บ้าง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใช้ประกอบคําอื่นหมายความว่า บางจํานวนหรือบางส่วนของสิ่งที่กล่าวถึงโดยเฉพาะ เช่น อย่างนั้นบ้าง อย่างนี้บ้าง ขอบ้าง, บางส่วนของจํานวนรวมที่แบ่งเป็น ๒ เช่น เรื่องที่เล่าจริงบ้าง เท็จบ้าง, มีส่วนร่วม มีความหมายคล้ายคำว่า ด้วย เช่น ขอเล่นบ้าง ขอขี่จักรยานบ้าง, เอาอย่าง เช่น เห็นเขาทําก็ทําบ้าง. เป็นคำสรรพนาม หมายถึง คําใช้แทนผู้หรือสิ่งที่พูดถึงในกรณีที่แยกกล่าวโดยเฉพาะ เช่น บ้างก็กิน บ้างก็เล่น, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๓.	บ้าง ว. ใช้ประกอบคําอื่นหมายความว่า บางจํานวนหรือบางส่วนของสิ่งที่กล่าวถึงโดยเฉพาะ เช่น อย่างนั้นบ้าง อย่างนี้บ้าง ขอบ้าง, บางส่วนของจํานวนรวมที่แบ่งเป็น ๒ เช่น เรื่องที่เล่าจริงบ้าง เท็จบ้าง, มีส่วนร่วม มีความหมายคล้ายคำว่า ด้วย เช่น ขอเล่นบ้าง ขอขี่จักรยานบ้าง, เอาอย่าง เช่น เห็นเขาทําก็ทําบ้าง. ส. คําใช้แทนผู้หรือสิ่งที่พูดถึงในกรณีที่แยกกล่าวโดยเฉพาะ เช่น บ้างก็กิน บ้างก็เล่น, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๓.
บางขุนนนท์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-นอ-หนู-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	บางขุนนนท์ น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
บางสุ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง บงสุ์, ฝุ่น, ละออง, ธุลี, ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง ใช้ว่า บางษุ ก็มี เช่น มหาบางษุกุลพัษตรจีวรา. ในวงเล็บ มาจาก นันโทปนันทสูตรคำหลวง หนังสือพระประวัติ และ พระนิพนธ์ บทร้อยกรอง พระนิพนธ์ ในเจ้าฟ้าธรรมธิเบศร ฉบับเจริญรัตน์การพิมพ์ พ.ศ. ๒๕๑๖, เมื่อน้นนนางก็ลูบบทบางษุบาท. ในวงเล็บ มาจาก มหาชาติคำหลวง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐ กัณฑ์วนปเวสน์ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปํสุ เขียนว่า ปอ-ปลา-นิก-คะ-หิด-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ และมาจากภาษาสันสกฤต ปําสุ เขียนว่า ปอ-ปลา-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ.	บางสุ (กลอน) น. บงสุ์, ฝุ่น, ละออง, ธุลี, (โบ) ใช้ว่า บางษุ ก็มี เช่น มหาบางษุกุลพัษตรจีวรา. (นันโท), เมื่อน้นนนางก็ลูบบทบางษุบาท. (ม. คำหลวง วนปเวสน์). (ป. ปํสุ; ส. ปําสุ).
บาจก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง พ่อครัว, แม่ครัว ใช้ว่า บาจิกา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปาจก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-กอ-ไก่.	บาจก (แบบ) น. พ่อครัว, แม่ครัว ใช้ว่า บาจิกา. (ป. ปาจก).
บาจรีย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[–จะรี] เป็นคำนาม หมายถึง อาจารย์ของอาจารย์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปาจริย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก.	บาจรีย์ [–จะรี] น. อาจารย์ของอาจารย์. (ป. ปาจริย).
บาจิกา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง แม่ครัว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปาจิกา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา. ในวงเล็บ ดู บาจก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-กอ-ไก่.	บาจิกา (แบบ) น. แม่ครัว. (ป. ปาจิกา). (ดู บาจก).
บาซิลลัส เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง แบคทีเรียที่มีรูปร่างเป็นท่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ bacillus เขียนว่า บี-เอ-ซี-ไอ-แอล-แอล-ยู-เอส.	บาซิลลัส น. แบคทีเรียที่มีรูปร่างเป็นท่อน. (อ. bacillus).
บาด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เกิดเป็นแผลหรือรอยขีดข่วนอย่างของมีคมบาด เช่น มีดบาด แก้วบาด หญ้าคาบาด. เป็นคำนาม หมายถึง แผล.	บาด ก. ทําให้เกิดเป็นแผลหรือรอยขีดข่วนอย่างของมีคมบาด เช่น มีดบาด แก้วบาด หญ้าคาบาด. น. แผล.
บาดคอ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-คอ-ควาย-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกคล้ายระคายคอเนื่องจากกินของที่มีรสหวานจัดเย็นจัดเป็นต้น.	บาดคอ ก. รู้สึกคล้ายระคายคอเนื่องจากกินของที่มีรสหวานจัดเย็นจัดเป็นต้น.
บาดเจ็บ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-ไม้-ไต่-คู้-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีบาดแผลทําให้เจ็บปวด.	บาดเจ็บ ว. มีบาดแผลทําให้เจ็บปวด.
บาดใจ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง เจ็บแค้นใจ.	บาดใจ ก. เจ็บแค้นใจ.
บาดตา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง สะดุดตาเพราะเห็นสีฉูดฉาด; ขัดตาทําให้ไม่สบอารมณ์.	บาดตา ก. สะดุดตาเพราะเห็นสีฉูดฉาด; ขัดตาทําให้ไม่สบอารมณ์.
บาดแผล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อหนังที่แตกแยกออกเพราะถูกตีฟันทิ่มแทงเป็นต้น.	บาดแผล น. เนื้อหนังที่แตกแยกออกเพราะถูกตีฟันทิ่มแทงเป็นต้น.
บาดเสี้ยนบาดหนาม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง แผลที่ถูกเสี้ยนหนามยอกแล้วกลายเป็นพิษ ทําให้มีอาการปวดผิดปรกติ.	บาดเสี้ยนบาดหนาม น. แผลที่ถูกเสี้ยนหนามยอกแล้วกลายเป็นพิษ ทําให้มีอาการปวดผิดปรกติ.
บาดหมาง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง โกรธเคืองกัน, หมองใจกัน, ผิดใจกัน.	บาดหมาง ก. โกรธเคืองกัน, หมองใจกัน, ผิดใจกัน.
บาดหู เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง ขัดหู, ระคายหู, ทําให้ไม่สบอารมณ์, (ใช้แก่คําพูดหรือกริยาพูด).	บาดหู ก. ขัดหู, ระคายหู, ทําให้ไม่สบอารมณ์, (ใช้แก่คําพูดหรือกริยาพูด).
บาดทะจิต เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคลมชนิดหนึ่ง มักกําเริบขึ้นเป็นครั้งคราว มีอาการหงุดหงิด จิตฟุ้งซ่าน.	บาดทะจิต น. ชื่อโรคลมชนิดหนึ่ง มักกําเริบขึ้นเป็นครั้งคราว มีอาการหงุดหงิด จิตฟุ้งซ่าน.
บาดทะพิษ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี	เป็นคำนาม หมายถึง แผลที่ตัวเชื้อโรค Streptococci เข้าไป ทําให้เลือดเป็นพิษ.	บาดทะพิษ น. แผลที่ตัวเชื้อโรค Streptococci เข้าไป ทําให้เลือดเป็นพิษ.
บาดทะยัก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง โรคที่เกิดจากตัวเชื้อโรคบาดทะยัก (Clostridium tetani) เข้าสู่แผล ทําให้มีอาการกระตุก และชักแข็ง หลังแอ่น โดยมากถึงตาย.	บาดทะยัก น. โรคที่เกิดจากตัวเชื้อโรคบาดทะยัก (Clostridium tetani) เข้าสู่แผล ทําให้มีอาการกระตุก และชักแข็ง หลังแอ่น โดยมากถึงตาย.
บาดหมาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง บัตรหมาย.	บาดหมาย (โบ) น. บัตรหมาย.
บาดไหม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-หอ-หีบ-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ปรับ.	บาดไหม (โบ) ก. ปรับ.
บาดาล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง พื้นที่ใต้ระดับผิวดินลงไป, เรียกนํ้าที่สูบจากใต้ดินที่ลึกไม่ตํ่ากว่า ๑๐ เมตรว่า นํ้าบาดาล; นาคพิภพ เป็นที่อยู่ของนาค. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปาตาล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	บาดาล น. พื้นที่ใต้ระดับผิวดินลงไป, เรียกนํ้าที่สูบจากใต้ดินที่ลึกไม่ตํ่ากว่า ๑๐ เมตรว่า นํ้าบาดาล; นาคพิภพ เป็นที่อยู่ของนาค. (ป. ปาตาล).
บาแดง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-ดอ-เด็ก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง คนเดินหมาย, คนนําข่าวสาร, ผู้สื่อข่าว, นักการ; พนักงานตามคน, ตําแหน่งข้าราชการในสํานักพระราชวัง, ประแดง ก็ใช้.	บาแดง (โบ) น. คนเดินหมาย, คนนําข่าวสาร, ผู้สื่อข่าว, นักการ; พนักงานตามคน, ตําแหน่งข้าราชการในสํานักพระราชวัง, ประแดง ก็ใช้.
บาต เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง ตก, ตกไป, มักใช้ประกอบหลังคําอื่น เช่น อสนีบาต = การตกแห่งสายฟ้า คือ ฟ้าผ่า, อุกกาบาต = การตกแห่งคบเพลิง คือ แสงสว่างที่ตกลงมาจากอากาศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปาต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า.	บาต ก. ตก, ตกไป, มักใช้ประกอบหลังคําอื่น เช่น อสนีบาต = การตกแห่งสายฟ้า คือ ฟ้าผ่า, อุกกาบาต = การตกแห่งคบเพลิง คือ แสงสว่างที่ตกลงมาจากอากาศ. (ป. ปาต).
บาตร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[บาด] เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะชนิดหนึ่งสําหรับภิกษุสามเณรใช้รับอาหารบิณฑบาต. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปตฺร เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี ปตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	บาตร [บาด] น. ภาชนะชนิดหนึ่งสําหรับภิกษุสามเณรใช้รับอาหารบิณฑบาต. (ส. ปตฺร; ป. ปตฺต).
บาตรแก้ว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง บาตรใหญ่ ๓ ใบ ถักเชือกรอบนอก ในพระราชพิธีกัตติเกยา.	บาตรแก้ว น. บาตรใหญ่ ๓ ใบ ถักเชือกรอบนอก ในพระราชพิธีกัตติเกยา.
บาตรใหญ่ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจที่ใช้ในทางข่มขี่, ใช้เข้าคู่กับ อํานาจ เป็น อํานาจบาตรใหญ่.	บาตรใหญ่ น. อํานาจที่ใช้ในทางข่มขี่, ใช้เข้าคู่กับ อํานาจ เป็น อํานาจบาตรใหญ่.
บาท ๑, บาท– บาท ความหมายที่ ๑ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน บาท– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน	[บาด, บาดทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ตีน, ราชาศัพท์ว่า พระบาท. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาท เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน.	บาท ๑, บาท– [บาด, บาดทะ–] น. ตีน, ราชาศัพท์ว่า พระบาท. (ป., ส. ปาท).
บาทนิเกต เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า	[บาดทะนิเกด] เป็นคำนาม หมายถึง ที่รองเท้า, ม้ารองเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บาทนิเกต [บาดทะนิเกด] น. ที่รองเท้า, ม้ารองเท้า. (ส.).
บาทบงกช เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง	[บาดทะบงกด, บาดบงกด] เป็นคำนาม หมายถึง บัวบาท, บัวรองเท้า, หมายความว่า เท้าพระพุทธเจ้าหรือพระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาทปงฺกช เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ปอ-ปลา-งอ-งู-พิน-ทุ-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง.	บาทบงกช [บาดทะบงกด, บาดบงกด] น. บัวบาท, บัวรองเท้า, หมายความว่า เท้าพระพุทธเจ้าหรือพระเจ้าแผ่นดิน. (ป., ส. ปาทปงฺกช).
บาทบงสุ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-ทัน-ทะ-คาด	[บาดทะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ละอองเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปาทปํสุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ปอ-ปลา-นิก-คะ-หิด-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ.	บาทบงสุ์ [บาดทะ–] น. ละอองเท้า. (ป. ปาทปํสุ).
บาทบริจาริกา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	[บาดบอริ–] เป็นคำนาม หมายถึง หญิงที่มีหน้าที่รับใช้ปฏิบัติพระเจ้าแผ่นดิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาทปาริจาริกา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	บาทบริจาริกา [บาดบอริ–] น. หญิงที่มีหน้าที่รับใช้ปฏิบัติพระเจ้าแผ่นดิน. (ป., ส. ปาทปาริจาริกา).
บาทภัฏ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-ปะ-ตัก	[บาดทะพัด] เป็นคำนาม หมายถึง ทหารเดินเท้า, ทหารราบ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปาทภฏ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-พอ-สำ-เพา-ตอ-ปะ-ตัก.	บาทภัฏ [บาดทะพัด] น. ทหารเดินเท้า, ทหารราบ. (ส. ปาทภฏ).
บาทมุทรา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[บาดทะมุดทฺรา] เป็นคำนาม หมายถึง รอยเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บาทมุทรา [บาดทะมุดทฺรา] น. รอยเท้า. (ส.).
บาทมูล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	[บาดทะมูน] เป็นคำนาม หมายถึง ที่ใกล้เท้า, แทบฝ่าเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	บาทมูล [บาดทะมูน] น. ที่ใกล้เท้า, แทบฝ่าเท้า. (ป.).
บาทมูลิกากร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[บาดทะมูลิกากอน] เป็นคำนาม หมายถึง หมู่คนที่อยู่แทบบาทมูล คือ ข้าราชการในพระองค์. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	บาทมูลิกากร [บาดทะมูลิกากอน] น. หมู่คนที่อยู่แทบบาทมูล คือ ข้าราชการในพระองค์. (ป.).
บาทยุคล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	[บาดทะยุคน, บาดยุคน] เป็นคำนาม หมายถึง เท้าทั้งคู่. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปาทยุคล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง.	บาทยุคล [บาดทะยุคน, บาดยุคน] น. เท้าทั้งคู่. (ป. ปาทยุคล).
บาทรช, บาทรัช บาทรช เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง บาทรัช เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ชอ-ช้าง	[บาดทะรด, บาดทะรัด] เป็นคำนาม หมายถึง ละอองเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปาทรช เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ชอ-ช้าง.	บาทรช, บาทรัช [บาดทะรด, บาดทะรัด] น. ละอองเท้า. (ส. ปาทรช).
บาทวิถี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ทางเท้า.	บาทวิถี น. ทางเท้า.
บาท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง มาตราเงินตามวิธีประเพณี ๑๐๐ สตางค์ หรือ ๔ สลึง เท่ากับ ๑ บาท, อักษรย่อว่า บ.; เขียนตามวิธีโบราณดังนี้ (อักขระพิเศษ) หมายความว่า ๓ บาท; ชื่อมาตราชั่งตามวิธีประเพณี สําหรับกําหนดนํ้าหนักเท่ากับเงินหนัก ๑๕ กรัม.	บาท ๒ น. มาตราเงินตามวิธีประเพณี ๑๐๐ สตางค์ หรือ ๔ สลึง เท่ากับ ๑ บาท, อักษรย่อว่า บ.; เขียนตามวิธีโบราณดังนี้ (อักขระพิเศษ) หมายความว่า ๓ บาท; ชื่อมาตราชั่งตามวิธีประเพณี สําหรับกําหนดนํ้าหนักเท่ากับเงินหนัก ๑๕ กรัม.
บาท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนหนึ่งของบทแห่งคําประพันธ์ เช่น โคลง ๔ สุภาพ บทหนึ่งมี ๔ บาท.	บาท ๓ น. ส่วนหนึ่งของบทแห่งคําประพันธ์ เช่น โคลง ๔ สุภาพ บทหนึ่งมี ๔ บาท.
บาทบูรณ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[บาดทะบูน] เป็นคำนาม หมายถึง คําที่ทําบาทของบทกลอนให้เต็ม เช่น ในฉันท์ ๑๑ มีคําที่ได้ใจความ ๑๐ คํา แล้วอีกคําหนึ่งไม่ต้องมีความหมายอย่างไรก็ได้ เติมเข้ามาให้ครบ ๑๑ คําเติมนี้ เรียกว่า บาทบูรณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บาทบูรณ์ [บาดทะบูน] น. คําที่ทําบาทของบทกลอนให้เต็ม เช่น ในฉันท์ ๑๑ มีคําที่ได้ใจความ ๑๐ คํา แล้วอีกคําหนึ่งไม่ต้องมีความหมายอย่างไรก็ได้ เติมเข้ามาให้ครบ ๑๑ คําเติมนี้ เรียกว่า บาทบูรณ์. (ส.).
บาท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน ความหมายที่ ๔	เป็นคำนาม หมายถึง ช่วงเวลาเท่ากับ ๑ ใน ๑๐ ของชั่วโมง เท่ากับ ๖ นาที.	บาท ๔ น. ช่วงเวลาเท่ากับ ๑ ใน ๑๐ ของชั่วโมง เท่ากับ ๖ นาที.
บาทบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-บอ-ไบ-ไม้	[บา–ทบ] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ต้นไม้ เช่น บรรดาที่เป็นบาทบชักตรลบเอารสวารี. ในวงเล็บ มาจาก มหาเวสสันดรชาดก ในวงเล็บ แบบเรียน กัณฑ์วนปเวสน์ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาทป เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ปอ-ปลา.	บาทบ [บา–ทบ] (แบบ) น. ต้นไม้ เช่น บรรดาที่เป็นบาทบชักตรลบเอารสวารี. (ม. ร่ายยาว วนปเวสน์). (ป., ส. ปาทป).
บาทภาค เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	[บาดทะพาก] เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนที่ ๔, เสี้ยว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บาทภาค [บาดทะพาก] น. ส่วนที่ ๔, เสี้ยว. (ส.).
บาทสกุณี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สอ-เสือ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	[บาดสะกุนี] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	บาทสกุณี [บาดสะกุนี] น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
บาทหลวง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-วอ-แหวน-งอ-งู	[บาดหฺลวง] เป็นคำนาม หมายถึง นักบวชในศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิก.	บาทหลวง [บาดหฺลวง] น. นักบวชในศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิก.
บาทาธึก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เส้นที่กลางใจเท้า.	บาทาธึก น. เส้นที่กลางใจเท้า.
บาทุกา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง รองเท้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาทุกา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา.	บาทุกา น. รองเท้า. (ป., ส. ปาทุกา).
บาน ๑, บาน– บาน ความหมายที่ ๑ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู บาน– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[บาน, บานนะ–] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าสําหรับดื่ม, เครื่องดื่ม เช่น สุราบาน ชัยบาน อัฐบาน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู.	บาน ๑, บาน– [บาน, บานนะ–] น. นํ้าสําหรับดื่ม, เครื่องดื่ม เช่น สุราบาน ชัยบาน อัฐบาน. (ป., ส. ปาน).
บานบาตร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[บานนะบาด] เป็นคำนาม หมายถึง ภาชนะใส่นํ้า, ถ้วย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บานบาตร [บานนะบาด] น. ภาชนะใส่นํ้า, ถ้วย. (ส.).
บานโภชน์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-โอ-พอ-สำ-เพา-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	[บานนะโพด] เป็นคำนาม หมายถึง ของดื่มของกิน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บานโภชน์ [บานนะโพด] น. ของดื่มของกิน. (ส.).
บานมงคล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-มอ-ม้า-งอ-งู-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	[บานนะมงคน] เป็นคำนาม หมายถึง ชุมนุมดื่ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บานมงคล [บานนะมงคน] น. ชุมนุมดื่ม. (ส.).
บาน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ของที่เป็นแผ่น ๆ บางอย่าง เช่น บานประตู บานหน้าต่าง บานกระจกเงา; ลักษณนามใช้เรียกของเช่นนั้น เช่น กระจกบานหนึ่ง หน้าต่าง ๒ บาน. เป็นคำกริยา หมายถึง เผยออก, คลี่ออก, ขยายออก, เช่น ดอกไม้บาน หอบซี่โครงบาน; กระจาย เช่น เรือแล่นจนนํ้าบาน. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ผายออก เช่น ชามปากบาน กางเกงขาบาน กระโปรงบาน; ปลาบปลื้ม, แช่มชื่น, เบิกบาน, เช่น ใจบาน หน้าบาน; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง มาก เช่น เสียไปบาน.	บาน ๒ น. ของที่เป็นแผ่น ๆ บางอย่าง เช่น บานประตู บานหน้าต่าง บานกระจกเงา; ลักษณนามใช้เรียกของเช่นนั้น เช่น กระจกบานหนึ่ง หน้าต่าง ๒ บาน. ก. เผยออก, คลี่ออก, ขยายออก, เช่น ดอกไม้บาน หอบซี่โครงบาน; กระจาย เช่น เรือแล่นจนนํ้าบาน. ว. ที่ผายออก เช่น ชามปากบาน กางเกงขาบาน กระโปรงบาน; ปลาบปลื้ม, แช่มชื่น, เบิกบาน, เช่น ใจบาน หน้าบาน; (ปาก) มาก เช่น เสียไปบาน.
บานกบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง กระดานกรุกระหนาบข้างเสาในพระระเบียง ปลายแผ่นกระดานยันใต้ท้องสะพานที่พาดอยู่บนหัวเสา, กระดานกรุกระหนาบข้างคูหาหรือช่องหน้าต่างโบสถ์ วิหาร พระที่นั่งต่าง ๆ, ข้างกบ ก็ว่า.	บานกบ น. กระดานกรุกระหนาบข้างเสาในพระระเบียง ปลายแผ่นกระดานยันใต้ท้องสะพานที่พาดอยู่บนหัวเสา, กระดานกรุกระหนาบข้างคูหาหรือช่องหน้าต่างโบสถ์ วิหาร พระที่นั่งต่าง ๆ, ข้างกบ ก็ว่า.
บานกระทุ้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง บานหน้าต่างที่ปิดงับและเปิดค้ำขึ้นได้.	บานกระทุ้ง น. บานหน้าต่างที่ปิดงับและเปิดค้ำขึ้นได้.
บานเกล็ด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง บานหน้าต่างหรือบานประตูซึ่งใช้ไม้หรือกระจกแผ่นเล็ก ๆ พาดขวางซ้อนเหลื่อมกันเป็นเกล็ด บางชนิดดึงหรือหมุนให้เกล็ดเหล่านั้นเปิดปิดได้พร้อม ๆ กัน.	บานเกล็ด น. บานหน้าต่างหรือบานประตูซึ่งใช้ไม้หรือกระจกแผ่นเล็ก ๆ พาดขวางซ้อนเหลื่อมกันเป็นเกล็ด บางชนิดดึงหรือหมุนให้เกล็ดเหล่านั้นเปิดปิดได้พร้อม ๆ กัน.
บานตะเกียง, บานตะโก้, บานตะไท, บานเบอะ, บานเบิก, บานเบียง, บานแบะ บานตะเกียง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู บานตะโก้ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-ไม้-โท บานตะไท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ทอ-ทะ-หาน บานเบอะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ บานเบิก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ บานเบียง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-งอ-งู บานแบะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อะ	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มากมาย.	บานตะเกียง, บานตะโก้, บานตะไท, บานเบอะ, บานเบิก, บานเบียง, บานแบะ (ปาก) ว. มากมาย.
บานทะโรค เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง โรคริดสีดวงทวารชนิดหนึ่ง ที่ดากบานออกมาข้างนอก.	บานทะโรค น. โรคริดสีดวงทวารชนิดหนึ่ง ที่ดากบานออกมาข้างนอก.
บานปลาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง ขยายออกไปมากกว่าที่ตั้งใจไว้เดิม, ขยายเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่โตออกไป; ใช้เงินเกินกว่าที่ประมาณหรือกําหนดไว้.	บานปลาย (สำ) ก. ขยายออกไปมากกว่าที่ตั้งใจไว้เดิม, ขยายเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่โตออกไป; ใช้เงินเกินกว่าที่ประมาณหรือกําหนดไว้.
บานแผนก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-นอ-หนู-กอ-ไก่	[–ผะแหฺนก] เป็นคำนาม หมายถึง บัญชีเรื่อง, สารบาญ.	บานแผนก [–ผะแหฺนก] น. บัญชีเรื่อง, สารบาญ.
บานแผละ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ	[–แผฺละ] เป็นคำนาม หมายถึง ผนังตอนที่บานประตูหน้าต่างโบสถ์วิหารเป็นต้นเมื่อเปิดเข้าไปแล้วแปะอยู่.	บานแผละ [–แผฺละ] น. ผนังตอนที่บานประตูหน้าต่างโบสถ์วิหารเป็นต้นเมื่อเปิดเข้าไปแล้วแปะอยู่.
บานพับ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง เหล็กหรือทองเหลืองที่ใช้ติดบานประตูหรือหน้าต่างเป็นต้น เพื่อให้พับเข้ามาหรือเปิดออกได้, โดยปริยายใช้เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น บานพับเครื่องแต่งตัวละคร บานพับขา.	บานพับ น. เหล็กหรือทองเหลืองที่ใช้ติดบานประตูหรือหน้าต่างเป็นต้น เพื่อให้พับเข้ามาหรือเปิดออกได้, โดยปริยายใช้เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น บานพับเครื่องแต่งตัวละคร บานพับขา.
บานแพนก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-พอ-พาน-นอ-หนู-กอ-ไก่	[–พะแนก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย และเป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง ตารางแบ่งปันไพร่หลวง. ในวงเล็บ มาจาก กฎหมายตราสามดวง ฉบับเรียงพิมพ์ พ.ศ. ๒๔๗๔ รวบรวมโดย หลวงประดิษฐ์มนูธรรม.	บานแพนก [–พะแนก] (กฎ; โบ) น. ตารางแบ่งปันไพร่หลวง. (ตราสามดวง).
บาน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู ความหมายที่ ๓	เป็นคำกริยา หมายถึง ได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	บาน ๓ ก. ได้. (ข.).
บ้าน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ที่อยู่ เช่น เลขบ้าน เจ้าบ้าน, สิ่งปลูกสร้างสําหรับเป็นที่อยู่อาศัย เช่น บ้านพักตากอากาศ บ้านเช่า, บริเวณที่เรือนตั้งอยู่ เช่น เขตบ้าน, หมู่บ้าน เช่น ผู้ใหญ่บ้าน, ถิ่นที่มีมนุษย์อยู่ เช่น สร้างเป็นบ้านเป็นเมือง; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง โรงเรือนหรือสิ่งปลูกสร้างสําหรับใช้เป็นที่อยู่อาศัย ซึ่งมีเจ้าบ้านครอบครอง และหมายความรวมถึงแพหรือเรือซึ่งจอดเป็นประจําและใช้เป็นที่อยู่ประจํา หรือสถานที่หรือยานพาหนะอื่นซึ่งใช้เป็นที่อยู่อาศัยประจําได้ด้วย. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่มีอยู่ตามบ้าน เช่น หนูบ้าน คู่กับ หนูนา หรือที่เลี้ยงไว้ เช่น หมูบ้าน คู่กับ หมูป่า.	บ้าน น. ที่อยู่ เช่น เลขบ้าน เจ้าบ้าน, สิ่งปลูกสร้างสําหรับเป็นที่อยู่อาศัย เช่น บ้านพักตากอากาศ บ้านเช่า, บริเวณที่เรือนตั้งอยู่ เช่น เขตบ้าน, หมู่บ้าน เช่น ผู้ใหญ่บ้าน, ถิ่นที่มีมนุษย์อยู่ เช่น สร้างเป็นบ้านเป็นเมือง; (กฎ) โรงเรือนหรือสิ่งปลูกสร้างสําหรับใช้เป็นที่อยู่อาศัย ซึ่งมีเจ้าบ้านครอบครอง และหมายความรวมถึงแพหรือเรือซึ่งจอดเป็นประจําและใช้เป็นที่อยู่ประจํา หรือสถานที่หรือยานพาหนะอื่นซึ่งใช้เป็นที่อยู่อาศัยประจําได้ด้วย. ว. ที่มีอยู่ตามบ้าน เช่น หนูบ้าน คู่กับ หนูนา หรือที่เลี้ยงไว้ เช่น หมูบ้าน คู่กับ หมูป่า.
บ้านเกิดเมืองนอน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ประเทศหรือถิ่นซึ่งเป็นที่เกิด.	บ้านเกิดเมืองนอน น. ประเทศหรือถิ่นซึ่งเป็นที่เกิด.
บ้านเคยอยู่ อู่เคยนอน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-ยอ-ยัก-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก ออ-อ่าง-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ออ-อ่าง-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง สถานที่ตนเคยอยู่อาศัยมาก่อน.	บ้านเคยอยู่ อู่เคยนอน (สำ) น. สถานที่ตนเคยอยู่อาศัยมาก่อน.
บ้านจัดสรร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-จอ-จาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก-สอ-เสือ-รอ-เรือ-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง กลุ่มบ้านซึ่งรัฐหรือเอกชนเป็นผู้ลงทุนสร้างให้ก่อน โดยยอมให้ผู้ซื้อผ่อนชําระก็ได้.	บ้านจัดสรร น. กลุ่มบ้านซึ่งรัฐหรือเอกชนเป็นผู้ลงทุนสร้างให้ก่อน โดยยอมให้ผู้ซื้อผ่อนชําระก็ได้.
บ้านช่อง, บ้านช่องห้องหอ บ้านช่อง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู บ้านช่องห้องหอ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-ออ-อ่าง	เป็นคำนาม หมายถึง บ้านที่อยู่อาศัย เช่น บ้านช่องรกรุงรัง.	บ้านช่อง, บ้านช่องห้องหอ น. บ้านที่อยู่อาศัย เช่น บ้านช่องรกรุงรัง.
บ้านแตกสาแหรกขาด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครอบครัวหรือในบ้านเมืองอย่างร้ายแรงถึงทําให้ต้องกระจัดกระจายพลัดพรากกัน.	บ้านแตกสาแหรกขาด (สำ) น. เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครอบครัวหรือในบ้านเมืองอย่างร้ายแรงถึงทําให้ต้องกระจัดกระจายพลัดพรากกัน.
บ้านนอก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เขตแดนที่พ้นจากเมืองหลวงออกไป, เขตที่อยู่นอกตัวเมือง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่อยู่ห่างไกลความเจริญ, บ้านนอกขอกนา หรือ บ้านนอกคอกนา ก็ว่า.	บ้านนอก น. เขตแดนที่พ้นจากเมืองหลวงออกไป, เขตที่อยู่นอกตัวเมือง. ว. ที่อยู่ห่างไกลความเจริญ, บ้านนอกขอกนา หรือ บ้านนอกคอกนา ก็ว่า.
บ้านนอกขอกนา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-ขอ-ไข่-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง เรียกคนที่เป็นชาวไร่ชาวนาอยู่นอกกรุงหรือเมืองหลวงว่า คนบ้านนอกขอกนา, บ้านนอก หรือ บ้านนอกคอกนา ก็ว่า.	บ้านนอกขอกนา (สำ) น. เรียกคนที่เป็นชาวไร่ชาวนาอยู่นอกกรุงหรือเมืองหลวงว่า คนบ้านนอกขอกนา, บ้านนอก หรือ บ้านนอกคอกนา ก็ว่า.
บ้านนอกคอกนา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-คอ-ควาย-ออ-อ่าง-กอ-ไก่-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง บ้านนอกขอกนา.	บ้านนอกคอกนา (สำ) น. บ้านนอกขอกนา.
บ้านพัก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง บ้านที่ทางราชการหรือองค์การต่าง ๆ สร้างขึ้นให้เป็นที่อยู่ชั่วคราวของเจ้าหน้าที่.	บ้านพัก น. บ้านที่ทางราชการหรือองค์การต่าง ๆ สร้างขึ้นให้เป็นที่อยู่ชั่วคราวของเจ้าหน้าที่.
บ้านเมือง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ประเทศชาติ.	บ้านเมือง น. ประเทศชาติ.
บ้านเมืองมีขื่อมีแป เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-งอ-งู-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-แอ-ปอ-ปลา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง บ้านเมืองหรือประเทศย่อมมีกฎหมายคุ้มครอง เช่น ถ้าบ้านเมืองมีขื่อมีแป คงไม่ทํากับอ้ายแก่เช่นนี้ได้. ในวงเล็บ มาจาก บทเสภาเรื่องพญาราชวังสัน กับ สามัคคีเสวก พระราชนิพนธ์ ในสมเด็จพระรามาธิบดีศรีสินทรมหาวชิราวุธ ฉบับโรงพิมพ์ภักดี ประดิษฐ์ พ.ศ. ๒๔๙๔, มักใช้ในเชิงปฏิเสธว่า บ้านเมืองไม่มีขื่อไม่มีแป.	บ้านเมืองมีขื่อมีแป (สำ) น. บ้านเมืองหรือประเทศย่อมมีกฎหมายคุ้มครอง เช่น ถ้าบ้านเมืองมีขื่อมีแป คงไม่ทํากับอ้ายแก่เช่นนี้ได้. (เสภาพญาราชวังสัน), มักใช้ในเชิงปฏิเสธว่า บ้านเมืองไม่มีขื่อไม่มีแป.
บ้านรับรอง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง บ้านที่สร้างไว้สําหรับรับรองแขก.	บ้านรับรอง น. บ้านที่สร้างไว้สําหรับรับรองแขก.
บ้านเรือน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง บ้านที่อยู่อาศัย.	บ้านเรือน น. บ้านที่อยู่อาศัย.
บานชื่น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Zinnia violacea Cav. ในวงศ์ Compositae ลําต้นกลวง ใบเดี่ยว เรียงตรงข้ามกัน ไม่มีก้านใบ ดอกออกที่ยอด มีหลายสี เช่น ขาว แดง ม่วง ชมพู เหลือง.	บานชื่น น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Zinnia violacea Cav. ในวงศ์ Compositae ลําต้นกลวง ใบเดี่ยว เรียงตรงข้ามกัน ไม่มีก้านใบ ดอกออกที่ยอด มีหลายสี เช่น ขาว แดง ม่วง ชมพู เหลือง.
บานเช้า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุก ๒ ชนิดในสกุล Turnera วงศ์ Turneraceae ดอกบานเวลาเช้า ชนิด T. subulata G.E. Smith ดอกสีนวล ชนิด T. ulmifolia L. ดอกสีเหลืองอ่อน.	บานเช้า น. ชื่อไม้ล้มลุก ๒ ชนิดในสกุล Turnera วงศ์ Turneraceae ดอกบานเวลาเช้า ชนิด T. subulata G.E. Smith ดอกสีนวล ชนิด T. ulmifolia L. ดอกสีเหลืองอ่อน.
บานบุรี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Allamanda cathartica L. ในวงศ์ Apocynaceae ลําต้นแข็ง ปลายกิ่งอ่อนโค้ง ดอกสีเหลืองสด.	บานบุรี น. ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Allamanda cathartica L. ในวงศ์ Apocynaceae ลําต้นแข็ง ปลายกิ่งอ่อนโค้ง ดอกสีเหลืองสด.
บานบุรีม่วง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-มอ-ม้า-ไม้-เอก-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Allamanda violacea Gard. et Field ในวงศ์ Apocynaceae ลักษณะเช่นเดียวกับบานบุรี แต่ดอกสีม่วง. (๒) ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Cryptostegia grandiflora R. Br. ในวงศ์ Asclepiadaceae ใบมีขน ดอกสีม่วงชมพู. (๓) ชื่อไม้เถาชนิด Saritaea magnifica (Steenis) Dugand ในวงศ์ Bignoniaceae ใบเป็นใบประกอบ มีใบย่อยเป็นคู่ ระหว่างใบย่อยมีมือจับ ดอกสีม่วงชมพู ภายในหลอดดอกสีเหลือง.	บานบุรีม่วง น. (๑) ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Allamanda violacea Gard. et Field ในวงศ์ Apocynaceae ลักษณะเช่นเดียวกับบานบุรี แต่ดอกสีม่วง. (๒) ชื่อไม้พุ่มรอเลื้อยชนิด Cryptostegia grandiflora R. Br. ในวงศ์ Asclepiadaceae ใบมีขน ดอกสีม่วงชมพู. (๓) ชื่อไม้เถาชนิด Saritaea magnifica (Steenis) Dugand ในวงศ์ Bignoniaceae ใบเป็นใบประกอบ มีใบย่อยเป็นคู่ ระหว่างใบย่อยมีมือจับ ดอกสีม่วงชมพู ภายในหลอดดอกสีเหลือง.
บานไม่รู้โรย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-เอก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Gomphrena globosa L. ในวงศ์ Amaranthaceae ลําต้นค่อนข้างแข็งแตกแขนงเป็นพุ่มเล็ก ๆ ใบเดี่ยวออกตรงข้ามกัน ดอกกลม ๆ สีขาว ชมพู หรือม่วงแดง ดอกทนอยู่ได้นาน.	บานไม่รู้โรย น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Gomphrena globosa L. ในวงศ์ Amaranthaceae ลําต้นค่อนข้างแข็งแตกแขนงเป็นพุ่มเล็ก ๆ ใบเดี่ยวออกตรงข้ามกัน ดอกกลม ๆ สีขาว ชมพู หรือม่วงแดง ดอกทนอยู่ได้นาน.
บานเย็น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มขนาดเล็กชนิด Mirabilis jalapa L. ในวงศ์ Nyctaginaceae รากอวบ ใบเดี่ยว โคนดอกเป็นหลอด ปลายบานเป็น ๕ แฉก บานในเวลาเย็น มีหลายสี เช่น ขาว แดงอมม่วง เหลือง รากใช้ทํายาได้. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง สีแดงอมม่วง.	บานเย็น น. ชื่อไม้พุ่มขนาดเล็กชนิด Mirabilis jalapa L. ในวงศ์ Nyctaginaceae รากอวบ ใบเดี่ยว โคนดอกเป็นหลอด ปลายบานเป็น ๕ แฉก บานในเวลาเย็น มีหลายสี เช่น ขาว แดงอมม่วง เหลือง รากใช้ทํายาได้. ว. สีแดงอมม่วง.
บ่านี่ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อะไรนี่, ทําไมนี่.	บ่านี่ ว. อะไรนี่, ทําไมนี่.
บานียะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ควรดื่ม, น่าดื่ม, ดื่มได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปานีย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก.	บานียะ ว. ควรดื่ม, น่าดื่ม, ดื่มได้. (ป., ส. ปานีย).
บานีโยทก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-โอ-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าดื่ม.	บานีโยทก น. นํ้าดื่ม.
บ้าบ่น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง เพลงไทย ๒ ชั้นของเก่า ใช้มโหรีเป็นเครื่องรับ ทําตอนเสี่ยง เช่น ตอนไกรทองเสกกระทงเสี่ยงลอยไปในพิธีจับชาละวัน, กระทงลอย หรือ กระทงน้อย ก็เรียก.	บ้าบ่น น. เพลงไทย ๒ ชั้นของเก่า ใช้มโหรีเป็นเครื่องรับ ทําตอนเสี่ยง เช่น ตอนไกรทองเสกกระทงเสี่ยงลอยไปในพิธีจับชาละวัน, กระทงลอย หรือ กระทงน้อย ก็เรียก.
บ้าบ๋า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-จัด-ตะ-วา-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกชายที่เป็นลูกครึ่งจีนกับมลายูที่เกิดในมลายูและอินโดนีเซียว่า บ้าบ๋า, คู่กับ ย่าหยา ซึ่งหมายถึงหญิงลูกครึ่งจีนกับมลายูที่เกิดในมลายูและอินโดนีเซีย.	บ้าบ๋า น. เรียกชายที่เป็นลูกครึ่งจีนกับมลายูที่เกิดในมลายูและอินโดนีเซียว่า บ้าบ๋า, คู่กับ ย่าหยา ซึ่งหมายถึงหญิงลูกครึ่งจีนกับมลายูที่เกิดในมลายูและอินโดนีเซีย.
บ้าบิ่น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	ดูใน บ้า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา ความหมายที่ ๑.	บ้าบิ่น ๑ ดูใน บ้า ๑.
บ้าบิ่น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําด้วยแป้งข้าวเหนียวผสมกับมะพร้าวและนํ้าตาลทราย ผิงไฟล่างไฟบน.	บ้าบิ่น ๒ น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทําด้วยแป้งข้าวเหนียวผสมกับมะพร้าวและนํ้าตาลทราย ผิงไฟล่างไฟบน.
บาบี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง คนมีบาป, คนมีความชั่ว, เช่น ชนะแต่บาบีพรรค์ พรั่งพร้อม. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือลิลิตตะเลงพ่าย แบบเรียนกวีนิพนธ์ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปาปี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาปินฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ.	บาบี (แบบ) น. คนมีบาป, คนมีความชั่ว, เช่น ชนะแต่บาบีพรรค์ พรั่งพร้อม. (ตะเลงพ่าย). (ป. ปาปี; ส. ปาปินฺ).
บาป, บาป– บาป เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา บาป– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา	[บาบ, บาบปะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การกระทําผิดหลักคําสอนหรือข้อห้ามในศาสนา; ความชั่ว, ความมัวหมอง. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชั่ว, มัวหมอง, เช่น คนใจบาป. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาป เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา.	บาป, บาป– [บาบ, บาบปะ–] น. การกระทําผิดหลักคําสอนหรือข้อห้ามในศาสนา; ความชั่ว, ความมัวหมอง. ว. ชั่ว, มัวหมอง, เช่น คนใจบาป. (ป., ส. ปาป).
บาปกรรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[บาบกํา] เป็นคำนาม หมายถึง บาป. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปาปกรฺม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า และมาจากภาษาบาลี ปาปกมฺม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	บาปกรรม [บาบกํา] น. บาป. (ส. ปาปกรฺม; ป. ปาปกมฺม).
บาปเคราะห์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-สะ-หระ-เอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-ทัน-ทะ-คาด	[บาบปะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เคราะห์ร้าย. เป็นคำนาม หมายถึง ดาวพระเคราะห์ที่ให้โทษ เช่น พระราหู. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปาปคฺรห เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-คอ-ควาย-พิน-ทุ-รอ-เรือ-หอ-หีบ.	บาปเคราะห์ [บาบปะ–] ว. เคราะห์ร้าย. น. ดาวพระเคราะห์ที่ให้โทษ เช่น พระราหู. (ส. ปาปคฺรห).
บาปมิตร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[บาบปะมิด] เป็นคำนาม หมายถึง มิตรชั่ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปาปมิตฺร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี ปาปมิตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	บาปมิตร [บาบปะมิด] น. มิตรชั่ว. (ส. ปาปมิตฺร; ป. ปาปมิตฺต).
บาปหนา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	[บาบหฺนา] เป็นคำนาม หมายถึง บาปมาก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีบาปมาก, มีบาปสั่งสมไว้มาก, มีกรรมมาก, เช่น คนบาปหนา.	บาปหนา [บาบหฺนา] น. บาปมาก. ว. มีบาปมาก, มีบาปสั่งสมไว้มาก, มีกรรมมาก, เช่น คนบาปหนา.
บาพก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-พอ-พาน-กอ-ไก่	[บา–พก] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ไฟ, ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง ใช้ว่า บ่าพก ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาวก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-กอ-ไก่.	บาพก [บา–พก] (แบบ) น. ไฟ, (โบ) ใช้ว่า บ่าพก ก็มี. (ป., ส. ปาวก).
บาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าว. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร .	บาย น. ข้าว. (ข.).
บายศรี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องเชิญขวัญหรือรับขวัญ ทําด้วยใบตอง รูปคล้ายกระทง เป็นชั้น ๆ มีขนาดใหญ่เล็กสอบขึ้นไปตามลําดับ เป็น ๓ ชั้น ๕ ชั้น ๗ ชั้น หรือ ๙ ชั้น มีเสาปักตรงกลางเป็นแกน มีเครื่องสังเวยวางอยู่ในบายศรีและมีไข่ขวัญเสียบอยู่บนยอดบายศรี มีหลายอย่าง เช่น บายศรีตอง บายศรีปากชาม บายศรีใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาเขมร บาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก = ข้าว + ศรี เขียนว่า สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี = สิริ หมายความว่า ข้าวอันเป็นสิริหรือข้าวขวัญ .	บายศรี น. เครื่องเชิญขวัญหรือรับขวัญ ทําด้วยใบตอง รูปคล้ายกระทง เป็นชั้น ๆ มีขนาดใหญ่เล็กสอบขึ้นไปตามลําดับ เป็น ๓ ชั้น ๕ ชั้น ๗ ชั้น หรือ ๙ ชั้น มีเสาปักตรงกลางเป็นแกน มีเครื่องสังเวยวางอยู่ในบายศรีและมีไข่ขวัญเสียบอยู่บนยอดบายศรี มีหลายอย่าง เช่น บายศรีตอง บายศรีปากชาม บายศรีใหญ่. (ข. บาย = ข้าว + ศรี = สิริ หมายความว่า ข้าวอันเป็นสิริหรือข้าวขวัญ).
บายศรีปากชาม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง บายศรีตองที่จัดวางลงปากชาม.	บายศรีปากชาม น. บายศรีตองที่จัดวางลงปากชาม.
บ่าย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาในระหว่างเที่ยงกับเย็น. เป็นคำกริยา หมายถึง คล้อย เช่น ตะวันบ่าย; หัน, ก้าว; เลี่ยงไป เช่น เฒ่าก็ประดิษฐ์ประดับกายเป็นปะขาวดาบสเบือนบ่ายจําแลงเพศ. ในวงเล็บ มาจาก มหาเวสสันดรชาดก ในวงเล็บ แบบเรียน กัณฑ์ชูชก.	บ่าย น. เวลาในระหว่างเที่ยงกับเย็น. ก. คล้อย เช่น ตะวันบ่าย; หัน, ก้าว; เลี่ยงไป เช่น เฒ่าก็ประดิษฐ์ประดับกายเป็นปะขาวดาบสเบือนบ่ายจําแลงเพศ. (ม. ร่ายยาว ชูชก).
บ่ายควาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง เวลาไล่ควายกลับบ้าน, เวลาเย็น, เวลาจวนคํ่า.	บ่ายควาย น. เวลาไล่ควายกลับบ้าน, เวลาเย็น, เวลาจวนคํ่า.
บ่ายเบี่ยง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี่ยงพอให้พ้นไป (มักใช้แก่กริยาพูด), เบี่ยงบ่าย ก็ว่า.	บ่ายเบี่ยง ก. เลี่ยงพอให้พ้นไป (มักใช้แก่กริยาพูด), เบี่ยงบ่าย ก็ว่า.
บ่ายหน้า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง หันหน้า เช่น บ่ายหน้าไปทางทิศเหนือ, มุ่ง เช่น บ่ายหน้ากลับบ้าน.	บ่ายหน้า ก. หันหน้า เช่น บ่ายหน้าไปทางทิศเหนือ, มุ่ง เช่น บ่ายหน้ากลับบ้าน.
บ้าย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง ป้าย, ทําให้ติดเฉพาะที่ใดที่หนึ่ง, ทาอย่างหยาบ ๆ ไม่ต้องการประณีตบรรจง เช่น บ้ายปูน บ้ายพลู, ทําให้เปรอะเปื้อนด้วยอาการคล้ายเช่นนั้น เช่น เอามินหม้อบ้ายหน้า; ซัดความผิดให้ผู้อื่น ในความว่า บ้ายความผิดให้ผู้อื่น.	บ้าย ก. ป้าย, ทําให้ติดเฉพาะที่ใดที่หนึ่ง, ทาอย่างหยาบ ๆ ไม่ต้องการประณีตบรรจง เช่น บ้ายปูน บ้ายพลู, ทําให้เปรอะเปื้อนด้วยอาการคล้ายเช่นนั้น เช่น เอามินหม้อบ้ายหน้า; ซัดความผิดให้ผู้อื่น ในความว่า บ้ายความผิดให้ผู้อื่น.
บายสุหรี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[บายสุหฺรี] เป็นคำนาม หมายถึง สระนํ้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	บายสุหรี [บายสุหฺรี] น. สระนํ้า. (ช.).
บาร์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๑	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในอุตุนิยมวิทยา เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยวัดความกดอากาศ ๑ บาร์มีค่าเท่ากับ ๑๐๖ ดายน์ต่อตารางเซนติเมตร หรือ ๑๐๕ นิวตันต่อตารางเมตร; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในธรณีวิทยา หมายถึง หน่วยวัดความดึงดูดของโลก ๑ บาร์มีค่าเท่ากับ ๙๘๐.๖๑๖ เซนติเมตรต่อวินาที ต่อ วินาที. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ bar เขียนว่า บี-เอ-อา.	บาร์ ๑ (อุตุ) น. หน่วยวัดความกดอากาศ ๑ บาร์มีค่าเท่ากับ ๑๐๖ ดายน์ต่อตารางเซนติเมตร หรือ ๑๐๕ นิวตันต่อตารางเมตร; (ธรณี) หน่วยวัดความดึงดูดของโลก ๑ บาร์มีค่าเท่ากับ ๙๘๐.๖๑๖ เซนติเมตรต่อวินาที ต่อ วินาที. (อ. bar).
บาร์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ร้านขายเครื่องดื่มประเภทมีแอลกอฮอล์ มักมีดนตรีและที่ให้ลูกค้าเต้นรําด้วย, สถานบริการเหล้าหรือเครื่องดื่มภายในบ้านเป็นต้น เช่น เปิดฟรีบาร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ bar เขียนว่า บี-เอ-อา.	บาร์ ๒ น. ร้านขายเครื่องดื่มประเภทมีแอลกอฮอล์ มักมีดนตรีและที่ให้ลูกค้าเต้นรําด้วย, สถานบริการเหล้าหรือเครื่องดื่มภายในบ้านเป็นต้น เช่น เปิดฟรีบาร์. (อ. bar).
บารนี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[–ระนี] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดั่งนี้, ยิ่ง, นัก, มาก.	บารนี [–ระนี] ว. ดั่งนี้, ยิ่ง, นัก, มาก.
บารมี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	[–ระมี] เป็นคำนาม หมายถึง คุณความดีที่ควรบําเพ็ญมี ๑๐ อย่าง คือ ทาน ศีล เนกขัมมะ (การออกจากกาม คือ บวช) ปัญญา วิริยะ ขันติ สัจจะ อธิฏฐาน เมตตา อุเบกขา เรียกว่า ทศบารมี; คุณความดีที่ได้บําเพ็ญมา, คุณสมบัติที่ทําให้ยิ่งใหญ่, เช่นว่า ชมพระบารมี พระบารมีปกเกล้าฯ พ่ายแพ้แก่บารมี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปารมี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี.	บารมี [–ระมี] น. คุณความดีที่ควรบําเพ็ญมี ๑๐ อย่าง คือ ทาน ศีล เนกขัมมะ (การออกจากกาม คือ บวช) ปัญญา วิริยะ ขันติ สัจจะ อธิฏฐาน เมตตา อุเบกขา เรียกว่า ทศบารมี; คุณความดีที่ได้บําเพ็ญมา, คุณสมบัติที่ทําให้ยิ่งใหญ่, เช่นว่า ชมพระบารมี พระบารมีปกเกล้าฯ พ่ายแพ้แก่บารมี. (ป. ปารมี).
บาร์เรล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง หน่วยวัดความจุของของเหลว ซึ่งเมื่อใช้กับการวัดปริมาตรนํ้ามันปิโตรเลียม ๑ บาร์เรล = ๓๖ แกลลอนในประเทศอังกฤษ ส่วนในประเทศสหรัฐอเมริกา ๑ บาร์เรล = ๔๒ แกลลอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ barrel เขียนว่า บี-เอ-อา-อา-อี-แอล.	บาร์เรล น. หน่วยวัดความจุของของเหลว ซึ่งเมื่อใช้กับการวัดปริมาตรนํ้ามันปิโตรเลียม ๑ บาร์เรล = ๓๖ แกลลอนในประเทศอังกฤษ ส่วนในประเทศสหรัฐอเมริกา ๑ บาร์เรล = ๔๒ แกลลอน. (อ. barrel).
บาร์เลย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าวบาร์เลย์. ในวงเล็บ ดู ข้าวบาร์เลย์ เขียนว่า ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด ที่ ข้าว เขียนว่า ขอ-ไข่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน.	บาร์เลย์ น. ข้าวบาร์เลย์. (ดู ข้าวบาร์เลย์ ที่ ข้าว).
บารอมิเตอร์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือที่ใช้วัดความกดดันของบรรยากาศ อาจประกอบด้วยปรอท หรือตลับโลหะสุญญากาศ แล้วแต่ความมุ่งหมายและความสะดวกที่จะนําไปใช้. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ barometer เขียนว่า บี-เอ-อา-โอ-เอ็ม-อี-ที-อี-อา.	บารอมิเตอร์ น. เครื่องมือที่ใช้วัดความกดดันของบรรยากาศ อาจประกอบด้วยปรอท หรือตลับโลหะสุญญากาศ แล้วแต่ความมุ่งหมายและความสะดวกที่จะนําไปใช้. (อ. barometer).
บ้าระบุ่น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง นกปรอด. ในวงเล็บ เทียบ ภาษาอิหร่าน bulbul เขียนว่า บี-ยู-แอล-บี-ยู-แอล ว่า นกไนติงเกล . (อภัย).	บ้าระบุ่น น. นกปรอด. (เทียบอิหร่าน bulbul ว่า นกไนติงเกล). (อภัย).
บ้าร่าท่า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่บานเต็มที่ เรียกว่า บานบ้าร่าท่า.	บ้าร่าท่า (ปาก) ว. อาการที่บานเต็มที่ เรียกว่า บานบ้าร่าท่า.
บาเรียน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้เล่าเรียน, ผู้รู้ธรรม, ผู้คงแก่เรียน, เปรียญ.	บาเรียน น. ผู้เล่าเรียน, ผู้รู้ธรรม, ผู้คงแก่เรียน, เปรียญ.
บาเรียม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ปืนใหญ่โบราณชนิดหนึ่ง.	บาเรียม น. ปืนใหญ่โบราณชนิดหนึ่ง.
บาล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง เลี้ยง, รักษา, ปกครอง, เช่น บาลเมือง, โดยมากใช้เป็นคําหลังสมาส เช่น โลกบาล รัฐบาล นครบาล โคบาล นิรยบาล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง.	บาล (แบบ) ก. เลี้ยง, รักษา, ปกครอง, เช่น บาลเมือง, โดยมากใช้เป็นคําหลังสมาส เช่น โลกบาล รัฐบาล นครบาล โคบาล นิรยบาล. (ป., ส. ปาล).
บาลี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ภาษาที่ใช้เป็นหลักในพระพุทธศาสนานิกายเถรวาท; คัมภีร์พระไตรปิฎก, พุทธพจน์, เรียกว่า พระบาลี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปาลิ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ.	บาลี น. ภาษาที่ใช้เป็นหลักในพระพุทธศาสนานิกายเถรวาท; คัมภีร์พระไตรปิฎก, พุทธพจน์, เรียกว่า พระบาลี. (ป., ส. ปาลิ).
บ่าว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง คนใช้; ชายหนุ่ม; เรียกชายผู้เข้าพิธีสมรสว่า เจ้าบ่าว, คู่กับ หญิงผู้เข้าพิธีสมรส ซึ่งเรียกว่า เจ้าสาว.	บ่าว น. คนใช้; ชายหนุ่ม; เรียกชายผู้เข้าพิธีสมรสว่า เจ้าบ่าว, คู่กับ หญิงผู้เข้าพิธีสมรส ซึ่งเรียกว่า เจ้าสาว.
บ่าวไพร่ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าทาสบริวาร.	บ่าวไพร่ น. ข้าทาสบริวาร.
บ่าวขุน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อวิธีนุ่งผ้า นุ่งห้อยชายข้างหนึ่งอย่างพระยายืนชิงช้านุ่ง. ในวงเล็บ มาจาก เรื่องพระราชพิธีสิบสองเดือน พระราชนิพนธ์ ในพระบาทสมเด็จพระรามาธิบดีศรีสินทรมหาจุฬาลงกรณ์ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ฉบับพิมพ์ พ.ศ. ๒๔๖๓.	บ่าวขุน ๑ น. ชื่อวิธีนุ่งผ้า นุ่งห้อยชายข้างหนึ่งอย่างพระยายืนชิงช้านุ่ง. (สิบสองเดือน).
บ่าวขุน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อนกชนิดหนึ่ง เช่น บ่าวขุนกางเขนเขจร. ในวงเล็บ มาจาก สมุทรโฆษคำฉันท์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๘.	บ่าวขุน ๒ น. ชื่อนกชนิดหนึ่ง เช่น บ่าวขุนกางเขนเขจร. (สมุทรโฆษ).
บาศ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	เป็นคำนาม หมายถึง บ่วง เช่น นาคบาศ เชือกบาศ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปาศ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา และมาจากภาษาบาลี ปาส เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	บาศ น. บ่วง เช่น นาคบาศ เชือกบาศ. (ส. ปาศ; ป. ปาส).
บาศก์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ลูกเต๋า, ลูกสกา, ใช้ว่า ลูกบาศก์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปาศก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-กอ-ไก่ และมาจากภาษาบาลี ปาสก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-กอ-ไก่.	บาศก์ น. ลูกเต๋า, ลูกสกา, ใช้ว่า ลูกบาศก์. (ส. ปาศก; ป. ปาสก).
บาสเกตบอล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ตอ-เต่า-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกีฬาชนิดหนึ่ง ผู้เล่นแบ่งเป็น ๒ ฝ่าย ฝ่ายละ ๕ คน ผู้เล่นแต่ละฝ่ายต้องพยายามโยนลูกบอลลงในห่วงตาข่ายของฝ่ายตรงข้าม นับคะแนนตามจํานวนครั้งที่โยนลูกลงห่วงได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ basketball เขียนว่า บี-เอ-เอส-เค-อี-ที-บี-เอ-แอล-แอล.	บาสเกตบอล น. ชื่อกีฬาชนิดหนึ่ง ผู้เล่นแบ่งเป็น ๒ ฝ่าย ฝ่ายละ ๕ คน ผู้เล่นแต่ละฝ่ายต้องพยายามโยนลูกบอลลงในห่วงตาข่ายของฝ่ายตรงข้าม นับคะแนนตามจํานวนครั้งที่โยนลูกลงห่วงได้. (อ. basketball).
บ้าหมู เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๑	ดู ลมบ้าหมู เขียนว่า ลอ-ลิง-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๑ ที่ ลม เขียนว่า ลอ-ลิง-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑.	บ้าหมู ๑ ดู ลมบ้าหมู ๑ ที่ ลม ๑.
บ้าหมู เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๒	ดู ลมบ้าหมู เขียนว่า ลอ-ลิง-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อู ความหมายที่ ๒ ที่ ลม เขียนว่า ลอ-ลิง-มอ-ม้า ความหมายที่ ๑.	บ้าหมู ๒ ดู ลมบ้าหมู ๒ ที่ ลม ๑.
บาหลี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๑	[–หฺลี] เป็นคำนาม หมายถึง ห้องเล็ก ๆ ที่อยู่ท้ายเรือสําเภา.	บาหลี ๑ [–หฺลี] น. ห้องเล็ก ๆ ที่อยู่ท้ายเรือสําเภา.
บาหลี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	[–หฺลี] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเกาะหนึ่งของประเทศอินโดนีเซีย อยู่ทางตะวันออกของเกาะชวา, เรียกประชาชนชาวเกาะนั้นว่า ชาวบาหลี.	บาหลี ๒ [–หฺลี] น. ชื่อเกาะหนึ่งของประเทศอินโดนีเซีย อยู่ทางตะวันออกของเกาะชวา, เรียกประชาชนชาวเกาะนั้นว่า ชาวบาหลี.
บ้าหว่า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	[–หฺว่า] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องประดับข้อมืออย่างหนึ่ง. ในวงเล็บ มาจาก หนังสือบทเสภา เรื่องขุนช้างขุนแผน ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๐-๖๑.	บ้าหว่า [–หฺว่า] น. เครื่องประดับข้อมืออย่างหนึ่ง. (ขุนช้างขุนแผน).
บ๋ำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-ไม้-จัด-ตะ-วา-สะ-หระ-อำ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บุ๋ม.	บ๋ำ ว. บุ๋ม.
บำเทิง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บันเทิง, เบิกบาน, รื่นเริง, ยินดี.	บำเทิง ว. บันเทิง, เบิกบาน, รื่นเริง, ยินดี.
บำนาญ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	เป็นคำนาม หมายถึง เงินตอบแทนที่ได้ทํางานมาเป็นเวลานาน ซึ่งจ่ายเป็นรายเดือนจนตลอดชีวิตเมื่อออกจากงาน, โบราณใช้ว่า เบี้ยบํานาญ; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง เงินตอบแทนความชอบที่ได้รับราชการมา ซึ่งจ่ายเป็นรายเดือน.	บำนาญ น. เงินตอบแทนที่ได้ทํางานมาเป็นเวลานาน ซึ่งจ่ายเป็นรายเดือนจนตลอดชีวิตเมื่อออกจากงาน, โบราณใช้ว่า เบี้ยบํานาญ; (กฎ) เงินตอบแทนความชอบที่ได้รับราชการมา ซึ่งจ่ายเป็นรายเดือน.
บำบวง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง บนบาน, เซ่นสรวง, บูชา.	บำบวง ก. บนบาน, เซ่นสรวง, บูชา.
บำบัด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เสื่อมคลาย เช่น บําบัดทุกข์, ทําให้ทุเลาลง เช่น บําบัดโรค.	บำบัด ก. ทําให้เสื่อมคลาย เช่น บําบัดทุกข์, ทําให้ทุเลาลง เช่น บําบัดโรค.
บำโบ, บำโบย, บำโบล บำโบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-โอ-บอ-ไบ-ไม้ บำโบย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-โอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-ยัก บำโบล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-โอ-บอ-ไบ-ไม้-ลอ-ลิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ลูบไล้. ในวงเล็บ มาจาก อนันตวิภาค ในหนังสือแปลศัพท์พากย์ต่าง ๆ ของ พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร) พิมพ์ ร.ศ. ๑๑๔.	บำโบ, บำโบย, บำโบล ก. ลูบไล้. (อนันตวิภาค).
บำเพ็ญ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-ไม้-ไต่-คู้-ยอ-หยิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เต็มบริบูรณ์, เพิ่มพูน, (มักใช้ในเรื่องเกี่ยวกับศาสนา) เช่น บําเพ็ญบุญ บําเพ็ญบารมี; ประพฤติ, ปฏิบัติ, เช่น บําเพ็ญตนให้เป็นประโยชน์ บําเพ็ญพรต.	บำเพ็ญ ก. ทําให้เต็มบริบูรณ์, เพิ่มพูน, (มักใช้ในเรื่องเกี่ยวกับศาสนา) เช่น บําเพ็ญบุญ บําเพ็ญบารมี; ประพฤติ, ปฏิบัติ, เช่น บําเพ็ญตนให้เป็นประโยชน์ บําเพ็ญพรต.
บำราบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้	[บําหฺราบ] เป็นคำกริยา หมายถึง ปราบ, ทําให้ราบ, ทําให้กลัว.	บำราบ [บําหฺราบ] ก. ปราบ, ทําให้ราบ, ทําให้กลัว.
บำราศ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	[บําราด] เป็นคำกริยา หมายถึง หายไป, จากไป, พรากไป, ปราศจาก.	บำราศ [บําราด] ก. หายไป, จากไป, พรากไป, ปราศจาก.
บำรุง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้งอกงาม, ทําให้เจริญ, เช่น บํารุงต้นไม้ บํารุงบ้านเมือง; รักษาให้อยู่ในสภาพที่ดี เช่น บํารุงสุขภาพ บํารุงร่างกาย เงินค่าบํารุง.	บำรุง ก. ทําให้งอกงาม, ทําให้เจริญ, เช่น บํารุงต้นไม้ บํารุงบ้านเมือง; รักษาให้อยู่ในสภาพที่ดี เช่น บํารุงสุขภาพ บํารุงร่างกาย เงินค่าบํารุง.
บำรุงขวัญ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-งอ-งู-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําพิธีเช่นรดนํ้ามนต์ให้ เสกเป่าให้ หรือทําการอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่นกล่าวปลุกใจเพื่อให้ขวัญดี มีใจกล้าหาญ.	บำรุงขวัญ ก. ทําพิธีเช่นรดนํ้ามนต์ให้ เสกเป่าให้ หรือทําการอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่นกล่าวปลุกใจเพื่อให้ขวัญดี มีใจกล้าหาญ.
บำรู เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตกแต่ง, บํารุง; ประ เช่น บํารูงา ว่า ประงา.	บำรู ก. ตกแต่ง, บํารุง; ประ เช่น บํารูงา ว่า ประงา.
บำเรอ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ปรนนิบัติให้เป็นที่ชอบใจ, เรียกหญิงที่ปรนนิบัติเช่นนั้นว่า นางบําเรอ; บูชา เช่น บําเรอไฟ.	บำเรอ ก. ปรนนิบัติให้เป็นที่ชอบใจ, เรียกหญิงที่ปรนนิบัติเช่นนั้นว่า นางบําเรอ; บูชา เช่น บําเรอไฟ.
บำเรอเชอภักดิ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ชอ-ช้าง-ออ-อ่าง-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ตั้งใจรับใช้.	บำเรอเชอภักดิ์ ก. ตั้งใจรับใช้.
บำหยัด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-หอ-หีบ-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ประหยัด เช่น บําหยัดหยาบพึงเยงยํา. ในวงเล็บ มาจาก กฤษณาสอนน้อง แบบเรียนกวีนิพนธ์.	บำหยัด ก. ประหยัด เช่น บําหยัดหยาบพึงเยงยํา. (กฤษณา).
บำเหน็จ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง รางวัล, ค่าเหนื่อย, ค่าความชอบเป็นพิเศษ, เช่น ปูนบําเหน็จ, เงินตอบแทนที่ได้ทํางานมา ซึ่งจ่ายครั้งเดียวเมื่อออกจากงาน; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง เงินตอบแทนความชอบที่ได้รับราชการมา ซึ่งจ่ายครั้งเดียวเมื่อออกจากงาน.	บำเหน็จ น. รางวัล, ค่าเหนื่อย, ค่าความชอบเป็นพิเศษ, เช่น ปูนบําเหน็จ, เงินตอบแทนที่ได้ทํางานมา ซึ่งจ่ายครั้งเดียวเมื่อออกจากงาน; (กฎ) เงินตอบแทนความชอบที่ได้รับราชการมา ซึ่งจ่ายครั้งเดียวเมื่อออกจากงาน.
บิ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้แตกออกหรือหลุดออกเป็นชิ้น ๆ ด้วยนิ้ว เช่น บิขนมปัง, แตกออกหรือหลุดออกด้วยอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น.	บิ ก. ทําให้แตกออกหรือหลุดออกเป็นชิ้น ๆ ด้วยนิ้ว เช่น บิขนมปัง, แตกออกหรือหลุดออกด้วยอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น.
บิกู, บีกู บิกู เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู บีกู เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู	เป็นคำนาม หมายถึง ภิกขุ เช่น พราหมณ์ชีบีกูน้อยใหญ่. ในวงเล็บ มาจาก อิเหนา พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๔ ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	บิกู, บีกู น. ภิกขุ เช่น พราหมณ์ชีบีกูน้อยใหญ่. (อิเหนา). (ช.).
บิกูปะระมาหนา, บิกูปะระหมั่นหนา บิกูปะระมาหนา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา บิกูปะระหมั่นหนา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ภิกษุกับพราหมณ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	บิกูปะระมาหนา, บิกูปะระหมั่นหนา น. ภิกษุกับพราหมณ์. (ช.).
บิฐ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ถอ-ถาน	[บิด] เป็นคำนาม หมายถึง ตั่ง, ที่นั่งชนิดหนึ่ง รูปสี่เหลี่ยม มีเท้า มีพนักอิงบ้างไม่มีบ้าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ถอ-ถาน.(รูปภาพ บิฐ).	บิฐ [บิด] น. ตั่ง, ที่นั่งชนิดหนึ่ง รูปสี่เหลี่ยม มีเท้า มีพนักอิงบ้างไม่มีบ้าง. (ป. ปี).(รูปภาพ บิฐ).
บิณฑ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท	[บินทะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ก้อนข้าว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปิณฺฑ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท.	บิณฑ– [บินทะ–] (แบบ) น. ก้อนข้าว. (ป., ส. ปิณฺฑ).
บิณฑบาต เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง อาหาร (ใช้แก่พระภิกษุสามเณร) เช่น รับบิณฑบาต. เป็นคำกริยา หมายถึง กิริยาที่พระภิกษุสามเณรรับของที่เขานํามาใส่บาตร, โดยปริยายหมายถึงกิริยาที่พระภิกษุสามเณรขอหรือขอร้อง เช่น เรื่องนี้ขอบิณฑบาตให้เลิกแล้วต่อกัน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปิณฺฑปาต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า ว่า ก้อนข้าวที่ตก .	บิณฑบาต น. อาหาร (ใช้แก่พระภิกษุสามเณร) เช่น รับบิณฑบาต. ก. กิริยาที่พระภิกษุสามเณรรับของที่เขานํามาใส่บาตร, โดยปริยายหมายถึงกิริยาที่พระภิกษุสามเณรขอหรือขอร้อง เช่น เรื่องนี้ขอบิณฑบาตให้เลิกแล้วต่อกัน. (ป. ปิณฺฑปาต ว่า ก้อนข้าวที่ตก).
บิด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง หมุนให้เป็นเกลียวอย่างบิดผ้า, หมุนไปทางใดทางหนึ่ง เช่น บิดลูกบิด; เผล้ไปจากสภาพปรกติ เช่น ล้อรถบิด, ทําให้ผิดไปจากสภาพความจริง เช่น บิดข้อความ; หลีกเลี่ยงเพราะความเกียจคร้านเป็นต้น เช่น บิดงาน บิดการ, เอานิ้วมือบีบเนื้ออย่างแรงทํานองแหนบแล้วหมุน เช่น บิดเนื้อ บิดหู; กิริยาที่ปลากัดปลาเข็มเอาปากต่อปากกัดกันจนติดแล้วกลับตัวไปมา. เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณนามเรียกอาการที่ปลากัดปลาเข็มเอาปากต่อปากกัดกันแล้วกลับตัวไปมาเช่นนั้นแต่ละยกว่า บิดหนึ่ง ๒ บิด.	บิด ๑ ก. หมุนให้เป็นเกลียวอย่างบิดผ้า, หมุนไปทางใดทางหนึ่ง เช่น บิดลูกบิด; เผล้ไปจากสภาพปรกติ เช่น ล้อรถบิด, ทําให้ผิดไปจากสภาพความจริง เช่น บิดข้อความ; หลีกเลี่ยงเพราะความเกียจคร้านเป็นต้น เช่น บิดงาน บิดการ, เอานิ้วมือบีบเนื้ออย่างแรงทํานองแหนบแล้วหมุน เช่น บิดเนื้อ บิดหู; กิริยาที่ปลากัดปลาเข็มเอาปากต่อปากกัดกันจนติดแล้วกลับตัวไปมา. น. ลักษณนามเรียกอาการที่ปลากัดปลาเข็มเอาปากต่อปากกัดกันแล้วกลับตัวไปมาเช่นนั้นแต่ละยกว่า บิดหนึ่ง ๒ บิด.
บิดขวา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกอาการที่ห่มจีวรโดยม้วนชายด้านข้างทั้ง ๒ ให้เป็นลูกบวบหันเข้าทางขวาว่า ห่มบิดขวา.	บิดขวา ว. เรียกอาการที่ห่มจีวรโดยม้วนชายด้านข้างทั้ง ๒ ให้เป็นลูกบวบหันเข้าทางขวาว่า ห่มบิดขวา.
บิดขี้เกียจ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-จอ-จาน	เป็นคำกริยา หมายถึง บิดร่างกายไปมาเพราะความเกียจคร้านหรือเพื่อแก้เมื่อยเป็นต้น.	บิดขี้เกียจ ก. บิดร่างกายไปมาเพราะความเกียจคร้านหรือเพื่อแก้เมื่อยเป็นต้น.
บิดจะกูด, บิดตะกูด บิดจะกูด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก บิดตะกูด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่บิดไปบิดมาไม่ยอมทําอะไรหรือไม่ยอมทําตามสั่ง.	บิดจะกูด, บิดตะกูด ว. อาการที่บิดไปบิดมาไม่ยอมทําอะไรหรือไม่ยอมทําตามสั่ง.
บิดซ้าย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-ซอ-โซ่-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เรียกอาการที่ห่มจีวรโดยม้วนชายด้านข้างทั้ง ๒ ให้เป็นลูกบวบหันออกทางซ้ายว่า ห่มบิดซ้าย.	บิดซ้าย ว. เรียกอาการที่ห่มจีวรโดยม้วนชายด้านข้างทั้ง ๒ ให้เป็นลูกบวบหันออกทางซ้ายว่า ห่มบิดซ้าย.
บิดเบี้ยว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บิดจนผิดรูปผิดร่างไปมาก เช่น หน้าตาบิดเบี้ยว รูปร่างบิดเบี้ยว.	บิดเบี้ยว ว. บิดจนผิดรูปผิดร่างไปมาก เช่น หน้าตาบิดเบี้ยว รูปร่างบิดเบี้ยว.
บิดเบือน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ผิดแผกไปจากข้อเท็จจริง, ทําให้ผิดแผกแปลกไปจากเดิมหรือจากข้อเท็จจริง.	บิดเบือน ก. ทําให้ผิดแผกไปจากข้อเท็จจริง, ทําให้ผิดแผกแปลกไปจากเดิมหรือจากข้อเท็จจริง.
บิดพลิ้ว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-ไม้-โท-วอ-แหวน	เป็นคำกริยา หมายถึง หลีกเลี่ยงไม่ปฏิบัติตามสัญญาหรือปฏิบัติไม่ตรงตามข้อตกลง.	บิดพลิ้ว ก. หลีกเลี่ยงไม่ปฏิบัติตามสัญญาหรือปฏิบัติไม่ตรงตามข้อตกลง.
บิดไส้ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้เวทมนตร์ทําให้เกิดอาการเจ็บปวดในท้องคล้ายลําไส้ถูกบิด.	บิดไส้ ก. ใช้เวทมนตร์ทําให้เกิดอาการเจ็บปวดในท้องคล้ายลําไส้ถูกบิด.
บิด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง โรคลําไส้ใหญ่อักเสบ มีอาการปวดมวนและอุจจาระเป็นมูกเลือด.	บิด ๒ น. โรคลําไส้ใหญ่อักเสบ มีอาการปวดมวนและอุจจาระเป็นมูกเลือด.
บิดหัวลูก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อู-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง โรคบิดที่เป็นแก่หญิงมีครรภ์แก่จวนจะคลอด.	บิดหัวลูก น. โรคบิดที่เป็นแก่หญิงมีครรภ์แก่จวนจะคลอด.
บิดร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ	[–ดอน] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง พ่อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปิตุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ และมาจากภาษาสันสกฤต ปิตฺฤ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ.	บิดร [–ดอน] (แบบ) น. พ่อ. (ป. ปิตุ; ส. ปิตฺฤ).
บิดหล่า เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	[บิดหฺล่า] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสําหรับเจาะไม้ชนิดหนึ่ง ใช้มือดึงเชือกบิดเป็นเกลียว ปลายมีคม คล้ายสว่าน.(รูปภาพ บิดหล่า).	บิดหล่า [บิดหฺล่า] น. เครื่องมือสําหรับเจาะไม้ชนิดหนึ่ง ใช้มือดึงเชือกบิดเป็นเกลียว ปลายมีคม คล้ายสว่าน.(รูปภาพ บิดหล่า).
บิดา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง พ่อ (ใช้ในที่สุภาพ), โดยปริยายหมายความว่า ผู้ให้กําเนิด เช่น บิดาแห่งประวัติศาสตร์, บิดร ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปิตา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา และมาจากภาษาสันสกฤต ปิตฺฤ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-รึ.	บิดา น. พ่อ (ใช้ในที่สุภาพ), โดยปริยายหมายความว่า ผู้ให้กําเนิด เช่น บิดาแห่งประวัติศาสตร์, บิดร ก็ว่า. (ป. ปิตา; ส. ปิตฺฤ).
บิตุ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง พ่อ, ใช้เป็นคําหน้าสมาส เช่น บิตุฆาต บิตุราช. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปิตุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ.	บิตุ (แบบ) น. พ่อ, ใช้เป็นคําหน้าสมาส เช่น บิตุฆาต บิตุราช. (ป. ปิตุ).
บิตุจฉา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา	[–ตุดฉา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง อา (ผู้หญิง), ป้า (ญาติฝ่ายพ่อ). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปิตุจฺฉา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-จอ-จาน-พิน-ทุ-ฉอ-ฉิ่ง-สะ-หระ-อา.	บิตุจฉา [–ตุดฉา] (แบบ) น. อา (ผู้หญิง), ป้า (ญาติฝ่ายพ่อ). (ป. ปิตุจฺฉา).
บิตุรงค์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง พ่อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปิตุ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ + องฺค เขียนว่า ออ-อ่าง-งอ-งู-พิน-ทุ-คอ-ควาย .	บิตุรงค์ (กลอน) น. พ่อ. (ป. ปิตุ + องฺค).
บิตุเรศ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สอ-สา-ลา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง พ่อ.	บิตุเรศ (กลอน) น. พ่อ.
บิตุละ, บิตุลา บิตุละ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อะ บิตุลา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง ลุง, อา, (พี่น้องผู้ชายข้างพ่อ). (ป. ปิตุล).	บิตุละ, บิตุลา (แบบ) น. ลุง, อา, (พี่น้องผู้ชายข้างพ่อ). (ป. ปิตุล).
บิตุลานี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำนาม หมายถึง อา (ผู้หญิง), ป้า (ญาติฝ่ายพ่อ). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปิตุลานี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี.	บิตุลานี (แบบ) น. อา (ผู้หญิง), ป้า (ญาติฝ่ายพ่อ). (ป. ปิตุลานี).
บิน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง ไปในอากาศด้วยกําลังปีกหรือเครื่องยนต์เป็นต้น เช่น นกบิน เครื่องบินบิน, โดยปริยายหมายถึงการไปโดยลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ขวัญบิน จานบิน; เรียกหน่อไม้ที่ขึ้นสูงจนเป็นลํา แต่ยอดยังมีกาบหุ้มอยู่แก่เกินกิน ว่า หน่อไม้บิน.	บิน ๑ ก. ไปในอากาศด้วยกําลังปีกหรือเครื่องยนต์เป็นต้น เช่น นกบิน เครื่องบินบิน, โดยปริยายหมายถึงการไปโดยลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ขวัญบิน จานบิน; เรียกหน่อไม้ที่ขึ้นสูงจนเป็นลํา แต่ยอดยังมีกาบหุ้มอยู่แก่เกินกิน ว่า หน่อไม้บิน.
บิน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู ความหมายที่ ๒	ดู นกกระจอก เขียนว่า นอ-หนู-กอ-ไก่-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-จอ-จาน-ออ-อ่าง-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒.	บิน ๒ ดู นกกระจอก ๒.
บิ่น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แตกลิไปเล็กน้อย (ที่คม ที่แง่ หรือที่ยอด) เช่น มีดบิ่น ชามปากบิ่น. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บ้าอย่างหุนหันพลันแล่น, บ้าบิ่น ก็ว่า.	บิ่น ก. แตกลิไปเล็กน้อย (ที่คม ที่แง่ หรือที่ยอด) เช่น มีดบิ่น ชามปากบิ่น. ว. บ้าอย่างหุนหันพลันแล่น, บ้าบิ่น ก็ว่า.
บินยา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา	ดู ลําไย เขียนว่า ลอ-ลิง-นิก-คะ-หิด-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ยอ-ยัก (๒).	บินยา ดู ลําไย (๒).
บิลเลียด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกีฬาในร่มอย่างหนึ่ง เล่นบนโต๊ะรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าปูสักหลาด มีหลุมกรุตาข่าย ๖ หลุมที่มุมทั้ง ๔ และตรงกลางด้านยาว ผู้เล่นใช้ไม้ยาวซึ่งเรียกว่า คิว แทงลูกกลมให้ได้แต้มตามกติกา. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ billiards เขียนว่า บี-ไอ-แอล-แอล-ไอ-เอ-อา-ดี-เอส.	บิลเลียด น. ชื่อกีฬาในร่มอย่างหนึ่ง เล่นบนโต๊ะรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าปูสักหลาด มีหลุมกรุตาข่าย ๖ หลุมที่มุมทั้ง ๔ และตรงกลางด้านยาว ผู้เล่นใช้ไม้ยาวซึ่งเรียกว่า คิว แทงลูกกลมให้ได้แต้มตามกติกา. (อ. billiards).
บิวเรตต์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-ตอ-เต่า-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง หลอดแก้วยาว ปลายล่างมีลูกบิดให้ปิดเปิดได้ ข้างหลอดมีขีดบอกปริมาตรสําหรับวัดของเหลวที่ไขออก ใช้ประโยชน์ในการวิเคราะห์ทางเคมี. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ burette เขียนว่า บี-ยู-อา-อี-ที-ที-อี.	บิวเรตต์ น. หลอดแก้วยาว ปลายล่างมีลูกบิดให้ปิดเปิดได้ ข้างหลอดมีขีดบอกปริมาตรสําหรับวัดของเหลวที่ไขออก ใช้ประโยชน์ในการวิเคราะห์ทางเคมี. (อ. burette).
บิศาจ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง ปิศาจ, ปีศาจ, ผี. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปิศาจ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อา-จอ-จาน และมาจากภาษาบาลี ปิสาจ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-จอ-จาน.	บิศาจ น. ปิศาจ, ปีศาจ, ผี. (ส. ปิศาจ; ป. ปิสาจ).
บิสมัท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๘๓ สัญลักษณ์ Bi เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาวอมแดง เปราะ หลอมละลายที่ ๒๗๑.๓°ซ. เป็นตัวนําความร้อนและไฟฟ้าที่เลว มีสมบัติพิเศษ คือ ขยายตัวเมื่อแข็งตัว ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ ซึ่งหลอมละลายที่อุณหภูมิตํ่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ bismuth เขียนว่า บี-ไอ-เอส-เอ็ม-ยู-ที-เอช.	บิสมัท น. ธาตุลําดับที่ ๘๓ สัญลักษณ์ Bi เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาวอมแดง เปราะ หลอมละลายที่ ๒๗๑.๓°ซ. เป็นตัวนําความร้อนและไฟฟ้าที่เลว มีสมบัติพิเศษ คือ ขยายตัวเมื่อแข็งตัว ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ ซึ่งหลอมละลายที่อุณหภูมิตํ่า. (อ. bismuth).
บี้ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง กดหรือบีบให้แบนหรือผิดจากรูปเดิม. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แฟบผิดปรกติ เช่น จมูกบี้.	บี้ ๑ ก. กดหรือบีบให้แบนหรือผิดจากรูปเดิม. ว. แฟบผิดปรกติ เช่น จมูกบี้.
บี้แบน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แบนจนผิดรูปผิดร่างเพราะถูกกดหรือทับ.	บี้แบน ว. แบนจนผิดรูปผิดร่างเพราะถูกกดหรือทับ.
บี้ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ตัวไหมที่ออกจากฝักมีปีกแล้ว. ในวงเล็บ มาจาก ลัทธิธรรมเนียมภาคต่าง ๆ ฉบับกรมศิลปากร.	บี้ ๒ น. ตัวไหมที่ออกจากฝักมีปีกแล้ว. (ลัทธิ).
บีฑา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา	[–ทา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำกริยา หมายถึง เบียดเบียน, บีบคั้น, รบกวน, เจ็บปวด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปีฑา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อี-ทอ-มน-โท-สะ-หระ-อา.	บีฑา [–ทา] (แบบ) ก. เบียดเบียน, บีบคั้น, รบกวน, เจ็บปวด. (ส. ปีฑา).
บีตา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในฟิสิกส์ เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออนุภาคที่พุ่งออกมาจากนิวเคลียสของอะตอมกัมมันตรังสี มี ๒ ชนิด คือ อิเล็กตรอน และ โพซิตรอน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ beta เขียนว่า บี-อี-ที-เอ particle เขียนว่า พี-เอ-อา-ที-ไอ-ซี-แอล-อี , มักเรียกกระแสอนุภาคบีตาว่า รังสีบีตา ซึ่งเคลื่อนที่ด้วยความเร็วประมาณ ๒๙๐,๐๐๐ กิโลเมตรต่อวินาที มีอํานาจในการเจาะทะลุมากกว่ารังสีแอลฟา แต่น้อยกว่ารังสีแกมมา. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ beta เขียนว่า บี-อี-ที-เอ rays เขียนว่า อา-เอ-วาย-เอส .	บีตา (ฟิสิกส์) น. ชื่ออนุภาคที่พุ่งออกมาจากนิวเคลียสของอะตอมกัมมันตรังสี มี ๒ ชนิด คือ อิเล็กตรอน และ โพซิตรอน. (อ. beta particle), มักเรียกกระแสอนุภาคบีตาว่า รังสีบีตา ซึ่งเคลื่อนที่ด้วยความเร็วประมาณ ๒๙๐,๐๐๐ กิโลเมตรต่อวินาที มีอํานาจในการเจาะทะลุมากกว่ารังสีแอลฟา แต่น้อยกว่ารังสีแกมมา. (อ. beta rays).
บีบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ใช้มือเป็นต้นกดด้านทั้ง ๒ ของสิ่งใดสิ่งหนึ่งเข้าหากัน เช่น บีบมะนาว, โดยปริยายหมายถึงกดดัน เช่น ถูกบีบ.	บีบ ก. ใช้มือเป็นต้นกดด้านทั้ง ๒ ของสิ่งใดสิ่งหนึ่งเข้าหากัน เช่น บีบมะนาว, โดยปริยายหมายถึงกดดัน เช่น ถูกบีบ.
บีบขนมจีน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-ขอ-ไข่-นอ-หนู-มอ-ม้า-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง บีบแป้งขนมจีนที่อยู่ในห่อผ้าที่เย็บติดกับหน้าแว่น แล้วโรยให้เป็นเส้นลงในนํ้าเดือด, โรยขนมจีน ก็ว่า.	บีบขนมจีน ก. บีบแป้งขนมจีนที่อยู่ในห่อผ้าที่เย็บติดกับหน้าแว่น แล้วโรยให้เป็นเส้นลงในนํ้าเดือด, โรยขนมจีน ก็ว่า.
บีบขมับ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-ขอ-ไข่-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง เอาไม้คาบเข้าที่ขมับทั้ง ๒ ข้าง แล้วผูกรวบรัดหัวท้ายไม้คาบนั้นเข้าด้วยกัน เป็นวิธีลงโทษในสมัยโบราณแบบหนึ่ง.	บีบขมับ ก. เอาไม้คาบเข้าที่ขมับทั้ง ๒ ข้าง แล้วผูกรวบรัดหัวท้ายไม้คาบนั้นเข้าด้วยกัน เป็นวิธีลงโทษในสมัยโบราณแบบหนึ่ง.
บีบคั้น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง บีบบังคับให้ได้รับความลำบาก.	บีบคั้น ก. บีบบังคับให้ได้รับความลำบาก.
บีบน้ำตา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง แกล้งร้องไห้, ร้องไห้.	บีบน้ำตา ก. แกล้งร้องไห้, ร้องไห้.
บีบบังคับ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง กดขี่.	บีบบังคับ ก. กดขี่.
บีบรัด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้รู้สึกอึดอัดใจเพราะเหตุอย่างใดอย่างหนึ่งคล้ายถูกบีบถูกรัด.	บีบรัด ก. ทําให้รู้สึกอึดอัดใจเพราะเหตุอย่างใดอย่างหนึ่งคล้ายถูกบีบถูกรัด.
บีเยศ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-ยอ-ยัก-สอ-สา-ลา	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่รัก เช่น แถลงปางนฤนารถไท้สวรรคต ยงงมิ่งเมืองบนบี เยศเย้า. ในวงเล็บ มาจาก ลิลิตยวนพ่าย ฉบับโรงพิมพ์ ไท พ.ศ. ๒๔๖๐.	บีเยศ (กลอน) ว. ที่รัก เช่น แถลงปางนฤนารถไท้สวรรคต ยงงมิ่งเมืองบนบี เยศเย้า. (ยวนพ่าย).
บึก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Pangasianodon gigas ในวงศ์ Schilbeidae ไม่มีเกล็ด ตัวยาว แบนข้างเล็กน้อย ท้องกลม มีหนวดสั้นมากข้างละ ๑ เส้นที่มุมปาก ไม่มีฟัน ครีบหลังตอนที่ ๒ เป็นแผ่นเนื้อขนาดเล็ก ลําตัวด้านหลังสีเทาอมนํ้าตาลแดง ด้านท้องสีขาว มีในลําแม่นํ้าโขง ขนาดยาวได้ถึง ๓ เมตร เป็นปลานํ้าจืดไม่มีเกล็ดที่ใหญ่ที่สุดในโลก.	บึก น. ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Pangasianodon gigas ในวงศ์ Schilbeidae ไม่มีเกล็ด ตัวยาว แบนข้างเล็กน้อย ท้องกลม มีหนวดสั้นมากข้างละ ๑ เส้นที่มุมปาก ไม่มีฟัน ครีบหลังตอนที่ ๒ เป็นแผ่นเนื้อขนาดเล็ก ลําตัวด้านหลังสีเทาอมนํ้าตาลแดง ด้านท้องสีขาว มีในลําแม่นํ้าโขง ขนาดยาวได้ถึง ๓ เมตร เป็นปลานํ้าจืดไม่มีเกล็ดที่ใหญ่ที่สุดในโลก.
บึกบึน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทรหดอดทน, ไม่ท้อถอย.	บึกบึน ก. ทรหดอดทน, ไม่ท้อถอย.
บึง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง แหล่งนํ้าขนาดใหญ่ มีนํ้าขังตลอดปี.	บึง น. แหล่งนํ้าขนาดใหญ่ มีนํ้าขังตลอดปี.
บึงบาง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง บึงที่ใช้เป็นทางนํ้า.	บึงบาง น. บึงที่ใช้เป็นทางนํ้า.
บึ่ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมลงขนาดเล็กหลายสกุลในหลายวงศ์ ขนาดเท่าแมลงหวี่หรือโตกว่าเล็กน้อย มีปีกคู่เดียว ปากแบบดูดกิน เจาะดูดเลือดคนและสัตว์กินเป็นอาหาร มีอยู่ชุกชุมตามบริเวณชายนํ้า ชายทะเล และในป่าทึบ ที่สําคัญได้แก่ สกุล Phlebotomus วงศ์ Psychodidae, สกุล Simulium วงศ์ Simuliidae, สกุล Leptoconops และ Culicoides วงศ์ Ceratopogonidae เป็นต้น, ปึ่ง หรือ คุ่น ก็เรียก.	บึ่ง ๑ น. ชื่อแมลงขนาดเล็กหลายสกุลในหลายวงศ์ ขนาดเท่าแมลงหวี่หรือโตกว่าเล็กน้อย มีปีกคู่เดียว ปากแบบดูดกิน เจาะดูดเลือดคนและสัตว์กินเป็นอาหาร มีอยู่ชุกชุมตามบริเวณชายนํ้า ชายทะเล และในป่าทึบ ที่สําคัญได้แก่ สกุล Phlebotomus วงศ์ Psychodidae, สกุล Simulium วงศ์ Simuliidae, สกุล Leptoconops และ Culicoides วงศ์ Ceratopogonidae เป็นต้น, ปึ่ง หรือ คุ่น ก็เรียก.
บึ่ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-ไม้-เอก-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง วิ่งหรือขับไปโดยเร็ว เช่น บึ่งไป บึ่งรถ บึ่งเรือ.	บึ่ง ๒ ก. วิ่งหรือขับไปโดยเร็ว เช่น บึ่งไป บึ่งรถ บึ่งเรือ.
บึ้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อแมงมุมขนาดใหญ่ที่มีลําตัวยาวกว่า ๓ เซนติเมตรขึ้นไป ส่วนใหญ่เป็นประเภทไม่ถักใยดักสัตว์ ตัวสีนํ้าตาลหรือนํ้าตาลแก่ มีขนรุงรังสีเดียวกัน ขุดรูอยู่ คอยจับสัตว์เล็ก ๆ กิน บึ้งชนิดที่คนนํามากิน เช่น ชนิด Melopoeus albostriatus, Nephila maculata, กํ่าบึ้ง หรือ อีบึ้ง ก็เรียก.	บึ้ง ๑ น. ชื่อแมงมุมขนาดใหญ่ที่มีลําตัวยาวกว่า ๓ เซนติเมตรขึ้นไป ส่วนใหญ่เป็นประเภทไม่ถักใยดักสัตว์ ตัวสีนํ้าตาลหรือนํ้าตาลแก่ มีขนรุงรังสีเดียวกัน ขุดรูอยู่ คอยจับสัตว์เล็ก ๆ กิน บึ้งชนิดที่คนนํามากิน เช่น ชนิด Melopoeus albostriatus, Nephila maculata, กํ่าบึ้ง หรือ อีบึ้ง ก็เรียก.
บึ้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หน้าตาไม่ยิ้มแย้มแจ่มใส.	บึ้ง ๒ ว. อาการที่หน้าตาไม่ยิ้มแย้มแจ่มใส.
บึ้งตึง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อึ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หน้าบึ้งเพราะโกรธหรือไม่พอใจเป็นต้น.	บึ้งตึง ว. อาการที่หน้าบึ้งเพราะโกรธหรือไม่พอใจเป็นต้น.
บึ้งบูด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่หน้าเง้าแสดงอาการไม่พอใจ.	บึ้งบูด ว. อาการที่หน้าเง้าแสดงอาการไม่พอใจ.
บื๋อ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-จัด-ตะ-วา-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสียงดังอย่างเสียงเร่งเครื่องยนต์ โดยปริยายหมายความว่า เคลื่อนไปอย่างรวดเร็ว เช่น เรือบื๋อ.	บื๋อ ว. เสียงดังอย่างเสียงเร่งเครื่องยนต์ โดยปริยายหมายความว่า เคลื่อนไปอย่างรวดเร็ว เช่น เรือบื๋อ.
บุ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ	เป็นคำกริยา หมายถึง ตีให้เข้ารูป เช่น บุขัน, เอาของบาง ๆ หุ้มข้างนอก เช่น บุหนัง บุพลาสติก หรือรองข้างใน เช่น บุหลังคา.	บุ ก. ตีให้เข้ารูป เช่น บุขัน, เอาของบาง ๆ หุ้มข้างนอก เช่น บุหนัง บุพลาสติก หรือรองข้างใน เช่น บุหลังคา.
บุก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดในสกุล Amorphophallus วงศ์ Araceae ในต้นฤดูฝนจะออกดอกก่อน เวลาบานส่งกลิ่นเหม็นมาก เมื่อดอกโรยแล้วมีใบงอกออกมาเพียงใบเดียว ก้านดอกและใบกลมยาว หน้าแล้งต้นตายเหลือหัวอยู่ใต้ดิน เช่น บุกคางคก (A. rex Prain ex Hook.f.) หัวกินได้, บุกรอ (A. saraburiensis Gagnep.) ใช้ทํายาได้.	บุก ๑ น. ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดในสกุล Amorphophallus วงศ์ Araceae ในต้นฤดูฝนจะออกดอกก่อน เวลาบานส่งกลิ่นเหม็นมาก เมื่อดอกโรยแล้วมีใบงอกออกมาเพียงใบเดียว ก้านดอกและใบกลมยาว หน้าแล้งต้นตายเหลือหัวอยู่ใต้ดิน เช่น บุกคางคก (A. rex Prain ex Hook.f.) หัวกินได้, บุกรอ (A. saraburiensis Gagnep.) ใช้ทํายาได้.
บุก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง ลุย, ฝ่าไป, เช่น บุกโคลน บุกป่า.	บุก ๒ ก. ลุย, ฝ่าไป, เช่น บุกโคลน บุกป่า.
บุกบัน, บุกบั่น บุกบัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู บุกบั่น เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ฝ่าไปโดยไม่ท้อถอย เช่น เข้าโรมรุกบุกบันฟันแทง. ในวงเล็บ มาจาก อิเหนา พระราชนิพนธ์ ในรัชกาลที่ ๒ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๔.	บุกบัน, บุกบั่น ก. ฝ่าไปโดยไม่ท้อถอย เช่น เข้าโรมรุกบุกบันฟันแทง. (อิเหนา).
บุกเบิก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ถางป่าเข้าไปให้เป็นไร่นา, โดยปริยายหมายความว่า ริเริ่มทําเป็นคนแรกหรือพวกแรก.	บุกเบิก ก. ถางป่าเข้าไปให้เป็นไร่นา, โดยปริยายหมายความว่า ริเริ่มทําเป็นคนแรกหรือพวกแรก.
บุกป่าฝ่าดง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-ปอ-ปลา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ฝอ-ฝา-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง พยายามต่อสู้อุปสรรคต่าง ๆ.	บุกป่าฝ่าดง (สำ) ก. พยายามต่อสู้อุปสรรคต่าง ๆ.
บุกรุก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ล่วงลํ้าเข้าไปในเขตที่หวงห้าม เช่น บุกรุกเข้าไปในเขตพระราชฐาน, ล่วงลํ้าเข้าไปในบริเวณที่หวงห้ามเพื่อยึดครองเป็นต้น เช่น บุกรุกป่าสงวน, ล่วงลํ้าเข้าไปในสถานที่ของผู้อื่นโดยบังอาจหรือพลการ เช่น บุกรุกเข้าไปในบ้านผู้อื่น. ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อความผิดอาญา เรียกว่า ความผิดฐานบุกรุก ได้แก่ การเข้าไปในอสังหาริมทรัพย์ของผู้อื่นเพื่อถือการครอบครองอสังหาริมทรัพย์นั้นทั้งหมดหรือแต่บางส่วน หรือเข้าไปกระทําการใด ๆ อันเป็นการรบกวนการครอบครองอสังหาริมทรัพย์ของเขาโดยปรกติสุข; การถือเอาอสังหาริมทรัพย์ของผู้อื่นเป็นของตนหรือของบุคคลที่สาม โดยยักย้ายหรือทําลายเครื่องหมายเขตแห่งอสังหาริมทรัพย์นั้นทั้งหมดหรือแต่บางส่วน; การเข้าไปหรือซ่อนตัวอยู่ในเคหสถาน อาคารเก็บรักษาทรัพย์หรือสํานักงานในความครอบครองของผู้อื่นโดยไม่มีเหตุอันควร หรือไม่ยอมออกไปจากสถานที่เช่นว่านั้นเมื่อผู้มีสิทธิที่จะห้ามมิให้เข้าไปได้ไล่ให้ออก.	บุกรุก ก. ล่วงลํ้าเข้าไปในเขตที่หวงห้าม เช่น บุกรุกเข้าไปในเขตพระราชฐาน, ล่วงลํ้าเข้าไปในบริเวณที่หวงห้ามเพื่อยึดครองเป็นต้น เช่น บุกรุกป่าสงวน, ล่วงลํ้าเข้าไปในสถานที่ของผู้อื่นโดยบังอาจหรือพลการ เช่น บุกรุกเข้าไปในบ้านผู้อื่น. (กฎ) น. ชื่อความผิดอาญา เรียกว่า ความผิดฐานบุกรุก ได้แก่ การเข้าไปในอสังหาริมทรัพย์ของผู้อื่นเพื่อถือการครอบครองอสังหาริมทรัพย์นั้นทั้งหมดหรือแต่บางส่วน หรือเข้าไปกระทําการใด ๆ อันเป็นการรบกวนการครอบครองอสังหาริมทรัพย์ของเขาโดยปรกติสุข; การถือเอาอสังหาริมทรัพย์ของผู้อื่นเป็นของตนหรือของบุคคลที่สาม โดยยักย้ายหรือทําลายเครื่องหมายเขตแห่งอสังหาริมทรัพย์นั้นทั้งหมดหรือแต่บางส่วน; การเข้าไปหรือซ่อนตัวอยู่ในเคหสถาน อาคารเก็บรักษาทรัพย์หรือสํานักงานในความครอบครองของผู้อื่นโดยไม่มีเหตุอันควร หรือไม่ยอมออกไปจากสถานที่เช่นว่านั้นเมื่อผู้มีสิทธิที่จะห้ามมิให้เข้าไปได้ไล่ให้ออก.
บุคคล, บุคคล– บุคคล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-คอ-ควาย-ลอ-ลิง บุคคล– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	[บุกคน, บุกคะละ–, บุกคนละ–] เป็นคำนาม หมายถึง คน (เฉพาะตัว); ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง คนซึ่งสามารถมีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย เรียกว่า บุคคลธรรมดา; กลุ่มบุคคลหรือองค์กรซึ่งกฎหมายบัญญัติให้เป็นบุคคลอีกประเภทหนึ่ง ที่ไม่ใช่บุคคลธรรมดา และให้มีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย เรียกว่า นิติบุคคล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุคฺคล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง และมาจากภาษาสันสกฤต ปุทฺคล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง.	บุคคล, บุคคล– [บุกคน, บุกคะละ–, บุกคนละ–] น. คน (เฉพาะตัว); (กฎ) คนซึ่งสามารถมีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย เรียกว่า บุคคลธรรมดา; กลุ่มบุคคลหรือองค์กรซึ่งกฎหมายบัญญัติให้เป็นบุคคลอีกประเภทหนึ่ง ที่ไม่ใช่บุคคลธรรมดา และให้มีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย เรียกว่า นิติบุคคล. (ป. ปุคฺคล; ส. ปุทฺคล).
บุคคลที่สาม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย ดู บุคคลภายนอก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่.	บุคคลที่สาม (กฎ) ดู บุคคลภายนอก.
บุคคลธรรมดา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา	[บุกคน–] เป็นคำนาม หมายถึง คน, มนุษย์ปุถุชน.	บุคคลธรรมดา [บุกคน–] น. คน, มนุษย์ปุถุชน.
บุคคลนิติสมมติ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-มอ-ม้า-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[บุกคนนิติสมมด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย และเป็นคำที่เลิกใช้แล้ว เป็นคำนาม หมายถึง นิติบุคคล.	บุคคลนิติสมมติ [บุกคนนิติสมมด] (กฎ; เลิก) น. นิติบุคคล.
บุคคลผู้ไร้ความสามารถ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-ผอ-ผึ้ง-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-รอ-เรือ-ไม้-โท-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ถอ-ถุง	[บุกคน–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลใด ๆ ซึ่งไม่มีความสามารถตามกฎหมาย หรือความสามารถถูกจํากัดโดยบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ว่าด้วยความสามารถ.	บุคคลผู้ไร้ความสามารถ [บุกคน–] (กฎ) น. บุคคลใด ๆ ซึ่งไม่มีความสามารถตามกฎหมาย หรือความสามารถถูกจํากัดโดยบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ว่าด้วยความสามารถ.
บุคคลภายนอก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ออ-อ่าง-กอ-ไก่	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุคคลที่มิได้เป็นคู่กรณีหรือคู่สัญญา แต่อาจมีสิทธิเกี่ยวข้อง, บุคคลที่สาม ก็เรียก.	บุคคลภายนอก (กฎ) น. บุคคลที่มิได้เป็นคู่กรณีหรือคู่สัญญา แต่อาจมีสิทธิเกี่ยวข้อง, บุคคลที่สาม ก็เรียก.
บุคคลสิทธิ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	[บุกคะละสิด, บุกคนละสิด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง สิทธิเหนือบุคคล เช่น สิทธิของเจ้าหนี้เหนือลูกหนี้.	บุคคลสิทธิ [บุกคะละสิด, บุกคนละสิด] (กฎ) น. สิทธิเหนือบุคคล เช่น สิทธิของเจ้าหนี้เหนือลูกหนี้.
บุคลากร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[บุกคะลากอน] เป็นคำนาม หมายถึง ตําแหน่งเจ้าหน้าที่ผู้ปฏิบัติงานเกี่ยวกับการบริหารงานบุคคล เช่นในการบรรจุแต่งตั้ง เลื่อนขั้น เลื่อนเงินเดือน เป็นต้น; ผู้ปฏิบัติงานตามหน้าที่ของแต่ละหน่วยงาน.	บุคลากร [บุกคะลากอน] น. ตําแหน่งเจ้าหน้าที่ผู้ปฏิบัติงานเกี่ยวกับการบริหารงานบุคคล เช่นในการบรรจุแต่งตั้ง เลื่อนขั้น เลื่อนเงินเดือน เป็นต้น; ผู้ปฏิบัติงานตามหน้าที่ของแต่ละหน่วยงาน.
บุคลาธิษฐาน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ถอ-ถาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[บุกคะลาทิดถาน, บุกคะลาทิดสะถาน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีบุคคลเป็นที่ตั้ง, ที่ยกคนหรือสิ่งที่เป็นรูปธรรมอื่น ๆ ขึ้นมาเป็นหลักในการอธิบาย เช่น เปรียบกิเลสเหมือนพญามาร, คู่กับ ธรรมาธิษฐาน.	บุคลาธิษฐาน [บุกคะลาทิดถาน, บุกคะลาทิดสะถาน] ว. มีบุคคลเป็นที่ตั้ง, ที่ยกคนหรือสิ่งที่เป็นรูปธรรมอื่น ๆ ขึ้นมาเป็นหลักในการอธิบาย เช่น เปรียบกิเลสเหมือนพญามาร, คู่กับ ธรรมาธิษฐาน.
บุคลิก, บุคลิก– บุคลิก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ บุคลิก– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[บุกคะลิก, บุกคะลิกกะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จําเพาะคน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุคฺคลิก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่.	บุคลิก, บุคลิก– [บุกคะลิก, บุกคะลิกกะ–] ว. จําเพาะคน. (ป. ปุคฺคลิก).
บุคลิกทาน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[บุกคะลิกกะทาน] เป็นคำนาม หมายถึง ทานที่ทายกให้จําเพาะตัวคน, คู่กับ สังฆทาน คือ ทานที่ให้แก่สงฆ์. (ตัดมาจาก ป. ปาฏิปุคฺคลิกทาน).	บุคลิกทาน [บุกคะลิกกะทาน] น. ทานที่ทายกให้จําเพาะตัวคน, คู่กับ สังฆทาน คือ ทานที่ให้แก่สงฆ์. (ตัดมาจาก ป. ปาฏิปุคฺคลิกทาน).
บุคลิกภาพ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	[บุกคะลิกกะพาบ] เป็นคำนาม หมายถึง สภาพนิสัยจําเพาะคน.	บุคลิกภาพ [บุกคะลิกกะพาบ] น. สภาพนิสัยจําเพาะคน.
บุคลิกลักษณะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[บุกคะลิกกะลักสะหฺนะ, บุกคะลิกลักสะหฺนะ] เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณะจําเพาะตัวของแต่ละคน, บุคลิก ก็ว่า.	บุคลิกลักษณะ [บุกคะลิกกะลักสะหฺนะ, บุกคะลิกลักสะหฺนะ] น. ลักษณะจําเพาะตัวของแต่ละคน, บุคลิก ก็ว่า.
บุง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง กระบุง.	บุง (โบ) น. กระบุง.
บุ่ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง บึง.	บุ่ง น. บึง.
บุ้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนอนผีเสื้อหลายชนิดและหลายวงศ์ เช่น วงศ์ Arctiidae, Lymantriidae, Lasiocampidae มีขนปกคลุมเต็มลําตัว เมื่อถูกเข้าจะปล่อยนํ้าพิษทําให้เกิดอาการแสบร้อนและคัน เมื่อเจริญวัยจะเปลี่ยนเป็นดักแด้และฟักออกมาเป็นผีเสื้อกลางคืน, ร่าน ก็เรียก.	บุ้ง ๑ น. ชื่อหนอนผีเสื้อหลายชนิดและหลายวงศ์ เช่น วงศ์ Arctiidae, Lymantriidae, Lasiocampidae มีขนปกคลุมเต็มลําตัว เมื่อถูกเข้าจะปล่อยนํ้าพิษทําให้เกิดอาการแสบร้อนและคัน เมื่อเจริญวัยจะเปลี่ยนเป็นดักแด้และฟักออกมาเป็นผีเสื้อกลางคืน, ร่าน ก็เรียก.
บุ้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Ipomoea aquatica Forssk. ในวงศ์ Convolvulaceae ทอดเลื้อยตามพื้นดินหรือบนผิวนํ้า ดอกสีขาวหรือม่วงอ่อน ลําต้นกลวง ยอดกินได้ เรียก ผักบุ้ง, พันธุ์ดอกขาวเรียก ผักบุ้งจีน, ราชาศัพท์เรียก ผักทอดยอด.	บุ้ง ๒ น. ชื่อไม้เถาชนิด Ipomoea aquatica Forssk. ในวงศ์ Convolvulaceae ทอดเลื้อยตามพื้นดินหรือบนผิวนํ้า ดอกสีขาวหรือม่วงอ่อน ลําต้นกลวง ยอดกินได้ เรียก ผักบุ้ง, พันธุ์ดอกขาวเรียก ผักบุ้งจีน, ราชาศัพท์เรียก ผักทอดยอด.
บุ้งขัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถา ๒ ชนิดในสกุล Ipomoea วงศ์ Convolvulaceae ทอดเลื้อยตามหาดทรายชายทะเล, ชนิด I. asarifolia Roem. et Schult. ดอกสีม่วง ใบมีขน ต้นและใบใช้แก้พิษแมงกะพรุน, ชนิด I. tuba G. Don ดอกสีขาว ใบเกลี้ยง ทั้ง ๒ ชนิด เรียก ผักบุ้งขัน.	บุ้งขัน น. ชื่อไม้เถา ๒ ชนิดในสกุล Ipomoea วงศ์ Convolvulaceae ทอดเลื้อยตามหาดทรายชายทะเล, ชนิด I. asarifolia Roem. et Schult. ดอกสีม่วง ใบมีขน ต้นและใบใช้แก้พิษแมงกะพรุน, ชนิด I. tuba G. Don ดอกสีขาว ใบเกลี้ยง ทั้ง ๒ ชนิด เรียก ผักบุ้งขัน.
บุ้งจีน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อผักบุ้งพันธุ์หนึ่ง ดอกสีขาว.	บุ้งจีน น. ชื่อผักบุ้งพันธุ์หนึ่ง ดอกสีขาว.
บุ้งทะเล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Ipomoea pescaprae (L.) R. Br. ในวงศ์ Convolvulaceae ทอดเลื้อยตามหาดทรายชายทะเล ดอกสีม่วงแดง ใบไม่มีขน ต้นและใบใช้แก้พิษแมงกะพรุน เรียก ผักบุ้งทะเล.	บุ้งทะเล น. ชื่อไม้เถาชนิด Ipomoea pescaprae (L.) R. Br. ในวงศ์ Convolvulaceae ทอดเลื้อยตามหาดทรายชายทะเล ดอกสีม่วงแดง ใบไม่มีขน ต้นและใบใช้แก้พิษแมงกะพรุน เรียก ผักบุ้งทะเล.
บุ้งฝรั่ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-ฝอ-ฝา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Ipomoea crassicaulis (Benth.) B.L. Robinson ในวงศ์ Convolvulaceae ดอกสีชมพูอ่อน ใบมีขนอ่อน เรียก ผักบุ้งฝรั่ง, ผักบุ้งรั้ว ก็เรียก.	บุ้งฝรั่ง น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Ipomoea crassicaulis (Benth.) B.L. Robinson ในวงศ์ Convolvulaceae ดอกสีชมพูอ่อน ใบมีขนอ่อน เรียก ผักบุ้งฝรั่ง, ผักบุ้งรั้ว ก็เรียก.
บุ้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู ความหมายที่ ๓	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสําหรับถูไม้ ทําด้วยเหล็ก มีฟันเป็นปุ่มแหลมคม.	บุ้ง ๓ น. เครื่องมือสําหรับถูไม้ ทําด้วยเหล็ก มีฟันเป็นปุ่มแหลมคม.
บุ้งกี๋ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-กอ-ไก่-สะ-หระ-อี-ไม้-จัด-ตะ-วา	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องสานรูปคล้ายเปลือกหอยแครง สำหรับใช้โกยดินเป็นต้น, ปุ้งกี๋ ก็ว่า.	บุ้งกี๋ น. เครื่องสานรูปคล้ายเปลือกหอยแครง สำหรับใช้โกยดินเป็นต้น, ปุ้งกี๋ ก็ว่า.
บุ้งร้วม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-โท-วอ-แหวน-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อไม้เถาชนิด Convolvulus arvensis L. ในวงศ์ Convolvulaceae ทอดเลื้อยตามพื้นดิน ต้นมีขน ดอกเล็ก สีขาว รากใช้ทํายาได้ เรียก ผักบุ้งร้วม. (๒) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Enydra fluctuans Lour. ในวงศ์ Compositae ขึ้นในนํ้าและที่ชื้นแฉะ ดอกเล็กสีขาว ๆ ใบมีรสขม ใช้ทํายาได้ เรียก ผักบุ้งร้วม.	บุ้งร้วม น. (๑) ชื่อไม้เถาชนิด Convolvulus arvensis L. ในวงศ์ Convolvulaceae ทอดเลื้อยตามพื้นดิน ต้นมีขน ดอกเล็ก สีขาว รากใช้ทํายาได้ เรียก ผักบุ้งร้วม. (๒) ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Enydra fluctuans Lour. ในวงศ์ Compositae ขึ้นในนํ้าและที่ชื้นแฉะ ดอกเล็กสีขาว ๆ ใบมีรสขม ใช้ทํายาได้ เรียก ผักบุ้งร้วม.
บุญ, บุญ– บุญ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง บุญ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง	[บุน, บุนยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง การกระทําดีตามหลักคําสอนในศาสนา; ความดี, คุณงามความดี. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ดี เช่น คนใจบุญ, มีคุณงามความดี เช่น คนมีบุญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุญฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง และมาจากภาษาสันสกฤต ปุณฺย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	บุญ, บุญ– [บุน, บุนยะ–] น. การกระทําดีตามหลักคําสอนในศาสนา; ความดี, คุณงามความดี. ว. ดี เช่น คนใจบุญ, มีคุณงามความดี เช่น คนมีบุญ. (ป. ปุญฺ; ส. ปุณฺย).
บุญเขต เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ตอ-เต่า	[บุนยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เนื้อนาบุญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุญฺกฺเขตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-กอ-ไก่-พิน-ทุ-สะ-หระ-เอ-ขอ-ไข่-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	บุญเขต [บุนยะ–] น. เนื้อนาบุญ. (ป. ปุญฺกฺเขตฺต).
บุญทาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ควรเป็นเนื้อคู่กัน เช่น ไปสู่ขอลูกสาวหลานสาวท่าน บุญทายต้องกัน.	บุญทาย ว. ควรเป็นเนื้อคู่กัน เช่น ไปสู่ขอลูกสาวหลานสาวท่าน บุญทายต้องกัน.
บุญทำกรรมแต่ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อำ-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง บุญหรือบาปที่ทําไว้ในชาติก่อนเป็นเหตุทําให้รูปร่างหน้าตาหรือชีวิตของคนเราในชาตินี้สวยงาม ดี ชั่ว เป็นต้น.	บุญทำกรรมแต่ง (สำ) บุญหรือบาปที่ทําไว้ในชาติก่อนเป็นเหตุทําให้รูปร่างหน้าตาหรือชีวิตของคนเราในชาตินี้สวยงาม ดี ชั่ว เป็นต้น.
บุญธรรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกลูกของคนอื่นซึ่งเอามาเลี้ยงเป็นลูกของตัวว่า ลูกบุญธรรม, ถ้าจดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมาย เรียกว่า บุตรบุญธรรม.	บุญธรรม น. เรียกลูกของคนอื่นซึ่งเอามาเลี้ยงเป็นลูกของตัวว่า ลูกบุญธรรม, ถ้าจดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมาย เรียกว่า บุตรบุญธรรม.
บุญนิธิ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	[บุนยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ขุมทรัพย์คือบุญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	บุญนิธิ [บุนยะ–] น. ขุมทรัพย์คือบุญ. (ป.).
บุญมาวาสนาส่ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-ไม้-เอก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน หมายถึง เมื่อมีบุญ อํานาจวาสนาก็มาเอง, บุญมาวาสนาช่วย ก็ว่า.	บุญมาวาสนาส่ง (สำ) เมื่อมีบุญ อํานาจวาสนาก็มาเอง, บุญมาวาสนาช่วย ก็ว่า.
บุญราศี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี	[บุนยะ–, บุน–] เป็นคำนาม หมายถึง กองบุญ.	บุญราศี [บุนยะ–, บุน–] น. กองบุญ.
บุญฤทธิ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-รอ-รึ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด	[บุนยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความสําเร็จด้วยบุญ.	บุญฤทธิ์ [บุนยะ–] น. ความสําเร็จด้วยบุญ.
บุญหนักศักดิ์ใหญ่ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-สา-ลา-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-หอ-หีบ-ยอ-หยิง-ไม้-เอก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีฐานันดรศักดิ์สูงและอํานาจวาสนายิ่งใหญ่ เช่น น้อยหรือนางบุญหนักศักดิ์ใหญ่. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง สังข์ทอง ใน แบบเรียนกวีนิพนธ์.	บุญหนักศักดิ์ใหญ่ ว. มีฐานันดรศักดิ์สูงและอํานาจวาสนายิ่งใหญ่ เช่น น้อยหรือนางบุญหนักศักดิ์ใหญ่. (สังข์ทอง).
บุญญาธิการ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง บุญที่ได้กระทำไว้มากยิ่ง.	บุญญาธิการ น. บุญที่ได้กระทำไว้มากยิ่ง.
บุญญาธิสมภาร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง บุญที่ได้สั่งสมไว้มากยิ่ง.	บุญญาธิสมภาร น. บุญที่ได้สั่งสมไว้มากยิ่ง.
บุญญานุภาพ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง อํานาจแห่งบุญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุญฺานุภาว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน.	บุญญานุภาพ น. อํานาจแห่งบุญ. (ป. ปุญฺานุภาว).
บุญญาภินิหาร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ความปรารถนาอันแรงกล้าในความดี, บุญที่ให้สําเร็จได้ตามความปรารถนา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุญฺาภินิหาร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-หอ-หีบ-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	บุญญาภินิหาร น. ความปรารถนาอันแรงกล้าในความดี, บุญที่ให้สําเร็จได้ตามความปรารถนา. (ป. ปุญฺาภินิหาร).
บุญญาภิสังขาร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง สภาพที่บุญตกแต่ง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุญฺาภิสงฺขาร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-งอ-งู-พิน-ทุ-ขอ-ไข่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ.	บุญญาภิสังขาร น. สภาพที่บุญตกแต่ง. (ป. ปุญฺาภิสงฺขาร).
บุณฑริก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่	[บุนดะริก, บุนทะริก] เป็นคำนาม หมายถึง บัวขาว; ชื่อสังขยา คือ ๑ มี ๐ ตามหลัง ๑๑๒ ตัว; ชื่อช้างตระกูล ๑ ในตระกูลช้างทั้ง ๑๐. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปุณฺฑรีก เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-พิน-ทุ-ทอ-มน-โท-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-กอ-ไก่.	บุณฑริก [บุนดะริก, บุนทะริก] น. บัวขาว; ชื่อสังขยา คือ ๑ มี ๐ ตามหลัง ๑๑๒ ตัว; ชื่อช้างตระกูล ๑ ในตระกูลช้างทั้ง ๑๐. (ป., ส. ปุณฺฑรีก).
บุณมี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	[บุนนะมี] เป็นคำนาม หมายถึง วันเพ็ญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุณฺณมี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี และมาจากภาษาสันสกฤต ปูรฺณมี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-นอ-เนน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี.	บุณมี [บุนนะมี] น. วันเพ็ญ. (ป. ปุณฺณมี; ส. ปูรฺณมี).
บุณย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง บุญ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปุณฺย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี ปุญฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-ยอ-หยิง.	บุณย์ น. บุญ. (ส. ปุณฺย; ป. ปุญฺ).
บุตร, บุตร– บุตร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ บุตร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	[บุด, บุดตฺระ–] เป็นคำนาม หมายถึง ลูก, ลูกชาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปุตฺร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี ปุตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	บุตร, บุตร– [บุด, บุดตฺระ–] น. ลูก, ลูกชาย. (ส. ปุตฺร; ป. ปุตฺต).
บุตรธรรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[บุดตฺระทํา] เป็นคำนาม หมายถึง หน้าที่ของลูก.	บุตรธรรม [บุดตฺระทํา] น. หน้าที่ของลูก.
บุตรบุญธรรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ยอ-หยิง-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[บุดบุนทํา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุตรของผู้อื่นที่บุคคลได้จดทะเบียนรับเป็นบุตรของตน.	บุตรบุญธรรม [บุดบุนทํา] (กฎ) น. บุตรของผู้อื่นที่บุคคลได้จดทะเบียนรับเป็นบุตรของตน.
บุตรา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[บุดตฺรา] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง บุตร.	บุตรา [บุดตฺรา] (กลอน) น. บุตร.
บุตรี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	[บุดตฺรี] เป็นคำนาม หมายถึง ลูกผู้หญิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปุตฺรี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี.	บุตรี [บุดตฺรี] น. ลูกผู้หญิง. (ส. ปุตฺรี).
บุตรา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	ดู บุตร, บุตร– บุตร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ บุตร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ .	บุตรา ดู บุตร, บุตร–.
บุตรี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	ดู บุตร, บุตร– บุตร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ บุตร– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ .	บุตรี ดู บุตร, บุตร–.
บุตรีตระสุม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	[บุดตฺรีตฺระสุม] เป็นคำนาม หมายถึง ต้นนางแย้ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	บุตรีตระสุม [บุดตฺรีตฺระสุม] น. ต้นนางแย้ม. (ช.).
บุถุชน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ปุถุชน, คนที่ยังมีกิเลสหนา, สามัญชน, ผู้ที่มิได้เป็นพระอริยบุคคล. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุถุชฺชน เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อุ-ชอ-ช้าง-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู และมาจากภาษาสันสกฤต ปฺฤถคฺชน เขียนว่า ปอ-ปลา-พิน-ทุ-รอ-รึ-ถอ-ถุง-คอ-ควาย-พิน-ทุ-ชอ-ช้าง-นอ-หนู.	บุถุชน น. ปุถุชน, คนที่ยังมีกิเลสหนา, สามัญชน, ผู้ที่มิได้เป็นพระอริยบุคคล. (ป. ปุถุชฺชน; ส. ปฺฤถคฺชน).
บุทคล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-คอ-ควาย-ลอ-ลิง	[บุดคน] เป็นคำนาม หมายถึง บุคคล, คน. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปุทฺคล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง และมาจากภาษาบาลี ปุคฺคล เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-คอ-ควาย-พิน-ทุ-คอ-ควาย-ลอ-ลิง.	บุทคล [บุดคน] น. บุคคล, คน. (ส. ปุทฺคล; ป. ปุคฺคล).
บุนนะบุนนัง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-นอ-หนู-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ซ่อม, เพิ่มเติม.	บุนนะบุนนัง ก. ซ่อม, เพิ่มเติม.
บุนนาค เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Mesua ferrea L. ในวงศ์ Guttiferae ใบยาวรี ปลายใบเรียวแหลม ดอกสีขาวคล้ายสารภีแต่ใหญ่กว่า กลิ่นหอม ใช้ทํายาได้ แก่นสีแดงเข้ม ใช้ทําเครื่องเรือน.	บุนนาค น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Mesua ferrea L. ในวงศ์ Guttiferae ใบยาวรี ปลายใบเรียวแหลม ดอกสีขาวคล้ายสารภีแต่ใหญ่กว่า กลิ่นหอม ใช้ทํายาได้ แก่นสีแดงเข้ม ใช้ทําเครื่องเรือน.
บุบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง ทุบ ตํา หรือเคี้ยวเบา ๆ พอให้เป็นรอยหรือแตก; บู้ลง, บุ๋มลง, เช่น ขันบุบ แก้มบุบ.	บุบ ก. ทุบ ตํา หรือเคี้ยวเบา ๆ พอให้เป็นรอยหรือแตก; บู้ลง, บุ๋มลง, เช่น ขันบุบ แก้มบุบ.
บุบบิบ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ของบางอย่างเช่นไข่จะละเม็ดหรือของที่ทําด้วยอะลูมิเนียม บุบเข้าไปหลายแห่ง.	บุบบิบ ว. อาการที่ของบางอย่างเช่นไข่จะละเม็ดหรือของที่ทําด้วยอะลูมิเนียม บุบเข้าไปหลายแห่ง.
บุบสลาย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ชํารุดแตกหัก.	บุบสลาย ว. ชํารุดแตกหัก.
บุปผ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-ผอ-ผึ้ง	[บุบผะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุปฺผ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ผอ-ผึ้ง และมาจากภาษาสันสกฤต ปุษฺป เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ปอ-ปลา.	บุปผ– [บุบผะ–] น. ดอกไม้. (ป. ปุปฺผ; ส. ปุษฺป).
บุปผชาติ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-ผอ-ผึ้ง-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้, พวกดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	บุปผชาติ น. ดอกไม้, พวกดอกไม้. (ป.).
บุปผวิกัติ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-ผอ-ผึ้ง-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้ที่ทําให้แปลก, ดอกไม้ที่ทําให้วิจิตรต่าง ๆ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	บุปผวิกัติ น. ดอกไม้ที่ทําให้แปลก, ดอกไม้ที่ทําให้วิจิตรต่าง ๆ. (ป.).
บุพ–, บุพพ– บุพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน บุพพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน	[บุบพะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ก่อน, ทีแรก; เบื้องต้น, เบื้องหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุพฺพ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน และมาจากภาษาสันสกฤต ปูรฺว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน.	บุพ–, บุพพ– [บุบพะ–] ว. ก่อน, ทีแรก; เบื้องต้น, เบื้องหน้า. (ป. ปุพฺพ; ส. ปูรฺว).
บุพกรรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-กอ-ไก่-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง กรรมที่ทําไว้แต่ปางก่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุพฺพ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน + ภาษาสันสกฤต กรฺมนฺ เขียนว่า กอ-ไก่-รอ-เรือ-พิน-ทุ-มอ-ม้า-นอ-หนู-พิน-ทุ และมาจากภาษาบาลี ปุพฺพกมฺม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-กอ-ไก่-มอ-ม้า-พิน-ทุ-มอ-ม้า.	บุพกรรม น. กรรมที่ทําไว้แต่ปางก่อน. (ป. ปุพฺพ + ส. กรฺมนฺ; ป. ปุพฺพกมฺม).
บุพการี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ที่ทําอุปการะมาก่อน เช่น บิดามารดาเป็นบุพการีของบุตรธิดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุพฺพการี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย หมายถึง ญาติทางสาโลหิตโดยตรงขึ้นไป ได้แก่ บิดามารดา ปู่ย่า ตายาย ทวด.	บุพการี น. ผู้ที่ทําอุปการะมาก่อน เช่น บิดามารดาเป็นบุพการีของบุตรธิดา. (ป. ปุพฺพการี); (กฎ) ญาติทางสาโลหิตโดยตรงขึ้นไป ได้แก่ บิดามารดา ปู่ย่า ตายาย ทวด.
บุพกิจ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน	เป็นคำนาม หมายถึง กิจที่จะต้องทําก่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุพฺพกิจฺจ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อิ-จอ-จาน-พิน-ทุ-จอ-จาน.	บุพกิจ น. กิจที่จะต้องทําก่อน. (ป. ปุพฺพกิจฺจ).
บุพชาติ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	เป็นคำนาม หมายถึง ชาติก่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุพฺพชาติ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ.	บุพชาติ น. ชาติก่อน. (ป. ปุพฺพชาติ).
บุพทักษิณ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อิ-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง ทิศตะวันออกเฉียงใต้.	บุพทักษิณ น. ทิศตะวันออกเฉียงใต้.
บุพนิมิต เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ลางที่บอกเหตุขึ้นก่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุพฺพนิมิตฺต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ตอ-เต่า.	บุพนิมิต น. ลางที่บอกเหตุขึ้นก่อน. (ป. ปุพฺพนิมิตฺต).
บุพบท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	เป็นคำนาม หมายถึง คําชนิดหนึ่งในไวยากรณ์ ทําหน้าที่เชื่อมคําต่อคํา อยู่หน้านาม สรรพนาม หรือกริยา มีคําว่า ด้วย โดย ใน เป็นต้น เช่น เขียนด้วยดินสอ หนังสือของฉัน กินเพื่ออยู่.	บุพบท น. คําชนิดหนึ่งในไวยากรณ์ ทําหน้าที่เชื่อมคําต่อคํา อยู่หน้านาม สรรพนาม หรือกริยา มีคําว่า ด้วย โดย ใน เป็นต้น เช่น เขียนด้วยดินสอ หนังสือของฉัน กินเพื่ออยู่.
บุพเปตพลี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ตอ-เต่า-พอ-พาน-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี	[–เปตะพะลี] เป็นคำนาม หมายถึง บุญที่อุทิศให้แก่ญาติผู้ตายไปก่อน.	บุพเปตพลี [–เปตะพะลี] น. บุญที่อุทิศให้แก่ญาติผู้ตายไปก่อน.
บุพพัณชาติ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	[–พันนะชาด] เป็นคำนาม หมายถึง พืชที่จะพึงกินก่อน ได้แก่ข้าวทุกชนิด. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุพฺพณฺณชาติ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-นอ-เนน-พิน-ทุ-นอ-เนน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ และมาจากภาษาสันสกฤต ปูรฺว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน + อนฺน เขียนว่า ออ-อ่าง-นอ-หนู-พิน-ทุ-นอ-หนู + ชาติ เขียนว่า ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ .	บุพพัณชาติ [–พันนะชาด] น. พืชที่จะพึงกินก่อน ได้แก่ข้าวทุกชนิด. (ป. ปุพฺพณฺณชาติ; ส. ปูรฺว + อนฺน + ชาติ).
บุพพัณหสมัย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-หอ-หีบ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	[–พันหะสะไหฺม] เป็นคำนาม หมายถึง เวลาเบื้องต้นแห่งวัน, เวลาเช้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุพฺพณฺหสมย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-นอ-เนน-พิน-ทุ-หอ-หีบ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก และมาจากภาษาสันสกฤต ปูรฺวาหณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-นอ-เนน + สมย เขียนว่า สอ-เสือ-มอ-ม้า-ยอ-ยัก .	บุพพัณหสมัย [–พันหะสะไหฺม] น. เวลาเบื้องต้นแห่งวัน, เวลาเช้า. (ป. ปุพฺพณฺหสมย; ส. ปูรฺวาหณ + สมย).
บุพพาจารย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง อาจารย์ในเบื้องต้น คือ บิดามารดา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุพฺพาจริย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาสันสกฤต ปูรฺวาจารฺย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-พิน-ทุ-ยอ-ยัก.	บุพพาจารย์ น. อาจารย์ในเบื้องต้น คือ บิดามารดา. (ป. ปุพฺพาจริย; ส. ปูรฺวาจารฺย).
บุพพาษาฒ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า	[–พาสาด] เป็นคำนาม หมายถึง เดือน ๘ แรก, ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง เขียนเป็น บุพพาสาฒ ก็มี. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุพฺพาสาฬฺห เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-พิน-ทุ-หอ-หีบ และมาจากภาษาสันสกฤต ปูรฺวาษาฒ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า.	บุพพาษาฒ [–พาสาด] น. เดือน ๘ แรก, (โบ) เขียนเป็น บุพพาสาฒ ก็มี. (ป. ปุพฺพาสาฬฺห; ส. ปูรฺวาษาฒ).
บุพพาสาฬหะ, บุรพอาษาฒ, ปุรพษาฒ บุพพาสาฬหะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ บุรพอาษาฒ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า ปุรพษาฒ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า	[–พาสานหะ, –พาสานละหะ, บุระพะอาสาด, บุบพะอาสาด, ปุระพะสาด] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๒๐ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปปากนกหรือช้างพลาย, ดาวสัปคับช้าง หรือ ดาวราชสีห์ตัวผู้ ก็เรียก.	บุพพาสาฬหะ, บุรพอาษาฒ, ปุรพษาฒ [–พาสานหะ, –พาสานละหะ, บุระพะอาสาด, บุบพะอาสาด, ปุระพะสาด] น. ดาวฤกษ์ที่ ๒๐ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปปากนกหรือช้างพลาย, ดาวสัปคับช้าง หรือ ดาวราชสีห์ตัวผู้ ก็เรียก.
บุพเพนิวาสานุสติญาณ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	[บุบเพ–] เป็นคำนาม หมายถึง ความรู้เป็นเครื่องระลึกได้ถึงขันธ์ที่อาศัยอยู่ในก่อน, การระลึกชาติได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุพฺเพนิวาสานุสฺสติาณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน.	บุพเพนิวาสานุสติญาณ [บุบเพ–] น. ความรู้เป็นเครื่องระลึกได้ถึงขันธ์ที่อาศัยอยู่ในก่อน, การระลึกชาติได้. (ป. ปุพฺเพนิวาสานุสฺสติาณ).
บุพเพสันนิวาส เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	[บุบเพ–] เป็นคำนาม หมายถึง การเคยเป็นเนื้อคู่กัน, การเคยอยู่ร่วมกันในชาติก่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุพฺเพสนฺนิวาส เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สอ-เสือ-นอ-หนู-พิน-ทุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ.	บุพเพสันนิวาส [บุบเพ–] น. การเคยเป็นเนื้อคู่กัน, การเคยอยู่ร่วมกันในชาติก่อน. (ป. ปุพฺเพสนฺนิวาส).
บุพภาค เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง ส่วนเบื้องต้น. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุพฺพภาค เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย.	บุพภาค น. ส่วนเบื้องต้น. (ป. ปุพฺพภาค).
บุพวิเทหทวีป เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-หอ-หีบ-ทอ-ทะ-หาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง ทวีปใหญ่อยู่ทางทิศตะวันออกของเขาพระสุเมรุ เป็นทวีป ๑ ใน ๔ ทวีป ได้แก่ อุตรกุรุทวีปหรืออุตรกุรูทวีป บุพวิเทหทวีป ชมพูทวีป และอมรโคยานทวีป.	บุพวิเทหทวีป น. ทวีปใหญ่อยู่ทางทิศตะวันออกของเขาพระสุเมรุ เป็นทวีป ๑ ใน ๔ ทวีป ได้แก่ อุตรกุรุทวีปหรืออุตรกุรูทวีป บุพวิเทหทวีป ชมพูทวีป และอมรโคยานทวีป.
บุพพัณชาติ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ	ดู บุพ–, บุพพ– บุพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน บุพพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน .	บุพพัณชาติ ดู บุพ–, บุพพ–.
บุพพัณหสมัย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-หอ-หีบ-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	ดู บุพ–, บุพพ– บุพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน บุพพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน .	บุพพัณหสมัย ดู บุพ–, บุพพ–.
บุพพาจารย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ดู บุพ–, บุพพ– บุพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน บุพพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน .	บุพพาจารย์ ดู บุพ–, บุพพ–.
บุพพาษาฒ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า	ดู บุพ–, บุพพ– บุพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน บุพพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน .	บุพพาษาฒ ดู บุพ–, บุพพ–.
บุพพาสาฬหะ, บุรพอาษาฒ, ปุรพษาฒ บุพพาสาฬหะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ บุรพอาษาฒ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า ปุรพษาฒ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า	ดู บุพ–, บุพพ– บุพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน บุพพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน .	บุพพาสาฬหะ, บุรพอาษาฒ, ปุรพษาฒ ดู บุพ–, บุพพ–.
บุพเพนิวาสานุสติญาณ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	ดู บุพ–, บุพพ– บุพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน บุพพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน .	บุพเพนิวาสานุสติญาณ ดู บุพ–, บุพพ–.
บุพเพสันนิวาส เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-นอ-หนู-สะ-หระ-อิ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	ดู บุพ–, บุพพ– บุพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน บุพพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน .	บุพเพสันนิวาส ดู บุพ–, บุพพ–.
บุพโพ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-สะ-หระ-โอ-พอ-พาน	[บุบโพ] เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าหนอง, นํ้าเหลือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุพฺพ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน.	บุพโพ [บุบโพ] น. นํ้าหนอง, นํ้าเหลือง. (ป. ปุพฺพ).
บุ๋ม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-จัด-ตะ-วา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ยุบเป็นรอยลึกลงไป เช่น แก้มบุ๋ม.	บุ๋ม ว. ที่ยุบเป็นรอยลึกลงไป เช่น แก้มบุ๋ม.
บุ่มบ่าม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ขาดความยับยั้งไม่เกรงใจใคร.	บุ่มบ่าม ว. ที่ขาดความยับยั้งไม่เกรงใจใคร.
บุ้ย, บุ้ยปาก บุ้ย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-ยอ-ยัก บุ้ยปาก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําปากยื่นบอกใบ้ให้รู้.	บุ้ย, บุ้ยปาก ก. ทําปากยื่นบอกใบ้ให้รู้.
บุ้ยใบ้ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-ไม้-โท-ยอ-ยัก-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําปากยื่นประกอบกิริยาบอกใบ้ให้รู้.	บุ้ยใบ้ ก. ทําปากยื่นประกอบกิริยาบอกใบ้ให้รู้.
บุรณะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	[บุระ–] เป็นคำกริยา หมายถึง บูรณะ, ซ่อมแซมทําให้กลับคืนดีเหมือนเดิม เช่น บุรณะวัด. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปูรณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน.	บุรณะ [บุระ–] ก. บูรณะ, ซ่อมแซมทําให้กลับคืนดีเหมือนเดิม เช่น บุรณะวัด. (ส. ปูรณ).
บุรพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน	[บุระพะ–, บุบพะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บุพ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปูรฺว เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน และมาจากภาษาบาลี ปุพฺพ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พิน-ทุ-พอ-พาน.	บุรพ– [บุระพะ–, บุบพะ–] ว. บุพ. (ส. ปูรฺว; ป. ปุพฺพ).
บุรพทิศ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา	[บุระพะทิด, บุบพะทิด] เป็นคำนาม หมายถึง ทิศตะวันออก.	บุรพทิศ [บุระพะทิด, บุบพะทิด] น. ทิศตะวันออก.
บุรพบท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน	[บุระพะบด, บุบพะบด] เป็นคำนาม หมายถึง บุพบท, คําชนิดหนึ่งในไวยากรณ์ ทําหน้าที่เชื่อมคําต่อคํา อยู่หน้านาม สรรพนาม หรือกริยา มีคําว่า ด้วย โดย ใน เป็นต้น เช่น เขียนด้วยดินสอ หนังสือของฉัน กินเพื่ออยู่.	บุรพบท [บุระพะบด, บุบพะบด] น. บุพบท, คําชนิดหนึ่งในไวยากรณ์ ทําหน้าที่เชื่อมคําต่อคํา อยู่หน้านาม สรรพนาม หรือกริยา มีคําว่า ด้วย โดย ใน เป็นต้น เช่น เขียนด้วยดินสอ หนังสือของฉัน กินเพื่ออยู่.
บุรพผลคุนี, ปุรพผลคุนี, ปุพพผลคุนี บุรพผลคุนี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี ปุรพผลคุนี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี ปุพพผลคุนี เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-ผอ-ผึ้ง-ลอ-ลิง-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-หนู-สะ-หระ-อี	[บุระพะ–, บุบพะ–, ปุระพะ–, ปุบพะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๑๑ มี ๒ ดวง เห็นเป็นรูปแรดตัวผู้หรือเพดานตอนหน้า, ดาววัวตัวผู้ หรือ ดาวงูเมีย ก็เรียก.	บุรพผลคุนี, ปุรพผลคุนี, ปุพพผลคุนี [บุระพะ–, บุบพะ–, ปุระพะ–, ปุบพะ–] น. ดาวฤกษ์ที่ ๑๑ มี ๒ ดวง เห็นเป็นรูปแรดตัวผู้หรือเพดานตอนหน้า, ดาววัวตัวผู้ หรือ ดาวงูเมีย ก็เรียก.
บุรพภัทรบท, ปุพพะภัททะ บุรพภัทรบท เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-บอ-ไบ-ไม้-ทอ-ทะ-หาน ปุพพะภัททะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ	[บุระพะพัดทฺระบด, บุบพะพัดทฺระบด, ปุบพะพัดทะ] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๒๕ มี ๒ ดวง เห็นเป็นรูปราชสีห์ตัวผู้หรือเพดานตอนหน้า, ดาวโปฐบท ดาวแรดตัวผู้ หรือ ดาวหัวเนื้อทราย ก็เรียก.	บุรพภัทรบท, ปุพพะภัททะ [บุระพะพัดทฺระบด, บุบพะพัดทฺระบด, ปุบพะพัดทะ] น. ดาวฤกษ์ที่ ๒๕ มี ๒ ดวง เห็นเป็นรูปราชสีห์ตัวผู้หรือเพดานตอนหน้า, ดาวโปฐบท ดาวแรดตัวผู้ หรือ ดาวหัวเนื้อทราย ก็เรียก.
บุรพอาษาฒ, บุพพาสาฬหะ, ปุรพษาฒ บุรพอาษาฒ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า บุพพาสาฬหะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-พอ-พาน-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-ลอ-จุ-ลา-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ ปุรพษาฒ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า	[บุระพะอาสาด, บุบพะอาสาด, บุบพาสานหะ, บุบพาสานละหะ, ปุระพะสาด] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ ที่ ๒๐ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปปากนกหรือช้างพลาย, ดาวสัปคับช้าง หรือ ดาวราชสีห์ตัวผู้ ก็เรียก.	บุรพอาษาฒ, บุพพาสาฬหะ, ปุรพษาฒ [บุระพะอาสาด, บุบพะอาสาด, บุบพาสานหะ, บุบพาสานละหะ, ปุระพะสาด] น. ดาวฤกษ์ ที่ ๒๐ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปปากนกหรือช้างพลาย, ดาวสัปคับช้าง หรือ ดาวราชสีห์ตัวผู้ ก็เรียก.
บุรพาจารย์, บูรพาจารย์ บุรพาจารย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด บูรพาจารย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	[บุระ–, บูระ–] เป็นคำนาม หมายถึง อาจารย์ในเบื้องต้น คือ บิดามารดา.	บุรพาจารย์, บูรพาจารย์ [บุระ–, บูระ–] น. อาจารย์ในเบื้องต้น คือ บิดามารดา.
บุรพาจารย์, บูรพาจารย์ บุรพาจารย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด บูรพาจารย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	ดู บุรพ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-พอ-พาน.	บุรพาจารย์, บูรพาจารย์ ดู บุรพ–.
บุระ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง ป้อม, หอ, วัง, เมือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ.	บุระ น. ป้อม, หอ, วัง, เมือง. (ป. ปุร).
บุรัตถิมทิศ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-ตอ-เต่า-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา	[–ถิมะทิด] เป็นคำนาม หมายถึง ทิศตั้งอยู่เบื้องหน้า, ทิศตะวันออก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุรตฺถิมทิส เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ตอ-เต่า-พิน-ทุ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ.	บุรัตถิมทิศ [–ถิมะทิด] น. ทิศตั้งอยู่เบื้องหน้า, ทิศตะวันออก. (ป. ปุรตฺถิมทิส).
บุราณ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เก่า, ก่อน, เช่น คําบุราณท่านว่าไว้เป็นครู. ในวงเล็บ มาจากเรื่อง สังข์ทอง ใน แบบเรียนกวีนิพนธ์ ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปุราณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน.	บุราณ ว. เก่า, ก่อน, เช่น คําบุราณท่านว่าไว้เป็นครู. (สังข์ทอง). (ป., ส. ปุราณ).
บุราณทุติยิกา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อุ-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา	[บุรานะ–] เป็นคำนาม หมายถึง เมียที่มีอยู่ก่อนบวช. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	บุราณทุติยิกา [บุรานะ–] น. เมียที่มีอยู่ก่อนบวช. (ป.).
บุรินทร์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ทอ-ทะ-หาน-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เจ้าเมือง; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง หมายถึง เมืองใหญ่. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปุรินฺทฺร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน-พิน-ทุ-รอ-เรือ และมาจากภาษาบาลี ปุรินฺท เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-พิน-ทุ-ทอ-ทะ-หาน.	บุรินทร์ น. เจ้าเมือง; (กลอน) เมืองใหญ่. (ส. ปุรินฺทฺร; ป. ปุรินฺท).
บุริม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า	[บุริมมะ–, บุริม–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตะวันออก; ก่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุริม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า และมาจากภาษาสันสกฤต ปุรสฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สอ-เสือ-พิน-ทุ + อิม เขียนว่า ออ-อ่าง-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า .	บุริม– [บุริมมะ–, บุริม–] ว. ตะวันออก; ก่อน. (ป. ปุริม; ส. ปุรสฺ + อิม).
บุริมทิศ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-สอ-สา-ลา	[บุริมมะทิด] เป็นคำนาม หมายถึง ทิศตะวันออก. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุริมทิส เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ.	บุริมทิศ [บุริมมะทิด] น. ทิศตะวันออก. (ป. ปุริมทิส).
บุริมพรรษา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา	[บุริมมะพันสา, บุริมพันสา] เป็นคำนาม หมายถึง “พรรษาต้น”, ช่วงระยะเวลาที่ภิกษุเข้าอยู่จำพรรษาต้น คือตั้งแต่วันแรม ๑ ค่ำ เดือน ๘ ถึงขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๑, ปุริมพรรษา ก็ว่า, คู่กับ ปัจฉิมพรรษา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุริม เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า + ภาษาสันสกฤต วรฺษ เขียนว่า วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี .	บุริมพรรษา [บุริมมะพันสา, บุริมพันสา] น. “พรรษาต้น”, ช่วงระยะเวลาที่ภิกษุเข้าอยู่จำพรรษาต้น คือตั้งแต่วันแรม ๑ ค่ำ เดือน ๘ ถึงขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๑, ปุริมพรรษา ก็ว่า, คู่กับ ปัจฉิมพรรษา. (ป. ปุริม + ส. วรฺษ).
บุริมสิทธิ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ	[บุริมมะสิด] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง สิทธิของเจ้าหนี้ในการที่จะได้รับชําระหนี้อันค้างชําระแก่ตนจากทรัพย์สินของลูกหนี้ก่อนเจ้าหนี้สามัญ.	บุริมสิทธิ [บุริมมะสิด] (กฎ) น. สิทธิของเจ้าหนี้ในการที่จะได้รับชําระหนี้อันค้างชําระแก่ตนจากทรัพย์สินของลูกหนี้ก่อนเจ้าหนี้สามัญ.
บุริมสิทธิพิเศษ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-พอ-พาน-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-สา-ลา-สอ-รือ-สี	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุริมสิทธิเหนือสังหาริมทรัพย์หรืออสังหาริมทรัพย์เฉพาะอย่างของลูกหนี้.	บุริมสิทธิพิเศษ (กฎ) น. บุริมสิทธิเหนือสังหาริมทรัพย์หรืออสังหาริมทรัพย์เฉพาะอย่างของลูกหนี้.
บุริมสิทธิสามัญ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อิ-ทอ-ทะ-หาน-ทอ-ทง-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง บุริมสิทธิเหนือทรัพย์สินทั้งหมดของลูกหนี้.	บุริมสิทธิสามัญ (กฎ) น. บุริมสิทธิเหนือทรัพย์สินทั้งหมดของลูกหนี้.
บุรี, บูรี บุรี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี บูรี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง เมือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปุร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ.	บุรี, บูรี น. เมือง. (ป. ปุร).
บุรุษ, บุรุษ– บุรุษ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี บุรุษ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี	[บุหฺรุด, บุหฺรุดสะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ผู้ชาย, เพศชาย, คู่กับ สตรี, ใช้ในลักษณะที่สุภาพ; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในไวยากรณ์ หมายถึง คําบอกผู้พูด เรียกว่า บุรุษที่ ๑, คําบอกผู้ที่พูดด้วย เรียกว่า บุรุษที่ ๒, คําบอกผู้ที่พูดถึง เรียกว่า บุรุษที่ ๓. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปุรุษ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี และมาจากภาษาบาลี ปุริส เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-สอ-เสือ.	บุรุษ, บุรุษ– [บุหฺรุด, บุหฺรุดสะ–] น. ผู้ชาย, เพศชาย, คู่กับ สตรี, ใช้ในลักษณะที่สุภาพ; (ไว) คําบอกผู้พูด เรียกว่า บุรุษที่ ๑, คําบอกผู้ที่พูดด้วย เรียกว่า บุรุษที่ ๒, คําบอกผู้ที่พูดถึง เรียกว่า บุรุษที่ ๓. (ส. ปุรุษ; ป. ปุริส).
บุรุษโทษ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-โอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-รือ-สี	[บุหฺรุดสะโทด] เป็นคำนาม หมายถึง ลักษณะชั่วของคน.	บุรุษโทษ [บุหฺรุดสะโทด] น. ลักษณะชั่วของคน.
บุรุษธรรม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	[บุหฺรุดสะทํา] เป็นคำนาม หมายถึง คติสําหรับตัว.	บุรุษธรรม [บุหฺรุดสะทํา] น. คติสําหรับตัว.
บุรุษเพศ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สอ-สา-ลา	[บุหฺรุดเพด] เป็นคำนาม หมายถึง เพศชาย, คู่กับ สตรีเพศ.	บุรุษเพศ [บุหฺรุดเพด] น. เพศชาย, คู่กับ สตรีเพศ.
บุโรทั่ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-หัน-อา-กาด-ไม้-เอก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เก่าและทรุดโทรมมาก.	บุโรทั่ง (ปาก) ว. เก่าและทรุดโทรมมาก.
บุษกร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่-รอ-เรือ	[บุดสะกอน] เป็นคำนาม หมายถึง ดอกบัวสีนํ้าเงิน, บัว; ชื่อช้างตระกูลปทุมหัตถีในพรหมพงศ์. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปุษฺกร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-กอ-ไก่-รอ-เรือ.	บุษกร [บุดสะกอน] น. ดอกบัวสีนํ้าเงิน, บัว; ชื่อช้างตระกูลปทุมหัตถีในพรหมพงศ์. (ส. ปุษฺกร).
บุษบ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-บอ-ไบ-ไม้	[บุดสะบะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปุษฺป เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ปอ-ปลา และมาจากภาษาบาลี ปุปฺผ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-ปอ-ปลา-พิน-ทุ-ผอ-ผึ้ง.	บุษบ– [บุดสะบะ–] น. ดอกไม้. (ส. ปุษฺป; ป. ปุปฺผ).
บุษบราค เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	[–ราก] เป็นคำนาม หมายถึง บุษราคัม, ทับทิม, บุษย์นํ้าทอง, พลอยสีเหลือง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปุษฺปราค เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย.	บุษบราค [–ราก] น. บุษราคัม, ทับทิม, บุษย์นํ้าทอง, พลอยสีเหลือง. (ส. ปุษฺปราค).
บุษบวรรษ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-บอ-ไบ-ไม้-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-สอ-รือ-สี	[–วัด] เป็นคำนาม หมายถึง ฝนดอกไม้ (เช่นที่ตกพรูเมื่อวีรบุรุษกระทําการใหญ่หลวง). ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปุษฺปวรฺษ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-วอ-แหวน-รอ-เรือ-พิน-ทุ-สอ-รือ-สี.	บุษบวรรษ [–วัด] น. ฝนดอกไม้ (เช่นที่ตกพรูเมื่อวีรบุรุษกระทําการใหญ่หลวง). (ส. ปุษฺปวรฺษ).
บุษบก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่	[บุดสะบก] เป็นคำนาม หมายถึง มณฑปขนาดเล็กแต่ด้านข้างโปร่ง เป็นที่ประทับของพระมหากษัตริย์ในพระราชพิธี หรือประดิษฐานปูชนียวัตถุเช่นพระพุทธรูปเป็นต้น.	บุษบก [บุดสะบก] น. มณฑปขนาดเล็กแต่ด้านข้างโปร่ง เป็นที่ประทับของพระมหากษัตริย์ในพระราชพิธี หรือประดิษฐานปูชนียวัตถุเช่นพระพุทธรูปเป็นต้น.
บุษบง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู	[บุดสะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้.	บุษบง [บุดสะ–] (กลอน) น. ดอกไม้.
บุษบัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[บุดสะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้, ดอกบัวเผื่อน.	บุษบัน [บุดสะ–] (กลอน) น. ดอกไม้, ดอกบัวเผื่อน.
บุษบา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา	[บุดสะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในบทร้อยกรอง เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้.	บุษบา [บุดสะ–] (กลอน) น. ดอกไม้.
บุษบากร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อันเต็มไปด้วยดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปุษฺปากร เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-รอ-เรือ.	บุษบากร ว. อันเต็มไปด้วยดอกไม้. (ส. ปุษฺปากร).
บุษบาคม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ฤดูดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บุษบาคม น. ฤดูดอกไม้. (ส.).
บุษบาบัณ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง ตลาดดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บุษบาบัณ น. ตลาดดอกไม้. (ส.).
บุษบารักร้อย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกลบทอย่างหนึ่ง.	บุษบารักร้อย น. ชื่อกลบทอย่างหนึ่ง.
บุษบามินตรา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา	[บุดสะบามินตฺรา] เป็นคำนาม หมายถึง พุทธรักษา. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	บุษบามินตรา [บุดสะบามินตฺรา] น. พุทธรักษา. (ช.).
บุษป–, บุษปะ บุษป– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ปอ-ปลา บุษปะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อะ	[บุดสะปะ] เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บุษป–, บุษปะ [บุดสะปะ] น. ดอกไม้. (ส.).
บุษปราค เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	[บุดสะปะราก] เป็นคำนาม หมายถึง บุษย์นํ้าทอง.	บุษปราค [บุดสะปะราก] น. บุษย์นํ้าทอง.
บุษย–, บุษย์, บุษยะ, ปุษยะ, ปุสสะ บุษย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก บุษย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด บุษยะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ ปุษยะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ ปุสสะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ	[บุดสะยะ–, บุด, บุดสะยะ, ปุดสะยะ, ปุดสะ] เป็นคำนาม หมายถึง ดาวฤกษ์ที่ ๘ มี ๕ ดวง เห็นเป็นรูปปุยฝ้าย พวงดอกไม้ ดอกบัว หรือ โลง, ดาวปุยฝ้าย ดาวพวงดอกไม้ ดาวดอกบัว ดาวโลง ดาวปู ดาวสมอสําเภา หรือ ดาวสิธยะ ก็เรียก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปุษฺย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-พิน-ทุ-ยอ-ยัก และมาจากภาษาบาลี ปุสฺส เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-พิน-ทุ-สอ-เสือ; แก้วสีขาว; บัว.	บุษย–, บุษย์, บุษยะ, ปุษยะ, ปุสสะ [บุดสะยะ–, บุด, บุดสะยะ, ปุดสะยะ, ปุดสะ] น. ดาวฤกษ์ที่ ๘ มี ๕ ดวง เห็นเป็นรูปปุยฝ้าย พวงดอกไม้ ดอกบัว หรือ โลง, ดาวปุยฝ้าย ดาวพวงดอกไม้ ดาวดอกบัว ดาวโลง ดาวปู ดาวสมอสําเภา หรือ ดาวสิธยะ ก็เรียก. (ส. ปุษฺย; ป. ปุสฺส); แก้วสีขาว; บัว.
บุษยมาส เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง เดือนอันมีพระจันทร์เพ็ญเสวยนักษัตรบุษยะ คือ เดือนยี่ ตกในราวมกราคม. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บุษยมาส น. เดือนอันมีพระจันทร์เพ็ญเสวยนักษัตรบุษยะ คือ เดือนยี่ ตกในราวมกราคม. (ส.).
บุษยสนาน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง พิธีอาบนํ้าเมื่อพระจันทร์กําลังผ่านหมู่ดาวบุษยะ, บุษยาภิเษก ก็ว่า.	บุษยสนาน น. พิธีอาบนํ้าเมื่อพระจันทร์กําลังผ่านหมู่ดาวบุษยะ, บุษยาภิเษก ก็ว่า.
บุษยาภิเษก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง บุษยสนาน.	บุษยาภิเษก น. บุษยสนาน.
บุษย์น้ำทอง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อำ-ทอ-ทะ-หาน-ออ-อ่าง-งอ-งู	ดู บุษบราค เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย ที่ บุษบ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-บอ-ไบ-ไม้.	บุษย์น้ำทอง ดู บุษบราค ที่ บุษบ–.
บุษยาภิเษก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อิ-สะ-หระ-เอ-สอ-รือ-สี-กอ-ไก่	ดู บุษย–, บุษย์, บุษยะ, ปุษยะ, ปุสสะ บุษย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก บุษย์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด บุษยะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ ปุษยะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อะ ปุสสะ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-สอ-เสือ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อะ .	บุษยาภิเษก ดู บุษย–, บุษย์, บุษยะ, ปุษยะ, ปุสสะ.
บุษราคัม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-สอ-รือ-สี-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-มอ-ม้า	[บุดสะราคํา] เป็นคำนาม หมายถึง พลอยสีเหลือง.	บุษราคัม [บุดสะราคํา] น. พลอยสีเหลือง.
บุหงง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-งอ-งู-งอ-งู	[–หฺงง] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Desmos blumei Finet ในวงศ์ Annonaceae ดอกสีเหลือง กลีบดอกประสานกันเป็นถุง.	บุหงง [–หฺงง] น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Desmos blumei Finet ในวงศ์ Annonaceae ดอกสีเหลือง กลีบดอกประสานกันเป็นถุง.
บุหงัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[–หฺงัน] เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แข็งแรง. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	บุหงัน [–หฺงัน] น. ดอกไม้. ว. แข็งแรง. (ช.).
บุหงา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา	[–หฺงา] เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้ชนิดต่าง ๆ มีมะลิ กระดังงา กุหลาบ เป็นต้น ที่ปรุงด้วยเครื่องหอมแล้วบรรจุในถุงผ้าโปร่งเล็ก ๆ ทําเป็นรูปร่างต่าง ๆ. (ตัดมาจาก บุหงารําไป).	บุหงา [–หฺงา] น. ดอกไม้ชนิดต่าง ๆ มีมะลิ กระดังงา กุหลาบ เป็นต้น ที่ปรุงด้วยเครื่องหอมแล้วบรรจุในถุงผ้าโปร่งเล็ก ๆ ทําเป็นรูปร่างต่าง ๆ. (ตัดมาจาก บุหงารําไป).
บุหงาประหงัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-หอ-หีบ-งอ-งู-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกพุทธชาด. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	บุหงาประหงัน น. ดอกพุทธชาด. (ช.).
บุหงามลาซอ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อา-ซอ-โซ่-ออ-อ่าง	[–มะลา–] เป็นคำนาม หมายถึง ดอกมะลิลา. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	บุหงามลาซอ [–มะลา–] น. ดอกมะลิลา. (ช.).
บุหงารำไป เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ปอ-ปลา	เป็นคำนาม หมายถึง ดอกไม้ที่ปรุงด้วยเครื่องหอมแล้วบรรจุในถุงผ้าโปร่งเล็ก ๆ ทําเป็นรูปร่างต่าง ๆ, มักเรียกย่อว่า บุหงา. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	บุหงารำไป น. ดอกไม้ที่ปรุงด้วยเครื่องหอมแล้วบรรจุในถุงผ้าโปร่งเล็ก ๆ ทําเป็นรูปร่างต่าง ๆ, มักเรียกย่อว่า บุหงา. (ช.).
บุหงาลำเจียก เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-งอ-งู-สะ-หระ-อา-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อำ-สะ-หระ-เอ-จอ-จาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Goniothalamus tapis Miq. ในวงศ์ Annonaceae ดอกสีเหลืองนวล ออกตามลําต้น กลิ่นหอมคล้ายลําเจียก.	บุหงาลำเจียก น. ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Goniothalamus tapis Miq. ในวงศ์ Annonaceae ดอกสีเหลืองนวล ออกตามลําต้น กลิ่นหอมคล้ายลําเจียก.
บุหรง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-งอ-งู	[–หฺรง] เป็นคำนาม หมายถึง นก, นกยูง. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา .	บุหรง [–หฺรง] น. นก, นกยูง. (ช.).
บุหรี่ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	[บุหฺรี่] เป็นคำนาม หมายถึง ยาสูบที่ใช้ใบตองหรือกระดาษเป็นต้นมวนใบยาที่หั่นเป็นฝอย.	บุหรี่ [บุหฺรี่] น. ยาสูบที่ใช้ใบตองหรือกระดาษเป็นต้นมวนใบยาที่หั่นเป็นฝอย.
บุหรี่พระราม เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้เถาชนิด Neoalsomitra sarcophylla Hutch. ในวงศ์ Cucurbitaceae มีมือเกาะ ดอกเป็นช่อ ออกตามง่ามใบ กลีบดอกติดกันเป็นรูปปากแตรบาน ๆ ผลเรียวยาวคล้ายกระบองกลมหรือเป็นสามเหลี่ยม เวลาแก่ผลจะแตกที่ปลายเป็น ๓ ช่อง เมล็ดสีดํา แบน มีปีกบาง ๆ ที่ปลาย.	บุหรี่พระราม น. ชื่อไม้เถาชนิด Neoalsomitra sarcophylla Hutch. ในวงศ์ Cucurbitaceae มีมือเกาะ ดอกเป็นช่อ ออกตามง่ามใบ กลีบดอกติดกันเป็นรูปปากแตรบาน ๆ ผลเรียวยาวคล้ายกระบองกลมหรือเป็นสามเหลี่ยม เวลาแก่ผลจะแตกที่ปลายเป็น ๓ ช่อง เมล็ดสีดํา แบน มีปีกบาง ๆ ที่ปลาย.
บุหลัน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อุ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	[–หฺลัน] เป็นคำนาม หมายถึง เดือน, ดวงเดือน, พระจันทร์. ในวงเล็บ มาจากภาษาชวา ; ชื่อเพลงไทยมี ๒ เพลง คือ บุหลันชกมวย และ บุหลันเลื่อนลอย.	บุหลัน [–หฺลัน] น. เดือน, ดวงเดือน, พระจันทร์. (ช.); ชื่อเพลงไทยมี ๒ เพลง คือ บุหลันชกมวย และ บุหลันเลื่อนลอย.
บู่ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อปลาจําพวกหนึ่งในหลายสกุลและหลายวงศ์ มีตั้งแต่ขนาดเล็กจนถึงขนาดใหญ่ ครีบท้องอยู่ในแนวหน้าครีบอก รูปร่าง ลักษณะ สีสัน ถิ่นอาศัย พฤติกรรมและขนาดแตกต่างกัน มีทั้งในทะเล นํ้ากร่อยและนํ้าจืด เช่น บู่จาก หรือ บู่ทราย (Oxyeleotris marmorata) ในวงศ์ Eleotridae ซึ่งเป็นชนิดที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย คือมีขนาดยาวได้ถึง ๕๐ เซนติเมตร, บู่ทอง บู่หิน บู่ทราย หรือ บู่ลูกทราย (Glossogobius spp.) ในวงศ์ Gobiidae, บู่รําไพ (Vaimosa rambaiae) และ บู่ทะเล หรือ บู่ขาว (Acentrogobius caninus).	บู่ น. ชื่อปลาจําพวกหนึ่งในหลายสกุลและหลายวงศ์ มีตั้งแต่ขนาดเล็กจนถึงขนาดใหญ่ ครีบท้องอยู่ในแนวหน้าครีบอก รูปร่าง ลักษณะ สีสัน ถิ่นอาศัย พฤติกรรมและขนาดแตกต่างกัน มีทั้งในทะเล นํ้ากร่อยและนํ้าจืด เช่น บู่จาก หรือ บู่ทราย (Oxyeleotris marmorata) ในวงศ์ Eleotridae ซึ่งเป็นชนิดที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย คือมีขนาดยาวได้ถึง ๕๐ เซนติเมตร, บู่ทอง บู่หิน บู่ทราย หรือ บู่ลูกทราย (Glossogobius spp.) ในวงศ์ Gobiidae, บู่รําไพ (Vaimosa rambaiae) และ บู่ทะเล หรือ บู่ขาว (Acentrogobius caninus).
บู้ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยู่ย่นเข้าไป เช่น คมมีดบู้.	บู้ ว. ยู่ย่นเข้าไป เช่น คมมีดบู้.
บู้บี้ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ไม้-โท-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บุบบิบ, ยู่ยี่.	บู้บี้ ว. บุบบิบ, ยู่ยี่.
บูชนีย– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	[บูชะนียะ–] ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ควรบูชา. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปูชนีย เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก.	บูชนีย– [บูชะนียะ–] (แบบ) ว. ควรบูชา. (ป., ส. ปูชนีย).
บูชนียสถาน เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-นอ-หนู-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-สอ-เสือ-ถอ-ถุง-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	[บูชะนียะสะถาน] เป็นคำนาม หมายถึง สถานที่เนื่องด้วยศาสนา ซึ่งเป็นที่ควรแก่การเคารพบูชา เช่น วัดพระศรีรัตนศาสดาราม พระปฐมเจดีย์.	บูชนียสถาน [บูชะนียะสะถาน] น. สถานที่เนื่องด้วยศาสนา ซึ่งเป็นที่ควรแก่การเคารพบูชา เช่น วัดพระศรีรัตนศาสดาราม พระปฐมเจดีย์.
บูชา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงความเคารพบุคคลหรือสิ่งที่นับถือด้วยเครื่องสักการะ มีดอกไม้ ธูป เทียน เป็นต้น เช่น บูชาพระ บูชาเทวดา บูชาไฟ, ยกย่องเทิดทูนด้วยความนับถือหรือเลื่อมใสในความรู้ความสามารถ เช่น บูชาวีรบุรุษ บูชาความรู้ บูชาฝีมือ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปูชา เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา.	บูชา ก. แสดงความเคารพบุคคลหรือสิ่งที่นับถือด้วยเครื่องสักการะ มีดอกไม้ ธูป เทียน เป็นต้น เช่น บูชาพระ บูชาเทวดา บูชาไฟ, ยกย่องเทิดทูนด้วยความนับถือหรือเลื่อมใสในความรู้ความสามารถ เช่น บูชาวีรบุรุษ บูชาความรู้ บูชาฝีมือ. (ป., ส. ปูชา).
บูชากัณฑ์เทศน์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-เนน-ทอ-มน-โท-ทัน-ทะ-คาด-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สอ-สา-ลา-นอ-หนู-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำกริยา หมายถึง ติดกัณฑ์เทศน์ด้วยจตุปัจจัยไทยธรรมเป็นต้น.	บูชากัณฑ์เทศน์ ก. ติดกัณฑ์เทศน์ด้วยจตุปัจจัยไทยธรรมเป็นต้น.
บูชายัญ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง	เป็นคำนาม หมายถึง การบูชาของพราหมณ์อย่างหนึ่ง, การเซ่นสรวงด้วยวิธีฆ่าคนหรือสัตว์เป็นเครื่องบูชา. เป็นคำกริยา หมายถึง เซ่นสรวงด้วยวิธีฆ่าคนหรือสัตว์เป็นเครื่องบูชา.	บูชายัญ น. การบูชาของพราหมณ์อย่างหนึ่ง, การเซ่นสรวงด้วยวิธีฆ่าคนหรือสัตว์เป็นเครื่องบูชา. ก. เซ่นสรวงด้วยวิธีฆ่าคนหรือสัตว์เป็นเครื่องบูชา.
บูชิต เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า	[–ชิด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บูชาแล้ว. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปูชิต เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อิ-ตอ-เต่า ว่า อันเขาบูชาแล้ว .	บูชิต [–ชิด] ว. บูชาแล้ว. (ป., ส. ปูชิต ว่า อันเขาบูชาแล้ว).
บูด เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีรสเปรี้ยวและมีกลิ่นเหม็นเปรี้ยวแสดงว่าเสีย (ใช้แก่อาหาร) เช่น ข้าวบูด แกงบูด; ทําหน้าแสดงอาการไม่พอใจ เรียกว่า ทําหน้าบูด.	บูด ว. มีรสเปรี้ยวและมีกลิ่นเหม็นเปรี้ยวแสดงว่าเสีย (ใช้แก่อาหาร) เช่น ข้าวบูด แกงบูด; ทําหน้าแสดงอาการไม่พอใจ เรียกว่า ทําหน้าบูด.
บูดบึ้ง เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อึ-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทําหน้าบึ้งแสดงอาการไม่พอใจ.	บูดบึ้ง ว. ทําหน้าบึ้งแสดงอาการไม่พอใจ.
บูดเบี้ยว เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทําหน้านิ่วแสดงอาการเจ็บปวดหรือไม่พอใจ.	บูดเบี้ยว ว. ทําหน้านิ่วแสดงอาการเจ็บปวดหรือไม่พอใจ.
บูดู เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคใต้ เป็นคำนาม หมายถึง น้ำที่ได้จากปลาหมักจนเปื่อย ต้มสุกแล้วปรุงรส มี ๒ ชนิด คือ บูดูแบบเค็ม เป็นเครื่องจิ้มกับผักสด และบูดูแบบหวาน สำหรับคลุกกับข้าวยำปักษ์ใต้.	บูดู (ถิ่น–ปักษ์ใต้) น. น้ำที่ได้จากปลาหมักจนเปื่อย ต้มสุกแล้วปรุงรส มี ๒ ชนิด คือ บูดูแบบเค็ม เป็นเครื่องจิ้มกับผักสด และบูดูแบบหวาน สำหรับคลุกกับข้าวยำปักษ์ใต้.
บู่ทะเล เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง (๑) ชื่อปลาบู่ชนิดหนึ่ง. ในวงเล็บ ดู บู่ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ไม้-เอก.(๒) ดู คางคก เขียนว่า คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒.	บู่ทะเล น. (๑) ชื่อปลาบู่ชนิดหนึ่ง. (ดู บู่).(๒) ดู คางคก ๒.
บูร เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ	[บูน] เป็นคำนาม หมายถึง บุระ.	บูร [บูน] น. บุระ.
บูรณ–, บูรณ์ บูรณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน บูรณ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด	[บูระนะ–, บูน] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เต็ม. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี และมาจากภาษาสันสกฤต ปูรณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน.	บูรณ–, บูรณ์ [บูระนะ–, บูน] ว. เต็ม. (ป., ส. ปูรณ).
บูรณภาพ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-พอ-พาน	เป็นคำนาม หมายถึง ความครบถ้วนบริบูรณ์ เช่น บูรณภาพแห่งดินแดน บูรณภาพแห่งอาณาเขต.	บูรณภาพ น. ความครบถ้วนบริบูรณ์ เช่น บูรณภาพแห่งดินแดน บูรณภาพแห่งอาณาเขต.
บูรณมี เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง วันเพ็ญ.	บูรณมี น. วันเพ็ญ.
บูรณาการรวมหน่วย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-มอ-ม้า-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง การนําหน่วยที่แยก ๆ กันมารวมเข้าเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน.	บูรณาการรวมหน่วย น. การนําหน่วยที่แยก ๆ กันมารวมเข้าเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน.
บูรณะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อะ	เป็นคำกริยา หมายถึง ซ่อมแซมทําให้กลับคืนดีเหมือนเดิม เช่น บูรณะวัด.	บูรณะ ก. ซ่อมแซมทําให้กลับคืนดีเหมือนเดิม เช่น บูรณะวัด.
บูรณาการรวมหน่วย เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน-สะ-หระ-อา-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-รอ-เรือ-วอ-แหวน-มอ-ม้า-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-เอก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก	ดู บูรณ–, บูรณ์ บูรณ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน บูรณ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-นอ-เนน-ทัน-ทะ-คาด .	บูรณาการรวมหน่วย ดู บูรณ–, บูรณ์.
บูรพ์, บูรพะ บูรพ์ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พอ-พาน-ทัน-ทะ-คาด บูรพะ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อะ	[บูน, บูระพะ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บุพ.	บูรพ์, บูรพะ [บูน, บูระพะ] ว. บุพ.
บูรพา เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา	[–ระพา] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ตะวันออก; เบื้องหน้า. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต .	บูรพา [–ระพา] ว. ตะวันออก; เบื้องหน้า. (ส.).
บูรพาษาฒ เขียนว่า บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า	เป็นคำนาม หมายถึง เดือน ๘ แรก. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปูรฺวาษาฒ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อู-รอ-เรือ-พิน-ทุ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-สอ-รือ-สี-สะ-หระ-อา-ทอ-ผู้-เท่า.	บูรพาษาฒ น. เดือน ๘ แรก. (ส. ปูรฺวาษาฒ).
เบ้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บิด, ไม่ตรง, เช่น ทําปากเบ้; ทําหน้าแสดงอาการผิดหวัง ไม่เห็นด้วย ไม่พอใจ หรือเจ็บปวด เป็นต้น.	เบ้ ว. บิด, ไม่ตรง, เช่น ทําปากเบ้; ทําหน้าแสดงอาการผิดหวัง ไม่เห็นด้วย ไม่พอใจ หรือเจ็บปวด เป็นต้น.
เบ่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ตะเบ็ง เช่น เบ่งเสียง, พยายามขับดันสิ่งเช่นอุจจาระปัสสาวะเป็นต้นให้ออกมา เช่น เบ่งอุจจาระเบ่งปัสสาวะ เบ่งลูก, ทําให้พองตัวขึ้นหรือขยายตัวออก เช่น อึ่งอ่างเบ่ง เบ่งกล้าม; ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก หมายถึง เร่ง เช่น เบ่งรถให้ขึ้นหน้า; อวดว่ามีอํานาจ, อวดทําเป็นใหญ่.	เบ่ง ก. ตะเบ็ง เช่น เบ่งเสียง, พยายามขับดันสิ่งเช่นอุจจาระปัสสาวะเป็นต้นให้ออกมา เช่น เบ่งอุจจาระเบ่งปัสสาวะ เบ่งลูก, ทําให้พองตัวขึ้นหรือขยายตัวออก เช่น อึ่งอ่างเบ่ง เบ่งกล้าม; (ปาก) เร่ง เช่น เบ่งรถให้ขึ้นหน้า; อวดว่ามีอํานาจ, อวดทําเป็นใหญ่.
เบญกานี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเรียกก้อนแข็ง ๆ ที่เกิดตามใบของไม้ก่อชนิด Quercus infectoria Oliv. ในวงศ์ Fagaceae เกิดจากการวางไข่ของแมลงชนิด Cynips tinctoria ในวงศ์ Cynipidae รสฝาดจัด ใช้ทํายาได้ เรียกว่า ลูกเบญกานี.	เบญกานี ๑ น. ชื่อเรียกก้อนแข็ง ๆ ที่เกิดตามใบของไม้ก่อชนิด Quercus infectoria Oliv. ในวงศ์ Fagaceae เกิดจากการวางไข่ของแมลงชนิด Cynips tinctoria ในวงศ์ Cynipidae รสฝาดจัด ใช้ทํายาได้ เรียกว่า ลูกเบญกานี.
เบญกานี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-นอ-หนู-สะ-หระ-อี ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้พุ่มชนิด Polyscias scutellaria (Burm.f.) Fosberg ในวงศ์ Araliaceae แผ่นใบแบน ขอบใบห่อขึ้นเล็กน้อย ใบด้านบนเป็นลายด่างสีขาวนวล เขียว และเขียวอ่อนปนกัน, ครุฑกระทง ก็เรียก.	เบญกานี ๒ น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Polyscias scutellaria (Burm.f.) Fosberg ในวงศ์ Araliaceae แผ่นใบแบน ขอบใบห่อขึ้นเล็กน้อย ใบด้านบนเป็นลายด่างสีขาวนวล เขียว และเขียวอ่อนปนกัน, ครุฑกระทง ก็เรียก.
เบญจ–, เบญจะ เบญจ– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน เบญจะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-สะ-หระ-อะ	[เบนจะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ห้า, ลําดับที่ ๕ เช่น นาเบญจะ หัวเมืองเบญจะ มาตรา ... เบญจะ. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปญฺจ เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-จอ-จาน และมาจากภาษาสันสกฤต ปญฺจนฺ เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-จอ-จาน-นอ-หนู-พิน-ทุ, มักใช้เป็นส่วนหน้าสมาส.	เบญจ–, เบญจะ [เบนจะ–] ว. ห้า, ลําดับที่ ๕ เช่น นาเบญจะ หัวเมืองเบญจะ มาตรา ... เบญจะ. (ป. ปญฺจ; ส. ปญฺจนฺ), มักใช้เป็นส่วนหน้าสมาส.
เบญจกัลยาณี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-ลอ-ลิง-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง หญิงมีลักษณะงาม ๕ ประการ คือ ๑. ผมงาม ๒. เนื้องาม (คือ เหงือกและริมฝีปากแดงงาม) ๓. ฟันงาม ๔. ผิวงาม ๕. วัยงาม (คือ ดูงามทุกวัย). ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปญฺจกลฺยาณี เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-จอ-จาน-กอ-ไก่-ลอ-ลิง-พิน-ทุ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-เนน-สะ-หระ-อี.	เบญจกัลยาณี น. หญิงมีลักษณะงาม ๕ ประการ คือ ๑. ผมงาม ๒. เนื้องาม (คือ เหงือกและริมฝีปากแดงงาม) ๓. ฟันงาม ๔. ผิวงาม ๕. วัยงาม (คือ ดูงามทุกวัย). (ป. ปญฺจกลฺยาณี).
เบญจกามคุณ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องผูกอันบุคคลพึงใคร่ ๕ คือ รูป เสียง กลิ่น รส และสิ่งที่ถูกต้องด้วยกาย. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปญฺจกามคุณ เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-จอ-จาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-คอ-ควาย-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน.	เบญจกามคุณ น. เครื่องผูกอันบุคคลพึงใคร่ ๕ คือ รูป เสียง กลิ่น รส และสิ่งที่ถูกต้องด้วยกาย. (ป. ปญฺจกามคุณ).
เบญจกูล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-กอ-ไก่-สะ-หระ-อู-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องยา ๕ อย่าง คือ ขิง ดีปลี ช้าพลู สะค้าน เจตมูลเพลิง. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต ปญฺจโกล เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-จอ-จาน-สะ-หระ-โอ-กอ-ไก่-ลอ-ลิง.	เบญจกูล น. เครื่องยา ๕ อย่าง คือ ขิง ดีปลี ช้าพลู สะค้าน เจตมูลเพลิง. (ส. ปญฺจโกล).
เบญจขันธ์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-ขอ-ไข่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ทอ-ทง-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง กอง ๕ คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ.	เบญจขันธ์ น. กอง ๕ คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ.
เบญจคัพย์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-คอ-ควาย-ไม้-หัน-อา-กาด-พอ-พาน-ยอ-ยัก-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง เต้านํ้า อยู่ในหมู่ของใช้ในการพระราชพิธี ตามราชประเพณีของไทยใช้สําหรับพระมหากษัตริย์ทรงรับนํ้าอภิเษกหรือใส่นํ้าเทพมนตร์ ซึ่งจะรดถวายให้แก่พระมหากษัตริย์ หรือพระมหากษัตริย์ทรงรดพระราชทานสมเด็จเจ้าฟ้าซึ่งมีพระชนนีเป็นเจ้า, บางแห่งเขียนว่า เบญจครรภ.	เบญจคัพย์ น. เต้านํ้า อยู่ในหมู่ของใช้ในการพระราชพิธี ตามราชประเพณีของไทยใช้สําหรับพระมหากษัตริย์ทรงรับนํ้าอภิเษกหรือใส่นํ้าเทพมนตร์ ซึ่งจะรดถวายให้แก่พระมหากษัตริย์ หรือพระมหากษัตริย์ทรงรดพระราชทานสมเด็จเจ้าฟ้าซึ่งมีพระชนนีเป็นเจ้า, บางแห่งเขียนว่า เบญจครรภ.
เบญจคีรีนคร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-นอ-หนู-คอ-ควาย-รอ-เรือ	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหนึ่งของเมืองราชคฤห์ มีภูเขา ๕ ลูกล้อมรอบ คือ ๑. ภูเขาปัณฑวะ ๒. ภูเขาคิชฌกูฏ ๓. ภูเขาเวภาระ ๔. ภูเขาอิสิคิลิ ๕. ภูเขาเวปุลละ.	เบญจคีรีนคร น. ชื่อหนึ่งของเมืองราชคฤห์ มีภูเขา ๕ ลูกล้อมรอบ คือ ๑. ภูเขาปัณฑวะ ๒. ภูเขาคิชฌกูฏ ๓. ภูเขาเวภาระ ๔. ภูเขาอิสิคิลิ ๕. ภูเขาเวปุลละ.
เบญจโครส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-สะ-หระ-โอ-คอ-ควาย-รอ-เรือ-สอ-เสือ	[–โค–รด] เป็นคำนาม หมายถึง นมโค ๕ อย่าง คือ นมสด นมส้ม เนยใส เนยข้น เปรียง. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี .	เบญจโครส [–โค–รด] น. นมโค ๕ อย่าง คือ นมสด นมส้ม เนยใส เนยข้น เปรียง. (ป.).
เบญจดุริยางค์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง ปี่พาทย์เครื่องห้า มี ๒ ชนิด คือ เครื่องอย่างเบาใช้เล่นละครพื้นเมืองชนิดหนึ่งและเครื่องอย่างหนักใช้เล่นโขนชนิดหนึ่ง, อย่างเบามี ปี่ ๑ ทับ ๒ กลอง ๑ ฆ้องคู่ เป็นเครื่องทําจังหวะ ๑, อย่างหนักมี ปี่ ๑ ระนาด ๑ ฆ้องวง ๑ กลอง ๑ โทน (ตะโพน) ๑. ในวงเล็บ มาจาก ตำนานเครื่องมโหรีปี่พาทย์ พระนิพนธ์ ในสมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ ฉบับโรงพิมพ์มิตรไทย พ.ศ. ๒๕๑๙.	เบญจดุริยางค์ น. ปี่พาทย์เครื่องห้า มี ๒ ชนิด คือ เครื่องอย่างเบาใช้เล่นละครพื้นเมืองชนิดหนึ่งและเครื่องอย่างหนักใช้เล่นโขนชนิดหนึ่ง, อย่างเบามี ปี่ ๑ ทับ ๒ กลอง ๑ ฆ้องคู่ เป็นเครื่องทําจังหวะ ๑, อย่างหนักมี ปี่ ๑ ระนาด ๑ ฆ้องวง ๑ กลอง ๑ โทน (ตะโพน) ๑. (ตํานานเครื่องมโหรีปี่พาทย์).
เบญจธรรม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-ทอ-ทง-รอ-เรือ-รอ-เรือ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธรรมะ ๕ ประการ คือ เมตตา ทาน ความสํารวมในกาม สัจจะ สติ, คู่กับ เบญจศีล.	เบญจธรรม น. ธรรมะ ๕ ประการ คือ เมตตา ทาน ความสํารวมในกาม สัจจะ สติ, คู่กับ เบญจศีล.
เบญจบรรพต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-รอ-เรือ-พอ-พาน-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง เขา ๕ ยอด คือ เขาหิมาลัย.	เบญจบรรพต น. เขา ๕ ยอด คือ เขาหิมาลัย.
เบญจพรรณ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-พอ-พาน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ๕ สี, ๕ ชนิด; หลายอย่างคละกัน ไม่เป็นสํารับ ไม่เป็นชุด เช่น ของเบญจพรรณ, เรียกต้นไม้ต่าง ๆ ที่ปลูกไว้ในที่แห่งเดียวกันว่า ไม้เบญจพรรณ, เรียกป่าที่มีไม้หลายพรรณคละกันว่า ป่าเบญจพรรณ.	เบญจพรรณ ว. ๕ สี, ๕ ชนิด; หลายอย่างคละกัน ไม่เป็นสํารับ ไม่เป็นชุด เช่น ของเบญจพรรณ, เรียกต้นไม้ต่าง ๆ ที่ปลูกไว้ในที่แห่งเดียวกันว่า ไม้เบญจพรรณ, เรียกป่าที่มีไม้หลายพรรณคละกันว่า ป่าเบญจพรรณ.
เบญจพล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-พอ-พาน-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง กําลัง ๕ คือ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา.	เบญจพล น. กําลัง ๕ คือ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา.
เบญจเพส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-สะ-หระ-เอ-พอ-พาน-สอ-เสือ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ยี่สิบห้า เช่น อายุถึงเบญจเพส. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปญฺจวีส เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-จอ-จาน-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-สอ-เสือ.	เบญจเพส ว. ยี่สิบห้า เช่น อายุถึงเบญจเพส. (ป. ปญฺจวีส).
เบญจภูต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุทั้ง ๕ คือ ดิน นํ้า ไฟ ลม อากาศ.	เบญจภูต น. ธาตุทั้ง ๕ คือ ดิน นํ้า ไฟ ลม อากาศ.
เบญจรงค์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-รอ-เรือ-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง แม่สีทั้ง ๕ คือ ดํา แดง ขาว เขียว (คราม) เหลือง, เรียกเครื่องถ้วยชามที่เขียนลวดลายด้วยแม่สีทั้ง ๕ ว่า ถ้วยเบญจรงค์ ชามเบญจรงค์.	เบญจรงค์ น. แม่สีทั้ง ๕ คือ ดํา แดง ขาว เขียว (คราม) เหลือง, เรียกเครื่องถ้วยชามที่เขียนลวดลายด้วยแม่สีทั้ง ๕ ว่า ถ้วยเบญจรงค์ ชามเบญจรงค์.
เบญจโลหกะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง แร่ทั้ง ๕ คือ ทองคํา เงิน ทองแดง ตะกั่ว ดีบุก.	เบญจโลหกะ น. แร่ทั้ง ๕ คือ ทองคํา เงิน ทองแดง ตะกั่ว ดีบุก.
เบญจโลหะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-หอ-หีบ-สะ-หระ-อะ	เป็นคำนาม หมายถึง โลหะ ๕ ชนิด คือ เหล็ก ๑ ปรอท ๑ ทองแดง ๑ เงิน ๑ และทองคำ ๑, ถ้าเติมอีก ๒ ชนิด คือ เจ้า ๑ (เป็นคำตัดมาจาก “เจ้าน้ำเงิน” ว่าเป็นแร่ชนิดหนึ่งสีเขียวเป็นสีน้ำเงิน) และสังกะสี ๑ เรียกว่า สัตโลหะ, ถ้าเติมอีก ๒ ชนิด คือ ชิน ๑ และบริสุทธิ์ ๑ (คือ ทองแดงบริสุทธิ์) เรียกว่า นวโลหะ. (ตำราสร้างพระพุทธรูป).	เบญจโลหะ น. โลหะ ๕ ชนิด คือ เหล็ก ๑ ปรอท ๑ ทองแดง ๑ เงิน ๑ และทองคำ ๑, ถ้าเติมอีก ๒ ชนิด คือ เจ้า ๑ (เป็นคำตัดมาจาก “เจ้าน้ำเงิน” ว่าเป็นแร่ชนิดหนึ่งสีเขียวเป็นสีน้ำเงิน) และสังกะสี ๑ เรียกว่า สัตโลหะ, ถ้าเติมอีก ๒ ชนิด คือ ชิน ๑ และบริสุทธิ์ ๑ (คือ ทองแดงบริสุทธิ์) เรียกว่า นวโลหะ. (ตำราสร้างพระพุทธรูป).
เบญจวรรค เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-คอ-ควาย	เป็นคำนาม หมายถึง วรรคทั้ง ๕ ได้แก่ พยัญชนะตั้งแต่ ก ถึง ม คือ กะ วรรค จะ วรรค ฏะ วรรค ตะ วรรค ปะ วรรค, พวก ๕.	เบญจวรรค น. วรรคทั้ง ๕ ได้แก่ พยัญชนะตั้งแต่ ก ถึง ม คือ กะ วรรค จะ วรรค ฏะ วรรค ตะ วรรค ปะ วรรค, พวก ๕.
เบญจวรรณ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ๕ สี, ๕ ชนิด. เป็นคำนาม หมายถึง นกแก้วขนาดโตมีหลายสี.	เบญจวรรณ ว. ๕ สี, ๕ ชนิด. น. นกแก้วขนาดโตมีหลายสี.
เบญจวรรณห้าสี เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-วอ-แหวน-รอ-เรือ-รอ-เรือ-นอ-เนน-หอ-หีบ-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกลบทอย่างหนึ่ง.	เบญจวรรณห้าสี น. ชื่อกลบทอย่างหนึ่ง.
เบญจศก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-สอ-สา-ลา-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกปีจุลศักราชที่ลงท้ายด้วยเลข ๕ เช่น ปีกุนเบญจศก จุลศักราช ๑๓๔๕.	เบญจศก น. เรียกปีจุลศักราชที่ลงท้ายด้วยเลข ๕ เช่น ปีกุนเบญจศก จุลศักราช ๑๓๔๕.
เบญจศีล เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-สอ-สา-ลา-สะ-หระ-อี-ลอ-ลิง	เป็นคำนาม หมายถึง ศีล ๕ คือ ๑. งดเว้นจากการฆ่าสัตว์ ๒. งดเว้นจากการลักทรัพย์ ๓. งดเว้นจากการประพฤติผิดในกาม ๔. งดเว้นจากการพูดเท็จ ๕. งดเว้นจากการเสพสุราเมรัย, คู่กับ เบญจธรรม.	เบญจศีล น. ศีล ๕ คือ ๑. งดเว้นจากการฆ่าสัตว์ ๒. งดเว้นจากการลักทรัพย์ ๓. งดเว้นจากการประพฤติผิดในกาม ๔. งดเว้นจากการพูดเท็จ ๕. งดเว้นจากการเสพสุราเมรัย, คู่กับ เบญจธรรม.
เบญจก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-กอ-ไก่	[เบนจก] เป็นคำนาม หมายถึง หมวด ๕. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปญฺจก เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-จอ-จาน-กอ-ไก่.	เบญจก [เบนจก] น. หมวด ๕. (ป. ปญฺจก).
เบญจม– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-มอ-ม้า	[เบนจะมะ–] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ครบ ๕, ที่ ๕. ในวงเล็บ มาจากภาษาบาลี ปญฺจม เขียนว่า ปอ-ปลา-ยอ-หยิง-พิน-ทุ-จอ-จาน-มอ-ม้า.	เบญจม– [เบนจะมะ–] ว. ครบ ๕, ที่ ๕. (ป. ปญฺจม).
เบญจมสุรทิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-มอ-ม้า-สอ-เสือ-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง วันที่ ๕ แห่งเดือนสุริยคติ.	เบญจมสุรทิน น. วันที่ ๕ แห่งเดือนสุริยคติ.
เบญจมาศ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา	[เบนจะมาด] เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกหรือไม้พุ่มขนาดเล็กชนิด Dendranthema morifolium (Ramat.) Tzvel. ในวงศ์ Compositae ใบหนา ใต้ใบมีขนละเอียด รูปใบมีแบบต่าง ๆ ดอกเป็นช่อออกตามปลายกิ่ง มีหลายสี บางพันธุ์โต บางพันธุ์เล็ก บางพันธุ์กลีบดอกซ้อนถี่แน่น บางพันธุ์กลีบดอกยาวบิดเป็นเกลียว ใบหรือกลีบเมื่อขยี้ดมมีกลิ่นฉุน เฉพาะพันธุ์ดอกเล็ก สีขาวกลิ่นหอม เรียก เบญจมาศหนู หรือ เก๊กฮวย ดอกตากแห้งชงกับใบชาหรือต้มกับนํ้าตาล ใช้ดื่มแก้กระหาย.	เบญจมาศ [เบนจะมาด] น. ชื่อไม้ล้มลุกหรือไม้พุ่มขนาดเล็กชนิด Dendranthema morifolium (Ramat.) Tzvel. ในวงศ์ Compositae ใบหนา ใต้ใบมีขนละเอียด รูปใบมีแบบต่าง ๆ ดอกเป็นช่อออกตามปลายกิ่ง มีหลายสี บางพันธุ์โต บางพันธุ์เล็ก บางพันธุ์กลีบดอกซ้อนถี่แน่น บางพันธุ์กลีบดอกยาวบิดเป็นเกลียว ใบหรือกลีบเมื่อขยี้ดมมีกลิ่นฉุน เฉพาะพันธุ์ดอกเล็ก สีขาวกลิ่นหอม เรียก เบญจมาศหนู หรือ เก๊กฮวย ดอกตากแห้งชงกับใบชาหรือต้มกับนํ้าตาล ใช้ดื่มแก้กระหาย.
เบญจมาศสวน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-สอ-เสือ-วอ-แหวน-นอ-หนู	ดู เก๊กฮวย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ตรี-กอ-ไก่-ฮอ-นก-ฮูก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก.	เบญจมาศสวน ดู เก๊กฮวย.
เบญจมาศหนู เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-มอ-ม้า-สะ-หระ-อา-สอ-สา-ลา-หอ-หีบ-นอ-หนู-สะ-หระ-อู	ดู เก๊กฮวย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-กอ-ไก่-ไม้-ตรี-กอ-ไก่-ฮอ-นก-ฮูก-วอ-แหวน-ยอ-ยัก.	เบญจมาศหนู ดู เก๊กฮวย.
เบญจา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง แท่นมีเพดานดาดและระบายผ้าขาว, แท่นซ้อน ๕ ชั้นลดหลั่นกัน มักใช้ประดิษฐานบุษบกหรือพระโกศ. (เพี้ยนมาจาก มัญจา คือ เตียง).	เบญจา น. แท่นมีเพดานดาดและระบายผ้าขาว, แท่นซ้อน ๕ ชั้นลดหลั่นกัน มักใช้ประดิษฐานบุษบกหรือพระโกศ. (เพี้ยนมาจาก มัญจา คือ เตียง).
เบญจางค–, เบญจางค์ เบญจางค– มีเครื่องหมายยัติภังค์ท้ายคำ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย เบญจางค์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-ทัน-ทะ-คาด	[เบนจางคะ–, เบนจาง] เป็นคำนาม หมายถึง อวัยวะทั้ง ๕ คือ หน้าผาก ๑ มือ ๒ เข่า ๒; ส่วนทั้ง ๕ คือ ราก เปลือก ใบ ดอก ผล.	เบญจางค–, เบญจางค์ [เบนจางคะ–, เบนจาง] น. อวัยวะทั้ง ๕ คือ หน้าผาก ๑ มือ ๒ เข่า ๒; ส่วนทั้ง ๕ คือ ราก เปลือก ใบ ดอก ผล.
เบญจางคประดิษฐ์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-จอ-จาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู-คอ-ควาย-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-สอ-รือ-สี-ถอ-ถาน-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง การกราบโดยให้อวัยวะทั้ง ๕ คือ เข่าทั้ง ๒ มือทั้ง ๒ และหน้าผาก จดลงกับพื้น.	เบญจางคประดิษฐ์ น. การกราบโดยให้อวัยวะทั้ง ๕ คือ เข่าทั้ง ๒ มือทั้ง ๒ และหน้าผาก จดลงกับพื้น.
เบญญา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ปัญญา.	เบญญา น. ปัญญา.
เบญพาด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ยอ-หยิง-พอ-พาน-สะ-หระ-อา-ดอ-เด็ก	[เบนยะ–] เป็นคำนาม หมายถึง ตัวไม้ที่คุมกันเข้าเป็นเครื่องคํ้ายันเสาตะลุงให้มั่นคง.(รูปภาพ เบญพาด).	เบญพาด [เบนยะ–] น. ตัวไม้ที่คุมกันเข้าเป็นเครื่องคํ้ายันเสาตะลุงให้มั่นคง.(รูปภาพ เบญพาด).
เบ็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องมือสําหรับตกปลา หรือ กุ้ง รูปเป็นขอสําหรับเกี่ยวเหยื่อ ส่วนมากมีเงี่ยง.	เบ็ด น. เครื่องมือสําหรับตกปลา หรือ กุ้ง รูปเป็นขอสําหรับเกี่ยวเหยื่อ ส่วนมากมีเงี่ยง.
เบ็ดราว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-วอ-แหวน	เป็นคำนาม หมายถึง เบ็ดที่ผูกไว้กับเชือกหรือแท่งไม้ยาวประมาณ ๑ ศอก แล้วนำไปผูกห้อยไว้กับเชือกราว โดยเว้นระยะห่างกันเป็นตอน ๆ เพื่อนำไปหย่อนลงในแม่น้ำลำคลอง.	เบ็ดราว น. เบ็ดที่ผูกไว้กับเชือกหรือแท่งไม้ยาวประมาณ ๑ ศอก แล้วนำไปผูกห้อยไว้กับเชือกราว โดยเว้นระยะห่างกันเป็นตอน ๆ เพื่อนำไปหย่อนลงในแม่น้ำลำคลอง.
เบ็ดเตล็ด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ลอ-ลิง-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก	[เบ็ดตะเหฺล็ด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เล็ก ๆ น้อย ๆ หลาย ๆ อย่างรวมกัน เช่น ของเบ็ดเตล็ด, โดยปริยายหมายความว่า ไม่สู้จะสําคัญอะไรนัก เช่น เรื่องเบ็ดเตล็ด.	เบ็ดเตล็ด [เบ็ดตะเหฺล็ด] ว. เล็ก ๆ น้อย ๆ หลาย ๆ อย่างรวมกัน เช่น ของเบ็ดเตล็ด, โดยปริยายหมายความว่า ไม่สู้จะสําคัญอะไรนัก เช่น เรื่องเบ็ดเตล็ด.
เบ็ดเสร็จ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-ไต่-คู้-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-รอ-เรือ-ไม้-ไต่-คู้-จอ-จาน	[เบ็ดเส็ด] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง รวมด้วยกัน, รวมหมดด้วยกัน, เช่น รวมเบ็ดเสร็จ ราคาเบ็ดเสร็จ, ครบถ้วนทุกรูปทุกแบบ เช่น สงครามเบ็ดเสร็จ; ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ หมายถึง เรียกภาษีสิ่งของต่าง ๆ นอกจากข้าวที่ส่งออกไปนอกประเทศว่า ภาษีเบ็ดเสร็จ.	เบ็ดเสร็จ [เบ็ดเส็ด] ว. รวมด้วยกัน, รวมหมดด้วยกัน, เช่น รวมเบ็ดเสร็จ ราคาเบ็ดเสร็จ, ครบถ้วนทุกรูปทุกแบบ เช่น สงครามเบ็ดเสร็จ; (โบ) เรียกภาษีสิ่งของต่าง ๆ นอกจากข้าวที่ส่งออกไปนอกประเทศว่า ภาษีเบ็ดเสร็จ.
เบน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เหหรือทําให้เหไปข้างใดข้างหนึ่ง เช่น หัวเรือเบน เบนหัวเรือ เบนความคิด เบนความสนใจ.	เบน ก. เหหรือทําให้เหไปข้างใดข้างหนึ่ง เช่น หัวเรือเบน เบนหัวเรือ เบนความคิด เบนความสนใจ.
เบนซิน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู-ซอ-โซ่-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้ามันเชื้อเพลิงชนิดหนึ่ง ซึ่งนําไปใช้โดยทําให้ไอของนํ้ามันผสมกับอากาศเข้าไปจุดระเบิดด้วยประกายไฟฟ้าจากหัวเทียนในเครื่องยนต์ชนิดเผาไหม้ภายใน.	เบนซิน น. นํ้ามันเชื้อเพลิงชนิดหนึ่ง ซึ่งนําไปใช้โดยทําให้ไอของนํ้ามันผสมกับอากาศเข้าไปจุดระเบิดด้วยประกายไฟฟ้าจากหัวเทียนในเครื่องยนต์ชนิดเผาไหม้ภายใน.
เบรก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-กอ-ไก่	[เบฺรก] เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องห้ามล้อ. เป็นคำกริยา หมายถึง ห้ามล้อ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ brake เขียนว่า บี-อา-เอ-เค-อี.	เบรก [เบฺรก] น. เครื่องห้ามล้อ. ก. ห้ามล้อ. (อ. brake).
เบริลเลียม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๔ สัญลักษณ์ Be เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาว หลอมละลายที่ ๑๒๗๗°ซ. ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ ซึ่งทนทานต่อการผุกร่อน. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ beryllium เขียนว่า บี-อี-อา-วาย-แอล-แอล-ไอ-ยู-เอ็ม.	เบริลเลียม น. ธาตุลําดับที่ ๔ สัญลักษณ์ Be เป็นโลหะ ลักษณะเป็นของแข็งสีขาว หลอมละลายที่ ๑๒๗๗°ซ. ใช้ประโยชน์นําไปผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ ซึ่งทนทานต่อการผุกร่อน. (อ. beryllium).
เบรียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	[บะเรียน] ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ให้เรียน, สอน, เช่น อาจเบรียนภิกษุสงฆ์ทั้งหลาย. ในวงเล็บ มาจาก ประชุมจารึกสยาม ภาคที่ จารึกสุโขทัย, ศาสตราจารย์ ยอช เซเดส์ ชำระและแปล ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๗.	เบรียน [บะเรียน] (โบ) ก. ให้เรียน, สอน, เช่น อาจเบรียนภิกษุสงฆ์ทั้งหลาย. (จารึกสยาม).
เบส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สอ-เสือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในเคมี เป็นคำนาม หมายถึง สารเคมีซึ่งทําปฏิกิริยากับกรด แล้วให้ผลเป็นเกลือหรือเกลือกับนํ้าเท่านั้น, สารเคมีที่มีสมบัติรับโปรตอนมาจากสารอื่นได้, สารเคมีที่มีสมบัติจ่ายอิเล็กตรอนคู่หนึ่งให้แก่สารอื่นได้, สารเคมีซึ่งเมื่อละลายนํ้าแล้วให้ไฮดรอกไซด์ไอออน (OH–), สารละลายที่เปลี่ยนสีลิตมัสสีแดงเป็นสีนํ้าเงินได้. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ base เขียนว่า บี-เอ-เอส-อี.	เบส (เคมี) น. สารเคมีซึ่งทําปฏิกิริยากับกรด แล้วให้ผลเป็นเกลือหรือเกลือกับนํ้าเท่านั้น, สารเคมีที่มีสมบัติรับโปรตอนมาจากสารอื่นได้, สารเคมีที่มีสมบัติจ่ายอิเล็กตรอนคู่หนึ่งให้แก่สารอื่นได้, สารเคมีซึ่งเมื่อละลายนํ้าแล้วให้ไฮดรอกไซด์ไอออน (OH–), สารละลายที่เปลี่ยนสีลิตมัสสีแดงเป็นสีนํ้าเงินได้. (อ. base).
เบ้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นแผลเหวอะหวะเข้าไป.	เบ้อ ว. เป็นแผลเหวอะหวะเข้าไป.
เบอร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง หมายเลขลําดับ. (ตัดมาจาก number).	เบอร์ (ปาก) น. หมายเลขลําดับ. (ตัดมาจาก number).
เบอร์คีเลียม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด-คอ-ควาย-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง ธาตุลําดับที่ ๙๗ สัญลักษณ์ Bk เป็นธาตุกัมมันตรังสีที่นักวิทยาศาสตร์สร้างขึ้น ไม่มีปรากฏในธรรมชาติ. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ berkelium เขียนว่า บี-อี-อา-เค-อี-แอล-ไอ-ยู-เอ็ม.	เบอร์คีเลียม น. ธาตุลําดับที่ ๙๗ สัญลักษณ์ Bk เป็นธาตุกัมมันตรังสีที่นักวิทยาศาสตร์สร้างขึ้น ไม่มีปรากฏในธรรมชาติ. (อ. berkelium).
เบ้อเร่อ, เบ้อเร่อเท่อ, เบ้อเริ่ม, เบ้อเริ่มเทิ่ม เบ้อเร่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง เบ้อเร่อเท่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-ไม้-เอก-ออ-อ่าง เบ้อเริ่ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า เบ้อเริ่มเทิ่ม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใหญ่โตกว่าปรกติ.	เบ้อเร่อ, เบ้อเร่อเท่อ, เบ้อเริ่ม, เบ้อเริ่มเทิ่ม (ปาก) ว. ใหญ่โตกว่าปรกติ.
เบอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เป็นแผลเหวอะหวะเข้าไป เช่น แผลเบอะ, ใช้ประกอบคํา หนา เป็น หนาเบอะ เช่น ปากหนาเบอะ หมายความว่า ปากหนามาก, ใช้ประกอบคํา เหลือ เป็น เหลือเบอะ คือ เหลือมาก.	เบอะ ๑ ว. เป็นแผลเหวอะหวะเข้าไป เช่น แผลเบอะ, ใช้ประกอบคํา หนา เป็น หนาเบอะ เช่น ปากหนาเบอะ หมายความว่า ปากหนามาก, ใช้ประกอบคํา เหลือ เป็น เหลือเบอะ คือ เหลือมาก.
เบอะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึมเซ่อ เช่น หน้าเบอะ.	เบอะ ๒ ว. ซึมเซ่อ เช่น หน้าเบอะ.
เบอะบะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ออ-อ่าง-สะ-หระ-อะ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ซึมเซ่อ เช่น หน้าตาเบอะบะ; อ้วนใหญ่เทอะทะไม่ได้ส่วน เช่น รูปร่างเบอะบะ.	เบอะบะ ว. ซึมเซ่อ เช่น หน้าตาเบอะบะ; อ้วนใหญ่เทอะทะไม่ได้ส่วน เช่น รูปร่างเบอะบะ.
เบะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทําหน้าเหมือนจะร้องไห้; มักใช้ประกอบคํา เหลือ เป็น เหลือเบะ คือ เหลือมาก เช่นในกรณีที่เตรียมของไว้มาก แต่คนมาน้อย.	เบะ ว. ทําหน้าเหมือนจะร้องไห้; มักใช้ประกอบคํา เหลือ เป็น เหลือเบะ คือ เหลือมาก เช่นในกรณีที่เตรียมของไว้มาก แต่คนมาน้อย.
เบา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีน้ำหนักน้อย, ตรงข้ามกับ หนัก; ย่อมเยา เช่น เบาราคา; ค่อย, ค่อย ๆ, เช่น เสียงเบา เดินเบา ๆ, ทุเลา เช่น ไข้เบาลง, ชะลอกําลังเร็วให้ช้าลง เช่น เบารถ เบาฝีจักร; ที่ให้ผลเร็ว เช่น ข้าวเบา. ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง เยี่ยว. เป็นคำกริยา หมายถึง ถ่ายปัสสาวะ, เยี่ยว.	เบา ว. มีน้ำหนักน้อย, ตรงข้ามกับ หนัก; ย่อมเยา เช่น เบาราคา; ค่อย, ค่อย ๆ, เช่น เสียงเบา เดินเบา ๆ, ทุเลา เช่น ไข้เบาลง, ชะลอกําลังเร็วให้ช้าลง เช่น เบารถ เบาฝีจักร; ที่ให้ผลเร็ว เช่น ข้าวเบา. (ปาก) น. เยี่ยว. ก. ถ่ายปัสสาวะ, เยี่ยว.
เบาความ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่พินิจพิเคราะห์ในข้อความให้ถี่ถ้วน, หย่อนความคิด, เชื่อง่ายโดยมิได้ไตร่ตรองให้รอบคอบเสียก่อน.	เบาความ ว. ไม่พินิจพิเคราะห์ในข้อความให้ถี่ถ้วน, หย่อนความคิด, เชื่อง่ายโดยมิได้ไตร่ตรองให้รอบคอบเสียก่อน.
เบาใจ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-ม้วน-จอ-จาน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ไม่หนักใจ, โล่งใจ.	เบาใจ ว. ไม่หนักใจ, โล่งใจ.
เบาตัว, เบาเนื้อเบาตัว เบาตัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน เบาเนื้อเบาตัว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง กระปรี้กระเปร่า, โล่งใจหายอึดอัด.	เบาตัว, เบาเนื้อเบาตัว ว. กระปรี้กระเปร่า, โล่งใจหายอึดอัด.
เบาเต็ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ไม้-ไต่-คู้-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง จวนบ้า, ไม่เต็มเต็ง, ไม่เต็มบาท.	เบาเต็ง ว. จวนบ้า, ไม่เต็มเต็ง, ไม่เต็มบาท.
เบาบาง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง น้อยลง เช่น ผลไม้เบาบางลง, ทุเลาลง, บางเบา ก็ว่า.	เบาบาง ว. น้อยลง เช่น ผลไม้เบาบางลง, ทุเลาลง, บางเบา ก็ว่า.
เบาปัญญา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง-ยอ-หยิง-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง หย่อนความคิด, หย่อนสติปัญญา.	เบาปัญญา ว. หย่อนความคิด, หย่อนสติปัญญา.
เบามือ, เบาไม้เบามือ เบามือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง เบาไม้เบามือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําเบา ๆ หรือค่อย ๆ ด้วยความระมัดระวัง, ทําไม่ให้หนักมือหรือรุนแรง; ช่วยให้ไม่ต้องทํางานมาก. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ออกแรงน้อยในการจับถือหรือยกเป็นต้น เช่น ไม้เท้าเบามือ กระเป๋าเบามือ.	เบามือ, เบาไม้เบามือ ก. ทําเบา ๆ หรือค่อย ๆ ด้วยความระมัดระวัง, ทําไม่ให้หนักมือหรือรุนแรง; ช่วยให้ไม่ต้องทํางานมาก. ว. ที่ออกแรงน้อยในการจับถือหรือยกเป็นต้น เช่น ไม้เท้าเบามือ กระเป๋าเบามือ.
เบาไม้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ว่านอนสอนง่าย ไม่ค่อยถูกเฆี่ยนถูกตีนัก (ใช้แก่เด็ก).	เบาไม้ ว. ว่านอนสอนง่าย ไม่ค่อยถูกเฆี่ยนถูกตีนัก (ใช้แก่เด็ก).
เบาแรง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-แอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ผ่อนหรือช่วยให้ใช้แรงหรือกําลังน้อยลง.	เบาแรง ว. ผ่อนหรือช่วยให้ใช้แรงหรือกําลังน้อยลง.
เบาสมอง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สอ-เสือ-มอ-ม้า-ออ-อ่าง-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่ทําให้สมองปลอดโปร่ง, ที่ไม่ต้องคิดมาก.	เบาสมอง ว. ที่ทําให้สมองปลอดโปร่ง, ที่ไม่ต้องคิดมาก.
เบาหวาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อโรคชนิดหนึ่งมีระดับนํ้าตาลในเลือดสูงกว่าปรกติ.	เบาหวาน น. ชื่อโรคชนิดหนึ่งมีระดับนํ้าตาลในเลือดสูงกว่าปรกติ.
เบาเหวง, เบาโหวง เบาเหวง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-เอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-งอ-งู เบาโหวง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-โอ-หอ-หีบ-วอ-แหวน-งอ-งู	[–เหฺวง, –โหฺวง] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เบาจนเกือบไม่มีนํ้าหนัก.	เบาเหวง, เบาโหวง [–เหฺวง, –โหฺวง] ว. เบาจนเกือบไม่มีนํ้าหนัก.
เบ้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง ดินหรือโลหะปั้นเป็นรูปคล้ายถ้วยสําหรับหลอมหรือผสมโลหะบางชนิด เช่นทอง เงิน, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เบ้าหัวไหล่ เบ้าขนมครก.	เบ้า น. ดินหรือโลหะปั้นเป็นรูปคล้ายถ้วยสําหรับหลอมหรือผสมโลหะบางชนิด เช่นทอง เงิน, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เบ้าหัวไหล่ เบ้าขนมครก.
เบ้าขลุบ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ขอ-ไข่-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำนาม หมายถึง เบ้ากลมรูปเหมือนขลุบ มีแบบพิมพ์ติดอยู่บนเบ้านั้นเสร็จ เมื่อทองในเบ้าละลาย ก็พลิกควํ่าให้ทองไหลลงในแบบพิมพ์นั้น.	เบ้าขลุบ น. เบ้ากลมรูปเหมือนขลุบ มีแบบพิมพ์ติดอยู่บนเบ้านั้นเสร็จ เมื่อทองในเบ้าละลาย ก็พลิกควํ่าให้ทองไหลลงในแบบพิมพ์นั้น.
เบ้าตา เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อา	เป็นคำนาม หมายถึง กระบอกตา.	เบ้าตา น. กระบอกตา.
เบ้าหลุด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อุ-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.	เบ้าหลุด น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
เบาราณ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง โบราณ. ในวงเล็บ มาจากภาษาสันสกฤต เปาราณ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน และมาจากภาษาบาลี ปุราณ เขียนว่า ปอ-ปลา-สะ-หระ-อุ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน โปราณ เขียนว่า สะ-หระ-โอ-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-นอ-เนน .	เบาราณ (แบบ) ว. โบราณ. (ส. เปาราณ; ป. ปุราณ, โปราณ).
เบาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง เครื่องรองรับซึ่งมีลักษณะนุ่ม เช่น เบาะยัดนุ่น เบาะรองนั่ง เบาะสําหรับเด็กนอน.	เบาะ ๑ น. เครื่องรองรับซึ่งมีลักษณะนุ่ม เช่น เบาะยัดนุ่น เบาะรองนั่ง เบาะสําหรับเด็กนอน.
เบาะลม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-ลอ-ลิง-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง อากาศที่ถูกอัดอยู่ภายใต้พื้นล่างของยานพาหนะ ทําหน้าที่เสมือนเป็นเบาะพยุงให้ตัวยานพาหนะลอยอยู่เหนือพื้นได้ตลอดเวลาที่เคลื่อนที่ไป ระยะที่ลอยอยู่เหนือพื้นอาจสูงได้ถึง ๑๐ ฟุต.	เบาะลม น. อากาศที่ถูกอัดอยู่ภายใต้พื้นล่างของยานพาหนะ ทําหน้าที่เสมือนเป็นเบาะพยุงให้ตัวยานพาหนะลอยอยู่เหนือพื้นได้ตลอดเวลาที่เคลื่อนที่ไป ระยะที่ลอยอยู่เหนือพื้นอาจสูงได้ถึง ๑๐ ฟุต.
เบาะ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ที่มา.	เบาะ ๒ น. ที่มา.
เบาะแส เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-แอ-สอ-เสือ	เป็นคำนาม หมายถึง ลู่ทาง, ร่องรอย, ลาดเลา, เค้าเงื่อน, ตําแหน่งแห่งที่ซึ่งทราบมาอย่างเลา ๆ พอเป็นรูปเค้า.	เบาะแส น. ลู่ทาง, ร่องรอย, ลาดเลา, เค้าเงื่อน, ตําแหน่งแห่งที่ซึ่งทราบมาอย่างเลา ๆ พอเป็นรูปเค้า.
เบาะ ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่ตี ฟัน หรือทุบเป็นต้นแต่เบา ๆ เช่น ตีเบาะ ๆ.	เบาะ ๆ ว. อาการที่ตี ฟัน หรือทุบเป็นต้นแต่เบา ๆ เช่น ตีเบาะ ๆ.
เบิก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง เปิด ใช้ในลักษณะอย่างเปิดผ้าคลุมบายศรีออก เรียกว่า เบิกบายศรี, ทําให้กว้าง เช่น เบิกถนนออกไป เบิกท้องร่อง; ขอให้จ่าย เช่น เบิกเงิน เบิกของ; นําเข้าเฝ้า เช่น เบิกตัว.	เบิก ๑ ก. เปิด ใช้ในลักษณะอย่างเปิดผ้าคลุมบายศรีออก เรียกว่า เบิกบายศรี, ทําให้กว้าง เช่น เบิกถนนออกไป เบิกท้องร่อง; ขอให้จ่าย เช่น เบิกเงิน เบิกของ; นําเข้าเฝ้า เช่น เบิกตัว.
เบิกความ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-คอ-ควาย-วอ-แหวน-สะ-หระ-อา-มอ-ม้า	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง ให้ถ้อยคําต่อศาลในฐานะพยาน.	เบิกความ (กฎ) ก. ให้ถ้อยคําต่อศาลในฐานะพยาน.
เบิกทาง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำนาม หมายถึง เรียกหนังสืออนุญาตให้โดยสารหรือให้ผ่านว่า หนังสือเบิกทาง หรือ ใบเบิกทาง.	เบิกทาง น. เรียกหนังสืออนุญาตให้โดยสารหรือให้ผ่านว่า หนังสือเบิกทาง หรือ ใบเบิกทาง.
เบิกทูต เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อู-ตอ-เต่า	เป็นคำกริยา หมายถึง นําทูตเข้าเฝ้า.	เบิกทูต ก. นําทูตเข้าเฝ้า.
เบิกบาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แช่มชื่น, สดใส.	เบิกบาน ว. แช่มชื่น, สดใส.
เบิกพยาน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พอ-พาน-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำกริยา หมายถึง นําพยานมาให้ถ้อยคําต่อศาล.	เบิกพยาน (กฎ) ก. นําพยานมาให้ถ้อยคําต่อศาล.
เบิกพระเนตร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-เอ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง เปิดตา, เป็นคําใช้สําหรับพิธีฝังหรือเขียนพระเนตรพระพุทธรูป ซึ่งถือว่าเมื่อได้เบิกพระเนตรแล้วจึงเป็นองค์พระโดยสมบูรณ์.	เบิกพระเนตร ก. เปิดตา, เป็นคําใช้สําหรับพิธีฝังหรือเขียนพระเนตรพระพุทธรูป ซึ่งถือว่าเมื่อได้เบิกพระเนตรแล้วจึงเป็นองค์พระโดยสมบูรณ์.
เบิกพระโอษฐ์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-พอ-พาน-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-สะ-หระ-โอ-ออ-อ่าง-สอ-รือ-สี-ถอ-ถาน-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในราชาศัพท์ เป็นคำนาม หมายถึง พิธีป้อนนํ้าโดยใช้ช้อนทองคำตักน้ำพระมหาสังข์ใส่พระโอษฐ์พระราชกุมารหรือพระราชกุมารีเป็นครั้งแรกในพระราชพิธีสมโภช ๓ วัน.	เบิกพระโอษฐ์ (ราชา) น. พิธีป้อนนํ้าโดยใช้ช้อนทองคำตักน้ำพระมหาสังข์ใส่พระโอษฐ์พระราชกุมารหรือพระราชกุมารีเป็นครั้งแรกในพระราชพิธีสมโภช ๓ วัน.
เบิกไพร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-พอ-พาน-รอ-เรือ	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําพิธีก่อนจะเข้าป่า.	เบิกไพร ก. ทําพิธีก่อนจะเข้าป่า.
เบิกไม้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-มอ-ม้า-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง พิธีเซ่นผีป่าหรือรุกขเทวดาก่อนจะตัดไม้ใหญ่ในป่าสูง.	เบิกไม้ น. พิธีเซ่นผีป่าหรือรุกขเทวดาก่อนจะตัดไม้ใหญ่ในป่าสูง.
เบิกเรือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง ถ่างเรือที่ขุดเป็นรูปร่างแล้วให้ปากผายออกโดยวิธีสุมไฟให้ร้อน.	เบิกเรือ ก. ถ่างเรือที่ขุดเป็นรูปร่างแล้วให้ปากผายออกโดยวิธีสุมไฟให้ร้อน.
เบิกโรง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-รอ-เรือ-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง แสดงก่อนดําเนินเรื่อง, แสดงออกโรงครั้งแรก.	เบิกโรง ก. แสดงก่อนดําเนินเรื่อง, แสดงออกโรงครั้งแรก.
เบิกโลง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-โอ-ลอ-ลิง-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําพิธีก่อนนําศพลงโลง.	เบิกโลง ก. ทําพิธีก่อนนําศพลงโลง.
เบิกแว่นเวียนเทียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-เอก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-วอ-แหวน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-สะ-หระ-เอ-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง เริ่มทําพิธีจุดเทียนที่ติดบนแว่นเวียนเทียนแล้วส่งกันต่อ ๆ ไปโดยรอบในการทําขวัญ.	เบิกแว่นเวียนเทียน ก. เริ่มทําพิธีจุดเทียนที่ติดบนแว่นเวียนเทียนแล้วส่งกันต่อ ๆ ไปโดยรอบในการทําขวัญ.
เบิกอรุณ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ-นอ-เนน	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้เฉพาะในหนังสือ ไม่ใช่คำพูดทั่วไป เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เช้าตรู่, เริ่มเห็นแสงเงินแสงทอง, (ใช้แก่เวลา).	เบิกอรุณ (แบบ) ว. เช้าตรู่, เริ่มเห็นแสงเงินแสงทอง, (ใช้แก่เวลา).
เบิก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-กอ-ไก่ ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง คํากํากับชื่อปีในวิธีนับศักราชของไทยทางเหนือ ตรงกับเลข ๕, เขียนเป็น เปก ก็มี.	เบิก ๒ น. คํากํากับชื่อปีในวิธีนับศักราชของไทยทางเหนือ ตรงกับเลข ๕, เขียนเป็น เปก ก็มี.
เบิ่ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อิ-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง จ้องดู, แหงนหน้าดู, เช่น ควายเบิ่ง.	เบิ่ง ก. จ้องดู, แหงนหน้าดู, เช่น ควายเบิ่ง.
เบี้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหอยทะเลกาบเดี่ยวหลายชนิดในสกุล Cypraea วงศ์ Cypraeidae เปลือกแข็ง ผิวเป็นมัน หลังนูน ท้องแบน ช่องปากยาวแคบและไปสุดตอนปลายทั้ง ๒ ข้าง เป็นลําราง ริมปากทั้ง ๒ ด้านหยักหรือมีฟัน ไม่มีแผ่นปิด เรียกรวม ๆ ว่า หอยเบี้ย, เปลือกหอยเบี้ยชนิดที่คนโบราณใช้เป็นวัตถุกลางสําหรับซื้อขายสิ่งของ เรียกว่า เบี้ย เช่น เบี้ยจั่น หรือ เบี้ยจักจั่น ก็คือ เปลือกของหอยเบี้ยชนิด C. moneta เบี้ยแก้ว หรือ เบี้ยนาง คือ เปลือกของหอยเบี้ยชนิด C. annulus มีอัตรา ๑๐๐ เบี้ย เป็น ๑ อัฐ (เท่ากับสตางค์ครึ่ง) จึงเรียกคําว่า เบี้ย เป็นเงินติดมาจนทุกวันนี้ เช่น เบี้ยประชุม เบี้ยประกัน เบี้ยเลี้ยงชีพ.	เบี้ย ๑ น. ชื่อหอยทะเลกาบเดี่ยวหลายชนิดในสกุล Cypraea วงศ์ Cypraeidae เปลือกแข็ง ผิวเป็นมัน หลังนูน ท้องแบน ช่องปากยาวแคบและไปสุดตอนปลายทั้ง ๒ ข้าง เป็นลําราง ริมปากทั้ง ๒ ด้านหยักหรือมีฟัน ไม่มีแผ่นปิด เรียกรวม ๆ ว่า หอยเบี้ย, เปลือกหอยเบี้ยชนิดที่คนโบราณใช้เป็นวัตถุกลางสําหรับซื้อขายสิ่งของ เรียกว่า เบี้ย เช่น เบี้ยจั่น หรือ เบี้ยจักจั่น ก็คือ เปลือกของหอยเบี้ยชนิด C. moneta เบี้ยแก้ว หรือ เบี้ยนาง คือ เปลือกของหอยเบี้ยชนิด C. annulus มีอัตรา ๑๐๐ เบี้ย เป็น ๑ อัฐ (เท่ากับสตางค์ครึ่ง) จึงเรียกคําว่า เบี้ย เป็นเงินติดมาจนทุกวันนี้ เช่น เบี้ยประชุม เบี้ยประกัน เบี้ยเลี้ยงชีพ.
เบี้ยกันดาร เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่จ่ายช่วยเหลือข้าราชการและลูกจ้างประจําเนื่องจากการปฏิบัติราชการประจําในท้องที่กันดารหรือในโรงเรียนที่กันดาร.	เบี้ยกันดาร (กฎ) น. เงินที่จ่ายช่วยเหลือข้าราชการและลูกจ้างประจําเนื่องจากการปฏิบัติราชการประจําในท้องที่กันดารหรือในโรงเรียนที่กันดาร.
เบี้ยแก้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-สะ-หระ-แอ-กอ-ไก่-ไม้-โท	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อหอยทะเลกาบเดี่ยว ๒ ชนิด ในวงศ์ Cypraeidae คือ ชนิด Cypraea mauritiana เปลือกเรียกว่า เบี้ยแก้ใหญ่ หรือ เบี้ยอีแก้ ใช้ขัดผ้าให้เนื้อเรียบเป็นมัน ชนิด C. caputserpentis เปลือกเรียกว่า เบี้ยแก้ ใช้ทํายา.	เบี้ยแก้ น. ชื่อหอยทะเลกาบเดี่ยว ๒ ชนิด ในวงศ์ Cypraeidae คือ ชนิด Cypraea mauritiana เปลือกเรียกว่า เบี้ยแก้ใหญ่ หรือ เบี้ยอีแก้ ใช้ขัดผ้าให้เนื้อเรียบเป็นมัน ชนิด C. caputserpentis เปลือกเรียกว่า เบี้ยแก้ ใช้ทํายา.
เบี้ยต่อไส้ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-ตอ-เต่า-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-สอ-เสือ-ไม้-โท	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่พอประทังชีวิตให้ยืนยาวไปได้ชั่วระยะหนึ่ง.	เบี้ยต่อไส้ (สำ) น. เงินที่พอประทังชีวิตให้ยืนยาวไปได้ชั่วระยะหนึ่ง.
เบี้ยทำขวัญ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อำ-ขอ-ไข่-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-หยิง	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่ฝ่ายหนึ่งต้องเสียให้อีกฝ่ายหนึ่งเป็นค่าเสียหาย.	เบี้ยทำขวัญ (โบ) น. เงินที่ฝ่ายหนึ่งต้องเสียให้อีกฝ่ายหนึ่งเป็นค่าเสียหาย.
เบี้ยน้อยหอยน้อย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ไม้-โท-ออ-อ่าง-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีเงินน้อย, มีไม่มาก.	เบี้ยน้อยหอยน้อย (สำ) ว. มีเงินน้อย, มีไม่มาก.
เบี้ยบน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีอํานาจเหนือ, ได้เปรียบ, เป็นต่อ.	เบี้ยบน ว. มีอํานาจเหนือ, ได้เปรียบ, เป็นต่อ.
เบี้ยบ้ายรายทาง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่จะต้องใช้จ่ายหรือเสียไปเรื่อย ๆ เป็นระยะ ๆ ในขณะทําธุรกิจอย่างใดอย่างหนึ่งให้สําเร็จ.	เบี้ยบ้ายรายทาง (สำ) น. เงินที่จะต้องใช้จ่ายหรือเสียไปเรื่อย ๆ เป็นระยะ ๆ ในขณะทําธุรกิจอย่างใดอย่างหนึ่งให้สําเร็จ.
เบี้ยบำนาญ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อำ-นอ-หนู-สะ-หระ-อา-ยอ-หยิง	(โบ; ปาก) น. บํานาญ.	เบี้ยบำนาญ (โบ; ปาก) น. บํานาญ.
เบี้ยโบก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-สะ-หระ-โอ-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง การพนันอย่างหนึ่ง ซัดเบี้ยเข้ากระบอกแล้วให้ลูกมือแทง.	เบี้ยโบก น. การพนันอย่างหนึ่ง ซัดเบี้ยเข้ากระบอกแล้วให้ลูกมือแทง.
เบี้ยประกันภัย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-กอ-ไก่-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-พอ-สำ-เพา-ไม้-หัน-อา-กาด-ยอ-ยัก	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง จํานวนเงินที่ผู้เอาประกันภัยจะต้องชําระให้แก่ผู้รับประกันภัยตามสัญญา เพื่อที่จะได้รับเงินผลประโยชน์หรือค่าสินไหมทดแทน เมื่อตนเสียชีวิต หรือเมื่อได้รับความเสียหายตามชนิดของภัยที่ได้เอาประกันภัยไว้.	เบี้ยประกันภัย (กฎ) น. จํานวนเงินที่ผู้เอาประกันภัยจะต้องชําระให้แก่ผู้รับประกันภัยตามสัญญา เพื่อที่จะได้รับเงินผลประโยชน์หรือค่าสินไหมทดแทน เมื่อตนเสียชีวิต หรือเมื่อได้รับความเสียหายตามชนิดของภัยที่ได้เอาประกันภัยไว้.
เบี้ยประชุม เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อะ-ชอ-ช้าง-สะ-หระ-อุ-มอ-ม้า	เป็นคำนาม หมายถึง เงินค่าตอบแทนที่ให้แก่กรรมการเป็นต้นที่เข้าประชุม.	เบี้ยประชุม น. เงินค่าตอบแทนที่ให้แก่กรรมการเป็นต้นที่เข้าประชุม.
เบี้ยปรับ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-ปอ-ปลา-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง จํานวนเงินหรือการชําระหนี้อย่างอื่นที่มิใช่เป็นจํานวนเงิน ซึ่งลูกหนี้สัญญาว่าจะให้เจ้าหนี้เรียกเอาได้เมื่อตนไม่ชําระหนี้ หรือไม่ชําระหนี้ให้ถูกต้องสมควร; เงินค่าปรับที่ผู้ต้องเสียภาษีอากรจะต้องเสียเพิ่มขึ้นจากจํานวนภาษีอากรที่ต้องชําระ ในกรณีที่ไม่ปฏิบัติตามที่ประมวลรัษฎากรกําหนดไว้.	เบี้ยปรับ (กฎ) น. จํานวนเงินหรือการชําระหนี้อย่างอื่นที่มิใช่เป็นจํานวนเงิน ซึ่งลูกหนี้สัญญาว่าจะให้เจ้าหนี้เรียกเอาได้เมื่อตนไม่ชําระหนี้ หรือไม่ชําระหนี้ให้ถูกต้องสมควร; เงินค่าปรับที่ผู้ต้องเสียภาษีอากรจะต้องเสียเพิ่มขึ้นจากจํานวนภาษีอากรที่ต้องชําระ ในกรณีที่ไม่ปฏิบัติตามที่ประมวลรัษฎากรกําหนดไว้.
เบี้ยล่าง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-ลอ-ลิง-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ใต้อํานาจ, เสียเปรียบ, เป็นรอง.	เบี้ยล่าง ว. ใต้อํานาจ, เสียเปรียบ, เป็นรอง.
เบี้ยเลี้ยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-สะ-หระ-เอ-ลอ-ลิง-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในกฎหมาย เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่จ่ายให้เป็นค่าอาหารประจําวัน ในกรณีที่ออกทํางานนอกสถานที่ตั้งประจํา.	เบี้ยเลี้ยง (กฎ) น. เงินที่จ่ายให้เป็นค่าอาหารประจําวัน ในกรณีที่ออกทํางานนอกสถานที่ตั้งประจํา.
เบี้ยหวัด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-วอ-แหวน-ไม้-หัน-อา-กาด-ดอ-เด็ก	เป็นคำนาม หมายถึง (โบ) เงินที่มีกำหนดจ่ายเป็นรายปีให้แก่พระบรมวงศานุวงศ์หรือข้าราชบริพารจากเงินงบประมาณรายจ่ายหมวดเงินอุดหนุนของสำนักพระราชวัง, เงินปี หรือ เบี้ยหวัดเงินปี ก็เรียก; เงินตอบแทนความชอบที่ให้แก่ทหารที่ออกจากประจําการ ซึ่งจ่ายเป็นรายเดือนตามข้อบังคับของกระทรวงกลาโหม.	เบี้ยหวัด น. (โบ) เงินที่มีกำหนดจ่ายเป็นรายปีให้แก่พระบรมวงศานุวงศ์หรือข้าราชบริพารจากเงินงบประมาณรายจ่ายหมวดเงินอุดหนุนของสำนักพระราชวัง, เงินปี หรือ เบี้ยหวัดเงินปี ก็เรียก; เงินตอบแทนความชอบที่ให้แก่ทหารที่ออกจากประจําการ ซึ่งจ่ายเป็นรายเดือนตามข้อบังคับของกระทรวงกลาโหม.
เบี้ยหัวแตก, เบี้ยหัวแหลก เบี้ยหัวแตก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-ตอ-เต่า-กอ-ไก่ เบี้ยหัวแหลก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-หอ-หีบ-ไม้-หัน-อา-กาด-วอ-แหวน-สะ-หระ-แอ-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-กอ-ไก่	เป็นคำนาม หมายถึง เงินที่ได้มาไม่เป็นกอบเป็นกําแล้วใช้จ่ายหมดไปโดยไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน.	เบี้ยหัวแตก, เบี้ยหัวแหลก น. เงินที่ได้มาไม่เป็นกอบเป็นกําแล้วใช้จ่ายหมดไปโดยไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน.
เบี้ย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Portulaca oleracea L. ในวงศ์ Portulacaceae ใช้เป็นผักได้, ผักเบี้ย หรือ ผักเบี้ยใหญ่ ก็เรียก.	เบี้ย ๒ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Portulaca oleracea L. ในวงศ์ Portulacaceae ใช้เป็นผักได้, ผักเบี้ย หรือ ผักเบี้ยใหญ่ ก็เรียก.
เบียก เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง แบ่ง, ปัน.	เบียก ก. แบ่ง, ปัน.
เบียกบ้าย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-กอ-ไก่-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เฉลี่ยมาแห่งละเล็กละน้อย, เบียดแว้ง ก็ใช้.	เบียกบ้าย ก. เฉลี่ยมาแห่งละเล็กละน้อย, เบียดแว้ง ก็ใช้.
เบี่ยง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี่ยง, เบน, เอี้ยว, เช่น เบี่ยงตัว. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่เลี่ยง, ที่เบน, เช่น ทางเบี่ยง สะพานเบี่ยง.	เบี่ยง ก. เลี่ยง, เบน, เอี้ยว, เช่น เบี่ยงตัว. ว. ที่เลี่ยง, ที่เบน, เช่น ทางเบี่ยง สะพานเบี่ยง.
เบี่ยงบ่าย เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก-ยอ-ยัก-งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา-ยอ-ยัก	เป็นคำกริยา หมายถึง เลี่ยงพอให้พ้นไป, บ่ายเบี่ยง ก็ว่า.	เบี่ยงบ่าย ก. เลี่ยงพอให้พ้นไป, บ่ายเบี่ยง ก็ว่า.
เบียด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง แทรกหรือเสียด เช่น เบียดเข้าไป, ชิดกันติดกันเกินไปในที่จํากัด เช่น ต้นไม้ขึ้นเบียดกัน ยืนเบียดกัน.	เบียด ก. แทรกหรือเสียด เช่น เบียดเข้าไป, ชิดกันติดกันเกินไปในที่จํากัด เช่น ต้นไม้ขึ้นเบียดกัน ยืนเบียดกัน.
เบียดกรอ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-กอ-ไก่-รอ-เรือ-ออ-อ่าง	[–กฺรอ] เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ฝืดเคือง, กระเบียดกระเสียร, เช่น ใช้จ่ายอย่างเบียดกรอ.	เบียดกรอ [–กฺรอ] ว. ฝืดเคือง, กระเบียดกระเสียร, เช่น ใช้จ่ายอย่างเบียดกรอ.
เบียดบัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง ยักเอาไว้เป็นประโยชน์ของตัว.	เบียดบัง ก. ยักเอาไว้เป็นประโยชน์ของตัว.
เบียดเบียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้เดือดร้อน เช่น เบียดเบียนสัตว์ โรคภัยเบียดเบียน เบียดเบียนเพื่อนให้สิ้นเปลือง.	เบียดเบียน ก. ทําให้เดือดร้อน เช่น เบียดเบียนสัตว์ โรคภัยเบียดเบียน เบียดเบียนเพื่อนให้สิ้นเปลือง.
เบียดแว้ง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-แอ-วอ-แหวน-ไม้-โท-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง เฉลี่ยมาแห่งละเล็กละน้อย, เบียกบ้าย ก็ใช้.	เบียดแว้ง ก. เฉลี่ยมาแห่งละเล็กละน้อย, เบียกบ้าย ก็ใช้.
เบียดเสียด เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-เอ-สอ-เสือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-ดอ-เด็ก	เป็นคำกริยา หมายถึง ยัดเยียด, เบียดกันแน่น.	เบียดเสียด ก. ยัดเยียด, เบียดกันแน่น.
เบียน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง รบกวน, ทําให้เดือดร้อน, มักใช้เข้าคู่กับคํา เบียด เป็น เบียดเบียน; ในวงเล็บ เป็นคำที่ใช้ในโหราศาสตร์ หมายถึง เปลี่ยนแปลง เช่น ดาวพระศุกร์ถูกราหูเบียน. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกสัตว์หรือพืชที่อาศัยอยู่ภายนอกหรือภายในสัตว์หรือพืชอื่นโดยแย่งกินอาหารว่า ตัวเบียน.	เบียน ก. รบกวน, ทําให้เดือดร้อน, มักใช้เข้าคู่กับคํา เบียด เป็น เบียดเบียน; (โหร) เปลี่ยนแปลง เช่น ดาวพระศุกร์ถูกราหูเบียน. น. เรียกสัตว์หรือพืชที่อาศัยอยู่ภายนอกหรือภายในสัตว์หรือพืชอื่นโดยแย่งกินอาหารว่า ตัวเบียน.
เบียนธาตุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-นอ-หนู-ทอ-ทง-สะ-หระ-อา-ตอ-เต่า-สะ-หระ-อุ	เป็นคำกริยา หมายถึง ทําให้ความหมายของธาตุผิดไปจากเดิม เช่น คม = ไป — อาคม = มา.	เบียนธาตุ ก. ทําให้ความหมายของธาตุผิดไปจากเดิม เช่น คม = ไป — อาคม = มา.
เบียร์ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก-รอ-เรือ-ทัน-ทะ-คาด	เป็นคำนาม หมายถึง นํ้าเมาอย่างหนึ่งเป็นชนิดเมรัย. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ beer เขียนว่า บี-อี-อี-อา.	เบียร์ น. นํ้าเมาอย่างหนึ่งเป็นชนิดเมรัย. (อ. beer).
เบี้ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีรูปบิดเบ้ไปจากเดิมซึ่งมักจะมีลักษณะค่อนข้างกลม เช่น หัวเบี้ยว ปากเบี้ยว.	เบี้ยว ๑ ว. มีรูปบิดเบ้ไปจากเดิมซึ่งมักจะมีลักษณะค่อนข้างกลม เช่น หัวเบี้ยว ปากเบี้ยว.
เบี้ยว ๆ บูด ๆ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ไม้-ยะ-มก บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อู-ดอ-เด็ก ไม้-ยะ-มก	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง บิด ๆ เบ้ ๆ.	เบี้ยว ๆ บูด ๆ ว. บิด ๆ เบ้ ๆ.
เบี้ยว เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อี-ไม้-โท-ยอ-ยัก-วอ-แหวน ความหมายที่ ๒	ดู คางเบือน เขียนว่า คอ-ควาย-สะ-หระ-อา-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู.	เบี้ยว ๒ ดู คางเบือน.
เบือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เกลื่อนกลาด (ใช้แก่กริยาตาย) ในคําว่า ตายเป็นเบือ คือ ตายเกลื่อนกลาดไปเหมือนถูกยาเบื่อ.	เบือ ๑ ว. เกลื่อนกลาด (ใช้แก่กริยาตาย) ในคําว่า ตายเป็นเบือ คือ ตายเกลื่อนกลาดไปเหมือนถูกยาเบื่อ.
เบือ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ข้าวสารที่ตําประสมกับเครื่องแกงเพื่อให้นํ้าแกงข้น เรียกว่า ข้าวเบือ, เรียกสากไม้ที่ใช้ตําข้าวเบือหรือนํ้าพริกว่า สากกะเบือ, เรียกครกดินที่ใช้ตําข้าวเบือหรือนํ้าพริกว่า ครกกะเบือ.	เบือ ๒ น. ข้าวสารที่ตําประสมกับเครื่องแกงเพื่อให้นํ้าแกงข้น เรียกว่า ข้าวเบือ, เรียกสากไม้ที่ใช้ตําข้าวเบือหรือนํ้าพริกว่า สากกะเบือ, เรียกครกดินที่ใช้ตําข้าวเบือหรือนํ้าพริกว่า ครกกะเบือ.
เบื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำกริยา หมายถึง วางยาพิษเป็นต้นให้เมาหรือให้ตาย เช่น เบื่อหนู เบื่อปลา. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เมา. เป็นคำนาม หมายถึง เรียกสารที่ทําให้เมาหรือให้ตายว่า ยาเบื่อ.	เบื่อ ๑ ก. วางยาพิษเป็นต้นให้เมาหรือให้ตาย เช่น เบื่อหนู เบื่อปลา. ว. เมา. น. เรียกสารที่ทําให้เมาหรือให้ตายว่า ยาเบื่อ.
เบื่อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำกริยา หมายถึง รู้สึกอิดหนาระอาใจ เหนื่อยหน่าย หรือไม่อยาก เช่น เบื่องาน เบื่อโลก เบื่ออาหาร.	เบื่อ ๒ ก. รู้สึกอิดหนาระอาใจ เหนื่อยหน่าย หรือไม่อยาก เช่น เบื่องาน เบื่อโลก เบื่ออาหาร.
เบื่อเป็นยารุ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-เอก-ออ-อ่าง-สะ-หระ-เอ-ปอ-ปลา-ไม้-ไต่-คู้-นอ-หนู-ยอ-ยัก-สะ-หระ-อา-รอ-เรือ-สะ-หระ-อุ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เบื่อมากเหมือนกับยารุที่ไม่มีใครอยากกิน เพราะมีกลิ่นเหม็นและรสขมเฝื่อน.	เบื่อเป็นยารุ ว. เบื่อมากเหมือนกับยารุที่ไม่มีใครอยากกิน เพราะมีกลิ่นเหม็นและรสขมเฝื่อน.
เบื้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์ป่าทั่วไป, คู่กับ สัตว์บ้าน เช่น เนื้อเบื้อนาเนกลํ้า หลายพรรณ. ในวงเล็บ มาจาก นิราศนรินทร์ แบบเรียนกวีนิพนธ์.	เบื้อ ๑ น. สัตว์ป่าทั่วไป, คู่กับ สัตว์บ้าน เช่น เนื้อเบื้อนาเนกลํ้า หลายพรรณ. (นิ. นรินทร์).
เบื้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง สัตว์ในนิยายเล่ากันว่ามีรูปร่างคล้ายคน แต่ไม่มีสะบ้าหัวเข่า พูดไม่ได้, โดยปริยายเรียกผู้ที่นิ่งเฉยไม่พูดไม่จาเหมือนตัวเบื้อว่า เป็นเบื้อ เช่น นั่งเป็นเบื้อ.	เบื้อ ๒ น. สัตว์ในนิยายเล่ากันว่ามีรูปร่างคล้ายคน แต่ไม่มีสะบ้าหัวเข่า พูดไม่ได้, โดยปริยายเรียกผู้ที่นิ่งเฉยไม่พูดไม่จาเหมือนตัวเบื้อว่า เป็นเบื้อ เช่น นั่งเป็นเบื้อ.
เบื้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๓	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคอีสาน เป็นคำนาม หมายถึง ผีเสื้อ.	เบื้อ ๓ (ถิ่น–อีสาน) น. ผีเสื้อ.
เบื้อ เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง ความหมายที่ ๔	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาถิ่นภาคพายัพ เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีแสงเลื่อมพราย, โดยปริยายหมายถึงกระจกเงา เช่น มุกแกมเบื้อ.	เบื้อ ๔ (ถิ่น–พายัพ) ว. มีแสงเลื่อมพราย, โดยปริยายหมายถึงกระจกเงา เช่น มุกแกมเบื้อ.
เบื้อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๑	เป็นคำนาม หมายถึง ทาง, ข้าง, ด้าน, (ใช้ในลักษณะที่เริ่มต้นไปถึงปลาย สูงตํ่า หรือซ้ายขวา เป็นต้น) เช่น เบื้องต้น เบื้องปลาย เบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องซ้าย เบื้องขวา.	เบื้อง ๑ น. ทาง, ข้าง, ด้าน, (ใช้ในลักษณะที่เริ่มต้นไปถึงปลาย สูงตํ่า หรือซ้ายขวา เป็นต้น) เช่น เบื้องต้น เบื้องปลาย เบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องซ้าย เบื้องขวา.
เบื้องต้น เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ตอ-เต่า-ไม้-โท-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ก่อน, แรก.	เบื้องต้น ว. ก่อน, แรก.
เบื้องบน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ที่อยู่สูงขึ้นไป, โดยปริยายหมายถึงผู้หรือสิ่งที่มีอํานาจเหนือกว่า.	เบื้องบน น. ที่อยู่สูงขึ้นไป, โดยปริยายหมายถึงผู้หรือสิ่งที่มีอํานาจเหนือกว่า.
เบื้องว่า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-วอ-แหวน-ไม้-เอก-สะ-หระ-อา	เป็นคำสันธาน หมายถึง ฝ่ายว่า, ส่วนว่า.	เบื้องว่า สัน. ฝ่ายว่า, ส่วนว่า.
เบื้องหน้า เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ข้างหน้า, ต่อไป, อนาคต.	เบื้องหน้า ว. ข้างหน้า, ต่อไป, อนาคต.
เบื้องหลัง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-หอ-หีบ-ลอ-ลิง-ไม้-หัน-อา-กาด-งอ-งู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ข้างหลัง; โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่ไม่เปิดเผยหรือแอบแฝงอยู่, เบื้องหน้าเบื้องหลัง ก็ว่า.	เบื้องหลัง ว. ข้างหลัง; โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่ไม่เปิดเผยหรือแอบแฝงอยู่, เบื้องหน้าเบื้องหลัง ก็ว่า.
เบื้อง เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู ความหมายที่ ๒	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารว่างอย่างหนึ่ง ทําโดยละเลงแป้งที่ผสมดีแล้วลงบนกระทะแบนที่เรียกว่า กระเบื้อง ให้เป็นแผ่นกลม ๆ และบางเสมอกัน ใส่ไส้หวานหรือไส้เค็มแล้วพับ ๒ เรียกว่า ขนมเบื้อง หรือ ขนมเบื้องไทย.	เบื้อง ๒ น. ชื่ออาหารว่างอย่างหนึ่ง ทําโดยละเลงแป้งที่ผสมดีแล้วลงบนกระทะแบนที่เรียกว่า กระเบื้อง ให้เป็นแผ่นกลม ๆ และบางเสมอกัน ใส่ไส้หวานหรือไส้เค็มแล้วพับ ๒ เรียกว่า ขนมเบื้อง หรือ ขนมเบื้องไทย.
เบื้องญวน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ไม้-โท-ออ-อ่าง-งอ-งู-ยอ-หยิง-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่ออาหารว่างแบบญวนชนิดหนึ่ง ใช้วิธีกรอกแป้งลงบนกระทะให้บางกรอบ ใส่ไส้กุ้งแล้วพับ ๒ เรียกว่า ขนมเบื้องญวน.	เบื้องญวน น. ชื่ออาหารว่างแบบญวนชนิดหนึ่ง ใช้วิธีกรอกแป้งลงบนกระทะให้บางกรอบ ใส่ไส้กุ้งแล้วพับ ๒ เรียกว่า ขนมเบื้องญวน.
เบือน เขียนว่า สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง หันหน้าหนี ในคําว่า เบือนหน้า.	เบือน ก. หันหน้าหนี ในคําว่า เบือนหน้า.
แบ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้	เป็นคำกริยา หมายถึง แผ่ให้แบนออก เช่น แบมือ, กางแผ่ออก เช่น แบหนังสือไว้. เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง อาการที่เปิดแผ่หรือวางทิ้งไว้อย่างไม่เอาใจใส่เป็นต้น เช่น นอนแบ เปิดแบไว้ ทิ้งแบไว้.	แบ ก. แผ่ให้แบนออก เช่น แบมือ, กางแผ่ออก เช่น แบหนังสือไว้. ว. อาการที่เปิดแผ่หรือวางทิ้งไว้อย่างไม่เอาใจใส่เป็นต้น เช่น นอนแบ เปิดแบไว้ ทิ้งแบไว้.
แบกะดิน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-สะ-หระ-อะ-ดอ-เด็ก-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง เรียกแผงขายของที่วางสินค้าบนพื้นริมทางเดินว่า ร้านแบกะดิน.	แบกะดิน (ปาก) น. เรียกแผงขายของที่วางสินค้าบนพื้นริมทางเดินว่า ร้านแบกะดิน.
แบไต๋ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-ไอ-ไม้-มะ-ลาย-ตอ-เต่า-ไม้-จัด-ตะ-วา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำกริยา หมายถึง ตีแผ่ หรือเปิดเผยความลับหรือความในใจออกมา.	แบไต๋ (ปาก) ก. ตีแผ่ หรือเปิดเผยความลับหรือความในใจออกมา.
แบเบาะ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา-สะ-หระ-อะ	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ที่นอนอยู่บนเบาะเมื่อยังเป็นเด็กแดง ๆ, โดยปริยายหมายความว่า ไร้เดียงสา เช่น ทําเป็นเด็กแบเบาะ.	แบเบาะ ว. ที่นอนอยู่บนเบาะเมื่อยังเป็นเด็กแดง ๆ, โดยปริยายหมายความว่า ไร้เดียงสา เช่น ทําเป็นเด็กแบเบาะ.
แบมือ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-มอ-ม้า-สะ-หระ-อือ-ออ-อ่าง	เป็นคำกริยา หมายถึง หงายมือเหยียดนิ้วทั้ง ๕ ออก; ไม่เอาธุระ.	แบมือ ก. หงายมือเหยียดนิ้วทั้ง ๕ ออก; ไม่เอาธุระ.
แบ้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-โท	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง แบะ, ไปล่, แปล้, เฉไปข้างหลัง เช่น ควายเขาแบ้.	แบ้ ว. แบะ, ไปล่, แปล้, เฉไปข้างหลัง เช่น ควายเขาแบ้.
แบก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง ยกของที่มีนํ้าหนักขึ้นวางบนบ่า เช่น แบกของ แบกปืน, โดยปริยายหมายความว่า รับภาระหนัก, มีความรับผิดชอบมาก, เช่น แบกภาระเข้าไว้มาก แบกงานไว้มาก.	แบก ก. ยกของที่มีนํ้าหนักขึ้นวางบนบ่า เช่น แบกของ แบกปืน, โดยปริยายหมายความว่า รับภาระหนัก, มีความรับผิดชอบมาก, เช่น แบกภาระเข้าไว้มาก แบกงานไว้มาก.
แบกหน้า เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-กอ-ไก่-หอ-หีบ-นอ-หนู-ไม้-โท-สะ-หระ-อา	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นสำนวน เป็นคำกริยา หมายถึง จําใจกลับมาแสดงตัวหรือติดต่อกับผู้ที่ตนเคยทําไม่ดี ไม่ถูกต้อง หรือไม่เหมาะสมมาก่อนอีก เช่น นี่แบกหน้ากลับมาหากู. ในวงเล็บ มาจาก บทละครชุดเบ็ดเตล็ดในเรื่องรามเกียรติ์ พระราชนิพนธ์ ในรัชกาล ที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๔ ที่ ๕ และพระบวรราชนิพนธ์ ในกรมพระราชวังบวร มหาศักดิพลเสพย์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๕๘.	แบกหน้า (สำ) ก. จําใจกลับมาแสดงตัวหรือติดต่อกับผู้ที่ตนเคยทําไม่ดี ไม่ถูกต้อง หรือไม่เหมาะสมมาก่อนอีก เช่น นี่แบกหน้ากลับมาหากู. (รามเกียรติ์ พลเสพย์).
แบคทีเรีย เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-คอ-ควาย-ทอ-ทะ-หาน-สะ-หระ-อี-สะ-หระ-เอ-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ยอ-ยัก	เป็นคำนาม หมายถึง สิ่งมีชีวิตเซลล์เดียว ไม่มีผนังห่อหุ้มนิวเคลียส มีรูปร่างกลม เป็นท่อน โค้ง หรือเป็นเกลียว, บัคเตรี ก็ว่า. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ bacteria เขียนว่า บี-เอ-ซี-ที-อี-อา-ไอ-เอ.	แบคทีเรีย น. สิ่งมีชีวิตเซลล์เดียว ไม่มีผนังห่อหุ้มนิวเคลียส มีรูปร่างกลม เป็นท่อน โค้ง หรือเป็นเกลียว, บัคเตรี ก็ว่า. (อ. bacteria).
แบ่ง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู	เป็นคำกริยา หมายถึง แยกสิ่งที่เป็นอันเดียวกันหรือถือว่าเป็นอันเดียวกันออกเป็นส่วน ๆ เช่น แบ่งเงิน แบ่งของ.	แบ่ง ก. แยกสิ่งที่เป็นอันเดียวกันหรือถือว่าเป็นอันเดียวกันออกเป็นส่วน ๆ เช่น แบ่งเงิน แบ่งของ.
แบ่งค้าง เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู-คอ-ควาย-ไม้-โท-สะ-หระ-อา-งอ-งู	ในวงเล็บ เป็นคำโบราณ เป็นคำกริยา หมายถึง ชําระหนี้บางส่วน.	แบ่งค้าง (โบ) ก. ชําระหนี้บางส่วน.
แบ่งเบา เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-เอ-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-อา	เป็นคำกริยา หมายถึง แบ่งภาระหนักให้เบาลง.	แบ่งเบา ก. แบ่งภาระหนักให้เบาลง.
แบ่งปัน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แบ่งส่วนให้บ้าง, แบ่งให้บางส่วน.	แบ่งปัน ก. แบ่งส่วนให้บ้าง, แบ่งให้บางส่วน.
แบ่งภาค เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู-พอ-สำ-เพา-สะ-หระ-อา-คอ-ควาย	เป็นคำกริยา หมายถึง แยกส่วนของร่างเดิมออกเป็นอีกร่างหนึ่งหรือหลายร่างโดยเอกเทศ เช่น พระนารายณ์แบ่งภาคมาเกิด, โดยปริยายเป็นคําเปรียบเทียบหมายถึงอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ใครจะแบ่งภาคไปทําได้ ไม่สามารถแบ่งภาคไปทําได้.	แบ่งภาค ก. แยกส่วนของร่างเดิมออกเป็นอีกร่างหนึ่งหรือหลายร่างโดยเอกเทศ เช่น พระนารายณ์แบ่งภาคมาเกิด, โดยปริยายเป็นคําเปรียบเทียบหมายถึงอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ใครจะแบ่งภาคไปทําได้ ไม่สามารถแบ่งภาคไปทําได้.
แบ่งแยก เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู-สะ-หระ-แอ-ยอ-ยัก-กอ-ไก่	เป็นคำกริยา หมายถึง แบ่งออกจากกันเป็นส่วนหนึ่งต่างหาก เช่น แบ่งแยกโฉนดที่ดิน.	แบ่งแยก ก. แบ่งออกจากกันเป็นส่วนหนึ่งต่างหาก เช่น แบ่งแยกโฉนดที่ดิน.
แบ่งรับแบ่งสู้ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู-รอ-เรือ-ไม้-หัน-อา-กาด-บอ-ไบ-ไม้-สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู-สอ-เสือ-สะ-หระ-อู-ไม้-โท	เป็นคำกริยา หมายถึง รับบ้างปฏิเสธบ้าง, รับหรือปฏิเสธโดยมีเงื่อนไข, ภาคเสธ.	แบ่งรับแบ่งสู้ ก. รับบ้างปฏิเสธบ้าง, รับหรือปฏิเสธโดยมีเงื่อนไข, ภาคเสธ.
แบ่งสันปันส่วน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-ไม้-เอก-งอ-งู-สอ-เสือ-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-ปอ-ปลา-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู-สอ-เสือ-ไม้-เอก-วอ-แหวน-นอ-หนู	เป็นคำกริยา หมายถึง แบ่งให้ตามสัดตามส่วนที่ควรจะได้.	แบ่งสันปันส่วน ก. แบ่งให้ตามสัดตามส่วนที่ควรจะได้.
แบงก์ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-งอ-งู-กอ-ไก่-ทัน-ทะ-คาด	ในวงเล็บ เป็นคำที่เป็นภาษาปาก เป็นคำนาม หมายถึง ธนาคาร. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ bank เขียนว่า บี-เอ-เอ็น-เค; ธนบัตร. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ bank เขียนว่า บี-เอ-เอ็น-เค note เขียนว่า เอ็น-โอ-ที-อี .	แบงก์ (ปาก) น. ธนาคาร. (อ. bank); ธนบัตร. (อ. bank note).
แบดมินตัน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-ดอ-เด็ก-มอ-ม้า-สะ-หระ-อิ-นอ-หนู-ตอ-เต่า-ไม้-หัน-อา-กาด-นอ-หนู	เป็นคำนาม หมายถึง ชื่อกีฬาชนิดหนึ่ง ผู้เล่นใช้แร็กเกตตีลูกขนไก่ข้ามตาข่ายโต้กันไปมา. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ badminton เขียนว่า บี-เอ-ดี-เอ็ม-ไอ-เอ็น-ที-โอ-เอ็น.	แบดมินตัน น. ชื่อกีฬาชนิดหนึ่ง ผู้เล่นใช้แร็กเกตตีลูกขนไก่ข้ามตาข่ายโต้กันไปมา. (อ. badminton).
แบตเตอรี่ เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-ตอ-เต่า-สะ-หระ-เอ-ตอ-เต่า-ออ-อ่าง-รอ-เรือ-สะ-หระ-อี-ไม้-เอก	เป็นคำนาม หมายถึง หมู่ของเซลล์ไฟฟ้าซึ่งต่อกันอยู่อย่างอนุกรม หรืออย่างขนาน หรือทั้ง ๒ อย่าง. ในวงเล็บ มาจากภาษาอังกฤษ battery เขียนว่า บี-เอ-ที-ที-อี-อา-วาย.	แบตเตอรี่ น. หมู่ของเซลล์ไฟฟ้าซึ่งต่อกันอยู่อย่างอนุกรม หรืออย่างขนาน หรือทั้ง ๒ อย่าง. (อ. battery).
แบน เขียนว่า สะ-หระ-แอ-บอ-ไบ-ไม้-นอ-หนู	เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง มีลักษณะแผ่ราบออกไป เช่น ถูกเหยียบเสียแบน; ไม่ป่อง, ไม่นูน, เช่น เรือท้องแบน, แฟบ เช่น จมูกแบน ยางแบน.	แบน ว. มีลักษณะแผ่ราบออกไป เช่น ถูกเหยียบเสียแบน; ไม่ป่อง, ไม่นูน, เช่น เรือท้องแบน, แฟบ เช่น จมูกแบน ยางแบน.