลังและครีบก้นอยู่ค่อนไปทางหาง พื้นลําตัวสีเหลืองอ่อนหรือส้ม มีแถบกว้างสีดําหรือนํ้าตาลเข้มพาดขวางเป็นปล้อง ๆ โดยตลอด พบอาศัยอยู่ตามพื้นท้องนํ้าที่เป็นกรวดเป็นทรายตามลําธารเขตภูเขา เคลื่อนไหวรวดเร็วคล้ายงูเลื้อย ขนาดยาวเพียงไม่เกิน ๘ เซนติเมตร, ปลางู ก็เรียก.	ปล้องอ้อย น. ชื่อปลานํ้าจืดขนาดเล็กชนิด Acanthophthalmus kuhlii ในวงศ์ Cobitidae ตัวยาว แบนข้าง ท้องมน คอดหางกว้าง หัวเล็กปลายทู่ ปากเล็กอยู่ตํ่า ตาเล็ก มีกระดูกเป็นหนามอยู่ใต้ตา เกล็ดเล็กมาก ครีบหลังและครีบก้นอยู่ค่อนไปทางหาง พื้นลําตัวสีเหลืองอ่อนหรือส้ม มีแถบกว้างสีดําหรือนํ้าตาลเข้มพาดขวางเป็นปล้อง ๆ โดยตลอด พบอาศัยอยู่ตามพื้นท้องนํ้าที่เป็นกรวดเป็นทรายตามลําธารเขตภูเขา เคลื่อนไหวรวดเร็วคล้ายงูเลื้อย ขนาดยาวเพียงไม่เกิน ๘ เซนติเมตร, ปลางู ก็เรียก.
ปลอด เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก	[ปฺลอด] เป็นคำกริยา หมายถึง พ้นจาก, ปราศจาก, เช่น ปลอดคน ปลอดภัย; ล้วน, แท้ ๆ, เช่น ขาวปลอด ดําปลอด.	ปลอด [ปฺลอด] ก. พ้นจาก, ปราศจาก, เช่น ปลอดคน ปลอดภัย; ล้วน, แท้ ๆ, เช่น ขาวปลอด ดําปลอด.
ปลอดทหาร เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกดินแดนหรือเขตที่ไม่มีที่ตั้งกองทหารตามสนธิสัญญาหรือข้อตกลงว่า เขตปลอดทหาร.	ปลอดทหาร น. เรียกดินแดนหรือเขตที่ไม่มีที่ตั้งกองทหารตามสนธิสัญญาหรือข้อตกลงว่า เขตปลอดทหาร.
ปลอดโปร่ง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผ่องใสปราศจากความขุ่นมัว.	ปลอดโปร่ง ว. ผ่องใสปราศจากความขุ่นมัว.
ปลอดภัย เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-ดอ-เด็ก-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง พ้นภัย.	ปลอดภัย ก. พ้นภัย.
ปล้อน เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	[ปฺล้อน] เป็นคำกริยา หมายถึง ปลิ้นเปลือกหรือเมล็ดในผลไม้ออกจากปาก เช่น ปล้อนเมล็ดลําไย ปล้อนเมล็ดน้อยหน่า, ลอกเปลือกผลไม้ออก เช่น ปล้อนมะพร้าว, มักใช้เข้าคู่กับคำ ปลิ้น เป็น ปล้อนปลิ้น หรือ ปลิ้นปล้อน มีความหมายอย่างปล้อน; โดยปริยายหมายความว่า ใช้อุบายล่อลวงเพื่อให้สำเร็จประโยชน์ตน.	ปล้อน [ปฺล้อน] ก. ปลิ้นเปลือกหรือเมล็ดในผลไม้ออกจากปาก เช่น ปล้อนเมล็ดลําไย ปล้อนเมล็ดน้อยหน่า, ลอกเปลือกผลไม้ออก เช่น ปล้อนมะพร้าว, มักใช้เข้าคู่กับคำ ปลิ้น เป็น ปล้อนปลิ้น หรือ ปลิ้นปล้อน มีความหมายอย่างปล้อน; โดยปริยายหมายความว่า ใช้อุบายล่อลวงเพื่อให้สำเร็จประโยชน์ตน.
ปลอบ, ปลอบโยน ปลอบ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้ ปลอบโยน เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-นอ-หนู	[ปฺลอบ] เป็นคำกริยา หมายถึง พูดเอาอกเอาใจให้คลายอารมณ์ขุ่นหมอง.	ปลอบ, ปลอบโยน [ปฺลอบ] ก. พูดเอาอกเอาใจให้คลายอารมณ์ขุ่นหมอง.
ปลอบขวัญ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-บอ-ไบ-ไม้-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ปลอบโยนหรือบํารุงขวัญให้มีกําลังใจ.	ปลอบขวัญ ก. ปลอบโยนหรือบํารุงขวัญให้มีกําลังใจ.
ปลอม เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	[ปฺลอม] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เหมือนคนอื่นหรือสิ่งอื่น เพื่อให้หลงผิดว่าเป็นคนนั้นหรือสิ่งนั้น เช่น ปลอมตัว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่แท้หรือไม่จริงตามสภาพของสิ่งนั้น เช่น ฟันปลอม ผมปลอม.	ปลอม [ปฺลอม] ก. ทําให้เหมือนคนอื่นหรือสิ่งอื่น เพื่อให้หลงผิดว่าเป็นคนนั้นหรือสิ่งนั้น เช่น ปลอมตัว. ว. ไม่แท้หรือไม่จริงตามสภาพของสิ่งนั้น เช่น ฟันปลอม ผมปลอม.
ปลอมปน เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ปอ-ปลา-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาของเลวไปผสมกับของดีเพื่อให้เข้าใจว่าเป็นของดี.	ปลอมปน ก. เอาของเลวไปผสมกับของดีเพื่อให้เข้าใจว่าเป็นของดี.
ปลอมแปลง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-งอ-งู	[–แปฺลง] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําเลียนแบบให้ดูเหมือนของจริง.	ปลอมแปลง [–แปฺลง] ก. ทําเลียนแบบให้ดูเหมือนของจริง.
ปล่อย เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	[ปฺล่อย] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ออกจากสิ่งที่ติดอยู่ ผูกอยู่ หรือข้องอยู่ เป็นต้น เช่น ปล่อยนักโทษ ปล่อยนก; ยอมให้ เช่น ปล่อยให้เข้ามา; ละเลย เช่น ปล่อยให้บ้านรกรุงรัง ปล่อยให้นํ้าล้น; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง โดยปริยายหมายถึง ขาย เช่น ที่ที่ซื้อไว้ปล่อยไปแล้วราคา ๕ ล้านบาท.	ปล่อย [ปฺล่อย] ก. ทําให้ออกจากสิ่งที่ติดอยู่ ผูกอยู่ หรือข้องอยู่ เป็นต้น เช่น ปล่อยนักโทษ ปล่อยนก; ยอมให้ เช่น ปล่อยให้เข้ามา; ละเลย เช่น ปล่อยให้บ้านรกรุงรัง ปล่อยให้นํ้าล้น; (ปาก) โดยปริยายหมายถึง ขาย เช่น ที่ที่ซื้อไว้ปล่อยไปแล้วราคา ๕ ล้านบาท.
ปล่อยเกาะ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง เนรเทศให้ไปอยู่เกาะ; โดยปริยายหมายความว่า ไม่เอาเป็นธุระ.	ปล่อยเกาะ ก. เนรเทศให้ไปอยู่เกาะ; โดยปริยายหมายความว่า ไม่เอาเป็นธุระ.
ปล่อยแก่ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-เอก	เป็นคำกริยา หมายถึง ถือว่าแก่แล้วไม่เอาธุระในการแต่งตัว; ทําเป็นหนุ่ม.	ปล่อยแก่ ก. ถือว่าแก่แล้วไม่เอาธุระในการแต่งตัว; ทําเป็นหนุ่ม.
ปล่อยไก่ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-กอ-ไก่-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงความโง่ออกมา.	ปล่อยไก่ (ปาก) ก. แสดงความโง่ออกมา.
ปล่อยของ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ขอ-ไข่-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําพิธีทางไสยศาสตร์ให้ของไปทําร้ายผู้อื่น เช่น เสกหนังควายเข้าท้องศัตรู.	ปล่อยของ ก. ทําพิธีทางไสยศาสตร์ให้ของไปทําร้ายผู้อื่น เช่น เสกหนังควายเข้าท้องศัตรู.
ปล่อยใจ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เคลิบเคลิ้ม, คิดฝันไป, เช่น ปล่อยใจไปตามอารมณ์.	ปล่อยใจ ก. เคลิบเคลิ้ม, คิดฝันไป, เช่น ปล่อยใจไปตามอารมณ์.
ปล่อยชั่วคราว เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ชอ-ช้าง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-วอ-แหวน-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง ปล่อยผู้ต้องหาหรือจำเลยจากการควบคุมหรือขังชั่วระยะเวลาหนึ่งในระหว่างการสอบสวนหรือระหว่างการพิจารณาของศาล.	ปล่อยชั่วคราว (กฎ) ก. ปล่อยผู้ต้องหาหรือจำเลยจากการควบคุมหรือขังชั่วระยะเวลาหนึ่งในระหว่างการสอบสวนหรือระหว่างการพิจารณาของศาล.
ปล่อยตัว เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่เอาธุระในการแต่งตัว; ไม่สงวนตัว; ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ก็ว่า; ให้ตัวละครออกแสดงตามวาระ.	ปล่อยตัว ก. ไม่เอาธุระในการแต่งตัว; ไม่สงวนตัว; ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ก็ว่า; ให้ตัวละครออกแสดงตามวาระ.
ปล่อยตัวปล่อยใจ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใจแตก.	ปล่อยตัวปล่อยใจ ว. ใจแตก.
ปล่อยนกปล่อยกา เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-นอ-หนู-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ปล่อยให้เป็นอิสระ, ไม่เอาผิด, ปล่อยให้พ้นจากความผูกพัน, ปล่อยลูกนกลูกกา ก็ว่า.	ปล่อยนกปล่อยกา (สำ) ก. ปล่อยให้เป็นอิสระ, ไม่เอาผิด, ปล่อยให้พ้นจากความผูกพัน, ปล่อยลูกนกลูกกา ก็ว่า.
ปล่อยเนื้อปล่อยตัว เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่เอาธุระในการแต่งตัว; ไม่สงวนตัว; ปล่อยตัว ก็ว่า.	ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ก. ไม่เอาธุระในการแต่งตัว; ไม่สงวนตัว; ปล่อยตัว ก็ว่า.
ปล่อยปละละเลย เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ไม่เอาใจใส่, ทอดทิ้ง.	ปล่อยปละละเลย ก. ไม่เอาใจใส่, ทอดทิ้ง.
ปล่อยปลาลงน้ำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-งอ-งู-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ปล่อยศัตรูไปแล้วเขาจะไม่นึกถึงบุญคุณ, มักใช้เข้าคู่กับ ปล่อยเสือเข้าป่า เป็น ปล่อยเสือเข้าป่า ปล่อยปลาลงนํ้า.	ปล่อยปลาลงน้ำ (สำ) ก. ปล่อยศัตรูไปแล้วเขาจะไม่นึกถึงบุญคุณ, มักใช้เข้าคู่กับ ปล่อยเสือเข้าป่า เป็น ปล่อยเสือเข้าป่า ปล่อยปลาลงนํ้า.
ปล่อยปลิง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาปลิงมาวางไว้ตรงที่ที่ต้องการให้ดูดเลือดเสียออก.	ปล่อยปลิง ก. เอาปลิงมาวางไว้ตรงที่ที่ต้องการให้ดูดเลือดเสียออก.
ปล่อยมือ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง วางมือ, ไม่เอาเป็นธุระ.	ปล่อยมือ ก. วางมือ, ไม่เอาเป็นธุระ.
ปล่อยเสือเข้าป่า เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ปล่อยศัตรูไปอาจกลับมาทําร้ายภายหลังอีก, มักใช้เข้าคู่กับ ปล่อยปลาลงนํ้า เป็น ปล่อยเสือเข้าป่า ปล่อยปลาลงนํ้า.	ปล่อยเสือเข้าป่า (สำ) ก. ปล่อยศัตรูไปอาจกลับมาทําร้ายภายหลังอีก, มักใช้เข้าคู่กับ ปล่อยปลาลงนํ้า เป็น ปล่อยเสือเข้าป่า ปล่อยปลาลงนํ้า.
ปละ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	[ปะละ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อมาตรานํ้าหนักมคธ ๑๐๐ ปละ เป็น ๑ ตุลา, ๒๐ ตุลา เป็น ๑ ภาระ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต .	ปละ ๑ [ปะละ] น. ชื่อมาตรานํ้าหนักมคธ ๑๐๐ ปละ เป็น ๑ ตุลา, ๒๐ ตุลา เป็น ๑ ภาระ. (ป., ส.).
ปละ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	[ปฺละ] เป็นคำกริยา หมายถึง ปล่อย, ละทิ้ง, ละเลย, มักใช้เข้าคู่กับคำ ปล่อย เป็น ปล่อยปละ. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกควายที่เจ้าของปล่อยให้เที่ยวไปตามลําพังว่า ควายปละ.	ปละ ๒ [ปฺละ] ก. ปล่อย, ละทิ้ง, ละเลย, มักใช้เข้าคู่กับคำ ปล่อย เป็น ปล่อยปละ. ว. เรียกควายที่เจ้าของปล่อยให้เที่ยวไปตามลําพังว่า ควายปละ.
ปลัก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	[ปฺลัก] เป็นคำนาม หมายถึง แอ่งที่เป็นโคลนเลน เช่น ปลักควาย.	ปลัก [ปฺลัก] น. แอ่งที่เป็นโคลนเลน เช่น ปลักควาย.
ปลั๊ก, ปลั๊กไฟ ปลั๊ก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-ตรี-กอ-ไก่ ปลั๊กไฟ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-ตรี-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ฟอ-ฟัน	[ปฺลั๊ก] เป็นคำนาม หมายถึง อุปกรณ์ไฟฟ้ามีขาโลหะ ๒ ขา (บางแบบมี ๓ ขา) ปลายข้างหนึ่งของแต่ละขาตรึงอยู่กับวัตถุหุ้ม ซึ่งเป็นฉนวนไฟฟ้า ใช้เสียบเข้ากับเต้ารับเพื่อให้กระแสไฟฟ้าเคลื่อนที่ผ่านเข้าสู่เครื่องใช้ไฟฟ้าได้ครบวงจร, เต้าเสียบ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ plug เขียนว่า พี-แอล-ยู-จี.	ปลั๊ก, ปลั๊กไฟ [ปฺลั๊ก] น. อุปกรณ์ไฟฟ้ามีขาโลหะ ๒ ขา (บางแบบมี ๓ ขา) ปลายข้างหนึ่งของแต่ละขาตรึงอยู่กับวัตถุหุ้ม ซึ่งเป็นฉนวนไฟฟ้า ใช้เสียบเข้ากับเต้ารับเพื่อให้กระแสไฟฟ้าเคลื่อนที่ผ่านเข้าสู่เครื่องใช้ไฟฟ้าได้ครบวงจร, เต้าเสียบ ก็เรียก. (อ. plug).
ปลัง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	[ปฺลัง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Basella alba L. ในวงศ์ Basellaceae ใบอวบนํ้า เถาและใบสีเขียวอ่อนหรือแดง มียางเป็นเมือก ผลสุกสีม่วงดํา ยอดและดอกอ่อนกินได้และใช้ทํายาได้, ผักปลัง ก็เรียก, พายัพเรียก ปั๋ง.	ปลัง [ปฺลัง] น. ชื่อไม้เถาชนิด Basella alba L. ในวงศ์ Basellaceae ใบอวบนํ้า เถาและใบสีเขียวอ่อนหรือแดง มียางเป็นเมือก ผลสุกสีม่วงดํา ยอดและดอกอ่อนกินได้และใช้ทํายาได้, ผักปลัง ก็เรียก, พายัพเรียก ปั๋ง.
ปลั่ง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	[ปฺลั่ง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผ่องใส, มีนํ้านวล, มักใช้เข้าคู่กับคำ เปล่ง เป็น เปล่งปลั่ง.	ปลั่ง [ปฺลั่ง] ว. ผ่องใส, มีนํ้านวล, มักใช้เข้าคู่กับคำ เปล่ง เป็น เปล่งปลั่ง.
ปลัด เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	[ปะหฺลัด] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้มีตำแหน่งหน้าที่รองจากผู้ที่มีตําแหน่งหน้าที่เหนือตนโดยตรง เช่น ปลัดกระทรวง ปลัดจังหวัด; ตําแหน่งพระฐานานุกรมเหนือสมุห์.	ปลัด [ปะหฺลัด] น. ผู้มีตำแหน่งหน้าที่รองจากผู้ที่มีตําแหน่งหน้าที่เหนือตนโดยตรง เช่น ปลัดกระทรวง ปลัดจังหวัด; ตําแหน่งพระฐานานุกรมเหนือสมุห์.
ปลัดขิก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[ปะหฺลัด–] เป็นคำนาม หมายถึง รูปจำลองอวัยวะเพศชาย มักทำด้วยไม้ ใช้เป็นเครื่องรางของขลัง, อ้ายขิก ไอ้ขิก หรือ ขุนเพ็ด ก็เรียก.	ปลัดขิก [ปะหฺลัด–] น. รูปจำลองอวัยวะเพศชาย มักทำด้วยไม้ ใช้เป็นเครื่องรางของขลัง, อ้ายขิก ไอ้ขิก หรือ ขุนเพ็ด ก็เรียก.
ปลา เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑	[ปฺลา] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์น้ำเลือดเย็นมีกระดูกสันหลัง ร่างกายแบ่งเป็นส่วนหัว ลําตัว และหาง ส่วนใหญ่หายใจทางเหงือกยกเว้นปลาปอด มีครีบใช้ช่วยในการเคลื่อนไหว บางชนิดมีเกล็ด บางชนิดไม่มี รูปร่างลักษณะ ขนาด และพฤติกรรมแตกต่างกันมากมาย พบในแหล่งนํ้าทั่วไป.	ปลา ๑ [ปฺลา] น. ชื่อสัตว์น้ำเลือดเย็นมีกระดูกสันหลัง ร่างกายแบ่งเป็นส่วนหัว ลําตัว และหาง ส่วนใหญ่หายใจทางเหงือกยกเว้นปลาปอด มีครีบใช้ช่วยในการเคลื่อนไหว บางชนิดมีเกล็ด บางชนิดไม่มี รูปร่างลักษณะ ขนาด และพฤติกรรมแตกต่างกันมากมาย พบในแหล่งนํ้าทั่วไป.
ปลากริม เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําด้วยแป้งต้ม ใส่กะทิและนํ้าตาล.	ปลากริม น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําด้วยแป้งต้ม ใส่กะทิและนํ้าตาล.
ปลาเกลือ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง ปลาเคล้าเกลือแล้วตากแห้ง, ปลาเค็ม ก็ว่า.	ปลาเกลือ น. ปลาเคล้าเกลือแล้วตากแห้ง, ปลาเค็ม ก็ว่า.
ปลาข้องเดียวกัน เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-วอ-แหวน-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง คนที่อยู่ร่วมกันหรือเป็นพวกเดียวกัน.	ปลาข้องเดียวกัน (สำ) น. คนที่อยู่ร่วมกันหรือเป็นพวกเดียวกัน.
ปลาเค็ม เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-ไม้-ไต่-คู้-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ปลาเกลือ.	ปลาเค็ม น. ปลาเกลือ.
ปลาเงินปลาทอง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-งอ-งู-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Carassius auratus ในวงศ์ Cyprinidae ซึ่งมีประวัติการคัดเลือกพันธุ์ในต่างประเทศกันมานานนับพันปีจนมีลักษณะรูปร่างแปลกเพื่อเลี้ยงเป็นปลาสวยงามหรือปลาปล่อย เกล็ดทั่วลําตัวมักมีสีเงินหรือทอง แต่ก็อาจเป็นสีดําหรือด่าง ตัวที่มีสีเหลืองหรือแดงส้ม เรียก ปลาทอง.	ปลาเงินปลาทอง น. ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Carassius auratus ในวงศ์ Cyprinidae ซึ่งมีประวัติการคัดเลือกพันธุ์ในต่างประเทศกันมานานนับพันปีจนมีลักษณะรูปร่างแปลกเพื่อเลี้ยงเป็นปลาสวยงามหรือปลาปล่อย เกล็ดทั่วลําตัวมักมีสีเงินหรือทอง แต่ก็อาจเป็นสีดําหรือด่าง ตัวที่มีสีเหลืองหรือแดงส้ม เรียก ปลาทอง.
ปลาจ่อม เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ปลาเล็ก ๆ ที่หมักด้วยเกลือและข้าวคั่วเป็นต้น ใช้เป็นเครื่องจิ้ม.	ปลาจ่อม น. ปลาเล็ก ๆ ที่หมักด้วยเกลือและข้าวคั่วเป็นต้น ใช้เป็นเครื่องจิ้ม.
ปลาจีน เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลานํ้าจืดขนาดใหญ่หลายชนิดในวงศ์ Cyprinidae โดยเฉพาะที่ชาวจีนจากประเทศจีนได้นําเข้ามาเลี้ยงเพื่อใช้เป็นอาหาร เช่น ปลาเฉาฮื้อ (Ctenopharyngodon idellus) ปลาซ่งฮื้อ (Aristichthys nobilis) ปลาเล่งฮื้อ (Hypophthalmichthys molitrix) ทั้งยังอาจหมายถึงปลาหลีฮื้อ หรือ ปลาไน (Cyprinus carpio) ด้วย.	ปลาจีน น. ชื่อปลานํ้าจืดขนาดใหญ่หลายชนิดในวงศ์ Cyprinidae โดยเฉพาะที่ชาวจีนจากประเทศจีนได้นําเข้ามาเลี้ยงเพื่อใช้เป็นอาหาร เช่น ปลาเฉาฮื้อ (Ctenopharyngodon idellus) ปลาซ่งฮื้อ (Aristichthys nobilis) ปลาเล่งฮื้อ (Hypophthalmichthys molitrix) ทั้งยังอาจหมายถึงปลาหลีฮื้อ หรือ ปลาไน (Cyprinus carpio) ด้วย.
ปลาเจ่า เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ปลาที่หมักด้วยเกลือและข้าวหมากเป็นต้น ใช้เป็นเครื่องจิ้ม.	ปลาเจ่า น. ปลาที่หมักด้วยเกลือและข้าวหมากเป็นต้น ใช้เป็นเครื่องจิ้ม.
ปลาชา เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ปลาที่จวนจะตายอยู่แล้ว.	ปลาชา น. ปลาที่จวนจะตายอยู่แล้ว.
ปลาแดก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ปลาร้า.	ปลาแดก (ถิ่น–อีสาน) น. ปลาร้า.
ปลาแดง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลานํ้าจืดไม่มีเกล็ด มีหนวด ในสกุล Kryptopterus วงศ์ Cyprinidae เป็นพวกปลาเนื้ออ่อนที่ไม่มีครีบหลัง ลําตัวยาวเรียว แบนข้าง ปากกว้างเชิดขึ้นเล็กน้อย ฟันแหลม ลําตัวด้านหลังสีนํ้าตาลแดง ด้านข้างสีอ่อนกว่าจนเป็นสีขาวที่ท้อง เช่น ชนิด K. apogon ชะโอน เนื้ออ่อน นํ้าเงิน หรือ นาง ก็เรียก, ชนิด K. bleekeri นาง หรือ สะงั่ว ก็เรียก.	ปลาแดง น. ชื่อปลานํ้าจืดไม่มีเกล็ด มีหนวด ในสกุล Kryptopterus วงศ์ Cyprinidae เป็นพวกปลาเนื้ออ่อนที่ไม่มีครีบหลัง ลําตัวยาวเรียว แบนข้าง ปากกว้างเชิดขึ้นเล็กน้อย ฟันแหลม ลําตัวด้านหลังสีนํ้าตาลแดง ด้านข้างสีอ่อนกว่าจนเป็นสีขาวที่ท้อง เช่น ชนิด K. apogon ชะโอน เนื้ออ่อน นํ้าเงิน หรือ นาง ก็เรียก, ชนิด K. bleekeri นาง หรือ สะงั่ว ก็เรียก.
ปลาตกน้ำตัวโต เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-โอ-ตอ-เต่า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งที่เสียหรือสูญหายไปมักดูมีค่ามากเกินความเป็นจริง.	ปลาตกน้ำตัวโต (สำ) น. สิ่งที่เสียหรือสูญหายไปมักดูมีค่ามากเกินความเป็นจริง.
ปลาตะเพียน เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์โรหิณี มี ๗ ดวง, ดาวพราหมี หรือ ดาวคางหมู ก็เรียก; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์เรวดี มี ๑๖ ดวง, ดาวนาง ก็เรียก; เครื่องแขวนเหนือเปลให้เด็กดูทําด้วยใบตาลเป็นต้น.	ปลาตะเพียน น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์โรหิณี มี ๗ ดวง, ดาวพราหมี หรือ ดาวคางหมู ก็เรียก; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์เรวดี มี ๑๖ ดวง, ดาวนาง ก็เรียก; เครื่องแขวนเหนือเปลให้เด็กดูทําด้วยใบตาลเป็นต้น.
ปลาติดหลังแห เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง คนที่พลอยได้รับเคราะห์กรรมร่วมกับผู้อื่น ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้มีส่วนพัวพันด้วย, ปลาติดร่างแห ก็ว่า.	ปลาติดหลังแห (สำ) น. คนที่พลอยได้รับเคราะห์กรรมร่วมกับผู้อื่น ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้มีส่วนพัวพันด้วย, ปลาติดร่างแห ก็ว่า.
ปลาตู้ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ปลาที่เลี้ยงไว้ดูเล่นในตู้กระจก มักเป็นปลาที่มีรูปร่างสวยงามมีสีสันต่าง ๆ.	ปลาตู้ น. ปลาที่เลี้ยงไว้ดูเล่นในตู้กระจก มักเป็นปลาที่มีรูปร่างสวยงามมีสีสันต่าง ๆ.
ปลาทอง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	ปลาทอง ๑ น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
ปลาทอง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Carassius auratus ในวงศ์ Cyprinidae เลี้ยงเป็นปลาสวยงาม มีเกล็ดสีเหลืองหรือสีส้ม, ปลาเงินปลาทอง ก็เรียก.	ปลาทอง ๒ น. ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Carassius auratus ในวงศ์ Cyprinidae เลี้ยงเป็นปลาสวยงาม มีเกล็ดสีเหลืองหรือสีส้ม, ปลาเงินปลาทอง ก็เรียก.
ปลาแนม เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-นอ-หนู-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อของกินอย่างหนึ่ง ปรุงด้วยข้าวตากคั่วป่น เนื้อปลา หนังหมู เป็นต้น.	ปลาแนม น. ชื่อของกินอย่างหนึ่ง ปรุงด้วยข้าวตากคั่วป่น เนื้อปลา หนังหมู เป็นต้น.
ปลาม้ำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง ปลาร้าญวน ทําด้วยปลาดิบหมักเกลือ ใส่ข้าวคั่ว ใช้เป็นเครื่องจิ้ม.	ปลาม้ำ น. ปลาร้าญวน ทําด้วยปลาดิบหมักเกลือ ใส่ข้าวคั่ว ใช้เป็นเครื่องจิ้ม.
ปลาร้า เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ปลาหมักเกลือใส่ข้าวคั่วใช้เป็นเครื่องจิ้ม.	ปลาร้า น. ปลาหมักเกลือใส่ข้าวคั่วใช้เป็นเครื่องจิ้ม.
ปลาส้ม เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ปลาหมักด้วยเกลือ ข้าวสุก พริกไทย กระเทียม.	ปลาส้ม น. ปลาหมักด้วยเกลือ ข้าวสุก พริกไทย กระเทียม.
ปลาหน้าดิน เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ปลาที่อาศัยอยู่ตามพื้นท้องทะเล เช่น ปลาเห็ดโคน ปลาเก๋า.	ปลาหน้าดิน น. ปลาที่อาศัยอยู่ตามพื้นท้องทะเล เช่น ปลาเห็ดโคน ปลาเก๋า.
ปลาหมอตายเพราะปาก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง คนที่พูดพล่อยจนได้รับอันตราย.	ปลาหมอตายเพราะปาก (สำ) น. คนที่พูดพล่อยจนได้รับอันตราย.
ปลาหมอแถกเหงือก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-สะ-หระ-แอ-ถอ-ถุง-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง กระเสือกกระสนดิ้นรน.	ปลาหมอแถกเหงือก (สำ) ก. กระเสือกกระสนดิ้นรน.
ปลาหาง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง ปลาช่อน.	ปลาหาง (ราชา) น. ปลาช่อน.
ปลาเห็ด เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ทอดมันปลา.	ปลาเห็ด น. ทอดมันปลา.
ปลาใหญ่กินปลาเล็ก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง ประเทศหรือคนที่มีอํานาจหรือผู้ใหญ่ที่กดขี่ข่มเหงผู้อ่อนแอหรือผู้น้อย.	ปลาใหญ่กินปลาเล็ก (สำ) น. ประเทศหรือคนที่มีอํานาจหรือผู้ใหญ่ที่กดขี่ข่มเหงผู้อ่อนแอหรือผู้น้อย.
ปลา เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูในสกุล Enhydris และ Homalopsis วงศ์ Colubridae กินปลา ที่รู้จักกันดี คือ งูสายรุ้ง (E. enhydris).	ปลา ๒ น. ชื่องูในสกุล Enhydris และ Homalopsis วงศ์ Colubridae กินปลา ที่รู้จักกันดี คือ งูสายรุ้ง (E. enhydris).
ปลาก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	[ปฺลาก] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ที่, ฝ่าย, ข้าง.	ปลาก [ปฺลาก] (โบ) น. ที่, ฝ่าย, ข้าง.
ปลาดาว เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	ดู ดาวทะเล เขียนว่า ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง.	ปลาดาว ดู ดาวทะเล.
ปลาดำปลาแดง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อำ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องเล่นการพนันอย่างหนึ่ง ใช้ไม้ ๓ อัน ทาสีดำ สีแดง และสีขาว เจ้ามือกำไม้ทั้ง ๓ อันไว้ แล้วใช้ความไวปัดไม้อันหนึ่งลงในกล่อง ให้ลูกค้าแทงสี ถ้าแทงผิดเจ้ามือกิน, ไม้ดำไม้แดง หรือ อีดำอีแดง ก็เรียก.	ปลาดำปลาแดง น. เครื่องเล่นการพนันอย่างหนึ่ง ใช้ไม้ ๓ อัน ทาสีดำ สีแดง และสีขาว เจ้ามือกำไม้ทั้ง ๓ อันไว้ แล้วใช้ความไวปัดไม้อันหนึ่งลงในกล่อง ให้ลูกค้าแทงสี ถ้าแทงผิดเจ้ามือกิน, ไม้ดำไม้แดง หรือ อีดำอีแดง ก็เรียก.
ปลาต เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	[ปะลาด] เป็นคำกริยา หมายถึง หนีไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปลาต [ปะลาด] ก. หนีไป. (ป.).
ปลาบ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๑	[ปฺลาบ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่รู้สึกแล่นวาบเข้าหัวใจ เช่น เจ็บปลาบ เสียวปลาบ, โดยปริยายใช้เรียกโรคที่มีอาการเช่นนั้น.	ปลาบ ๑ [ปฺลาบ] ว. อาการที่รู้สึกแล่นวาบเข้าหัวใจ เช่น เจ็บปลาบ เสียวปลาบ, โดยปริยายใช้เรียกโรคที่มีอาการเช่นนั้น.
ปลาบปลื้ม เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง มีความรู้สึกยินดีแล่นวาบเข้าในใจ.	ปลาบปลื้ม ก. มีความรู้สึกยินดีแล่นวาบเข้าในใจ.
ปลาบ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้ ความหมายที่ ๒	[ปฺลาบ] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Commelinaceae เช่น ชนิด Commelina benghalensis L. ดอกสีนํ้าเงิน, ชนิด Cyanotis axillaris Roem. et Schult. ดอกสีม่วง, ชนิด Murdannia nudiflora Brenan ดอกสีม่วงอ่อน.	ปลาบ ๒ [ปฺลาบ] น. ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Commelinaceae เช่น ชนิด Commelina benghalensis L. ดอกสีนํ้าเงิน, ชนิด Cyanotis axillaris Roem. et Schult. ดอกสีม่วง, ชนิด Murdannia nudiflora Brenan ดอกสีม่วงอ่อน.
ปลาบิน เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ดู นกกระจอก เขียนว่า นอ-หนู-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒.	ปลาบิน ดู นกกระจอก ๒.
ปลาฝา เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อา	ดู ตะพาบ, ตะพาบนํ้า ตะพาบ เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้ ตะพาบนํ้า เขียนว่า ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-นิก-คะ-หิด-ไม้-โท-สะ-หระ-อา .	ปลาฝา ดู ตะพาบ, ตะพาบนํ้า.
ปลาย เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	[ปฺลาย] เป็นคำนาม หมายถึง ตอนยอด, ตอนที่สุด.	ปลาย [ปฺลาย] น. ตอนยอด, ตอนที่สุด.
ปลายข้าว เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าวสารที่เมล็ดแตกหรือแหลก.	ปลายข้าว น. ข้าวสารที่เมล็ดแตกหรือแหลก.
ปลายตีน เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ด้านปลายเท้าของผู้นอน, ตรงข้ามกับ หัวนอน.	ปลายตีน น. ด้านปลายเท้าของผู้นอน, ตรงข้ามกับ หัวนอน.
ปลายแถว เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-ถอ-ถุง-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง คนที่อยู่ท้ายแถว, โดยปริยายหมายถึงผู้น้อย, ผู้ที่มีความสำคัญน้อย, หางแถว ก็ว่า.	ปลายแถว น. คนที่อยู่ท้ายแถว, โดยปริยายหมายถึงผู้น้อย, ผู้ที่มีความสำคัญน้อย, หางแถว ก็ว่า.
ปลายทาง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง สุดทาง.	ปลายทาง น. สุดทาง.
ปลายน้ำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำนาม หมายถึง สุดลํานํ้า.	ปลายน้ำ น. สุดลํานํ้า.
ปลายมือ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง บั้นปลายของชีวิต. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ในที่สุด.	ปลายมือ น. บั้นปลายของชีวิต. ว. ในที่สุด.
ปลายอ้อปลายแขม เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ยังอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้, ที่ยังอยู่ห่างไกล.	ปลายอ้อปลายแขม (สำ) ว. ที่ยังอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้, ที่ยังอยู่ห่างไกล.
ปลายนาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปะลายะนากาน] เป็นคำกริยา หมายถึง หนีไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปลายนาการ [ปะลายะนากาน] ก. หนีไป. (ป.).
ปลาโลมา เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา	ดู โลมา เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา.	ปลาโลมา ดู โลมา.
ปลาวาฬ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา	ดู วาฬ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา.	ปลาวาฬ ดู วาฬ.
ปลาสเตอร์ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ผ้ายางปิดแผล; ผงสีขาวคล้ายปูนขาวได้จากการเผายิปซัมให้ร้อนถึง ๑๒๐°- ๑๓๐°ซ. เมื่อนําไปผสมกับนํ้าแล้วทิ้งไว้จะแข็งตัวได้เร็วมาก ใช้ประโยชน์ในการนําไปทําแม่พิมพ์ รูปปั้น เป็นต้น หรือพอกอวัยวะไม่ให้เคลื่อนไหวในการรักษากระดูกหัก. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ plaster เขียนว่า พี-แอล-เอ-เอส-ที-อี-อา.	ปลาสเตอร์ น. ผ้ายางปิดแผล; ผงสีขาวคล้ายปูนขาวได้จากการเผายิปซัมให้ร้อนถึง ๑๒๐°- ๑๓๐°ซ. เมื่อนําไปผสมกับนํ้าแล้วทิ้งไว้จะแข็งตัวได้เร็วมาก ใช้ประโยชน์ในการนําไปทําแม่พิมพ์ รูปปั้น เป็นต้น หรือพอกอวัยวะไม่ให้เคลื่อนไหวในการรักษากระดูกหัก. (อ. plaster).
ปลาสนาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปะลาดสะนากาน] เป็นคำกริยา หมายถึง หนีไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปลาสนาการ [ปะลาดสะนากาน] ก. หนีไป. (ป.).
ปลาหมึก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังที่มีขาซึ่งเรียกว่าหนวดอยู่บริเวณหัว อาศัยอยู่ในทะเล มีถุงบรรจุนํ้าสีดําอย่างหมึกสําหรับพ่นเพื่อพรางตัว มีหลายสกุล เช่น ปลาหมึกกระดอง สกุล Sepia ในวงศ์ Sepiidae, ปลาหมึกกล้วย สกุล Loligo และปลาหมึกหอม (Sepioteutis lessoniana) ในวงศ์ Loliginidae, ปลาหมึกสาย สกุล Octopus ในวงศ์ Octopodidae, หมึก ก็เรียก.	ปลาหมึก น. ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังที่มีขาซึ่งเรียกว่าหนวดอยู่บริเวณหัว อาศัยอยู่ในทะเล มีถุงบรรจุนํ้าสีดําอย่างหมึกสําหรับพ่นเพื่อพรางตัว มีหลายสกุล เช่น ปลาหมึกกระดอง สกุล Sepia ในวงศ์ Sepiidae, ปลาหมึกกล้วย สกุล Loligo และปลาหมึกหอม (Sepioteutis lessoniana) ในวงศ์ Loliginidae, ปลาหมึกสาย สกุล Octopus ในวงศ์ Octopodidae, หมึก ก็เรียก.
ปลาไหลเผือก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Eurycoma longifolia Jack ในวงศ์ Simaroubaceae รากใช้ทํายาได้.	ปลาไหลเผือก น. ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Eurycoma longifolia Jack ในวงศ์ Simaroubaceae รากใช้ทํายาได้.
ปล้ำ, ปล้ำปลุก ปล้ำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ ปล้ำปลุก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	[ปฺลํ้า, –ปฺลุก] เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้แขนกอดรัดจับกุมเพื่อจะให้อีกฝ่ายหนึ่งล้ม หรือให้อยู่ในอํานาจที่จะทําได้ตามใจตน, โดยปริยายหมายความว่า พยายามทํากิจการอย่างเต็มกําลัง, ปลุกปลํ้า ก็ว่า.	ปล้ำ, ปล้ำปลุก [ปฺลํ้า, –ปฺลุก] ก. ใช้แขนกอดรัดจับกุมเพื่อจะให้อีกฝ่ายหนึ่งล้ม หรือให้อยู่ในอํานาจที่จะทําได้ตามใจตน, โดยปริยายหมายความว่า พยายามทํากิจการอย่างเต็มกําลัง, ปลุกปลํ้า ก็ว่า.
ปล้ำผีลุกปลุกผีนั่ง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พยายามทําให้มีเรื่องมีราวขึ้นมา.	ปล้ำผีลุกปลุกผีนั่ง (สำ) ก. พยายามทําให้มีเรื่องมีราวขึ้นมา.
ปลิง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู ความหมายที่ ๑	[ปฺลิง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังในวงศ์ Hirudinidae ตัวยืดหดได้คล้ายทาก เกาะคนหรือสัตว์เลือดอุ่นเพื่อดูดกินเลือด อาศัยอยู่ในน้ำจืด มีหลายชนิด เช่น ชนิด Hirudo medicinalis, Hirudinaria manillensis; เหล็กที่ทำเป็นหมุดแหลมโค้งสำหรับตอกเพลาะกระดานยึดให้แน่นสนิท, เขี้ยวตะขาบ ตะปลิง หรือ ตัวปลิง ก็เรียก.	ปลิง ๑ [ปฺลิง] น. ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังในวงศ์ Hirudinidae ตัวยืดหดได้คล้ายทาก เกาะคนหรือสัตว์เลือดอุ่นเพื่อดูดกินเลือด อาศัยอยู่ในน้ำจืด มีหลายชนิด เช่น ชนิด Hirudo medicinalis, Hirudinaria manillensis; เหล็กที่ทำเป็นหมุดแหลมโค้งสำหรับตอกเพลาะกระดานยึดให้แน่นสนิท, เขี้ยวตะขาบ ตะปลิง หรือ ตัวปลิง ก็เรียก.
ปลิง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่องูนํ้าชนิด Enhydris plumbea ในวงศ์ Colubridae ตัวยาวประมาณ ๔๐ เซนติเมตร สีเขียวอมเทา ท้องขาว สามารถดีดตัวไปได้ในระยะสั้น ๆ แทนการเลื้อย มีพิษอ่อนมาก.	ปลิง ๒ น. ชื่องูนํ้าชนิด Enhydris plumbea ในวงศ์ Colubridae ตัวยาวประมาณ ๔๐ เซนติเมตร สีเขียวอมเทา ท้องขาว สามารถดีดตัวไปได้ในระยะสั้น ๆ แทนการเลื้อย มีพิษอ่อนมาก.
ปลิง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ขั้วผลไม้ติดต่อกับก้าน โดยมากเป็นขั้วทุเรียนที่หลุดจากกันได้, ปากปลิง ก็เรียก.	ปลิง ๓ น. ขั้วผลไม้ติดต่อกับก้าน โดยมากเป็นขั้วทุเรียนที่หลุดจากกันได้, ปากปลิง ก็เรียก.
ปลิงทะเล เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังในชั้น Holothuroidea ลำตัวยาวอ่อนนุ่ม รูปร่างทรงกระบอกยืดหดได้ หัวท้ายยาวรี อาศัยอยู่ในทะเล บางชนิดรับประทานได้ เช่น ปลิงขาว (Holothuria scabra) ปลิงดํา (H. atra) ในวงศ์ Holothuriidae.	ปลิงทะเล น. ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังในชั้น Holothuroidea ลำตัวยาวอ่อนนุ่ม รูปร่างทรงกระบอกยืดหดได้ หัวท้ายยาวรี อาศัยอยู่ในทะเล บางชนิดรับประทานได้ เช่น ปลิงขาว (Holothuria scabra) ปลิงดํา (H. atra) ในวงศ์ Holothuriidae.
ปลิด เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก	[ปฺลิด] เป็นคำกริยา หมายถึง เอามือบิดให้ลูกไม้หลุดจากขั้ว, ทําให้หลุดจากที่.	ปลิด [ปฺลิด] ก. เอามือบิดให้ลูกไม้หลุดจากขั้ว, ทําให้หลุดจากที่.
ปลิ้น เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู	[ปฺลิ้น] เป็นคำกริยา หมายถึง กลับข้างในบางส่วนให้โผล่ออกมา เช่น ปลิ้นตา, โผล่ยื่นหรือทําให้โผล่ยื่นออกมาจากสิ่งที่มีอะไรห่อหุ้มอยู่ เช่น พุงปลิ้น ตาปลิ้น; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง ลักลอบหรือหลอกลวงเอาไปซึ่งหน้า เช่น ปลิ้นเอาเงินไป.	ปลิ้น [ปฺลิ้น] ก. กลับข้างในบางส่วนให้โผล่ออกมา เช่น ปลิ้นตา, โผล่ยื่นหรือทําให้โผล่ยื่นออกมาจากสิ่งที่มีอะไรห่อหุ้มอยู่ เช่น พุงปลิ้น ตาปลิ้น; (ปาก) ลักลอบหรือหลอกลวงเอาไปซึ่งหน้า เช่น ปลิ้นเอาเงินไป.
ปลิ้นปลอก, ปลิ้นปล้อน ปลิ้นปลอก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ปลิ้นปล้อน เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้อุบายล่อลวงเพื่อให้สําเร็จประโยชน์ตน.	ปลิ้นปลอก, ปลิ้นปล้อน ก. ใช้อุบายล่อลวงเพื่อให้สําเร็จประโยชน์ตน.
ปลิโพธ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน-ทอ-ทง	[ปะลิโพด] เป็นคำนาม หมายถึง ความกังวล, ความห่วงใย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปลิโพธ [ปะลิโพด] น. ความกังวล, ความห่วงใย. (ป.).
ปลิม, ปลิ่ม ปลิม เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า ปลิ่ม เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	[ปะลิม, ปะหฺลิ่ม] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, บหลิ่ม ประหลิ่ม ปะวะหลิ่ม ปะหลิ่ม หรือ มะหลิ่ม ก็ว่า.	ปลิม, ปลิ่ม [ปะลิม, ปะหฺลิ่ม] น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, บหลิ่ม ประหลิ่ม ปะวะหลิ่ม ปะหลิ่ม หรือ มะหลิ่ม ก็ว่า.
ปลิว เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน	[ปฺลิว] เป็นคำกริยา หมายถึง ลอยตามลม, ถูกลมพัด, (ใช้แก่สิ่งที่มีลักษณะเบา), โดยปริยายใช้เป็นคําเปรียบเทียบ มีความหมายคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เดินตัวปลิว.	ปลิว [ปฺลิว] ก. ลอยตามลม, ถูกลมพัด, (ใช้แก่สิ่งที่มีลักษณะเบา), โดยปริยายใช้เป็นคําเปรียบเทียบ มีความหมายคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เดินตัวปลิว.
ปลี เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	[ปฺลี] เป็นคำนาม หมายถึง ช่อดอกของกล้วยที่ยังมีกาบหุ้มอยู่; กล้ามเนื้อที่มีรูปลักษณะอย่างหัวปลี เช่น ปลีน่อง; ยอดเจดีย์หรือยอดมณฑปเหนือปล้องไฉนหรือบัวกลุ่มขึ้นไป.	ปลี [ปฺลี] น. ช่อดอกของกล้วยที่ยังมีกาบหุ้มอยู่; กล้ามเนื้อที่มีรูปลักษณะอย่างหัวปลี เช่น ปลีน่อง; ยอดเจดีย์หรือยอดมณฑปเหนือปล้องไฉนหรือบัวกลุ่มขึ้นไป.
ปลีแข้ง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-ขอ-ไข่-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ลําแข้ง.	ปลีแข้ง น. ลําแข้ง.
ปลีก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่	[ปฺลีก] เป็นคำกริยา หมายถึง แยกหรือหลีกออกจากหมู่จากพวกไป, ย่อยออกไปจากส่วนใหญ่ เช่น ขายปลีก เงินปลีก.	ปลีก [ปฺลีก] ก. แยกหรือหลีกออกจากหมู่จากพวกไป, ย่อยออกไปจากส่วนใหญ่ เช่น ขายปลีก เงินปลีก.
ปลีกตัว เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง แยกตัวออกมา.	ปลีกตัว ก. แยกตัวออกมา.
ปลีกย่อย เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-ยอ-ยัก-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เบ็ดเตล็ด, เล็กน้อย.	ปลีกย่อย ว. เบ็ดเตล็ด, เล็กน้อย.
ปลีกเวลา เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง เจียดเวลาเพื่อมาทําสิ่งใดสิ่งหนึ่งนอกเหนือจากงานที่ทําอยู่.	ปลีกเวลา ก. เจียดเวลาเพื่อมาทําสิ่งใดสิ่งหนึ่งนอกเหนือจากงานที่ทําอยู่.
ปลื้ม เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-มอ-ม้า	[ปฺลื้ม] เป็นคำกริยา หมายถึง เบิกบานยินดีมาก.	ปลื้ม [ปฺลื้ม] ก. เบิกบานยินดีมาก.
ปลุก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	[ปฺลุก] เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ตื่นจากหลับ, ทําให้ได้สติรู้สึกตัว, กระตุ้นให้เกิดแรงกําลัง ความขลัง และความกล้าแข็ง เป็นต้น.	ปลุก [ปฺลุก] ก. ทําให้ตื่นจากหลับ, ทําให้ได้สติรู้สึกตัว, กระตุ้นให้เกิดแรงกําลัง ความขลัง และความกล้าแข็ง เป็นต้น.
ปลุกใจ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เร้าใจให้กล้าหาญหรือกระตือรือร้น.	ปลุกใจ ก. เร้าใจให้กล้าหาญหรือกระตือรือร้น.
ปลุกตัว เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง นั่งเข้าสมาธิแล้วบริกรรมคาถา เพื่อให้อยู่คงกระพันชาตรี.	ปลุกตัว ก. นั่งเข้าสมาธิแล้วบริกรรมคาถา เพื่อให้อยู่คงกระพันชาตรี.
ปลุกปล้ำ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ	เป็นคำกริยา หมายถึง ปลํ้า, ปลํ้าปลุก.	ปลุกปล้ำ ก. ปลํ้า, ปลํ้าปลุก.
ปลุกปั่น เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ยุยงให้แตกแยกกัน.	ปลุกปั่น ก. ยุยงให้แตกแยกกัน.
ปลุกผี เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง นั่งบริกรรมคาถาจนกระทั่งผีลุกขึ้นมาหรือปรากฏกาย เพื่อใช้ให้ไปทําประโยชน์ตามที่ตนปรารถนา หรือเพื่อลนเอานํ้ามันจากคางผีตายทั้งกลม ที่เรียกกันว่า น้ำมันพราย สำหรับดีดให้หญิงหลงรัก; รื้อฟื้นเรื่องที่ยุติไปแล้วขึ้นมาใหม่ เช่น ปลุกผีคอมมิวนิสต์.	ปลุกผี ก. นั่งบริกรรมคาถาจนกระทั่งผีลุกขึ้นมาหรือปรากฏกาย เพื่อใช้ให้ไปทําประโยชน์ตามที่ตนปรารถนา หรือเพื่อลนเอานํ้ามันจากคางผีตายทั้งกลม ที่เรียกกันว่า น้ำมันพราย สำหรับดีดให้หญิงหลงรัก; รื้อฟื้นเรื่องที่ยุติไปแล้วขึ้นมาใหม่ เช่น ปลุกผีคอมมิวนิสต์.
ปลุกพระ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง บริกรรมคาถาเสกพระเครื่องเพื่อให้เกิดความขลัง.	ปลุกพระ ก. บริกรรมคาถาเสกพระเครื่องเพื่อให้เกิดความขลัง.
ปลุกระดม เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า	เป็นคำกริยา หมายถึง เร้าใจและยุยงให้ประชาชนลุกฮือขึ้น.	ปลุกระดม ก. เร้าใจและยุยงให้ประชาชนลุกฮือขึ้น.
ปลุกเสก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง เสกให้ขลัง.	ปลุกเสก ก. เสกให้ขลัง.
ปลูก เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	[ปฺลูก] เป็นคำกริยา หมายถึง เอาต้นไม้หรือเมล็ด หน่อ หัว เป็นต้น ใส่ลงในดินหรือสิ่งอื่นเพื่อให้งอกหรือให้เจริญเติบโต, ทําให้เจริญเติบโต, ทําให้งอกงาม เช่น ปลูกไมตรี; เอาสิ่งต่าง ๆ มาปรุงกันเข้าเพื่อทําเป็นที่อยู่หรือที่พักอาศัยโดยวิธีฝังเสาลงในดิน เช่น ปลูกบ้าน ปลูกเรือน, ปลูกสร้าง ก็ว่า, โดยปริยายหมายถึงการกระทําที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ปลูกพลับพลายก.	ปลูก [ปฺลูก] ก. เอาต้นไม้หรือเมล็ด หน่อ หัว เป็นต้น ใส่ลงในดินหรือสิ่งอื่นเพื่อให้งอกหรือให้เจริญเติบโต, ทําให้เจริญเติบโต, ทําให้งอกงาม เช่น ปลูกไมตรี; เอาสิ่งต่าง ๆ มาปรุงกันเข้าเพื่อทําเป็นที่อยู่หรือที่พักอาศัยโดยวิธีฝังเสาลงในดิน เช่น ปลูกบ้าน ปลูกเรือน, ปลูกสร้าง ก็ว่า, โดยปริยายหมายถึงการกระทําที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ปลูกพลับพลายก.
ปลูกฝัง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ฝอ-ฝา-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตกแต่งให้มีเหย้ามีเรือน; บํารุงให้เจริญมั่นคง.	ปลูกฝัง ก. ตกแต่งให้มีเหย้ามีเรือน; บํารุงให้เจริญมั่นคง.
ปลูกฝี เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-ฝอ-ฝา-สะ-หระ-อี	เป็นคำกริยา หมายถึง นําวัคซีนเข้าสู่ร่างกายทางผิวหนังตรงรอยที่กรีดไว้ เพื่อให้มีภูมิคุ้มกันโรคฝีดาษ.	ปลูกฝี ก. นําวัคซีนเข้าสู่ร่างกายทางผิวหนังตรงรอยที่กรีดไว้ เพื่อให้มีภูมิคุ้มกันโรคฝีดาษ.
ปลูกเรือนคร่อมตอ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-คอ-ควาย-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง กระทําสิ่งซึ่งล่วงลํ้า ก้าวก่าย หรือทับสิทธิของผู้อื่น จะโดยรู้เท่าถึงการณ์หรือไม่ก็ตาม.	ปลูกเรือนคร่อมตอ (สำ) ก. กระทําสิ่งซึ่งล่วงลํ้า ก้าวก่าย หรือทับสิทธิของผู้อื่น จะโดยรู้เท่าถึงการณ์หรือไม่ก็ตาม.
ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําตามความพอใจของผู้ที่จะได้รับผลโดยตรง, มักพูดเข้าคู่กับ ผูกอู่ตามใจผู้นอน เป็น ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ ผูกอู่ตามใจผู้นอน.	ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ (สำ) ก. ทําตามความพอใจของผู้ที่จะได้รับผลโดยตรง, มักพูดเข้าคู่กับ ผูกอู่ตามใจผู้นอน เป็น ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ ผูกอู่ตามใจผู้นอน.
ปลูกเรือนพอตัว หวีหัวพอเกล้า เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู-พอ-พาน-ออ-อ่าง-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ทําสิ่งใด ๆ ให้พอสมควรกับฐานะของตน, ปลูกเรือนแต่พอตัว หวีหัวแต่พอเกล้า ก็ว่า.	ปลูกเรือนพอตัว หวีหัวพอเกล้า (สำ) ก. ทําสิ่งใด ๆ ให้พอสมควรกับฐานะของตน, ปลูกเรือนแต่พอตัว หวีหัวแต่พอเกล้า ก็ว่า.
ปลูกสร้าง เขียนว่า ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่-สอ-เสือ-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสิ่งต่าง ๆ มาปรุงกันเข้าเพื่อทำเป็นที่อยู่หรือที่พักอาศัยโดยวิธีฝังเสาลงในดิน เช่น ปลูกสร้างบ้าน ปลูกสร้างเรือน, ปลูก ก็ว่า.	ปลูกสร้าง ก. เอาสิ่งต่าง ๆ มาปรุงกันเข้าเพื่อทำเป็นที่อยู่หรือที่พักอาศัยโดยวิธีฝังเสาลงในดิน เช่น ปลูกสร้างบ้าน ปลูกสร้างเรือน, ปลูก ก็ว่า.
ปวกเปียก เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อ่อนกําลังจนแทบไม่อาจจะทรงตัวได้ตามลําพัง, กะปวกกะเปียก ก็ว่า.	ปวกเปียก ว. อ่อนกําลังจนแทบไม่อาจจะทรงตัวได้ตามลําพัง, กะปวกกะเปียก ก็ว่า.
ปวง เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทั้งหมด, ทั้งสิ้น, เช่น ปวงชน, มักใช้เข้าคู่กับคํา ทั้ง เป็น ทั้งปวง เช่น ชนทั้งปวง.	ปวง ว. ทั้งหมด, ทั้งสิ้น, เช่น ปวงชน, มักใช้เข้าคู่กับคํา ทั้ง เป็น ทั้งปวง เช่น ชนทั้งปวง.
ป่วง เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง โรคลงราก, โรคระบาดมีอาการให้ท้องร่วงและอาเจียน.	ป่วง น. โรคลงราก, โรคระบาดมีอาการให้ท้องร่วงและอาเจียน.
ปวด เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกเจ็บต่อเนื่องอยู่ในร่างกาย เช่น ปวดหัว ปวดท้องเยี่ยว ปวดฟัน.	ปวด ก. รู้สึกเจ็บต่อเนื่องอยู่ในร่างกาย เช่น ปวดหัว ปวดท้องเยี่ยว ปวดฟัน.
ปวดถ่วง เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-ถอ-ถุง-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ปวดหน่วง ๆ บริเวณท้องน้อยคล้ายต้องการถ่ายอุจจาระ.	ปวดถ่วง ก. ปวดหน่วง ๆ บริเวณท้องน้อยคล้ายต้องการถ่ายอุจจาระ.
ปวดท้องทุ่ง เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ต้องการถ่ายอุจจาระ.	ปวดท้องทุ่ง ก. ต้องการถ่ายอุจจาระ.
ปวดท้องเบา, ปวดท้องเยี่ยว ปวดท้องเบา เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา ปวดท้องเยี่ยว เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง ต้องการถ่ายปัสสาวะ.	ปวดท้องเบา, ปวดท้องเยี่ยว ก. ต้องการถ่ายปัสสาวะ.
ปวดมวน เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกปวดป่วนปั่นอยู่ในท้อง.	ปวดมวน ก. รู้สึกปวดป่วนปั่นอยู่ในท้อง.
ปวดร้าว เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เจ็บปวดไปทั่ว, เจ็บชํ้านํ้าใจ.	ปวดร้าว ก. เจ็บปวดไปทั่ว, เจ็บชํ้านํ้าใจ.
ปวดเศียรเวียนเกล้า เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง เดือดร้อนรําคาญใจเพราะมีเรื่องยุ่งยากมากจนแก้ไม่ทัน.	ปวดเศียรเวียนเกล้า (สำ) ก. เดือดร้อนรําคาญใจเพราะมีเรื่องยุ่งยากมากจนแก้ไม่ทัน.
ปวดแสบปวดร้อน เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ-บอ-ไบ-ไม้-ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกเจ็บเช่นเมื่อถูกไฟหรือนํ้าร้อนลวก.	ปวดแสบปวดร้อน ก. รู้สึกเจ็บเช่นเมื่อถูกไฟหรือนํ้าร้อนลวก.
ป่วน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง มวน, อลวน, อาการที่ปวดมวนอยู่ในท้องเพราะอาหารเป็นเหตุ.	ป่วน ก. มวน, อลวน, อาการที่ปวดมวนอยู่ในท้องเพราะอาหารเป็นเหตุ.
ป่วนปั่น เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เคลื่อนไหวไปมาอย่างรุนแรงผิดปรกติ เช่น ทะเลป่วนปั่น, สับสนวุ่นวายผิดปรกติ เช่น ใจคอป่วนปั่น ท้องป่วนปั่น บ้านเมืองป่วนปั่น, ปั่นป่วน ก็ว่า.	ป่วนปั่น ก. เคลื่อนไหวไปมาอย่างรุนแรงผิดปรกติ เช่น ทะเลป่วนปั่น, สับสนวุ่นวายผิดปรกติ เช่น ใจคอป่วนปั่น ท้องป่วนปั่น บ้านเมืองป่วนปั่น, ปั่นป่วน ก็ว่า.
ป้วน, ป้วนเปี้ยน ป้วน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู ป้วนเปี้ยน เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-โท-วอ-แหวน-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง วนเวียนกลับไปกลับมา.	ป้วน, ป้วนเปี้ยน ว. วนเวียนกลับไปกลับมา.
ป่วย เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกไม่สบายเพราะโรคหรือความไข้หรือเหตุอื่นที่ทําให้รู้สึกเช่นนั้น.	ป่วย ก. รู้สึกไม่สบายเพราะโรคหรือความไข้หรือเหตุอื่นที่ทําให้รู้สึกเช่นนั้น.
ป่วยกล่าว เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง เสียเวลาพูด เช่น จะป่วยกล่าวไปไย.	ป่วยกล่าว ก. เสียเวลาพูด เช่น จะป่วยกล่าวไปไย.
ป่วยการ เขียนว่า ปอ-ปลา-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง เสียงานเสียการ, ไร้ประโยชน์, เช่น ป่วยการพูด. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกค่าชดเชยการงานหรือเวลาที่เสียไปว่า ค่าป่วยการ.	ป่วยการ ก. เสียงานเสียการ, ไร้ประโยชน์, เช่น ป่วยการพูด. ว. เรียกค่าชดเชยการงานหรือเวลาที่เสียไปว่า ค่าป่วยการ.
ปวัตน–, ปวัตน์ ปวัตน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-นอ-หนู ปวัตน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[ปะวัดตะนะ–, ปะวัด] เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นไป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปวัตน–, ปวัตน์ [ปะวัดตะนะ–, ปะวัด] น. ความเป็นไป. (ป.).
ปวัตนาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง อาการที่เป็นไป.	ปวัตนาการ น. อาการที่เป็นไป.
ปวัตนาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู ปวัตน–, ปวัตน์ ปวัตน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-นอ-หนู ปวัตน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด .	ปวัตนาการ ดู ปวัตน–, ปวัตน์.
ปวารณา เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา	[ปะวาระนา] เป็นคำกริยา หมายถึง ยอมให้ภิกษุสามเณรขอหรือเรียกร้องเอาได้ เช่น ขอของจากผู้ปวารณา ใบปวารณา; บอกยอมให้ใช้ได้ด้วยความเต็มใจ เช่น ขอปวารณาจะใช้อะไรก็บอก; พิธีกรรมทางศาสนายอมให้สงฆ์ว่ากล่าวตักเตือนได้ ทําในวันขึ้น ๑๕ คํ่า เดือน ๑๑ ซึ่งเป็นวันออกพรรษา, เรียกวันออกพรรษาว่า วันปวารณา หรือ วันมหาปวารณา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปวารณา [ปะวาระนา] ก. ยอมให้ภิกษุสามเณรขอหรือเรียกร้องเอาได้ เช่น ขอของจากผู้ปวารณา ใบปวารณา; บอกยอมให้ใช้ได้ด้วยความเต็มใจ เช่น ขอปวารณาจะใช้อะไรก็บอก; พิธีกรรมทางศาสนายอมให้สงฆ์ว่ากล่าวตักเตือนได้ ทําในวันขึ้น ๑๕ คํ่า เดือน ๑๑ ซึ่งเป็นวันออกพรรษา, เรียกวันออกพรรษาว่า วันปวารณา หรือ วันมหาปวารณา. (ป.).
ปวาล เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	[ปะวาน] เป็นคำนาม หมายถึง ประวาล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรวาล เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	ปวาล [ปะวาน] น. ประวาล. (ป.; ส. ปฺรวาล).
ปวาส เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[ปะวาด] เป็นคำกริยา หมายถึง ประพาส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรวาส เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	ปวาส [ปะวาด] ก. ประพาส. (ป.; ส. ปฺรวาส).
ปวาฬ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา	[ปะวาน] เป็นคำนาม หมายถึง ประพาฬ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรวาฑ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ทอ-มน-โท.	ปวาฬ [ปะวาน] น. ประพาฬ. (ป.; ส. ปฺรวาฑ).
ปวิช เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ชอ-ช้าง	[ปะวิด] เป็นคำนาม หมายถึง ประวิช.	ปวิช [ปะวิด] น. ประวิช.
ปวิตร เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[ปะวิด] เป็นคำนาม หมายถึง บพิตร.	ปวิตร [ปะวิด] น. บพิตร.
ปวิธ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง	[ปะวิด] เป็นคำกริยา หมายถึง บพิธ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ป เขียนว่า ปอ-ปลา + วิ เขียนว่า วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ + ธา เขียนว่า ทอ-ทง-สะ-หระ-อา .	ปวิธ [ปะวิด] ก. บพิธ. (ป. ป + วิ + ธา).
ปวิเวก เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-กอ-ไก่	[ปะวิเวก] เป็นคำนาม หมายถึง ที่สงัดเงียบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปวิเวก [ปะวิเวก] น. ที่สงัดเงียบ. (ป.).
ปวีณ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-นอ-เนน	[ปะวีน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฉลาด, มีฝีมือดี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปวีณ [ปะวีน] ว. ฉลาด, มีฝีมือดี. (ป.).
ปวุติ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[ปะวุดติ] เป็นคำนาม หมายถึง ความเป็นไป, เรื่องราว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปวุตฺติ เขียนว่า ปอ-ปลา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ปวุติ [ปะวุดติ] น. ความเป็นไป, เรื่องราว. (ป. ปวุตฺติ).
ปเวณี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	[ปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ขนบธรรมเนียม, แบบแผน; เชื้อสาย, การเป็นสามีภรรยากันตามธรรมเนียม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรเวณิ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-นอ-เนน-สะ-หระ-อิ.	ปเวณี [ปะ–] น. ขนบธรรมเนียม, แบบแผน; เชื้อสาย, การเป็นสามีภรรยากันตามธรรมเนียม. (ป.; ส. ปฺรเวณิ).
ปเวส, ปเวสน์ ปเวส เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ ปเวสน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[ปะเวด] เป็นคำนาม หมายถึง ประเวศ, ประเวศน์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรเวศ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา ปฺรเวศน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สอ-สา-ลา-นอ-หนู .	ปเวส, ปเวสน์ [ปะเวด] น. ประเวศ, ประเวศน์. (ป.; ส. ปฺรเวศ, ปฺรเวศน).
ปศุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ	[ปะสุ] เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์เลี้ยงสําหรับใช้แรงงาน เช่น ช้าง ม้า วัว ควาย บางทีก็รวมถึงสัตว์เลี้ยงที่ใช้เป็นอาหารด้วย เช่น แพะ แกะ หมู, มักใช้ประกอบคํา สัตว์ เป็น ปศุสัตว์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต และมาจากภาษาบาลี ปสุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ.	ปศุ [ปะสุ] น. สัตว์เลี้ยงสําหรับใช้แรงงาน เช่น ช้าง ม้า วัว ควาย บางทีก็รวมถึงสัตว์เลี้ยงที่ใช้เป็นอาหารด้วย เช่น แพะ แกะ หมู, มักใช้ประกอบคํา สัตว์ เป็น ปศุสัตว์. (ส.; ป. ปสุ).
ปสพ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-พอ-พาน	[ปะสบ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์เลี้ยง; ของที่เกิดขึ้น, ของที่มีขึ้น; ดอกไม้, ลูกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปสุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ ปสว เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-วอ-แหวน .	ปสพ [ปะสบ] (แบบ) น. สัตว์เลี้ยง; ของที่เกิดขึ้น, ของที่มีขึ้น; ดอกไม้, ลูกไม้. (ป. ปสุ, ปสว).
ปสันน–, ปสันนะ ปสันน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-นอ-หนู ปสันนะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ	[ปะสันนะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง เลื่อมใส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปสันน–, ปสันนะ [ปะสันนะ] (แบบ) ก. เลื่อมใส. (ป.).
ปสันนาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง อาการเลื่อมใส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปสันนาการ น. อาการเลื่อมใส. (ป.).
ปสัยห–, ปสัยหะ ปสัยห– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ ปสัยหะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	[ปะไสหะ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง ข่มขี่, ข่มเหง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปสัยห–, ปสัยหะ [ปะไสหะ] (แบบ) ก. ข่มขี่, ข่มเหง. (ป.).
ปสัยหาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง การข่มเหง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปสัยหาการ น. การข่มเหง. (ป.).
ปสัยหาวหาร เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[–หาวะหาน] เป็นคำนาม หมายถึง การโจรกรรมด้วยใช้อํานาจกดขี่หรือกรรโชกให้กลัว.	ปสัยหาวหาร [–หาวะหาน] น. การโจรกรรมด้วยใช้อํานาจกดขี่หรือกรรโชกให้กลัว.
ปสัยหาการ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู ปสัยห–, ปสัยหะ ปสัยห– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ ปสัยหะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ .	ปสัยหาการ ดู ปสัยห–, ปสัยหะ.
ปสัยหาวหาร เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ดู ปสัยห–, ปสัยหะ ปสัยห– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ ปสัยหะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ .	ปสัยหาวหาร ดู ปสัยห–, ปสัยหะ.
ปสาท เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[ปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ประสาท. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรสาท เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน.	ปสาท [ปะ–] น. ประสาท. (ป.; ส. ปฺรสาท).
ปสาน เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[ปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ตลาดของแห้ง, ที่ขายของแห้ง.	ปสาน [ปะ–] น. ตลาดของแห้ง, ที่ขายของแห้ง.
ปสาสน์ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[ปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ประศาสน์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรศาสน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู.	ปสาสน์ [ปะ–] น. ประศาสน์. (ป.; ส. ปฺรศาสน).
ปสุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ	[ปะสุ] เป็นคำนาม หมายถึง ปศุ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปศุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อุ.	ปสุ [ปะสุ] น. ปศุ. (ป.; ส. ปศุ).
ปสุต เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า	[ปะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง ประสูต. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรสูต เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า.	ปสุต [ปะ–] ก. ประสูต. (ป.; ส. ปฺรสูต).
ปสูติ เขียนว่า ปอ-ปลา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[ปะสูด] เป็นคำนาม หมายถึง ประสูติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรสูติ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	ปสูติ [ปะสูด] น. ประสูติ. (ป.; ส. ปฺรสูติ).
ปหังสนะ, ปหังสะ ปหังสนะ เขียนว่า ปอ-ปลา-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ ปหังสะ เขียนว่า ปอ-ปลา-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	[ปะหังสะนะ, –สะ] เป็นคำนาม หมายถึง การรื่นเริง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	ปหังสนะ, ปหังสะ [ปะหังสะนะ, –สะ] น. การรื่นเริง. (ป.).
ปหาน เขียนว่า ปอ-ปลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[ปะ–] เป็นคำกริยา หมายถึง ละทิ้ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรหาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน.	ปหาน [ปะ–] ก. ละทิ้ง. (ป.; ส. ปฺรหาณ).
ปหาร เขียนว่า ปอ-ปลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	[ปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ประหาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรหาร เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	ปหาร [ปะ–] น. ประหาร. (ป.; ส. ปฺรหาร).
ปหาส เขียนว่า ปอ-ปลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[ปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ประหาส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺรหาส เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	ปหาส [ปะ–] น. ประหาส. (ป.; ส. ปฺรหาส).
ปอ เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เส้นใยที่ทําจากเปลือกไม้บางชนิด เช่น ปอแก้ว ปอกระเจา.	ปอ ๑ น. เส้นใยที่ทําจากเปลือกไม้บางชนิด เช่น ปอแก้ว ปอกระเจา.
ปอ เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดหลายสกุลและหลายวงศ์ที่เปลือกใช้ทําปอ เช่น ปอกระเจา (Corchorus capsularis L. และ C. olitorius L.) ในวงศ์ Tiliaceae, ปอกระสา [Broussonetia papyrifera (L.) Vent.] ในวงศ์ Moraceae, ปอแก้ว (Hibiscus cannabinus L.) ในวงศ์ Malvaceae, ปอสําโรง (Sterculia foetida L.) ในวงศ์ Sterculiaceae.	ปอ ๒ น. ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดหลายสกุลและหลายวงศ์ที่เปลือกใช้ทําปอ เช่น ปอกระเจา (Corchorus capsularis L. และ C. olitorius L.) ในวงศ์ Tiliaceae, ปอกระสา [Broussonetia papyrifera (L.) Vent.] ในวงศ์ Moraceae, ปอแก้ว (Hibiscus cannabinus L.) ในวงศ์ Malvaceae, ปอสําโรง (Sterculia foetida L.) ในวงศ์ Sterculiaceae.
ปอ เขียนว่า ปอ-ปลา-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงหลายชนิดและหลายวงศ์ในอันดับ Odonata หัวและอกสั้นป้อม ส่วนท้องแคบและยาว หนวดสั้นเล็กมองคล้ายขน ตาโตใหญ่ ๒ ข้างดูเต็มหัว ปีก ๒ คู่ ขนาดเท่า ๆ กันหรือโตกว่ากันเล็กน้อย ลักษณะยาว บางใส มีเส้นปีกมากมาย อาจมีสีต่าง ๆ เช่น ส้ม เหลือง หรือนํ้าเงิน, แมลงปอ ก็เรียก.	ปอ ๓ น. ชื่อแมลงหลายชนิดและหลายวงศ์ในอันดับ Odonata หัวและอกสั้นป้อม ส่วนท้องแคบและยาว หนวดสั้นเล็กมองคล้ายขน ตาโตใหญ่ ๒ ข้างดูเต็มหัว ปีก ๒ คู่ ขนาดเท่า ๆ กันหรือโตกว่ากันเล็กน้อย ลักษณะยาว บางใส มีเส้นปีกมากมาย อาจมีสีต่าง ๆ เช่น ส้ม เหลือง หรือนํ้าเงิน, แมลงปอ ก็เรียก.